101. ՆԻՍԱՆԻ 14-ի ՏԱՐԲԵՐ ՕՐԵՐԸ. ԻՆՉՊԵ՞Ս ՈՐՈՇԵԼ ՃԻՇՏ ՕՐԸ

Текст на армянском языке  к  видео 2.31 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7. 101

Տարեցտարի, երբ ԴԸ-ում որոշված ​​Քրիստոսի մահվան հիշատակի օրը կամ Նիսանի 14-ը չի համընկնում Իսրայելում որոշված ​​Նիսանի 14-ի ամսաթվի հետ, մեզ նույն հարցերն են տալիս։ Որպեսզի ամեն տարի չկրկնենք պատասխանները՝ եկեք քննարկենք հատկապես այն հարցերը, որոնք այդ առումով տրվում են ավելի հաճախակի.

1) Եթե ԴԸ և Իսրայելը օգտագործում են նիսանի 14-ը հաշվարկելու հրեական (բիբլիական) մեթոդը, ինչո՞ւ դրանց օրերը չեն համընկնում և երբեմն էլ տարբերվում են ամիսներով: 2) Նիսանի 14-ի օրվա նման տարբերությունների պարագայում ինչպե՞ս որոշել՝ ո՞րն է ավելի համահունչ Աստվածաշնչին՝ Իսրայելի՞ տարբերակը, թե՞ ԴԸ-ի: 3) Եթե պարզվի, որ ԴԸ-ի ամսաթիվը ավելի քիչ է համահունչ Ս.Գրքին, քան Իսրայելի ամսաթիվը, պե՞տք է արդյոք Երեկոն նշել ժողովի հետ, թե՞ ոչ: 4) Նիսանի 14-ի սխալ որոշված օրը ազդո՞ւմ է արդյոք Եհովայի հետ մեր հարաբերության վրա։

Նիսանի 14-ի թեմային նվիրված 7.14-ից 7.16 տեսանյութերի շարքում համառոտ շոշափել ենք այս հարցերից մի քանիսը, իսկ այսօր դրանց կանդրադառնանք ավելի մանրամասն։ Բայց մինչ հարցերին պատասխանելը, կուզեինք նշել, որ Դիտարան Ընկերությունում (ԴԸ) տարբերություն չեն դնում «Քրիստոսի ընթրիք կամ իրիկնահաց» և «Քրիստոսի մահվան տարելիցի հիշատակի երեկո» արտահայտությունների միջև։

Ուստի, հարցին. «Ի՞նչ ենք մենք՝ Եհովայի վկաներս (Ե.վ.) նիսանի 14-ին նշում՝ Քրիստոսի ընթրի՞քը (նրա իրիկնահացը աշակերտների հետ), թե՞ Քրիստոսի մահվան տարելիցի հիշատակի երեկոն» — շատերը շփոթվում են՝ չիմանալով ինչ պատասխանել: Միանգամից ասենք, որ Քրիստոսի մահվան տարելիցը Քրիստոսի ընթրիք կամ իրիկնահաց անվանելը սխալ է: Այս հասկացություններում չշփոթվելու համար ցույց տանք դրանց տարբերությունները՝ ըստ ամսաթվերի.

Հին Իսրայելում օրը տևում էր երեկոյից երեկո, ուստի յուրաքանչյուր օր (ներառյալ նիսանի 14-րդ օրը) երկու երեկո ուներ. Նիսանի 14-ի 1-ին երեկոն այն երեկոն է, երբ Հիսուսը ընթրեց իր աշակերտների հետ (իր մահվան նախօրեին): Իսկ նիսանի 14-ի 2-րդ երեկոն՝ այն երեկոն է, երբ Հիսուսը մահացավ: Եթե ​​ցույց տանք Նիսանի 14-ի 2 տարբեր երեկոները սխեմայում, ապա ավելի հեշտ կլինի հասկանալ, թե ինչպես է «Քրիստոսի իրիկնահացը կամ ընթրիքը» տարբերվում «Քրիստոսի մահվան տարելիցի հիշատակի երեկոյից».

Սխեման ցույց է տալիս նիսանի 14-ի 2 երեկո` նիսանի 13-ից 14-ի անցման և նիսանի 14-ից 15-ի անցման երեկոներ: Քրիստոսի ընթրիքն իր աշակերտների հետ տեղի ունեցավ 1-ին երեկոյին, այսինքն՝ մայրամուտից հետո նիսանի 13-ից 14-ի անցման ժամանակ:

Իսկ Քրիստոսի մահը տեղի է ունեցել նիսանի 14-ի 2-րդ երեկոյան՝ նախքան մայրամուտը նիսանի 14-ից 15-ի անցման ժամին:

Այժմ հարցը. ի՞նչ պետք է մենք նշենք Նիսանի 14-ին` Քրիստոսի ընթրի՞քը իր աշակերտների հետ, թե՞ նրա մահվան տարելիցը: Հասկանալի է, որ նրա զոհաբերական մահվան տարելիցը. նա զոհվեց, ինչպես Պասեքի գառը, և մահացավ Նիսանի 14-ի երկրորդ երեկոյան՝ մայրամուտից առաջ (1Կոր.5:7; 11:25):

Իսկ մայրամուտից հետո՝ նիսանի 14-ից 15-ի անցումին — Իսրայելում արագ կերան Պասեքի գառը և ելան Եգիպտոսից (Ելք 12։3–13, տես 7.14 վիդեոն)։ Հետևաբար, եթե մենք ցանկանում ենք նշել Քրիստոսի մահվան տարելիցը և ուտել նրա զոհաբերության խորհրդանիշներից, դա պետք է արվի նիսանի 14-ի երեկոյան մայրամուտից հետո՝ նիսանի 15-ի անցումին։ Այդպես մենք կնշենք ոչ թե Քրիստոսի ընթրիքը, այլ նրա մահվան տարելիցի Հիշատակի երեկոն։ Այժմ նույնը ցույց տանք սխեմայում՝ մեր ժամանակի շուրջօրի հաշվարկով, որը տևում է կեսգիշերից մինչ հաջորդ կեսգիշեր.

2024 թ. Նիսանի 14-ը համընկնում է մարտի 24-ին։ Քրիստոսի ընթրիքը աշակերտների հետ եղել է մարտի 23-24-ին՝ մայրամուտից հետո, բայց մենք պետք է նշենք Քրիստոսի մահվան տարելիցը, ոչ թե ընթրիքը: Ուստի մենք դա կանենք մարտի 24-ի մայրամուտից կամ ժամը 18-ից հետո։ Սխեման հստակ ցույց է տալիս, որ Քրիստոսի ընթրիքը և մահվան տարելիցի հիշատակի երեկոն աստվածաշնչյան տարբեր հասկացություններ են, և դրանց միջև ժամանակակից օրացույցում ընկած է մեկ օր: Եվ թեև դրանք երկուսն էլ կարևոր են Քրիստոսի զոհաբերությունը հիշելու համար, բայց շփոթել միմյանց հետ՝ չի կարելի:

Իսկ այժմ պատասխանենք 1-ին հարցին.

1) Եթե ԴԸ և Իսրայելը օգտագործում են նիսանի 14-ը հաշվարկելու հրեական (բիբլիական) մեթոդը, ինչու՞ դրանց օրերը չեն համընկնում և երբեմն տարբերվում են ամիսներով:
Նախ տեսնենք, թե ինչպես է Նիսանի 14-ը հաշվարկվում Իսրայելի մեթոդով. թեև այս մեթոդը նշված չէ Ս.Գրքում, պարզ է, որ Եհովան Մովսեսի միջոցով սովորեցրել էր որոշել բոլոր հիշարժան իրադարձությունների, այդ թվում Նիսանի 14-ի օրը։ Նկարում պատկերված է Երուսաղեմի վրա Լուսնի տարբեր փուլերի հաշվարկի սկզբունքը, ինչն անհրաժեշտ է անել Նիսանի 14-ը որոշելու համար.

Նիսանի 14-ը հաշվարկելու համար հրեաները սպասում էին գարնանային գիշերահավասարին, երբ օրվա և գիշերվա տևողությունը նույնն էր։ 2024 թվի գարնանային գիշերահավասարը նշվում է մարտի 20-ին։ Նիսան ամսվա սկիզբը համարվում է նորալուսինը (լուսնի մահիկի երևալը Երուսաղեմի վրա), որն ընթանում է դեպի գարնանային գիշերահավասար՝ մարտի 20-ը: Սխեմայում դա մարտի 10-ն է: Հենց հայտնվում էր մահիկը (սխեմայում՝ մարտի 11-ը)՝ պետք էր հաշվել 14 օր և ստանալ Նիսանի 14-ը: Այս տարի այն համընկնում է մարտի 24-ին, որն էլ հաշվարկել են ԴԸ-ում։

Բայց եթե նայենք Իսրայելի օրացույցը, ապա 2024-ի նիսանի 14-ը ընկնում է ապրիլի 22-ի մայրամուտից հետո (ապրիլի 23-ը՝ նրանց մոտ Նիսանի 15-ն է՝ Պասեքի կամ Բաղարջի տոնի շաբաթվա առաջին օրը)։ Ինչպես տեսնում ենք, թեև հրեաները և ԴԸ նույն մեթոդն են կիրառում Նիսանի 14-ը որոշելու համար՝ անհամապատասխանությունը կազմում է գրեթե մեկ ամիս: Ինչո՞ւ։ Որովհետև Իսրայելում նիսանի 14-ը որոշելու համար օգտագործվում է ոչ միայն նիսանի 14-ի հաշվարկման Լուսնի փուլերի մեթոդը, այլ նաև Մովսիսական օրենքի (ՄՕ) պահանջը՝ Պասեքը նշելու համար։

Մինչդեռ ԴԸ-ում այս պահանջը հաշվի չեն առնում, ինչը, կարծում ենք, ճիշտ չէ։ Ինչո՞ւ պետք է Նիսանի 14-ը որոշելու համար հաշվի առնել ՄՕ-ի պահանջը։ Սա պարզելուց հետո կիմանանք նաև, թե ինչու են Նիսանի 14-ի օրերը ԴԸ-ում և Իսրայելում մեկ ամսով տարբերվում:

Նիսանի 14-ի կամ Պասեքի օրը որոշելու համար կարևոր էր գարու խրձի առկայությունը, որը քահանաները պետք է մատուցեին Պասեքի (կամ Բաղարջի շաբաթի) 2-րդ օրը, այսինքն՝ Նիսանի 16-ին։ Մենք համարում ենք, որ գարու խուրձը խորհրդանշում է հարություն առած Քրիստոսին: Ինչո՞ւ։ Ինչպես հիշում ենք, նիսանի 14-ի իր մահից հետո Հիսուսը հարություն առավ 3-րդ օրը կամ Նիսանի 16-ին։ Գարու խուրձը ևս Աստծուն էր մատուցվում Նիսանի 16-ին։

Եթե հաշվի առնենք դրա հոգևոր նշանակությունը, ապա իմաստը հետևյալն է. գարին ամենաշուտ հասունացող հացահատիկն էր ավետյաց երկրում։ Իսկ Հիսուսը հենց առաջին հոգևոր «բերքն» է կամ հոգևոր խոստման առաջին պտուղը, որին Եհովան մարդկանց միջից առաջինը տարավ երկինք։ Հետագայում երկինք կտարվի նաեւ հոգևոր «ցորենը» կամ Քրիստոսի 144000 իշխանակիցները. հայտնի է, որ ցորենը Իսրայելում գարուց ավելի ուշ էր հասնում։ Այս ամենը կարելի է իմանալ 2Օր.16։9-11; Ղև.23:10,11,15,16; Մտ.16։21; Մրկ.16:2-6; Կող.1։18-ից (տես 7.53 վիդեոն հունձքի մասին):

Ուստիև Հիսուսը մահացավ գարնանը, երբ Իսրայելում հասունանում էր գարին։ Նշանակում է, եթե մենք ցանկանում ենք նշել նրա մահվան հիշատակի երեկոն՝ պետք է այն նշենք ոչ ավելի շուտ, քան Իսրայելում հասունանում է գարին։ Այն ցանում էին հոկտեմբեր-նոյեմբեր ամիսներին, իսկ հունձը սկսվում էր ապրիլին (կարդացեք «Мигдаль, Хлеб Израиля» և կհամոզվեք դրանում)։

Բայց քանի որ Իսրայելը առաջնորդվում էր Լուսնով, Լուսնի և Արեգակի տարեկան ցիկլերի տարբերության պատճառով Նիսան ամիսը տեղաշարժվում էր ձմռան կողմը։ Որպեսզի Նիսանի 16-ին Աստծու առաջ գարու խուրձ երերացնելը հնարավոր դառնար՝ մոտավորապես 3-4 տարին մեկ գարնանը հրեաները ավելացնում էին լրացուցիչ (13-րդ) Վեադար ամիսը, ինչը և արվում է մինչ օրս՝ լուսնային և արևային տարիների համատեղման համար:

Ինչպե՞ս է այս գիտելիքն օգնում որոշելու Նիսանի 14-ի օրը: Ցույց տանք. ԴԸ կարծում է, որ 2024 թ. Քրիստոսի մահվան օրը կամ Նիսանի 14-ը մարտի 24-ն է։ Ուստի Նիսանի 16-ը կամ այն ​​օրը, երբ Հիսուսը հարություն առավ և երբ պետք է հնձվի գարու 1-ին խուրձը՝ մարտի 26-ն է։ Քանի որ Իսրայելում այդ ժամանակ գարին դեռ հասունացած չի լինում (այն հնձվում է ապրիլին), ուրեմն մարտի 24-ը չի կարող Քրիստոսի մահվան տարելիցը հիշելու օր համարվել. Հիսուսը մահացավ, երբ Իսրայելում սկսվում էր գարու հունձը: Ուստիև նրա մահվան տարելիցը պետք է նշվի ոչ ավելի վաղ, քան Իսրայելում հասունանա գարին:

Մենք կարծում ենք, որ Նիսանի 14-ի օրը որոշելու ամենահեշտ ձևը հրեական օրացույցով կողմնորոշվելն է. նրանք հնուց են վարժված դրան և կարող են հետևել լուսնի փուլերին Երուսաղեմից: Ուստի կարծել, թե մեկ ուրիշը ավելի լավ կորոշի Նիսանի 14-ի օրը, քան Իսրայելի օրթոդոքսները՝ մի փոքր հանդուգն ենք համարում:

Այժմ ցույց տանք, թե ինչու են Իսրայելում և ԴԸ-ում որոշված ​​Նիսանի 14-ի ամսաթվերը մեկ օրով իրարից տարբերվում (2023 թվին, օրինակ, ԴԸ-ում Նիսանի 14-ը նշվեց ապրիլի 4-ին, իսկ Իսրայելում՝ ապրիլի 5-ին):

Պատճառները կարող են տարբեր լինել։ Օրինակ, Լուսնի նոր մահիկը Ուորվիկում և Երուսաղեմում նույն ժամին չի հայտնվում։ Կամ՝ ԴԸ-ում կարծում են, որ Քրիստոսի զոհաբերության հիշատակի երեկոն պետք է տարբերվի Իսրայելի Նիսանի 14-ից: Կամ՝ Դ.Ընկերությունը նշում է Քրիստոսի ընթրիքը (այսինքն, անցումը 13-ից 14 Նիսանին), իսկ հրեաները նշում են հենց գառան մահը կամ զոհաբերություն-Պասեքը, ինչից էլ առաջանում է մեկ օրվա տարբերություն, ինչն արդեն նշեցինք վերևում: Ցույց տանք դա սխեմայում.

Բայց ճշգրիտ պատճառը, թե ինչու Նիսանի 14-ի օրը ԴԸ-ում չի համընկնում հրեական օրացույցի հետ՝ գիտեն միայն ԴԸ-ում: Իսկ մեզ համար առավել կարևոր է հասկանալ, թե արդյո՞ք օրերի այդ տարբերությունները կամ Նիսանի 14-ի սխալ ամսաթիվը ազդում է Եհովայի հետ ունեցած մեր մտերմության վրա: Սա կպարզենք հետագա հարցերի օգնությամբ.

հարց 2) Նիսանի 14-ի օրվա նման տարբերությունների պարագայում ինչպե՞ս որոշել՝ ո՞րն է ավելի համահունչ Աստվածաշնչին՝ Իսրայելի՞ տարբերակը, թե՞ ԴԸ-ի: Հնարավո՞ր է դա պարզել:

Մենք հենց նոր ցույց տվեցինք, թե ինչպես նիսանի 14-ի օրերի տարբերության դեպքում կարող ենք որոշել, թե դրանցից որն է ավելի համապատասխանում Ս.Գրքին։ Հիշեցնենք. բացի լուսնի փուլերով որոշելը, արժե ուշադրություն դարձնել Իսրայելում գարու հունձքին։ Եթե ​​ԴԸ-ի որոշած ​​օրը Իսրայելում սկսվում է գարու բերքահավաքը, ապա Նիսանի 14-ը համընկնում է այդ ամսաթվի բիբլիական սահմանումին: Իսկ եթե գարու բերքահավաքը դեռ չի սկսվել, ուրեմն Նիսանի 14-ի օրը սխալ է որոշված։ Ի՞նչ անել այդ դեպքում: Կիմանանք 3-րդ հարցի պատասխանից.

3) Եթե պարզվի, որ ԴԸ-ի ամսաթիվը ավելի քիչ է համահունչ Ս.Գրքին, քան Իսրայելի ամսաթիվը, պե՞տք է արդյոք Երեկոն նշել ժողովի հետ:
Այս հարցին պատասխանենք, թե ինչպես ենք ինքներս վարվում նման դեպքերում. ինչպես գիտենք 7.21 վիդեոյից, ժողովում նիսանի 14-ի օրվա սխալ լինելու մասին խոսելը ոչ միայն անօգուտ և անխոհեմ է, այլև վտանգավոր, քանի որ ներկայումս Եհովայի ժողովրդի ժողովներում քչերին է հետաքրքրում Քրիստոսի մահվան տարելիցին նվիրված օրվա ճշտապահությունը, այլապես բոլոր Ե.վ.-ները վաղուց արդեն օգտված կլինեին Քրիստոսի զոհաբերության խորհրդանիշներից։

Ուստի, եթե Քրիստոսի մահվան տարելիցը ըստ էության սխալ է կատարվում, ապա օրվա անճշտությունը այնքան էլ էական չէ։ Ուրեմն ի՞նչ անել, եթե սխալ է որոշված Նիսանի 14-ի օրը: Եթե ​​Ե.վկան տեսնում է սխալը, բայց չի օգտվում խորհրդանիշներից, ապա այդ սխալին կարող է վերաբերվել ինչպես ժողովի ցանկացած հանդիպման, երբ ինչ-որ բան համաձայն չի լինում Ս.Գրքին (օրինակ, երբ կասկածելի ուսմունք է քննարկվում): Իսկ Քրիստոսի զոհաբերության հիշատակի ճիշտ երեկոն կարող է անցկացնել տանը՝ ըստ հրեական ամսաթվի: Այսինքն՝ 2024 թվի ապրիլի 22-ին՝ մայրամուտից հետո։

Իսկ եթե Ե.վ.-ն օգտվում է սիմվոլներից, ի՞նչ անել այդ դեպքում: Մենք կարծում ենք, որ նա չի մեղանչի Աստծու առաջ, եթե այդ իրադարձությունը երկու անգամ նշի՝ և՛ ժողովի հանդիպմանը, և՛ տանը՝ նիսանի 14-ի բիբլիական ճշգրիտ սահմանված օրը: Առաջին դեպքում դա վկայություն կլինի հավատակիցներին՝ Քրիստոսի մահվան օրվա նրանց համոզման առումով: Իսկ երկրորդ դեպքում Ե.վ.-ն անձամբ կվկայի Աստծուն, որ հիշում է Քրիստոսի զոհաբերության իմաստը: Դա կարվի նրա հավատի հիման վրա և Հռ.14:1-7;22,23 սկզբունքի համաձայն (տես 7.36 վիդեոն): Մեզ մնաց պատասխանել վերջին՝ 4-րդ հարցին.

4) Սխալ որոշված օրը ազդո՞ւմ է Եհովայի հետ մեր մտերմության վրա:
Այսինքն՝ արժե՞ չափազանց բծախնդրորեն մոտենալ Նիսանի 14-ի հաշվարկին և անհանգստանալ, եթե չեք կարողանում ճիշտ օրը որոշել (այսինքն, եթե դուք չեք ապրում Երուսաղեմում և գլուխ չեք հանում լուսնի փուլերից): Հաստատ չարժե: Ինչո՞ւ։ Նախ, որովհետև դուք կարող եք օգտվել հրեաների գիտելիքներից և ինքներդ ոչինչ չհորինել. նրանք հնուց են վարժված Նիսանի 14-ի հաշվարկում, և մենք՝ նույնիսկ մեծ ցանկության դեպքում, նրանցից լավ դա չենք կարող անել:

Երկրորդ. Եհովայի համար կարևոր է ոչ թե այդ օրվա 100%-անոց ճշգրտությունը, այլ այդ իրադարձության իմաստի ճիշտ ըմբռնումը և մեր ճիշտ վերաբերմունքը Քրիստոսի զոհաբերությանը։ Սա մենք գիտենք Իսրայելի պատմությունից. Նիսանի 14-ի Պասեքը սխալ էր նշվում դեռևս դատավորների ժամանակներից (2Թագ.23։21-23)։ Բայց Աստված այս սխալի պատճառով չմերժեց իր ժողովրդին:

Այդ սխալի պատճառով Եհովան չի մերժի իր ժողովրդին նաև այսօր։ Նա արդեն ուրախ է այն բանի համար, որ ողջ մարդկության մեջ Իր ծառաները գոնե փորձում են երկրպագել Իրեն և կատարել Իր կամքը՝ ընդօրինակելով Հիսուս Քրիստոսին, թեկուզև Ադամի հետնորդների սահմանափակ կարողությունների չափով (Սաղ.39:11; 103:10): Ուստի բոլոր նրանք, ովքեր խանդով հարձակվում են Ե.վ.-ների վրա Նիսանի 14-ի ոչ ճիշտ անցկացման համար՝ զուր են ճգնում։

Այսպիսով, եթե մենք հասկանում ենք Քրիստոսի զոհաբերության հոգևոր իմաստը և ձգտում նշել այդ իրադարձությունը տարին մեկ անգամ, այսինքն՝ Նիսանի 14-ի բիբլիական օրը (վաղ գարնան գարու բերքահավաքին) — Եհովան ուրախ կլինի դրա համար, նույնիսկ եթե մենք սխալվենք ամսաթիվը որոշելիս: Ինչո՞ւ։

Որովհետև Նա գնահատում է ճիշտն անելու մեր ջանքերը՝ հաշվի առնելով մեր կարողությունները (և ոչ թե այն, ինչ մենք ի վիճակի չենք անել, 2Կոր.8:12):

Իսկ հիմա մեզ մնաց մեր բոլոր հավատակիցներին մաղթել, որ Քրիստոսի զոհաբերության տարելիցը 2024 թ. մարտի 24-ին կամ ապրիլի 22-ին՝ որպես Եհովայի հավատարիմ ծառաներ՝ արժանվույնս նշեն (անարժանորեն նշելու մասին տես 7.16 վիդեոն):

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

100. ՍԱ ՊԵՏՔ Է ՈՒՂՂԵԼ: ՆՈՐ ԼՈՒՅՍ ՄՈՐՈՒՔԻՆ և №8 ՈՒՂԵՐՁԻ ՏԱՐՕՐԻՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ

Ուղերձ Կառավարիչ Մարմնին

Այս հոլովակի տեղեկությունը նախևառաջ ուղղված է Դիտարան Ընկերության Կառավարիչ Մարմնին (ԴԸ-ի ԿՄ-ին)։ Սակայն այն կարող է օգտակար լինել նաև Եհովայի մյուս բոլոր ծառաների համար, ովքեր ցանկանում են դեպի լավը փոխվել։ Թեման 2023 թվականի դեկտեմբերի սկզբի ԿՄ-ի №8 ուղերձի նորության մասին է, որում ԿՄ անդամ Սթիվեն Լեթը նոր լույս է սփռում այն մասին, թե արդյոք տեղի՞ն է, որ ժողովներում Ե.վկա եղբայրները մորուք կրեն:

Մինչ այժմ ԴԸ-ը դա անպատշաճ էր համարում, ուստի Ե.վ. եղբայրներին արգելված էր մորուք կրել։ Բայց քանի որ աշխարհի տարբեր մասնաճյուղերում մորուքի թեմայով հարցերի ալիք բարձրացավ, ԿՄ-ը երկար աղոթքներով Աստվածաշունչն ուսումնասիրելուց հետո վերջապես հասկացավ, որ Եհովան չի արգելում եղբայրներին մորուք պահել։ ԿՄ-ը նաև շեշտեց, որ շատ երկրներում խոշոր գործարարներն ու բարձրաստիճան պաշտոնյաները սկսել են մորուք կրել, ուստի Եհովայի ժողովրդի բարձրաստիճան երեցներն ու սովորական եղբայրները ևս կարող են դա իրենց թույլ տալ։

Ահա այսպիսի փաստարկներ բերեց Սթիվեն Լեթը՝ բացատրելով, թե ինչու են Ե.վ.-ներն այսօր ամբողջ աշխարհում այդքան ուրախ. պատճառը ԿՄ-ի մորուք կրելու արգելքի վերացման սենսացիոն նորությունն է: Այդ պահից սկսած ԿՄ-ը մորուքի դեմ այլևս որևէ կռվան չունի, ուստի ժողովներում այսուհետ կդադարեն ճնշել այն եղբայրներին, ովքեր որոշել են մորուք պահել։ Սա ուրախալի է։

Իսկ թե ինչո՞ւ ավելի վաղ, Աստվածաշունչը ձեռքների տակ, ԿՄ-ի եղբայրներն արգելում էին այն, ինչ Եհովան թույլ է տալիս, և թե ինչո՞ւ, Աստվածաշնչին քաջատեղյակ՝ ԿՄ-ը որոշում է կայացնում խոշոր գործարարների և այս աշխարհի բարձրաստիճան պաշտոնյաների տեսքից ելնելով — սա, իհարկե, շատ հետաքրքիր է: Բայց քանի որ մորուքի հետ կապված սխալը շտկվել է, չենք կենտրոնանա դրա վրա, այլ միայն կնշենք մեկ մանրամասն.

ստացվում է, որպեսզի ԿՄ-ը Աստվածաշնչով որևէ հարց ուսումնասիրի — անհրաժեշտ է աշխարհի տարբեր ծայրերում գտնվող Ե.վ.-ների մասնաճյուղերից փոթորկի ալիք բարձրանա: Մինչդեռ փոքր ալիքներին, որ գալիս են սովորական Ե.վ.-ներից կամ ժողովների երեցներից՝ ԿՄ-ը կարող է և չարձագանքել: Իմիջիայլոց, մենք ինքներս ենք արդեն դրանում համոզվել, ուստի շարունակում ենք Ս.գրային հարցեր բարձրացնել՝ հենվելով ոչ թե մասնաճյուղերի ալիքների, այլ Եհովայի օգնության վրա (տես 4.1а վիդեոն ռուսերեն):

Այժմ վերադառնանք մորուքի արգելքի վերացման լուրին, ինչն անկասկած ուրախալի էր, քանզի այսուհետ մորուքավոր եղբայրների հանդեպ վերաբերմունքը համաձայնեցված կլինի Եհովայի կարծիքի հետ։ Բայց այսօր մենք կխոսենք այն մասին, թե ինչպես այս ուրախ լուրը հայտնելիս ԿՄ եղբայրները հաջողացրին այն մթագնել։

Ինչո՞վ այն խամրեցրին։ Այն նույն բանով, ինչով խամրեց ԿՄ անդամ Մարկ Սանդերսոնի ելույթի ուրախությունը 2017-ի Տարածաշրջանային Կոնգրեսի 1-ին օրը: Թեև ելույթն ինքնին ուրախալի էր (նրանում ԿՄ-ի եղբայրները վերջապես ընդունեցին, որ 1914, 1925 և 1975 թվականների Արմագեդոնի սպասման հետ կապված ուսմունքները սխալ էին) — սակայն այն, թե ԻՆՉՊԵՍ Մարկ Սանդերսենը ներկայացրեց այդ խոստովանությունը, փչացրեց ողջ ուրախությունը: Բացատրենք, թե ինչու.

փոխանակ ազնվորեն խոստովանելու, որ այդ սխալները թույլ էին տվել ԴԸ-ի պատասխանատու եղբայրները, ովքեր առաջնորդում էին Եհովայի ժողովրդին, եղբայր Սանդերսոնն իր ելույթում այդ սխալների պատասխանատվության բեռը հնարամտորեն բարդեց Ե.վ.-ների ժողովների շարքային անդամների ուսերին։ Իբր թե այդ ԿՄ-Ը ՉԷՐ սովորեցնում, որ Արմագեդոնը տեղի կունենա 1975 թվականին և խրախուսում հանուն մեծ քարոզչության նույնիսկ աշխատանքը թողնել:

Մարկ Սանդերսոնը հայտարարեց, որ Արմագեդոնի թվերի հաշվարկը, պարզվում է, ինքնագլուխ կատարել են ժողովների ոչ այնքան ողջամիտ որոշ Ե.վկաներ, ինչի պատճառով էլ տուժել են՝ չգիտես ինչու թողնելով աշխատանքն ու վաճառել իրենց տները, շտապելով ավելին անել մինչ այդ տարեթիվը, որին չգիտես ինչու սպասում էին սեփական նախաձեռնությամբ։ Արդյունքում շատ Ե.վկաներ մնացել են առանց տուն և աշխատանք, իսկ նոր աշխարհն այդպես էլ չի եկել։ Բայց դրա համար մեղավոր են իրենք, այլ ոչ թե ԴԸ-ի ուսուցիչները (տե՛ս 7.99 վիդեոն Սանդերսոնի ելույթի մասին):

ՆՈՒՅՆ ԱՅԴ տենդենցը (սխալների համար պատասխանատվությունը ԴԸ-ի ուսուցիչներից գցել սովորական Ե.վ.-ների վրա) — առկա էր նաև մորուքի թեմայում: Քանի որ մորուք կրելու հարցը շարունակվում էր արդեն ոչ մեկ տասնամյակ, իսկ ոմանք նույնիսկ տուժել էին՝ փորձելով պարզել, թե ինչու է Ընկերությունն արգելում այն, ինչ Եհովան թույլատրում է — Կառ.Մարմինը հասկանում էր, որ այս նոր լույսի ուղերձը զգացմունքների փոթորիկ առաջ կբերի տուժածների մեջ, քանզի իրենց արգելքը հիմնված չի եղել Ս.Գրքի վրա: Սթիվեն Լեթն ինքն ուշադրություն դարձրեց այս հարցին:

Բայց փոխանակ ազնվորեն ընդունելու իրենց սխալները և ներողություն խնդրելու, որ ԴԸ-ը անտեղի է ճնշել այն եղբայրներին, ովքեր ճիշտ էին մորուք կրելու հարցում, ԿՄ-ը նորից մեղքը գցեց տուժած եղբայրների վրա՝ մեղադրելով նաև Պողոս առաքյալին, ով 1Կոր.1։10-ում կոչ է անում միաբան լինել և խուսափել բաժանումներից: Այսինքն այն եղբայրները, ովքեր Ս.Գրքով պարզել էին, որ մորուքի հարցում Եհովան արգելք չունի՝ միևնույն է, պետք է ենթարկվեին ԿՄ-ին, քանզի Պողոսը նրանց միասնության կոչ է անում: Իսկ նա, ով իրենն է պնդում՝ չհամաձայնելով ԿՄ-ի հրահանգներին — մեղավոր է, քանի որ պառակտումներ է մտցնում։

Իսկ այն, որ իրականում խնդրի աղբյուրը Աստվածաշնչին հակասող ԿՄ-ի արգելքն էր — Սթիվեն Լեթը չհիշատակեց։ Նա աչքաթող արեց նաև այն կարևոր փաստը, որ եղբայրները, ովքեր ԿՄ-ին հորդորում էին պարզել մորուքների արգելքի հարցը, պաշտպանում էին ոչ թե իրենց անձնական կարծիքը, այլ Աստծու կարծիքը՝ վերցված Աստվածաշնչից։

Այս ֆոնին՝ 1-ին դարի հեթանոսների թլպատման հարցի լուծման օրինակը գրեթե ծաղրի պես հնչեց եղբայր Լեթի բերանում. մի կողմից նա ընդունեց, որ 1-ին դարի ԿՄ-ը թլփատման խնդրում Պողոսին չմեղադրեց պառակտում մտցնելու մեջ, այլ ուսումնասիրեց Ս.Գիրք և ընդունեց Պողոսի կարծիքը, քանզի այն համապատասխանում էր Եհովայի կարծիքին (Գրծ.15 գլխ.)։ Մյուս կողմից, եղբայր Լեթը լիովին արդարացրեց, որ ժամանակակից ԿՄ-ը այլ կերպ վարվեց (մեղադրեց եղբայրներին, ովքեր, ընդօրինակելով Պողոսին, խնդրում էին ըստ Ս.Գրքի պարզել մորուքի հարցը):

Իհարկե, պարզ է, որ մորուքի, փողկապի, սանրվածքի և արտաքին տեսքի այլ տարրերի խնդիրն այնքան կարևոր չէ, որքան հեթանոսների թլպատման հարցը, և չարժե նման մանրուքների համար ապստամբել ԿՄ-ի անդամների դեմ: Այդ իսկ պատճառով Ե.վ.-ների մեծամասնության համար դժվար չէ հնազանդվել ԿՄ-ին այն բանում, ինչն ընդունվում է նրանց անձնական կարծիքով, եթե մեղք չկա: Իսկ քանի որ մորուք չկրելը մեղք չէ, եղբայրների մեծ մասի համար ամենևին էլ դժվար չէր այս հարցում հնազանդվել ԿՄ-ին։ Այդ դեպքում ո՞րն է պրոբլեմը:

Պրոբլեմն այն է, որ ԿՄ-ը՝ իրեն ներկայացնելով որպես Եհովայի հավատարիմ և իմաստուն ծառա, մորուքի դեպքում (աննշան հարցում) հաշվի չի առել Աստվածաշնչի կարծիքը և արգելել է այն, ինչ Եհովան թույլ է տալիս։ Իսկ եթե ԿՄ-ը քչում հաշվի չի առնում Աստծու կարծիքը, հարց է առաջանում՝ շատում հաշվի կառնի՞: Սա տագնապեցնում է, քանզի խոսքը վերաբերում է Աստծու Ծառայի որակին (եթե Ծառան անտեսում է Տիրոջ կարծիքը և նրա գառներին ծանրաբեռնում ի՛ր բեռով, հապա չի՞ որոշի մի օր էլ ինչ-որ սխալ բան պահանջել նրանցից: Եվ այդ դեպքում ԿՄ-ին գառների կուրորեն հնազանդվելու սովորությունը կարող է վատ ավարտ ունենալ նրանց համար, Մտ.24։48–51, Ղկ.16։10)։

Բայց փոքր բաներում Ս.Գրքի արհամարհումը ԿՄ-ի անդամներին չի կաշկանդում։ Սա պարզ է նրանից, որ ԿՄ-ի ոչ աստվածաշնչյան որոշումների պատճառով առաջացած տարաձայնությունների փաստը (ինչպես մորուքի դեպքում) իրենց ուղերձում ներկայացված է ՈՉ որպես ԿՄ-ի սխալ, այլ որպես Եհովայի ժողովրդի միասնությունը ոտնահարող ինքնագլուխ Ե.վ.-ների դիտավորություն։ Իսկ այս եղբայրների Աստվածաշնչին կառչելու ցանկությունը ԿՄ-ը անվանում է Եհովայի կառքից առաջ ընկնելու վազք (որի տակ ԿՄ-ը նկատի ունի իր որոշումներն ու հրահանգները): Սթիվեն Լեթի բերանում այս պահը հնչեց մոտավորապես այսպես.

Լեթը խրախուսեց ԿՄ-ի որոշումների դեմ հարցեր ունեցող Ե.վ.-ներին հիշել, որ Եհովայի կառքի երկրային մասը պետք է հավասար ընթանա երկնային մասի հետ։ Եվ նա, ով փորձում է վազել կառքից առաջ (այսինքն, ով Աստծու խոսքի համաձայն ձգտում է ինչ-որ բան փոխել մինչ այն, երբ այդ փոփոխությունը ԿՄ-ը կմտածի անել)՝ նա չի քայլում Եհովայի կազմակերպության հետ և խաթարում է միասնությունը: Այսինքն այն եղբայրները, ովքեր նախկինում տուժել են մորուք կրելու ցանկության պատճառով՝ իրենք են մեղավոր, քանզի վազել են Եհովայի կառքից առաջ և տուժել կառքի կայծակներից։

Լեթի այս խրատում մի քանի տարօրինակություն կա, ցույց տանք դրանք:

1-ին տարօրինակություն — կոչ անելով հետևել Եհովայի երկնային կառքին, ԿՄ-ը չի բացատրում, որ երկնային կառքը՝ ԿՄ-ի որոշումները չեն, այլ Աստծու, որոնք գրված են Ս.Գրքում: Հետևաբար, շատ Ե.վ.-ների համար դժվար է հասկանալ, որ եթե ԿՄ-ի որոշումը համաձայն չէ Աստվածաշնչին, ինչպես մորուքի հարցում, ապա ԿՄ-ը ոչ թե հետևում է Եհովայի կառքին, այլ գնում է իր ուղիով։ Իսկ եթե ԿՄ-ի որոշումը հիմնված չէ Աստվածաշնչի վրա, ապա Ե.վկան լիովին իրավունք ունի չաջակցել դրան (Գրծ.5:29):

2-րդ տարօրինակություն. Ե.վ.-ներին հորդորելով Աստծու կազմակերպության մեջ կարծիքների և հայացքների միաբանության` ԿՄ-ը դրա տակ ենթադրում է ոչ թե Եհովայի հետ միաբանություն, այլ համաձայնություն իր սեփական կարծիքի հետ: Բայց եթե ԿՄ-ը սովորեցնում է, որ ժողովի միասնության համար Եհովայի կառքի երկրային մասը պետք է հավասար ընթանա երկնային մասի հետ, ապա ինչո՞ւ մորուքի հարցում ԿՄ-ը ստիպեց բոլոր Ե.վ.-ներին մերժել Աստծու կառքի կարծիքը հանուն իրենց սեփական կարծիքի, որը նույնիսկ աղերս չուներ Աստվածաշնչի հետ:

ՈՒ՞Մ ՀԵՏ պետք է առաջին հերթին Ե.վկան ունենա կարծիքների և տեսակետների միասնություն։ Պարզ է, որ Եհովայի հետ։ Հետևաբար, եթե սովորական Ե.վկան պաշտպանում է Աստվածաշնչի տեսակետը, նա ՈՉ ԹԵ վազում է Եհովայի կառքից առաջ, այլ հենց քայլում կառքին համընթաց: Մինչդեռ ԿՄ-ը, մերժելով Եհովայի կարծիքը հօգուտ իր սեփականի` կա՛մ հետ է մնում Աստծու կառքից, կա՛մ գնում է բոլորովին այլ ուղղությամբ։ Այդպես է ստացվում, երբ դիտարկում ենք փաստերը Աստվածաշնչի լույսի ներքո։

Ի՞նչ եզրակացության եկանք։ ԿՄ-ի խնդիրն այն չէ, որ երբեմն սխալներ են տեղի ունենում իր անհետևողականության պատճառով, որոնք հետո ստիպված է լինում ուղղել (սա բնական է Ադամի բոլոր մեղավոր ժառանգներիս համար): Այլ այն, որ միտում է ձևավորվում չցանկանալ ընդունել սեփական մեղքը և պատասխանատվություն կրել իր սխալ ուսմունքների և որոշումների համար: Սա առնվազն արդեն երկրորդ անգամն է, որ ԿՄ-ը իր սխալների մեղքը բեռնում է շարքային Ե.վ.-ների վրա՝ վարվելով այնպես, ինչպես Արմագեդոնի սխալ տարեթվերի դեպքում:

Երկրորդ, ԿՄ-ը չի ցանկանում ներողություն խնդրել այն Ե.վ.-ներին, որոնց իր սխալ ուսմունքների և որոշումների պատճառով անհարմար կացության մեջ է դրել:

Երրորդ, իր կարծիքը վեր դասելով Եհովայի կարծիքից՝ ԿՄ-ը կառուցել է իր սեփական կառքը՝ այն ներկայացնելով որպես Աստծու, և ստիպում է բոլորին ընդունել Ս.Գրքին հակասող իր կարծիքը։

Չորրորդ, ԿՄ-ը արդեն ինքն է ղեկավարում Եհովայի կառքը՝ որոշելով երբ, ուր և ինչպես այն վարել։ Սա պարզ է այն ​​փաստից, որ մորուքի հարցը բարձրացվել է տասնամյակներով, բայց միայն հիմա ԿՄ-ը որոշեց այդ հարցի վերաբերյալ Ս.Գրքում փնտրել Եհովայի կարծիքը։

Երբ խնդիրը բացահայտված է, կարելի է հասկանալ նաև, թե ինչպես բարելավել իրավիճակը՝ Եհովայի պաշտամունքն աստվածաշնչյան մոդելին մոտեցնելու համար: Թվարկենք 7 քայլ: Օրինակ, ԿՄ-ը պետք է սովորի.
1) Ընդունել իր սխալը և պատասխանատվությունը չդնել շարքային Ե.վ.-ների ուսերին (Առ.28:13);

2) Ներողություն խնդրել Ե.վ.-ներից իր սխալի պատճառով հասցված անհարմարության համար (Մտ.5:23,24);

3) ԿՄ-ը չպետք է իր կարծիքը վեր դասի Եհովայի կարծիքից և իր սեփական որոշումների կառքը ներկայացնի որպես Աստծու կառք (Ես.55:8,9);

4) ԿՄ-ը Ե.վ.-ներից միասնություն նախ և առաջ պետք է պահանջի Ս.Գրքում առկա Աստծու կարծիքի հետ, հետո միայն իրենց կարծիքի հետ՝ հիմնված Աստվածաշնչի վրա (Հով.17:11; 1Պետ.5:5);

5) Եթե ԿՄ-ի կարծիքը հիմնված չէ Ս.Գրքի վրա, ԿՄ-ը չպետք է այն ներկայացնի որպես Եհովայի կարծիք և հավատուրաց հայտարարի նրանց, ովքեր նախընտրում են Աստծու կարծիքը (2Կոր.4:2; Գրծ.5:29);

6) ԿՄ-ը չպետք է արգելի իր ուսմունքներն ու որոշումները ստուգել Աստծու խոսքով (Գրծ.17:11); 7) Եթե հարցեր ծագեն, ԿՄ-ը պետք է դրանք լուծի 1-ին դարի օրինակով` քննելով Ս.Գիրքը՝ բերելով աստվածաշնչյան փաստարկներ (Գրծ.15 գլ.):

Մենք թվարկեցինք 7 քայլ, որոնց շնորհիվ ԿՄ-ը կարող է իրավիճակը դեպի լավը փոխել և Եհովայի պաշտամունքը մոտեցնել Աստվածաշնչի մոդելին։ Բայց, եթե ինչ-որ մեկը ԿՄ-ի խնդիրների նկարագրության մեջ հայտնաբերի նաև իր խնդիրների պատկերը, ապա այս 7 քայլերի օգնությունը կարող է օգտակար լինել նաև իրեն: Մենք ուրախ կլինենք, եթե այս նյութը օգտակար լինի թեկուզև մեկին:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

99. ԿՄ ԱՆԴԱՄ Մ. ՍԱՆԴԵՐՍՈՆԻ ԵԼՈՒՅԹԸ. ՍԱ ՊԵՏՔ Է ՈՒՂՂԵԼ

Текст на армянском языке  к  видео 3.5 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7. 99

Այս ուղերձը վերաբերում է Կառավարիչ Մարմնի անդամ, եղբայր Մարկ Սանդերսոնի եզրափակիչ ելույթին, որը հնչել է 2017 թվականի նահանգային ռուսալեզու համաժողովում (հավանաբար Ֆինլանդիայում, և դրվել ազատ հասանելիության՝ ինտերնետում):

Որքան էլ որ ելույթը օգտակար էր, մենք սակայն ուշադրություն դրաձրեցինք երկու կարևոր պահի վրա.

1) Ելույթում եղբայր Մ. Սանդերսոնն օգտագործեց միտումնավոր խեղաթյուրված փաստերով թողարկած Դիտարան Ընկերության մի տեսահոլովակ:
2) Այդ տեսանյութի վրա կառուցեց եզրակացություններ, որոնք ակնհայտորեն ԱՆՀՆԱՐԻՆ ԵՆ կազմակերպության մեջ:

Ցույց տանք մանրամասն՝ այդ ելույթից ընդգծելով այն մտքերը, որոնց վրա ուշադրություն դարձրեցինք։

Սկսենք 1-ից, օգտագործելով Դ.Ընկերության՝ միտումնավոր (չասենք՝ կեղծ) խեղաթյուրված փաստերով թողարկած տեսահոլովակը: Տեսանյութում նշվում է, որ Արմագեդոնի ակնկալիքով՝ ՈՐՈՇ ՀԱՎԱՏԱԿԻՑՆԵՐ մոտանցյալ ժամանակներում կենտրոնացել են որոշակի տարեթվի վրա, վաճառել իրենց տներն ու թողել աշխատանքը, որպեսզի ավելին անեն մինչ սպասվող տարեթիվը:

Բայց մի եղբայր, ով նույնպես սպասում էր մոտալուտ վերջին, ավելի ուշ հասկացավ, որ այստեղ ակնհայտորեն ինչ-որ բան այն չէ։ Աստվածաշնչի անձնական ուսումնասիրությունն օգնեց նրան Հիսուսի խոսքերից հասկանալ, որ սխալ է կապվել ինչ-որ տարեթվի (այդ օրվա մասին ոչ ոք չգիտի), և որ ինքը նվիրվել է Եհո՛վային, ոչ թե ինչ-որ տարեթվի։ Ուստի որոշեց, որ հավատակիցները, ովքեր սպասում են Արմագեդոնի կոնկրետ մոտալուտ տարեթվին՝ սխալվում են։

Երբ այդ սպասվող տարին անցավ (թեև տարին ինքնին նշված չէ, բայց խոսքն այստեղ վերաբերում է 1975 թվին՝ Ընկերության ոչ վաղ անցյալի սխալ ուսմունքներից մեկին), մեծամասնությունը ՆՐԱՆՑԻՑ, ՈՎՔԵՐ ՍԽԱԼՎԵԼ ԷԻՆ ԻՐԵՆՑ ԱԿՆԿԱԼԻՔՆԵՐՈՒՄ, շտկեցին իրենց մտածելակերպը և չհեռացան ճշմարտությունից ու մնացին ժողովում: Այս եղբայրը նույնպես չհեռացավ և չհանձնվեց, այլ ապավինեց Եհովային։

Ինչն է սխալ այս տեսանյութում: Ինչպես արդեն վերը նշեցինք, տեսահոլովակում ասվում է, որ Արմագեդոնի տարեթիվը ԻՐԵՆՔ ԻՐԵՆՑ ՀԱՄԱՐ ՆՇԱՆԱԿԵԼ ԷԻՆ ԻԲՐ ԺՈՂՈՎԻ ՈՐՈՇ ՀԱՎԱՏԱԿԻՑՆԵՐ, և որոշելով պատրաստվել այդ օրվան՝ վաճառել իրենց տները, թողել աշխատանքն ու մինչ այդ տարեթիվն ընկած ժամանակահատվածը հատկացրել Եհովայի ծառայությանը։

Մինչդեռ իրականում Արմագեդոնի տարեթիվը նշանակված է եղել Դիտարա՛ն Ընկերության կողմից։ Այսինքն, Սատանայի դարաշրջանի ավարտը սպասվում էր 1975 թվականին այն հիմնավորմամբ, որ Դ. Ընկերությունն էր մինչ այդ տարեթվի գալը սովորեցնում այդ մասին: Ինչո՞ւ հենց 1975 թիվը: Որովհետև այդ թվին (ինչպես նախկինում ԴԸ-ը ենթադրում էր) լրանում էր մարդու արարման 6000 տարին, և պետք է սկսվեր Քրիստոսի 7-րդ հազարամյակը:

Այդ մասին ուսուցանվում էր, օրինակ, «Հավիտենական կյանքը Աստծու որդիների ազատության մեջ է» գրքում, 1966թ., էջ 29,30: Գրքում հաղորդվում էր, որ մարդկության պատմության յոթերորդ հազարամյակը կսկսվի 1975 թվականի աշնանը։

Սա արձանագրվել է նաև 1968 թվականի օգոստոսի 15-ի Դիտարանում, էջ 499: Ահա այդ դրվագը՝ «Ինչո՞ւ ես անհամբեր սպասում 1975 թվին»։ Դիտարանի պատասխանի էությունը հետևյալն էր. որովհետև մենք կարող ենք մեզ թույլ տալ ենթադրել, որ 1975 թվականի աշնանը տեղի կունենա Արմագեդոնի ճակատամարտը և կսկսվի Քրիստոսի հազարամյա թագավորությունը։

Այս առումով հարց է առաջանում. ինչո՞ւ Դիտարան Ընկերությունը ազնվորեն չի ընդունում ԻՐ ԻՍԿ ԱՅՍ ՈՒՍՄՈՒՆՔԻ սխալականությունը։ Ինչո՞ւ է, կոպիտ ասած, խաբում և «մեղքը գցում» «ժողովի իբրև թե ոչ այնքան խելամիտ որոշ հավատակիցների վրա», ովքեր իբր թե իրենք են որոշել Արմագեդոնի տարեթիվը և այդ պատճառով թողել իրենց աշխատանքն ու վաճառել իրենց տները (ԴԸ-ը իբր ընդհանրապես սրանում որևէ առնչություն չունի):

Հնարավո՞ր է այսպիսի բան ժողովում, որ ինչ-որ մեկը անձնական ուսումնասիրությամբ «հաշվարկի» ինչ-որ մի տարեթիվ, այն տարածի ամբողջ ժողովում և խրախուսի հավատակիցներին թողնել իրենց աշխատանքն ու վաճառել իրենց տները։ ՍԱ ԱՆՀՆԱՐԻՆ Է։ Չէ՞ որ շատ ավելի փոքր բանի համար վտարում են ժողովից. ասենք՝ տարաձայնություն որոշ հարցերի շուրջ երեցի հետ առանձնազրույցում (ուր մնաց թե ժողովում ինչ-որ մեկը փորձի սեփական կարծիքը տարածել):

Ուրախալի է, որ ԴԸ-ում արդեն հասկացել են, որ շատ Եհովայի վկաներ ինտերնետից տեղյակ են 1975 թվականի սխալ ուսմունքի մասին։ Եվ որ կարիք կա ինչ-որ կերպ այն պարզաբանել։ Սակայն ինչո՞ւ ԴԸ-ի սխալները ներկայացնել որպես շարքային Եհովայի վկաների սխալներ: Ինչպե՞ս է կոչվում փաստերի դիտավորյալ խեղաթյուրումը: Դա սուտն է, թեկուզ եթե այն արտաբերվում է ինչ-ինչ բարի նպատակներից ելնելով:

Այն, որ դուք, Կառավարիչ Մարմնի սիրելի եղբայրներ, երկար տարիներ լռել եք 1975 թվականի սխալի մասին՝ դա վատ է. սխալների անկեղծ ընդունումը երբեք սայթաքում չէ Եհովայի ծառաների համար, և այն չէր փչացնի ձեր հեղինակությունը (Առ.28:13): Բայց այն, որ դուք, ցանկանալով վերջապես ընդունել այդ սխալը, որոշել եք ՁԵՐ մեղքը բարդել շարքային Եհովայի վկաների վրա — առավե՛լ ևս վատ է:

Անցնենք եղբայր Մարկի ելույթի 2-րդ պահին: Տեսանյութի սյուժետից հետո եղբայր Մ. Սանդերսոնը սկսեց գովաբանել հոլովակի եղբոր տոկունությունը և մեզ բոլորիս հրավիրեց Եհովայի հանդեպ մեր նվիրվածությունը առավել զորացնելու համար՝ կատարել երեք կարևոր բան:

Այսպիսով, երեք կարևոր բան՝ որպես ամփոփում եղբոր մասին տեսանյութից, ով մերժեց ընդունել Արմագեդոնի տարեթիվը (ի տարբերություն մյուսների). 1) Մենք պետք է ուսումնասիրենք Աստվածաշունչը, որպեսզի մեծացնենք մեր գիտելիքները Եհովայի մասին: 2) Մենք պետք է խորհրդածենք Աստվածաշնչի վրա, և այդ խորհրդածությունը պետք է մեզ ինչ-որ բանի մղի: 3) Մենք պետք է գործնականում կիրառենք մեր իմացածը:

Բայց հնարավո՞ր է եղբոր օրինակը իրականում կիրառել ժողովում։ Ենթադրենք, ինչ-որ մեկը Աստվածաշնչի անձնական ուսումնասիրության շնորհիվ հասկացավ, որ 1914 թիվը սխալ է: Ինչի՞ պետք է դա նրան մղի (որպեսզի կատարի Մ. Սանդերսոնի խորհրդի 2-րդ կետը): Ամենաքիչը դա պետք է վերջինիս մղի, որ նա դադարեցնի 1914 թվի մասին ուրիշներին սովորեցնել: Հնարավո՞ր է դա նրա համար՝ առանց հետևանքների: Ոչ. գիտենք անձնական փորձից:

Իսկ հնարավո՞ր է, արդյոք, անձնական ուսումնասիրության ժամանակ մեր սովորածն ու իմացածը (ինչպես եղբայրը տեսանյութում)՝ գործնականում կիրառել (այսինքն, կատարել եղբայր Մ. Սանդերսոնի 3-րդ կետի խորհուրդը): Օրինակ՝ հնարավո՞ր է երեցի հետ (չասենք՝ ժողովի) կիսվել մեր հետազոտություններով՝ առանց վատ հետևանքների։ Ոչ, դա ևս անհնար է. գիտենք անձնական փորձից: Անմիջապես մեղադրում են «հավատարիմ ծառային» չվստահելու մեջ:

Եթե տեսանյութի եղբայրը, այն ժամանակ՝ Աստվածաշնչի իր անձնական ուսումնասիրության հիման վրա, կիսվեր իր կարծիքով, որ 1975 թիվը որպես Արմագեդոնի տարեթվի ուսմունք՝ սխալ է դիտարկված Դիտարան Ընկերության հրատարակություններում, նրան կմեղադրեին «հավատարիմ ծառային» չվստահելու մեջ և կհեռացնեին ժողովից։

Բեմից հաճախ են խրախուսում Աստվածաշնչի անձնական ուսումնասիրություն կատարել և խորհրդածել կարդացածի շուրջ, ինչը գրավում է բազմաթիվ նորեկների։ Բայց չեն բացատրում, թե ինչ է նշանակում «անձնական ուսումնասիրությունը»։ ԴԸ-ում Աստվածաշնչի անձնական ուսումնասիրության ալգորիթմը հետևյալն է. կարդացիր Աստվածաշնչի տեքստը — փնտրիր ԴԸ-ի հրատարակություններում, թե ինչ է դա նշանակում: Եթե ​​սկսես ինքնուրույն մտածել՝ չդիմելով հրատարակություններին — դուրս կթռչես ժողովից։

Իհարկե, կան նաև բաներ, որ դուք, Կառավարիչ Մարմնի եղբայրներ, թույլ եք տալիս ինքնուրույն մտածել: Դրանք են, օրինակ, դեմքի արտահայտությունները կամ հագուստի գույնը Դիտարան ամսագրի նկարներից, կամ՝ մտածմունք ժողովի քննարկման ժամին ժանտաթզենու նկարի վերաբերյալ (Ամոսը կտրո՞ւմ էր պտուղը, թե՞ դրանք ծակում) և այլն, այսինքն բաներ, որոնք անկարևոր են: Մի՞թե դա ճիշտ է։ Արդյո՞ք Քրիստոսի աշակերտները վախենում էին ուսմունքների մասին նրան հարցեր տալուց:

Բայց Եհովայի վկաները վախենում են։ Մի՞թե սա է Քրիստոսի ուղին։ Մի խոսքով, այն, ինչ բեմից տեսականորեն առաջարկվում է եղբայր Մ. Սանդերսոնի կողմից, և այն, ինչ ցուցադրվում է տեսահոլովակում Աստվածաշնչի անձնական ուսումնասիրության և ինքնուրույն խորհրդածության վերաբերյալ — ԳՈՐԾՆԱԿԱՆՈՒՄ ԿԻՐԱՌԵԼԻ ՉԷ ժողովներում:

Միակ բանը, որ կարելի է օրինակ վերցնել հոլովակի եղբորից, դա այն է, որ ինքներս մեզ համար ուսումնասիրենք Աստվածաշունչը, խորհրդածենք դրա շուրջ և բերաններս փակ պահենք՝ լռելով մեր եզրակացությունների մասին: Դա իմաստուն կլինի՝ ըստ Մտ.7։6-ի սկզբունքի: Չարժե Աստվածաշնչից բացված սրբությունները տալ նրանց, ովքեր չեն կարող դրանք գնահատել, բայց կարող են մեզ պատառոտել:

Ի ամփոփում Մ. Սանդերսոնի ելույթի.

Կառավարիչ Մարմնի սիրելի եղբայրներ: Դուք պատասխանատու եք՝
1) ձեր սխալները բացեիբաց ընդունելու չկամության համար;
2) փաստերը միտումնավոր կերպով խեղաթյուրելու և այդ կերպ «հավատարիմ և իմաստուն ծառայի» սխալները թաքցնելու փորձի համար;
3) նաև այն բանի համար, որ խրախուսելով նորեկներին անձնական ուսումնասիրության ժամանակ խորհրդածել Աստվածաշնչի շուրջ՝ մկրտությունից հետո արգելում եք դա անել. 4) նաև այն բանի համար, որ մեկուսացրել եք ձեզ մնացած օծյալներից և նրանց «ավելցուկ» եք համարում, ինչն աղքատացնում է ոչ միայն ձեզ, այլ նաև նրանց, ովքեր լսում են ձեզ (1Կոր.14:26-32, ԱԹ):

Այս ամենը ոչ միայն ձեզ չի մոտեցնում Եհովային, այլ ավելի ու ավելի է հեռացնում Նրանից։ Բայց առայժմ մինչ վերջնաժամկետը դեռ ժամանակ կա, ուստիև ժամանակ՝ սեփական ընթացքն ուղղելու: Ինչը և՛ ձեզ, և՛ մեզ, և՛ բոլորին ենք ցանկանում:

Հարգանքներով՝
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

98. ԻՆՉՊԵ՞Ս ԳՏՆԵԼ ՃիՇՏ ԿՐՈՆԸ

Текст на армянском языке  к  видео 1.100 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7. 98

Անցած անգամ մենք խոսեցինք կրոնի օգուտի մասին, ուր մարդը կարող է իր հոգևոր կարիքը լրացնել և գտնել իր համախոհ/հավատակիցներին: Արարիչը, մարդուն ստեղծելով, տվել է նրան կյանքի հստակ առաջնորդություն: Բայց քանի որ մարդիկ այս աշխարհում ուսուցանվում են ոչ միայն ճշմարիտ Աստծու/Արարչի, այլև կեղծ աստծու կողմից (Սատանայի և դևերի), պարզ է, որ ճշմարիտ Աստծու առաջնորդությունը կորել է բազմաթիվ կեղծ կրոններում: Թեև կա կարծիք, որ բոլոր կրոնները տանում են մեկ Աստծու մոտ և կարևոր չէ, թե որն ընտրել — դա այդպես չէ. կրոնի ընտրությունը շատ կարևոր է, քանզի եթե չգտնես ճշմարիտ Աստծուն, ապա կընկնես Սատանայի թակարդը:

Բնականաբար, հազարավոր կրոնների յուրաքանչյուր հավատացյալ վստահ է, որ ծառայում է ճշմարիտ Աստծուն։ Հենց սա է Սատանայի հաջողության գաղտնիքը, ով ներկայանում է որպես լույսի հրեշտակ և ճշմարիտ Աստված. նա այնքան հմտորեն է կուրացնում մարդկանց, որ նրանք չեն էլ գիտակցում, որ ապրում են նրա ցանցում (2Կոր.4:4; 11:14): Սակայն, եթե ինչ-որ մեկը ցանկություն ունի վերստուգելու իր ընտրությունը և գոնե ընդհանուր առմամբ տեղեկանալու, թե ինչպես կարելի է գտնել ճշմարիտ Աստծու և տիեզերքի Արարչի կրոնը, ապա այս դասը ձեզ համար է:

Այսպիսով, այսօր մենք կպատասխանենք հետևյալ հարցին. ինչպե՞ս հազարավոր տարբեր կրոնների մեջ գտնել Արարչի ճշմարիտ կրոնը: Սրանում մեզ կօգնի մոլորակի բոլոր կրոնների համառոտ դիտարկումը և նրանց համոզմունքների վերլուծությունը: Նախ, եկեք համառոտ ծանոթանանք ամբողջ մոլորակի կրոնների էությանը, ինչը ամենևին էլ դժվար չէ, քանզի այդ հազարավոր կրոնները երկու հիմնական մասի են բաժանվում.

1-ինը այն կրոններն են, որոնք ընդունում են տիեզերքի Արարչի ճանաչելիությունը և Նրա կողմից մարդուն տրված կյանքի հստակ ուղեցույցը: Դրանք են իսլամը, հուդայականությունը և քրիստոնեությունը, որոնք կոչվում են Աբրահամական կրոններ, քանզի բոլորն էլ առաջացել են Աբրահամի հավատքից, ով հավատում էր մեկ Աստծու/Արարչի և հաղորդակցվում Նրա հետ: Մեկ Աստծու հավատքը կոչվում է նաև ՄՈՆՈթեիզմ՝ «մոնո-մեկ» բառից: Այս կրոնները կառուցված են Աստծու հայտնությունների վրա՝ արձանագրված տարբեր մարդկանց կողմից, որոնց Աստված հայտնվում էր որպես Արարիչ և բացատրում Իր ծրագրերը:

2-րդը այն կրոններն են, որոնք չեն ընդունում տիեզերքի Արարչի ճանաչելիությունը: Ըստ նրանց, Արարիչ չկա, իսկ եթե նույնիսկ կա, ապա Նա բացված չէ մարդկանց, ուստի անհնար է ճանաչել Նրան: Այսինքն, մարդիկ կարող են լոկ դիտարկել Նրա որոշ դրսևորումներ բնության օրենքներում և տիեզերքի ուժերի հավասարակշռության մեջ՝ ճգնելով հասկանալ պատճառներն ու հետևանքները, անել տարբեր ենթադրություններ՝ փիլիսոփայական դատողության օգնությամբ: Նման կրոններին են դասվում հինդուիզմը, բուդդիզմը, դաոսիզմը, սինտոիզմը, կոնֆուցիականությունը, հեթանոսությունը, ագնոստիկները, միստիկները:

Քանի որ 2-րդ տիպի կրոնները համարում են, որ Աստված անճանաչելի է և չի բացվում մարդկանց, կառուցված են ոչ թե Աստծու հայտնությունների, այլ նախնիների կողմից ստեղծված և սերնդե-սերունդ փոխանցված փիլիսոփայական և էթնիկ ավանդույթների հիմքի վրա: Հետևաբար, այդ կրոններում չկա կյանքի հստակ ուղեցույց և ոչ էլ ապագայի ըմբռնում, քանի որ ինչքան մարդ կա, այնքան էլ կարծիք՝ իմաստության, պատճառների, հետևանքների և կյանքի իմաստի շուրջ: Պարզության համար ցույց տանք աշխարհի բոլոր կրոններից ամենաազդեցիկները.

 

Այս տվյալները վերցված են ինտերնետից (աթեիստները կարծում են, որ Աստված չկա): Քանի որ մենք որոնում ենք Արարչի կրոնը՝ կյանքի հստակ առաջնորդությամբ, 2-րդ տիպի բոլոր կրոնները, որտեղ բացակայում է Արարիչ-Աստվածն Իր հայտնություններով, բայց որտեղ առկա է մարդկային փիլիսոփայություն — ինքնաբերաբար չեղարկվում են, թեև դրանք կարող են շատերին գրավիչ թվալ (օրինակ՝ կարմայի կամ ճակատագրի փիլիսոփայությունը, հոգիների վերաբնակեցումը, մարդու և մեռած նախնիների հոգիների պաշտամունքը, առարկաների աստվածացումը և այլն: Այս ամենը ժողովրդական բանահյուսության պտուղ են):

Մարդկային փիլիսոփայության վրա կառուցված բոլոր կրոնների բացառումը սահմանափակում է Արարչի կողմից տրված ճշմարիտ կրոնի որոնումը և մեզ վերադարձնում 1-ին տիպի կրոններին, որոնք ընդունում են տիեզերքի Արարչին և Նրան ճանաչելու հնարավորությունը, ինչպես նաև Նրանից բխող կյանքի հստակ ուղեցույցը մարդու համար՝ վերջինիս գոյության կոչման և նպատակի հարցերի պատասխաններով:

Աբրահամական այդ կրոնները 3-ն են, (հուդայականությունը, իսլամը և քրիստոնեությունը՝ իրենց ճյուղերով): Նրանցից յուրաքանչյուրի գիտելիքի ակունքը և կրոնի հիմքը՝ նույնն է (Թանախը, Ղուրանը և Աստվածաշունչը): Իմաստով նրանք մոտ են իրար և պատմում են Աբրահամի Աստծու մասին: Թանախը, Ղուրանը և Աստվածաշունչը գրված են որպես Արարիչ-Աստծու հայտնություն՝ տրված Աբրահամի միջոցով, ում Նա կանչեց ծառայելու իրեն: Այժմ ներկայացնենք Արարչի կողմից տրված այդ կրոնները, որոնք նեղացրին ճշմարիտ կրոնի որոնումների մեր ուղին.

Այսպիսով, ողջամիտ է Արարչի կրոնը փնտրել այնտեղ, որտեղ ճանաչում են տիեզերքն Ստեղծողի Նրա գոյությունը և ակնկալում իմաստուն առաջնորդություն մարդկության կյանքի համար, այսինքն՝ հուդայականության, իսլամի և քրիստոնեության մեջ:

Բայց եթե այս երեք կրոնները մեկ Արարչից են, Ով կանչեց Աբրահամին, ակամա հարց է ծագում՝ ինչո՞ւ այդ դեպքում նրանք շատ տարբեր են և չեն միավորվում մեկի մեջ։ Մի՞թե կարող են լինել երեք տարբեր կրոններ տիեզերքն Ստեղծող միևնույն Արարչի կողմից:

Տրամաբանությունը թելադրում է, որ՝ ՈՉ. միևնույն Աստվածը և մարդու Արարիչը մարդկանց չի սովորեցնի տարբեր աղբյուրներից, Իր մասին տարբեր գիտելիքներ չի տա, չի ներկայացնի տարբեր պահանջներ և կյանքի կացութաձևի ու երկրպագության տարբեր ձևեր: Այդ դեպքում ինչպե՞ս կարելի է պարզել, թե այս երեք կրոններից որն է ճշմարիտ Արարչից:

Մեթոդը նույնն է. անհրաժեշտ է կարճ ակնարկ անել և վերլուծել 3 կրոնների էությունը իրենց գիտելիքների աղբյուրներով (Թանախ, Ղուրան և Աստվածաշունչ): Իսկ եզրակացությունն ինքնին կհայտնվի. Սկսենք հուդայականությունից և Թանախից, քանզի հուդայականությունը այս երեք կրոններից ամենահինն  է: Հենց նա է հիմք դրել մյուս երկուսի` իսլամի և քրիստոնեության համար:

Ըստ Թանախի՝ Արարիչը հայտնվեց Աբրահամին։ Թեև Աբրահամն ուներ 8 որդի (մեկը աղախին Հագարից, մեկը՝ Սառայից և վեցը՝ Քետուրայից), սակայն Աբրահամից Արարիչն իր համար ընտրեց միայն Սառայից ծնված Իսահակին, այնուհետև Իսահակի որդի Հակոբ-Իսրայելին և վերջինիս ժառանգներին՝ նրանց տալով կյանքի գրավոր առաջնորդություն և բացելով իր «Եհովա» անձնանունը։

Աբրահամի մնացած որդիները իրենց հոր Աստծու մասին գիտեին լոկ ընդհանրական իմաստով, հետևաբար, եթե նրանք ապագայում նույնիսկ դառնային ճշմարիտ Աստծու վերաբերյալ որոշ հավատալիքների հիմնադիրներ՝ չէին կարող արտացոլել Աստծու մասին ճշմարտությունն ամբողջությամբ (Ծնն.16։15; 17։19; 1Տրգ.1։32; Սաղ.147։19,20; Ել.15։3; «Եհովա» անվան մասին տե՛ս 7.82 վիդեոն

Թանախը հուդայականության մեջ Արարչի մասին գիտելիքի աղբյուրն է. այն գրեթե նույնն է, ինչ Աստվածաշնչի Հին Ուխտի (ՀՈՒ) գրքերը, և ունի մոտ 3500 տարվա վաղեմություն: Այն բաղկացած է Մովսեսի հնգամատյանից, մարգարեներից և այլ ս. Գրություններից (ներառյալ Երգ երգոցը, Հռութը, Ժողովողը և այլն): Ժամանակի ընթացքում Իսրայել պետությունը բաժանվեց Հուդայի և Հյս.Իսրայելի, այնուհետև, երբ Ասորեստանը գրավեց Հյս.Իսրայելը, ճշմարիտ կրոնի աղբյուր մնաց Հուդան՝ Եհովա Աստծու Երուսաղեմի տաճարով (այստեղից էլ կրոնի անվանումը՝ «հուդայականություն»):

Հուդայականության մեջ թեև սպասում էին Մեսիային (հունարեն «Քրիստոս»), սակայն, երբ մ.թ. 1-ին դ. նա եկավ որպես Եհովայի որդի (կամ Հիսուս Քրիստոս), հրեաները մերժեցին նրան, իսկ հուդայականության առաջնորդները հռոմեացիների ձեռքով ազատվեցին Քրիստոսից (Մտ.3:17; Գրծ.2:32-36; «Հիսուս Քրիստոս» անվան նշանակության մասին տես 7.93 վիդեոն): Այդ ժամանակից ի վեր հուդայականությունը մերժում է և՛ քրիստոնեությունը, և՛ Նոր Ուխտի գրքերը՝ հավատալով, որ Եհովան Մեսիային դեռ չի ուղարկել, այլ կուղարկի ապագայում։

Քանի որ հրեաները մերժեցին Քրիստոսին, Աստծու կողմից պատժվեցին մ.թ. 70-ին. Եհովան թույլ տվեց, որ Երուսաղեմում հուդայականության սրբավայր Իր տաճարը կործանվի հռոմեացիների ձեռքով, իսկ քաղաքն այրվի և կողոպտվի, ուստի երկրպագել Աստծուն ըստ Հին Ուխտի (կամ ըստ Մովսեսի օրենքի), նույնիսկ մեծ ցանկության դեպքում՝ անհնարին դարձավ, քանզի երկրպագության վայրը վերացված էր:

Այսպիսով, Աստված հրեաներին հասկացրեց, որ եկել է իրեն ծառայելու մի նոր դարաշրջան, որտեղ բառացի տաճարներն Իր համար նշանակություն չունեն, և որ Երկրի բոլոր մարդիկ կարող են դառնալ Իր ժողովուրդը Հիսուս Քրիստոսի զոհաբերության շնորհիվ և ոչ թե Երուսաղեմի տաճար կամ այլ տաճարներ գնալով (Ես.11:10; Գրծ.17:24,25; Հռ.3:29):

Բայց հրեաները որոշեցին, որ առանց Երուսաղեմի տաճարի էլ կարող են շարունակել իրենց հուդայական ավանդույթը: Քանի որ առանց զոհասեղանի և կենդանիների զոհաբերության հրեաներն այսօր չունեն իրենց մեղքը քավելու օրինական միջոց, նրանք որոշ պարզաբանումներ մտցրին իրենց հավատքի մեջ: Օրինակ, ժամանակակից հրեաները կարծում են, որ մեղքերի թողությունը ձեռք է բերվում զղջման, աղոթքի և բարի գործերի միջոցով: Իսկ նրանց նոր սրբավայրը դարձել է «Լացի պատը» կամ Տաճարի լեռից արևմուտք գտնվող պատի մնացորդը, որը փրկվել է մ.թ. 70-ի կործանումից (այս պատը իրականում Տաճարի պատերի մնացորդը չէ):

Հուդայականությունը դեռևս կառչում է Իսրայելի բացառիկության գաղափարից՝ մերժելով Հիսուս Քրիստոսին և չցանկանալով ընդունել, որ վերջինս բացել է մուտքի դուռը դեպի Աբրահամի Աստվածը բոլոր ազգերի և ժողովուրդների համար:

Ի՞նչ եզրակացության կարելի է գալ այս վերլուծությունից:

Իսրայելի հանդեպ ողջ հարգանքով հանդերձ՝ տրամաբանությունը թելադրում է հետևյալը. քանի որ կատարվեց Հիսուս Քրիստոսի մարգարեությունն առ այն, որ Եհովան կլքի Երուսաղեմի տաճարը և թույլ կտա դրա կործանումը — նշանակում է.

1) որ հուդայականության և Մովսիսական օրենքի դարաշրջանն ավարտվել է մ.թ. 70-ին տաճարի կործանմամբ (Մտ.23:38; 24:2):

2) որ Հիսուս Քրիստոսը ճշմարիտ Աստծու մարգարեն է, քանի որ նրա կանխատեսումները իրականացան: Սա նշանակում է, որ ճշմարիտ կրոնը պետք է փնտրել այնտեղ, որտեղ ընդունում են Հիսուս Քրիստոսին: Այսինքն՝ իսլամում կամ քրիստոնեության մեջ։

Անցնենք իսլամի էությունը դիտարկելուն, որ արաբների, թուրքերի, պարսիկների, քրդերի, տաջիկների, պակիստանցիների և այլ ժողովուրդների կրոնի հիմքն է։

Իսլամի Աստվածը Ալլահն է (եբրայերեն Էլոահ բառից, որը նշանակում է «Աստված» կամ «ոգի», տես 7.82 վիդեոն): Իսլամի գիտության աղբյուրը Ղուրանն է՝ գրված 1400 տարի առաջ: Նշենք, որ Աստվածաշնչի ՀՈՒ-ի գրքերը 3500 տարեկան են, իսկ Նոր Ուխտինը՝ 2000: Իսլամի հիմնադիրը Մուհամեդ մարգարեն է։ Ենթադրվում է, որ նա շարունակել է Ադամի, Նուհայի (Նոյ), Իբրահիմի (Աբրահամ), Մուսայի (Մովսես), Դավուդի (Դավիթ), Սուլեյմանի (Սողոմոն), Իսայի (Հիսուսի) և այլ մարգարեների ուսմունքները։ Իսկ Իսմայիլը (կամ Իսմայելը)՝ Աբրահամի որդին եգիպտուհի ​​Հաջարից (Հագարից), համարվում է իսլամի մարգարեն, ում Աստված իբր ուղարկեց Աբրահամի հավատքը տարածելու Արաբական թերակղզու ցեղերի մեջ։

Ինչպես տեսնում ենք, շատ ընդհանրություններ կան իսլամի և հուդայականության միջև (Մովսեսի օրենքի հաստատումը, մարգարեները և Աստվածաշնչի ՀՈՒ-ի գրքերի տեղեկությունները հայտնի են նաև իսլամում): Սակայն իսլամի և հուդայականության ներկայացուցիչները չափազանց թշնամաբար են տրամադրված միմյանց նկատմամբ՝ մասնավոր թշնամանքից մինչև ազգային մասշտաբի պատերազմ (օրինակ՝ Իսրայելի և պաղեստինյան արաբների միջև պատերազմը, տես 4.42 վիդեոն ռուսերեն):

Թերևս նրանց թշնամության վրա ազդում է Աստվածաշնչում նկարագրված Հագարի և Սառայի որդիների հանդեպ Աբրահամի Աստծու վերաբերմունքի տարբերությունը: Ըստ Ծնն.21:9-21-ի և 26:1-5-ի, Հագարը և Իսմայիլը՝ իսլամի մարգարեն, հեռացվեցին Աբրահամի ընտանիքից: Իսկ Սառայի որդի Իսահակը ընտրվեց Աբրահամի Աստծու կողմից հատուկ առաքելության համար. այդ գծով տիեզերքի Արարիչ Աստվածն իր որդուն՝ Հիսուս Քրիստոսին բերեց մարդկային աշխարհ: Բայց սա լոկ ենթադրություն է, որ բխում է Աբրահամի ընտանիքի պատմության նկարագրությունից։

Այսպիսով, իսլամը, ըստ մուսուլմանների հավատքի, Արարչի հայտնությունների գագաթնակետն է, որը Նա Մուհամեդից առաջ տվել է հրեաներին և քրիստոնյաներին: Սակայն Ղուրանը չի համապատասխանում Աստվածաշնչի որոշ հաստատումների և Քրիստոսի ուսմունքների հետ: Օրինակ, Ղուրանը թույլատրում է բազմակնությունը և ժամանակավոր ամուսնությունները հաճույքի համար (սա հայտնի է Սուրահ 4, այա 24-ից):

Նաև Ղուրանը թույլ է տալիս անհավատների սպանությունը (որոնք ունեն այլ սրբավայրեր) և ուսուցանում միայն երկնային դրախտի մասին, ինչը համահունչ չէ Հիսուս Քրիստոսի ուսմունքներին (Մտ.5:5,9,44; 19:9; 26։52)։ Ըստ Ղուրանի՝ Հիսուս Քրիստոսն ընդամենը Մուհամեդի նման մի մարգարե է: Այսինքն՝ Հիսուսը ճշմարիտ Աստծու որդին չէ, այլ Ադամի նույն ժառանգն է, ինչպես ճշմարիտ Արարիչ-Աստծու մյուս բոլոր մարգարեները:

Իսլամն ընդունում է հրեաների կողմից Քրիստոսի հալածանքը, բայց ժխտում է նրա սպանությունը: Ըստ իսլամի, Աստված թույլ չէր տա Իր մարգարեի մահը (իսլամում համարվում է, որ խաչվել է ոչ թե Հիսուսը, այլ Հիսուս Քրիստոսի նմանակը): Այս պատճառով Ղուրանում ուսմունք չկա Քրիստոսի զոհաբերության միջոցով մարդկության փրկագնման մասին: Սա գրված է Սուրահ 4, այա 157-158-ում.

«…և նրանց խոսքերի համար. «Մենք սպանեցինք Մեսիային՝ Հիսուսին, Մարիամի որդուն, Ալլահի առաքյալին» (բայց նրանք չսպանեցին նրան և չխաչեցին, այլ միայն իրենց թվաց, և, իրոք, ովքեր համաձայն չեն այս հարցում, կասկածանքի մեջ են և չունեն ոչ մի գիտություն, բացի ենթադրությունից: Նրանք չեն սպանել նրան, այլ Ալլահը բարձրացրեց նրան Իր մոտ: Չէ որ Ալլահը մեծ է և իմաստուն»:

Այսինքն, թեև և՛ Ղուրանը, և՛ Աստվածաշնչի ՀՈՒ-ի գրքերը ընդունում են, որ Աստված հեռու է Ադամի մեղավոր ժառանգներից, ինչը հայտնի է Այուբ/Հոբ 14:4-ից, այդուհանդերձ, Ղուրանը մերժում է Քրիստոսի քավիչ զոհաբերությունը:

Բայց առանց քավիչ զոհի, Քրիստոսի գալը երկիր անիմաստ կլիներ: Եվ երկրորդ՝ Երուսաղեմի տաճարի ավերումից հետո, առանց Քրիստոսի զոհաբերության, Ադամի մեղավոր ժառանգներից ոչ մեկը չէր կարող մոտենալ Եհովային։ Միայն Քրիստոսի քավիչ զոհաբերությունն է բացատրում, թե ինչու հնարավոր դարձավ մոտենալ և երկրպագել Արարչին առանց Երուսաղեմի տաճարի զոհասեղանի, քանի որ Երուսաղեմի տաճարի զոհասեղանի կործանումից հետո Ադամի բոլոր հետնորդները մաքրվում են մեղքից Հիսուս Քրիստոսի զոհաբերական արյունով (Առ.15:29; Հռ.3:23-25; 1Հով.1:7):

Այսպիսով, եթե հիմնվենք Ղուրանի վրա, կստացվի, որ ճշմարիտ Աստվածը արմատապես փոխել է Իր մարգարեների և Հիսուս Քրիստոսի միջոցով մարդկությանը ավելի վաղ տված Իր խոստումը: Հնարավո՞ր է դա: Ըստ Մովսեսի՝ ոչ, քանի որ Աստված վերջինիս հայտնեց, որ Ինքը երբեք չի փոխվում Իր խոսքում (Թվ.23:19, հմմ.Մաղ.3:6; Տիտ.1:2): Ի՞նչ եզրակացություն կարելի է անել։

Քրիստոսի զոհաբերական մահվան և նրա քավության ժխտումը, անհավատների սպանության խրախուսումը, բազմակնությունը և հաճույքի համար ժամանակավոր ամուսնությունը շատ դժվար են դարձնում իսլամը որպես ճշմարիտ Աստծու կրոն ընդունել, ով Ադամին միայն մեկ կին տվեց և Իր Քրիստոսի միջոցով կոչ արեց սիրել թշնամիներին ու զենք չկիրառել նույնիսկ մերձավորի կյանքը պաշտպանելու համար. ուշադրություն դարձրեք, որ «սուրդ տեղը դիր» խոսքերը Հիսուսն ասաց, երբ Պետրոսը պաշտպանում էր նրա կյանքը (Մտ.5:9,44; 19:8,9; 26:52; Հով.18:10,11):

Փաստորեն բոլոր կրոններից, որոնք ճանաչում են Աստծու որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի զոհաբերական մահը և նրա արյունով մարդկության փրկագնումը, հայտնի է միայն մեկ կրոն՝ քրիստոնեությունը:

Այն բնականաբար շարունակողն է հուդայականության, քանզի Հիսուս Քրիստոսը եկել է հրեաներից (Աբրահամի սերնդից՝ Իսահակից, Հուդայից և Դավթից)՝ նպատակ ունենալով կատարել Մովսեսի օրենքը (Մտ.1:1-16; 5:17):

Քրիստոսի մահը Եհովայի զոհասեղանի վրա արված վերջին զոհաբերությունն էր ըստ Մովսիսական օրենքի։ Ուստի քրիստոնեության դարաշրջանը եկավ փոխարինելու հուդայականության դարաշրջանին և շարունակեց Աբրահամի Աստված Եհովայի ճշմարիտ երկրպագության դարաշրջանը (Հռ.10:4; Գաղ.3:24): Ահա թե ինչու Աստվածաշնչում կան Հին Ուխտի դարաշրջանի գրքեր հուդայականությունից, և գրքեր Նոր Ուխտի՝ քրիստոնեության դարաշրջանից:

Այսինքն՝ Աստվածաշնչի բոլոր գրքերը, կազմված մարդկանց հետ Արարչի հին և նոր ուխտերից, նման են երկու սերիայից բաղկացած մեկ ֆիլմի. առանց Աստվածաշնչի առաջին մասի (առանց ՀՈւ-ի գրքերի) — շատ դժվար, իսկ որոշ տեղերում՝ նույնիսկ անհնար է հասկանալ Աստվածաշնչի երկրորդ մասը (կամ ՆՈւ-ի գրքերը): Քրիստոնեությունը ընդունում է ամբողջ Աստվածաշունչը: ՀՈւ-ի գրքերը ցույց են տալիս Իսրայելի պատմությունը և Հիսուս Քրիստոսի ծագումը Աբրահամի սերնդից՝ Հակոբ-Իսրայել ճյուղով:

Իսկ ՆՈւ-ի գրքերը պատմում են Հիսուս Քրիստոսի աշխարհ գալու մասին, բացատրելով Աստծու բոլոր խոստումների իմաստը, որոնք տրվել էին Աբրահամին ՀՈւ-ի դարաշրջանում: ՆՈւ-ը ցույց է տալիս նաև Արարիչ-Աստծու մոտ տանող այն միակ ճանապարհը, որ բացեց Հիսուս Քրիստոսը իր հետքերով. միայն նա կարող է գալ ճշմարիտ Աստծու՝ Արարչի մոտ, ով հետևում է Հիսուս Քրիստոսի հետքերին և կատարում նրա Աստծու և Հոր կամքը (Մտ.7:21; Հով.20:17; 1Պետ.2:21; այն մասին, թե ինչպես Հիսուս Քրիստոսը կատարեց ՄՕ-ը — տես 7.14ա վիդեոն):

Այսպիսով, ճշմարիտ կրոնի որոնումը՝ տրված ճշմարիտ Արարիչ-Աստծուց՝ մեզ բերեց քրիստոնեություն: Սակայն նույնիսկ քրիստոնեությունն այսօր մասնատված է բազմաթիվ տեսակների. դրանք հաշվվում են տասնյակ հազարներով: Եվ քանի որ նրանք բոլորը բաժան-բաժան են և Աստծու մասին ուսուցանում են զանազան կերպերով, պարզ է, որ չեն կարող լինել ճշմարիտ կրոն՝ տրված ճշմարիտ Աստծուց: Քրիստոսը կանխագուշակեց ապագայի այդ պատկերը՝ կազմված բազմաթիվ կեղծ քրիստոնյաներից Մտ.7.21-23; 24:24-ում: Այդ դեպքում ինչպե՞ս այս հազարավորների մեջ գտնել միակ ճշմարիտը:

Այս հարցում մեզ կօգնի արդեն մեզ ծանոթ գիտելիքն առ այն, որ հազարավոր քրիստոնեական կրոնների բազմազանությունը — ևս լոկ թվացյալ է, ինչպես ամբողջ աշխարհի կրոնների բազմազանությունը: Իրականում, քրիստոնեության հազարավոր տարբեր հոսանքներ ևս ունեն աստվածաշնչյան ուսմունքների լոկ ԵՐԿՈՒ հիմնարար դրույթ: Նրանց վրա են հենվում ժամանակակից աշխարհում գոյություն ունեցող ԲՈԼՈՐ քրիստոնեական դավանանքների ներկայացուցիչները։

Այսինքն՝ գոյություն ունի քրիստոնեական կրոնների միայն ԵՐԿՈՒ տեսակ՝ երկու տարբեր հիմնարար դրույթներով։ Այս երկուսի գլխավոր ուսմունքները տրամագծորեն հակառակ են իրար:

1-ին դրույթը — 325 թվի Նիկիայի ժողովի և դրանից հետո եկող բոլոր մնացածների որդեգրած դոգման է։

2-րդ հիմնադրույթը — Աստվածաշնչի ուսումնասիրության արգասիքն է բոլոր նրանց կողմից, ովքեր դրդվել են ուսումնասիրել Ս.Գիրքը, կամ գոնե համեմատել Նիկիայի ժողովի դոգման Աստվածաշնչի հետ:

1-ին դրույթը — դա իրականում հիմնաքարն է ԲՈԼՈՐ քրիստոնեական կրոնների և դրանց ճյուղավորումների՝ ուղղափառություն, կաթոլիկություն և տարբեր բողոքականներ, որոնցից շատերը սակայն բացառում են զինվորական երդման արարողակարգը (շատ բողոքականներ ճիշտ չեն համարում բանակում ծառայելը և պատերազմներին մասնակցելը), իսկ ադվենտիստները չեն հավատում նաև հոգու անմահությանը։

2-րդ դրույթը, ըստ էության, Եհովայի ծառաների կրոնի կամ դավանանքի գլխավոր հիմնաքարն է: Ցույց տանք քրիստոնեության այս երկու դրույթների միջև եղած տարբերությունները՝ աստվածաշնչյան 10 կարևոր ուսմունքների օրինակով, որոնք ազդում են քրիստոնյայի անձի ձևավորման, նրա կյանքի, վերաբերմունքի, բնավորության և ձգտումների վրա.

Աստված կա՛մ Երրորդություն է, կա՛մ մեկն է; կա՛մ պետք է երկրպագել Քրիստոսին, կա՛մ Քրիստոսի Աստծուն և Հորը (Հով.20:17); Քրիստոսը կա՛մ Երրորդության մաս է, կա՛մ Աստծուց առանձին ոգեղեն անձ; հոգին կա՛մ անմահ անմարմին նյութ է, կա՛մ մահկանացու է. հոգին ինքը մարդն է կամ կենդանին (այսինքն, չկա մարդը, չկա և հոգին); մահից հետո կա՛մ կյանք կա, կա՛մ չկա, բայց կա հարության հույս մեռելներից; դժոխքը կա՛մ մեղավորների տանջանքի վայր է, կա՛մ գերեզման; կա՛մ Աստված բոլորին հնազանդության մեջ է պահում՝ վախեցնելով դժոխքի տանջանքներով, կա՛մ սիրառատ Աստված մեղավորներին չի տանջում;

Մարդկանց ապագան կա՛մ երկնային դրախտում է, կա՛մ դժոխքում, կամ էլ հեզերը կապրեն երկրի վրա դրախտում, իսկ երկինք կգնան միայն Քրիստոսի իշխանակիցները; կա՛մ կարելի է և պետք է սպանել թշնամիներին, կա՛մ պետք է սիրել թշնամիներին, իսկ սպանելն ու պատերազմի վարժվելը տհաճ է Աստծուն; կա՛մ հայրենիքն ու նրա դրոշը սրբություն են, կա՛մ կուռք: Ինչո՞ւ այս 10 ուսմունքները կարելի է հիմնադրույթային համարել: Որովհետև դրանք ազդում են հավատացյալի անհատականության ձևավորման վրա: Այս դրույթներից յուրաքանչյուրի ազդեցության տակ հավատացյալը ձևավորվում է ըստ այդմ:

1-ին դրույթը, որի վրա հենվում է քրիստոնեական կրոնների մեծամասնությունը, առաջարկում է հավատալ Աստծուն, որն իրենց սահմանումով Հիսուս Քրիստոսն է, ով 70 կամ 80 տարի ապրած մեղսագործին պատրաստ է հավիտյան տանջել դժոխքում; ով հավանություն է տալիս մարդկանց սպանությանը; ով իր բոլոր հպատակներին վախի և խիստ վերահսկողության տակ է պահում՝ ցանկանալով, որ բոլորը վախենան մեղք գործել և սարսափեն դժոխքի տանջանքների հավերժական վայրն ընկնելուց։

2-րդ դրույթը առաջարկում է վստահել Եհովային՝ սիրո և ողորմության Աստծուն, Ով Հայրն ու Աստվածն է Քրիստոսի: Եհովան ուզում է, որ իր ուսուցյալներն իրենց կամքով չկամենան մեղանչել։ Նա չի ծրագրում տանջել մեղսագործներին. ով չի ցանկանում արդարությամբ ապրել, պարզապես կխորասուզվի մահվան քնի մեջ: Աստված ոչ մեկին չի ճնշում պատժի վախով, այլ առաջարկում է ընտրության ազատություն՝ ապրիր այնպես, ինչպես ուզում ես, բայց եթե չգնահատես արդարությունը՝ չես ունենա դրախտային ապագա:

Նա արգելում է մարդկանց սպանությունը և նույնիսկ վատ վարմունքը թշնամիների հետ և առաջարկում բարիով հաղթել չարին (թե ինչպես դա անել, տես 7.96 վիդեոն):

Քրիստոնեության այս երկու առաջարկվող տարբերակներից ո՞րը կարող է լինել ճշմարիտ Աստվածը: Այս երկու դրույթներից ո՞ր մեկն է ցույց տալիս ճշմարիտ Աստծու՝ տիեզերքի Արարչի ուսմունքը:

Հիշենք, որ Աստված որպես մարդասեր և ողորմած է ներկայացել մարգարեներին (Ել.34:6): Իսկ ո՞րն է Արարչի սկզբնական նպատակը, որին Նա ուզում է պատրաստել Իր ապագա աշխարհի մարդկանց: Այն գրված է Ս.Գրքում, որից օգտվում են 2-րդ դրույթի քրիստոնյաները: Այսպիսով, Ս.Գրքից հայտնի է, որ ճշմարիտ Աստված սիրող է և ողորմած։ Նա ձգտում է Աբրահամի բոլոր հոգևոր հետնորդներին, ովքեր ընդունում են Հիսուսին՝ պատրաստել խաղաղության, ապահովության, առատության և սիրո հավերժական կյանքին — Երկրի բոլոր ազգերի և ժողովուրդների համար (Ես.65:1,9,10; Հռ.3։29; Գաղ.3։16; Հյտ.21։3,4)։

Աբրահամի և Հիսուս Քրիստոսի Աստծու ուսուցյալների կյանքը նկարագրված է Ես.65:21-25-ում: Բոլոր մարդիկ տներ կշինեն և կբնակվեն դրանցում, խաղողի այգիներ կտնկեն և կուտեն դրանց պտուղը: Չեն շինի, որ ուրիշն ապրի, չեն տնկի, որ ուրիշն ուտի. … Աբրահամի Աստծու ընտրյալները երկար կվայելեն իրենց ձեռքի աշխատանքը: Նրանք իզուր չեն աշխատի և վշտի համար երեխաներ չեն ծնի… Գայլն ու գառը միասին կարածեն… չարություն կամ վնաս չեն պատճառի Աստծու սուրբ լեռանը, ասում է Եհովան։ Արցունքներ, տառապանքներ և հիվանդություններ այլևս չեն լինի (տես Ես.65:20-25; Հյտ.21:3,4-ը):

Այս նկարագրության մեջ Աբրահամի Աստվածը միտք անգամ չունի որևէ մեկին տանջել կամ պատժի վախի մեջ պահել; չկա միմյանց սպանելու և կռվել սովորելու կոչ՝ հանուն ինչ-որ բարձրագույն հոգևոր նպատակների (Ես.2:4): Բայց կա մի հասարակության նկարագրություն, որն ապրում է խաղաղ և ապահով, բարոյական բարձր սկզբունքներով, սիրով առ մերձավորը, հարգանքով դեպի ուրիշի աշխատանքը, որոնք և բոլորի բարեկեցության առհավատչյան են:

Հենց սրա վրա մարդկանց ուշադրությունը պետք է կենտրոնացնի ճշմարիտ Աստծու կրոնը, Ով Իրեն հայտնեց Աբրահամին: Ինչպես տեսնում ենք Իր խոսքում, Աստված կտրականապես բացառում է զենք վերցնելու և սպանելու ցանկությունը, այլ հակառակը՝ խրախուսում է մեզ կարեկցել միմյանց, օգնել հաղթահարելու դժվարությունները և ըմբռնումով վերաբերվել բոլոր մարդկանց և նրանց անկատարությանը այս համակարգում:

Եթե Երկրի բոլոր մարդիկ կատարեին Աստծու գեթ մեկ պատվիրանը (մի սպանիր) և զենք չվերցնեին, ապա վաղուց Երկրի վրա պատերազմներ և մարդկային տառապանքներ չէին լինի: Այսինքն՝ 1-ին դրույթի վրա հիմնված քրիստոնեական կրոնները չեն կարող ապահովել երջանիկ և իրար սիրող մարդկային հասարակության կառուցումը, որը ճշմարիտ և երջանիկ Աստծու գերնպատակն է մարդկության առումով (1Տիմ.1։11)։

Նշանակում է՝ ընդունել նրանց որպես տիեզերքի Արարիչ-Աստծու ճշմարիտ կրոն — խիստ դժվար է: Դրա վառ օրինակն է ուղղափառությունը Ռուսաստանում. այսօր նրա քահանաները ակտիվորեն կոչ են անում իրենց հոտին մասնակցել Ուկրաինայի դեմ պատերազմին և սպանել ուկրաինացիներին (տես 1.24г տեսանյութը ռուսերեն):

Ինչպես արդեն վերում նշեցինք, որոշ քրիստոնեական հոսանքներ (օրինակ՝ ադվենտիստները) իրենց հավատքի համար ընտրել են այլախառն դրույթներ՝ հենվելով և՛ 1-ինի, և՛ 2-րդի վրա.

Օրինակ՝ նրանք չեն հավատում դժոխքին և հրաժարվում են կռվել: Բայց միևնույն ժամանակ հավատում են, որ ճշմարիտ Աստվածը Երրորդություն է (Հայր Աստված, Սուրբ Հոգի Աստված և Հիսուս Քրիստոս Աստված): Նրանք նաև իրենց հոտից պահանջում են պարտադիր տասանորդ և շաբաթ օրվա (շաբաթի) պատվում, որ փոխառել են ՀՈւ-ի դարաշրջանից, ինչը Քրիստոսի զոհից հետո Աստված վերացրեց (Հռ.10:4):

Այս ամենը դժվարացնում է ընդունել նաև ադվենտիստների ​​կրոնը՝ որպես կրոն ճշմարիտ Աստծուց: Ինչո՞ւ։ Որովհետև նրանք չեն ընդունում Աստծու կողմից Մովսիսական օրենքի չեղարկումը, այլ դրա որոշ մասեր վերապահում են ըստ իրենց հայեցողության: Իսկ դա նշանակում է դավանաբանական մեկ կարևոր բան — նրանք չեն հավատում, որ Քրիստոսի զոհաբերությունը վերացրել է Մովսիսական օրենքը:

Ի՞նչ ստացանք արդյունքում այս հետազոտությունից:

Մենք ընդհանուր պատկերով ցույց տվեցինք, թե ինչպես կարելի է գտնել ճշմարիտ Աստծու կրոնը՝ բացատրելով, թե ինչ է իրականում սովորեցնում տիեզերքի Արարիչ-Աստվածը, և թե որքան դրական պետք է լինի ճշմարիտ կրոնի ազդեցությունը մարդկային հասարակության վրա ընդհանրապես և յուրաքանչյուր մարդու ու նրա կյանքի որակի վրա՝ մասնավորապես։ Մենք նաև ցույց տվեցինք, թե բնավորության ինչ գծեր պետք է ձևավորի ճշմարիտ կրոնը հավատացյալի մեջ, ինչպիսի կյանքի պետք է պատրաստի, կողմնորոշի և սովորեցնի նրան:

Ցույց տանք, թե ինչ եզրակացության հանգեցինք՝ վերլուծելով Աբրահամի Աստծուն դավանող երեք կրոնների հավատալիքները: Ըստ մեզ, Եհովայի ծառաների կրոնը, որը հիմնված է 2-րդ դրույթի վրա, մյուսներից ավելի մոտ է այն կրոնի նկարագրին, որը բխում է ճշմարիտ Արարչից և Աբրահամի Աստծուց։ Բայց, իհարկե, այն ևս իդեալական չէ, քանզի Աստծու ճշմարտությունը անցնում է Ադամի մեղավոր և անկատար ժառանգների ընկալման միջով, ինչի պատճառով խնդիրներ կարող են առաջանալ նույնիսկ ճշմարիտ քրիստոնյաների ժողովներում, և ինչի մասին խոսել ենք 7.36 հոլովակում:

Իսկ թե ո՞ր կրոնը, որպես ձեր կյանքի ուղեցույց՝ դուք կհամարեք ճշմարիտ Աստծուց և տիեզերքի Արարչից — դա, սիրելիներ, ինքներդ պետք է որոշեք՝ ըստ տիեզերքի Արարչի և Նրա խոսքի` Աստվածաշնչի ձեր անձնական ընկալման, ինչպես նաև համաձայն՝ ձեր տրամաբանության և ողջախոհության (Հռ.14:1-6, 22, 23; 2Տիմ.4:3,4):

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

97. ԿՐՈՆԸ ՀԱՇԻ՞Շ Է ԺՈՂՈՎՐԴԻ ՀԱՄԱՐ, թե՞ ԱՍՏԾՈՒ ՕՐՀՆՈՒԹՅՈՒՆ

Текст на армянском языке  к  видео 1.99 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7. 97

Այսօր կխոսենք ոչ միայն Արարչի ծրագրում, այլև ամեն մարդու կյանքում կրոնի ունեցած կարևոր դերի մասին: Վերաբերմունքը «կրոն» բառին այլազան է: Ոմանց համար այն դատարկ արտահայտություն է, ոմանց համար այն կապված է Աստծու պաշտամունքի հետ: Իսկ ոմանք էլ կարծում են, որ կրոնը խաբեբաների մի ցանց է, որոնց նպատակն է գտնել ոչ այնքան գրագետ, դյուրահավատ մարդկանց և իրենց ամոթալի շահի համար օգտագործել նրանց: Դժվար չէ հասկանալ, թե ինչու է այս քամահրանքը առաջանում, երբ խոսք է գնում կրոնի մասին.

կրոնական հողի վրա խաբեության, պատերազմների և սպանությունների դարավոր պատմությունը, գումարած տարբեր կրոնական առաջնորդների այլասերվածությունը, կեղծավորությունը և մերկ ցինիզմը, որոնց կարելի է հանդիպել նաև մեր ժամանակներում, ստիպում են մտածող մարդկանց զգուշանալ և եզրակացնել, որ կրոնի մեջ իմաստ չկա: Շատերի համար այն լոկ վտանգավոր մի բան է, որտեղ եռանդագին կերպով ժողովրդի կիսագրագետ զանգվածներն են հրավիրվում, բայց այնտեղ գնալու կարիք կտրականապես չկա։

Կրոնի վնասակարության ու վտանգի մասին հրապարակավ հայտարարել է նաև բոլշևիկյան կուսակցության ղեկավար Վ.Ի. Լենինը իր «Սոցիալիզմ և կրոն» հոդվածում՝ գրելով հետևյալ խոսքերը. «Կրոնը ափիոն է ժողովրդի համար… դա հոգևոր ճնշման տեսակ է, դրված ժողովրդական զանգվածների վզին, հանուն ուրիշների՝ տաժանակիր ցմահ աշխատանքով, միշտ կարիքի և միայնության մեջ: Կրոնը հոգևոր հացօղի է, որի մեջ ստրուկները… խեղդում են… մարդուն վայել կյանքի իրենց երազանքները…»:

Իրականում սակայն շատ մարդիկ իսկապես վատ են ապրում և չեն կարողանում իրենց կյանքը դեպի լավը փոխել ոչ թե կրոնի, այլ այս համակարգի դժվարությունների պատճառով՝ աղքատություն, հիվանդություն, անարդարություն, հասարակ ժողովրդի մասին հոգ տանելու կառավարիչների չկամություն և այլն։ Իսկ կրոնը բոլոր դժբախտների համար, ըստ Լենինի, նույնքան հանգստացնող մի միջոց է, որքան ալկոհոլը, որում մարդ կարող է խեղդել իր վշտերը՝ տրվելով կեղծ սփոփանքի պատրանքներին:

Գուցե զարմանալի թվա, բայց Հիսուսը Մտ.9:36-ում (Լենինից գրեթե 2000 տարի առաջ) նույնպես ուշադրություն հրավիրեց հասարակ ժողովրդի դժվարությունների վրա՝ նկարագրելով նրանց վիճակը հետևյալ բառերով. «կեղեքված են և ցիրուցան եղած, ինչպես ոչխարներ, որ հովիվ չունեն»։ Այսինքն՝ Երկրի բնակիչների գլխավոր խնդիրը — հոգատար ղեկավարության բացակայությունն է. ժողովուրդը առաջնորդության կարիք ունի, բայց կառավարիչներից ոչ ոք չի օգնում նրանց ճիշտ կողմնորոշվել և կյանքից ուրախություն ստանալ։

Երբ Լենինը մերկացրեց կրոնը, ԽՍՀՄ տարածքում մոտ 70 տարի ջանադրաբար փորձում էին կրոնից ազատվել, բայց այն արմատախիլ անել չստացվեց, և այսօր արդեն ամեն ինչ դարձել է «ի շրջանս յուր». հսկայական տարածքների բնակիչներ կրկին «խեղդում են իրենց անձերը կրոնի հացօղու մեջ»։ Բայց, քանի որ արդի հավատացյալներն ամենևին էլ ստրուկներ չեն, այլ կիրթ, հարգված և կենսապահով մարդիկ, ակամա կասկած է առաջանում, որ կրոնը, այնուամենայնիվ, մի այլ բանի համար և՛ս հարկավոր է մարդկանց (և ոչ միայն վիշտ ու մորմոք խեղդելու համար՝ ապագա լավագույն կյանքի հեքիաթներով):

Հստակ է մի բան. նույնիսկ հարուստ և հաջողակ մարդկանց՝ կյանքում ինչ-որ բան դեռ չի բավարարում: Գիտակցաբար կամ անգիտակցաբար՝ նրանք իրենց կյանքին միահյուսում են նաև կրոնը: Եվ եզրակացությունն այն մասին, որ կրոնն անհրաժեշտ է մարդուն ոչ թե իր վիշտն ու լքվածությունը խեղդելու, այլ մեկ այլ բանի համար — հաստատվում է նաև հին Իսրայելի եզակի բարգավաճման օրինակով, որի ծաղկունքն ու բարեկեցությունը կապված էր հենց կրոնի հետ:

Իմիջիայլոց, ժամանակակից Իսրայելը դեռ օգտվում է անցյալ ժամանակների եզակիության իր պտուղներից. աշխարհի լավագույն երգիչները, բժիշկները, իրավաբանները, ոսկերիչները, բանկիրները և քաղաքական գործիչները հրեաներ են: Իսկ ո՞րն է նրանց կրոնի եզակիությունը։ Դա այն է, որ այդ կրոնը կազմակերպում էր Աբրահամի սերունդների կյանքն այնպես, որ Աստծուն լսելու պարագաներում բացարձակապես բոլորն ունեին արժանավայել կյանք՝ լի իմաստով, կոմֆորտով, նյութական բարեկեցությամբ և բարոյական բավարարվածությամբ, ինչը հավանաբար տպվել է նույնիսկ նրանց գեներում.

Իսրայելի մէջ ոսկին ու արծաթը հասարակ քարի պէս առատ էին, իսկ Իսրայելի թագավորների իմաստությունը գերազանցում էր երկրի բոլոր թագավորների իմաստությանը։ Պատմական այս փաստը հայտնի է ոչ միայն Աստվածաշնչից, այլև բազմաթիվ պատմական և փիլիսոփայական այլ աղբյուրներից (1Թագ.10:21,23): Ուստի կրոնին հարելը այնքան էլ վատ չէ, ինչպես որ վատ չէ ամուսնանալը, ինչի մասին վերջերս պատմեցինք մեր հոլովակներում: Բայց բարեհաջող կլինի՞ մարդու կյանքը կրոնին հարելուց հետո, թե ոչ — կախված է, թե ինչ կրոն նա կընտրի:

Բայց, ի տարբերություն ամուսնության պարագայի, երբ մարդ կարող է ընտրել ամուրիությունը և անկողակից մնալ, այս աշխարհի մարդը, նույնիսկ եթե որևէ կրոն չընտրի՝ չի կարող նրանից զերծ և հեռու մնալ: Այսպես, թե այնպես՝ նրան կներքաշեն որևէ կրոնի խորքը, ինչը նրա համար կարող է ավելի վատ լինել, քան եթե ինքն ընտրություն կատարեր:

Կրոնի այդ ֆենոմենի մասին էլ այսօր մենք կխոսենք, և դրանում մեզ կօգնեն հետևյալ 3 հարցերը՝ 1) ի՞նչ է կրոնը, և ինչո՞ւ են մարդիկ դրա կարիքն այդքան զգում: 2) Ինչո՞ւ են աշխարհում կրոններն այսքան շատ և այսքան տարբեր, և ինչո՞ւ են բոլորը անհաշտ միմյանց հետ: 3) Ի՞նչ օգուտ կարելի է քաղել կրոնի մասին գիտելիքներից: Սկսենք 1-ին հարցից.

1) ի՞նչ է կրոնը, և ինչո՞ւ են մարդիկ դրա կարիքն այդքան զգում:

Կրոնը Երկրի հասարակության կյանքի ոլորտներից մեկն է, որը թույլ է տալիս բավարարել մարդու կրոնականության պահանջը: «Կրոն» արտահայտությունը ծագում է լատիներեն religiōsē բառից, ինչն իր մեջ ունի գոյականի և բայի միաձուլում, իսկ դրա թարգմանության արմատական ​​գաղափարը հետևյալն է՝ խիղճը միահյուսել կամ կապել բարուն: Թեև այս բառը Ս.Գրքում չկա, սակայն այն հորինողը շատ ճշգրիտ է արտացոլել նրա էությունը, որ ներդրված է մարդու մեջ արարչության պահից, և ինչն Աստվածաշունչն անվանում է «հոգևոր կարիք» (Մտ.5:3):

Այսինքն՝ մարդու կրոնականությունը — դա նրա խիղճը ինչ-որ մեկի հետ կապված պահելու բնական կարիքն է։ Մարդը չի ստեղծվել ինքնավար, նա կենսունակ է միայն իրեն Ստեղծողի հետ կապի առկայությամբ: Եթե խոսենք Աստվածաշնչի լեզվով, ապա մարդու կրոնականությունը Աստծու հետ ներքուստ հոգևորապես կապված լինելու անհրաժեշտությունն է, ինչպես իր Հովիվ-Ուսուցչի հետ, Ով շատ ավելի ուժեղ է և իմաստուն, քան մարդը, և Ումից կյանքում կարելի է առաջնորդություն և աջակցություն ստանալ (Սաղ.119:104,105):

Դուր է գալիս դա ինչ-որ մեկին, թե ոչ՝ Աստծու հետ հոգևոր կապի այս ներքին կարիքը մարդու մեջ հրաշքով դրված է ի վերուստ: Մեզ չեն հարցրել՝ դա մեզ պե՞տք է, թե՞ ոչ, այդ կարիքը մեզ տվել են մեր արարման ժամին: Սակայն այն բացահայտվում է աստիճանաբար՝ շնորհիվ հասկացողության մեր աճի, մեզ շրջապատող աշխարհի դիտարկման և ընկալման, ինչպես նաև արևի տակ մեր տեղի գիտակցման որոնումներով, ինչն արտացոլված է Հռ.1:19,20-ում:

Գալով այս աշխարհ՝ մանուկը չգիտի, թե որն է իր կյանքի իմաստը՝ ինչու է ինքն այստեղ, ինչ պետք է անել և ինչին ձգտել, ինչպես հարաբերություններ կառուցել շրջակա աշխարհի հետ և այլն։ Մեծանալով, մարդիկ անխուսափելիորեն սկսում են հանդիպել դժվարությունների, նրանցից ոչ ոք չգիտի ինչ անել, որպեսզի ոչ միայն իր կյանքը մղձավանջի չվերածի, այլև կյանքից գոնե ինչ-որ ուրախություն ստանա։ Այս ամենը մարդուն պետք է սովորեցնի Աստված, Ում հետ մարդը կապված է հոգևոր որոնման ներքին կարիքով՝ արդեն իսկ բուն ստեղծագործության պահից։

Որոշակի ժամանակում մարդու մեջ, եթե նա հոգեպես առողջ է, սկսում են հոգևոր մեխանիզմներ գործարկվել, որոնք դրդում են նրան մտածել, թե որն է իր ծննդյան և կյանքի իմաստը, ով է իր և ամենի Արարիչը։ Նրան այլևս չեն բավարարում միայն ուտելն ու աշխատելը, նա ավելի մի բանի կարիք է զգում (հմմ. Ծնն.24:63): Հենց սա էլ մարդուն տարբերում է կենդանուց, և հենց սա է պատճառը, որ մարդը չի բավարարվում կենդանու կենսակերպով, որը սոսկ գոյատևման պայքարն է, սննդի փնտրտուքը և վերարտադրվելը։

Ինչպես ասել է Ադամի ժառանգներից ամենաիմաստունը՝ Սողոմոն թագավորը, մարդու ամբողջ աշխատանքը նրա բերանի համար է, բայց մարդու հոգին կամ ներքին էությունը չի հագենում դրանից, նույնիսկ եթե ամենահամեղ ուտեստներով է սնվում (Ժող.6։7)։ Որպեսզի մարդու հոգին` նրա միտքը, նրա սիրտը, նրա ներքին էությունը հագենա — նրան անհրաժեշտ է հոգևոր սնունդ (տեղեկություն կյանքի իմաստի մասին և այդ իմաստն ըմբռնելու ձիրք):

Ահա թե ինչու՝ և՛ աղքատ, և՛ հարուստ մարդիկ՝ անկախ ազգությունից և բնակավայրից, հասակ առնելով և ավելի խորը գիտակցելով իրենց և շրջակա աշխարհը, ժամանակի ընթացքում սկսում են մտածել, որ իրենց կյանքում ավելի մեծ մի իմաստ պետք է լինի, քան կենդանիների կյանքն է: Նրանք ուզում են հավատալ, որ մարդն ավելի արժանապատիվ մի կոչմամբ է ստեղծված, քան կենդանիները: Եվ դա բնական է յուրաքանչյուր մարդու համար, ով ունի ազատ խորհրդածությունների ձգտում:

Նույնիսկ սաստիկ ճնշումների և մեծ դժվարությունների պայմաններում, այդ մտքերը վաղ թե ուշ այցելում են նրան, քանզի մարդը կրոնական արարած է, և կրոնն է միայն, որ կարող է բավարարել նրա այդ կրոնականությունն ու Աստծու հետ հոգևոր կապի փափագը: Հետևաբար, կրոնը Աստծու կողմից նախատեսված մարդկային գոյության կացութաձև է (թեպետ «կրոն» բառը Աստվածաշնչում չի հիշատակվում):

Այն օգնում է հագեցնել մարդու հոգևոր ծարավը՝ շնորհիվ վերջինիս Աստծուն փնտրելու, Նրան հավատալու և Նրան երկրպագելու ձգտման մեջ: Հետևաբար, թեպետ «կրոն» բառը շատերի գիտակցության մեջ բացասական իմաստով է ամրագրված, այնուամենայնիվ, մարդկության կյանքում կրոնն այնքան է կարևոր, որ առանց դրա ողջամիտ մարդը իր կյանքը չի կարողանում բավարար համարել, չի կարողանում փարատել իր հոգին առանց Աստծու հետ շփվելու (Փլպ.4:6,7):

Այսպիսով, կրոնը Երկրի հասարակության կյանքի այն ոլորտն է, որը հնարավորություն է տալիս բավարարել մարդկության հոգևոր կարիքները։ Բոլոր նրանք, ովքեր Աստծու հետ հոգևոր կապի պահանջն ունեն, բնականաբար, ձգտում են հավաքվել՝ միասին պատվելու և երկրպագելու Աստծուն: Հավատացյալների այս միավորումները դառնում են միասնական, ընդհանրական կառուցվածքներ (կրոնական համայնք, ժողով, եկեղեցի, կազմակերպություն և այլն):

Յուրաքանչյուր կրոնի հիմքը — դա նույն հոգևոր արժեքների համակարգն է, այսինքն, Աստծու էության նույն ըմբռնումը՝ որպես հոգևոր Առաջնորդի և Ղեկավարի, նույն և մեկ առաջնորդությունը Նրա կողմից, Նրա կանոնների և բարոյական չափանիշների նորմը, որոնցով որոշվում է հավատացյալների կյանքի կացութաձևը (1Պետ.5:5; 2Տիմ.1:13; Եբր.10:24,25):

Թե ինչու են այսօր կրոններն այդքան շատ, որի պատճառով էլ առկա են բազում խնդիրներ՝ կպարզենք ավելի ուշ, իսկ առայժմ ցույց տանք կրոնի օգուտը՝ հին Իսրայելի ակնառու պատմության օրինակի վրա: Իսրայելի կրոնական կառուցվածքը ներառում էր ողջ պետությունը, իսկ նրանց Աստվածը, Ով կյանքի նրանց Առաջնորդն էր և Հովանավորը — Տիեզերքի Արարիչն էր՝ Եհովան.

հենց այս անվամբ էր Նա բացել Իրեն այս ժողովրդին, և այս ժողովրդի ողջ պատմությունն ապացուցում է, որ ոչ մի այլ ժողովրդի աստվածներ այդքան մոտ և իրական չէին իրենց համար, որքան Իսրայելի Աստվածն էր մոտ և իրական Աբրահամի սերունդներին (2.Օր.4։7; թե ինչ է նշանակում «Եհովա» անունը՝ տես 7.82 վիդեոն)։ Այսօր Եհովային գիտեն որպես Հիսուս Քրիստոսի, ինչպես նաև քրիստոնյաների Աստված և Հայր (Հով.20։17)։

Եհովան, բացվելով Իսրայելին որպես տիեզերքի Արարիչ, բացատրեց նրանց Իր հայտնության իմաստը և տվեց կյանքի իմաստուն առաջնորդություն, որը կօգներ Երկրի մյուս ժողովուրդներին ևս սովորել Իր մասին՝ որպես տիեզերքի Արարչի։ Ամբողջ երկրով մեկ Իր մասին գիտության տարածումը եղել և մինչ օրս մնում է Արարչի ծրագիրը, ինչը հայտնի է Սաղ.147:19,20; 2Օր.4։5-7; Մտ.24։14; 1Տիմ.2:3-5-ից: Լսելով իր Աստծուն՝ Իսրայելը բարգավաճում և գերազանցում էր Երկրի մյուս բոլոր ազգերին: Իսկ անհնազանդության դեպքում միշտ պատժվում էր Աստծու կողմից (2Տրգ.36:14-21):

Իսրայելի կյանքում նման կտրուկ փոփոխությունները՝ վերելքից և արտասովոր բարգավաճումից մինչև անկում և մահ, այլ ազգերին մտածել էին տալիս, որ Իսրայելի Աստվածը իրական է և Նրան լսելուց է կախված մարդու բարօրությունը։ Պատմական այս օրինակով դժվար չէ տեսնել, որ կրոնը կարող է օգուտ բերել ցանկացած հասարակության, պայմանով սակայն, որ ՆԱԽ այն լինի տիեզերքի Արարչից, և ԵՐԿՐՈՐԴ, որ բոլոր հավատացյալներն ընդունեն Նրա առաջնորդությունը: Այս առումով բերենք պարզ մի օրինակ, թե որքան է օգտակար մեկ առաջնորդությանը լսելը մարդկային կյանքի ցանկացած ոլորտում.

գաղտնիք չէ, որ կան երթևեկության կանոններ։ Դրանք մշակվել են ճանապարհային երթևեկության Հիմնադրի կողմից: Վերջինս հաստատ գիտի, թե վարորդական որ կանոնները օգուտ կբերեն բոլոր վարորդներին։ Եթե ​​մայրուղու բոլոր վարորդները ենթարկվեն ճանապարհային երթևեկության Հիմնադրի կանոններին, կարելի է անհոգ լինել և մեծ հաճույք ստանալ երթևեկությունից։

Իսկ եթե խախտվեն այդ կանոնները, ապա բախումներն ու վթարները անխուսափելի կլինեն:

Նույնը վերաբերում է նաև «կյանքի երթևեկության» կանոններին, որոնք տրված են կյանքի Օրենսդրի կողմից, Ով կյանքի և տիեզերքի Արարիչն է. եթե կյանքի այլաբանական այդ «մայրուղու վրա» բոլորը հետևեն Նրա «երթևեկության» կանոններին — կարելի է անհոգ լինել և բերկրանք ու հաճույք ստանալ կյանքից.

Իսկ եթե կառչած չմնաս Արարչի «կյանքի ավտոմայրուղու» համընդհանուրի համար սահմանված «կանոններին», ապա կենցաղային «պատահարներն ու վթարները» ամեն օր անխուսափելի կլինեն։ Եվ հետևանքը կլինի անվերջանալի թշնամանք իրար հանդեպ, կռիվներ տանը, և պատերազմներ համաշխարհային մասշտաբի.

Միայն տիեզերքի Արարչի նորմերին և օրենքներին հնազանդվելն է, որ ձևավորում է բարձր բարոյական մարդկային հասարակություն և բոլորի կյանքը լցնում իմաստով, սիրով և ուրախությամբ: Ինչո՞ւ։ Որովհետև միայն մարդուն Ստեղծողը գիտի, թե որ մեխանիզմներն ու գործընթացներն են նրա մեջ խթանում կյանքի բերկրանքն զգալու շնորհը՝ շրջակա բնությամբ և իր տեսակներով հանդերձ: Իսկ բերկրանքը ամբողջապես բացառում է պատերազմը, քանզի երջանիկ մարդիկ իրար հետ չեն կռվում։

Ուստի այն կրոնը, որ տալիս է Արարիչը — ժողովրդի համար հաշիշ և ափիոն չէ, ինչպես ասում էր Լենինը, այլ հստակ ուղեցույց է մարդկային հասարակության երջանիկ կյանքը կառուցելու համար։ Սակայն գաղտնիք չէ, որ այսօր կրոնները չափազանց շատ են, և նրանցից ոչ մեկն իրեն սխալ կրոն չի համարում։

Անգամ բարու ու չարի հասկացության բարոյական նորմերն են դարձել անհաշիվ։ Եվ մարդկանցս «կրոնական» այս ողջ մոլորակը` սիրո, խաղաղության և հաշտության փոխարեն (ինչին պետք է նպատակաուղղված լիներ կրոնի գործունեությունը) — ոչ մի կերպ չի կարողանում դուրս գալ տառապանքի, պատերազմների և անբարոյականության ճիրաններից: Ինչո՞ւ է այսպես: Որտեղի՞ց է բխում այս պարադոքսալ հիմնավորումը՝ թե օգուտի փոխարեն — կրոնները միայն վնասում են մարդկությանը:

Պատասխանը պարզ է. ոչ բոլոր կրոններն են Արարչից: Եթե ​​բոլոր կրոնները լինեին Նրանից՝ կրոնների մեջ բաժանումներ չէին լինի, կլիներ մեկ կրոն։ Եվ ամբողջ Երկիրը կլիներ այնքան լավը, կլիներ միայն սեր, երջանկություն և ծաղիկներ՝ Երկրի ողջ բնակչության համար:

Իսկ թե ինչո՞ւ են կրոններն այսքան շատ՝ կիմանանք երկրորդ հարցի պատասխանից.
2) Ինչո՞ւ են աշխարհում կրոններն այսքան շատ և այսքան տարբեր, և ինչո՞ւ են բոլորը անհաշտ միմյանց հետ:

Ցույց տանք, թե ինչպես է Աստվածաշունչը պատասխանում այս հարցին։ Ըստ Արարչի ծրագրի՝ պետք է լիներ մեկ կրոն: Ադամի և Եվայի բոլոր հետնորդները հնարավորություն ունեին ծանոթանալու իրենց Արարչի հետ և սովորելու Նրանից, Ով մարդկության խղճի միակ Ուսուցիչն է։ Բայց Ադամի և Եվայի՝ Աստծուն հնազանդվելուց հրաժարվելը հանգեցրեց նրան, որ մարդկությունը դրախտից դուրս հայտնվեց. այս պատմությունն արձանագրված է Ծնն. 3-րդ գլխում։ Սակայն կրոնականությունը՝ հոգևորի կարիքը, մարդկանց մեջ մնաց նույնիսկ դրախտից վտարվելուց հետո:

Վտարվելուց հետո Ադամն ու Եվան որոշ ժամանակ դեռ հիշում էին Աստծուն իրենց կյանքի տարբեր դրվագներում: Օրինակ՝ երբ ծնվեց նրանց առաջնեկը: Հետագայում նրանց երեխաները ևս տեղեկացան Աստծու մասին, Ով ստեղծել էր Ադամին և Եվային: Կայենն ու Աբելը երախտագիտությունից մղված՝ նվերներ բերեցին Աստծուն (Ծնն.4:1-4): Բայց այն բանից հետո, երբ հրեշտակներն սկսեցին տղամարդկանց վերածվել գեղեցիկ աղջիկների հետ ամուսնանալու համար, մարդկանց մեջ հայտնվեցին անսովոր արարածներ՝ կիսաստված-կիսամարդիկ: Սա նշվում է ոչ միայն Ս.Գրքում, այլև շատ ազգերի լեգենդներում և առասպելներում։

Բանական այս արարածները գերմարդկային անսովոր ուժ ունեին, իսկ նրանց սերտ կապը Արարչին անհնազանդ հրեշտակների հետ՝ դրդում էր մարդկանց պատվել նրանց որպես աստվածների՝ իրենց անսովոր ուժի և կարողությունների համար (7.82 հոլովակում պատմել ենք, թե ինչ է նշանակում աստված բառը. ըստ Հով.4:24-ի, աստված՝ նշանակում է ոգի):

Ահա այսպես, մարդկությունն աստիճանաբար տեղեկացավ երկնային այլ ոգիների՝ հզոր հրեշտակների գոյության մասին, ովքեր դիմադրում էին Արարչին և մոլորեցնում մարդկանց: Այդ ժամանակներից սկսած չարությունը Երկրի վրա սկսեց բազմապատկվել, և Աստված կործանեց անդրջրհեղեղյան այդ աշխարհը, սակայն ջրհեղեղը վերապրած Նոյի ընտանիքի համար հոգևորի կարիքը չվերացավ (Ծնն.6:1-8):

Նոյից հետո երկիրը սկսեց լցվել Սեմի, Հաբեթի և Քամի սերունդներով, ովքեր ևս ճանաչում էին Աստծուն, Ում ծառայում էր իրենց հայր Նոյը։ Քամից ծնվեց Նեբրովթը, ով հիմնեց Բաբելոնի թագավորությունը, ուր փորձեցին կառուցել Բաբելոնի աշտարակը, որպեսզի հասնեն երկինք՝ Արարչի բնակավայր։ Նրանց փափագն էր Աստծուց առավել փառք ձեռք բերել և նսեմացնել Արարչին: Վերջիններիս այդ նկրտումը ցույց էր տալիս, որ աշտարակը կառուցողները սնափառ մարդիկ էին, ովքեր այլևս չէին պատվում Աստծուն և ընդունում իրենց կախվածությունը Նրանից:

Որպեսզի մարդիկ չհասկանան իրար և դադարեն իրենց մտադրած չարիքից, Աստված խառնեց նրանց լեզուները և ցրեց ամողջ երկրով մեկ (Ծնն.10:6-10; 11:1-9): Այդ ժամանակից ի վեր մարդիկ սկսեցին միավորվել Երկրի տարբեր տարածքներում, և ձևավորվեցին տարբեր ազգություններ՝ տարբեր լեզուներով: Այսպես առաջացան «հեթանոսները», այսինքն տարբեր հասկացություններով, սովորություններով և մտածելակերպով տարբեր ժողովուրդներ, ովքեր սկզբում մտածված կերպով չէին մեծարում, իսկ հետագայում նույնիսկ դադարեցին ճանաչել Արարիչ Աստծուն։

Բայց կրոնականությունը, այնուամենայնիվ, մնաց նրանց մեջ, հետևաբար, հետևելով իրենց նախնիների օրինակին, նրանք ևս իրենց համար երկնային հովանավորներ և աստվածներ էին փնտրում։ Եվ յուրաքանչյուր ժողովուրդ փնտրում էր այնպես, ինչպես դա թույլ էր տալիս իր հավաքական երևակայությունը՝ տեղական առանձնահատկություններից ելնելով։

Ահա թե ինչու, երբ Աստվածաշունչը պատմում է Իսրայելի պատմության սկզբի մասին, այդ ժամանակ Եգիպտոսում, օրինակ, կային առնվազն 10 տարբեր աստվածներ: Դա պարզ է եգիպտական աստվածների վրա բերած պատուհասների թվից, երբ Իսրայելի Աստվածը Եգիպտոսի գերությունից հանեց Աբրահամի հետնորդներին:

Եգիպտացիներն իրենց բոլոր աստվածներին առանձնացրել էին ըստ Եգիպտոսի բնության տարբեր ոլորտների և տեղանքների վրա ունեցած նրանց ազդեցության: Կար աստված, ով Նեղոսի ջրերի պահապանն էր, կար պտղաբերության աստված, կային մութի, երկնքի և այլ աստվածներ, որոնց Եհովան՝ Իսրայելի Աստվածը, ամեն անգամ հաղթում էր Իր զորությամբ՝ դրանով իսկ ցույց տալով, որ Եգիպտոսի աստվածները Իր հետ համեմատած՝ անզոր են (Ելք 12:12):

Եգիպտոսի աստվածների օրինակով Եհովան ցույց տվեց, որ չպետք է կարծել, թե Եգիպտոսի կամ այլ հեթանոս ազգերի աստվածները բացարձակապես ոչինչ են և սոսկ պատրանքային խարդախություն։ Եգիպտոսի աստվածների քրմերը իսկապե՛ս և ոչ թե պատրանքների խարդախությամբ իրենց գավազանները վերածեցին օձերի, իսկ Նեղոսի ջրերը՝ արյան: Նրանք նույնպե՛ս՝ իրենց աստվածների հետ կապվելու միջոցով՝ գորտեր դուրս բերեցին, ինչպես որ դա արեց Մովսեսը Եհովայի զորությամբ (միայն 3-րդ պատուհասին Եգիպտոսի մոգերը «հանձնվեցին»՝ չկարողանալով մժեղներ առաջ բերել, Ելից 7:10-12; 22; 8:18,19):

Այսինքն՝ չպետք է կարծել, որ Եգիպտոսի և այլ հեթանոս ազգերի աստվածներն ընդամենը պարզունակ արձանիկներ և պատկերներ են։ Նրանք դևեր են, որ կանգնած են կուռքերի ետևում և մարդկանց տպավորում են իրական հրաշքներով, քանզի նույնիսկ կեղծ աստվածների հանդեպ հավատը դատարկ տեղից չի ծնվում: Շատ կրոններում կուռքերի ետևում թաքնված դևերի մասին այս «գաղտնիքը» բացահայտեց Պողոս առաքյալը՝ գրելով. «Կուռքն ինքնին մի բա՞ն է: Ո՛չ, ինչ որ հեթանոսները զոհում են, (իրականում) դևերին են զոհում», ԷԹ (1Կոր.10:19,20; հմմ. Եփ.6:12):

Այսպիսով, դրախտից դուրս ժամանակի ընթացքում շատ ազգեր հայտնվեցին։ Իսկ հոգևոր կարիքի պատճառով տարբեր ազգերի մեջ տարբեր կրոններ ի հայտ եկան։ Եվ ամեն ազգ կամենում էր լինել ավելի մեծ, ուժեղ և փառավորյալ, քան մյուսը, ինչն էլ ծնեց ազգայնամոլություն. իրենց աստվածների (դևերի) հովանու տակ ազգերը մարտնչում էին իրար հետ՝ ձգտելով տիրապետել մեկը մյուսին: Ուստի՝ արարելու, սիրո և հոգածության փոխարեն, ինչն ակնկալվում է կրոնից, մարդկությունը խրվեց բաժանման և չարիքի մեջ։ Այս պատկերը մենք տեսնում ենք մինչ օրս (1Հով.5:19):

Եվ սակայն կրոնների հսկայական այս այլազանությունը — սոսկ թվացյալ է: Իրականում գոյություն ունի միայն երկու կրոն՝ կրոն Արարիչ Աստծուց և կրոն՝ Սատանայից: Պարզաբանենք.

այն բանից հետո, երբ Ադամն ու Եվան ընտրեցին Սատանային հնազանդվել (Ծնն.3:1-6; Հյտ.12:9), նրանց բոլոր սերունդների կրոնականությունը կարող էր բավարարվել միայն երկու ձևով.

ճշմարիտ կրոնի կամ Արարչի՝ մարդկության ճշմարիտ Աստծու հետ հաղորդակցության միջոցով:

Կամ կեղծ կրոնի՝ մարդկության կեղծ աստված Սատանայի հետ հաղորդակցվելու միջոցով, որին օգնում են բազմաթիվ դևեր և չար ոգիներ՝ կուրացնելով մարդկանց և օտարելով նրանց ճշմարիտ կրոնից (հմմ. 2Կոր.4:4-ի և Հյտ.16:13,14-ի հետ, որտեղ խոսվում է դիվային ոգիների մասին, ովքեր նշաններ են անում և դրդում երկրի բոլոր թագավորներին մարտնչել Արարիչ Աստծու դեմ):

Այսպիսով, Երկրի բոլոր բնակիչների հոգևոր առաջնորդներն ու բազմաթիվ կրոններ ստեղծողները՝ լոկ երկու երկնային Ոգիներ են հանդիսանում — Աստված/Արարիչը և Սատանան: Ճիշտ հոգևոր տեղեկությունը (սուրբ ոգին)՝ բխում է Արարչից: Իսկ Սատանայից գալիս է սխալ և կեղծ հոգևոր տեղեկություն (անմաքուր ոգին):

Սուրբ ոգին նույն հոգևոր հրահանգներն է ուսուցանում Երկրի բնակիչներին, որտեղ էլ որ նրանք գտնվեն (Հով.16:13; 15:26; 1Կոր.12:3): Նրա հիմնական էությունը սերն ու արարումն է։ Սուրբ ոգուց են օգտվել ճշմարիտ Աստծու բոլոր հավատարիմ ծառաները, այդ թվում և Հիսուս Քրիստոսը: Եվ նրանք բոլորը միայն մեկ կրոնի՝ տիեզերքն ստեղծած ճշմարիտ Աստծու պաշտամունքի կողմնակիցներն են եղել:

Իսկ Սատանայի անմաքուր ոգին դևերի միջոցով մարդկանց սովորեցնում է երկրպագել կեղծ աստվածների, և քանի որ նրանք շատ են, մենք տեսնում ենք բազմաթիվ կրոններ՝ կյանքի իմաստի և դրանում Աստծու դերի մասին տարբեր տեղեկություններով: Անմաքուր ոգու էությունը հակադիր է սուրբ ոգուն: Այն հագեցած է սնափառության, նախանձի, կռվի չարիքով, հետևաբար Եփ.6:12-ում Սատանայի օգնականները որպես չար ոգիներ են նկարագրված, իսկ Ես.57:20-ում ասվում է, որ ճշմարիտ Աստծուց օտարացած հեթանոս ազգերը նման են մոլեգնող ծովի, որը ոչ մի կերպ չի հանդարտվում և միայն ցեխ է դուրս նետում դեպի աշխարհ, քանզի այլ բանի չար ոգիները չեն կարող սովորեցնել մարդկանց:

Ահա թե ինչու, ինչպես արդեն նշել ենք, եթե նույնիսկ մարդը, հիասթափվելով կրոններից, որոշի չընտրել որևէ մեկը, հոգևոր բնական կարիքի պատճառով, նա, այնուամենայնիվ, ինչ-որ տեղեկություն ստիպված կլինի քաղել իր ներքին զարգացման համար: Եվ դա նա կվերցնի երկրային տեղեկատվական աղբյուրներից։

Եվ եթե նա կրոնի աղբյուրը չընտրի Արարչից, ինքնաբերաբար կընկնի չար ոգիների ազդեցության տակ, այսինքն՝ Սատանայի աշխարհի հոգևոր տեղեկատվության հոսանքի մեջ, որը նախատեսված է բոլորի համար, ովքեր ցանկանում են զարգանալ և կատարելագործվել ինքնուրույն: Իսկ դա ընդամենը Սատանայի կրոնի տեսակներից մեկն է, որով հավատում են, թե մարդը և՛ իր աստվածն է, և՛ տերը, և՛ առաջնորդը, և որ որևէ կրոնի միանալու կարիք չկա: Եթե ​​հիշենք Լենինին, ով ցանկանում էր մարդկանց ազատել կրոնի գերությունից, զավեշտն այն է, որ ի վերջո նա ինքն իր զինակիցների համար դարձավ աստված, իսկ Կոմունիստական ​​կուսակցությունը դարձավ նրանց բոլորի կրոնը։

Այսպիսով, յուրաքանչյուր մարդ այս աշխարհում ընկնում է երկու կրոնի ազդեցության տակ՝ ճշմարիտ Աստծու և Սատանայի: Աստծու կրոնը մեկն է, իսկ Սատանայինը՝ բազում: Եվ որպեսզի չընկնենք դևերի թակարդը, պետք է սովորենք տարբերել, թե կյանքի ընթացքում ինչ ոգի կամ ինչ հոգևոր տեղեկություն ենք ընտրում մեր ուսուցման համար (1Հով.4:1; Եփ.6:12):

Իսկ հիմա, իմանալով կրոնի կարևորությունը մարդու կյանքում, պատասխանենք այս նյութի վերջին հարցին. 3) Ի՞նչ օգուտ կարող եք քաղել ձեզ համար կրոնի մասին գիտելիքներից:

Պատասխանը պարզ է. այդ գիտելիքը հնարավորություն է տալիս յուրաքանչյուր մարդու, ով գոհ չէ կենդանու համար նախատեսված կյանքից՝ խուսափել Սատանայի որոգայթներից, գտնել Արարչի կրոնը և վայելել կյանքը արդեն իսկ այս դարում : Իսկ հաջորդ համակարգում՝ ստանալ հավիտենական կյանք Արարչի հետ և այլևս երբեք չունենալ տառապանք, և չցանկանալ մեռնել: Սակայն ինչպե՞ս ներկա հազարավոր կրոնների մեջ գտնել Արարչի կրոնը — կիմանանք հաջորդ անգամ:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

96. ԲԱՐԻՈՎ ՀԱՂԹԻՐ ՉԱՐԻՆ

Текст на армянском языке  к  видео 1.92 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7. 96

Այսօր մենք ավարտում ենք Հռ.12։17-21 համարներին նվիրված ուսումնական նյութերի շարքը՝ Եհովայի հակառակորդների գլխին բարիով ածուխներ կուտակելու մասին։ Մեզ մնում է մտքում ամրապնդել, թե ինչ է նշանակում քրիստոնյայի բարու հաղթանակը չարի հանդեպ, որ հասցվում է նրան ոչ միայն այս աշխարհի մարդկանց, այլ երբեմն նաև քր. ժողովի անդամների կողմից։ Հիշեցնենք, որ 17-20 համարների իմաստը արդեն դիտարկել ենք նախորդ 2 հոլովակում: Այսօր հիմնականում ուշադրություն կդարձնենք 21-րդ համարին՝ մի՛ եղիր չարից պարտված, այլ բարիով հաղթիր չարին։

Հռ.12:17-21. 17 Ոչ մեկին չարի փոխարեն չարով մի՛ հատուցեք… 18 …խաղաղություն ունեցեք բոլոր մարդկանց հետ։ 19 Սիրելինե՛ր, վրեժխնդիր մի՛ եղեք ձեր անձերի համար, այլ թողեք, որ ձեր փոխարեն Աստված արտահայտի իր ցասումը… 20 Բայց «եթե քո թշնամին քաղցած է, կերակրիր նրան, որովհետև այդպես անելով՝ այրվող ածուխներ կկուտակես նրա գլխին»։ 21 Թույլ մի՛ տուր, որ չարը հաղթի քեզ, այլ միշտ բարիով հաղթիր չարին։

Ի՞նչ է նշանակում չարին բարիով հաղթել։ Ամեն մի Եհովայի վկայի (Ե.վ.) համար պատասխանը սովորաբար ակնհայտ է թվում. եթե հանգամանքները նպաստեն, որ դու չարություն կամ մեղք գործես, օրինակ՝ գողանաս կամ հրաժարվես Եհովայից, իսկ դու մերժես այն, ապա հաղթեցիր չարին բարիով, որտեղ բարին նշանակում է քո «ճիշտ արարքը»՝ հաճո Եհովային։ Սակայն այս նյութից մենք կիմանանք, թե ինչու չարին բարիով հաղթելը՝ ավելին է նշանակում, քան ընդամենը մեղք չգործելը (գողությունից հրաժարվելը կամ Եհովային չուրանալը):

Չարի նկատմամբ բարու հաղթանակի ամենավառ դրսևորումը ցույց տվեց Հիսուս Քրիստոսը, ուստի հենց նրա օրինակով էլ եկեք քննարկենք, թե ինչ է նշանակում հաղթանակը՝ բարու օգնությամբ չարի վրա։ Հետևյալ հարցերի վերլուծումը կօգնի մեզ դրանում.
1) Չարի ո՞ր տեսակն է ամենադժվար հաղթելին:
2) Ինչի՞ց է կառուցված Քրիստոսի հաղթանակը չարի դեմ։
3) Ինչպե՞ս հաղթել չարին բարիով՝ մեր ժամանակներում:

Հարցերին պատասխանելուց առաջ հիշեցնենք, որ այս դարում Եհովայի ծառաները մասնակցում են ոչ թե բառացի, այլ հոգևոր պատերազմի, ուստիև նրանց հաղթանակը Սատանայի աշխարհի չարի նկատմամբ՝ նույնպես կարող է լինել միայն հոգևոր (Եփ. 6։12)։ Իսկ այդ հաղթանակը նշանակում է — հավատարիմ մնալ Եհովային մինչև մահ՝ այս համակարգի բոլոր փորձություններում։ Միայն այդպես է կարելի հասնել փրկության մեղքից և մահից (Մտ.24:13):

Ինչպես գիտենք Ս.Գրքից, երբ Սատանան ճնշում է Աստծու ծառաներին չարի բազմաթիվ տեսակների ծանրությամբ, ապա նա փորձում է կոտրել քրիստոնյաների հենց ոգին կամ ցանկացած փորձության ժամանակ Եհովային վստահել շարունակելու և նույնիսկ մահվան առջև Նրան հավատարիմ մնալու տրամադրվածությունը: Որքան ուժեղ է Աստծու ծառայի հավատը և ամուր՝ ոգին, այնքան Սատանան ավելի եռանդուն է փորձում կոտրել նրան և առավել ծանր դժվարություններ բեռնում նրա վրա: Սա հայտնի է Հոբի և Քրիստոսի օրինակից։ Բայց չարի տարբեր տեսակները՝ տարբեր կերպ են ազդում քր.ների վրա. ինչ-որ բան մենք հեշտ ենք տանում, ինչ-որ բան՝ դժվար: Ինչո՞ւ և ինչպե՞ս է դա ազդում չարի դեմ մեր հաղթանակների վրա: Կիմանանք 1-ին հարցի պատասխանից.

1) Չարի ո՞ր տեսակն է ամենադժվար հաղթելին:
Չարը կամ Աստծու դեմ մեղանչելու գայթակղությունները տարաբնույթ են: Մի դեպքում դա հաճելին է, օրինակ՝ այս աշխարհի հմայքները, որոնցով հրապուրվելը հետզհետե հեռացնում է Եհովայից (1Տիմ.6:9,10): Մյուս դեպքում՝ դա անհաճելին է. կյանքի խրթին պայմաններ, երկրային աղետներ, անձնական նեղություններ: Քր.ների ոգին կոտրելու համար Սատանան օգտագործում է չարի և՛ հաճելին, և՛ անհաճելին: Նա ազդում է մեզ վրա իր աշխարհի դժվարությունների, մեր մերձավորների միջոցով, վախեցնում հիվանդություններով և նույնիսկ մարմնական խոշտանգումներով՝ բանտեր նետելով քր.ներին (Գիրք Հոբի; Մտ. 10:36,37; Հյտ.2։10)։

Ո՞ր չարիքն է ամենքիս համար ավելի հեշտ և ավելի հաշտ կրել։ Գաղտնիք չէ, որ ցանկացած մարդու, այդ թվում՝ Ե.վ.-ի համար ավելի հեշտ է ընդունել այն չարիքը, որի դեմ հնարավոր չէ բողոք ներկայացնել և որևէ կերպ ազդել՝ իրավիճակը դեպի լավը փոխելու համար։ Օրինակ, մենք չենք կարող բողոքել, որ ծերանում ենք և մահանում: Կամ՝ որ ինչ-որ ֆիզիկական արատով և աղքատ ընտանիքում ենք ծնվել։ Կամ՝ որ երկրաշարժը քանդեց մեր տունը։ Կամ՝ որ անարդարությունն է տիրում Սատանայի աշխարհում: Այս ամենը Սատանայի համակարգի բնական իրողությունն է, որ գոյություն ունի Եհովայի թույլտվությամբ և Իր ծրագիրը ողջ տիեզերքում իրագործելու նկատառումով (տես 7.61 վիդեոն):

Մենք ինքներս չենք կարող փոխել այս իրականությունը դեպի լավը, և այն կրում ենք ուզած-չուզած (եթե Աստված է դա թույլ տվել, ուրեմն այդպես է պետք): Մենք հասկանում ենք, որ այս ամենը՝ Սատանայի համակարգի այս անկատար և չար իրականությունը իրավունք ունի ճնշում գործադրելու և չարիք պատճառելու մեզ՝ փորձության ենթարկելով մեր հավատի ուժը (1Հով.5:19): Նույնիսկ, եթե մենք համարում ենք, որ կյանքն անարդար է մեր հանդեպ՝ սերն ու վստահությունը Եհովայի նկատմամբ օգնում են մեզ կրել այս չարիքը առանց վրդովմունքի, համբերատար և հաստատակամ՝ չկորցնելով խաղաղությունը մեր սրտում (1Պետ.4:12; Փլպ.4:6,7):

Բայց կա մի բան, որին դիմանալը առավել դժվար է մեզ համար։ Դա մարդկանց կողմից մեզ պատճառած չարիքն է։ Ինչո՞ւ։ Նախ, որովհետև չարի այդ տեսակը մեզ ավելի խորն է խոցում, և ինքնաբուխ է դրա դեմ բողոք ներկայացնելը. մեր բնական անձնական արժանապատվության պատճառով մենք ՉԵՆՔ ընդունում, որ մեզ շրջապատող մարդկանցից որևէ մեկը իրավունք ունի ճնշել մեզ և չարիք պատճառել (անձնական արժանապատվության զգացմունքի կամ ինքդ քեզ սիրելու բնական երևույթի մասին որոշ չափով կարելի է տեղեկանալ, օրինակ, Մտ.19:19; Եփ.5:29-ից):

Ուստի, սովորաբար, երբ բախվում ենք Սատանայի աշխարհի անարդարությանը, դրան արձագանքում ենք առանց խորին բողոքի և ալեկոծման, որպես այս չար աշխարհում առկա բնական իրականության: Բայց երբ բախվում ենք անարդարության մեզ շրջապատող մարդկանց կողմից՝ խորապես ենք վրդովվում և ներքուստ ընդվզում սեփական արժանապատվության զգացումի պատճառով, նույնիսկ, եթե այն մեզ մոտ չափազանց դյուրագրգիռ չէ, այլ համեստ՝ համաձայն Հռ.12:3-ի:

Եվ երկրորդ՝ մեզ համար դժվար է դիմանալ շրջապատի կողմից մեզ ուղղված չարությանը, քանզի մենք կարող ենք ազդել դրա վրա և իրավիճակը փոխել դեպի լավը։ Օրինակ, եթե մեզ նեղացնում և ահաբեկում է մեր հարևանը, ապա այդ չարը կբեկանենք, եթե դրան նույն կերպ պատասխանենք: Նա այլևս մեզ չի նեղացնի և այդուհետ զգույշ կլինի: Ահա թե ինչու մեզ համար հեշտ է չարին չարով չպատասխանել, երբ այն Սատանայի համակարգի չար իրականության հետևանք է, ասենք՝ տարերային աղետ, իշխանությունների կողմից անարդարություն կամ քրոնիկական հիվանդություն, որի վրա մենք չենք կարող ազդել։ Բայց շատ դժվար է պատասխան չտալ, երբ մեզ չար է հասցնում մեր հարևանը կամ հավատակիցը:

Եհովան գիտի, թե որքան վտանգավոր է նման չարիքը: Երբ այն սողոսկում է մարդկանց հարաբերություններ, շատ ավելի մեծ վնաս է հասցնում Իր շահերին, քան Սատանայի աշխարհի չարիքն ընդհանրապես, քանզի Ե.վ.-ի վատ և սխալ արարքը կարող է վանել որևէ մեկի հետաքրքրությունը Աստծու պաշտամունքի հանդեպ և հանգցնել նրա մխացող հոգևոր պատրույգը (Ես.42:3; Մտ.18:6): Որպեսզի դա մեզ հետ չպատահի, պետք է սովորենք սիրել ոչ միայն Աստծուն, հանուն որի կարող ենք տոկալ բազմազան չարիքների, այլ նաև մեզ շրջապատող մարդկանց՝ աշխարհից և ժողովից (Մտ.22:37-40): Սակայն կյանքը ցույց է տալիս, որ մեզ համար ավելի հեշտ է սիրել անտեսանելի կատարյալ Աստծուն և հանուն Նրա մեղք չգործել, քան սիրել տեսանելի անկատար եղբայրներին, որոնք երբեմն ևս կարող են մեզ չարիք հասցնել (1Հով.4:20,21):

Օրինակ՝ մենք կարող ենք տանել աղքատությունը, մահացու հիվանդությունը և նույնիսկ նվաստացումը բանտում՝ առանց Եհովային ուրանալու։ Բայց նաև մի չնչին վեճի պատճառով կարող ենք շատ հեշտությամբ ատել եղբորը կամ աշխարհիկ հարևանին: Ուստի, հաղթել չարին մարդկային փոխհարաբերություններում՝ գերկարևորն է ամեն մի քրիստոնյայի համար, թեև դա հեշտ չէ: Չարին հաղթելը այս պարագայում ավելին է նշանակում, քան պարզապես չմեղանչելը, երբ մարդիկ մեզ ստիպում են խախտել ինչ-որ պատվիրան: Ուստի Հռ.12:17-21-ի հրահանգում ասվում է, որ եթե թշնամին քեզ չարիք է հասցնում՝ բավական չէ լոկ նրան դիմակայելը. պետք է նաև կերակրել թշնամուն, եթե նա սոված է: Եկեք դիտարկենք սա 2-րդ հարցի պատասխանում.

2) Ինչի՞ց է կառուցված Քրիստոսի հաղթանակը չարի դեմ։
Նախ հիշենք, թե ինչպես էր Հիսուսն ընդունում Սատանայի աշխարհի բնական չար իրողությունը: Նա թույլ չտվեց, որ այն կործանի իր հոգևորը: Ուստի, ոչ ընտանիքի աղքատությունը, ոչ Հրեաստանի գրավումը Հռոմեական կայսրության կողմից, ոչ Հրեաստանի կառավարիչների քաղաքական ինտրիգները Հռոմի իշխանության հետ, ոչ էլ այս աշխարհի բոլոր թագավորություններով Քրիստոսին գայթակղելու Սատանայի ջանքերը չդրդեցին Հիսուսին մեղք գործել (Մտ.4:1-10; Ղկ.2:21,24; Ղև.12:7,8: 1Պետ.2։22)։

Այժմ տեսնենք, թե ինչպես էր Հիսուսը պատասխանում չարին՝ մարդկային հարաբերություններում: Համառոտ թվարկենք, թե ինչպես նա վարվեց, երբ բախվեց իր դեմ ուղղված չարին՝ թե՛ Եհովայի ժողովրդի, թե՛ աշխարհիկ մարդկանց կողմից, գիտակցելով, որ այն ամենը, ինչին նա սովորեցնում էր՝ նախ կատարում էր ինքը. երբ փոխաբերական առումով խփում էին նրա աջ այտին՝ Հիսուսը ոչ միայն նույն կերպ չէր պատասխանում, այլև հարվածի համար դեմ էր տալիս նաև ձախը:

Երբ նրան ստիպեցին մեկ մղոն քայլել, նա անցավ ոչ միայն մեկ մղոն, այլ երկու (հիշեք, թե ինչպես Հիսուսը անտրտունջ իր ուսին քարշ տվեց մահապատժի ցիցը՝ չփորձելով անգամ իր վիրավոր մարմնի թեթևացման համար օգնություն պահանջել, թեև նա դրա իրավունքը ուներ); երբ խլեցին նրա վերնաշապիկը, նա իր թիկնոցն էլ տվեց: Երբ նրան չարախոսում և սպանում էին, նա ի պատասխան ոչ միայն չչարախոսեց, այլ չարչարվելով՝ չսպառնաց ոչ մեկին: Ավելին, նա խնդրեց Հորը ներել իրեն սպանողներին (1Պետ.2:23; Մտ.5:39-42; Ղկ.23:34):

Ուշադրություն դարձրեք, որ մարդկանց կողմից ցանկացած ճնշման դեպքում Հիսուսի պատասխանը բաղկացած էր լինում 2 բաղադրիչից, 1-ին՝ արդար վարմունք (հրաժարում մեղքից, չարին՝ չարով չհատուցել): 2-րդ՝ բարիք նրանց համար, ովքեր իրեն չարիք էին պատճառում։ Բարության այս 2 բաղադրիչները՝ արտաքին արդարությունը (արարքներում արտահայտվող), և ներքին արդարությունը (սրտի վերաբերմունքն առ մարդիկ) հանդիսանում են բարության լրիվությունը, որի օգնությամբ էլ Քրիստոսը հաղթում էր Սատանայի աշխարհի մարդկանցից եկող չարին։ Ինչո՞ւ էր նա այդպես վարվում: Մտածենք.

Եթե, օրինակ, բանտում մեզ ճնշում են՝ պահանջելով ուրանալ Եհովային և սպառնում ֆիզիկական հաշվեհարդարով, ապա Աստծուն հավատարիմ մնալու համար բավական է, որ ամուր մնանք մեր դիրքում և չուրանանք Նրան։ Իսկ մեզ չարչարողներին լավ վերաբերվել՝ պարտադիր չէ: Եթե մենք չենք ուրանում՝ դա բավարար է Եհովայի համար: Բայց Հիսուսը, ընդհուպ մինչև ֆիզիկական հաշվեհարդար, մարդկային հարաբերություններում բախվելով չարին՝ չէր սահմանափակվում լոկ դաժան ճնշման տակ մեղք չգործելուց: Նա արձագանքում էր չարին ընդարձակ տարբերակով, իր արդար վարմունքին ավելացնելով նաև բարի վերաբերմունք իրեն տանջողների նկատմամբ: Ինչո՞ւ։

Նախ՝ Հիսուսը խղճում էր մարդկանց, ովքեր չար էին իրենց հոգևոր տգիտության և այս համակարգում կյանքի իրենց դժվարությունների պատճառով։ Եթե ​​նրանք սիրեին ճշմարիտ Աստծուն, չէին լինի այդքան չար ու դաժան, ինչպիսին մարդկանց ստիպում են դառնալ Սատանայի որոգայթները (Մտ.9:36; 2Կոր.4:4): Եվ երկրորդ՝ չարի ճնշման տակ Եհովայի ծառայի մերժումը մեղքին՝ պահպանում է լոկ նրա սեփական արդարությունը։ Արդար գործելով՝ Ե.վ.-ն հաղթահարում է լոկ իր սեփական խնդիրը, իր, այսպես ասած, ներսի չարությունը կամ թուլությունը, որը կարող է նրան խանգարել կատարել Եհովայի կամքը։

Հիսուսի պարագայում, օրինակ, նրան սաստիկ ճնշման էր ենթարկում Աստվածհայհոյության մեղադրանքի զրպարտությունը, չէ՞ որ նա եկել էր փառավորելու իր Հորը, մինչդեռ մեռնում էր որպես մեծ Աստվածանարգ և մեղսագործ։ Հիսուսը նույնիսկ խնդրեց Հորը բեկանել իր հանդեպ նման մահապատիժը, բայց ի վերջո մեղք չգործեց՝ հրաժարվելով հնազանդվել Հորը, այլ հնազանդվելով հաղթեց իր ներսի սեփական խնդրին (Մրկ.14:36; Ղկ.22:42; Եբր.5:7):

Իսկ ահա բարի վերաբերմունքը իր տանջարարներին, որ Հիսուսը հավելեց մեղք չգործելու իր ներսի սեփական խնդրին որպես լրացում, կարող էր հաղթել չարին իրեն տանջողների մեջ, քանզի սերն ի վիճակի է չեզոքացնել չարը և այն վերածել բարեգործության (ըստ Առ.25:15-ի; Ժող.10։4-ի; 1Պետ.4։8-ի սկզբունքի, երբ հեզ վարքն ի պատասխան չարի՝ մեղմում է հակառակորդների զայրույթը)։ Իհարկե, պարտադիր չէ, որ դա տեղի ունենա անմիջապես և բոլոր հակառակորդների հետ, բայց եթե սիրո սերմը ցանվի Աստծու հակառակորդների սրտերում, ժամանակի ընթացքում այն ​​կարող է բողբոջել և դեպի լավը փոխել գոնե մեկին (1Կոր.3:6): Բայց եթե այն չցանվի, ապա և հույս չի լինի դեպի բարին փոխվելու:

Ինչպես հիշում ենք Մրկ.15:39-ից, Քրիստոսին տանջողներից նրա մահապատժի ժամանակ սկզբում, դիտելով նրա վարքագիծը, միայն հռոմեացի հարյուրապետը եկավ այն եզրակացության, որ Հիսուսը Աստծու որդին է: Իսկ ավելի ուշ քրիստոնյա դարձան շատ քահանաներ, ովքեր մասնակից էին եղել Քրիստոսի մահադատապարտմանը (Գրծ.3:17; 6:7): Այդպես Քրիստոսին նետված մարդկային չարիքը, պատկերավոր ասած, կլանվեց Հիսուսի կողմից և նրա պատասխան արձագանքով դուրս ելավ նրանից՝ վերածվելով բարու: Դրա շնորհիվ Հիսուսը հաղթեց ոչ միայն իր թուլությունը՝ հասնելով հոգևոր կատարելության լրիվությանը, ինչը հայտնի է Եբր.5:7-9-ից, այլև այն չարիքին, որով լի էր իր հակառակորդների սրտերը: Եթե ​​այդ պահը նկարով արտահայտենք, այն այսպիսի տեսք կունենա.

Այստեղ պատկերավոր ցույց է տրվում, թե ինչպես չարը՝ ներկայացված «խավարի սև թռչուններով», հակառակորդների կողմից շպրտվեց Հիսուսի վրա, որպեսզի նրան, ի պատասխան, սադրի մեղքի։ Բայց Հիսուսը ոչ միայն այդ չարը իր պատասխան անարդար արձագանքով չտարածեց իրենից դուրս՝ չարին չարով հակազդելով, այլև չեզոքացրեց չարը՝ ​​այն վերածելով բարու, և այդ բարին տարածեց առաջ: Հենց այսպիսի տեսք ունի չարի դեմ հաղթանակը բարու օգնությամբ՝ վերին նկարում. հակառակորդների չարը՝ ուղղված Քրիստոսին, ետ վերադարձավ նրանց Քրիստոսի բարությամբ և դրականորեն ազդեց նրանցից ոմանց սրտերի վրա։

Ցանկացած հաղթանակում միշտ պետք է լինի հաղթող և պարտվող: Նույնը չարի դեմ հոգևոր հաղթանակում է. եթե նա, ով նեղում է մեզ, չկարողանա մեզ ստիպել մեղք գործել, ապա մենք հաղթած կլինենք սոսկ մեր թուլությանը, իսկ մեր հակառակորդը կշարունակի դեռ զորացած մնալ և չարիք արձակել՝ մնալով հաղթող։ Եթե ​​չեզոքացնենք և վերափոխենք նրա չարի ակունքը, որը թաքնված է, ինչպես գիտենք, սրտում, ապա կարելի է խոսել չարի դեմ հոգևոր հաղթանակի մասին։

Ինչպես ցույց տվեց Հիսուսը, միա՛յն մարդկանց հանդեպ մեր սերը կարող է դիմակայել և վերափոխադրել չարը բարու. միայն այդ կերպ կարող ենք փափկացնել մեզ վնասողների սրտերը և ի վերջո նրանց դարձի բերել առ Աստված։ Ուստիև Հիսուսը չարին արձագանքեց ընդլայնված տարբերակով՝ իր անձնական արդար վարմունքին հավելելով նաև բարի վերաբերմունք իր տանջողների նկատմամբ: Պողոսը քրիստոնյաներին խորհուրդ տվեց ոչ միայն դիմակայել իրենց տանջողներին՝ Եհովային հավատարիմ մնալու և մեղք չգործելու համար, այլ նաև կերակրել նրանց, եթե նրանք քաղցած են (Մտ.15:19; Հռ.12:17-21):

Բարու օգնությամբ չարին հաղթելու իմաստն ամրապնդելու համար նկարազարդումների օգնությամբ եկեք ցույց տանք չարին հակազդելու հնարավոր այլ համեմատական տարբերակներ՝ ընդունված այս դարում.
1) Ադամի անկատար հետնորդների աշխարհում ընդունված է չարին չարով պատասխանել (մեզ հրեցին, և ի պատասխան՝ մենք ևս հրեցինք): Այս դեպքում չարը շարունակում է ապրել և տարածվել: Այսինքն, այս տարբերակում չարի նկատմամբ որեէ հաղթանակի մասին խոսք լինել չի կարող։

2) Իսկ այստեղ ցուցադրված է մեկ այլ տարբերակ. Ադամի հետնորդը դարձել է քրիստոնյա և կարող է փոխել այս իրավիճակը՝ գործելով արդար. նրան հրում են, բայց նա չի հրում (հրաժարվում է մեղք գործել): Գործելով այսպես՝ քրիստոնյան կհրաժարվի չարի հետագա տարածումից և կկանգնեցնի այն իր մեջ՝ հաղթելով չարին չարով պատասխանելու սեփական մեղավոր հակմանը.

3) Իսկ ահա այս նկարում տեսնում ենք Քրիստոսի պատասխանի առավելությունը նախորդների համեմատ, և այն ոչ միայն չարի տարածումը կասեցնելու, այլև բարին բազմապատկելու մեջ է։ Քրիստոսը ոչ միայն հրաժարվեց ի պատասխան «հրել», այլև վճարեց իրեն «հրողների» պարտքերը: Ինչպես հիշում ենք, ի պատասխան Հիսուսը ոչ միայն չչարախոսեց և չսպառնաց, այլև խնդրեց Հորը ներել իր տանջողներին՝ իր մահով վճարելով նրանց պարտքերը Աստծուն։ Եթե ​​նա՝ արդարը, իր բարի վերաբերմունքով պատասխանեց մեղավորների նախատինքին, ապա առավել ևս մենք պետք է ձգտենք դրան, քանզի շատ չարիք ենք հասցրել ուրիշներին (Եբր.12:3): Միայն քրիստոնեական սերով է հնարավոր հաղթել մեզ շրջապատող մարդկանց չարությանը.

Իսկ հիմա անցնենք հաջորդ հարցին. 3) Ինչպես հաղթել չարին բարիով՝ մեր օրերում:

Առաջին օրինակը վերաբերում է աշխարհիկ աշխատանքին։ Գործատուն ստիպում է Ե.վ.-ին մեղք գործել (օրինակ՝ փաստաթղթեր խարդախել) և սպառնում չկատարելու դեպքում ազատել աշխատանքից: Այս դրվագում Հռ.12:21-ը կատարելու և չարին բարիով հաղթելու համար մենք պետք է ոչ միայն արդար վարմունք դրսևորենք, այսինքն՝ հրաժարվենք խարդախությունից՝ պատճառը բացատրելով: Այլ նաև՝ բարի վերաբերմունք ցույց տանք գործատուին։ Ինչպե՞ս կարձագանքենք, երբ նա մեզ հեռացնի։ Օրինակ՝ մենք կարող ենք ափսոսանք կամ դժգոհություն արտահայտել, կամ, ընդհակառակը, հպարտանալ մեզնով, որ նա չկարողացավ մեզ Եհովայի դեմ մեղքի դրդել, ինչն, անշուշտ, կարտահայտվի մեր դեմքին։

Բայց այս տարբերակներից և ոչ մեկը չի համապատասխանի Հռ.12:21-ի նշանակությանը և գործատուի չարի դեմ քրիստոնյայի բարու հաղթանակին: Իսկ եթե, օրինակ, հեռանալիս անկեղծորեն շնորհակալություն հայտնենք նրան անցյալում մեզ տրամադրած աշխատանքի համար և ինչ-որ մի հիշարժան հուշանվեր կամ բացիկ թողնենք իրեն՝ աստվածաշնչյան քաջալերիչ մեջբերմամբ, ապա մեր այս արարքը կարող է ստիպել նրան խորհրդածելու, թե ինչու մեզ հետ այդպես վարվեց:

Այսպիսով, բարու օգնությամբ գործատուի չարի նկատմամբ մեր հաղթանակը ևս բաղկացած կլինի 2 բաղադրիչից. արդար վարմունքից (խարդախությանը չմասնակցելուց): Եվ երկրորդ՝ գործատուի համար բարիքից։ Քրիստոնյայի ճշմարիտ բարության այս 2 բաղադրիչները՝ արտաքին արդարությունը (վարմունքով արտահայտված) և ներքին արդարությունը (վերաբերմունքն առ մարդիկ), ինչպես ավելի վաղ ասացինք, բարության այն լրիվությունն է, որի օգնությամբ Հիսուս Քրիստոսը հաղթեց չարին, որ բխում էր Սատանայի համակարգի մարդկանցից (Հով.16:33):

Այդպես են կառուցված մարդիկ. մեր արդար արտաքինը շատ ավելի քիչ է տպավորում նրանց, քան մեր բարի վերաբերմունքը նրանց հանդեպ (Մտ.23:28): Ինչո՞ւ։ Որովհետև մեր արդար վարքագիծը (գործատուի օրինակում խարդախության չկամությունը) ուրիշների կյանքին չի առնչվում, այն մնում է մեզ հետ և վերաբերում մեր իսկ փրկությանը: Իսկ մարդկանց հանդեպ մեր բարի վերաբերմունքը կարող է դիպչել ուրիշների սրտին, ինչը շատ ավելի կարևոր է Եհովայի համար՝ նրանց փրկության նկատառումով, քանզի երկրային Իր ունեցվածքում Աստծու գլխավոր արժեքը մարդիկ են, որոնք ձեռք են բերվում Իր համար՝ նրանց հանդեպ դրսևորած մեր սիրո միջոցով (Հռ.13:8):

Սատանան փչացրեց Ադամի բոլոր սերունդների սրտերը չարությամբ, ինչը ողբալի իրողություն է, և որից փրկություն չկա (Եր.17:9): Բայց, եթե ուրիշների սրտերը փափկեցնեք նրանց հանդեպ մեր բարի վերաբերմունքով, ապա չարը աշխարհում շատ ավելի քիչ կդառնա, համենայնդեպս այն չարը, որ Բանսարկուն չար մարդկանց միջոցով ներմուծեց իր աշխարհ, կպակասի (Մտ.12:35): Իսկ այժմ նայենք մեկ այլ կարևոր օրինակ, որը կարող է օգտակար լինել մեզ.

Ռուսաստանում մինչ այժմ հալածում են Ե.վ.-ներին և ձերբակալում։ Ինչպե՞ս արձագանքել իշխանությունների կողմից նման չարությանը, որպեսզի այն բարիով հաղթենք, եթե դա նաև մեզ հետ պատահի։ Փոխանակ հերքելու մեր մասնակցությունը Ե.վ.-ների գործունեությանը, մեղադրելով Ռուսաստանի իշխանություններին անարդարության մեջ և համաշխարհային հանրությունից աջակցություն փնտրելու Ռուսաստանի իշխանություններին մեղադրելու համար (ինչպես այժմ է արվում ՌԴ-ում, տես 4.34 վիդեոն՝ ռուսերեն), արժե նկատի առնել, օրինակ, այսպիսի տարբերակ.

ատյանններում բոլոր Ե.վ.-ները հեզորեն պատասխանում են. «Այո, ամեն ինչ ճիշտ է, և մենք հասկանում ենք, որ խախտում ենք Ե.վ.-ների գործունեության արգելքը։ Բայց, ըստ Գրծ.5:29-ի պատվիրանի, ՌԴ իշխանությունների հանդեպ ողջ հարգանքով հանդերձ, մենք չենք կարող դադարել անել այն, ինչին մեզ կոչում է Եհովան»: Եվ դիմելով հանրությանը, ով փորձում է պաշտպանել Ե.վ.-ների դեմոկրատական իրավունքներն ու ազատությունները, ասվում է հետևյալը. «ՌԴ իշխանություններն իրավունք ունեն մեզ ձերբակալելու և դատելու իրենց օրենքով, քանզի մենք խախտում ենք ՌԴ տարածքում մեր գործունեության արգելափակման օրենքը: Ուստի հարկ չկա մեզ խղճալու. մենք պատրաստ ենք զրկանքներ կրել՝ հանուն Եհովայի շահերի առաջխաղացման»։

Նման տարբերակը բարին կլիներ ի պատասխան իշխանության մարդկանց չարի, և նման պահվածքը դատարաններում, կարծում ենք շատերին կօգներ ՌԴ-ում մտածել, թե ինչ է տեղի ունենում: Իսկ անգամ եթե չօգներ, ՌԴ-ում Ե.վ.-ների նման պահվածքը կփառաբաներ Եհովային ողջ աշխարհում ոչ պակաս, քան քարոզը: Եվս մեկ օրինակ. արգելքից հետո սկսեցին Ե.վ.-ներից խլել ողջ անշարժ գույքը, կարելի է ասել, սկսեցին թալանել նրանց ողջ ունեցվածքը: Սա ևս չարիք էր նրանց հանդեպ։ Բաց թողնենք այն հարցը, թե որքանով էր օրինական անշարժ գույքի այս յուրացումը. ՌԴ-ն աշխարհիկ երկիր է։ Մեզ ավելի շատ հետաքրքիր է Եհովայի ժողովրդի պատասխանը. ինչպե՞ս հաղթել այս չարին բարիով։

Իրավաբանական այլ անձանց վրա հապճեպորեն գույքը վերագրանցելու փոխարեն, այն էլ հետին թվով (ինչն, իհարկե, բացահայտվեց ՌԴ դատարաններում և մերկացրեց բոլոր Ե.վ.-ներին առավել վատ լույսի ներքո՝ որպես ամերիկյան պատեհապաշտների և խարդախների) – փոխարենը արժեր հետևել 1-ին դարի քրիստոնյաների օրինակին, ովքեր ուրախանում էին իրենց ունեցվածքի հափշտակման համար (Եբր.10:34, ՌԴ իշխանությունների այս չարին Ե.վ.-ների ցասումնալից պատասխանի վերաբերյալ տես 3.15 վիդեոն ռուսերեն):

Այսինքն, ՌԴ իշխանությունների վրա զայրանալու փոխարեն, արժեր հեզորեն թողնել այդ խնդիրը և չկառչել անշարժ գույքից՝ փորձելով խորամանկել ՌԴ պաշտոնյաներին։ Իսկ բռնագրավման որոշումի հրապարակման ժամանակ կարելի էր ասել, որ Ե.վ.-ները ուրախ են, որ Եհովային երկրպագելու իրենց սրահները կարող են օգուտ բերել նաև այլ մարդկանց… Իհարկե, հեշտ չէ այդպես վարվելը, բայց նման արձագանքը առավելագույնս կփառաբաներ Եհովային ողջ աշխարհում։ Այժմ տեսնենք, թե ինչպես կարելի է չարին բարիով հաղթել, երբ մեր հանդեպ չարն են անում մեր իսկ հավատակիցները, մեր եղբայրներն ու քույրերը, այլ ոչ թե աշխարհիկ մարդիկ կամ նախկին Ե.վ.-ները, ինչի մասին խոսեցինք նախորդ երկու հոլովակներում:

Բոլորը գիտեն և հասկանում են, որ Ադամից ժառանգած չարի հակվածության և քրիստոնյաներիս վրա այս աշխարհի շատ դժվարությունների վատ ազդեցության պատճառով, ժողովներում հարաբերությունները չեն կարող իդեալական լինել, և տարբեր բնավորության ու սովորույթների պատճառով մենք չենք կարող խուսափել որոշ տարաձայնություններից։ Երբ մեզ դուր չի գալիս, թե ինչպես են մեզ հետ վարվում կամ մեզ վերաբերվում ժողովում՝ դա կարող է մեզ չար թվալ։ Ցանկության դեպքում կարելի է սխալ գտնել ամեն ինչում, և ամեն բան, ինչը մեզ դուր չի գալիս կամ տրորում է մեր զգացմունքները, կարող ենք մեղք որակել մեր դեմ:

Օրինակ՝ մոռացան մեզ բարևել, չհրավիրեցին երեկույթի, վատ արտահայտվեցին մեր մասին և դա հասավ մեզ, կոպտորեն պատասխանեցին, պարտքը չվերադարձրին, մերժեցին նյութական օգնություն տալ, դիտողություն արին, չհամաձայնեցին մեր կարծիքի հետ և այլն: Ցանկության դեպքում, հատկապես երբ բծախնդիր ենք ու նեղացկոտ, այս ամենը կարող է դիտվել «սիրիր քո մերձավորին քո անձի պես» Աստծու պատվիրանը խախտելու մեջ և մեզ վիրավորողին վերաբերվել որպես մեղսագործի, ում դեմ հարկ է փրկարարական միջոցներ ձեռնարկել՝ հոգևորապես հասուն եղբայրների ներգրավվածությամբ, ովքեր մեղավորներին խելքի բերելու փորձ ունեն՝ ըստ Մտ.18:15-17-ի:

Եթե մենք այսպես վարվենք, կյանքը ժողովում մղձավանջի կվերածվի։ Կասկած չկա, որ լուրջ մեղքի ուղին բռնածի դեպքում, ով կարող է վնասել ժողովին և նրա հեղինակությանը՝ հարկ է, դարձի բերելու համար, քայլ առ քայլ կիրառել Քրիստոսի խորհուրդը։ Սա վերաբերում է նրանց, ովքեր պոռնկության մեջ են ընկել, զբաղվում են ֆինանսական խարդախությամբ կամ խռովություն սերմանում ժողովում՝ համացանցում ԴԸ մասին տհաճ բաներ կարդալուց հետո (ինչպես դա չանել՝ տես 7.21 վիդեոն): Սակայն, եթե վրդովմունքով և հարաբերություններ պարզելով արձագանքենք հավատակցի կողմից մեր դեմ նրա յուրաքանչյուր, այսպես ասած, «փռշտոցի» համար, ապա ժողովում կյանքը ահավոր կդառնա, ինչն օգուտ չի բերի Եհովայի շահերին։

Մինչդեռ սերն ու բարի վերաբերմունքը՝ ի պատասխան հավատակիցների վիրավորանքների, կարող են օգնել դրական վերաբերմունք պահպանել թե՛ մեր, թե՛ մեզ վիրավորողների ներսում՝ մղելով նրանց ուղղվել (Հռ.12:17,21; Կող.3:12-14; հմմ. 1Կոր.6։7-ի հետ, որտեղ Պողոսը ավելի լավ է համարում ներել պարտքը և մնալ առանց փողի, քան պարտքի պատճառով եղբորը քարշ տալ աշխարհիկ ատյաններ)։ Նաև լավ է, եթե ի պատասխան կոպտության՝ մենք ոչ միայն չենք կոպտում, այլ նաև մեզ կոպտողին հյուրասիրության ենք կանչում, ինչը կօգնի նրան ավելի արագ շտկվել, քան բարոյախոսական զրույցը երեցների ներկայությամբ։

Իսկ ի՞նչ կանենք, եթե երեցները, հավատալով մեր հավատակցի զրպարտությանը՝ մեզ անարդարացիորեն պատժեն մի բանի համար, ինչը մենք չենք արել: Թվում է, Ե.վ.-ների ժողովում սա անհնարին է, բայց վերջերս տեղի ունեցած «Հետամուտ եղեք խաղաղության» կոնգրեսի ժամանակ հենց այսպիսի օրինակ բերվեց: Նախ երեց եղբորը զրկեցին իր լիազորությունից՝ պատժելով զրպարտչական մատնության հիման վրա՝ չուզենալով պարզել տեղեկության իսկությունը։ Իսկ երբ բացահայտվեց զրպարտությունը՝ ներողություն չխնդրեցին, ոչ էլ վերականգնեցին նրան որպես երեց։ Իհարկե եղբայրը շատ էր վրդովված՝ սկզբում անարդարությունից, իսկ հետո, երբ բացահայտվեց սուտը՝ նրանից, որ արդարությունը իր հանդեպ այդպես էլ չվերականգնվեց։ Ինչպե՞ս պետք է նա այս դեպքում բարիով հաղթեր չարին։

Եղբորը օգնեց Մեմփիբոսթեի օրինակը, որի ծառա Սիբան զրպարտեց նրան Դավիթ թագավորի առաջ, և Դավիթը սկզբում, Սիբայի զրպարտության հիման վրա՝ պատժեց Մեմփիբոսթեին։ Իսկ հետո, երբ բացահայտվեց զրպարտությունը, Դավիթը ոչ միայն Սիբային հաշվի չկանչեց, այլ նաև Մեփիբոսթեին չվերադարձրեց այն, ինչ խլել էր նրանից սուտ մատնության հիման վրա (2Սամ.19:25-29): Մեմփիբոսթեն այս դրվագում ոչ միայն չսկսեց իր համար արդարադատություն հայցել՝ թագավորից պահանջելով վերականգնել իր բարի համբավը, ետ տալ խլված կալվածքը և պատժել զրպարտչին, ինչն արդար կլիներ և որի իրավունքը ինքն ուներ։ Այլ նաև նա պատրաստ էր նույնիսկ իր ողջ ունեցվածքը թողնել զրպարտչին։

Ընթերցելով այս դրվագը՝ եղբայրը որոշեց նույն կերպ վարվել և ոչ միայն հետամուտ չեղավ արդարացիորեն զրպարտչին պատժելուն և երեցի իր լիազորությունները վերականգնելուն, այլև բարի վերաբերմունք դրսևորեց նրանց հանդեպ, ովքեր անիրավ կերպով պատժել էին իրեն։ Եկեք այստեղ բաց թողնենք այն հանգամանքը, որ թե՛ օրինակը, թե՛ Կառավարիչ Մարմնի (ԿՄ) ցուցումը՝ կապված մեջբերված օրինակի հետ՝ ուղղված են անիրավ երեցներին աջակցելուն, փոխանակ նրանց խրախուսելու արդար վարվել, ինչը վերջիններս, որպես քրիստոնեական ժողովի հովիվներ՝ ՊԱՐՏԱՎՈՐ են անել (էլ չասենք, որ նրանք պարտավոր են պատժել զրպարտիչներին և կանխարգելել ասեկոսեները):

Համարում ենք, որ կոնգրեսում եղբայրն իր ելույթում պետք է անպայման մատնանշեր, որ երեցները չպետք է այդպես վարվեն, ինչպես վարվեցին բերված օրինակի եղբոր հետ: Պետք է նշվեր նաև, որ ժողովներում զրպարտության երևույթի դեմ հարկ է պայքարել, քանզի զրպարտիչը, ըստ իր բնորոշման՝ Սատանան է։ Եթե ​​հետևում եք Սատանային և նպաստում նրա օգնական-զրպարտիչ եղբայրների ու քույրերի գործունեությանը ժողովում, ապա էլ ինչո՞ւ եք Աստծուն ևս ծառայում: (Հռ.1։30)։

Բայց եթե վերադառնանք զրպարտված երեցի օրինակին, ապա ինչ վերաբերում է մեր դասի թեմային՝ եղբոր արարքը արժանի է գովեստի. ի պատասխան չարի՝ նա ոչ միայն մեղք չգործեց չարին չարով պատասխանելով (օրինակ. նա կարող էր, ինչպես Աբիսողոմը, լուրեր տարածել, որ ժողովում անարդար դատեր են կատարվում, և նա իրավացի կլիներ, 2Սամ.15։2,3, կամ նույնիսկ կարող էր լքել ժողովը, ինչպես անում են որոշ Ե.վ.-ներ, որոնց հետ անարդար են վարվում):

Բայց եղբայրը ոչ միայն չմեղանչեց՝ ի պատասխան երեցների իր դեմ արված չարի։ Այլ նաև բարիով արձագանքեց նրանց, ովքեր մակերեսայնորեն և անարդար էին վարվել իր հետ։ Եվ այն, որ նրա ժողովի երեցները սխալ էին վարվել, այնքան էլ կարևոր չէ այս օրինակում, որքան այն, որ իր հավատի փորձության ժամին եղբայրը վարվեց՝ ընդօրինակելով Հիսուս Քրիստոսին՝ բարիով հաղթելով չարին։

Իսկ ի՞նչ կանեք դուք, եթե ժողովում ձեզ չարիք պատճառեն։ Այդ մասին կարող ենք խորհրդածել՝ նայելով այս վերջին ամփոփիչ իլյուստրացիան.

Նկարը հիշեցնում է մեզ, որ ինչպես աշխարհում, այնպես էլ քրիստ. ժողովում կան չարին արձագանքելու մի քանի տարբերակներ։ Օրինակ՝ ի պատասխան կոպտության կամ աշխատավայրում ձեր գործիքը ջարդելուն, կարող եք ևս կոպտությամբ պատասխանել: Միայն թե այդ դեպքում դուք չեք կանգնեցնի չարը (այսինքն, դժվար թե ձեզ վիրավորողը մղվի ուղղվելու): Բայց կարող եք պատասխանել նաև լռելով, և դուրս գալ մաքուր օդի՝ զսպելով զայրույթը ձեր մեջ, որպեսզի մեղք չգործեք։ Սա չարին պատասխանելու 2-րդ տարբերակն է։ Այն արգելակում է չարը և բավարար է սեփական արդարությունը պաշտպանելու համար, սակայն այն չի հաղթում չարին մեզ վիրավորողի մեջ:

Իսկ ահա, եթե ձեզ կոպտել են կամ կոտրել ձեր գործիքը, իսկ դուք հանգստացրել եք նրան ձեր բարի խոսքով և առաջարկել մի բան ճաշակել միասին և մտածել, թե ինչպես շարունակել աշխատանքը առանց գործիքի՝ դուք բարիով կծածկեք ձեզ արված չարիքը։ Եվ դրա շնորհիվ՝ կհաղթեք չարին ձեզ վիրավորողի մեջ ու կբազմապատկեք բարին ձեր միջավայրում։ Ըստ այս տարբերակի, նա, ով մեղավոր էր ձեր առաջ, անշուշտ կխորհրդածի, անհարմար կզգա իրեն և հնարավոր է, որ նույնիսկ փորձի շտկել իրավիճակը:

Թե ինչպե՞ս դուք կվարվեք չարի տարբեր տեսակների դեպքում՝ ուղղված ձեզ ձեր շրջակա միջավայրի կողմից՝ ընտանիքում, աշխատավայրում, ժողովում, հարևանների հետ շփվելիս և այլն — որոշում եք ինքներդ։ Իսկ մենք, մեր հերթին, ցանկանում ենք և՛ մեզ, և՛ բոլորին՝ չարին հաղթել բարու կրկնակի չափաբաժնով, առանց մեղք գործելու, բարին անելով մեզ վիրավորողներին՝ այդ կերպ ընդօրինակելով Հիսուս Քրիստոսին։ Եհովան շատ ուրախ կլինի մեզ համար, եթե այդպես վարվենք։

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

95. ԱԾՈՒԽՆԵՐ ՆԱԽԿԻՆ ԵՂԲՈՐ ԳԼԽԻՆ

Текст на армянском языке  к  видео 1.91 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7. 95

7.22, 7.23  և 7.2 վիդեոներում մենք խոսեցինք քրիստոնեական ազատության նշանակության ու նաև այն մասին, թե ինչպես ճանաչել Աստծու ոգին, որ չընկնենք անմաքուր ոգու որոգայթը: Այժմ մեզ համար ավելի հեշտ կլինի հասկանալ, թե ինչպես ազատ քրիստոնյան, ով ընթանում է Եհովայի և Նրա Քրիստոսի ոգով, պետք է վերաբերվի նրան, ով Եհովայի վկա է եղել (Ե.վ.), բայց ինչ-ինչ պատճառով դադարել է լինել այդպիսին և այլևս չի ծառայում Եհովային Նրա ժողովրդի հետ միասին:

Նախորդ հոլովակում մենք խոսեցինք լոկ Եհովայի այն թշնամիների մասին, ովքեր դեռ չեն ճանաչում ճշմարիտ Աստծուն և վարժված չեն Ս.Գրքով տարբերել սուտը ճշմարտությունից և բարին՝ չարից։ Այսինքն՝ նրանց մասին, ովքեր Ե.վ. չեն եղել և ընդդիմացել են Նրա երկրպագությանը՝ սխալ ըմբռնելով իրադրությունը (Մտ.5:44): Վերջիններիս նկատմամբ բարի վերաբերմունքը կարող է օգնել նրանց վերանայել իրենց մոտեցումը և դառնալ Եհովային։ Իսկ ո՞ւմ համարել նրան, ով նախկինում եղել է մեր հավատակիցը, բայց դադարել է լինել այդպիսին (ում մեղքի համար վտարել են ժողովից կամ նա կամավոր է հեռացել): Ինչպե՞ս բարին անել նրան:

Ինչո՞ւ ենք բարձրացնում այս հարցը։ Վերջերս ռուս, անգլիախոս և այլ լեզվի լսարանի բազմաթիվ նախկին Ե.վ.ներ սկսել են ակտիվորեն բողոքել, որ իրենց հանդեպ անմարդկային վերաբերմունք է ցուցաբերվում: Նրանք նույնիսկ դիմում են աշխարհիկ դատարաններին այն բանի համար, որ ժողովից վտարվելուց հետո Ե.վ.ները իրենց հետ դադարել են բարիով վարվել (իրենց տեսակետից), ընկերները և նույնիսկ մոտիկ հարազատները իրենց հետ այլևս չեն շփվում, խուսափում են իրենցից, ինչը աշխարհիկ դատարանները համարում են դաժան վերաբերմունք:

Նախկին Ե.վ.ների հանդեպ վատ վերաբերմունքի հանրային այս լսումները ոչ միայն արատավորում են Եհովայի պաշտամունքի հեղինակավորությունը, այլև Դիտարան Ընկերությանը (ԴԸ) մղում Աստվածաշնչով վերանայել ընկերակցությունից զրկվածների հետ վարվելու հայտնի պրակտիկան: Նախկինում դա կոչում էին ընկերակցությունից զրկում. իրավական կոմիտեի որոշումից հետո ժողովում հայտարարվում էր, որ այսինչը զրկվում է ընկերակցությունից, և բոլորը հասկանում էին, որ այսուհետ այդ անձի հետ արգելվում է շփվել։

Այսօր արդեն նման դեպքերում հայտարարում են, որ այսինչը այլևս Եհովայի վկա չէ, որպեսզի չընդգծվի նրա հետ շփվելու բուն արգելքը: Այս փոփոխությունը, հավանաբար, կատարվել է հենց դատական բողոքների աճի պատճառով։ Բայց ձևակերպման փոփոխությունը չի փոխել խնդրի էությունը. եթե ժողովում հայտարարում են, որ այսինչը այլևս Ե.վ. չէ, ապա ժողովի բոլոր անդամները պետք է հասկանան, որ նրա հետ արգելված է շփվել և նա, փաստորեն, զրկված է քրիստոնեական ընկերակցությունից:

Ահա հենց սա էլ վրդովեցնում է նախկին Ե.վ.ներին, հատկապես նրանց, ովքեր իրենց կամքով են լքել ժողովը. մի կողմից՝ նրանք ցանկանում են ապրել այնպես, ինչպես իրենց է դուր գալիս, ուզում են ազատվել Եհովայի ծառայի՝ իրենց վրա դրված դժվարին հոգևոր օրակարգի լարվածությունից։ Բայց մյուս կողմից՝ նրանք ցանկանում են, որ իրենց մոտիկների, հարազատների և ընկերների վերաբերմունքը, ովքեր շարունակում են ծառայել Եհովային՝ նախկինի պես իրենց հանդեպ մնա բարի և չփոխվի դեպի վատը։

Հետևաբար, երբ նրանք բախվում են հարաբերությունների կտրուկ սառեցմանը, սկսում են բողոքել աշխարհիկ ատյաններին, և վերջիններս ժողովից վտարվածների հանդեպ վերաբերմունքի այդ վատ դրսևորումը ընդունում են որպես անձի նվաստացում, ահաբեկում և նույնիսկ Սահմանադրության խախտում (նման մի օրինակ է Շվեյցարիայի դատական ատյանի վարույթը, որի որոշման վճիռը տարածվում է նաև Գերմանիայում և Ավստրիայում, տես «Դիտարան Ընկերությանը ԽՆԴԻՐՆԵՐ ԵՆ ՍՊԱՍՈՒՄ» վիդեոն):

Այս առումով հարց է առաջանում. եթե Հռ.12։17–21-ում ասվում է, որ թշնամիներին դեպի Եհովան դարձնելու համար նրանց հետ պետք է բարի վերաբերվել, իսկ առանց շփման դա անհնար է, ապա ինչո՞ւ է ԴԸ-ը նրանց հետ, ովքեր վտարված են ժողովից՝ արգելում հաղորդակցվել: Ուստի, այսօր Ս.Գրքից կպարզենք, թե ինչպես պետք է քրիստոնյան, ով ազատ է այլևայլ հրահանգների տառերի գերությունից և ճանաչում է Աստծու ոգին՝ վերաբերվի ժողովից վտարվածներին: Հուսով ենք, որ այս տեղեկությունը օգտակար կլինի ինչպես ժողովի Ե.վ.-ների, այնպես էլ նրանց համար, ովքեր վտարվելուց հետո բախվել են օտարոտիության սառնությանը:

Այսպիսով, Հռ.12։17-21 համարներից պարզ է դառնում, որ Աստծու բոլոր ծառաները պարտավոր են չարին բարիով հատուցել, և այդ պարտավորվածությունը նրանց կողմից ներառում է Եհովայի բոլոր թշնամիներին՝ ներառյալ նրանց, ովքեր վտարված են ժողովից մեղքի կամ այն պատճառով, որ իրենք են լքել Եհովայի հոգևոր Տունը: Ինչպե՞ս է չարին բարիով հատուցելու այս սկզբունքը կիրառելի ժողովից վտարվածների նկատմամբ։ Որպեսզի դյուրին լինի սա պարզել Աստվածաշնչից, հարցը բաժանեցինք մի քանի մասերի, թվարկենք դրանք.

1) Ինչպե՞ս պետք է վերաբերվենք նրան, ով մեր հավատակիցն էր, բայց դադարել է Ե.վ. լինելուց (վտարվել է մեղքի պատճառով կամ ինքն է լքել ժողովը):
2) Ի՞նչ է նշանակում բարիով վարվել նրա հետ, ով դադարել է Ե.վ. լինելուց:
3) Վերաբերո՞ւմ է Հռ.12.17-21-ի խորհուրդը նախկին Ե.վ.-ի գլխին ածուխ հավաքելուն՝ բարու օգնությամբ նրան կերակրելուն, եթե նա քաղցած է:
4) Արդյո՞ք կպղծվենք անմաքրությամբ, եթե ինչ-որ կերպ օգնենք ժողովից վտարվածին:

1) Ինչպե՞ս պետք է վերաբերվենք նրան, ով մեր հավատակիցն էր, բայց դադարել է Ե.վ. լինելուց:
Արդյո՞ք պետք է բարիով վարվենք նրա հետ: Պատասխանը միանշանակ է — ԱՅՈ։ Ինչո՞ւ։ Ամեն մարդ Եհովայի գիտությամբ է հայտնվել աշխարհում և իրավունք ունի հրաժարվել աստվածաշնչյան ճշմարտության հիմնավոր ուսուցումներից, ինչը կարող է պատահել նրանց հետ, ովքեր հեռանում են ժողովից (2Տիմ.4։3,4)։ Եհովան համբերատար է բոլորի հանդեպ, ներառյալ Իր անառակ զավակների, ովքեր լքել են Իր հոգևոր տունը։ Նա ոչ մեկին չի ստիպում ապրել ըստ Իր պատվիրանների և համբերատար ակնկալում է, որ Իր անառակ որդիները ուշքի կգան և մի օր կվերադառնան Իր մոտ, ինչի համար Նա միայն ուրախ կլինի (2Պետ.3:9; Ղկ.15:20):

Եթե Եհովան սպասում է նրանց վերադարձին, ապա մենք ևս չպետք է նրանց անհուսալի համարենք, և Աստծու առջև նրանց հետ սիրալիր վարվելը մեր պարտականությունն է։ Հարցն այն է, թե ի՞նչ է նշանակում բարիով վարվել նրանց հետ, ովքեր այլևս մեր հավատակիցները չեն: Ինչպե՞ս կարող է դրսևորվել մեր բարությունը նրանց նկատմամբ՝ Աստվածաշնչի տեսանկյունից։ Կիմանանք 2-րդ հարցի պատասխանից.

2) Աստվածաշնչի տեսակետից ի՞նչ է նշանակում բարի լինել նրանց հանդեպ, ովքեր դադարել են Ե.վ. լինելուց (մեղքի կամ ժողովը լքելու պատճառով):
Միանգամից ասենք, որ ժողովից վտարվածների հանդեպ բարության մեր հասկացողությունը կարող է շատ տարբեր լինել Եհովայի տեսակետից։ Հատկապես, երբ խոսքը վերաբերում է մեր հարազատի վտարմանը։ Ահա ինչու այսօր մենք կենտրոնանում ենք այն փաստի վրա, որ բարության դրսևորման բնույթը՝ կյանքի տարբեր դեպքերում, որոնց մենք բախվում ենք, պետք է փնտրել միայն Աստվածաշնչում, քանի որ Աստծու տեսանկյունից տարբեր դեպքերում բարությունը ևս կարող է դրսևորվել տարբեր ձևերով:

Ինչպես արդեն գիտենք նախորդ հոլովակից, եթե ճշմարտության թշնամին չհասկանալով է վատ վերաբերվում Աստծու ծառաներին — դա ներելի է, և ճիշտը նրա հանդեպ մեր բարի վերաբերմունքը կլինի: Իսկ եթե ճշմարտության թշնամին նախկինում ծառայել է Եհովային, բայց ժամանակի ընթացքում կրկին բռնել մեղքի ուղին, ապա բարին այս դեպքում այլ տեսք կունենա (հմմ. Ղկ.23։34-ը, երբ Հիսուսը աղաչում է Եհովային ներել իրեն խաչողներին անգիտության համար՝ Եբր.10:24-27-ի հետ, որտեղ ասվում է, որ եթե մարդը գիտի Եհովայի պահանջները և, այդուհանդերձ, թույլ է տալիս իրեն մեղանչել, Աստված և Քրիստոսը բոլորովին այլ վերաբերմունք ունեն այդպիսիների նկատմամբ):

Որպեսզի հասկանանք, թե ինչու բարին Աստվածաշնչի տեսանկյունից տարբեր դեպքերում կարող է տարբեր լինել, պարզենք, թե ի՞նչ է նշանակում բարին գործել Աստվածաշնչի տեսակետից՝ ըստ Եհովայի կարծիքի։ Բարին անել Աստվածաշնչի տեսակետից՝ նշանակում է ճիշտ վարվել ուրիշների հետ, այսինքն՝ վարվել Եհովայի սկզբունքների համաձայն, որպեսզի դա հոգևոր օգուտ բերի և՛ նրանց, և՛ մեզ, և՛ հիմնականում Եհովայի շահերին։

Այսինքն՝ գլխին ածուխ հավաքելու մոտեցումը նրանց հանդեպ, ովքեր քրիստոնյա չեն եղել, և նրանց հանդեպ, ովքեր եղել են, բայց հետո դադարել կատարել Աստծու պատվիրանները՝ նույնքան տարբեր են, որքան ոչինչ չհասկացող երեխային խրատելու մեթոդները՝ ճիշտ եզրակացություններ անելու համար բավականաչափ հասկացողություն ունեցող չափահաս մարդուն խրատելու մեթոդներից: Ուստի, երբ ցանկանում ենք բարություն անել նրանց, ովքեր դադարել են Ե.վ. լինելուց, պետք է ինքներս մեզ հարց տանք՝ ի՞նչը նրանց հոգևոր օգուտ կբերի:

Ինքներս կարող ենք մտածել, որ դրանք մեր արցունքներն են կամ ամենօրյա նախատինքները, կամ հորդորանքն ու մեծ ուշադրությունը, որպեսզի նրանք չմոռանան Եհովային և չմտածեն, թե դադարել են սիրվել։ Իսկ ի՞նչ է ասում Ս.Գիրքը այդ մասին: Աստվածաշունչն ասում է, որ բարին անել նրանց, ովքեր բռնում են մեղքի ուղին կամ հրաժարվում ժողովից, պետք է անել շատ ավելի վաղ, քան նրանց վտարվելը: Հիսուսն, օրինակ, ցույց տվեց մեղքի ուղին բռնած քրիստոնյաներին բարին անելու լավ վերաբերմունքի սկզբունքը՝ ըստ Մտ.18:15-17-ի 4 քայլերի, որոնք կարող էին օգնել նրանց ուղղվել և դարձի գալ դեպի ճշմարտության ուղին, ինչում շահագրգռված է Եհովան:

քայլերի նշանակության մասին, երբ մարմնական մեղքի կամ հավատուրացության համար անձը արդարացիորեն վտարվում է ժողովից, քննարկել ենք 7.38 հոլովակում: Իսկ եթե կարճ, ապա Հիսուսը խոսում էր այն մասին, որ անձնական ջանքեր գործադրվի ամեն մի Ե.վ.-ի համար՝ նրան չար գործերից ետ բերելու նպատակով, ում մեղանչական ընթացքը մեզ արդեն հայտնի է: Սխալ կլինի անտեսել ժողովում որևէ մեկին, ով մեղանչում է, անկախ նրանից՝ նա անձամբ քո՞ դեմ է մեղք գործում, թե մեկ ուրիշի, օրինակ, վիրավորում է քո հարևանին: Քանի որ նա մեղք է գործում Քրիստոսի մարմնի դեմ, որի անդամ ես հանդիսանում դու, ապա նա մեղք է գործում նաև անձամբ քո դեմ:

Ուստի անհրաժեշտ է մեղավորին, երբ առանձին եք, հայտնել իր մեղքի մասին և խրախուսել ուղղվել՝ ցույց տալով, որ մեր զրույցի նպատակը իրեն նախատելը չէ, այլ խնդրանք, որ թողնի չար ուղին՝ ի հաճույս Եհովայի (Ղև.5:1; 19:17; Մտ.18:15; Հակ.5:19,20): Եթե նա ամաչի և սթափվի, ուրեմն եղբայրը շահվեց Աստծու համար, ինչը շատ ուրախալի է: Ուստի սկզբում մեղավորի հետ առանձին խոսելը հենց այն բարին է, ինչը նախատեսում է Աստվածաշունչը նման դեպքերում։ Եթե առանձնազրույցը չի օգնում, հնարավորություն կա ևս մեկ բարի գործի՝ մեզ հետ վերցնել 1 կամ 2 Ե.վկայի, որպեսզի նրանք հաստատեն եղբոր սխալը՝ ցույց տալով նրան աստվածաշնչյան սկզբունքի խախտումը։

Եթե այս քայլն էլ չօգնի, և մեղավորը շարունակի իր չար ընթացքը, ապա ըստ Ս.Գրքի պահեստում դեռ ունենք ևս բարի մի քայլ՝ հայտնել այդ մասին ժողովին, որը նման դեպքերում ներկայացնում են երեցները (Հակ.5:14,15; 1Պետ.5:5): Այստեղ որևէ մեկը արդարացիորեն կարող է առարկել, որ ԴԸ-ում չի կիրառվում 1Տիմ.5։20-ում նշված հրապարակային դատավարության աստվածաշնչյան սկզբունքը։ Փոխարենը գումարվում է փակ կոմիտե, ինչը հղի է անարդար որոշումներ կայացնելու վտանգով, իսկ ժողովում հնարավոր են թերըմբռնում և բամբասանքներ (սա են շեշտում նախկին Ե.վ.ները դատարաններում)։ Ի՞նչ կարելի է ասել այս մասին։

Անկասկած, հրապարակային դատավարությունը, ինչպես պահանջում է Ս.Գիրքը, ավելի շատ օգուտներ կբերեր և՛ մեղավորին, և՛ լսողներին (բամբասանքը, անարդար որոշումների կասկածանքը կբացառվեին, և մեղավորը հնարավորություն կունենար արդարացնել իրեն, եթե անմեղ է, տես 7.38 վիդեոն): Բայց անհիմն կլինի կարծել, որ ԴԸ ստեղծել է երեցների փակ կոմիտեի պրակտիկան միայն այն բանի համար, որ երեցները կարողանան անարդար դատավարություն իրականացնել: Անհիմն է այդպես մտածել: Ինչո՞ւ է առաջացել փակ իրավական կոմիտեների պրակտիկան: Խորհրդածենք.

Եհովային ծառայելու մեր 30 տարվա փորձից ելնելով՝ կարող ենք ասել, որ ոչ բոլոր մեղավորներն են ցանկանում, որ իրենց մեղքերը հայտնի լինեն ամբողջ ժողովին։ Ժողովում պատահում են և՛ հարբեցողության, և՛ շնության, և՛ ֆինանսական խարդախության, և՛ պոռնոգրաֆիայով տարվելու դեպքեր, որոնք շատ դժվար է հրապարակայնորեն խոստովանել: Ուստի ԴԸ հարմար է գտել Մտ.18։18-ի և 1Կոր.5։11-ի սկզբունքների կիրառման առավել նրբին մի մեթոդ՝ մեղք գործողների հարցերի վճիռը թողնել երեցներին, ովքեր բոլոր ժամանակներում պատասխանատու են եղել կարգապահական միջոցների ձեռնարկման համար (2Օր.21։18-20; Գրծ.14։23; Հակ.5։14,15; 1Պետ.5:5):

Մենք չենք ասում, թե դա ճիշտ է, քանզի Ս.Գիրքն առաջարկում է իրավական կոմիտեների բաց լսումներ։ Խոսքը լոկ այն մասին է, որ եթե բոլոր երեցները ըստ Եհովայի արդար դատեն, ապա նույնիսկ փակ լսումների դեպքում խնդիրներ չեն առաջանա, և մեղավորը հրապարակային ցուցադրության չի ենթարկվի, ինչը մարդկայնորեն հասկանալի է։ Անարդար որոշումը կանխելու համար իրավական կոմիտեն բաղկացած է 3 հոգուց, որպեսզի քննարկվի հավատացյալի սխալ վարքագիծը և քվեարկությամբ վճիռ կայացվի (երեքը այն նվազագույնն է, երբ Աստվածաշնչի հիման վրա որոշում կարող է կայացվել ձայների մեծամասնությամբ): Բայց կարող է լինել նաև 5 կամ 7 երեց՝ կախված իրավիճակի բարդությունից։

Այսպիսով, մեղքերի քննարկման փակ դատավարության պրակտիկան ստեղծված ՉԷ անարդար դատավճիռ կայացնելու, այլ մեղավորին հանրային անարգանքից պաշտպանելու նպատակով, որ, եթե զղջա՝ իր համար դյուրին լինի շարունակել ծառայել Եհովային։ Այսինքն, փակ լսումների պրակտիկան ստեղծելիս՝ ԴԸ-ում լավն են ցանկացել։ Իսկ այն, որ երբեմն տեղերում միայն ավելի վատն է ստացվում, իսկ դատավճիռը՝ անարդար, սոսկ ապացուցում է, որ եթե Աստծու խոսքը շուռ տաս ըստ քեզ, ապա ոչ մի լավ բան մի սպասիր (գուցե մի օր ԴԸ-ում հաշվի առնեն այս հանգամանքը և ընդունեն բաց լսումների պրակտկան՝ ըստ Ս.Գրքի):

Այսպիսով, եթե բոլոր քայլերից հետո, ներառյալ երեցների քննարկումը, հավատակիցը շարունակում է չարը գործել, ապա նրա համար մնում է մեր վերջին բարի գործը՝ թող նա մեզ համար լինի նույնը, ինչ հեթանոսներն ու մաքսավորներն էին 1-ին դարի Եհովայի ժողովրդի համար (Մտ.18։16,17)։ Թե ինչ է դա նշանակում՝ Պողոսը պարզաբանեց 1Կոր.5:11-ում, բացատրելով, որ չարժե նման մարդու հետ շփվել և անգամ նրա հետ նույն սեղանի շուրջ հաց ուտելը սխալ կլինի: Նրանք, ովքեր եղբայր կոչվելով, մնում են մեղավոր, պետք է վտարվեն քրիստոնյաների միջից, այսինքն՝ պետք է հեռացվեն կամ առանձնացվեն ժողովից (տես նաև՝ 1Կոր.5:2,5,10,11,13):

Բայց ինչո՞ւ նրանց հետ սեղան չպետք է նստեին։ 1-ին դ.ում Ե.վ.ների մեջ նույն սեղանից հաց ուտելը մտերիմ ընկերության և հարազատության նշան էր. (չէ՞ որ բոլոր հրեաները ազգակից էին): Հեթանոսների հետ նրանք հացի չէին նստում՝ որպես օտարների, և խուսափում էին նրանցից՝ ասես վարակիչ ու վտանգավոր մարդկանցից (հմմ.Գաղ.2:12; Գրծ.10:28): Իսկ Հռոմի կայսրին ծառայող մաքսավորներին համարում էին դավաճաններ և վերաբերվում նրանց որպես մեղքի ակունքի (հմմ. Ղկ.15:1,2; 18:11-13): Եվ, թեև հրեաները ստիպված էին գործ ունենալ և՛ մաքսավորների, և՛ հեթանոսների հետ (հարկերի հավաքման և շուկայում ապրանքներ գնելու դեպքերում), բայց անհարկի երբեք նրանց հետ խոսքի չէին բռնվում և բացառում էին ընկերական գրկախառնության որևէ ակնարկն անգամ: Ի՞նչ է հետևում սրանից։

Ասելով՝ «Թող քեզ համար լինի ինչպես հեթանոս և մաքսավոր», Հիսուսը նկատի չուներ, որ ժողովի անդամները կշարունակեն սիրո և «ընկերական գրկախառնության» հարաբերություն նրա հետ, ում վտարում են ժողովից (կարևոր չէ՝ մեղքի՞ համար, թե՞, երբ մարդն ինքն է հեռանում ժողովից): Մեղավոր միջավայրից հեռու մնալը միանգամայն բնական է քր.յաների համար. նրանք գիտեն, որ մեղքը «վարակիչ» է, կարող է փչացնել ամբողջ ժողովը և նույնիսկ ավերել անփորձների հավատը (չէ՞ որ վատ ընկերակցությունները ապականում են օգտակար սովորությունները, 1Կոր.5:6; 15:33; 2Տիմ.2:18). Ուստի, երբ հավատակիցն ընտրում է մեղքի ուղին՝ նրա նկատմամբ վերաբերմունքն ինքնին փոխվում է դեպի վատը:

Նույնիսկ ընտանիքում են վատ վերաբերվում նրանց, ովքեր չեն գնահատում տնեցիներին և ընտանեկան արժեքները: Նույնն է նաև հոգևոր «ընտանիքում»։ Հովհաննեսն այս երևույթը պատկերում է այսպես. «նրանք մեզնից չէին, քանզի չմնացին մեզ հետ»։ Բոլորին է պարզ մերի ու ոչ մերի տարբերությունը։ Այսինքն, բոլոր նրանք, ովքեր դառնում են Ե.վ., բայց հետո կորցնում հետաքրքրությունը Եհովայի պաշտամունքի հանդեպ և ընտրում աշխարհը՝ մերը չեն: Հետևաբար, մեր վերաբերմունքը նրանց նկատմամբ որպես օտարների՝ խուսափողական է և առանց շփվելու ցանկության, ինչը միանգամայն բնական է (1Հով.2:19):

Ինչպես տեսնում եք, վերաբերմունքի փոփոխությունը ժողովից վտարվածների հանդեպ, ԴԸ հորինվածքը ՉԷ, այլ դա Քրիստոսն է ակնկալում իր ժողովի անդամներից: Բայց նրա այդ ակնկալիքը հասկանալու համար՝ հարկ է հոգևոր աճ և հասունություն: Ուստի, բոլոր նորահավատներին, որոնց համար ընտանեկան և ընկերական հարաբերությունները առայժմ շատ ավելին են, քան հարաբերությունը Եհովայի և Քրիստոսի հետ, սկզբի համար ստիպված արգելում են սերտորեն շփվել վտարվածների հետ (հմմ. Մտ.10:36,37; 12:47,50):

Սա նույնն է, օրինակ, երբ չափահաս մարդն ինքը չի ցանկանում մոտենալ անդունդի եզրին, քանզի հասկանում է, որ դա կարող է վատ վերջ ունենալ իր համար (անհրաժեշտ չէ, որ իրեն արգելեն մոտենալ անդունդին)։ Իսկ դեռահասին դա պետք է կտրականապես արգելել, քանի որ նա չի հասկանում, թե ինչով է անդունդը վտանգավոր։ Այս օրինակն օգնում է հասկանալ, թե ինչու է ԴԸ արգելում շփումը վտարվածների հետ.

գիտակցելով, որ բոլորն սկզբում որպես մանուկ են գալիս ժողով, ԴԸ արգելում է սերտ ընկերակցությունը վտարվածների հետ, համոզված, որ հասակ առնելով նրանք իրենք արդեն կհասկանան, թե ինչու Եհովան և Քրիստոսը հենց այդպիսի վերաբերմունք են ակնկալում. նա, ով դադարել է երկրպագել Եհովային, անխուսափելիորեն հեռանում է լույսից դեպի հոգևոր խավար և ընկնում Սատանայի ազդեցության տակ։ Իսկ խավարը լույսի հետ ոչ մի ընդհանուր բան չի կարող ունենալ, ինչպես որ արդարությունը՝ անօրենության հետ, և Եհովային հավատարիմը՝ անհավատարիմի հետ, նույնիսկ եթե վտարվածը մոտ ընկեր է կամ ազգակից (2Կոր.6։14,15): Ուստի, ովքեր քայլում են Եհովայի ճշմարտության լույսով, խուսափումը նրանցից, ովքեր սիրում են խավարը՝ բնական է և աստվածահաճո։

Իսկ նրանք, ովքեր դադարել են երկրպագել Եհովային, զուր են բողոքում աշխարհիկ ատյաններին, որ իրենց հետ վատ են վերաբերվում: Դա ոչ միայն բնական է, այլև աստվածահաճո, այսինքն՝ Աստծու շահերից բխող: Ինչպե՞ս: Հիշեք անառակ որդու առակը. երբ նա թողեց հայրական տունը, հայրը չգնաց նրա ետևից, չաղերսեց ետ վերադառնալ և այլևս չշփվեց նրա հետ, անգամ չհետաքրքրվեց՝ որդին ունի՞ այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ է, ինչ է ուտում և ինչպես ապրում: Նա նախապես գիտեր, որ հայրական տնից դուրս՝ իր որդին լավ բան չի կարող ունենալ։ Նա ուղղակի հույսով սպասում էր, որ եթե ոչ սերը, ապա գոնե դժվարությունները կդրդեն որդուն տուն վերադառնալ։ Ինչը և եղավ:

Իսկ եթե հայրն իր որդուն, օրինակ, ուտելիքի փող ուղարկեր և դրանով սատարեր կյանքի բռնած նրա ուղին, դժվար թե որդին հասկանար իր սխալը և ցանկանար հայրական տուն վերադառնալ։ Եհովայի տեսանկյունից՝ հենց այս տարօրինակությամբ է հոր բարությունը իր անառակ որդու հանդեպ դրսևորվում. անառակ երեխաներին կարող է թվալ, թե բարությունն այն է, երբ հայրը նրանցից ոչինչ չի խնայում և ամեն ինչ տալիս է, չնայած նրանց անհնազանդությանը։ Իսկ Եհովան սովորեցնում է, որ նման երեխաների համար բարին՝ նրանց ոչինչ չտալն է այն ամենից, ինչը կխթանի վերջիններիս ողջ կյանքում մնալ չար ուղու վրա:

 

Այսպիսով 2-րդ հարցի պատասխանից իմացանք, որ բարին անել Եհովայի տեսակետից՝ նշանակում է գործել Նրա սկզբունքների համաձայն, որպեսզի դա հոգևոր օգուտ բերի և՛ վտարվածներին, և՛ մեզ, և՛ Եհովայի նպատակներին։ Ուստի, օգնելու և ժողովից վտարված մեր ընկերների և հարազատների սխալ ապրելակերպը սատարելու փոխարեն, պետք է խզենք բոլոր հարաբերությունները նրանց հետ և թույլ տանք, որ նրանք ամբողջապես կրեն իրենց սխալ ընտրության բոլոր դժվարությունները: Լոկ այդպիսի բարությունը կարող է օգնել նրանց, ովքեր թողել են Եհովայի տունը և մահացել Աստծու աչքին՝ վերադառնալ իրենց երկնային Հոր մոտ և նորից կյանք առնել (Ղկ.15։11-24)։

Անցնենք 3-րդ հարցին. Հռ.12:19,20-ի խորհուրդը վերաբերո՞ւմ է նախկին Ե.վ.ների գլխին ածուխ հավաքելուն՝ կերակրելով նրանց, եթե քաղցած են:
Պատասխանն է՝ այո, քանզի նրանք, ովքեր դադարել են երկրպագել Եհովային և հանձնվել խավարի իշխանությանը, ևս դառնում են Եհովայի թշնամիները, ինչը պարզ է Հակ.4։4-ից։ Ուստի նրանց ևս պետք է օգնել թողնել չար ուղին և վերադառնալ Աստծու մոտ։ Իսկ եթե, ի պատասխան մեր բարու, նրանք չսթափվեն և շարունակեն չարով հատուցել, ապա նրանց գլխին ածուխ կհավաքվի։ Հարցը լոկ բարու դրսևորմանն է վերաբերում, քանզի այն տարբեր է առաջինի և երկրորդի պարագայում, ինչը մենք պարզեցինք 2-րդ հարցից, և այդ տարբերությունը պետք է հաշվի առնել: Հիշեցնենք այն.

Եհովային չճանաչող թշնամիները տարբերվում են նրանցից, ովքեր լքել են Եհովայի երկրպագությունը։ Ինչպե՞ս: Առաջինները դեռ չգիտեն, թե ինչն է բարին և ինչը չար՝ Եհովայի տեսանկյունից։ Ուստի չարը ներելի է նրանց համար (Ղկ.23:34): Իսկ վտարված Ե.վկան գիտե Աստծու տեսակետը բարու և չարի վերաբերյալ, բայց կամովին ընտրել է չարը՝ ուրանալով Եհովային և հրաժարվելով կատարել Նրա կամքը (տես Եբր.10:24-27-ը, որտեղ ասվում է, որ նա, ով կամավոր ընտրել է մեղքի ուղին և կյանքը Քրիստոսի ժողովից դուրս` կպատժվի Աստծու կողմից, եթե դարձի չգա):

Եվ քանի որ թշնամության բնույթը Աստծու դեմ՝ տարբեր է Նրա թշնամիների կողմից, տարբեր է նաև բարու դրսևորումը մեկի և մյուսի հանդեպ։ Եթե առաջինին բարի վերաբերմունքը կարող է օգնել իր կարիքի դեպքում, ապա Եհովայի Տունը լքածների համար կիրառելի է անառակ որդու առակի հոր սկզբունքը: Հիշեցնենք նաև դա. հայրը ոչ մի կերպ չէր շփվում որդու հետ և պատրվակ չէր փնտրում նրան հանդիպելու՝ ընդունելով ազատ ապրելու ընտրության նրա իրավունքը, մինչև որ որդին ինքը չզղջաց սխալի համար և որոշեց վերադառնալ հայրական տուն: Հենց որ որդին հայտնվեց հորիզոնում, հայրը շտապեց արձագանքել և բացեց նրա առաջ իր սիրալիր գիրկը (Ղկ.15:17-20):

Այստեղ կիրառելի է նաև մեղքի ուղին բռնածին՝ որպես մաքսավորի և հեթանոսի վերաբերվելու Քրիստոսի խորհուրդը. թեև 1-ին դ.-ի Ե.վ.ները ստիպված էին հարկ վճարելիս առնչվել մաքսավորներին, իսկ շուկայում՝ հեթանոսներին, սակայն հատուկ չէին ձգտում հանդիպել վերջիններիս, չէին հետաքրքրվում նրանց գործերով, անհարկի երբեք չէին խոսում նրանց հետ և թույլ չէին տալիս ընկերական գրկախառնության նշույլ անգամ: Ի՞նչ է հետևում սրանից։ Այն, որ մեր բարի արձագանքը ժողովից վտարվածի հանդեպ պետք է լինի միայն այն դեպքում, երբ վերջինս ԻՆՔՆ է օգնության համար դիմում մեզ և ցուցաբերում զղջման թեկուզև ինչ-ինչ նշաններ:

Ե.վկա մի հոր և ժողովից վտարված մի որդու օրինակով (մեղքի համար, կամ երբ ինքն է լքել ժողովը) ցույց տանք որոշ դրվագներ, թե ինչպես պետք է ճշտորեն բարություն դրսևորել այն վտարվածների հանդեպ, ովքեր շատ մոտիկ և շատ թանկ են եղել մեզ համար:
Դրվագ 1-ին — եթե որդին փող խնդրի հորից, քանզի ողջը մսխել է անառակ կյանքի վրա և այժմ էլ գումար է ուզում անբարո վարքը շարունակելու համար, պարզ է, որ այս դեպքում բարին հոր կողմից մերժումը կլինի։

Դրվագ 2-րդ — եթե այս որդին, օրինակի համար, կոտրի ոտքը և հորից օգնություն խնդրի, այս դեպքում բարին անհրաժեշտ օգնություն ցուցաբերելը կլինի։

Դրվագ 3-րդ — եթե այս որդին սնվելու համար որոշի կանոնավոր հաճախել հոր տուն, որպեսզի խնայած գումարը ծախսի իր հաճույքների վրա, այս դեպքում հոր կողմից բարին նրան չկերակրելը կլինի։ Իսկ եթե որդին տուն գա՝ զղջալով իր ընթացքի համար, ապա լավ կլինի ընդունել նրան և տալ ամենայն անհրաժեշտը։

Դրվագ 4-րդ — եթե որդին հեռացել է տնից, բայց որոշ ժամանակ անց զանգ տա հորը, բարին կլինի հեռախոսը վերցնել. գուցե նա ուզում է ետ դառնալ և օգնության կարի՞ք ունի: (հմմ. Հակ.4:8):  Կամ՝ գոնե հիշեցնելու համար, թե Եհովան որքան է տենչում Իր անառակ զավակների վերադարձը և սպասում նրանց։ Ըստ Հակ.5:19,20-ի՝ Աստված չի նեղսրտի, եթե ժողովից վտարվածներին հիշեցնենք Իր մասին: Բայց շատ ավելի վատ կլինի, եթե նրանց հավատի թրթռացող պատրույգը հանգչի մեր ցուցադրական քամահրանքից, երբ նրանք հայտնվեն «մեր հորիզոնում»:

Դրվագ 5-րդ — եթե վտարված որդին ապրում է տանը, ապա նրա հետ ճիշտ հարաբերություններ հաստատել պետք է որոշի ամեն ծնող ինքը, և ուրիշը (երեցը) դրան չպետք է խառնվի, չէ՞ որ ծնողն է հաշիվ տալու Եհովային։ Կարելի է, օրինակ, մեկ սեղանի շուրջ ճաշել միասին և ընդհանուր ոչինչ չունենալ որդու հետ. Եհովան դա գիտի և չի դատապարտի։ Բայց կարելի է նաև ապրել տարբեր վայրերում և սրտակից լինել վտարված որդու հետ, լինել սերտ հաղորդակցության մեջ, էությամբ կապված. Եհովան դա ևս տեսնում է, և նույնիսկ առանձին ապրելը չի փրկի այդպիսի հորը դատապարտումից։ Բառացի հեռավորությունը չէ, որ ցույց է տալիս Աստծուն մեր վերաբերմունքը նրա հանդեպ, ով ընտրել է չար ուղին, այլ հոգևոր մեր խորշանքը՝ առ այդ չար ընթացքը:

Դրվագ 6-րդ — իսկ ո՞րը կլինի բարին երեցների կողմից, եթե երկար տարիներ անց ընկերակցությունից զրկված անձը առաջին անգամ ժողով այցելի Կրկին հուշաքաղ անենք 7.38 տեսահոլովակից: Ամիսներ շարունակ նրան քամահրելու և որպես ցուցադրություն՝ հեռավոր մի անկյունում նստեցնելու փոխարեն (իբրև դու քո հանդեպ հենց նման վերաբերմունք ես վաստակել և դրան ես արժանի), պետք է նրա հետ խոսել իր վերադարձի հենց 1-ին օրը, երբ նա հայտնվում է «հորիզոնում» (Ղկ.15:20): Այս պարագայում բարին հենց դա կլինի։

Մենք բերեցինք իրավիճակների սոսկ մի քանի օրինակներ, որոնցում Հռ.12։17-21-ը վերաբերում է նրանց, ովքեր ժամանակին եղել են Եհովայի ընկերը և մեր եղբայրը, բայց ժամանակի ընթացքում դադարել են այդպիսին լինել՝ դառնալով թշնամի։ Հասկանալի է, որ անհնար է դիտարկել բոլոր դրվագները։ Կարևոր է սակայն յուրացնել սկզբունքը. Աստվածաշնչի տեսանկյունից անհավատի և հավատուրացի հետ բարիով վարվելը որպես թշնամիների՝ նշանակում է վարվել համաձայն Աստծու սկզբունքների, որպեսզի դա հոգևոր օգուտ բերի և՛ նրանց, և՛ մեզ, իսկ ընդհանուր առմամբ՝ նպաստի Եհովայի շահերին: Իսկ մարդկանց հանդեպ սերը կօգնի կողմնորոշվել, թե ո՞ր դեպքում և բարու ո՞ր տեսակը կնպաստի Եհովայի նպատակներին։

Այսպիսով, ըստ 3-րդ հարցի, եթե մենք ի պատասխան ժողովից վտարվածների չարի՝ բարին ենք անում նրանց (Ս.Գրքի սկզբունքների համաձայն, ներդնում մեր ողջ ջանքերը՝ նրանց ուշքի բերելու և չար ընթացքից Եհովային վերադարձնելու համար), բայց մեր բարուն ժողովից վտարվածները շարունակում են չարով արձագանքել (օրինակ, շարունակում են հայհոյել Եհովայի ժողովրդին և դատի տալ նրանց աշխարհիկ ատյաններում, քանի որ վերջիններս չեն ուզում շփվել իրենց հետ) — նրանց այդ սխալ արձագանքը ի պատասխան մեր բարու, ածուխներ կկուտակի նրանց գլխին այն իմաստով, որ թիրախի նշան կդրվի նրանց վրա Եհովայի բարկության օրվա համար, եթե մինչև վերջ այդպես էլ դարձի չգան։

Մեզ մնաց պատասխանել վերջին հարցին. 4) Արդյո՞ք մենք կպղծվենք ժողովից վտարվածների անմաքրությունից, եթե ինչ-որ կերպ օգնենք նրանց։

1-ին դարում Եհովայի ժողովուրդը չէր շփվում հեթանոսների ու մաքսավորների հետ և նույնիսկ փորձում էր ձեռք չտալ նրանց կենցաղից որևէ բանի, որպեսզի չպղծվեր (Հով.18։28, Գրծ.10։28)։ Բայց քանի որ Քրիստոսի զոհաբերությունը վերացրեց ՄՕ-ի բոլոր տիպի ծիսական անմաքրությունները, ՆԿ-ի դարաշրջանում չկա որևէ բան կամ որևէ մեկը, որ կարող է պղծել ազատ քրիստոնյային, բացի հենց իրենից:

Եթե նա կերակրի ժողովից վտարվածին՝ տեսնելով նրա աղքատ և ծանր իրադրությունը՝ չի պղծվի Եհովայի առաջ։ Եթե Ե.վ.ն խոսի վտարվածի հետ աշխատանքի բերումով կամ դեպի Եհովան դարձի բերելու նկատառումով, օգնի նրան տեղ հասցնել ծանր պայուսակը կամ թույլ տա ձմռան ցրտին ներս գալ և տաքանալ՝ դա նրան չի պղծի։ Ազատ քրիստոնյան կպղծվի միայն այն դեպքում, եթե ինքը բռնի մեղքի ճանապարհը:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

94. ԱԾՈՒԽՆԵՐ ՀԱՎԱՔԵՔ ՆՐԱ ԳԼԽԻՆ

Текст на армянском языке  к  видео 1.90 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7. 94

Սրբության նվաճմանը նվիրված 7.40-ից 7.44 վիդեոներից կարիք առաջացավ քննարկել Քրիստոսի սիրո երեսակներից ևս մեկը, առանց որի հնարավոր չէ հասնել սրբության, ուստիև՝ փրկության մեղքից ու մահից։ Դրա վրա ուշադրություն է հրավիրել Պողոսը Հռ.12:19-21-ում.

19 Սիրելինե՛ր, վրեժխնդիր մի՛ եղեք…, այլ թողեք, որ… Աստված արտահայտի իր ցասումը, որովհետև գրված է՝ վրեժխնդրությունը իմն է, ե՛ս կհատուցեմ, ասում է Եհովան։ 20 Բայց, եթե քո թշնամին քաղցած է, կերակրիր նրան. եթէ ծարավ է, խմելու բան տուր նրան, որովհետև այդպէս անելով՝ այրվող ածուխներ կկուտակես նրա գլխին: 21 Թույլ մի տուր, որ չարը հաղթի քեզ, այլ միշտ բարիով հաղթիր չարին։

Այսօր մենք կդիտարկենք 19 և 20 համարները՝ խոսելով այն մասին, թե ինչպես են իրար կապված մեր բարի գործերը, ածուխները մեր հակառակորդների գլխին և Եհովայի վրեժխնդրությունը։ Իսկ հաջորդիվ կանդրադառնանք 21 համարին, թե ինչպես կարելի է բարիով հաղթել չարին։

Ինչո՞ւ ենք անդրադառնում այս թեմային: Որովհետև տարբեր հավատացյալների, այդ թվում՝ Եհովայի վկաների հետ զրույցներից պարզեցինք, որ վերջիններս բավականին տարօրինակ կերպով են հասկանում վրեժխնդիր չլինելու, այլ դրա իրավունքը Աստծուն վերապահելու Պողոսի այս հորդորի իմաստը։

Մեկը կարծում է, որ վրեժխնդիր լինել պետք չէ, քանզի դա արգելված է: Մյուսը համարում է, որ վրեժ լուծելը նորմալ է, բայց դա պետք է անել «Աստծու ձեռքով»՝ սպասելով, որ Նա անի դա: Բայց այս տեսակետները ընդհանուր ոչինչ չունեն քրիստոնեական ճշմարտության հետ, ուստի հարկ ենք համարում ճշգրտել Հռ.12:19-21-ի ըմբռնումը: Նաև ածուխների պահը Ս.Գրքով ուսումնասիրելիս, նկատեցինք, որ Դիտարան Ընկերությունում (ԴԸ) դա չեն կապում Եհովայի վրեժխնդրության հետ։ Ցույց տանք, թե ինչպես է թշնամիների գլխին ածուխներ կուտակելու նշանակությունը մեկնաբանված, օրինակ, w09 15/10, էջ 8, պ.5-ում: Ցիտենք հիմնական մտքերը.

«Խոսելով ածուխների մասին՝ Պողոսը նկատի չուներ, որ այդ կերպ կարելի է պատժել հակառակորդին։ Ավելի շուտ այդ խոսքերը վերաբերում են մետաղների հալման հնագույն մեթոդին։ 19-րդ դարի անգլիացի գիտնական Չարլզ Բրիջեսն ասել է. «Մետաղը ոչ միայն կրակի վրա դիր, այլ վրան նաև վառվող ածուխներ կուտակիր։ Որոշ սրտեր այնքան են կարծրացած, որ չեն փափկի անգամ սիրո կրակոտ ազդեցության տակ»: «Կրակի ածուխների» պես, բարի գործերը կարող են հալեցնել հակառակորդների սրտերը: Մեր բարությունը կարող է նրանց ավելի բարյացակամ դարձնել մեր և աստվածաշնչյան այն լուրի հանդեպ, որը քարոզում ենք»։

Ինչպես տեսնում եք, ԴԸ իր կարծիքն ածուխների իմաստի մասին փոխառել է 19-րդ դարի Անգլիկան եկեղեցու ներկայացուցիչ՝ բողոքական ավետարանիչ Չարլզ Բրիջեսից: Նրան գիտնական անվանելով՝ ԴԸ հավանաբար ցանկացել է խուսափել ավելորդ հարցերից առ այն, թե ինչու են Կառավարիչ Մարմնի օծյալները (ԿՄ) Հռ.12:19-21-ի բացատրության դեպքում հենվում կեղծ կրոնի ներկայացուցչի վրա: Իսկ ինչպե՞ս ճիշտ վերաբերվել դրան: Սկզբունքորեն, եթե ինչ-որ մեկի կարծիքը համապատասխանում է Աստվածաշնչին, ինչո՞ւ չօգտագործել այն:

Ինչպես հիշում ենք, Մովսեսը, օրինակ, հնարավորություն ունենալով անմիջականորեն շփվել Եհովայի հետ, այնուամենայնիվ ընդունեց մադիանացիների քուրմ՝ իր աներ Հոթորի խորհուրդը, ով Իսրայելին չէր պատկանում (Ել.2։15; 4։18; 18։1-27)։ Այսինքն, այլ կրոնների ներկայացուցիչներից ևս երբեմն կարելի է ողջամիտ կարծիքներ լսել։ Ընդունել դրանք, թե ոչ՝ կարելի է պարզել լոկ Աստվածաշնչով ստուգելով (Գրծ.17:11): Եթե ​​այդ կարծիքը Աստվածաշնչի համաձայն է, ապա արժե այն նկատի առնել, և դրանում ոչ մի վատ բան չկա։

Ստուգելով Չարլզ Բրիջեսի տեսակետը հալեցվող մետաղի մասին առ այն, որ մեր բարությունը կարող է խաղալ ածուխի դեր և փոխաբերական իմաստով «հալեցնել» մեր թշնամիների սրտերը՝ դրդելով նրանց ավելի բարեհաճ վերաբերվել Եհովայի ծառաներին, մենք հայտնաբերեցինք հետևյալ խնդիրը. ըստ Աստվածաշնչի «ինչ-որ մեկի գլխին վառվող ածուխներ դնելու» արտահայտության իմաստը ՉԻ նշանակում բարություն, որը կարող է հալեցնել մեր թշնամիների սրտերը և նրանց ավելի դյուրաթեք դարձնել, ինչպես կարծում են ԴԸ-ում:

Ըստ Աստվածաշնչի «ածուխներ գլխի վրա» կոնկրետ նշանակում է նրանց մահը, ում գլխին ածուխ է թափվում։ Սա հայտնի է, օրինակ, Դավթի Սաղմոսից, ով ցանկանում էր, որ Աստված պատժեր իր հալածիչներին՝ նրանց գլխին ածուխներ թափելով, մեջբերենք. Սաղ.140։10 — «Թող որ այրվող ածուխներ թափվեն նրանց վրա: Թող որ կրակը գցվեն, ջրով լի փոսերի մեջ նետվեն, որ այլևս չկարողանան վեր ելնել»։ Նմանատիպ միտք կարելի է տեսնել նաև 2Սամ.22:9-ում, որտեղ ասվում է, որ Եհովան բոցավառ ածուխներ և լափող կրակ է թափում (այսինքն՝ ոչնչացնում է այն ամենը, ինչի վրա ածուխներ է լցնում և մոխրացնում կրակով):

Ինչպես տեսնում ենք, ս.գրային քննությունը ցույց է տալիս, որ Չարլզ Բրիջեսի, իսկ այժմ նաև ԴԸ կարծիքն առ այն, որ ածուխը բարություն է և փափկացնում է մեր թշնամիների սրտերը, ինչպես ածուխը՝ մետաղը, չի համապատասխանում Եհովայի խոսքին, ուստի և չի կարող ճիշտ համարվել: Մի խոսքով, Հռ.12:19,20-ի տեքստի նշանակության վերաբերյալ մի շարք հարցեր ծագեցին, ուստի որոշեցինք քննարկել բարու դերը թշնամիների գլխին ածուխներ կուտակելու առումով: Թեմայից 4 հարց բխեց, որոնք թվարկում ենք ստորև.

1) Ի՞նչ են նշանակում մեր վրեժխնդրությունը Եհովային հանձնելու Պողոսի խոսքերը. 2) Ինչու՞ է հարկ թշնամիներին բարիք անել: 3) Ինչպե՞ս է քրիստոնյաների բարին, ի պատասխան չարի, ածուխներ կուտակում թշնամիների գլխին: 4) Ինչպե՞ս է մեր վրեժխնդրությունը Եհովային հանձնելու Պողոսի հորդորը համահունչ Քրիստոսի սիրո հետ, ով խնդրեց Եհովային վրեժ չլուծել իրեն սպանողներից, այլ ներել նրանց։ Սկսենք 1-ին հարցից.

1) Ի՞նչ են նշանակում վրեժխնդրությունը Եհովային թողնելու Պողոսի այս խոսքերը. «Սիրելինե՛ր, վրեժխնդիր մի՛ եղեք ձեր անձերի համար, այլ թողեք, որ ձեր փոխարեն Աստված արտահայտի իր ցասումը, որովհետև գրված է. «Վրեժխնդրությունը իմն է։ Ե՛ս կհատուցեմ»,– ասում է Եհովան», Հռ.12:19:

Նշենք, որ վրեժը և անգամ դրա ցանկությունը անընդունելի են քրիստոնյայի համար։ Ցանկանալ, որ Եհովան մեր փոխարեն վրեժ լուծի, կնշանակի, որ մենք ինքներս չար և վրիժառու մարդիկ ենք, ուղղակի ուզում ենք վրեժ լուծել մեզ վիրավորողից Աստծու ձեռքով, ինքներս մնալով անբիծ և «արդարատեսք»: Եթե ​​ցանկանում ենք, որ Եհովան մեր փոխարեն վրեժ լուծի որևէ մեկից (ինչպես ընդունված էր Դավթի ժամանակ), ապա մեր սրտում զայրույթ ենք պահում մեզ վիրավորողի դեմ, ինչը անընդունելի է քրիստոնյաների համար, որոնց Հիսուսը պատվիրեց սիրել թշնամիներին, օրհնել նրանց և բարիք անել, չնայած մեր հանդեպ նրանց անիրավությանը (Մտ.5:44; Ղկ.23:34; 2Կոր.12:10):

Դավթին և ՀԿ-ի մյուս Ե.վկաներին իրենց թշնամիներից վրեժ լուծելու ցանկությունը ներելի էր, քանզի նրանք չգիտեին Քրիստոսի մասին և ապրում էին վրիժառության օրենքի դարաշրջանում, ավելի ճիշտ՝ արդարացի հատուցման ժամանակներում՝ աչքի դիմաց աչք, ատամի դիմաց ատամ (Ել.21:24) Ինչու՞ է սխալ ոխ պահել մեզ վիրավորողի դեմ՝ նրա համար վրեժ ակնկալելով Աստծուց: Նախ, որովհետև մենք չենք տեսնում մեր հակառակորդների սրտերը և չենք կարող ճիշտ գնահատել՝ արդյո՞ք Աստծու տեսակետից նա իրոք մեղավոր է, ինչպես մեզ է թվում։ Օրինակ, հնարավոր է, որ Աստծու աչքում նա, ում մենք թշնամի ենք համարում, մեր առջև մեղավոր չէ, իսկ նրա պատճառած դժվարությունները կարող են մեզ ինչ-որ բան սովորեցնել և օգնել մեր հոգևոր աճին:

Ուստի, քանի որ չգիտենք մեզ վիրավորողի շարժառիթը — վրեժ լուծել կամ դա ցանկանալ Եհովայի ձեռքով՝ սխալ է և անհամեստ։ Սխալ է, քանզի Եհովայի տեսակետը կարող է տարբերվել մեր տեսակետից։ Իսկ անհամեստ է, քանի որ Աստծուց վրեժխնդրություն ակնկալելով՝ մենք մեր մարմնավոր մտքով համարձակվում ենք Եհովայի վրա դնել մեր կամքը կատարելու պարտավորություն։ Ուստի, եթե մեզ չարիք են արել, այս տիպի մտքերը՝ «բոլոր թշնամիներիս չարի փոխարեն բարի կհատուցեմ, որպեսզի նրանց գլխին ածուխ դիզեմ և Աստծու օգնությամբ վրեժխնդիր լինեմ» — քրիստոնյայի համար անընդունելի են: Այդ դեպքում ի՞նչ է նշանակում վրեժ լուծելու իրավունքը տալ Եհովային։

Նշանակում է իրավիճակը վստահել Եհովային, քանզի Նա լավ գիտի՝ պատժե՞լ մեզ նեղության մատնողներին, թե՞ ոչ (Սղ.37։8; Առ.20։22 )։ Արձանագրենք. վրեժխնդրության իրավունքը Եհովային վստահելով, երբ մեր թշնամիները մեզ վնասել են, մենք Նրանից վրեժ չենք ակնկալում, այլ այն, որ Նա ավելի լավ գիտի, թե ինչպես գնահատել իրավիճակը և ինչպես վարվել յուրաքանչյուր մասնակցի հետ։ Երկրորդ՝ սխալ է վիրավորանք կամ բարկություն պահել, քանզի բարկությունն ինքնին անընդունելի է քրիստոնյայի համար, որովհետև այն կործանում է մեր հոգևորը։ Ինչպե՞ս: Ցույց տանք պարզ օրինակով.

Աստվածաշնչից հայտնի է, որ յուրաքանչյուր մարդ այս աշխարհում գոյություն ունի Եհովայի տեղյակությամբ։ Յուրաքանչյուրին թույլատրվում է ապրել այնպես, ինչպես ինքն է ուզում: Եվ ամեն մեկը Աստծու կողմից դիտվում է որպես նոր աշխարհին պիտանի առարկա (2Պետ.3:9): Հետևաբար, եթե ինչ-որ մեկին դուր է գալիս կողքովս անցնելիս, ասենք, ոտքս տրորել, ես ի՞նչ կարող եմ անել: Եթե ​​ես ոխ պահեմ և որոշեմ վրեժ լուծել, ապա ստիպված պետք է կենտրոնանամ հարմար առիթ որսալու և սպասեմ դրան՝ պատասխան կեղտոտությունն անելու համար: Ինչի՞ կվերածվի այդ դեպքում ԻՄ կյանքը:

ԻՄ կյանքն այլևս Եհովային չի պատկանի։ Ես կդառնամ իմ վնասարարի ծառան: Այդպես կկործանվի իմ քրիստոնեական անհատականությունը. եթե մենք ինչ-որ մեկի հանդեպ ոխ ենք պահում և ցանկանում վրեժխնդիր լինել, ապա դառնում ենք նրա ծառան, և ոչ թե Եհովայի։ Իսկ երկու տիրոջ ծառայել որակապես չի ստացվի, քանզի երկուսից մեկին չենք գոհացնի այնպես, ինչպես պետք է (Մտ.6:24): Դրա համար էլ Պողոսն ասաց, որ եթե վիրավորում կամ հալածում են իրեն, և այդ պատճառով դժվարություններ է կրում՝ ոխ չի պահում որևէ մեկի նկատմամբ, այլ լիովին գոհ է մնում իր կյանքից (2Կոր.12:10): Ի՞նչ ունենք Հռ.12։19-ի վերլուծության արդյունքում։

Վրեժը, ինչպես և Եհովայի ձեռքով վրեժ լուծելու փափագը անընդունելի է քրիստոնյայի համար։ Ուստի, մեզ անպատվողներին և հալածողներին ասել «Եհովան կպատժի ձեզ», ևս սխալ է։ Իսկ վրիժառության իրավունքը Եհովային թողնելը նշանակում է իրավիճակը վստահել Եհովային, քանզի Նա ավելի լավ գիտի՝ պատժե՞լ նրանց, ովքեր ցավեր են պատճառել մեզ, թե՞ ոչ։ Իսկ մենք պետք է մտածենք այսպես. այն վատը, որ կատարվել է մեզ հետ՝ մեր իսկ օգտի համար է (Հռ.8:28): Իսկ Եհովան թող Ինքը որոշի, թե ինչպես վարվի մեզ վնասողների հետ. չէ՞ որ Նա տեսնում է նրանց սրտերն ու շարժառիթները, իսկ մենք՝ ոչ։ Այժմ անցնենք 2-րդ հարցին.

2) Ինչո՞ւ է հարկ բարիք անել թշնամիներին: Վերլուծենք Հռ.12.20-ը. «եթե քո թշնամին քաղցած է, կերակրիր նրան, եթե ծարավ է, խմելու բան տուր, որովհետև այդպէս անելով՝ այրվող ածուխներ կկուտակես նրա գլխին»:
Նախ նայենք այս տեքստի 1-ին մասը: Կարևոր է ըմբռնել, որ խոսքն այստեղ մեր անձնական թշնամիների մասին չէ և ոչ էլ այն դեպքերի, երբ մեզ վատ են վերաբերվում մեր իսկ սխալ արարքների պատճառով, ինչը բնական է։ Պողոսն այստեղ խոսում է լոկ Եհովայի և Քրիստոսի թշնամիների մասին, ովքեր հակառակվում են ճշմարտությանը և վնասում մեզ, քանի որ ծառայում ենք Եհովային և ձգտում նմանվել Հիսուսին (1Պետ.4։14-16)։

Ուրեմն ինչո՞ւ պետք է կերակրենք և ջուր տանք մեր թշնամիներին։ Որովհետև Եհովայի ծառաների թշնամիները թույլ մարմնավոր մարդիկ են։ Նրանք էլ մեզ նման՝ ուզում են ուտել, խմել և երբեմն այլ կարգի օգնության կարիք են զգում։ Թշնամուն կերակրելը, ԵԹԵ նա սոված է, սիրո դրսևորում է։ Նույնիսկ եթե նրանք մեզ չեն սիրում, մենք պետք է սիրենք նրանց, քանզի Եհովան և Հիսուսը սիրում են բոլոր մարդկանց, չնայած, որ վերջիններս Ադամի մեղավոր ժառանգներն են (Հռ.5:8): Եթե ​​մենք չսիրենք մարդկանց, չզգանք նրանց ցավը և անտարբեր մնանք նրանց կարիքներին, Եհովային մատուցած մեր ծառայությունը անօգուտ կհամարվի (1Կոր.13:1-3. եթե սեր չունենք, մեր բոլոր ճիգերն ու գործերը անիմաստ են):

Մինչդեռ անկեղծ սերն ու բարությունը կարող են հալեցնել նույնիսկ ամենասառցակալած սիրտը: Բայց այստեղ կարևոր է նկատի առնել մեկ պայման՝ «ԵԹԵ» բառը 20-րդ համարում պատահական չէ դրված։ Ո՞ր դեպքում է հարկ թշնամուն կերակրել և ջուր տալ: Միայն այն դեպքում, ԵԹԵ նա սոված ու ծարավ է։ Ինչո՞ւ։ ԵԹԵ թշնամին քաղցած է, և նրան կերակրում է նա, ում ինքը հետապնդում է, ապա նա ՀՆԱՐԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆ Է ՍՏԱՆՈՒՄ զգալ, որ իր հանդեպ բարիք են անում և գնահատել դա։

Այսինքն, չնայած ԴԸ-ում, ինչպես ցույց տրվեց վերևում, ՉԵՆ համարում, որ սոված թշնամուն կերակրելը կարող է ամաչեցնել նրան, այնուամենայնիվ, դա հնարավոր է: Բոլորս հիշում ենք, թե քանի անգամ Դավիթը հնարավորություն ուներ վրեժխնդիր լինել Սավուղ թագավորից՝ իրեն նվաստացնելու և հալածելու համար, բայց վրեժ լուծելու փոխարեն՝ Դավիթն ամեն անգամ բարությամբ էր վարվում վերջինիս հետ։ Եվ նրա բարի այդ վարմունքը ամաչեցնում էր Սավուղին՝ դրդելով նրան խորհել իր սխալ վարքի մասին (1Սամ.24:18; 26:7-21):

Քանի որ Եհովան չի կամենում մեղավորի մահը և նպատակ ունի բոլոր մեղավորներին դարձի բերել չար ընթացքից դեպի բարին, Պողոսի միջոցով բացատրում է, որ օգնելով Իր հակառակորդներին մտածել իրենց կյանքի մասին և վերանայել այն՝ հնարավոր է ոչ միայն քարոզի խոսքով, այլ նաև բարի գործերով (որոշ մարդկանց կարելի է առ Աստված գրավել առանց մեկ հատիկ իսկ խոսքի, 1Պետ.3.1; հմմ.՝ Եզ.33։11)։

Ինչպե՞ս կարող է մեր բարի վարմունքը ազդել թշնամու վրա։ Եթե ​​ի պատասխան չարի, մենք օգնության ձեռք մեկնենք նրան, երբ նա դրա կարիքն ունի, ապա նա հնարավորություն կստանա համեմատելու իր վերաբերմունքը ուրիշների նկատմամբ և գիտակցելու, որ ինքը լավ չի վարվում: Մարդն Աստծու կողմից այնքան հրաշալիորեն է արարված, որ մեծամասնության սրտերը բարությամբ են արձագանքում անկեղծ բարությանը, մինչդեռ չարն ու ձևական բարությունը նեգատիվ հակազդեցություն են բորբոքում (Առ.15:1; 28:23):

Արդյունքում ի՞նչ պարզեցինք՝ ինչո՞ւ է հարկ թշնամուն կերակրել, եթե նա սոված է։ Նախ, որովհետև նա զորացման կարիք ունի. մենք կամենում ենք, որ նա հագեցնի իր քաղցը և լավ զգա — դա գթասրտություն է և սեր (Մտ.7:12; 1Կոր.13:4): Եվ երկրորդ՝ յուրաքանչյուր Ե.վ. պարտավոր է հոգ տանել Եհովայի շահերի մասին և հարմար պահը որսալ՝ ճշմարտության հակառակորդներին սթափեցնելու համար: Բարի վարմունքը վերջիններիս հանդեպ, երբ նրանք դրա կարիքն ունեն, կարող է կակղեցնել նրանց սրտերը:

Իսկ եթե թշնամին սոված ՉԷ՝ ի՞նչ անել: Այս դեպքում նրան ուտելիք առաջարկելը անօգուտ է և անտեղի, քանզի Աստծու նպատակը չիրագործված կմնա։ Ավելին, մեր հոգածությունը նրանց հանդեպ, ովքեր դրա կարիքը չունեն, կարող է նույնիսկ հակընդդեմ ռեակցիա նրանց մեջ խթանել. կարող են մտածել, որ խորամանկում ենք և շողոքորթում՝ իրենց հիմարեցնելու նպատակով (հմմ.՝Առ.28:23): Ուստի շատ հավանական է, որ առաջարկվող սնունդը քրիստոնյայի երեսին շպրտվի:

Նույնը տեղի կունենա, եթե մենք փորձենք առաջարկել մեր հոգևոր արժեքները նրանց, ովքեր դրանք չեն գնահատում, դրանց կարիքը չունեն և ի զորու չեն այդ ամենը վերլուծել իրենց իսկ օգտի համար (Մտ.7:6): Այսինքն՝ Հռ.12։20-ում խոսքը ոչ միայն թշնամիներին բառացիորեն կերակրելու մասին է, ԵՐԲ նրանք քաղցած են, այլ նաև ԲՈԼՈՐ այն դեպքերի, երբ Եհովայի հակառակորդները ինչ-որ բանի կարիք ունեն և մեր բարի գործերը կարող են ճիշտ գնահատվել, ինչն իր հերթին մեր հակառակորդներին կարող է դրդել դարձի գալ չարից:

Այսպիսով, Եհովայի թշնամիների սրտերը մեղմել կարող է մեր բարի վարմունքը և ոչ թե նրանց գլխին կուտակած այրվող ածուխը, ինչպես ուսուցանում են ԴԸ-ում։ Այժմ խոսենք այդ երկու գործառույթի՝ բարի գործերի և հակառակորդների գլխին այրվող ածուխներ կուտակելու կապի մասին: Անցնենք 3-րդ հարցին.

3)Ինչպե՞ս է քրիստոնյաների բարին, ի պատասխան չարի, ածուխներ կուտակում թշնամիների գլխին:
Կրկին նայենք Հռ.12:20-ը. «եթե քո թշնամին քաղցած է, կերակրիր նրան, եթե ծարավ է, խմելու բան տուր, որովհետև այդպէս անելով՝ այրվող ածուխներ կկուտակես նրա գլխին»:

Այս համարի 2-րդ մասում ասվում է, որ թշնամուն բարություն անելով՝ քրիստոնյան կրակի ածուխներ կդիզի նրա գլխին։ Ի՞նչ է սա նշանակում: Ս.Գրքի տեսակետից գլխին վառվող ածուխը նշանակում է Աստծու թշնամիների պատիժը, ովքեր համառորեն ընդդիմանում են Եհովային, Նրա ճշմարտությանը և ճնշում աշխարհ ուղարկված Նրա ծառաներին (2Սամ.22:9; Սաղ.140:10): Այսինքն, Պողոսը Հռ.12.20-ում խոսում է այն մասին, թե Եհովան ինչպես վրեժ կլուծի նրանցից, ովքեր Իր ծառաների բարության դիմաց շարունակում են վնասել նրանց. Աստծու հատուցումը կդրսևորվի Իր բոլոր թշնամիների գլխին կրակե ածուխներ դիզելով, որը հավիտենական մահն է, և ինչի լիակատար իրավունքը, որպես Արարիչ, Եհովան ունի։

Եթե վերափոխենք Պողոսի խոսքերը՝ ապա Հռ.12:20-ը կարող է հնչել նաև այսպես. «եթե քո թշնամին քաղցած է, կերակրիր նրան, եթե ծարավ է, խմելու բան տուր, որովհետև քո բարի գործերը այրվող ածուխներ կկուտակեն նրա գլխին, եթե նա դրանք արհամարհի և շարունակի իր չարն անել»: Այսպիսով, ոչ թե ինքը՝ քրիստոնյան է ածուխ հավաքում Աստծու թշնամիների գլխին, այլ այն բարի գործերը, որոնք նա անում է՝ հնազանդվելով Եհովային, և որին հակառակորդները պատասխանում են չարով։

Բայց ինչո՞ւ բոլորը, ովքեր բարի գործերին չարով են պատասխանում, կպատժվեն Աստծուց կամ ածուխներ կկուտակվեն նրանց գլխին։ Մտածենք: Մի բան է, եթե մեր թշնամին չարիք է անում մեզ և ի պատասխան՝ մենք ևս չարով ենք հատուցում, օրինակ՝ սպառնում ենք Եհովայի վրեժով: Այս դեպքում մեր նկատմամբ նրա վատ և «թշնամական» վերաբերմունքը կարելի է հասկանալ և ինչ-որ տեղ արդարացի համարել: Նա պատճառ ունի մեզ հետ վատ վարվելու և չունի նախադրյալ դեպի լավը փոխվելու համար։ Բայց եթե նա չարիք է անում՝ ի պատասխան մեր բարու, այդ դեպքում նա առանց պատճառի է վնասում մեզ, հետևաբար նրա չար արարքը արդարացում չունի (Առ.3:30):

Եթե մարդը չարություն է կատարում առանց դրա արտաքին որևէ պատճառի կամ գրգռիչի, նշանակում է նրա չարության պատճառը իր իսկ ներսում է՝ իր չար սրտում (Մտ.15:19; 12:35): Քանի որ չարասիրտ մարդկանց Եհովան թույլ չի տա Իր աշխարհ մուտք գործել, հետևաբար, ովքեր չարիք են գործում առանց հիմնավոր պատճառի և ի պատասխան բարու, ապա Աստծու բարկության օրը այրվող ածուխներ կընկնեն նրանց վրա (Եհովայի բոլոր թշնամիները, անկասկած, կպատժվեն հավիտենական մահով):

Այսպիսով, թշնամիների արձագանքը, ովքեր համառորեն ՉԱՐՈՎ են պատասխանում Աստծու հավատարիմ ծառաների ԲԱՐՈՒՆ, այլաբանորեն ինքնին նշան կդնի նրանց գլուխների վրա վառվող ածուխների հարվածների համար, երբ Եհովայի բարկության օրը Նրա բոլոր հակառակորդները պատժվեն։ Այս միտքը արտացոլված է նաև Առ.17։13-ում. «Բարուն չարով հատուցողի տնից չարիքը չի հեռանա»։ Ուստի, Եհովայի հակառակորդների գլխին վառվող ածուխների կուտակումը վերաբերում է լոկ նրանց, ովքեր սիրում են չարը և մերժում Եհովայից եկող բարին: Այս միտքն է արտացոլված նաև Սաղ.109:17-ում. «նա անեծք սիրեց, և հենց դա էլ եկավ նրա վրա, չցանկացավ օրհնությունը, և այն հեռացավ նրանից»:

Անցնենք վերջին հարցին.

4) Ինչպե՞ս է մեր վրեժխնդրությունը Եհովային հանձնելու Պողոսի հորդորը համահունչ Քրիստոսի սիրո հետ։
Այս հարցի պատասխանը կամփոփի այն ամենը, ինչ մենք դիտարկեցինք այս թեմայում։ Հիսուսի օրինակի վրա՝ ցույց տանք, թե ինչպես ճիշտ հասկանալ թշնամիների գլխին վառվող ածուխներ կուտակելու իմաստը: Ինչպես գիտենք Ս.Գրքից, Աստծու թշնամիները շատ ցավեր հասցրին Քրիստոսին, իսկ վերջում մահապատժի դատապարտեցին և սպանեցին։ Ինչպե՞ս Հիսուսն արձագանքեց նրանց, ովքեր դատապարտեցին իրեն մահապատժի և գամեցին ցցին։ Նույնիսկ տանջանքների մեջ մեռնելով, նա աղոթեց Եհովային վրեժ չլուծել իրեն տանջողներից, այլ ներել նրանց (Ղկ.23:33,34):

Պողոսի հորդորի ճիշտ ընկալման տարբերակը, երբ մեզ վնասում են Եհովայի թշնամիները՝ սա է. լոկ Եհովան գիտի, թե ինչպես վարվել նրանց հետ, ովքեր վնասում են Իր ծառաներին։ Նա տեսնում է նրանց սրտերը և գիտի, թե ինչու են նրանք դա անում: Ուստի, թող Աստված Ինքը որոշի, թե ինչ անել նրանց հետ: Իսկ մեր գործը նրանց սիրելն ու բարին կամենալն է, աղոթելով նրանց համար այն հույսով, որ այս պահին չեն հասկանում, թե ինչ են անում (Մտ.5:44): Ինչո՞ւ։ Որովհետև այս համակարգում Եհովային ընդդիմացողների մեծ մասը դեռ չի ճանաչում Նրան; նրաք կրթված չեն Ս.Գրքով, թե ինչպես տարբերել սուտը ճշմարիտից և բարին չարից: Ուստիև ունակ չեն ճիշտ գնահատել և հասկանալ տեղի ունեցող դեպքերի իմաստը, այդ պատճառով էլ սխալ են վարվում:

Եթե մինչև վերջ մենք նրանց հետ բարիով վարվենք, ինչպես Հիսուս Քրիստոսն արեց, հույս կա, որ այդ բարին վաղ թե ուշ կփափկեցնի նրանց սրտերը, կդրդի զղջալ և դառնալ Աստծուն: Ինչպես հիշում ենք պատմությունից, Եհովան, ստուգելով Քրիստոսին սպանողների սրտերը, սահմանեց, որ նրանք անգիտությամբ են վատ վարվել Քրիստոսի հետ՝ չհասկանալով տեղի ունեցողի նշանակությունը (Գրծ.3:15-17): Հետագայում նրանցից շատերը քրիստոնյաներ դարձան (Գրծ.6:7):

Իսկ եթե Հիսուսը սխալ հասկանար, թե ինչ է նշանակում վրեժխնդրության իրավունքը թողնել Եհովային, ապա մահանալիս ինքն իրեն գուցե մխիթարեր հետևյալ մտքերով. «Ինձ արգելված է վրեժ լուծել նրանցից, այդ իսկ պատճառով ես կլսեմ Եհովային և օգնության համար չեմ կանչի հրեշտակներին: Բայց քանի որ ինձ սպանողներին ես ոչ մի չարիք չեմ պատճառել և բարիով եմ հատուցել նրանց՝ ապա նրանց գլուխներին անպայման վառվող ածուխներ են թափվելու, և Եհովան Ի՛նքը վրեժ կլուծի նրանցից իմ տառապանքների համար»։

Նկատեցի՞ք տարբերությունը Հռ.12։19,20 համարների ճիշտ և սխալ ընկալումների միջև՝ վրեժխնդրությունը Եհովային հանձնելու վերաբերյալ։ Ցույց տանք կրկին. Եհովայից վրեժ ակնկալել մեզ վիրավորողներից (իբր մեզ արգելված է վրեժխնդիր լինել, բայց եթե բարություն անեմ ի պատասխան չարի, ապա Եհովան Ինքը իմ տառապանքների համար վրեժ կլուծի նրանցից) — սա սխալ մոտեցում է։ Ճիշտ կանենք, եթե չարին ի պատասխան՝ մեզ վիրավորողներին բարիով պատասխանենք, որովհետև սիրում ենք նրանց և հույս տածում, որ Եհովան ոչ միայն կների նրանց, այլև կօգնի ժամանակի ընթացքում ետ կանգնել չարից։

Այսպիսով, մենք դիտարկեցինք Հռ.12:19,20-ի Պողոսի հրահանգի նշանակությունը, ինչը բացահայտվում է լոկ Քրիստոսի սիրո խորության անսահմանությամբ, առանց որի հնարավոր չէ հասնել սրբության, այսինք՝ մեր քրիստոնեական էությամբ չցանկանալ վրեժխնդիր լինել մեզ վիրավորողներից և հալածողներից; բարին անել մեր թշնամիներին; հույս տածել, որ նրանք կարող են փոխվել դեպի լավը, եթե դրանում նրանց օգնենք; նաև՝ լիովին Եհովային հանձնել այն, թե ինչպես Նա կհաճի վարվել մեզ ցավ պատճառող յուրաքանչյուր մարդու հետ (1Կոր.13։4-7)։

Մեզ մնաց վերլուծել 21 համարի տեքստի իմաստը և պարզել, թե ինչպե՞ս է հնարավոր բարիով հաղթել չարին, եթե, օրինակ, Հիսուսին՝ ի պատասխան նրա բարու՝ սպանեցին։ Եթե ​​Աստված թույլ տա և դեռ կենդանի լինենք, ապա սա կքննարկենք հաջորդ անգամ։

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

93. «ՀԻՍՈՒՍ ՔՐԻՍՏՈՍ» — ԱՆՎԱՆ ԻՄԱՍՏԸ

Текст на армянском языке  к  видео 1.2 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7. 93

Նախորդ դասից մենք իմացանք Քրիստոսի Աստծու և Հոր «Եհովա» անվան նշանակության մասին (Հով.20:17): Այսօր կխոսենք Եհովայի որդու «Հիսուս Քրիստոս» անվան իմաստի շուրջ: Այդ անունն արտաբերվում է յուրաքանչյուրի կողմից, ով իրեն քրիստոնյա է համարում։ Ի տարբերություն Եհովայի անվան, Հիսուս Քրիստոսի անունը ժամանակակից քրիստոնեական աշխարհում շատ ավելի տարածված է, քանի որ 325 թվականից (Նիկիայի ժողովից հետո) որոշվեց երկրպագել ոչ թե Եհովային, այլ Հիսուս Քրիստոսին։

Այդ ժամանակից ի վեր Հիսուսի անունը ոչ միայն հանրահայտ է դարձել, այլ նույնիսկ կրոնական պատերազմներ են մղվել հանուն այդ անվան։ Օրինակ, խաչակրաց արշավանքները դեպի Պաղեստին նպատակամղված էին իբրև թե քրիստոնեության սրբավայրերի և հիմնականում Երուսաղեմի ազատագրմանը, որտեղ Տիրոջ Դամբարանն էր գտնվում: Նպատակը նաև հեթանոսներին բռնի կերպով քրիստոնեություն պարտադրելը և Եվրոպայում ցանկացած կրոնական հոսանք ճնշելն էր, ում համոզմունքները կարող էին տարբերվել Նիկիական հավատո հանգանակից:

Խաչակիրները բարբարոսաբար բնաջնջում էին այն տարածքների բնակչությանը, որտեղ ոտք էին դնում։ Բայց իրականում Նիկիական Հանգանակի տարբերակի այդ ողբալի «քրիստոնեությունը» Եհովայի որդի Հիսուս Քրիստոսի հետ որևէ կապ չուներ։

Այժմ անցնենք Եհովայի որդու անվան իմաստին, որն է՝ Հիսուս Քրիստոս։ Այս անունը շատերը գիտեն, բայց այն իր մեջ բազում հետաքրքիր բաներ ունի թաքցրած: Ի՞նչ է այն բացահայտում հավատացյալներին:

Եհովայի որդու անվան այս հնչեղությունը՝ «Հիսուս Քրիստոս» — այդ անվան արտասանության հունարեն տարբերակն է (հունարեն՝ Ἰησοῦς Χριστός)։ Սա անուն-ազգանուն չէ, ինչպես այսօր սովորաբար ընդունված է կոչել մարդուն հասարակության մեջ, ինչը հնարավորություն է տալիս կարգավորել բոլոր երկրների քաղաքացիների իրավական և այլ հարաբերությունները:

«Հիսուս Քրիստոս» բառակապակցությունը այս անունը կրող ԱՆՁԻ ԷՈՒԹՅՈՒՆԸ նշող բնութագիրն է։ Ի՞նչ է նշանակում «Հիսուս Քրիստոս» անունը: Նախ պարզենք, թե ինչ է նշանակում «Հիսուս» անունը.

«Հիսուս» բառի արտասանությանը մարդկությունը վարժվել է հրեաների հելլենացման ժամանակներից, երբ Հունաստանն իր լեզուն մտցրեց հրեաների մշակույթ: Սակայն Հիսուս Քրիստոսի մայրենի լեզվով այս անունը այլ կերպ է հնչում։ Ինչո՞ւ։

Քանի որ Աստծու որդին մարդկության աշխարհ է ուղարկվել հրեաների ընտանիքի՝ Հովսեփի և Մարիամի միջոցով, բնական է, որ ծննդյան ժամանակ նրան տրվել է հրեական անուն: Հետևաբար, հրեաների մայրենի լեզվում՝ եբրայերենում, Եհովայի որդու ամբողջական անունը, որն այսօր հայտնի է որպես «Հիսուս», իրականում հնչում է որպես ՅԵՀՈՇՈՒԱ (YehОshua — יהושוע): Իսկ եբրայերեն արտասանության այս անվան կրճատ տարբերակն է՝ Յեշուա (ישוע):

Հնում և մինչ օրս այս անունով են կոչում նաև այլ հրեաների: Այսինքն, միայն Աստծու որդին չէ, որ այդ անունն է կրում։ Օրինակ, Զաքարիայի (մեծ քահանայի) ժամանակաշրջանի քահանայապետը ևս կոչվում էր «Յեշուա՝ Հովսեդեկի որդի», որը հայտնի է Եզրաս 3։2 համարից։ Իսկ անվան լրիվությամբ եբրայերեն այն հնչում էր որպես «Եհոշուա, Եհոսեդեկի որդի», այս անունը իր ամբողջական տեսքով գրված է Զաք. 6։11-ում։ YEHOSHUA יהושוע անունը բաղկացած է երկու արմատից.

Yeho- יהו — գումարած — shua- שוע : Հիսուսի անվան առաջին մասը՝ «Եհո», Արարչի Եհովա անվան քառագրի առաջին երեք տառերն են (քառագրի ԵՀՎՀ չորս տառերի ԵՀՎ երեք տառը՝ יהו יהוה-ից): Միմյանց հետ նրանք կապակցված են «o» և «ե» ձայնավորներով՝ Հիսուս Քրիստոսի մայրենի լեզվի այս անվան արտասանության տարբերակում:

«ԵՀՈՇՈՒԱ» անվան երկրորդ մասը «շուա» է, որը նշանակում է «փրկություն»։ Միասին երկու տարբեր արմատային բառերի համակցությամբ՝ Եհոշուա անունը այս տեսքն ունի, ինչը կարող եք տեսնել նկարում, որտեղ Եհոշուա անունը ցույց է տրված լատիներեն և եբրայերեն տառերով: Կարդում ենք աջից ձախ.

Ինչպես տեսնում եք, «Հիսուս» անունը եբրայերենում բաղկացած է երկու մասից՝ «Եհովա» անվան քառագրի երեք տառից և «շուա» բառից, որը նշանակում է փրկություն։ Իսկ ԵՀՈ + ՇՈՒԱ բառերի համակցությամբ — «Եհոշուա» անունը նշանակում է «փրկություն Եհովայից»։

Այսպիսի անուն ունեցող մարդը նա էր, ով փրկություն էր բերում Եհովայից՝ Եհովայի զորությամբ, այլ ոչ թե ինքն իրենով։ Այս անունը կրող բոլոր հրեաների վրա հատուկ պատասխանատվություն էր դրվում՝ կատարելու այն, ինչի համար ուղարկվել էին Աստծու կողմից: Օրինակ, Եհոշուա Նավինը և Զաքարիայի ժամանակի մեծ քահանա Եհոշուան ևս Աստծու ժողովրդի փրկիչներ էին, յուրաքանչյուրն իր գործով և իր պատմական պահին:

Եհովան միշտ, Իր ընտրյալների և որոշակի փրկչական միջոցառումների նախաձեռնությամբ՝ փրկություն է կազմակերպել Իր ժողովրդի համար։ Օրինակ, Նա օգնեց Հեսու Նավինին նվաճել Քանանը և դրանով իսկ Իսրայելին փրկարար հանգիստ տալ խոստացված (ավետյաց) երկրում։

Իսկ Զաքարիայի ժամանակների քահանայապետը ոգեշնչեց հրեաներին շարունակել Երուսաղեմի ավերված տաճարի վերականգնումը: Նա պատասխանատվություն էր կրում Հրեաստանում Աստծու ճշմարիտ երկրպագությունը վերականգնելու համար.

Այսպիսով, եթե իմանանք, թե ինչ է դրված «Հիսուս»-Եհոշուա անվան յուրաքանչյուր մասի ետևում, դժվար չի լինի հասկանալ, որ երբ ասում ենք «Եհովա, փրկիր», ապա եբրայերեն այն հնչում է որպես «Եհոշուա»։ Կամ հակառակը՝ եթե Աստծու որդու «Եհոշուա» անունն ենք տալիս, ապա եբրայերեն այն ևս հնչում է որպես «Եհովա, փրկիր»։

Այժմ պարզենք «Քրիստոս» բառի իմաստը. նկարի ներքնամասում կարող եք տեսնել այս բառի ուղղագրությունը հունարեն, հայերեն և եբրայերեն.

Քրիստոսը եբրայերեն հնչում է՝ Մաշիահ מָשִׁיחַ: Այն ծագում է «քսուք» կամ «յուղ» բառից։ Նա, ում Իսրայելում Աստծու հրահանգով օծում էին «միրո» կոչվող հոտավետ յուղի հատուկ բաղադրությամբ՝ կոչվում էր Մաշիահ կամ Օծյալ/Աստծու ընտրյալ: Այդ օծումով բոլորը հասկանում էին, որ այդ անհատը ընտրվել է Անձամբ Եհովայի կողմից՝ որոշակի հատուկ նպատակով։ Օրինակ, օծյալներ էին համարվում Ահարոնի տոհմի քահանաները, դա հայտնի է Ելք 28։41; 29։7-ից։

Իսկ այժմ, երբ գիտենք հունարեն «Հիսուս» և «Քրիստոս» (եբրայերեն՝ Եհոշուա և Մաշիահ) բառերի իմաստը, ապա դրանք իրար միացնելով կստանանք «Եհոշուա Մաշիահ» անվանումը, թեև քրիստոնյաներն ավելի սովոր են հունարեն «Հիսուս Քրիստոս» արտահայտությանը (նշենք, որ հայերեն այն ևս այդ կերպ է հնչում):

«Եհոշուա Մաշիահ»-ը Աստծու Որդու եբրայերեն անվանաձևն է, ով փրկեց մարդկությանը մահից: Այսինքն՝ դա այն լեզուն է, որով հարկ է կոչել Եհովայի որդուն (եթե մենք ուզում ենք այդ անունը արտասանել հենց ի սկզբանե դրա մեջ ներդրված իմաստով)։ Եբրայերենից թարգմանած՝ իր իմաստով այն նշանակում է «Եհովայի օծյալ փրկիչ», կամ՝ «Եհովայի մեսիա, ով փրկում է»։

Ի տարբերություն Իսրայելի և Հուդայի բոլոր նախորդ «Հիսուսների», Աստծու որդին փրկարար առաքելությամբ ուղարկվեց ոչ միայն Աստծու ժողովրդի, այլև ողջ մարդկության համար: Նա կփրկի մարդկությանը ոչ միայն Սատանայի կառավարման այս համակարգի դժվարություններից, այլև մահից (սա հայտնի է Հով.3:16-ից: Հիսուս Քրիստոսի փրկագնող առաքելության մասին ավելի մանրամասն տե՛ս 7.14ա վիդեոն):

Եհովայի որդու անվան «Հիսուս Քրիստոս» (Ἰησοῦς Χριστός) արտասանության հայերեն տարբերակը չի կրում Եհովայի կողմից այս անվանը վերապահած սկզբնական իմաստային բեռը, քանի որ «Հիսուս Քրիստոս» հայերեն թարգմանված այս արտահայտությունը ՉԻ նշանակում՝ «Եհովայի Մեսիան, ով փրկում է»։

Եվ սակայն, նույնիսկ հայերեն «Հիսուս Քրիստոս» տարբերակով, Աստծու Որդու անունը գիտելիք է տալիս այն մասին, որ Եհովան փրկելու է մարդկությանը մեղքից և մահից՝ Իր որդու, Իր Օծյալի կամ Մեսիայի միջոցով։ Եթե ​​Եհովայի որդու անունը եբրայերեն արտասանենք, ապա այն պետք է հնչի այսպես՝ «Եհոշուա Մաշիահ»։

Այսպիսով, ի՞նչ իմացանք Աստծու որդու «Հիսուս Քրիստոս» անվան մասին։ Եհովայի որդու անվան այս ձևը մեզ է հասել հունարենից. 1-ին դարում Հրեաստանում հիանալի գիտեին հունարենը և հրեաների շատ անուններ արտասանում էին հունարենով։ Իսկ եբրայերեն՝ հրեաների մայրենի լեզվով, որոնց մեջ ծնվել էր Աստծու որդին, այդ անվան ամբողջական տարբերակն է՝ Եհոշուա, իսկ կրճատը՝ Եշուա։

«Հիսուս Քրիստոս» անունը մարդկությանը հայտնում է հատուկ առաքելությամբ երկիր ուղարկված Եհովայի Որդու մասին և բացում մեզ համար նրա անվան կարևոր նշանակությունը։ Այսինքն, խոսելով Աստծու որդու մասին որպես Հիսուս Քրիստոսի կամ որպես Եհոշուա Մաշիահի՝ գլխավորը հասկանալն է Աստծու որդու անվան իմաստի էությունը. դա նա էր, ով ինքը մեղք չուներ, բայց ով Եհովայի հանձնարարությամբ զոհաբերեց իր կյանքը՝ հանուն մեղքից և մահից մարդկությանը փրկելու (2Կոր.5։21; 1Պետ.1։18,19)։

Հենց սա է սովորեցնում Ս.Գիրքը. Եհովան ուղարկեց իր որդուն՝ Հիսուս Քրիստոսին, որպեսզի փրկի մարդկությանը մեղքից և մահից։ Նաև, որ մարդկանց վերադարձվի կորուսյալ դրախտը և Եհովայի հետ հավերժական հաղորդակցության մեջ մնալու հնարավորությունը՝ ապրելով երկնքում կամ երկրի վրա, կախված նրանից, թե ով է քրիստոնյան և ինչպես նա կանցնի քրիստոնեական իր դժվարին ուղին (Հով.3։16, Եհովայի բոլոր օծյալների առաքելության մասին տե՛ս 7.35 վիդեոն

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

92. «ԵՀՈՎԱ» — ՀԻՍՈՒՍ ՔՐԻՍՏՈՍԻ ԱՍՏԾՈՒ և ՀՈՐ ԱՆՈՒՆԸ

Текст на армянском языке  к  видео 1.1 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7. 92

Այս դասը ամենակարևորներից է այն հավատացյալների համար, ովքեր սկսում են իրենց ծանոթությունը տիեզերքի Արարչի կամ Հիսուս Քրիստոսի Աստծու և Հոր հետ: Այն, որ Հիսուսն ունի Աստված և երկնային Հայր, ինքը հայտնեց Մարիամ Մագդաղենացուն իր հարությունից անմիջապես հետո: Նա նաև Մարիամին ասաց, որ իր Աստվածն ու Հայրը իր բոլոր աշակերտների Աստվածն ու Հայրն է, այսինքն՝ բոլոր քրիստոնյաների, ուստի՝ նաև մեր: Այս դեպքը նկարագրված է Հով.20:17-ում. Հիսուսն ասաց… գնա իմ եղբայրների մոտ և ասա նրանց, ես բարձրանում եմ իմ Հոր մոտ և ձեր Հոր մոտ, իմ Աստծու մոտ և ձեր Աստծու մոտ:

Հիսուսի և քրիստոնյաների Աստվածն ու Հայրը անանուն Աստված չէ. նա, ով կարդում է Ս.Գիրքը, ծանոթանում է Աստծու անձնանվանը արդեն Ծննդոց գրքից: Օրինակ, այն բանից հետո, երբ Աբրահամը պատրաստ էր զոհաբերել իր որդուն, բայց երբ Աստված ազատեց նրան դրանից, Աբրահամն այդ վայրը «Եհովա-յիրե» կոչեց, որ նշանակում է «Եհովան տեսնում է» (Ծնն.22:14): Իսկ Ել.15:3-ում Աստծու մասին ասվում է. Եհովան հզոր պատերազմող է, անունը ԵՀՈՎԱ է (Արարատ Աստվածաշունչ, 2004թ.): Նկարում բերված են մի քանի տեքստեր «Եհովա» անվամբ Արարատ Աստվածաշնչից։ Ուշադրություն դարձրեք, թե ինչպես է այդ անունը գրված եբրայերեն ձեռագրում.

Նշենք, որ Ել.15։3-ում և՛ «Տեր», և՛ «Եհովա» բառերը եբրայերեն ձեռագրում նշված են նույն կերպ, որը կոչվում է «Աստծու անվան քառագիր»։ Սա նշանակում է, որ Արարատ թրգմ. մեջ «Տեր» և «Եհովա» բառերը ՀՈւ-ի գրքերում ունեն նույն իմաստը և մատնանշում են «Եհովա» անունով Աստծուն, իսկ թարգմանիչներն օգտագործել են «Տեր» բառը ըստ իրենց հայեցողության, որպեսզի, օրինակ, նույն անունը երկու անգամ չկրկնվի (կրկնաբանություն չլինի): Այսպիսով, տիեզերքի Արարիչը և Հիսուս Քրիստոսի Հայրը Ինքն Իրեն անվանել է եբրայերեն քառագրության ձևով՝ բաղկացած չորս գրաֆիկական նշաններից:

Քառագիրը բխում է «լինել» היה կամ «դառնալ», «գոյել» բայից։ «Լինել» היה‎ բայից է կազմված ներկա ժամանակի առաջին եզակի դեմքը Ես եմ, որ եմ אהיה‎ (կամ գոյություն ունեմ) արտահայտության մեջ, որն օգտագործված է Ել.3:14-ում. Աստված ասաց Մովսեսին. «Ես եմ ՈՐ ԵՄ אהיה‏‎. Եւ ասեց. Այսպէս ասիր Իսրայէլի որդիներին. Ինձ ԵՄը (Եհովան) יהוה ուղարկեց ձեզ մօտ»։

Ինչպես տեսնում ենք, քառագրում լինել բայը և «Գոյություն ունեմ»-ը նույն արմատը ունեն։ Սա բացատրում է, թե ինչու Աստված իրեն «Եհովա» անվամբ կոչեց. այն արտացոլում է Նրա՝ որպես Արարիչ Աստծու կամ տիեզերքն Ստեղծողի բուն էությունը: Աստված-Արարչի անվան այս իմաստը, Ով տալիս է Իր ողջ ստեղծագործությանը լինել կամ դառնալ այն, ինչ Ինքն է նախատեսել՝ արտացոլված է Աստվածաշնչի հենց սկզբում` Ծնն.1:3,9,11,15,24,30-ում, որտեղ օգտագործվում է «և Աստված ասաց, և այդպես եղավ» կամ «և սկսեց լինել այն, ինչ Նա ասաց» արտահայտությունը։

Այսինքն՝ «Ծննդոց» գիրքը նկարագրում է այն ամենի էությունը, որը նախկինում գոյություն չուներ, բայց որը սկսեց գոյել Արարչի խոսքի կամ ծրագրի համաձայն։ Աստծու անվան քառագիրն արտացոլում է հենց այս էական երևույթը. հիմք ընդունելով «լինել» բայը, «Եհովա» անունը արտացոլում է այն Անձի էությունը, Ով ստեղծեց այն ամենը, ինչը սկսեց գոյություն ունենալ կամ լինել՝ արարման այդ պահին:

Քառագրի տառերը հուշում են, թե ինչ հնչյուններից է բաղկացած Արարչի անունը։ Քանի որ եբրայերեն գրված բառերում ձայնավորներ չկան, քառագիրն (ԵՀՎՀ) արտասանելիս հարց է առաջանում՝ ինչպե՞ս այն հնչեցնել (կամ ի՞նչ ձայնավորներով իրար կապել քառագրի ԵՀՎՀ բաղաձայնները): Իսկ եթե ​​հարցնեք, թե ինչո՞ւ այն ընդհանրապես արտասանել, պատասխանը տալիս է Հիսուս Քրիստոսը.

Հիսուս Քրիստոսի Հոր և Աստծու անունը պետք է արտասանվի՝ այն սրբացնելու կամ Արարչի մասին ճիշտ տեղեկություններով Նրան փառաբանելու համար, քանզի Սատանան արատավորել է Աստծու հեղինակությունը՝ զրպարտելով Նրան և Արարչի մասին մարդկանց ներկայացնելով կեղծ տեղեկություններ (այս ամենը մեզ հայտնի է Ծննդոց 3-րդ գլխից և Մտ.6:9 համարից):

Աստվածաշնչի Արարատ թարգմանությունը տալիս է այս հարցի պատասխանը. այնտեղ քառագիրը նշված է «Եհովա» անվամբ։ Սակայն 2010թ.-ից «Եհովա» անունը իսպառ հանվել է և փոխարինվել Տեր տիտղոսով։ Թեև, դատելով այս թրգմ.ության ավելի վաղ հրատարակություններից (թեկուզ 2004 թվի, որտեղ տիտղոսաթերթի հաջորդ էջին նշված է, որ այն վերատպվում է 1896 թվի արևելահայերեն Արարատ հրատարակությունից), պարզ է, որ նախկինում, այսինքն ավելի քան 100 տարի, Հայ առաքելական եկեղեցին ընդունել է Աստծու անունը և քառագիրը թարգմանել ոչ թե Տեր, այլ «Եհովա» անվամբ։

Հարց է ծագում՝ ինչպե՞ս վարվել հիմա։ Արդյո՞ք իսկապես անհնար է իմանալ, թե ինչպես դիմել Արարչին քառագրի יהוה-եհվհ բաղաձայններից ելնելով: Ամեն ինչ այնքան էլ վատ չէ, որքան թվում է. יהוה քառագրի արտասանությունը ներառված է Հիսուս Քրիստոսի՝ Եհովայի որդու անվան մեջ։ Բացատրենք. հրեաների եբրայերեն մայրենի լեզվում «Հիսուսի» լրիվ անվանումն արտասանվում է որպես Յեհոշուա — առաջին Յ բաղաձայնից հետո գալիս է Ե ձայնավորը (Յեհոշուա, יהושוע): Իսկ կրճատ տարբերակում այս անունը հնչում է Յեշուա ձևով՝ նորից Յ բաղաձայնից հետո Ե ձայնավորով:

Ընդգծենք, որ Աստծու որդու ամբողջական անունը չի հնչում Յահվեշուա կամ Ադոնայշուա ձևերով։ Այն հնչում է որպես հենց Յեհոշուա։ Նույնը և կրճատ տարբերակում՝ Յեշուա, այլ ոչ թե Յաշուա կամ Ադոնշուա (Ադոնայի և Արարչի Անձի այլ կոչումների նշանակության առումով՝ տե՛ս 7.82 վիդեոն): Աստծու որդու՝ եբրայերեն Յեհոշուա և Յեշուա անվան այս արտասանությունների հետ համաձայն են թե՛ ուղղափառները, թե՛ կաթոլիկները, թե՛ բողոքականները՝ հենվելով ներկայումս հասանելի Աստվածաշնչի տարբեր թարգմանություններին:

Այժմ տեսնենք, թե Աստծու որդու անունը եբրայերեն ինչ բառերից է բաղկացած: Ցույց տանք դա Քրիստոսի անվան լրիվության մեջ. Յեհոշուա יהושוע անունը բաղկացած է երկու արմատից՝ Յեհո יהו — գումարած շուա שוע (հայերեն նշանակում է փրկություն): Այժմ գրենք աջից ձախ՝ יהו + שוע (փրկություն+Յեհո): Այս տեղեկությունը արտացոլված է նկարում, նայենք այն՝ հաշվի առնելով, որ եբրայերենում բոլոր բառերը կարդացվում են աջից ձախ.

Ուշադրություն դարձրեք քառագրի ուղղագրությանը. նկարի վերին հատվածը ցույց է տալիս Աստծու անվան քառագիրը՝ նրա հնչյունաբանությունը բաժանելով երկու մասի՝ ՅԵՀՈ + ՎԱՀ (չնայած նկարում դա ցույց է տրված անգլերեն տառերով, բայց դժվար չէ հասկանալ Աստծու անվան արտասանությունը հայերեն. այն հնչում է որպես Եհովա, ինչն առկա է մինչև 2010 թվի Արարատ Աստվածաշնչի հրատարակություններում):

Նկարի ներքևի հատվածում ցույց է տրված Քրիստոսի անունը՝ Յեհոշուա՝ բաղկացած երկու մասից՝ ՅԵՀՈ + ՇՈՒԱ։ Քրիստոսի անվան առաջին «Յեհո» մասը բաղկացած է Աստծու անվան քառագրի առաջին երեք տառերից (יהו — ԵՀՎ՝ ԵՀՎՀ-ից, יהוה): Սա հստակ երևում է նկարում: Քրիստոսի անվան առաջին մասի քառագրի երեք տառերը կապված են Ե և Օ հնչյունների հետ՝ ՅեՀո։ Քրիստոսի անվան երկրորդ մասը հնչում է այսպես՝ ՇՈՒԱ (փրկություն):

Այսինքն՝ հստակ ցույց է տրված, որ Աստծու որդու անունը բաղկացած է քառագրի սկզբնական տառերից։ Սա նշանակում է, որ Քրիստոսի անվամբ հեշտ է որոշել, թե ինչպես են ձայնավորների հետ հնչում քառագրի առաջին երեք բաղաձայն տառերը՝ ԵՀՎ — יהוה։ Նրանք հնչում են այսպես՝ ԵՀՈՎ։ Մնում է սրանց միացնել վերջին բաղաձայնի հնչողությունը ձայնավորով՝ ה Հ (Եհով-Հ), որը հայերեն տառադարձությամբ ակամայից հնչում է «ԵՀՈՎԱՀ» (փորձեք բարձրաձայն արտասանել Եհով-հ, և այն ձեզ մոտ կհնչի «Եհովահ»):

Քանի որ «ԵՀՈՎԱՀ» բառում վերջին «Հ» տառը բառի վերջում խուլ է հնչում, քառագրի հստակ լսելի մասը հնչում է որպես «ԵՀՈՎԱ»: Նույն Հ տառը, բառի մեջտեղում «o» ձայնավորի հետ համակցվելով, հնչում է որպես «Հ», քանզի Աստծու անունը լսվում է որպես ՅԵՀՈվա, և ոչ թե ՅԵԽՈվա։ Իմիջիայլոց, եթե այս անվան մեջ հնչեցվի խուլ Խ տառը, քառագրի արտասանության մեջ մեծ տարբերություն չի լինի։ Միևնույն է, այն կհնչի ԵԽՈՎԱ, այլ ոչ թե Յախվե (Յախվե կամ Յահվե անունով Աստծուն կոչում են որոշ քրիստոնեական կրոններում՝ առանց հաշվի առնելու Քրիստոսի անվան եբրայերեն հնչողությունը)։

Բայց վերի նկարը մեզ ցույց տվեց քառագրի և Յեհոշուա անվան համադրությունը, մինչդեռ քառագրի Յահվե տարբերակի արտասանությունը սխալ է, քանի որ Հիսուսին եբրայերենում Յահշուա կամ Յահոշուա անունով երբեք չեն կոչել ։ Իսրայելում մինչ օրս երեխաների են անվանակոչում Հիսուսի անունով, և այն հնչում է որպես Յեհոշուա: Նույնիսկ իսրայելցի հայտնի մի գրող կա՝ Աբրահամ Յեհոշուա անվամբ (գրեք Գուգլում A. B. Yehoshua և կհամոզվեք):

Այսպիսով, մենք պարզեցինք, որ Հիսուս Քրիստոսի Աստծու և Հոր՝ տիեզերքի Արարչի անվան քառագիրն արտասանվում է ՅԵՀՈՎԱ կամ ԵՀՈՎԱ: Քառագրի համադրությամբ արված Արարչի լատինատառ ԵՀՈՎԱ անունը գրված է բազմաթիվ հնագույն ճարտարապետական ​​հուշարձանների վրա։ Որպես կանոն, այդ անվամբ էին նկարազարդում տաճարների մուտքի դարպասները, առաստաղները կամ տաճարների կամարները: Օրինակ.

Եվ ուրեմն, թեպետ 2010թ.-ից Արարատ Աստվածաշնչից Աստծու «Եհովա» անունը հանվել է, քառագրի արտասանությունը կարող է որոշվել Նրա որդի Հիսուս Քրիստոսի անվան եբրայերեն արտասանությամբ։ Ինչպես գիտենք, Եհովան Իր որդուն մարդկանց աշխարհ ուղարկեց հրեաների կամ Աբրահամի տոհմին պատկանող հրեաներ Մարիամի և Հովսեփի ընտանիքի միջոցով, ինչը հայտնի է, օրինակ, Մտ.1։1,16; Ղկ.1։26,27-ից: Ուստի քառագրի արտասանությունը հարկ է պարզել Աստծու որդու անվան եբրայերեն հնչյունաբանությամբ:

Այժմ ամփոփենք, թե ինչ սովորեցինք տիեզերքի Արարչի՝ Հիսուս Քրիստոսի Աստծու և Հոր անվան մասին. Նրա անունը Եհովա է, և այս անունը բնութագրում է Աստծուն որպես Արարչի, Ով ամեն ինչին սկիզբ է տալիս կամ ամեն ինչի դարձնում այնպիսին, ինչպիսին Ինքն է նախապես ծրագրել: Ինչպես Եհովան կասի՝ այդպես էլ կլինի, Նրա խոսքը երբեք ապարդյուն կամ դատարկ չի լինում (Ես.55։11)։ Ավելի մանրամասն, թե ինչու է Եհովա անունը գերկարևոր Աստծու անհատականությունը ճանաչելու համար — պատմել ենք 7.82 հոլովակում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

79դ . ԱԲԱԴԴՈՆԸ ՀԻՍՈՒՍ ՔՐԻՍՏՈՍԸ ՉԷ

Текст на армянском языке  к  видео 3.23 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7. 79դ

Ուղերձ Դիտարան Ընկերության ղեկավարությանը…

Այս ուղերձը վերաբերում է ԴԸ այն ուսուցմանը, ըստ որի Հյտ.9:11-ի Աբադդոնը՝ դա Հիսուս Քրիստոսն է (Հյտ.9:11. Իրենց վրա թագավոր ունեին անդունդի հրեշտակը։ Նրա անունը եբրայերեն Աբադդոն* է, իսկ հունարեն՝ Ապոլլիոն*)։

Ըստ ԴԸ ուսմունքի՝ Աբադդոնը կամ Ապոլլիոնը խորհրդանշում է Քրիստոսին, ով առաջնորդում է մորեխների բանակը, որն իբր Աստծու արդի ժողովուրդն է (Ե.վ.-ները): Թեև ԴԸ Հովելի մորեխի հեծելազորի հասկացությունը վերջերս փոխեց (այն այլևս Ե.վ.-ների նախատիպը չէ, քանզի դրա իմաստը բացասական է), սակայն Հյտ.9 գլխի մորեխի ըմբռնումը ԴԸ չփոխեց. այն դեռ խորհրդանշում է արդի Ե.վ.-ներին՝ դրական իմաստով (հմմ. Հովել 2:1-9; տես 4.29 վիդեոն ռուսերեն):

Սինոդալ Աստվածաշնչով կրթված և ԽՍՀՄ-ում մկրտված շատ Ե.վ.-ներ զարմանում էին, թե ինչու է Աբադդոնը Քրիստոսը, եթե գերեզմանը, մահը, մահացածների թագավորությունը Ս.Գրքում կապված են Աբադդոնի հետ (բաներ, որոնք Սատանայի թագավորության և նրա էության մաս են կազմում): Քանի որ Հիսուսն ի վերջո ոչնչացնելու է Աբադդոնի բոլոր արժեքները՝ նա ինքը չի կարող Աբադդոնը լինել, և դա, թվում է, դժվար չէ հասկանալ (Եբր.2:14): Հարցին, թե ինչպես կարող է Քրիստոսը ներկայացնել Սատանայի թագավորությունը և նրա շահերը — պատասխանում էին.

«Սպասեք նոր աշխարհ թարգմանությանը, և ամեն ինչ ձեզ պարզ կլինի, իսկ հիմա լոկ վստահեք»։ Մենք սպասեցինք: Բայց, ինչպես պարզվեց հետո, ՆԱԹ-ում «Աբադդոն» բառի հետ կապված խնդիրներ նկատեցինք, որոնք էլ կքննարկենք ստորև։

Մինչ այդ, ցույց տանք, թե ինչու շատ ընթերցողներ կարծում են, որ Աբադդոնը կապված է ոչ թե Քրիստոսի, այլ Սատանայի հետ: Ահա մի քանի տեքստեր Սինոդալ Աստվածաշնչից, ուր օգտագործված է «Աբադդոն» բառը (ԱԹ, ԷԹ, ԲԹ, ՆԱԹ — Աբադդոնի փոխարեն գրված է կորուստ, կործանման վայր).

Առ.27:20 Դժոխքն ու Աբադդոնը (կորուստը, ԱԹ) անհագ են, այդպես անհագ են նաև մարդուս աչքերը:

Հոբ 26:6 Դժոխքը մերկ է Նրա առաջ, և Աբադդոնը (կորուստը, ԱԹ) ծածկոց չունի (Աբադդոնը չի թաքնվի Աստծուց, նա զրկված է ծածկոցից, թրգ.Կուլիկովա):

Հոբ 28:22 Աբադդոնը (կորուստը, ԱԹ) և մահն ասում են. մենք միայն նրա (իմաստության) համբավն ենք լսել ականջներով:

Համաձայնեք, որ դժվար է Աբադդոն-ի տակ պատկերացնել Հիսուսին։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև Հիսուսը հենց իմաստության անձնավորումն է և կարիք չունի Եհովայից թաքնվելու: Ի տարբերություն Աբադդոնի, Հիսուսը անձնավորում է կյանքը և ոչ թե մահը (Հով.14։6)։ Ինչպե՞ս կարելի է նրա մասին ասել, որ նա քիչ բան գիտի իմաստության մասին (ականջի ծայրով) և տենչում է թաքնվել Եհովայից։ Կամ ինչպե՞ս կարելի է Հիսուսի մասին ասել, որ նա փափագում է մարդկանց մահը ճիշտ այնպես, ինչպես դժոխք-գերեզմանը, որը չի կարողանում կշտանալ մեռնողներից:

Ուստի հասկանալի է, թե ինչու շատ ընթերցողների մեջ այս ուսմունքի վերաբերյալ հարցեր են ծագում, քանզի Աբադդոնն ավելի շատ Սատանայի նկարագիրն է, քան Հիսուսի:

Իսկ այժմ անցնենք բուն խնդրին. ինչպես պարզվեց, Սինոդալի Հին Կտակարանում առկա «Աբադդոն» բառը ՆԱԹ-ում հանվել է, ինչը պատահաբար իմացանք՝ կարդալով Առ.27:20-ը: Զուգահեռաբար ցույց տանք ՆԱԹ-ում այդ տեքստը՝ Սինոդալ թարգմանության հետ.

ՆԱԹ. Առ.27։20 Գերեզմանն* ու կործանման վայրը+ չեն կշտանում+. մարդկանց աչքերը նույնպես չեն կշտանում+։

Սին. Թ. Առ.27:20 Դժոխքն ու Աբադդոնը անհագ են, այդպես անհագ են նաև մարդուս աչքերը:

Ինչպես տեսնում ենք, «Աբադդոն» բառը ՆԱԹ-ում փոխարինվել է «կործանման վայր» արտահայտությամբ։

Մինչ այդ ուշադրություն չէինք դարձնում, որ Ս.Գրքում օգտագործված «Աբադդոն» բառը ՆԱԹ-ի Առ.27։20-ից հանված է։ Բայց երբ համեմատեցինք ՀԿ-ի մնացած բոլոր տեղերը, որտեղ Սինոդալ Աստվածաշնչում և այլ թարգմանություններում առկա է «Աբադդոն» բառը, նոր միայն պարզեցինք, որ Նոր Աշխարհ թարգմանության Աստվածաշնչում «Աբադդոն» բառը ՀԿ-ի Եբրայերեն Գրությունների ԲՈԼՈՐ ՏԵՂԵՐԻՑ հանված է: Համեմատենք ՆԱԹ-ի այդ տեքստերը Սինոդալ-ի հետ, որտեղ կա «Աբադդոն» բառը.

Հոբ 26։6, ՆԱԹ — Գերեզմանը* մերկ է նրա առաջ+,

Եվ կործանման վայրը ծածկոց չունի։ ՍԻՆ.Թ. — Դժոխքը մերկ է Նրա առաջ, և Աբադդոնը ծածկոց չունի:

Հոբ 28:22, ՆԱԹ — Կործանումն ու մահն ասում են.

«Մեր ականջներով լուր ենք լսել նրա մասին»։ ՍԻՆ.Թ. Աբադդոնը և մահն ասում են. մենք միայն նրա համբավն ենք լսել ականջներով: ԿՈՒԼԱԿՈՎԱ. Աբադդոնն ու Մահը կասեն (իմաստության) մասին. Մենք լսել ենք սոսկ ականջի ծայրով:

Առ.15։11, ՆԱԹ — Գերեզմանն* ու կործանման վայրը+ Եհովայի առաջ են+. որքա՜ն առավել՝ մարդկանց որդիների սրտերը+։
ՍԻՆ.Թ. — Դժոխքն ու Աբադդոնը [բաց են] Տիրոջ առաջ, առավել ևս՝ մարդկանց որդիների սրտերը:

Ուշադրություն դարձնենք հետևյալին.

Բոլոր այս տեղերում, ինչպես և Առ.27։20-ում, կա «Աբադդոն» բառը אֲבַדּוֹ (ab-ad-don) կամ դրա ածանցյալը՝ אֲבַדּוֹן‎ (ab-ad-done’)։ Տեսնենք դրանց իմաստները Սթրոնգի համարակալմամբ. Առ.27։20; Հոբ 28։22; 26:6 (Սթրոնգը սրանցում «Աբադդոն» բառին հատկացրել է 011 կամ 010 համարները).

Առ.27:20 Դժոխքը 07585 և Աբադդոնը 011 אֲבַדּוֹן‎ 08675 010 אֲבַדּוֹ‎- անհագ են:

Հոբ.28:22 Աբադդոնը 011 אֲבַדּוֹן‎ և մահը 04194 ասում են. մեր ականջներով ենք լուր լսել նրա մասին:

Հոբ 26:6 Դժոխքը (շեոլը) մերկ է Նրա առաջ, և Աբադդոնը 011 אֲבַדּוֹן ծածկոց չունի:

Այսպիսով, թիվ 011 բառը, אֲבַדּוֹן‎ (ab-ad-done’) ածանցյալ է 010 «Աբադդոն» բառին אֲבַדּוֹ (ab-ad-don) և ունի իմաստներ. Աբադդոն՝ հրեշտակի անուն, կործանում, դժոխք, նեխում: Թիվ 10 բառը אֲבַדּוֹ‎ (ab-ad-don) — Աբադդոն, նշանակում է՝ Աբադդոն, դժոխք, կործանման վայր, անդունդ։ Ինչպես տեսնում ենք, «Աբադդոն» բառը կապված է նեխման, բնաջնջման, գերեզման/դժոխքի հետ և կրում է կյանքի կործանիչի նույն իմաստային բեռը:

Ուստի պարզ է, թե ինչու «Աբադդոն» բառը Սինոդ. և այլ Թ.-ներում ասոցացվում է Սատանայի, մահվան հրեշտակի կամ մահվան թագավորության իշխանի հետ։ Մինչդեռ Քրիստոսը, ինչպես արդեն վերում նշեցինք, պետք է կործանի Սատանայի մահվան այդ կայսրությունը (Եբր.2:14): Հետևաբար, նա ոչ մի կերպ ՉԻ կարող լինել Աբադդոնը:

Բայց ենթադրենք ՆԱԹ-ի թարգմանիչները որոշել են, որ 011 אֲבַדּוֹן (ab-ad-done’) բառը ավելի լավ է թարգմանվի «կործանում» բառով (իրավունք ունեն): Այդ դեպքում նույն բառը Հյտ.9:11-ում ևս պետք է հնչեր այսպես. Նրա անունը եբրայերեն ԿՈՐԾԱՆՈՒՄ է* (աստղանիշ՝ «կործանում»), իսկ հունարեն՝ Ապոլլիոն*+ (կործանող): Բայց ՆԱԹ-ը Հյտ.9:11-ը թարգմանել է «ԱԲԱԴԴՈՆ» բառով:

Քանի որ Հայտնությունը գրված է հունարենով, Աբադդոնը հունարեն տարբերակով կոչվում է Ապոլլիոն, ինչը նույնն է: Համեմատության համար դիտարկենք Սինոդ. թարգմանությունը Սթրոնգի համարակալմամբ (հասկանում ենք, որ նյութը դժվարըմբռնելի է դառնում, բայց սա կարևոր է եզրակացության համար):

Հյտ.9:11 — Իր վրա նա թագավոր ուներ անդունդի հրեշտակը, նրա անունը եբրայերեն Աբադդոն է (3 Ἀβαδδών), իսկ հունարեն՝ Ապոլլիոն (623, Ἀπολλύων): Սթրոնգը ցույց է տալիս, որ Հյտ.9:11-ի հունարեն գրության (Ἀβαδδών-աբադդոն) «Աբադդոն» թիվ 3 համարի բառը ԼԻՈՎԻՆ համապատասխանում է ՀԿ-ի եբրայերեն գրության Աբադդոնին՝ կործանման հրեշտակ/մահվան հրեշտակ — հունարեն գրված «Ապոլլիոն»՝ 623 համարով (Ἀπολλύων): Սթրոնգը 3 թվի համարակալման բառից հղում է տալիս 011 բառին (אֲבַדּוֹן‎ ab-ad-done’) — եբրայերեն տարբերակում:

Այսինքն, եթե ՆԱԹ-ի թարգմանիչներն ընտրել են 011 (אֲבַדּוֹן‎ ab-ad-done») բառի Եբրայերեն Գրությունների «կործանում» իմաստը, այլ ՈՉ թե «Աբադդոն»-ը, ուրեմն և՛ Հյտ.9:11-ում նրանք ՊԵՏՔ Է ԹԱՐԳՄԱՆԵԻՆ 3 թվի համարակալման իմաստի բառը, ինչը հղում է կատարում եբրայերեն 011 բառին, այսինքն՝ «ԿՈՐԾԱՆՈՒՄ», ոչ թե Աբադդոն: Բայց ոչ. ՆԱԹ-ը Հյտ.9:11-ում դնում է «Աբադդոն» բառը, ինչը սակայն հանում է ՀԿ-ի գրքերի բոլոր տեքստերից:

Եվ ինչ է ստացվում դրանից։ Ստացվում է այն, որ «Աբադդոն»-ի՝ որպես մահվան զորություն ունեցողի, մահ բերողի, մահվան հրեշտակի, քայքայման, գերեզմանի, կործանման իմաստային բնութագրիչները, որոնք հստակ մատնանշում են Երկրի վրա մահ և ավերում սերմանող Սատանային, և որի կայսրությունը պետք է ոչնչացնի Քրիստոսը (Եբր. 2:14) — անհետացվում են ՆԱԹ-ից:

Արդյունքում, «Աբադդոն» բառը Աստվածաշնչի մնացած բոլոր հատվածներից հեռացնելով՝ Դիտ.Ընկերությանը հաջողվում է պաշտպանել այն ուսմունքը, թե իբր Աբադդոնը Քրիստոսն է, որ առաջնորդում է մորեխներին (Ե.վ.-ներին՝ դրական իմաստով), ովքեր իբր ոչնչացնում են ամբարիշտներին։ Բայց ոչ ոք ուշադրություն չի դարձնում, որ մորեխին արգելված է վնասել ԼՈԿ ՆՐԱՆՑ, ովքեր ՈՒՆԵՆ ԱՍՏԾՈՒ ԿՆԻՔԸ, այսինքն՝ 144000-ի ՕԾՅԱԼ ՄՆԱՑՈՐԴԻՆ, ովքեր միակն են, որ մորեխի կործանարար գործունեությունից չեն տուժում (հմմ. Հյտ.9:4; 7։3)։

Հետևաբար, Ե.վ.-ներից և ոչ ոք չի կարծում, որ մորեխները վնասելու են նաև երկրային հույսի Ե.վ.-ներին, որոնց վրա կնիք չկա, ինչը սակայն ունեն միայն 144000-ի մնացորդի մարդիկ: Հնարավո՞ր է, որ Հիսուս Քրիստոսը վնասի երկրային հույսի Ե.վ.-ներին: Բնականաբար, դա անհնար է։ Ուստի, այս պատճառով ևս, Աբադդոնը, ով առաջնորդում է երկրային հույսի Ե.վ.-ներին վնաս պատճառող մորեխներին — չի կարող Հիսուս Քրիստոսը լինել:

Եթե ՆԱԹ-ը 011 բառը (אֲבַדּוֹן‎ ab-ad-done’) Եբրայերեն Գրությունների գրքերում ևս թարգմաներ որպես «Աբադդոն» (ոչ միայն Հայտնությունում)՝ շատ դժվար կլիներ Աբադդոն անվամբ մահից չկշտացող հրեշտակի մեջ, ով անտեղյակ է Եհովայի իմաստությանը և ցանկանում է թաքնվել Աստծուց՝ տեսնել Հիսուս Քրիստոսին (Առ.27:20; Հոբ.28:22): Մինչդեռ այս տարբերակով, երբ «Աբադդոն» բառը դրված է լոկ Հյտ.9:11-ում, նրա կործանարար նշանակությունն աննկատ է մնում (այն, կարծես, ծածկված է, թաքցված):

Դիտավորյալ են ՆԱԹ-ի հեղինակները հանել «Աբադդոն» բառը Եբրայերեն Գրություններից՝ թողնելով այն միայն Հյտ.9։11-ում, թե ոչ — մենք չգիտենք։ Մի բան պարզ է. «Աբադդոն» (011 אֲבַדּוֹן‎ ab-ad-done’) բառի հեռացումը ՆԱԹ-ի Եբրայերեն Գրություններից (ՀԿ-ի գրքերից) և դրա օգտագործումը Հյտ.9:11-ում՝ թույլ չի տալիս ԿՄ անդամներին և մնացած Ե.վ.-ներին, ովքեր օգտվում են միայն ՆԱԹ-ից, «մորեխի և Աբադդոնի» մեջ տեսնել ընկած աստղի (Եհովայի տաճարի անօրենի) կործանարար դրսևորումը Աստծու ժողովրդի վրա, ինչը կվնասի բոլոր Ե.վ.-ներին, բացի 144000-ի օծյալ մնացորդից (Հյտ.9:4, հմմ. Հյտ.7:3): Ինչո՞ւ։

Որովհետև 144000-ի բոլոր օծյալները հավատարիմ են Աստծուն և հնազանդվում են Նրան ավելի, քան մարդկանց: Ուստի, մորեխների կործանարար երևույթը, որը նկատելի կլինի Եհովայի ժողովրդի վրա Քրիստոսի 2-րդ գալստից առաջ՝ լոկ օծյալներին հոգևոր վնաս չի պատճառի (Գրծ.5:29; Հյտ.9:1,4; 2Թես.2:1-4, 8-12): Ահա թե ինչու, Քրիստոսի 2-րդ գալստից առաջ, Եհովայի վերջին 2 մարգարեները կընտրվեն 144000-ի հավատարիմ օծյալ մնացորդից, քանզի մնացած Ե.վ.-ները փչացված կլինեն ընկած աստղից՝ անօրենից (Հյտ.3:1-12; 9։1-4; 2Թես.2։1-4, 9-11)։ Հուսով ենք, որ երբ ուսմունքներն ուղղելու ժամանակը գա, ինչը հայտնի է Հյտ.11:13 և 12:14 համարներից՝ այս վերլուծությունները օգտակար կլինեն սխալները շտկելու աշխատանքներում:

ԾԱՆՈԹԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ. Կարծում ենք ընթերցողների համար հետաքրքիր կլինի հետևել ԴԸ-ում Աբադդոնի մասին ուսմունքների փոփոխությունների ժամանակագրությանը (վերցված են everbible-ի հեղինակից).

1) Չ.Ռասելը Աբադդոնը վերագրում էր Սատանային. «Եբրայերեն նրա անունն է Աբադդոն, և նա հաստատ «կործանող» է, ըստ 2Կոր.4:4-ի: Բայց հունարենում նրա անունը Ապոլլիոն է, որը նշանակում է ավերող։ Իսկ պարզ անգլերենում այդ անունը նշանակում է սատանա, բանսարկու» (Final Mystery, 1918թ., էջ 159): Այսինքն, 20-րդ դարի սկզբին Դ.Ընկերությունը համարում էր, որ Աբադդոնը Սատանան է, և դրա հիմնական արգումենտը այն էր, որ այդ անվան իմաստը բացասական է, այսինքն՝ «կործանիչ», մահ բերող:

2) Սակայն 1930 թ.-ին ԴԸ-ում Աբադդոնի մասին հետևյալն ասացին. «Աբադդոն-ը ծագում է եբրայերեն կործանում բառից և վերագրվում է Եհովային, Ով Միակն է, որ «կարող է փրկել և կործանել»։ Եհովան կկործանի նրանց, ովքեր ատում են Իրեն» (Լույս, հ.1, 1930թ., էջ145): Բայց հետո հասկանալով, որ Եհովան չի կարող լինել Աբադդոնը թեկուզ այն պատճառով, որ Աբադդոնը նկարագրվում է որպես հրեշտակ, և ոչ թե Աստված, այս ուսմունքը վերափոխեցին հետևյալ կերպ.

3) մեջբերում. «Հայտնություն 9։11. «Նա իր վրա թագավոր ուներ անդունդի հրեշտակին. նրա անունը եբրայերեն Աբադդոն է, իսկ հունարեն՝ Ապոլլիոն»։ Այս Թագավորը Հիսուս Քրիստոսն է, ով, ըստ էության, ղեկավարում է Աստծու կազմակերպությունը, և պատիժ բերում, որը և չարիք է հանդիսանում սատանայական կազմակերպության համար» («Եհովա», 1934թ., էջ 44):

Այս ուսուցումը ԴԸ-ում պահպանվում է մինչ օրս:
Սիրով՝
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

91. ԵՐԿՆԱՅԻՆ ԿԱՌԱՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆ — ԱՌԱՋԻՆ ՀԱՐՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍՆԱԿԻՑՆԵՐԸ

Текст на армянском языке  к  видео 1.5а на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.91

Նախորդ հոլովակից իմացանք Քրիստոսի Թագավորության կամ մարդկության պատմության Միլենիումի մասին, երբ հարություն առած մարդիկ կապրեն Երկրի վրա Եհովայի կողմից ձևավորված և Քրիստոսով կառավարվող արդար և իմաստուն երկնային կառավարության ներքո։ Իմացանք նաև, որ 1000 տարվա կառավարումից հետո Քրիստոսը հոգևոր կատարելության հասած մարդկությանը կհանձնի Եհովային, որից հետո երկրի վրա կհաստատվի Աստծու հավիտենական Թագավորության չվերջացող օրվա դարաշրջանը, որը երբեք չի ցնցվի և ոչ ոք այն չի կարողանա փչացնել (1Կոր.15:24-28; 2Պետ.3:18):

Նախորդ դասից նաև մի շարք հարցեր մնացին, հիշեցնենք դրանք. ի՞նչ է լինելու Քրիստոսի երկնային կառավարության հետ, որին վերապահված է 1000 տարի իշխել երկրի վրա։ Որտե՞ղ է այն գտնվելու և ի՞նչ է անելու այն բանից հետո, երբ Քրիստոսը Երկրի արդար հասարակությանը հանձնի Եհովային: Ինչպե՞ս կարելի է հայտնվել այդ կառավարության մեջ, և ո՞վ է հարություն տալու Քրիստոսի այդ իշխանակիցներին: Այս և այլ բաների մասին կիմանանք այսօր: Սկսենք 1-ին հարցից.
1) ի՞նչ է այդ երկնային կառավարությունը:

Ասենք, որ Աստվածաշնչում «Երկնային կառավարություն» կամ «Քրիստոսի մեսիական կառավարություն» արտահայտությունները չեն հանդիպում, բայց դրանք տրամաբանորեն բխում են Աստվածաշնչի որոշ հաղորդագրություններից։ Օրինակ, Քրիստոսը երբ Երկրի վրա էր, հաճախ էր խոսում գալիք աշխարհի կամ մարդկության ապագա այն դարաշրջանի մասին, որտեղ մարդիկ հավիտենական կյանք էին ձեռք բերելու (սա հայտնի է, օրինակ, Մրկ.10.29,30-ից):

Նաև Հիսուսն ասաց իր առաքյալներին, որ իր աշակերտներից ոմանք, ովքեր այս համակարգում արժանվույնս կանցնեն հավատքի բոլոր փորձությունների միջով, կկարողանան, ինչպես Ինքը, զբաղեցնել երկնային գահերը, որը գրված է Ղուկ.22:28-30-ում: Բացի այդ, օրինակ, Պողոս առաքյալը, որ Հիսուս Քրիստոսի ինքնազոհ և տոկուն հետևորդ էր, արդեն 1-ին դարում գիտեր, որ ինքը այլ քրիստոնյաների հետ երկինք է վերցվելու (դա հայտնի է Փլպ.1:23-24; 3:20-ից):

Հայտնի է նաև, որ Հիսուսն իր երկրորդ գալստի ժամանակ երկնքում դիմավորելու է իր բոլոր աշակերտներին, ովքեր ընտրվել են երկնային գահերը զբաղեցնելու համար. նրանք հարություն են առնելու և տարվելու են երկինք (Մտ.24:29 -31; 1Թես.4:16,17): Աստվածաշունչը հայտնում է, որ Հիսուս Քրիստոսն իր իշխանակիցների հետ թագավորելու է 1000 տարի, և նրանք Երկրի վրա օգնելու են հարություն առած մարդկանց հասնել հոգևոր կատարելության և հավիտենական կյանքի (Հյտ.5:10; 20:3,6; Եբր.11:40):

Հայտնի է նաև, որ երկնքում այլաբանական երկնային «Սիոն» լեռան վրա Քրիստոսի հետ կլինեն նրա 144000 հավատարիմ հետևորդները՝ հավաքագրված Երկրի բնակիչներից, ովքեր ջանադրաբար հետևել են Հիսուսի հետքերին (Գրծ.1:9; Եբր.12:22,23; Հյտ.14:1-5): Եվ վերջապես, ինչպես արդեն նշել ենք, Ս.Գիրքը հայտնում է, որ Քրիստոսի և նրա իշխանակիցների 1000-ամյա կառավարումից հետո, Թագավորությունը՝ Երկրի վրա 1000 տարում ստեղծված արդար հպատակներով հանդերձ՝ կփոխանցվի Քրիստոսի Աստծուն և Հորը՝ Եհովային (1Կոր.15:24,25,28; Հյտ.5:10; 20:6; Հով.20:17):

Համադրելով Ս.Գրքի բոլոր այս տեքստերը՝ դժվար չէ տեսնել իրերի ապագա համակարգի պատկերը, որտեղ Երկիրը կառավարելու է Աստծու երկնային կառավարությունը՝ Հիսուս Քրիստոսի գլխավորությամբ (Հյտ.11։15; 20։6)։ Եվ քանի որ Հիսուս Քրիստոսը Եհովայի Մեսիան է և թագավորը, ով գլխավորելու է երկնային կառավարությունը, այդ կառավարությունը կարող է կոչվել նաև մեսիական կամ՝ Քրիստոսի։ Այսպիսով, ի՞նչ իմացանք 1-ին հարցից երկնային կառավարության նշանակության մասին։

Երկնային կառավարությունը, բաղկացած տարբեր ազգերի 144000 քրիստոնյաներից — ժամանակավոր երկնային կառավարություն է, որը կղեկավարի երկրային աշխարհակարգը մարդկության պատմության 1000-ամյա ժամանակաշրջանում։ Իսկ կձևավորի այդ կառավարությունը Եհովան. Նա է անձամբ ընտրելու իր որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի հոգևոր «հարսնացուին», ըստ այն բանի, թե քրիստոնյան ինչպես է ընթանում իր ճանապարհը աշխարհում։ Սրանում համոզվելու համար՝ կարող ենք կարդալ Մտ.20։23, 2Տիմ.4:7.8; Հյտ.5։10; 14։1-5; 20։6-ը։

Այժմ անցնենք 2-րդ հարցին.
2) ո՞վ է հարություն տալու Քրիստոսի իշխանակիցներին:

Ոմանց համար այս հարցը կարող է տարօրինակ թվալ, քանի որ մինչ այժմ մեռելների հարության կապակցությամբ խոսքը գնում էր միայն Հիսուս Քրիստոսի մասին. չէ՞ որ Եհովան հենց նրան է վստահել գերեզմաններից դուրս բերել բոլոր նրանց, ում վերապահված է ապրել Քրիստոսի հազարամյա Թագավորությունում (Հով.5:28,29; Հով.6:40; 11:25):

Սակայն Աստվածաշնչի մանրակրկիտ ուսումնասիրությունը ցույց է տալիս, որ Քրիստոսը հարություն է տալու միայն նրանց, ովքեր Երկրի վրա 1000 տարի ապրելու են իր Արքայության ներքո (տե՛ս 7.54 վիդեոն Հով.6.39,40-ի վերաբերյալ՝ վերջին օրը մեռելներին Հիսուսի հարություն տալու մասին): Իսկ ահա երկնքի ապագա բնակիչները (այսինքն՝ Քրիստոսի հոգևոր հարսնացուն) հարություն են առնելու հենց Եհովայի կողմից և Նրա բարձրագույն երկնային դատարանի որոշմամբ, որի դատական նիստի մասին հայտնի էր դեռ Դանիել մարգարեի ժամանակներից։

Ինչո՞ւ ենք այդպես կարծում։ Պարզաբանենք. ավելի լավ հասկանալու համար, թե ով է հարություն տալու Քրիստոսի 144000 երկնային կառավարիչներին, դիտարկենք առաջին հարության նկարագրությունը Հյտ.20:4-6-ից: Ինչպես գիտենք Աստվածաշնչից, 1-ին հարության մասնակիցները պետք է ոչ միայն սոսկ հարություն առնեն, այլև դառնան Քրիստոսի երկնային իշխանակիցները և թագավորեն նրա հետ 1000 տարի։ Անդրադառնանք այդ տեքստերի գլխավոր մտքերին.

Հյտ.20:4 Տեսա գահեր, նաև նրանց, ովքեր նստեցին դրանց վրա, և նրանց դատելու իշխանություն տրվեց։ Տեսա նրանց, ովքեր Հիսուսի մասին վկայելու և Աստծու խոսքի համար սպանվել էին, ովքեր չերկրպագեցին գազանին, …Նրանք կենդանացան ու Քրիստոսի հետ թագավորեցին հազար տարի։ 5 …Սա առաջին հարությունն է։ 6 Երջանիկ ու սուրբ է նա, ով բաժին ունի առաջին հարության մեջ։ Այդպիսիների վրա երկրորդ մահը իշխանություն չունի, այլ նրանք Աստծու և Քրիստոսի քահանաները կլինեն և նրա հետ կթագավորեն հազար տարի։

Այստեղ այլաբանորեն պատկերված է առաջին «դատական պրոցեսը»՝ որոշելու, թե Նոր Ուխտի Եհովայի քրիստոնյա ծառաներից ով է արժանի դառնալու 1-ին հարության մասնակիցը երկնային կյանքի համար։ Այս տեքստերը, առաջին հերթին, ցույց են տալիս Քրիստոսի «հարսնացուի» կամ 144000 քրիստոնյաների վերակենդանացումը, ովքեր Եհովայի բոլոր ծառաներից ընտրվել են ՆՈՒ-ի դարաշրջանում։ Եվ երկրորդ, այս տեքստերը ցույց են տալիս, որ Քրիստոսի հարսնացուին ընտրում է Եհովան՝ Իր երկնային դատավորներով, ինչի մասին արդեն ասել էր Քրիստոսը Մտ.20:23-ում (իմ աջ ու ձախ կողմը նստելը ես չէ, որ տալիս եմ, …այլ իմ Հայրը):

Գահերի վրա նստած դատավորները, որոնք նկարագրված են Հյտ.20։4-ում, Եհովայի այն նույն դատավորներն են, ովքեր նկարագրված են Դան.7:9,10,13,14,26,27-ում, որտեղ պատկերված է այն պահը, երբ արքայական իշխանությունը փոխանցվում է Քրիստոսին և նրա իշխանակիցներին։ Կարո՞ղ են այս «դատավորները» լինել Քրիստոսի հարություն առած իշխանակիցները, ում վերապահված է «գահերի վրա նստելու և Իսրայելի 12 ցեղերին դատելու» առանձնաշնորհումը (որը նշված է Ղուկ.22.30-ում):

Ո՛չ, որովհետև Դանիել մարգարեի նկարագրած Աստծու դատաստանի «դատավորները» «նստել էին Եհովայի առաջ գահերի վրա»՝ ԴԵՌ մինչ այն, երբ «Մարդու Որդուն, այսինքն՝ Հիսուսին, Եհովայի առաջ կբերեին»։ Եվ ՄԻՆՉ ԱՅՆ, երբ «…Քրիստոսին կտրվեր թագավորական իշխանություն և փառք». Եհովայի դատավորները պետք է թուլացնեն հյուսիսի վերջին թագավորի իշխանությունը՝ Քրիստոսի գահակալումից անմիջապես առաջ, որը հայտնի է Դան.7:9,10,13,14,26,27; 11:45; 12։1 համարներից։

Աստվածապետական ​​կարգի համաձայն՝ Քրիստոսի 144000 կառավարիչները որպես դատավորներ չեն կարող գահերի վրա նստել Եհովայի առաջ՝ Հիսուս/Թագավորից ավելի շուտ (այսինքն՝ ԱՎԵԼԻ շուտ, քան Հիսուսին կտրվի թագավորական իշխանություն)։ Մինչդեռ իշխանությունը Քրիստոսին փոխանցելու պահին այդ դատավորներն արդեն նստած են Եհովայի հետ և իշխանությունը փոխանցում են Քրիստոսի իշխանակիցներին, ինչը հայտնի է Դան.7:26,27-ից։

Հետևաբար, եթե միացնենք Դանիելի և Հայտնության մեջ նկարագրված Եհովայի գերագույն դատարանի պատկերները, կստանանք իրադարձությունների հետևյալ հաջորդականությունը. նախ՝ Եհովան Երկրի վրա թագավորությունը կտա Հիսուս Քրիստոսին (ինչը տեղի կունենա 7-րդ կամ վերջին փողի հնչման պահին, Հյտ.11:15):

Եվ այդ պահին նաև, Եհովայի դատական որոշմամբ, թագավորական իշխանությունը կտրվի Քրիստոսի իշխանակիցներին (Բարձրյալի սրբերի ժողովրդին)։ Ուստի, հենց այդ ժամանակ նրանք հարություն կառնեն (Դան.7:9,10,13,14, 26,27; Հյտ.20:4-6): Նույն այդ պահին էլ (7-րդ փողի հնչումով) Հիսուսը կիջնի իր հարություն առած «հարսնացուի» ետևից և 144000 իր իշխանակիցներին երկինք կտանի (Հյտ.11:15; 20:4,6; 1Թես.4:16,17 և 1Կոր.15։52)։

Այսպիսով, մենք պարզեցինք, որ 7-րդ փողի ձայնը «կազդարարի» և՛ Քրիստոսի գահակալման սկիզբը, և՛ նրա հարսնացուի հարությունը, և՛ հարսնացուի երկինք գնալը Քրիստոսի մոտ, որը տեղի կունենա միաժամանակ և՝ Եհովայի գերագույն դատարանի որոշմամբ։ 7-րդ վերջին փողի ժամին գահակալված Հիսուսը կիջնի երկնքի բարձունքներից և կդիմավորի իր հարություն առած հարսնացուին ամպերի վրա, որպեսզի ուղեկցի նրան դեպի իր երկնային թագավորական «բնակարաններ» (այս պահը նկարագրված է 1Թես.4:16,17-ում): Իսկ մնացած ամեն ինչ (Քրիստոսի հարսնացուի ընտրությունը և նրա հարությունը) կիրականացվի Եհովայի և նրա գերագույն դատարանի որոշմամբ։

Ե՞րբ են Եհովայի դատավորները «նստելու»՝ Քրիստոսի 144000 իշխանակիցներին հարություն տալու համար։ Նրանց այդ նիստը տեղի կունենա 7-րդ փողից քիչ առաջ. 7-րդ փողին նրանք կթագադրեն Քրիստոսին և կյանքի կկոչեն 144000-ին: Այսինքն՝ Քրիստոսի թագադրության պահին Եհովային և Նրա դատավորներին արդեն հայտնի կլինեն 1-ին հարության բոլոր մասնակիցները, ովքեր Սատանայի դարում մինչ ի մահ հավատարմություն են պահել (Մտ.20:23): Քրիստոսի հարսնացուի յուրաքանչյուր թեկնածու, որպես Հիսուսի իշխանակից, կգնահատվի իր մահվան պահին (տե՛ս 7.46 վիդեոն դատաստանի օրվա մասին):

Իսկ այժմ ուշադրություն դարձրեք 4-րդ համարին, որտեղ խոսվում է լոկ նրանց վերակենդանացման մասին, ովքեր չերկրպագեցին Սատանայի գազանին և նրա նշանը չստացան.

Հյտ.20:4 Տեսա գահեր, նաև նրանց, ովքեր նստեցին դրանց վրա, և նրանց դատելու իշխանություն տրվեց։ Տեսա նրանց, ովքեր Հիսուսի մասին վկայելու և Աստծու խոսքի համար սպանվել էին, ովքեր չերկրպագեցին գազանին, …Նրանք կենդանացան ու Քրիստոսի հետ թագավորեցին հազար տարի։

Այս տեքստի վերաբերյալ մի հարց է ծագում. քանի որ Հյտ.13:1-7-ի գազանը անդունդից դուրս է գալիս միայն Սատանայի դարաշրջանի վերջում, արդյո՞ք նշանակում է, որ Քրիստոսի իշխանակիցներ կդառնան լոկ նրանք, ովքեր ընդամենը այդ ժամանակ պայքար կմղեն Սատանայի գազանի ճնշումների դեմ։ Ոչ, դա այդպես չէ: Ինչո՞ւ։

Ինչպես հիշում ենք, Հյտ.6:9-11-ը նկարագրում է Աստծու ծառաների մի խմբի, ովքեր սպանվել էին շատ ավելի վաղ և սպասում էին, թե ե՞րբ են վերջապես իրենց նմանակ մնացածները իրենց պես սպանվելու և համալրելու այն պահանջվող որոշակի թվաքանակը, որն, ինչպես արդեն գիտենք Հյտ.7:3,4 և 14:1 համարներից՝ հավասար է հարյուր քառասուն չորս հազար Աստծու ծառաների, ովքեր պետք է Քրիստոսի հետ կանգնեն երկնային Սիոնում՝ որպես նրա իշխանակիցներ:

Այսինքն՝ Աստծու 144000 ծառաներից յուրաքանչյուրը, ով նույն կերպ սպանվել է Նոր Ուխտի դարաշրջանի տարբեր պատմական շրջափուլերում, հալածվել Սատանայի համակարգի այլաբանական «գազանների» (հեթանոս կամ աշխարհիկ) կառավարիչների կողմից՝ պաշտպանելով Աստծու և Նրա Քրիստոսի շահերը — մտնում է այդ թվաքանակի մեջ: Ուստի 144000 քրիստոնյաներից բաղկացած այդ ողջ խմբի անդամները որպես Եհովայի հավատարիմ ծառաներ՝ կդառնան առաջին հարության մասնակիցներ։

Իսկ վերջին գազանը ներկայացնում է այս համակարգի բոլոր «գազանաբնույթ» կառավարիչներին, ովքեր ճնշել են Աստծու ժողովրդին բոլոր ժամանակներում, թե՛ ՀՈւ-ի, թե՛ ՆՈւ-ի դարաշրջաններում: Քրիստոնեության ժամանակ գլխավոր գազանն ու Եհովայի հակառակորդը Հռոմն էր, որի օրոք ներդրվեցին ինկվիզիցիան և կեղծ քրիստոնեությունը, ու ոչնչացվեց Եհովայի ճշմարիտ պաշտամունքը: Իսկ ապագայում Հռոմի իրավահաջորդը դարձավ Սատանայի վերջին գազանը՝ Ռուսաստանը, որի մասին պատմվում է 7.6 հոլովակում։

Այսպիսով, եթե ամփոփենք 2-րդ հարցն այն մասին, թե ովքե՞ր են հարություն տալու Քրիստոսի իշխանակիցներին — ապա պատասխանը կհնչի հետևյալ կերպ. թե՛ ընտրելու, թե՛ երկնային կյանքի համար հարություն է տալու Քրիստոսի հարսին Անձամբ Եհովան՝ Իր գերագույն դատավորների որոշմամբ, ինչում կարելի է համոզվել Մտ.20։23; Դան.7:9,10,13,14,26,27; Հյտ.20։4-6 համարների տեքստերից։

Այժմ անցնենք 3-րդ հարցին.
3) ինչպե՞ս կարելի է մտնել Քրիստոսի այդ երկնային կառավարության մեջ։

Հիսուսը հայտարարեց, որ հավատացյալների համար երկնային գահերի վրա նստելու այդ հնարավորությունը կտրվի Նոր Ուխտի էրայում (Ղկ.22:28-30): Այնտեղ հայտնվելու համար հարկավոր է անցնել «Քրիստոսի փորձությունների կամ չարչարանքների միջով», ըստ Ղկ.22:28-30-ի։

Այսինքն՝ պետք է հավատարիմ մնալ Եհովային Նրա ճշմարտությունները տարածելու և արդարությունը պաշտպանելու հարցում (անարդար մարդկանց աշխարհում)՝ ցանկացած փորձության, նույնիսկ մահվան առաջ (Հյտ.6:9-11; 20:4,6): Այլ կերպ ասած, պետք է ընդօրինակել Քրիստոսին ԱՄԵՆ ԻՆՉՈՒՄ՝ ընթանալով դեպի Եհովան, ըստ Հիսուս Քրիստոսի հետքերի (1Պետ.2։21)։

Բայց պետք է ընդգծել, որ դա շատ դժվար է. այս աշխարհի մարդիկ սիրում են ապրել այնպես, ինչպես իրենք են ուզում՝ հոսանքին տրվելով: Նրանք չեն կամենում չափից դուրս լարվել կամ խորհրդածել բարոյականության մասին։ Մինչդեռ ապրել այնպես, ինչպես Եհովան է ակնկալում մեզնից և հետևել Հիսուսի հետքերին, չափազանց դժվար է (Քրիստոսի տառապանքների իմաստի մասին՝ տես 7.40 վիդեոն):

Պետք է լինել այնպիսի նախանձախնդիր և արտասովոր մի քրիստոնյա, ինչպիսին Պողոսն էր։ Ընդօրինակելով Հիսուսին, նա չէր խնայում ո՛չ իր ժամանակը, ո՛չ ուժերը, ո՛չ ինքն իրեն՝ Հիսուսի աշակերտների ժողովները կազմակերպելու և քարոզչական ծառայության մեջ Եհովայի կամքը կատարելու համար (Գրծ.20:18-21; 1Կոր.4:16; 9։16,26,27)։ Այս հանձնառությունը կատարելու գործում Աստված Պողոսին լրացուցիչ զորություն տվեց. նա Եհովայի օծյալն էր։ Եվ այդպիսին պիտի դառնան Քրիստոսի ապագա բոլոր իշխանակիցները (Գաղ.1:15,16; 2Կոր.1:21,22):

Այս առումով պարզ է, որ ՀՈՒ-ի դարաշրջանի բնակիչները, այսինքն բոլոր նրանք, ովքեր ապրել են մինչև Հիսուսի երկիր գալը (մինչ մ.թ.1-ին դարը), չեն կարող ընթանալ Քրիստոսի հետքերով և «անցնել Քրիստոսի փորձությունների միջով», որն անհրաժեշտ է երկնային կառավարության ընտրության համար։ Հետևաբար, ՀՈՒ-ի դարաշրջանի բնակիչները չեն լինի Քրիստոսի երկնային կառավարության մեջ: Բոլոր երկնային կառավարիչները կհավաքագրվեն Նոր Ուխտի դարաշրջանի քրիստոնյաների միջից:

Եհովան մի առանձնահատուկ հույս ունի կապած երկնային կառավարության հետ: Բոլոր երկնային այդ կառավարիչները՝ Հիսուս Քրիստոսի գլխավորությամբ, Արմագեդոնի ժամանակ մաքրելու են երկիրը չարից, որի ակունքը Սատանան և նրա օգնականներն են՝ չար մարդիկ, այսինքն՝ բոլոր նրանք, ովքեր ատում են արդարությունը և սիրում չարիք գործել, ովքեր ծաղրում և քամահրում են Եհովայի սուրբ բաները (Հյտ.16։16-21; 19։11-21)։

Չարերի համակարգի նկատմամբ Հիսուս Քրիստոսի հաղթանակից հետո կսկսվի Քրիստոսի Հազարամյա Թագավորությունը. այն կտևի 1000 տարի և կվերափոխի ոչ միայն Երկիր մոլորակը և Երկրի կառավարման համակարգը, այլև Երկրի հարություն առած բնակիչներին, որի մասին մանրամասն քննարկվեց նախորդ հոլովակում (տես նաև Եբր.11:40; Հյտ20:6; 21:3,4 համարները):

Հազարամյակի Երկրի բնակիչները Քրիստոսի երկնային կառավարության կողմից կնախապատրաստվեն մտնելու Եհովայի և Նրա որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի հավերժական թագավորությունը, որը կսկսվի Քրիստոսի 1000-ամյակից և Սատանայի վերջին փորձության ավարտից հետո (Հյտ.20:7-10): Ահա թե ինչու մարդկային այդ Թագավորությունը, որը Հիսուսը կձևավորի Երկրի վրա իր հազարամյա թագավորության ընթացքում, երբեք չի դադարեցնի իր գոյությունը, ինչպես կանխագուշակված է Դան.2:44-ում:

Իսկ այժմ մեզ մնաց պատասխանել վերջին հարցին.
4) ի՞նչ է լինելու Քրիստոսի երկնային կառավարության հետ՝ Երկրի վրա 1000 տարվա կառավարումից հետո։

Որտե՞ղ է այն գտնվելու և ի՞նչ է անելու այն բանից հետո, երբ Քրիստոսը Երկրի արդար հասարակությանը հանձնի Եհովային:
Պարզաբանենք.

Եթե կարճ ասենք, ապա այդ կառավարությունը ոչ մի տեղ չի անհետանալու և չի լուծարվելու. Քրիստոսի հարսնացուն դառնալու է Քրիստոսի կինը և ընդմիշտ ապրելու է Հիսուս Քրիստոսի հետ երկնքում՝ որպես նրա հավատարիմ օգնական: Իսկ ինքը՝ Հիսուսը, ինչպես արդեն գիտենք, հավիտյան լինելու է Եհովայի աջ ձեռքը կամ իր երկնային Հոր հավատարիմ օգնականն ու զինակիցը՝ օգնելով Նրան որպես Երկրի թագավոր, գործերը վարել Տիեզերքի այդ փոքրիկ հատվածում և Նրա ողջ արարչությունում: Այս մասին են Եբր.10։12; Հյտ. 21։22; և 22։1 համարները։

Իսկ ավելի մանրամասն դիտարկման համար անհրաժեշտ է ուսումնասիրել Հայտնություն գրքի 21 և 22 գլուխները: Համառոտ ցույց տանք նրանց էությունը. այսպիսով այն, թե Քրիստոսի 1000-ամյակից հետո որտեղ է լինելու երկնային կառավարությունը — հաղորդվում է Հյտ.21 և 22 գլուխներում, որոնցում Քրիստոսի 1000-ամյակից հետո նկարագրվում է մարդկության երանավետ կյանքը (Դիտարան Ընկերությունում /ԴԸ/, ի դեպ, ինչ-ինչ պատճառներով կարծում են, որ այս գլուխները նկարագրում են հենց Քրիստոսի 1000-ամյակը, մինչդեռ դա այդպես չէ.

Միլենիումը նկարագրում է լոկ Հայտնության 20-րդ գլուխը, իսկ 21 և 22 գլուխները նկարագրում են Աստծու հավերժական Թագավորությունը, որտեղ սուրբ մարդկությունը ապրելու է արդեն Միլենիումից և Սատանայի վերջին փորձությունից հետո (տե՛ս Հյտ.20:7-15; 21 և 22 գլուխները):

Դիտարկենք գլխավորը՝ Հայտնության 21 և 22 գլուխներից: Սկսենք նոր Երուսաղեմի նկարագրական պատկերով.

Հյտ.21։1-4,22-ում Հովհաննեսը նկարագրել է նոր երկրային աշխարհակարգը՝ «նոր Երուսաղեմ» անվանմամբ, որտեղ Եհովա Արարչի ներկայությունը Երկրի սուրբ մարդկանց մեջ այլաբանորեն ցույց է տրված խորանի կամ բառացի Երուսաղեմի տաճարի օրինակով։ «Նոր Երուսաղեմը» Աստծու հավերժական Թագավորության ժամանակ երկնքից իջնելու է Երկրի բնակիչների մոտ և իրենով ծածկելու է երկրի սուրբ մարդկության համայնքային ճամբարը, ինչպես վրանը կամ գմբեթը, որը մոտավոր պատկերով ցույց տրվեց նկարում:

Հետևաբար, նոր երկինքն ու երկիրը, այսինքն՝ երկրի կազմակերպչական նոր համակարգը, որը բաղկացած կլինի երկնային կառավարիչներից և երկրային հպատակներից, Հովհաննեսին ցույց տրվեց խորանի կամ Աստծու վրանի տեսքով, որտեղ ամբողջ երկիրը մարդկանցով հանդերձ, ըստ էության, կդառնա Աստծու տաճար՝ երկնային Սուրբ-Սրբերի հետ: Երկնքում կապրեն Եհովան և Քահանայապետ Հիսուսը: Հիմնականում սա էր նկարի իմաստը (Հյտ.21:1,2,22; 2Պետ.3:13):

Իսկ Հյտ.21:2,9-22-ում երկնքից երկիր իջնող նոր «Երուսաղեմ քաղաքը» այլաբանորեն կոչվում է «Քրիստոսի հարս-կինը»: Հարց. ինչպե՞ս կարող է «նոր Երուսաղեմը» լինել և՛ Աստծու վրանը մարդկանց հետ, և՛ Քրիստոսի կինը։ Շատ պարզ. Միլենիումից հետո, որտեղ գլուխը Քրիստոսն էր, նոր երկնային կառավարություն կհաստատվի, որտեղ գլուխը կլինի Եհովան։ Իսկ քահանայապետ և թագավոր Քրիստոսը իր հոգևոր կնոջ հետ կլինեն Եհովայի օգնականները՝ որպես Նրա քահանաներ և Հիսուսի իշխանակիցներ Երկրի վրա: Այսինքն՝ «նոր Երուսաղեմը» երկնային կառավարությունն է Երկրի վրա Եհովայի հավիտենական Թագավորության մեջ։

Նոր քաղաք «Երուսաղեմը» ներկայացված է Քրիստոսի իշխանակիցների կամ նրա հոգևոր «կնոջ» պատկերով, իսկ Եհովան և Քրիստոսը՝ որպես նրանց մեջ բնակվողներ։ 144000-ից ամեն ոք նույնքան թանկ է Եհովայի համար, որքան ոսկին, մարգարիտը և այլ գանձեր՝ մարդկանց մեջ։ Ուստի, քաղաքի ամբողջ այլաբանական «կազմը» (նրա պարիսպները, դարպասները և այլն), որոնք ներկայացնում են Քրիստոսի իշխանակիցներին, պատկերավոր կերպով նկարագրված են գանձերի տեսքով՝ ոսկի, մարգարիտ, շափյուղա, հասպիս, զմրուխտ և այլն, ինչն էլ արտացոլված է այս նկարում.

Աստծու Թագավորությունում Եհովայի, Քրիստոսի և 144000 թագավորների ու քահանաների համատեղ գործունեությունը կպարուրի Երկրի բնակիչներին հոգածության փայլով, ինչպես պաշտպանիչ ծածկոց կամ վրան՝ երկնային քաղաքի այլաբանական «գմբեթի» տակ, որը կառուցված է Աստծու կողմից, ինչը հայտնի է Եբր.11:10-ից: Երկրի վրա ապրող մարդկության սուրբ հասարակությունը իրեն հավիտյան ապահով կզգա:

Աստծու հավերժական Թագավորությունում մարդկանց համար նման պաշտպանիչ «ծածկոց», որտեղ թագավորն ու իշխանները դարեդար պատսպարան կլինեն այլաբանական քամիներից և վատ եղանակներից ու կապահովեն կայուն դրախտային կյանք՝ առանց տառապանքի և խնդիրների — կանխասացված էր դեռ վաղուց Ես.32։1,2-ում։ Ուստի զարմանալի չէ, որ Քրիստոսի հազարամյա թագավորությունից հետո, երբ Երկրի ողջ սուրբ մարդկությունը մեկընդմիշտ կհանձնվի Եհովային, երկնային կառավարությունը ոչ մի տեղ չի գնա և չի անհետանա։

Ի տարբերություն օծյալ քերովբեի, որին վստահված էր առաջին «մարդկային թագավորությունը» Եդեմում, բայց ով դավաճանեց Եհովային՝ դառնալով Սատանա, Քրիստոսի երկնային կառավարությունը ողջ հավերժության ընթացքում լինելու է Եհովայի հավատարիմ օգնականը՝ Երկրի վրա մարդկային Թագավորության կառավարման գործում (օծյալ քերովբեի անկման պատմությունը ներկայացված է Եզեկ.28:13-17-ում և Ծնն.3-րդ գլխում, տես նաև 7.61 վիդեոն):

Այդպես կկատարվեն նաև Դանիելի խոսքերը. Դան.7:18,27-ում մարգարեն կանխագուշակեց, որ մարդկանց թագավորությունը, որը կկազմավորվի Հիսուս Քրիստոսի և նրա իշխանակիցիների կողմից, գոյություն կունենա դարեդար, այսինքն՝ նույնիսկ Միլենիումից հետո: Այս Թագավորության բոլոր բնակիչները՝ Եհովան, Հիսուսը, նրա համակառավարիչները և Երկրի սուրբ մարդկությունը կդառնան ու կլինեն մեկ հոգևոր ընտանիք հավիտյան:

Այս հոգևոր ընտանիքի ղեկավարը, ինչպես և ընդունված է Աստծուն հաճո ընտանիքներում, բոլորի Հայրը և տիեզերքի գերագույն Տիրակալը կլինի Եհովան, իսկ Նրա որդին՝ Հիսուս Քրիստոսը և Քրիստոսի կինը (144000 իշխանակիցներ) կլինեն Եհովայի հավատարիմ օգնականները՝ երկրային աշխարհակարգի գործերի կազմակերպման գործում, որտեղ այլևս ոչինչ անիծված չի լինի, և որտեղ մարդկանց վրա առատորեն կթափվեն հավերժական կյանքի օրհնությունները, որ Արարչի կողմից Իր երկրային զավակների համար մտածված էին դեռ Երկրի ստեղծման սկզբից (Ծնն.1:28-31; Հով.20:17; 1Կոր.15։24-28; Հյտ. 21 և 22 գլուխներ)։

Իսկ եթե որևէ մեկին հետաքրքրում է իմանալ, թե ինչու Աստվածաշնչում Աստծու երկնային կառավարիչների թագավորությունը այլաբանորեն կոչվում է «Երուսաղեմ» անունով, այլ ոչ թե ասենք «Նազարեթ» կամ «Բեթել», ապա պատասխանի համար դիտեք խնդրեմ 7.9 վիդեոն:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

90. ՀԻՍՈՒՍ ՔՐԻՍՏՈՍԻ ԹԱԳԱՎՈՐՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ

Текст на армянском языке  к  видео 1.4а на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.90

Նախորդ հոլովակից տեղեկացանք Աստծու Թագավորության կամ երկնային կառավարիչ Եհովայի Թագավորության նշանակության մասին։ Իսկ այսօր կպարզենք, թե որն է Հիսուս Քրիստոսի Թագավորության նշանակությունը։ Մասամբ մենք արդեն խոսել ենք այդ մասին, իսկ այսօր կխոսենք ավելի մանրամասն։ Այսպիսով, ի՞նչ իմաստ է Աստվածաշնչի տեսանկյունից Հիսուս Քրիստոսի Թագավորությունը իր մեջ պարունակում:

Գրեթե բոլոր մյուս քրիստոնեական դավանանքներում, բացառությամբ Եհովայի վկաների (Ե.վ.), համարվում է, որ Աստծու Թագավորությունը և Քրիստոսի Թագավորությունը նույն բանն են, քանզի Հիսուսին դնում են Եհովա Աստծու տեղը, Ով անձնապես իջավ երկնքից մարմնավոր մարդու տեսքով (իբր՝ մինչ այդ նա Աստված Եհովան էր, իսկ Երկիր իջնելով՝ Իր վրա վերցրեց Քրիստոսի կերպարանքը)։ Այդպես են կարծում այն ​​հիմքով, որ Ս.Գիրքը «Աստված» բառը կիրառում է նաև Քրիստոսի առնչությամբ, օրինակ՝ Ես.9։6-ում Հիսուսը կոչվում է «հզոր Աստված», իսկ Հով.1։1-ում՝ Խոսք, որ Աստված էր: Ինչու այս տեսակետը չի համապատասխանում Ս.Գրքին, և ինչու Հիսուսը Եհովան չէ, Ով Երկիր իջավ մարմնով — մանրամասն քննարկել ենք 7.73 վիդեոյում:

Բացի սա, նրանք կարծում են նաև, թե Քրիստոսի Թագավորությունը երկնային դրախտային մի բնակավայր կամ քաղաք է՝ նախատեսված քրիստոնյաների երանության համար: Ըստ նրանց, երբ բոլորը հարություն առնեն և հրեշտակներ դառնան, կապրեն այնտեղ արքայավայել՝ ճոխության ու շքեղության մեջ, գահերին բազմած կուտեն և կխմեն Քրիստոսի հետ, կզբոսնեն երկնային այգիներում, կճախրեն անծայրածիր հեռուներ և այլն: Այսինքն կվայելեն երկնային այն բերկրանքները, որոնցից զրկված են եղել այս աշխարհում բազում խնդիրների ու տառապանքների պատճառով (հմմ. 2Տիմ.3:12):

Երբ նրանց հարցնում ես, թե ինչում է կայանում իրենց արքայությունը Քրիստոսի հետ, պատասխանում են, որ ապրելու են երկնքում՝ ուրախ և զվարթ, արքայական երանության մեջ (իբրև, թե դա վարձատրություն է Հիսուսից իրենց երկրային տառապանքների դիմաց): Ինչ արած, ամեն ոք, ով կարդում է Ս.Գիրքը, այս առումով կարող է ունենալ իր սեփական պատկերացումը: Չէ՞ որ վերը թվարկած երազանքների մի մասը վերցված է Ս.Գրքից, որի որոշ տեքստերում խոսվում է Քրիստոսի իշխանակիցների երկնային կյանքի և միատեղ ընթրիքի մասին, օրինակ՝ Ղկ.22:30, Եբր.12:22-24 և Հյտ.20:6 համարներում:

Բայց եթե դիտարկենք Քրիստոսի Թագավորության նշանակությունը Աստվածաշնչի ենթատեքստում, ապա կարող ենք տեսնել նրա առավել ամբողջական պատկերը, որն էլ հիմա կփորձենք անել։ Նախ հիշենք այն մասին, որ օրինակ, Հիսուսի Թագավորության մասին քաջատեղյակ էր Պողոս առաքյալը։ Գտնվելով Կողոսիայում, առաքյալը շնորհակալություն հայտնեց Եհովային այն բանի համար, որ Նա հնարավորություն է ընձեռում բոլոր հավատացյալներին մտնելու Իր սիրելի որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի Թագավորություն (Կող.1։12,13)։

Ուշադրություն դարձրեք, որ այս համարում Եհովան Ինքն Իրեն Հիսուս Քրիստոսը չի համարում, այլ Իրեն համարում է Հիսուս Քրիստոսի Հայրը – սա պարզ է առաքյալի խոսքերից։ Եվ նաև ինքը՝ Հիսուս Քրիստոսը, իրեն Եհովա Աստված չի համարում. մեռելների հարությունից հետո անգամ, երբ նա արդեն ոգեղեն անձ էր՝ իր աշակերտներին հայտնեց, որ գնում է իր Աստծու և Եհովա Հոր մոտ, Ով նաև բոլոր քրիստոնյաների Աստվածն ու Հայրն է (սա հայտնի է Հով.20:17; 1Պետ.3:18-ից):

Ուստի այն, թե Քրիստոսը Եհովա Աստվածն է, Ով երկիր եկավ մարդու տեսքով՝ հակասում է Ս.Գրքին։ Հիմա պարզենք, թե «Քրիստոսի ինչ Թագավորության» մասին էր խոսում Պողոսը և որտեղ է այն գտնվում։ Քրիստոսի առաջին աշակերտները գիտեին, որ Հիսուսն ինչ-որ «Թագավորություն» է ունենալու, իսկ իրենք այնտեղ դատավորներ և թագավորներ են լինելու՝ նրա հետ գահերին նստած: Երբ Հիսուսը երկինք գնաց, նրանք հասկացան, որ Հիսուսը երկնքում է թագավոր լինելու: Հետևաբար, որպես դատավորներ և թագավորներ, իրենք ևս երկինք են գնալու: Սա արտահայտված է այս նկարում.

Սակայն Հիսուսի Արքայությունում նրա աշակերտները ոչ միայն պիտի ընթրեն նրա հետ, այլ նաև դատեն Իսրայելի 12 ցեղերին: Սա հայտնի է Ղկ.22:30; Հով.12։26; Փպ.3։20; Հյտ.5։10-ից։ Այսինքն, Հիսուսի հետ թագավորելը ոչ թե արքայական երանությամբ ապրելն է պալատների և երկնային այգիների շքեղության մեջ, այլ Իսրայելի հարություն առած 12 ցեղերին և նրանց հետ մյուս հարություն առածներին ուսուցանելու և երկրի վրա նրանց կյանքը կազմակերպելու մեծ աշխատանքը: Հենց սրանում է Իսրայելի 12 ցեղերի և 1-ին դ.-ում Քրիստոսին մերժածների դատաստանը, որի մասին մանրամասն խոսել ենք 7.46 հոլովակում:

Այսպիսով, Հիսուսի ապագա «Թագավորությունը» աշակերտները կոչեցին «Աստծու սիրելի որդու Թագավորություն» (Մտ.20։21, 2Պետ.1։11, Կող.1։13)։ Նրանք հասկանում էին, որ դա ոչ թե Եհովայի, այլ Նրա որդու «Թագավորությունն» է։ Իսկ ի՞նչ ասաց Հիսուսը այդ ապագա Թագավորության մասին։ Ասաց, որ այն Սատանայի աշխարհից չէ, և քանի դեռ այս աշխարհում գործում է Սատանայի Թագավորությունը, Հիսուսն իր հոգևոր արժեքներով չի կարող կապ ունենալ Սատանայի ներկա աշխարհակարգի հետ և թագավորել մարդկության վրա (նրանց հոգևոր կողմնորոշումները չափազանց տարբեր են, Ղկ.4:6-8; Հով.18:36):

Հիսուսը Եհովայի կողմից Սատանայի աշխարհ ուղարկվեց լոկ կարճ առաքելությամբ՝ փրկագնելու մարդկանց և բացելու քր.ության դարաշրջանը, որ նոր ուխտը Եհովայի հետ ուժի մեջ մտնի և վերջ գտնի ՀՈՒ-ը (Հռ.10:4; այդ մասին տե’ս 7.91 վիդեոն): Իսկ Սատանայի դարաշրջանի ավարտից հետո Հիսուսը նոր միայն կլինի իր Թագավորության թագավորը, որտեղ երկնային գահեր են պատրաստված նաև իր ապագա իշխանակիցների համար (Ղկ.22։29,30; Մտ.16։28; Հով.3։16,17)։ Թեև Հիսուսն այդ Թագավորությունն իրենն էր կոչում, ընդունում էր սակայն, որ իր Թագավորության ծրագրի Հեղինակը և կազմակերպիչը ինքը չէ, այլ իր Հայր Եհովան։ Ինչո՞ւ։

Որովհետև Եհովան է ընտրում Քրիստոսի երկնային իշխանակիցների թեկնածուներին՝ ըստ Մտ.20։23-ի։ Բացի այդ, Հիսուսն իրենով չէ, որ իշխանություն է ունենալու, այլ Եհովա՛ն է նրան այդ լիազորությունը տալու: Այդ Թագավորությունը տրվելու է Հիսուսին հազար տարով: Հիսուսը գահակալելու է մարդկության պատմության 7-րդ՝ վերջին փողի հնչման պահին, որը հայտնի է Մտ.28։18; Հով.5։22; Հյտ.11։15-18; 20։6; նաև Սաղ.110:1,2-ից, ուր ասվում է, որ Եհովան Իր որդուն կտա թագավորական գավազանը և, երբ ժամանակը գա, թույլ կտա նրան գահակալել, կարգուկանոն հաստատել Երկրի վրա, իրագործել Աստծու դատաստանը՝ վարձատրելով բոլորին ըստ իրենց գործերի։

Այսպիսով, պարզեցինք, որ Քրիստոսի Թագավորությունը ապագայի մի Թագավորություն է, որտեղ, ըստ Եհովայի ծրագրի և բարեհաճության, Հիսուսը երկնքում թագավոր է լինելու իր երկնային իշխանակիցների հետ՝ 1000 տարով։ Այժմ ճիշտ պահն է հիշել «Թագավորություն» բառի իմաստը, որպեսզի ավելի ամբողջական պատկերացում կազմենք Հիսուսի այդ Թագավորության նշանակության մասին: Եվ այսպես, ի՞նչ է նշանակում «թագավորություն» բառը Աստվածաշնչի տեսակետից։ Հիշեցնենք դա մեզ արդեն քաջածանոթ նկարով.

Նախորդ հոլովակից պարզեցինք, որ Աստվածաշնչում նշված «Թագավորություն» արտահայտությունը վերաբերում է թե՛ մարդկային թագավորություններին, թե՛ Աստծու երկնային թագավորությանը։ Մարդկային թագավորությունների համար «թագավորություն» բառը նշանակում է պետություն կամ երկիր, որտեղ կա կառավարիչ և հպատակներ, ովքեր ապրում են կառավարչի տարածքում և հնազանդվում նրա օրենքներին (սա ցույց է տրված իրար հաջորդող մարդկային թագավորությունների մարգարեության մեջ՝ Դան.2:37-44-ում):

Նույնը կիրառելի է Աստծու Արքայության առումով, միայն թե այնտեղ կառավարիչը երկրային մարդ չէ, այլ երկնքի Աստվածը: Այսինքն, ինչպես հիշում ենք, Աստծու Թագավորությունը Եհովայի ԱՄԲՈՂՋԱԿԱՆ հոգևոր «երկիրն» է կամ ապագա երկրային աշխարհակարգում Նրա իրերի համակարգը՝ երկնային տիրակալով և երկրային հպատակներով, ովքեր ապրում են Եհովայի տիրապետության տարածքում և հնազանդվում Նրա օրենքներին։ Նույն զուգահեռով կարելի է ընկալել Քրիստոսի Թագավորությունը: Հիշեցնենք դա մեզ արդեն հայտնի նկարով.

Այսպիսով, «Քրիստոսի թագավորությունը» նույնպես մի ապագա հոգևոր «երկիր» կամ պետություն է, որտեղ կառավարիչները երկնային թագավորներն են՝ Քրիստոսի գլխավորությամբ, իսկ հպատակները՝ Երկրի հարություն առած բնակիչները, ովքեր ապրելու են Թագավոր-Քրիստոսի օրենքներով։ Քրիստոսի հազարամյա Թագավորությունը կսկսվի Արմագեդոնից և Սատանայի ձերբակալությունից հետո՝ արդար և անարդար մարդկանց հարությամբ, ովքեր Քրիստոսի ձայնով դուրս կբերվեն գերեզմաններից՝ երկրի վրա ապրելու համար (տե՛ս Հով.5:28,29; Հյտ.20:1-3 համարները):

Քրիստոսի հազարամյա Թագավորությունը նաև տարբեր կերպերով են կոչում, օրինակ՝ իրերի քրիստոնեական համակարգ, նոր աշխարհ կամ նոր աշխարհակարգ, Միլիենիում («միլիենիում» բառից, որ նշանակում է ժամանակի չափման միավոր՝ հավասար 1000 տարվա): Ինչպիսի՞ն կլինի կյանքը Հազարամյակում: Կլինի ուրախ, հետաքրքիր գործերով լի, իմաստնորեն կազմակերպված՝ արդար երկնային կառավարության կողմից, այսինքն մոտավորապես այնպիսին, ինչպիսին այս նկարում է.

Բոլոր նրանք, ովքեր հարություն կառնեն Քրիստոսի Թագավորությունում, հազար տարի կսովորեն ապրել Աստծու սուրբ ճշմարտությամբ, որ հասնեն հոգևոր կատարելության՝ Քրիստոսի երկնային կառավարության առաջնորդության և հսկողության ներքո (Եբր.11:40): Բոլոր հարություն առածները կկարողանան ապրել հազար տարի՝ առանց ծերանալու, հիվանդության և վշտի: Այնտեղ ամեն մեկն իր տունը կունենա, ուրախություն կստանա իր աշխատանքից: Հազարամյակի երեխաները կծնվեն երջանկության, ոչ թե վշտի համար, գիշատիչ կենդանիներ չեն լինի, առյուծը անվտանգ կլինի (Ես.65:21-25; թե ինչպիսին կլինի կյանքը Քրիստոսի Հազարամյակում՝ տես 7.57 վիդեոն):

Իսկ ո՞ւմ հարություն կտա Հիսուսը իր Թագավորությունում։ Հարություն կտա բոլորին, ում մեջ ինչ-որ լավ բան գտնվի, և ով նշված է Եհովայի կյանքի գրքում, որն Աստծու կողմից սկսվել է գրվել այս չար համակարգի առաջին օրից, երբ մարդիկ հայտնվեցին այս աշխարհում (այսինքն՝ այն սկզբից, երբ Ադամի սերունդները սկսեցին ծնվել դրախտից դուրս):

Հենց այդ գրքով է առաջնորդվելու Հիսուսը՝ կյանքի վերադարձնելով արդարներին (այսինքն, նրանց, ովքեր ծառայել են Եհովային), և անարդարներին (այսինքն, նրանց, ովքեր ինչ-որ պատճառով չեն կարողացել դա անել Սատանայի համակարգում, բայց որոնց հնարավորություն կտրվի ճանաչել Եհովային Միլենիումում, սա հայտնի է 1Թգ.14:13; Մղք.3:16,17; Գրծ.24:15; Հյտ.17:8 համարներից):

Արդյո՞ք Ադամի բոլոր սերունդները հարություն կառնեն Միլենիումում։ Ոչ: Աստվածաշնչից հայտնի է, որ որոշ մարդիկ կջնջվեն «կյանքի գրքից» դեռ այս համակարգում, այդ իսկ պատճառով նրանք չեն կարողանա մտնել Քրիստոսի հազարամյա Թագավորություն (Հիսուսը նրանց հարություն չի տա): Իսկ հարություն առած մարդկանցից ոմանք էլ կջնջվեն Քրիստոսի Թագավորության ընթացքում կամ Հազարամյակի ավարտից հետո՝ Սատանայի վերջին փորձության ժամանակ, որը սպասվում է Քրիստոսի Թագավորությունում 1000 տարվա նրանց կյանքից հետո (Ել.32:33; 17:14; 2Օր.29:19-21; Հյտ.20:7-10; մանրամասն այս մասին՝ տ՛ես 7.58 վիդեոն):

Սատանայի վերջին փորձությունը կբացահայտի, թե Հազարամյակի բնակիչներից ովքեր են հաղթել մեղքին և հասել Եհովայի զավակների սրբությանը, և ո՞ւմ կարելի է վստահել ու Իր հավիտենական Արքայության մեջ մոտ թողնել կենաց ծառին, որն անհասանելի էր դարձվել Ադամի մեղքի ժամանակներից: Այդպես, Ադամի բոլոր հարություն առած հետնորդները, ովքեր Միլենիումում կցանկանան դառնալ Եհովայի զավակները և արտացոլել Նրա պատկերը իրենց ներքին էության մեջ, կդառնան Նրա հավիտենական Թագավորության բնակիչներ։ Դա տեղի կունենա Քրիստոսի հազարամյա իշխանությունից հետո (Ծնն.3:22-24; Հյտ.20:7-10; 21:3,4,7; 22:1-3):

Այսպիսով, Աստվածաշունչն ուսուցանում է, որ հարություն առած մարդկության համար Միլենիումը կամ Քրիստոսի հազարամյա Արքայության դարաշրջանը ժամանակավոր մի «երկիր» կամ միջանկյալ դարաշրջան է Երկրի պատմության մեջ, որը կսկսվի Արմագեդոնից հետո, և որտեղ, Քրիստոսի գլխավորությամբ, կիրագործվի սահուն անցում դեպ Եհովայի հավերժական Թագավորություն, որը պատրաստված է միայն Եհովայի «հեզ գառների» համար (Եհովային լսող աստվածավախ մարդկանց համար, Մտ.5։5; 25։34, այդ մասին տես նաև 7.56 վիդեոն)։

Հազարամյակի այդ ժամանակավոր «երկրում» Հիսուս Քրիստոսը դեռ կլինի միջնորդ Աստծու և հարություն առած մարդկանց միջև, ովքեր Քրիստոսի երկնային կառավարության օգնությամբ ընթանալու են դեպի հոգևոր կատարելություն (1Տիմ.2:5; Եբր.11:40): Հազարամյակի ավարտից հետո Աստծու հարաբերությունները մարդկանց հետ, որոնք կորսվել էին Ադամի մեղքի պատճառով՝ ամբողջությամբ կվերականգնվեն, և միջնորդի կարիք այլևս չի լինի. երբ մարդիկ մեղքին հաղթելով՝ սուրբ դառնան, Քրիստոսը այդ սուրբ մարդկությանը կհանձնի իր Հայր Եհովային: Այդ ժամանկից սկսած Աստված կլինի ամեն ինչ ամենքի համար:

Այսինքն, շնորհիվ Քրիստոսի կառավարման, 1000 տարի նրա Թագավորությունում կրթվելուց հետո մարդիկ կսովորեն ճշտորեն պատվել Եհովային և ձեռք բերել Աստծու երկրային զավակների հոգևոր կատարելության կամ սրբության լրիվությունը, ինչը լիովին կվերականգնի նրանց ներդաշնակությունը Արարչի և Նրա ստեղծագործության հետ։ Դրանից հետո, ողջ հավերժության մեջ, Աստծու և մարդկանց ներդաշնակությունն այլևս երբեք չի խախտվի: Երկրի վրա դրախտային կյանքի պայմանները, որոնք ծրագրել էր Եհովան ի սկզբանե՝ կվերականգնվեն, և Նա կհաղորդակցվի մարդկանց հետ այլևս առանց միջնորդների (ինչպես որ էր Եդեմում առաջին մարդկային զույգի հետ, 1Կոր.15:24,25,28; Հյտ..21:3,4,7).

Այսպիսով, երբ Հիսուսը սուրբ մարդկության Թագավորությունը հանձնի իր Հորը, և Եհովան ամեն ինչ վերցնի իր «ձեռքը»՝ Երկրի համար կսկսվի «Աստծու Հավիտենական Թագավորության» դարաշրջանը, այն «հավիտենական օրվա» չվերջացող դարաշրջանը, որին բոլոր քրիստոնյաները սպասում էին մ.թ.1-ին դարից սկսած, և որին սպասում ենք նաև մենք այսօր: Այդ նոր համակարգի մասին է 2Պետ.3:13-ի հիշատակումը:

Եվ քանի որ այդ հավիտենական Թագավորության կազմավորման հեղինակները Եհովան և Նրա Քրիստոսը կլինեն, Երկրի արդար բնակիչների այդ հավերժական «Կառույցը» կպատկանի նրանց երկուսին: Սակայն Եհովան կլինի նրա գերագույն երկնային Կառավարիչը, իսկ Հիսուսը իր Հոր աջ ձեռքը կամ գլխավոր օգնականը ողջ հավերժության մեջ (Եբր.10:12): Ուստի այդ Թագավորության մասին, որին նախորդելու է Քրիստոսի 1000-ամյա կառավարումը, ասվում է, որ այն Եհովայի և Նրա Քրիստոսի Թագավորությունն է, այդ մասին տես 2Պետ.1։11; Եփ.5։5; Հյտ.11։15; 12:10; 21:3,4,7,22; 22։1-3-ում։ Այս գաղափարն արտահայտված է մեզ արդեն ծանոթ նկարում.

Իսկ ի՞նչ է լինելու Քրիստոսի երկնային կառավարության հետ, որին վերապահված է 1000 տարի իշխել երկրի վրա։ Որտե՞ղ է այն գտնվելու և ի՞նչ է անելու այն բանից հետո, երբ Հիսուս Քրիստոսը Երկրի արդար հասարակությանը հանձնի Եհովային: Ինչպե՞ս կարելի է հայտնվել այդ կառավարության մեջ, և ո՞վ է հարություն տալու Քրիստոսի այդ իշխանակիցներին: Այս և այլ բաների մասին կիմանանք հաջորդ անգամ, եթե Աստված թույլ տա:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

89. Ի՞նչ են նշանակում «Աստծու Թագավորություն» և «Երկնքի Արքայություն» արտահայտությունները:

Текст на армянском языке  к  видео 1.3а на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.89

Շատերը գիտեն «Աստծու Թագավորություն» կամ «Երկնքի Թագավորություն» արտահայտությունները: Ուստի, երբ մեկը մահանում է, նրա ետևից ասում են՝ լույսերի մեջ լինի, նկատի ունենալով «Երկնքի Արքայությունը» և կարծելով, որ իրենց այս մաղթանքից հետո հանգուցյալը կկենդանանա և կապրի երկնքում։ Այս տեսակետը տարածված է շատ քրիստոնեական դավանանքների մեջ, ուստի քրիստոնյա համարվող երկրներում մահացողների համար ցանկանում են, որ վերջիններս լույսերի մեջ լինեն, այսինքն փոխադրվեն Երկնքի Արքայություն՝ հուսալով, որ Աստված կընդունի նրանց այնտեղ:

Իսկ եթե դու, սիրելի ընթերցող, դարձել ես Ե.վկա, ապա սովորել ես, որ Աստծու Թագավորությունը կամ Երկնքի Արքայությունը Հիսուս Քրիստոսի երկնային կառավարությունն է, ուր հարություն առնելուց հետո լոկ սահմանափակ քրիստոնյաներ են գնալու: Նշենք, որ և՛ առաջին, և՛ երկրորդ հավատալիքները հիմնված են Ս.Գրքի վրա: Օրինակ՝ երկնքում ապրելու մասին նշված է Փլպ.3։20-ում, իսկ Մտ.8:11-ում ասվում է, որ Աբրահամը և մյուս հայրապետները կլինեն Երկնքի Արքայությունում: Ե.վ.-ներն էլ հիմնվում են, օրինակ, Դան.7:14,27 և Ղուկ.22:29,30 համարների վրա, ուր խոսվում է Քրիստոսի և առաքյալների երկնային գահերի մասին:

Բայց պարզ է, որ Ս.Գիրքը չի կարող Աստծու Թագավորության մասին տարբեր վկայություններ տալ։ Ոչ Եհովան, ոչ Քրիստոսը Թագավորության մասին չէին սովորեցնի իրարից տարբեր այնպիսի ուսմունքներ, որոնք առկա են Ե.վ.-ների և ոչ Ե.վկա քրիստոնյաների միջև: Եկեք պարզենք, թե ի՞նչ է ասում Աստվածաշունչը Աստծու Թագավորության և Երկնքի Արքայության մասին: Արդյո՞ք Երկրի բոլոր բնակիչները իսկապես պետք է մի օր ապրեն երկնքում: Ովքեր, համաձայն Գրծ.17:11-ի, ցանկանում են այս առումով վերստուգել իրենց ս.գրային գիտելիքները, առաջարկում ենք քննել այս հարցերը՝ «Թագավորություն» բառի աստվածաշնչյան նշանակության համատեքստում:

Սկսենք հետևյալ հարցից. Ո՞վ կարող է ապրել երկնքում, ըստ Աստվածաշնչի։

Ս.Գիրքը հայտնում է, որ Քրիստոսի Աստվածն ու Հայրը՝ Եհովան, իսկապես ապրում է երկնքում (որ քրիստոնյաների Աստվածը Քրիստոսի Հայրն է և Աստվածը, ասված է Հով.20:17-ում): Նա, ով կարդում է Ավետարանը, արդեն գիտի, որ Աստված ոգի է և ոչ թե մարդ: Այդ իսկ պատճառով էլ նա կարող է ապրել երկնքում (համոզվելու համար նայեք 1Թագ.8:30; Սաղ.115:3; Հով.4:24 համարները: Այստեղ և այսուհետ, եթե այլ բան նշված չէ, Աստվածաշնչի բոլոր տեքստերը վերցված են Նոր Աշխարհ թարգմանությունից):

Այսպիսով, Աստված ապրում է երկնքում, և ունի Իր ոգեղեն բնակավայրը կամ այլաբանական կացարանը, որտեղ ապրում են Ինքը, հարություն առած Քրիստոսը և հրեշտակները (սա մենք գիտենք, օրինակ, Եբր.12:22 և Հյտ.13:6-ից): Երկնքի բոլոր բնակիչները, ներառյալ հարություն առած Հիսուսը, նույն անմարմին ոգիներն են կամ ոգեղեն անձինք, ինչպես Աստված: Նրանք նույնպես Աստծու հետ ապրում են երկնքում (մեզ անհայտ տիեզերական ընդարձակության մեջ կամ դրանից դուրս: Այն, որ Հիսուսը մահացավ մարդու մարմնով, իսկ հարությունից հետո դարձավ ոգեղեն անձ կամ ոգի, ասված է 1Պետ.3:18-ում):

Ժամանակ առ ժամանակ երկնքի բոլոր բնակիչները հավաքվում են միասին և քննարկում Աստծու նպատակների իրագործման հետ կապված որոշ հարցեր (սա հայտնի է, օրինակ, Հոբ 2։1 և 1Թագ.22։19-22 համարներից): Այսինքն՝ երբ խոսում կամ մտածում ենք Երկնքի Արքայության և նրա բնակիչների մասին, ապա Աստվածաշնչի տեսանկյունից Երկնքի Արքայությունը պետք է առնվազն համարենք ոգիների կամ ոգեղեն անհատականությունների համար նախատեսված բնակավայր։

Իսկ կարո՞ղ են մսից և արյունից կառուցված մարդիկ ապրել երկնքում։ Նախ, նույնիսկ ֆիզիկայի օրենքն է ցույց տալիս, որ դա անհնար է. մարդու կազմվածքը այնպիսին է, որ նա չի կարող ապրել տիեզերքում։ Երկրորդ՝ Աստվածաշնչում առկա են բազմաթիվ տեքստեր, որտեղ հստակ տարբերություն է դրված Աստծու և մարդկանց բնակության վայրերի միջև: Աստծու բնակության համար նախորոշված է երկինքը, իսկ մարդու համար՝ երկիրը (սա հայտնի է Սաղ.115:16 և Ժող.5:2-ից, որոնցում նշվում է, որ երկինքը Աստծու համար է, իսկ երկիրը Նա տվել է մարդուն):

Նույնիսկ եթե խոսենք հեզ մարդկանց և արդարների կյանքի մասին, նրանք ևս չեն մտնելու երկնային բնակավայր, քանզի նրանց համար ևս նախատեսված է Երկիրը, ինչը գիտենք Սաղ.37։29 և Առ.2։21-ից: Հիսուսը դա շեշտեց Մտ.5։5-ում։ Սա նշանակում է, որ միս ու արյունից կազմված մարդու համար Երկնքի Արքայության կյանքը՝ երկնային կյանք չի նշանակում, այլ նշանակում է բոլորովին այլ մի բան: Թե ի՞նչ կոնկրետ՝ կիմանանք քիչ անց, բայց առայժմ տեսնենք, թե է՞լ ինչ է Աստվածաշնչից մեզ հայտնի Երկնքի Արքայության մասին:

Օրինակ, ինչպես ամենասկզբում նշեցինք, Մտ.8։11-ը մեզ հաղորդում է, որ հարություն առած Աբրահամը նստելու է Երկնքի Արքայությունում շատ այլ մարդկանց հետ։ «Նստել» կամ բնագրային «թիկնել» բառը՝ խնջույքի հավաքի նշանակություն ունի, քանի որ հրեաները միասին բոլորը թիկնում էին միայն այն դեպքերում, երբ հավաքվում էին մի սեղանի շուրջ ընդհանուր հացկերույթի համար, ինչում կարող ենք համոզվել՝ նայելով, օրինակ, Մարկոս ​​14:18 համարը:

Իսրայելում ընդունված էին կարճոտն սեղանները, այդ պատճառով հրեաները կիսապառկած էին խնջույք անում, հատակին թիկնած։ Սա նկատի առնելով, կարող ենք պատկերացնել, թե ինչ է նշանակում Երկնքի Արքայությունը Աբրահամի և նրա հետ հարություն առած մյուս արդար մարդկանց համար: Եթե ​​պարզաբանենք, թե որտեղ են լինելու հարություն առած Աբրահամը և նրա հետ սեղանի շուրջ թիկնած մյուս մարդիկ, ապա պարզ կդառնա նաև Երկնքի Արքայության իմաստը հարություն առած այդ մարդկանց համար:

Այսպիսով, ի՞նչ է նշանակում Երկնքի Արքայությունը Աբրահամի և հարություն առած մյուս մարդկանց համար։

Աստվածաշնչից հայտնի է, որ հավերժ կյանքը Աբրահամին խոստացվել էր այն ԵՐԿՐԻ ՎՐԱ, որի վրա նա մի ժամանակ ապրում էր: Այդ երկիրը որպես հավիտենական ունեցվածք՝ խոստացված է նրան, և Աստված Իր ՀԵՆՑ ԱՅԴ խոստումն է, որ անպայման կկատարի, քանզի միշտ պահում է Իր խոստումները (Ծնն.17:8 և Ես.55:11 տեքստերը հաստատում են դա): Իսկ եթե Աստված Աբրահամին երկնքում բնակեցնի, այդ դեպքում կխախտի Իր խոստումը, ինչը չի կարող պատահել:

Աբրահամի մասին հայտնի է նաև, որ նա անհամբեր սպասում էր ապագա այն ժամանակին, երբ Աստծու երկնային «քաղաքը» կամ հոգևոր «Երուսաղեմը» կծագեր մարդկանց համար և կիջներ երկնքից երկիր (սա հայտնի է Եբր.11։10; Հյտ.21։2-ից)։ Այսինքն՝ Աստծու երկնային այդ քաղաքը նախատեսված է Երկրի բնակիչներին օգնելու համար:

Ինչպես տեսնում ենք, Աբրահամը, Իսահակը և Հակոբը, որոնց մասին ասվում է, որ նրանք կթիկնեն Երկնքի Արքայությունում, Ս.Գրքի տեսակետից՝ երկինք չեն գնա, այլ կապրեն Երկրի վրա։ Եվ ուրեմն, մնացած «բազում» բոլոր մարդիկ, ովքեր հարություն առնելուց հետո Երկնքի Արքայությունում Իսրայելի նահապետների հետ կթիկնեն նույն սեղանի շուրջ — ևս երկինք չեն գնա (մենք դիտարկում ենք Մտ.8:11-ի տեքստը, իսկ մահացածների հարության մասին հայտնի է Հով.5:28,29 և Գրծ.24:15-ից):

Իսկ սա իր հերթին նշանակում է, որ Երկնքի Արքայությունը, որտեղ նահապետները և «շատերը» հարություն առնելուց հետո կմիանան Եհովայի երկրպագությանը — ՈՉ երկինքն է, ՈՉ էլ երկնային գահերը, քանի որ Հիսուսը եկրնային գահերի հրավիրեց միայն այն քրիստոնյաներին, ովքեր կանցնեն Քրիստոսի ճանապարհը (Ղկ.22:29,30): Իսկ քանի որ Աբրահամը և Հին Ուխտի դարաշրջանի բոլոր մյուս նահապետներն ու Աստծու մյուս ծառաները մահացել են Քրիստոսից առաջ և հնարավորություն չեն ունեցել նրա հետքերով գնալու, ուրեմն և չեն կարող երկնային գահերին հասնել:

Հնում ապրած բոլոր Ե.վ.-ների համար, ինչպես հենց նոր դիտարկեցինք, Աստված կյանք է խոստացել երկրային տիրույթում, որտեղ և Աբրահամն է ապրել, և այդ խոստումը Աստված չի կարող չկատարել (Մտ.8:11; այն մասին, թե ինչու Հին Ուխտի դարաշրջանի Աստծու ծառաները չեն համալրի Քրիստոսի երկնային կառավարությունը — ավելի մանրամասն քննարկել ենք 7.88 հոլովակում):

Է՞լ ինչ է Աստվածաշնչից մեզ հայտնի Երկնքի Արքայության մասին։ Հայտնի է, որ Երկնքի Արքայությունը նաև ա՛յլ կերպ է կոչվում: Օրինակ, Ղուկասը, Աբրահամի մասին հայտնելով նույնը, ինչ Մատթևոսն է հայտնում Մտ.8։11-ում, ասում է, որ նահապետը շատերի հետ թիկնելու է Աստծու Թագավորության մեջ (սա գրված է Ղկ.13։28,29-ում, հմմ. Մտ.8։11,12-ի հետ)։ Այսինքն՝ Երկնքի Արքայությունը և Աստծու Թագավորությունը աստվածաշնչյան միևնույն հասկացության իմաստն են կրում:

Է՞լ ինչպես է Երկնքի Արքայությունը Աստվածաշնչում կոչվում։ Մտ.26:29-ում և 6:10-ում այն ​​կոչվում է «Հիսուս Քրիստոսի Հոր Թագավորություն», իսկ Մտ.13:43-ում՝ «Արդարների Հոր Թագավորություն», այսինքն՝ Եհովա Աստծու Թագավորություն, քանի որ արդարների Հայրը Եհովա Աստվածն է։ Նաև Ս.Գիրքը հայտնում է, որ Աստծու այդ ապագա Թագավորությունում, որտեղ հարություն առած արդարները կթիկնեն սեղանի շուրջ, Աստծու կամքը Երկրի վրա կկատարվի այնպես, ինչպես որ այն կատարվում է երկնքում (դա արձանագրված է Մտ.6։10-ի Հիսուսի աղոթքում)։

Սա նշանակում է, որ Երկնքի կամ Աստծու Արքայությունը ընդգրկում է ոչ միայն երկնային, այլ նաև Եհովայի տիեզերակարգի երկրային ոլորտը, ինչը, ինչպես արդեն քննարկեցինք, հաստատվում է նաև երկնային Երուսաղեմի Երկիր իջնելու փաստով (Հյտ.21:2; Մտ.8:11; Ղկ.13:28): Ինչպես արդեն գիտենք, Հիսուսն ինքը հաստատեց այս չար համակարգի բոլոր հեզ մարդկանց երկրային ապագան. նրանք բոլորը Աստծու Թագավորության մեջ կժառանգեն երկիրը և մշտապես կապրեն երկրի վրա (Մտ.5:5-ում Հիսուսը մեջբերեց մի հատված Սղ.37։11-ից)։

Ինչո՞ւ է երկիրը հեզ մարդկանց համար նախասահմանված։ Որովհետև Աստծու Թագավորությունը կամ Երկնքի Արքայությունը, որը նույն բանն է, հավերժական կյանքով պատրաստված է ՄԻԱՅՆ ԱՅԼԱԲԱՆԱԿԱՆ ՀԵԶ «ՈՉԽԱՐՆԵՐԻ» ՀԱՄԱՐ (Աստծուն լսող Աստվածավախ մարդկանց համար, ինչը հայտնի է ոչխարների և այծերի առակից, տե՛ս Մտ.25։34-ը)։ Հենց նրանք են, որ Աստծու ապագա Թագավորության մեջ երկրի վրա պիտի կատարեն Նրա կամքը, ինչպես դա հրեշտակների կողմից կատարվում է երկնքում (Մտ.6:10; Հյտ.21:3,4):

Եվ քանի որ Աստծու Թագավորությունը կտակված է Եհովայի բոլոր հեզ «ոչխարներին», ինչը հայտնի է Մտ.5։5-ից և 25:34-ից, ուրեմն և խոսելով այն մասին, որ Աստծու Թագավորությունը պատրաստված է վերջիններիս համար՝ Հիսուսը նկատի չուներ, որ այդ հեզ մարդիկ երկնքում իր հետ միասին նստելու են երկնային գահերին։ Քրիստոսի հետ երկնքում նստելու են ոչ թե «ոչխարները», այլ Քրիստոսի կրտսեր եղբայրները՝ այն քրիստոնյաները, ովքեր օծվել և հավատարիմ են մնացել Եհովային բոլոր փորձություններում (Մտ.25:31,40; տե՛ս 7.35 վիդեոն այն մասին, թե ինչով են օծյալները տարբերվում չօծյալներից):

Եվ քանի որ հեզ «ոչխարները» պետք է ապրեն Աստծու Թագավորությունում, որոնց Հիսուսը Մտ.5:5-ում կյանք խոստացավ երկրի վրա՝ նշանակում է ԱՍՏԾՈՒ ԹԱԳԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ՆՐԱՆՑ ՀԱՄԱՐ ՉԻ ԿԱՐՈՂ ԼԻՆԵԼ ԵՐԿՆՔՈՒՄ ԼՈԿ ՈՐՊԵՍ ԵՐԿՆԱՅԻՆ ԿԱՌԱՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆ: Է՞լ ինչ է Ս.Գիրքը հայտնում Աստծու Թագավորության կամ Երկնքի Արքայության մասին: Հայտնում է, որ այդ Թագավորությանը Քրիստոսի 1-ին գալստից ի վեր սպասել և սպասում են բոլոր քրիստոնյաները (Հիսուսը դա նշեց Մտ.6։10-ում)։

Ընդգծենք, որ քրիստոնյաները ոչ թե խնդրում են, թե երբ կսկսի ԻՇԽԵԼ Աստծու Թագավորությունը, ասես, թե այն երկնքում մի կառավարություն է, այլ խնդրում են, որ այն ԳԱ: Այլ կերպ ասած, քրիստոնյաները սպասում են, թե երբ վերջապես հավատացյալների համար կսկսվի Աստծու Թագավորության դարաշրջանը (այժմ, ինչպես գիտենք, մարդկությունն ապրում է Սատանայի թագավորության կամ Սատանայի աշխարհակարգի դարաշրջանում, տե՛ս Ղկ.4:5,6-ը):

Թագավորության ԳԱԼՍՏԻՆ, այլ ոչ թե նրա կառավարմանը սպասելը՝ մատնանշում է, որ «Աստծու Թագավորություն» արտահայտությունը սխալ է կիրառել լոկ Հիսուս Քրիստոսի երկնային կառավարության կամ նրա սկսման նկատառումով. խոսքը նրա ոչ թե կառավարման, այլ նրա գալստի մասին է (կառավարության մասին ճիշտ կլիներ ասել, թե երբ այն կսկսի կառավարել, այլ ոչ թե՝ երբ այն կգա):

Այժմ տեսնենք, թե ինչ է Աստվածաշունչը ասում կոնկրետ «Թագավորություն» բառի մասին։

Օրինակ, Դանիել մարգարեն 2-րդ գլխի 37-44 համարներում «թագավորություն» բառն օգտագործեց մարդկային «թագավորությունները» նկարագրելու համար։ Այդ թագավորությունները իրենցով նշանակում են մարդկային երկրներ կամ պետություններ (հասարակարգեր), որտեղ կային հպատակներ և մարդկային կառավարիչներ՝ հպատակներին կառավարելու համար։ Նաև Թվ.32։33-ից իմանում ենք, որ, օրինակ, Բասանի թագավոր Օգի թագավորությունը բաղկացած էր շատ երկրներից՝ քաղաքներով և շրջակա բնակավայրերով։

Այսինքն՝ Աստվածաշնչում օգտագործված «թագավորություն» բառը չի նշանակում լոկ «մարդկային կառավարություն», այլ նշանակում է երկիր կամ պետություն՝ կառավարչով և հպատակներով հանդերձ։ Ուստի, Ս.Գրքում «թագավորություն» բառը նշանակում է՝ ՄԻՈՎ ՀԱՆԴԵՐՁ և՛ կառավարություն, և՛ հպատակներ, և՛ բնակության տարածք, և՛ կառավարչի օրենքներ, ինչը ցանկացած պետության էությունն է։ Է՞լ ինչ է հայտնի «Թագավորություն» բառի մասին։

«Թագավորություն» և «պետություն» բառերը գործածվել են պատմական տարբեր դարաշրջաններում։ Դրանք հայտնի են նույնիսկ մանկական հեքիաթներից, որոնք սկսվում են օրինակ այսպես. «մի թագավորությունում, մի պետությունում (ռուս.՝ в некотором царстве, в некотором государстве) լինում է, չի լինում՝ մի թագավոր է լինում: Էս թագավորը իր երկրում հայտնում է. — Ով էնպես սուտ ասի, որ ես ասեմ՝ սուտ է, իմ թագավորության կեսը կտամ նրան…» և այլն:

Բոլոր ժամանակներում «թագավորություն-պետություն» բառերը նույն բանն են նշանակել՝ դա բնակիչների կամ հպատակների կազմակերպված համայնք է, որն ունի կառավարիչ, որոշակի տարածք և օրենքներ։ Իսկ եթե նայենք բառարանում, օրինակ, Էդ. Աղայանի, ապա «թագավորություն» բառը այսպես է մեկնաբանված. «…պետություն, որ կառավարում է թագավորը», կամ՝ «Թագավորի իշխանության տակ գտնվող երկիր»:

Դե իսկ այժմ մեկ ամբողջական պատկերի մեջ ներառենք այն ամենը, ինչ Ս.Գրքից իմացանք «Թագավորություն» և «Աստծու Թագավորություն» բառերի մասին: Այսպիսով, Աստծու Թագավորությունը դա նույն Երկնքի Արքայությունն է, Հիսուսի Հոր Թագավորությունը, արդարների Հոր Թագավորությունը, Եհովա Աստծու այն նույն «թագավորությունը» կամ պետությունը, ուր «շատերը կգան արևելքից և արևմուտքից և կթիկնեն Աբրահամի, Իսահակի և Հակոբի հետ» (համոզվելու համար տե՛ս Մտ.6:10; 8:11; 13:43; 26:29; Ղկ.13:28; 14:15-ը):

Այսպիսով, Աստվածաշնչի տեսանկյունից բոլոր արդարների համար նախատեսված Աստծու Թագավորությունը կամ Երկնքի Արքայությունը — դա երկնային Կառավարիչ Եհովայի՝ Հիսուս Քրիստոսի Աստծու և Հոր Թագավորությունն է: Այլ կերպ ասած, Աստծու Թագավորությունը իր ԼՐԻՎՈՒԹՅԱՄԲ Եհովայի հոգևոր պետությունն է կամ Նրա ապագա աշխարհակարգը, որը կոչվում է նաև «իրերի համակարգ», և որտեղ երկրային հպատակներին կկառավարի երկնային կառավարությունը:

Այս առումով, դժվար չէ հասկանալ, որ Երկնքի Արքայությունը այդպես է կոչվում ոչ թե այն պատճառով, որ այն երկնքում է, այլ որովհետև այդ Թագավորությունն ունի երկնային Կառավարիչ (ի տարբերություն «երկրային թագավորությունների», որտեղ հպատակները ղեկավարվում են երկրային կառավարիչների կողմից, հմմ. Դան.2.37-44-ի հետ): Աստծու Թագավորությունը ներառում է Եհովայի ողջ արարչագործության երկրային և երկնային տարածքները։

Իսկ այժմ արժե հիշել «Դիտարան ընկերության» (ԴԸ) նոր տեսանյութը Աստծու Թագավորության իմաստի մասին, որը թողարկվել է 2022 թ.-ին։ Այդ հոլովակում այլևս այնքան էլ կատեգորիկ չի հնչում այն ​​միտքը, որ Աստծու Թագավորությունը լոկ երկնային կառավարություն է, և այդ դրական փոփոխությունը չի կարող չուրախացնել։ Տեսանյութը լրացուցիչ պարզաբանումներ է ներկայացնում այն ​​մասին, որ Աստծու Թագավորությունում կա երկնային կառավարիչ; վայր, որտեղից նա ղեկավարում է; իրեն ենթակա տարածք; օրենքների հավաքածու և հպատակներ: Բոլոր այս հավելումները դասավորվում են մեկ ընդհանուր գաղափարի մեջ՝ «պետություն»:

Ուստի, թեև մինչ այժմ Աստծու Արքայությունը Ե.վ.-ների ուսմունքներում դեռևս բացատրվում է որպես երկնային կառավարություն, սակայն Աստծու Արքայության նշանակության մասին ԴԸ-ի թողարկած այս տեսանյութը թույլ է տալիս այսօր քարոզչական ծառայության ժամանակ ճիշտ բացատրել Աստծու Թագավորության ս.գրային էությունը և ասել, որ դա Աստծու այլաբանական հոգևոր մի ապագա նոր պետություն է, որտեղ երկրային հպատակների վրա լինելու է երկնային կառավարիչ:

Տեսանյութի այս նկարում մենք ցույց ենք տվել Աստծու Թագավորության բուն էությունը, որից պարզ երևում է, որ Թագավորությունը ոչ թե սոսկ երկնային կառավարությունն է, այլ երկնային Թագավորի ամբողջական հոգևոր ողջ պետությունը: Այսինքն, մեկ ամբողջություն են՝ թագավորը իր նստավայր-մայրաքաղաքով, իր երկրային հպատակներով, իր իշխանության տարածքով և իր օրենքներով։

Հարություն առած մարդկության համար Աստծու Թագավորության կամ երկնային Կառավարչի Արքայության դարաշրջանը կսկսվի Հիսուս Քրիստոսի և նրա իշխանակիցների 1000-ամյա թագավորությամբ, ովքեր, ինչպես Հիսուս Քրիստոսը, հարություն կառնեն երկնային կյանքին պիտանի ոգեղեն մարմիններով (Քրիստոսի այս իշխանակիցների ոգեղեն հարության փոխակերպման պահը տեղի կունենա Քրիստոսի թագադրման և գալստի ժամին, և նրանք երկինք կտարվեն, այս մասին տե՛ս՝ 1Կոր.15:52; 1Թես.4:16,17; Հյտ.11։15)։

Քրիստոսի երկնային իշխանակիցները քիչ են լինելու, ընդամենը 144000 հոգի, ովքեր երկրից երկինք կտարվեն: Պողոսը, ով գիտեր, որ լինելու է Քրիստոսի իշխանակիցների թվում, երկինքը համարեց բնակության մի նոր վայր՝ հավատի իր բոլոր զինակիցների և Քրիստոսի ապագա կառավարիչների համար (տե՛ս Հյտ.14:1-5; 20:6; Փլպ.3:20; 2Տիմ.4:7,8 համարները; նաև՝ 7.18 ​​վիդեոն, որտեղ տրված են Քրիստոսի երկնային իշխանակիցների կերպարանափոխության մանրամասները):

Այսպիսով, Եհովան նախ սկզբում 1000 տարով Իր երկրային հպատակների կառավարումը կվստահի Քրիստոսի երկնային կառավարությանը։ Քրիստոսի գահակալության 1000-ամյակը կսկսվի Արմագեդոնից և Սատանայի ձերբակալությունից հետո (Հյտ.11:15-18; 20:1-3): Այնուհետև, երբ Հիսուս Քրիստոսն օգնի հարություն առած մարդկությանը հասնել կատարելության՝ կառավարման ղեկը կհանձնի իր Հորը՝ Եհովային:

Այդ կերպ, Եհովա Աստված «իր ձեռքը» կվերցնի նորացված երկրի կառավարումը, որտեղ այդուհետ և հավիտյան արդարությունը կբնակվի։ Այդպես ի վերջո Երկիր կգա Եհովայի այն հավերժական Թագավորությունը, որի գալստին բոլոր քրիստոնյաները սպասում էին դեռ մեր թվարկության 1-ին դարից սկսած (այս մասին մենք գիտենք Դան.7:14; 27; Մտ.6:10; 1Կոր.15:24,25,28; 2Պետ.3:13; Հյտ21:22 համարներից):

Երկրի այս բարենորոգման շնորհիվ, որտեղից կվերանան մեղավորները, և որտեղ կմնան միայն արդար մարդիկ, ամեն ինչ շուրջդարձով կվերադառնա Աստծու սկզբնական նպատակադրած այն ծրագրին, որ Նա ի սկզբանե ուներ մարդկության համար. երկնային Կառավարիչ Ամենակարող Եհովան երկրային դրախտում մարդկանց հետ կշփվի այնպես, ինչպես մի ժամանակ շփվում էր Ադամի և Եվայի հետ (Ծնն.2,3 գլուխներ; Արարչի մեծագույն այդ ծրագրի մասին ավելին կարող եք իմանալ 7.61 վիդեոյից):

Այսպիսով, մենք պարզեցինք, որ Աստվածաշնչի տեսանկյունից Աստծու Թագավորությունը նշանակում է Նրա հոգևոր պետությունը կամ իրերի ապագա համակարգը, որտեղ արդար երկրային հպատակներին կառավարելու է երկնային Կառավարիչը։ Սակայն Ս.Գիրքը պատմում է ոչ միայն Եհովայի, այլ նաև Քրիստոսի Թագավորության մասին (Մտ.20։21; 2Պետ.1։11; Կող.1։13)։ Մասամբ մենք նշեցինք դրա էությունը, բայց հաջորդ անգամ ավելի մանրամասն կպարզենք, թե ինչ է այն և ինչով է տարբերվում Եհովայի Թագավորությունից:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

88. ԹԱԳԱՎՈՐՈՒԹՅԱՆ ՈւԽՏԻ ԻՄԱՍՏԸ (Ղուկ.22:29,30):

Текст на армянском языке  к  видео 1.14а на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.88

Շարունակում ենք Աստվածաշնչի օգնությամբ ուսումնասիրել մարդկանց հետ կապած Աստծու բոլոր ուխտերի իմաստը: Նախորդ հոլովակներում մենք դիտարկեցինք Հին (ՀՈւ) և Նոր Ուխտերի (ՆՈւ) նշանակությունը Աստծու և Նրա ժողովրդի միջև: ՀՈւ-ի էրայում Եհովան, հօգուտ Իր նպատակների, համագործակցում էր մարմնավոր Իսրայելի՝ Աբրահամի և Հակոբի շառավղի հրեաների հետ: Իսկ ՆՈւ-ի դարաշրջանում Նա համագործակցում է Իր որդի Հիսուս Քրիստոսի հետևորդ քրիստոնյաների հետ։ Մեզ մնում է պարզել վերջին՝ Թագավորության ուխտի իմաստը:

Ի տարբերություն «հին ուխտ» և «նոր ուխտ» արտահայտությունների, որոնք առկա են Ս.Գրքում (օրինակ՝ Եբր.8։10,13-ում), «Թագավորության ուխտ» արտահայտությունը չի հանդիպում Աստվածաշնչում։ Այն օգտագործվում է միայն ԴԸ-ի հրատարակություններում: Նշանակո՞ւմ է սա, որ Թագավորության ուխտը Ե.վ.-ների հորինվածքն է: Թե՞ այդպիսի ուխտ, համենայնդեպս, գոյություն ունի։ Եթե ​​վերլուծենք Աստվածաշունչն ուսումնասիրող տարբեր քրիստոնեական խմբերի կարծիքները, ապա համոզմունքների այսպիսի պատկեր կուրվագծվի.

Ոմանք կարծում են, որ ըստ Թագավորության ուխտի, քրիստոնյաների լոկ մի փոքր խումբ է գնալու երկինք; ոմանք կարծում են, որ այդպիսի ուխտ չկա; ըստ ոմանց՝ բոլոր քրիստոնյաներն են երկինք գնալու և թագավորելու Քրիստոսի հետ, իբր՝ հենց դա է Քրիստոսի հետ թագավորելու ուխտի խոստումը; ոմանք չեն տարբերում Նոր ուխտը Թագավորության ուխտից, իսկ ոմանք էլ համարում են, որ անհնար է բարձրանալ երկնային գահերի վրա և թագավորել Քրիստոսի հետ: Այս կարծիքներից ո՞րն է համապատասխանում Աստվածաշնչին։ 4 հարց կօգնեն մեզ գտնել պատասխանը.

Այս 4 հարցերը կօգնեն մեզ գտնել պատասխանը. 1) Ի՞նչ է Աստվածաշնչի տեսակետից նշանակում Թագավորության ուխտը, որի մասին հիշատակվում է ԴԸ-ի հրատարակություններում: 2) Ինչո՞ւ Նոր Ուխտը և Թագավորության Ուխտը նույնը բաները չեն: 3) Ո՞վ, ո՞ւմ հետ և երբ է կնքել «Թագավորության ուխտը»: 4) Ովքե՞ր կբազմեն երկնային գահերին՝ որպես Քրիստոսի իշխանակիցներ:

Սկսենք, ինչպես միշտ, 1-ին հարցից.

1) Ի՞նչ է ԱՍՏՎԱԾԱՇՆՉԻ ՏԵՍԱԿԵՏԻՑ նշանակում Թագավորության ուխտը, որի մասին հիշատակվում է ԴԸ-ի հրատարակություններում: Այս ուխտի տակ նկատառվում է Քրիստոսի խոստումը իր այն աշակերտներին, ովքեր կանցնեն Քրիստոսի տառապանքների միջով և հավատարիմ կմնան Աստծուն: Քրիստոսի այդպիսի աշակերտները կկարողանան մտնել նրա Թագավորություն և նստել Հիսուսի հետ երկնային գահերի վրա (այս մտքերն արտացոլված են Ղուկ.22:28-30; 1Պետ.4:13 համարներում):

Այսպիսով, թեև Ս.Գրքում չկա «Թագավորության ուխտ» արտահայտությունը, սակայն այս ուխտի էությունը արտացոլված է երկնային գահերին մասին Քրիստոսի տված խոստման մեջ։ Ուստի կարող ենք ասել, որ Թագավորության ուխտը՝ դա երկնային գահերի ուխտ է Քրիստոսի Արքայությունում: Քրիստոսի աշակերտները գիտեին, որ Հիսուսն ինչ-որ մի «թագավորություն» է ստանալու, որտեղ իրենք դատավոր-կառավարիչներ են լինելու: Այդ «թագավորությունը» նրանք անվանեցին «Քրիստոսի թագավորություն» կամ «Աստծու սիրելի որդու թագավորություն» (համոզվելու համար տե՛ս Ղկ.22:30; Մտ.20:21; 2Պետ.1:11; Կող.1:13-ը):

Դե, իսկ թե ինչ է Քրիստոսի Թագավորությունը՝ գիտենք Աստվածաշնչից: Դա մարդկության պատմության մի ժամանակաշրջան է, որը կսկսվի Արմագեդոնից հետո, երբ Հիսուսը և նրա երկնային իշխանակիցիները 1000 տարով թագավորեն Երկրի վրա հարություն ստացած մարդկանց վրա (կամ կառավարեն հարություն առած ժողովրդին, ինչը հայտնի է Եբր.11:40; Հյտ.20:1-3,6-ից, տե՛ս 1.4 վիդեոն ռուսերեն): Անցնենք 2-րդ հարցին.

2) Ինչո՞ւ Նոր Ուխտը և Թագավորության Ուխտը նույնը բանը չեն: Սա ավելի հեշտ հասկանալու համար եկեք կրկին դիմենք գործատուի և աշխատողների մասին մեզ արդեն հայտնի պարզ օրինակին:
Բոլորը, ովքեր ցանկանում են աշխատել գործատուի մոտ, պետք է նրա հետ աշխատանքային պայմանագիր կնքեն, հակառակ դեպքում գործատուից չեն կարող ակնկալել ոչ աշխատավարձ, ոչ էլ հանգստյան տան խրախուսական ուղեգիր՝ դեպի հավիտենական «դրախտային կյանք»:

Աշխատանքային պայմանագրին կցվելը անհրաժեշտ նախապայման է գործարանում օրինական աշխատանքի և դրա դիմաց պարգևատրում ստանալու համար։ Բայց եթե գործատուն որոշի ինչ-որ աշխատողի հատուկ նկատառումով իրեն ավելի մոտեցնել և նրան գործարանում իր ներկայացուցիչ նշանակել, ապա վերջինիս հետ նա լրացուցիչ պայմանագիր կկնքի։ Այս պահն արտացոլված է նկարում.

Նկարում արտացոլված է տարբեր պայմանագրերի էությունը: Նախ՝ ընդհանուր պայմանագիր բոլորի հետ, ովքեր ցանկանում են աշխատել գործարանում: Իսկ հետո՝ առանձին պայմանագիր գործարանի այն աշխատողների հետ, ում գործատուն ընտրում է որպես իր ներկայացուցիչ: Պաշտոնի բարձրացման դեպքում աշխատողի հետ լրացուցիչ պայմանագիր է կնքվում՝ ըստ փոփոխված աշխատանքային պարտականությունների և աշխատավարձի։

Ըստ էության, պատկերը նույնն է նաև քրիստոնեության դարաշրջանի երկու տարբեր ուխտերի առումով: Նոր ուխտը՝ դա Աստծու ընդհանրական «աշխատանքային պայմանագիրն» է Իր բոլոր երկրպագուների կամ «աշխատողների» հետ, ովքեր քրիստոնեության դարաշրջանում տքնում են Իր հոգևոր «արտում» (1Կոր.3։9)։ Իսկ Թագավորության Ուխտը (երկնային գահերի վրա՝ Քրիստոսի 1000-ամյակում) — դա լրացուցիչ պայմանագիր է Իր այն աշխատողների հետ, ում Աստված հատուկ նկատառումով կամենում է առավել մոտեցնել Իրեն՝ որպես Երկրի վրա Իր ներկայացուցիչների (հմմ. 2Կոր.5:20):

Այստեղ Կառ.Մարմնին հավատարիմ Ե.վ.-ներից մեկը կարող է առարկել, որ Եհովայի հետ Նոր Ուխտի մեջ են միայն օծյալները, իսկ երկրային ոչխարները որևէ կապ չունեն նոր ուխտի հետ։ Հիշենք ՀՈւ-ի ժամանակները. մի՞թե միայն օծյալ քահանայությունն էր ՀՈւ-ի մեջ Եհովայի հետ: Ո՛չ. ողջ Իսրայելը՝ օծյալ և երկրային հատկացումների տեր չօծյալ Ե.վ.-ները, զատված էին Աստծու կյանքի համար մնացած ողջ մարդկությունից (Ել.24:8, Ղվ.20:26): Իսկ, ինչպես հայտնի է Եբր.10:1-ից, ՀՈւ-ի դարաշրջանի իրերի համակարգը Նոր ուխտի իրերի համակարգի նախատիպն է (այս մասին խոսել ենք նախորդ երկու հոլովակներում):

ՀՈւ-ի դարաշրջանում ևս երկու ուխտ կար, այլ ոչ թե մեկ: Այսինքն, բացի Սինայում կնքված ՀՈւ-ից, կար նաև Թագավորության ուխտ: Ուստի Թագավորության ուխտը քրիստոնեության մեջ եզակի երևույթ չէ, այլ այն, ինչ արդեն գործում էր ՀՈւ-ի դարաշրջանում: Պարզաբանենք, թե ինչպես էր Թագավորության ուխտը կնքվել ՀՈւ-ի էրայում: Նախորդ երկու դասերից արդեն գիտենք, որ Իր ՈՂՋ ժողովրդի հետ հավատարմության միության մեջ մտնելուց զատ՝ Եհովան հատուկ հարաբերություններ ուներ օծյալ քահանայության հետ: Եհովան քահանաներին հատուկ առաջադրանքներ և հատուկ առաքելություն էր վերապահել (2Օր.18։1,2)։

Այսպիսով, Իսրայելում, ըստ էության, երկու ուխտ կար: 1-ինը ընդհանրական ուխտն էր, որ կնքվեց Սինայում, իսկ 2-րդը կնքվեց միայն օծյալ քահանայության հետ, որին Եհովան զատեց Իր ողջ ժողովրդից, և որին վստահեց Իսրայելի առաջնորդության կառավարումը — ըստ Իր օրենքների (հմմ. Մաղ.2:5-7): Օծյալների հետ կապած հենց այս 2-րդ ուխտն էլ «արքայության ուխտն» էր հնում. միայն քահանաները կարող էին պիտանի գտնվել Եհովայի երկրային պետություն Իսրայելը կառավարելու համար։

Եհովայի ժողովրդի այս կառուցվածքը կանխատեսված էր ի սկզբանե։ Ըստ Հին Ուխտի պայմանների՝ Իսրայելը պետք է դառնար քահանաների թագավորություն, այսինքն՝ պետություն, որը ղեկավարվում էր երկնային Կառավարչի՝ Եհովայի քահանաների կողմից: Քահանաների հմուտ առաջնորդության շնորհիվ Եհովայի ողջ ժողովուրդը պետք է սուրբ դառնար (երկնային Կառավարչի պետության կառուցվածքի Աստծու այս նախնական ծրագիրը հայտնի է Ելք 19։5,6-ից)։

Ավելի ուշ, երբ Իսրայելը իր համար թագավոր պահանջեց, Աստված սրբագրեց իր մտադրությունը Իսրայելի կառավարման կազմակերպման հարցում։ Նա կիսեց քահանայության և թագավորի լիազորությունները: Քահանայությանը մնաց գլխավոր գործառույթը՝ ուսուցանել Եհովայի թագավորներին և ժողովրդին՝ տաճարում զոհասեղանին մաքրման ընթացակարգեր անցկացնելով: Իսկ թագավորները գլխավորում էին Աստծու ժողովրդի վարչակազմը և պատերազմներ վարում, ինչին քահանաները չէին կարող մասնակցել, քանզի մարդկային արյան հեղումը կպղծեր նրանց և կարգելեր ծառայել տաճարում (1Սամ.8գլ.; հմմ.1Տրգ.28:2,3; Մաղ.2:5-7):

Երբ ՀՈւ-ի դարաշրջանը ավարտվեց, Եհովան անցավ Իր նոր ժողովրդին կառավարելու նախասկզբնական նպատակին: Նա մեկում միավորեց թագավորի և քահանայի գործառույթները՝ տալով դրանք Քրիստոսին։ Հետևաբար, Եբր.5:6-ում Հիսուսի մասին ասվում է, որ նա ունի Մելքիսեդեկի աստիճանը, այսինքն՝ համատեղ և՛ թագավորի, և՛ քահանայապետի գործառույթները: Նայենք Ծնն.14:18-ը, որտեղ ասվում է, որ Մելքիսեդեկը Սաղեմ քաղաքի և՛ քահանայապետն էր, և՛ թագավորը։ Այդպես էր կոչվում ապագա Երուսաղեմը Աբրահամի ժամանակներում, հմմ. նաև Սաղ.76։2-ի և Եբր 7։2-ի հետ:

Այսպիսով, սկզբում Եհովայի ժողովրդի կառավարումը վստահված էր օծյալ քահանայությանը։ Քանի որ Եհովան ուղիղ շփում ուներ քահանայապետների հետ և շատ ավելի մոտ էր քահանայությանը, քան մնացած ժողովրդին, կարելի է ասել, որ օծյալ քահանայությունը փոխաբերական իմաստով ներկայացնում էր «երկնային» կառավարիչների դասը։ Նրանք խորհրդանշում էին Նոր Ուխտի ապագա երկնային կառավարիչներին, ովքեր, ինչպես Հիսուսը, կմիավորեն երկու պաշտոնը մեկում և կդառնան ոչ միայն Քրիստոսի թագավորակիցները, այլ նաև Եհովայի քահանաները, ինչը հայտնի է Հյտ.20։6-ից։

Եհովայի և հնում օծյալ քահանայության մտերմության մասին կարելի է իմանալ, օրինակ, Թվ.3։10; Ել.25։22, Ղև.16։2, 2Օր.18։1,2; Մաղ.2։5-7-ից: Այժմ ուշադրություն դարձնենք Թագավորության ուխտի թեմայի մի կարևոր կետի. որտեղի՞ց էր Եհովան ընտրում օծյալ քահանայությանը։ Հնում օծյալները վերցվում էին ոչ թե Սատանայի աշխարհից, այլ ԵՀՈՎԱՅԻ ՀԵՏ ԸՆԴՀԱՆՐԱԿԱՆ ՈՒԽՏՈՒՄ ԳՏՆՎՈՂ ԻՐ ԺՈՂՈՎՐԴԻ ՄԻՋԱՎԱՅՐԻՑ: Աստծու հետ Ուխտի մեջ չգտնվողներից Եհովան իր համար քահանաներ չէր հավաքի։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև աշխարհիկ մարդիկ կամ հեթանոսները լվացված չէին ուխտի զոհաբերության արյունով և շարունակում էին անմաքուր մնալ Աստծու աչքում: Իսկ անմաքուրից, ինչպես գիտենք, Եհովան հեռու է (Առ.15։29)։

Այստեղ գլխավոր միտքը սա է. օծյալ քահանաները վերցված էին ոչ թե Սատանայի աշխարհից, այլ ԵՀՈՎԱՅԻ ՀԵՏ ԸՆԴՀԱՆՐԱԿԱՆ ՈՒԽՏՈՒՄ ԳՏՆՎՈՂ ԺՈՂՈՎՐԴԻ ՄԻՋԱՎԱՅՐԻՑ, որը մաքրված և սրբացված էր Ուխտի զոհաբերության արյունով։ Այս նույն կերպ է կազմակերպված նաև Եհովայի ժողովուրդը Նոր Ուխտի դարաշրջանում: Այսինքն, ԻՐ ՀԵՏ ՆՈՐ ՈւԽՏՈՒՄ ԳՏՆՎՈՂ ՈՂՋ ԺՈՂՈՎՐԴԻ ՄԻՋԱՎԱՅՐԻՑ Եհովան ընտրում է ՆՈւ-ի Իր «հոգևոր քահանաներին» կամ քրիստոնյա-օծյալներին, որոնց հետ էլ լրացուցիչ պայմանագիր է կնքվում Թագավորության համար։

Օծյալ քրիստոնյաները, սուրբ ոգու մկրտության և Եհովայի հետ առավել մտերիմ հարաբերության շնորհիվ, որն օգնում է նրանց ճիշտ հասկանալ Աստծու խոսքը և անշեղորեն հետևել Նրա առաջնորդությանը — առանձնաշնորհում են ստանում այնպես ղեկավարել Եհովայի նոր ժողովրդին, որ այն լիովին ներդաշնակ լինի Աստծու խոսքին (1Հով.2։20,27; Եբր.13։17)։

Այժմ ամրագրենք, թե ինչպես են երկու տարբեր Ուխտերը (ընդհանրականը ողջ ժողովրդի համար և Թագավորության ուխտը օծյալների համար) կարգադասվել Եհովայի հին ժողովրդի մեջ։ Նախ, Աստված ձևավորեց Իր ժողովրդի ՄԻՋԱՎԱՅՐԸ՝ դուրս բերելով նրանց Եգիպտոսից, զատեց մյուս բոլոր ժողովուրդներից, Սինայում նրանց հետ կնքեց ՀՈւ-ը և սրբացրեց ՀՈւ-ի զոհերի արյամբ (Ել.24.8, Ղև.20:26): Այդ կերպ ՈՂՋ ժողովուրդը Եհովայի հետ մտավ ՀՈւ-ի մեջ, որն ԱՌԱՋԻՆ ՈւԽՏՆ էր՝ ընդհանուր և պարտադիր բոլորի համար:

Այնուհետև Իր հետ ուխտի մեջ գտնվող Իսրայելի ՄԻՋԻՑ Եհովան ընտրեց Ղևիի ցեղը և օծեց նրան «թագավորության ուխտով» սուրբ ծառայության համար։ Այլ կերպ ասած, Աստված Ղևիի ցեղին առավել մերձեցրեց Իրեն, դարձրեց նրան Իր ավետաբերն ու ներկայացուցիչը Իր ժողովրդի մեջ, ուղիղ շփման մեջ մտավ նրա հետ, վստահեց նրան Իսրայելի հոգևոր առաջնորդությունը և հրահանգեց սովերեցնել ողջ ժողովրդին Իր ճշմարտությունը (Ել.25։22, Ղև.16։2; 2Օր.18։1,2; 33։8-10; Եզ.44։23; Մաղ.2։4-7)։ Պարզության համար ամրագրենք այս մտքերը սխեմատիկ նկարում.

Նկարը ցույց է տալիս, որ հնում Թագավորության ուխտի կամ Իր ժողովրդի կառավարման համար Աստված ընտրել էր Ղևիի օծյալ քահանայությունը։ Իսկ օծյալ քահանայությունը կարող էր հայտնվել միայն այն ժողովրդի ՄԵՋ, ով Եհովայի հետ ընդհանրական ուխտի մեջ էր գտնվում։ Այն ժողովուրդներից, ովքեր ուխտի մեջ չէին և օտար էին Իրեն, Եհովան օծյալներ չէր ընտրում Իր ժողովրդի կառավարման համար։ Իսկ հեթանոս Կյուրոսի աստվածաշնչյան օրինակը լոկ այն մասին է, որ Պարսից այդ թագավորը կանչվել էր ոչ թե Աստծու թագավորության ուխտի, այլ Բաբելոնի գերությունից հրեաների ազատագրման համար (առանց Աստծու օգնության Կյուրոսը չէր կարող գրավել Բաբելոնը):

Ինչո՞ւ հենց Ղևիի ցեղին Աստված հնում ընտրեց Թագավորության ուխտի համար։ Եհովան անձամբ Ինքը որոշեց, որ Ղևիի ճյուղը փոխարինի բոլոր առաջնեկներին, ովքեր պետք է ծառայեին Եհովայի տաճարում, և ովքեր Քրիստոսի ապագա կառավարիչների հոգևոր առաջնեկների խորհրդանիշն էին (Թվ.3:13; 8:14-18, հմմ. Հյտ.14։1-5-ի հետ)։ Առնվազն երկու կարևոր պատճառ կա, որոնք կարող են բացատրել, թե ինչու Եհովայի ընտրությունը ընկավ Ղևտացիների վրա.

1-ին պատճառ — Ղևիի ցեղը խիստ նախանձախնդիր գտնվեց Աստծուն հաճեցնելու ցանկության մեջ, երբ մնացած ժողովուրդը տարվեց կռապաշտությամբ (այս դեպքը նկարագրված է Ելք 32:26-ում):

2-րդ պատճառ — Ղևտացիներն այնքան էին նվիրված Աստծուն, որ նույնիսկ ամենամոտ ազգականները ոչ մի ազդեցություն չունեին նրանց վրա. նրանք փափագում էին լսել միայն Եհովային (սա հայտնի է 2Օր.33։9-ից)։

Այսպիսով, թեև ճշգրիտ հայտնի չէ, թե ինչու Եհովան Իսրայելի բոլոր առաջնեկներին փոխարինելու համար ընտրեց Ղևիի ճյուղը, գլխավորն այստեղ այս գաղափարը յուրացնելն է. առանց Հին՝ ԱՌԱՋԻՆ և ԸՆԴՀԱՆՐԱԿԱՆ Ուխտով սրբագործված Ժողովրդի ՄԻՋԱՎԱՅՐԻ, որը կնքվեց Սինայի մոտ՝ չէր կարող լինել 2-րդ լրացուցիչ ուխտը, որ կապվեց Ղևիի հետ Եհովային առավել մերձ հատուկ ծառայության համար: Ինչո՞ւ։

Որովհետև այն մարդկանց միջավայրից, ովքեր Աստծու հետ Ուխտի մեջ չեն և հեռու են Նրանից, Եհովան Ինքն էլ հեռու է (սա հայտնի է Առ.15:29; Եփ.4:17,18-ից): Իսկ երբ ԱՌԱՋԻՆ Ուխտով սրբագործված Իր ժողովրդի ՄԻՋԱՎԱՅՐՈՒՄ բացահայտվեց Աստծուն հատուկ հանձնարարության համար պիտանի Ղևիի ճյուղը, Աստված կարողացավ նրա հետ 2-րդ լրացուցիչ Ուխտը կնքել, որն, ըստ էության, Թագավորության ուխտ էր՝ միտված ըստ Իր օրենքների մնացած ժողովրդին կառավարելու համար:

Նույն սկզբունքն է գործում նաև քրիստոնեության դարաշրջանում. նախ Աստված, ՆՈւ-ի զոհաբերության արյունով, այսինքն ԱՌԱՋԻՆ Ուխտով, որը պարտադիր է բոլոր քրիստոնյաների համար, կազմավորում է ՆՈւ-ով մաքրված և սրբացված մարդկանց ՄԻՋԱՎԱՅՐԸ: Իսկ հետո արդեն Աստծու հետ նոր ուխտով կապված այդ ՄԻՋԱՎԱՅՐՈՒՄ հայտնվում են մարդիկ, ովքեր առանձնահատուկ մի նախանձախնդրություն են ցուցաբերում Աստծու շահերն առաջ տանելու հարցում:

Հենց այս քրիստոնյաներն էլ կանչվում են ի օծություն, և հենց նրանց համար է, որ գոյություն ունի 2-րդ լրացուցիչ Ուխտը՝ երկնային գահերի համար:

Եվ քանի որ մարդկության աշխարհիկ միջավայրը Եհովայի հետ ՆՈւ-ի մեջ չի գտնվում և օտարացած է Նրանից՝ Եհովան չի կարող օծյալներ կանչել այդ միջավայրից (թե ինչու է Աստված հեռու աշխարհիկ մարդկանցից՝ սա մենք արդեն իմացանք Առ.15:29 և Եփ.4:17,18 համարներից):

Եթե ամփոփենք 2-րդ հարցն այն առումով, թե ինչո՞ւ Նոր Ուխտը և Թագավորության Ուխտը նույն բաները չեն, ապա պարզ կլինի հետևյալը. որովհետև Նոր Ուխտը՝ ընդհանրական ուխտ է Աստծու հետ բոլոր քրիստոնյաների համար, իսկ Թագավորության ուխտը՝ ուխտ է միայն օծյալների հետ: Նրանցից նա, ով հաջողությամբ կկատարի իր առաջադրանքը, կվերցվի որպես Քրիստոսի երկնային իշխանակից (կամ երկնային կառավարիչների կազմ, Հյտ.14:1-5; 20:6): Ցույց տանք սխեմայով ընտրության այդ սկզբունքը՝ Թագավորության ուխտի համար.

Թագավորության ուխտի մեջ մտնելու այս սխեման ցույց է տալիս, որ նախ մարդը դուրս է գալիս Աստծուն օտար աշխարհիկ միջավայրի «զոնայից»՝ (այլ կերպ ասած՝ դառնում է հավատացյալ)։ Այնուհետև ջրի մկրտությամբ Եհովայի հետ մտնում է Նոր Ուխտի «զոնա» (դառնում Նրա ծառան): Հետո, եթե Եհովան նրա մեջ որևէ հատուկ առաջադրանքի համար հարմար հատկություններ է տեսնում, կարող է օծել նրան (Ինքն է դա որոշում)։ Այս կերպ, քրիստոնյան հայտնվում է «Թագավորության» Ուխտի «զոնայում»։ Իսկ հետո, եթե այդ օծյալը հաջողությամբ կատարի բոլոր հանձնարարությունները և մինչև մահ հավատարիմ մնա Եհովային, նրան կգրանցեն Քրիստոսի 144000 երկնային կառավարիչների կազմում։

Այժմ անցնենք 3-րդ հարցին.

3) Ո՞վ, ո՞ւմ հետ և ե՞րբ է կնքել «Թագավորության Ուխտը»:

Թեև Եհովան ինքն է ընտրում Քրիստոսի ապագա իշխանակիցների թեկնածուներին, ինչը հայտնի է Մտ.20։23-ից, սակայն երկնային գահերի համար Ուխտ կնքելու իրավասությունը Նա տվել է Իր որդուն, ուստի հենց Հիսուս Քրիստոսն էր, որ հայտնեց Թագավորության կամ ապագա երկնային գահերի ուխտի մասին իր բոլոր ապագա թագավորակիցների հետ, ովքեր 1-ին դարում ներկայացված էին հավատարիմ առաքյալներով (Ղուկ.22:29,30):

Այս իրադարձությունը տեղի ունեցավ մ.թ.33-ի նիսանի 14-ին Վերջին ընթրիքի ժամանակ, երբ Հիսուսը հայտնեց Նոր Ուխտի առաջիկա կնքման մասին՝ կապված իր արյան հեղման հետ, նաև՝ երբ Հուդա Իսկարիովտացին հեռացավ (Հուդայի հեռանալու պահին կարելի է հետևել Հով.13:22, 31,34-ից՝ համեմատելով Ղուկ.22:20,23,28-30-ի հետ): Երկնային գահեր զբաղեցնելու ապագա հնարավորության Ուխտը, ինչպես և Նոր Ուխտը, ուժի մեջ մտան մ.թ.1-ին դարից: Դառնալ երկնային գահերի այս հատուկ ուխտի մասնակից՝ կարող է երկրագնդի յուրաքանչյուր բնակիչ, սակայն որոշակի պայմանների դեպքում (Ղուկ.16:16): Որո՞նք են այդ պայմանները: Թվարկենք դրանք.

1-ին պայման. Մարդը պետք է ապրի և երկրպագի Եհովային Նոր Ուխտի դարաշրջանում. Հին Ուխտի Եհովայի ծառաները հնարավորություն չունեն անցնելու «Քրիստոսի փորձությունների միջով»։ Ինչո՞ւ։ Քանի որ նրանք մահացել են մինչ Քրիստոսի գալը, հետևաբար չեն կարող հետևել նրա հետքերին: Եվ ուրեմն չեն կարող նաև մասնակից դառնալ երկնային գահերի Ուխտին:

2-րդ պայման. Մարդն անպայման պետք է դառնա Աստծու հետ Նոր Ուխտի մասնակից (այլաբանորեն՝ «գործի ընդունվի» Եհովայի մոտ, Մտ.20:1-7): Սա նշանակում է, որ նա պետք է ընդունի Քրիստոսի քավիչ զոհը, զղջա իր մեղքերի համար, նվիրվի Եհովային, մկրտվի ջրի մեջ և դառնա քրիստոնեական ժողովի անդամ։ Հակառակ դեպքում նա չի արդարանա Աստծու աչքում և կմնա անմաքուր, ումից Աստված հեռու է (սա հայտնի է Հռ.3:23-26; Առ.15:29-ից):

3-րդ պայման. Աստված ակնկալում է, որ քրիստոնյան հոգևորապես աճի, այսինքն՝ նորոգվի իր մտքի ոգով կամ մտքի գործադրած ուժով՝ մերժելով այն ամենը, ինչը տհաճ է Եհովային և դադարի մեղք գործել։ Դրանում նրան կօգնեն Աստծու սուրբ ոգին, քրիստոնեական գործունեությունը, հավատակիցների ժողովը և ակտիվ անձնական պայքարը մեղավոր հակումների դեմ (Եփ.4:22-32; 1Կոր.9:26,27; 10:13):

4-րդ պայման. Քրիստոնյան սուրբ ոգով պետք է կանչվի Եհովայի կողմից և օծվի (դեռ այս դարում ստանա որդեգրման և վերից ծնվելու կնիքը, ինչը հայտնի է Հռ.8:14-16; Հով.3:5; 2Կոր.1։21,22-ից)։

Ավելին, օծումը հնարավոր չէ վաստակել կամ արժանանալ դրան: Եհովայի ընտրությունը չի բխում մեր արած ինչ-ինչ հատուկ գործերից կամ մեր արժանիքներից, դա պարզ է Հռ.9։11,12,16-ից: Եհովան իր ժողովրդի մեջ գտնում է նրան, ով միայն Իրեն հայտնի ինչ-որ պատճառով պետք է Իրեն: Նա ընտրում է մարդուն ըստ Իր սրտի, ըստ այդ մարդու ներքին ցուցանիշների և հոգևոր տրամադրվածության (1Սամ.16:7), և կանչում վերջինիս այն գործի համար, որը պատմական այդ պահին անհրաժեշտ է Իրեն իրագործել (օծյալների և չօծյալների զանազանման համար տե՛ս 7.35 վիդեոն):

5-րդ պայման. Օծյալը, որպես Աստծու հավատարիմ ծառա, պետք է հավատարմորեն կատարի Եհովայի այն հանձնարարությունը, որի համար կանչվել է, և մինչև վերջ հավատարիմ մնա Նրան բոլոր փորձություններում, իսկ եթե անհրաժեշտ լինի՝ իր կյանքը տա դրա համար (Ղուկ.22։28, Հռ.8։17, Հյտ.20։4,6)։ Այդպիսի քրիստոնյաների Աստված կանխավ նախատեսել է, և գտնում ու կանչում է նրանց՝ դառնալու երկնային գահերի ուխտի մասնակիցներ՝ տարբեր ժամանակներում (սա հայտնի է Հռ.8:29,30; Եբր.3:1-ից):

Պատմական տարբեր փուլերում օծյալների հանձնարարությունները կարող են տարբեր լինել, բայց դրանք բոլորն էլ ուղղված են Եհովայի Թագավորության ավետարանի միջոցով մարդկանց փրկելու Եհովայի շահերին, ինչպես նաև հոգալու Եհովայի փոխաբերական «կալվածքի»՝ Նրա ժողովրդի բոլոր ժողովների հոգևոր բարօրությունը: Այս միսիան դրված է օծյալների վրա սկսած Քրիստոսի հեռանալու պահից մինչև Նրա վերադարձը (այս մտքերը հաստատում են 1Կոր.9:16; 1Տիմ.2:3,4; Մտ.25:14-30; 24:45 համարները): Ամրագրենք 3-րդ հարցի պատասխանն այն մասին, թե ինչպես դառնալ Թագավորության ուխտի անդամ՝ պարզ նկարների միջոցով.

Այս նկարը մեզ հիշեցնում է, որ Եհովայի հետ Նոր Ուխտի շնորհիվ, բոլոր մկրտված Ե.վ.-ները, ովքեր Քրիստոսով փրկագնվել են այս ունայն աշխարհից, դառնում են հոգևոր միջավայր, որը փոխաբերական իմաստով՝ Եհովայի համար հոգևոր առաջնեկներ կամ օծյալներ է արտադրում։

Իսկ այս նկարը պարզ ցույց է տալիս, որ թեև Եհովայի ժողովրդի հոգևոր միջավայրը բաղկացած է բազում մարդկանցից, սակայն նրանցից ոչ բոլորը կարող են օծյալ դառնալ, այլ միայն նա, ով պետք էր Եհովային այդ պատմական պահին՝ Իր հատուկ հանձնարարությունը կատարելու համար։

Բայց արդյո՞ք բոլոր նրանք, ովքեր կանչված են սուրբ ոգով, մինչև վերջ կանչվածների արժանապատվությամբ են անցնում Քրիստոսի «նեղությունների» միջով:

Ինչպես ցույց է տալիս Ս.Գիրքը — ոչ: Պողոսը, օրինակ, զարմացած էր, որ 1-ին դարի որոշ օծյալներ՝ կամ չէին ցանկանում հոգևորապես աճել և իրենց մեջ սուրբ ոգու պտուղը բազմապատկել, կամ հոգևորից նորից գլորվել էին նախկին մարմնավոր աշխարհիկ մարդկանց ապրելակերպի «հատակը» (1Կոր.3:1-3; Եբր.5:12-14; Գաղ.4:9-11):

Հետևաբար, ոչ բոլոր օծյալները, որ Նոր Ուխտի դարաշրջանում կանչված են Եհովայի երկրպագուների միջից՝ կհամալրեն Քրիստոսի իշխանակիցների թիվը և երկնային գահերը կզբաղեցնեն: Թեպետ Թագավորության Ուխտը գերկարևոր է ՆՈւ-ի բոլոր օծյալների համար, սակայն այդ Ուխտի խոստումը կստանան և երկնային գահերը կզբաղեցնեն միայն նրանք, ովքեր լրիվորեն կկատարեն երկնային գահերի «պայմանագրի» (կամ Թագավորության ուխտի) բոլոր պայմանները: Հիշեցնենք այդ պահը սխեմայով.

Ինչպես տեսնում ենք, թեև Եհովայի ժողովրդի միջավայրը, որտեղից կանչվում են օծյալները, մեծ է, և կանչված օծյալների թիվը նույնպես կարող է բավականին մեծ լինել, այնուամենայնիվ, երկրի բոլոր Նոր Ուխտի օծյալ քրիստոնյաներից, ովքեր ամբողջապես կկատարեն երկնային գահերի հետ կապված ողջ «պայմանագիրը» և կմիանան Քրիստոսին որպես նրա հավատարիմ երկնային իշխանակիցներ — կլինեն ընդամենը 144000 հոգի։

Այսպիսով, մենք պատասխանեցինք նաև վերջին հարցին.

4) Ովքե՞ր կբազմեն երկնային գահերին՝ որպես Քրիստոսի իշխանակիցներ: Երկնային գահերին կհասնեն Նոր Ուխտի օծյալներից միայն նրանք (ներառյալ այս դարավերջին կանչվածները), ովքեր լիովին կկատարեն իրենց առջև դրված խնդիրը և կանցնեն իրենց քրիստոնեական «մրցավազքը»՝ հավատարիմ մնալով Եհովային մինչ ի մահ այն պահից, երբ կանչվեցին սուրբ ոգու կողմից (Մտ.24:13, 29-31): Այս գաղափարը ևս արտացոլված է նկարներում.

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

87. ՆՈՐ ՈՒԽՏԸ Ի՞ՆՉ Է ՏԱԼԻՍ ՄԱՐԴԿՈՒԹՅԱՆԸ

Текст на армянском языке  к  видео 1.13а на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.87

Շարունակում ենք Ս.Գրքի օգնությամբ ուսումնասիրել Աստծու և մարդկանց միջև կնքված բոլոր ուխտերի թեման: Եվ նախքան Նոր Ուխտի էության քննարկմանն անցնելը, նախորդ հոլովակից համառոտ հիշեցնենք ուխտերի վերաբերյալ կնճռահարույց այն խնդիրը, որն առկա է Դիտարան Ընկերությունում (ԴԸ): Դա կօգնի հետագայում ավելի լավ հասկանալ նոր ուխտի նշանակությունը բոլոր Եհովայի վկաների համար՝ ինչպես օծյալ, ովքեր երկնային հույսի որդեգիրներ են, այնպես էլ չօծյալ, ովքեր երկրում հավիտյան ապրելու հույսն ունեն։

Սա է ստացվում ԴԸ-ի ուսմունքի համաձայն. քանի որ երկրային հույսի Ե.վ.-ները հավատարմության դաշինք չեն կնքել Եհովայի հետ, ուրեմն նրանք Աստծուն յուրային չեն, այլ կողմնակի մարդիկ: Իսկ դա նշանակում է, որ Աստծու արտում նրանց տքնանքը անօգուտ է իրենց համար, ինչպես պայմանագիր չկնքած աշխատողի աշխատանքը։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև հանգստյան տան «դրախտային կյանքի» ուղեգիրը տրվում է ԼՈԿ ՆՐԱՆ, ով գործատիրոջ հետ աշխատանքային պայմանագիր է կնքել։ Նա, ով առանց պայմանագրային պարտավորության է աշխատում՝ չի կարող ո՛չ ուղեգիր, ո՛չ աշխատավարձ ստանալ։ Ինչպես մեզ է թվում, սա դժվար չէ հասկանալ։

Աստծու հետ նույն կողմնակի իրադրությունում էին գտնվում նաև հեթանոսները՝ Հին Ուխտի դարաշրջանում (Գրծ.10:28): ՀՈւ-ը նախատեսված էր միայն Իսրայելի համար, ուստի ոչ մի հեթանոս, ով ներառված չէր այդ ուխտում, չէր կարող հույս դնել Հին Ուխտի խոստումների որևէ օրհնության վրա՝ ո՛չ Աստծու հետ բարեկամության, ո՛չ ավետյաց երկրի մի հողակտորի, ո՛չ բերքի օրհնանքի, ո՛չ տաճարում երկրպագության, ո՛չ նաև՝ թե Աստված կլսի և կպատասխանի իր աղոթքին, և այլն (տե՛ս, օրինակ, Ել.12։43; Եր.10։2)։

Հեթանոսը ԱՆԻԾՎԱԾ ԷՐ: Այսինքն՝ նա ապրում էր ԲԱՐԻՔ ՏԱԼՈՒ ԱՍՏԾՈՒ ԵՐԴՈՒՄԻՑ ԴՈՒՐՍ, ԻՆՉԸ ԽՈՍՏԱՑՎԱԾ ԷՐ ԻՐ ՀԵՏ ՈՒԽՏԻ ՄԵՋ ԳՏՆՎՈՂՆԵՐԻ ՀԱՄԱՐ (այսինքն, Եհովայի ավետյաց երկրի օրհնությունների երդումը չէր տարածվում հեթանոսների վրա, Ել.13:5): Իսրայելացիները, ովքեր անիծվում էին Աստծու կամ Նրա ներկայացուցիչների կողմից՝ նույնպես զրկվում էին Աստծու հետ կապած ուխտի բոլոր օրհնություններից (համեմատեք անեծքների ցանկը 2Օր.27:15-26; 28:15 և Սաղ.147:19,20-ում, որոնցում նշված են Իսրայելի առավելությունները հեթանոսների համեմատ)։

Բայց այսօր, երբ դիտարկում ենք Եհովայի ժողովրդի հովիվների պատմությունը՝ նմանություն ենք նկատում մեր ժամանակների հետ: Օրինակ, սկզբում ՀՈւ-ի էրայում Աստծու օրհնությունների շրջանակից դուրս էին դրված միայն հեթանոսները: Սակայն ժամանակի ընթացքում Եհովայի ժողովրդի հովիվները, չափազանց տարվելով իրենց իշխանությամբ, սկսեցին Աստծու օրհնությունների գոտուց դուրս մղել նաև Եհովայի հասարակ ժողովրդին՝ որոշելով, որ միայն իրենք են, որպես գերազնիվ և լուսավորյալ վերնախավ, արժանի Աստծու օրհնություններին:

Իսկ մնացած ժողովուրդը՝ տգետ է օրենքից, ուստիև նույնպես անիծված է հեթանոսների նման (Աստծու ուխտի երդումները նրանց վրա չեն տարածվում, Հով.7:49): Ինչպես ասաց Հիսուս Քրիստոսը, Եհովայի ժողովրդի հովիվները փակում էին Աստծու Թագավորության դռները Աստծու բոլոր հասարակ ծառաների առաջ՝ ներշնչելով նրանց, որ վերջիններս արժանի չեն Եհովայի հետ ուխտի մեջ գտնվելուն (Մտ.23։13)։

Նման մի բան էլ, ըստ էության, այսօր է կատարվում. երկրային հույս ունեցող Ե.վ.-ներին ներշնչելով, որ նրանք որևէ ուխտի մեջ չեն Եհովայի հետ՝ Կ.Մարմինը, ասես, փակում է Աստծու Արքայության դռները նրանց առաջ՝ դուրս թողնելով վերջիններիս Աստծու օրհնությունների այն գոտուց, ՈՐՈՆՔ ԽՈՍՏԱՑՎԱԾ ԵՆ ՆՈՐ ՈՒԽՏԻ ՄԱՍՆԱԿԻՑՆԵՐԻՆ: Տարբերությունն 1-ին դարի հետ լոկ այն է, որ այս ուսմունքը ԴԸ-ում հայտնվել է, ավելի շուտ ոչ թե հովիվների իշխանության հմայվածությամբ, այլ, հավանաբար, անհետևողականության պատճառով, քանզի նրանց սա սովորեցրել են հենց դարասկզբից, ինչն էլ արտացոլվել է Աստվածաշնչի Նոր Աշխարհ թարգմանության մեջ։

Օրինակ, Աստվածաշնչի «Նոր Աշխարհ» թարգմանության մեջ փոփոխված է Մտ.26:28-ի տեքստը, որտեղ պատմվում է Քրիստոսի արյան հեղման մասին, որի շնորհիվ քրիստոնյաները կարող են Նոր Ուխտի մեջ մտնել Աստծու հետ և ստանալ մեղքերի թողություն: ՆԱԹ-ը ՉԻ նշում, որ Հիսուսի արյունը հեղվում է հանուն նոր ուխտի՝ մեղքերի ներման համար:

Համեմատենք Մտ.26։28-ը, Արարատ Աստվածաշունչ (ԱԹ) — Որովհետև այդ է իմ արյունը Նոր Ուխտի, որ թափվում է շատերի համար՝ ի թողություն մեղաց:

Մտ.26:28, ՆԱԹ — որովհետև սա խորհրդանշում է իմ «արյունը ուխտի» (նոր ուխտի փոխարեն), որ թափվելու է շատերի համար, որպեսզի նրանց մեղքերը ներվեն:

Թեև այստեղ հղում է դրված Եր.31։31-33-ին, որտեղ Եհովան մարգարեանում է քրիստոնյաների հայտնվելու և նրանց հետ Նոր ուխտ կնքելու մասին, սակայն ԴԸ-ը իր ուսմունքներում դրա վերաբերյալ ոչինչ չի ասում, իսկ ավելի ճիշտ՝ այն ներկայացնում է որպես Քրիստոսի արյան հեղում Թագավորական ուխտի համար, նախատեսված լոկ Քրիստոսի օծյալ իշխանակիցների հետ (Ղուկ.22:28-30): Բայց այն, որ առաքյալները պասեքի Երեկոյին դեռ մկրտված չէին սուրբ ոգով և, որ Թագավորական ուխտը՝ ուխտ է Քրիստոսի, և ոչ թե Եհովայի հետ — սրա վրա ԴԸ-ում, չգիտես ինչու, ոչ ոք ուշադրություն չի դարձնում (տես 7.14 վիդեոն):

Մի խոսքով, անկախ նրանից, թե ԴԸ-ի ուսմունքներում որն է ուխտերի հետ կապված խնդիրների պատճառը, երկրային հույս ունեցող Ե.վ.-ները դուրս են մղված Եհովայի հետ Նոր Ուխտի կապից, ինչը կարծես նրանց հավասարեցնում է աշխարհիկ մարդկանց հետ (վերջիններս ևս որևէ ուխտի մեջ չեն գտնվում Եհովայի հետ, ուստիև կողմնակի են Նրան, ինչպես որ հեթանոսներն էին կողմնակի Եհովային ՀՈՒ-ի դարաշրջանում):

Բայց պարզ է, որ այս կողմնակիությունը գոյություն ունի սոսկ Կ.Մարմնի ուսմունքներում, մինչդեռ Եհովան Ինքն այլ կերպ է նայում այս հարցին: Նրա համար յուրաքանչյուր մկրտված Ե.վկա Նոր Ուխտի մեջ է Իր հետ, հետևաբար Նրա բոլոր օրհնությունները սփռվում են ոչ միայն օծյալների, այլ նաև երկրային հույս ունեցող Ե.վ.-ների վրա: Ահա թե ինչու նրանք ևս փորձությունների ժամանակ աղոթքով զգում են Աստծու աջակցության լրացուցիչ ուժը իրենց վրա:

Դեռ ավելին: Եհովան այսօր օգնում է ոչ միայն Իր ծառաներին, ովքեր տքնում են Իր հոգևոր արտում որպես համագործակիցներ (1Կոր.3։9)։ Աստված օգնում է նաև նրանց, ովքեր չեն ծառայում Իրեն: Թե ի՞նչ դեր ունի սրանում, համեմատած Հին ուխտի հետ՝ Նոր ուխտը, և ինչո՞ւ — կիմանանք այսօր: Ստորև ներկայացնենք հարցեր, որոնց քննարկումը մեզ կօգնի հասկանալ ՆՈւ-ի կարևոր դերակատարումը ի օգուտ ողջ մարդկության:

1) Ի՞նչ է նշանակում նոր ուխտը Աստծու հետ՝ Ե.վ.-ների համար:
2) Ի՞նչ է տալիս նոր ուխտի դարաշրջանը ողջ մարդկությանը:
3) Ինչո՞ւմ են քրիստոնյաների նոր-կտակարանային հարաբերությունները արտահայտվում Եհովայի հետ:
4) Ե՞րբ Աստծու հետ գործողության մեջ դրվեց Նոր Ուխտը՝ սկիզբ դնելով քրիստոնեության դարաշրջանին:
5) Ո՞ր պահից է յուրաքանչյուր Ե.վկա, անկախ ԿՄ-ի ուսմունքներից, դառնում Աստծու հետ նոր ուխտի մասնակից:
6) Որո՞նք են ՆՈւ-ի առանձնահատկությունները:
7) Որո՞նք են Նոր ուխտի առավելությունները Հնի նկատմամբ:

Սկսենք 1-ին հարցից.
1) Ի՞նչ է նշանակում նոր ուխտը Աստծու հետ՝ Ե.վ.-ների համար:
Նոր Ուխտը համաձայնագիր է Եհովայի և բոլոր ազգությունների Ե.վ. քրիստոնյաների միջև, ովքեր ապրել և ապրում են ՀՈւ-ի չեղարկումից ի վեր, այսինքն՝ Քրիստոսի զոհաբերական մահից հետո: Ավելի հստակ՝ մ.թ. 70-ից հետո, երբ թույլ տալով Երուսաղեմի տաճարի կործանումը, Աստված հասկացրեց, որ հուդայականության դարաշրջանը և Մովսիսական Օրենքի ՀՈւ-ի իրերի համակարգն ավարտվել է, և նրան փոխարինելու է եկել ՆՈւ-ի դարաշրջանը:

Տաճարի բացակայությունը հեշտացնում էր հասկանալ, որ Աստված այլևս չի ապրում ձեռակերտ շինություններում, և որ Նրա ներկայության իմաստը տեղափոխվել է կենդանի մի նոր հոգևոր տաճար, որը ներկայացնում էր յուրաքանչյուր քրիստոնյա, ով կամենում էր դուրս գալ Սատանայի համակարգից, մտնել ՆՈւ-ի մեջ Աստծու հետ և ապրել սուրբ ոգու առաջնորդությամբ (Հով.2:15,16; Հռ.3:29; Գրծ.17:24,25; 8:14-16; 1Պետ.2։5, տես 7.11 վիդեոն՝ Եհովայի հոգևոր տաճարի նշանակության մասին)։ Անցնենք 2-րդ հարցին.

2) Ի՞նչ է տալիս նոր ուխտի դարաշրջանը ողջ մարդկությանը:
Գլխավորապես՝ դա անկաշկանդ մոտեցումն է Եհովային: ՀՈւ-ի դարաշրջանում Աստված ասես յոթ կողպեքների և կնիքների հետևում լիներ: Ինչո՞ւ։ Տաճարի Սրբության-Սրբոցը, որտեղ այն ժամանակ բնակվում էր Եհովան, պատնեշված էր տաճարի երկու գավիթների պատերով, տաճարի միջնորմով և վարագույրով (տես 7.11 վիդեոն՝ Աստծու բնակության վայրի մասին): ՀՈւ-ի էրայում Եհովային մոտենալ թույլատրված էր միայն Քահանայապետին, այն էլ տարին մեկ անգամ, և զոհաբերված կենդանիների արյան բազմակի մաքրման ծեսերից հետո միայն (Ղևտ. 16 գլ.):

Իսկ Քրիստոսի զոհաբերությունը վերացրեց բոլոր պատնեշները և դռները լայնորեն բացեց դեպի Եհովայի Տունը՝ Ադամի բոլոր սերունդների համար։ Քանի որ Եհովայի Տունը Իր արարչության երկինքների երկինքն է, յուրաքանչյուր մարդ գտնվում է Նրա տեսադաշտում (2Տար.16:9; Ես.66:1; Եր.23:24; Մտ.27:51; Եբր.10։19,20)։ Ուստի, Քրիստոսի զոհաբերության շնորհիվ, յուրաքանչյուր ոք, ով անկեղծորեն ցանկանում է դիմել Աստծուն, կարող է դա անել օրվա ցանկացած ժամի՝ իր իսկ սենյակից: Եվ Աստված կլսի նրան ու կպատասխանի (Հով.3:16; Մտ.6:6):

Սակայն սա դեռ չի նշանակում, որ ամեն օր Աստծուն աղոթելով՝ մարդ ինքնաբերաբար դառնում է քրիստոնյա, մտնում Նրա հետ ՆՈւ-ի մեջ, և արդեն կարող է հույս ունենալ Նրա օրհնություններն ստանալու, օրինակ՝ հանգստյան տան ուղեգրի՝ դեպի «հավիտենական դրախտային կյանք»: Նոր ուխտի դարաշրջանը և Աստծու հետ Նոր Ուխտը՝ նույնը բանը չեն: ՆՈւ-ի դարաշրջանը՝ դա լոկ Աստծուն ազատ մոտենալու և Նրան դիմելու հնարավորության դարաշրջան է առանց մարդկային միջնորդների՝ Քրիստոսի զոհաբերության շնորհիվ: ՆՈւ-ի դարաշրջանն ինքնին չի պարտավորեցնում Աստծուն օրհնություններ տալ ամեն մի աղոթողի (սա պարզ է Հռ.11:35; 1Տիմ.2:5-ից):

Իսկ Նոր Ուխտը միմյանցով հետաքրքրվող երկու կողմերի՝ Աստծու և հավատացյալի միությունն է: ՆՈւ-ը Աստծուն պարտավորեցնում է կատարել այն ամենը, ինչ Նա, համաձայն պայմանագրի, խոստացել է քրիստոնյային:

Թե ինչպե՞ս են քրիստոնյաները ՆՈւ-ի մեջ մտնում Աստծու հետ, և ինչո՞ւ է անհրաժեշտ Եհովայի հետ նոր ուխտի մեջ մտնել — կիմանանք ընթացքում: Իսկ այժմ անցնենք 3-րդ հարցին.

3) Ինչո՞ւմ են քրիստոնյաների նոր-ուխտային հարաբերությունները արտահայտվում Եհովայի հետ:
Նախ՝ ՆՈւ-ը չեղյալ համարեց Իսրայելի ազգային բացառիկությունը, ուստի Եհովայի շնորհով պարզ դարձավ, որ ՆՈւ-ի էրայում Աստծուց երկնչող և արդարացիորեն վարվող ամեն ոք հաճելի է Նրան՝ անկախ ազգությունից (Գրծ.10:34,35):

Երկրորդ՝ նա, ով երկրպագում է Եհովային՝ ընդունելով Քրիստոսի զոհաբերությունը, Աստված նրան համարում է Աբրահամի հետնորդ, և նույնքան մերձ է նրան, որքան մերձ էր Աբրահամին: Այսինքն՝ քրիստոնյաները ստանում են և՛ Աբրահամի խոստումների ակնկալիքները, և՛ նույն ուշադրությունը, հոգատարությունն ու խնամակալությունը, որ Աստված ցուցաբերում էր Իր սիրելի Աբրահամի հանդեպ (Եբր.9:15):

Այսպիսով, ԴԸ-ի Կառավարիչ Մարմինը (ԿՄ) ուսուցանում է, որ Աստծու հետ Նոր Ուխտի մեջ են գտնվում միայն օծյալները: Սրանից հետևում է, որ երկրային հույս ունեցող Եհովայի ժողովուրդը ոչ մի փոխհարաբերությամբ կապված չէ Աստծու հետ, ինչպես Ադամի աշխարհիկ հետնորդները, ովքեր նույնպես Աստծու հետ որևէ ուխտի մեջ չեն գտնվում, ուստիև օտարված են Նրանից:

Նոր Ուխտի շնորհիվ, տարբեր ազգերի Քրիստոսի աշակերտները, ովքեր հավատում են, որ Հիսուսն աշխարհի խոստացված Փրկիչն է, դարձան Աբրահամի հավատքի «շարունակողները», ով սպասում էր Քրիստոսին։ Ուստիև նրանք Աբրահամի այն ժառանգներն են կամ որդիները, ովքեր դեռ հնում խոստացվել էին նրան: Սա մենք գիտենք Հակ.2.23; Հռ.9:6-8; Գաղ.3։7, 24-29 համարներից (նրանք միմյանցից տարբերվում են լոկ հոգևոր հասունությամբ, տես 7.35 վիդեոն

Հետևաբար, Եհովայի հետ ՆՈւ-ի շնորհիվ՝ բոլոր քրիստոնյաները կկարողանան ճաշակել կամ զգալ, թե որքան է Աստված գթառատ իրենց հանդեպ, որքան է ցանկանում առաջնորդել նրանց դեպի փրկություն մեղքից և մահից (1Պետ.2:1-3; 2Կոր.3։4-6)։ Իսկ ՆՈւ-ի դարաշրջանում քրիստոնյաների և Եհովայի միջև սերտ կապերի համար նախատեսված պայմանները՝ մարդկությանը փոխանցվեցին Հիսուս Քրիստոսի միջոցով: Ի՞նչ են դրանք ներառում:

Եհովան Իր կողմից՝ Նոր Ուխտի համաձայնագրով խոստանում է Իր Քրիստոսի հավատարիմ հետևորդներին տալ աջակցություն այս համակարգում և հավիտենական կյանք՝ երկնքում կամ երկրի վրա — գալիք աշխարհում: Սա արտացոլված է Մտ.5։5; Մրկ.10։29,30; 1Կոր.10։13; Հյտ.3։21 համարներում։ Իսկ Քրիստոսի հետևորդներն իրենց կողմից խոստում են տալիս Եհովային՝ մաքուր խիղճ ունենալ Նրա առջև, ընթանալ Նրա որդու հետքերով և կատարել Նրա բոլոր պատվիրանները: Սա հայտնի է Հով.12:49,50; 1Պետ. 2։21; 3։21 համարներից։

Երրորդ, ՆՈւ-ի շնորհիվ, Իր հետ ուխտի մեջ գտնվող ամբողջ ժողովի միջավայրից Աստված կարող է կանչել Իր օծյալներին, ովքեր ճշգրտորեն կվերլուծաբանեն Իր խոսքը և կուսուցանեն Իր մնացյալ ժողովրդին՝ ըստ Իր առաջնորդության: Սա կօգնի, որ բոլորն Աստծու խոսքից հոգևոր նույն առաջնորդությունը ստանան, ձեռնարկեն նույն քրիստոնեական գործունեությունը և պահպանեն քրիստոնեական կարգապահություն (հմմ. Մաղ.2:5-7-ի և 2Տիմ.2:2-ի հետ; տես նաև 2Կոր.2:14-17; Եբր.13։17-ը)։ Իսկ այժմ անցնենք 4-րդ հարցին. Ե՞րբ Աստծու հետ գործողության մեջ դրվեց Նոր Ուխտը՝ սկիզբ դնելով քրիստոնեության դարաշրջանին: Հիշենք դա՝ դիտելով Պասեքի Երեկոյի նկարը.

Իր մահից առաջ՝ 33 թ. նիսանի 14-ի Պասեքի Ընթրիքին Հիսուսն ասաց, որ պետք է հեղի իր արյունը, որպեսզի բոլոր քրիստոնյաները կարողանան դառնալ ՆՈւ-ի մասնակիցներ, որի շնորհիվ Եհովան կների նրանց մեղքերը (Ղուկ.22:20; Եբր.9:18): Նշանակում է Ընթրիքի պահին դեռևս գործում էր ՀՈւ-ը: Նոր Ուխտը քրիստոնյաների հետ կարող էր կնքվել միայն Քրիստոսի զոհաբերական մահից հետո, երբ Եհովային «մատուցվեր զոհը», իսկ նոր Քահանայապետը՝ Հիսուս Քրիստոսը, ցողեր զոհի արյունը երկնային «զոհասեղանին»՝ ՆՈւ-ի հաստատման համար, առանց որի Աստծու հետ ուխտ չէր կարող կնքվել (ՀՈւ-ը ևս հաստատվել էր արյան հեղման շնորհիվ, Ել.24:8; Եբր.9:16-25):

Թեև ՀՈւ-ի չեղարկումը կանխասացվել էր Եհովայի կողմից և կապված էր Հիսուսի գալստյան հետ, Քրիստոսի աշակերտները պետք է հասկանային, թե կոնկրետ երբ էր ՀՈւ-ը սպառելու իր էությունը, որ Նորը ուժի մեջ մտներ (Եր.31։31-33; Հռ.10։4 )։ Երբ Վերջին Ընթրիքին Հիսուսը պատմեց աշակերտներին իր Երկնային Հոր մոտ գնալու անհրաժեշտության մասին, ասաց, որ եթե ինքը չգնա, ապա չի կարողանա Հորից օգնական խնդրել նրանց համար՝ ՍՈ-ին, որով ճիշտ էր հասկացվելու Եհովայի ճշմարտությունը ամեն ինչի, և նաև՝ Քրիստոսի մասին, (Հով.14:16,17; 15:26; 16:7; 1Հով.2:20,27):

Նիսանի 14-ին Քրիստոսի մահից և նրա հարությունից 40 օր հետո, որպես Քահանայապետ՝ Հիսուսը համբարձվեց երկինք և մտավ Հոր մոտ, ինչպես որ նախազգուշացրել էր։ Ինչի՞ համար էր դա պետք: Այն բանի համար, որպեսզի իր արյունը ցողի երկնային զոհասեղանին և հաստատի Նոր Ուխտը՝ ավելի գերազանցը, քան Հին Ուխտն էր: Սա հայտնի է Գրծ.1:1-8 և Եբր.8։6; 9։24-ից։

Իսկ Նիսանի 14-ից 50 օր անց (Պենտեկոստեին)՝ Աստված հայտնեց, որ Նոր Ուխտը ուժի մեջ է մտած, և նրա գործնական կիրառելիության դարաշրջանը սկսված է. Քրիստոսի առաքյալները կարող էին դա հասկանալ Քրիստոսից խոստացված սուրբ ոգու տեսանելի թափման հրաշքով՝ Քրիստոսի 120 աշակերտների կամ Նոր Ուխտի առաջին մասնակիցների վրա, որոնք այդ ժամանակ ներկայացնում էին Եհովայի նոր ժողովրդին կամ Քրիստոսի հետևորդներին՝ քրիստոնյաներին (Ղուկ.22:20; Գրծ.1:8; 2:1-4; Հով.14:16,17; 15:26; 16:7): Այս միտքն արտացոլված է նաև նկարում.

Փաստորեն, իրադարձությունների հաջորդականությամբ՝ նույն բանը տեղի ունեցավ ՀՈւ-ի կնքման ժամանակ: Նիսանի 14-ի զոհաբերությունից և Եգիպտոսի ելքից 50 օր անց՝ Սինա լեռան հրավառ կրակի տեսարանով, ուժի մեջ մտավ ՀՈւ-ը՝ այդ ժամանակ ներկա, նաև ապագա ողջ Իսրայելի համար՝ բացելով հրեական իրերի համակարգի դարաշրջանը։ ՀՈւ-ը այդ ժամանակ կնքվեց Եգիպտոսից դուրս եկած ժողովրդի հետ, որին հետագայում առնչվելու էին նաև Իսրայելի բոլոր սերունդները (Ել.16:1; 19:1-20; Եբր.12:17-24):

Այսպիսով, Եհովայի հետ Նոր Ուխտը ուժի մեջ մտավ մ.թ.1-ին դարում` Քրիստոսի մահից 50 օր անց. Այդպես ողջ մարդկության համար սկսվեց Աստծու հետ Նոր Ուխտի կամ քրիստոնեության դարաշրջանը: Եվ սակայն, ինչպես նշեցինք վերևում, Նոր Ուխտի դարաշրջանի յուրաքանչյուր բնակիչ չէ, որ ինքնաբերաբար դառնում է քրիստոնյա և Աստծու հետ Նոր Ուխտի մասնակից: Ե՞րբ են ՆՈւ-ի դարաշրջանի բնակիչները դառնում ՆՈւ-ի մասնակիցներ Եհովայի հետ, ինչպե՞ս է դա տեղի ունենում և ինչո՞ւմ դրսևորվում — կիմանանք 5-րդ հարցի պատասխանից.

5) Ո՞ր պահից է յուրաքանչյուր Ե.վկա կամ ՆՈւ-ի էրայի բնակիչ, ով կամենում է ծառայել Եհովային՝ դառնում Աստծու հետ նոր ուխտի մասնակից, անկախ ԴԸ-ի ԿՄ-ի ուսմունքներից:
Նախ նշենք, որ Հիսուսն իր արյունը հեղել է Երկրի բոլոր բնակիչների՝ Ադամի բոլոր սերունդների համար, և ԲՈԼՈՐԸ, սկսած 1-ին դարի Պենտեկոստեից, գտնվում են նոր ուխտի գործարկման զոնայում այն պարզ պատճառով, որ ծնվել և ապրում են ՆՈւ-ի դարաշրջանում (այսինքն՝ Եհովայի ուշադիր հայացքի ներքո են, Ով սպասում է, թե չի՞ կամենա որևէ մեկը մոտենալ Իրեն և ուրախացնել Իր Հայրական սիրտը (սա արտացոլված է 1Տիմ.2։3-6; Հակ.4։8-ում)։

Հետևաբար, ցանկացած մարդ, ով անկեղծորեն փափագում է գտնել Աստծուն և մոտենալ Նրան, բավական է մի որոշ ժամանակ աղոթի, որպեսզի լսվի Աստծու կողմից (հմմ. Կոռնելիոսի դեպքը Գրծ.10:1-4,31-ից). Բայց միայն աղոթքները բավարար չեն հավատացյալի հոգևոր աճի, Աստծու հետ մտերիմ հարաբերություններ զարգացնելու և Նրանից օրհնություններ ստանալու համար, որոնք ՆՈւ-ի համաձայն խոստացված են քրիստոնյաներին ինչպես այս, այնպես էլ գալիք աշխարհի համար:

Ինչո՞ւ լոկ աղոթքը բավարար չէ։ Որովհետև, եթե մենք ոչինչ չենք տալիս ​​և նվիրաբերում Աստծուն, ապա Նա էլ մեզ ոչինչ պարտական ​​չէ (սա պարզ է Հռ.11:35-ից): Երկրորդ, ինչպես գիտենք, հավատն առանց գործերի մեռած է։ Իսկ հավատի գործերը կատարվում են ՍՈ-ի դրդման շնորհիվ՝ Եհովային հաճեցնելու և Նրան ծառայելու, ի շահ Նրա շահերի տքնել ցանկանալու դեպքում: Դե, իսկ ՍՈ-ի օգնությանը՝ որպես Աստծու պարգև և օրհնություն, որը հավատացյալների մեջ առաջ է բերում արդար ցանկություն և գործելու շարժառիթ, կարելի է սպասել միայն զղջումից և ջրի մկրտությունից հետո (Հակ.2:20,26; Գրծ.2:38; Փլպ.2։13)։

Այսինքն, հավատացյալը պետք է անպայման Եհովային ցույց տա Նրան հաճեցնելու իր վճռականությունը՝ արդար կյանքով ապրելու և Քրիստոսի հետքերով ընթանալու ընտրությամբ։ Այդ ընտրությունը դրսևորվում է մեղքերի զղջումով և ջրի մկրտությամբ, որը քրիստոնյայի ցանկության հրապարակային խոստումն է առ Աստված՝ ապրել մաքուր խղճով մկրտության պահից սկսած և դրանից հետո՝ ողջ հավերժության ընթացքում (1Պետ.3:21, հմմ. Գրծ.10։47,48-ի հետ)։

Այն պահից, երբ հավատացյալը պատասխանատվություն է վերցնում Աստծու առջև իր արարքների համար և խոստանում կատարել Նրա կամքը՝ հաստատելով դա ջրի մկրտությամբ, նա դառնում է ՆՈւ-ի մասնակից Եհովայի հետ (կամ, ինչպես ցույց տվեցինք պատկերավոր օրինակով, փոխաբերական իմաստով նա աշխատանքային պայմանագիր է «ստորագրում» Աստծու հետ՝ խոստանալով ի շահ Նրա բարեխղճորեն աշխատել Նրա հոգևոր անդաստանում և մշակել Եհովայի հոգևոր արտը՝ որպես Աստծու համագործակից, 1Կոր.3:9):

Նույնը կատարվեց նաև ՀՈւ-ի կնքման ժամանակ. բնականաբար, ոչ մի մարդ բառացիորեն որևէ պայմանագիր չի կնքում Աստծո հետ: ՀՈւ-ը այսպես կայացավ. ուխտի զոհի արյունը թափվեց հանուն Իսրայելի մեղքերի թողության, և ամբողջ ժողովուրդը խոսք տվեց կատարել Եհովայի կամքը։ Այսքանը: Այդ պահից ուխտն Աստծու հետ կնքված էր (Եբր.9:19,20; Ել.19:8, 2Օր.26:17-19, տես 7.86 վիդեոն):

Այսպիսով, նվիրման և մկրտության պահից՝ քրիստոնյան արդեն պայմանագրային հարաբերությունների մեջ է Աստծու հետ: Նա պարտավորություններ ունի Աստծո հանդեպ, իսկ Եհովան էլ Իրեն պարտավոր է համարում կատարել պայմանագրի Իր մասը, ինչի վերջնական արդյունքում քրիստոնյան հավերժական դրախտային կյանքի «ուղեգիրը» կստանա՝ համաձայն Աստծու հետ Նոր Ուխտի խոստումների (Մրկ.10:29,30; Հռ.3:3,4): Ուստի, մկրտված քրիստոնյայից Աստծու պահանջն ավելի խիստ է, քան նրանից, ով չի խոստացել ծառայել Իրեն, ով դուրս է գտնվում ուխտից և ում Աստված ոչինչ պարտական չէ ​​(եթե լոկ Իր ողորմությամբ Նա որոշի խղճալ նրան, ով ուխտի մեջ չէ Իր հետ, Հռ.9:15):

Ինչ վերաբերում է Նոր Ուխտի դարաշրջանի մյուս բոլոր բնակիչներին, ովքեր կարծես թե ընդունում են Աստծուն, բայց կասկածում և չեն շտապում Նրան մաքուր խիղճ խոստանալ՝ չցանկանալով, օրինակ, բաժանվել աշխարհիկ կյանքի հաճույքներից, այդպիսի մարդկանց Եհովան դեռ չի ընդունում որպես Նոր ուխտի մասնակիցների։ Նրանց Նա չի համարում նաև որպես Իր գործակիցներ, ուստի Աստծուց օրհնություններ ստանալու նրանց հույսերն իզուր են (Հակ.1:5-8):

Այսպիսով, նոր ուխտի դարաշրջանի բոլոր բնակիչներից լոկ այն քրիստոնյաներն են դառնում Եհովայի հետ նոր ուխտի մասնակիցներ, ովքեր Եհովային խոստանում են մաքուր խիղճ և դա հաստատում են ջրի մկրտությամբ։ Երբ մկրտվածը դուրս է գալիս ջրից, Եհովան արդեն տեսնում է նրա մեջ նոր ուխտի մասնակցին և Իր գործընկերոջը։

Իսկ եթե այսօր որևէ մեկին թույլ չեն տալիս մկրտվել Աստվածաշնչի նկատմամբ նրա մեծ հետաքրքրության կամ ժողովում կնճռոտ խնդիրներ նկատառելու պատճառով, ի՞նչ պետք է նա անի այդ դեպքում Եհովային մերձենալու և Նրա հետ նոր ուխտի մասնակից դառնալու համար։ Այս մասին կարող եք իմանալ մեր կայքում կարդալով կամ լսելով 2023 թ., «Դիտարան» ամսագիրը ՌՈՒՍԵՐԵՆ՝ հետևյալ վերնագրով. Неделя 1-7 мая 2023 г.: о том почему стоит креститься? Հղումը կտեղադրվի այս նյութի տակ: Հիմա անցնենք հաջորդ հարցին՝
6) Որո՞նք են ՆՈւ-ի առանձնահատկությունները:

Նոր Ուխտը իրականում նոր օրենքների փաթեթ չէ: Եհովան ՉԻ վերանայել մարդկանց հանդեպ Իր պահանջները և ՉԻ վերափոխել մոլորակի բնակիչների համար ՀՈւ-ում շարադրված Իր սկզբունքները: Այսինքն՝ ՆՈւ-ը ՀՈւ-ի հոգևոր բաղադրիչն է: Թեև այն չի պարունակում տաճարային ծառայության ծիսական զոհաբերությունների կարգադրություններ, սակայն նրանում առկա է Աստծու և մերձավորի հանդեպ սիրո նույն, բայց խորացված և առավել ընդգրկուն բաղադրատոմսը (Մտ.5,6 գլուխներ):

Որպեսզի ՆՈւ-ի Եհովայի ծառաների ժողովը լինի կազմակերպված և Հիսուս Քրիստոսի միջոցով հաջողությամբ զարգանա Աստծու էության իմացության մեջ, ՆՈւ-ը ևս պարունակում է մի շարք պատվիրաններ, որոնք օգնում են քրիստոնյաներին սովորել ճշտորեն ընթանալ Քրիստոսի հետքերով կյանքի բոլոր ոլորտներում՝ մնալով սիրո մեջ առ Աստված և մերձավորը (տես, օրինակ, Եփ.4:25-32; 5:1-4,28; 6:1-9; Հռ.12 գլուխ):

Նոր Ուխտը, ինչպես և Հինը — ունի մի քանի գործառույթ.

1-ին. ՆՈւ-ի անդամները ևս պետք է փառաբանեն Երկնային Կառավարչին՝ Եհովային։ Միայն թե հիմա նրանք դա անելու են Եհովայի որդի Հիսուս Քրիստոսի միջոցով՝ դառնալով նրա աշակերտները, ճիգեր թափելով ավետարանի օգնությամբ մնացյալ մարդկանց ևս Աստծու մոտ բերել փրկության համար։ Եվ այս գործունեությունը պետք է շարունակվի մինչև այս համակարգի ավարտը, որը հայտնի է Հով.15.8, Մտ.6։9; 24:14; 1Տիմ.2։3,4 համարներից։

2-րդ. ՆՈւ-ը աշխարհին ցույց տվեց Արարիչ Աստծուն՝ Հիսուս Քրիստոսի անձի միջոցով: ՆՈւ-ում Եհովան Իր նոր երկրպագուներին Իրեն հայտնեց ՈՉ ԹԵ կանոնների բազմաթիվ կետերի միջոցով, որոնք ՀՈւ-ում մոտ 600-ն էին, այլ Հիսուս Քրիստոսի բնավորության և մարդկանց հանդեպ նրա վերաբերմունքի դրսևորումներով, ով ճշգրիտ արտացոլում էր իր երկնային Հոր էությունը: Այսինքն, դիտելով Քրիստոսի պահվածքը տարբեր իրավիճակներում՝ կարելի է հասկանալ, թե ինչպիսին է մեր երկնային Հայրը (Հով.10:30; 14:7; Կող.2:9):

3-րդ գործառույթ. ՆՈւ-ը կազմակերպեց քրիստոնյաների գործունեությունը: ՆՈւ-ի Եհովայի ժողովրդի կառուցվածքը նույնն է, ինչ ՀՈւ-ում էր: Եհովայի ողջ ժողովուրդը բաժանված է «ընտանեկան» ժողովների՝ հովիվներով և հոտերով (Գրծ.14:23; 1Պետ.5:5): Աստծու խոսքի ուսուցիչները (կամ Եհովայի հրատարակիչները) սուրբ ոգով առաջնորդվող ՆՈւ-ի Նրա օծյալներն են: Նրանց փոխանցած գիտելիքները չի կարելի խեղաթյուրել, ինչը հայտնի է Գրծ.6:4; 1Հով.2:20,27; 2Տիմ.2։2; 1Կոր.11։2; 2Թես.3։6; Մաղ.2։7 համարներից:

Այժմ անցնենք վերջին հարցի քննարկմանը. 7).
7) Որո՞նք են Նոր Ուխտի առավելությունները Հնի նկատմամբ։ Ըստ Եբր.8:6-ի, Աստծու Նոր Ուխտը լավն է Հնից:

Ինչո՞վ է այն ավելի լավը: Պարզենք: Նախ՝ ՆՈւ-ը ամբողջովին չեղարկում է տաճարային ծառայության ծիսական մասերի կատարումը՝ այն ամեն ցուցադրելին, ինչը չէր մղում ավելի լավը դառնալու (Գաղ.4:9,10; ինչու քրիստոնյաները կարիք չունեն պատվելու, օրինակ, շաբաթը, տես 7.55ա վիդեոն): Ինչպես արդեն նշվեցինք, ՆՈւ-ի դարաշրջանում Աստված ձեռակերտ տաճարներում չի գտնվում, այլ այն քրիստոնյաների մեջ, ովքեր կատարում են Նրա կամքը (Հով.14:23; Գրծ.17:24):

Երկրորդ, ՆՈւ-ի պատվիրանները գրված են ոչ թե քարե տախտակների, այլ քրիստոնյաների «սրտերի» վրա, ուստի ազդում են նրանց ներքին էության վրա՝ փոխելով այն դեպի լավը։ Ի՞նչ է սա նշանակում և ինչպե՞ս է այն դրսևորվում։ Պարզաբանենք: Գիտելիքն այն մասին, որ Հիսուսը մահացավ քրիստոնյայի մեղքերի համար լոկ մեկ անգամ և կրկին ու կրկին վերջինիս մեղքերի համար չի մեռնելու, քրիստոնյային ստիպում է չթուլանալ մեղքի առաջ՝ տրվելով նրան, այլ ջանադրաբար պայքարել մեղքի դեմ (Եբր.9:27; 10:26,27; 1Կոր.9։26-27)։

Իսկ այն հասկացողությունը, թե որքան թանկագին է Քրիստոսի արյունը Աստծու աչքում, քրիստոնյային մղում է նվազագույնի հասցնել «Քրիստոսի արյան մսխումը իր մեղքերը ծածկելու համար»: Քրիստոնյան ամոթ է զգում մեղք գործել և պայքարում է, որ դա չանի: Ամոթի այդ ճնշումը ձևավորում է նրա խիղճը՝ կատարելագործելով այն և դարձնելով ավելի լավը, ինչը ՀՈւ-ը չէր կարող իրագործել (2Կոր.3:3; Եբր.10:1):

Խղճի աշխատանքի շնորհիվ քրիստոնյան հոգևորապես հասունանում և կատարելագործվում է՝ հասնելով հոգևոր հասունության այն աստիճանին, որ Քրիստոսն ուներ։ Այդպես նա, Աստվածաշնչով կրթված և դաստիարակված իր խղճով՝ վերածվում է սուրբ ոգու ազդեցությամբ ամբողջապես հասունացած պտղի և ժամանակի ընթացքում ձեռք բերում Քրիստոսի միտքը (Գաղ.5:22,23; 1Կոր.2:16; տես 7.59 վիդեոն):

Այդ պատճառով էլ ոչ թե արգելման օրենքն է քրիստոնյային ստիպում կատարել «մի գողացիր, մի շնացիր»-ը, այլ ներքին արգահատանքը դեպի այդ արարքները: Հասուն քրիստոնյային ոչ թե պատժի վախն է ղեկավարում, այլ սերը՝ բարու և արդարության հանդեպ, կամ, այլ կերպ ասած, ճիշտն անելու ներքին պահանջը: Քրիստոնյայի խիղճը կոչ է անում նրան մերժել այն ամենը, ինչը սխալ և տհաճ է Եհովայի և Քրիստոսի համար։ Ուստի ՆՈւ-ի ծառաները աշխարհի մարդկանցից տարբերվում են ոչ թե արտաքին երևույթներով և հագուստի տարբերանշաններով, այլ ներքին որակներով։ Ահա ինչու նրանց մասին կարելի է ասել, որ Աստծու օրենքը գրված է նրանց սրտերում (Եր.31:33):

Ինչպես հիշում ենք, ՀՈւ-ի դարաշրջանում Իսրայելը աչքի էր ընկնում իր հագուստի ծոպերով և մարմնի թլփատությամբ, բայց դա չօգնեց նրանց դառնալ բարեգութ և սրտով կարեկից: Իսկ քրիստոնյաները, սուրբ ոգու օգնությամբ և անձնական ջանքերի շնորհիվ, կարող են հասնել նրան, որ ուրիշները տեսնեն նրանց մեջ մաքուր խղճի և բարի սրտի տեր մարդկանց, ովքեր իսկապես սիրում են Աստծուն և մերձավորին (Հռ.2:28,29; 13:8; Եփ.4:23-32; Եբր.4:12; Թվ.15:38; այն մասին, թե ինչպես է ՍՈ-ին գործում քրիստոնյայի մեջ՝ տես 7.42 վիդեոն):

Այսպիսով, ՆՈւ-ը ազատեց Ադամի բոլոր մեղավոր սերունդներին մեղքի իշխանությունից: Հիսուս Քրիստոսի արդարության օրինակը, նրա քավիչ զոհաբերությունը և սուրբ ոգու օգնությունը խթան տվեցին Ադամի հետնորդներին ընդվզել մեղանչական մարմնի կոչերի դեմ, հաղթահարել սխալ ցանկությունները և հասնել հոգևոր կատարելության այս իսկ դարում՝ դեռևս ապագա կատարյալ մարմինը չստացած: Դա հայտնի է Հռ.6.12,18; 1Կոր.10։13; Եփ.4:11-16; Եբր.6։1 համարներից:

Երրորդ՝ Քրիստոսի քավիչ զոհաբերության «մաքրող» զորության շնորհիվ ՆՈւ-ը բոլոր ազգերի մարդկանց համար մերձեցման ուղի հարթեց դեպի Եհովան, (1Հով.1։7; Հռ.3։29)։

Չորրորդ՝ ՆՈւ-ը Աստծուն սիրող բոլոր մարդկանց տվեց Եհովայի նոր աշխարհում հավիտենական կյանք ստանալու հույս, կյանք, որը մեղքից և մահից փրկության հասնելու Աստծու Արքայության, ինչպես նաև Նոր Ուխտի էության գագաթնակետն է (Մրկ.10:29,30; Հով.3:16; 1Տիմ.2։3,4)։

Հինգերորդ՝ երկրագնդի ցանկացած բնակիչ կարող է դառնալ ՆՈւ-ի մասնակից ոչ թե այն պատճառով, որ նա պարտավոր է կատարել ՆՈւ-ը (ինչպիսին էր իրադրությունը Իսրայելում ՀՈւ-ի ժամանակ), այլ, որ ԻՆՔՆ է դա կամենում, քանզի սիրեց Եհովային և արդարության այն ուղին, որ ցույց տվեց Քրիստոսը: Ընտրության ազատությունը և սեփական կյանքը սիրուց մղված Եհովայի ծառայությանը նվիրաբերելու կամավոր ցանկությունը՝ հավատը դարձնում են տոկուն, իսկ հավատացյալին՝ վստահելի — Աստծու և Նրա Թագավորության համար։

Մենք դիտարկեցինք Նոր Ուխտի նշանակությունը ողջ մարդկության համար: Չնայած, որ ԴԸ-ում արգելում են երկրային հույսի Ե.վ.-ներին իրենց համարել ՆՈւ-ի մասնակից, այնուամենայնիվ, Եհովան իր բոլոր ծառաներին՝ և՛ օծյալ, և՛ չօծյալ, ջրի մկրտության պահից սկսած՝ համարում է Իր հետ ՆՈւ-ի մասնակից: Ահա թե ինչու Աստծու բոլոր ծառաները մկրտությունից հետո իրենց վրա զգում են Եհովայի օրհնությունները, ստանում իրենց աղոթքների պատասխաններն ու աջակցություն՝ փորձությունների ժամանակ, նաև նրանք հավիտենական կյանքի ամուր հույսն ունեն Աստծու Թագավորությունում ապրելու համար։

Այստեղ որևէ մեկը կարող է հարցնել. եթե Եհովան, համենայնդեպս, օգնում է բոլոր Ե.վ.-ներին, այդ դեպքում ինչո՞ւ ենք մենք անհանգստանում ուխտերի վերաբերյալ ԴԸ-ի սխալ ուսմունքի համար: Խնդիրն այն է, որ ուխտերի հետ կապված այդ սխալի պատճառով երկու լուրջ պրոբլեմի ենք բախվում: 1-ին՝ Աստվածաշնչի աղավաղում Եհովայի ժողովրդի հովիվների կողմից, ինչը չպետք է լինի Աստծու ժողովում (համեմատեք, թե ինչ գնահատական է Հիսուսը տալիս հովիվների կողմից Եհովայի խոսքի խեղաթյուրմանը Մրկ.7:1-13-ում):

2-րդ՝ դա երկրային հույսի Ե.վ.-ների հրաժարումն է Ընթրիքի ժամանակ Քրիստոսի արյանն ու մարմնին հաղորդակցվելուն: Սա վշտացնում է Եհովային, քանզի ցույց է տալիս անհոգի վերաբերմունք Իր խոսքի և Իր հետ ունեցած ուխտի հանդեպ։ Ինչո՞ւ։ Եթե ​​ամեն մի Ե.վկա Աստվածաշնչով ավելի ուշադիր ուսումնասիրեր Ընթրիքի էությունը և ստուգեր ԴԸ-ի ուսմունքը Ս.Գրքով (համաձայն Գրծ.17:11-ի), ապա Ընթրիքի ժամանակ շատ Ե.վ.-ներ կարող էին ուրախացնել Եհովային նրանով, որ հնազանդվում են Իր պատվերին ավելի, քան խորհրդանիշներից օգտվելու հովիվների արգելքին։ (հմմ. Գրծ.5:29, տես 7.15 վիդեոն):

Իսկ այժմ մեզ մնաց պարզել Աստվածաշնչի մեկ այլ ուխտի՝ Թագավորության Ուխտի իմաստը: Ո՞վ, ո՞ւմ հետ, ե՞րբ և ինչո՞ւ է կնքել այս Ուխտը — կիմանանք հաջորդիվ, եթե Աստված թույլ տա:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

 

 

 

86. ՀԻՆ ՈՒԽՏ. ԻՆՉՈ՞Ւ Է ԱՅՆ ՊԵՏՔ ՔՐԻՍՏՈՆՅԱՆԵՐԻՆ:

Текст на армянском языке  к  видео 1.12а на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.86

Վերջերս, Հիշատակի Երեկոյից առաջ լսեցինք Սամուել Հերդի առավոտյան երկրպագության ելույթը Դիտարան Ընկերության (ԴԸ) կայքում՝ «Սա արեք ինձ հիշելու համար» վերնագրով։ Ոչ մի նոր բան ելույթում չլսվեց: Կառավարիչ Մարմնում (ԿՄ), գուցեև շփոթաբար, նախկինի պես Նոր ուխտը դեռևս կապում են Թագավորության ուխտի հետ և զուգահեռներ չեն անցկացնում Նոր Ուխտի և հնում Աստծու և Եհովայի ողջ ժողովրդի միջև կնքված Հին Ուխտի միջև: Սակայն հատկապես «ականջ է ծակում» այն, որ չգիտես ինչու ԿՄ-ում ուշադրություն չեն դարձնում Մտ.26։28-ի Հիսուս Քրիստոսի այն խոսքերին, որ նրա արյունը թափվում է ՈՉ թե Թագավորության ուխտի, այլ Նոր ուխտի և Եհովայի հետ նոր հարաբերությունների կնքման համար։

Հիսուսը գիտեր, որ իր մահից հետո Հին ուխտը չեղյալ է համարվելու Եհովայի բոլոր ծառաների՝ թե՛ օծյալ քահանաների, թե՛ հասարակ ժողովրդի համար (Հռ.10։4)։ Եվ որպեսզի ապագայում ևս Եհովայի բոլոր ծառաները շարունակեն մոտենալ Աստծուն, նրանց անհրաժեշտ էր Աստծու հետ կնքել մեկ այլ համաձայնագիր կամ նոր ուխտ՝ Քրիստոսի զոհաբերության հիման վրա։ Լոկ այդ դեպքում քրիստոնյաները կարող են հուսալ, որ Աստծու խոստացած օրհնությունները նոր ուխտի էրայում ևս կարող են իրականանալ իրենց վրա: Իսկ եթե հին ուխտի ավարտից հետո նորը չկնքվի Աստծու հետ, ապա քր.յաները հիմք չեն ունենա Եհովայից հուսալու այդ օրհնությունները, որոնք նախատեսված են նոր ուխտով։

Սա ավելի լավ հասկանալու համար դիտարկենք պարզ մի օրինակ. եթե Մարկը աշխատանքային պայմանագիր է կնքել գործատուի հետ և բարեխղճորեն է աշխատում, ապա կարող է հույս տածել հանգստյան անվճար ուղեգրի, որը, որպես խրախուսանք, նախատեսված է պայմանագրով: Իսկ եթե համաձայնագիր չի կնքվել, ապա նա չի կարող հույս դնել այդ ուղեգրի վրա, նույնիսկ եթե ինքն իրեն որոշի որոշ հավելյալ գործեր կատարել գործատուի համար: Ինչո՞ւ։ Որովհետև ուղեգիրը տրամադրվում է լոկ գործատուի հետ կնքած պայմանագրի համաձայն։ Նույնը, ըստ էության, սպասում է քրիստոնյաներին. առանց Աստծու հետ կնքած նոր ուխտի, նշանակում է մնալ առանց Նրա օրհնությունների և առանց հավիտենական կյանքի հույսի:

Քանի որ Եհովայի հետ կնքած Հին և Նոր ուխտերի իմաստը ԴԸ-ում դեռևս պարզ չէ, և շփոթմունք է նկատվում Նոր և Թագավորության ուխտերի միջև, իմաստ ունի դիտարկել Եհովայի հետ ունեցած բոլոր ուխտերի իմաստը՝ նշված Ս.գրքում: Սա կօգնի բոլոր ցանկացողներին պարզել, թե արդյո՞ք իրենք Նոր Ուխտի պարտավորություններով կապված են Եհովայի հետ, թե ոչ, և ինչպե՞ս է դա դրսևորվում։ Սկսենք Հին Ուխտի իմաստի պարզաբանումից, և թե ինչու էր այն թերի, այլապես անհնար է հասկանալ նոր կտակարանային հարաբերությունների նշանակությունը քրիստոնյաների և Եհովայի միջև:

Այսպիսով, սկսենք «ուխտ» բառի նշանակությունից. ժամանակակից իմաստով այն նշանակում է «պայմանագիր», «համաձայնագիր» կամ «դաշինք»՝ երկու կամ ավելի կողմերի միջև, ովքեր շահագրգռված են միմյանցով: Աստծու դեպքում՝ այն Աստծու և մարդկանց միջև կնքված երկկողմանի պայմանագիր է, որով երկու կողմերն էլ, համաձայնության գալով կամ պայմանավորվելով ինչ-որ բանի շուրջ, վստահեցնում են միմյանց, որ մտադիր են հավատարմորեն կատարել պայմանագրի կնքման ժամանակ միմյանց տված խոստումները։ Իսկ պայմանագիրն ինքնին, որպես սկզբնաղբյուր, բարոյական և իրավական փոխադարձ պարտավորությունների հիմք է ծառայում։

Այսինքն, եթե երկու կողմերի հարաբերությունները կնքված են պայմանագրով, ապա երկու կողմերն էլ պարտավոր են պահպանել պայմանագրի պայմանները։ Բայց եթե ​​երկու կողմերի միջև պայմանագիր չկա, նրանք ոչ մի բան միմյանց պարտական չեն: Նույն սկզբունքն է գործում նաև մարդկանց և Աստծու պայմանագրի դեպքում: Այսինքն, եթե Աստծու և մարդկանց հարաբերությունները կնքվում են փոխադարձ համաձայնությամբ, ապա և՛ Աստված, և՛ մարդը պարտավոր են կատարել պայմանագրի պայմանները: Իսկ եթե Աստծու և մարդու միջև համաձայնագիր չկա, ոչ Աստված է որևէ բան պարտք մարդուն, ոչ էլ մարդը՝ Աստծուն: Այժմ անցնենք Հին ուխտի նշանակությանը:

Հին ուխտի ողջ էությունը շարադրված է եբրա-արամերեն Գրություններում, ավելի ճիշտ՝ Աստվածաշնչի առաջին հինգ գրքերում (Եբր.8:13-ում բացատրվում է, որ մարդկանց հետ կապած Աստծու հին ուխտը հնացել էր, դրա համար նրան փոխարինելու եկավ նորը): Աստվածաշնչի սկզբում նկարագրվում է Եհովայի, Աբրահամի և վերջինիս՝ Հակոբ/Իսրայել ճյուղի սերունդների (իսրայելացիների) միջև կնքված պայմանագրի պատմությունը։ Հնում Աստծու և Աբրահամի միջև կապած այդ պայմանագիրը հետագայում ստացավ Մովսիսական օրենքի ձևը։

Նկարում պատկերված է այն պահը, երբ Եհովան Աբրահամին առաջարկեց հեռանալ Քաղդեացիների Ուր քաղաքից և գնալ այնտեղ, որի ճանապարհը Աստված ինքը ցույց կտա: Այս մասին գրված է Ծնն.12։1-ում։ Այդպիսով, Աբրահամի և Եհովայի միջև սկիզբ դրվեց այն հատուկ փոխադարձ հարաբերության, որը հետագայում անցավ Հին Կտակարան:

Ուխտի պայմանների համաձայն՝ Եհովան պարտավորվեց Աբրահամի իսրայելացի սերունդներին դարձնել Իր ժողովուրդը, նրանց, որպես հավերժական ժառանգություն՝ նվիրել օրհնված երկիրը, ապահովել Իսրայելի բարօրությունն ու բարգավաճումը, և որ ամենակարևորն է՝ Իր Քրիստոսին այդ ժողովրդից լույս աշխարհ բերել: Ավելին, Եհովան պատրաստ էր կատարել նաև պայմանագրի Իր պարտավորությունները նույնիսկ, եթե Աբրահամի ոչ բոլոր հետնորդները կատարեին իրենց խոստումները (կարող եք համոզվել՝ կարդալով Ծնն.15։18, 17։8; 22։18; Գաղ.3։16; Ել.19։5,6; Հռ.3։1-4-ը)։

Իսկ իսրայելացիները, ըստ պայմանագրի պայմանների, պարտավորվեցին կատարել Եհովայի պատվիրանները, և դա Աստծու առաջ կրկնեցին երեք անգամ: Առաջինը Սինա լեռան առաջ՝ Եգիպտոսից դուրս գալուց հետո: Երկրորդը՝ Մովսեսի օրենքի կրկնակի ընթերցման ժամանակ, իսկ ավելի ուշ՝ այդ խոստումն Աստծուն տրվեց, երբ նրանք մտան խոստացված երկիր (Ել.19:8; 2Օր.26:16,17; Հեսու 24:16): Որպեսզի եգիպտական ​​ստրկությունից դուրս եկած Եհովայի ողջ ժողովուրդը դառնա Եհովայի հետ ուխտի մասնակից, Մովսեսը «վերցրեց զոհաբերվող կենդանու արյունը, ցողեց ժողովրդի վրա և ասաց. Սա է (հին) ուխտի արյունը, որ Եհովան կապեց ձեզ հետ» (Ել.24։8, մանրամասների համար տես 7.14 վիդեոն):

Ահա և հենց այդ խոստումը, որը տրվեց Եհովային առ ի պատրաստակամություն կատարելու իրենց Տիրակալի բոլոր պահանջները՝ ամրագրված զոհի արյունով — Եհովայի հետ հին ուխտի և համաձայնագրի կնքման պահն էր: Զոհի արյունը կնիքի հոգևոր հաստատումն էր, որն ամրագրում էր Աստծու և Իսրայելի միջև փոխադարձ համաձայնությունները (Ել.19:8; 24:8): Այսպիսով, փարավոնի ստրկությունից ազատ Եհովայի ողջ ժողովուրդը, Եգիպտոսից դուրս՝ դարձավ Եհովայի հետ Հին ուխտի մասնակիցը։

Այժմ հիշենք, թե ինչու էր Եհովան սիրում Աբրահամին և ուզում ուխտ կապել նրա հետ։ Այն, որ Եհովան կարող էր կատարել Իր խոստումը և մեղքից ու մահից Փրկիչ ուղարկել մարդկությանը՝ անհրաժեշտ էր դրան հավատալ, քանզի դա վերաբերում էր հեռավոր ապագային, մինչդեռ Աբրահամին տված խոստման ժամին Եհովան չէր նախատեսում Քրիստոսին երկիր ուղարկել (Գաղ.4:4,5):

Եվ սակայն Աբրահամը հավատաց Աստծու տված ապագա այդ օրհնություններին, թեպետ իր կյանքի ընթացքում նա չստացավ խոստումը։ Այսինքն, Աբրահամը չտեսավ, թե ինչպես Եհովան բազմացրեց իր սերունդներին, ինչպես իր շառավղից բերեց Հիսուս Քրիստոսին, չտեսավ նաև իրական Ավետյաց երկրի օրհնությունները (Եբր.11:8-10,13,39): Սակայն ամուր հավատի համար առ այն, ինչը դեռ տեսանելի չէր, այլ լոկ խոստացված էր ապագայի հեռանկարին, այդ ամենի հանդեպ ցուցաբերած իր բացարձակ վստահության համար՝ Եհովան սիրեց Աբրահամին (Հակ.2։23; Հռ.4։18-21)։

Նկարում պատկերված է Եհովայի հանդեպ Աբրահամի լիակատար վստահության գագաթնակետը՝ Ծնն.22։1-22։ Նահապետը Եհովայի առաջին իսկ պահանջով և առանց ավելորդ հարցերի՝ պատրաստ է զոհաբերել իր երկար սպասված որդի Իսահակին։ Նա վստահ է, որ Եհովան կկատարի իր խոստումը և Իսահակով իրեն շատ հետնորդներ կտա: Այդ առումով, նրա վարքում կասկածի ոչ մի նշույլ չկա, այլ կա հավատ, որ եթե նույնիսկ ստիպված է զոհաբերել որդուն, ապա Աստված անպայման նրան հարություն կտա։ Այլապես, ինչպե՞ս կկատարի Իր խոստումը և Իսահակից սերունդ դուրս կբերի (Եբր.11։17-19)։

Ուստի, ապագա օրհնությունների հանդեպ իր ամուր հավատի և բացարձակ վստահության համար՝ Աստված սիրեց Աբրահամին, որի պատճառով էլ ուխտ կապեց նրա հետ ապագա օրհնությունների առնչությամբ: Որպեսզի կատարի Աբրահամին տված Իր խոստումը, Քրիստոսին նրա տոհմից բերելու սպասման ողջ միջանկյալ ժամանակաշրջանի համար Եհովան մտցրեց Մովսիսական օրենքը, որը կպաշտպաներ Իսրայելին լիակատար հոգևոր պղծությունից և մեղքերի բազմացումից (Գաղ.3:19): Այլապես, չէր մնա Աբրահամի ոչ մի հետնորդ՝ արժանի նրան, որից Եհովան կարողանար աշխարհ բերել Իր որդի Քրիստոսին՝ մեղքից ու մահից մարդկությանը փրկելու համար:

Իսրայելի հետ Հին ուխտը Եհովան կնքեց 3,5 հազար տարի առաջ Սինա լեռան վրա՝ Պասեքից և Եգիպտոսի ելքից 50 օր հետո (սա կարելի է հաշվել Ել.16:1-ի և 19:1-ի տվյալների համաձայն): Այս պայմանագիրը Եհովայի հիմնական սկզբունքների տեսքով՝ գրված էր քարե տախտակների վրա, իսկ ավելի ուշ՝ գրվեց գրքում որպես Մովսեսի օրենք (2Օր.9։9; 31։24,26)։ Մովսեսի միջոցով Իսրայելին տրված այդ օրենքը նախատեսում էր կազմակերպչական և օրենսդրական դրույթներ և նպատակամղված էր պաշտամունքի ԱՌԵՐԵՎՈՒՅԹ կողմի դրսևորմանը, որն էր՝ ուշադրությամբ պահպանել տաճարային ծառայության բոլոր պահանջները, Իսրայելի սրբացման և նրա մեղքերի թողության բոլոր ընթացակարգերը (տես Ելք 30, 31 գլուխները):

Արտաքինից ով կատարում էր Մովսեսի օրենքի պատվիրանները՝ արդար էր թվում (որպես Եհովայի ծառա, ով ջանադրաբար պահում է օրենքը)։ Բայց թե ինչպիսին էր նրա ներքին էությունը, ով արտաքուստ արդար էր թվում՝ դա անհասկանալի էր։ Այդ իսկ պատճառով, Մովսիսական օրենքի մասին, որը Հին Կտակարանի հիմքն է, ասվում է, որ այդ օրենքը նպատակամղված էր պահելու լոկ պաշտամունքի ԱՐՏԱՔԻՆ ԿՈՂՄԸ, այն, ինչ դրսևորվում է միայն առերևույթ և տեսանելի է սոսկ ուրիշներին (համեմատեք Մտ.23:28-ի Հիսուսի խոսքերը, որտեղ նա ուշադրություն է հրավիրում Մովսեսի օրենքի այդ կողմին, որի կատարողները լոկ արտաքինից էին թվում արդար, մինչդեռ ներքին էությամբ հեռու էին արդարությունից):

Այժմ խոսենք այն մասին, թե ի՞նչ գործառույթներ պետք է կատարեր Մովսեսի օրենքը (ՄՕ): Մենք հաշվեցինք 5 հիմնական գործառույթ.

1) ՄՕ-ը պետք է փառաբաներ իր երկնային Տիրակալին: Երկրի բոլոր ժողովուրդները, տեսնելով Եհովայի ժողովրդի իմաստուն առաջնորդության մեծ առավելությունը, որը նրանց տալիս էր բարգավաճում և բարօրություն՝ հնարավորություն ունեին կամենալ ծառայել Իսրայելի Աստծուն, այսինքն՝ ճշմարիտ Աստծուն և տիեզերքի Արարչին (այս մասին մենք գիտենք 2Օր.4:5-8, 2Տրգ.12:8; 1Թագ.8:60-ից, ՆԱԹ):

2) ՄՕ-ը պետք է աշխարհին ներկայացներ երկնային Տիրակալին. ինչպես նկարի բովանդակությամբ կարելի է տեսնել նկարչի անհատականությունը, այնպես էլ Աստծու էությունը կարելի էր տեսնել հասարակական կյանքի պատկերի բնույթով, որի նկարիչն ու կերտողը Աստված էր (Եբր.11:10): Ինչպե՞ս էր հնում Եհովան բացահայտում իրեն Մովսեսի օրենքի միջոցով։ ՄՕ-ում Աստված ընդգծում էր իր վերաբերմունքը բարու և չարի նկատմամբ, ցույց տալիս, որ ատում է չարը (այն ամենը, ինչ սխալ է, վնասում է մարդկանց և քայքայում մարդկային հասարակությունը): Եվ հակառակը, այն ամենը, ինչ կերտում է մարդկային հասարակությանը, օգուտ բերում և նպաստում բարեկեցության – Աստված դա բարի է համարում և հավանություն տալիս։

Այսպիսով, հետազոտելով ՄՕ-ը՝ կարելի է տեսնել Եհովայի հատկանիշները, ինչից երևում է, որ Նա մտահոգված է ոչ թե իր մեծությունը պարտադրելու ամբիցիաներով, այլ Իսրայելի բարօրությամբ, այսինքն նրանով, որ առաջին հերթին լավ լինի ժողովրդի համար (սա երևում է, օրինակ, 2Օր.10:12,13-ից):

3) ՄՕ-ը բացահայտեց մեղքի էությունը և Ադամի հետնորդների մահվան պատճառը՝ ցույց տալով, թե ինչպիսի ապրելակերպն է անընդունելի Եհովայի ժողովրդի համար (Հռ.7։7-9, 3։20, 5։12)։ ՄՕ-ը ասես մի «պաշտպանիչ ցանկապատ է», որից անդին չպետք է անցնել, որպեսզի չմեռնես։ ՄՕ-ի այդ պատնեշային դերը կարող ենք տեսնել նկարում, ուր պատկերված է Եհովայի պատվիրանների սահմանափակումների օգուտը.

Ոմանց համար գուցե սա արգելափակոց թվա։ Բայց Եհովայի ծառաները հաստատ գիտեն, որ Աստծու պատվիրանները պաշտպանում են մահացու վտանգներից: Մովսեսի օրենքի սահմանն անցնողը հանցագործ էր համարվում Աստծու առաջ և մեղավոր։ Իսկ մեղքի համար հանցագործը պետք է պատժվեր: Եթե ավելի խորանանք մեղքի իմաստի մեջ, ապա յուրաքանչյուր մարդ վաղ թե ուշ մեղքի դիմաց վճարում է մահով: Այլ կերպ ասած, Ադամի բոլոր հետնորդները մահկանացու են, որովհետև մեղք են գործում (1Հով.3:4, Հռ.5:12; 6:23ա; 8:7,8; ավելին տես 7.17 հոլովակում):

4) ՄՕ-ը ցույց տվեց, որ սուրբ Աստված հեռու է անմաքուրից (Առ.15:29): Այսինքն, եթե Աստծուն դիմի մեկը, ով Նրա հետ պայմանագրի մեջ չէ և չի խոստացել կատարել պայմանագրի իր կողմը ու պայմանագրի կնքման ժամին չի լվացվել զոհի արյունով, ապա Եհովան նրան չի լսում, չի տեսնում, և իրեն պարտավորված չի համարում ինչ-որ կերպ օգնել նրան։ Որպեսզի մարդը կարողանա մոտենալ Եհովային և հուսալ նրա բարեհաճությանը, բացի Եհովայի կամքը կատարելու խոստումից, պետք է անպայման «լվացված» լինի մեղքից։

Բացի զոհի արյունից, որ Հին ուխտի կնքումով այլաբանորեն լվանում էր իսրայելացիների ողջ հասարակությանը, Մովսեսի օրենքը նախատեսում էր նաև այլ տեսակի զոհաբերություններ այն դեպքերի համար, երբ իսրայելացիները խախտում էին Աստծուն տված իրենց խոստումը՝ մարմնի թուլության կամ անգիտության պատճառով: Կենդանիների արյունով մեղքերի փոխաբերական «լվացման» այդ համակարգը օգնում էր իսրայելացիներին պայմանականորեն մաքուր երևալ Եհովայի աչքին, ներում ստանալ և ապագայում ևս շարունակել ապրել Նրա խնամքի ներքո: Հին Ուխտի զորությունը գտնվում էր զոհվող կենդանիների արյան «քավիչ» դերակատարման մեջ (տե՛ս Եբր.9:18,20,22-ը):

5) ՄՕ-ը իսրայելացիների մտքերն ու սրտերը պատրաստում էր Քրիստոսին ընդունելու, այսինքն՝ հասկանալու նրա քավիչ զոհաբերության էությունը և ծնելու հավատ, որ մեղքերի համար թափված հենց նրա՛ արյունն է «լվանալու» շատերի մեղքերը Եհովայի առաջ, և հենց նա՛ է Աբրահամին խոստացված այն սերունդը, որի գալով երկրի բոլոր ժողովուրդները պետք է օրհնվեն (Ծնն.22:18): Դրա համար էլ Աստվածաշունչը ՄՕ-ը կոչում է մանուկների դաստիարակ, ով պատրաստում էր Իսրայելին ավելի չափահաս ուսուցիչ-առաջնորդին՝ Քրիստոսին ընդունելու (տե՛ս 1Հով.1:7; Եբր.10.3-10, Գաղ.3:6-9,23,24):

Այսպիսով, ինչպես մանկապարտեզի դաստիարակչուհին դպրոցի համար նախապատրաստում է երեխաներին, այդպես էլ Մովսեսի օրենքը պաշտպանում էր հոգևոր մանուկներին լիակատար ապականությունից այն «ճանապարհի» վրա, որ տանում էր նրանց հոգևոր հասունության բարձրագույն դասընթացների ուսուցիչ Հիսուս Քրիստոսի մոտ (Գաղ.3։24)։ Այս գաղափարն է արտացոլված ներքևի նկարում.

 

32 Բայց, ինչպես նշվեց, Հին Ուխտն ուներ թերություններ, այլապես այն չէր չեղարկվի և փոխարինվի Նորով, ինչը հայտնի է Եբր.8:7-ից: Թվարկենք դրանցից մի քանիսը.

1) ՄՕ-ի զոհաբերվող կենդանիների արյունը չէր կարող մարդուն լիապես մաքրել և արդարացնել իր ողջ լիությամբ, որպեսզի նա հասներ հոգևոր կատարելության և դրա շնորհիվ հավիտենական կյանք ձեռք բերեր։ Ադամի մեղքի այլաբանական «լվացման» և հոգևոր կատարելության հասնելու համար (Եհովայի լիակատար արդարության տեսակետից) անհրաժեշտ էր կատարյալ մարդու զոհաբերություն, որը Հիսուս Քրիստոսն էր՝ Եհովայի որդին (Գաղ.3։21,22; Հռ.5:9; Եբր.10:1-4):

Այս գաղափարը Եհովան արտահայտեց դեռ Աբրահամի ժամանակներից, երբ խնդրեց նրան զոհաբերել իր որդուն. Աբրահամի վստահությունը և Իսահակին զոհաբերելու պատրաստակամությունը համոզեցին Աստծուն, որ երկրի վրա Իրեն սիրող մարդիկ կան, հանուն որոնց Ինքը ևս կգնա այդ քայլին և նրանց համար կզոհի Իր որդուն՝ Հիսուս Քրիստոսին (Հով.3:16; Եբր.11:17-19):

2) Հին Ուխտի 2-րդ թերությունը պատկերավոր կերպով արտացոլված է այս նկարում.

Հին Ուխտը գրվեց ոչ թե իսրայելացիների «սրտերի», այլ քարե տախտակների վրա. այն չէր ազդում ՄՕ-ի հպատակների ներքին համոզմունքների և խղճի վրա (տես Սղ.77:8բ և 37 համարը, որտեղ Եհովան խոսում է իսրայելացիների սրտերի անհավատարմության և ապստամբ ոգու մասին)։ Օրինակ, նրանք չէին գողանում ոչ թե, որ դա ներքուստ տհաճ էր իրենց, այլ որ դա արգելված էր Մովսեսի օրենքով: Բայց եթե Աստված չեղյալ հայտարարեր այդ արգելքը, նրանք կարող էին սկսել գողանալ և միևնույն ժամանակ շատ լավ զգալ իրենց: Այսինքն, ներքին արգահատանք գողության հանդեպ նրանց մեջ չկար։ Իսկ այն մարդը, ով ներքին հակակրանք չունի չարի նկատմամբ, անվստահելի է Աստծու հավիտենական Արքայության համար:

3) ՄՕ-ի 3-րդ թերությունն արտացոլված է հետևյալ պատկերում.

Մեղքերի հատուցման համար նախատեսված «քավության» համակարգը, երբ մեղավորը կարող էր փոխաբերական իմաստով իր համար ներում «գնել» հերթական կենդանու զոհաբերմամբ՝ սառեցնում էր իսրայելցիների ավելի լավը դառնալու և խիղճը կրթելու ցանկությունը: Ահա, թե ինչու ՄՕ-ի հպատակների համար հոգևոր կատարելության հասնելու անհրաժեշտություն չկար, և սա հայտնի է Եբր.9:9; 7:11,12 համարներից:

4) Օրենքի կետերի սահմանափակ ցանկը անգիր անելը և լոկ դրանք կատարելը հնարավորություն էր տալիս սեր չցուցաբերել մնացած բոլոր իրավիճակներում, որոնք նշված չէին օրենքի կետերով: Օրինակ, Օրենքն արգելում էր խոչ կամ խութ դնել կույրի առաջ, բայց կույրին հրելու արգելք չկար (Ղև.19։14)։ Ուստի, կույրին հրողն օրենքի տեսակետից կարող էր անմեղ համարվել։ Նաև, սոսկ օրենքի կետերի դիտարկման դեպքում՝ կարելի էր հանգիստ անցնել իրեն վատ զգացող մարդու կողքով, եթե օրենքում նրան օգնելու հրահանգ չկար.

Եվ այսպես շարունակ: Մարդկանց հանդեպ վատ վերաբերմունքի և սիրո բացակայության դրսևորումների ցանկը, որոնք սակայն օրենքի կետ չեն խախտում՝ կարելի է անվերջ շարունակել: Ցանկացած օրենքի հրահանգներում բազմաթիվ սողանցքների տեղ է մնում, որպեսզի օրենքի կետերով չնախատեսված իրադրություններում սեր չցուցաբերվի մերձավորի հանդեպ։ Սա ոչ միայն ՄՕ-ի, այլ ընդհանրապես բոլոր օրենքների թերությունն է, այդ թվում՝ նաև ժամանակակից։

5) Հին Ուխտի մասնակիցներին (բացառությամբ նրանց, ովքեր ներկա էին Հին ուխտի կնքման պահին) չէին հարցնում՝ արդյո՞ք նրանք ցանկանում են ապրել Եհովայի օրենքներով, արդյո՞ք այդ օրենքների համաձայն ապրելը հաճելի է նրանց: Բավական էր միայն ծնվել իսրայելացու ընտանիքում, որպեսզի Մովսեսի օրենքը կատարելու պարտավորության բեռը «ծանրանար» ծնվածի վրա.

Այդ իսկ պատճառով, Իսրայելում երբեմն ծնողի հանդեպ անհնազանդության և չենթարկվող երեխաների պատժի դեպքեր էին լինում (2Օր.21:18-21): Ինչո՞վ է վատ այն օրենքը, որը ժառանգաբար փոխանցվում է ծնողից երեխային և չի նախատեսում երեխայի համար կամավոր ընտրություն: Վատ է նրանով, որ Եհովայի հանդեպ պարտքի զգացումից կամ պատժի վախից՝ անհնար է հավիտյան արդար կյանք վարել։ Եհովային և արդարությունը — հարկ է, որ սիրես քո ԱՄԲՈՂՋ ՍՐՏՈՎ։ Միայն այդ դեպքում հավերժական կյանքը իմաստ կունենա, քանզի արդարության ուղին բերկրանք կպարգևի քեզ ողջ հավիտենության մեջ:

Այսպիսով, մենք բերեցինք Հին Ուխտի թերությունների 5 օրինակ: Բայց ասենք նաև, որ բոլոր այս թերությունները ՆԱԽԱՏԵՍՎԱԾ ԷԻՆ Եհովայի կողմից, քանզի Մովսեսի օրենքը, որ Հին Ուխտի հիմքն էր, հարկադրական ժամանակավոր մի միջոց էր Ադամի մեղսավոր ժառանգներին թեկուզ որոշակի բարոյական նորմերի շրջանակում պահելու համար, մինչև, ըստ Եհովայի ժամանակացույցի, գար Նրա Քրիստոսի գալստյան պահը (սա հայտնի է Գաղ.3:19; 4:4-ից):

Հին Ուխտի վերացումը ևս կանխատեսված էր Եհովայի կողմից, որի մասին գրված է Եր.31։31-33-ում։ Հենց որ ՀՈՒ-ը կատարեց իր ֆունկցիան, և Աբրահամի տոհմից Հակոբի շառավղով աշխարհ բերվեց Հիսուս Քրիստոսը , Հնին փոխարինելու եկավ Նոր Ուխտը, որն ուժի մեջ մտավ Հիսուս Քրիստոսի զոհաբերության շնորհիվ (Ղուկ.22:20: Հռ.10:4):

Այն մասին, թե ի՞նչ նշանակություն ունի Աստծու այդ նոր ուխտը մարդկանց համար՝ կխոսենք հաջորդիվ:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

85. Պարուսիա՝ Քրիստոսի գալու՞ստ, թե՞ ներկայություն:

Текст на армянском языке  к  видео 3.9 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.85

Ուղերձ Դիտարան Ընկերության ղեկավարությանը…
Պարուսիա՝ Քրիստոսի գալու՞ստ, թե՞ ներկայություն:
Ուշադրություն դարձրեք:
Պատասխանների արկղ — խորհրդածում ենք:

Այս ուղերձով մենք ցույց կտանք ոչ այնքան Մտ.24:3-ի parousi/a բառի կիրառման տարօրինակությունը ԴԸ-ի կողմից, որքան դրա իմաստը բացատրելու անհասկանալիությունը՝ 1914 թվի Քրիստոսի գահակալման իրենց ուսմունքում:

Ցույց տանք մեզ հետաքրքրող վերոնշյալ համարը Ավետարանից.

Երբ նստած էր Ձիթենյաց լեռան վրա, աշակերտները առանձին նրա մոտ եկան ու հարցրին. «Ասա՛ մեզ, ե՞րբ են լինելու այս բաները, և ո՞րն է լինելու քո ներկայության (parousi/a 3952) և աշխարհի վախճանի նշանը» (Մտ.24:3, ՆԱԹ)։

Սթրոնգի համարակալման տեքստում օգտագործված է «3952» բառը, որն ունի երկու իմաստ.
parousi/a 3952
1) գալուստ, ժամանում;
2) ներկայություն:

Նոր Աշխարհ թարգմանության (ՆԱԹ) Աստվածաշնչում, ինչպես նաև ԴԸ-ի հրապարակումներում, 1914 թվի Քրիստոսի գահակալման ուսմունքը հաստատելու նկատառումով, օգտագործվում է այս բառի 2-րդ իմաստը՝ «ներկայություն», քանի որ այն, ըստ իրենց ենթադրության, բնութագրում է Հիսուս Քրիստոսի անտեսանելի ներկայությունը 1914 թվականից (իբր՝ նա եկել է որպես Թագավոր, բայց դեռ չի նստել գահին որպես Դատավոր):

1914 թվականից հետո, ԴԸ-ի ուսմունքների համաձայն, ակնկալվում է, որ Հիսուսը նաև դեռ Դատավորի իր գահին պետք է նստի՝ Արմագեդոնից անմիջապես առաջ։ Այս մտքերը վերցված են 15.07.2013թ.-ի Դիտարանից՝ «Ասա, այդ ե՞րբ կլինի» հոդվածից, պբ.11. դրանք ծանոթ են բոլոր Ե.վ.-ներին:

Այսինքն, ըստ ԴԸ-ի թողարկած 07/15/2013-ի, ուր վերաթարմացում կա նաև հավատարիմ ծառայի ուսմունքի մասին — 1914-ին Հիսուս Քրիստոսն անտեսանելիորեն եկել է որպես Թագավոր (ինչն իրենք հաստատում են parousi/a-ներկայություն բառով): Իսկ Արմագեդոնից առաջ նա դեռ գալու է նաև որպես Դատավոր։

Հիսուսի՝ որպես Թագավորի և Դատավորի կրկնակի «գալստի» հիշատակումը գալիս է անցյալից՝ Դիտարան, 03/01/1970թ., էջ 45-ում նշվում է, որ մի կողմից Հիսուս Քրիստոսի գալստի պահը կապված է Արմագեդոնի հետ. «Ահա շուտով գալիս եմ» (Արմագեդոնի համար, Հյտ.22:7):

Իսկ մի կողմից էլ այնտեղ նշվում է, որ Հիսուս Քրիստոսի գալուստը չի վերաբերում 1914 թվին որպես թագավոր նրա գալուն… Այլ վերաբերում է «ինչպես գիշերվա գող» նրա գալուն, որը կապված է Արմագեդոնի՝ Ամենակարող Աստծու մեծ պատերազմի հետ (Հյտ.6:14-16):

Ի պաշտպանություն այն գաղափարի, որ Հիսուսը կժամանի Արմագեդոնից՝ աղետալի ժամանակից անմիջապես առաջ, այնտեղ մեջբերվում է Հիսուսի ասած այս միտքը. «Ուրեմն արթուն եղեք՝ ամեն ժամանակ աղաչանքներ անելով, որպեսզի ձեզ հաջողվի փախչել այն ամենից, ինչ պետք է լինի, և կանգնել մարդու Որդու առաջ» (Ղկ.21։35,36)։

Տպավորություն է ստեղծվում, որ այս խրթին բացատրությամբ փորձում են մոլորեցնել ընթերցողին։ Ինքներդ դատեք, հնարավո՞ր է սա հասկանալ.

Հիսուսը ներկա է որպես Թագավոր 1914 թվականից, բայց դա չի նշանակում, որ նա եկել է «ժամանման» իմաստով. 1914 թվականին նա դեռ չի եկել, թեև ներկա է։ Հիսուս Քրիստոսը ավելի ուշ կժամանի Արմագեդոնը անցկացնելու համար։
Ոչ, սա հասկանալ հնարավոր չէ:

Եկեք ստուգենք՝ արդյո՞ք Աստվածաշունչը Հիսուս Քրիստոսի երկրորդ գալստի վերադարձը բաժանում է երկու փուլի։ Եվ ճի՞շտ են արդյոք ԴԸ-ում այդ գալուստը բաժանում երկու փուլի՝ հենվելով միայն ՆԱԹ թարգմանության parousi/a բառի լոկ «ներկայություն», այլ ոչ նաև «գալուստ» իմաստի վրա։
Խորհրդածենք:

Դիտարկենք «ներկայություն» բառի նշանակությունը՝ հիմնվելով գիտնական-լեզվաբանների կողմից հունարեն բնագրի ուսումնասիրության վրա, որը նկարագրված է Դիտարան ամսագրի համարներից մեկում։

Այլ թարգմանություններում (ԱՆԹ, ԱԹ, ԷԹ, ԲԹ) «ներկայություն» բառը հունարենից թարգմանված է նաև «գալուստ» բառով՝ ի տարբերություն ՆԱԹ-ի։ Սակայն այս բառի թարգմանության ոչ մեկ, ոչ մյուս տարբերակը չի փոխանցում հունարեն parousi/a (պարուսիա) բառի ճշգրիտ նշանակությունը, որն այն ունի բնագրում։

Ըստ Դիտարան 15.08.96թ., էջ 11, պ.11,12-ի պարզաբանման՝ «պարուսիա» բառը միաժամանակ կրում է ինչպես «գալուստ», այնպես էլ «ներկայություն» իմաստը.
«Վայնի բառարանն ասում է՝ պարուսիան, այսինքն «ներկայություն»-ը, ցույց է տալիս և՛ ժամանումը, և՛ (ժամանումից հետո) հետագա ներկայությունը։

Օրինակ, մի նամակում… մի կին խոսում է իր գործերին հետևելու համար որոշակի վայրում իր պարուսիայի անհրաժեշտության մասին…

Այլ բառարաններում բացատրվում է, որ պարուսիա նշանակում է «կառավարչի այցելություն»։ Հետևաբար, խոսքը ՈՉ ՄԻԱՅՆ ԺԱՄԱՆՄԱՆ ՊԱՀԻ ՄԱՍԻՆ Է, ԱՅԼ ԱՅՆ ՆԵՐԿԱՅՈՒԹՅԱՆ, ՈՐԸ ՏԵՎՈՒՄ Է ԺԱՄԱՆՈՒՄԻՑ ՀԵՏՈ» (Դիտ., 15.08.96, էջ 11, պ.11,12):

Է. Բուլինգերն իր աշխատության մեջ նշում է, որ պարուսիան նշանակում է «ներկայության կամ ներկա լինելու իրավիճակ, որը կրում է ՄՇՏԱԿԱՆ ՆԵՐԿԱՅՈՒԹՅԱՆ ԳԱՂԱՓԱՐ՝ ՍԿՍԱԾ ԺԱՄԱՆՄԱՆ ՊԱՀԻՑ» (Դիտ., 15.08.96 էջ 11, պ.11,12):

Ըստ Դիտարան 15.08.96-ի այս բացատրությունների՝ Մտ.24:3-ի Քրիստոսի «ներկայությունը» կարող է սկսվել ՄԻԱՅՆ ՆՐԱ ԺԱՄԱՆՄԱՆ կամ գալստի պահից հետո: ՀՆԱՐԱՎՈՐ ՉԷ ՆԵՐԿԱ ԳՏՆՎԵԼ ԱՅՆՏԵՂ, ՈՒՐ ՉԵՍ ԵԿԵԼ:

Ցույց տանք սա մի պարզ օրինակով։

Ամուսինը տուն է եկել, բայց գտնվում է խորքի սենյակում։ Կինը, տուն գալով, նշաններից հասկանում է, որ ամուսինը ՆԵՐԿԱ է տանը, թեպետ նրան չի տեսնում (վերարկուն կախված է կախիչից, կոշիկները հատակին են, բանալիները դրված են միջանցքի հայելու առջև և այլն)։ Ամուսնու անտեսանելի ներկայությունը՝ ՆՐԱ ՏՈՒՆ ՎԵՐԱԴԱՌՆԱԼՈՒ ՀԵՏԵՎԱՆՔ Է: Եթե ​​նրա նշանները առկա են տանը, նշանակում է՝ ՆԱ ԱՐԴԵՆ ՏՈՒՆ Է ԵԿԵԼ: Սա այնքան պարզ է:

Ի՞նչ կարիք կա այդքան խճճել Հիսուս Քրիստոսի «հետքերը»՝ նրա երկրորդ գալստյան հետ կապված: Չէ՞ որ, եթե սովորեցնում եք, թե Հիսուսը որպես Թագավոր 1914 թվականից Երկրի վրա անտեսանելիորեն արդեն ներկա է, և որ նրա ներկայությունը նկատելի է Մտ.24 գլխի նշաններից — ԱՊԱ ԴԱ ՆՇԱՆԱԿՈՒՄ Է ՈՉ ԱՅԼ ԻՆՉ, ՔԱՆ ԱՅՆ, ՈՐ ՀԻՍՈՒՍՆ ԱՐԴԵՆ ԵԿԵԼ Է (եկել է երկրորդ անգամ մ.թ. 33-ին հեռանալուց հետո, վերադարձել է, հետևաբար և ներկա է):

Դուք կհարցնեք՝ ինչպե՞ս է դա հնարավոր, որ Հիսուսը (ձեր կարծիքով) ներկա լինի որպես Թագավոր — ԱՌԱՆՑ ԳԱԼՈՒ այնտեղ, ուր նա ներկա է:

Բայց եթե (ըստ ձեզ) նա ներկա է 1914 թվականից, սա չի՞ նշանակում, որ 1914 թվականին տեղի է ունեցել նրա երկրորդ գալուստը։ Այդ դեպքում ինչո՞ւ եք ակնկալում Հիսուսի մեկ այլ գալուստ ևս՝ Արմագեդոնից առաջ:

Նայենք, օրինակ, 1Կոր.16։17-ի տեքստը. «Ես ուրախ եմ Ստեփանասի ներկայության 3952 համար» (1Կոր.16։17)։ Այստեղ նույնպես դրված է «պարուսիա» բառը և հայտնում է Ստեփանասի տեսանելի ներկայության մասին՝ որպես հետևանք ժողով նրա ԳԱԼՍՏԻ (ժամանում, գալուստ)։ Ինչո՞ւ չեք այդ դեպքում 1914 թվի Քրիստոսի ձեր ասած ներկայությունը ևս համարում որպես ՆՐԱ ԵՐԿՐՈՐԴ ԳԱԼՍՏՅԱՆ հետևանք, այլ սպասում եք նրա ևս մեկ գալուստ՝ Արմագեդոնից առաջ:

Կներեք, սիրելի եղբայրներ, բայց ամենայն հարգանքով հանդերձ առ ձեր աշխատանքը՝ ՉԻ ՍՏԱՑՎՈՒՄ ՈՐՊԵՍ ԱՍՏՎԱԾԱՇՆՉՅԱՆ ՈՒՍՄՈՒՆՔ ԸՆԴՈՒՆԵԼ Հիսուս Քրիստոսի կրկնակի «ներկայության» ձեր տարբերակը՝ իբրև որպես անտեսանելի Թագավոր 1914 թվականին և որպես Դատավոր՝ Արմագեդոնից առաջ: Երբ փորձում ենք հասկանալ ձեր փաստարկները, մեղմ ասած, ուղեղներս սկսում է «եռալ»։

Մենք համարում ենք, որ սխալ է նույն բառը (պարուսիա 3952) օգտագործելը տարբեր իմաստներով՝ և՛ անտեսանելի ներկայության նշանակությամբ, և՛ տեսանելի գալստյան (ինչպես Ստեփանասի դեպքում 1Կոր.16:17-ում) — կախված նրանից, թե ինչ միտք եք նախատեսում փոխանցել (այն նույն իմաստը պետք է ունենա՝ և՛ Ստեփանասի, և՛ Քրիստոսի պարագայում. նա եկել է, հետևաբար և ներկա է):

Բացի այդ, Հիսուսի «կրկնակի գալստյան» ձեր տարբերակում (նախ՝ որպես Թագավոր 1914 թվին, ապա Դատավոր՝ Արմագեդոնի անցկացման համար) — Հիսուս Քրիստոսի գալստյան թիվը դառնում է ԵՐԵՔ. առաջինը՝ 1-ին դարում, երկրորդը՝ անտեսանելի 1914թվին, երրորդը՝ Արմագեդոնից առաջ:

Մինչդեռ սա ակնհայտորեն չի համապատասխանում Ս.Գրքին.

քանզի ի՞նչ է ասում Ս.Գիրքն այս մասին.
Ս.Գիրքն ուսուցանում է, որ գալուստը կլինի միայն ԵՐԿՈՒ անգամ, և երկրորդը տեղի կունենա Արմագեդոնից անմիջապես առաջ, ինչպես գրված է.

«այնպես էլ Քրիստոսը մեկընդմիշտ զոհ մատուցվեց շատերի մեղքերը կրելու համար։ Բայց ԵՐԿՐՈՐԴ ԱՆԳԱՄ ՆԱ ԿՀԱՅՏՆՎԻ ոչ թե մեղքը վերացնելու համար, այլ նրանց համար, ովքեր փափագով սպասում են նրան՝ իրենց փրկության համար» (Եբր.9:28):

Էլ ի՞նչ կցանկանայինք հավելել: Եթե ​​պետք է ցույց տրվի Հիսուս Քրիստոսի միջամտության անտեսանելի կողմը Երկրի գործերին և Եհովայի ժողովրդի ժողովներին (ինչն իսկապես կանխատեսված է Աստվածաշնչում), ապա լավ կլինի դա անել՝ օգտագործելով տասը կույսերի առակի օրինակը և այս համակարգի ավարտի իրադարձությունների նկարագրությունը՝ պատկերված Հայտնություն գրքում: Ցույց տանք, թե ինչպես.

10 քնած կույսերի առակը զգուշացնում է, որ Հիսուսը դեպի «հարսնացուն» իր ընթացքը կսկսի սկզբում «նրա» համար անտեսանելի կերպով։ «Հարսի» մոտ դուրս գալու ընթացքի այդ պահը (նա ճամփա է ընկել, բայց դեռ չի ժամանել և ներկա չէ) կսկսվի ՏԻՐՈՋ ՕՐՎԱ ՍԿԶԲՆԱՄԱՍԻՆ, որի նշանները նկարագրված են Մտ 24 և Հյտ.1։20, 2 և 3 գլուխներում։

Պետք է սպասել հետևյալ իրադարձություններին. համաշխարհային քարոզչություն պատերազմների, աղետների ֆոնին՝ ըստ Մտ.24-ի, գումարած Եհովայի ժողովրդի «ճրագներում» (ժողովներում) լույսի խամրում՝ ըստ Հյտ.1։20, 2 և 3 գլուխների: Իր երկրային օգնականների միջոցով Հիսուսը կբացահայտի ժողովներում առկա տարօրինակությունները (1Պետ.4։17; 2Թես.2:2-4) և հորդորներ կհղի, որպեսզի նրանք, ովքեր շեղվել են Եհովայի ճշմարտությունից՝ ժամանակ ունենան ուղղվելու (Եհովայի ժողովներում առկա տարօրինակությունների վերաբերյալ՝ տե՛ս 7.12 վիդեոն կուռքի մասին)։

Հենց որ սա սկսի կատարվել, աշակերտները պետք է հասկանան, որ Հիսուսն արդեն դուրս է եկել և ընթանում է «հարսի» մոտ՝ նրա հետ հանդիպման (144000-ին երկինք տանելու): Նա մոտենում է (բայց դեռ չի ժամանել, և դա դեռ այս համակարգի վերջը չէ, Մտ.24:6; 25:6) Իսկ «հարսի» մոտ Փեսան արդեն կգա լոկ ՄԵԿ ԱՆԳԱՄ, և հենց ԻՆՔԸ կլինի իր ներկայության նշանը՝ երկնքի ամպերի վրա զորությամբ ու մեծ փառքով գալիս (Մտ.24:29-31, 1Թես.4։16,17)։

Նա անձամբ կհայտնվի իմաստուն կույսերի ամուսնական հավաքի և Արմագեդոնի անցկացման համար (Հյտ19 գլուխ, Մտ.25:10; 1Թես.4:16,17): Եվ բոլորը կհասկանան, որ Հիսուսը ԵԿԵԼ Է և վերջապես դարձել Երկիր մոլորակի Թագավորը: Հետևաբար և՝ Արմագեդոնը սարերի ետևում չէ («հարսի»՝ 144000-ի ամբողջական հավաքը, տեղի կունենա ԵՐԿՐՈՐԴ ԳԱԼՍՏՈՎ, և սա կհասկանան վերջին երկու մարգարեների երկնային համբարձման նշանով, Հյտ.11։12; Մտ.24։29-31; 1Թես.4։16,17)։

Բայց մինչ այժմ դա տեղի չի ունեցել։ Սա նշանակում է, որ Հիսուս Քրիստոսը դեռ երկրորդ անգամ չի՛ եկել և առայժմ չի՛ թագավորում, ուստիև Երկիրը դատելու նրա ժամանակը դեռ չի՛ հասել, բայց այն մոտ է, դռների առաջ: Իսկ նրա ներկայությունը երկնքում, որտեղից նա հետևում է իր աշակերտների գործունեությանը Երկրի վրա՝ սկսվել է դեռ մ.թ. 33 թվից ու շարունակվում է մինչ այսօր (նա թագավոր է մեր վրա և գլուխ, իսկ մենք Աստծու ապագա Թագավորության հպատակներն ենք՝ Եհովային մեր նվիրման և մկրտության պահից, Մտ.28:20; 1Կոր.11:3):

Հուսով ենք, Կառավարիչ Մարմնի հարգելի եղբայրներ, Աստված այս ամենը կբացի նաև ձեզ:
Սիրով՝
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

1ա. «ԼՈ՞ՒԾ», ԹԵ՞ ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆ

Текст на армянском языке  к  видео 2.15 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.1 ա

Եհովան մարդուն ստեղծել է իր կողակցին գտնելու փափագով և անհրաժեշտությամբ: Թեպետ Ադամը մենակ չէր դրախտում, այլ շրջապատված էր բազմաթիվ կենդանիներով, նա խոր մենություն էր զգում, մինչև որ Եհովան նրա կնոջը իրեն տվեց (Ծն.2:18-24): Այդ ժամանակից սկսած կյանքի ընկեր ունենալու և ընտանիք կազմելու անհրաժեշտությունը մարդկանց մեծ մասի իղձն է՝ լինեն հավատացյալ, թե ոչ: Եհովայի ծառաները (Ե.վ.) բացառություն չեն այս առումով։

Քրիստոնյաների ամուսնական բնական այդ փափագի մասին խոսեց նաև Պողոս առաքյալը, թեև ինքը տիրապետում էր ամուրի մնալու հազվագյուտ պարգևին (նա ամուսնանալու կարիք չէր զգում, 1Կոր.7:1-7,26): Սակայն, բացի ընտանիք կազմելու ցանկությունից, քրիստոնյաները պետք է այս հարցում հաշվի առնեն Եհովայի պահանջները։ Որպես երջանիկ Աստված և ընտանեկան միության Հիմնադիր (1Տիմ.1:11), Նա ցանկանում է, որ քրիստոնյաները ամուսնության մեջ երջանիկ լինեն և ծառայեն Իրեն ամբողջ ընտանիքով:

Պարզ է, որ երջանիկ և ներդաշնակ կարող են լինել միայն այն ընտանիքները, որտեղ ամուսինն ու կինը համապատասխանում են իրար կյանքի հիմնական դիրքորոշումերով։ Ամուսինների այս համապատասխանությունը կամ «միակազմությունը» պատկերավոր կերպով ցույց է տալիս առաջին զույգի օրինակը՝ Եվան ինքը Ադամի մի մասն էր, նրա «կողոսկրը» (Ծն.2:21,22): Ուստի նրանք միասին մեկ ամբողջություն էին (Ծն.2:24):

Որպեսզի Իր ծառաներին օգնի համապատասխան զուգընկեր գտնել, Եհովան մի միջավայր է սահմանել, որտեղ քրիստոնյաները պետք է որոնեն իրենց ապագա կողակիցներին: Դա մարդկանց նույն հավատի համախոհների ժողովն է (1Կոր.7:39; այս պատվիրանի սկիզբը դրվել է դեռ ՀԿ-ում, 2Օր.7:2-4): Եվ սա տրամաբանական է՝ ընտանիքը չի կարող ներդաշն լինել, եթե ամուսնական կապով իրար միացվեն հավատով, ձգտումներով, կյանքի նպատակներով միմյանցից տարբերվող մարդիկ։

Ամուսնական կապով փորձել դառնալ մեկ ներդաշնակություն անհավատի կամ ինչ-որ այլ մեկ բանի դավանողի հետ, ով չի ընդունում քրիստոնեական արժեքները՝ քրիստոնյայի համար նույնն է, թե փորձել մեկ ամբողջության մեջ միավորել, օրինակ, նման անհամատեղելի առարկաներ.

Ուստի, մեծ մասամբ բոլոր Ե.վ.ները ձգտում են հետևել Եհովայի պատվիրանին և ամուսնանալ Տիրոջով՝ իրենց հավատակցի հետ (1Կոր.7:39): Բայց, քանի որ Ե.վկաների ժողովներում առկա է դեմոգրաֆիկ անհամաչափություն (10 եղբորը՝ 20 կամ 30 քույր), քույրերի համար դժվար է հավատակիցների մեջ կյանքի իրենց ուղեկցին հանդիպել (եղբայրների համար նույնպես դժվար է և սկզբունքորեն այնքան էլ հեշտ չէ իրենց զուգընկերուհուն գտնել, եթե Աստված չօգնի, ինչպես, օրինակ, Իսահակին օգնեց, Ծն.24:12-67):

Ահա և ստացվում է, որ երկու սրտերի ներդաշնության գաղտնիքը նուրբ հարց է, թեպետ բոլոր Ե.վ.ները ձգտում են հետևել 1Կոր.7:39-ին՝ նախընտրելով մենակ մնալ, քան խախտել պատվիրանը: Բայց անկատարության դժվարակրության պատճառով կարող է և հակառակը պատահել։ Օրինակ, ենթադրենք քույրը հանդիպում է մեկին, ով Ե.վկա չէ: Ինչպե՞ս պետք է նայենք դրան Եհովայի տեսակետից։ Ս.Գրքից տեղեկանալով, թե ինչպես է Եհովան վերաբերվում իրեն ծառայողի և չծառայողի ամուսնությանը, այդ հարցին կկարողանանք պատասխանել նաև մենք։ Սկզբի համար դիտարկենք տարբեր անձերի մեկ ամբողջության մեջ միավորվելու համատեղելիության հիմնարար սկզբունքը։ Տերով ամուսնանալու օրենքը հենց դրանից է բխում։

Համատեղելիության սկզբունքը հնչում է այսպես. անհավատների հետ լծակից մի եղեք, ոչինչ ընդհանուր չկա լույսի և խավարի միջև (2Կոր.6:14):

«Անհավատ» բառն (ըստ Սթրոնգի) ունի «հավատ չընդունող», «ուրացյալ» իմաստը: Նրանց միջև տարբերություն կա՞: Այո՛, ուրացյալը՝ բացահայտ հոգևոր խավարն է: Որպես կանոն, ուրացյալներին հայտնազերծելու դժվարություն չկա. սրանք մարդիկ են, ովքեր բացահայտորեն արհամարհում են Ե.վ.ների արժեքները (նրանք ապրում են մեղքի մեջ կամ դեմ են Եհովայի պաշտամունքին):

Հետևաբար, իրավիճակ, երբ Ե.վկան պատահաբար ամուսնանա ուրացյալի հետ՝ 100%-ով անհնար է: Բայց կան նաև այլ՝ ոչ բացահայտ անհավատարիմներ: Նրանց ճանաչելն առավել դժվար է։ Օրինակ, վերցնենք մ.թ.1-ին դարի փարիսեցիների սերնդին, ովքեր ծառայում էին Եհովային, բայց պատիվ էին տալիս «ծերերի» ավանդության հրահանգների տառին և ոչ թե Աստծու խոսքի ոգուն (Մրկ. ​​7 գլ.): Ուստի (պատկերավորության համար ենթադրենք այս աբսուրդը) ամուսնությունը, օրինակ՝ Պողոս առաքյալի և «ծերերի» նախանձախնդիր մի երկրպագուհու միջև շատ տանջալից կդառնար։

Նաև բոլորովին անհնար է մարմնավոր և հոգևոր քրիստոնյաների միավորումը: Դա նույնն է, թե լույսն ու խավարը միավորես, անգամ եթե նրանք երկուսն էլ ծառայում են Եհովային (ներառյալ Եհովայի ժամանակակից ժողովուրդը)։ Նրանք չեն տեղավորվում իրար համապատասխանելու օրենքի շրջանակի մեջ, հետևաբար նրանց համար շատ դժվար կլինի ընթանալ նույն «ամուսնական լծի» տակ. մարմնավորը չի հասկանում հոգևորին (1Կոր.2:14,15): Այդ իսկ պատճառով նրանց ընտանեկան միության ներդաշնությունը դժվար թե հնարավոր լինի։

Ուստի սա նշանակում է, որ Եհովայի ժողովրդին պատկանելը ինքնին չափանիշ չէ 2Կոր.6։14 տեքստի «հավատարիմներին» որոշելու համար (թեև առավելություն ունի կյանքի ընկեր ընտրելու հարցում)։ Այլ կարևորն այն է, թե իրենց ներքին էությամբ ՈՎՔԵՐ են հարսն ու փեսան: Եթե ​​նրանք «նույն արտի ցորենից» չեն (տարբեր տեսակավորման Ե.վ.ներ են), ապա պետք չէ, որ միավորվեն ամուսնական կապով. երջանիկ ընտանիքի փոխարեն կարող է դժվարակիր «ամուսնական լուծ» ստացվել: Ինչպես մի քույր արտահայտվեց՝ մենությունից ավելի վատը կա։ Դա ամուսնությունն է ոչ այն մարդու հետ: (Ընտ.երջ. գաղտնիքը, էջ 112, պ.20):

Բացի այդ, կա անհավատների մի կատեգորիա, որոնցում «խավարն» այնքան էլ համառելի չէ։ Որոշ անհավատներ ունեն այնպիսի ներքին հատկություններ, որոնք արժանի են Աստծու հավանությանը: Հետևաբար, ելնելով Հռ.2:14,15-ի ոգուց, որոշ դեպքերում Եհովան կարող է հավանություն տալ «բարեսիրտ հեթանոսներին» (նրանց, ովքեր Ե.վկա չեն)՝ ավելի շատ, քան Իր անզգամ դարձած ծառաներին (օրինակ՝ մ.թ.1-ին դարի փարիսեցիների սերնդանմաններին, ովքեր հեռացել էին Եհովայից դեպի «ծերերի» պաշտամունք, Մրկ.7գլ.):

Հեթանոսը կարող է հեթանոսին հակառակ լինել. Եհովան տարբեր հեթանոսների հետ տարբեր կերպ էր վարվում։ Օրինակ՝ արգելելով ամուսնությունը ուրացյալ հեթանոսների հետ (ում անիծել էր ակնհայտ պղծությունների համար, 2Օր.7:2-4; 20:18) — Եհովան, սակայն, թույլ էր տվել ամուսնություններ այլ բնույթի հեթանոսների հետ: ՀԿ-ում լինում էին դեպքեր, երբ Իսրայելի զինվորները սիրահարվում էին այլ ազգերի գերի կանանց, և Աստված թույլ էր տալիս նրանց ամուսնանալ (2Օր.21:10-13):

Նաև Մովսեսն ամուսնացավ եթովպացի կնոջ հետ (Թվ.12:1), բայց Աստված դա անմաքրություն չհամարեց և նույնիսկ Մովսեսին որպես օծյալ կարգեց Իրեն համար, թեև հրեաները դատապարտում էին նրան: Նաև Եհովան անմաքուր չի համարում հավատացյալի և անհավատի ամուսնությունը՝ թույլատրելով այն (1Կոր.7:12,13), և ելնելով կյանքի իրական փաստերից՝ պարտադիր չէ, որ նրանք ապերջանիկ լինեն: Բացի այդ, անհավատ կողակիցը ժամանակի ընթացքում նույնպես կարող է Ե.վկա դառնալ (այդ ամուսնության մեջ շատ բան կախված է Ե.վ.-ի պահվածքից, բայց, իհարկե, ոչ ամեն բան):

Նշանակում է 2Կոր.6:14-ի համատեղելիության սկզբունքն ավելի ընդարձակ է, քան «ամուսնանալ Տիրոջով» օրենքը (ոչ ամեն մի Ե.վկա եղբայր և քույր կարող են համապատասխանել իրար): Ուստի օրենքը նշանակում է՝ «ամուսնացիր բնույթով քեզ հարիր մարդու հետ, ով սիրում է քո հոգևոր արժեքները և ում դու կսիրես» (եթե «բարեսիրտ հեթանոսն» ընդունում և սիրում է Ե.վ.-ի հոգևոր արժեքները, ժամանակի ընթացքում նա նույնպես Ե.վկա կդառնա, Հռութ 1:16): Այդ դեպքում ամուսնության նպատակը (միավորումը մեկ «լծով») ի կատար կածվի. երկուսն էլ միասրտորեն կգնահատեն կյանքը Եհովայի սկզբունքների համաձայն՝ Նրա հանդեպ լի երախտագիտությամբ:

Անհամատեղելիներին միավորելու փորձի անհեթեթությունը ցույց է տրվել դեռ ՀԿ-ի «Հերկելիս եզն ու էշը միասին չլծես» հրահանգում: Ինչո՞ւ: Քանի որ նման տարասեռ լծասարքի դեպքում նպատակը չի իրագործվի. ուժով, քաշով, արագությամբ և շարժման մաներայով իրարից տարբեր շնչավորները չեն կարողանա դաշտը հերկել մեկ լծասարքում, միայն կխանգարեն իրար (նրանց այս լուծը ամուսնական կապերի նախատիպն է, ամուսինները ընթանում են մեկ «լծասարքով», 2Օր.22:10):

Այսպիսով, հստակ է, որ զույգ կազմելը բնական, բայց և նուրբ հարց է, և յուրաքանչյուր Ե.վ. ձգտում է կատարել 1Կոր.7:39-ը (իր զույգին գտնել հավատակիցների մեջ): Բայց, ինչպես նշեցինք, ենթադրենք Ե.վկան ժողովում չի հանդիպում իր զույգին և տարվում է մի «բարեսիրտ հեթանոսով» ու ի վերջո ամուսնանում։ Ինչպե՞ս վերաբերվել դրան: Վտարե՞լ նրան ժողովից: Դա կախված է բազմաթիվ գործոններից։ Նման դեպքերը հարկ է դիտարկել մեկը մյուսից առանձին և անհատապես, կախված ամուսնության հանգամանքներից և Ե.վ.ի ու նրա ընտրյալի տրամադրվածությունից: Երեցները չպետք է շրջանցեն Ե.վկայի ընտրյալին, եթե վերջինս կամենում է Եհովայի ոգով վարվել:

Եթե, օրինակ, բարեսիրտ և պարկեշտ ընտրյալը հավանություն է տալիս իր զույգին ծառայել Եհովային, բայց ինքը հրաժարվում է ծառայել, Ե.վկան ամենաքիչը պետք է զգուշանա։ Իսկ եթե ​​արդեն ամուսնությունը կնքվել է, ուրեմն չի զգուշացել։ Ինչո՞ւ։ Սա կարևոր կետ է իրավիճակը պարզաբանելու համար։ Կարևոր է նաև հասկանալ հետևյալը. ընկեր ընտրելիս փորձվում է ոչ այնքան մարմնի «տենչանքի» թուլությունը, որքան ՎՍՏԱՀՈՒԹՅՈՒՆԸ Եհովայի հանդեպ։

Ովքեր լիովին վստահում են Եհովային (հավատով ուժեղ են), նրանք, որպես կանոն, փնտրելով իրենց կողակցին, աշխարհի կողմ անգամ չեն նայի և կնախընտրեն ամուրիությունը։ Իսկ հավատով թույլերը կարող են և հրապուրվել աշխարհիկ հավակնորդների ձեռք ու սրտի առաջարկներով (նրանց մեջ մարմնավորը գերակշռում է հոգևորին, նրանց համար դժվար է դիմանալ ամուրիությանը, քանզի ճնշվում են ամուսնանալու մշտառկա ցանկությամբ):

Բայց հավատի մանուկներին պետք է շատ ավելի զգույշ վերաբերվել (Մտ.18:6). կարևոր է որոշել, թե ՈՉ Տերով ամուսնացածներից ո՞վ հավատի թուլություն ունի, իսկ ով՝ մեղսաբնույթ տրամադրվածություն: Եթե ​​Ե.վկան ճիշտ վերաբերմունք ունի Տիրոջով ամուսնանալու պատվիրանի հանդեպ, բայց հավատի թուլության պատճառով չի դիմացել — դա մի բան է: Իսկ եթե Ե.վկան, ամուսնանալով աշխարհիկ մարդու հետ, սկզբունքորեն արդարացնում է ամուսնությունները անհավատների հետ, ապա դա բոլորովին ուրիշ բան է:

Նաև, եթե քույրն ամուսնանա ամուսնալուծված մի աշխարհիկի հետ, ով հանուն իրեն թողել է սեփական ընտանիքը (եկեք մի պահ պատկերացնենք այս անհեթեթությունը), կամ ամուսնանա ծխողի կամ զինվորականի հետ, ապա դա խոսում է ոչ թե նրա հավատի թուլության, այլ մեղքի ակնհայտ թողտվության մասին: Եթե ​​նրա համար հաճելի և հարմարավետ է մեղանչող կողակցի հետ ապրել, ապա կասկած է առաջանում, որ հնարավոր է պատահականորեն է նա Ե.վկա դարձել: Այստեղ արդեն առանց ժողովից վտարման գուցեև անհնար լինի վարվել։

Իսկ եթե պարզվի, որ նրա ընկերը «բարեխիղճ հեթանոսներից» է, ապա ամուսնությունը նրա հետ կարող է և թույլատրելի լինել (հիշենք՝ Եհովան որոշ դեպքերում թույլ է տվել ամուսնանալ հեթանոսների հետ, 2Օր.21:10-13): Բայց եթե ամեն ինչ ընթանա ամենևին ոչ այնպես, ինչպես ակնկալում էր Ե.վկան, պետք է պատրաստ լինել աննահանջ դիմագրավել այդ միության հետևանքները («ամուսնական ծանր լուծը»)՝ ավելի ամուր կառչելով Եհովայից և այժմ արդեն ամուսնության համար Նրա պահանջներից (1Կոր.7։12-16)։ Ո՞վ գիտի, միգուցե այդպիսին ավելի զորանա հավատի մեջ՝ անհավատի հետ ընթանալով կյանքի այդ ուղին (համոզվելով, որ Եհովային պետք է ավելի շատ վստահել, քան սեփական սրտին):

Այսպիսով, ինչի՞ հանգեցինք՝ քննելով «անհավասար լծի» ամուսնական հարցը ոչ բացահայտ անհավատների և հավատի մարդկանց միջև (բացահայտ անհավատները Ե.վ.ների համար վտանգավոր չեն. նրանց մտքով երբեք չի անցնի ամուսնանալ վերջիններիս հետ): ՄԻԱՆՇԱՆԱԿ առավելությունը մեծ է՝ ծառայել Եհովային, հնազանդեցնել սեփական մարմինը և առավելապես զբաղվել հոգևոր գործերով, ինչը անում են շատ միայնակ Ե.վ.ներ։ Կամ գտնել համապատասխան զույգ Եհովայի ժողովրդի մեջ. նման ամուսնությունը կարժանանա Աստծու հավանությանը, քանզի այդ դեպքում հավանականությունը ավելի մեծ է՝ ստեղծելու ամուր, ներդաշնակ ընտանեկան միություն, որտեղ բոլորը կծառայեն Եհովային։

Բայց եթե հավատացյալն ամեն ջանք գործադրել է, սակայն չի կարողացել ոչ մարմինը հնազանդեցնել, ոչ էլ կողակից գտնել Ե.վ.ների մեջ (իսկ Աստված տեսնում է, թե ով ինչ ջանք է թափել, Նրան չես խաբի) — և հանդիպել է բարեսիրտ անհավատի (ինչպես թվում է նրան), ապա նրա հետ ամուսնանալը ավելի փոքր չարիք կլինի, քան մարմնով բորբոքվելը, ինչը կարող է հանգեցնել պոռնկության: Սա պարզ է որոշ հեթանոսների հետ ամուսնության Եհովայի վերաբերմունքից։

Նման դեպքերը պետք է դիտարկվեն անհատապես և առանձին՝ հասկանալու համար — դա տեղի է ունեցել հավատի թուլությա՞ն պատճառով, թե՞ Ե.վ.-ի մեղսականության: 1Կոր.7։39-ի պատվիրանը խախտողը, առնվազն պետք է անհարմար զգա, որ չի կարողացել դիմանալ։ Իսկ եթե Ե.վ.ն իրեն հանդուգն է պահում, արդարացնում ամուսնությունները անհավատների հետ, կամ ընտանիք է կազմել բացահայտ մեղքերով ապրող ոմն մեկի հետ, աչք փակելով դրա վրա, ապա հարկ է նրան վտարել ժողովից:

Մնաց պարզել, թե ինչու է Եհովան թույլ տալիս ամուսնանալ անհավատների հետ, եթե դա ճիշտ չի համարում (ամբողջ ընտանիքը կարող է սրբացվել մեկ հավատացյալի միջոցով)։ Թույլ է տալիս նույն պատճառով, ինչ ամուսնալուծությունը, թեև այս երևույթը ևս սխալ է և Իրեն ոչ հաճելի (2Օր.24:1-3; 1Կր.7:11; Մտ.19:6). մարդիկ տկար են անկատարության պատճառով: Վարժվելով չարին, նրանք չեն կարող անմիջապես արդար դառնալ, և Եհովան դա հաշվի է առնում, Սղ.103։14։

Հետևաբար, Եհովան սահմանափակել է մարդկանց «չար սովորությունները» այն շրջանակում, որով նրանք կարող են զերծ մնալ լիակատար ապականությունից, չնայած անկատար վիճակին (Սղ.103:10; 39:12): Նա կտրականապես արգելել է լոկ ակնհայտ անբարոյականությունը և սեռերի միջև անբնական հարաբերությունները, որոնք միանշանակ մահացու մեղքեր են։ (Հռ.1։26,27; Հյտ.22։15)։

Մնացյալում, ինչ վերաբերում է սեռերի հարաբերությանը, եթե մարմինը հաղթել է հավատացյալի ոգուն, և նա ամուսնացել է ոչ Տիրոջով, ապա Եհովան, որ տեսնում է սիրտը, հաշվի կառնի նրա հոգևոր աստիճանը, մոտիվացիան և խիղճը (1Սամ.16։7)։ Բայց կարևոր է նաև ժողովում արդարացիորեն լուծել այս խնդիրը, քանի որ մարդկանց դատը երբեմն ավելի դաժան է լինում, քան Եհովայի դատը։ Այդ պատճառով էլ Դավիթ թագավորը, երբ մեղք էր գործել՝ արտասանեց այս խոսքերը. «Եվ Դավիթն ասաց… «ավելի լավ է, Եհովայի ձեռքն ընկնեմ, քանի որ մեծ է Նրա ողորմությունը, քան թե ընկնեմ մարդկանց ձեռքը» (2Սամ.24:14):

Այնպիսի նուրբ հարցում, ինչպիսին ոչ Տերով ամուսնությունն է, երեցներին հարկ է հատուկ ջանքեր գործադրել, որ Եհովայից ավելի խիստ չլինեն։

Հիշեք, սիրելինե՛ր, ով ամուսնանում է միայն «մինչ պոռնկություն կրքերով չբորբոքվելու» նպատակով, նա վատ ելքով վտանգի է գնում։ Մեկի մոտ գուցեև ստացվի կիրքը հանգցնել (դադարի բորբվել): Բայց մեկ ուրիշի մոտ այլ բան կարող է լինել: Օրինակ, կարող է սկսվել Եհովայից անջատվելու և աշխարհ հեռանալու պրոցես, եթե ամուսնությունը Տերով չէ (1Թագ.11։4)։ Նաև՝ ցավ,

հիասթափություն և կողակցի կողքին՝ միայնության տանջանք, եթե ամուսնությունը Տերով է, բայց ոչ այն մարդու հետ:

 

Սիրով բոլորին, ովքեր բարձր են դասում Աստծու խոսքը մարդկային խոսքից և ճշմարտությունը որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

84. Մտ.24:45-ի ,,հավատարիմ և իմաստուն ծառայի,, նշանակությունը:

Текст на армянском языке  к  видео 1.94 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.84

Այսօր կքննարկենք հավատարիմ ծառային վերաբերող թեմայի 2-րդ մասը և կպարզենք՝ ինչպես գտնել Քրիստոսի իսկական այդ ծառաներին, ինչպես տարբերել նրանց ինքնակոչներից և թե ինչու է դա կարևոր (1-ին մասը՝ տես նախորդ հոլովակում): Մեր ժամանակի զանազան քրիստոնյաների շատ առաջնորդներ, ներառյալ նաև Եհովայի վկաները (Ե.վ.)՝ իրենց համարում են Քրիստոսի հենց այդ ծառաները, գլխավորում իրենց աշակերտների ժողովները և կրթում նրանց: Այսինքն, նրանք հանդես են գալիս Քրիստոսի նախանշած այդ կերակրող ծառայի անվան տակ:

Բայց նրանցից յուրաքանչյուրի տարբեր հոգևոր ուսմունքները տրամաբանորեն ապացուցում են, որ նրանք բոլորը չեն կարող լինել Քրիստոսի ծառաները, քանի որ Հիսուսն իր ծառաներին Աստծու մասին տարբեր ճշմարտություններ չի սովորեցնում։ Նա ունի լոկ մեկ իսկական ժողով՝ մեկ հոգևոր Տուն: Քանի որ Քրիստոսի իսկական ժողով մենք համարում ենք Եհովային ծառայող քրիստոնյաներին (Ե.վ.), ուստի հենց նրանց առումով էլ կքննարկենք հավատարիմ ծառայի թեման։ Բայց, եթե ինչ-որ մեկը այլ կերպ է դատում, կարող է այս թեմայի շուրջ իր մտորումները կիրառել իր ժողովի առնչությամբ, քանզի Մտ.24:45-51-ի Քրիստոսի ծառաներին բնորոշելու սկզբունքները համընդհանուր են:

Սակայն մինչ հավատարիմ ծառայի առակի իմաստը պարզաբանելը, հիշենք կարևոր մի բան. 1-ին դարում բոլոր նորահավատ քրիստոնյաների վրա սուրբ ոգու (ՍՈ) իջնելը օգնում է հասկանալ, որ թեև Քրիստոսի ճշմարիտ ժողովի բոլոր անդամները ընտրված կամ օծված են Աստծու կողմից և, ի տարբերություն անհավատների, սրբագործված են սուրբ ոգով՝ Նրա շահերն առաջ տանելու համար, սակայն Եհովան ոչ բոլոր քրիստոնյաներին է անհատապես օգտագործում։ (1Պետ.2։9; Գրծ.2։22; 5։12; 19։11 )։ Ուստի, մեր օրերում ևս Աստծու ամեն ծառա չէ, որ կարող է լինել Քրիստոսի կերակրող ծառան: Սա 1-ին պահն է։

Իսկ 2-րդ պահը մեզ կօգնի փոքրացնել մեր որոնման շրջանակը՝ լուծելու Մտ.24:45-ի Աստծու ծառաներին գտնելու խնդիրը։ Այսինքն՝ Քրիստոսի օծյալ ծառա դառնալու համար նախ պետք է դառնալ քրիստոնյա և սովորել Հիսուսից՝ ո՞ւմ երկրպագել և ի՞նչ անել ըստ այդմ: Քանի որ Հիսուսը երկրպագեց ՈՉ թե իրեն, այլ իր Աստծուն և Հորը՝ կատարելով Նրա կամքը, հետևաբար պարզ է, որ Քրիստոսի ծառաները ևս պետք է երկրպագեն ՈՉ թե Հիսուսին, այլ նրա Աստծուն և Հորը, ու կատարեն Վերջինիս կամքը (Մտ.7:21; 20:28; Հով.20։17)։

Աբրահամի տոհմից և Դավթի շառավղից եկած Հիսուսի Աստվածը և Հայրը, ինչպես հայտնի է, Իսրայելի Աստված Եհովան էր (1Տր.17։14,22; Մտ.1։1)։ Հետևաբար, պարզ է, որ բոլոր նրանք, ովքեր այսօր երկրպագում են Հիսուս Քրիստոսին, կամ մերժում են Եհովային՝ Հիսուսի Աստծուն և Հորը, կամ մերժում են հենց Հիսուս Քրիստոսին՝ նրանք ՉԵՆ կարող լինել հավատարիմ և իմաստուն ծառայի առակի Քրիստոսի ծառաները, ուստի նրանց տված հոգևոր սնունդը չարժե նույնիսկ քննարկել:

Իսկ եթե մենք Քրիստոսի ժողովը փնտրելիս՝ գտնենք քրիստոնյաների այն համայնքը, որը ծառայում է Եհովային՝ Հիսուս Քրիստոսի Աստծուն և Հորը, ապա կարող ենք վստահ լինել, որ առնվազն անցյալում Քրիստոսի կերակրող օծյալ ծառաներ հաստատ այստեղ եղել են (հակառակ դեպքում՝ այդ համայնքում չէին լինի ո՛չ Եհովայի երկրպագուներ՝ Նրա Քրիստոսի հետքով ընթացող, ո՛չ էլ Աստվածաշնչյան հոգևոր հրահանգներ):

Անուններով գիտե՞նք այն ծառաներին, ովքեր նախկինում աշխատել են այստեղ, թե ոչ; լինի դա Սիդորովը, Ռասելը, թե մեկ ուրիշը; արդյոք անթերի են նրանք ապրել, թե՞ գուցե ինչ-որ մեկը կարողացել է կազմել նրանց մեղքերի մեծ հավաքածու՝ մասոնության, ալկոհոլի, անհաջող ամուսնության և այլնի մասին — սա չի ազդում վերջնական արդյունքի վրա, որը հստակ տեսանելի է ներկա ժամանակում. Քրիստոսի օրինակով Եհովային երկրպագող քր. համայնքը, ինչպես նաև Ս.Գրքի վերլուծության հոգևոր ժառանգության առկայությունը, ինքն իրեն վառ կերպով ապացուցում են անցյալում Քրիստոսի օծյալ ծառաների ներկայությունն այստեղ, ինչպես Արեգակի առկայությունն է ապացուցում իր Արարչի գոյության մասին:

Կարծում ենք, դժվար չէ ըմբռնել, որ բոլոր ժամանակների Քրիստոսի ծառաների անձնական թուլությունները ծածկվում են Եհովայի համար արած նրանց աշխատանքի արդյունքով և օգտակարությամբ: Սա պարզ է թեկուզ Աստծու օծյալ թագավորներ Դավթի և Սողոմոնի օրինակով. նրանց մեղքերն ու անկումները չխանգարեցին հոգևոր ուսուցողական հարուստ ժառանգություն թողնել նրանց համար, ովքեր գնահատում են Ս.Գիրքը (2Սամ.23:1,2; Ժող.1։12,13)։ Նույնը Քրիստոսի ծառաների հետ է. նրանցից ով ինչում և ինչու էր թույլ — թող դատի նրանց Տերը: Իսկ մեզ՝ ձեզ հետ հարկ է սովորել խելամտորեն օգտվել Քրիստոսի այդ ծառաների ժառանգությունից և ջանադրաբար ուսումնասիրել Աստծու խոսքը, ինչն էլ հիմա կանենք՝ պարզելու Մտ.24:45-51-ի հավատարիմ և իմաստուն ծառայի մասին տեքստի իմաստը:

Ցիտենք Մտ.24:45-51-ի և Ղկ.12:42-46-ի հիմնական մտքերը, ուր Հիսուսը տարբեր ձևերով խոսեց հավատարիմ ծառայի մասին.

Մտ.24:45-51, Ղկ.12:42-46. Ո՞վ է այն հավատարիմ և իմաստուն ծառան/տնտեսը, որին տերը իր ծառաների վրա կարգեց՝ իր ժամին կերակուր տալու համար նրանց, (այդ ժամի համար՝ հացի նրանց պատառը): Երանի՜ է այն ծառային, որին տերը գալով, կգտնի այդպես արած… նրան կկարգի իր ամբողջ ունեցվածքի վրա… Իսկ եթե այդ ծառան… սկսի իր ծառայակիցներին հարվածել և հարբեցողների հետ ուտի և խմի — ապա … «նա չար ծառա է»… և կեղծավորների վախճանին կարժանացնի (ԷԹ):

Այժմ, ըստ Քրիստոսի այս խոսքերի, կետ առ կետ պատկերենք այն ֆրագմենտները, որոնք կօգնեն հասկանալ այս առակի իմաստը: Եվ այսպես, ի՞նչ ենք տեսնում այս տեքստերում:

1-ին ֆրագմենտ: Արժե՞ այս առակին վերաբերվել որպես մարգարեության, թե՞ այն լոկ պարզ մի օրինակ է 1-ին դարի համար և այսօրվան այն վերագրելու կարիք չկա։ Պատասխանը պարզ է. քանի որ Հիսուսն այստեղ ցույց է տալիս ապագան, ուրեմն այս առակը մարգարեական է: Հիսուսը կանխանշեց, թե ինչ է լինելու տիրոջ տանը, երբ նա երկինք գնա և երբ վերադառնա: Ուստի նրանք, ովքեր 1-ին դարում լսում էին Քրիստոսին, կարող էին հասկանալ, որ Քրիստոսի երկինք գնալուց հետո՝ բոլոր ժամանակներում Աստծու տան մեջ առաջնորդողի դերը խաղալու են ծառա-տնտեսները (այն օծյալները, որոնց կհանձնարարվի տիրոջ հացի չափաբաժինը տալ իր ընտանիներին):

Իսկ մարգարեության պարզունակությունը օգնում է ծառաներին կողմնորոշվել իրենց ներկա ժամանակում՝ ի օգուտ իրենց հետագայի: Այսինքն՝ այն ծառաները, ովքեր ցանկանում են հավանության արժանանալ Քրիստոսի կողմից՝ կարդալով առակը և նրա բացատրությունը ըմբռնելով, հնարավորություն են ստանում արդեն իսկ ներկայում սովորել իրենց դրսևորել որպես հավատարիմ ծառա և չվարվել այնպես, ինչպես վարվում է չար ծառան։ Էլ ի՞նչ ենք տեսնում այս մարգարեության մեջ:

2-րդ ֆրագմենտ: «Ծառայի» դիրքն ինքնըստինքյան ցույց է տալիս, որ նա փրկագնվել է տիրոջ կողմից, իրեն չի պատկանում և ապրում է տիրոջ շահի համար: Ուստի նա չպետք է լինի մարդկանց ծառան։ Այսինքն՝ Քրիստոսի ծառան չպետք է տարվի մարդկային փառքով, ձգտի հանրաճանաչության և հանուն դրա՝ գնա ի հաճություն մեծամասնության, եթե այդ մեծամասնության հետաքրքրությունները հակընդդեմ են Աստծու հետաքրքրություններին (հմմ. Հով.12։42,43; Գրծ.5։29, 1Կոր.7։23)։

Քանի որ այսօր արդեն հայտնի է, որ Հիսուս Քրիստոսի Աստվածն ու Հայրը Եհովան է, որ հոգին անմահ չէ, իսկ դժոխքը տանջանքի վայր չէ մեղավորների համար և այլն — հարկ է հիշել, որ 20-րդ դարի սկզբին աշխատած Քրիստոսի օծյալ ծառաների համար շատ դժվար էր «Աստծու փառքը ավելի սիրել, քան մարդկանց փառքը» և վճռել ազատվել այն ժամանակվա արդեն ամրապնդված Երրորդության, դժոխքի, հոգու անմահության և այլնի վերաբերյալ քրիստոնեական դոգմաներից՝ ի օգուտ աստվածաշնչյան ճշմարտության: Էլ ի՞նչ ենք մենք տեսնում այս մարգարեության մեջ:

3-րդ ֆրագմենտ: Քանի որ Հիսուսը մ.թ. 33 թվից, այսպես ասած՝ «իր տունը» երկար ժամանակով վստահեց ծառային մինչև իր 2-րդ գալուստը, իսկ մարդիկ այդքան չեն ապրում, հետևաբար, կերակրող-ծառան չի կարող մեկ մարդ լինել։ Աստվածաշունչն ինքը և աստվածաշնչյան ճշմարտությունները պտղունց առ պտղունց են հավաքվել դարերի ընթացքում տարբեր մարդկանց կողմից և աստիճանաբար դասդասվել ընդհանուր մի պատկերի մեջ՝ ազատվելով էության հետ կապ չունեցող հոգևոր թեփուկներից, այն ուսմունքներից, որոնք չեն դիմացել, երբ ստուգվել են Աստվածաշնչով։

Պատմության մեջ եղել է նաև մի շրջան, երբ Քրիստոսի կերակրող ծառաները չեն կանչվել: Սկսած մ.թ.325 թվից, օրինակ, Նիկիական ժողովում որոշում կայացվեց երկրպագել Հիսուս Քրիստոսին, և ոչ թե Եհովային: Գրությունները մեկնաբանել սկսեցին Քրիստոսի այդ երկրպագուները, մինչդեռ Աստվածաշունչն ինքը դեռ հասանելի չէր ընթերցողների լայն շրջանակին: Հետևաբար, այդ ժամանակից սկսած Եհովայի և Նրա ծրագրերի մասին ճշմարտությամբ սնվելը անհնար դարձավ (Ամ.8:11,12; Գրծ.20:29,30, տես 7.35 վիդեոն):

Այսօր ոչ ոք չգիտի, թե ինչպես է Քրիստոսը գործել 325-ից սկսած՝ Աստծու հատուկե՞նտ նվիրյալների միջոցով, թե՞ փոքր խմբերի մարդկանցով: Ոչ ոք չգիտի՝ Արիուսը, Վ.Թինդալը, Մ.Լյութերը եղե՞լ են Քրիստոսի օծյալ ծառաներ, թե՞ ոչ, բայց նրանց թարգմանչական և հետազոտական ​​ներդրումը Ս.Գրքի բացահայտման մեջ, և հաստատակամությունը, որով դիմակայել են փորձություններին՝ չի կարելի թերագնահատել: Ո՞վ գիտի, միգուցե բոլորը, ում բացվել են Ս.Գրքի այս կամ այն երեսակները, ովքեր թարգմանել, տպել, տարածել են Ս.Գիրքը — Քրիստոսի տեսանկյունից հավատարիմ ծառան են եղել, քանի որ Վերջին օրերին հասածներիս թողել են աստվածաշնչյան լուրջ ժառանգություն (տես 7.11 վիդեոն քրիստոնեական ժողովի պատմության մասին):

Բայց, անկախ նրանից, թե մեծ հավատուրացության շրջանում ինչպես են ընթացել Քրիստոսի ծառաների գործերը, մեր դարաշրջանի վերջին օրերում, համաձայն Միք.4։1,2-ի մարգարեության, Եհովայի երկրպագությունը անպայման պետք է վերականգնվեր։ Ուստի, իմաստ կա ավելի շատ հետաքրքրվել Քրիստոսի վերջին ժամանակների արդի ծառաներով: Քանի որ Եհովայի պաշտամունքը վերականգնվեց 20-րդ դարի սկզբին, ուստի 19/20-րդ դարերի սահմանագծում նորից սկսեցին գործել Քրիստոսի կերակրող ծառաները, օրինակ, Ռասելը և նրա համախոհները: Նրանց միջոցով էլ վերականգնվեց Աստծու ճշմարտության աստվածաշնչյան հիմնական ուսմունքների մոդելը, որը մոռացվել էր 325 թվականից (2Տիմ.1։13)։

Աստծու մասին հիմնական գիտելիքների այդ նմուշը իր մեջ ներառում է ուսմունքներ՝ Եհովայի, Նրա որդի Հիսուս Քրիստոսի, Քրիստոսի քավության իմաստի, մեղքից և մահից փրկության, մարդկության կյանքում ունեցած Սատանայի դերի, մահվան նշանակության, մեռելներից հարություն առնելու և այլ բաների մասին։ Ճշմարտության աստվածաշնչյան այդ մոդելը ներկայացված է 7.37 տեսահոլովակում, և այդ մոդելով են մինչ օրս «սնվում» Աստծու ընտանիները:

Հետևաբար, տեղին չէ ասել, որ Մտ.24։45-ում Հիսուսը կանխագուշակեց Դիտարան Ընկերության (ԴԸ) Կառավարիչ Մարմնի (ԿՄ) նշանակումը՝ 1919 թվականին, ինչպես սովորեցնում է այսօր ԿՄ-ը: Ինչո՞ւ: Նախ, որովհետև օծյալ ծառաները սկսել են կանչվել դեռ 1-ին դարից։ Երկրորդ, քանի որ Աստվածաշնչի ուսմունքների հիմնական նմուշը հավաքվել է մինչև 1919 թվականը: Եվ երրորդ, քանի որ ԿՄ-ը որպես կերակրող-ծառա սկսեց ձևավորվել միայն 1976 թվականից հետո (տես 7.31 վիդեոն): Էլ ի՞նչ ենք մենք տեսնում այս մարգարեության մեջ:

4-րդ ֆրագմենտ: Քրիստոսի ծառան, ով կոչված է կերակրելու, պետք է կերակրի տնեցիներին տիրոջ հացի չափաբաժնով, այլ ոչ թե նրանով, ինչ ինքն է հայտնագործում: Այսինքն՝ ծառայի հոգևոր սնունդը պետք է կառուցված լինի Եհովայի և Նրա Քրիստոսի խոսքի վրա և համապատասխանի դրան։ Եվ ուրեմն, բոլոր նրանք, ովքեր այսօր կերակրում են հավատակիցներին ՈՉ աստվածաշնչյան սննդով, նույնպես դուրս են մնում հավատարիմ և իմաստուն ծառայի թեկնածուների ցանկից: Էլ ի՞նչ ենք տեսնում հավատարիմ ծառայի մասին մարգարեության մեջ։

5-րդ ֆրագմենտ: Հոգևոր «հացի» չափաբաժինը պետք է հագեցնի տնեցիներին (բավարարի նրանց հոգևոր կարիքները), և այդ չափաբաժինը պետք է լինի ճիշտ ժամանակին, հակառակ դեպքում այն ​​կարող է չտալ Աստծուց ակնկալվող օգուտը (ինչպես, օրինակ, ասացվածքում՝ գդալը թանկ է լոկ ճաշի ժամին. ոչ ճաշից առաջ և ոչ դրանից հետո): Քանի որ տնեցիների կարիքները տարբեր են՝ ճիշտ ժամին նրանց հագեցնել կարող են տարբեր մթերքներ. ոմանց համար բավ է հոգևոր «բանջարեղենը», իսկ ոմանք պինդ սննդի կարիք ունեն (Հռ.14:1-6): Կարևորը հասկանալն է, որ Աստծու Տանը, որտեղ տքնում են Քրիստոսի ծառաները, բոլոր ժամանակներում բազմազան ուտելիքներ են առկա՝ ըստ յուրաքանչյուրի կարիքի (Ես.65:13,14): Էլ ի՞նչ ենք տեսնում այս մարգարեության մեջ:

6-րդ ֆրագմենտ: Քանի որ ծառա-կերակրողը տան տնտեսն է, ով տիրոջ հացը բաժանում է Աստծու մնացած ծառաների միջև, տրամաբանական է, որ նա պետք է ինչ-որ կերպ հայտնի դարձնի իրեն և երևա մնացածների միջավայրում՝ առաջարկելով հոգևոր սնունդը, այլապես ոչ ոք չի իմանա, որ կերակրի համար պետք է նրան դիմել (Մտ.5:15,16-ի սկզբունքի համաձայն՝ եթե Աստված վառել է քո ճրագը, ապա իմաստ չկա այն թաքցնել, կամ քեզ թաքցնել. այն պետք է լույս տա բոլորին):

Ինչպե՞ս էին դրսևորվում ծառա-կերակրողները 1-ին դարում: Նրանք իրենց մասին հայտնում էին, որ Աստծուց հայտնություն ունեն և բացեիբաց կիսվում էին քր. ժողովում (1Կոր.14:26-32): Առաքյալները հանրորեն իրենց անվանում էին Աստծու և Նրա Քրիստոսի ծառաներ և ասում, որ կանչված են խոսքի ծառայության համար, այսինքն՝ հավատակիցներին կերակրելու նպատակով (Գրծ.6:4; Հակ.1:1; 2Պետ.1:1; Հուդ.1։1; Գղ.1։10)։

Նրանք ակտիվորեն տարածում էին Աստծու խոսքը, կազմավորում նոր աշակերտներ քրիստոնեական համատեղ գործունեության համար և պատասխանատվություն ստանձնում հոտը առաջնորդելու և գլխավորելու (Եբր.13:17): Իսկ եթե որևէ մեկը պարզվում էր, որ ինքնակոչ է և խեղաթյուրում է Ճշմարտությունը, արագ մերկացնում էին և վտարում ժողովից, որպեսզի Աստծու ճշմարտության «մաքուր ջրերը չպղտորվեն» (1Տիմ.1:20; 2Տիմ.2։17,18)։

Քանի որ քրիստոնեությունը 1-ին դարում նոր-նոր էր ձևավորվում և այնքան էլ դեռ տարածված չէր, որքան այսօր՝ դժվար չէր գտնել Քրիստոսի կերակրող ծառաներին. նրանք հայտնի էին իրենց շրջապատի մարդկանց՝ իրենց առանձնակի ուսմունքներով: Նրանք համարձակ և բացեիբաց էին գործում ի շահ Քրիստոսի, չնայած խիստ հալածանքին: Իսկ այսօր, երբ մոտենում ենք այս համակարգի ավարտին՝ պատկերը բոլորովին այլ է.

Հիսուսը նախազգուշացրեց, որ իր գալստից առաջ շատ սուտ քրիստոսներ և կեղծ կերակրող ծառաներ են հայտնվելու՝ առաջարկելով զեղծ ճշմարտության լայն ընտրանի (Մտ.24:24): Հետևաբար, այսօր՝ Քրիստոսի իսկական կերակրող ծառան, առավել ևս արժի, որ ինքն իրեն ճանաչել տա և դրսևորվի այլոց մեջ՝ հանրորեն առաջարկելով հոգևոր ճիշտ սնունդ, այլապես ո՞վ կիմանա, որ նա կերակուր ունի՝ ստացած Քրիստոսից։

Կարևոր չէ, թե ընտրողն ինչպիսի սնունդ է ընտրում (Աստված թույլ է տալիս, որ այս դարում մարդիկ ընտրեն նրանց, ովքեր դուր են գալիս իրենց և նույնիսկ մերժեն ճշմարտությունը, 2Տիմ.4:3,4): Բայց կարևոր է, որ Քրիստոսի ծառան իրեն հայտնի դարձնի: Այդ կերպ Աստված կգտնի յուրայիններին՝ ի պատասխան նրանց որոնման (1Հով.4:1,6): Ուստի, զարմանալի ոչինչ չկա, որ ԿՄ-ը իրեն անվանում է կերակրող և Աստծու ձայնասփյուռ. դա ճիշտ է, քանի որ Քրիստոսի յուրաքանչյուր ծառա Աստծու առջև կրում է անձնական պատասխանատվություն այն բանի համար, որ իրեն հայտարարում է Քրիստոսի կերակրող ծառա:

Զարմանալին հենց հակառակը կլիներ, եթե կերակրողը ծածուկ վարվեր և սնունդը թաքցներ անոթի տակ, իսկ դու ինքդ գուշակիր, թե որտեղ են թաքնված հոգևոր պաշարները (Մտ.5:15,16): Ուստի, ում Քրիստոսը հոգևոր հացն է պարգևել, նա պետք է իր մասին ոչ միայն ասի, որ ինքը Քրիստոսի ծառան է, այլև այդ հացը բաժանի ուրիշներին: Սա է ազնիվը, պատասխանատուն և ճիշտը Աստծու առջև, նաև՝ դժվարինը, քանզի սարսափելի է սխալվել և մոլորեցնել մարդկանց։ Ուստի Հակոբոսն, օրինակ, խորհուրդ է տալիս, որ ոչ բոլոր նրանք, ովքեր ուսուցանելու հմտություն ունեն, ստանձնեն Աստծու խոսքի մեկնությունը (Հակ.1:1; Եբր.13:17):

Սրան անպատասխանատու կարող են մոտենալ միայն անհավատ կամ հիմար մարդիկ, քանզի հայտարարել քեզ Քրիստոսի կերակրող ծառա՝ ավելի դժվար է, քան ժամերով փիլիսոփայել Աստվածաշնչի թեմաներով և չանհանգստանալ՝ դա օգուտ տալի՞ս է լսողներին, թե՞ շեղում նրանց: Այսպիսով, ըստ 5-րդ ֆրագմենտի, եթե ինչ-որ մեկը ստանձնում է ուսուցանել հոգևոր ճշմարտություններ, բայց միևնույն ժամանակ չի ասում, որ ինքը Եհովայի և Նրա Քրիստոսի ծառան է, այդպիսիներին ևս չպետք է հաշվի առնել (ինչպես նաև նրանց, ովքեր չեն երկրպագում Եհովային, մերժում են Նրա Քրիստոսին կամ սնում ոչ աստվածաշնչյան սննդով): Էլ ի՞նչ ենք տեսնում ծառայի մասին այս մարգարեության մեջ:

7-րդ ֆրագմենտ: Դատելով նրանից, թե Հիսուսն ինչ ասաց իր «ծառայի» մասին, հասկանում ենք, որ սկզբնական շրջանի նույնիսկ «ամենաիմաստուն» ծառան, ժամանակի ընթացքում կարող է կորցնել խոհեմությունը և դառնալ չար ծառա: Այսինքն՝ նրանք, ովքեր փնտրում են Աստծու այդ ծառաներին, չպետք է մտածեն, որ «ծառայի»՝ Ս.Գիրքը ճիշտ հասկանալու և ուրիշներին «Քրիստոսի հացով» կերակրելու ունակությունն անփոփոխ է։ Անկատարության պատճառով կերակրող ծառան կարող է իր համար աննկատելի՝ կորցնել հոգևոր նրբազգացողությունը և շեղվել ՍՈ ղեկավարությունից (թե որոնք կարող են լինել, օրինակ, ԿՄ-ի հոգևոր զգոնության կորստի պատճառները, խոսել ենք 7.26ա տեսանյութում):

Հետևաբար, եթե առաջնորդողն իր մասին ասում է, որ ինքը Քրիստոսի ծառան է, և որպես դրա հաստատում՝ նա նույնիսկ Աստվածաշնչի վրա հիմնված հոգևոր սնունդ ունի, դա բավարար չէ զգոնությունը կորցնելու և կուրորեն նրան վստահելու համար՝ մտածելով, որ մեր գործը հնազանդվելն է, իսկ մեր սխալվելու համար նա ինքը պատասխան կտա: Ցավոք, հենց սրան են վարժեցնում ԴԸ-ում, սակայն Աստվածաշունչն այլ կերպ է սովորեցնում: Եզեկիել մարգարեն, այս առումով, Եհովայի ողջ ժողովրդի համար սթափեցնող բացատրություն է թողել.

Եզեկ.14:9,10 «Եթե մարգարեն թույլ տա, որ ինքն իրեն խաբի և խոսքն այնպես ասի, թե իբր Ես՝ Տերս եմ դա սովորեցրել իրեն, ապա ես ձեռքս կձգեմ նրա վրա և կկործանեմ նրան իմ Իսրայել ժողովրդի միջից: Եվ բոլորը կկրեն իրենց անօրենության մեղքը. հարցնողի հանցանքը և մարգարեի հանցանքը նույնը կլինի»:

Այսինքն, եթե ուսուցիչը ինչ-ինչ պատճառով շեղվի Աստծու խոսքից և սկսի աղավաղել այն, իսկ հարց տվողը թույլ տա, որ ուսուցչի սխալ այդ պատասխանները իրեն մոլորության մեջ գցեն, երկուսն էլ դրա համար Աստծու առաջ անձնական պատասխանատվություն կկրեն (մեղավոր կլինեն երկուսը, այլ ոչ միայն ուսուցիչը):

Հիշենք Քրիստոսի այս խոսքերը Մտ.15:14-ից. եթե կույրը կույրին առաջնորդի՝ երկուսն էլ փոսը կընկնեն: Այսինքն՝ և՛ առաջնորդը, և՛ հետևորդը, եթե դադարեն ուշադիր ստուգել իրենց ուղին, թե արդյոք չե՞ն շեղվում Աստծու խոսքից, երկուսն էլ հավասարապես կտուժեն։ Ի՞նչ է հետևում սրանից։ Ով ով է Քրիստոսի ծառաներից և ինչ պատճառով է կորցնում զգոնությունը, Հիսուսն ինքը կորոշի: Մենք լոկ պետք է միշտ ստուգենք Ս.Գրքով նրանց հրահանգները, ովքեր հանձն են վերցրել Աստծու խոսքով սնել մեզ (Գրծ.17:11): Թեև այնքան էլ ճիշտ չէ ասել, որ նրանք, ովքեր սովորեցնում են Աստծո խոսքը, «պատասխանատվություն են վերցնում իրենց վրա», ասես, թե իրենք են «վերցնում»։ Հիսուսն ասաց, որ «մարդ չի կարող որևէ բան ստանալ, եթե երկնքից տրված չլինի իրեն» (Հով.3.27):

Ասենք այսպես. ծառաներն իրե՞նք են իրենց վրա «վերցնում», թե՞ դա «տրվում է նրանց երկնքից», — չարժե փորձել նույնիսկ որոշել, ինչպես որ չարժե մեղադրական դատավճիռ ներկայացնել նրանց, եթե ինչ-որ բան մեզ ձեռք չի տալիս. գերանի մասին առակը Ադամի հետնորդների աչքում՝ օգնում է հասկանալ, որ ուսուցիչներին դատելը, երբ դու ինքդ մեղքերի մեջ ես և չես ցանկանում անձնական պատասխանատվություն կրել Ս.Գրությունները քննելու և հասկանալու համար, առնվազն բարոյական չէ (Մտ.7:4,5):

Նրանց խնդիրը, ովքեր սնվում են ծառա-կերակրողի «խոհանոցից»՝ հետևյալն է. ստուգել սնունդը Ս.Գրքով (հմմ. Գաղ.1։8; Գրծ.17։11)։ Եթե ​​կերակրողն ինչ-որ պատճառով կորցրել է հոգևոր տեսողությունը, ապա ստուգումը կօգնի նրանցից թեկուզ մեկին փոսը չընկնել (Եզ.3:20,21): Էլ ի՞նչ ենք մենք տեսնում ծառա-կերակրողի պատկերում։

8-րդ ֆրագմենտ: Քանի որ Հիսուսը նախազգուշացրեց, որ կերակրող ծառան կարող է փչանալ և դառնալ չարը, ապա ինքը՝ ծառան ևս, չպետք է մտածի, որ ինքը երբեք չար ծառա չի դառնա։ Թե ինչ քայլեր պետք է ձեռնարկի կերակրող ծառան, որպեսզի դա տեղի չունենա՝ Կառ.Մարմնի օրինակով այդ մասին մանրամասն խոսել ենք 7.34 տեսանյութում։

Մի խոսքով, կերակրող ծառան չպետք է մեկուսանա մնացած օծյալներից: Եվ փոխանակ «ծեծելու իր ընկերներին» և վտարելու նրանց ժողովից, ինչ է թե վերջիններիս չի գոհացնում կերակրի որակը (ուսմունքների տարօրինակությունը, որոնք անհնար է ընդունել իբրև Քրիստոսի ձայն)՝ կերակրող ծառան կարևոր է, որ համագործակցի մյուս օծյալների հետ և լսի նրանց դիտողությունները, որպեսզի ճիշտ պահին հայտնաբերի իր սխալները և ուղղի դրանք, եթե իրենից աննկատ շեղվում է Աստծու խոսքից, իսկ իրեն այդ մասին հուշում են ուրիշները (այն, որ Քրիստոսի ձայնը հարկ է տարբերել օտարների ձայներից՝ հայտնի է Հով.10:3-5-ից):

Եվ քանի որ աստվածաշնչյան ճշգրիտ ուսմունքների հիմունքները՝ Եհովայի, մարդկության վերաբերյալ Նրա ծրագրերի, Քրիստոսի և այլնի մասին — դեռևս բխում են Ե.վ.-ների կազմակերպությունից, նշանակում է այս հոգևոր «խոհանոցը» մինչ այժմ ճգնում է որպես կերակրող ծառա՝ հրատարակելով հոգևոր պիտանի սնունդ։ Ինչ վերաբերում է 1914, 1925 և 1975 թվականների մարգարեություններին (երբ, ըստ ԴԸ-ի, կանխատեսվում էր Արմագեդոնը և նոր աշխարհը), քանի որ դրանք չկատարվեցին, ուստի չեն կարող լինել աստվածաշնչյան ճշմարտություն: Այս «հացը» կարելի է համարել «այրված» և սննդի համար ոչ պիտանի.

ոչինչ չես կարող անել. այս համակարգի բոլոր կերակրողները մեղավոր Ադամի հետնորդներն են և անկատար մարմնի պատանդները (Հռ.5:12; 7:21-24): Ուստի, երբեմն նրանք կարող են փչացնել «սնունդը»: Այդպես էր նաև հնում, և նույնը պետք է սպասել արդի ժամանակում (2Օր.18:21,22; Մրկ.7:1-13, տես 7.80 վիդեոն): Առավել ևս սրան պետք է սպասել Եհովայի տաճարում անօրենի հայտնվելու պատճառով. նախ առակի տարբերակում նախազգուշացնելով չար ծառայի մասին՝ ավելի ուշ Հիսուսը ընդգծեց, որ չար ծառայի հայտնվելը իր 2-րդ գալստից առաջ և այս համակարգի վերջում — անխուսափելի է (2Թես.2:1-4; Հյտ.11:1,2,8):

Եվ ուրեմն, որքան ավելի մոտ է քրիստոնյաներին թվում այս համակարգի ավարտը, այնքան ավելի է Քրիստոսի ճշմարիտ ժողովում մեծանում սննդի համար ոչ պիտանի «այրված հացի» ի հայտ գալու վտանգը: Հետևաբար, որքան մոտենում է վերջը, այնքան ավելի ուշադիր պետք է լինել՝ տարբերելու Քրիստոսի ձայնը և Սուրբ Գրությունների հիման վրա ստուգելու կերակրող ծառայի մատակարարած սնունդը (Հով.10:3-5; Գրծ.17:11): Դա կօգնի նկատել կերակրող ծառայի փչացած սնունդը և չթունավորվել դրանից։

Նման մոտեցման ժամանակի մասին, երբ կերակրող ծառաները սկսում են փչանալ և դառնալ չար՝ սովորեցնում էր Հիսուսը, և դա նորություն չէ. պետք է կարողանալ տարբերել, թե տրված սննդից որն է փչացած, իսկ որը՝ ուտելի (այսինքն՝ համապատասխան Աստծու խոսքին): Եվ սնվել միայն ուտելի կերակրով (Մտ.23:1-3): Բարեբախտաբար, ԿՄ-ը նաև շատ օգտակար սնունդ է մատակարարում: Եվ եթե նրա «խոհանոցից» մեր հայտնաբերած բոլոր «այրված» ուսմունքները հեռացվեն, ապա կմնա միայն Աստվածաշնչի ճշգրիտ ուսմունքների համեղ հացը (տես 7.37 վիդեոն): Էլ ի՞նչ ենք մենք տեսնում այս մարգարեության մեջ:

9-րդ ֆրագմենտ: Երբ Հիսուսը իր 2-րդ գալստով վերադառնա, անպայման կստուգի իր ծառա-կերակրողներից յուրաքանչյուրին, կգնահատի նրանց աշխատանքի արգասիքը և կպարզաբանի՝ իր ծառաները, ըստ իրենց ժամանակի, բարեխղճորե՞ն են տքնել, թե՞ անբարեխիղճ: Յուրաքանչյուր ծառա կստանա արժանվույնը. ով հավատարմորեն և իմաստնորեն է ծառայել, նա կճանաչվի որպես հավատարիմ և իմաստուն և կնշանակվի Աստծու և Նրա Քրիստոսի ողջ ունեցվածքի վրա (այսինքն՝ այդպիսիք կդառնան Քրիստոսի իշխանակիցները երկնքում):

Իսկ անհավատարիմ ծառաները կպատժվեն Աստծու բոլոր հակառակորդների նման (նրանցից, ով ողջ մնա մինչև Արմը, կկործանվի Արմում, իսկ ով ավելի շուտ մեռնի, հարություն չի առնի, Եբր.10:26,27): Այստեղից հետևում է, որ ոչ մի կերակրող ծառա չպետք է իրեն հավատարիմ ու իմաստուն անվանի։ Լոկ Քրիստոսը կարող է ճիշտ գնահատական ​​տալ իր ծառաներից յուրաքանչյուրին։ Իսկ իրենք, գիտակցելով, որ մեղավոր Ադամի ժառանգներ են, պետք է ավելի համեստ և հավասարակշռված կարծիք ունենան քր. ժողովում իրենց դերի մասին։ Օրինակ, ինչպես Ջեֆրի Ջեքսոնն ասաց Ավստրալիայի դատական ​​հանձնաժողովի առաջ, հայտարարել, որ Կառ.Մարմինը միակ հավատարիմ ծառան է և Աստծու միակ ձայնասփյուռը՝ անհամեստ է և հանդուգն:

Կերակրող ծառաները պետք է խոսեն իրենց մասին որպես Քրիստոսի ծառա, ով փորձում է հավատարիմ մնալ (2Տիմ.2:15): Կյանքն այս դարում բազում անակնկալներ, իսկ երբեմն էլ տհաճ դժվարություններ է մատուցում: Եվ ինչպես էլ, որ Քրիստոսի ծառան դրանց պատրաստվի, ամեն ինչ կանխատեսելն անհնար է, և ինչ-որ բանում հնարավոր է սայթաքել: Բայց քանի դեռ Քրիստոսի ծառան ողջ է՝ շտկվելու հնարավորություն ունի: Ուստի չարժե քամահրել և վատ վերաբերվել նրանց, երբ նրանք սխալվում են։ Ընդհակառակը, արժե ամեն ջանք գործադրել՝ օգնելու Քրիստոսի ծառաներին ուղղվել (հմմ.Պետրոս առաքյալի ուղին, Ղկ.22:54-62; Գաղ. 2:11-14): Էլ ի՞նչ ենք տեսնում այս մարգարեության մեջ:

10-րդ ֆրագմենտ: Քանի որ ծառա-կերակրողները կանչվում են 1-ին դարից (Քրիստոսի մահից և հարությունից հետո), նրանցից ոչ բոլորը կտեսնեն Քրիստոսի 2-րդ գալուստը: Այդ դեպքում ինչպե՞ս Հիսուսը կստուգի նրանց, երբ գա: Ամեն մի ծառա, որ ժամանակում էլ նա ապրած լինի, կգնահատվի իր մահվան պահին, ներառյալ վերջին ծառա-կերակրողները, որոնք կուղարկվեն Աստծու տաճարի անօրենի ժամանակ (Հյտ.6:9-11; 11։3-8)։ Իսկ Քրիստոսի 2-րդ գալստով պարզ կդառնա, թե բոլոր ծառաներից ով է համարվում հավատարիմ և մտնում 144000-ի կազմ. ով մտնի՝ նշանակում է նա էլ կճանաչվի Քրիստոսի երկնային իշխանակից և հավատարիմ ծառա։ Թերևս սա այն ամենն է, ինչ կարելի է «քամել» այս առակից։

Արժե լոկ ավելացնել, որ Մտ.25:14-30-ի Հիսուսի առակը տաղանդների մասին, փաստորեն, նույն բանն է նախանշում, ինչ հավատարիմ ծառայի առակը. Հիսուսը, մեկնելով հեռավոր երկիր, ըստ յուրաքանչյուրի կարողության՝ տարբեր առաջադրանքներ է տալիս իր ծառաներին, իսկ վերադառնալուց հետո՝ հաշիվ պահանջում: Ով հավատարիմ և բարեխիղճ գտնվի՝ նրան էլ նա ավելին կվստահի, դարձնելով իր երկնային իշխանակից: Իսկ ով չար կամ խորամանկ դուրս գա (ով չի տքնել ըստ Աստծու շահերի), կպատժվի բոլորի հետ միասին, ովքեր հակառակվում են Աստծու շահերի առաջխաղացմանը երկրի վրա:

Այսպիսով, մենք դիտարկեցինք Քրիստոսի մարգարեական առակի իմաստը իր հավատարիմ ծառաների մասին և պարզեցինք, թե ինչ նշաններով պետք է փնտրել և տարբերել նրանց կեղծ Քրիստոսներից, և թե՝ ինչու է դա անհրաժեշտ. եթե իմանանք Քրիստոսի ծառաների հիմնական տարբերակիչ նշանները կրողներին, ովքեր նրա վերադարձի նախաշրջանում պետք է հոգևոր սնունդ տան Աստծու բոլոր մյուս ծառաներին, դա կօգնի կողմնորոշվել հոգևոր օգտակար սննդի «ընդունման վայրի» ընտրության հարցում՝ ողջ մնացած կյանքի համար: Իսկ մեզ մնաց 2 պատկերավոր սխեմայի միջոցով ամրապնդել մեր սովորածը.

Այստեղ ցույց է տրված ծառա-կերակրողների կանչը՝ մ.թ.1-ին դ.ից մինչև Քրիստոսի վերադարձը 7-րդ փողին (Հյտ.11:15): Ողջ այս շրջանում Հիսուսը աստվածավախ մարդկությանը առանց իր աջակցության չի թողել և գործել է իր ծառաների միջոցով։ Այստեղ նաև ցույց է տրված հավատուրացության շրջանը, երբ սկսեցին երկրպագել Հիսուսին Եհովայի փոխարեն, և ճշմարտությունն անհասանելի դարձավ, բայց կանչվում էին առանձին օծյալներ Աստծու շահերն առաջ տանելու համար, օրինակ՝ թարգմանելու Ս.Գիրքըը այլ լեզուներով, տպելու և տարածելու այն։ Երբ 19/20 դ. սահմանագծին Եհովայի պաշտամունքը վերսկսվեց, կերակրողները նորից սկսեցին տքնել, ուստի այսօր մենք ունենք Աստծու և Նրա ծրագրերի մասին Աստվածաշնչի հիմնական ճշգրիտ ուսմունքների նմուշը։

1976-2015 թթ.-ի ժամանակափուլում նախ կերակրող ծառան սկսեց ձևավորվել որպես Կառ.Մարմին, իսկ հետո սկսեց փչանալ՝ միևնույն ժամանակ չխեղաթյուրելով Ս.Գրքի հիմնական ուսմունքները: Իրավիճակը շտկելու համար՝ Քրիստոսի 2-րդ գալստի նախաշեմին, Աստված ուղարկում է իր վերջին 2 ծառա-կերակրողներին։ Երբ Հիսուսը գա, բոլոր ծառաները ըստ իրենց ստուգարքի՝ կգնահատվեն, և հավատարիմները, որպես Քրիստոսի իշխանակիցներ՝ կվերցվեն երկինք:

2-րդ սխեման ցույց է տալիս Քրիստոսի կերակրող ծառաներին գտնելու հետազոտական ալգորիթմը.

Ահա Քրիստոսի ծառաների 7 հիմնական հատկանիշները, ըստ որոնց, ով փնտրում է Քրիստոսի ծառաներին՝ կկարողանա գտնել նրանց Եհովայի տան մեջ։

Ինչպես հիշում ենք, Քրիստոսի ծառաները ուրիշ տներ չեն ուղարկվում, այլ նշանակվում են Եհովայի և Նրա Քրիստոսի տան անդամներին կերակրելու համար, քանզի մարդկության մնացյալ աշխարհը չի կարող ճիշտ գնահատել և նրանց տված «կերակուրը» յուրացնել (1Հով.4։6; 1Կոր.1։23)։

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

83. ԻՆՉՊԵՍ ԵՆ ՀԱՅՏՆԱԲԵՐԵԼ ՀԱՎԱՏԱՐԻՄ և ԻՄԱՍՏՈՒՆ ԾԱՌԱՅԻ ՄԱՍԻՆ ՈՒՍՄՈՒՆՔԸ

Текст на армянском языке  к  видео 1.93 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.83

Հավատարիմ և իմաստուն ծառայի մասին այնքան շատ է խոսվել Ե.վ.ների մեջ, որ թվում է այլևս ասելու բան չկա։ Սակայն Մտ.24:45-ի հավատարիմ ծառայի նշանակության մասին շարունակվում են բազմաթիվ հարցեր տրվել: Օրինակ, եթե Կառ. Մարմինն է (ԿՄ) հավատարիմ ծառան, ապա ինչո՞ւ է նրա տված հոգևոր սնունդը տարօրինակ: Եվ նաև՝ ինչպե՞ս որոշել՝ ո՞վ է իսկապես այդ հավատարիմ ծառան։ Ուստի մենք որոշեցինք հավատարիմ ծառայի՝ Մտ.24:45-ի թեման վերլուծել ամենայն մանրամասնությամբ: Բայց նախ ուզում ենք ցույց տալ այն ուսմունքի ձևավորման պատմությունը, որ իբր հավատարիմ ծառան՝ դա ԴԸ Կառ.Մարմինն է: Դա իմանալով, շատերը կհասկանան, թե ինչու է այդ ուսմունքը արտասովոր թվում:

Քանի որ մենք, Եհովային ծառայելու տարիների ընթացքում, ուշադիր հետևել ենք հավատարիմ ծառայի ուսմունքի փոխակերպմանը, հնարավորություն ունենք պատմելու դրա մասին։ Ուստի այսօր, ծառայի թեմայի 1-ին մասը կնվիրենք այդ ուսմունքի առաջացման պատմությանը։ Իսկ 2-րդ մասում արդեն կդիտարկենք Հիսուսի առակի ծառայի իմաստը: 1-ին մասը հնչում է այսպես՝ ինչպե՞ս է ԴԸ-ում հայտնագործվել, որ հավատարիմ և իմաստուն ծառան Ե.վ.-ների կազմակերպության Կառ.Մարմինն է։ (ԴԸ — Դիտարան Ընկերություն): Բայց ինչո՞ւ ենք մենք խոսում այս ուսմունքի հայտնագործման, այլ ոչ թե դրա Աստվածաշնչյան բացահայտման մասին:

Նախ, որովհետև մենք ակամա վկան ենք եղել, թե ինչպես է փոփոխվել հավատարիմ ծառայի ուսմունքը՝ կախված ԴԸ կարիքներից: Եվ երկրորդ, մենք կարծում ենք, որ այս ուսմունքը շատ քիչ ընդհանրություն ունի հավատարիմ և իմաստուն ծառայի մասին աստվածաշնչյան ճշմարտության հետ: Բայց սկսենք հերթականությամբ: Այս ուսմունքի մեր «լրտեսումը» սկսվել է հեռավոր 90-ականներից: Այդ տարիներին մենք դարձանք Ե.վ.-ներ. այս կրոնի հիմնական ուսմունքները (ի տարբերություն մյուսների, որոնց առնչվել էինք) համապատասխանում էին Աստվածաշնչի մեր հասկացողությանը, որն ունեինք այն ժամանակ։

Նախկինում ժողովներում չկար այնպիսի խիստ մոտեցում Աստվածաշնչին, ինչպիսին այսօր է, և Ս.Գրքի տեքստերի քննարկումը հավատակիցների հետ բավականին ազատ էր։ Ուստի, ով իր սեփական մեկնաբանությունն էր տալիս աստվածաշնչյան տեքստերի վերաբերյալ, չէին շտապում մեղադրել հավատուրացության մեջ (ով հիշում է ամենշաբաթյա գրքի ուսումնասիրությունը, որ անցկացվում էր որևէ մեկի տանը, և որը չեղարկվեց 2009 թ.՝ կհասկանա, թե խոսքի ինչ ազատության մասին է ասվածը): Այդ տարիներին ուսուցանվում էր, որ բոլոր օծյալները, ի տարբերություն երկրային հույսի չօծյալների՝ հավատարիմ ծառա դասակարգն է, ով հոգևոր սնունդ է տալիս ժողովներին, ըստ Մտ.24:45-ի Քրիստոսի կանխատեսության (СБ 1995.15.2; 1995.15.5 էջ 21, պ.2, տես 7.12 վիդեոն):

Այդ տարիներին Կառ.Մարմինն արդեն գործում էր (այն սկսել էր ձևավորվել 1976թ.-ին, այդ մասին տես 7.31 վիդեոն, ինչպես նաև «Ե.վ. — Աստծու Թագավորությունը հռչակողները, գլ. 9, էջ 108-117, «Եհովայի Խոսքը շարունակում է արագորեն տարածվել», 1976-1992): Քանի որ հոգևոր սննդի կամ գրված ողջ գրականության համար պատասխանատու էր Կառ.Մարմինը, իսկ ԲՈԼՈՐ օծյալներն էլ այդ ժամանակ համարվում էին հավատարիմ ծառա դասակարգ՝ մեր մեջ հետզհետե հարց ծագեց. ինչպե՞ս է Կառ.Մարմինը, հրապարակելով ուսուցողական հոդվածներ, հաշվի առնում մնացած բոլոր ծառա-կերակրողների կարծիքը (մնացած օծյալներին)։

Այս հարցը մենք տվեցինք ժողովի երեցներին և նույնիսկ շրջանային ու մարզային վերակացուներին։ Թեպետ մեր այդ հարցին ոչ ոք չպատասխանեց, սակայն դրա համար նաև մեզ ոչ ոք չնեղեց։ Որոշ ժամանակ անց մենք իմացանք նաև, որ 1992թ.-ից, չնայած օծյալների առկայությանը, Կառ.Մարմինը Գրական կոմիտեում, չգիտես ինչու, սկսել է հավաքագրել երկրային հույսի Ե.վ.-ներին (թե որ Դիտարանից դա իմացանք, հստակ չենք հիշում, բայց այդ մասին տեղեկություն կա «Եհովայի վկաներ, Թագավորությունը հռչակողները» գրքում, էջ 235, պ. 4). Այս փաստը մեզ շփոթեցրեց: Ինչո՞ւ։ Բացատրենք.

Չէ՞ որ, եթե, ըստ ԴԸ ուսմունքի, բոլոր օծյալներն ամբողջ աշխարհի ժողովներում հանդիսանում են հավատարիմ և իմաստուն կերակրող ծառա դասը, ինչը կանխասացված է Մտ.24։45-ում, ապա տրամաբանական է օգտագործել հենց նրանց՝ հոգևոր սնունդ պատրաստելու համար։ Չէ՞ որ օծյալներն ունեն սուրբ ոգին, և կարող են տարբերել, թե որ հրահանգներն են համապատասխանում Եհովայի ոգուն, որոնք՝ ոչ ( 1Հով.4։1 )։ Եվ մեզ համար անհասկանալի էր, թե ԻՆՉՈՒ՞ օծյալների ներկայության պարագայում ուսումնական հոդվածներ գրելու համար օգտվում են երկրային հույսի Ե.վ.-ներից։ Մենք այս հարցը ևս ուղղեցինք երեցներին և վերակացուներին և խնդրեցինք, որ դրանք փոխանցվեն Կառ.Մարմնին: Հիշեցնենք այդ հարցերը.

1) Ինչպե՞ս է Կառ.Մարմինը, հրապարակելով ուսուցողական հոդվածներ, հաշվի առնում մնացած օծյալ ծառա-կերակրողների կարծիքը ։

2) Ինչո՞ւ է Կառ.Մարմինը հոգևոր սնունդ պատրաստելու համար օգտագործում երկրային հույսի Ե.վ.-ներին, այլ ոչ թե օծյալ ծառա-կերակրողներին:

Մարզ.վերակացուներից մեկը գրի առավ այս հարցերը, ինչպես նաև մի քանի այլ հարց, որ մենք պատրաստել էինք նրա այցից առաջ։ Դա մոտավորապես 1998 թիվն էր, բայց դեռ այդ ժամանակ մեր հարցերը հավատուրացական չէին համարվում։

Ժամանակն անցնում էր, բայց մեր հարցերի պատասխանները չկային, և մենք միամիտ համբերատարությամբ սպասում էինք դրանց ԴԸ-ից։ Ինչո՞ւ միամիտ։ Որովհետև ժամանակի ընթացքում իմացանք, որ Կառ.Մարմինը չի համարում, որ ժողովներում կարող են հարցեր ծագել իր ուսմունքների վերաբերյալ (այս մասին պատմել ենք 4.1а տեսանյութում՝ ռուսերեն): Այդ օրերին (մոտ 2000 թ.) դեռ ուսուցանվում էր, որ բոլոր նրանք, ովքեր օգտվում են խորհրդանիշներից՝ Քրիստոսի 144000 ապագա թագավորակիցների մնացորդն են, և որ բոլորը միասին կազմում են Մտ.24։45-ի հավատարիմ և իմաստուն ծառայի դասը, և որ նրանց թիվը գնալով պակասելու է (СБ 96. 1.4, հոդված՝ «Отмечать Вечерю достойно»):

Թեև սպասվում էր օծյալների թվի նվազում, սակայն սկսած 2006 թ.-ից, խորհրդանիշներից օգտվողների թիվը սկսեց աճել՝ հակառակ կանխատեսվածին (ձեզ կներկայացնենք աճի դինամիկան՝ վերցված այն տարիների Տարեգրքի հաշվետվություններից. աճը նկատվում է մինչ օրս): Մենք ոչ միտումնավոր, այլ մի օր պատահականորեն որոշեցինք համեմատել սիմվոլներից օգտվողների թիվը և պարզեցինք, որ 2006 թվականից սկսած այդ թվի աճ է սկսել նկատվել (այդ ժամանակ Եհովան արդեն բացել էր մեզ, որ Քրիստոսի մարմնի և արյան խորհրդանիշներից Հիշատակի երեկոյին պետք է օգտվեն բոլոր Ե.վ.-ները, տես 7.14 վիդեոն): Ներկայացնենք որոշ թվեր.

2007 թ.-ին Ե.վ.-ները դեռ չգիտեին, որ խորհրդանիշներից օգտվողների աճ է սկսվել, բայց Բրուքլինում, որտեղ այդ տարիներին աշխատում էր ԿՄ-ը, արդեն գիտեին այդ մասին՝ 2006 թվի հաշվետվություններն ստանալուց հետո: Հասկանալի է, որ աճի այդ իրադրությունը՝ առ այն, թե օգտվողների աճը պետք է նվազեր՝ Կառ.Մարմինը պետք է ինչ-որ կերպ բացատրեր: Ահա դրանից հետո սկսեցին հայտնվել տարօրինակ «նոր լույսեր»։ Սկզբից նոր լույս հայտնվեց այն մասին, որ Աստվածաշնչի ըմբռնումն ու սուրբ ոգու չափաքանակը հավասարապես է տրվում օծյալներին և չօծյալներին (Դիտ. 1 մայիսի 2007 թ., էջ 30,31, թե որն է դրա տարօրինակությունը, ցույց ենք տվել 7.35 տեսանյութում):

Այնուհետև ԴԸ-ում հայտնվեց այն միտքը, որ խորհրդանիշներից օգտվողների աճը կարելի է բացատրել օծյալների փոխարինմամբ, ովքեր անհավատարիմ են գտնվել, կամ պատճառը կարող է լինել հոգե-հուզական անկայունությունը և նախկին կրոնական հայացքները (չենք հիշում, թե կոնկրետ որ թվականին է ԴԸ առաջին անգամ նշել դա՝ գուցե 2008/9 թվին, բայց այդ միտքը ԴԸ կրկնեց 15.08.2011թ., էջ 22): Կառ.Մարմնի այս երկու քայլերից հետո (օծյալների և երկրայինների ՍՈ հավասարություն և Ընթրիքի խորհրդանիշներից օգտվողների հոգեկան անկայունություն), մենք արդեն գրեթե համոզված էինք, որ շուտով մյուս բոլոր օծյալներին Կառ.Մարմինը դուրս է հանելու հավատարիմ ծառայի դասակարգից:

Բայց քանի որ անհնար է բոլորի մասին, ովքեր սկսում են օգտվել խորհրդանիշներից՝ հայտարարել հոգեպես անկայուն, և նաև անհնար է հայտնել, որ այդքան շատ օծյալներ դառնում են անհավատարիմ և, հետևաբար, կարիք կա նրանց փոխարինելու՝ մենք ենթադրեցինք, որ կփոխվի ծառայի մասին ուսմունքը: Ընդ որում, այն պետք է փոխվի այնպիսի ձևով, որ բոլոր օծյալների կարծիքը, բացի ԿՄ-ից — ոչ միայն որևէ նշանակություն չունենա, այլ նաև չդիտարկվի կամ նույնիսկ հավատուրացական համարվի, քանի որ ցանկացած Ե.վկա պետք է ունենա Կառ.Մարմնի կարծիքը:

Մեզ մնում էր ընդամենը սպասել՝ տեսնելու, թե հետո ինչ քայլեր է ձեռնարկելու Կառ.Մարմինը՝ օծյալներին հավատարիմ ծառա դասակարգից հեռացնելու համար։ Եվ մենք սպասեցինք: Սկզբում Դիտարան ամսագրում մի շարք հոդվածներ տպվեցին այն մասին, որ թեև ԲՈԼՈՐ օծյալները մտնում են հավատարիմ և իմաստուն ծառա դասակարգի մեջ, սակայն ծառայի կարծիքն արտահայտվում է բացառապես ԿՄ-ի միջոցով, ով ներկայացնում է բոլոր օծյալներին: Մեջ բերենք մի հատված՝ Դիտ. 15 հունիս 2009թ., էջ.24, պ.18 «Հավատարիմ տնտեսը և նրա Կառավարիչ Մարմինը» հոդվածից.

«Այսօր ծառա դասակարգը ներկայացնելու պատասխանատվությունը կրում են փոքր թվով օծյալներ։ Նրանք Եհովայի վկաների Կառավարիչ Մարմնի անդամներն են։ Ս.ոգով օծված այս տղամարդիկ վերահսկում են Թագավորության գործը և հոգևոր սնուցման ծրագիրը»։

Բայց նման մեկնաբանությունը բաց էր թողնում հարցն այն մասին, որ եթե ԿՄ-ը ներկայացնում է Մտ.24:45-ի բոլոր կերակրող ծառաների կարծիքը, ուրեմն նա, թեկուզ երբեմն, պետք է հաշվի նստեր մնացած օծյալների կարծիքի հետ, որպեսզի արտահայտեր բոլորի ԸՆԴՀԱՆՈՒՐ ԿԱՐԾԻՔԸ, և ոչ թե իր՝ ԸՆԴՀԱՆՈՒՐԻ անվան տակ։ Իսկ թե ինչպես էր ԿՄ-ը իմանում մյուս օծյալների կարծիքը, Դիտ.-ում այդպես էլ չէր բացատրվում։

Եվ քանի որ հարցերը, որոնք պատասխան չունեն՝ պետք չեն կազմակերպությանը, ուստի մենք ենթադրեցինք, որ շուտով նոր լույս կսփռվի, որով կհեռացվեն բոլորը կերակրող օծյալները, բացի ԿՄ-ի անդամներից՝ այն նկատառումով, որ այլևս դրա վերաբերյալ հարցեր չծագեն: Շուտով այդպես էլ եղավ: Կառ.Մարմինը ևս մեկ քայլ նախաձեռնեց այս ուղղությամբ. որոշվեց Մտ.24:45-ի հավատարիմ ծառայի հասկացողությունը բացառապես վերագրել միայն Կառ.Մարմնին, որպեսզի նա այլևս չներկայացնի բոլոր ծառաների կարծիքը, այլ հանդիսանա Մտ.24:45-ի միակ հավատարիմ ծառան:

ԴԻՏ.2013.07, պ.10, «Ո՞վ է հավատարիմ և իմաստուն ծառան» հոդվածից հետևում է, որ «հավատարիմ և իմաստուն ծառան» օծյալ եղբայրների մի փոքր խումբ է, որն անմիջականորեն մասնակցում է հոգևոր սննդի պատրաստմանը և բաշխմանը Քրիստոսի ներկայության ժամանակ (այսինքն՝ 1914 թվականից)։ Վերջին օրերի ընթացքում օծյալ եղբայրները, որոնք կազմում են հավատարիմ ծառա դասակարգը, միասին ծառայում էին գլխավոր վարչությունում։ Վերջին տասնամյակներում այդ ծառան եղել է Եհովայի վկաների Կառավարիչ Մարմինը։

Չգիտենք ինչպես, բայց այն, որ Մտ.24:45-ի այս նոր ուսմունքում, Հիսուսը, պարզվում է, կանխատեսել է ժամանակակից Կառ.Մարմնին՝ մենք տեսանք մեր հարցերի պատասխանները: Այսինքն, մեզ համար պարզ դարձավ, որ մյուս ծառաների կարծիքով Կառ.Մարմինը սկզբունքորեն երբեք էլ չի հետաքրքրվել և ոչ միայն չի ծրագրում հետաքրքրվել, այլև հավատուրացների շարքին կդասի բոլորին, ով ինչ-որ տարօրինակություն նկատի ԴԸ հրապարակումներում։ Եվ քանի որ կերակրող ծառան միայն Կառ.Մարմինն է՝ նշանակում է օծյալներին Գրական կոմիտե բերելու հարկը չկա (անշահավետ է). հանկարծ կպարզվի, որ նրանցից մեկը կերակրող է և համաձայն չէ ԿՄ-ի կարծիքին։ Կառաջանան խնդիրներ։

Իսկ երկրային Ե.վ.-ները հնազանդ կլինեն, չէ՞ որ, ինչպես ասում են, հեշտ է «փակել նրանց բերանը». դու օծյալ չես, ուրեմն և մի խառնվիր, լուռ նստիր և գրիր այն, ինչ Կառ.Մարմինը քեզ ասում է, հակառակ դեպքում դուրս կթռչես Բեթելի այս տաքուկ տեղից:

Բայց պետք է նաև ասել, որ նախկին ուսմունքը, թե Մտ.24։45-ի ծառա-կերակրողի դասով ներկայացված են Եհովայի ԲՈԼՈՐ օծյալները, իրոք, պետք է փոխվեր։ Եվ նույն այդ «Ով է հավատարիմ և իմաստուն ծառան» հոդվածում (ԴԻՏ. 2013.07) փոփոխության համար բերված են բավականին ողջամիտ փաստարկներ.

այնտեղ բացատրվում է, որ 1-ին դարում ՈՉ ԲՈԼՈՐ օծյալներն էին մասնակցում խոսքի ծառայությանը, այսինքն՝ ոչ բոլորն էին սնում հոգևոր սննդով։ Եվ դա իսկապես այդպես է. տե՛ս Գրծ.6։1-4-ի օրինակը, որտեղ 7 օծյալներ ընտրվում են ծառայելու կենցաղային հարցերում, իսկ առաքյալները սնում հոգևոր սննդով։ Նույն այս օրինակը բերում ենք նաև մենք՝ ցույց տալով օծյալների միջև ծառայության տեսակների տարբերությունը (տես 7.35 վիդեոն): Այսինքն, հենց տարբեր կոչումների պատճառով է, որ ԲՈԼՈՐ օծյալները չեն կարող լինել միայն ծառա-կերակրողներ (1Կոր.12:4,5):

Սակայն, նախ սա ՉԻ նշանակում, որ բացի Կառ.Մարմնից, Աստված այլևս օծյալներից որևէ մեկին չի հայտնում իր խոսքը և չի օգտագործում նրանց որպես ծառաների՝ կանչված հեգևոր սննդով կերակրելու համար: Եվ սա փաստող օրինակները Ս.Գրքում շատ են: 1-ին դարում, օրինակ, Երուսաղեմի խորհրդի ԿՄ-ի անդամներից բացի, որը կազմված էր գլխավոր առաքյալ-կերակրողներից, հայտնություն ստացավ նաև Մարիամ Մագդաղենացին, որին Հիսուսը հայտնեց իր հարությունը այն ժամանակ, երբ առաքյալները դեռ չգիտեին այդ մասին:

Աստծուց հայտնություն ստացան նաև կորնթացի քրիստոնյաները և Փիլիպպոսի դուստրերը, որոնք մարգարեուհիներ էին՝ կանչված ուրիշներին կերտելու կամ ուսուցանելու համար: Այդպիսին էր նաև Պողոսը (նա Կառ.Մարմնի անդամ չէր): Սրանում համոզվելու համար կարող եք կարդալ Հով.20.9,17,18; Գրծ.15գլխ.; 21։9; 1Կոր.14.3,4; 26-31:

Նշանակում է այսօր էլ, փոխելով հավատարիմ ծառայի ուսմունքը՝ Կառ.Մարմինը չպետք է սովորեցնի, որ եթե օծյալը, ով հայտնություն ունի աստվածաշնչյան որոշ ուսմունքների վերաբերյալ, բայց ԿՄ-ի անդամ չէ, ուրեմն նա հավատուրաց է:

Եվ երկրորդ, ինչպես արդեն նշվեց վերևում, բոլոր օծյալները, անկախ կոչումից, սուրբ ոգու կողմից կանչված լինելու փաստով, կարող են տարբերել, թե որ հրահանգներն են համապատասխանում Եհովայի ոգուն և որոնք՝ ոչ (1Հով.4:1). Ուստի Կառ.Մարմինը չպետք է սովորեցնի, որ եթե օծյալը ԿՄ-ում չէ՝ նշանակում է նա չի կարող լինել Եհովայի կերակրող ծառան։ Այսինքն, թեև ԿՄ-ը փոխեց այս ուսմունքը, բայց դա արեց այնպես, որ ոչ ոք չհամարձակվի մտածել այլ օծյալների մասին, և առավել ևս, չմտածի, որ ԴԸ ուսմունքներում կարող են ինչ-ինչ խնդիրներ լինել:

Կառ.Մարմինը լիովին անտեսեց այն փաստը, որ եթե քրիստոնյան իսկապես օծված է, նա պարզապես չի կարող, պատկերավոր ասած՝ կուլ տալ «ոչ ուտելի սնունդը» և կմերժի այն, ինչը չի համապատասխանում Աստծու խոսքին. Աստծու ոգին, որ ապրում է նրա մեջ՝ կընդվզի դրա դեմ, եթե նույնիսկ ԿՄ-ը հավաստի, որ այդ կերակուրը Եհովայից է (օրինակ, Քրիստոսի երկակի գահակալման և Մտ.24:34-ի օծյալների երկակի սերնդի մասին ուսմունքները ակնհայտորեն անուտելի են, նույնիսկ եթե չխորանաս այդ նոր «լույսերի» քննության մեջ):

Եվ այսպես, վերը նկարագրված մի քանի քայլերի օգնությամբ ԿՄ-ը իրեն լիովին մեկուսացրեց մյուս օծյալներից՝ դրանով իսկ արատավորելով թե՛ իրեն, թե՛ Եհովայի ողջ ժողովրդին։ Ինչո՞ւ: Մեկուսանալով մյուս օծյալներից և արգելելով նրանց վերլուծել իր ուսմունքները՝ համեմատելով դրանք Աստվածաշնչի հետ՝ ըստ Գրծ.17։11-ի սկզբունքի — ԿՄ-ը իրեն զրկեց սխալներ նկատելու և դրանք ուղղելու հնարավորությունից։ Չէ՞ որ, եթե հարցեր չտրվեն, ապա անհնար է հայտնաբերել սխալները (դա գիտենք սեփական փորձից): Իսկ թե հոգևոր կերակուր պատրաստելիս՝ ինչպես պետք է ԿՄ-ը վարվի այլ օծյալների հետ, որպեսզի օգուտ բերի Եհովայի շահերին՝ խոսել ենք 7.34 վիդեոյում)։

Կառ.Մարմինը առ այսօր հետաքրքրված ՉԷ մյուս օծյալների հետ համագործակցելու հարցով: Դրա փոխարեն ԿՄ-ի եղբայրները ճնշում են օծյալ քրիստոնյաներին և նրանց վերաբերվում որպես իրենց հակառակորդ-մրցակիցների։ Սա պարզ է թե՛ հավատարիմ ծառայի վարդապետության լույսը նորոգելու նախորդ քայլերից, թե՛ այն քայլերից, որոնք Կառ.Մարմինը ձեռնարկում է ներկա ժամանակում՝ համառորեն շարունակելով ուժեղացնել հավատարիմ և իմաստուն ծառայի իր կարգավիճակի պաշտպանությունը: Թվարկենք նաև արդի ժամանակի այդ քայլերը։

2015 թվականի մարտի 15-ի Դիտարանով եկավ հաջորդ նոր լույսը՝ ամրապնդելով ԿՄ-ի հավատարմությունը՝ և՛ որպես ծառա, և՛ որպես հավատարիմ իմաստուն կույսեր 10 կույսերի առակից: Նոր ուսմունքի համաձայն՝ հավատարիմ կույսերը, իսկ ըստ իրենց՝ ԿՄ-ի հավատարիմ ծառաները՝ երբեք չեն քնելու (ի տարբերություն Քրիստոսի առակի կույսերի): Հետևաբար այսօր միայն նրանք են համարվում հավատարիմ և իմաստուն ծառան և Եհովայի միակ ձայնափողը։

Նույնիսկ Ռասելը, ի դեպ, որի հոգևոր սննդից Կառ.Մարմինը մինչ օրս օգտվում է՝ հավատարիմ և իմաստուն ծառա չի համարվում — այսպիսին է 10 կույսերի առակի նոր լույսի համառոտ էությունը (ով մանրամասներ է ուզում՝ կարող է կարդալ 2015թ. մարտի 15-ի Դիտ.-ը): Հարկ է սակայն նշել, որ ի դեմս ԿՄ-ի՝ որպես մեկ ձայնափողի և հավատարիմ ծառայի այս ամրագրումը, ինչպես պարզվեց հետագայում, տրված է միայն ներքին օգտագործման համար (Ե.վ.-ների համար): Աշխարհի մնացած բոլոր մարդկանց համար հավատարիմ ծառայի այս տարբերակը բոլորովին այլ կերպ է հնչում.

Այս մասին Ավստրալիայի թագավորական դատական ​​հանձնաժողովի առջև 08.2015թ.-ին hայտարարեց ԿՄ անդամ Ջեֆրի Ջեքսոնը (այս մասին մենք խոսել ենք նաև 7.32 վիդեոյում): Բայց Ջ. Ջեքսոնի այս ուղերձով հավատարիմ ծառայի ուսմունքի ձեռնածությունը (մանիպուլյացիան) դեռ չավարտվեց. ԿՄ-ի՝ որպես Աստծու հավատարիմ միակ ծառայի և հոգևոր միակ ձայնափողի կարգավիճակը ամրապնդելու հաջորդ քայլը եղավ «Կազմակերպված ենք կատարելու Եհովայի կամքը» գրքի վերահրատարակումը՝ 2019 թվի հոկտեմբերին։

Նրանում մկրտվել ցանկացողների համար, ովքեր հարցազրույց պետք է անցնեն, «Քրիստոնեական ուսմունքներ» բաժնի 192-րդ էջում ավելացրել են թիվ 14 հարցը, որը հնչում է այսպես՝ 14 Ընդունո՞ւմ ես, որ Եհովայի վկաների Կառ.Մարմինը Հիսուսի կողմից նշանակված հավատարիմ և իմաստուն ծառան է։ (տես 4.27 վիդեոն՝ ռուսերեն): Ըստ էության, այս հարցը ոչ միայն ցույց է տալիս, թե որքան համառորեն է ժամանակակից Կառ.Մարմինը պայքարում իր աթոռի համար, այսինքն, որպեսզի բոլոր Ե.վ.-ները անվերապահորեն ճանաչեն նրան որպես հավատարիմ և իմաստուն ծառայի, այլ նաև բռնի ստիպում է նորեկներին հավատարմության երդում տալ իրեն, և ոչ թե Եհովային:

Այժմ, այս նորամուծությունից հետո, Կառ.Մարմինը կկարողանա «արդեն նախաշեմին» հեռացնել Աստվածաշնչի բոլոր այն ուսումնասիրողներին, ովքեր հրաժարվում են կուրորեն վստահել ԿՄ-ի անկատար մարդկանց: Իմիջիայլոց, ԿՄ-ը ինքն է խոստովանել, որ իրենք վերևից որևէ հայտնություն չեն ստանում և կարող են սխալվել (Դիտարան.2.2017, հոդված « Ո՞վ է հավատարիմ և իմաստուն ծառան», պրբ.12):

Այս նշաձողից հետո մեզ համար վերջապես պարզ դարձավ, որ հավատարիմ և իմաստուն ծառայի նշանակության վերաբերյալ բոլոր տեսակի նոր լույսերը ոչ թե ճշմարտության աստվածաշնչյան լույսի հորձանքներ են, այլ ոչ ավելին, քան Ե.վ.-ների կազմակերպության ղեկավարության մեթոդական քաղաքական քայլեր՝ կամայական կերպով իրենց համար ապահովելու Աստծու ժողովրդի գերագույն Կառավարչի կարգավիճակը՝ հավասար Եհովային:

Այդ ժամանակ, Աստծու ողորմածությամբ, մենք արդեն գիտեինք, թե ճշմարիտ երկրպագության մեջ ինչ իրավիճակ է լինելու, երբ ինքնակոչ Տնտեսը, ըստ 2Թես.2։1-4-ի՝ հավասար Եհովային՝ բազմի ժողովում։ Ուստի, շատ չզարմացանք այս նշաձողից, այլ հակառակը, համարեցինք, որ մեր հարցերի բոլոր պատասխանները ստացել ենք այդ պահին, բայց ոչ թե Կառ.Մարմնից, այլ Աստվածաշնչից՝ Եհովայից և Նրա Քրիստոսից: Եվ հավետ փառք Աստծուն այն բանի համար, որ Նա թույլ տվեց մեզ տեսնելու, թե ինչպես է կատարվում անօրենի մասին մարգարեությունը Իր ժամանակակից տաճարում:

Եվ քանի որ, ողջ այս նոր լույսը՝ մեր մեջ ծագած հարցերի շնորհիվ բացահայտում էր օծյալների մասին կնճռոտ ուսմունքը, կարելի է ենթադրել, որ դրանք ինչ-որ կերպ, այնուամենայնիվ, հասել են ԿՄ-ին: Իսկ եթե՝ ոչ, ապա քանի որ, այս հարցերը մեզ հետաքրքրում էին, և մենք երկար տարիներ սպասում էինք դրանց պատասխանին ԴԸ-ից, մեր տեսողական դիտաֆոկուսը, Եհովայի շնորհով, հարմարեցված էր նկատելու այս ուսմունքի ամենափոքր իսկ փոփոխությունները:

Ահա թե որն էր պատճառը, որ մենք կարողացանք հետևել Մտ.24:45-ի հավատարիմ ծառայի վերաբերյալ բոլոր փուլային փոփոխություններին: Այդպես, մենք ակամա վկաները եղանք այն ուսմունքի հայտնագործման, ըստ որի, Մտ.24:45-ի հավատարիմ և իմաստուն ծառան՝ դա ԴԸ ինքնակոչ Կառ.Մարմինն է (որի մասին ասացինք սկզբում): Հուսով ենք, որ այս տեղեկությունը կարող է օգտակար լինել ինչ-որ մեկին, եթե ոչ հավատի ուսուցման, ապա գոնե պատմության համար: Այժմ մեզ մնաց 2-րդ մասում դիտարկել Մտ.24։45-ի հավատարիմ և իմաստուն ծառայի վերաբերյալ բուն աստվածաշնչյան նշանակությունը։

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

7.79ե «Տեր» բառի թարգմանական խառնաշփոթը ՆԱԹ Աստվածաշնչում:

Текст на армянском языке  к  видео 3.14 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.79ե

Ուղերձ Դիտարան Ընկերության ղեկավարությանը…
«Տեր» բառի թարգմանական խառնաշփոթը ՆԱԹ-ում:
Ուշադրություն դարձրեք:
Պատասխանների արկղ — խորհրդածում ենք

Այս ուղերձում ցույց կտանք տեքստեր, որոնցում 2010 թվի ՆԱ թարգմանության հեղինակները Նոր Կտակարանում «Տեր» բառը փոխարինելով «Եհովա» անվանաբառով՝ իրար են խառնել Եհովային և Քրիստոսին:

Քանի որ «Տեր» բառը ՆԿ-ում վերաբերում է և՛ Հիսուս Քրիստոսին (օրինակ՝ Հռ.13:14, ՆԱԹ), և՛ Եհովային, ապա եթե չխորանանք համատեքստի էության մեջ, հնարավոր է և չհասկանանք՝ խոսքը Հիսուսի՞, թե՞ Եհովայի մասին է (ինչպես, օրինակ, ՆԱԹ Սղմ.144:11-15-ում համատեքստից կտրվելով՝ շփոթել են, թե օրհնությունները ո՞ւմ են վերաբերում. դրանք վերագրել են ոչ թե Աստծու ժողովրդին, այլ ամբարիշտներին, տե՛ս Դիտարան, 04/15/2018, Ընթերցողների հարցերը):

Ցույց տանք ՆԱԹ-ում կնճռահարույց օրինակներ, որտեղ Եհովան դիտարկվում է Քրիստոսի փոխարեն և հակառակը (անգլերեն ՆԱԹ-ում, ինչպես և ռուսերենում, խնդիրները նույնն են): Սկսենք 2Կոր.3։14-18 համարների տեքստից, որտեղ Հիսուս Քրիստոսի փոխարեն նշվում է Եհովան։ Նախ ուշադրություն դարձնենք համատեքստին։

2Կորնթ.3-րդ գլխի համատեքստը ցույց է տալիս, որ Պողոս առաքյալը դիմում է Կորնթոսի քրիստոնյաներին, որոնց թվում կային նաև հրեաներ (ժամանելով Կորնթոս՝ Պողոսը, որպեսզի Քրիստոսի համար աշակերտներ գտնի, առաջին հերթին այցելում էր ժողովարան՝ սինագոգ, Գրծ.18:1,7): Ուստի իր ցուցումներում նա դիմում է Մովսեսի Օրենքից (ՄՕ) բերված օրինակների, որոնց քաջատեղյակ էին հրեաները։

Մ.թ. 1-ին դարում հրեա քրիստոնյաները ժամանակ առ ժամանակ կրկին ետ էին դառնում դեպի ՄՕ-ը՝ վեճեր ու կասկածներ հարուցելով Քրիստոսի պատվիրանների շուրջ (նրանցից ոչ ոք Եհովայի վրա կասկած չուներ): Եվ Պողոսը ստիպված բացատրում էր նրանց, թե ինչ բան է հոգևոր կուրությունը, որից ձերբազատվել հնարավոր էր լոկ Հիսուս Քրիստոսին ընդունելով. ով ընդուներ նրան որպես Եհովայի պատգամաբերի՝ կդադարեր կույր լինելուց:

Իսկ ով շարունակեր փոխաբերական առումով իր դեմքի վրա պահել Մովսեսի ծածկոցը (այսինքն, ով չընդուներ Քրիստոսին, այլ կրկին կառչեր ՄՕ-ին), նա կշարունակեր կույր մնալ, քանզի «Մովսեսի քողը» կարող էր հանվել միայն մեկ պայմանով. ընդունել Քրիստոսին՝ որպես Եհովայի պատգամաբեր, և Քրիստոսի պատվիրանները՝ որպես պատվիրաններ, որոնք տրվել են նրան Եհովայի կողմից։

Քրիստոսին ընդունելը որպես Եհովայի Մեսիա և նրան ընդօրինակելը՝ քրիստոնյաներին տեսողունակ է դարձնում։ Նրանք տեսնում են Եհովային մատուցվող այն նոր ծառայությունը, որով Հիսուսը քրիստոնեական ազատության ճանապարհը բացեց (ծառայություն ոգուն), որն է՝ ազատություն ՄՕ-ի տառի ստրկությունից և հնարավորություն միշտ վարվելու ըստ սեփական խղճի՝ չվախենալով ոչնչից (2Կոր.3:6): Սրան է նվիրված 2Կոր. 3-րդ գլուխը:

Բայց ինչպե՞ս է ՆԱԹ-ը թարգմանում այս տեքստերը: «Տեր» բառը թարգմանելիս՝ Հիսուս Քրիստոսի փոխարեն ՆԱԹ-ի հեղինակները տեղադրում են «Եհովա» բառը, ինչը դժվարացնում է հասկանալ Քրիստոսին ընդունելու կարևորության Պողոսի հորդորի իմաստը (հիշենք՝ Եհովային 1-ին դարում գիտեին և ընդունում էին Կորնթոսում ապրող բոլոր հրեաները, Եհովային ընդունելու հետ կապված խնդիրներ նրանք բացարձակապես չունեին): Հընթացս ցույց տանք 2Կոր.3:14-18-ի խառնաշփոթը՝ սեփական մեկնաբանություններով.

Եվ այսպես, ՆԱԹ, 2Կոր..3:14,15.

Սակայն նրանց միտքը բթացավ, և մինչև օրս այդ նույն քողը մնում է չվերցված, երբ ընթերցվում է հին ուխտը, որովհետև այն վերացվում է Քրիստոսի միջոցով (այստեղ ամեն ինչ ճիշտ է. Հիսուսը վերցնում է ՄՕ-ի «քողը», ցույց տալով Եհովային ծառայելու նոր եղանակը): 15 Իրականում, մինչև այսօր, երբ ընթերցում են Մովսեսի գրածները, քողը ծածկում է նրանց սրտերը:

Այնուհետև սկսվում է Քրիստոսին Եհովայով փոխարինելու շփոթը, նայենք 2Կոր.3:16-ը.

16 Բայց երբ որ դառնում են դեպի Եհովան (պետք է լինի Քրիստոսը), քողը վերցվում է (տես 14 համարը, որտեղ գրել են, որ քողը Քրիստոսն է վերացնում, ոչ թե Եհովան): Նայենք հաջորդը՝ 2Կոր.3:17.

2Կոր.3:17. Եհովան Ոգի է (պետք է լինի Հիսուսը Ոգի է, և դա իսկապես այդպես է՝ Հիսուսը կրկին ոգի դարձավ, 1Պետ.3:18), և ուր որ Եհովայի ոգին է (պետք է լինի Քրիստոսի), այնտեղ ազատություն կա։

Քրիստոնյաների համար կարևորը քրիստոնեական ազատությունն է՝ ազատությունը ՄՕ-ից՝ վերահաստատված Եհովայի կողմից։ Այսինքն՝ քրիստոնյաները պետք է ձեռք բերեն Քրիստոսի ոգին (ունենան նրա տրամադրվածությունը)՝ ազատության ոգին ՄՕ-ից (Եհովան միայն Քրիստոսի միջոցով է ազատում ՄՕ-ից): Անցնենք հաջորդ համարին, 2Կոր.3:18.

2Կոր.3:18. Եվ մինչ մենք բոլորս, չծածկված երեսով, հայելիների նման, Եհովայի փառքն ենք արտացոլում (պետք է լինի Քրիստոսի փառքը՝ Աստծու որդու, բայց թող այդպես լինի. ի վերջո բոլորը ամենավերջում պետք է արտացոլեն Արարչի պատկերը), միևնույն պատկերով փոխակերպվում ենք հետզհետե աճող փառքով։ Մենք դառնում ենք այնպիսին, ինչպիսին որ Եհովան՝ Ոգին է մեզ դարձնում (պետք է լինի՝ Հիսուս Քրիստոսը. նա էր արտացոլում Եհովայի փառքը՝ ավելի ու ավելի պայծառ, փառքից դեպի փառք, այլ ոչ թե Ինքը Եհովան: Իսկ մենք այդ հարցում պետք է ընդօրինակենք Քրիստոսին)։

Նայենք 2Կոր.3:18-ի Էջմիածնի թարգմանությունը. գտնում ենք, որ այստեղ ավելի պարզ է տրված Աստծու որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի օրինակն արտացոլելու գաղափարը.

18 Եվ մենք ամենքս, բաց երեսով տեսնելով Տիրոջ փառքը (այսինքն՝ Քրիստոսի օրինակը), ինչպես հայելու մեջ, այդ նույն պատկերով (Քրիստոսի օրինակով) ենք փոխակերպվում փառքից փառք (գնալով դառնում ավելի ու ավելի լավ), ինչպես Տիրոջ Հոգով (Քրիստոսի ոգու շնորհիվ, այսինքն՝ սուրբ ոգու, որ առկա էր Քրիստոսի մեջ)։

Այժմ նայենք ՆԱԹ Աստվածաշնչի 2Կոր.3:14-18-ի ողջ տեքստը՝ համապատասխան տեղերում փակագծերում անվանական ճիշտ փոփոխությունը կատարելով, որպեսզի իմաստը և՛ դյուրըմբռնելի դառնա ընթերցողին, և՛ համահունչ լինի այն ենթատեքստին, որն առկա է Պողոս առաքյալի կողմից Կորնթոսի հրեա քրիստոնյաներին հղված այս 2-րդ ուղերձում.

12 Ուստի քանի որ այսպիսի հույս ունենք, մենք խոսելու մեծ ազատություն ենք գործադրում 13 և չենք վարվում Մովսեսի նման, որը քողով ծածկում էր իր երեսը, որպեսզի Իսրայելի որդիները չնայեն այն բանի վախճանին, ինչը վերանալու էր։ 14 Սակայն նրանց միտքը բթացավ, և մինչև օրս այդ նույն քողը մնում է չվերցված, երբ ընթերցվում է հին ուխտը, որովհետև այն վերացվում է ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՄԻՋՈՑՈՎ։ 15 Իրականում, մինչև այսօր, երբ ընթերցում են Մովսեսի գրածները, քողը ծածկում է նրանց սրտերը։

16 Բայց երբ որ դառնում են դեպի Եհովան (ՔՐԻՍՏՈՍԸ), քողը վերցվում է։ 17 Եհովան (ՔՐԻՍՏՈՍԸ) Ոգի է, և ուր որ Եհովայի (ՔՐԻՍՏՈՍԻ) ոգին է, այնտեղ ազատություն կա(ՄՕ-ից)։ 18 Եվ մինչ մենք բոլորս, չծածկված երեսով, հայելիների նման, Եհովայի փառքն ենք արտացոլում (կարելի է թողնել. ի վերջո բոլորը Արարչի փառքն են արտացոլելու), միևնույն պատկերով փոխակերպվում ենք հետզհետե աճող փառքով։ Մենք դառնում ենք այնպիսին, ինչպիսին որ Եհովան (ՔՐԻՍՏՈՍԸ)՝ Ոգին է մեզ դարձնում (ՀԻՍՈՒՍԸ, այլ ոչ թե Ինքը՝ Եհովան է արտացոլում Եհովայի փառքը)։

Իսկ այժմ ցույց տանք այլ մի տեքստ, որտեղ ՆԱԹ-ը հակառակ կերպով է վարվել՝ Եհովայի փոխարեն առաջադրելով Քրիստոսին։ Դա 1Տիմ.6:15,16 համարների տեքստն է, ուր խոսվում է ոմն Երանելու մասին, ով, որպես միակ՝ ունի անմահություն, և որին մարդկանցից ոչ ոք երբևէ չի տեսել և չի էլ կարող տեսնել, քանզի նա անհասանելի լույսի մեջ է գտնվում:

1Տիմ.6.15,16-ի ՆԱԹ-ի տարբերակը թույլ է տալիս Դիտ. Ընկերությանը մեկնաբանել, որ այս տեքստում խոսքը վերաբերում է Հիսուս Քրիստոսին: Նայենք այդ դիտարկումը Դիտարանի 2008թ., սեպտեմբեր 15-ի՝ «Ուշագրավ մտքեր Թեսաղոնիկեցիներին և Տիմոթեոսին ուղղված նամակներից» վերտառությամբ հոդվածում, էջ 29-31, պբ.10.

Դիտարան, 08թ., 09/15, էջ 29-31, պբ.10, Ուշագրավ մտքեր «Թեսաղոնիկեցիներ» և «Տիմոթեոս» նամակներից.

«6։15,16 — Այս խոսքերը վերաբերում են Եհովա Աստծո՞ւն, թե՞ Հիսուս Քրիստոսին։ Այս համարները վերաբերում են Հիսուս Քրիստոսին և խոսում են նրա հայտնվելու մասին (1Տիմ.6։14)։ Մարդկանց հետ համեմատած, ովքեր կառավարում են որպես թագավորներ և տերեր՝ Հիսուսը «միակ Տիրակալն» է, և միայն նա է անմահ (Դան.7։14; Հռ.6։9)։ Այն բանից հետո, երբ նա բարձրացավ անտեսանելի երկինք, երկրի վրա ապրող ոչ մի մարդ «չի կարող» բառացիորեն տեսնել նրան»։

Այսպիսով, ըստ ՆԱԹ-ի տարբերակի՝ 1Տիմ.6:14-16-ը թարգմանված է այնպես, որ սահուն կերպով կոծկվի 2-րդ գալստին Հիսուս Քրիստոսի տեսանելիության միտքը, ԻՆՉԸ ՊԵՏՔ Է ՑՈՒՅՑ ՏԱ ԵՀՈՎԱՆ (չէ՞ որ Նա բացելու է բոլոր գաղտնիքները, Ամ.3:7): Մյուս թարգմանությունները բավականին հստակորեն են արտացոլում այս գաղափարը։ Նայենք, օրինակ, Անթիլիասի (ԱՆԹ) տարբերակը (Արարատի-ԱԹ, Էջմիածնի-ԷԹ, Բեյրութի-ԲԹ թարգմանությունները ևս պարզ կերպով ընդգծում են այս միտքը).

Անթիլիաս, 1Տիմ. 6:14-16 — «որ դու պահես այս պատվիրանները զգուշությամբ և հավատարմորեն, մինչև որ մեր Տերը՝ Հիսուս Քրիստոսը, հայտնվի երկրորդ անգամ: 15 Այդ հայտնությունն իր ժամանակին կկատարի Աստված ինքը, նա, որ Երանելին է և միակ Հզորը, թագավորների Թագավորը և տերերի Տերը, 16 միակը, որ անմահ է. նա, որ բնակվում է անմատչելի լույսի մեջ, որին մարդկանցից ոչ ոք չի տեսել և ոչ էլ կարող է տեսնել» (նույն այս կերպ են թարգմանված նաև ռուսերեն Սինոդալ, Զաոկսկու, Կուզնեցովայի, Կասիանի, Օդենցովա-Բելինսկու, Վինոկուրավայի տարբերակները. մտքի շեշտը սա է՝ Քրիստոսի հայտնությունը տեսանելի կերպով բացելու է Երանելին):

Մինչդեռ ՆԱԹ-ը 1Տիմ.6:14-16-ից վերացրել է այն գաղափարը, որ ՔՐԻՍՏՈՍԻ 2-ՐԴ ԳԱԼՍՏՅԱՆ ՀԱՅՏՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ՑՈՒՅՑ Է ՏԱԼՈՒ ՈՄՆ ԵԶԱԿԻ ՄԻ ՏԻՐԱԿԱԼ, ով ունի անմահություն և որին մարդկանցից ոչ ոք երբևէ չի տեսել: Նայենք ՆԱԹ-ի տարբերակը.

ՆԱԹ, 1Տիմ.6:14-16 — «որ անբիծ և անպարսավելի կերպով պահես այս պատվիրանը մինչև մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի հայտնվելը։ 15 Նշանակված ժամանակին կհայտնվի երջանիկ և միակ Տիրակալը՝ թագավորների Թագավորը և տերերի Տերը, 16 այն միակը, որն ունի անմահություն, որն անհասանելի լույսի մեջ է բնակվում, որին մարդկանցից ոչ ոք չի տեսել և ոչ էլ կարող է տեսնել։ Նրանն է պատիվը և հավիտենական հզորությունը։ Ամեն»։

Ինչպես տեսնում ենք, 1Տիմ.6:14-18-ում վերացվել է այն միտքը, որ ոմն Տիրակալ՝ թագավորների Թագավոր և տերերի Տեր, պետք է սահմանված ժամանակին ցույց տա Հիսուս Քրիստոսի 2-րդ գալստյան երևույթը: Բայց ո՞ւմ են ներկայացնում այդ Տիրակալին վերաբերող բնութագրերը, որոնք նշված են ՆԱԹ-ում. Հիսուս Քրիստոսի՞ն, թե՞ Եհովային: Խորհրդածենք.

Այդ Տիրակալ/Թագավորը միակն է, ով ունի անմահություն (նկատի առնենք այս կարևոր հանգամանքը՝ նրան անմահություն չի տրվել, այլ նա դա ունի ի սկզբանե); մարդկանցից ոչ ոք նրան երբեք չի տեսել և տեսնելու հնարավորություն իսկ չունի։ Այս երկու նախադրյալն իսկ արդեն հուշում են, որ խոսքն այստեղ Եհովայի մասին է։ Ինչո՞ւ։

Որովհետև Հիսուսին տեսան, երբ նա Երկրի վրա էր: Նրան տեսան նաև հարությունից հետո (Հով.20:19, 20:25-28; Գրծ.1:9-11); Հարությունից հետո Հիսուսը միակը չէ, ով անմահ է. Եհովան նույնպես անմահ է (ՆԱԹ-ի հեղինակները կարծես թե մոռացել են այս մասին): Մի փոքր ավելի վեր՝ Տիմոթեոսին ուղղված նամակի համատեքստում (1Տիմ.1։17), Պողոսը Եհովային անվանում է հավիտենության անապականելի Թագավոր։ Հիսուսը ևս Եհովային անվանեց մեծ Թագավոր (Մտ.5։35)։

Այսինքն, զարմանալի ոչինչ չկա նրանում, որ Պողոսը պատմում է Եհովա Թագավորի մասին, ով Իր սահմանած ժամանակին ցույց կտա մարդկանց Իր Քրիստոսի 2-րդ գալստյան տեսարանը։ Թե ինչո՞ւ է ՆԱԹ-ը աղավաղել 1Տիմ.6:14-16-ի թարգմանությունը՝ սքողելով Եհո՛վայի կողմից կատարվելիք Քրիստոսի տեսանելի գալստյան գաղափարը — մնում է միայն գուշակել… Ներկայացնենք պատճառներից մեկը.

Հյտ.17:14 և 19:16 համարներում ասվում է, որ Հիսուս Քրիստոսը թագավորների Թագավորն է և տերերի Տերը: Այս տեքստերի հիման վրա, շաղկապելով դրանք 1Տիմ.6:14-16-ին, շատ աստվածաբաններ Երրորդության ապացույցներ են կառուցում առ այն, որ 1Տիմ.6:14-16-ի միակ Տիրակալը, ով ունի անմահություն և որին ոչ ոք չի տեսել՝ դա Հյտ.17:14 և 19:16-ի Հիսուս Քրիստոսն է, այսինքն, ըստ նրանց, այս դրվագներում խոսքը գնում է մեկ և նույն անձի՝ Հիսուսի մասին (Հիսուսը՝ անմահ և անտեսանելի Տիրակալի դերում, և մարդու դերում):

Ըստ երևույթին, ՆԱԹ-ի հեղինակները չեն ցանկացել, որ նույնը ենթադրվի իրենց ընթերցողի համար (որ իբր Եհովան և Քրիստոսը նույն մեկ անձն են)։ 1Տիմ.6:15-ից հանելով այն միտքը, որ Քրիստոսի հայտնության տեսարանը ցուցադրելու է Եհովան (ով նույնպես «Թագավորների թագավոր և տերերի Տեր է»), նրանք դրդել են այն մտայնությանը, որ 1Տիմ.6:14-17; Հյտ.17:14 և 19:16 համարների «Թագավորների թագավոր» արտահայտությունը վերաբերում է Հիսուս Քրիստոսին:

Իսկ համատեքստի իմաստը, որ այդ Թագավորը միակն է, ով ունի անմահություն, և որին մարդկանցից ոչ ոք երբեք չի տեսել (ինչը չի կարող վերաբերել Հիսուս Քրիստոսին), նրանք, ըստ երևույթին, որոշել են անտեսել: Իսկ ինչպե՞ս հասկանալ, որ 1Տիմ.6։14-16-ը Թագավորների Թագավոր է մատնանշում Եհովային, իսկ Հյտ.17։14-ը և 19։16-ը՝ հարություն առած Հիսուս Քրիստոսին։ Արդյո՞ք այդ փաստը Երրորդության ուսմունքի հիմնաքար է։

Ոչ: Բացատրենք, թե ինչու.

Շատերիս է հայտնի, որ Հայտնության գրքում ցույց է տրվում Հիսուս Քրիստոսի ընդամենը 1000-ամյա ժամանակավոր տիրապետությունը Երկրի թագավորների և տերերի վրա, ինչը հնարավոր է դառնալու միայն մեծ Թագավոր և Ամենակարող Աստված Եհովայի ծրագրի շնորհիվ (Հյտ.20:4,6; Ղուկ.22։29,30)։

Այնուհետև Հիսուսը կառավարման ղեկը կհանձնի իր Հորը և Աստծուն (1Կոր.15:25,28): Սակայն Ս.Գիրքն ընդգծում է, որ Հազարամյայում Հիսուսը չի լինելու լիովին ինքնավար թագավոր, նա Եհովայի ներկայացուցիչն է։ Ուստի Երկրի վրա Քրիստոսի գահակալման ժամանակի մասին խոսվում է երկու Թագավորների գահակալման մասին՝ ԵՀՈՎԱՅԻ և ՆՐԱ ՔՐԻՍՏՈՍԻ: Նայենք Հյտ.11:15 և 19:6,7 համարների տեքստերը.

Հյտ.11:15 — «Թագավորական իշխանությունը աշխարհի վրա այժմ պատկանում է մեր Տիրոջը (Եհովային) և իր Քրիստոսին (Եհովայի Քրիստոսին)» — ԵՐԿՈՒ ԹԱԳԱՎՈՐ:

Հյտ.19:6,7 — Եվ ձայներ լսեցի… Ամենակարողը սկսել է թագավորել։ 7 Փառք տանք նրան, որովհետև Գառան հարսանիքի ժամանակը եկել է: — ԵՐԿՈՒ ԹԱԳԱՎՈՐ:

Նույնը այստեղ.

Հյտ.21:22 — Եվ ես այնտեղ տաճար չտեսա, քանի որ նրա տաճարը Ամենակարող Եհովա Աստվածն էր, նաև Գառը:

Այնպես որ, բարդություն չկա այն հարցում, որ «թագավորների Թագավոր և տերերի Տեր» արտահայտությունը վերաբերում է և՛ Քրիստոսի Հորը (1Տիմ.6։15), և՛ հենց իրեն՝ Քրիստոսին (Հյտ.17։14; 19։16)։ Եհովան Ամենակարողն է ու հավերժության Թագավորը ողջ արարչության վրա, իսկ Հիսուսը Երկրի 1000 տարվա թագավորն է, որից հետո կլինի Եհովայի օգնականը ողջ հավերժության մեջ (1Կոր.15:25,28; Դան.7:27):

Ուստի կարծում ենք կարիք չկար 1Տիմ.6.14-16-ի տեքստը ՆԱԹ-ում դիմակափոխել Հիսուս Քրիստոսի վրա, ինչ է թե ՆԱԹ-ի ընթերցողները այդ «ճշգրիտ» թարգմանության մեջ կասկածներ չտեսնեն Երրորդության վերաբերյալ: Բավական կլիներ ընդամենը պարզորոշ բացատրել միևնույն արտահայտության երկուստեք կիրառումը թե՛ Եհովայի, թե՛ Քրիստոսի առնչությամբ։

Սիրով՝
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

82. ԷԼՈՀԻՄ, ԵՀՈՎԱ, ՍԱԲԱՈՎԹ, ՅԱՀՎԵ, ՀԱՅՐ՝ ԻՆՉՊԵ՞Ս ԿՈՉԵԼ ԱՐԱՐՉԻՆ

Текст на армянском языке  к  видео 1.85 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.82

Մեզ հաճախ հարցնում են, թե ինչու են Ե.վ.-ները սովորեցնում, որ Արարչի անունը Եհովա է, եթե Հիսուսը Նրան Հայր էր կոչում և չէր դիմում «Եհովա» անունով: (Մտ.6։9)։ Կամ ինչո՞ւ չեն Աստծու համար գլխավոր անուն ընտրել «Սաբաովթ», Էլոհիմ (այլ տարբերակով՝ Ալլահ) անունները, եթե դրանք ևս Աստվածաշնչում կան։ Եվ ինչո՞ւ են Արարչի անվան քառագիրն (ԵՀՎՀ) արտասանում «Եհովա», այլ ոչ թե «Յահվե»։ Մի խոսքով, Արարչի անվան հետ կապված հարցերը շատ են, որոնց կպատասխանենք Աստվածաշնչի օգնությամբ:

Թեման բաժանենք 3 հարցի. 1) Ինչպե՞ս է հնչում Արարչի անվան քառագիրը՝ Յահվե՞, թե՞ Եհովա։
2) Ինչո՞ւ են Ե.վ.ներն ընտրել «Եհովա» անունը, այլ ոչ թե Սաբաովթը, Էլոհիմը և այլն: 3) Ինչո՞ւ են Ե.վ.-ներն ասում «Եհովա», այլ ոչ թե «Հայր, ինչպես Հիսուսն է սովորեցրել»:

Սկսենք 1-ին հարցից.
1) Ինչպե՞ս արտասանել Արարչի անվան քառագիրը՝ יהוה:
Ասենք, որ շատ հեշտ միջոց կա դա պարզելու: Ահա թե ինչ է գրում այս մասին մի հրեա, ով ապրում է Երուսաղեմում և շփվում ինչպես սովորական հրեաների, այնպես էլ ռաբբիների հետ:

Բայց նախ նշենք, որ թեպետ մենք նրա հետ ծանոթ չենք՝ հաճելիորեն զարմացանք, որ Աստծու անվան արտասանության պարզ բացատրության մեր մոտեցումը համընկավ նրա մոտեցման հետ: Իսկ պարզը այն է, որ քառագրի արտասանությունը հեշտ է ճանաչել Ս.Գրքի այն անունների եբրայերեն արտասանությունից, որոնք ևս սկսվում են քառագրով: Եբրայերենը Իսրայել ժողովրդի մայրենի լեզուն է, ուստի քառագրի արտասանությունը կարելի է իմանալ միայն նրանցից, ովքեր խոսում են եբրայերեն և լավ գիտեն այդ լեզուն: Իսկ այժմ փոխանցենք հրեա բլոգերի հիմնական մտքերը: Նա գրում է.

«Եբրայերեն խոսող հրեաներից «Յահվե» բառը երբեք չեմ լսել, իսկ երբ նրանց հարցնում եմ, ասում են, որ առաջին անգամ են լսում ինձանից «Յահվե» բառը, և չեն հասկանում, թե ինչ եմ ուզում իրենցից, մինչև չեմ բացատրում, որ, ըստ ռուսալեզու և ոչ հրեա այլ գիտնականների, եբրայերենում քառագիրը պետք է հնչի որպես «Յահվե»։ Եբրայախոս իմ զրուցակիցները ժպտում են և զարմանում, որ ոչ հրեաները հրեաներից լավ գիտեն, թե ինչպես պետք է հնչի որևէ բառ իրենց լեզվում, և հատկապես հենց իրենց «հայրերի» Աստծու անունը»…

Նա շարունակում է. «Ենթադրենք միլիոնավոր հրեաներ և ոչ հրեաներ մոռացել են Եհովա անվան արտասանությունը։ Ենթադրենք, որ Աստվածաշնչի բոլոր քրիստոնյա թարգմանիչները անկարող էին հրեաներին հարցնել, թե ինչ ձայնավորներ կան քառագրի մեջ, որովհետև ողջ պատմության ընթացքում ոչ մի հրեա քրիստոնեություն չէր ընդունել, որ ասեր, թե ինչպես արտասանել Աստծու անունը, ներառյալ՝ Հիսուս Քրիստոսը և Առաքյալները: Բայց հրեաներն ունեն հաղթաթուղթ՝ դրանք վաղեմի հրեական անուններն են, որոնք ևս սկսվում են Աստծու անվան քառագրով, և այդ անունները ինչ-որ կերպ արտասանվում են»:

Բերենք աստվածաշնչյան անունների օրինակներ, որոնք սկսվում են քառագրով, ցույց տանք նրանց ուղղագրությունը, և՝ թե ինչպես են դրանք հնչում եբրայերեն, ըստ եբրայախոս բլոգերի բացատրության. Հիսուս՝ հրեերեն հնչում է Եհո-շուա, այլ ոչ թե Յահո-շուա (יְהוֹשֻׁעַ , Ել..33:11): Հուդան՝ Եհու-դա יְהוּדָה, Ծնն. 29:35) և ոչ թե «Յահ-ուդա»: Հովհաննեսը՝ եբրայերեն Եհո-անան (ոչ թե Յահ-անան): Նաև Եհոադդան (יְהוֹעַדִּין‎, 2Թագ.14:2), Եհոարիբ (יְהוֹיָרִיב‎, 1Տրգ.24:7); Եհոզաբադ ( הוֹיָרִיב‎, 2Թագ.12:21)‎, Եհոնաթան (יְהוֹנָתָן‎ , 1Թագ.13:3), Եհոսափատ (יְהוֹשָׂפָט‎, 2Սամ.8:16), Եհոսեդեկ (יְהוֹצָדָק 1Տրգ.6:14‎) և այլն: Այսպիսով, մենք տեսնում ենք, որ Աստծու անվան առաջին մասը հնչում է «Եհո-», ոչ թե «Յահո -»:

Իսկ հիմա, թվարկված անունները համեմատեք Աստծու անվան քառագրի հետ՝ եբրայերենը կարդալով աջից ձախ, և համոզվեք, որ այս բոլոր աստվածաշնչյան անունները սկսվում են քառագրով (ԵՀՎՀ), որի արտասանությունը բխում է այս անունների հնչյուններից։ Այսինքն, Արարչի քառագիր անունը (ԵՀՎՀ), արտասանվում է «Եհովա(հ)»։

Այժմ նայենք ​​լեզվաբան Ժերար Ժերտոյի հետազոտությունը. «Աստծո անունը. նրա պատմությունը և արտասանությունը» գրքում (էջ 236,239,240), նա հաստատում է, որ «Հիսուս» անունը եբրայերեն יהושע հնչում է որպես Յեհո-շուա, Յեհուշվա կամ կարճ տարբերակ՝ Յեշուա («Հիսուս» բառը՝ երկու արմատներից ԵՀՎ կամ Եհո יהו + շուա שע = Եհովա + փրկություն):

Հրեաները երբեք «Հիսուս» անունը չեն արտասանել որպես Յահո-շուա կամ Յա-շուա, իսկ ԵՀՎՀ քառագրությունը՝ «Յահվե»: Ժերար Ժերտոն գրում է, որ 3-4-րդ դարերի պապիրուսներում քառագիրը יהוה հանդիպում է միայն ԻԵՕԱ և ԻԵԵՕՕՈՒԱ ձևերով և արտասանվում որպես Yehua կամ Yehoa՝ Ա վանկի շեշտադրմամբ (YhVH բաղաձայնների համակցությունը YehVH է, ոչ թե YahVH): Մենք տվեցինք ակադեմիկոս-լեզվաբանի հետազոտությունների սոսկ մի փոքր մասը, իսկ դուք շատ ավելին կարող եք գտնել Ժերար Ժերտոյի գրքում (google-ը ի օգնություն): Ի՞նչ ունենք արդյունքում քառագրի արտասանության վերաբերյալ։

Քննելով Իսրայելի աստվածաշնչյան եբրայերեն անունների ուղղագրությունը, որոնք սկսվում են ԵՀՎՀ քառագրով և պարզելով, թե ինչպես են նրանք հնչում՝ պարզ կդառնա նաև քառագրի արտասանությունը: Իսկ աղավաղում այս առումով՝ հորինում են լոկ նրանք, ում չի հետաքրքրում ճշմարտությունը, ովքեր նպատակ են դնում մոլորեցնել Աստվածաշնչի ընթերցողներին և թաքցնել Արարչի՝ Հիսուս Քրիստոսի Աստծու և Հոր անվան ճիշտ արտասանությունը, Հով.20:17: Իսկ թե ո՞վ է շահագրգռված, որ սխալ դիմեն Արարչին, և Նա չարձագանքի (ինչպես մենք չենք արձագանքում, երբ մեր անունը չի հնչում), հայտնի է Ս.Գրքից. դա Սատանան է, առաջին զրպարտիչն ու ստախոսը (Հով.8:44):

Հաջորդ հարցը 2).
2) Ինչո՞ւ են Ե.վ.ներն ընտրել «Եհովա» անունը, այլ ոչ թե Սաբաովթ, Էլոհիմ և այլն։
Աստվածաշնչում Արարիչն իրեն կոչում է (ներկայանում մարդկանց) մի քանի տիտղոսներով կամ անուններով, խոսենք դրանցից յուրաքանչյուրի նշանակության մասին. 1) Աստված — եբրայերեն այն հնչում է՝ Էլ, Էլագ, Էլոահ կամ Էլոհիմ (Ծնն.1:1; Նեեմ.12:45): Ուշադրություն դարձրեք՝ Ծնն.1:1-ում, հայերեն թարգմանված «Աստված» բառը եզակի թվով է (Աստված ստեղծեց…), եբրայերեն գոյականը אֱלֹהִים «Էլոհիմ» է՝ հոգնակի տեսքով (Աստվածներ), կարծես շատ աստվածների մասին է խոսքը, որը կարող է շփոթեցնել Աստվածաշնչի ուսումնասիրողներին (Երրորդության առումով): Ցույց տանք ինչպես է Ծնն.1։1-ը կարդացվում եբրայերեն.

Ծնն.1:1. Բերեշեթ բարա Էլոհիմ — Սկզբում ՍՏԵՂԾԵՑ (եզակի) Աստվածները երկիրը (ոչ թե մեկ Աստված, այլ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ): «Էլոհիմ»-ի նույն ձևն օգտագործվում է կեղծ աստվածների համար, օր., Դագոն, տե՛ս Դատ.16:23-ը …Նրանք ասացին. «Մեր Աստվածը (Էլոհիմ) մեր ձեռքն է ՄԱՏՆԵԼ Սամսոնին»: Տեսնում ենք, որ, թեև Ծնն.1:1-ում և Դագոնի առնչությամբ օգտագործվում է Էլոհիմ ձևը՝ ԱՍՏՎԱԾՆԵՐ, բայց բայերը եզակի թվով են. Աստվածները (Էլոհիմ) ՍՏԵՂԾԵՑ կամ Դագոն աստվածները Սամսոնին ՄԱՏՆԵՑ փղշտացիների ձեռքը (Ծնն.1:1; Դատ.16:23): Այսինքն, թեպետ այս տեքստերում կա Էլլոհիմ՝ «Աստվածներ» ձևը, սակայն բայը հաղորդում է լոկ ՄԵԿ Աստծու մասին: Ինչո՞ւմն է բանը՝ իմացանք իսրայելցի մի ուսուցչից, ում համար եբրայերենը մայրենի լեզու է.

ողջ խնդիրն այն է, որ Արևելքում հոգնակի ձևով արտահայտում էին մեծություն և ակնածանք, ում դիմում էին այդ կերպ։ Օրինակ, Ծնն.24:12-ում ծառան Աբրահամին դիմում է ոչ թե որպես Ադոն (մեկ Տեր), այլ հոգնակի ձևով՝ որպես Ադոնիմ («Աբրահամ տերեր», ինչպես՝ «Մենք՝ Նիկոլայ II-ս» կամ «Մենք՝ Եկատերինա II-ս», ինչն ընդունված էր Ռուսական կայսրությունում): Նայենք նաև Ել.7:1-ը. Այստեղ Եհովան Մովսեսին ասում է. «Տես, ես քեզ Էլոհիմ (աստվածներ) դարձրի փարավոնի համար»: Թեև Մովսեսը մեկն է, նրա մասին ակնածալից ասված է Էլոհիմ — աստվածներ հոգնակի ձևով՝ ասես ընդգծելու Մովսեսի մեծությունը Իսրայել ժողովրդի մեջ (կարծես նա միայնակ շատերին արժե):

Սակայն հունարենում հոգնակի թիվը չի օգտագործվում վեհություն և ակնածանք փոխանցելու համար։ Հետևաբար, Ծնն.1։1-ում Յոթանասնիցի թարգմանիչները օգտագործել են հունարեն ho Teosʹ՝ «Աստված» բառը, որպես եբրայերեն Էլոհիմի համարժեք։ Այստեղից էլ «Աստված» բառը հայերեն (նաև ռուսերեն) թարգմանության մեջ օգտագործվում է եզակի թվով: Նույն ձևը (ho Teosʹ) հանդիպում է նաև Աստվածաշնչի այլ տեքստերում, որտեղ եբրայերենում դրված է «Ellohim» ձևը (אֱלֹהִים, տես Մրկ.12:29-ը, որտեղ, օրինակ, Հիսուսը մեջբերում է 2Օր.6:4-ը):

Այսպիսով, Արարչի 1-ին՝ «Աստված» անվան ձևը Ս.Գրքում հանդիպում է իմաստային երկու տարբերակով՝ հոգնակի «Էլոհիմ» ձևով և եզակի «Էլոահ» ձևով, ինչը նույնն է և կարող է թարգմանվել և՛ «աստվածներ» բառով, և՛ «Աստված» բառով՝ կախված Էլոհիմ կամ Էլոահ բառերի բայական ձևերից (אֱלָהּ‎, տես Եզր.5։1; Դան.2:11,18): Եթե ​​գրված է Elohim-ը կամ Eloah-ը ՍՏԵՂԾԵՑ, դա վերաբերում է ՄԵԿ Աստծու: Իսկ եթե գրված է Elohim-ը կամ Eloah-ը ՍՏԵՂԾԵՑԻՆ, ուրեմն խոսքը մի քանի աստվածների մասին է (սովորաբար կեղծ աստվածների, Եր.10։11)։ Այժմ, եթե ոմանք կամենան Ծնն.1:1-ի Էլոհիմ/Աստվածներ ձևի հիման վրա Երրորդություն-ը պնդել՝ դուք փաստարկներ կունենաք ապացուցելու, որ Եհովան մեկ Աստված է:

Անցնենք Արարչի մյուս անուններին. 2) Տիրակալ (եբր.՝ Ադոնայ, Ծն.15:2; Հես.7:7); 3) Եհովա יהוה (Ել.15:3; 33:19); 4) Ամենագո — היה լինել բայի ձևը. նրանից՝ և քառագիրը יהוה‎ (Ել.3:14,15); 5) Ամենակարող — Շադայ (שד — «զորություն») 6) Բարձրյալ — Էլիոն (El-ից — բարձր ոգի, Ծն.14:20; 2Օր.32:8; Սղ.83:18); 7) Ցևաովթ/Սաբաովթ՝ «զորքեր», հանդիպում է «Եհովա Ցևաովթ» կամ «Աստված Ցևաովթ» համակցությամբ (1Սմ.1:3; Ես.1:9; Մաղ.3:17): «Բարձրյալ» անունը երբեմն վերագրում են Հիսուսին, բայց դա սխալ է. թեև Հիսուսը ամեն անունից վեր է (Եփ.1:20,21), բայց չպետք է կարծել, որ նա Եհովան է. Հիսուսը ՄԱՐԴԿԱՆՑ միջից հասավ ամենաբարձր դիրքին և նստեց Աստծու աջ կողմում (դարձավ Նրա գլխավոր օգնականը): Բայց երբեք Եհովայի տեղը չի գրավի (Եբր.10:12):

Այժմ պարզենք, թե ինչ է նշանակում այս անուններից յուրաքանչյուրը: Աստված անունը (եբր.՝ Էլ, Էլոհիմ) բացատրում է Արարչի բնույթը (Արարիչը Աստված է, այսինքն՝ ՈԳԻ, ոչ թե մարդ, Հով.4:24); Եհովա — տալիս է լինել/դառնալ ամենայնին; Ամենագո — գոյություն ունեցող; Տիրակալ — Ադոնայ նշանակում է, որ Արարիչը տիրապետում է տիեզերքին. Ամենակարող — Շադայ նշանակում է «ամեն ինչ կարող է», Ամենակալ — ամեն ինչ Նրա իշխանության տակ է; Բարձրյալ/Էլիոն — Աստված բոլորից վեր է; Աստված Սաբաովթ և Եհովա Ցևաովթ — Եհովա բոլոր զորքերի տեր (1Սամ.17:45):

Արարչի աստվածաշնչյան բոլոր այս անուններից ո՞րն է ամենագլխավորը։ Սկզբունքորեն դժվար չէ կռահել, որ, օրինակ, «Աստված, Բարձրյալ, Տեր, Սաբաովթ (զորաց հրամանատար), Ամենակարող, Ամենագո և Ամենակալ» անուններով կոչում են նաև գոյություն ունեցող կեղծ աստված-ոգիներին և նույնիսկ մարդկային հասարակության մեջ ինչ-որ կոլեկտիվի ներսում բարձր իշխանություն ունեցող մեկին (աշխատավայրում, օրինակ, մեկը և՛ ամենագո է (հսկում է բոլորին), և՛ բարձրյալ է — դիրքով կոլեկտիվում բոլորից վեր է, և՛ ամենակալ է՝ ամեն ինչ պահում է իր ձեռքում և այլն): Եզակին միայն Եհովա անունն է, որ նշանակում է — «ամենայն բանի լինել տվող». բանական արարածներից ուրիշ ոչ ոք չի կարող կյանք տալ։

Արարչի անձնական այս անունը նույնական է Իր անհատականությանը և բացահայտում է Նրա էության եզակիությունը որպես Արարիչ և Ստեղծիչ, Ով կյանք է տվել տիեզերական աշխարհակարգին և նրա մեջ եղածին: Սա Արարչի գլխավոր անվան օգտին 1-ին փաստարկն է. եթե նրան դիմենք «Եհովա» անունով, Նա հաստատ կիմանա, որ հենց Ինքն է օգնության կանչված, քանզի ոգեղեն և մարդկային աշխարհից ուրիշ ոչ ոք այս անունով չի կոչված. Այժմ նայենք Ե.վ.ների-ի կողմից «Եհովա» անվան օգտին տրված 2-րդ փաստարկը առ այն, որ ՀԿ-ում Արարչի անունը ԵՀՎՀ ձևով շատ ավելի հաճախ է հանդիպում, քան մյուսները — 6973 անգամ (հաշվարկն արված է ԴԸ-ում): Եվ սակայն սրա դեմ կարող են առարկել: Օրինակ.

մարդուն կարելի է 10 անգամ ասել «Ալեքսանդր», 100 անգամ՝ «Տեր», բայց դա չի նշանակի, որ «Տեր» անունը Ալեքսանդր անձի գլխավոր անունն է։ Այսինքն, Ս.Գրքում Արարչի որևէ անվան կրկնության թիվը չի ապացուցում դրա առաջնայնությունը։ Ավելին. եթե պարզենք, թե ինչպես է Արարիչն Ինքը ներկայանում Իր ծառաներին, ապա կգտնենք հօգուտ Արարչի «Եհովա» անվան 3-րդ փաստարկը։ Պարզենք դա: Ել.6:2,3-ից գիտենք, որ Աբրահամին Նա հայտնվեց Ամենակարող Աստված անունով, իսկ Մովսեսին՝ Եհովա անունով, մեջբերենք Ել.6:2,3-ը. Ես եմ יהוה Եհովան: Եվ երևացի Աբրահամին, Իսահակին և Հակոբին Ամենակարող Աստծու անունով, բայց իմ Եհովա יהוה անունով նրանց չհայտնվեցի (ԱԹ):

Նախ պարզենք, թե ինչ է նշանակում «Աստված ներկայանում է մեկին այս կամ այն ​​անունով» խոսքը։ Ենթադրենք մեկի անունը Վանյա Սվիրիդով է, և բոլորը դա գիտեն: Բայց նա ինչ-որ մեկին ներկայանում է որպես շինարար, իսկ ինչ-որ մեկին՝ եղբայր (ընտանիքում): Սակայն երկու դեպքում էլ նա մնում է «Վանյա Սվիրիդով» անունով անձ։ Սա նրա հիմնական անունն է (նրա անձնական անունը): Իսկ եղբայր կամ շինարար անունները՝ երկրորդական և փոխաբերական «անուններ» են։

Հիմնական/անձնական անվան առավելությունն այն է, որ եթե Վանյա Սվիրիդովին փողոցում կանչեն «Պետյա Իվանով», նա չի շրջվի նույնիսկ բարձր կանչի դեպքում: Իսկ եթե կանչեն «եղբայր» կամ «շինարար»՝ կշրջվեն բոլոր եղբայրներն ու շինարարները։ Ուստի, կարևոր է գիտակցել, որ եթե Արարչին սխալ կանչենք, արձագանք չի լինի, ինչպես Վանյա Սվիրիդովի դեպքում: Սա է հաստատում Ս.Գիրքը: Նայենք Եղիա մարգարեի օրինակը. քանի դեռ Իսրայելը, դիմելով Աստծուն՝ «Բահաղ» էր կանչում, ոչ մի արձագանք չկար։ Բայց երբ Եղիան կանչեց «Եհովա יהוה, Աբրահամի Աստված…» — պատասխանն անմիջապես եկավ (Գ.Թագ. 18:21, 24-29, 36-38, ԱԹ):

Նկատի առեք. Եղիան հստակ առաջարկեց պարզել, թե որն է Արարչի անունը՝ Բահա՞ղ, թե՞ יהוה Եհովա (Գ.Թագ. 18.21): Նա Չառաջարկեց կանչել Բարձրյալ, Սաբաովթ և այլն, այլ նշեց կոնկրետ քառագիր יהוה (Եհովա) անունը, տես Գ.Թագ.18:21-ը Սթրոնգի համարակալմամբ: Մնացյալը հստակ էր. եթե պարզվեր, թե Արարիչը որ անվան կանչին կպատասխանի՝ «Եհովա» թե Բահաղ, ապա ուրմեն դա էլ Իսրայելի Աստծու անձնական և գլխավոր անունն էր: Այսինքն այդպես պետք է դիմեին Նրան: Եվ Իսրայելի Աստվածն արձագանքեց «Եհովա» անվանը։

Արարչի «Եհովա» יהוה անունը գիտեին Ադամն ու Եվան, քանի որ Եվան Կայենին ծնելով, ասաց. մարդ ստացա Եհովայով יהוה, Ծն.4։1։ Արարչի Եհովա անունը Ադամն ու Եվան փոխանցել են իրենց սերունդներին, դրա համար էլ Աբրահամը ի պատիվ Աստծու մի լեռ Եհովա-յիրե կոչեց (Ծն.22:14): Հապա ինչու է Ել.6:2,3-ում ասվում, որ Արարիչը հայտնվեց Աբրահամին «Ամենակարող» անվամբ: Քանզի դա էր պահանջում իրավիճակը. Աբրահամն ու Սառան ծերացել էին և որդի ունենալու նրանց երազանքը անիրական էր թվում: Եհովան ներկայացավ նրանց որպես «Ամենակարող Աստված», որպես Այն ոգին, ով ամեն ինչ կարող է, ուստիև Աբրահամին և Սառային կարող է տալ և՛ որդի, և՛ մեծ սերունդ (Ծն.17։1)։

Իսկ Մովսեսի ժամանակ Արարիչը հայտնվեց իր ժողովրդին այլ կողմով, որպես Եհովա, ով ամեն ինչ դարձնում է, և Ամենագո է: Ել.3:14,15. «Աստված ասաց Մովսեսին. «… այսպես ասա Իսրայելի որդիներին. «Ես Կդառնամ»-ն է (Եհովան է יהוה) ինձ ձեզ մոտ ուղարկել: Եհովան՝ ձեր հայրերի Աստվածը, Աբրահամի Աստվածը, Իսահակի Աստվածը և Հակոբի Աստվածն է ինձ ձեզ մոտ ուղարկել։ Սա է իմ անունը հավիտյան, և սրանով ինձ կհիշեն սերնդեսերունդ»: Ինչո՞ւ Իսրայելին Նա հայտնվեց որպես Եհովա՝ գոյություն ունեցողի և ամեն բանի դառնալ տվողի երեսակով: Որովհետև Իսրայելը Եգիպտոսում ընդունել էր նրանց ​​սովորույթները և գիտեր շատ այլ աստվածների:

Շատերն արդեն նույնիսկ կասկածում էին, որ Աբրահամի Աստված ընդհանրապես գոյություն ունի. շատ էր ծանր գերու նրանց դրությունը, հապա ո՞ւր է նայում Աբրահամի Աստվածը։ «Մեզ ստորացնում են, իսկ Նրա համար մե՞կ է: Իսկ գուցե Նա գոյությո՞ւն էլ չունի» — անտանելի բեռան տակ՝ ժողովուրդն ակամա կսկսեր այսպես մտածել։ Ուստի, Արարիչը հիմք ուներ Իսրայելին հայտնվելու որպես ոչ միայն Ամենագո, այլ նաև Եհովա կողմով, ով դառնալ է տալիս Իր բոլոր ծրագրերին. եթե Նա ստեղծել և ի սկզբանե դառնալ է տվել ամենայն բանի, ապա դառնալ կտա նաև նրան, ինչ խոստացել է Աբրահամին. Իսրայելին դուրս կբերի գերությունից և կտանի կաթ ու մեղրի երկիր (Ծն.15:13-16; Ել.3:16,17):

Եվ հիշելու համար՝ Արարիչը հենց Եհովա անունը առանձնացրեց՝ որպես Աբրահամի և Իսրայելի բոլոր նահապետների Աստծու առանձնահատուկ անուն (Ել.3:14,15): Այսինքն, «Եհովա» անվամբ Արարիչն իրեն զատեց Իսրայելին հայտնի Եգիպտոսի բոլոր աստվածներից։ Նույն միտքը, որ «ես եմ Եհովան, որ ձեզ սրբում եմ», Արարիչը շեշտել է Ղև.22:32,33-ում. «Որ ՁԵԶ համար Աստված լինելու համար՝ ձեզ Եգիպտոսի երկրիցը հանեցի. ես եմ Եհովան יהוה (ԱԹ, 2004թ): Արարիչն ինքն է հատուկ առանձնացրել այս անունը՝ որպես Իսրայելի Աստծու անուն, և սա հօգուտ «Եհովա» անվան 3-րդ փաստարկն է: Անցնենք առաջ.

Եթե պարզենք, թե Արարիչն իր անուններից որին է վերաբերվում հատուկ ուշադրությամբ, ապա կգտնենք 4-րդ փաստարկը «Եհովա» անվան օգտին։ Նշենք, որ Արարչի բոլոր թվարկված անուններից (Աստված, Տեր, Սաբաովթ և այլն) — միայն քառագիր (Եհովա) անունն է արգելված զուր արտասանել: Իսկ Աստծու մյուս բոլոր անունները թարգմանվում և արտասանվում են ազատորեն՝ առանց հարցեր և խնդիրներ առաջացնելու։ Միայն մի դեպքում պետք է զգույշ լինեին։ Ո՞ր: Արարիչն արգելել էր զուր տեղը արտասանել Իր «Եհովա» քառագիր անունը. Ելք 20։7 — «Քո Եհովա יהוה Աստծու անունը դատարկ տեղը չհիշես, որովհետև Եհովան יהוה իր անունը դատարկ տեղը հիշողին անպատիժ չի թողնի» (ԱԹ):

Այստեղից էլ՝ պարզ եզրակացություն. եթե Արարիչը արժևորում է հենց «Եհովա» անունը և չի ցանկանում, որ զուր հիշատակմամբ այն անարգվի, ապա ուրեմն հենց այս անվանումն է Արարչի կարևոր և գլխավոր անունը՝ որպես Նրա անձի բնորոշիչ (Ղև.22։32)։ Ամեն ինչ պարզ է, եթե հարցին մոտենանք տրամաբանորեն և ողջախոհությամբ։ «Եհովա» անվան զուր հիշատակման այս արգելքից հետո, Արարչի այս անվան հետ փոխակերպումներ սկսեցին տեղի ունենալ. սկզբում սկսեցին այն փոխարինել ուրիշ, ՈՉ ԱՐԳԵԼՎԱԾ անուններով (Աստված, Ամենակարող, Ամենագո, Սաբաովթ և այլն):

Իսկ ժամանակի ընթացքում ոչ միայն մոռացան, այլ այսօր արդեն հատուկ կերպով Ս.Գրքի Արարատ (ԱԹ) և Էջմիածին (ԷԹ) թրգմն.թյուններից Աստծու Եհովա անունը հանված է և փոխարինված ՏԵՐ տիտղոսով: Այսպիսով, մենք իմացանք 3 փաստարկ, որոնք ապացուցում են, թե ինչու է «Եհովա»-ն Արարչի հիմնական անունը, հիշենք դրանք. 1) «Եհովա» անունը բացահայտում է Արարչի էության եզակիությունը (Նրանից բացի ոչ ոք չի կարող կյանք ստեղծել); 2) Ներկայանալով որպես Աբրահամի Աստված՝ Նա ինքն իրեն անվանեց Եհովա; 3) Արգելվում է զուր արտասանել միայն քառագիր անունը՝ יהוה «Եհովա» (հրեաները մինչ օրս վախենում են դրանից):

Անցնենք 3-րդ հարցին.
3) Ինչո՞ւ Եհովա և ոչ Հայր։
Մեզ հաճախ են հարցնում. «եթե ՆԿ-ում այս անունը չկա, ինչու եք այն օգտագործում»: Պատասխան. ՆԿ-ի գրքերը գրվել են հունարեն, իսկ հրեաները 1-ին դ.-ում և հետո՝ խոսում և գրում էին հունարեն, ոչ միայն եբրայերեն: Հրեաներին բռնի կերպով պարտադրվում էր հույների մշակույթը։ Բայց ՆԿ-ում, որտեղ հանդիպում էր եբրայերեն քառագրի մեջբերում ՀԿ-ից, Հիսուսն անշուշտ արտաբերում էր Եհովայի անունը: Օրինակ՝ Մտ.22։44-ում Հիսուսը ցիտում է Սաղ.110։1,2-ը. Տերը (יהוה, Եհովա) ասաց իմ Տիրոջը (אָדוֹן‎ , տէր)… Կամ Ղկ.4։18.Տիրոջ (יהוה, Եհովա) ոգին ինձ վրա է… — սա ցիտատ է Ես.61։1-ից։ Այսինքն, Հիսուսը ոչ թե ՉԷՐ տալիս Եհովայի անունը, այլ հունարեն ձեռագրերում քառագիրը փոխարինվել է κύριος բառով, որը համարժեք է Եհովա բառին։

Այստեղ խնդիրը թարգմանիչներինն է, քանզի Հիսուսին ևս Տեր էին կոչում, իսկ Տեր Եհովայի և Տեր Քրիստոսի տարբերությունը կարելի է տեսնել միայն եբրայերենում՝ Սաղ.110:1,2. Տերը (03068 יהוה, Եհովա) ասաց իմ Տիրոջը… (0113 אָדוֹן‎, տեր): Համեմատի՛ր, թե ինչպես է այս մեջբերումը հունարենում (ԷԹ) — Մտ.22:44. Տերն (2962 κύριος ) Իմ տիրոջը (2962 κύριος) ասաց… Ինչպես տեսնում ենք, այստեղ Սղ.110-ի՝ իմաստով տարբեր բառերը՝ Մտ.22։24-ում թարգմանել են նույն κύριος բառով։ Ուղղակի քչերն են խորանում այս նրբությունների մեջ՝ չտեսնելով սխալը, քանզի ըստ Մտ.22:44-ի ստացվում է, որ Եհովան ասաց իմ Եհովային: Նույն աբսուրդը նկատվում է նաև Հռ.10.9,11-ում, որտեղ Պողոսը մեջբերում է Հովել 2։32-ը, նայենք.

Հովել 2:32. Եվ պիտի լինի, որ ամեն ով որ կանչե Տիրոջ անունը (03068 יהוה Եհովա) կփրկվի (ԱԹ); Հռ.10:9. Եթե բերանովդ Հիսուսին Տեր դավանես. (պետք է լինի 0113 אָדוֹן-‎ին համարժեք բառ՝ տեր, ժողովի գլուխ), մինչդեռ դրել են 2962 κύριος (Եհովա) և աբսուրդ է ստացվել (Եթե Քրիստոսին Եհովա դավանես): Իսկ Մտ.6:26-ում «չեք կարող երկու տիրոջ ծառայել»՝ դրել են 2962 κύριος (չեք կարող երկու Եհովայի ծառայել): Իսկ ո՞ւմ անունը պետք է կանչել Հռ.10:13-ում, ըստ Հովելի մեջբերման: Պարզ է, որ Եհովայի.

Հռ.10։9-ի ենթատեքստում Պողոսը խոսում է այն ԱՍՏԾՈՒ ՀԱՎԱՏԻ մասին, ով հարություն տվեց Քրիստոսին մեռելներից։ Միայն Եհովան կարող է փրկել, այսինքն՝ հարություն տալ բոլորին, և դա Նա հաստատեց Քրիստոսի հարությամբ։ Ուստի, թեև հունարեն տարբերակում շփոթություն կա, այնուամենայնիվ, ով ցանկանա թափանցել և հասնել ճշմարտության խորքը, նրան Արարիչը կօգնի զանազանել, թե Աստվածաշնչում որտեղ է խոսքը Եհովայի մասին, և որտեղ Նրա որդու՝ Քրիստոսի (Հռ.10:13-ի ավելի մանրամասն վերլուծությունը տես Толкование Библии բաժնում ռուսերեն):

Այժմ պարզենք, թե ինչու Հիսուսը աղոթքում իր Հորը անունով չդիմեց (Մտ.6։9)։ Այն, որ նա այդպես վարվեց, բնական է, ինչպես որևէ երեխա իր հորը անունով չի դիմում: Իսկ այն, որ նա իր աշակերտներին ցույց տվեց Եհովային դիմելու հենց այս նմուշը, նշանակում է, որ նա և իր աշակերտներն ունեն նույն Հայրն ու Աստվածը (Հով.20։17), ինչը ենթադրում է հայր-որդի հարաբերությունների սերտությունը Եհովայի և Նրան սիրողների միջև: Նշանակո՞ւմ է սա, որ Հիսուսի և նրա աշակերտների Հոր անձնական անունը բացահայտել պետք չէ: Ո՛չ, քանի որ հայր-որդիական հոգևոր մտերմության մերձեցումից ԱՌԱՋ բարի լուրը լսողը պետք է գոնե սկզբնական ծանոթություն ունենա Արարչի հետ։

Իսկ ինչպե՞ս է տեղի ունենում նախնական ծանոթությունը։ Օրինակ, դուք ձեր հորը դիմում եք «հայր» բառով, այնպես չէ՞: Բայց, երբ տուն եք բերում անծանոթ մարդկանց, ապա ծանոթության համար ձեր հորը սկզբում հյուրին ներկայացնում եք իր անունով: Անհարմար և տարօրինակ կլիներ թե՛ ձեր հոր, թե՛ հյուրի համար, եթե անծանոթի հետ ծանոթացնելիս՝ ձեր հորը ներկայացնեիք որպես հյուրի հայր՝ ակնկալելով, որ հյուրը նրան նույնպես դիմի «հայր» բառով, ինչպես դուք:

Հոգևոր որդեգրման գործընթացը երկար է, ինչպես նաև՝ հայր-որդի սերտ հարաբերությունների ձևավորումը: Ուստի, այն Ե.վ.ները, ովքեր Եհովայի հետ արդեն զարգացրել են որդի-հայրական հարաբերություններ՝ կարող են Նրան դիմել «Հայր» բառով: Բայց երբ նորեկին են ծանոթացնում Քրիստոսի Հորը, ով կարող է նաև Հայր դառնալ հավատացյալի համար, իհարկե իմաստ ունի ՍԿՍԵԼ ներկայացնել Արարչին Իր գլխավոր «Եհովա» անձնանունով: Ահա թե ինչու են Ե.վ.-ները տալիս Եհովայի անունը, երբ քարոզում են Նրա մասին։

Իսկ թե հավատացյալն ի վերջո կդառնա՞ Աստծու զավակ, կզարգացնի՞ որդիական սեր Նրա հանդեպ և կընդունի՞ Եհովային որպես իր երկնային Հայր՝ կախված է նրա հոգևոր սրտի վիճակից, ինչը տեսնում է Եհովան և, ըստ այդմ, կա՛մ աճեցնում է նորեկի մեջ իր որդուն, կա՛մ դրա կարիքը չի տեսնում (Մտ.13:3-8, 1Կոր.3:6):

Այսպիսով՝ ոգեղեն աստվածները (ում սիրում և պատվում են մարդիկ), տարբեր հավատացյալների մոտ տարբեր են, ուստիև զանազանել նրանց կարելի է միայն անունով, ինչն արտացոլում է այդ երկնային կամ երկրային «աստծու» էությունը», որին ընտրում են երկրպագել: Եվ կան նույնիսկ աստվածների այսպիսի անուններ, օրինակ՝ «մամոնա», «որովայն» և այլն (Մտ.6:24; Փլպ.3:19):

Իսկ մենք, Ե.վ.ներս, երկրպագում ենք Եհովա Աստծուն՝ տիեզերքի Արարչին և Հիսուս Քրիստոսի Աստծուն և Հորը (Հով.20.17): Ինչը և մաղթում ենք բոլորին, ովքեր անտարբեր չեն իրենց ներկայի և ապագայի նկատմամբ։

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

79 գ. ԵՀՈՎԱՅԻ ՎԿԱՆԵՐԻ ԴԱՏԸ ՌՈՒՍԱՍՏԱՆՈՒՄ

Текст на армянском языке  к  видео 3.6 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.79 գ

Դիմում ենք «Դիտարան» ընկերության ղեկավարությանը՝
«Միջազգային պատվիրակությունն աջակցում է Ռուսաստանի եղբայրներին» և «Էկոլոգիապես ռացիոնալ շինարարությունը փառք է բերում Եհովային» տեսանյութերի կապակցությամբ:
Ուշադրություն դարձրեք:
Պատասխանների արկղ — խորհրդածում ենք:

Մտորումներ Դիտ.Ընկերության թողարկած երկու տեսահոլովակների բովանդակության շուրջ: Ե.վ.

2017 թվականի հուլիսին ձեր կողմից լույս տեսավ «Միջազգային պատվիրակությունը աջակցում է Ռուսաստանի եղբայրներին» տեսահոլովակը՝ ի աջակցություն Ռուսաստանում բնակվող Եհովայի վկաների։

Ռուսաստանի բոլոր Եհովայի վկաները շատ զգացված էին ձեր սրտակցությունից։ Եվ սակայն այդ տեսանյութում կար մի բան, որն անհանգստացրեց մեզ: Ցույց տանք կոնկրետ, թե ինչն է դա:

Այդ տեսանյութում դուք բացատրում եք Ռուսաստանում Ե.վկաների հետապնդման պատճառը։ Համառոտ ներկայացնենք ձեր ասածը.

«Ինչպես և տեղի ունեցավ Հիսուս Քրիստոսի հետ, մեզ՝ Ե.վ.-ներիս ևս զրպարտեցին, հավասարեցնելով ահաբեկիչների և ծայրահեղական խմբավորումների հետ: Մեզ չլսեցին այնպես, ինչպես 1-ին դարում չլսեցին Հիսուսին: Բայց մենք գիտենք, որ դա հենց այդպես էլ պետք է լինի:

Ռուսաստանի Դաշնության Գերագույն դատարանում տեղի ունեցածը կարելի է զուգահեռել Աստվածաշնչի Մտ.5։11 համարին, որտեղ Հիսուսը զգուշացնում է, որ իր հետևորդների մասին ստությամբ են խոսելու։ Հենց դա էլ եղավ Գերագույն դատարանում: Դա նկատեցին նույնիսկ աշխարհիկ կառավարությունները՝ հասկանալով, որ մեր հասցեին հնչող մեղադրանքները անտրամաբանական են և անհեթեթ»։

Այժմ այն ​​մասին, թե ինչն է այստեղ մեզ անհանգստացնողը։ Թեև մենք (հաշվի առնելով, թե ԻՆՉՊԵՍ է գործը «պատրաստվել»)՝ հասկանում ենք, որ ՌԴ-ում Եհովայի վկաների դատավարությունը անոմալ երևույթ է և հակասում է ոչ միայն խղճի ազատության մասին ՌԴ-ի Սահմանադրությանը, այլ նաև ողջախոհությանը, այնուամենայնիվ, չենք կարող չասել, որ դատավարության ժամանակ Արդարադատության նախարարության հնչեցրած մեղադրանքներն այս անգամ այնքան էլ ՍՈՒՏ ՉԷԻՆ:

Մեջբերում ենք Արդարադատության նախարարության ներկայացուցչի մեղադրանքը (ռեպորտաժ դատարանի դահլիճից). 15:50 Բորիսովան (Արդարադատության նախարարության ներկայացուցիչ) ասում է, որ յուրաքանչյուր կրոն իրավունք ունի տարածելու իր համոզմունքներն ու տեսակետները, բայց նրա ՁԵՎԱԿԵՐՊՈՒՄՆԵՐԸ ՉՊԵՏՔ Է ՎԻՐԱՎՈՐԵՆ ՄՅՈՒՍ ԿՐՈՆՆԵՐԻ ՀԵՏԵՎՈՐԴՆԵՐԻՆ:

Դժվար է ՉԸ համաձայնել Բորիսովայի այս հայտարարության հետ. ԴԸ-ի հրապարակումները իսկապես առատ են նման արտահայտություններով և համեմատություններով, որոնք բարձրացնում են Ե.վ.-ների կազմակերպությունը և նսեմացնում այլ կրոններին: Եվ դա չնայած այն բանին, որ ԴԸ-ի ղեկավարությունը հիանալի գիտի ուրիշի հետ իրեն չհամեմատելու սկզբունքը, ինչպես նաև այն, որ սխալ է ուրիշների նվաստացման ֆոնին ինքդ քեզ բարձրացնելը (Գաղ.6:4; Ղկ.18:11,12):

Այսինքն՝ կոնկրետ այս մեղադրանքում Եհովայի վկաներին ՉԵՆ ԶՐՊԱՐՏԵԼ (ինչպես դուք, ԿՄ-ի եղբայրներ, ներկայացնում եք մեղադրանքը). ԴԸ-ի հրապարակումների մեջ շատ ձևակերպումներ իսկապես շտկման կարիք ունեն։ Սա պետք է ընդունել և ուղղել։ Այս մասին խոսել ենք նաև «Եհովայի վկաների դատավարությունը Ռուսաստանում» 4.5 ռուսերեն տեսահոլովակում։

Եհովայի վկաներին ոչ ոք չի մեղադրում որպես ահաբեկչական զինված խմբավորում կամ ռազմական անկարգություններ և բախումներ հրահրողների։ Մեզ մեղադրում են բոլորովին այլ բանի մեջ։ ՈՒՍՏԻ ԻՆՉՈ՞Ւ ՀԵՐՔԵԼ ՄԻ ԲԱՆ, ՈՐՈՒՄ Ե.Վ.-ՆԵՐԻՆ ՌԴ-ՈՒՄ ՈՉ ՈՔ ՉԻ ՄԵՂԱԴՐՈՒՄ: Ինչո՞ւ խեղաթյուրել մեղադրանքի ձևակերպումը (խոսքն այժմ ոչ թե ՌԴ-ում առկա ամենաթողության, այլ ԿՄ-ի կողմից տեղեկությունը խեղաթյուրելու անթույլատրելիության մասին է)։

Ինչո՞ւմ են մեղադրում Ռուսաստանի Ե.Վ.-ներին: Նրանց մեղադրում են «Ծայրահեղական գործունեության մասին» № 114 Դաշնային Օրենքի խախտման համար, մասամբ.

— սոցիալական, ռասայական, ազգային կամ կրոնական ատելության հրահրում (Դիտարան Ընկերության գրականության մեջ սադրիչ հայտարարությունների համար, որն իսկապես առկա է թողարկվող հրատարակություններում): Այսինքն՝

— ԱՆՁԻ ԲԱՑԱՌԻԿՈՒԹՅԱՆ, ԳԵՐԱԶԱՆՑՈՒԹՅԱՆ կամ ԹԵՐԱՐԺԵՔՈՒԹՅԱՆ պրոպագանդա՝ ըստ վերջինիս սոցիալական, ռասայական, ազգային, ԿՐՈՆԱԿԱՆ, լեզվական պատկանելության կամ ԿՐՈՆԻ ՆԿԱՏՄԱՄԲ ՈՒՆԵՑԱԾ ՆՐԱ ՎԵՐԱԲԵՐՄՈՒՆՔԻ:

Այն փաստը, որ Ընկերության գրականությունը ներծծված է գերազանցության ոգով և ողողված այլ կրոնների ցածրացումներով, հաստատում են նաև հենց Ե.վ.-ները. նրանք չեն էլ նկատում, որ քարոզչության ժամանակ ինքնաբերաբար կրկնում են այդ խոսքերը հրապարակումներից: Օրինակ ենք բերել «Ե.վ.-ների ծայրահեղականությունը Ռուսաստանում» ռուսերեն 4.10 տեսահոլովակում:

Խոսքը հիմա այն մասին չէ, որ աշխարհի բոլոր կրոնները տառապում են ինքնագովաբանության այդ հիվանդությամբ, այլ այն մասին է, որ ԵՀՈՎԱՅԻ ԺՈՂՈՎՐԴԻ ԿԱԶՄԱԿԵՐՊՈՒԹՅՈՒՆՈՒՄ ԱՅԴՊԵՍ ՎԱՐՎԵԼԸ՝ ՍԽԱԼ Է. ինչո՞ւ մի բանում նմանվել այս աշխարհի բոլոր կրոններին, ինչը սխալ է:

Ուստիև մեր մեջ հարց առաջացավ, թե ինչո՞ւ դուք, եղբայրնե՛ր, չնկատեցիք ԱՅԴ մեղադրանքը։ Դուք ասում եք, որ ձեզ չլսեցին ՌԴ դատարանում՝ ՆՄԱՆ ԱՅՆ ԲԱՆԻՆ, ինչպես որ չլսեցին Հիսուս Քրիստոսին: Իսկ դուք ինքներդ ԼՍԵՑԻ՞Ք ԱՐԴԱՐԱԴԱՏՈՒԹՅԱՆ ՆԱԽԱՐԱՐՈՒԹՅԱՆ ՄԵՂԱԴՐԱՆՔԸ։ Եվս մեկ անգամ հիշեցնենք այն (ռեպորտաժ դատարանի դահլիճից).

15:50 Արդարադատության նախարարությունը գտնում է, որ Եհովայի վկաների կազմակերպությունն արգելելու մասին դատարանի որոշումը օրինական է և արդարացի։ Բորիսովան նշում է, որ յուրաքանչյուր կրոն իրավունք ունի տարածելու իր համոզմունքներն ու տեսակետները, ՍԱԿԱՅՆ ՁԵՎԱԿԵՐՊՈՒՄՆԵՐԸ ՉՊԵՏՔ Է ՎԻՐԱՎՈՐԵՆ ՄՅՈՒՍ ԿՐՈՆՆԵՐԻ ՀԵՏԵՎՈՐԴՆԵՐԻՆ:

Բայց այս մեղադրանքն ի գիտություն ընդունելու փոխարեն և հրատարակվող գրականության միջից փոխանակ ձերբազատվելու այն ձևակերպումներից, որոնք չափից դուրս փառաբանում են Ե.վ.-ների կազմակերպությունը և նվաստացնում այլ կրոններին, դուք չգիտես ինչու դիմում եք ԱՅՆ ՄԵՂՔԻ ԺԽՏՄԱՆ տակտիկային, որը Արդարադատության նախարարությունը, որպես մեղադրանք՝ ՉԻ ԱՌԱՋԱԴՐՈՒՄ ընդդեմ Ե.վ.-ների: Ինչո՞ւ:

Հաջորդը. Դուք ուշադրություն եք բևեռում ԱՄՆ-ի և այլ երկրների կառավարությունների կողմից Ե.վ.-ների աջակցությանը (չէ՞ որ նրանք ոչ մի վատ բան չեն տեսնում ինքնագովեստի մեջ, չէ՞ որ ամբողջ աշխարհն է պարծենում ինքն իրենով): Եվ նրանք սատարում են ձեզ (Ռուսաստանի Դաշնության դեմ գնալն այս պահին նրանց շահերից է բխում)։ Հին Իսրայելը ևս դժբախտության ժամին ապավինության համար դիմում էր Եգիպտոսի և Սիրիայի աջակցությանը: Բայց մի՞թե աջակցությունը Եհովայի մոտ չպետք է փնտրել, արդյո՞ք Նրան չէ, որ պետք է ապավինել։

Նաև դատավարության ժամանակ շատերի համար դժվար էր հասկանալ, որ Կազմակերպության Վարչական Կենտրոնն ամբողջությամբ հերքում է իր վարչական ներգրավվածությունը Ե.վ.-ների Տեղական կրոնական կազմակերպությունների հետ, բայց դա, մեղմ ասած, իրականում այդպես չէ (առանց ՎԿ-ի հրահանգի ՏԿԿ-ները չեն համարձակվի մեկ քայլ իսկ անել): Իհարկե, ճիշտ է պայքար մղել ՌԴ-ում ՎԿ-ի պահպանման համար։ Բայց դե՝ ոչ ամեն գնով (համենայնդեպս՝ առանց փաստերի խեղաթյուրմանը դիմելու)։ Հակառակ դեպքում՝ մենք ինչո՞վ ենք տարբերվում աշխարհից:

Իսկ մի՞թե եղբայր Դ. Քրիստենսենի ձերբակալության պատասխանատվությունը — ձեր վրա չէ ընկած։ Երբ Օրյոլ քաղաքում եղբայրները ձեզնից առաջնորդություն էին սպասում, ինչո՞ւ դուք չարգելեցիք ժողովի հանդիպումները Օրյոլ քաղաքի Թագավորության սրահներում, եթե Օրյոլում ՏԿԿ-ը լուծարել էին դեռևս 2016 թվականի հոկտեմբերին: Արդյո՞ք եղբայրները չափազանց բարձր գին չեն վճարում խելամիտ որոշումներ կայացնելու հարցում ձեր դանդաղկոտության պատճառով:

Հաջորդը: Դուք կոչ եք անում շարունակել ակտիվորեն քարոզել տեղամասերում, իմանալով, որ Ե.վ.-ները ատելի են ՌԴ-ում բոլորի կողմից և արգելքի տակ են: Արդյո՞ք այդ կոչը Քրիստոսից է: Ոչ. նա ուղարկում էր այնտեղ, ՈՒՐ ՉԳԻՏԵԻՆ ԻՐ և ԻՐ ՄԻՋՈՑՈՎ՝ ԵՀՈՎԱՅԻ ՊԱՇՏԱՄՈՒՆՔԻ ՄԱՍԻՆ (ոչ հանուն ժամերի և քարոզչական գործընթացի): Նպատակն էր գտնել նրանց, ովքեր ՑԱՆԿԱՆՈՒՄ ԵՆ երկրպագել Եհովային՝ ըստ Քրիստոսի օրինակի: ՌԴ-ում այդպիսի մարդիկ ՉԿԱՆ (բոլորն արդեն բացեիբաց ցույց են տվել իրենց վերաբերմունքը Եհովայի պաշտամունքին. ըստ նրանց՝ Ե.վ.-ները ՌԴ-ում կյանքի համար վտանգավոր աղանդ են):

Ուստի, ի՞նչ իմաստ կա գրգռել Ռուսաստանի բնակչությանը, որն առանց այդ էլ պատրաստ է պատառ-պատառ անել Եհովայի վկաներին (ինչի մասին նրանք բացահայտ զգուշացնում են): Ձեզ քի՞չ է դանիացի եղբայր Քրիստենսենը։ Ինչո՞ւ չեք այս իրավիճակի համար կիրառում Մտ.7:6-ի Քրիստոսի իմաստուն խորհուրդը: ՌԴ-ում «բերքն» արդեն հավաքված է (դա է ցույց տալիս ՌԴ-ի բնակչությունը)։ Այժմ հարկավոր է այն ​​պահպանել (Հյտ.2:24,25): Մեծ չէ բերքահավաքի տքնանքի արիությունը, եթե հավաքածը չգիտենք պահպանել:

Իսկ եթե Հիսուսի խորհուրդը (Մտ.7:6) ձեռնտու չէ ձեզ, ապա գուցե ԻՆՔՆԵՐԴ ԳԱՔ և ԱՆՁՆԱԿԱՆ ՕՐԻՆԱԿՈՎ ցույց տաք, թե ինչպե՞ս պետք է արգելքի պայմաններում ժամերի նորմը լրացնել և անցկացնել ժողովի հանդիպումների բոլոր կետերը (մատնագրերի պայմաններում և այն բանից հետո, երբ բոլոր Ե.վ.-ները նամակներով նշել են իրենց հասցեները՝ ձեր խորհրդով): Եվ ինչո՞ւ եք դուք խրախուսում ՌԴ-ի երեցների մեկնումը արտասահման։ Թող որ նրանք ՔԱՋՈՒԹՅԱՆ ՕՐԻՆԱԿ ՑՈՒՅՑ ՏԱՅԻՆ ՄԵՐ ՊԻՈՆԵՐՆԵՐԻՆ (բայց ոչ, նրանք առավել շահեկան են համարում հեռանալը. թող մյուսնե՛րը արիություն դրսևորեն):

Հաջորդը ձեր թողարկած «Էկոլոգիապես ռացիոնալ շինարարությունը փառք է բերում Եհովային» տեսանյութի մասին է։ Ձեր այդ փափագը՝ հրապարակայնորեն (ի լուր ողջ աշխարհի) հպարտանալ (պարծենալ) Էկոլոգիապես մաքուր և պերճաշուք Ուորվիքի համար ստացած մեդալներով — ևս՝ մեղմ ասած, զարմանալի է. այդ նույն կե՞րպ չէին, արդյոք, հպարտանում և պարծենում 1-ին դարի հրեաները (Մրկ.13։1,2)։ (Էլ չենք ասում, որ հպարտանալու ժամանակը վատ է ընտրված, երբ ՌԴ-ում եղբայրների ձերբակալություններ են կատարվում, ինչը անջրպետում է մեզ ձեր մեդալների ուրախությունից):

Ակամա մեր միտքն են գալիս ձեր բերած ոգեշնչող օրինակներն այն մասին, թե ինչքան լավն էր այն տղան, ով գումար էր հավաքել կով գնելու համար, բայց վերջում որոշեց հավաքածը նվիրաբերել Թագավորության գործին: Ակամա հիշում ենք նաև ձեր կողմից գերազանցության օրինակ բերվող այն աղջնակին, որին մայրը պաղպաղակի գումար էր տվել, բայց նա այն գցեց նվիրատվության տուփի մեջ։ Իբր՝ ժողովի երեխաներ, օրինակ վերցրեք նրանցից։

Իսկ ոչի՞նչ, որ երեխաների և աղքատ Եհովայի վկաների փողերով դուք բարելավում եք ձեր անձնական հարմարավետությունը։ Ոչի՞նչ, որ կովի փոխարեն, որն ինչ-որ տեղ պիտի կերակրեր տղայի ընտանիքին, դուք ձեռք եք բերել շլացնող քչածախսատար էկոլոգիական սանտեխնիկա՝ ներկայացնելով այն որպես Եհովայի մեծագույն օրհնություն։

Մի՞թե նվիրատվությունների նյութական ֆոնդը զոհաբերությունների լավագույն ներդրումը չէր լինի, եթե դրանից, օրինակ, նպաստներ վճարվեին ձեր կողմից գործից ազատված բեթելցիներին, օգնություն լինեին աղքատ Եհովայի վկաների բուժման համար, կամ արգելքի երկրներում Ե.վ.-ների տուգանքների և իրավական ծախսերի վճարի աղբյուր հանդիսանային, օրինակ, Ռուսաստանում: Չե՞ք մտածել այս կարգի օրհնությունների մասին:

Այսպիսով, Կառավարիչ Մարմնի սիրելի եղբայրներ, հուսով ենք, որ դուք դրական դասեր կքաղեք Ռուսաստանում ստեղծված իրավիճակից և կուղղեք այն, ինչը հարկ է ուղղել (կդադարեք բարձրացնել ձեր հեղինակությունը՝ ուրիշների նվաստացման հաշվին): Ինչպես նաև՝ կդադարեք նվիրատվություններից Ուորվիքի ձեր հարմարավետ և բարվոք կյանքի համար արված ծախսերը — որպես Եհովայի օրհնություն ներկայացնել:

Հարգանքներով՝
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

81. ՓՈՔՐ ՀՈՏԸ և ԱՅԼ ՈՉԽԱՐՆԵՐԸ՝ Ս.ԳՐՔԻ ԼՈՒՅՍԻ ՆԵՐՔՈ

Текст на армянском языке  к  видео1.86 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.81

Վերջերս հաճախ են հարցնում փոխաբերական այն երկու «հոտի» իմաստի մասին, որոնցով Աստվածաշնչում բնորոշված են հավատի մարդիկ, մասնավորապես. Ղուկ.12։32-ում խոսվում է ինչ-որ փոքր հոտի, իսկ Հով.10։16-ում՝ այլ ոչխարների մասին, որոնց Հիսուսը ևս բերում է Իր Հոր մոտ։ Շատ քրիստոնյաներ, Աստվածաշնչի դրվագներից ելնելով, տրամաբանում են, որ այստեղ խոսքը մարմնավոր Իսրայելից զատված Երկրի մնացած ողջ ժողովուրդների մասին է (Իսրայել-փոքր հոտ, հեթանոսներ-այլ ոչխարներ), որոնց Եհովան, Քրիստոսի փրկանքից հետո, ևս ընդունեց որպես Իր ժողովուրդ:

Եվ այս եզրակացությունը միանգամայն տրամաբանական է թվում, քանզի Ս.Գիրքը թե՛ ՀԿ-ում, թե՛ ՆԿ-ում խոսում է Եհովայի սկզբնական այն ծրագրի մասին, որով Երկրի բոլոր ժողովուրդները պետք է միավորվեն մեկ գլխի՝ Քրիստոսի ղեկավարության ներքո: Ուստի և հարց է առաջանում, թե աստվածաշնչյան ի՞նչ հիմունքով են Ե.վ.ները սովորեցնում, որ փոքր հոտի անդամները երկնային հույսի օծյալներն են (Հիսուս Քրիստոսի երկնային կառավարիչները), իսկ այլ ոչխարները՝ դրախտային Երկիր մոլորակի ապագա բնակիչները։

Եկեք նախ հիշենք այդ տեքստերը փոքր հոտի և այլ ոչխարների մասին. Ղկ.12:32. «Մի՛ վախեցիր, փոքր հոտ, որովհետև Հայրը հաճեց, որ թագավորությունը ձեզ տա»: Հվ.10:16. «Ես ուրիշ ոչխարներ էլ ունեմ, որ այս փարախից չեն. նրանց էլ պետք է բերեմ: Նրանք կլսեն իմ ձայնը, և մեկ հոտ կլինեն ու մեկ հովիվ կունենան»: Ե.վ.ների ուշադրությունը հրավիրենք այն փաստի վրա, որ ԴԸ շատ քիչ ս.գրային փաստարկներ է ներկայացնում հօգուտ այն բանի, որ փոքր հոտը օծյալներն են և ապագա երկնային քահանաները: Հիմնական փաստարկը «Թագավորություն» բառն է. քանի որ, ըստ ԴԸ, այն երկնային կառավարություն է, ուրեմն փոքր հոտի անդամները, որոնց Ղկ.12.32-ում Թագավորություն է խոստացված — երկնային թագավորներ ու քահանաներ են, ովքեր իշխելու են Երկրի վրա Քրիստոսի հետ միասին (Հյտ.20:6):

Բայց եթե նկատի առնենք, որ Ս.Գիրքը Աստծու Արքայության ներքո առավել մեծ օբյեկտ է հաշվառում, քան լոկ Քրիստոսի երկն. կառավարությունը (դա Աստծու կառավարման էրայի ողջ համակարգն է՝ երկրային հպատակներով և Քրիստոսի երկն. կառավարությամբ) — այդ դեպքում ԴԸ փաստարկը հանվում է, քանի որ եթե Թագավորությունը Քրիստոսի երկն. կառավարությունը ՉԷ, ապա փոքր հոտն էլ պարտադիր չէ, որ երկնային թագավորները լինեն: Բացի այդ, Թագավորությունում են լինելու Աբրահամը, Իսահակը և Հակոբը, բայց նրանք երկինք չեն գնալու (Մտ.8:11): Նաև, Թագավորությունը խոստացված է այլ ոչխարներին, ովքեր Քրիստոսի աջ կողմում են՝ Մտ.25:31-46-ի ոչխարների և այծերի առակում (Եկե՛ք, իմ Հոր օրհնյալներ, ժառանգե՛ք արքայությունը): Իսկ նրանք, ըստ ԴԸ ուսմունքի, դրախտ Երկրի ապագա բնակիչների մեծ բազմությունն են:

Ուստի, եթե ըստ այս տեքստերի Աստծու Արքայությունում լինելու են ոչ միայն երկնային, այլ նաև երկրային ոչխարները, ապա հեշտությամբ հերքվում է ԴԸ ուսմունքը թե՝ «փոքր հոտը երկնային թագավորներ են, քանզի Թագավորությունը Քրիստոսի երկնային կառավարությունն է»: Սա, իհարկե, կանհանգստացնի մտածող Ե.վ.ներին. չէ՞ որ երկնային և երկրային հոտի հավատի համար Ս.Գրքի ինչ-ինչ փաստարկներ են անհրաժեշտ («այսպես է ասում հավատարիմ ծառան» փաստարկը չի գոհացնում այն քր.յային, ով Ս.Գրքի խորհրդածությամբ է կառուցում իր հավատը): Այսպիսով՝ ինչո՞ւ պետք է համարենք, որ փոքր հոտը հրեաները չեն, այլ երկնքի ապագա բնակիչները (Եհովայի օծյալները): Եվ ինչո՞ւ այլ ոչխարները հեթանոսները չեն, այլ Երկրի ապագա բնակիչները (չօծյալները): Ճի՞շտ է, արդյոք, այսպես դատելը։

Գրքից 4 փաստարկ բերենք հօգուտ նրա, որ խոսելով փոքր հոտի և այլ ոչխարների մասին՝ Հիսուսը խոսում էր Եհովայի երկնային և երկրային ծառաների մասին (այլ ոչ հրեաների և հեթանոսների): Թվարկենք դրանք.
1) Եհովան ի սկզբանե չի զատել մարդկությանը Իսրայելի և հեթանոսների, այլ ծրագրել է Արքայության Իր համակարգը՝ երկրային հպատակներով և երկնային Ղեկավարով: 2) Եհովան ՀԿ-ի էրայի իր ժողովրդին բաժանել է երկնային և երկրային ծառաների, ոչ թե հրեաների և հեթանոսների: 3) Եհովան ՆԿ-ի Իր քրիստոնյա ժողովրդին բաժանել է երկնային և երկրային ծառաների, ոչ թե հրեաների և հեթանոսների. 4) Քավությամբ Հիսուսը կհաշտեցնի նրանց Եհովայի հետ և կմիավորի մեկ հոտի մեջ, իսկ հրեաներ և հեթանոսներ կլինեն և՛ երկնային հոտում, և՛ երկրային: Քննարկենք այս փաստարկները.

Փաստարկ 1) Եհովան ի սկզբանե չի զատել մարդկությանը Իսրայելի և հեթանոսների, այլ ծրագրել է Արքայության Իր համակարգը՝ երկրային հպատակներով և երկնային Ղեկավարով:
Հիշենք այդ պատմությունը. ի սկզբանե Աստված մարդկությանը չբաժանեց Իսրայելի և հեթանոսների: Նա ծրագրեց ստեղծել մեկ մարդկային հասարակություն՝ պայմանով, որ մարդիկ հնազանդվեն երկնային Ղեկավարին՝ իրենց Աստծուն և Հորը: Նա մի երկնային քերովբե նշանակեց՝ ի փառս Իրեն և ի օգուտ մարդկանց: (Ծն.1:28; 7.61վիդեո): Եթե այդ քերովբեն չուրանար Եհովային՝ դառնալով սատանա, իսկ Ադամն ու Եվան նրա դրդմամբ, չընտրեին անհնազանդության ուղին, Եհովան այսօր կունենար մեկ փոխաբերական «հոտ», մեկ մարդկություն՝ հնազանդ իր երկնային Տիրակալին (Ծն.3 գլուխ; Եզ.28:13-17):

Բայց Ադամի և Եվայի անխոհեմ ընտրությունից հետո Եհովան որոշեց մոլորակը արդար մարդկային մեկ «հոտով» բնակեցնելու խնդիրը այլ կերպ լուծել. քերովբեի փոխարեն, ով ուրացավ Իրեն, ի օգնություն մարդկանց, Նա որոշեց տալ Իր որդուն՝ Քրիստոսին և Երկրից երկինք վերցվելիք 144000 քր.յաներին, ովքեր պետք է ի փառս Իրեն՝ գործեն նախ երկրում, իսկ հետո երկնքում. նրանց նվիրումը ստուգվելու և ապացուցվելու է բազում փորձություններով (Ծն.3:15; Հյտ.5:9,10; 12:5; 14:1-5; 20:6): Այս ծրագիրն իրագործելու համար Եհովան սկզբում երկրի վրա գտավ Աբրահամին, հետո նրանից ստեղծեց Իսրայել ժողովրդին, որից ծագեց մարդկության առաջին զավակը՝ Հիսուսը (Աստծու սերունդը), ով հաղթեց Սատանային ըստ Ծն.3։15-ի կանխախոսության (Գղ.3։16; Եբ.5։8,9)։

Քրիստոսից հետո, սպասվում էին Եհովայի այլ զավակներ, որոնք ևս հաղթելու էին Սատանային Քրիստոսի պես և պարգևատրվելու նրա հետ երկնային իշխանակցությամբ (Հյտ.2:26:27): Այսպիսով՝ Եհովան մարդկությանը ՉԻ զատել, այլ Ադամի անհնազանդ բոլոր հետնորդներից (այսինքն բոլորից, որ հեթանոս են դարձել) ընտրել է նրանց, ովքեր ցանկանում են ծառայել Իրեն: Այդպես, մարդկության պատմության արենայում կազմավորվել է Իսրայել ազգը, որին Աստված Իրեն ժողովուրդ է ընտրել և հայտնել նրան Իր ծրագիրը (Սղմ. 147:19,20; Հռ.3:1,2): Եվ հենց ԻՐ ԺՈՂՈՎՐԴԻՆ՝ Իսրայելին, Եհովան բաժանեց երկու փոխաբերական հոտի՝ երկնային փոքր և երկրային մեծ (փոքր՝ քանակով):

Այս մասին է 2-րդ փաստարկը. Եհովան ՀԿ-ի էրայի իր ժողովրդին բաժանել է երկնային և երկրային ծառաների, ոչ թե հրեաների և հեթանոսների:
Ինչպես գիտենք Իսրայելի պատմությունից, Եհովան նրան պայմանականորեն «բաժանեց» երկու դասի՝ Իսրայելի երկնային ներկայացուցիչների դաս և երկրայիններ։ Երկնային դասը՝ Եհովային առավել մոտ օծյալ քահանա-կառավարիչների կազմն էր, որոնք Իսրայելի 12 ցեղերի հետ համեմատած՝ քիչ էին (փոքր հոտ): Նրանց հանձնարարված էր ծառայել Եհովայի տաճարի Սրբության Սրբոց բաժնին մերձ, ինչը երկնքի խորհրդանիշն էր (Եբր.9։24)։ Ուստի Եհովան Ղևիի քահանայական այդ ցեղին երկրային չէր համարում և բաժին երկրից նրանց չէր տալիս (2Օր.18:1,2 «Ղևտացի քահանաները՝ Ղևիի բոլոր ցեղը Իսրայէլի հետ բաժին եւ ժառանգութիւն չ’ունենան. Եհովայի պատարագները եւ նորա ժառանգութիւնն ուտեն։ Եւ իրանց եղբայրների մէջ ժառանգութիւն չ’ունենան. Նորանց ժառանգութիւնը Եհովան ինքն է, ինչպէս որ նորան ասեց», ԱԹ):

Իսկ «երկրային» դասը «Իսրայել» պետության հպատակների դասն էր և երկրում հողաբաժին ուներ: Բացի հրեաներից, Աստծու շնորհով, այստեղ բնակվում էին նաև այն հեթանոսները, ովքեր ցանկանում էին ծառայել Եհովային (թլփատված եկվորներ, Ղև.20:26; Ել.19:5,6; 2Սմ.7:23): Այսպիսով, Եհովայի ժողովուրդը հնում բաղկացած էր հրեաներից և եկվոր հեթանոսներից, բայց բաժանված էր երկու դասի՝ երկնայինի (օծյալ քահանայություն), և երկրայինի (երկրում բաժին ունեցողների, 2Օր.18:1,2): (Իսրայելի թագավորները հաշիվ չեն, քանզի նշանակվեցին ավելի ուշ՝ ոչ թե Եհովայի, այլ ժողովրդի կամքով. քահանայական գավիթի ծառայության հետ նրանք կապ չունեին, 1Սմ.8:1-7; 2Տրգ.26:1, 16-20; Թվ.18։7: Իսկ Իսրայելի երկնային Թագավորը Եհովան էր, Ես.33։22)։

Նույնիսկ տաճարում Եհովայի ժողովրդի այս երկու տարբեր դասերը պաշտամունքի տարբեր վայրեր ունեին. ներքին գավիթը նախատեսված էր օծյալ քահանաների համար, իսկ արտաքինը՝ երկրային մարդկանց (Եզ.10։3-5; 44։15-19)։ Օծյալ քահանայության դասը ներկայացնում էր Եհովայի շահերը և պարտավոր էր Աստծու խոսքը սովորեցնելով՝ կարգավորել և կազմակերպել երկրային բաժին ունեցող ժողովրդի կենսագործունեությունը (Ել.25:22; Ղև.16:2; Մաղ.2:7):

Այսինքն՝ այս դասի հետ Եհովան ուներ մի առանձին հավելյալ «թագավորական ուխտ» (համաձայնագիր Աստծու ժողովրդի երկրային հատվածին առաջնորդելու համար): Միայն նրանք կարող էին Եհովայի Արքայությունում (որ Իսրայել պետությունն էր) Եհովայի անունից ղեկավարել Նրա ժողովրդին և ուղիղ կապ պահել Աստծու հետ՝ սուրբ ոգու զորության միջոցով (Թվ.18:20-23; 2Օր.18:1,2, Հեսու 13:33): Քահանայական ցեղի այս դիրքը Քրիստոսի ապագա երկնային իշխանակիցների նախատիպն էր՝ Աստծու ապագա երկնային քահանաների հայտնության նախօրինակը (Հյտ.20:6):

Թլփատված հեթանոսները ևս հին Իսրայելի «մաս» էին կազմում, պատկանում Եհովայի ժողովրդի «երկրային» հպատակների դասին (ևս ունեին հողային «բաժին» և բնակության վայր Իսրայելի «երկրային» ցեղերի մեջ, ունեին նույն իրավունքն ու պարտականությունները ՄՕ-ի առջև և երկրպագում էին Եհովային տաճարի արտաքին բակում, Թվ.15։15,16)։ Ինչպես և մնացած երկրային Իսրայելը՝ նրանք միայն օծյալ քահանայության մեջ ներառված չէին. լոկ Ղևիի օծյալ ցեղը կարող էր ծառայել տաճարի ներքին գավիթում: Այդպիսին էր կարգը ՀԿ-ի ժամանակ:

Սակայն Քրիստոսի գալով այս կարգը պետք է փոխվեր. «եկվորների» դաս ՆԿ-ում նախատեսված չէր. նրանք կարող էին մտնել ինչպես ապագա «երկրային» (Եզ.47:21-23), այնպես էլ «երկնային» հույսի մարդկանց կազմ՝ որպես Քրիստոսի 144000 իշխանակիցներ (Ես.56։3–7; 66։20,21; Հյտ.1։6)։ ԴԸ սովորեցնում է, որ իբր «եկվորները» երկրային հույսի Մեծ Բազմության խորհրդանիշն են, բայց ինչպես տեսնում ենք, Ս.Գրքի մեջբերված տեքստերը այլ բան են սովորեցնում (քանի որ Եհովան եկվորների համար ծրագրել էր ոչ միայն երկրային, այլ նաև երկնային կյանքը, ուստի նրանք ոչ մի կերպ չեն կարող լինել սոսկ երկրային հույսի ՄԲ-ի խորհրդանիշը):

Այսպիսով, Եհովան ՀԿ-ի Իր ժողովրդին իսկապես բաժանել էր երկու «հոտի», բայց Ո՛Չ հրեաների և հեթանոսների, այլ երկնայինի (օծյալ քահանաներ) և երկրայինի (բոլորը, ներառյալ եկվոր հեթանոսները):

Փաստարկ 3). Եհովան ՆԿ-ի Իր քրիստոնյա ժողովրդին բաժանել էր երկնային և երկրային ծառաների, ոչ թե հրեաների և հեթանոսների: Հիսուսը խոսեց Եհովայի ժողովրդի և՛ ապագա երկրային բնակիչների (ոչխարներ Քրիստոսի աջ կողմում), և՛ երկնային կառավարիչների մասին (իր կրտսեր եղբայրներ, Մտ.5:5; Ղկ.22:30 Մտ.25։31-39)։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև թե՛ ՀԿ-ում, թե՛ ՆԿ-ում Աստծու ժողովրդի կառուցվածքը արտացոլում էր Եհովայի սկզբնական նպատակը երկրի վրա ողջ մարդկության համար: Այսինքն, երկրի բոլոր բնակիչները պետք է հնազանդվեն երկնային իշխանությանը, որն Ադամը մերժեց, բայց ինչին կհամաձայնի Երկրի բնակիչների մեծ բազմությունը (Հյտ.7:9-17):

Աստծու ծրագրի տարբերությունը՝ մինչ Ադամի մեղքը և դրանից հետո, լոկ այն է, որ մինչ անկումը Եհովան ծրագրել էր մարդկանց օգնել մեկ քերովբեի միջոցով: Իսկ անկումից հետո Նա որոշեց այդ նպատակը այլ կերպ իրագործել. ի օգնություն Քրիստոսի՝ հավաքել երկնքում 144000 քրիստոնյաների, որոնք Իր Որդու գլխավորությամբ կկառավարեն Երկիրը (Հյտ.14։1-5; 20։6)։ Ե՛վ ՀԿ-ում, և՛ ՆԿ-ում օծյալ հոգևոր քահանայության դասի հետ Եհովան հատուկ լրացուցիչ «թագավորության ուխտ» կնքեց, որը պարտավորեցնում էր նրանց Իր հետ մերձ հարաբերության շնորհիվ՝ սուրբ ոգու օգնությամբ առաջնորդել Իր ժողովրդին և սովորեցնել Իր խոսքը բոլոր ժողովների քրիստոնյաներին (Ղուկ:22։30; Գծ.16։4; 1Հով.2։20-27; 2Պետ.1։20-21; Եբր.13։17)։ Ապագայում նրանք կօգնեն Երկրի մարդկությանը հասնել հոգևոր կատարելության (Եբր.11:40):

1-ին դարում բոլոր ջրում մկրտվողները օծվում էին։ Բայց առաքյալների մահով այդ հրաշքը դադարեց. այն սպառեց իրեն, քանի որ ոչ բոլոր քր.յաներն էին ճիշտ օգտագործում ՍՈ պարգևը՝ մնալով մանուկ կամ հեռանալով աշխարհ (1Կոր.3:1-3; 2Տիմ.4:10): Այսօր օծումով նշվում են լոկ նրանք, ովքեր ըստ Եհովայի, կարող են ճիշտ օգտագործել այդ պարգևը՝ ի շահ Նրա (Մտ.7։6; 7.75 վիդեո)։ Փաստորեն Եհովան քրիստոնեական ժողովը բաժանել է 2 «հոտի», բայց Ո՛Չ հրեաների և հեթանոսների (Եհովան անաչառ է), այլ երկնայինի (օծյալ քհնյ.ություն) և երկրայինի (մնացյալ քր.յաները, անկախ ազգությունից, ովքեր պետք է լսեն օծյալ քահանայությանը: Ապողոսը, օրինակ, Ս.Գրքում երևում է որպես Եհովայի ժողովրդի երկրային ներկայացուցիչ. նա լոկ Հովհաննեսի մկրտությունն էր ստացել, Գծ.18:24,25):

Իսկ եթե խոսենք 1Պետ.2:9,10-ի մասին, որտեղ ասվում է, թե իբր բոլոր քր.յաները ընտրյալ ցեղ են, թագավորական քահանայություն, սուրբ ազգ, կամ բոլոր քր.յաները օծված են, ինչպես պնդում են որոշ եկեղեցիներ — ապա խնդիրն այստեղ «արքայական քահանայություն» արտահայտության թարգմանության մեջ է: Պետրոսի խոսքերը դժվար է հասկանալ, եթե դրանք չդիտվեն Արարչի ծրագրի համատեքստում: Ինչպես արդեն նշվեց, Աստված նախ մարմնավոր Իսրայելի համար հայտարարեց քահանաների թագավորության և սուրբ ժողովրդի ստեղծման մասին, Ել.19:6.«Ինձ համար դուք քահանաների թագավորություն և սուրբ ազգ կդառնաք»:

Այսինքն, Աստված նախատեսեց, որ Իսրայելը դառնա մի համայնք, որտեղ օծյալ քհնյ.ության հմուտ ղեկավարությամբ կձևավորվի սուրբ մի ազգ (Մաղ.2:5-7): Բայց քանի որ Իսրայելը չդարձավ Եհովայի ուզած քահանաների թագավորությունը և սուրբ ազգը, Աստված այդ դերը փոխանցեց քր.յաներին. այդուհետ, Քրիստոսի միանգամյա զոհի սրբագործմամբ բոլոր ազգերը, ովքեր ընդունում են Քրիստոսի զոհը և հետևում նրան, Աստծու աչքում հանդիսանում են քահանաների թագավորություն և սուրբ ազգ, այսինքն քրիստոնեական ժողով, որտեղ կա նոր օծյալ հոգևոր քահանայություն և սուրբ ազգ (1Պետ. 2:5; օծյալները կազմակերպում են Աստծու խոսքի ուսուցումը, իսկ մնացած քր.յաները տարածում սովորածը, 2Տիմ.2:2):

Նրանք ընտրված են Աստծուց՝ հռչակելու Իր փառքը ողջ Երկրով, ինչը նախկինում իսրայելացիները պետք է անեին, բայց չարեցին (2Օր.4:5-8): Եթե Պետրոսի խոսքերը ըստ էության բացենք, ապա​​ 1Պետ.2։9-ը կհնչի այսպես. «Բայց դուք «ընտրյալ սերունդ եք՝ Աստծու քահանաների և սուրբ ժողովրդի թագավորություն», որպես բաժին վերցված Եհովայի համար՝ հռչակելու խավարից դեպի իր սքանչելի լույսը ձեզ Կանչողի գերազանցությունները»։ Այսինքն, Պետրոսը այստեղ փաստորեն մեջբերում է Ել.19:6-ի Մովսեսի խոսքերը և բացատրում, որ հիմա այդ ֆունկցիան, որ չկատարեց Իսրայելը, փոխանցվում է քրիստ. ժողովին՝ բաղկացած օծյալների փոքր հոտից և նրան լսող ժողովից՝ Եհովայի երկրային ոչխարներից:

Փաստարկ 4) Քավությամբ Հիսուսը կհաշտեցնի նրանց Եհովայի հետ և կմիավորի մեկ հոտի մեջ, իսկ հրեաներ և հեթանոսներ կլինեն և՛ երկնքում, և՛ երկրի վրա:
Շատերը համարում են, որ փոքր հոտի և այլ ոչխարների զրույցում Հիսուսը երկու «գավիթները» նկատի ունի՝ հրեաների և հեթանոսների (իբր հեթանոսները ևս կմիանան Իսրայելին՝ երկրպագելու Եհովային): Բայց նրանք մոռանում են, որ իրականում տաճարը հեթանոսների համար առանձին գավիթ սկզբունքորեն չուներ. հեթանոսներն ու հրեաները երկրպագում էին Եհովային նույն՝ արտաքին գավիթում: Եվ եթե նաև Աստվածաշնչի համատեքստը ուշադիր դիտարկենք, թե ո՞ւմ պետք է Քրիստոսը միավորի մեկ հոտի մեջ, ապա պարզ կդառնա, որ նա խոսում էր ոչ թե հրեա և այլ ազգությունների քր.յաների, այլ քր.յաների տարբեր նշանակումների մասին (երկնային և երկրային նշանակումներ).

Հով.10:16-ում ասելով, որ ես նաև այլ ոչխարներ ունեմ, որոնք այս գավիթից չեն, Հիսուսը հիշեց Եհովայի տաճարի կառուցվածքը, որը երկու գավիթ ուներ՝ ներքին (օծյալ քահանաների համար) և արտաքին, որտեղ Աստծուն երկրպագում էին երկրային բաժին ունեցող մարդիկ (2Տրգ.33:5; Եզ.10:3-5; 44:17-19): Այսինքն, Քրիստոսը բազմազգ քրիստոնեական համայնքի մեջ Աստծու համար պետք է գտներ ոչ միայն երկնային քահանաներին (իր հոգևոր «հարսնացուին», Հյտ.20:6), այլ նաև նրանց, ովքեր հավերժ պետք է ապրեն երկրի վրա (Մտ.5:5; 25։31-39)։ Որտեղի՞ց գիտենք, որ Հիսուսը ցանկանում էր միավորել երկնային և երկրային քրիստոնյաներին։

Եփ.1։9,10-ում Պողոսը բացատրում է, որ Հիսուսը պետք է միավորի երկու խմբի՝ երկնքում և երկրում եղողներին: Գուցե մտածենք, թե խոսքն այստեղ մարդկանց և հրեշտակների միավորման մասին է, որ մինչ մարդկանց արարումը ապրում էին երկնքում։ Բայց Կող.1:20-ում Պողոսը բացատրում է, որ Եհովան հաշտեցրեց Իր հետ և՛ երկրային, և՛ երկնային բաները: Մինչդեռ հրեշտակները փրկանքի և Աստծու հետ հաշտվելու կարիք չունեն (փրկանքը լոկ մեղավոր մարդկանց համար է): Ուստի խոսքը երկրից երկինք վերցված մարդկանց և դրախտ երկրի ապագա բնակիչների մասին է, ովքեր մեղքի պատճառով ունեն փրկանքի և Աստծու հետ հաշտվելու կարիք (Հռ.3:23; 5:12):

Ուստի, ըստ Եփ.1։10-ի և Կող.1։20-ի՝ Հիսուսը կմիավորի «փոքր հոտի ոչխարներին» (ներքին գավիթ) և «այլ ոչխարներին» (դրսի գավիթ) Եհովայի մեկ ընդհանուր հոտի մեջ։ Թե՛ երկնայինների, թե՛ երկրայինների մեջ կլինեն և՛ հրեաներ, և՛ հեթանոսներ. Եհովան կողմնակալ չէ և չի նայում ազգությանը (Գծ.10:34,35), այլ դիտում է, թե Իր ծառաներից այս համակարգում ովքեր են կարողանում հաղթել մեղքին՝ դառնալով Իր Քրիստոսի պես, որպեսզի մեղքի դեմ տարած հաղթանակի համար պարգևատրի այդ առաջնեկներին՝ շնորհելով նրանց հարությունից հետո Իր և Քրիստոսի կողքին ապրելու առանձնաշնորհում։ Իսկ մնացած մյուս ոչխարներին Աստված հարություն կտա Միլենիումում՝ հնարավորություն շնորհելով ապրել դրախտային Երկրի վրա և Քրիստոսի չափահասությանը հասնել (տես 7.56 վիդեոն):

Մնաց լոկ հավելել, որ երկրային քր.յաների մասին գիտելիքը Եհովան բացել է եղբայր Ռատերֆորդին 1933-35թթ.-ին, ինչի մասին էլ նա հայտարարեց իր «Մեծ բազմություն» ելույթում՝ Հյտ.7։9,10-ի հիման վրա: Թեպետ Ռատերֆորդը սխալվում էր՝ կարծելով թե արդի Ե.վ.ների ՄԲ-ը պիտի վերապրի Արմագեդոնը, ինչը հակասում է Ս.Գրքին (Եբր.9:27; Հյտ.14:13), սակայն նշելով, որ ՄԲ-ը երբեք չի մեռնելու, նա ըստ էության իրավացի էր, քանի որ ՄԲ-ը Երկրի բնակիչների այն խումբն է, որը 1000 տարվա ավարտից հետո դիմադրելու է Սատանայի վերջին փորձությանը և մոտենալով կյանքի ծառին՝ 1000-ամյայից հետո ստանալու է Եհովայի հավիտենական Արքայություն մտնելու իրավունք (Հյտ.20:7-10; 21:3,4; հմմ.7:9-17): Ուստի և ստացվում է, որ ՄԲ-ը իրոք երբեք չի մեռնելու։

Ահա և այն ամենը, ինչ բավարար է, որպեսզի ճիշտ ըմբռնենք Եհովայի երկու հոտերի իմաստը.
1) Սկզբում Եհովան ծրագրել էր մարդկանց համար երկնային ղեկավարություն (երկրային իրերի համակարգը բաժանել 2 խմբի՝ երկնային կառավարիչների և երկրային հպատակների)։ Ուստի ՀԿ-ի և ՆԿ-ի Իր ժողովրդին՝ ըստ նշանակության՝ Նա բաժանել էր 2 դասի՝ «երկնային» (Երկրի վրա Նրա ներկայացուցիչները կամ օծյալները) և երկրային (ժողովուրդ, որն ունի օծյալների առաջնորդության կարիքը, հմմ.Եբր.13։17; 1Հով.2։20.27)։

2) Քրիստոսի զոհը հաշտեցնում է Աստծու հետ և՛ երկրից վերցված երկնայիններին, և՛ ապագա դրախտային մոլորակի բնակիչներին (Եփ.1:9,10; Կող.1:20):

Եհովան կիրականացնի այս ծրագիրը՝ հավաքագրելով 144000 քր.յաների Քրիստոսի երկնային կառավարության համար, որոնք պատվի կարժանանան ապրելու երկնքում՝ Եհովայի և Նրա Քրիստոսի մոտ (փոքր հոտ, քանզի թվով քիչ են)։ Իսկ մնացած մարդկությունը (այլ ոչխարների անհաշվելի մեծ բազմությունը) կկարողանա վայելել դրախտային կյանքը երկրի վրա երկնային կառավարիչների առաջնորդության ներքո, ինչպես որ Եհովան մարդկության համար ծրագրել էր սկզբում (Հյտ.20։6; 21։3,4)։

Հուսով ենք այս նյութը օգտակար կլինի ծառայության մեջ, եթե մեզ հանդիպեն մարդիկ, ովքեր հարցեր կունենան փոքր հոտի և այլ ոչխարների վերաբերյալ։

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

80. «ԿԱՄ ԴՈՒՔ ԱՄԵՆ ԻՆՉ ԳԻՏԵՔ, ԿԱՄ ՍՈՒՏ ՄԱՐԳԱՐԵՆԵՐ ԵՔ» ԱՅԴՊԵ՞Ս Է ԱՐԴՅՈՔ

Текст на армянском языке  к  видео1.84 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.80

Ի՞նչ են նշանակում «դուք ամեն ինչ գիտեք» 1Հով.2:20,27-ի խոսքերը:

Շատերը 1Հով.2:20,27-ի հետ կապված՝ հարցնում են. «Եթե օծյալներն ամեն ինչ գիտեն, ապա ինչո՞ւ ԴԸ ուսմունքներում այդքան սուտ կա: Օրինակ՝ 1914 թիվը, օծյալների կրկնակի սերունդը, Արմագեդոնի կանխագուշակումը 1925-ին , Միլենիումի սկսումը 1975-ին և այլն։ Հնարավո՞ր է, որ սուրբ ոգին (ՍՈ) սխալ սովորեցնի օծյալներին։ Իսկ գուցե ի սկզբանե ԴԸ օծյալներ չե՞ն եղել։ Եվ ինչո՞ւ են ԴԸ Կառավարիչ Մարմնի (ԿՄ) ներկա օծյալները գրում, որ անկատար են և կարող են սխալվել։ Ի՞նչ կապ ունի անկատարությունը, եթե ամեն ինչ ճշտորեն սովորեցնողը ՍՈ է: Նախապես զգուշացնենք, որ մենք՝ ՊԱ-ի Ե.վ.-ներս, համաձայն չենք 1Հով.2:20,27-ի խոսքերի ԴԸ վերլուծության հետ։ Ինչու՝ կիմանանք այս դասից:

Որպեսզի հասկանանք 1Հվ.2.20,27-ի իմաստն այն մասին, թե օծյալները գիտեն ԱՄԵՆ ԻՆՉ և կարիք չունեն այլ ուսուցիչների՝ հարկ է պատասխանել 5 հարցի. 1) Ճի՞շտ է Ս.Գրքի տեսակետից՝ ԴԸ և այլ քր-ների կասկածելի ուսմունքները ԿԵՂԾ անվանել, իսկ իրենց՝ ՍՈՒՏ ՄԱՐԳԱՐԵ: 2) Ի՞նչ են նշանակում 1Հվ. 2.20,27 խոսքերը ըստ Ս.Գրքի: 3) Ճի՞շտ է ենթադրել, քանի որ Ռասելը, Ռատերֆորդը և ԴԸ մյուս եղբայրները չգիտեին ԱՄԵՆ ԻՆՉ, ապա, ըստ 1Հվ.2:20,27-ի, նրանք օծված չէին 4) Եթե ներկայիս ԿՄ հայտարարում է, որ ԱՄԵՆ ԻՆՉ ՉԳԻՏԵ և կարող է սխալվել՝ նշանակո՞ւմ է դա, որ նրանք օծված չեն: 5) Ինչո՞ւ չարժե 1914-ի և այլնի առումով Ե.վ-ների մասին ասել, որ նրանք ՍՏՈՒՄ են և վրդովվել, որ չեն տեսնում ԴԸ սխալները։ Սկսենք 1-ին հարցից.

1) Ճի՞շտ է Ս.Գրքի տեսակետից՝ ԴԸ կասկածելի ուսմունքները ԿԵՂԾ անվանել, իսկ իրենց՝ ՍՈՒՏ ՄԱՐԳԱՐԵ:
Սկսենք ՍՏԻ և ՍԽԱԼԻ տարբերության բացատրությամբ, որպեսզի կարելի լինի առարկել հակառակորդներին, ովքեր մեղադրում են ԴԸ ուսուցիչներին ստի մեջ և նրանց սուտ մարգարե անվանում։ Ըստ բառարանների՝ «սուտը» ճշմարտության գիտակցված/դիտավորյալ խեղաթյուրումն է՝ մոլորեցնելու և անձնական շահի համար»։ Իսկ «սխալը՝ ակամա շեղումն է ճիշտ արարքներից, գործերից, մտքերից, ուսմունքներից և այլն»։ Ինչպես տեսնում եք, ստի և սխալի տարբերությունն այն է, որ ստախոսը միտումնավոր խեղաթյուրում է տեղեկությունը, իսկ սխալվողը՝ ակամա. սխալմամբ, թյուրիմացության կամ տեղեկության պակասի պատճառով (նա նպատակ չունի որևէ մեկին մոլորեցնել անձնական շահի համար):

Ուստի, թեև ստի և սխալի հետևանքը կարող է նույնը լինել (մենք կարող ենք սխալ գործել թե՛ ստի և թե՛ սխալի պատճառով), սակայն Եհովայի արդարադատության կշեռքի վրա նրանց կշիռը տարբեր է. դիտավորյալ մեղքը, նաև սուտը՝ Աստված պատժում է խստորեն։ Իսկ սխալը կամ ճշմարիտ տեղեկության ակամա խեղաթյուրումը («տգիտության մեղքը»)՝ ներվում է (Թվ.15:22-28,30; Եզ.33:1-6; Գրծ.5:1-10): Այդ պատճառով էլ Քրիստոսի զոհը տարածվում է քրիստոնյաների անցյալում գործած անգիտության մեղքերի և հետագայում՝ ոչ գիտակցված մեղքերի վրա (մարմնի թուլություն, թյուրըմբռնում և այլն): Այն չի վերաբերում Աստծու պատվերները մտածված խախտողներին (Հռ.3:23-25; Եբր.10:26,29): Ուստի՝ սուտը ճշմարտության կանխամտածված խեղաթյուրումն է՝ անձնական շահի համար, իսկ սխալը՝ ոչ դիտավորյալ մոլորությունը:

Եթե քր.յան ազնվորեն տքնելով՝ ուսումնասիրում է Ս.Գիրքը, բայց իր անկատար մտքի առանձնահատկությունների պատճառով, սխալ հասկանում աստվածաշնչյան որոշ ուսմունքներ, բայց անկեղծորեն հավատում, որ իր սովորածը աստվածաշնչյան ճշմարտություն է՝ այդ դեպքում նա չի մեղանչում Աստծու դեմ. Ս.Գրքի նրա սխալ ըմբռնումն ու համոզմունքները այս դեպքում ներելի են, և այդ սխալ գիտելիքը, որ նա կիսում է ուրիշների հետ՝ սուտ չի համարվում (հմմ. Հռ.14:1-6; 22.23): Ամրագրենք այս միտքը, քանզի այն դասի ողջ ընթացքում պետք է լինելու մեզ:

Այժմ հարց. եթե մարդ վկա չի եղել որևէ բանի, կարո՞ղ է տարբերել ով է դրա մասին կանխամտածված սուտ ասում, իսկ ով՝ սխալվում: Իհարկե՝ ոչ: Ինչո՞ւ։ Որովհետև հայտնի չէ լուրը հայտնողի մտադրությունը: Իսկ մենք, անկատար մարդիկս, սրտի մեջ նայելու և մտքերը կարդալու ունակություն չունենք, որպեսզի պարզենք խոսողի իրական մտադրությունը. ստում է մարդը, թե սխալվում՝ միայն Եհովան և Քրիստոսը կարող են իմանալ, որոնք ունեն այդ ունակությունը (1Սամ.16:7; Ղուկ.6:8), ինչպես նաև Աստծու օծյալները, որոնց այդ պահին ՍՈ խոսեցնում է (դա էր պատճառը որ Պետրոսը բացահայտեց Անանիայի և Սափիրայի ստախոսությունը, Գրծ.5։1-3)։

Այսօր նման հրաշքներ չկան, ուստի ոչ ոք իրավունք չունի միտումնավոր խեղաթյուրման փաստարկով ստի մեջ որևէ մեկին մեղադրել, եթե ինքը վկա չի եղել այդ իրադարձությանը կամ ինֆորմացիայի աղբյուրին (Ամոս 4:13; 1Կոր.4:3-5): Վառ օրինակն այն բանի, որ Ադամի մահկանացու ժառանգներից ոչ ոք ի վիճակի չէ հիմնավորել այս կամ այն ​​հանցանքի ճշգրիտ մտադրությունը (պատճառը)՝ նկարագրված է Աստվածաշնչում. մեզնից ո՞վ չի կարդացել Քրիստոսի մահապատժի պատմությունը, թե ինչպես են 1-ին դարի Ե.վ. հովիվները ծաղրում և փափագում սպանել նրան: Ու կարդալով՝ մենք համարել ենք, որ նրանք դա մտածված են անում՝ ինքներս մեզ բացատրելով նրանց հնարավոր մտադրություններն այսպես.

նրանք հալածում էին Քրիստոսին՝ վախենալով, որ Հիսուսը կփչացնի արդարի իրենց համբավը; իրենց էլիտար դիրքը կսասանվի, և կկորցնեն շահավետ կարգավիճակը. սա բխում է հենց իրենց խոսքերից (Մտ.26:3-5; Հով.12։19,42)։ Այսինքն, մեզ համար հովիվների դիտավորությունը Քրիստոսի դեմ՝ ակնհայտ է։ Սակայն Գրծ.3:12-17-ը պարզաբանում է, որ Եհովայի տեսակետից՝ 1-ին դ. հովիվները Քրիստոսին սպանեցին ԱՆԳԻՏՈՒԹՅԱՄԲ, ՈՉ ԴԻՏԱՎՈՐՅԱԼ: Այսինքն դա արեցին ելնելով ԻՐԵՆՑ ՀԱՎԱՏԻՑ և պատմական այդ պահի իրենց համոզմունքից, ինչը ներելի է (նրանք անկեղծորեն հավատում էին, որ Հիսուսը թշնամի է Աստծուն և մերժելով նրան՝ իրենք հաճեցնում են Աստծուն, հմմ Հով.16։2, Հռ.14։22,23)։ Ահա թե ինչու հարությունից հետո Աստված այս հովիվներին Քրիստոսին ընդունելու ևս մեկ հնարավորություն տվեց, ու շատերը դարձի եկան (Գրծ.6:7):

Գուցե մենք վրդովվենք.. «Բայց ինչո՞ւ նրանք չէին հավատում, որ Քրիստոսն Աստծու առաքյալն է։ Չէ՞ որ նա նրանց այդքան հրաշքներ ցույց տվեց: Եթե ես լինեի այն ժամանակ, երբեք չէի ուրանա Քրիստոսին»։ Շատերը հենց այսպես են մտածում։ Եվ սակայն այդ ինչպե՞ս եղավ, որ հովիվները չկարողացան տեսնել ակնհայտը։ Աստված Պողոսի միջոցով բացատրում է, որ դա Եհովան թույլ տվեց (Նա որոշակի ժամանակով փակեց նրանց աչքերը, ուստի դեպքերի նրանց ըմբռնումը գոցվեց, որպեսզի Հիսուսը կարողանար զոհաբերել իրեն և փրկել ԲՈԼՈՐԻՆ մեղքից և մահից (Հռ.11:25;32): Եվ Քրիստոսի մահապատժում հովիվների անմեղության Աստծու այս հայտնությունը Գրծ.3:17-ից՝ չի կարող մեզ չսթափեցնել.

եթե Ավետարանը ձեռքներիս՝ սխալվեցինք հովիվների մեղադրանքում, թեև թվում է նրանց դիտավորությունն ակնհայտ էր, ԱՌԱՎԵԼ ևս, չենք կարող ճիշտ որոշել՝ մարդը ստում է, թե անկեղծորեն սխալվում, երբ չգիտենք նրա մտադրությունը: Ուստի ոչ ոք ունակ չէ որոշել ԴԸ ԿՄ-ը ստո՞ւմ է՝ տարօրինակ ուսմունքներ տարածելով, թե՞ մոլորված է (եղբայրները մտածվա՞ծ են խեղաթյուրում ուսմունքը, թե՞ սխալվում են՝ կարծելով թե ճիշտ են, Հռ.14:1-6,22,23): Ուստի ոչ ոք իրավունք չունի նրանց անվանել ՍՈՒՏ մարգարե՝ դիտավորյալ և եսասիրական նպատակով Աստվածաշունչը աղավաղող: Առավել ևս, որ չկատարված մարգարեությունը մարգարեի խաբեության ցուցիչ չէ. հիշեք Հովնանին, որի կանխատեսումը Նինվեի մասին չիրականացավ: Կողքից դիտողը 100% վստահությամբ կպնդեր, որ Հովնանը սուտ մարգարե է, քանզի նրա ասածը չկատարվեց։

Հիշենք նաև, որ Եհովան անձամբ կարող է հետաձգել մարգարեության կատարումը կամ չեղարկել այն՝ փոփոխություն տեսնելով մարդկանց սրտերում, (Ամբ.2։3; Եր.18։7–10)։ Հարց է առաջանում, իսկ 2Օր.18։22-ը՞։ Շատերը այս համարով մեղադրում են ԴԸ ստի մեջ, իսկ ԿՄ-ին հռչակում սուտ մարգարե. 2Օր.18:22. «Եթե մարգարեն խոսի Եհովայի անունից, և այդ խոսքը չկատարվի, դա Եհովայի ասած խոսքը չէ։ Մարգարեն հանդգնությամբ է խոսել։ Նրանից չվախենաս»: Այստեղ խոսքն այն մասին է, որ երբեմն Աստծու մարգարեությունները չեն կատարվում ոչ թե այն պատճառով, որ Եհովան չեղարկում է դրանք, այլ որ Աստծու մարգարեների մեղանչական բնույթը սեփական սրտի երազանքը կարող է որպես Եհովայից եկող լուր ներկայացնել (Եր.23:16):

Եթե Աստծու մարգարե կոչվածի ասածը չի կատարվում, նրանից պարզապես պետք չէ ՎԱԽԵՆԱԼ (հնում մարգարեներից վախենում էին, քանզի Եհովայի անունից ասված նրանց բոլոր անեծքներն իրականանում էին, Հեսու 4։14; 2Թագ.2։24)։ Իսկ թե մարգարեն չարամտորեն է աղավաղել Աստծու խոսքը ինչ-որ շահից ելնելով, թե ոչ՝ միայն Եհովան կարող է իմանալ: Ուստի 2Օր.18։22-ում ՉԻ ասվում, որ եթե մարգարեի խոսքը չիրականացավ, ուրեմն նա անկասկած սուտ մարգարե է (չարամիտ ստախոս)։ Դեռ ավելին, կանխագուշակման կատարումն ինքնին չի ապացուցում, որ մարգարեն Եհովայից է։ Դա է մատնանշում 2Օր.13։1-5-ը.

Եթե քո միջից մարգարե կամ երազահան հայտնվի և քեզ նշան կամ նախանշան տա, ու այն նշանը կամ նախանշանը, որի մասին նա քեզ ասել է, կատարվի, և նա քեզ ասի՝ «եկ գնանք ուրիշ աստվածների հետևից, որոնց դու չես ճանաչում, և ծառայենք նրանց», ապա այդ մարգարեի կամ երազահանի խոսքերին չլսես, որովհետև ձեր Աստված Եհովան ստուգում է ձեզ, որ իմանա, թե արդյոք ամբողջ սրտով ու ամբողջ հոգով եք սիրում ձեր Աստված Եհովային։ Միայն ձեր Աստված Եհովայի հետևից գնացեք, նրանից վախեցեք, նրա պատվիրանները պահեք, նրա ձայնին լսեք, նրան ծառայեք և նրանից կառչեք։ Այդ մարգարեն կամ երազահանը պետք է մահվան մատնվի, քանզի նա ձեր Աստված Եհովայի դեմ ապստամբություն է հրահրել…

Ուստի, մարգարեն Աստծուց է, թե ոչ՝ պետք է որոշել ոչ թե ըստ նրա ասածի կատարման կամ չկատարման, այլ թե նա լսողներին հեռացնո՞ւմ է Եհովայից, թե ոչ։ Եթե ​​նա կոչ է անում բացի Եհովայից կամ Նրա փոխարեն՝ երկրպագել այլ մեկին, ուրեմն որքան էլ գրավիչ լինեն նրա ելույթները և ասածները ճշտորեն կատարվեն՝ լսել նրան պետք չէ, քանզի այն ուսուցիչը, ով լսողին հեռացնում է Եհովայից — միանշանակ Եհովայից չէ (ճշմարիտ Աստծուց չէ): Ի՞նչ ունենք ըստ 1-ին հարցի.
Ա) Եհովայի մարգարեների ասածները կարող են չկատարվել, քանի որ Եհովան ինքը կարող է դրանք հետաձգել կամ չեղարկել, կամ՝ որովհետև մարգարեն ասել է ոչ թե Աստծու, այլ իր սրտի մտածածը (Հովնան 3:10; 4:1; Եր.18:7-10; 23։16)։

Բ) Լինի ԴԸ ԿՄ-ը, թե այլ քր.կրոնի առաջնորդ (քանի որ չենք կարող որոշել նրանց ԴԻՏԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆԸ, երբ մեզ թվում է, թե նրանք նենգափոխում են Աստծու խոսքը)՝ մենք չպետք է ոչ մեկին մեղադրենք ճշմարտությունը մտածված խեղաթյուրելու մեջ և սուտ մարգարեի «պիտակ կպցնենք» (գուցե նրանք մոլորվում են): Գ) Մենք կարող ենք սոսկ որոշել՝ համաձա՞յն են Ս.Գրքին այդ առաջնորդի խոսքերը, թե ոչ (Գրծ.17:11; Հռ.14:1-6,22,23):

Դ) Եթե վստահ ենք, որ ճիշտ ենք և կարող ենք դա հիմնավորել Ս.Գրքով, ապա լավ է մտածել, որ ուսուցիչը ավելի շուտ սխալվում է, ցույց տանք սխալը և առաջարկենք ուղղումն ըստ Աստվածաշնչի: Միշտ հիշենք, որ ինքներս ևս կարող ենք սխալվել (Մտ.7:2; 1Կոր.4:3-5; Հռ.12:17):

Ե) Իսկ եթե ԿՄ-ին մեղադրում են Եհովայի հակառակորդները, ովքեր դեռ լավ չգիտեն Գրությունները և սուտն ու սխալը իրարից չեն տարբերում՝ կարելի է նրանց քարոզել և սրտին մոտ չընդունել նրանց մեղադրանքը (Ժող.7:21,22; Գաղ.6:10): Մեկը գուցե հարցնի. «Հապա ինչո՞ւ Հիսուսը Մտ.24:24-ում սուտ մարգարե և սուտ քրիստոսներ անվանեց նրանց, ումից հարկ է խուսափել: Որովհետև Հիսուսը հստակ գիտեր այն մարդկանց ի հայտ գալու մասին, ովքեր ճշմարտությունը խեղաթյուրելով՝ փորձելու էին ԳԱՅԹԱԿՂԵԼ Եհովայի ժողովրդին և մղել ոմանց դադարեցնել ճշմարիտ Աստծու շահերը առաջ տանել: Ս.Գիրքը նրանց նաև կոչում է սուտ առաքյալներ՝ սատանայի ծառաներ (2Կոր.11:13-15):

Իսկ մենք, որ չգիտենք մարդկանց մտադրությունները և թե ինչ նպատակով են նրանք դառնում Աստծու խոսքի ուսուցիչ՝ կարող ենք լոկ մեր մեջ գրանցել, որ նրանք լինելո՛ւ են՝ կոչելով իրենց ճշմարիտ քր.յաներ, բայց ուրիշ բան սովորեցնողներ: Ուստի պետք է լավ իմանանք Ս.Գիրքը և մերժենք այն, ինչ հակասում է Եհովայի խոսքին (Գրծ.17:11): Ոչ ավելին: Հիշեցնենք, որ մենք՝ Ե.վ.ներս, չպետք է որևէ մեկին սուտ մարգարե անվանենք կամ մեղադրենք ստելու մեջ (դա Եհովայի և Նրա Քրիստոսի արտոնությունն է): Եվ եթե՝ Գրքով դատելով՝ խոսում ենք սուտ մարգարեների կամ կեղծ ուսմունքների մասին, ապա պետք է բացատրենք, որ խոսքը նրանց մասին է, ում ուսմունքները, ՄԵՐ ԿԱՐԾԻՔՈՎ, անհամահունչ են Ս.Գրքին՝ չփորձելով որևէ մեկին ՄԵՂԱԴՐԵԼ Եհովայի խոսքը միտումնավոր կեղծելու մեջ։

Անցնենք 2-րդ հարցին.
2) Ի՞նչ են նշանակում 1Հով.2:20,27-ի խոսքերը Աստվածաշնչի տեսանկյունից:
Մեջբերենք. 20Եւ դուք օծութիւն ունիք այն սուրբիցը եւ ամեն բան գիտէք։ 27Եւ այն օծութիւնը, որ դուք նորանից ընդունեցիք բնակվում է ձեզանում. Եւ դուք պէտք չ’ունիք որ մէկը սովորեցնէ ձեզ. այլ ինչպէս այն օծութիւնը սովորեցնում է ձեզ ամեն բանի համար, ճշմարիտ էլ է եւ սուտ չէ. Եւ ինչպէս նա սովորեցրեց ձեզ, կացէք նորանում (ԱԹ): Այս տեքստի վերաբերյալ ԴԸ սովորեցնում է, որ խոսքն այստեղ օծյալների երկնային հույսի վստահության մասին է. այսինքն, օծյալը կարիք չունի որևէ մարդու՝ իր օծման և երկնային հույսի հաստատման համար (Դիտ. 01.2016. էջ19): Իսկ ի՞նչ է ասում Ս.Գիրքը 1Հով.2:20,27-ում ՍՈ օծման իմաստի մասին: Տեսնենք.

Ինչո՞ւ է Աստված տալիս ՍՈ:
Ա) Առաքյալների օրինակները ցույց են տալիս, որ ՍՈ ստանալով, նրանք կարիք չունեին մարդկային դպրոցների, այլ ՍՈ օգնությամբ էին սովորում Աստծու գիտելիքը: Օրինակ, հեթանոսներին քարոզելու համար, Պողոսը օծվելուց հետո չգնաց Երուսաղեմ առաջին առաքյալների մոտ՝ խորհուրդ ստանալու կամ հարցնելու իր ուսուցանելիքի ճշտությունը: Այլ օծումից անմիջապես հետո գնաց Արաբիա՝ վստահ լինելով, որ ՍՈ իրեն ամեն ինչ ճիշտ է սովորեցնում (Գաղ.1:15,16): Այսինքն, Պողոսը ՍՈ ստացավ ոչ թե երկնային կյանքի վրա վստահ լինելու համար, այլ որպեսզի կարողանա ճիշտ կերպով ուսուցանել հեթանոսներին՝ առանց մարդկային ուսուցիչներից սովորելու:

Բ) Հիսուսը բացատրեց ՍՈ օգնության ՆՇԱՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ.
Հով.14:26 — Բայց օգնականը՝ սուրբ ոգին, որ Հայրը կուղարկի իմ անունով, ամեն բան կսովորեցնի ձեզ և կհիշեցնի այն ամենը, ինչ ասացի ձեզ: Հով.16:13(ԷԹ)- Երբ որ գա նա՝ Ճշմարտության Հոգին, ամենայն ճշմարտությամբ կառաջնորդի ձեզ… Հիսուսը բացատրեց, որ ՍՈ տրվում է օծյալներին ո՛չ երկնային հույսի վստահության համար: Այլ որպեսզի օծյալները և՛ իրենք կարողանան ճիշտ հասկանալ Աստծու ճշմարտությունը, և՛ ուրիշներին այն ճիշտ սովորեցնեն (2Տիմ.2:2): Իսկ ի՞նչ է նշանակում «դուք ամեն բան գիտեք» արտահայտությունը, եթե 1-ին դ. օծյալները ամեն բան չէ, որ գիտեին և սխալներ էին թույլ տալիս անգամ ՍՈ օծումից հետո: Բերենք Եհովայի վաղեմի օծյալների սխալների օրինակներ.

Օծյալ Մովսեսը սխալ հասկացավ այն միտքը, թե ինչպես է Աստված փրկելու Իսրայելին իր միջոցով (Գրծ.7։25); օծյալ Դավիթը, որ ՍՈ ուներ, սխալ հասկացավ տապանակը տեղափոխելու պահանջների կարևորությունը և Իսրայելի հաշվառումը (2Սամ.6։3; 23։2; 1Տրգ.15:3-15): Իրենց վրա ՍՈ թափվելուց հետո, Քրիստոսի առաքյալները դեռ սխալ էին հասկանում նրա մեսիականության էությունը. նրանք բոլոր հրեաների պես ակնկալում էին, որ Հիսուսը Եհովայի ժողովրդի երկրային թագավորը կլինի, կազատի Հրեաստանը Հռոմի իշխանությունից և կվերականգնի «Իսրայելի» հնագույն թագավորության պատմական սահմանները (Գրծ.1:6; ինչպես հիշում ենք, առաքյալները ՍՈ ստացան Քրիստոսի հարության օրը՝ երեկոյան, դեռ Պենտեկոստեից առաջ, Հով.20:19-22):

Առաքյալներին լրիվ պարզ չէր, որ Քրիստոսի մահը ՄՕ վերջին զոհաբերությունն է և պետք չէ այլևս ՄՕ կատարել (հրեա քր.յաները երկար տարիներ տաճար էին գնում Եհովային պաշտելու, Հռ10:4; Գրծ.21:21-26); Օծյալ առաքյալները կարծում էին, որ Եհովան դեռ մերժում է հեթանոսներին, իսկ երբ իմացան, որ ընդունում է՝ ՄՕ-ով ուզեցին, որ հեթանոսները թլփատվեն, բայց հետագայում ուղղեցին այդ սխալը (Գրծ.10:28; 34.35; գլ.15); Օծյալ Պետրոսը սխալ վարվեց հեթանոսների հանդեպ, և նրան հետևեցին մյուս օծյալները (Գաղ.2։11-14)։ Ուստի 1Հվ.2։20,27-ի խոսքերը, թե օծյալները ԱՄԵՆ ԻՆՉ ԳԻՏԵՆ, լրիվ ՉԻ նշանակում, որ Եհովայի խոսքը նրանք միշտ ճիշտ են հասկանում։ Հապա ի՞նչ նկատի ուներ առաքյալը, նշելով, որ օծյալները գիտեն ԱՄԵՆ ԻՆՉ, քանզի մարդիկ չեն նրանց սովորեցնում, այլ ՍՈ, որը երբեք չի սխալվում։

ԻՄԱՆԱԼ ԱՄԵՆ ԻՆՉ, ըստ 1Հվ.2.20,27-ի, նշանակում է իմանալ Եհովայի այն ճշմարտությունը, որ Նա հայտնում է պատմական այդ պահին — և ոչ ավելին: Օրինակ, ոչ բոլորին, այլ Պողոսին Աստված որոշեց բացահայտել, որ հեթանոսներին պետք չէ թլփատվել, և Պողոսը 100% վստահությամբ խոսեց այդ մասին. այդ հարցում նրան ՍՈ էր առաջնորդում: Լոկ ՍՈ-ով նա գիտեր ԱՄԵՆ ԻՆՉ պատմական այդ պահին։ Իսկ 98-100 թվերին Աստված որոշեց Աշխարհի Վերջի մանրամասները բացահայտել Հովհաննեսին, և այն հայտնվեց միայն նրան՝ մյուս բոլոր առաքյալների մահից հետո: Այդ կերպ Հովհաննեսը ԱՄԵՆ ԻՆՉ իմացավ Վերջի մասին, և 100%-ով վստահ էր, որ Հայտնության գրքում իր բոլոր գրածները Եհովայի ճշմարտությունն են՝ փոխանցված Քրիստոսի միջոցով (Հյտ.1:1):

Նաև, եթե 36թ. Աստված որոշեց Պետրոսին հայտնել, որ հեթանոսները ևս պետք է դառնան Իր ժողովրդի մի մասը, նա էլ այդ պահին, և ոչ ավելի վաղ կամ ուշ՝ իմացավ այդ մասին, Գրծ.10գլ.: Այսպիսով, «ամեն ինչ իմանալը» ՉԻ նշանակում, որ բոլո՛ր օծյալները գիտեն Եհովայի ՈՂՋ ճշմարտությունը. ամեն մեկին Աստված բացում է ՈՂՋԸ այն հարցում և պատմական այն պահին, որն Ինքն է որոշում։ Նաև պետք է ընդունել, որ Աստծու հայտնության որոշ երեսակներ օծյալներն ըմբռնում են ինչ-ինչ դեպքերի կատարումից հետո. օրինակ, Պետրոսը մեծ դժվարությամբ հասկացավ, որ Աստված ընդունում է հեթանոսներին: Թեև նրան ՍՈ միջոցով սովորեցնում էր հենց Եհովան, Պետրոսը երեք անգամ հրաժարվեց ընդունել Նրա խոսքը և ուտել անմաքուրը, ու մինչև չտեսավ ՍՈ հրաշքը հեթանոս Կոռնելիոսի վրա, մերժում էր Աստծու խոսքը, թեև օծյալ էր (Գրծ.10գլ; Հով.16:12):

Ուստի, ԱՄԵՆ ԻՆՉ ԻՄԱՆԱԼ, նշանակում է Եհովայի ճշմարտությունից իմանալ այն, ինչ Նա հայտնում է պատմական այդ պահին՝ կոնկրետ ծավալով և կոնկրետ հանձնարարության կատարման համար, ոչ ավելին: Հետևաբար, եթե Եհովայի օծյալը չգիտի ՈՂՋ ճշմարտությունը կամ սխալվում է ինչ-որ բանում, դա չի նշանակում, որ նա անպայման սուտ մարգարե է և ճիշտը նենգորեն աղավաղող սատանայի ծառա, այլ, որ այդ հարցը թերևս դեռ բացված չէ նրան։ Կամ, ինչպես վերում նշեցինք, օծյալը տվյալ պահին գուցե Աստծու խոսքը չի խոսում, այլ իր սրտի երազածը, ինչը բնորոշ է Ադամի բոլոր մեղավոր սերունդներին (Եր.23:16): Կարող է նշանակել նաև, որ Եհովան հետաձգել է մարգարեության կատարումը կամ նույնիսկ չեղարկել (Հովն.3։10; 4։1; Ամբ.2։3; Եր.18։7-10)։

Որպեսզի օծյալն իմանա ինչն է Աստծու ոգուց, ինչը՝ ոչ, կարիք չկա, որ նա պարտադիր ամեն ինչ իմանա։ Ասված խոսքերի կամ ցուցումների ոգու զանազանման պարգևը (1Հվ.4.1) օգնում է նրան որսալ ճշմարտությունը ոչ ճշմարտությունից և հասկանալ՝ ինչն է Աստծուց, ինչը՝ ոչ: Օծյալի համար գլխավորն այն է, որ չկորցնի օծման պարգևը Եհովայից և մինչև մահ պահի այն, քանի որ խոսքի ծառայության համար ՍՈ պարգև ստանալը ՉԻ նշանակում ինքնաբերաբար արդար դառնալ. բոլոր ժամանակների բոլոր օծյալների ամենադժվար խնդիրը այդ պարգևը ողջ կյանքում արդար գործելով պահպանելն է: Հարց է առաջանում. եթե օծյալները կարող են սխալվել, ապա ովքեր օծյալ չեն՝ ինչպես որոշեն ում լսել և որտեղ փնտրել ճշմարիտ երկրպագությունը (2Տիմ.4։3,4)։

Պարզաբանենք. չսխալվելու համար անհրաժեշտ է.
1) ընտրել Աստվածաշնչի Աստծուն, որի անունը Եհովա է, և երկրպագել Նրան Քրիստոսի միջոցով;
2) ընտրելով ճշմարիտ պաշտամունքը, պետք է սովորել տարբերել՝ ուսուցիչն իրենի՞ց է խոսում, թե՞ Աստծուց։ Ինչպե՞ս ստուգել: Ս.Գրքով. եթե մի բան կասկած է հարուցում և մեզ թվում է, թե աղավաղում կա, ապա նրա խոսքերը չպետք է ընդունել: Իսկ եթե ելույթը ըստ Եհովայի խոսքի է, կընդունենք խրատը և չենք մեղանչի, եթե անգամ սխալվենք՝ ճիշտ համարելով այն (2Օր.18:22; Ես.8:2; Գրծ.17:11; Մտ.23։1-3; 1Հով.4։1; Հռ.14։1-6, 22.23)։ Օրինակ. երբ Դավիթը ճիշտ էր խոսում և վարվում՝ նրան լսում էին։ Բայց երբ հակասում էր (օր., Աստծու օրենքին հակառակ ստիպում համրել Իսրայելը), ապա ով գիտեր Աստծու խոսքը՝ չէր ուզում ենթարկվել նրան (1Տրգ.21։1-6; 2Սմ.23։2; Գծ.5։29)։

Հարց 3).
3) ճի՞շտ է ենթադրել, քանի որ Ռասելը, Ռատերֆորդը և մյուս օծյալները չգիտեին ԱՄԵՆ ԻՆՉ (սխալներ՝ 1914, 1925, 1975 և այլն), ապա, ըստ 1Հվ.2:20,27-ի նրանք օծյալ չէին։
Իհարկե՝ ոչ։ Ինչպես հիշում ենք,
1) նույնիսկ 1-ին դարի օծյալները, որ ՍՈ ՀՐԱՇՔՈՎ տեղեկանում էին Աստծու հիմնական մտադրություններին (Հվ.14:26) — ճշմարտության շատ երեսակներ դեռ չգիտեին։ Ուստի, օրինակ, հեթանոսների թլպատման հարցը նրանք ստիպված էին լուծել Ս.ԳԻՐՔԸ ՄԻԱՍԻՆ ՈՒՍՈՒՄՆԱՍԻՐԵԼՈՎ (Գծ.15գլ.)։ Եվ համատեղ հետազոտման այդ որոշումը, որպես Եհովայի ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ, պետք է ընդունվեր բոլոր ժողովներում (Գծ.16:4):

2) ԴԸ եղբայրներին բացվում էր այն, ինչ պատմական այդ պահին Եհովան ցանկանում էր հայտնել: Ռասելն, օրինակ, հավաքեց և տեսակավորեց Աստվածաշնչի ճշմարտության ՀԻՄՈՒՆՔՆԵՐԸ, Ռատերֆորդին բացահայտվեց, որ Եհովայի ժողովուրդը բաղկացած է ոչ միայն երկնային թագավորներից և քահանաներից (օծյալներից), այլ նաև Երկրի ապագա բնակիչներից։ Եվ դա պատմական այդ պահին մեծ առաջընթաց էր: Ավելի ուշ, ԴԸ հենց ա՛յդ հիմքի վրա կարողացավ հասկանալ ժամանակակից ճշմարիտ հոգևոր տաճարի ԿԱՌՈՒՑՎԱԾՔԸ՝ երկու հոգևոր «գավիթներով» (օծյալներ և երկրայիններ), ինչը Ռասելի օրոք անհնար կլիներ հասկանալ. նրա օրոք Աստված բացահայտեց միայն օծյալ եղբայրներին, որոնք կոչված էին վերականգնել ճշմարիտ երկրպագությունը (Միք.4։1)։

Իսկ այն, որ եղբայրները ճեպելով՝ Քրիստոսի 2-րդ գալստյան իրենց սրտի երազած թվեր հաստատեցին, մի՞թե Մովսեսը նույնը չարեց, երբ փորձեց 40 տարով Եհովայից «առաջ անցնել»՝ Իսրայելի փրկության մարգարեության մեջ (Գծ.7։20-30)։ Ուստի, հիմք չկա ենթադրելու, որ ԴԸ եղբայրները, ճեպելու և որոշ ուսմունքների սխալ ըմբռնման պատճառով դադարեցին օծումից: Ավելին, այս եղբայրների ջանքերի շնորհիվ, ովքեր կանգնած էին Եհովայի պաշտամունքի վերականգնման ակունքներում, վերընթաց եղավ համաշխարհային քարոզչության կազմակերպման գործում. արդյունքում վերականգնվեց Եհովայի երկրպագությունը, ու ողջ աշխարհը հիմա գիտի ճշմարիտ Աստծու անվան մասին։ Պարզ է, որ առանց Եհովայի աջակցության, ԴԸ եղբայրները չէին հասնի սրան։

Փաստերը հստակ ցույց են տալիս, որ ԴԸ եղբայրներին, ովքեր ի կատարումն Միք.4։1,2-ի՝ մասնակցում էին Եհովայի պաշտամունքի վերականգնմանը՝ ՍՈ-ով օգնում էր Եհովան։ Համոզվելու համար փորձեք ձեր տարածքում Եհովայի երկրպագություն կազմակերպել։ Եվ կտեսնեք, որ առանց Եհովայի օգնության դա վեր է ձեր ուժից (Գաղ.2:8):

Հարց 4) Եթե ներկայիս ԿՄ հայտարարում է, որ ԱՄԵՆ ԻՆՉ ՉԳԻՏԵ և կարող է սխալվել՝ նշանակո՞ւմ է ՈՒՐԵՄՆ, որ նրանք օծյալ չեն (ըստ 1Հվ.2:20,27-ի):
Ելնելով նրանից, ինչ արդեն գիտենք — չի նշանակում. վաղեմի օծյալների փորձից արդեն պարզեցինք, որ բոլոր Ե.վ.-ները կարող են սխալվել, ներառյալ ՍՈ օծյալները: Այսինքն, ՍԽԱԼՆԵՐԸ և օծյալի ընդունումը, որ ինքը կարող է սխալվել, չի ապացուցում, որ նա կեղծ օծյալ է (չարամիտ ստախոս):

Այդ դեպքում ինչու ենք մենք՝ ՊԱ Ե.վ.ներս վստահ, որ այսօր ԿՄ-ում օծյալներ չկան: Պատճառն այն չէ, որ նրանք ԱՄԵՆ ԻՆՉ չգիտեն և ընդունում են, որ կարող են սխալվել: Այլ այն, թե ինչպես են նրանք վերաբերվում փառքին, դիրքին, իշխանությանը, շքեղությանը և այլ երկրային հաճույքներին: Նաև, ինչպես պարզվեց, շահագրգռված չեն սխալների շտկմամբ և բացառում են, որ մեկ ուրիշը կարող է նկատել իրենց սխալը և օգնել ուղղել: Բացառում են, որ Եհովան կարող է գործել նաև այլ Ե.վ.-ների միջոցով. մեկուսացած են «ցածր դասից» և չեն քննարկում հարցեր ըստ Գրությունների՝ եկած «ցածի» հասարակ քարոզիչներից: Դա գիտենք սեփական փորձից: Առավել այն մասին, թե ինչու ենք համարում, որ այսօր ԴԸ-ում խոսքի ծառայության համար օծյալներ չկան՝ պատմել ենք անօրենին վերաբերող 7.32, 7.33, 7.34 տեսանյութերի շարքում:

Եվ վերջին հարցը. 5) Ինչո՞ւ չարժե 1914-ի և այլնի առումով Ե.վ-ների մասին ասել, որ նրանք ստում են և վրդովվել, որ չեն տեսնում ԴԸ սխալները։

Հիշեք 1-ին հարցի պատասխանը Քրիստոսին մերժող հրեաների կուրության մասին. այդ Եհովա՛ն թույլ տվեց, որ նրանց սրտերը կարծրանան։ Դա համեմատեք 2Թես.2:11-ի հետ. «Դրա համար էլ Աստված նրանց մոլորության ուժ կուղարկի, որ նրանք հավատան ստին»: Այսինքն Աստված գիտի, որ անօրենը՝ ԿՄ-ը սուտն է խոսելու։ Բայց հմայվածությունը և մոլեռանդ վստահությունը ԿՄ-ին՝ Ե.վ.-ներին հնարավորություն չի տալիս սուտը սխալից և ճիշտը ճշմարտությունից տարբերել: Ըստ երևույթին այն, որ այս համակարգի վերջում Ե.վ.-ների մեծ մասը ԿՄ-ի մոլեռանդ երկրպագուն է լինելու՝ Եհովան պատահականորեն չէ՛ թույլ տալիս. Նրան դա անհրաժեշտ է 144000-ի վերջին անդամներին հայթայթելու համար (հմմ. Հյտ.11։1-6)։

Բայց կգա ժամանակ, երբ Եհովան նրանց կօգնի սթափվել. 144000-ի երկինք հեռանալուց հետո, Եհովայի ժողովրդի լրացուցիչ սնուցման փուլում՝ Աստված կօգնի նրանց տեսնել իրենց սխալները, ուղղվել և Տերով մեռնել։ Ինչո՞ւ ենք այդպես կարծում։ Որովհետև մոլեռանդության և ապշեցուցիչ կուրության այդ աստիճանը, որը Եհովայի թույլտվությամբ նկատվում է բոլոր ժամանակների Իր ժողովրդի մեջ, կարող է շտկվել միայն «գլխին մուրճի հարվածով», այսինքն՝ գերբնական հրաշքի ցնցումով: Այլ կերպ սթափվել հնարավոր չէ։ Վերջին 2 մարգարեների համբարձման հրաշքը ցնցելու է Եհովայի ժողովրդին, իսկ ՍՈ օգնելու է հասկանալ այդ իրադարձության իմաստը (Հյտ.11:12-15; 12:14):

Իսկ եթե նույնիսկ այդ դեպքից հետո որևէ մեկը չզղջա և չուղղվի Քրիստոսին մերժած 1-ին դարի քահանաների պես (հմմ. Գծ.6։7), ապա նրա հետագան կարող է ողբալի լինել, ինչպես 70թ.ին նրանց համար, ովքեր մինչև վերջ չընդունեցին Քրիստոսին և մեռան Երուսաղեմի կոտորածի ժամանակ: Դա է մարգարեացված այս համակարգի վերջում գործող Ե.վ.ների համար 2Թես.2:12-ում (և դատապարտվեն բոլոր նրանք, որ չհավատացին ճշմարտությանը և հաճույք գտան անօրենության [անօրենի] մեջ, ԷԹ):

Հետևաբար նրանք, ում Աստծու շնորհով ավելին է բացվել Գրություններից, քան մյուս Ե.վ.ներին, չպետք է վեր դասեն իրենց, այլ ավելի մեծ ջանադրությամբ սեր և համբերություն մշակեն նրանց և բոլորի հանդեպ, ովքեր ապրում են այս պատմական պահին, բայց առայժմ չեն գնահատում Եհովայի խոսքը այնպես, ինչպես հարկն է: Որքան մոտենում է այս համակարգի վերջը, այնքան ավելի համբերություն և ձգտում է պահանջվում մեզնից բարին անելու բոլորին և հատկապես մեր հավատակիցներին (Գաղ.6:10; 2Կոր.9:8-11; Եբր.10:24,25): Ինչպես դա անել անօրենի օրոք՝ ուրախացնելով Եհովային — պատմվում է 7.21 հոլովակում։

Եվ վերջում, սիրելինե՛ր, հիշենք սկզբում հնչեցրած միտքը. եթե քր.յան ջանասիրաբար ուսումնասիրում է Ս.Գիրքը, բայց իր մտքի չհասության պատճառով սխալվում ինչ-որ բանում և ընթերցածը սխալ հասկանում՝ անկեղծորեն հավատալով, որ իր գիտելիքը մաքուր աստվածաշնչյան ճշմարտություն է, այդ դեպքում նա չի մեղանչում Աստծու դեմ. նրա սխալ համոզմունքները ներելի են, և այն, ինչով նա կիսվում է ուրիշների հետ՝ սուտ չի համարվում (ինչպես հայտնում են Հռ.14:1-6; 22,23 տեքստերը, եթե քր.յան ինչ-որ բան սխալ է հասկանում, բայց անկեղծորեն հավատում նրան, ինչ սովորեցնում է — նա մեղք չի գործում Աստծու դեմ):

Միակը, ինչ այստեղ հարկ է հաշվի առնել, նրա մոլորության պատճառներն են. կա՛մ քր-ն չի կամենում ուսումնասիրել Ս.Գիրքը, վախենալով, որ դա խնդիրներ կհարուցի ժողովում, ընտանիքում և այլն։ Կա՛մ ինչ-ինչ պատճառով տվյալ պատմական պահին չի հասկանում ընթերցածը (Հով.16:12): Եվ պարզ է, որ նա, ով կարող է հասկանալ Գրությունները, բայց չի ուզում՝ մեղավոր է Աստծու առաջ (ըստ Ղև.5:1 և 1Սմ.3:13 սկզբունքների): Իսկ ով անկարող է՝ մեղավոր չէ: Բայց քանի որ միայն Եհովան կարող է տարբերել, թե այս պարագաներում ով՝ ով է, մեզնից ոչ ոք չպետք է մեղադրի որևէ քր.յայի (ոչ միայն Ե.վկա) սուտը դիտավորյալ տարածելու մեջ և Աստծու խոսքն աղավաղող որևէ ուսուցչի անվանի սուտ մարգարե: Սա է այս դասի հիմնական գաղափարը:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

29ա Մտ.24:34-ի «այս սերունդը»՝ օծյալների երկու սերունդ չէ:

Текст на армянском языке  к  видео 3.9 на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.29ա

Ուղերձ Դիտարան Ընկերության ղեկավարությանը…
Մտ.24:34-ի ,,այս սերնդի,, նոր լույսի կապակցությամբ:
Ուշադրություն դարձրեք:
Պատասխանների արկղ — խորհրդածում ենք

Ո՞վ է Մտ.24:34-ի «այս սերունդը»: Մի ժամանակ «այս սերունդը» դիտարկվում էր Մտ.23:36-ի ելակետից (խոսքն այնտեղ 1-ին դարի Եհովայի ժողովրդի փարիսեցիների մասին է, Մտ.23։36)։ Ինչպես նշում է Քենեթ Ֆլոդինը «Այս սերունդը չի անցնի» տեսանյութում (Մտ.24:34), Դիտարան Ընկերությունը երկար տարիներ կարծում էր, որ «այս սերունդը» 1-ին դարի անհավատարիմ հրեաների սերունդն է (ավելի ճիշտ՝ Եհովայի այն ժողովուրդը, ով ապրում էր Քրիստոսի 1-ին գալստից անմիջապես առաջ):

Իսկ եթե ավելի ճշգրիտ լինենք, ապա 1-ին դարի հրեաների հոգևորապես փչացած այդ սերնդի հիմնակորիզը, առաջին հերթին, 1-ին դարի Եհովայի ժողովրդի մայրաքաղաքային ղեկավարությունն էր՝ օրենքի ուսուցիչներ, ովքեր մերժեցին Քրիստոսին, բայց բարձր դասեցին իրենց իսկ հորինած ավանդույթները (ծերերի ավանդները, Մրկ.7:1-9): Ահա, թե ինչու Հիսուսն այդ սերնդին որակեց որպես՝ «Երուսաղեմ, մարգարեներին քարկոծող» (Մտ.23:37, տես 7.10 վիդեոն):

Մինչև 1999 թվականը Դիտ.Ընկերությունը դեռ համարում էր, որ «այս սերնդի» հետ բացասական երանգավորում է կապված. դա չար սերունդ էր, խաբեբա և շնացող (Եհովային հոգևորապես դավաճանած): Եվ սա՝ չնայած այն հանգամանքին, որ փարիսեցիները ջանում էին բծախնդրորեն կատարել Մովսեսի օրենքի բոլոր դրույթները և կարևոր էին համարում 1-ին դարի հրեական կազմակերպության ավանդույթները. նրանք ջանադրաբար ծով ու ցամաք էին կտրում՝ չար գործերից մեղավորներին դարձի բերելու համար (Մտ.23:15; 29-33): Մեջբերում կատարենք 01.05.1999թ. Դիտարանից, էջ 11-12.

Այսինքն՝ 1999 թվին դեռ սովորեցնում էին, որ այս աշխարհի չար սերունդը, որը գոյություն ուներ 1914թ.-ին, կպատժվի Արմագեդոնում, ինչպես 1-ին դարի անհավատարիմ հրեաների չար սերունդը: (Առայժմ բաց թողնենք այն միտքը, որ 1-ին դարի Եհովայի ժողովրդի չար սերունդը աշխարհիկ մարդկանց չար սերնդի խորհրդանիշ չի կարող լինել. աշխարհիկ մարդկանց խորհրդանիշ միշտ եղել են հեթանոսները, և ոչ թե Եհովայի ժողովուրդը։ Այս գաղափարին հետագայում դեռ կանդրադառնանք):

2005 թվականին ևս «այս սերնդի» առումով դեռ կարծում էին, որ իրավիճակը նման է 1-ին դարին, մեջբերում ենք.

jv (Գիրք — Ե.Վ. — Թագավորությունը հռչակողները) գլ. 33 էջ 715, 716՝ Եհովայի վկաները շարունակում են արթուն մնալ.

Նրանք, ովքեր այսօր արթուն են մնում, նույն իրավիճակում են։ Այդ մարդիկ լիովին գիտակցում են, որ որքան մոտենում է վերջը, այնքան ավելի դժվար է լինում սպասել Հիսուսի գալստին: Սակայն նրանք հավատում են նրա խոսքերին. «Ճշմարիտ ասում եմ ձեզ. այս սերունդը չի անցնի, մինչև որ այս բոլոր բաները չկատարվեն» (Մտ.24:34): «Այս բոլոր բաները» արտահայտությունը վերաբերում է «նշանի» տարբեր երեսակներին: Այս նշանը ակնհայտ է 1914-ից ի վեր, և այն իր գագաթնակետին կհասնի «մեծ նեղության» ժամանակ (Մտ.24:21): Չի կարող շատ ժամանակ մնացած լինել վերջը գալուն:

Իսկ ի՞նչ եղավ հետո: Հետո եղբայրները, ըստ երևույթին, հասկացան, որ 1914 թվից եկող չար սերունդն արդեն լրիվ մահացել է (2005 թվին 14 թվից անցել էր արդեն 91 տարի), իսկ Արմագեդոնը դեռ չկար: Սա նշանակում էր, որ Դիտ.Ընկերության ուսմունքային այն խոստումը, թե 1914 թվականի չար սերունդը անպայման պիտի պատժվի Արմագեդոնում՝ մնում էր չիրականացված: Հասկանալով, որ «այս սերնդի» ուսմունքային հետևյալ «ճեղքը» պետք է ինչ-որ բանով ծածկվի, սկսեցին մտածել հոգևոր նոր լույսի մասին:

2008 թվին բոլորովին նոր լույս բացվեց «այս սերնդի» կապակցությամբ, որը հակադիր էր առաջինին: Միտքը սա էր. Հիսուսը, ՀՆԱՐԱՎՈՐ է, խոսում էր ոչ թե չար սերնդի, այլ օծյալների՛ սերնդի մասին (մենք չենք վերլուծի, թե, արդյոք, դուք ինքներդ անկեղծորեն հավատո՞ւմ եք այս լույսին. Եհովան դա գիտի. մեզ միայն հետաքրքրում է այս լույսի համապատասխանության աստիճանը Քրիստոսի խոսքերի և Եհովայի ծրագրի հետ).

Մեջբերում Դիտարանից, 02/15/2008, էջ. 23-24, պ.10-14.

*** w08 15/2 էջ 23 պ. 11-13 Քրիստոսի ներկայությունը ի՞նչ է նշանակում քեզ համար ***
11 Ինչ խոսք, իր օրերի չար մարդկանց հետ խոսելիս կամ նրանց մասին արտահայտվելիս Հիսուսը «սերունդ» բառն օգտագործել է բացասական իմաստով։ Բայց արդյո՞ք անպայման հենց այդ իմաստով պետք է հասկանանք Մտ.24։34–ում գրված «սերունդ» բառը։ Հիշենք, որ Հիսուսի աշակերտներից չորսը «առանձի՛ն» մոտեցան նրան (Մտ.24։3)։ Քանի որ Հիսուսը բացասական ածականներ չօգտագործեց «այս սերունդ» արտահայտության կողքին, առաքյալները, անկասկած, հասկացան, որ իրենք և մյուս աշակերտներն են պատկանում այն «սերնդին», որը չի անցնելու, «մինչև որ այս բոլոր բաները չկատարվեն»։

13 Հիսուսն ասաց, որ իր աշակերտները, ովքեր շուտով օծվելու էին սուրբ ոգով, կարողանալու են որոշ եզրակացություններ անել՝ տեսնելով «ամեն բաները» կատարվելիս։ Ուստի նա ակներևաբար իր աշակերտների՛ն նկատի ուներ, երբ ասաց՝ «այս սերունդը չի անցնի, մինչև որ այս բոլոր բաները չկատարվեն»։

Իսկ արդեն 2010 թվականին լույսն սկսեց ավելի ,,պայծառ,, առկայծել. ոչ թե ակներևաբար, այլ նրանք ՀԱՍՏԱՏ օծյալներն են, միայն թե ոչ թե մեկ սերունդ, այլ ԵՐԿՈՒ սերունդ. այսինքն՝ «այս սերունդը» — դա օծյալների 2 խումբ է։ 1-ին խումբը — 1914 թվի օծյալներն են: Իսկ 2-րդը՝ այն օծյալները, ովքեր որոշ ժամանակ ապրել են 1-ին խմբի հետ: Մեջբերում Դիտարան 15.06.2010թ., էջ 5-ից.

«Սերնդի» մասին լույսի այս ,,բռնկման,, թեման ներկայացրեց նաև Քենեթ Ֆլոդինը (տեսանյութ «Այս սերունդը չի անցնի»): Եվ որպեսզի այս հորինվածքը «սերնդի» 2 տարիքների միավորման վերաբերյալ բոլորին լրիվ պարզ ու հասկանալի դառնա (այն մի քանի անգամ ընդգծվեց)՝ այն ցուցադրեցին նույնիսկ գրաֆիկային պատկերով. չէ՞ որ, եթե ելակետ ենք ընդունում միայն Քրիստոսի խոսքերը, ապա դժվար է դառնում հավատալ, որ Հիսուսը խոսում էր ոչ թե մեկ, այլ 2 սերնդի մասին: Տեսնենք նրանց այդ գրաֆիկը.

Կարծում ենք, որ այս լույսի պատմությունը ևս պարզ է. քանի որ (ըստ 2008թ. փետրվարի 15-ի) այս համակարգի վերջը պետք է գար 1914-ի օծյալների սերնդի ներկայությամբ, իսկ 2008-ին նրանք արդեն վաղուց մահացել էին (Ֆրենցը վերջիններից էր և մահացավ 1992-ին)՝ ապա այս տարբերակի «ճեղքը» ևս նկատելի էր. 1914 թվի ոչ մի օծյալ չկար, բայց վերջը ոչ մի կերպ դեռ չէր գալիս։ Ուսմունքային այս «ճեղքի» վերաբերյալ ևս անհրաժեշտ էր ինչ-որ բան մտածել:

Հասկանալով, որ վաղ թե ուշ «այս սերնդի» մասին հարցերը անխուսափելիորեն վեր կհանվեն, Դ.Ընկերությունը ընտրության առջև հայտնվեց. կամ պետք էր ընդունել, որ 1914 թվականի վարդապետությունը սխալ է: Կամ՝ նոր լույս հորինել, որը կարող էր ծածկել «այս սերնդի» մասին ուսմունքի «ճեղքը» և դրան տալ աստվածաշնչյան ճշմարտության նոր ըմբռնման տեսք:

Թե ինչու Կառ.Մարմինը գնաց 2-րդ ճանապարհով, կարելի է միայն ենթադրել: Եթե նա հրաժարվեր 1914 թվից, կհետևեին հետևյալ «ճեղքվածքները»: Օրինակ, եթե չկա 1914 թիվ, ուրեմն չկա և հավատարիմ ծառայի նշանակում 1919 թվին; չկա և Սատանայի երկիր նետումը; չկա և օծյալների հարությունը դեպի երկինք՝ սկսած 1918 թվականի գարնանից, և այլն: Այսինքն, չկա ոչինչ, ինչը կառուցված է 1914 թվականի հիմքի վրա։

Ուստի անհրաժեշտ էր գտնել այնպիսի «սերունդ», որը դիմագրավեր Արմագեդոնը (վաղ թե ուշ)։ Եվ այն տեղավորվեր Մտ.24:34-ի համատեքստում. հարմարը օծյալների 2 սերնդի վարդապետությունն էր. 1) այն տասնամյակներով հետ էր մղում Արմագեդոնը; 2) եթե այդ ընթացքում էլ Արմագեդոնը չգար, ապա 2-րդ խմբին կարելի էր կցել օծյալների սերնդի 3-րդ խումբը՝ կապակցելով այն 1914 թվի սերնդին: Ցույց տանք այս մտքերը սխեմայում.

Իսկ թե որքանով է 1914 թվի օծյալների 2 սերնդի այս նոր լույսը համընկնում Մտ.24:34-ի Հիսուս Քրիստոսի ՄԵԿ սերնդի վերաբերյալ ասած խոսքերի հետ, հավանական է, որ Դ.Ընկերությունում որևէ մեկին այնքան էլ կարևոր չի թվացել (հակառակ դեպքում այս լույսը չէր կարող իր ուղին հարթել որպես Ընկերության նոր ուսմունք).

«Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, որ այս սերունդը չի անցնի, մինչև որ այս բոլոր բաները չկատարվեն» (Մտ.24:34):

Հետաքրքիր էր նաև լսել, թե ինչպես է Կ. Ֆլոդինը նախազգուշական ցուցումներ տալիս Արմագեդոնի գալու տարեթվի վերաբերյալ, քանի որ ըստ այդ նոր լույսի տարբերակի՝ Արմագեդոնը կարող է գալ մոտավորապես 2040/60 թվականներին (եթե 1990-ին օծյալն առնվազն 30 կամ 40 տարեկան էր): Եղբայր Կ. Ֆլոդինը մի քանի անգամ կրկնեց, որ Հիսուսը զգուշացրեց մեզ չհաշվարկել վերջի գալու ժամը (դա կարող է ավելի մոտ լինել, քան մենք կարծում ենք): Ցույց տանք սխեմայով.

Բայց ի՞նչ վերաբերմունք ենք իրականում մենք տեսնում Ընկերության եղբայրների մեջ։ Դուք իսկապե՞ս հավատում եք, որ վերջը մոտ է։ Եթե հավատայիք՝ մի՞թե կսկսեիք Ուորվիկի լայնածավալ շինարարությունը (որպես երկրորդ Բեթ Սարիմ)՝ վերջի մոտալուտ ակնկալիքով։ 1975 թվի վերջի վերաբերյալ սխալ հաշվարկի ժամանակ իսկապես հավատում էին վերջի մոտ լինելուն, ուստի չէին մտածում նույնիսկ իրենց ապրելատեղի կենսապայմանները բարելավելու մասին: Եվ դա տրամաբանական է.

եթե մարդիկ նշաններից իմանային հրաբխի մոտալուտ ժայթքման մասին, մի՞թե մեծամասշտաբ և երկարաժամկետ պալատի շինարարություն կսկսեին հրաբխի ստորոտում։ Ոչ: Դա ոչ մեկի մտքով նույնիսկ չէր անցնի։ Մինչդեռ դուք սկսեցիք: Ինչի՞ մասին է դա խոսում: Խոսում է այն մասին, որ թեպետ բոլոր Ե.վ.-ներին վստահեցնում եք, թե Արմագեդոնը մոտ է — դուք ինքներդ դրան չեք հավատում:

Ամփոփելով «այս սերնդի» թեման, ուզում ենք նշել և համարում ենք, որ նախկինում ապրած օծյալ եղբայրների առաջին ըմբռնումն այն մասին, որ «այս սերունդը»՝ դա Աստծու մարգարեներին մերժող Եհովայի անհավատարիմ ծառաների սերունդն է — առավել շատ է համապատասխանում Եհովայի խոսքին, քան օծյալների կրկնակի սերնդի մասին ներկայիս Կառ.Մարմնի եղբայրների այս նոր լույսը:

1-ին դարում Եհովային անհավատարիմ ծառաների այս սերունդը մերժեց Հիսուս Քրիստոսին։ Իմանալով, որ իր հետ նույնը կանեն, ինչ արել են մյուս մարգարեների հետ (Մտ.23:33-37) — Հիսուսը հայտարարեց անհավատարիմ այդ սերնդին, որ բոլորը կպատժվեն. Քրիստոսին մերժողների այդ սերունդը չի անցնի (չի մեռնի), նա անպայման իր հանցանքի համար հատուցում կստանա աղետի օրը (Մտ.23:36; 24:34):

1-ին դարում հենց այդպես էլ եղավ (տե՛ս վերևում մեջբերումը Դիտարանից՝ թվագրված w99 1/5 էջ11, պ.12-14). բոլորը, ովքեր մերժեցին Քրիստոսին և ձեռք դրեցին նրա սպանության վրա՝ առճակատվեցին մինի-«Արմագեդոնին» Հրեաստանի վրա 70 թվին (Եհովայի ժողովրդից 1,100,000 մարդ զոհվեց)։ Քրիստոսի մահից անցել էր 37 տարի, Եհովայի ժողովրդի այդ սերունդը, ով մերժել էր Քրիստոսին, արդարացիորեն պատժվեց: Նայենք սխեման.

Եթե, պատմական նախադեպերից ելնելով, ճիշտ տեղադրենք ֆիգուրները «խաղատախտակին», ապա հեշտ է հաշվարկել նաև «այս սերնդի» ժամանակակից կատարումը. այսօր դա Եհովայի անհավատարիմ ժողովրդի այն մեկ սերունդն է, ով ժողովներում նախ կճնշի Եհովայի օծյալներին (ինչն արդեն տեղի է ունենում, երբ վերջիններս փորձում են երեցների միջոցով կապվել Կ.Մարմնին), իսկ հետո կմերժի նաև Եհովայի 2 վերջին մարգարեներին (Հյտ.11։2,9,10; տես 7.13 և 7.10 վիդեոները)։

Բայց լավ կլինի մինչ այդ դառնալ դեպի Եհովան և ուղղել սեփական ընթացքը։ Ինչը թե՛ մեզ, թե՛ ամենքին ենք ցանկանում:

Կառավարիչ Մարմնի թանկագին եղբայրներ, ստիպված ենք ձեզ դիմել տեսանյութի միջոցով, քանզի ձեզ կապվելու ուրիշ տարբերակ — Եհովայի վկաների համար, ցավոք, դուք այլևս չեք թողել:

Սիրով՝
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

 

79 բ. ՆԱԹ. ՎԵՐԱՃՇՏՄԱՆ ԱԶԴԱԿ

Текст на армянском языке  к  видео 3.13  на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.79 բ

Դիմում ենք Դիտարան Ընկերության ղեկավարությանը…
Աղավաղումների կիրառումը ՆԱԹ-ում՝ Եհովայի վկաների ուսուցման մեջ
Ուշադրություն դարձրեք:
Պատասխանների արկղ — խորհրդածում ենք:

Ստորև ցույց կտանք ՆԱ թարգմանության տեքստերի օրինակներ, «հարմարեցված» Եհ. վկաների Ընկերության ուսմունքներին, որոնք աղավաղում են Ս.Գիրքը, և որոնք պետք է ուղղել: Մեզ հասկանալի է ԴԸ-ի բացասական վերաբերմունքը առ այն, որ Աստվածաշնչի այլևայլ թրգմ.ություններում (օր. Արարատ (ԱԹ), ռուս. Սինոդալ) որոշ տեքստեր «հարմարեցված» են Երրորդության ուսմունքի պաշտպանությանը (1Հով.5:7; Հյտ.1:10): Սակայն, ինչպես պարզվեց, ՆԱԹ-ում ևս քիչ չեն նման «հարմարեցումները»՝ ի պաշտպանություն ԴԸ-ի տարբեր ուսմունքների: Ցույց տանք դրանք.

ՆԱԹ, Ղկ.22:17 — «Ապա վերցնելով բաժակը՝ շնորհակալություն հայտնեց Աստծուն ու ասաց. «Վերցրեք սա և իրար փոխանցեք»։

(մյուսները — ինչպես Արարատը, ԷԹ-ը Արևմտ.Թ-ը. վերցրեք և բաժանեք ձեր միջումը, իսկ Անթիլիաս-ը՝ փոխանցեք միմյանց խմելով սրանից, 1266): Ըստ Ստրոնգի՝ 1266 բառը նշանակում է բաժանել, բաշխել, կիսել բաժակի (գինու) պարունակությունը միմյանց միջև՝ խմելու համար: Մինչդեռ ՆԱԹ-ը Ղկ. 22:17-ը թարգմանում է — «Վերցրեք սա (բաժակը) և իրար փոխանցեք», — ճիշտ այն ծեսի համաձայն, որ Դ.Ընկերությունը սահմանել է Նիսանի 14-ի՝ Հիսուս Քրիստոսի մահվան հիշատակի ընթրիքի համար, որտեղ Քրիստոսի մարմնի և արյան խորհրդանիշները (անթթխմոր հացը և գինին) — փոխանցում են շարքերի միջով՝ առանց դրանց դիպչելու: Անցնենք առաջ.

ՆԱԹ, Դան.9:27. «Պղծությունների թևի վրա ամայացում բերողը կլինի»:
Այլ թարգմանություններ՝ տաճարի (սրբարանի) վրա ավերածի պղծությունը կլինի (ամայացում; սրբարանի թև — դա տաճարի պարսպի եզրն է, Մտ.4։5)։

Սուրբ վայրի պղծության մասին, հղում անելով Դանիելին՝ նույնը ՄՏ.24:15-ում Հիսուս Քրիստոսն ասաց (ՆԱԹ-ը այս տեքստը թարգմանում է այնպես, ինչպես Արարատը. երբ տեսնեք …պղծությունը՝ կանգնած սուրբ վայրում): Ի՞նչն է սխալ ըստ ՆԱԹ-ի Դան.9:27-ում:

ԱԹ-ը Դան.9։27-ը զուգահեռում է Մտ.24:15-ին (հիշենք. Հիսուսը, զգուշացնելով սուրբ վայրի պղծության մասին, հղում արեց Դանիելին, ով նույնն էր զգուշացրել): Իսկ ՆԱԹ-ը «պղտորել» է Քրիստոսի ու Դանիելի խոսքերի պարզությունը սուրբ վայրի պղծության մասին։ Ինչպե՞ս: ա) փոխել է «տաճարի» արտահայտությունը «պղծության թև»-ի հետ; բ) զուգահեռ հղումը ուղղված է ոչ թե Մտ.24:15-ին (որտեղ Հիսուսը հստակորեն խոսում է սուրբ վայրում կանգնած պղծության մասին, ինչպես Դանիելը) — այլ Մրկ.13:14-ին՝ ամայացնողի տեղանքի անորոշությամբ (պղծությունը՝ կանգնած այնտեղ, ուր չպետք է լինի): Ինչո՞ւ է ՆԱԹ-ը «պղտորել» Դանիելի և Քրիստոսի խոսքերի պարզությունը սուրբ վայրում սպասվելիք պղծության մասին (այսինքն՝ Եհովայի երկրպագության վայրում)։

Որովհետև ՆԱԹ-ի տարբերակով (պղծության, ոչ թե սուրբ վայրի), նաև ոչ թե Մտ.24:15-ի (սուրբ վայրի մասին), այլ Մրկ.13:14-ի հղումով (անորոշ վայրի մասին) — ավելի հեշտ է պաշտպանել ԴԸ ուսմունքն առ այն, որ ժամանակակից ամայացումը կլինի պղծության վայրում (կեղծ կրոնում), և ոչ թե սուրբ վայրում՝ Եհովայի երկրպագության տեղում (այսինքն՝ Ե.վ.-ների մեջ): Այս ուսմունքի պաշտպանությանն է նվիրված 2013թ.15 Հուլիսի Դիտարանը, ըստ որի պղծությունը կագնելու է ոչ թե սուրբ վայրում (Եհովայի պաշտամունքում), այլ կեղծ քրիստոնեության մեջ։ Այս կերպով ԴԸ Ե.վ.-ներին հեռացնում է Եհովային պաշտամունքում, այսինքն՝ սուրբ վայրում սպասվելիք այն խնդրից, որի մասին կանխագուշակեց Հիսուսը, իսկ ավելի ուշ՝ Պողոսը (Մտ.24:15; 2Թես.2:2:2-4):

Հաջորդը. ՆԱԹ, 2Հով.9 — այս թարգմանությունը հաճախ օգտագործվում է ժողովում, երբ ցանկանում են խելքի բերել Ե.վ.-ներից որևէ մեկին, ով հարցեր է տալիս ԴԸ-ի ուսմունքների կամ Աստվածաշնչի վերաբերյալ. «Ամեն ոք, ով Քրիստոսի ուսմունքից առաջ է անցնում և չի մնում դրանում, Աստծու հավանությունը չունի»:

ԱԹ (նայել նաև Անթիլիաս թրգմ.-ը) — 2Հով.9 — Ամեն ով, որ հանցանք է 3845 գործում, և չէ կենում Քրիստոսի վարդապետության մեջ, Աստված չունի; Ըստ Ստրոնգիի՝ 3845 — 1.անցնել, խախտել; 2.թեքվել (կողմ), շեղվել, նահանջել, ետ կանգել:

Ըստ շատ այլ թարգմանությունների, ով այնքան է «առաջացել», որ այլևս չի մնում Քրիստոսի ուսմունքների մեջ, Աստված չունի (Վ. Կուզնեցովա): Այսինքն, ով չի պահում Քրիստոսի ուսմունքները, հեռացել է Եհովայից։

Իսկ ՆԱԹ-ի համաձայն, 2Հով.9-ը կիրառում են այսպես. ով Աստվածաշունչն ուսումնասիրելիս հարցեր է տալիս Դ.Ընկերության ուսմունքների մասին կամ չի կարողանում համաձայնվել դրանց հետ, նա առաջ է շտապում կազմակերպությունից, ուստիև հավատուրաց է դարձել: Հաջորդը.

ՆԱԹ, 1Տիմ.4:16. Շարունակ ուշադրություն դարձրու քո անձին և քո ուսուցանելուն (այլ թարգմանություններ. խորացիր ուսումունքի մեջ և թե՝ ինչ ես սովորեցնում):

Դիտ.15.10. 2015թ. «Խորհեք հոգևորի մասին» հոդվածում մի ամբողջ ուսմունք է կառուցված այն մասին, իբր Պողոսը հրահանգում էր Տիմոթեոսին հետևել իր ուսուցման մեթոդիկային (ինչպես է նա մատուցում նյութը՝ հետաքրքի՞ր, թե ոչ): Իհարկե, ուսուցման ձևը և տարբեր մեթոդների կիրառումը կարևոր են՝ Եհովայի ճշմարտության վրա ուշադրություն հրավիրելու համար։ Բայց, համաձայն 2Տիմ.2։15-ի ենթատեքստի, Պողոսը հորդորում էր Տիմոթեոսին զգոն լինել ոչ թե ինչպես է սովորեցնում, այլ ինչ է սովորեցնում, քանզի ուսուցման բովանդակությունն է առավել կարևոր։ Ինչո՞ւ։

Եթե հմուտ և մատչելի, նաև գրագետ մեթոդաբանությամբ և ուսուցման մատուցումներով սխալ (աղավաղված) տեղեկություններ ներկայացվի Աստծու և Նրա մտադրությունների մասին, դա կարող է վտանգել և՛ ուսուցչի, և՛ աշակերտի կյանքը (Մտ.15:14; 2Կոր.11:13-15): Հետևաբար, Աստծու խոսքի ուսուցման մեջ վճռորոշ դերը խաղում է մատուցվող տեղեկատվության բովանդակության ճշգրտությունը, այսինքն այն, ինչ ուսուցանվում է:

Նայենք ենթատեքստը. 2Տիմ.2:15-ում Պողոսը խնդրում է Տիմոթեոսին ուսուցանել ճշմարտության խոսքը՝ ՈւՂԻՂ (առանց խեղաթյուրման, ճիշտ), այսինքն՝ խորամուխ լինել նրանում, թե ինչ է սովորեցնում (ոչ թե ինչպես է սովորեցնում): Նույնը Տիմոթեոսին նա հորդորում է 1Տիմ.4:16-ում: Ուսուցման մեջ գլխավորը ուսուցման մեթոդը չէ, ինչպես սովորեցնում է 15.10.2015թ. Դիտարանը, այլ բովանդակությունը. Ուստի ավելի մեծ ուշադրություն պետք է դարձնել ոչ թե դասավանդման արվեստին և ձեռնարկների բազմազանությանը, այլ տեղեկատվության որակին։ Հաջորդը.

ՆԱԹ, 1Տրգ. (Մնց.) 13։11. «Դավիթը բարկացավ, որ Եհովան [կործանեց] Օզային»։
Այս տեքստով հրահանգ է կառուցված Ե.վ.-ների համար. Դավիթը սխալ էր՝ Եհովայի վրա բարկանալով (տե՛ս ՄԹԾ 10.2010թ. «ԱԾԴ. հարց 10. «Ինչու՞ էր Դավթի արձագանքը 1Տրգ.13:11-ում սխալ»: Եթե մենք զայրանում ենք Եհովայի վրա, ուրեմն մենք սխալ ենք (Տե՛ս Դիտ. 1.10.05, էջ 11): Բայց արդյո՞ք Դավիթը իսկապես կարող էր բարկանալ Եհովայի վրա Օզայի պատճառով (այն պատճառով, որ իբր Եհովան նրա համար փչացրեց այդպիսի միջոցառումը)։ Հաշվի առնելով Դավթի անձն ու բնավորությունը, ինչպես նաև՝ ենթատեքստը («և Դավիթը վախեցավ այն օրը Աստվածանից» — 1Տրգ.13:12) — ՉԷՐ ԿԱՐՈՂ, դա հակասում է Դավթի ոգուն.

Մյուսները թարգմանում են ինչպես ԱԹ-ը. «Եվ Դավիթը տրտմեցավ» 02734 Օզայի մահվան համար; «սգաց» — Մակարիա, ռուս.; «զայրացավ» (իր վրա), Թանախ; «վշտացավ», Յոթանասնից: Ըստ Սթրոնգի՝ 02734 բառը նշանակում է՝ տաքանալ, հուզվել; նվազել; փոխաբերական առումով՝ բարկանալ, վրդովվել; բորբոքվել, այրվել: Նույն այս բառը 02734 օգտագործվում է նաև 1Տրգ./Մնց.13:10-ում, բայց համակցված «ցասում» բառի հետ, որը տալիս է «զայրացած» արտահայտությունը՝ Տերը բարկացավ 0639 [զայրույթ, ցասում] 02734 Օզայի վրա:

Բայց Դավթի պատմության մեջ «ցասում» բառը չկա։ Նա անհաջողությունից սրտնեղվել էր (02734 այրվում էր), քանի որ Օզան մահացավ իր պատճառով (տապանը տանելու իր սխալ ղեկավարման արդյունքում): Հետևաբար, նրա սրտնեղությունն իր վրա (ինչն արտացոլում են մյուս թարգմանությունները)՝ ճիշտ և բնական էր. նույնիսկ եթե նա բարկացել էր, ապա միայն իր վրա, ոչ թե Եհովայի։ Մինչդեռ ՆԱԹ-ը և ՄԹԾ 10.2010-ի հեղինակներն օգտագործում են ճիշտ հակառակ իմաստը՝ Դավիթը բարկացել էր Եհովայի վրա, ինչը չի կարող լինել և չի համապատասխանում Դավթի ոգուն և բնավորությանը։ Հաջորդը.

ՆԱԹ, Ղկ.21:36«արթուն եղեք՝ աղաչանքներ անելով, որպեսզի ձեզ հաջողվի փախչել այն ամենից, ինչ պետք է լինի, և կանգնած մնալ մարդու Որդու առաջ»։
«մնալ» բառը (ռուս.ՆԱԹ) ավելացված է (այն չկա ԱԹ-ում, ոչ էլ Սթրոնգի համարակալման մեջ)։ Այլ թարգմանություններ՝ կանգնել, ոտքի ելնել Մարդու Որդու առաջ (նկատի ունի դատի ժամանակ, Հռ.14:10; Հով.5:22): Իսկ ե՞րբ է դատաստանի օրը։ Արմագեդոնից առաջ՝ այս համակարգի վերջում և Միլենիումում՝ հարություն առածների համար: «Մնալ» բառը, որն ավելացվել է ՆԱԹ-ի կողմից Ղկ.21:36-ում՝ պաշտպանում է ԴԸ-ի ուսմունքն առ այն, որ բազմաթիվ Ե.վ.-ներ վերապրելու են Արմագեդոնը (բոլորը կործանվելու են, բայց նրանք կանգնած են մնալու): Հաջորդը.

ՆԱԹ, Կող.1:16. այստեղ ավելացվել է «մնացած» բառը. «Նրա միջոցով ստեղծվեցին մնացած բոլոր բաները երկնքում և երկրի վրա» (այլ թարգմանություններ՝ Նրա միջոցով ստեղծվեց ամենը՝ երկնքում և երկրում): «Մնացած» բառը չկա ո՛չ Սթրոնգի համարակալման մեջ, ոչ էլ Վինոկուրովայի և Կուզնեցովայի տողացի թարգմանություններում (նրանք աշխատել են Վեսթքոթի և Հորտի հունարեն կոյնեի հետ): Բայց ՆԱԹ-ը ավելացնում է «մնացածը», որպեսզի ընդգծի Հիսուսի օժանդակ դերը իր Եհովա Հոր արարչության գործընթացի շղթայում։ Իմաստային առումով դա այդպես է: Տիեզերքի Արարիչը Եհովան է, իսկ Հիսուսը Նրա օգնականն է Հոր բոլոր ծրագրերի մարմնավորման գործում։ Բայց դեռ Մովսեսին ասվեց՝ «ոչինչ չավելացնեք և չպակասեցնեք» Աստծու խոսքից (2Օր.4:2):

Հաջորդը, ՆԱԹ, 1Տիմ.1:4. ուշադրություն մի դարձրեք առակներին և տոհմաբանություններին, որոնցից օգուտ չկա, բայց որոնք… ծնում են հարցեր՝ հետազոտման պահանջով, փոխանակ [ավետարանելու] (ռուս. ՆԱԹ):

Այլ թարգմանությունների միտքը. մի՛ զբաղվեք նրանով, որ վիճաբանություններ են գրգռում, քան թե Աստծո շինությունը հավատքով, ԱԹ (մ.թ. 1-ին դարում վիճում էին Քրիստոսի տոհմաբանության մասին, բաց թողնելով նրա արածի կարևորությունը):

Պողոսը խոսում էր անկարևոր թեմաների շուրջ վիճաբանելու վտանգների մասին, քանի որ դրանք հեռացնում են գլխավորից՝ քանդելով և ոչ թե ամրացնելով հավատը ժողովում։ Մինչդեռ ՆԱԹ-ի 1Տիմ.1։4-ը օգնում է երեցներին և շրջանային վերակացուներին մերժել այն Ե.վ.-ներին, ովքեր հարցեր են տալիս ԿՄ-ի ուսմունքների կամ Ս. Գրությունների վերաբերյալ (հարցեր մի տվեք, որոնք պրպտումներ են մեզնից պահանջում՝ խլելով մեր ժամանակը, այլ քարոզեք, և զրույցն ավարտված է: Սրան հենց ինքներս ենք բախվել): Հաջորդը.

Դատ.11:40, ՆԱԹ-ում (գովերգում են Հեփթայեի դստեր ամուրիությունը, այլ թարգմանություններում՝ լացում) — սա օգտագործվում է ամուրիությունը որպես առավելություն գովաբանելու համար. Դիտ. 2011 1/2, էջ 26 *Ее Աստված և նրա ընկերուհիները սիրում էին նրան*, միտքն այստեղ սա է. եթե դու ընդօրինակես Հեփթայեի դստերը (ամեն ինչ զոհաբերես հանուն լիաժամ ծառայության), ապա քո ընկերները, ծնողները և Եհովան նույնպես կսիրեն քեզ («սգալու» տարբերակը ձեռնտու չէր լինի նման պարագայի դեպքում): Հաջորդը.

ՆԱԹ, Եփ.4:8. մարդկանց տեսքով պարգևներ տվեց (այլ թարգմանություններ — մարդկանց պարգևներ տվեց, ինչը համապատասխանում է Հռ.12:6-8-ին): Սա օգտագործում են ԴԸ-ում երեցներին մեծարելու համար (իբր վերջիններս պարգևներ են Եհովայի կողմից, ուստի հարկ է նրանց առանձնահատուկ գնահատել): Թեպետ, ինչպես հիշում ենք, Սավուղն ու Դիոտրեփեսը, օրինակ, ըստ ՆԱԹ-ի տարբերակի, կստացվի, որ վատ նվերներ էին Եհովայից, ինչը չի կարող լինել. Նրա բոլոր պարգևները կատարյալ են (Հակ.1:17): Հաջորդը.

ՆԱԹ, Մտ.6:7. նույն խոսքերը նորից ու նորից մի կրկնիր, ինչպես որ այլազգի մարդիկ (մյուսները. ավել բան մի ասեք, շատախոս մի եղեք): ԴԸ-ում սա օգտագործում են նրանց «բոստանը քար գցելու» համար, ովքեր կրկնում են մանտրաներ (տես՝ Վիքիպեդիա) կամ նույն աղոթքը (օրինակ, երեք անգամ, ինչպես սովորեցնում են Ուղղափառության մեջ): Սակայն Հիսուսն այստեղ խորհուրդ է տալիս խուսափել հրապարակային շատախոսությունից և դատարկաբանությունից, քանզի աղոթքը հռետորական արվեստ չէ (Աստծուն տպավորում է սիրտը, ոչ թե խոսքի քանակը): Հաջորդը.

ՆԱԹ, Մտ.13:49-ում (ռուսերեն) այս արտահայտությունը՝ «աշխարհի վախճանին չարերին արդարների միջից» (այլ թարգմանություններ՝ թվից) — փոխել են «չարերին արդարներից կառանձնացնեն» տարբերակով: Այս կերպով ՆԱԹ-ը թաքցնում է այն փաստը, որ չարերը կգտնվեն արդարների մեջ (Եհովայի ժողովրդի մեջ): Սա օգնում է ԴԸ-ին սովորեցնել, որ Եհովայի ժողովրդի մեջ չեն կարող չարեր լինել, ներառյալ նաև՝ չար ծառա-անօրենը:

Բայց ի՞նչ է ցույց տալիս առակը։ Եհովայի «ուռկանում» (Նրա Տան մեջ, Նրա ժողովրդի մեջ) կընկնեն և՛ վատ, և՛ լավ «ձկներ»: Տեսակավորումը աշխարհի վախճանին՝ կբացահայտի չար ձկներին (նրանց ծովը կնետեն՝ մնացած ամբարիշտների մոտ — Արմագեդոնի համար): Այսինքն՝ Մտ.13։49-ը հայտնում է, որ Եհովայի ժողովրդի մեջ կլինեն նաև չարեր, ինչի մասին հաստատում են նաև առաքյալները (2Թես.2։1-4. Հյտ.2,3 գլուխներ)։ Հաջորդը.

ՆԱԹ, Փիլպ.3:11-ում ավելացվել է «վաղ» բառը. «որ տեսնեմ, թե հնարավոր կլինի՞ հասնել մահացածների վաղ հարությանը»: Այս բառը բացակայում է Ստրոնգի համարակալման մեջ և Վինոկուրավայի տողացի թարգմանությունում (այլ թարգմանություններ՝ «որպեսզի մեռելների հարությանը հասնեմ», ԱԹ, ԷԹ, ԱՆԹ, Արևմտ.Թ):

Իսկ 1Թես.4։16,17-ում հանվել է «միասին» բառը. «Հետո մենք՝ կենդանի մնացածներս, կհափշտակվենք ամպերի մեջ»…(ԱԹ. — «…նրանց հետ մեկտեղ կհափշտակվենք…», ԷԹ — «միասին կհափշտակվենք»): Ո՞րն է այստեղ ԴԸ-ի նպատակը:

Սա օգնում է պաշտպանել 1-ին (վաղ) հարության ուսմունքը 144000-ի համար, որն իբր սկսվել է 1918թ.-ից (նրանք, իբր, բոլորը միասին՝ մեկ խմբով չեն Քրիստոսի մոտ գնում, այլ մեկ-մեկ, սկսած 1918թ. գարնանից, տե՛ս Դիտ.01.01.2007թ., էջ 28, պ.12)։ Ճիշտ է, այնտեղ վերապահում կա, որ այս ուսմունքը հաստատված չէ Ս.Գրքով։ Բայց Ե.վ.-ն պետք է ընդունի դա՝ որպես Եհովայի ճշմարտություն՝ հավատալով, որ 1918-ից սկսած ԿՄ-ից մահացածները գնում են երկինք (2013 թվի անգլ. վերանայված ՆԱԹ-ում «միասին» բառն արդեն վերադարձրել են, ինչը լավ է, բայց մեկ առ մեկ հավաքի ուսմունքը նույնն է մնում):

Հաջորդը, ՆԱԹ, Մաղ.1:10. «Դուք իմ զոհասեղանի կրակն էլ ձրի չեք վառում»… (ԷԹ, զուր տեղը մի՛ մոտեցեք Իմ սեղանին):

Դիտ.05/01/02 էջ 12-ը սովորեցնում է, որ քահանաները վճար էին պահանջում զոհասեղանին կրակ վառելու համար: Բայց մարգարեն խոսում էր զուր ջանքերի մասին. մի՛ վառեք իզուր զոհասեղանը (իզուր եք փորձում շատ զոհեր այրել, Եհովան այլևս չի ընդունում ձեր նվիրաբերումը): Սա պարզ է նաև այլ մարգարեների հաղորդումներից.

Եսայիա մարգարեն ևս ավելի վաղ խոսում էր այս մասին (Ես.1։13). մեղքերի պատճառով, նույնիսկ կրկնապատիկ ջանադրությամբ Եհովային մատուցվող զոհերը՝ ունայն էին Նրա աչքում (դրանք իզուր էին մատուցվում, Եհովան այդ նվերները չէր ընդունում)։ Մինչդեռ աշխատանքի դիմաց քահանայության վարձատրությունը Եհովան Ինքն էր նախատեսել. նրանք զոհերից բաժին էին վերցնում (1Կոր.9։13)։ Ուստի, Մաղ.1։10-ում պետք է խոսել քահանաների ապարդյուն ջանքերի, այլ ոչ թե զոհասեղանի կրակի համար նրանց վճար գանձելու մասին, ինչպես սովորեցնում է ՆԱԹ-ը։

Հուսով ենք, Կառավարիչ Մարմնի հարգելի եղբայրներ, որ այս տեղեկատվությունը ինչ-որ կերպ կհասնի ձեզ, և դուք, Եհովայի կամքով, ՆԱԹ սպրդած աղավաղումները կվերանայեք:

Սիրով՝
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

79 ա. ՆԱԹ Աստվածաշնչի արգելքը ամենամեծ պրոբլեմը չէ:

Текст на армянском языке  к  видео 3.12  на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.79 ա

Դիմում ենք Դիտարան Ընկերության ղեկավարությանը…
Աղավաղումների կիրառումը ՆԱԹ-ում՝ Եհովայի վկաների ուսուցման մեջ
Ուշադրություն դարձրեք:
Պատասխանների արկղ — խորհրդածում ենք:

2017թ. դեկտ. 20-ին, ՌԴ-ում արգելվեց Աստվածաշնչի Նոր Աշխարհ թարգմանությունը (ՆԱԹ): Ինչպես և սպասվում էր, դատարանը կողմնակալ էր, քանզի նպատակը արգելելն էր, այլ ոչ թե պարզաբանելը (նման էր, որ արգելման որոշումը կայացվել է դատաքննությունից առաջ)։ ՌԴ-ում դատարանի նման որոշումը ամոթալի էր, բայց դրանում, որքան էլ որ տարօրինակ է, մենք դրական բաներ նկատեցինք. դատարանը, եթե լեզվաբանական և աստվածաբանական ստուգիչ մոտեցում ցուցաբերեր ՆԱԹ-ին՝ նրա տեքստերը համեմատելով այլ թրգմն.ությունների հետ, ապա շատ խնդրահարույց տեղեր կհայտնաբերեր: Օրինակ՝ Առ.11:15; 14:17; 20:27; Ղվ.8։15; Հյտ.16։7; 1Տիմ.5։23; 2Կոր.5.2:

Եվ այդ ժամանակ Ռուսաստանի Դաշնության դատարանը ոչ միայն կարգելեր ՆԱԹ-ը, այլև կպախարակեր այն ի լուր ողջ աշխարհի (ինչը կազդեր նաև Եհովայի պաշտամունքի հեղինակության վրա): Ուստի լավ է, որ գործն ընդամենը ՆԱԹ-ի արգելքով ավարտվեց. ՆԱ թրգմն.ությունը առայժմ լավագույնը չէ և ուղղումների կարիք ունի: Ցույց տանք տեքստեր, որոնք աղավաղում են Աստծու խոսքի իմաստը, ինչն անընդունելի է:

Ղկ.14:23. ՆԱԹ«Տերն էլ ասաց ծառային. գնա ճանապարհներն ու ցանկապատված տեղերը և ստիպիր մարդկանց գալ, որ տունս լցվի» (ճիշտը՝ վստահեցրու, համոզիր, կանչիր):

Այս տեքստը, նախ, խեղաթյուրում է Եհովայի էությունը, ինչն անթույլատրելի է. Նա ոչ մեկին չի ստիպում ծառայել իրեն և գալ Իր տուն՝ Իրեն երկրպագելու։

Եվ երկրորդ, նման թարգմանությունը կարող է սխալ մղումների դրդել Եհովայի վկաներին (Ե.վ.). այս տեքստից խրախուսվելով՝ նրանք կարող են իրենց թույլ տալ որոշակի ճնշում գործադրել հետաքրքրվողի վրա՝ պարտադրելով նրան Եհովային երկրպագել, համարելով, որ դա ճիշտ է (թեև դա անընդունելի է): Հաջորդը.

ՆԱԹ, 1Տիմ.6:6. «Աստծու հանդեպ նվիրվածությունը մեծ շահ ստանալու միջոց է, եթե բավարարված ենք մեր ունեցածով» (այլ թարգմանություններ. մեծ ձեռքբերում է, մեծ շահ է): Ըստ ՆԱԹ-ի՝ ստացվում է, որ Աստվածապաշտությունը շահի միջոց է և մեծ հեռանկարներ է բացում, ինչպես կարծում են Ե.վ. շատ եղբայրներ։ Սակայն սա արմատապես սխալ է (1Տիմ.6:5): Ե.վ.-ները պետք է հասկանան, որ արդեն իսկ Աստծուն ծառայելու հնարավորությունն ինքնին մեծ շահ է իրենց համար (ինչն արտացոլում են մյուս թարգմանությունները, և ինչը խեղաթյուրել է ՆԱԹ-ը): Հաջորդ տեքստը ևս պակաս ներշնչյալ է, քան մյուս թարգմանությունները.

ՆԱԹ, 2Կոր.8։21. «Քանի որ մենք ազնվորեն ենք տնօրինում [մեր] ունեցվածքը ոչ միայն Եհովայի, այլև մարդկանց առաջ», ռուս. (ԱԹ — «մտածում ենք բարի բաներ անել ոչ միայն Տիրոջ առաջին, այլև մարդկանց», 2570 լավը՝ բոլորի առաջ): «Ունեցվածք» բառը հունարեն բնօրինակում չկա, տե՛ս Սթրոնգի համարակալումը. 2570՝ բարի, լավ, բարեհաջող, բարեգործ, արգասիքով բարի, բարի՝ ակնհայտ ուրիշների համար; քրիստոնեական ծառայության հարմոնիկ լիարժեքություն: Այստեղ իմաստը հոգևոր դրական պտղի նվաճումն է, իսկ ՆԱԹ-ը այստեղ Ե.վ.-ներին ենթադրել է մղում սոսկ նյութական ունեցվածքի մտահոգության: Հաջորդը.

ՆԱԹ, 2Կոր.5:20. «Հետևաբար, մենք Քրիստոսին փոխարինող դեսպաններ ենք» (այլ թ.ներ՝ Քրիստոսի պատգամավորներ ենք, Քրիստոսի կողմից, անունից): Ո՞րն է ճիշտ: Պարզ օրինակ. տարբերակ ա) Տնօրենը հանձնարարում է Վարդանին գործը վարել Իր անունից: Այս դեպքում Վարդանը չի փոխարինում Տնօրենին և չպետք է ինքնուրույն որոշումներ կայացնի առանց նրա խորհրդի։ բ) Վարդանը գործը վարում է Տնօրենի փոխարեն. այս դեպքում նա կարող է ինքնուրույն որոշումներ կայացնել, քանի որ փոխարինում է Տնօրենին (ՆԱԹ-ի տարբերակը հենց սա է, այսինքն՝ մենք Քրիստոսի փոխարինողն ենք):

Սակայն սա խեղաթյուրում է քրիստոնյաների դերը, որովհետև նրանք ուղարկված են ոչ թե Քրիստոսին փոխարինելու (ոչ թե նրա փոխարեն և ըստ իրենց գործելու), այլ ուղարկված են նրա անունից գործելու՝ մարդկանց ներկայացնելու նրա պատվիրանները և Աստծու սկզբունքները՝ չունենալով սեփական որոշումներ կայացնելու իրավունք: Հաջորդը.

ՆԱԹ, 1Հով.3:20,21. այստեղ խեղաթյուրված է Հովհաննեսի հրահանգի էությունը. «…եթե նույնիսկ ինչ-​որ բաներում էլ մեր սրտերը դատապարտում են մեզ, հիշում ենք, որ Աստված մեր սրտերից ավելի մեծ է և ամեն բան գիտի։ Սիրելինե՛ր, եթե մեր սրտերը մեզ չեն դատապարտում, ապա խոսելու ազատություն ունենք առ Աստված»: ՆԱԹ-ում իմաստը մոտավորապես սա է (այս մասին հաղորդում է ԴԸ-ը). «ոչինչ, սիրելիներ, եթե մեր սիրտը մեզ դատապարտում է՝ էական չէ պատճառը և պետք չէ շատ մտահոգվել, չէ՞ որ Աստված հավանել է մեզ, քանզի Նա մեծ է մեր սրտերից և հասկանում է, որ մենք կարող ենք մեղանչել»: Բայց Հովհաննեսն իրականում այստեղ բացատրում է, թե ինչպես որոշել՝ ճշմարտության մե՞ջ ենք, թե՞ ոչ.

1Հով.3:18-22 (Էջմծ.Թ)«Որդյակնե՛ր, խոսքերով և լեզվով չսիրենք, այլ գործով և ճշմարտությամբ։ Եվ հենց դրանով ճանաչած կլինենք, որ ճշմարտությունից ենք, և Նրա առաջ կանգնելու վստահությունը կունենան մեր սրտերը։ Եթե մեր սրտերը դատապարտեն մեզ, մենք գիտենք, որ Աստված ավելի մեծ է, քան մեր սրտերը։ Սիրելինե՛ր, եթե մեր սրտերը մեզ չդատապարտեն, համարձակություն կունենանք Աստծու առաջ, և ինչ էլ հայցենք, կստանանք նրանից, որովհետև պահում ենք նրա պատվիրանները և նրան հաճելի բաներ անում»։
Ինչպես տեսնում ենք, քրիստոնյայի սիրտը կարող է դատապարտել կամ չդատապարտել իրեն (հակադրություն. կա՛մ դատապարտում է, կա՛մ՝ ոչ):

Եթե մեր սիրտը դատապարտում է մեզ (խիղճներս տանջում է), նշանակում է ինչ-որ հարցում սխալ ենք թույլ տալիս (շեղվել ենք ճշմարտության ուղուց): Եվ եթե ճշմարտության հանդեպ զգայուն մեր խիղճը տեսնում է մեր շեղումը ու դատապարտում մեզ, ապա առավել ևս այն տեսանելի է Եհովային։ Եթե ​​մեր սիրտը դատապարտում է մեզ, մենք խոսքի ազատություն չունենք, քանզի Աստծու առջև ինչ-որ հարցում մեղանչում ենք։ Այսինքն՝ խղճի խայթը ուղղման ազդանշան է։

Իսկ եթե մեր խիղճը մաքուր է և չի դատապարտում մեզ, ուրեմն մենք Աստծու առջև խոսքի ազատություն ունենք. դա նշանակում է, որ մենք ճշմարտության մեջ ենք, և Աստված գոհ է մեզանից։ Սիրտը (խիղճը) օգնում է մեզ հասկանալ, թե երբ ենք ճշմարտության մեջ, և երբ ենք շեղվել դրանից:

Մինչդեռ ՆԱԹ-ը կոչ է անում ուշադրություն չդարձնել խղճի կանչին (իբր, Աստված ավելին է տեսնում և ներում է մեզ), ինչը աղավաղում է Հովհաննեսի հորդորը։ Հաջորդը.

ՆԱԹ, Եր.20։7. «Դու ինձ խաբեցիր, ո՛վ Եհովա, և ես խաբվեցի»։ (Թանախ. Դու ինձ համոզեցիր, Տե՛ր, և ես թույլ տվեցի ինձ համոզել; Յոթանասնից — Դու թույլ տվեցիր ինձ սխալվել; մյուսները — Դու հաղթահարեցիր ինձ, գերազանցեցիր (ինձ) և ես դարձա ամենօրյա ծիծաղի առարկա): Ըստ Սթրոնգի թարգմանության 06601-ի «հրապուրել» բառը նշանակում է՝ համոզել, հակել; գայթակղված լինել, խաբված լինել:

Խաբո՞ւմ է, արդյոք, Եհովան։ Հստակ է, որ ոչ, քանզի Նա ճշմարտության Աստվածն է: Մարգարեն այստեղ խոսում էր լոկ այն մասին, որ Աստված դրդեց իրեն կատարել մի հանձնարարություն հանուն Իսրայելի բարօրության, սակայն իր կարծիքով, բարօրություն այդպես էլ չեղավ (թեպետ բարին արդեն իսկ այն էր, որ Եհովան, ըստ Երեմիայի ուղերձի արձագանքի՝ տեսնում էր, թե ով՝ ով է): Երեմիան հիասթափված էր ինքն իրենից (նրա ընկալած բարին՝ դա չէր), այլ ոչ թե դատապարտում էր Եհովային խաբեության մեջ։ Մինչդեռ ՆԱԹ-ը այստեղ Եհովային որպես խաբեբա է ներկայացնում։ Հաջորդը.

ՆԱԹ, Հեսու 1:8. «Օրենքի այս գիրքը թող չհեռանա քո բերանից, այլ օր ու գիշեր այն կարդա*, (աստղանիշ՝ «կիսաձայն կարդա»), որպեսզի ճշգրտորեն կատարես այն ամենը, ինչ որ գրված է այնտեղ. այդ ժամանակ քո ճանապարհի մեջ դու հաջողակ կլինես և իմաստությամբ կգործես»։

Ըստ ՆԱԹ-ի, Հեսուի իմաստությունը կախված էր նրանից, թե արդյոք նա կկարդա՞ Աստծու օրենքը կիսաձայն, թե՞ ոչ, ինչը չի համապատասխանում ճշմարտությանը: Ինչո՞ւ։ Որովհետև կարելի է կիսաձայն կարդալ և միևնույն ժամանակ ոչ միայն չթափանցել ընթերցածի իմաստի մեջ, այլ նաև ուրիշ բանի մասին մտածել. այդպիսի առանձնահատկությամբ է օժտված մեր ուղեղը։ Ուրեմն ինչի՞ց է կախված Աստծու ծառաների հաջողությունը։

Կախված է Աստծու օրենքը ուսումնասիրելուց և դրա շուրջ խորհրդածելուց: Արարատ, Էջմիածնի և Բեյրութի թրգմն.ություններում նշված է «մտածես» բառը. ԱԹ, Հեսու 1:8: «այլ գիշեր և ցերեկ նրա վրա մտածես 01897, որ պահես և կատարես բոլոր նրա միջի գրվածի պես, որովհետև այն ժամանակ ճանապարհները հաջողակ կանես, և այն ժամանակ խելամուտ կլինես»: Ըստ Սթրոնգի, 01897 բառն ունի՝ 1 ձայն տալ, ձայն հանել, հառաչել; 2 խորհրդածել, մտածել: E(hi). քրթմնջալ, փնթփնթալ, ոչ պարզ արտաբերել իմաստները:

Եվ ո՞ր իմաստը սրանցից ընտրել։ Այն, որը կբացատրի Եհովայի խոսքի վրա «աշխատելու» էությունը. Պողոսը, խրախուսելով Տիմոթեոսին հաջողության հասնել Եհովայի ծառայության ոլորտում, խորհուրդ տվեց նրան ոչ թե կիսաձայն կարդալ, այլ ՆԵՐԹԱՓԱՆՑԵԼ 1907 ուսմունքի մեջ (1907 բառահամարը նշանակում է ուշադիր նայել, ուշադրությունը պահել, 1Տիմ.4:16): Կիսաձայն կարդալը ոչ մի օգուտ չի բերի, եթե դա անես առանց ընթերցածի իմաստի մեջ խորանալու։ ՆԱԹ-ի տարբերակը հավելյալ այսպիսի մեկնություն է պահանջում՝ խորամուխ լինել, ինչին գուցե օգնի կիսաձայն կարդալը: Այդ դեպքում, ինչո՞ւ տեքստն ուղղակի չթարգմանել 2-րդ նշանակությամբ — «խորհել» կարդացածի շուրջ: Հաջորդը.

ՆԱԹ, Եզկ.28։16. «Քո առևտրի շատության պատճառով քեզ լցրին բռնությամբ, և դու սկսեցիր մեղք գործել»։

Արևմտ.Թ. — Քու առուտուրիդ շատութեանը մեջ բռնութեամբ լեցուեցար ու մեղք գործեցիր:

ԷԹ — Քո առևտրի շատությունից անիրավություններով ես լցրել շտեմարաններդ. մեղանչել ու խփվել ես:

ԱԹ — Քո առուտուրի շատության համար լցվեցավ քո ներսը զրկանքով և դու մեղանչեցիր:

Թանախ — Քո լայնածավալ առևտուրով ներսդ լցվեց չարությամբ, և դու մեղք գործեցիր:

Բոլոր թարգմանությունները, բացի ՆԱԹ-ից, կառուցում են քերովբեի մեղքի պատճառի տրամաբանական շղթան (Եզկ.28:13,14) — այսինքն՝ հարստացման մոլուցք => հաջողություն => հարստության կուտակում => անիրավ հատկությունների ձևավորում (անիրավություն, չարություն, բռնություն) => մեղք — որպես ներքին արատի ապականության հետևանք, ինչը համապատասխանում է Հակ.1:14,15-ին:

Այսինքն՝ հարստանալու մոլուցքը քերովբեի մեջ, որպես հաջողակ «գործարարի»՝ ծնեց անարդար հատկություններ, ինչը և հանգեցրեց մեղքի։ Բայց ՆԱԹ-ը մեղանչած քերովբեին ներկայացնում է որպես հանգամանքների զոհ, ասես թե նրան դրսից բռնությամբ են լցնում, մղում կամ ստիպում մեղք գործել (քեզ լցրին բռնությամբ և դու սկսեցիր մեղք գործել)։ Բայց ՆԱԹ-ի թարգմանության այս տարբերակը հարց է բարձրացնում՝ ուրեմն ո՞րն է քերովբեի մեղքը, եթե նրան ստիպել են սխալ գործել։ Այդ դեպքում ինչո՞ւ է Եհովան նրան կործանման վճիռ հայտարարում՝ հաշվի չառնելով վերջինիս հարկադրանքի մեղմացուցիչ հանգամանքները։ ՆԱԹ-ի տարբերակով ընթերցողը կարող է որոշել, որ Եհովան անարդար է, ինչն անհնար է։ Հաջորդը.

ՆԱԹ, 1Թես.5:4. «Բայց դուք, եղբայրնե՛ր, խավարի մեջ չեք, որ այն օրը ձեզ վրա հասնի այնպես, ինչպես գողերի վրա» (այլ թարգմանություններ. Բայց դուք, եղբայրնե՛ր, խավարի մեջ չեք, որ այն օրը ձեզ վրա հասնի ինչպես գողը կամ՝ գողի պես): Հարց է առաջանում. ուրեմն ո՞վ է գողը՝ Եհովայի օ՞րը, թե՞ քրիստոնյաները։ ՆԱԹ-ի տարբերակով՝ քրիստոնյաները. Եհովայի օրը կարող է բռնել նրանց, ինչպես օրը վրա է հասնում գողերի վրա։ Տրամաբանակա՞ն է սա, արդյոք:

Հնարավո՞ր է, որ գիշերվա գողերին, ովքեր զգույշ են, որ լույսը չբացվի՝ ցերեկը հանկարծակիի բերի։ Ոչ. գողերը հենց գիշերով են գողանում, որ չբռնվեն: Իսկ հնարավո՞ր է, որ Եհովայի օրը հանկարծ գա, ինչպես գողը գիշերով, անսպասելի։ Իհարկե: Գողը տերերին չի հայտնում իր գալու ժամանակը, նա գալիս է հանկարծակի, երբ իրեն չեն սպասում: Անհայտ է նաև Եհովայի օրվա գալուստը։ Բայց եթե տերը մշտապես զարթուն մնա և գողին դիմագրավելու նկատառումով հետևի մոտալուտ նշաններին, ապա գողի գալը նրան անակնկալի չի բերի։ Հենց այս մասին էր խոսում Պողոսը, երբ ասում էր, որ Եհովայի օրը հանկարծակի կգա, գողի պես՝ խավարում, և եթե զարթուն չլինես՝ նրա գաղտագողի մետեցումը չես զգա։

Բայց այն քրիստոնյաները, ովքեր արթուն են ըստ Ս.Գրքի և խավարի մեջ չեն (ովքեր գիշերը չեն քնում, այլ շարունակում են հսկել) – նրանց համար Եհովայի օրը անակնկալ չի լինի, քանզի դրա մոտեցումը նրանք նշաններից արդեն կտեսնեն (Մտ.24 գլ.): Նույն այս տեքստը գողի և Եհովայի օրվա մասին՝ Պետրոսի թղթում ՆԱԹ-ը ճիշտ է ներկայացրել. «Բայց Եհովայի օրը գողի պես կգա» (և ոչ թե քրիստոնյաները կլինեն գողերի պես, 2Պետ.3:10): Ուստի հարկ է գողի մասին այս տեքստերը միմյանց համաձայնեցնել: Հաջորդը.

ՆԱԹ, 1Թագ.18:27 «Բարձր ձայնով կանչեք, քանի որ նա աստված է: Թերևս մտածմունքների մեջ է ընկել կամ գնացել է արտաքնոց կղելու» (այլ թարգմանություններ՝ զբաղված է, գործ է անում (07873), բացակայում է, ճանապարհորդության մեջ է (1870):

Ըստ Սթրոնգի՝ 1870 (ճանապարհին է) — ուղի, ճանապարհ): 07873 (զբաղված) — բացակա: Յոթանասնիցում՝ «գործ ունի», զբաղված է։

Ուրեմն ինչո՞ւ է «բացակա» արտահայտությունը, ինչի մասին ակնարկում էր Եղիան, ՆԱԹ-ը «զարդարել» կղանքի գաղափարով, ինչն ավելորդ է:

Հաջորդ անգամ ցույց կտանք ՆԱԹ-ի այն տեքստերը, որոնք «հարմարեցված» են Դիտարան Ընկերության ուսմունքներին. դրանց թարգմանությունը կատարված է այնպես, որ հաստատվի ԴԸ-ի այս կամ այն ​​ուսմունքը կամ օգտագործվի որպես հրահանգ՝ Եհովայի վկաներին ուղղորդելու համար, ինչով ՆԱԹ-ը նմանվում է, օրինակ, ռուսերեն Սինոդալ Աստվածաշնչին (նաև՝ այլ), որում (որոնցում) ևս որոշ տեքստեր «հարմարեցված» են ուղղափառության ուսմունքներին:

Հուսով ենք, որ բոլոր այս թերությունները կշտկվեն: Սիրով՝ «Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

37 ա. ՍԱ ՊԵՏՔ Է ՈՒՂՂԵԼ: 1914 թիվը ՍԽԱԼ Է

Текст на армянском языке  к  видео 3.22  на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.37 ա

Այսօր կքննարկենք 1914 թվականի Հիսուս Քրիստոսի գահակալման թեման, որն ամենահայտնին է Եհովայի վկաների կազմակերպության մեջ: Այս տեսահոլովակի նպատակն է՝ Աստվածաշնչի օգնությամբ ցույց տալ 1914 թվականի ուսմունքի սխալականությունը՝ որպես երկնքում Հիսուս Քրիստոսի անտեսանելի գահակալության թիվ: Եթե ​​1914 թվականի սխալն ուղղվի, ապա դրա վրա հիմնված ուսմունքային մյուս սխալները նույնպես կվերանան, օրինակ.

2 ուսմունք Քրիստոսի երկակի գալստի մասին (նախ՝ 1914 թ.՝ որպես թագավոր, իսկ հետո Արմագեդոնին՝ որպես Դատավոր); օծյալների երկակի սերնդի մասին, ովքեր 1914 թ.-ից հետո իրենց կյանքի ընթացքում համագործակցել են միմյանց հետ (Մտ.24:34); 1-ին հարության սկսման մասին (1918 թ. գարնանից); 1919 թվին հավատարիմ ծառայի նշանակման և 1914-ից մինչև 1918 թ. Քրիստոսի ժողովի մաքրման մասին: Արդյունքում, աստվածաշնչյան ճշմարտությունը կմաքրվի և Եհովայի ճշմարիտ երկրպագության ձեռքբերումը կդառնա առողջ ուսուցումը՝ որպես անփոփոխ օրինակ (2Տիմ.1։13, տես 7.37 վիդեոն

Համառոտ ցույց տանք Ս.Գրքին չհամապատասխանող այն հիմնական փաստարկները, որոնցով ԴԸ-ը «պահպանում է» 1914 թ. ուսմունքը: Մենք հաշվել ենք 9 փաստարկ։ Գուցեև դրանք ավելի շատ են, բայց կարծում ենք, այս ինն էլ բավական են սխալները տեսնելու համար։ Սկսենք 1914 թվի ուսմունքը պաշտպանող 1-ին փաստարկից.

1) ԴԸ փաստարկը — 1914 թ. պետք է հաշվել մ.թ.ա. 607 թվից (հեթանոսների ժամանակների սկիզբ): Սակայն Աստվածաշնչի խրոնոլոգիան մ.թ.ա. 607թվին ՉԻ հանգեցնում: Սա ցույց տանք Ս.Գրքի բոլոր մարգարեությունների օրինակով՝ որոնք հիշատակում են Հուդայի երկրի ամայացման 70 տարին, ըստ որոնց ԴԸ հանգում է 607 թվին՝ հանելով 70 տարի 537 թվից՝ Բաբելոնի գերությունից դեպի Հուդա հրեաների վերադարձի տարուց։ Սկսենք 2Տրգ.36:19-21-ի մարգարեությունից:

Մարգարեություն Բ.Մնաց.36:19-21:19 «Նա այրեց ճշմարիտ Աստծու տունը և Երուսաղեմի պարիսպը քանդեց։ Բոլոր ամրոցները և ամեն թանկարժեք բան հրի մատնեց. ամեն ինչ ոչնչացվեց։ Իսկ սրից ազատվածներին գերի տարավ Բաբելոն, և նրանք մինչև Պարսկաստանի տիրակալության հաստատվելը նրա ու նրա որդիների ծառաները դարձան։ Այսպես կատարվեց Երեմիայի բերանով ասված՝ Եհովայի խոսքը, մինչև որ երկիրը լրացներ իր շաբաթները։ Ամայության բոլոր օրերին երկիրը պահեց շաբաթը, մինչև որ յոթանասուն տարին լրացավ»:

Այս մարգարեությունը ցույց է տալիս, որ ա) Շաբաթի կամ Հուդայի երկրի ամայացման հետհաշվարկը սկսվում է տաճարի այրման ժամանակից։ Ինչո՞ւ։ Թեև գաղթը դեպի Բաբելոն սկսվեց Հովակիմի օրոք Նաբուգոդոնոսորի 1-ին տարում (Եր.25:1; 2Թագ.24:1,2; Դան.1:1-4), Հուդայի երկիրը դեռ ամայացած չէր, քանի որ այն մշակվում էր մնացած հրեաների կողմից: Հենց որ վերջին հրեաները տեղափոխվեցին Բաբելոն՝ տաճարի այրման Նաբու-ի 19-րդ տարում, հողը մշակող այլևս չկար, այն սկսեց շաբաթանալ կամ հանգստանալ այդ բոլոր տարիների ընթացքում (Ղև.25:2-4; 2Թագ.25:8,9):

բ) Հուդայի երկրի ամայացում/շաբաթը պետք է տևեր 70 տարի և ավարտվեր Պարսից Կյուրոսի օրոք, ով տապալեց Բաբելոնի իշխանությունը Հուդայի վրա մ.թ.ա. 539 թվին (այս թիվը համընկնում է աշխարհիկ աղբյուրներում և ԴԸ-ում): Եզրակացություն ըստ 2Տրգ.36:19-21-ի (Հուդայի երկրի 70-ամյա ամայացման). Պարսից Կյուրոսի հայտնվելը, որը կապված է հրեաների երկրի շաբաթության ավարտի հետ, համընկնում է մ.թ.ա. 539 թվին: Այսինքն՝ Բաբելոնի իշխանությունը Հուդայի վրա ավարտվեց մ.թ.ա. 539 թվին։ Հուդայի երկրի ամայացման համար կանխատեսված 539-ից հանում ենք 70 տարի, ստանում ենք 609՝ Երուսաղեմի և տաճարի այրման տարեթիվը՝ -539 -70 = — 609։ Այսինքն՝ մ.թ.ա. տարեգրության մեջ, ինչպես տեսնում ենք, 607 թիվը չկա:

Հաջորդը. Հուդայի երկրի 70-ամյա շաբաթ/ամայացումը և Բաբելոնի թագավորին ծառայելը կանխագուշակվել է նաև Երեմիայի կողմից 25:11,12 և 29:10-ում: Նախ նայենք Եր.25:11,12-ը. «այս ամբողջ երկիրը անապատ կդառնա… և այս ազգերը 70 տարի Բաբելոնի թագավորին կծառայեն… Երբ 70 տարին լրանա, Ես կպատժեմ Բաբելոնի թագավորին»: 1.ա)-ից իմացանք, որ Հուդայում ամայացումը սկսվեց տաճարի այրմամբ (հողը մշակող մարդ չկար), իսկ 70 տարվա ամայությունն ավարտվեց մ.թ.ա. 539 թվին՝ շնորհիվ Պարսից Կյուրոսի։ Եզրակացություն. քանի որ Հուդայի երկրի ամայացման 70 տարին ավարտվեց մ.թ.ա. 539 թվին Բաբելոնի պատժով, նշանակում է, որ այդ 70 տարին սկսվեց մ.թ.ա. 609 թվից։ (-539-70 = — 609 մ.թ.ա.): Ինչպես տեսնում եք, Եր.25։11,12-ում ևս 607 թիվը չկա։ Այժմ նայենք Եր.29։10-ը.

Երեմ.29։10. «Երբ Բաբելոնում 70 տարին լրանա, ես ուշադրություն կդարձնեմ ձեզ և կհաստատեմ ձեր մասին իմ բարի խոսքը՝ ձեզ այս վայրը վերադարձնելով»:
Այստեղ ևս խոսվում է 70 տարով հրեաների Բաբելոն աքսորվելու և Պարսից Կյուրոսի միջոցով Աստծու այցի մասին, երբ մ.թ.ա. 539թ. գրավվեց Բաբելոնը. այդ ժամանակ 70 տարին ավարտվեց, և Կյուրոսը 539 թվին հրաման արձակեց գերիներին Հուդա վերադարձնելու մասին (Եզր.1։1,2)։ Եզրակացություն. այս մարգարեության համաձայն ևս, հրեաների վրա 70 տարին սկսվել է մ.թ.ա. 609 թվին (եթե 70 տարին ավարտվել է մ.թ.ա. 539 թվին, Կյուրոսի շնորհիվ, ուրեմն այն սկսվել է մ.թ.ա. 609 թվին): Այս մարգարեության մեջ ևս չկա մ.թ.ա. 607 թիվը:

Հաջորդը. Դանիելը ևս խոսում է Բաբելոնում Հուդայի 70 տարվա պատժի ավարտի մասին, կրկին մեզ բերելով 609 թ., նայեք Դան.9:2-ը. «նրա թագավորության (Մարաց Դարեհի) առաջին տարում ես՝ Դանիելս, գրքերից հասկացա, թե Երուսաղեմը քանի տարի էր ավերված լինելու՝ համաձայն Երեմիա մարգարեին ասված Եհովայի խոսքի՝ 70 տարի»: Դանիելը Բաբելոնում էր, երբ քաղաքը գրավեց Պարսից Կյուրոսը մ.թ.ա. 539 թվին, և Բաբելոնի թագավորությունը ընդունեց Կյուրոսի կառավարիչ Դարեհը: Նրանք միասին էին կառավարում Բաբելոնը. Կյուրոսը իշխում էր որպես թագավոր, Դարեհը՝ որպես նրա կառավարիչ, նշանակված Կյուրոսի կողմից՝ Բաբելոնի անկման գիշերը: (Դան.5:30,31):

Այսինքն՝ Դանիելը, ըստ Երեմիայի մարգարեության, հասկացել էր, որ Բաբելոնում հրեաների 70 տարվա գերությունը ավարտվեց Բաբելոնի վրա Դարեհի իշխանության 1-ին տարում՝ մ.թ.ա. 539 թվին: Նշանակում է՝ այդ տարիները սկսվել էին մ.թ.ա. 609 թվին: 607թ. այստեղ ևս չկա:

Այժմ դիտարկենք 2 մարգարեություն Զաքարիայից: Զաք.1:12 — «Մինչև ե՞րբ պիտի չողորմես Երուսաղեմին ու Հուդայի քաղաքներին, որոնք արդեն 70 տարի է, ինչ քո դատապարտության տակ են»։
Զաք.7:5«ասա (հրեաներին). «Այս 70 տարին, երբ դուք հինգերորդ ու յոթերորդ ամիսներին ծոմ էիք պահում ու ողբում, մի՞թե ինձ համար էիք ծոմ պահում»:

Ինչպես տեսնում ենք, Զաքարիան ևս նշում է Հուդայի դեմ Եհովայի բարկության 70 տարիների մասին։ Զաքարիան իր գիրքը գրել է մ.թ.ա. 520-518 թթ. — տես ՆԱԹ «Աստվածաշնչի գրքերը», որտեղ 1867 էջում նշված է Զաքարիա մարգարեի գիրքը գրելու ավարտի թվականը՝ 518 մ.թ.ա. (520-518-ի այս թվագրումը համընկնում է աշխարհիկ պատմության հետ): Նշանակում է՝ հրեաների 70 տարվա դատապարտման մասին Զաքարիան խոսում էր մոտ մ.թ.ա. 518-ին՝ հրեաների Հուդա վերադարձից գրեթե 20 տարի անց (նրանք վերադարձան 537 թ., Եզր.1։1,2,11; 2։70)։ Այսինքն՝ Աստծու աչքում Երուսաղեմի ամայացման 70 տարին դեռ շարունակվում էր նույնիսկ մինչև մ.թ.ա. 518 թիվը։ Այն շարունակվում էր նաեւ 70 տարի ծոմ պահած հրեաների աչքին: Ինչո՞ւ։

Որովհետև Երուսաղեմի տաճարը դեռ չէր վերակառուցվել։ ԴԸ Ս.Գրքի ըմբռնման մեջ (տես «տաճար») հաղորդվում է, որ գերությունից վերադառնալուց հետո մ.թ.ա. 537 թ. հրեաները զոհասեղան կանգնեցրին, իսկ հաջորդ տարի դրվեց տաճարի հիմքը (Եզր.3:7): Սակայն մոտ 15 տարի անց տաճարի վերականգնման աշխատանքները դադարեցվեցին (Եզր. գլ. 4): Ուստի մեկ այլ թագավորի՝ Պարսից Դարեհ Մեծի (ոչ թե Մարաց Դարեհի) գահակալության երկրորդ տարում՝ մ.թ.ա. 520 թ. Եհովան ուղարկեց Անգե և Զաքարիա մարգարեներին՝ բարձրացնելու հրեաների ոգին, և նրանք վերսկսեցին շինարարությունը։ Հրեաները նորից գործի անցան և ավարտեցին Եհովայի տունը Դարեհ Մեծի գահակալության 6-րդ տարում (մ.թ.ա. 515 թ.)։

Եզրակացություն. Եհովայի 70 տարվա բարկությունը Իր ժողովրդի դեմ իրականում չավարտվեց նույնիսկ այն բանով, որ հրեաները վերադարձան բաբելոնյան գերությունից մ.թ.ա. 537 թ.–ին (այս տարեթիվը համընկնում է աշխարհիկ պատմության մեջ և ԴԸ-ում): Հակառակ դեպքում մարգարեն չէր կարող մ.թ.ա. 518 թվին խոսել, որ իրենց վրա զայրույթի այդ փոխաբերական «70» տարիները դեռ շարունակվում են։ Այսինքն՝ Եհովայի երկիրը ամայացված էր ոչ միայն այն պատճառով, որ հրեաները գերության մեջ էին, այլ գլխավորապես, որ այնտեղ չկար Եհովայի տաճարը՝ Նրա բնակության վայրը։

Զաքարիայի օրոք Երուսաղեմը, առանց տաճարի և առանց Եհովայի տաճարում բնակվելու՝ դատարկ էր նույնիսկ գերությունից վերադարձող մարդկանց բազմությամբ։ Աստծու աչքում Հրեաստանի երկրի ամայացման այս «70» տարիները պետք է ավարտվեին միայն այն ժամանակ, երբ տաճարը վերականգնվեր, և Աստված նորից սկսեր բնակվել այնտեղ, ինչը տեղի ունեցավ մոտ 515/516 մ.թ.ա (Այս տարեթիվը համընկնում է ԴԸ և աշխարհիկ պատմության հետ): 607թ., ինչպես տեսնում ենք, Զաքարիայի մոտ ևս չկա։

Այսպիսով ըստ 1) փաստարկի — 70 տարվա ամայացման վերաբերյալ բոլոր մարգարեություններից և ոչ մեկը չի հանգեցնում մ.թ.ա. 607թվին: Եթե 70 տարին որոշենք ըստ 2Տրգ.36:19-21; Եր.25:11,12; 29:10 և Դան.9:2-ի, ապա 70 տարվա վերջը՝ մ.թ.ա. 539 թիվն է, իսկ սկիզբը՝ մ.թ.ա. 609 թիվը: Այդ նույն թվականին այրվեցին Երուսաղեմը և Եհովայի տաճարը։ Իսկ եթե 70 տարին հաշվենք ըստ Զաք.1:12 և 7:5 համարների, ապա 70 տարվա վերջը մ.թ.ա. 516/515 թթ. են (Երուսաղեմի տաճարի վերականգնման պահին):

Իսկ սկիզբը, ուրեմն, 586/585 թթ. են մ.թ.ա. (սա աշխարհիկ պատմության մեջ տաճարի կործանման տարեթիվն է): 70-ամյա ժամանակահատվածի համար այլ տարբերակներ չկան՝ ո՛չ Երեմիայի, ո՛չ Դանիելի, ո՛չ Զաքարիայի մոտ, չկան և չեն էլ կարող լինել: Իսկ նրանցում 607 թիվը չկա։

Բացի այդ, հեշտ է համոզվել նաև, որ 607 թիվը չկա, եթե այժմ դիտարկենք 1914 թիվը պաշտպանող ԴԸ 2-րդ փաստարկը.

2) ԴԸ փաստարկը — 607 թվից ի վեր Եհովան դադարեց Իր թագավորներին նշանակել՝ սկսվեցին հեթանոսների ժամանակները:
Նույնիսկ եթե ենթադրենք, որ մ.թ.ա. 607 թիվը հրեաների պատմության մեջ եղել է որպես Երուսաղեմի կործանման տարեթիվ՝ Նաբու-ի 19-րդ տարում (2Թագ.25:8), այնուամենայնիվ, Եհովայի կողմից Հուդայի վրա թագավորների նշանակումն ավարտվել է շատ ավելի վաղ՝ Հովսիա թագավորով։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև հաջորդ թագավորներին գահ են բարձրացրել հեթանոս թագավորներ՝ Եգիպտոսի փարավոնը և Բաբելոնի թագավորը.

Կարդում ենք 2Թագ.23։34-ը. «Նեքաո փարավոնը Հովսիայի որդի Եղիակիմին նրա հոր՝ Հովսիայի փոխարեն թագավոր նշանակեց»:
Եր.37:1. «Հովակիմի որդի Քոնիայի փոխարեն սկսեց թագավորել Հովսիայի որդի Սեդեկիան, որին Բաբելոնի Նաբուգոդոնոսոր թագավորը Հուդայի երկրում թագավոր դրեց»։
Այսինքն, եթե Ս.Գրքի համաձայն որոշենք հեթանոսների ժամանակների սկիզբը, ապա հեթանոսների իշխանությունը Եհովայի ժողովրդի վրա սկսվել է տաճարի այրումից 19 տարի առաջ (ինչպես հիշում ենք, տաճարն այրվել է Նաբու-ի 19-րդ տարում, 2Թագ.25:8,9):

Եզրակացություն. եթե անգամ հեթանոսների ժամանակները հաշվենք մ.թ.ա. 607թվից՝ որպես Տաճարի այրման տարի, ապա այդ հաշվարկը պետք է արվի ոչ թե Երուսաղեմի այրման, այլ Հովակիմի՝ Եգիպտոսի փարավոնի կողմից թագավոր նշանակվելու օրվանից՝ մոտ մ.թ.ա. 630 թվից: Տարեգրության համար ցույց տանք այդ հաշվարկը. — 607 (ասենք տաճարի այրման տարեթիվ) —19 տարի (Նաբուի 1-ին տարի) — 4 տարի (Հովակիմի 1-ին տարի) = մոտավորապես մ.թ.ա. 630թ.: Ինչպես տեսնում եք, այս դեպքում ևս 607թ.-ը չի համապատասխանում իրադարձությունների աստվածաշնչյան տարբերակին:

3) ԴԸ փաստարկը — Հեթանոսների ժամանակներն ավարտվեցին 1914 թ.:
Եթե, օրինակ, «հեթանոսների ժամանակները» իսկապես ավարտվել են 1914 թվին (Քրիստոսի գահակալման և Աստծու արքայության հաստատման պահից), ապա 1914 թվից հետո չպետք է սպասել, որ ս. Երուսաղեմը կրկին ոտնակոխվելու է ինչ-որ հեթանոսների կողմից: Սակայն, ըստ «Հայտնության հանգումը…» գրքի, էջ 162-163, պ.7,9. ս. Երուսաղեմը (օծյալները) — նույնիսկ 1914 թվի հեթանոսների ժամանակների ավարտից հետո կրկին ոտնակոխվեց հեթանոսների կողմից՝ 1914-1918 թվերն ընկած ժամանակափուլում: Ուստի, քանի որ ԴԸ նշած 1914թ.-ը հակասում է ԴԸ Հանգումը գրքի 1914-1918թթ. վերլուծականին՝ այն չի կարող Ս.Գրքի ճշմարտություն լինել:

4) ԴԸ փաստարկը — Նաբուգոդոնոսորը Եհովայի գերիշխանության խորհրդանիշն է (d.p. էջ 19-21):
Ի՞նչն այստեղ սուրբգրային չէ:
ա) Բաբելոնի հեթանոսական թագավորը, ով ենթարկվում էր Սատանայի տիրապետությանը և չէր «նստում Տիրոջ գահին» Դավթի շառավղից՝ չի կարող լինել Եհովայի թագավորության խորհրդանիշ. Եհովայի թագավորությունն արտացոլում են լոկ սուրբ Երուսաղեմը և Դավթի գահին նստած թագավորները։

բ) Իր երազում Նաբո՛ւն «Չկտրեց Եհովայի տիրապետության ծառը» Հուդայի վրա, այլ ընդհակառակը. Նաբուգոդոնոսորն ինքը Եհովայի կողմից կտրվեց 7 ժամանակով՝ զրկվելով հեթանոսական իշխանությունից Բաբելոնում՝ իր խելացնորության ժամանակաշրջանում։

գ) Աստված Ինքը Դանիելին բացատրեց 7 ժամանակների վերաբերյալ Բաբելոնի թագավորի երազի իմաստը, ասելով, որ այդ ամենը կկատարվի կոնկրետ Նաբուգոդոնոսորի վրա (Դան.4:15-22): Եվ դա իսկապես կատարվեց Նաբուի վրա (Դան. 4:25, հաստատվում է պատմաբանների կողմից):

5) ԴԸ փաստարկը — Քրիստոսը գահակալել է 1914-ին:
Եթե, օրինակ, Հիսուսը գահակալել է 1914 թվին, ուրեմն արդեն հնչել է 7-րդ փողը (Հյտ.11:15): Հյտ.11:1,2-ից հայտնի է, որ 7-րդ փողից ԱՌԱՋ — Երկրի վրա գործում է Եհովայի տաճարը, բաղկացած 2 հոգևոր գավիթներից՝ ներքինից (օծյալներ) և արտաքինից (երկրային Ե.վ.ներ)։ Սակայն 1914-ին Եհովայի հոգևոր տաճարից գործում էր միայն ներքինը (օծյալներ). արտաքին գավիթը կամ երկրային հույսի Ե.վ.ները բացվեցին Ռատերֆորդին 1933–35-ին։ Բայց քանի որ Հիսուսը գահակալում է այն ժամանակ, երբ գործում են տաճարի 2 գավիթները, ուրեմն Հիսուսը ՉԻ թագադրվել 1914-ին այն պարզ պատճառով, որ 1914-ին դեռ արտաքին սրահը չկար (երկր. հույսի Ե.վ.ը բացվեցին շատ ավելի ուշ՝ 1933-35 թթ.):

6) ԴԸ փաստարկը — 7 ժամանակը հավասար է 2520 օրվա:
Ենթադրենք 7 ժ.-ը հեթանոսների ժամանակների ճիշտ սահմանումն է և այն պետք է հաշվել 607թ.-ից։ Բայց այս դեպքում էլ ԴԸ ժամանակագրական սխալ է թույլ տվել։ «Рассуждение» գրքի 127 էջում (շրջանակ) կա սխեմա «ԻՆՉՊԵՍ ՀԱՇՎԵԼ ՅՈԹ ԺԱՄԱՆԱԿԸ»: «Յոթ ժ.-ը» = 7 x 360 = 2520 տարի: Աստվածաշնչյան «ժամանակը» կամ տարին = 12 X 30 օր = 360 օր (Հյտ.11:2,3; 12:6,14): «7 ժ.-ի» մարգարեության մեջ մեկ օրը հավասար է 1 տարվա (Եզ.4:6; Թվ.14:34): 607թ.-ի հոկտեմբերից (ըստ ԴԸ, սա Երուսաղեմի կործանման թիվն է) մինչև 1914 թ.-ի հոկտեմբերը (ըստ ԴԸ, սա Քրիստոսի թագադրման թիվն է) — 2 520 տարի»: Ամրագրենք. տարին, ըստ Ս.Գրքի, հավասար է 360 օրվա:

Ըստ այս մեթոդի՝ ԴԸ-ում հեթանոսների 7 ժամանակների ավարտը որոշելու համար հարկ էր հաշվել 607թ. հոկտեմբերից 2520 անգամ 360 օր (տարվա մարգարեական տևողությունը՝ ըստ Հյտ.12:6,14-ի՝ օրերով): Բայց նրանք դա չեն արել, այլ հաշվել են 7 տարին 365 օրվա հաշվարկով։ Ցույց տանք մարգարեական հաշվարկի և ԴԸ հաշվարկի տարբերությունը.

1) օրերի մարգարեական թիվը՝ հիմնված այն բանի վրա, որ 2520 տարվա յուրաքանչյուր մարգարեական տարի բաղկացած է 360 օրից, ինչպես նշված է Հյտ.12։6,14-ում։ Այս դեպքում ստացվում է հետևյալ հաշվարկը՝ 360*2520 = 907 200 օր։ Այսինքն՝ 607թ.-ից պետք է հաշվել 907200 օր, և մենք կհասնեինք Քրիստոսի գահակալման մարգարեական իբր ճիշտ տարեթվին:

2) ԴԸ հաշվարկը՝ ըստ սովորական տարիների օրերի թվի, առ այն, որ 2520 տարվա յուրաքանչյուր տարի բաղկացած է 365 օրից՝ 365*2520= 919800 օր։ Տարբերությունը կազմում է 919800 — 907200 = 12600 օր կամ 12600/365 = 34 տարի: Եթե, օրինակ, այս կերպ հաշվարկեինք ջրհեղեղի տարեթիվը, ապա ջրհեղեղը 34 տարի շուտ վրա կհասներ, քան սպասվող 1914-ը: Այսինքն՝ Քրիստոսի գալստի մարգարեական տարեթիվը (եթե այն իրոք կանխատեսված լիներ Նաբուգոդոնոսորի երազում) 34 տարով նվազ կլիներ ԴԸ հաշվարկից՝ 1914 թիվ — 34 տարի (1914 — 34 =1880թ.): Պարզության համար սա ցույց տանք սխեմայում.

7) ԴԸ փաստարկը — Հյտ.11:3-7-ի 2 մարգարեն սպանվել են 1918 թվի գարնանը:
Ըստ ԴԸ ուսմունքի, ԴԸ եղբայրների բանտարկությունը տեղի է ունեցել 1918թ. գարնանը՝ 1914 թվի Քրիստոսի գահակալումից հետո (գիրք «Հյտ.Հանգումը», էջ 167, պ.21 և 169, պ.23,24):

Այսինքն, ըստ ԴԸ ուսմունքի, ՆԱԽ 1914 թվին գահակալել է Հիսուսը, իսկ ՀԵՏՈ փոխաբերական առումով սպանել են 2 մարգարեին՝ 1918 թվի գարնանը Ռատերֆորդը և մյուս եղբայրները բանտարկվել են։

Բայց Աստվածաշունչը ճիշտ հակառակն է սովորեցնում. ՍԿԶԲԻՑ «սպանում են» 2 մարգարեին, իսկ ՀԵՏՈ նոր Հիսուսը գահակալում է (ուղղակի կարդացեք Հյտ.11:7,15-ը և կտեսնեք այս հաջորդականությունը): Այսինքն, եթե Ս.Գրքով դիտարկենք, ապա Ռատերֆորդին և մյուս եղբայրներին պետք է «սպանեին» (բանտ գցեին)՝ 1914 թվից ԱՌԱՋ, և ոչ 1914 թվից հետո (ոչ 1918 թվի գարնանը, ինչպես սովորեցնում է ԴԸ)։ Այս տարբերությունները ևս դիտենք սխեմայում.

8) ԴԸ փաստարկը — Պարուսիան անտեսանելի ներկայություն է, ոչ թե Քրիստոսի գալուստը (նա կգա Արմից առաջ, իսկ 1914 թվից նա սոսկ անտեսանելիորեն ներկա է երկնքում որպես թագավոր):

Ըստ Սուրբ Գրքի, այն, ինչ ԴԸ անվանում է Քրիստոսի «անտեսանելի ներկայություն»՝ ընդգծելով պարուսիա բառը, դա էլ հենց Քրիստոսի 2-րդ գալուստն է, ընդ որում՝ հատուկ հարսնացուի ետևից՝ նրան երկինք տանելու համար: Եվ այդ գալուստը դեռ չի եկել մինչ օրս. հենց որ Հիսուսը գա 2-րդ անգամ (պարուսիա) 7-րդ փողին, ողջ հարսը՝ կազմված 144000-ից, կհավաքվի նրա մոտ երկնքում (Հյտ.11:15; 14:1-5; 1Թես.4։16,17; 1Կոր.15։23,52)։

Եվ քանի դեռ 144000-ի մնացորդը ապրում է Երկրի վրա (ԿՄ-ը իրեն է մնացորդ համարում), Քրիստոսի «ներկայությունը» դեռ չի եկել: Ինչի՞ց է սա հայտնի:

Ուշադրություն դարձրեք 2Թես.2:1-ին, որտեղ խոսքը Քրիստոսի վերադարձի կամ 2-րդ գալստյան և նրա մոտ 144000-ի հավաքման մասին է. այստեղ դրված է ճիշտ նույն παρουσία — պարուսիա բառը (ըստ Սթրոնգի — թիվ 3952), ինչպես և Մտ.24։3-ում, ինչը ԴԸ-ը կապում է 1914 թվի Քրիստոսի անտեսանելի ներկայության հետ։

Բայց քանի որ 1914-ին 144000-ի ողջ խումբը դեռ չկար, նշանակում է, որ 1914-ին Քրիստոսի պարուսիան (նրա գալուստը) դեռ ՉԻ եղել, այս իրադարձությունը դեռ առջևում է: Այսինքն՝ Քրիստոսի «ներկայությունը» (պարուսիան) կապված է հատկապես Երկրի վրա նրա գահակալման և 1-ին հարության իրագործման հետ՝ 144000-ի ողջ կազմը մեկ խմբով երկինք փոխադրելու նկատառումով, որը կսկսվի 7-րդ (վերջին) փողի հնչումով (Հյտ.11:15; 2Թես.2:1; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52).

Բացի այդ, 3952 բառը, παρουσία — ունի 2 նշանակություն.
1.գալուստ, ժամանում; 2. ներկայություն. Վայնի բառարանում ասվում է. «Պարուսիա… բառացիորեն «ներկայություն», որը ցույց է տալիս և՛ ժամանումը, և՛ հետագա (ժամանումից հետո) ներկայությունը»:

Բուլլինգեր Է.Ու. «պարուսիա-ն նշանակում է «ներկայության իրավիճակ, որն իր մեջ կրում է մշտական ​​ներկայության գաղափար՝ գալստի պահից սկսած»:

Այսինքն՝ պարուսիան ենթադրում է ինչ-որ մեկի ներկայություն ինչ-որ տեղ գալուց/ժամանելուց ՀԵՏՈ. անհնար է ներկա լինել այնտեղ, որտեղ չես ժամանել/չես եկել։

Եզրակացություն. պարուսիան հարսնացուի ետևից Քրիստոսի 2-րդ գալուստն է 7-րդ փողին և նրա գահակալումը մարդկանց աշխարհի վրա (այլ ոչ թե երկնքում, ինչպես սովորեցնում է ԴԸ, տես Հյտ11:15-ը): Այդ պահից սկսած՝ նա մշտապես ներկա է լինելու մարդկային միջավայրում՝ որպես Երկրի թագավոր և մարդկության վրա՝ որպես երկնային կառավարության ղեկավար։

Այսպիսով՝ ըստ  փաստարկի. 1914 թվից ի վեր Քրիստոսի անտեսանելի ներկայության ուսմունքը, որը ԴԸ կապում է «պարուսիա» բառի հետ՝ աստվածաշնչյան չէ, ինչպես և՝ Քրիստոսի կրկնակի գալստի ակնկալիքը (1914 թվին և Արմի սկզբին): Ոչ մեկը, ոչ մյուսը չեն համապատասխանում Աստվածաշնչին։ «Պարուսիա» բառը նշանակում է Քրիստոսի գալուստը/ժամանումը Երկրի շրջակայք՝ 2-րդ անգամ, որից հետո՝ նրա մշտական ​​ներկայությունն այդ պահից սկսած մարդկային ոլորտում:

Պարուսիան տեղի կունենա մեկ անգամ՝ Հիսուսի գահակալման և 7-րդ փողի հնչման ժամին. Եհովան, վերջապես, Իր աջ կողքին նստած Հիսուսին կտա թագավորական «գավազանը»՝ երկրի վրա թագավորելու համար, և նա կվերադառնա իր հավատարիմ հարսնացուի ետևից, որպեսզի ավարտի այս չար դարաշրջանը՝ համաձայն Սաղ.110։1,2; Եբր.12։2; Ղուկ.19։12; 1Թես.4։16,17 և Հյտ.11։15-18-ի։

9) ԴԸ փաստարկը — Սատանան ցած է նետվել Երկիր 1914 թվին՝ Քրիստոսի գահակալումից հետո:
Դեռ «Գիտություն» գրքում սովորեցնում էին, որ «վայ Երկրի վրա ապրողներին» սկսվել է 1914 թվին, երբ Քրիստոսը, իբր գահակալելով, Սատանային գցել է Երկիր։ Ըստ ԴԸ ուսմունքի, 1-ին համաշխարհային պատերազմի պատճառով կտրուկ «վայ» սկսվեց (լայնածավալ մահեր, սով, համաճարակներ և այլն): Բայց քանի որ 1-ին համաշխարհային պատերազմը բռնկվեց 1914 թվի հուլիսին, իսկ Հիսուսը, ըստ ԴԸ հաշվարկի, թագադրվեց 1914 թվի հոկտեմբերին, պարզ է, որ 1-ին համաշխարհային պատերազմը ոչ մի կապ չուներ 1914 թվի Սատանայի ցած նետման հետ:

Թեև 1-ին համաշխարհայինի հետ կապված այս փաստարկն արդեն հանվել է գրեթե բոլոր հրապարակումներից (հավանաբար, ԴԸ-ում վերջապես նկատել են անհամապատասխանությունը), բայց լավ կլիներ, որ ուղղվեր 1914-ի դոկտրինի ողջ սխալը, այլ ոչ թե սոսկ չկցվող շտրիխները:

Հուսով ենք՝ բերված այս փաստարկները լիովին բավարար են համոզվելու համար, որ Քրիստոսի գահակալումն ու 1914-ից նրա անտեսանելի ներկայության մասին ուսմունքը սխալ է։ Եվ տա Աստված, որ Կառավարիչ Մարմնի եղբայրները մի օր ցանկանան ավելի մանրամասն այս հարցը քննել Աստվածաշնչով, քան այն արվել է մինչ ներկա պահը:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

79. Ս.ԳԻՐՔԸ Ի՞ՆՉ Է ՔԵԶ ՀԱՄԱՐ՝ «ՊԻՆԴ ԿԵՐԱԿՈ՞ՒՐ», թե՞ «ԿԱԹ»

Текст на армянском языке  к  видео 1.83  на  русском  яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.79

ԴԸ հրապարակումներից հաճախ հնչում է պինդ կերակրով սնվելու կոչ, որը շատ Ե.վ.ներ ԴԸ մեկնած որոշ բարդ մարգարեություններ ապացուցելու հմտություն են հասկանում (օրինակ, 1914 թիվը, օծյալների կրկնակի սերունդը, մորեխները և այլն): Իբր՝ որքան բարդ է թեման, որից Ե.վ.-ն գլուխ է հանում, այնքան նա հոգևոր հասուն է։ Ուստի շատերը հասուն են համարում նրանց, ովքեր առանց վարանելու և անգիր կարող են վերահաստատել ԴԸ այն վկայությունը, թե Հիսուսը թագադրվել է 1914 թվին, կամ որ Մտ.24:34-ի սերունդը օծյալների 2 տարիք է: Իսկ ով չի կարողանում դա անել կամ տրամաբանական համարել ԴԸ այս փաստարկները՝ նա հոգևոր մանուկ է: Բայց արդյո՞ք դա այդպես է, և ի՞նչ է ասում Ս.Գիրքը կաթնային և պինդ կերակրի տեսակների մասին: Կիմանանք այս դասից։

Որպեսզի հասկանանք, թե ինչով է կաթնայինը տարբերվում Աստվածաշնչի պինդ կերակրից, պատասխանենք 4 հարցի. 1) Ի՞նչ է ասում Ս.Գիրքը Ե.վ.-ի համար՝ կաթնային և պինդ հոգևոր սննդի մասին: 2) Ո՞ր չափանիշներն են դրանց տեսակը և հետևաբար՝ սնվողի հոգևոր հասունությունը որոշում (այսինքն, դեպի Ս.Գիրքն ունեցած հետաքրքրությամբ՝ ինչպե՞ս որոշել ով է սնվողը. հոգևոր «մանո՞ւկ, պատանի՞, թե՞ չափահաս»): 3) Ո՞րն է կաթնային սննդի հանդեպ ունեցած ցմահ հակվածության վտանգը:
4) Կարելի՞ է պինդ սնունդ համարել ուրիշների կողմից արդեն «ծամվածը» (մանրամասն բացատրածը)։ Ում հետաքրքիր է իմանալ այս հարցերի պատասխանները և փորձել որոշել իր հոգևոր հասակը ստորև տրվող պարզագույն թեստով — այս դասը ձեզ համար է: Սկսենք 1-ին հարցից.

1) Ի՞նչ է ասում Ս.Գիրքը Ե.վ.-ի համար՝ կաթնային և պինդ հոգևոր սննդի մասին:
Մկրտվելու որոշում կայացնելով՝ մարդը, ասես թե, դառնում է «նորածին» մի քրիստոնյա, ով պետք է մնացյալ ողջ կյանքի ընթացքում աճի, մեծանա՝ արդեն որպես նոր մարդ, մինչև որ լիապես իր մեջ արտացոլվի Հիսուս Քրիստոսի անձը (հմմ. Հով.3:5; Գաղ.4:19; Եփ.4:13, տես 7.75 վիդեոն): Եհովան ակնկալում է, որ նա ցմահ մանուկ չի մնա, այլ կսովորի մտածել, զգալ և վարվել իր չափահաս որդի Հիսուսի պես (Փլպ.2։5; 1Կոր.2։16; Եբր.5։8,9): Սակայն, ինչպես բառացի նորածինը, այնպես էլ սկսնակ Ե.վ.ն սկզբում կարիք ունի իր տարիքի քնքշությանը համապատասխան սնուցման.

նրա մոտ դեռ զարգացած չեն պինդ սննդի մարսողության և յուրացման ֆերմենտները, ուստի ոչ ոք նրան մսով չի կերակրի. դա վտանգավոր է կյանքի համար և, ինչպես նշեց մի քույր, մսի նկատմամբ նորածինը գաստրոնոմիական հետաքրքրություն առայժմ չունի (կաթը նրա համար համեղ է, բայց ահա միսը՝ ոչ): Նույնն է սկսնակ Ե.վ.-ի դեպքում. նախ նրան սնում են «կաթով»՝ Աստվածաշնչի սկզբնական ուսմունքներով, ինչն օգնում է ծանոթանալ Աստծու ծրագրին և քրիստոնեական պահանջներին (1Պետ.2:2): Ս.գրային պարզ թեմաները նա հաճույքով է լսում, բայց բարդերը՝ ոչ, քանի որ դրանք դեռ չի ըմբռնում։ Ուստի, կարիք չկա շտապել սկսնակներին «կերակրել» Աստվածաշնչի «պինդ» սննդով, որպեսզի նրանք իրենց թերի չզգան առայժմ շատ բան հասկանալու անկարողության պատճառով և չսայթաքեն դրա վրա (հմմ. Հով.16։12; 1Կոր.3։2)։

Նշենք, որ թե՛ հոգևոր «կաթը», թե՛ «պինդ սնունդը» գտնվում են Աստվածաշնչում։ Այսինքն՝ ոմանց համար Աստվածաշունչը կաթ է, ոմանց համար՝ պինդ կերակուր։ Ի՞նչն է առանձնացնում չափահասներին Ս.Գրքի նույն տեղեկությունը լսող մանկիկներից: Ցույց տանք բառացի մանուկների և չափահասների օրինակով. տեղեկություն է ստացվել, որ «առավոտյան ժամը 9-ից տան ջուրը կանջատեն»։ Փոքրիկը դրանից առանձնապես չի անհանգստանա, այլ գուցե մտապահելով՝ ոտանավորի պես կրկնի դա ուրիշներին: Ինչո՞ւ։ Նա դեռ չունի ճիշտ վերաբերմունք ջրի նկատմամբ. կա այն, թե ոչ՝ դա չի մտահոգում նրան (մայրիկն է հոգում նրա կարիքները, անգամ եթե տանը ջուր չկա): Իսկ ինչպե՞ս կընդունի չափահասը այդ տեղեկությունը։ Նա շտապ կսկսի ջուր հավաքել, քանզի «բարին չարից տարբերելու» գիտելիք ունի ջրի հետ կապված (գիտի, որ երբ տանը ջուր կա՝ հիանալի է, իսկ երբ չկա — սոսկալի):

Այսինքն՝ երեխան ու չափահասը տարբերվում են ինֆորմացիայի այլազան ընկալմամբ. երեխան չի վերլուծում լսածի իմաստը (չի խորհրդածում, թե ինչ նկատառումով է այն տրվել): Իսկ չափահասը դրա մեջ որսում է իմաստը, վերլուծում այն, ճիշտ եզրակացություն անում և կիրառում հօգուտ իրեն: Նույնը և՝ հոգևոր տարբեր տարիքներում: Օրինակ, Աստվածաշնչում կա հրահանգ՝ «մի գողացիր մերձավորից, կպատժվես»։ Հոգևոր «մանուկ» Ե.վ.-ն դա կընդունի սոսկ մտքով — կհիշի, որ չի կարելի գողանալ և բերանացի կպատմի ուրիշներին: Իսկ թե ի՞նչ մոտեցում նա ունի գողության նկատմամբ՝ հայտնի չէ. գուցե նա մտածի, որ պետությունից գողանալը կամ գործատեղից ինչ-որ բան թռցնելը նորմալ է (ըստ նախկին ԽՍՀՄ երկրների մենտալիտետի)։ Բայց քանի որ ցանկանում է միանալ Ե.վ.-ներին, իսկ նրանց մեջ գողանալն արգելված է՝ նա դա չի անի։

Իսկ ինչպե՞ս է այդ հրահանգին վերաբերվում ավելի հասուն քր.յան: Նա ոչ միայն մտքով է դա հիշում, այլ ներմուծել է այն իր խորքը՝ «սիրտը»։ Գողության հանդեպ նա արդեն ունի ճիշտ վերաբերմունք՝ որպես մեծ չարիքի, ինչը մարդկանց տառապանք է բերում, իսկ Աստծուն՝ վիշտ։ Ուստի ի՛նքն է, որ չի ուզում գողանալ. նրա համար դա գարշելի է, և պետք չէ՛ իրեն դա արգելել (հմմ. Եբր.5:14; Գաղ.5:23): Աստծու պատվիրանի ընկալման այս զանազանությունը ցույց է տալիս, որ «մանուկը» Ս.Գրքի նույն հրահանգից «կաթն» է քաղում (ընկալում է մակերեսորեն. լսում սոսկ արգելքը, առանց վերլուծելու, թե ինչու չի կարելի գողանալ): Իսկ հասունը վերցնում է «պինդ սնունդը». ոչ միայն մտքով է ընկալում, այլ՝ իր խորքով (հոգևոր սրտով), վերլուծում, թե ինչու չի կարելի գողանալ՝ այն նկատառումով, որ բարու և չարի նկատմամբ ձեռք բերի նույն վերաբերմունքը, ինչ Աստված (չափահաս քր.յան շատ ավելին է լսում, քան գողանալու սոսկ արգելքը):

Այսպիսով, «կաթը» Ե.վ.-ի համար Աստվածաշնչի մակերեսին գտնվող տեղեկություն է: Ուստի ազդում է լոկ նրա մտքի և «մակերեսի» վրա, փոխում սկսնակի կյանքի սոսկ արտաքին կողմը. նա կարիք չունի իրերի էության խորքը սուզվելու: Այսինքն՝ աստվածաշնչյան ուսմունքների նախագիտելիքները փոխում են լոկ նրա վարքը. եթե գողանում էր՝ դադարում է, եթե կոպիտ էր՝ փոխում է բարքը, այցելում ժողով, քարոզում և այլն։ Իսկ «պինդ սնունդը» գանձ է՝ թաքնված Աստծու խոսքի իմաստի խորքում, հետևաբար այն ազդում է ոչ միայն մտքի, այլև «սրտի»՝ մարդու ներքին էության վրա, որը ժամանակի ընթացքում պետք է նմանվի Քրիստոսի էությանը (Եբր.6:1-3; հմմ. Եփ.4:20-24; Փլպ.2:5):

Այսպիսով, թեև Աստծու խոսքն ունի դեպի լավը փոխելու նույն մղիչ ուժը (ՍՈ-ին ազդում է բոլոր քրիստոնյաների վրա), սակայն մանուկը լոկ «կաթը» վերցնելով, ճգնում է փոխել իր ծառայության սոսկ արտաքին կողմը («լվանում բաժակի դուրսը», ուստի արտաքինից արդար է թվում, հմմ. Ղկ.11:39; Մտ.23:28): Իսկ աճող Ե.վ.-ն, ով Ս.Գրքից «պինդ կերակուրն» է քաղում, ճգնում է նաև իր անձի ներսը փոխել (հմմ. Հով.6:63; Եբր.4:12): Եթե ​​խոսենք աստվածաշնչյան տերմիններով, ապա հավատի «մանուկը», կարդալով Աստվածաշունչը, «թլփատում է իր մարմինը» (փոխում արտաքինը), իսկ հասունացող քր.յան՝ իր «սիրտը» (ներսը, 1Կոր.2։16; Փլպ.2։5; Հռ.2։28,29)։

Այս երկուսի տարբերությունը ցույց տալու համար՝ պատկերացնենք ջրով լի բաժակում դրված մի սածիլ. քանի դեռ այն ջրի մեջ է, նրա արմատները, նույնիսկ եթե սկսեն աճել՝ օգուտ չեն բերի այնքան ժամանակ, քանի դեռ սածիլը չի տեղափոխվել հող, որին կարող է կառչել և արմատավորվել՝ աճի համար ստանալով անհրաժեշտ բոլոր սննդանյութերը (ջրի մեջ երկար մնալով՝ սածիլը սկսում է թառամել՝ չնայած մեծ արմատներին): Նույնը և Ե.վ.-ի դեպքում. եթե նա անընդհատ միայն «կաթ» է ուտում, ապա նրա հավատի «արմատները» կառչելիք չունեն, ուստի նա հոգևորապես չի զարգանում՝ չի աճում։ Իսկ եթե պի՛նդ կերակուր է ուտում, ապա հող է ունենում Աստծու խոսքում արմատավորվելու համար, ինչը և աճի ուժ է տալիս նրան (Հով.6:63; Եբր.4:12):

Հետևաբար, եթե քր.յան ուզում է հոգևորապես զարգանալ՝ պետք է սովորի Ս.Գրքից «պինդ կերակուր» «արդյունահանել». լարի միտքն ու սիրտը՝ թափանցելու Խոսքի խորքը, վերլուծի այն՝ կապելով իր հետ և համապատասխան եզրակացություններ անի, որպեսզի այն կիրառի կյանքում, այլ ոչ թե լոկ իրադարձությունները հիշի, քարոզի համար որոշ տեքստեր անգիր անի, զրույցներում հմայիչ երևա և խելացի ելույթներ ունենա (հմմ. Առ.2:1-6, դժվար է գանձ հանել խորքից, ոչ պիտանին հեշտ է գտնել — այն մակերեսին է): Աստծու խոսքից պինդ կերակուր «արդյունահանելուն» օգնում են պատճառահետևանքային բնույթի հարցերը. դրանք մղում են մտածել, ձևավորել ճիշտ վերաբերմունք առ բարին և չարը և արմատ կապել Աստծու խոսքում, ինչն օգնում է հոգևոր աճին: Օրինակ, Ս.Գրքից որևէ դրվագ կարդալիս՝ կարող ենք մեզ այսպիսի հարցեր տալ.

«Ինչո՞ւ Աստված այսպես վարվեց: Ի՞նչն էր նրան դրդում։ Ինչո՞ւ է Նա սա ինձ հայտնել և ինչո՞վ է այն կարևոր: Ի՞նչ եզրակացություն ես պետք է անեմ: Համաձա՞յն եմ, արդյոք, Աստծու այս կարծիքին: Ինչո՞ւ եմ այն ողջամիտ համարում։ Դա հաճո՞ է ինձ, թե՞ ոչ: Ի՞նչ պետք է փոխեմ իմ մեջ, որպեսզի դրան վերաբերվեմ այնպես, ինչպես Եհովան։ Ի՞նչ սկզբունք է այստեղ գործում: Ինչպե՞ս և ե՞րբ կարող եմ դա կիրառել իմ կյանքում: Այս և այլ հարցերը, որոնք ամրացնում են քր.յայի հավատի «արմատները»՝ զարգացնում են հոգևոր «ախորժակ», Եհովային ծառայելու ճիշտ շարժառիթ և դրդում գործնականում համոզվել, թե որքան օգտակար են Աստծու պատվիրանները։ Այդ կերպ ձևավորվում է Եհովայի և Նրա Քրիստոսի աչքով բարին և չարը զանազանելու ունակություն, ինչն էլ հասունացման գրավականն է (հմմ. Եբր.5:13,14):

Իսկ այժմ ստուգենք, ​​թե արդյո՞ք ԴԸ բարդ ուսմունքները «պինդ կերակուր» են, օրինակ՝ 7 ժամանակաները, որ իբր բերում են 1914թ., կամ որ Մտ.24:34-ի սերունդը օծյալների 2 տարիք է, որոնք. 1914-1992 թթ. կյանքում առնչվել են իրար (մինչև Ֆ. Ֆրենցի մահը, տես 7.29 վիդեոն)։ Տանք հարցեր. եթե անգամ այդ ուսմունքները անգիր սովորենք՝ դա մեզ դեպի լավը կփոխի՞։ Կդրդի՞ ավելի շատ սիրել Աստծուն, մարդկանց, արդար ապրելակերպը և այլն: Պատասխանն ակնհայտ է՝ ոչ։ Ուրեմն դա «կաթ» է կամ սնունդ սոսկ մտքի համար, մակերես։ Թեև իսկապես դժվար են հիշվում (կարող են «պինդ» թվալ), սակայն Ե.վ.-ի հոգևոր զարգացման համար դրանք ոչ մի գործնական օգուտ չեն բերում։ Էլ չասենք, որ եթե Գրծ.17:11-ի հորդորով Ս.Գրքով ստուգենք՝ ապա կպարզվի, որ դրանք նույնիսկ կաթնային սնունդ չեն, քանզի չեն համապատասխանում Աստվածաշնչին):

Իսկ ահա եթե Ս.Գրքի ինչ-որ տեղեկություն «լուսավառում» է մեր սիրտը և մղում բան փոխել մեր կյանքում, դրդում ավելի՛ սիրել Աստծուն, արժևորել Նրա խոսքը և բարիք անել մարդկանց, ուրեմն «սնվել ենք պինդ կերակրով», թեև բարդությամբ այն կարող է զիջել «1914 թվի մասին ԴԸ թեորեմին»: Այսպիսով, ինչպե՞ս որոշել՝ Աստվածաշունչը կարդալիս կամ թեմա լսելիս՝ «կա՞թ» ենք ուտում, թե՞ «պինդ սնունդ»։ Եթե ​​տեղեկությունը, որ կարդացինք կամ լսեցինք՝ Աստծու տեսակետից մեզ դրական ոչ մի բանի չմղեց, ուրեմն մեր «ականջները» «կաթ» են քաղել։ Իսկ եթե դրդեց դրական գործողությունների, ուրեմն կարողացել են «պինդ սնունդ» ստանալ (վերցրել են Աստծու խոսքի իմաստի էությունը, Մտ.11:15; Եբր.4։12, Հով.6։63, Եփ.2։10)։

Իհարկե հասկանալի է, որ կաթ ուտելն ավելի հեշտ է (կարիք չկա ջանքի, կարելի է սահմանափակվել Աստվածաշնչի մակերեսային ուսումնասիրությամբ կամ ԴԸ ընթերցանության գրաֆիկով)։ Մինչդեռ պինդ կերակուրը դժվարին առաջադրանք է (Առ.2:1-5): Ավելին, ոչ բոլոր Ե.վ.-ներն են հասկանում, թե ինչու խորամուխ լինեն Աստծու խոսքի մեջ, եթե առանց դրա էլ ճշտորեն ծառայում են Եհովային։ Ցույց տանք այս խնդիրը հրեա քր-ների օրինակով, որոնց Պողոսը սնում էր «պինդ կերակրով», բայց որոնց դա պետք չէր, ոչ էլ հետաքրքրում էր. Պողոսը գուցե դա հասկացավ նրանց անհաղորդ դեմքերից, չտեսնելով նրանց մեջ կենդանի հետաքրքրություն Քրիստոսի դերի նկատմամբ (Եբր.5:11): Մինչ այդ նա փորձում էր հրեաներին մեկնել Քրիստոսի երկրային ուղու, նրա փրկչի և Քահանայապետի դերի իմաստը, Մելքիսեդեկի և Ահարոնի աստիճանների տարբերությունը, Աստծու հանգիստը՝ քրիստոնյաների համար։ Բայց այս ամենը բեռ էր լսողներին (Եբր.1-5 գլ.):

Պողոսին լսելով, նրանք գուցե մտածում էին. «Մեր ինչի՞ն է պետք այս ամենը, եթե մենք առանց դրա էլ ճշտորեն ծառայում ենք Եհովային»։ Իսկապես, նրանց ինչի՞ն էր պետք առաքյալի բարդ հաշվարկներով նման «պինդ սնունդը»։ Պետք էր, որպեսզի լարեին իրենց ուղեղը և ընկալեին, որ ՄՕ-ը այլևս պետք չէ, պետք չեն քահանաներն ու տաճարի զոհաբերությունները, որոնց իրենք սովոր էին, քանզի ՄՕ-ի ներդրման ՊԱՏՃԱՌԸ վերացված էր Քրիստոսի քավությամբ: Հրաժարվելով ընդունել այս իրողությունը, նրանք վտանգում էին նմանվել հին ժամանակների կարծրասիրտ Իսրայելին, որին Աստված մերժեց ներառել Իր հանգիստը (Եբր.2:1; տես 7.55a վիդեոն շաբաթի մասին): Ահա թե ինչու էր Պողոսը «այրվում». նա չէր կամենում, որ իր ազգակիցները մերժվեն Աստծուց, ողջ սրտով փափագում էր, որ մտնեն Աստծու հանգիստը՝ թե՛ ներկա ժամանակում, թե՛ Աստծու ապագա Արքայությունում: Բայց հրեաները դա չէին արժևորում։

Իհարկե, «պինդ կերակրի» հանդեպ հրեաների այդ վերաբերմունքը ցավ էր պատճառում Պողոսին. նա նշում է, թե ինչու էին նրանք անուշադիր, ինչու էին անկարող՝ ընկալելու կարևորագույնը. իրենց համար նրանք ընտրել էին հեշտը՝ ՄՕ-ի հրահանգների «կաթը», ուր հարկ չկար մտածելու. ինչ կարելի էր և չէր կարելի՝ արդեն նշված էր, մեղքերը կարելի էր «մարել» զոհերով, ուստի ո՞ւմ են պետք այս խրթնաբանությունները Քրիստոսի էության և Մելքիսեդեկի կարգի մասին: Նրանք չէին ցանկանում զարգացնել իրենց հոգևոր «ախորժակը»։ Ինչո՞ւ խորանալ Եհովայի խոսքի ու ծրագրի մեջ, եթե «մանկապարտեզում» էլ իրենց համար լավ է (Գաղ.3։24 )։ Ապրում են միասին, ծառայում Եհովային, էլ ինչո՞ւ է այս Պողոսը տանջում իրենց։ Ահա այս պատճառով էլ նրանք չզարգացան և այդպես էլ մանուկ մնացին՝ ո՛չ իրենք հասկացան բանի էությունը, ո՛չ էլ ուրիշներին դա բացատրեցին, ինչն էլ Աստված ակնկալում էր նրանցից (Եբր.5:11-14):

Նույնը, ցավոք, կատարվում է մեր օրերում. Ե.վ.-ների համար նախագծված «հունը» (կյանքի օրինակը) քիչ թե շատ լավ պայմաններում ննջեցնում և բթացնում է զգոնությունը՝ խլելով հետաքրքրությունը ոչ միայն Ս.Գրքի խորքի, այլ ընդհանրապես այն ամենի հանդեպ, ինչ պահանջում է լրացուցիչ ջանք և ակտիվ մտավոր գործունեություն: Ոչ միայն Պողոսի, այլ արդեն իսկ մեր՝ ՊԱ-ի վկաներիս օրինակով, մեկ անգամ չենք համոզվել, որ մեր հավատակիցների մեծ մասը կտրականապես չի ցանկանում թափանցել Աստվածաշնչի խորքը. շատ Ե.վ.-ներ նույնիսկ վրդովված են, որ իրենց առաջարկում ենք ավելի խոր «սուզվել» Աստվածաշնչի մեջ, քան առաջարկված է ԴԸ ծրագրով, ուր հարկ չկա մտածելու կամ ուղեղը լարելու (կարդացիր պարբերությունը, նույնը կրկնելով պատասխանեցիր՝ համարիր, որ Եհովային հաճեցրել ես, և եթե ըստ գրածի ես պատասխանել՝ ուրեմն նաև հոգևոր հասուն ես):

Ոմանք էլ վկայակոչելով Հյտն.2:24-ը՝ մեղադրում են մեզ, որ, խորանալով Աստվածաշնչի մեջ, մենք իրականում սնվում ենք Սատանայի խորունկ բաներով, թեև իրենք պատկերացում անգամ չունեն, թե ինչով են դրանք իրարից տարբերվում (այն ամենից, ինչ փչացնում է Ե.վ.-ին և Եհովայի պաշտամունքից տանում դեպի Սատանայի աշխարհ, հմմ. 1Կոր.15։33)։ Մի խոսքով, «պինդ կերակրի» բարդության պատճառով՝ Ե.վ.-ների մեջ «կաթի» սիրահարները մեծամասնություն են, իսկ Պողոսի նման «սուզորդները»՝ հատուկենտ: Նույն պատճառով էլ առաջինները միշտ ավելի շատ համախոհներ ունեն, քան Պողոսի նմանները։ Եվ բոլոր ժամանակներում Եհովայի ժողովրդի մեջ առկա այդ խնդիրը մենք փորձեցինք արտացոլել այս նկարում.

Այստեղ պատկերված է, որ Ե.վ.-ների մեծ մասը իրեն լավ է զգում աստվածաշնչյան «ծովի» մակերևույթին։ Կան նաև այնպիսիք, ովքեր փորձում են փոքր ինչ խորանալ Խոսքի իմաստի մեջ («լողում են» ջրի տակ դիմակներով և նույնիսկ ակվալանգներով): Եվ լոկ հազվագյուտներն են իջնում ​​Ս.Գրքի ամենախոր շերտերը, ինչպես Պողոսը: Այս առումով միանգամայն պարզ է, թե ինչու հոգևոր մանուկները (ովքեր սիրում են «լողալ» Ս.Գրքի մակերեսին) շատ համախոհներ ունեն, իսկ «սուզորդները»՝ որքան խորն են իջնում Եհովայի խոսքի հատակը՝ այնքան քիչ (ուշադրություն դարձրեք, որ Պողոս առաքյալի «բատիսկաֆի» կողքին համախոհներ չկան):

Այսպիսով. 1) Ի՞նչ է ասում Ս.Գիրքը կաթնային և պինդ հոգևոր սննդի մասին — այս հարցի վերաբերյալ պարզեցինք, որ ա) թե՛ կաթնային, թե՛ պինդ սնունդը երկուսն էլ գտնվում են Ս.Գրքում; բ) ամեն մի Ե.վկա՝ կարդալով Ս.Գիրքը կամ դրա վրա հիմնված տեղեկություն՝ ինքն է իր համար ընտրում այս կամ այն կերակրատեսակը; գ) կաթնայինը ազդում է լոկ մտքի և Եհովայի ծառայության արտաքին դրսևորումների վրա՝ կողքից տեսանելի։ Իսկ պինդը ազդում է նաև սրտի վրա՝ փոխելով Ե.վ.-ի ներքին էությունը և վերաբերմունքը բարու և չարի նկատմամբ։ Իսկ, թե ինչո՞ւ են զանազան Ե.վ.-ներ նույն աստվածաշնչյան տեղեկությունից տարբեր սնունդ քաղում (մեկը՝ կաթ, մյուսը՝ պինդ) — կիմանանք 2-րդ հարցի պատասխանից.

2) Ո՞ր չափանիշներն են որոշում սնվողի հոգևոր հասակը (հոգևորի իր հետաքրքրությամբ՝ ինչպե՞ս որոշել՝ ով է Ե.վ. — մանո՞ւկ, պատանի՞, թե՞ չափահաս):

Այս հարցին պատասխանել մեզ կրկին կօգնի Եբր. 5-րդ գլ.-ը։ Դատելով, թե Ե.վ. ինչպիսի սնունդ է նախընտրում ուտել և ինչի վրա է ուշադրություն դարձնում, կարելի է որոշել՝ ով է նա և ինչ հոգևոր տարիքի է հասել։ Պատկերացնենք խանութ, որտեղ բազմատեսակ սնունդ կա. փոքրին ավելի շատ կհետաքրքրի կաթնայինը, օր.՝ պաղպաղակը, քաղցր պանրիկը և այլն: Դեռ ընտրելիս էլ նա կկենտրոնանա ոչ թե միջինի, այլ գեղեցիկ փաթեթավորման վրա (նրան ավելի տպավորում է կոնֆետի թղթի գեղեցկությունը, քան որակը): Իսկ չափահասը կմոտենա մսի բաժնին և կնայի ոչ թե սիրուն փաթեթավորմանը, այլ որակին (ուշադիր կուսումնասիրի, կորոշի հոտը և այլն)։ Նույնը և Ե.վ.-ի հոգևոր հասունության դեպքում է. հասա՛կն է որոշում նրա հոգևոր սննդի տեսակը, որը նա ընտրում է հնարավորության պարագայում (Եբր.5:13,14):

Ուստի Ե.վ-ի հոգևոր հասակի որոշիչը սա է՝ ա) ինչի՞ն է նա ավելի շատ ուշադրություն դարձնում (ինչն է ավելի շատ տպավորում նրան՝ Եհովայի ծառայության արտաքին դրսևորումների աչք զարնող գեղեցիկ «փաթեթավորո՞ւմը», թե՞ ուսմունքի բովանդակությունը և անհատի որակը (հմմ. Մտ.23։15, Մրկ. ​​7 գլ. – 1-ին դարում Եհովայի ծառաները արտաքինից լավն էին երևում — շատ էին քարոզում և արտաքուստ թվում արդար, բայց ներքնապես՝ անընդունելի էին Աստծուն — նրանց անձերը սխալ էին ձևավորված, իսկ հոգևոր ուսմունքները խեղաթյուրված էին):

Եվ բ) Ի՞ՆՉՆ է հատկապես Ե.վկան, հնարավորության դեպքում՝ որպես սնուցում ԻՐ ՀԱՄԱՐ ԸՆՏՐՈՒՄ (ինչո՞վ է նախընտրում հոգևորապես սնվել՝ «կաթո՞վ», թե՞ «պինդ կերակրով»):

Ահա և հասանք այն թեստին, որի մասին ասել էինք սկզբում, և որով ամեն մի Ե.վ. կարող է ինքը որոշել իր հոգևոր հասակը: Եվ այսպես. ինչն է քեզ ավելի շատ տպավորում Եհովայի ծառայության մեջ՝ ժողովում ունեցած կարգավիճա՞կը, ամսագրերի կամ ֆիլմերի գեղեցիկ ձևավորումն ու էֆե՞կտը, ԴԸ գովազդներում ցուցադրվող գործունեության թափն ու մասշտա՞բը — բաներ որոնք արտաքինից աչք են գրավում — թե՞ հոգևոր ուսմունքների բովանդակությունը և քր.յայի անձի որակը։ Ինչո՞վ ես նախընտրում սնվել՝ թեթև և մակերեսային աստվածաշնչյան տեղեկությա՞մբ, թե՞ նրանով, ինչի վրա անհրաժեշտ է մտքով ու սրտով ճիգ թափել՝ ստուգելու համար տեղեկությունը, յուրացնելու այն և կյանքում կիրառելու:

Ցանկության դեպքում՝ ամեն ոք կարող է ստուգել իրեն այս հարցերով և որոշել իր հոգևոր տարիքը՝ հաշվի առնելով Եհովայի ծառայության մեջ ունեցած փորձը։ Պարզաբանենք.

Կաթը միանգամայն բնական երևույթ է սկսնակների համար, ինչպես որ մանկան համար բնական է խոդունոկ-քայլակը. այն օգնում է փոքրիկին քայլել սովորել՝ չթողնելով ընկնել և վնասվել (հմմ. Հով.16:12; 1Կոր.3:2): Բայց պատանու համար քայլակն արդեն ոչ միայն օգտակար չէ, այլև խանգարում է քայլելուն: Իսկ եթե ​​երկար տարիների փորձ ունեցող Ե.վկան, որ երեց է, բայց երկյուղում է դուրս գալ քայլակից և մշտապես սպասում վերից եկող մարդկային հրահանգներին ու առաջնորդվում սոսկ դրանցով՝ չկարողանալով Աստվածաշնչի հիման վրա ճիշտ և ինքնուրույն որոշումներ կայացնել, ապա դա ողբալի և վնասակար երևույթ է (Եբր.5:12-14; տես 2.19 վիդեոն ռուսերեն): Այս իրադրությունները պատկերավոր կերպով ցուցադրված են այս երեք նկարներում.

Ո՞վ է մեղավոր, եթե 20 տարվա Ե.վկան դեռ մանուկ է մնում: Գուցե սոսկ «կաթով» կերակրող ուսուցիչնե՞րը, որ պահանջում են պատասխանել ըստ պարբերության գրվածի՝ չմղելով ինքնուրույն մտածել, ասես խոչընդոտելով նրա զարգացմանը, ինչպես օրինակ ԴԸ-ում: Ոչ, ուսուցիչները մեղավոր չեն, քանի որ Ս.Գիրքն ասում է, որ նրանք լոկ «ցանում են և ջրում», բայց աճեցնում է Ինքը Եհովան (1Կոր.3:6): Այդ դեպքում՝ ո՞վ: Որքան էլ տարօրինակ թվա, բայց Ե.վ.-ն ինքն է խոչընդոտում իր հոգևոր զարգացումը, եթե Եհովային հնարավորություն չի տալիս իրեն աճեցնել: Ինչպե՞ս է դա հնարավոր — կիմանանք 3) հարցի պատասխանից.

3) Ո՞րն է կաթնային սննդի նկատմամբ ցմահ հակվածության վտանգը:
Եհովան ակնկալում է, որ «կաթը» քր.յայի համար ցմահ կերակուր չի դառնա. որ նա, անշուշտ, կհասնի այն տարիքին, երբ Եհովայի խոսքը՝ Աստվածաշունչը, կդառնա նրա կյանքի գլխավոր արժեքն ու ուղեցույցը։

«Կաթը» ընդամենը մեկնարկային հարթակ է հոգևոր աճի համար և ոչ թե վերջնական նպատակ. Ե.վ.-ն պարտավոր է աճել ճշմարտության իմացության մեջ, մինչև որ իրենում արտացոլի Հիսուս Քրիստոսին. Աստվածաշնչի հիման վրա ինքնուրույն ճիշտ որոշումներ կայացնի նույնիսկ դժվարին իրավիճակում և խորհրդի համար անընդհատ երեցների մոտ չվազի (1Պետ.2:2; Եբր.5:11-14; 6:1,2; Գաղ.4:19):

Իսկ եթե նա ցմահ բավարարվի միայն «կաթով», ապա դա նրա համար կարող է վերածվել հոգևոր աղետի։ Այժմ ցույց տանք պինդ սննդի մի օրինակ, որը Պողոսը առաջարկեց հրեա քր.յաներին: Եբր.6։4-8-ում Պողոսը նրանց ցույց է տալիս, թե ինչով է վտանգավոր հոգևոր մանկությունը. նրանք ունեին նույնիսկ ՍՈ և Աստծուց այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ էր հոգևոր աճի համար (1-ին դարում բոլոր քր.յաները ՍՈ էին ստանում վերից): Սակայն ինչ-որ պահի նրանք դադարել էին հետևել ՍՈ ղեկավարությանը և ընտրել այլ ուղի՝ նորից վերադարձել ՄՕ-ին և մնացել մանուկներ։ Այնուհետև Պողոսը այս բացատրությունը շրջադարձում է Եսայիա մարգարեի խոսքերին և ընդլայնում դրանց իմաստը տրամաբանական կապով: Պարզաբանենք Եբր.6:7,8-ը.

Եբր.6:7,8. Հողը, որ խմում է իր վրա տեղացած անձրևները և օգտակար բերք տալիս իրեն մշակողներին, Աստծուց օրհնություն է ստանում: Իսկ եթե փուշ ու տատասկ է բուսցնում, անպետք է, անեծքի ենթակա և սահմանված է այրվելու (ԱՆԹ):

Եթե ​​սա համեմատենք Ես.55։10,11-ի հետ, պարզ կդառնա, որ Պողոսը բացատրում է էությունն այն բանի, թե ինչու չի կարող Եհովայի խոսքը իզուր ուղարկվել։ Ինչի՞ մասին է այստեղ խոսում առաքյալը։ Ի՞նչ կապ կա՝ ըստ Եհովայի ծրագրի՝ երկրի տված բերքի և հրեաների մանկության միջև: Ուղիղ կապ. Աստված Իր խոսքով հրաշալի կերպով կազմավորեց ողջ երկրային աշխարհը, ներառյալ նաև մարդուն (Աստված ասաց, և այդպես եղավ, Ծնն.1-ին գլխ.):

Ըստ Նրա ծրագրի՝ և՛ երկիրը, և՛ քր.յաները ՊԱՐՏԱՎՈՐ են ՊՏՈՒՂ տալ (Նրա խոսքն իզուր չի լինում): Ինչպես Աստծու կողմից կազմավորված երկիրն է ԱՐԴՅՈՒՆՔ տալիս՝ ըստ Աստծու ծրագրած նպատակի, այնպես էլ Ե.վ.-ն է պարտավոր ԻՐԵՆՈՒՄ ԱՐՏԱԴՐԵԼ Աստծուց սպասվող ՊՏՈՒՂԸ՝ դրա համար Աստծուց ունենալով ամենայն անհրաժեշտ բան: Իսկ եթե Աստծու ակնկալած պտուղը չկա ոչ երկրի վրա, ոչ էլ քր.յայի մեջ, ապա նրանք չեն կարող Աստծունը լինել. ՆՐԱ երկիրը և ՆՐԱ ծառաները անպայման պտղաբերում են: Այսինքն՝ և՛ ամուլ հողը, և՛ ամուլ քր.յան Աստծուն պետք չեն, և որպես վնասակար մոլախոտեր՝ կոչնչացվեն։

Քրիստոսը ևս խոսեց այս մասին (ամեն տունկ, որ իմ երկնային Հայրը չի տնկել՝ արմատախիլ կարվի, Մտ.15։13: Բոլոր Ե.վ.ները պետք է հասկանան, որ եթե իրենք ամուլ են, ապա հնարավոր է իրենց ուրիշն է տնկել, ոչ թե Եհովան, հմմ. 1Հով.4։1)։ Որպեսզի երկիրը օգուտ բերի Եհովայի շահերին (սպասված պտուղը տա Նրան)՝ աշխատում է, կարելի է ասել, «ձեռքերը» չծալած. նրա համակարգը արտադրում է սննդանյութեր, փխրեցնում հողը, սնուցում բույսերի մանրաթելերը՝ կլանելով ջուր Տիրոջից: Եվ դա տալիս է Աստծու ակնկալած ԱՐԴՅՈՒՆՔԸ (Ես.55:10,11):

Եսայիայի խոսքերը Պողոսը փոխադրում է քր.յաների վրա. նրանք ևս հողի նման պարտավոր են տքնել, որպեսզի Աստծուն տան ակնկալվող ՊՏՈՒՂԸ՝ նմանվեն Քրիստոսին: Եհովան դրա համար ամեն ինչ տվել է՝ և՛ Իր խոսքը, և՛ մտածելու ունակությունը, և՛ եզրակացություն անելու կարողությունը, և՛ Քրիստոսի օրինակը: Նա նաև Իր ուժն է տալիս, որպեսզի քր.յան Իր պատվիրանները կարողանա կիրառել կյանքում և դիմանա դժվարություններին՝ առանց մեղք գործելու. ուստի՝ մարզիր ուղեղդ, վերլուծիր Աստծու խոսքից իմացածդ, կիրառիր այն կյանքում, ձևավորիր բարին և չարը իրարից տարբերելու հմտություն, և Աստված ԻՆՔԸ կօգնի քեզ աճել (1Կոր.3:6; 10:13; Եբր.4:12; 2Տիմ.3:16,17):

Իսկ եթե դու, լինելով քր.յա, հակառակվում ես Եհովայի այդ ցանկությանը; եթե կարծում ես, որ Նրա խորհուրդը հարմար չէ քեզ կամ հարմար է՝ բայց ոչ ամբողջը; կամ կարծում ես, որ Եհովայից լավ գիտես, թե ինչպես վարվես որոշ պարագաներում; կամ եթե քո կյանքում ընտրողաբար ես կիրառում Նրա պատվիրանները (կատարում նրանք, որոնք քեզ հարմար են) — ապա ԴՈՒ ԱՍՏԾՈՒՆ ՀՆԱՐԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆ ՉԵՍ ՏԱԼԻՍ ՔԵԶ ԱՃԵՑՆԵԼՈՒ. Եհովան քո կամքին հակառակ՝ քեզ չի սնուցանի, քանի որ ատում է բռնությունը (Սաղ.11:5; Ես. 61։8)։

Օրինակ, շատ Ե.վ.-ներ, կազմակերպության մեջ բախվելով խնդիրների՝ լքել են ժողովը, համարելով, որ իրենք այլևս մեծահասակ են և անցել են ԴԸ «մանկապարտեզային» տարիքից: Բայց իրականում, Աստվածաշնչի տեսակետից՝ նրանք փաստորեն խախտել են Եհովայի և Նրա Քրիստոսի Մտ.23:1-3-ի և Եբր.10:24,25-ի պատվիրանը։ Իսկ եթե խոսենք «պինդ կերակրով», ապա ժողովը լքած Ե.վ.-ները անարգել են Աստծուն իրենց անվստահությամբ՝ որոշելով, որ Նրա այս պատվիրանը անօգուտ և վատն է իրենց համար: Այդպիսով նրանք արգելափակել են Աստծուն՝ առ Քրիստոսի հասունություն իրենց սնուցումից:

Եվ այսպես, մանուկը պարտավոր է կաթից անցնել պինդ սննդի՝ թույլ տալով, որ Եհովան աճեցնի իրեն։ Ինչպե՞ս: Նա պետք է
1)
թափանցի կարդացածի մեջ.
2) տրամաբանորեն մշակի այն և պատճառահետևանքային բնույթի հարցերով վերլուծի, թե ինչ նպատակով և ինչու է Աստված հայտնում դա իրեն;
3)
համատեղի ՆԿ-ի տեղեկությունը ՀԿ-ի հետ, ինչպես Պողոսը (Եբր.6:7,8-ի և Ես.55:10,11-ի օրինակը), դիտարկի այն Եհովայի ողջ ծրագրի ենթատեքստով, այլ ոչ թե Ս.Գրքից իրեն դուր եկած մի կտոր վերցնի և դրա վրա կառուցի իր հավատը;
4) սովորի եզրակացություն անել Աստվածաշնչին համապատասխան;
5) գործի եզրակացության համաձայն.
6) ոչ թե ընտրովի, այլ օգտակար համարի Ս.Գրքի ԲՈԼՈՐ պատվիրանները;
7) ոչ թե ընտրովի, այլ կյանքում կիրառի ԲՈԼՈՐ պատվիրանները, անգամ եթե աստվածաշնչյան որոշ խորհուրդներ իրեն ձեռնտու չեն:

Մեզ մնաց դիտարկել վերջին հարցը.
4) Կարելի՞ է պինդ սնունդ համարել ուրիշների կողմից «ծամվածը» (մանրամասն բացատրածը)։

Հիշեցնենք, որ «կաթը» տարբերվում է «պինդ սննդից» ոչ թե խտությամբ, այլ բաղադրությամբ. սկսնակ Ե.վ.-ն չունի «մսի» ֆերմենտներ, ուստի նույնիսկ եթե «միսը» նրա համար ծամվի (բլենդերով վերածվի հեղուկ պյուրեի), այն «կաթ» չի դառնա, կմնա «միս», և հավատում մանուկը չի կարողանա յուրացնել այն (կարող է սայթաքել, Հով.16:12; 1Կոր.3:2):

Այսինքն՝ ծամելով պինդ սնունդը կաթ չի դառնում: Աստվածաշունչը հոգևոր «կերակրի» «ծամումը» կոչում է «ուսուցչություն», որը կրում է դրական, ոչ թե բացասական իմաստ (2Տիմ.2։2; Եբր.13։7)։ Աստված, որպես հավատարիմ դայակներ, օգտագործում է Իր ժողովրդի ուսուցիչներին, ովքեր կերակրում են Իր երեխաներին նրանց տարիքին համապատասխան սննդով, թե՛ կաթով, թե՛ պինդ կերակրով (1Թես.2:7; Գաղ.4:19): Սխալ է կարծել, թե աստվածաշնչյան բարդ «ինտեգրալները» աշակերտը կարող է ինքնուրույն յուրացնել. առանց ուսուցչի օգնության դա չի ստացվի: Եվ անգամ «կաթն» է ուսուցիչը ստիպված լինում «ծամել». առանց բացատրության և ուսուցման գործընթացի՝ նույնիսկ «կաթը» չի յուրացվում, առավել ևս՝ «պինդ սնունդը»։

Այսպիսով, պինդ «կերակուրը» «ծամելու» գործընթացը (Աստվածաշնչի տեղեկությունը մանրամասն բացատրելը) նշանակում է՝ ուսուցանել կամ մարգարեանալ: Ով կարողանում է բացատրել Աստծու խոսքը հասկանալի լեզվով, նա օգուտ է բերում լսողին և օգնում ամրացնել հավատը (հավատի արմատները ձգել դեպի Աստծու խոսքի պինդ կերակուրը, 1Կոր.14.1,3): Տիրոջ կողմից կանչված ուսուցիչը միշտ ծառայում է Նրա շահերին: Սակայն պետք է հիշել, որ նա սոսկ օգնում է Ս.Գրքից քաղել պինդ սննդի գանձերը: Իսկ յուրացնել հոգևոր «միսը»՝ ունկնդիրները պետք է իրենք անեն:

Եթե Ե.վ.-ն անձնական ցանկություն և հետաքրքրություն չունի ավելի խոր ուսումնասիրել Աստծու խոսքը, ապա նույնիսկ օգնության համար վերից տրված ՍՈ անզոր կլինի օգնել նրան ոչ միայն հասկանալ հոգևոր ուսմունքները, այլ նաև ճիշտ վարվել. ՍՈ նրա փոխարեն չի ուսումնասիրի Ս.Գիրքը, չի խորանա Աստծու խոսքի իմաստի մեջ և վարվի արդարացիորեն. այս ամենը քր.յան պետք է ԻՆՔԸ անի: Եվ եթե ՍՈ-ն է անզոր օգնել Եհովայի խոսքի խորքերը թափանցել չկամեցողին, ապա առավել ևս դրանում անզոր է ուսուցիչը. որքան էլ նա ճգնի պինդ կերակուրը ծամել, որքան էլ նա տաղանդավոր լինի — եթե այն, ինչ նա բացատրում է՝ ունկնդիրը չի կամենում «կուլ տալ», ապա նրա բոլոր ջանքերը զուր են (Գաղ. 4:11):

Այսպիսով պարզեցինք, որ
1) Ս.Գիրքը մեկի համար կաթ է, մեկի համար՝ պինդ սնունդ;

2) ամեն մի Ե.վ., ըստ իր նախասիրության՝ ինքն է ընտրում որով սնվել;

3) կաթը ազդում է միայն մտքի և Եհովայի ծառայության արտաքին դրսևորումների վրա, իսկ պինդը՝ նաև սրտի վրա՝ փոխելով Ե.վ.-ի ներքին էությունը;

4) թե ինչով է Ե.վ.-ն նախընտրում սնվել և ինչին է ուշադրություն դարձնում՝ կարելի է որոշել նրա հոգևոր տարիքը. եթե նախընտրում է կաթ և ուշադրություն դարձնում Եհովայի ծառայության արտաքին դրսևորումների գրավչությանը — նույնիսկ իր 20 տարվա փորձով՝ նա դեռ մանուկ է։ Իսկ եթե «միս» է սիրում և ուշադրություն դարձնում ուսմունքի բովանդակությանը՝ հասունության է գնում, չնայած 1 տարվա փորձին;

5) ամեն մի Ե.վ. պարտավոր է աճել և Եհովային տալ ակնկալվող պտուղը (բարին և չարը տարբերելու ունակությամբ՝ նմանվել Քրիստոսին և աստվածաշնչյան ողջ գիտելիքները կիրառել կյանքում՝ դառնալով ուսուցիչ ուրիշների համար);

6) ցմահ մանկությունը և Ս.Գրքի խորքերը թափանցելու չկամությունը Ե.վ.-ի համար վատ ելքով է հղի (կարող է պարզվել, որ մոլախոտ է);

7) աճեցնողը Եհովան է, բայց Ե.վկան ի՛նքն է որոշում՝ տա՞լ իրեն Աստծուն սնուցման և ձևավորման համար, թե՞ ոչ:

Մեր սիրելի բոլոր եղբայրներին, քույրերին և բոլոր նրանց, ովքեր հետաքրքրված են Աստծու խոսքով՝ մաղթում ենք հնարավորություն տալ Եհովային աճեցնել ձեզ, չդիմադրել Նրա խոսքի զորությանը, չկառչել սոսկ հոգևոր «կաթին», այլ զարգացնել բարին և չարը տարբերելու ձեր ընկալումը, ինչը և կօգնի ավելի ու ավելի արտացոլել Քրիստոսի անձնավորությունը, և հետևաբար՝ հոգևորապես աճել (Եբր.4:12; 6:1-3; Հով.6։63; 2Տիմ.3։16,17)։

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

78. ԿՈՒՌՔԻՆ ԶՈՀԱԲԵՐՎԱԾԸ ԱՅՍՕՐ

Текст на армянском языке к  видео  1.81 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.78

Ինչո՞ւ է Ե.վ.ների մեջ հարց ծագում կուռքի զոհվածի վերաբերյալ (ԿԶ): Որովհետև այս աշխարհի առաջարկների շարքում կան նաև բաներ՝ նվիրաբերված այլ աստվածներիայսինքն՝ ԿԶ, որից քրիստոնյան պետք է հրաժարվի (Գրծ.15:29): Ինչո՞ւ: ԿԶ-ը կռապաշտության տարր է: Որպեսզի Եհովայի ժողովուրդը չար ոգիների թիրախը չդառնար, Աստված արգելեց նրանց առնչվել կռապաշտության որևէ տարրի: Նույնիսկ ոսկին, որ հալեցված էր կուռքից՝ կարող էր ծուղակ դառնալ այն վերցնողի համար (2Օր.7:25,26): Այսինքն, կռապաշտության դիվական տարրը, որ կարող է Ե.վ.ին որսալ դիվական ցանցով՝ գոյություն ունի, սա փաստ է:

ԿԶ-ը ևս կռապաշտության դիվային տարր է («դիվային ընթրիք», 1Կոր.10:19-22): Եվ անտեսել դրա վնասը չարժե. նույնիսկ եթե որևէ կերպ չեք առնչվում ԿԶ-ի հետ և ձեր խիղճը հանգիստ է (իբր թե՝ ԿԶ-ը, ինչպես և կուռքը, ոչինչ է, իմ հավատի վահանը ամուր է, ինձ ոչինչ չի վնասի) — դրանից «դիվային ընթրիքը» չի դադարում գոյություն ունենալ (1Կոր.10:19-21): Այն առկա է և վտանգավոր հատկապես նրանց համար, ովքեր հավատում իրենց ուժեղ են համարում. ով երկչոտ է (թույլ)՝ ոչ միայն չի խաղա անդունդի եզրին, այլ շատ հեռու կմնա այդ վայրից, ուստիև՝ չի գլորվի (այդպիսիք խուսափում են ընդհանրապես որևէ տեղ գնալ և որևէ մեկից նվեր ընդունել, քան վտանգել հարաբերությունը Եհովայի հետ):

Իսկ ինքնավստահը կարող է խաղալ անդունդի եզրին (նույնիսկ «տաճարում» ԿԶ-ը ուտել, 1Կոր.8:10), և՝ ցած գլորվել (ընկնել Սատանայի ցանցը): Ահա ինչու բոլոր Ե.վ.ներին ասված է. ով վստահ է, թե հաստատ է կանգնած, թող զգույշ լինի, որ չընկնի (1Կոր.10:12): Իհարկե, չպետք է վախից դողալ դևերի առաջ (Հիսուսը հաղթեց նրանց, և մեր համառ դիմադրության դեպքում նրանք նահանջում են): Սակայն, «տեղի» տալ նրանց ԿԶ-ի միջոցով՝ չարժե (Ղկ.4:13; Հով.16:33; 1Հով.4:4; հմմ. Գրծ.19:19; Եփ.4:27): Խելամիտ Ե.վ.ն գիտի՝ քանի դեռ առկա է այս համակարգը, ավելի լավ է չքայլել անդունդի եզրով. եթե ինչ-որ բանում մեղքի ուրվագիծն է նշմարվում, ավելի լավ է հեռու մնալ դրանից (Առ.22:3): Ի՞նչն է այսօր ԿԶ:

Մեկ խոսքով՝ ԿԶ-ը Եհովային տհաճ այն բոլոր միջոցառումներն են, որտեղ մարդիկ շփվելու և խնջույքի են հավաքվում (ԴԸ կայքում դրանց ցանկն առկա է): Այն ամենը, ինչ օգտագործում են այս միջոցառումների մասնակիցները (ուտելիք, նվերներ՝ պատրաստված Աստծուն տհաճ այդ իրադարձության պատվին) — Ե.վ.ի համար ԿԶ են (դա ընդունելով, Ե.վ.ն ասես մասնակցում է «դիվային ընթրիքի»): Թվում է՝ ի՞նչ խնդիր: Մի գնա այնտեղ և մի վերցրու այն, ինչ առաջարկվում է ի պատիվ այդ հանդիսության: Բայց մենք՝ Ե.վ.ներս, ունենք աշխարհիկ հարազատներ, գործընկերներ և գործատուներ, և երբեմն հարկադրված ենք բախվում ԿԶ-ին: Օրինակ՝ աշխարհիկ ամուսինը խնդրում է իր Ե.վ. կնոջը ծիսական սեղան գցել (օր.՝ հոգու հիշատակի ընթրիք):

Կամ՝ աշխարհիկ հարազատները, գործընկերները մեզ հյուրասիրում են ս.ծննդի ուտեստներով; գործատուն հավելագումար է դուրս գրել զինված ուժերի օրվա պատվին; հանձնարարել Ե.վ. հրուշակագործին զատկի բուլկիներ թխել կամ մարտի 8-ի առթիվ սպասարկել հյուրերին (ինչը մենք համարում ենք Աստծուն ոչ հաճո տոն): Թեպետ ԿԶ-ի հետ կապված իրավիճակները այնքան էլ շատ չեն, բայց դրանք կան, և պարզ չէ, թե ինչ չափանիշներով որոշել՝ տոնի համար սնունդ պատրաստելով, նվեր ընդունելով՝ մե՞ղք են գործում, թե՞ ոչ: Կա՞, արդյոք, նման դեպքերի համար աստվածաշնչյան որևէ կուռ ալգորիթմ՝ աստվածահաճո վարքագիծը որոշելու համար:

Եթե հասկանանք, թե ԿԶ-ին բախվելիս՝ որտեղ է թաքնված մեղքը, ապա հնարավոր կլինի մոտավոր ալգորիթմ կազմել, թե ինչպես վարվել տվյալ իրավիճակում, որպեսզի մեղք չգործվի: Քննելով այս հարցը՝ մենք պարզեցինք, որ ԿԶ-ի հետ կապված բոլոր իրավիճակները, ընդհանուր առմամբ, կարելի է բաժանել 3 աստվածաշնչյան կատեգորիայի. 
1)ԿԶ առաջարկվում է անմիջապես խորանում (հեթանոսական տաճարում, 1Կոր.10:14-22; հմմ.1Կոր.8:10); 2)ԿԶ առաջարկվում է տաճարից դուրս. ա) վաճառում են շուկայում (1Կոր.10:25,26), բ) հյուրասիրում են (1Կոր.10:27-30); 3)ԿԶ-ի կարող է դրդել պարտքը՝ բարձր պաշտոնյայի առաջ (Դան.3գլ.; Նեեմ.1:11; 2Թագ.5:17-19):

Ըստ այդմ, որոշելով, թե այս 3-ից որ կատեգորիային է պատկանում ձեր դրվագը՝ կարող եք հեշտությամբ հասկանալ, թե ինչպես վարվել: Քննենք, թե ինչում Ե.վ.ն կարող է մեղք գործել և ինչպես դրանից խուսափել՝ ըստ յուրաքանչյուր կատեգորիայի իրավիճակի:

1) ԿԶ առաջարկվում է անմիջապես տաճարում (հեթանոսական տաճարում, 1Կոր.10:14-22; հմմ.1Կոր.8:10):
Ինչպե՞ս կարող էր դա լինել մ.թ.1-ին դարում: Պարզ է, որ ոչ մի քրիստոնյա տաճարներ չէր գնում և չէր ծրագրում զոհաբերության մասնակցել՝ քարոզչության նկատառումով (Ե.վ.ին խորթ է դիտավորյալ դևերի որջը գնալու մտադրությունը, 1Կոր.10:14): Այդ դեպքում, ինչո՞ւ կարող էին քրիստոնյաներից որևէ մեկին տեսնել տաճարում:

Իրավիճակը կարող էր սա լինել. օր.,Պողոսը, շրջելով մի հույնի հետ կամ քարոզի նկատառումով զննելով նրանց սրբավայրերը՝ կարող էր հասնել հեթանոսների զոհասեղանից ոչ հեռու գտնվող մի ծառի (Կորնթոսում դրանք առկա էին գրեթե ամեն բլրի վրա): Եվ այնտեղ, ծառի տակ, հանդիպել ԿԶ-ի կերույթի, ու ինչ-որ մեկը նրան հյուրասիրություն առաջարկեր (Գրծ.17:16, 19-23; 1Կոր.8:10): Ի՞նչ հարց է այս դրվագում ծագում: Մեզ հետաքրքրում է՝ մեղք գործած կլինի՞ Պողոսը այս դեպքում. եթե՝ այո, ապա ինչպիսի՞ մեղք կվերագրվի նրան: Արդյո՞ք դա կռապաշտություն կհամարվի: Ոչ, քանի որ նա այնտեղ չէր եկել կուռք երկրպագելու նպատակով:

Գուցե նա մեղք գործի ուտելո՞վ: Եվս՝ ոչ. նրա համար կուռքը և ԿԶ-ը ոչինչ են (1Կոր.8:4,8): Ինչո՞ւ: Նա հաստատ գիտի, որ ի տարբերություն հեթանոսների ձեռքով պատրաստված դիվային իրերի (որոնցով Սատանան բռնում է իր ցանցով, 2Օր.7:25,26), սնունդը Եհովայի ստեղծագործությունն է (տաճարներում գտնվող միրգը, միսը, հացը, ինչպես նաև՝ Եհովայի տաճարի զոհերը, 1Կոր.10:26): Եթե ​​որևէ մեկը ոչխարի միսը տաճարում նվիրաբերում է քարե կռածոյին՝ դրանից միսը չի պղծվում և շարունակում է մնալ Եհովայի ձեռքի ստեղծածը,այլ ոչ թե դևերի, ուստի այն ուտելը մեղք չի կարող լինել (1Կոր.10:26): Հապա ի՞նչը այս դեպքում Ե.վ.ի համար կարող է մեղք համարվել: Այստեղ 3 խնդիր է ծագում.

ա) եթե Ե.վ.ն տաճարում է ուտում, նա, ըստ էության, ճաշում է դևերի հետ (կուռքին զոհաբերվածը՝ զոհ է նրա ետևում գտնվող դևերին): Այո, միսը տաճարում՝ մնում է Եհովայինը, բայց ինչու՞ ես դու՝ քրիստոնյադ, «բարեկամություն անում դևերի հետ» (նույն սեղանի շուրջ նստելը = լավ հարաբերության): Դա տհաճ է Աստծուն. ինչո՞ւ վշտացնել Նրան (1Կոր.10:19-22);

բ) նույնիսկ եթե Ե.վ.ն այնտեղ է գնում լավ նպատակով, և հավատակիցները նրան չեն տեսնում, նրան տեսնում է դևը: Տաճարը նրա տունն է: Եթե ​​Ե.վ.ն գնում է նրա տուն և սեղանի շուրջ նստում նրա ծառաների հետ, նշանակում է պատճառ կա նրան յուրային համարելու (Ե.վ.ն նրան «տեղիք» է տալիս): Սա բավական է 1) իրադրությունում՝ միանշանակ փախչել կերույթից (մտել ես տաճար, և այնտեղ դեռ ԿԶ են հյուրասիրում, 1Կոր.10:14; Եփ.4:27):

Բայց կա նաև գ). տաճարում Ե.վ.ին կարող է տեսնել նորահավատը, ում խիղճը դեռ տկար է (ով կուռքին աստված է համարում), և շփոթվել (իբր՝ սա ինչ Ե.վ. է, եթե պղծում է իրեն օտար աստծու տաճարում և դավաճանում Եհովային): Կամ՝ ինքն էլ նրա օրինակով ուտել ԿԶ-ը, իսկ հետո տանջվել խղճի խայթից (Հռ.14:22,23): Եթե ​​նա գայթի դրանից (դադարի ծառայել Եհովային), դա արդեն ծանր մեղք կլինի (Մտ.18:6; 1Կոր.8:7,11-13): Ինչպես տեսնում ենք, Ե.վ.ն տաճարներ գնալու որևէ պատճառ չունի: Իսկ եթե անգամ պատահաբար կամ ինչ-ինչ հանգամանքների ճնշման ներքո այնտեղ հայտնվի, ապա սխալ կլինի ծիսակարգին մասնակցել (հյուրասիրվել ԿԶ-ով, օգնել սեղաններ գցել, հյուրեր ընդունել և այլն):

Այսպիսով՝ 1) ԿԶ տաճարում. ԿԶ-ը տաճարում ուտելով՝ Ե.վ.ն ա) կվշտացնի Եհովային, բ) տեղի կտա Սատանային, գ) մեղք կգործի նորահավատի խղճի դեմ: Ուստի, տաճար գնալը վնասակար է և՛ իր անձի, և՛ իր հավատակցի համար, եթե նա ևս այնտեղ լինի (1Կոր.10:23,33): Իսկ եթե դիպվածով է այնտեղ հայտնվել՝ լավ է հրաժարվել բոլոր առաջարկներից և արագ հեռանալ (1Կոր.10:14; Եփ.4:27):

Այս սկզբունքները գործում են և այսօր, եթե մենք հայտնվենք 1) կատեգորիայի՝ ԿԶ-ը տաճարում՝ իրավիճակին: Բայց որո՞նք են այսօր «տաճարում» ԿԶ՝ Ե.վ.ի համար: Թվարկենք. ա) դրանք բառացի բոլոր այն շինություններն են, որտեղ երկրպագության ծեսեր են մատուցվում ոչ թե Եհովային, այլ ուրիշ աստծու;

բ) բոլոր այն վայրերը, ուր այդ պահին Եհովային տհաճ տոներ են կատարվում: Ուտելիքը, նվերները, պարգևներն այդ առթիվ՝ ԿԶ են, իսկ հանդիսության վայրը այդ պահին՝ «տաճար» (լինի դա հարազատի տուն, գրասենյակ, արտադրատեղամաս, ուր սեղան է գցված ի պատիվ Աստծուն տհաճ տոնի): Ուստի, եթե մենք, ակամա հայտնվենք «տաճարում» (մտանք մի տեղ, իսկ այնտեղ խնջույք է՝ Աստծուն տհաճ իրադարձության առթիվ), կամ «տաճարն» ինքը, պատկերավոր ասած՝ «գա մեզ հյուր» (աշխարհիկ հարազատները կամ ընկերները իրենք են մեր տուն բերում ԿԶ-ը և ուզում մեզ հետ նշել Աստծուն տհաճ տոնը), ապա Աստված ակնկալում է, որ մենք ՉԵՆՔ հրապուրվի ԿԶ-ի խորտիկներով և հնարամտությամբ կխուսափենք «դևերի սեղանից» (1Կոր.10:14; Եփ.4:27): Անցնենք 2) իրավիճակին.

2)ԿԶ-ը առաջարկվում է տաճարից դուրս
ա)
վաճառվում է շուկայում կամ բ) հյուրասիրում են (1Կոր.10:25-30):
Այստեղ այն, ինչ պատրաստվում է ի պատիվ Աստծուն տհաճ տոնի, տեղափոխվում է տաճարից դուրս: Ինչպե՞ս: 1-ին դ.-ում Կորնթոսում գրեթե ամբողջ սնունդը ԿԶ էր: Վաճառում էին կա՛մ զոհաբերության մնացորդներ, կա՛մ՝ «նվիրաբերված» մթերք (դրանք կարող էին նաև հյուրասիրել որևէ մեկի տանը). համոզմունքը, թե դևերը մարդկանց մեջ են մտնում սննդի միջոցով, դրդում էր մարդկանց տաճար տանել և սրբագործել գրեթե ցանկացած պարեն (քուրմը ծես էր անում և օրհնում այն, իբր դրանով պատնեշում դևից, որ մարդու ներսը չմտնի — հին աշխարհի պատմությունից): Իսկ այսօր, ինչպե՞ս կարող է ԿԶ-ը դուրս գալ տաճարից:

Օրինակ, ս.ծննդի տոնի պատվին խոզ են մորթել, շատ մսեղեն պատրաստել, նաև՝ թխել շատ տորթեր և այլն, այս ամենը ԿԶ է (որպես օրինակ պատկերացնենք): Մնացորդը որոշել են վաճառել շուկայում, կամ բաժանել հարազատներին: Արդյունքում, մենք կարող ենք այդ մթերքին առնչվել շուկայում կամ՝ հյուրընկալվելիս: Գնե՞լ, թե՞ ոչ: Ընդունե՞լ հյուրասիրությունը, թե՞ ոչ: Թե ինչպես պետք է վարվի Ե.վ.ն այս դեպքերում — կախված է նրանից՝ գիտի՞ նա, որ դա ԿԶ է, թե՞ ոչ:Այսինքն, տեղեկացրե՞լ են ձեզ, որ ձեզ ԿԶ-ի մթերք են առաջարկում, թե՞ ոչ (1Կոր.10:25-28): Ո՞վ և ինչպե՞ս կարող է դա ձեզ հայտնել:

Շուկայում, օրինակ, կարող է լինել այսպես. կրպակի մոտ գրված է՝ «օրհնված միս», կամ՝ կախված է ծիսական սննդի հստակ ազդագիր (զատկական տորթ, ներկված ձու); կամ՝ վաճառողը, համոզելու համար, որ միսը բարձրորակ է, ասում է, որ այն օրհնված է սուրբ ջրով; իսկ եթե նա գիտի, որ դուք Ե.վ. եք՝ կարող է դա ասել նաև ձեզ ստուգելու համար (իբր՝ եթե ս.ծնունդը ձեզ համար անմաքուր տոն է, տեսնեմ կգնե՞ք այս միսը, թե՞ ոչ); կամ՝ կարող է ձեր հավատակիցը հայտնել. «Ես տեսա, որ այս միսը սրբազան ջրով ցողեցին»: Այսինքն, առևտրի պահին, վկաների ներկայությամբ, այս ամենը ձեզ տեղեկացնում է, որ այս մթերքը ԿԶ է:

Նույնը՝ հյուրընկալությանը. տանտերը կարող է հայտնել, որ օրհնել է սնունդը (այժմ նորաձև է եկեղեցում ուտելիք օրհնելը); կամ՝ կարող է ձեզ ստուգել որպես Ե.վ.ի («օգտվիր, բարեկամ, ս.ծննդի տորթ է»); կամ՝ սեղանին դրված է զատկական թխվածք; կամ՝ նորահավատ Ե.վ.ն գուցե ասի. «մի կեր, ես տեսա, որ տանտիրուհին սա օրհնելու տարավ»: Այսինքն, վկաներիներկայությամբ ձեզ տեղեկացվում է, որ սնունդը ԿԶ է: Ինչպե՞ս վարվել: Միանշանակ ՀՐԱԺԱՐՎԵԼ ԿԶ-ից, ինչպես շուկայում, այնպես էլ հյուրընկալությանը (1Կոր.10:28): Իսկ եթե ԿԶ-ի մասին ձեզ ոչինչ ասված չէ՝ գնեք և կերեք ինչ ուզում եք, առանց հարցնելու, թե որտեղից են այդ մթերքները. դա մեղք չէ, քանզի Տիրոջն է Երկիրը և այն ամենը, ինչ Նա տվել է սննդի համար (1Կոր.10:25-28 ):

Ինչո՞ւ հայտնելու դեպքում անհրաժեշտ է հրաժարվել ԿԶ-ից: Ոչ այն պատճառով, որ տաճարից դուրս ԿԶ ուտելը մեղք է:  Տաճարի պատճառով սնունդը չի դադարում Աստծունը լինել (1Կոր.10:26; շուկայում կամ հրավերքում ԿԶ-ին առնչվելիս, դու կուռքի չես ծառայում, այլ ուտում ես Աստծու մթերքը): Ապա ինչո՞ւ: Այս դեպքում քեզ դիտում են որպես Ե.վ.ի: Եթե ​​տանտերը հայտնում է ԿԶ-ի մասին, իմանալով, որ դու Ե.վ. ես, և դու ուտում ես, թեպետ մեղք չես գործում, բայց նա կդատապարտի քեզ և բոլոր  Ե.վ.ներին (իբր՝ խոսքերով սկզբունքային են, բայց ուտելում՝ ոչ): Դա կվանի նրան Եհովային երկրպագելու ցանկությունից: Իսկ եթե նորահավատ եղբայրը հայտնի, և դու ուտես, նա ևս կդատապարտի քեզ, և կգայթակղվի, թեպետ ուտելով՝ դու մեղք չես գործում:

Այսինքն, 2) իրավիճակում, որտեղ դու մենակ չես, պետք է մտածես ոչ միայն քո իրավունքների (դու իրավունք ունես ԿԶ-ը տաճարից դուրս ուտել), այլ նաև այն մասին, թե արդյո՞ք քո արարքը օգտակար է Եհովայի շահերին և այլ մարդկանց (1Կոր.10:24): Ուստի՝ ա) հարկ չկա առիթ տալ նրանց, ում խիղճը սխալ է դաստիարակված (աշխարհիկ տանտեր կամ թույլ եղբայր)՝ դատապարտելու քո ճիշտ արարքը: բ) քեզ դատելով՝ նրանք կդատապարտեն նաև Եհովային, և կարող են գայթել տեղի ունեցածի թյուրըմբռնումից (1Կոր.10:28-30): Այսպիսով, եթե հայտնում են ԿԶ-ի մասին, ապա չպետք է ուտել  ոչ թե այն պատճառով, որ ուտելը մեղք է: Այլ որպեսզի գայթակղության առիթ չտրվի և Աստծու շնորհը չզրպարտվի (այն, ինչ ճիշտ է և Եհովայի օրհնությամբ է գործվում, բայց դեռ անհասկանալի է ինչ-որ մեկին՝ գայթելու պատճառ կարող է լինել, 1Կոր.10:28-33):

Այսպիսով՝ ըստ 2) իրավիճակի. ԿԶ-ը առաջարկվում է տաճարից դուրս. ա) վաճառվում է շուկայում կամ
բ) հյուրասիրում են (1Կոր.10:25-30): Եթե ​​չեն հայտնում՝  կերեք, գնեք: Եթե ​​հայտնում են՝  հարկ է հրաժարվել ուտելուց հանուն հայտնողի, որպեսզի նրան գայթակղվելու պատճառ և Աստծու շնորհը զրպարտելու առիթ չտրվի (այն, ինչ ճիշտ է և Եհովայի օրհնությամբ է գործվում, բայց դեռ անհասկանալի է ինչ-որ մեկին՝ գայթելու պատճառ կարող է լինել, 1Կոր.10:28-33): Այժմ՝ իրավիճակ 3).

3) ԿԶ-ի կարող է դրդել պարտքը՝ բարձր դիրք ունեցողի առաջ (Դան.3գլ.; Նեեմ.1:11; 2Թագ.5:17-19):
Բերենք այս կատեգորիային պատկանող ԿԶ-ին առնչվող իրավիճակի օրինակներ. Ե.վ. քրոջ անհավատ ամուսինը ստիպում է ծիսական ուտեստ պատրաստել; գործատերը ստիպում է Ե.վ. հրուշակագործին զատկի բլիթներ թխել կամ մարտի 8-ի տոնին սպասարկել հյուրերին: Նման դեպքերում գործում է Դանիելի ընկերների (Բաբելոնի պետ. ​​պաշտոնյաներ); Նեեմիայի (հեթանոս թագավորի գինեմատույց) կամ Նեեմանի վարքի սկզբունքը. նրանք բոլորը, ըստ իրենց ծառայության բնույթի և պաշտոնական պարտականության՝ բախվում էին կռապաշտության տարրերի և մասնակցում ԿԶ-ի միջոցառման (Դան.2:49; 3:1-12; Նեեմ.1:11; 2Թագ..5.17-19): Նման իրավիճակներում Եհովային հետաքրքրում է ոչ այնքան մեր արարքը, որքան մեր վերաբերմունքը տեղի ունեցողին:  Դիտարկենք սա ըստ Նեեմանի օրինակի (Ասորիքի թագավորի զորագլուխ).

Երբ Նեեմանը որոշեց այդուհետ երկրպագել միայն Եհովային (զոհեր մատուցել միայն Նրան), նա ներում հայցեց այն բանի համար, որ ապագայում, երբ իր տերը՝ Ասորիքի թագավորը, հենվի իրեն՝ Ռեմոն Աստծուն խոնարհվելու (ըստ երևույթին, թագավորը ծեր էր), — Նեեմանը ստիպված տաճարում ևս խոնարհվելու է՝ թագավորին բռնելու համար: Ի՞նչն ենք այստեղ կարևորում: Թագավորին տաճար ուղեկցելը՝ ի պաշտոնե Նեեմանի պարտքն էր: Բայց նրան անհանգստացնում է ոչ թե իր ներկայությունը տաճարում, այլ հարկադրված խոնարհումը. նա չի ուզում, որ դա պաշտամունք համարվի կուռքին և վշտացնի Եհովային: Ուստի, նա բացատրում է Եղիսեին, որ իր խոնարհումը՝ լոկ թագավորի չընկնելուն է միտված, և ոչ թե Ռեմոնի կուռքի երկրպագությանը: Եվ Աստված Եղիսեի միջոցով ներում է դա նրան (2Թագ.5:17-19):

Այսինքն, ոչ թե հարկադրված ներկայությունն է տաճարում պղծում Ե.վ.ին, այլ կուռք երկրպագելը  (եթե քահանան վատանա, իսկ մոտակայքում գտնվող Ե.վ. բժիշկը տաճար մտնելով՝ օգնի նրան — դրանով նա չի պղծվի): Նույնը վերաբերում է Նեեմիային. որպես թագավորի գինեմատույց, նա ստիպված էր սպասարկել հեթանոսական խնջույքներ, որոնք տհաճ էին Եհովային: Սակայն Եհովան նրա մեջ տեսնում էր Իր նվիրյալ ծառային: Դանիելի ընկերները ևս, պաշտոնից դրդված, եկել էին Բաբելոնի կուռքի տոնին: Բայց արձանի առջև չխոնարհվեցին (Դան.3:1-12; Նեեմ.1:11): Այսինքն, եթե Ե.վ.ն «ծառայության» բերումով (ընտանիքի, աշխատանքային պարտականությունների պատճառով) բախվում է ԿԶ-ի (Աստծուն ոչ հաճո տոների), ապա գլխավորը ճիշտ վերաբերմունքն է առ այդ, օրինակ.

եթե ընտանեկան կամ պաշտոնական պարտականության պատճառով ձեր վերադասը դրդում է բախվել ԿԶ-ի, և դուք չեք կարող առանց ցավալի հետևանքների հրաժարվել (վերադասի ճնշումը կարող է տարբեր լինել) — ինչ արած, մասնակցեք, պատրաստեք, սպասարկեք հյուրերին՝ Աստված ձեզ չի դատապարտի: Այս դեպքում էականը ձեր վերաբերմունքն  է այդ իրադարձությանը. կա՛մ դուք սրտանց կիսում եք տոնը և ԿԶ-ը այլոց հետ («խոնարհվում կուռքին»), կա՛մ՝ ոչ; կա՛մ «աստվածային» նշանակություն եք դնում ծիսական սննդի մեջ և ակնածանք դրսևորում, կա՛մ ոչ: Կա՛մ մասնակցում եք հանդիսությանը, կա՛մ անմասնակից եք, ինչպես կահույքը. գտնվում եք այդտեղ, բայց տոնի ուրախությունը չեք կիսում որևէ մեկի հետ (թեպետ նրանց կողքին եք, բայց նրանց հետ չեք):

Եվ այսպես՝ իրավիճակ 3). Երբ Ե.վ.ին ստիպում են Աստծուն ոչ հաճո իրադարձություններին առնչվել ԿԶ-ին՝ հարկ է սրտով անմասնակից մնալ  (քո սիրտն ամբողջությամբ պետք է նվիրված մնա Եհովային): Իսկ այժմ անցնենք աստվածահաճո վարքագծի որոշման ալգորիթմին. մենք պարզեցինք, որ ԿԶ-ի հետ կապված բոլոր իրավիճակները բաժանված են ընդամենը 3 կատեգորիայի: Ուստի, երբ բախվում եք ԿԶ-ի մի միջոցառման՝ պետք է որոշեք, թե 3-ից որ կատեգորիյաին է այն պատկանում և վարվեք ըստ այդմ Աստվածաշնչում գրվածի: Հիշեցնենք բոլոր 3

1) ԿԶ-ը «տաճարում» (ցանկացած վայր, ուր Եհովային տհաճ պաշտամունք է անցկացվում՝ հյուրասիրությամբ, 1Կոր.10;14-22; հմմ.1Կոր.8:10): Չխառնել. «դևերի խնջույքը»՝ դա կռապաշտության մասնակցությունն է ԿԶ-ով «տաճարում», այլ ոչ թե ԿԶ-ի մթերքներն ընդհանրապես (բոլոր մթերքները Եհովայի պարգևն են, 1Կոր.10:26): Եթե ​​պատահաբար հայտնվել եք «տաճարում»՝ ՀՐԱԺԱՐՎԵՔ ԿԵՐՈՒՅԹԻՑ և ՀԵՌԱՑԵՔ.
2) ԿԶ-ը տաճարից դուրս (շուկայում կամ հրավերքում, 1Կոր.10:25-30). ԵԹԵ ՀԱՅՏՆԵԼ ԵՆ՝ ՀՐԱԺԱՐՎԵԼ, ԵԹԵ ՈՉ՝ ԳՆԵԼ, ՈՒՏԵԼ:
3) ԿԶ-ի է դրդում վերադասը՝ ԵՆԹԱՐԿՎՈՒՄ ԵՆՔ, ԲԱՅՑ ՍՐՏՈՎ ՄՆՈՒՄ ՀԵՌՈՒ (ողջ սրտով մնում ենք Եհովայի հետ, իսկ ԿԶ-ը ՉԵՆՔ ճաշակում): Ամրագրենք սխեմայով.

ԿԶ-ի հետ կապված՝ մնաց խոսել ևս 2 կետի մասին.
1) Ե.վ.ի կերակուրը չի սահմանափակվում միայն բառացի սննդով: Ուստի՝ հարց. հոգևոր սննդից ի՞նչը կարող է ԿԶ համարվել: Եթե ​​մենք կարդում ենք ուրիշ կրոնի հոգևոր գրականություն, դա կարո՞ղ է ԿԶ համարվել: Կամ՝ եթե կարդում ենք Աստծու խոսքն աղավաղող ԴԸ հոդված — դա ԿԶ է, թե՞ ոչ: Պատասխան. հոգևոր սննդի մեջ էականն է տարբերել ոգին՝ Աստծո՞ւց է այն, թե՞ ոչ: (համապատասխանում է Ս.Գրքին, թե՞ ոչ, 1Հով.4:1): Բայց փորձը ցույց է տալիս, որ նման շնորհով ոչ բոլորն են օժտված: Ուստի, թեև Ս.Գիրքը մեկն է, բայց նրա վրա հիմնված կրոնները՝ շատ: Վիճել՝ ով է ճիշտ, ով՝ սխալ — անիմաստ է. ամեն ոք, ըստ իր սրտի՝ իր կրոնն է ընտրում (2Տիմ.4:3):

Եթե մենք Ե.վ. ենք դարձել և որոշել երկրպագել Եհովային, ապա լավ է ուտել Ե.վ.ների սեղանից: Իսկ ով տարբերում է ոգին, կարող է օրինակ վերցնել Պողոսից. նա կարդում էր նաև հույն հեղինակների, որոնք ունեին կրոնական այլ աշխարհայացք, բայց դա օգնում էր նրան քարոզել, ոչ թե սնուցանվել «դևերի կերակրով» (Տիտ.1:12; Գրծ.17:28): Իսկ ով դեռ չի տարբերում ոգին, ավելի լավ է սնվի Ե.վ.ների, քան այլ աստվածների երկրպագության սեղանից. դա ապահով է. մեր հիմնադրույթները բավարար են արդար կյանք վարելու համար (տես 7.37 վիդեոն): Իսկ եթե ձեր սեղանի գիրքը Ս.Գիրքը դառնա (այլ ոչ թե ԴԸ հրատարակությունները)՝ Եհովան իր ժամանակին կսովորեցնի ձեզ տարբերել ոգին (Նրա խոսքը 100% կենդանի է և գործուն, իսկ ԴԸ խոսքը՝ զգալիորեն ցածր է, Եբր.4:12; 1Հով.4:1): Ահա այդ ժամանակ էլ՝ կարող եք ընդլայնել ձեր «կերակրացանկը»:

3 Եվ 2) կետը՝ այն իրավիճակի առումով, երբ Պողոսը, խղճի հանգստության համար՝  կորնթացիներին սովորեցնում է առանց հարցուփորձ անելու գնել ամենը, ինչ վաճառվում է շուկայում (1Կոր.10:25,26,30,31). ոմանք Պողոսի այս խորհրդում խորամանկություն են նկատում (իբր այստեղ նա խորհուրդ է տալիս խեղդել խիղճը, երբ պարագան ձեռնտու չէ)։ Կա այսպիսի մի անեկդոտ. շուկայում հրեան խոզի մսին է նայում ու հարցնում. «Ի՞նչ արժե ձուկը»: — «Բայց սա ձուկ չէ, խոզ է», — ասում է վաճառողը: «Երիտասարդ, ախր ինչու ես լեզվիդ տալիս», — վրդովված հառաչում է հրեան և հեռանում: Կարո՞ղ ենք ասել, որ այստեղ հրեան գործում է ըստ Պողոսի խորհրդի՝ արգելված խոզի միսը «վերանվանելով» թույլատրելի ձկան՝ իր խղճի խաղաղության համար:

Իհարկե ոչ։ Անեկդոտի հրեան ուզում է գնել այն, ինչ արգելված է — քողարկել մեղքը, խաբել։ Իսկ Պողոսը խորհուրդ է տալիս Աստծուց չարգելված մթերքի  համար. միսը Աստծու մթերքն է, և նույնիսկ տաճարը չի կարող այն դարձնել դիվային արարված (1Կոր.10:26): Եթե ​​ԿԶ գնելը մեղք լիներ (ինչպես հրեայի համար՝ խոզի միս գնելը), ապա Պողոսի խորհուրդը (հարցուփորձ չանել) իսկապես անսուրբ կլիներ: Օրինակ՝ աղքատ ընտանիքի տղան փող է տուն բերել, իսկ մայրը չի հարցնում որտեղից, քանզի ճիշտն իմանալը ձեռնտու չէ (գուցե գողացել է)։ Մինչդեռ ԿԶ-ի միս և այլ մթերքներ գնելը, որոնք ստեղծել է Եհովան և որոնք արգելված չեն Նրա կողմից՝ մեղք չէ, այլ սնահավատություն, որին սովոր էին կորնթացիները, և որը հարկ էր արմատախիլ անել։

Բայց կրոնական սնահավատության իներցիան մեծ է, և դրա արձագանքը երկար ժամանակ շփոթեցնում էր Կորնթոսի քրիստոնյաների խիղճը, քանզի նրանք շարունակում էին հավատալ, որ ԿԶ-ի միսը դևերի գարշանքն է, այլ ոչ թե Եհովայի մթերքը, և վախենում էին ուտել սնահավատության պատճառով: Ուստի Պողոսը նրանց խորհուրդ տվեց վերամշակել սխալ կրթված խիղճը՝ Աստծու շնորհած սննդամթերքի վերաբերյալ։ Այսինքն՝ Պողոսի հորդորը սուրբ է. դա լոկ սխալ ձևավորված խիղճը շտկելու  մեթոդ է, այլ ոչ թե այն խեղդելու։ Ամփոփենք ողջը. երբ Ե.վ.ն ստիպված է որոշել, թե ինչպես վարվի՝ նա պետք է մտածի ոչ միայն այն մասին, թե ինչ իրավունք ունի անել Աստծու առջև, այլ նաև, թե ինչպես իր արարքը կազդի շրջապատի և Եհովայի շահերի վրա։

Եվ ուրեմն, ուտեք, թե խմեք, կամ ինչ էլ որ անեք, ԱՄԵՆ ԲԱՆ արեք Աստծու փառքի համար։ Գայթակղություն մի՛ եղեք ո՛չ աշխարհի մարդկանց, ո՛չ էլ հավատի յուրայինների համար: Փնտրեք ոչ թե ձեր օգուտը, այլ շատերի, որպեսզի նրանք փրկվեն (1Կոր.10:31-33):

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

77. ԾՆՆԴՅԱՆ ՕՐԵՐ ԵՎ ԱՅԼ ՏՈՆԵՐ՝ ԱՍՏՎԱԾԱՇՆՉԻ ԼՈՒՅՍԻ ՆԵՐՔՈ

Текст на армянском языке к  видео  1.80 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.77

Այն, որ ճիշտ չէ մասնակցել Ս.Գրքին հակասող տոներին՝ գիտեն բոլոր Ե.վ.-ները: Եվ նույնիսկ, եթե դրանք պատշաճ և արժանվույն են անցկացվում (առանց աղմկոտ խնջույքների)՝ մենք դրանք չենք նշում: Աստծուն ոչ հաճո տոների ցանկը առկա է ԴԸ կայքում: Կարճ նշենք դրանցից մի քանիսը: Օրինակ, Ե.վ.-ները չեն նշում մի պետության հաղթանակը մյուսի վրա, ստրկության վերացման, անկախության և այլ տոները, քանզի նացիոնալիզմը, անհավասարությունը և բռնությունը, որոնք տհաճ են Եհովային՝ իսպառ կվերացնի լոկ Քրիստոսի կառավարումը (Գրծ.10:34,35; Հռ.2:11; 8:21): Իսկ այդ խնդիրների այս աշխարհի ղեկավարների լուծումը — անարդյունավետ է և անարդար: Ինչո՞ւ:

Հակամարտության մի կողմի հաղթանակը միշտ ճնշում է մյուսի շահերը: Սա երևում է ոչ միայն պատերազմներում, այլև սոցիալական հարցերում. օր., այն իրավունքները, որոնք այսօր ակտիվորեն առաջ են քաշվում տարբեր օրիենտացիայի փոքրամասնությունների համար, ոտնահարում են նորմալ կողմնորոշման բոլոր անձանց իրավունքները (արևմտյան որոշ երկրներում նորմալ կողմնորոշման ​​մարդիկ զրկված են տղային՝ տղա, աղջկան՝ աղջիկ կոչելու իրավունքից՝ հօգուտ փոքրամասնությունների իրավունքների): Ե.վ.-ները հեռու են նաև կռապաշտությունից և չեն դողդոջում կրոնական սրբապատկերների և արձանների առջև; պատիվ չեն տալիս ազգային և պետական ​​խորհրդանիշներին (ինչ է դրոշը, գերբը կամ հիմնը, որ նրանց առաջ ձգվեն և պատիվ տան, 2Օր.5:6-9; 1Հով.5:21);

Սխալ է նաև ակնածալից հմայքը և խոնարհումը պետությունների և զանազան կրոնների առաջնորդների (ներառյալ նաև ճիշտ կրոնի); ազգային շարժումների և կազմակերպությունների առաջնորդների; մեր մերձավորների կամ այն բոլոր մարդկանց առջև, ովքեր ազդում են մեր կյանքի վրա և կարող են մեր կուռքը դառնալ՝ հանելով Եհովային մեր սրտից, և որոնց հաճեցնելու համար՝ մենք կարող ենք խախտել Աստծու սկզբունքները և Նրա խոսքը քամահրել (Մտ.10:36,37; Գրծ.5:29): Մենք հիշատակեցինք տոների օրինակներ, որոնք բացահայտորեն հակասում են Աստվածաշնչին: Մնացած տոներին ԴԸ խորհուրդ է տալիս վերաբերվել ըստ սեփական խղճի:

Իսկ եթե մեկը չի կարողանում հստակ որոշել՝ իր խղճով է տոնը, թե՝ ոչ, իսկ ԴԸ-ում այդ մասին ոչինչ գրված չէ, ապա խնդիր չկա. բոլոր Ե.վ.ները գիտակցում են, որ Չ մասնակցել որևէ աշխարհիկ (ոչ աստվածաշնչյան) տոնի — հաստատ մեղք չէ: Իսկ ահա մասնակցելը կարող է և մեղքի հանգեցնել. ոգելից խմիչքը նրանց շրջապատում, ովքեր չեն ձգտում հաճեցնել Աստծուն, կարող է փչացնել անգամ հավատում ուժեղին (Առ.23:3135; 1Կոր.15:33): Ուստի, ավելի լավ է ընդհանրապես հրաժարվել բոլոր աշխարհիկ տոներից, քան սխալվել ընտրության մեջ (Առ.22:3; այդ հրաժարումը Ս.Գրքի հիմնավորում ունի. իսկ մենք՝ Ե.վ.ներս ժամանակը ուրախ և զվարճալի անցկացնելու բազում այլ միջոցներ ունենք): Այդ դեպքում ինչու՞ մենք բարձրացրինք տոների թեման, եթե դրանց մասին ամեն ինչ ասված է ԴԸ կայքում:

Քանի որ 1) ԴԸ-ում շատ ուշադրություն չեն դարձրել, թե ինչպես արձագանքել տոներին, որպեսզի դա չնմանվի 1-ին դարի փարիսեցիների ֆանատիզմին, որոնց հրաժարումը այլ խմբի մարդկանց ինչ-որ ուրախության (հենց ուրախության, այլ ոչ սեղանակցության)՝ ավելի շատ նման էր արհամարհանքի բացահայտ ակտի, քան Եհովային հաճոյանալու ցանկության (հմմ. Մրկ.2:16-ը 1Կոր.10:27-ի հետ): Եվ 2) կան տոներ, որոնք չեն հակասում Ս.Գրքին, բայց արգելված են ԴԸ-ում  (օր.՝ ծննդյան օրը, բժշկի, ուսուցչի օրը և այլն. հետագա տեքստում դրանք կանվանենք «անձնական տոներ» նեղ խմբի մարդկանց համար. ընտանեկան կամ մասնագիտական): Նրանց վերաբերյալ հարցեր են առաջանում, օր.՝ ինչպե՞ս վարվեն Ե.վկա ուսուցիչները, բժիշկները և այլն, իրենց օրերի տոներին, եթե նրանց հրավիրում են հանդիսավոր հանդիպման, շնորհավորում, պարգևատրում կամ նվեր տալիս:

Արդյո՞ք մեղք կլինի նվերներ ընդունել, կոլեգաներին շնորհավորել և նրանց հետ թեյախմության մասնակցել: Այս հարցերը ծագում են ոչ այն պատճառով, որ Ե.վ.ները սպասում են այդ տոներին և առանց դրանց չեն կարող, այլ որ ցանկություն կա հասկանալու՝ ինչպե՞ս ճիշտ վարվել, երբ տոնը արգելված է ԴԸ կողմից, այլ ոչ՝ Ս.Գրքի: Քանի որ շատ Ե.վ.ներ ստիպված առնչվում են աշխարհիկ մարդկանց հետ (աշխատում կամ բուժվում հիվանդանոցում և այլն), երբեմն, ըստ իրավիճակի՝ անհարմարություն է առաջանում,  թե ըստ խղճի ո՞րն է ավելի սխալ՝ մերժել անկեղծ մարդկանց և նեղացնե՞լ նրանց (ԴԸ կարծիքը պաշտպանելով), թե՞ կիսել ուրախությունը՝ ընդունելով հրավերը, ինչն Աստված չի արգելում (1Կոր.10:27; Մրկ.2:16): Հատկապես, եթե անձնական տոնն անցկացվում է պարկեշտ և պատշաճ կերպով (1Կոր.9:22):

Օրինակ կյանքից. Բժշկի օրը Ե.վ.ին գտավ հիվանդանոցում, բայց նա կտրականապես հրաժարվեց շնորհավորել իր բժշկին (ուղղակի շնորհավորել)՝ ասելով, որ դա հաճելի չէ Աստծուն (ինչ -որ կերպ պետք էր բացատրել մերժումը. Ե.վկան դա արեց ինչպես վկաների մեծ մասը՝ համարելով դա քարոզ): Իհարկե, մյուս հիվանդների զգացմունքները խոցվեցին. «Ուրեմն, ըստ քեզ, մենք վատն ենք, դու արդա՞ր: Եթե արդար ես՝ ինչո՞ւ ես բուժման եկել բժշկի մոտ և ոչ թե՝ Աստծու: Եթե վկաներդ բուժում եք ստանում, բայց չեք գնահատում բժշկի աշխատանքը, ուրեմն անշնորհակալ և ամբարտավան մարդիկ եք: Ու լավ են անում, որ ձեր աղանդը հալածում են»: Տհա՞ճ է: Այո: Բայց՝ արդար. չե՞ս գնահատում բժշկի աշխատանքը՝ համարելով դա Աստծուն տհաճ, ուրեմն գնա բուժվիր Աստծու մոտ: Բայց այստեղ առավել տհաճը մեկ այլ բան է.

մարդիկ ներքուստ վատ են զգում, որ մենք հաճույքով դիմում ենք ուսուցիչների, բժիշկների ծառայությանը, օգտվում պետ.արտոնություններից և երբեմն քամում դրանք իշխանություններից (իբր՝ դա մեզ հասնում է, և բոլոր ժողովուրդները պարտավոր են «սնել մեզ արքայական կաթով», Ես.60:16), բայց, դրանով հանդերձ, քամահրում ենք երախտագետ լինել նրանց իրենց աշխատանքի համար, ինչը Կեսարը նրանց համար տոներով է արտահայտել: Եվ, ցուցադրաբար մերժելով հարգել նրանց դերը բոլոր մարդկանց կյանքում (ներառյալ՝ մեր)՝ անուղղակիորեն ասես մեղադրում ենք բոլորին մի բանում, ինչը Եհովան չի արգելել  (այդ ԴԸ, ոչ թե Եհովան է արգելում անձնական տոները՝ ծննդյան օրեր; մսնգտ. տոներ, կենսաթոշակի հրաժեշտ և այլն): Արդյունքում՝ որպես Ե.վ.ների, առաջանում է հակակրանք և՛ մեր, և՛ Եհովայի երկրպագության հանդեպ: Ահա թե որն է ցավը:

Մենք հատկապես անհեթեթ ենք երևում, երբ հաճույքով ընդունում ենք դրամական պարգևներ ու նվերներ՝ ի պատիվ տոների, բայց հրաժարվում նվերի հանգանակության գումար տալ նրա համար, ով պարգևատրում է գրել մեր անվան դիմաց, խուսափում շնորհավորել մեր կոլեգաներին և նրանց հետ նույն սեղանի շուրջ թեյ խմել՝ եռանդագին քարոզելով, որ այդ տոները հաճելի չեն Աստծուն: Նրանց մեջ հարց է ծագում՝ իսկ նվերները՞. եթե տոնը հաճելի չէ Աստծուն՝ չէ՞ որ դրանք ևս անմաքուր են: Կամ՝ նման թյուրիմացություն. հեթանոսական արմատների պատճառով չենք նշում նոր տարին: Իսկ մեզ ասում են. «Հապա ինչո՞ւ Ե.վ.ները չեն հրաժարվում նշանդրեքի մատանիներից, չէ՞ որ դրանք ևս հեթանոսական են, այն էլ՝ ոգեհարցական» (սկզբից դրանք արվել են չար ոգիներից պաշտպանվելու համար): Ստացվում է երկակի ստանդարտ: Եվ այս խրթինությունը դժվար է հարթել ԴԸ փաստարկներով:

Կրկնենք. աշխարհիկ տոների հարցը, որոնք չեն հակասում Աստվածաշնչին, բայց արգելված են ԴԸ կողմից, բարձրացնում ենք ոչ այն պատճառով, որ Ե.վ.ները չեն կարող ապրել առանց ծննդյան կամ բժշկի օրերի: Եվ ոչ էլ` իբր որոշել ենք հակառակվել ԴԸ-ը. մենք համարում ենք, որ Ե.վ.ները առհասարակ կարիք չունեն որևէ տոնի, և էական չէ՝ այն հստակ հակասո՞ւմ է Աստվածաշնչին, թե՞ ոչ (Առ.23:31-35; 1Կոր.15:33): Այլ, որ Ե.վ.ն չնմանվի 1-ին դարի փարիսեցու, ովքեր մերժում էին այլ խմբի մարդկանց հետ ուրախություն կիսել (ոչ թե խնջույք, այլ հենց ուրախություն), ինչը նման էր արհամարհանքի բացահայտ ակտի, քան Եհովային հաճեցնելու ցանկության (Մրկ.​​2:16 և 1Կոր.10:27): Այն դեպքերում, երբ ինչ-որ բան արգելված է ոչ թե Աստծու, այլ ԴԸ կողմից, շատ ջանք է պետք փարիսեցի չդառնալու համար (Մտ.5.20):

Աստված կամենում է, որ մենք ողջախոհությամբ  հասկանանք Իրեն, և թե ինչու ինչ-որ բան Իրեն դուր չի գալիս, այլ ոչ թե կուրորեն կատարենք Նրա արգելքները (Հռ.10:2 նրանք եռանդ ունեն Աստծու առջև, իսկ հասկացողություն՝ ոչ, НЗ РБЦ): Նա դեմ չէ, որ մենք և մեզ հետ լինողները ուրախ լինեն, որ բարձրացնենք մեկի տրամադրությունը (Ժող.3:12; 8:15; 9:7): Նա լոկ չի սիրում, երբ զվարճանքը մեղքի է հասնում (Առ.23:31-35; 1Կոր.15:33): Կամ երբ զվարճանալով՝ դավաճանում ենք Իրեն: Բայց դա կարող է պատահել նաև Նրան հաճելի տոներին (Ես.1:10-14): Կդավաճանե՞նք մենք Աստծուն՝ մեր կոլեգայի կամ գործատուի ծննդյան օրը շնորհավորելով, եթե այդ օրը աշխատավայրում ենք:  Մեղք կգործե՞նք Նրա դեմ, եթե հիվանդանոցում գտնվելիս  շնորհավորենք մեր բժշկին, նվեր տանք նրան բժշկի օրվա առթիվ կամ ինքներս նվեր ընդունենք՝ եթե բժիշկ ենք:

Քանի որ բոլոր տիպի անձնական տոների կենտրոնը անձն է, դրանց անհանդուրժելիությունը Աստծուն ԴԸ հիմնում է Եր.17:5; Ես.2:22; Հակ.4:4 և 1Հով.2:15-ի վրա (իբր՝ ով է անձը, որ նրան այդքան ուշադրություն դարձվի, ինչը տրամաբանական է): Ուստի, հասկանալով այդ տեքստերի նշանակությունը՝ կըմբռնենք նաև՝ այդ տոները մեղք են Եհովայի դեմ, թե ոչ: Եթե ​​պարզվի՝ այո, ապա կտրական մերժումը տեղին կլինի՝ անկախ նրանից՝ կվիրավորվեն մեզնից, թե ոչ (Գրծ.5:29): Իսկ եթե՝ ոչ, ապա, չնայած ԴԸ արգելքին, դրանց առնչվելու իրավիճակներում  (աշխարհիկ կոլեկտիվ, հիվանդանոց և այլն), ավելի նպատակահարմար կլինի հետևել Քրիստոսի օրինակին (իմաստուն վարքով մարդկանց գրավել դեպի Եհովայի պաշտամունքը, ոչ թե ետ մղել փարիսեցու «կեցվածքով», Մրկ.​​2:16; 1Կոր.10:27):

Այսպիսով, որպեսզի հասկանանք, թե ինչպես վարվենք նման իրավիճակներում և մեզնով չհիշեցնենք խստաբարո փարիսեցիների, փորձենք պարզել
1) ի՞նչ են նշանակում Աստծուն տհաճ ընկերությունը և սերը աշխարհի հետ, և՝ ի՞նչ կապ ունեն դրանք աշխարհիկ անձնական տոների հետ: (Հակ.4։4; 1Հով.2։15):
2) Ի՞նչ է նշանակում «մարդուն դարձնել քո ապավենը», և արդյո՞ք դա վերաբերում է անձնական աշխարհիկ տոներին (Եր.17.5; Ես.2:22, ծննդյան, մսնգտ. օրեր, թոշակի անցման երեկո և այլն, ուր կենտրոնը անձն է): Եվ 3) Ո՞Վ է մեզ հրավիրում այդ տոնին՝ դեռահա՞սը, ով հեռու է Ս.Գրքի ուսմունքների նրբություններից, թե՞ նենգ սադրիչը. այդ դեպքում՝ նույն իրադարձության նկատմամբ մեր արձագանքը կարող է տարբեր լինել: Սկսենք 1-ին հարցից.

1) Ի՞նչ են նշանակում Աստծուն տհաճ բարեկամությունը և սերը առ աշխարհ (Հակ.4:4; 1Հով.2:15-17):
Յուրայիններին Հիսուսը ասաց, որ սխալ կլինի, եթե նրանք աշխարհից հեռանան զատված պետությամբ (Իսրայելի օրինակով): Բայց Աստված կօգնի քրիստոնյաներին, լինելով աշխարհում՝ խուսափել չարից (Հով.17:15): Ահա հենց այդ ՉԱՐԸ պետք է կարողանալ զանազանել և, ապրելով աշխարհում՝ հեռու մնալ նրանից,  ոչ թե մարդկանցից: Ինչպիսի՞ն է չարը աշխարհում: Կա ա) ակնառու չար, որից հեշտ է խուսափել: Դա այն ամենն է, ինչ հստակորեն հակասում է Ս.Գրքին, օրինակ՝ հարբեցողություն, սուտ, գողություն, զրպարտություն, կռապաշտություն և այլն, որոնց մասին խոսեցինք Աստծուն տհաճ տոների շարքում (Առ.1:10-16; 1Կոր.5:11; 6:9) Բայց կա նաև բ) թաքնված չար, որից դժվար է խուսափել: Դրանցից են 1Հով.2:16-ում նշվածները: Քննենք դրանք.

Մարմնի ցանկությունը՝  լոկ մեղսավոր հակումները չեն: Դա նաև մեծ հոգածությունն է դեպի անձնական ինքնաբավությունը, մարմնի փայփայանքն ու խնամքը՝ այս աշխարհի բոլոր հասանելի հաճույքներով: Աչքերի ցանկությունը՝ լոկ մեղսավոր հաճույքներ նայելու հակումը չէ կամ ուրիշի կնոջը մերձենալու ցանկությամբ դիտելը: Աչքերի ցանկությունը՝ նաև փափագն է աշխարհի առաջարկից ամենալավն ընտրելու քեզ համար: Ապրուստի հպարտությունը՝ սրտի ինքնագոհությունն է սեփական ստացվածքով, այս աշխարհի ողջ այն հաճելիով, որոնց տիրապետում ես. գումարած՝ դրան կապվող մարդկային փառքը և էլիտար շրջանակի շփման ձգտումը, ովքեր կարող են գնահատել քո ստացվածքը և հաճեցնել քեզ քո ձեռքբերումների ինքնապարծությամբ:

Եթե աշխատավայրում կոլեկտիվի հետ մեր գործատուի ծննդյան օրը շնորհավորենք; կամ՝ եթե բժշկի օրը գտնվենք հիվանդանոցում և այլ հիվանդների հետ շնորհավորենք մեր բժշկին — արդյո՞ք դա կլինի մարմնի ցանկություն, աչքերի ցանկություն և ապրուստի հպարտություն: Իհարկե ոչ. Իսկ կդավաճանե՞նք Եհովային: Եվս՝ ոչ. Կեսարի կողմից հաստատված տոնին՝ իր աշխատանքի համար մարդուն շնորհակալություն հայտնելը Եհովայի փառքը չի խլում:  Ինչո՞ւ: Պարզ օրինակ. տնօրենը աշխատողների հետ նստում է նույն սենյակում: Մեր հեռախոսը փչանում է: Մեր գործընկերը վերանորոգում է այն, իսկ մենք դրա համար վազում ենք շնորհակալություն հայտնելու տնօրենին: Ինչպե՞ս իրեն կզգա տնօրենը: Համաձայնեք, որ նրա համար դա անդուր և անհարմար կլինի:

Հիմա չխոսենք մեր գործընկերոջ զարմանքի մասին (թեպետ նրա զգացմունքները ևս կարևոր են). այս օրինակում մեզ ավելի շատ հետաքրքրում են տնօրենի զգացմունքները: Պարզ է, որ նա իրեն շատ անհարմար կզգա և կասի. «Բայց մի՞թե ես կարգի բերի հեռախոսը: Շնորհակալություն հայտնեք ձեր կոլեգային, ինձ ուրիշի փառքը պետք չէ»: Հիմա տնօրենի տեղը դնենք Եհովային. եթե նման իրավիճակում մարդն է իրեն անհարմար զգում և ուրիշի փառքի կարիքը չունի, ապա առավել ևս՝ Աստված: Աստված ուրախ է, երբ մենք տալիս ենք Նրան Իր փառքը. Աստծունը՝ Աստծուն (շնորհակալ ենք լինում Իր արածի համար): Իսկ եթե մեզ օգնում են բժիշկները, ուսուցիչները, կեսարները՝ լիովին նորմալ կլինի նրանց տալ իրենց փառքը  (շնորհակալություն հայտնել նրանց՝ մեզ իրենց  արածի համար, Մտ.22:21):

Ինչպես որ Աստծուն ենք փառք տալիս նշանակված ժամին (օրեր, ժամեր և այլն), այդպես էլ բժշկին կարող ենք իր փառքը տալ Կեսարի կողմից նրա համար նշանակված օրը. (բժշկի օր, ուսուցչի օր և այլն), և դա մեղք չի լինի. Կեսարը իրավունք ունի քաջալերել իր երկրի բնակիչներին իրենց անձնական տոներով: Դա չի հակասում Աստվածաշնչին: Ուստի, եթե բժշկի օրը մենք գտնվենք հիվանդանոցում և իր աշխատանքի համար որևէ նվերով շնորհավորենք նրան, դրանով ո՛չ Եհովայի փառքը կխլենք, ո՛չ էլ կմեղանչենք աչքերի ցանկությամբ կամ ապրուստի հպարտությամբ: Այսինքն՝ Ս.Գրքի և ողջախոհության տեսանկյունից, աշխարհիկ մարդու անձնական տոնի ոչ մեղսավոր ուրախությունը կիսելը — մեղք չէ:

Ինչպես հիշում ենք, Եհովան թողնում էր Իր ժողովրդին անձնական տոներ նշել՝ Իր պաշտամունքից դուրս. ընտանիք և ընկերներ կարող էին իրենց տոնը կազմակերպել նույնիսկ ամեն օր, եթե նման հնարավորություն ունեին (Ժող.3:12; 8:15; 9:7; Հոբ 1:4): Ուրախանալ և գինի խմել սեղանի շուրջ, ում հետ մտերիմ ենք՝ մեղք չէ, այլ կյանքի բնույթ, որ Աստված տվել է մարդկանց (Ժող.3:12; 8:15; 9:7): Այդպիսի հավաքույթներին բարեկամական, ընտանեկան և արհեստագործական հարաբերությունները ամրապնդվում էին Նրա ժողովրդի մեջ, մարդիկ սովորում էին գնահատել իրար և սիրել՝ ինչն է բարի և հաճո Աստծուն: Նույնը և աշխարհի տոների համակարգն է, որոնց թվում կան նաև անձնական տոներ՝ հաստատված այդ երկրների Կեսարների կողմից՝ իրենց երկրի բնակիչներին քաջալերելու, նրանց հանգստանալու և ուրախանալու օրինական հնարավորություն տալու նկատառումով:

Նկատի առեք. բոլոր անձնական աշխարհիկ տոները (մսնգտ. կամ ծննդյան օրեր), ըստ էության, «ընտանեկան տոներ» են՝ մարդկանց նեղ խմբի համար, ովքեր միավորված են ընդհանուր, ոչ մեղսալից հետաքրքրությամբ  (մասնագիտություն, բարեկամություն, ազգակցական կապ): Այսինքն, այս տոների նպատակը և ռիտորիկան մարդկանց երկրպագելը չէ, ոչ էլ նրանց պաշտելը, ոչ աչքերի ցանկությունը կամ ապրուստի հպարտությունը, այլ նեղ «ընտանեկան» շրջանակում՝ հանգստանալը և ուրախանալը (ի բարին՝ Կեսարը հաշվի է առնում նրանց ներդրումը և արժեքավոր ջանքը հասարակության կյանքում): Ուստիև, մտածող մարդկանց դժվար է Աստվածաշնչով բացատրել, որ ոչ մեղսալից անձնական մսնգտ. տոնի ուրախությունը կիսելը — վատ բան է: Դժվար է դա բացատրել նաև ծննդյան օրվա կապակցությամբ.

Շատերին պարզ չէ, թե ինչու ամուսնության տարեդարձի օրը նշելը ԴԸ մեղք չի համարում, իսկ ծննդյան տարեդարձի օրը նշելը, որը, ինչպես և ընտանիքի ձևավորումը՝ պարգև է Աստծուց — մեղք է: (Սաղ.127:3): Եվ եթե ծննդյան տարեդարձին Ե.վ. ընտանիքը շնորհակալություն է հայտնում Եհովային այն մարդու համար, ում սիրում է՝ ինչպե՞ս դա կարող է աչքերի ցանկություն կամ Աստծուն դավաճանել համարվել: Նույնիսկ աշխարհիկ գործատուին շնորհավորելով՝ կարելի է շնորհակալ լինել Աստծուն, որ Նա բոլորին այդքան տարբեր է ստեղծել, բայց օգնում է լավ զգալ համատեղ աշխատանքից: Դա մարմնի ցանկության կամ հպարտության հետ ոչ մի կապ չունի, և ավելի արագ մարդուն առ Աստված կգրավի, քան նրա ծննդյան տարեդարձը շնորհավորելուց խուսափելը, ինչ է թե Ս.Գրքում նկարագրված են հեթանոսների ծննդյան օրեր՝ վատ վերջաբանով (ԴԸ փաստարկը, հմմ. Մրկ.2:16; 1Կոր.10:27):

Իսկ եթե, հյուրանոց և մեքենա աչք ածելով՝ անպայման շքեղը ընտրենք; պաճուճվենք ոսկյա թանկ զարդերով և ցուցադրենք դրանք մոնիտորի էկրանին; գնենք թանկարժեք վիսկի, երբ կա քիչ էժանը; թռչենք ոչ էկոնոմ, այլ անպայման բիզնես դասով, ինչը, ինչպես հայտնի է, անում են Կառ. Մարմնի եղբայրները, ապա դա ավելի շատ է նման աշխարհի հանդեպ սիրո և նրա հետ բարեկամության, քան մեր բժշկին իր օրվա կապակցությամբ շնորհավորելը: Եվ լավ կլիներ, եթե ԴԸ վերանայեր իր վերաբերմունքը անձնական տոների նկատմամբ՝ գոնե ծննդյան և մասնագիտական ​​օրերի առումով, հիշելով, որ Աստված չի արգելում անհավատների հրավերն ընդունել (1Կոր.10:27): Ուստի, 1) անձնական տոների մասին, որոնք չեն հակասում Աստվածաշնչին, բայց արգելված են ԴԸ կողմից՝ ասենք հետևյալը.

Անձամբ մեզ՝ Ե.վ.ներիս, ոչ մի աշխարհիկ տոն պետք չէ (նոր տարի, ծննդյան օր և այլն. սա այն հարցը չէ, որի համար խախտենք միասնությունը ԴԸ հետ, 1Կոր.15:33; Մտ.21:1-3; 1Պետ.5:5): Առանց տոների էլ մենք ժամանակը լավ ենք անցկացնում: Անձնական տոների հարցը Ե.վ.ների մոտ ծագում է լոկ աշխարհիկ միջավայրում գտնվելու հարկադիր նախապայմանով (աշխատանք, անհավատ հարազատներ): Եթե ​​ստացվի նրբանկատորեն խուսափել որևէ տոնից՝ լավ: Բայց եթե՝ ոչ, ապա փարիսեցու «կեցվածքը» անիմաստ է. պետք է լավ վերաբերվել աշխարհիկ մարդկանց (բարի խոսքը, նվերը կամ ձեր կողմից նվեր վերցնելը — մեղք չէ, Ծնն.33:10; 1Կոր.10:27): Դրանով Ե.վ.ները ո՛չ Աստծու փառքը կխլեն, ո՛չ էլ մեղավոր կլինեն մարմնի ցանկության և ապրուստի հպարտության համար:

Անցնենք 2) հարցին. Ի՞նչ է նշանակում «մարդուն դարձնել քո ապավենը» (Եր.17:5; Ես.2:22) և արդյո՞ք դա վերաբերում է անձնական տոներին (ծննդյան, մսնգտ. օրեր, թոշակի անցում և այլն, որտեղ գերակայում է անձը): Կարդանք այդ տեքստերը:

Եր.17:5 «Անիծված է այն մարդը, որն իր հույսը մարդու վրա է դնում և մարմինը իր ապավենն է դարձնում, և որի սիրտը հեռանում է Եհովայից»:
Ես.2:22  «Հօգուտ ձեզ հեռու մնացեք մարդուց, որի շունչը իր քթանցքների մեջ է. արժե՞ նրան հաշվի առնել»: Ենթատեքստը ցույց է տալիս, որ այստեղ խոսքը հնում Ե.Վ.ների մի վնասակար սովորության մասին է՝ անընդհատ դիմել աշխարհիկ հեթանոսական ինչ-ինչ թագավորների պաշտպանությանը կամ ապավինել գուշակողների խոսքերին, այլ ոչ թե Եհովային: Այդպես վարվողները, իսկապես դավաճանում էին Նրան: Վերաբերո՞ւմ է սա աշխարհիկ անձնական տոներին:

Եթե այս տեքստերը վերագրենք այն տոներին, որտեղ մարդիկ են գերակայում, ապա պետք է վերագրենք նաև բոլոր այն դեպքերին, որտեղ գերակայում են աշխարհիկ մարդիկ, որոնց աջակցության կարիքը ունենք: Այդ դեպքում կստացվի, որ Ե.վ.ները չպետք է դիմեն բժիշկների, ուսուցիչների կամ աշխարհիկ կազմակերպությունների օգնությանը (ինչու՞ դիմել մարդկանց, եթե Աստված է օգնում): Բայց Ե.վ.ները և՛ բուժվում են, և՛ սովորում, իսկ ՌԴ-ում՝ օգնություն հայցում աշխարհիկ ՄԱԿ-ից և ՄԻԵԴ-ից, ապավինում հալածանքից իրենց պաշտպանող աշխարհիկ մարդկանց կարծիքին: Եվ եթե համարենք, որ ըստ Եր.17:5; Ես.2:22-ի աշխարհիկ մարդկանց հետ ցանկացած հարաբերություն և աջակցության ակնկալիք կռապաշտություն է, ապա կստացվի, որ վերը նշված դեպքերում բոլոր Ե.վ.ները կռապաշտության մեղքի մեջ են: Անհեթե՞թ է: Իհարկե:

Իսկ եթե Եր.17:5; Ես.2:22-ը դիտարկենք մարգարեների նկատառած մտքով, ապա դրանք լոկ նշանակում են, որ մարդու կարծիքը Ե.վ.ի համար չպետք է ավելի կարևոր լինի, քան Եհովայի կարծիքը: Օրինակ, եթե ԴԸ մարդկային հրատարակությունների կարծիքը Ե.վ.ի համար ավելի կարևոր է, քան Աստվածաշնչինը, ապա նա ընկնում է Եր.17:5-ի և Ես.2:22-ի տեքստերի մեղադրանքի տակ՝ իր ապավենը դարձնելով ԴԸ մարդկանց և ոչ թե Եհովային (տես 7.12 վիդեոն): Իսկ եթե մենք հնարավորություն չունենք խուսանավել մի տոնից, որը չի հակասում Ս.Գրքին, այլ արգելված ԴԸ կողմից (բժշկի օրը կամ բժշկի ծննդյան օրը հիվանդանոցում ենք), ապա մեր բարի վերաբերմունքը և չկամությունը՝ նմանվել փարիսեցիներին — չի նշանակի, թե մարդկանց մեր ապավենն ենք դարձնում և կռապաշտությամբ դավաճանում Աստծուն (1Կոր.10:27):

Անցնենք 3) հարցին. Ո՞Վ է մեզ հրավիրում՝ դեռահա՞ս, թե՞ նենգ սադրիչ:

Երկու դեպքում էլ տոնին մեր արձագանքը պետք է տարբեր լինի: Նախքան ինչ-որ բանի հանդեպ մեր վերաբերմունքը ցույց տալը (տոն կամ աշխարհիկ մարդկանց հետ ուրախություն կիսել), պետք է հասկանանք, թե ով է մեր դիմաց: Եթե ​​մեր առջև մեկն է, ով իրեն համարում է քրիստոնյա և հավակնում Աստվածաշնչի գիտության, կամ մեկը, ով դեմ է Ե.վ.ներին՝ չհամարելով մեզ քրիստոնյա, պարզ է, որ տեղին է նրանց հետ խոսել ԴԸ կողմից արգելված բոլոր տոների մերժման մասին: Բայց այդ դեպքում պետք է լավ իմանանք, թե ինչպիսի փաստարկներով հիմնավորենք մեր մերժումը. արդեն տեսանք, որ ԴԸ արգելած ոչ բոլոր տոները հնարավոր կլինի հիմնավորել Ս.Գրքով:

Եթե խոսքը Աստծուն ոչ հաճո տոների մասին է, խնդիր չկա (մերժումը հեշտությամբ կհիմնավորենք Ս.Գրքով): Իսկ եթե՝ անձնական (արգելված ԴԸ կողմից, ոչ թե Աստվածաշնչի, ինչը հասկանում է ձեր հակառակորդը), ապա, ԴԸ հետ միասնություն պահպանելով՝ մերժումն ավելի լավ է փաստարկել անձնական դրդապատճառով (օր., Առ.22:3; 23:31-35-ի զգուշացումներով): Այլ ոչ թե, որ ծննդյան օրը նշել են միայն հեթանոսները, կամ որ ինչ-որ մեկի տոնը շնորհավորելը կռապաշտական արարք է: Ինչո՞ւ: Քանի որ Աստվածաշունչ իմացող զրուցակիցը ԴԸ փաստարկները հեշտությամբ կբեկանի: Իսկ մենք ևս մեկ առիթ կտանք Ե.վ.ներին փարիսեցի և մոլեռանդ համարելու: Իսկ եթե ​​մեր առջև «դեռահաս» է, ապա չարժե նրան նեղացնել որևէ կերպ կատեգորիկ մերժումը՝ հայտարարելով, որ տոնը նշելը նրա կողմից մեղք է՝ նման դեպքում բոլորովին անտեղի է:

Ի շահ Եհովայի՝ ավելի օգտակար է շնորհակալություն հայտնել հրավերի համար և ուրախանալ, որ նա տոնական տրամադրություն ունի: Եթե հյուրասիրություն ընդունելը ձեր խղճի դեմ է, զբաղվածության պատճառով կարող եք նրբանկատորեն հրաժարվել (Ե.վ.ները միշտ անելիք ունեն): Իսկ քարոզի համար ընտրեք մեկ այլ ժամանակ, երբ նա ավելի հակված կլինի ձեզ լսելու (Առ.25:11): Այժմ ամփոփենք այն, ինչ սովորեցինք՝ վերհիշելով, որ անձնական աշխարհիկ տոների հարցը (Աստվածաշնչին չհակասող, բայց արգելված ԴԸ կողմից) բարձրացվեց, քանզի Ե.վ.ները չպետք է նմանվեն 1-ին դարի փարիսեցիներին, ովքեր քամահրում էին կիսել այլ խմբի մարդկանց ուրախությունը, ինչը նման էր արհամարհանքի բացահայտ ակտի, քան Աստծուն հաճեցնելու ցանկության (հմմ. Մրկ.​​2:16 և 1Կոր.10:27):

Անձնական տոները — մարդկանց նեղ խմբի տոներ են (ծննդյան օր, թոշակի անցման երեկո, մսնգտ. ​տոն, աշխ.առաջխաղացում և այլն): Դրանք արգելված չեն Աստվածաշնչով և չեն խլում Եհովայի փառքը.  Աստծունը՝ Աստծուն, բժշկինը՝ բժշկին, կայսրինը՝ կայսեր և այլն: Եթե ​​այս տոներին մասնակցել-չմասնակցելու հարցի առջև ենք, ապա լավագույնն ենք համարում միասնական մնալ ԴԸ հետ, որը դեռ չի խրախուսում նման տոները: Բայց եթե չստացվի խուսափել, մեղք չեք գործի,  եթե ինչ-որ մեկին շնորհավորեք, ընդունեք շնորհավորանքներ և նույնիսկ մասնակցեք տոնական հյուրասիրության՝ քրիստոնյայի հեզությամբ և արժանապատվությամբ (Մրկ.2:16; 1Կոր.10:27): Իսկ մնալ մինչ սեղանակցության աշխարհիկ բարձրակետ՝ պարտադիր չէ:

Սխալ է լոկ որպես սպառող վերաբերվել այն ամենին, ինչ ունենք աշխարհից՝ համարելով, որ աշխարհիկ մարդիկ պարտավոր են ապահովել մեզ անհրաժեշտով, քանզի Ս.Գիրքը հայտնում է ազգերի և թագավորների կաթով սնվելու մասին (Ես.60:16): Իհարկե, մենք գիտենք, որ կյանքի բոլոր բարիքները Եհովայից են, ինչի համար էլ շնորհակալ ենք Նրան: Բայց մեզ կրթում են ուսուցիչները, բուժում բժիշկները, կերակրում հացթուխները, հագցնում դերձակները, մեր իրավունքները պաշտպանում իրավաբանները: Ուստի, երախտիք հայտնել ինչ-որ մեկին իր օրը՝ իր աշխատանքի համար — ՄԵՂՔ ՉԷ և ԵՀՈՎԱՅԻ ՓԱՌՔԸ ՉԻ ԽԼՈՒՄ (ինչպես հիշում ենք, եթե մեր հեռախոսը վերանորոգել է մեր կոլեգան, ապա պետք է նրան շնորհակալություն հայտնել: Իսկ եթե ցանկանում ենք տնօրենին հայտնել, ապա շնորհակալություն հայտնենք, որ նման գործընկերոջ է աշխատանքի ընդունել, Հռ.12:18; 13:7,8):

Իսկ ինչպե՞ս վարվել, եթե մեզ նվեր կամ դրամական պարգև են տալիս՝ ի պատիվ Աստվածաշնչին հստակորեն հակասող տոնի. Փետրվարի 23-ին, օրինակ, կամ Ազգային անկախության օրը և այլն: Այս օրերի աշխարհիկ խնջույք-շնորհավորանքներից հրաժարվելը՝ մեծ խնդիր չէ, հատկապես, երբ զգուշացնում ենք կոլեկտիվին նման տոներից շատ առաջ: Բայց ինչպե՞ս վարվել նվերների և դրամական պարգևների հետ, եթե ղեկավարությունը դրանք շնորհում է մեզ՝ հակառակ մեր ցանկության: Արժե՞ արդյոք հրաժարվել կամ ընդունել դրանք. արդյոք դա մեղք չի՞ լինի: Այդ մասին, Աստված տա, կիմանանք հաջորդ անգամ:

Սիրով բոլորին, ովքեր բարձր են դասում Աստծու խոսքը մարդկային խոսքից և ճշմարտությունը որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

76. ՄԱՐՄԻՆԸ ՀՈՂԻՆ ԿԴԱՌՆԱ, ԻՍԿ ՈԳԻՆ՝ ԱՍՏԾՈՒՆ

Текст на армянском языке к  видео  1.7на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.76

Բոլոր Ե.վկաներս Ժող.12:7-ի (փոշին հողին կդառնա, իսկ ոգին՝ Աստծուն) տեքստը հասկանում ենք այս իմաստով. դա կյանքի ուժն է, որ գնում է Աստծու մոտ և միայն Նա կարող է մահացածին նորից կյանքի վերադարձնել (Եհովայից է կախված՝ մահացածը հարություն կառնի՞, թե՞ ոչ): Սրանում, կարծես, ոչ մի բարդ բան չկա:

Այդուհանդերձ, անմահ հոգու գաղափարին հավատացող մարդկանց այնքան էլ հեշտ չէ բացատրել, թե ինչու Ժող.12:7-ում «ոգի» բառը չի՛ նշանակում մահացածի անձից մի մաս՝ էություն (հատկապես, որ 1Թես.5:23-ում մարդը բաժանված է ոգու, հոգու և մարմնի): Ինչպե՞ս Աստվածաշնչով բացատրել, թե ինչու Ժող.12:7-ի ոգին չի կարող լինել մահացածի հոգին, ով գնում է Աստծու մոտ և իր հարությանը սպասում՝ Աստծու Արքայությունում նոր մարմնով կյանքի համար:

Ժող.9:10-ից և Սաղ.146:4-ից բերված փաստարկները (որ գերեզմանում մտքեր չկան և այլն) առանձնապես չեն «ազդում» անմահության գաղափարի պաշտպանների վրա. նրանք պնդում են, որ այդ տեքստերը վերաբերում են սոսկ մեռած մարմնին: Իբր՝ ճիշտ է. գերեզմանում մեռյալի համար այլևս ոչինչ չկա: Բայց չէ՞ որ մարդու ոգին գերեզման չի գնում, այլ երկինք՝ Աստծու մոտ:

Եվ այս հարցում նրանց առարկելն այնքան էլ հեշտ չէ: Բայց խնդիրն անգամ հմտորեն առարկելը չէ՝ ի պաշտպանություն ԴԸ ուսմունքների: Այլ, որ ինքներս համոզված լինենք այդ ուսմունքի ճիշտ լինելու մեջ: Համապատասխանո՞ւմ է այն Ս.Գրքին, թե՞ ոչ. սա է հարցը (եթե՝ ոչ, ապա այն պաշտպանելու կարիք իսկ չկա): Այս հոլովակում ուզում ենք պարզել Ժող.12:7-ի ոգու իմաստը: Եվ եթե դա օգտակար լինի ևս ինչ-որ մեկին՝ ուրախ կլինենք:

Հիշենք Ժող.12:7-ը և անմահության պաշտպանների կարծիքները դրա իմաստի մասին. «փոշին կվերադառնա դեպի հողը, որտեղ որ էր, իսկ ոգին կվերադառնա Աստծու մոտ»…

Կարդալով սա՝ իսկապես կարելի է մտածել, որ մարդն ունի ինչ-որ ոգի՝ իր անձի անտեսանելի հոգևոր սուբստանցիա, որը թողնում է մարմնական պատյանը և գնում Աստծու մոտ: Այս գաղափարը շատ դուրեկան է, քանզի՝ մահից հետո կյանքի շարունակման հավատքով՝ և՛ ապրելը, և՛ մեռնելը ավելի հեշտ է: Նկարներում մահացածի ոգու երկինք՝ դեպի Աստված մեկնելու երևույթը՝ պատկերում են այսպես.

Այս առումով, հետաքրքիր է Աստվածաշնչից պարզել, թե կոնկրետ ի՞նչն է մարդու մահվան պահին Աստծու մոտ գնում, և արդյո՞ք այն գնում է երկինք: Փորձենք սկսել զրոյից (իբր չգիտենք ինչպես հասկանալ Ժող.12:7-ը). հաշվի կառնենք Ս.Գիրքը և եբրայերեն «ոգի» հասկացության այն իմաստները, որոնք հայտնի էին դեռ ՀԿ-ի ժամանակներից Հուդայում, որոնց Եհովան բացում էր Իր խոսքի իմաստը (որպեսզի ինքներս ոչինչ չհնարենք, Սաղ.147:19,20; Հռ.3:2):

Թեման բաժանենք 4 հարցի.
1) Ի՞նչ է նշանակում Ժող.12:7-ի «ոգի» բառը:
2) Ինչպե՞ս է մահից հետո Աստծու մոտ գնացող այդ ոգին՝ հայտնվում մարդու մեջ:
3) Արդյո՞ք այդ ոգին մահացածի անձն է ներկայացնում: 4) Ի՞նչ է կատարվում այդ ոգու հետ, երբ նա դուրս է գալիս հանգուցյալից: Սկսենք 1-ին հարցից.

1) Ի՞նչ է նշանակում Ժող.12:7-ի «ոգի» բառը: Այստեղ օգտագործված է 7307 բառը, רוּחַ, ռուախ (քամի, շունչ): 7.74 հոլովակից գիտենք, որ ՀԿ-ի գրքերում ռուախ-ը օգտագործվում է այս իմաստներով. Եհովայի հրաշագործ ուժ; աստվածային ոգեշնչում; հոգեվիճակ, մարդու էություն և նույնիսկ՝ Աստծուն ծառայող ոգի (հրեշտակ, Հոբ 33:4; Սաղ.33:6; 106:32,33; 1Սամ.1:15; 1Թագ.22:21; Եբր.1:14):

Հետևյալ իմաստներից ո՞րը կարող է դուրս գալ մահացածից և գնալ Եհովայի մոտ: Հստակության համար դասավորենք «ռուախ» բառի բոլոր իմաստները նկարում. այդպես ավելի դյուրին կլինի հասկանալ, թե իմաստներից որն է կիրառելի Ժող.12:7-ում՝ նկատառելով, որ «ռուախ» բառը «այլ իմաստներ չունի.

Եթե տրամաբանենք, ապա պարզ է, որ Ժող.12:7-ի «ռուախ»-ի բոլոր իմաստներից այստեղ դուրս կմնան ոգեշնչումը (ոչ բոլոր մահացողներն են Եհովայի մարգարե); անձի էությունը/բնույթը և նրա հոգեվիճակը (անձի հատկությունները՝ նրա ուղեղի/մտքի ակտիվության պտուղն են, Եփ.4:22-24; կանգնեց ուղեղը — կանգ է առնում նաև նրա որակների դրսևորումը); Աստծուն ծառայող ոգի (Աստծու հրեշտակները ապրում են ոչ թե մարդկանց ներսում, այլ երկնքում, աստվածամարդ Եհովան չի ստեղծել, Եբր.1.14; տես 7.73 վիդեոն):

Մնաց 2 տարբերակ, թե ինչ կարող է գնալ Աստծու մոտ մարդու մահից հետո. Եհովայի ուժը և քամին-շունչը-օդը (վերջինը կարելի է համադրել «արտաշունչ» բառով. վերջին շնչին միշտ հաջորդում է արտաշունչը՝ օդ փչելը, հովիկը): Պարզության համար նկարում ամրագրենք նաև սա.

Իսկ հիմա ճշտենք, թե կոնկրետ ինչն է գնում Աստծու մոտ մարդու մահից հետո՝ շո՞ւնչը, թե՞ Աստծու ուժը: («Ոգի» բառի առնչությամբ՝ հարց է ծագում նաև «հոգին տվեց» խոսքի առումով, Ծնն.35:29, կամ «մարդն իշխանություն չունի իր ոգու վրա», Ժող.8:8): Կրկին նայենք Ժող.12:7-ը. ոգին  (ռուախ) կվերադառնա Աստծուն, որը Նա տվել էր:

Պարզելով՝ ինչ էր տվել Աստված մարդկանց (Իր ուժը, թե մահացողի արտաշնչած շունչը)՝ մենք կիմանանք, թե Ժող.12:7-ում ինչն է գնում Աստծու մոտ: Ետ գնանք առաջին մարդու արարման ակունքներին և պատասխանենք այս 2) հարցին.

2) Ի՞նչ տվեց Աստված մարդուն ըստ Ժող.12:7-ի՝ շո՞ւնչ, թե՞ Իր ուժը (ի՞նչն է գնում Աստծուն՝ շո՞ւնչը, թե՞ Աստծու ուժը):
Տրամաբանությունը հուշում է, որ, իհարկե՝ ուժը, բայց ենթադրենք, թե դա մենք դեռ չգիտենք: Պարզենք:

Հիշելով, որ բոլոր մահկանացուները սերում են մեղավոր Ադամից (Հռ.5:12), նայենք նրա հայտնվելու պահը: Եհովա Աստվածը հողի փոշուց շինեց մարդը (120, אָדָם, ադամ) և նրա ռնգացը մեջ կյանքի շունչը 5397  փչեց, և մարդը կենդանի հոգի եղավ (Ծնն.2.7):

Եբրայերենում 120 բառը հնչում է «ադամ»՝ տարբերելով մարդուն այլ արարածներից՝ կենդանիներից և երկնային հրեշտակներից («ադամ»-ը «հող» բառի ածանցյալն է՝ «ադոմախ», «կարմիր» արմատից, հմմ. Եդոմ, 123 אֱדוֹם, Ծնն.25:30:

Նշանակում է մարդկություն, մարդիկ, մարդ): «Ադամ» բառը 1-ին մարդու համար դարձավ բնութագրիչ անուն՝ արտացոլելով նրա էությունը. Ադամը նա է, ով շինվել է կարմիր հողից (կավից) — որոշակի հաջորդականությամբ.

1) Աստված ստեղծեց Ադամին կավից,
2) կյանքի շունչ 5397  փչեց դեմքին, և արդյունքում՝
3) Ադամը դարձավ կենդանի հոգի (կենդանի էակ, 5315 բառը, נֶפֶשׂ նեֆեշ Ծնն.2:7 «հոգի»՝ կյանք իմաստով — ցանկացած կենդանի արարած/անհատ/կենդանի, մարդ/; անհատականություն, հմմ. 2Օր.12:20; Թվ.31:28):

Այսպես է Աստված փոխաբերաբար  նկարագրում Ադամի անշունչ «քանդակի» արարումն ու կենդանացումը, որպեսզի սահմանափակ մտքով մարդը կարողանա հասկանալ, որ իր կյանքը կախված է կյանքի աղբյուրից՝ Աստծուց (Սաղ.36:9, մարդիկ քանդակներ են անում, ուստի կարող են պատկերացնել 1-ին մարդու արարման դրվագը): Ադամի մարմինը արարվեց հողի տարրերից, ուստի ենթակա չէր փչացման (քայքայման, ծերացման, ոչնչացման. կավը չի փչանում):

Այժմ տեսնենք, թե ինչ տվեց Աստված Ադամին՝ նրան կենդանացնելով (այդպես կիմանանք, թե ինչ գնաց Աստծու մոտ նրա մահից հետո): Արարելով Ադամի մարմինը՝ Աստված կյանքի շունչը5397  փչեց նրա դեմքին, և մարդը կենդանի էակ եղավ (Դ. Յոսիֆոն): Այսպիսով, Աստված Ադամին տվեց Իր շնչի ուժը: 5397 բառը, נְשָׂמָה նշանակում է շունչ, հովիկ, ոգի  (Յոթանասնիցում նշանակում է օդի հոսք, հովիկ, ազդակ):

Այսինքն, Ծնն.2:7-ի «շունչ» բառը կարող է թարգմանվել նաև «ոգի» բառով («ոգի» բառը հենց այն է, ինչ Ժող.12:7-ում Աստծու մոտ է գնում մարդու մահից հետո). Աստված Ադամի դեմքին փչեց կյանքի ոգին5397 — տվեց կյանքի ուժը, և Ադամի սիրտը սկսեց բաբախել: Նույնը տեղի է ունենում սրտի կանգի ժամանակ արհեստական ​​շնչառության դեպքում.

օդի հոսքի ուժը կարող է «գործի գցել» սիրտը (կենդանացնել մեռածին): Այդպես Աստծու ուժը «գործեց» Ադամի մեջ (Նա փչեց և սիրտը տրոփեց, հմմ. Ել.15.10, Ադամի համար Աստծու ոգու ուժը դարձավ կյանքի ուժ):

Այդ ուժը Ադամի մեջ պահպանվում էր շնչառական համակարգով, ուստի Ս.Գրքում կյանքի ուժը նկարագրվում է կյանքի ոգի կամ կյանքի ոգու շունչ արտահայտությամբ, որը միևնույնն է (կկործանվի ամեն մարմին, որի մեջ կյանքի ոգի  կա … բոլորը, որոնց ռունգներում կյանքի ոգու շունչ  կար՝ մեռան, Ծնն.6:17; 7:22, հմմ. Հոբ 27:3):

Այսպիսով, ըստ 2-րդ հարցի, պարզեցինք, որ Աստված Ադամին տվեց կյանքի ուժ/ոգի  (Սաղ.36:9): Ուրեմն, Ժող.12:7-ում, մարդու մահից հետո, ոչ թե շունչն է գնում Աստծու մոտ, այլ Աստծու կենսական ուժը (մարդը այն չի արտադրում և կառավարում, Ժող.8:8): Սա ևս ամրագրենք.

Ադամի կյանքի և մահվան այս մեխանիզմը՝ կարելի է հասկանալ էլեկտրական խաղալիքի «կենդանացման» օրինակով (փոխաբերական համեմատություն). մարտկոցի օգնությամբ մենք խաղալիքին «կյանքի» որոշակի լիցք ենք տալիս, և այն «ապրում»/շարժվում է, քանի դեռ մարտկոցի էներգիան չի սպառվել (մինչև խաղալիքը փոխաբերական իմաստով «ծերանա»):

Մոտավորապես նույնը տեղի ունեցավ նաև Ադամին արարելիս. նրա անշունչ «կավե քանդակը» ստացավ «լիցք» ռուախ (կյանքի ուժ/կյանքի ոգի)՝ կյանքի Աղբյուրից, և Ադամը սկսեց շարժվել (դարձավ կենդանի էակ, Ծնն.2:7; Սաղ.36:9): Կյանքի ոգին, շնչառական համակարգի հետ մեկտեղ, ժառանգաբար փոխանցվում է Ադամի սերունդներին (տարբեր գեներ/ժառանգականություն — այլազան առողջություն — մարդկանց կյանքի ուժի տարբեր «չափաբաժին» — կյանքի տարբեր տևողություն):

Ժամանակի ընթացքում մարդու մեջ կյանքի ոգին սպառվում է (մարդը ծերանում է՝ «փչանում»), և մի օր լիովին վերջանում: Այդպիսով, պատկերավոր ասած, նա «ավարտվում է», «մեռնում» (նրա կյանքի ոգին սպառվում է, ինչպես որ սպառվում է մարտկոցի էներգիան):

Բայց կյանքի ուժը կարող է վերջանալ ոչ միայն ծերությունից. ջրհեղեղի ժամանակ, օրինակ, ամեն արարած, որի ռունգներում կյանքի ոգի կար, նույնպես «վերջացավ» և զրկվեց կյանքից (Ծնն.6:17; 7:22): Սակայն նրանց կյանքի ոգին վերջացավ ոչ թե բնական ճանապարհով (ծերությունից), այլ բռնությամբ. ջրհեղեղի պատճառով ոչնչացավ բոլորի՝ թե՛ մարդկանց, թե՛ կենդանիների շնչառական համակարգը (նրանք մահացան):

Եթե վերադառնանք մարտկոցի օրինակին, ապա նրա էներգիան փոխաբերական իմաստով = կյանքի ոգուն/կյանքի ուժին, և այն կարող է սպառվել ինքնուրույն (խաղալիքի աշխատանքից), կամ՝ արտաքին ազդեցություններից (օրինակ, հարվածից):

Նմանապես, իրերի այս համակարգում ամեն մարդ, ով ի ծնե ստացել է կյանքի ուժի որոշակի «լիցքաբաժին»՝ «ավարտվում է» երկու պատճառով. Կա՛մ նրա կյանքի ուժի «լիցքը» «ծախսվում» է երկար տարիների կյանքից (ինքն իրեն), կա՛մ՝ բռնի կերպով (դժբախտ պատահարներից, մահացու հիվանդություններից): Իսկ այժմ եկեք պարզենք, թե արդյո՞ք Աստծու կյանքի այդ ուժը մարդու մեջ կարող է լինել ինչ-որ անմարմին սուբստանցիա:

Եթե կյանքի ուժը մարդու սուբստանցիա է, ապա այն պետք է լինի մահացածի անհատականության «կրողը» (արտացոլի անձի բոլոր յուրահատկությունները): Մենք մոտեցանք 3) հարցին.

3) Արդյո՞ք Աստծու մոտ գնացող Ժող.12:7-ի ոգին արտացոլում է մահացածի անհատականությունը:
Նախ, եկեք դա տեսնենք պատկերավոր օրինակներով, այնուհետև կամրագրենք Ս.Գրքով: Եթե ​​վերադառնանք մարտկոցի օրինակին, ապա նույն մարտկոցը կարող է «կյանք» հաղորդել տարբեր անհատականությամբ (բնույթով և նախատեսվածությամբ) տարբեր խաղալիքների: Այսինքն, մարտկոցի էներգիայի ուժը ինքնին չեզոք է (չի արտացոլում նրանց բնույթը, որոնց «կյանք է տալիս». նրանց անհատականության կրողը չէ):

Նույնը և մարդուն տրված կյանքի ուժն է. այն, ինչպես մարտկոցի էներգիան՝ նույն ուժն է Ադամի բոլոր սերունդների համար: Բայց Ադամի սերունդների «բնութագրերի» վրա՝ նրանց անձնական ​​հատկությունների, բնավորության գծերի, ունակությունների և այլն — կյանքի ուժը չի ազդում (այն, թե ինչպիսի «բնութագրեր» կունենան Ադամի տարբեր սերունդները՝ կյանքի ուժից կախված չէ):

Սա կարելի է հասկանալ նաև արհեստական ​​շնչառության օրինակով. մենք օդ ենք փչում տուժածի բերանին և այդպիսով վերականգնում նրա շնչառական համակարգը: Այն կարող է մահացածի սրտին օգնել տրոփել՝ կյանքի կոչելով նրան: Բայց օդի հոսքի ուժը ինքնին չունի տուժածի անձի որևէ բնութագիր:

Ավելին, արհեստական ​​շնչառությամբ օդի նույն հոսքով կարելի է տարբեր մարդկանց կենդանացնել: Բայց դա չի նշանակում, որ դրանից հետո նրանք բոլորը նույնանման անձեր կդառնան: Սա վերաբերում է նաև կյանքի ուժին. այն կյանքով է ապահովում բոլոր մարդկանց, բայց ոչ մի կապ չունի մարդու անձի հետ և որևէ կերպ չի նույնացվում նրան:

Ուստի, կյանքի ուժը/ռուախը, որը մարդու մահից հետո գնում է Աստծու մոտ, ոչ մի կերպ չի կարող լինել մահացած անձի (նրա էության) շարունակությունը. այն չեզոք ուժ է՝ չի արտացոլում մարդու անհատական ​​հատկությունները և ոչ մի կապ չունի նրա հետ: Ամրագրենք նաև այս մտքերը.

Այս փաստը հաստատում է նաև Եզ.37 գլուխը, ուր ցույց է տրված Քրիստոսի հազարամյայում մահացածների կենդանացման սկզբունքը (բացի Իսրայելի ոգեղեն վերհառնումից, մարգարեն ցույց է տալիս նաև բառացի հարության սկզբունքը): Նախ, Աստծու խոսքով հավաքվում է մարմնի կմախքը. ոսկրը ոսկրին է ագուցվում ջլերով: Հետո դրանց վրա միս է հագցվում, այնուհետև՝ մաշկ (Եզ.37:7,8):

Ամեն ինչ՝ կարգով, ըստ անձի «հավաքման» ծրագրի: Պարզ է, որ այստեղ ևս ամեն ինչ պատկերավոր է ներկայացված (վերակենդանացման մեխանիզմը ավելի բարդ է): Այստեղ բոլորին, ովքեր սպասում են հարությանը, ակնարկ է տրվում, որ հարություն են առնելու անձամբ իրենք (նրանց չեն կպցնի ուրիշի մարմնից մասեր, նրանցից յուրաքանչյուրը անձամբ ինքը կլինի, հմմ. Հոբ 19:25-27):

3) Ժող.12:7-ի ոգին ՉԻ արտացոլում մահացածի անձը և որևէ կապ նրա հետ չունի

Երբ նրանց կենդանացման նախադրյալը առկա լինի (մարմինները «հավաքված մաս առ մաս»)՝ «կմիացվեն մարտկոցին»՝ փոխաբերական իմաստով (Եհովայի կյանքի աղբյուրին, Սաղ.36:9), և նրանք կկենդանանան (ինչպես էլեկտրական խաղալիքը):

Այս պրոցեսն է ներկայացված Եզ.37:9,10-ում, որտեղ Աստված ասում է կյանքի աղբյուրին (կյանքի ոգուն, 7307, רוּחַ, ռուախ). «Փչիր նրանց վրա», «ոգին մտավ նրանց մեջ», և նրանք կենդանացան: Ի՞նչ է բոլոր մարդկանց կենդանացնող այդ «ոգին»: Ուշադրություն դարձրեք. «Արայի», «Լևոնի», «Մանեի» մարմիններում կենդանացման նույն ոգին  կներդրվի: Եվ այդ ոգին Արայի, Լևոնի, Մանեի «անմահ մասնիկը» չէ՝ այն պարզ պատճառով, որ Արայի, Լևոնի և Մանեի ինքնությունները չեն կարող նույնը լինել:

Այսպիսով, Եզ.37:5,14-ի՝ «Իմ ոգին կդնեմ ձեր մեջ»-ը ցույց է տալիս, որ բոլոր մարդկանց հարության ժամանակ տրվելու է ԵՀՈՎԱՅԻ ՈԳԻՆ (ոչ Արայի, ոչ Լևոնի, ոչ Մանեի, այլ կյանքի նույն ոգին՝ Աստծու նույն աղբյուրից, Սաղ.36:9): Այդպես կյանքի կոչվեց նաև «մեռած» Ադամը (Եհովայի ոգին կենդանացրեց նրան, Ծնն.2:7):

Այսպիսով, ըստ 3) հարցի՝ Եզ.37:5,14-ը հաստատում է, որ մարդկանց կենդանացնող ոգին — Աստծու ուժն է (մեզ անհայտ էներգիան, որ «լիցքավորում է» մեզ կյանքի ուժով): Այդ ուժը ստիպում է սրտին աշխատել, բայց ոչ մի կապ չունի ապրողի անձի հետ և ոչ մի կերպ չի նույնացվում նրան: Հետևաբար, այդ ուժը չի կարող լինել մարդու անձի սուբստանցիա: Այժմ անցնենք 4) հարցին.

4) Ի՞նչ է պատահում կյանքի ոգուն, երբ այն դուրս է գալիս մեռածից:
Այս հարցի հետ կապված հիշենք, որ անմահության պաշտպանները սովորեցնում են, թե իբր Ժող.12:7-ի ոգին գնում է Աստծու մոտ երկինք:
Իսկ ի՞նչ է ասում այդ մասին Ս.Գիրքը: Ծնն.6:17; 7:22-ից կարելի է տեսնել, որ շնչառությամբ պահպանվող կյանքի ոգին՝ նույնն է բոլոր մարմնավոր երկրային արարածների մեջ՝ թե՛ կենդանիների, թե՛ մարդկանց (Ես ջրհեղեղ կբերեմ, որ կործանեմ ամեն մարմին, որի մեջ կյանքի ոգի կա 7307 רוּחַ,  …ամենը, որոնց ռունգներում կյանքի ոգի կար՝ 7307 רוּחַ  մեռավ):

Եթե ​​ինչ-ինչ պատճառով նրանց մեջ դադարում է շնչառությունը, ապա և՛ մարդիկ, և՛ կենդանիները մահանում են՝ «թողնելով ոգին» (չկա կյանքի ուժ — չկա շնչառություն = մահ, Ծնն.35:29; Սաղ.104:29):

Բայց թե ինչպես է մեռնողի կյանքի ոգին (թե՛ մարդու, թե՛ կենդանու) վերադառնում Աստծու մոտ՝ երկնքո՞վ, թե՞ գետնով, մարդկանցից ոչ ոք չի կարող իմանալ, քանզի Աստված այդ մասին չի հայտնել. «մարդկանց որդիների և անասունների վերջը նույնն է. ինչպես մեկն է մեռնում, այնպես էլ մյուսն է մեռնում, և բոլորն էլ մեկ ոգի ունեն, այնպես որ մարդը անասունից ոչ մի առավելություն չունի [մահվան առումով]։ Բոլորը հողից են առաջ եկել, և բոլորը դեպի հողն են դառնում։

Ո՞վ  գիտի, թե մարդկանց որդիների ոգին [կյանքի ռուախը] վեր է բարձրանում, կամ թե անասունների ոգին [կյանքի ռուախը] ցած է իջնում դեպի երկիր»  (Ժող.3:19-21): Ուստի սխալ է երևակայել այս թեմայով: Իսկ նկարները, որտեղ մարդու կյանքի ոգին գնում է Աստծու մոտ՝ երկինք — հեքիաթներ են, որոնք ոչ մի կապ չունեն Ս.Գրքի հետ:

Ամփոփենք.
1)Կյանքի ուժը պատկանում է Աստծուն և մարդուն անհայտ ինչ-որ ձևով ելնում է Աստծուց (մարդիկ չեն կարող կենդանացնել մեռածին, Սաղ.36:9);
2)Մարդը այն չի արտադրում, ուստի չի կարող երկարացնել իր կյանքը (Ժող.8:8);
3)Կյանքի ոգին բոլորի համար նույնն է և ոչ մի կապ չունի մահացածի անձի հետ, ուստի չի կարող լինել նրա սուբստանցիան (Եզ.37:5,14);
4)Կյանքի ոգին մարդու/կենդանու մահից հետո վերադառնում է Աստծուն՝ նույն անհայտ ձևով, ինչպես դա տրվում է ծննդյան պահին (ոչ ոք չգիտի, թե ինչու է մարդու/կենդանու սաղմի սիրտը սկսում բաբախել Աստծու կողմից որոշված ​​պահին);
5)Միակ բանը, որ կախված է մարդուց, այն է, թե ինչպես նա կտնօրինի Աստծուց իրեն տրված կյանքը (կենդանուց դա կախված չէ. Աստված նրանց ընտրելու իրավունք չի ընձեռել):

Քանի որ Աստծուց է կախված՝ Նա նորից իր կյանքի ուժը կտա՞ մահացածին, թե՞ ոչ (Հազարամյայում հարություն կառնի, թե ոչ), ուստի Սողոմոնը ասում է, որ մահացածների կյանքի ոգին գնում է Աստծու մոտ: Այդպես կատարվում է կյանքի ոգու «շրջապտույտ», որի ակունքն անսպառ է, քանզի այն գտնվում է Աստծու մոտ և պատկանում Նրան (Սաղ.36:9; Հյտ.22:1,2): Իսկ ինչպե՞ս Աստված կհիշի մեզ, որպեսզի հարության պահին մեզ վերարտադրի:

Մարդկանց մասին ողջ ինֆորմացիան գտնվում է Նրա կյանքի գրքում,  և ոչ թե կյանքի ուժի մեջ (Մաղ.3:16): Աստված հենց գրքի օրինակով է ցույց տվել մարդկանց, որ նրանք պահվում են Իր հիշողության մեջ (ամեն մարդու անձնական բոլոր առանձնահատկությունները Աստված կվերարտադրի ըստ կյանքի գրքի գրառումների): Իսկ թե իրականում ինչպես է այդ ինֆորմացիան պահվում Աստծո մոտ՝ ոչ ոք չգիտի:

Մնաց պարզել 1Թես.5:23-ը. ձեր ոգին, հոգին ու մարմինը  անարատ պահվեն բոլոր առումներով… Այստեղ Պողոսը ցանկանում է, որ հավատի մարդիկ անձնապես տքնեն իրենց հոգևոր և մարմնական անարատության համար (մարմնի մեղավոր հակումները չպետք է իշխեն նրանց ոգու վրա):

Քրիստոնյայի ներքին հոգեվիճակը (նրա ոգին ), իր համոզմունքները (հոգին) և մարմինը պետք է պահվեն հոգևոր մաքրության և սրբության մեջ, առանց արատով աղտոտվելու (քրիստոնյայի ոգին  կարող է «աղտոտվել» անմաքուր իղձերով, օրինակ՝ շահի ետևից ընկնելով, նաև՝ կասկածների տրվելով և այլն; ինքը՝ քրիստոնյան/հոգին  — կարող է պղծվել հավատուրացությամբ, իսկ մարմինը,  օրինակ՝ պոռնկության մեղքով, 1Կոր.6:18): Պողոսի ասածն ընդամենը սա է:

Նա չի խոսում որևէ անմարմին ոգեղեն սուբստանցիայի մասին, մանավանդ որ ամենքը, ովքեր պաշտպանում են հոգու անմահությունը, Ժող.12:7-ի ոգին կոչում են նաև հոգի՝ նույն բանը համարելով դրանք: Բայց այստեղ, ինչպես տեսնում ենք, Պողոսը ոգին գրել է առանձին, հոգին՝ առանձին, մարմինը՝ առանձին: Այսինքն, հիմք չկա այս տեքստով հոգու անմահությունը պաշտպանելու համար:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

75. ԴՈՒ ԾՆՎԵ՞Լ ԵՍ ՍՈՒՐԲ ՈԳՈՒՑ

Текст на армянском языке к  видео  1.78 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.75

Եթե հիշում ենք 7.74 հոլովակից՝ Հիսուսն ասաց Նիկոդեմոսին. «Ով վերստին  չծնվի (509, ἄνωΘεν, վերից)՝ չի կարող մտնել Աստծու Արքայությունը» (Հով.3:3,5): ԴԸ սովորեցնում է, որ Հիսուսն այստեղ թելադրում է Քրիստոսի երկնային կառավարություն մտնելու պայմանը (ԴԸ այդպես է հասկանում Աստծու Արքայության իմաստը): Բայց Ս.Գիրքը հայտնում է, որ Հիսուսի երկնային զինակից կրտսեր եղբայրներից զատ՝ Եհովայի ժողովրդի երկրային «ոչխարները» ևս մտնելու են Աստծու Արքայություն (Մտ.8:11; 25:34,40;): Ուստի, եթե նայենք Հով.3:3,5-ի խորքը, ապա Հիսուսի խոսքերի իմաստը սա է. Ադամի մեղսավոր հետնորդները պիտանի չեն Աստծու Արքայության հավիտենական կյանքին՝ ոչ Երկրում, ոչ էլ երկնքում (անգամ եթե նրանք Նիկոդեմոսի պես կատարում են ՄՕ-ի բոլոր պատվերները, Հոբ14:1; Հռ.5:12; 1Կոր.15:56):

Աստծու Արքայության մեջ հավերժ ապրելու համար հարկ է վերից կամ «երկնքից» ծնվել (դառնալ երկնային Աստծու որդի, ոչ թե մեղավոր Ադամի): Ինչպե՞ս է դա հնարավոր: Արդյո՞ք Նիկոդեմոսը և այլ աստվածավախ մարդիկ, ովքեր կամենում են մտնել Աստծու հավերժական Թագավորություն, ինչ-որ կերպ պետք է հասնեն երկինք և ծնվեն այնպես, ինչպես Քրիստոսը: Ո՛չ. Հիսուս Քրիստոսի օրինակը ցույց տվեց, որ նրա վերստին ծնունդը պայմանավորված չէ այն բանով, որ նա երկնքից եկավ:

Հապա ինչո՞վ: Կիմանանք այս հարցերի պատասխաններից.
1) Ի՞նչ է նշանակում վերստին ծնվել:
2) Ինչի՞ց է կախված՝ կծնվե՞նք վերից, թե՝ ոչ:
3) Ինչո՞ւմ է դրսևորվում վերին ծնունդը:
4) Ինչպե՞ս իմանալ՝ դու ծնվե՞լ ես վերից, թե՝ ոչ: Սկսենք 1-ին հարցից.

1) Ի՞նչ է նշանակում վերից ծնվել՝ ըստ Աստվածաշնչի:
Հիսուսը բացատրեց, որ վերից ծնվելը՝ ջրից և ոգուց ծնվելու  միագումարն է (Հով.3:3,5): Պարզ է, որ բառացի իմաստով ո՛չ ջուրը, ո՛չ էլ Եհովան չեն կարող քրիստոնյաներ ծնել (ծնելու օրգան չունեն, տե՛ս 7.72 վիդեոն): Իսկ թե ի՞նչ է դա նշանակում հոգևոր իմաստով՝ Հիսուսը ցույց տվեց իր օրինակով. նախ նա ջրի մկրտություն ստացավ (βαπτισμός — ամբողջովին սուզվել): Դա նշանակում էր, որ «ջրի մեջ սուզվելով»՝ Հիսուսը մահացավ մարմնական կյանքի համար (իր առօրյա հոգսերով): Իսկ դուրս գալով՝ նա վերածնվեց/հարություն առավ նոր՝ հոգևոր կյանքի համար (Եհովայի շահերը առաջ տանելու՝ Աստծու կամքը, այլ ոչ թե իր ցանկությունները իրագործելու համար): Դրանից հետո Հիսուսը մկրտվեց ՍՈ-ով, որ իջավ երկնքից.

Այս կերպ Եհովան ցույց տվեց Հովհաննեսին, որ Հիսուսն ամբողջովին «ընկղմված» էր ՍՈ մեջ: Այս մկրտությունը նշանակում էր, որ Հիսուսի էությունը լցված էր Եհովայի ոգով. նա կարող է սկսել իրականացնել Աստծո որդու միսիան՝ արտացոլելով իր երկնային Հոր էությունը, և խոսքով ու գործով ցույց տալ այն ամենը, ինչ Եհովան ցանկանում է անել մարդկության համար (Հով.1:18,31-34; Գրծ.2:22): Հիսուսի ընկղմումը ՍՈ մեջ նրան օժտեց նաև Աստծու զորությամբ. մինչ այդ Հիսուսը ոչ մի հրաշք չէր գործում (գերմարդկային ունակություններ չուներ): Բայց այսուհետ՝ ՍՈ մկրտության պահից՝ այն ամենը, ինչ Քրիստոսը կաներ Եհովայի փառքի համար, տեղի կունենար երկնային Հոր օգնության և Նրա ՍՈ զորության շնորհիվ (Ղուկ.7:16; Գրծ.2:22):

Այսպիսով, Հիսուսի վերստին «ծնունդը» ընդգծվեց ՍՈ օգնությամբ՝ ջրի մկրտությունից հետո: Ոչ թե Մարիամից երկնային հրաշքով նրա ծնունդն է վերից, այլ ջրի մեջ մկրտության պահը և ՍՈ իջնելը նրա վրա. այդպես Նիկոդեմոսին Հիսուսը բացատրեց վերից ծնվելու իմաստը (Հով.3:3,5): Այդուհետ, Հիսուսի վրա էր դրված Աստծու չափահաս որդու պատասխանատվությունը (անձնազոհության ուղին — ծառայել լոկ Հոր շահերին և ոչ թե իր՝ փառաբանելով Նրան խոսքով ու գործով, Մտ.3:16,17; Ղուկ.3:23): Այսինքն, այդ պահից Հիսուսի պատանեկության և երիտասարդության նրբին տարիքը ավարտված էր, և նրա համար սկսված էր չափահաս մարդու կյանքի «դաժան առօրյան» (հոգևոր անձնավորության, հմմ.1Կոր.13:11):

Ինչո՞ւ դա պատահեց նրա հետ: Քանի որ Աստված տեսավ, որ նա արդեն լրիվ հասուն է Աստծու որդու միսիան կատարելու համար (նա լցված է Աստծու ոգով այնքանով, որը բավական է արտացոլելու իր երկնային Հոր էությունը). նա պատրաստ է պաշտպանելու Եհովայի շահերը՝ գիտակցելով իր պատասխանատվության ողջ աստիճանը Նրա առջև: Ուստի Աստված, ասես թե, նրան «հանձնեց Իր որդու հասունության վկայականը». ՍՈ-ն Քրիստոսի համար՝ ինչպես անձնագիրն է 16 տարեկանների համար, որը չի տրվում փոքրերին, քանզի նրանք չեն հասկանա ՍՈ արժեքը, ուստիև չեն կարողանա այն ճիշտ տնօրինել — Եհովայի շահերից ելնելով, այլ ոչ իրենց ինչ-ինչ նպատակներից (փոքր երեխաները չեն գիտակցում իրենց խոսքերի և արարքների պատասխանատվությունը և որևէ գործում չեն կարող ներկայացնել իրենց հոր շահերը, տե՛ս 7.35 վիդեոն):

Այս պահը կարելի է համեմատել նաև հոգևոր որդեգրման հետ. ՍՈ-ով նշելով Հիսուսին՝ Աստված հասկացրեց, որ այսուհետ նա Ի՛ր որդին է, ում վրա Ինքը որոշակի պարտականություններ է դնում և հուսով է, որ նա Իրեն հուսախաբ չի անի: Այդպես Քրիստոսին բացվեց «երկինքը» (ՍՈ նրան բացեց իր առաքելության ըմբռնումը, Մտ.3.16,17): Աստված չէր կարող որդեգրել մեկին, ով ոչ մի կերպ հոգևորապես կապված չէ Իրեն (ով լցված է այլ «աստվածների» ոգով, ի վիճակի չէ գիտակցել պատասխանատվությունն Իր առջև և արտացոլել Իր հոգևոր էությունը, Մտ.7:6): Այսինքն՝ ՍՈ մկրտությունը վկայում է այն մասին, որ Եհովան հավատացյալի մեջ Իր հոգևոր նմանությունն ու Իր հետ նրա միաբանությունն է տեսնում (Հով.10:30, ինչը բնորոշ չէ հոգևոր մանուկներին. Հոր հետ նրանց նմանությունը միայն «երևույթով» է, բայց սրտով նրանք շատ հեռու են Հորից, հմմ. Մտ.15:8):

Ամրագրենք. ՍՈ մկրտությունը՝ նշան է Եհովայի որդու հասունության (հաստատումն է երկնային Հոր հետ հոգևոր միասնություն արտացոլելու նրա ունակության): Հիսուսը վերից ծնվեց մոտ 30 տարեկանում (Ղուկ.3:23): Այդ տարիքից Իսրայելում ղևտացիները կարող էին անցնել Եհովայի տաճարում ծառայելու պարտականություններին, թեպետ Իսրայելում զինապարտությունը սկսվում էր 20 տարեկանից, իսկ ոչ ներսում, այլ գավիթում ծառայելը (փայտ կտրել, անասուն մորթել, բակը մաքրել և այլն) — 25 տարեկանից (Թվ.1:3; 4:1-3; 8:24): Ինչպես տեսնում ենք, տարբեր գործերի համար առկա էր որոշակի տարիք և պատասխանատվության չափ: Իսկ ըմբռնել և պաշտպանել Աստծու հոգևոր շահերը՝ ամենադժվարին գործն է (ուստի Աստված դա վստահում է միայն Իր հոգևոր հասուն զավակներին):

Ահա ինչու Հիսուսը ՍՈ-ն որպես «Եհովայի որդու հասունության վկայական» — ստացավ ոչ թե մանկության կամ պատանության տարիներին, այլ Եհովայի տաճարի քահանայի տարիքում, ինչը թույլ կտար ամեն ինչի նայել Աստծու աչքերով, այլ ոչ մարդու(սուրբը տարբերել անմաքուրից, ճիշտը՝ սխալից, Ղև.10:10; Մաղ.2:5-7): Ի՞նչ դաս է սա ժամանակակիցներիս համար: Որպեսզի Հիսուսը վերից ծնվեր (Եհովան տեսներ նրա հոգևոր հասունությունը և ՍՈ-ն ճիշտ կիրառելու նրա պատրաստակամությունը)՝ Հիսուսը անցավ հոգևոր զարգացման 30-ամյա ուղի:  Օգտակար է, որ սրան ուշադրություն դարձնեն հատկապես այն քրիստոնյաները, ովքեր ակնկալում են վերստին ՍՈ-ու մկրտությամբ ծնվել՝ ջրի մկրտությունից անմիջապես հետո.

այդպիսի քրիստոնյաները համարում են, որ եթե ՍՈ-ն մկրտվելուց անմիջապես հետո իջավ Հիսուսի վրա, ապա նույնը և իրենց կլինի (չէ որ 1-ին դ. մյուս քրիստոնյաների վրա ևս ՍՈ-ն իջնում էր անմիջապես մկրտվելուց հետո, Գրծ.8:39): Ի՞նչն է տարօրինակ այս դատողության մեջ: Այն, որ նրանցից ոչ մեկը հաշվի չի առնում հոգևոր զարգացման այն ուղին, որոնց վրա ՍՈ-ն իջավ 1-ին դարում: Օրինակ, Հիսուսը ծնվել էր մարդկային փառքով չաղտոտված Ե.վ.-ի ընտանիքում (հմմ. Հով.12:42,43), մեծացել Եհովայի պաշտամունքի միջավայրում՝ հնազանդվելով Նրա խոսքին և իր ծնողներին, անցել աղքատների ամենօրյա դժվարությունների փորձությամբ և ընդսմին հավատարիմ մնացել Եհովային (Ղուկ.2:24; Ղև.5:7; Ղուկ.2:40,51; Մտ.13:55):

Հիսուսը մկրտվեց, երբ արդեն հոգևոր հասուն մարդ էր, ինչը և Աստված ընդգծեց ՍՈ օգնությամբ: Այսինքն, ՆԱԽ՝ հոգևոր զարգացում և մերձեցում Հոր հետ, ՀԵՏՈ՝ ՍՈ մկրտություն (Աստծու որդու վկայագրի հանձնում): Հիսուսը ՍՈ մկրտությունից ՈՉ ԹԵ ՀԵՏՈ դարձավ հոգևորապես հասուն (ինչպես կարծում են ոմանք), այլ դրանից ԱՌԱՋ. ՍՈ մկրտությունը՝ նրա հոգևոր խոր պահանջի հետևանք է, այլ ոչ թե հոգևոր դառնալու պատճառ  (Ղուկ.6:20; 11:13): Ինչպես հիշում ենք, Հիսուսն, ըստ էության, «2-րդ» Ադամն է: Այսինքն՝ և՛ մեկը, և՛ մյուսը հավասար հնարավորություններ ունեին լցնելու իրենց «կավե անոթը» ՍՈ-ով՝ Եհովայի հոգևոր էությամբ, քանզի ո՛չ նա, ո՛չ նա արարման ընթացքում չէին փչացել մեղքի տկարությամբ (1Կոր.15:45; Ադամը պետք է հասունանար՝ իր «կավե անոթը» լցնելով հոգևոր խթանով, տե՛ս 7.59 վիդեոն):

Լցվելով Եհովայի ոգով՝ 1-ին Ադամը «կծնվեր» նաև վերից (կդառնար հոգևոր մարդ. հողե անոթ + ՍՈ): Բայց Ադամը մնաց դատարկ, առանց ՍՈ: Իսկ Հիսուսը իր «անոթը» լցրեց Եհովայի ոգով, ուստի վերստին ծնվելով՝ դարձավ ՍՈ պտուղը և արտացոլեց Աստծու էությունը (ի դեմս 1-ին Ադամի, ով դարձավ իր մարմնական ցանկությունների պտուղը, Հակ.1:14, Գաղ.5:22,23, հոլովակ 7.74): Այժմ նայենք մյուսների հոգևոր զարգացման ուղին, ովքեր 1-ին դարում մկրտվեցին ՍՈ՝ ջրում մկրտվելուց հետո. առաքյալները ևս, ինչպես Քրիստոսը, հասկանում էին Քրիստոսի ջրի մկրտության իմաստը՝ իրենց քիչ թե շատ հոգևոր զարգացման փուլում (որքանով որ դա թույլ էր տալիս մեղավոր Ադամի ժառանգական տկարությունը):

Նրանք ևս ծնվել և ապրել էին Եհովայի ժողովրդի մեջ. երկրպագում էին Նրան և փչացած չէին մարդկային փառքով (նրանց հայացքը պղտորված չէր եսասիրությամբ, ուստի տեսնում էին Քրիստոսի մաքրությունը): Իսկ երբ Հիսուսը եկավ, նրանք 3.5 տարի սովորեցին նրա մոտ՝ որդեգրելով նրա տեսակետը (Քրիստոսի միտքը): Եվ թեպետ ամենը չէ, որ հասկանում էին, սակայն Աստծու հետ հոգևոր միության մեջ լինելու և Նրա Քրիստոսին նմանվելու ծարավով՝ պատրաստ էին ընդունել ՍՈ-ն, ուրեմն և՝ կարող էին այն ճիշտ տնօրինել. ոչ իրենց շահի, այլ Եհովայի փառքի և մարդկանց օգտի համար (Գրծ.2գլ., 1Կոր.2:16): Մնացած հրեաներն ու աստվածավախ հեթանոսները՝ ՍՈ մկրտության պահին — ևս ունեցել են որոշակի հոգևոր չափահասություն.

նրանք երկար տարիներ պատվել էին Եհովային և փափագել հասկանալ Նրա խոսքը; արդար կյանք վարել և մեծ ջանքեր թափել՝ Եհովային երկրպագելու համար (Գրծ.2:37,38; 8:27-39; 10:1,2; 2Տիմ.1:5; 3:15): Իսկ մեր օրերի Ե.Վ.-ները ջրում մկրտվելով՝ նոր միայն «ծնվում» են Աստծու ժողովրդի հոգևոր ընտանիքում, դարձի գալիս հիմնականում Սատանայի աշխարհից՝ զրո կետից դնելով իրենց ուղու սկիզբը առ Եհովան: Որպեսզի մեծանան և հասնեն վերից ծնվելու Քրիստոսի «30 տարեկանին» (ի նշան Եհովայի հետ որդիական միասնության), նրանք պետք է անցնեն հոգևոր զարգացման նեղ դռնով (ծառայելով Եհովային և օգնելով մարդկանց՝ տոկան փորձություններին; սնվեն ոչ միայն կաթով, այլ Ս.Գրքի պինդ կերակրով; չարն ու բարին զանազանելու շնորհը սովորեն, նվաճեն Քրիստոսի միտքը, Եբր.5:12-14):

Իսկ եթե Ադամի պես՝ նրանց անոթները «դատարկ» մնան կամ լցվեն վատ բաներով (Մտ.23:15; 2Տիմ.2:20), Աստված չի կարող նշել նրանց «ծնունդը» վերից և տալ ՍՈ-ն, քանզի մանուկ մնալով՝ նրանք չեն կարողանա ճիշտ կիրառել ՍՈ-ն — Աստծու շահից ելնելով, ոչ թե իրենց (1Տիմ.6:5; Տիտ.1:11; հմմ. Մտ.5:20): 1-ին դարի տխուր փորձը, երբ ՍՈ-ն տրվեց և այն հեթանոսներին, ովքեր արդի Ե.վ.-ի նման, Քրիստոսի ժողով էին եկել այլ «աստվածների» աշխարհից — ցույց տվեց, որ իմաստ չկա ՍՈ մկրտել հոգևոր մանուկներին. նրանք ունակ չեն գնահատել ՍՈ արժեքը և պատշաճորեն այն տնօրինել, ուստի, վաղ թե ուշ՝ վերադառնում են մարմնական հետաքրքրություններին և նույնիսկ վնասում ժողովին (Հակ.4:4; 1Կոր.3:1-3; 2Կոր.11:13; Գաղ.4:9-11; Գրծ.19:10; 2Տիմ.1:15):

Ուստի, այսօր էլ ջրում մկրտվելուց անմիջապես հետո սպասել ՍՈ մկրտության՝ հարկ չէ (միայն առաքյալներին էր շնորհվել ձեռնադրման հրաշքով փոխանցել ՍՈ, Գրծ.8:17,19: Այդ հրաշքը նրանց մահով դադարեց): Ուրեմն, վերստին ծնվելը բաղկացած է 2 փուլից. 1)մկրտություն ջրով և 2)ՍՈ: 1-ը նշանակում է հավատացյալի մահը առ մարմնականը և վերածնունդը առ հոգևոր կյանք (հանուն Եհովայի շահերի): Իսկ 2-րդը նշանակում է, որ Ե.վ.-ի հոգևորի կարիքը հասել է այն սանդղակին («Քրիստոսի 30 տարուն»), որ նրա հոգևոր միությունը Երկնային Հոր և Նրա Քրիստոսի հետ՝ Եհովայի մեջ կասկած չի հարուցում (նա պատրաստ է ճշտորեն տնօրինել ՍՈ-ն՝ Աստծու փառքի և ոչ թե սեփական շահի համար): Քրիստոնյայի համար ՍՈ մկրտությունը՝ Աստծուց որդեգրվելու և չափահասության «վկայականի» ստացումն է:

Սրանից պարզ է, որ Աստված ինքն է որոշում, թե ով է վերստին ծնվել և ում տալ Իր չափահաս որդու «վկայականը»՝ մկրտելով ՍՈ: Մյուս կողմից, ով վերստին չծնվի, պիտանի չի լինի Աստծու Արքայության համար (Հով.3:3,5): Բայց ինչպե՞ս լուծել այս դիլեման. ինչպե՞ս մտնել Աստծու Արքայություն, եթե Եհովան Ինքն է որոշում՝ քրիստոնյան վերստին ծնվե՞լ է, թե՞ ոչ: Սա կիմանանք 2-րդ հարցի  պատասխանից.

2)Ինչի՞ց է կախված՝ կծնվե՞նք վերից, թե ոչ: Ինչպես արդեն գիտենք, Նիկոդեմոսը ստիպված չի լինի երկրորդ անգամ մոր արգանդ մտնել և վերստին ծնվել. նա առանց դրա էլ ընձեռում ուներ վերստին ծնվելու և մեռելների հարությունից հետո՝ մտնելու Աստծու հավիտենական Արքայություն (Հով.3:3-5; 5:28,29):

Եվ կապ չունի, որ նա արդեն ծեր էր. ծերությունն արգելք չէ վերստին ծնվելու համար: Այսինքն, Հիսուսը հասկացրեց, որ թեպետ ՍՈ մկրտությունը կատարվում է Եհովայի որոշմամբ, սակայն ամեն մի քրիստոնյա պետք է նաև ինքը ջանք թափի, որպեսզի Աստված կամենա մկրտել նրան ՍՈ՝ տեսնելով նրա հոգևոր «սրտի» պատրաստակամությունը (1Հով.3:20; 1Կոր.3:6; Եփ.4:22,23): ՍՈ պարգևը ինչ-որ տաղանդ է (Մտ.25:14-25; 1Կոր.12:4-11): Իսկ թե ինչպես է անհատը պատրաստ կիրառելու այն (Աստծու նպատակի, թե իրեն փառավորելու, հարստանալու համար) — կազդի այն բանին՝ Աստված կտա՞ այն քրիստոնյային, թե՞ ոչ:  Ուստի, թեև մենք չենք որոշում, որ Եհովան այս դարում անպայման մեզ նշի Իր ՍՈ, բայց մեր կամքից է կախված՝ ձգտել վերստին ծնվել և հասնել փրկության (Փլպ. 2:12,13):

Ինչպե՞ս է դա կատարվում այսօր: Ի նպաստ բոլորի՝ ՍՈ-ն Աստված թողել է՝ քրիստոնյային հոգևորապես ձևավորող Իր խոսքի տեսքով, նաև՝ որպես լրացուցիչ ուժ, ինչն օգնում է աճել և դիմանալ փորձություններին՝ մեղք չգործելով (հմմ.Սաղ.1:1-3; Ղուկ.11:13; Հով.6:63բ; 2Տիմ.3:16,17; Եբր.4:12; 1Կոր.10:13): Կյանքում էլ է այդպես. հայրը հոգում է երեխաներին (սովորեցնում քայլել և ձեռքը բռնած՝ օգնում իր ուժով, որ նա զարգանա և սովորի անսայթաք քայլի): Բայց Աստծու առջև ինքնուրույն «քայլելու» համար Ե.վկան պետք է նաև ԻՆՔԸ աշխատի՝ իր մտքի ուժով զսպի սխալ ցանկությունները, զարգացնի հոգևոր ճիշտ սովորություններ և ազատվի այն ամենից, ինչ տհաճ է Աստծուն: Երբեմն մեղքի դեմ պայքարել հարկ է լինում «մինչ արյուն» (դա հեշտ և արագ գործընթաց չէ, Եփ.4:20-32; 1Կոր.9:27; Եբր.12:4):

Ով վարժեցնում է իրեն պինդ կերակրի (սուզվում Ս.Գրքի իմաստի և Աստծու էության խորքը), և գործնականում ձեռք բերում բարին և չարը տարբերելու հմտություն, նա զորանում է հոգևորապես և հասունանում՝ ձևավորվելով որպես ՍՈ պտուղ (Եբր.5:12-14): Կարիքի դեպքում Աստված կարող է ՍՈ մկրտության միջոցով կանչել նրան՝ զինելով Իր ուժով կատարելու ինչ -որ հանձնարարություն (2Կոր.1:21,22, այդպիսի քրիստոնյաները կոչվում են «օծյալներ», 1Հով.2:20,27): Այնուհանդերձ, Աստված գիտի, որ այս դարում  վերստին ծնվածներից միայն 144000-ն են հավատարիմ մնալու Իրեն (Հռ.8:29,30; Հյտ.14:1-5): Նրանց՝ վիճաբանական հարցում առաջինը հաղթանակածների համար — Աստված պարգև ունի պատրաստած՝ երկնքում հավիտենական կյանքի տեսքով (Հյտ.2:11; 14:1-5; 20:4.6; տես 7.61 վիդեոն):

Մնացածը կկարողանան վերից (Աստծուց) ծնվել և հասնել Քրիստոսի չափահասությանը Հազարամյայում. հարություն առնելով Քրիստոսի երկնային կառավարության օգնությամբ՝ մարմնով և հոգևորապես նրանք այլևս չեն լինի մեղսավոր Ադամի սերունդը, այլ կլինեն Աստծու զավակներ (Եբր.11:40; Հյտ.21:3,4,7): Թե նրանցից ով Հազարամյայում կկարողանա վերից ծնվել (հոգևոր կատարելության ողջ լիությամբ լցնել իր «կավե անոթը» Եհովայի ոգով) — կբացահայտի Սատանայի վերջին փորձությունը (Հյտ.20:7-10; 21:3,4, տես 7.56 վիդեոն): Այսպիսով. 2) կծնվե՞նք մենք վերից այս դարում, թե ոչ՝ կախված է հոգևոր հասունության ձգտման մեր անձնական ջանքերից; մեր սրտի «բնահողի» վիճակից և մեր մասին Եհովայի կարծիքից (Մտ.13:3,8; 1Կոր.3:6; Եփ.4:20-32):

Անցնենք առաջ.
3) Ինչո՞ւմ է դրսևորվում վերին ծնունդը: Ուսումնասիրելով 1-ին դարի վերից ծնվածների բնույթը, վերաբերմունքը, գործերն ու մտքերը՝ կարելի է հասկանալ, թե ինչում է այն դրսևորվում: Նայենք Պողոսի օրինակը (նա, ինչպես մենք, կաշկանդված էր Ադամի մեղսավոր ժառանգությամբ): Վերից ծնվելուց հետո՝ Պողոսը 1) սկսեց Քրիստոսի միջոցով երկրպագել Եհովային (Հռ.1:8); 2) փոխեց կյանքի նպատակը (չէր ձգտում անձնական հարմարավետության, հարստության, փառքի և դիրքի, այլ՝ Աստծու շահերին. քարոզ + հոգածություն ուրիշների մասին, Գաղ.1:13-17; 1Կոր.2:16; Եփ.4:28; 1 ​Տիմ.6:8-11); 3) մինչ արյուն կռվում էր մեղքի դեմ (1Հով.3:9; 5:4; 1Կոր.9:27); 4) սնվում էր պինդ կերակրով և ճիշտ բացատրում Աստծու խոսքը; 5) ուներ Քրիստոսի միտքը՝ բարին և չարը տարբերելու (1Հով.4:1; Եբր.5:13,14); 6) ուներ ՍՈ պտղի հատկությունները (Գաղ.5:22,23):

7)եռանդով պաշտպանում էր Եհովայի խոսքը, կարիերիստ-հարմարվող չէր. չէր երեսպաշտում հօգուտ ժողովի հեղինակությունների (Գաղ.2:14; 1Կոր.4:3; Գրծ.5:29); 8)հայտնություններ էր ստանում (2Կոր.12:7); 9)համբերատար կրում էր դժվարությունները՝ ապավինելով Աստծուն (2Կոր.11:22-29); 10) անձնական արժեքները աղբ էր համարում, հասու էր Քրիստոսի չարչարանքների էությանը (Փիլ.3:8-11); 11) ուներ շատ տաղանդներ (1Կոր.14:18; Գրծ.2:4-11); 12) Աստծու ուժով գործում էր բառացի հրաշքներ (Գրծ.19:11, այսօր հնարավոր են միայն հոգևոր, հմմ. Ղուկ.1:17): Ինչպես տեսնում եք, վերից ծնվելու նշաններից Ս.Գիրքը թվարկում է տարբեր տաղանդներ. Աստծուն վստահելու ուժ; կոնկրետ հավատի գործեր ի փառս Եհովայի և Նրա Քրիստոսի՝ ի օգուտ մարդկանց (և ոչ թե զգացմունքների անհիմն և բուռն հերթափոխություն և այլն, Հռ.15:6; Գրծ.20:35): Ուստի, եթե ինչ -որ բան պակասում է այս ցուցակից, ուրեմն մենք դեռ մկրտված չենք ՍՈ:

Իսկ մարդու ներսում նկատվող տարօրինակ երևույթները (ինչը որոշ քրիստոնյաներ համարում են վերից ծնվելու նշան)՝ կարելի է և այլ կերպ բացատրել: Հաշվի առնելով, որ աշխարհում յուրաքանչյուր 5-րդը հոգեկան խանգարումներ ունի, որոնք դրսևորվում են զգացմունքների անհիմն պոռթկումներով՝ մեկ ուրախություն, մեկ՝ արցունքներ, անտեսանելի հպումների զգացողություն, տեսիլքներ և այլն (Սերբսկու անվան հոգեբուժական գիտ.կենտրոն) — նման երևույթներ ունեցողները իմաստուն կլինի ավելի շատ աղոթեն Եհովային, ուսումնասիրեն Ս.Գիրքը, մասնակցեն ծառայությանը և ճգնեն Աստծու խոսքի լույսով դեպի լավը բարեփոխել իրենց անձը (որպեսզի նորոգվի բնավորությունը, վերաբերմունքը, վարքը, միտքը՝ ավելի ու ավելի նմանվելով Քրիստոսին, Եփ.4:20-32):

Գերբնական անձնական ներքին զգացումները, որոնք կարող են առաջանալ օրգանիզմի պաթոլոգիական փոփոխությունների կամ դևերի ազդեցության պատճառով (հմմ. Մտ17:15) — չարժի շփոթել ՍՈ մղումների հետ, որոնք ուղղված են բացառապես Եհովայի շահերին: Իսկ որ Սատանայի խառնաշփոթ աշխարհում այս միտումը շատ տարածված է — դա նույնիսկ ոչ-քրիստոնյաներն են ընդգծում.

Բազում քեռիներ ու մորաքույրներ՝
Պակասից համի ու լսողության,
Հակված են մարմնի շատ երևույթներ
Վերագրել ոգու վերին հայտնության
(Իգոր Գուբերման):

Բայց մեկը կհարցնի. «Իսկ ի՞նչ կասեք Հով.3։8-ի մասին»: (Քամին փչում է որտեղ ուզում է, դու լսում ես նրա ձայնը, բայց չգիտես՝ որտեղից է գալիս և ուր է գնում։ Այդպես է ամեն մարդ, որ ոգուց է ծնվել): Հիսուսն այստեղ չի խոսում, թե ՍՈ առկա է բոլոր քրիստ. կրոններում (ինչպես սովորեցնում են որոշ քրիստոնյաներ): Չի խոսում զգացմունքների անհիմն դրսևորումների մասին: Այլ այն մասին, թե ինչպես է Եհովայի օծյալը որոշում՝ ինչ է պետք ասել կամ անել, որպեսզի Աստծու կամքը կատարի: Հայտնի չէ, թե որտեղից է նրա մոտ գալիս հասկացողությունն այն բանի, թե կոնկրետ ինչ պետք է նա անի և խոսի՝ Եհովայի շահերից ելնելով: Նա պարզապես գիտի դա. դա անբացատրելի կերպով ներդրված է նրա մեջ, բայց միշտ՝ ի օգուտ Եհովայի շահերի:

Նաև շատերին է հետաքրքրում, թե ինչպե՞ս է հնարավոր, որ աղոթքի ժամանակ ոգին աղոթի, իսկ միտքը մնա անպտուղ (1Կոր.14:14): Կոնտեքստը օգնում է հասկանալ. Պողոսը խոսում էր այն խնդրի մասին, երբ կա օտար լեզուների պարգև, բայց չկա մարգարեության շնորհ (չկա բացատրող կամ թարգմանիչ): Հիշենք Գրծ.2:4-11-ը. 120 աշակերտները, որևէ տեղ չսովորած, խոսում էին Աստծու մեծ գործերի մասին՝ օտարերկրյա տարբեր լեզուներով, և օտարականները նրանց հասկանում էին: Նրանց շուրթերը արտաբերում էին այն, ինչ ՍՈ հրաշքով խոսել էր տալիս (Գրծ.2:4): Քանի որ նրանք չէին սովորել այդ լեզուները, նրանց միտքը կարող էր անպտուղ մնալ. թեպետ օտարները հասկանում էին նրանց՝ նրանք իրենք կարող էին չհասկանալ այն, ինչի մասին խոսել էր տալիս իրենց Աստված՝ դիմելով օտարներին (1Կոր.14:11): Նույնը և՝ Պողոսը.

նա բացատրում է, թե ինչու մարգարեն (ով հասկանալի կերպով մեկնում է անհասկանալին)՝ պարգև է ժողովի համար. եթե ՍՈ մեկի միջոցով աղոթի այլ լեզվով, բայց բացատրողի շնորհ չլինի, ապա լսողի միտքը չի հասկանա այդ աղոթքը (կմնա անպտուղ, օգուտ չի լինի. Պողոսը չի կարողանա ըստ դրա ապրել՝ միտքը չըմբռնելու պատճառով, 1Կոր.14:14): Նույնը՝ եթե մենք խոսենք մարդկանց անհասկանալի տերմիններով (ասենք, պատմենք Գառան ամուսնության և թագավորների, ծառաների և ձիերի դիակների հարսանեկան ընթրիքի մասին, ապա ունկնդիրը կմտածի, որ մենք զառանցում ենք, 1Կոր.14:23): Քարոզելն իմաստ չունի, եթե մեզ չեն հասկանում: Հետևաբար, մատչելի և հասկանալի լեզվով խոսողը նվեր է ժողովի համար (նա օգուտ է բերում լսողներին, 1Կոր.14:4,5,8,11-17): Պողոսը այս մասին էր խոսում (ոչ թե ներքին հուզական զգացմունքների):

Հաջորդ հարցը.
4) Ինչպե՞ս իմանալ՝ դու ծնվե՞լ ես վերից, թե ոչ: Հարցն այսպես է դրված, քանզի այս ձևով այն հաճախ են տալիս: Բայց կարծում ենք՝ ավելի ճիշտ է այսպես. ինչպե՞ս իմանալ՝ տեսնո՞ւմ է Աստված ՍՈ ընդունելու քո պատրաստակամությունը (ա՛յն, որ դու այնքան ես հոգևորապես ամրացել, որ կարող ես ճիշտ տնօրինել ՍՈ): Պատասխան. նա, ով չափահաս է դարձել, գիտի, որ անհատապես պատասխանատու է իր խոսքերի և գործերի համար: Նա այլևս չի վազում հայրիկի և մայրիկի մոտ և ակնկալում, որ նրանք իր փոխարեն որոշումներ կայացնեն, հրահանգներ գրեն կյանքի բոլոր դրվագների համար և կայացված որոշումների հետևանքների պատասխանը իր փոխարեն տան: Մոտավորապես նույնն է տեղի ունենում հոգևոր հասունացման պարագայում.

եթե ինքներդ կարող եք իմաստուն որոշումներ կայացնել ըստ Աստվածաշնչի  (չեք վազում հովիվների մոտ և ԴԸ հոդվածներում որոնում պատասխան); եթե պատրաստ եք դրանց համար անձամբ պատասխանատվություն կրել Աստծու առջև (այլ ոչ թե արդարանալ՝ հովիվներն այդպես որոշեցին՝ իրենք էլ պատասխան կտան); եթե ձեր կյանքի իմաստը թեկուզ մի քիչ նման է Պողոսի կյանքի իմաստին, և դուք նման եք ՍՈ պտղին (Գաղ.5:22,23), ապա կարող եք վստահ լինել, որ Եհովան ուրախ է Իր զավակներից ևս մեկի համար, ով մոտեցել է Քրիստոսի խորհրդանշական «30-ամյային»: Մնացածի մասին հոգ մի արեք. Ե.վ.-ի կյանքի գլխավոր նպատակը իր անոթը Աստծու ոգով լցնելը և Քրիստոսի նման դառնալն է. այդպես դուք կարող եք մտնել Աստծու Արքայություն: Իսկ թե որտե՞ղ կապրեք (երկնքում, թե Երկրում) — Աստված ինքը կորոշի: Ուղղակի վստահեք Նրան (1Կոր.15:58; 2Կոր.8:12; Փլպ.4:6,7):

Հիշեք, սիրելիներ. անիմաստ է փորձել տեղ ամրագրել նոր աշխարհում՝ փափագելով երկինք ընկնել կամ որևէ տեղամաս գրավել, ասենք, Մայամիում, այլ ոչ խստաշունչ Սիբիրում))) Ամեն ոք Եհովայից կստանա այն բաժինը, ինչ Նա և Իր Քրիստոսը տեղին կհամարեն: Գլխավորը — նրանց վստահելն է՝ Քրիստոսի չափահասությանը տենչալու իղձերում (Եբր.6:1; Եփ.4:11-16): Երբեք մի կասկածեք, որ Իր յուրաքանչյուր ծառայի մասին Եհովան հոգ կտանի նրա համար ամենալավագույն ձևով՝  ընձեռում շնորհելով ապրել Իր թագավորությունում ոչ միայն հավիտյան, այլ դեռ նաև՝ բերկրալից (1Կոր.15։58; 2Կոր.8։12; Փլպ.4:6,7): Իսկ այժմ, սիրելիներ, ամփոփենք՝ վերհիշելով վերից ծնվելու իմաստի  գլխավոր մտքերը.

Ա Մ Փ Ո Փ ՈՒ Մ
1)
Քրիստոսի ծնունդը վերից՝ նրա երկնքից գալու փաստը չէ, այլ ջրով և ՍՈ մկրտվելը (Հով.3:3,5):
2) վերից ծնվելը 2 փուլ ունի. մկրտություն 1) ջրով («մահ» աշխարհիկ և վերածնունդ հոգևոր կյանքի համար) և 2) ՍՈ-ով (հասունության վկայագիր, Հով.10:30;17:21-23):
3) ՍՈ մկրտությունը (ընկղմումը ՍՈ-ում) — քրիստոնյայի հոգևոր փափագի հետևանք  է, և ՈՉ թե նրա հոգևոր դառնալու պատճառ (Ղուկ.6:20; 11:13): ՆԱԽ՝ հոգևոր աճ և մերձեցում Հոր հետ, ՀԵՏՈ՝ ՍՈ մկրտություն («պատանյակները» ունակ չեն գնահատել ՍՈ մկրտությունը և այն ճիշտ տնօրինել — Աստծու փառքի, այլ ոչ թե սեփական շահի համար):
4) Ե.վ.-ի նպատակակետն է դառնալ ՍՈ պտուղը (լցնել իր «կավե անոթը» Աստծու ոգով և դառնալ Քրիստոսի նման, Գաղ.5:22,23). այդպիսիք կկարողանան մտնել Աստծու հավ. Արքայություն: Թե որտեղ կապրեն (երկնքում կամ Երկրի վրա) — կորոշի Աստված: Պարզապես պետք է վստահել Նրան:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

74. ՍՈՒՐԲ ՈԳՈՒ ՆՇԱՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.77 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.74

«Սուրբ ոգի» արտահայտությունը (ՍՈ, եբր. רוח הקודש, ռուախ հա-կոդեշ) հայտնի է դեռ Հ.Կ.-ի ժամանակներից: Օրինակ, այն հանդիպում է Սաղ.51:11-ում (Դեն մի՛ գցիր ինձ Քո երեսի առաջից և Քո ՍՈ մի՛ վերցրու ինձանից), ինչպես նաև Ես.63:10,11-ում (նրանք վշտացրին Նրա ՍՈ-ին, ուստի Եհովան կռվեց նրանց դեմ): Այսինքն, այն կիրառել են հնում (Իսրայելում, Ես.43:10), ինչը նշանակում է, որ Հիսուսի օգտագործած «ՍՈ» արտահայտությունը փոխադրվել է Ն.Կ. Հ.Կ.-ի գրքերից: (Ղկ.12:12; Հով.14:26; Գրծ.1:8): Սա խոսում է այն մասին, որ ՍՈ իմաստը ամենահեշտը կարելի է պարզել հին հրեաներից, որոնց Եհովան բացում էր Իր խոսքը (Սաղ.147:19,20; Հռ.3:1-3):

Եթե ընդունենք այն փաստը, որ Աստված անփոփոխ է (իսկ հավատի մարդը ՉԻ կարող դա չընդունել, Մաղ.3:6)՝ դժվար չի լինի հասկանալ, որ Ն.Կ.-ի էրայում «ՍՈ» արտահայտությունը նշանակում է նույն  բանը, ինչ Հ.Կ.-ի դարաշրջանում (Եհովան չի կարող Հ.Կ.-ի և Ն.Կ.-ի Իր ժողովրդին սովորեցնել տարբեր բան): Թվում է՝ բարդ բան չկա. հուդաիզմում Աստված մեկն է (այնտեղ Աստծու երրորդության գաղափարը անընդունելի է, Ես.37:16,20, հմմ. հրեա Պողոս առաքյալի խոսքերը, 1Կոր.8:6): Ուստի, ՍՈ-ն հաստատ Եհովան չէ, ոչ էլ Նրանից ինչ-որ մի մաս, որին ևս պետք է պաշտել (Եհովային երկրպագելու հետ մեկտեղ):

Եվ այստեղ բախվում ենք տրամաբանական պարադոքսի. թեպետ հրեաների կիրառած «ՍՈ» արտահայտությունն ընդունում են քր. բոլոր կրոնները (նաև ուղղափառները), սակայն ՍՈ իմաստի մեջ նրանք այլ իմաստ են ներդնում: Օրինակ, էկզեգետներ Աֆանասին և Իերոնիմը սովորեցնում են, որ ՍՈ-ն Երրորդության անձերից մեկն է, որի միջոցով Աստված գործում է մարդու և եկեղեցու մեջ. պլյուս՝ ՍՈ-ն, Եհովայի և Քրիստոսի հետ միասին (Հոր և որդու)՝ անտեսանելի և տեսանելի աշխարհների Արարիչն է (քանի որ, ըստ նրանց, Ծնն.1:1-ում Աստծու ոգին՝ նույն ՍՈ էր, որ սավառնում էր ջրերի վրա, ինչը նշանակում է, որ ՍՈ ևս արարում էր):

Իսկ բուն ՍՈ գործողությունը նմանեցվում է թռչնի գործողությանը, որը նստում է բնում ձվերի վրա և տաքացնում իր ջերմությամբ՝ կյանք արթնացնելով նրանց մեջ (իբր, Երկրի վրա ամեն մի կյանք առաջացել է ՍՈ ստեղծագործական ուժի շնորհիվ): Նման լիրիկայով է ՍՈ գործողությունը նկարագրում ուղղափառության աստվածաբան Լոպուխինը՝ այդ քնքուշ պատկերը քաղելով 2Օր.32:11-ից: Սակայն ռեալիստ մարդը 2Օր.32:11-ում տեսնում է լոկ, թե ինչպես է արծիվը սովորեցնում իր ձագերին ինքնուրույն թռչել (նա բնից դուրս է կանչում նրանց և օգնում տիրապետել թռիչքին՝ սկզբնական շրջանում իր թևերին առնելով նրանց, որ չգահավիժեն):

Բայց ՍՈ վերաբերյալ այլ կարծիքներ էլ կան. Եփրեմ Սիրինը (մ.թ. 4-րդ դարի եկեղեցու ուսուցիչ) և Թեոդորիտը (Անտիոքի դպրոցի եպսկպ.) ջրերի վրայով սավառնող ոգու մեջ՝ երկիրը ցամաքեցնելու նպատակով Աստծուց ուղարկված սովորական քամի են նկատում: Պոլսի արքպկ. Զլատոուստը, օրինակ, այստեղ տեսնում է մի հրեշտակի կամ խելացի ուժի՝ նույն նպատակով ուղարկված (ռուախ 7307 բառը, רוּחַ Սինոդ. Աստվծշ.-ում, նշանակում է ոգի, քամի, փքում, օդ, շունչ — ոնց կուզես՝ այնպես էլ հասկացիր):

Իսկ ինչպե՞ս էին ՍՈ իմաստը հասկանում Եհովայի ժողովրդի մեջ հնում: Օրինակ, Ես.63:10,11-ը (նրանք վշտացրին Նրա ՍՈ-ն, ուստի Եհովան կռվեց նրանց դեմ): Ինչի՞ մասին է այստեղ խոսքը:

Ակնհայտ է՝ խոսքն այստեղ այն մասին ՉԷ, որ ոմն մեկը վշտացել է, իսկ Եհովան նրա վշտի պատճառով սկսեց կռվել. խոսքն այն մասին է, որ Իսրայելը վշտացրեց հենց Եհովային՝ Նրա իսկ ոգին, ճիշտ այնպես, ինչպես Մերիբայի ջրերի մոտ Իսրայելը վշտացրեց Մովսեսի ոգին (Մովսեսը դառնացավ, քանզի նրանք վշտացրին նրա ոգին, և նա մեղանչեց իր շուրթերով Սաղ.106:32,33): Կարդալով Մովսեսի ոգու վշտի մասին՝ ոչ ոք չի մտածում, որ Մովսեսը ինչ-որ ոգի ունի՝ ևս մի անձ իրենից առանձին ապրող: Եվ երբ այդ անձը վշտացավ, չգիտես ինչու մեղք գործեց Մովսեսը: Բոլորը հասկանում են, որ Մովսեսի ոգին վշտացնել՝ նշանակում է հենց իրեն վշտացնել:

Նույն կերպ և պետք է հասկանալ Եհովայի ՍՈ վիշտը. դա չի նշանակում Եհովայից առանձին ապրող որևէ այլ անձի վիշտ: Քանի որ Եհովան սուրբ է, ուստիև Նրա ոգու վշտի մասին ասվում է որպես Նրա սուրբ ոգու վշտացման մասին, ինչը կարելի է փոխարինել «նրանք վշտացրին Աստծու սուրբ ոգին» արտահայտությամբ: Սուրբ Գրքի + խորհրդածության + ողջամտության ողջ կոնտեքստը, որն Իր բարությամբ Եհովան շնորհում է իրեն սիրողներին, օգնում է կազմել Նրա սուրբ ոգու նշանակության պարզ պատկերը. Ես.63:10,11-ը հենց Եհովային վշտացնելու մասին է:

Իսկ ինչի՞ մասին է խոսքը Սաղ.51:11-ում: Պարզենք:

Սաղ.51:11. Դեն մի՛ գցիր ինձ Քո երեսի առաջից և Քո ՍՈ մի՛ վերցրու ինձանից: Այստեղ Դավիթը Եհովայից խնդրում է, որ Նրա սուրբ ոգին (որով ինքը նշված է որպես Աստծու օծյալ և մարգարե) — հետագայում ևս օգնի իրեն ճիշտ փոխանցել Աստծու խոսքը՝ փառաբանելով Նրան իր շուրթերով և գործերով (1Սամ.16։13; Գրծ.2.25,30: 2Պետ.1.20,21): Երբ Դավիթն ասում է, օրինակ, «Տիրոջ ոգին խոսում է իմ մեջ, և Նրա խոսքը իմ լեզվին է» (2Սամ.23:2), դա չի նշանակում, որ Եհովան մտել է Դավթի մեջ (Ադամի մեղավոր ժառանգը հարմար տեղ չէ սուրբ Աստծու համար), այլ նշանակում է, որ Աստված իր հրաշագործ զորությամբ ինչ-որ կերպ գործում է Դավթի վրա և դրդում նրան Իր խոսքը խոսել (հմմ. 2Պետ.1:20,21):

Մենք ցույց տվեցինք, որ «ՍՈ» արտահայտության իմաստը կախված է կոնտեքստից և կարող է ունենալ տարբեր իմաստներ: Հուդաիզմից հայտնի է, որ ՀԿ-ում ռուախ հա-կոդեշ (ՍՈ) տերմինը վերաբերում է մարգարեական ոգեշնչումներին և Աստծու զորությանը (նրանց համար ՍՈ միշտ մնում է որպես Աստծու ատրիբուտ՝ Նրան պատկանող հատկանիշ): Գաղափարը, թե ՍՈ-ն հավերժական Աստված է կամ Երրորդության բաղկացուցիչ մաս՝ հուդաիզմը մերժում է (Վիքի): Իսկ «ռուախ» բառը (եբր. רוח) բառացի նշանակում է «շունչ» կամ «քամի» (ճիշտ այնպես, ինչպես հայերեն «շունչ» բառը կարող է նշանակել նաև զեփյուռ, աներևույթ ուժ, որն ամեն ոք կարող է զգալ, եթե փչի, օրինակ, իր ձեռքի ափին):

Այսպիսով, ՀԿ-ի էրայում «ՍՈ»-ն նշանակում էր Եհովայի արարչական շունչը՝ Նրա գործուն ուժը, որով Նա արարում է այն, ինչ ծրագրել է, և օգտագործում է մարգարեներին իր խոսքը փոխանցելու համար: ՍՈ այս իմաստը արտացոլված է, օրինակ, Հոբ 33.4-ում. (Աստծու ոգին է ինձ ստեղծել և Ամենակարողի շունչն է ինձ կյանք տվել): Կամ՝ Սաղ.33.6-ը. (Աստծու բերանի ոգով են ստեղծվել երկնքի բոլոր զորքերը): Սակայն ՀԿ-ում «ոգի» բառը (7307 רוּחַ, ռուախ, քամի, շունչ) օգտագործվում է նաև մարդու ոգին նշելու (1Սամ.1:15; 1Թագ.21:5), և նույնիսկ Եհովային ծառայող երկնքի ոգեղեն անձի առումով (1Թագ.22:21, սուտ ոգին այստեղ նշված է 7307 רוּחַ ռուախ բառով): Ուստիև, ՆԿ-ի գրքերում ևս պետք է ակնկալել «ոգի» բառի նույն իմաստները` զուգորդված «սուրբ» բառի հետ — ներառյալ (ՍՈ):

ԴԸ-ը ևս ընդունում է, որ ՀԿ-ում «ոգի» բառը (7307 רוּחַ, ռուախ, «քամի», «շունչ») նշանակում է ոչ միայն Եհովայի գործուն ուժը, այլ նաև որևէ մեկի ոգին, ինչպես և՝ հոգևոր անձ, այդ թվում՝ Աստծու և հրեշտակների անձերը (Գր. Ըմբռնում, ՈԳԻ): Այսինքն, Ե.վ.-ները հիմք չունեն ՀԿ-ի և ՆԿ-ի գրքերի «ՍՈ» արտահայտության մասին խոսել լոկ որպես գործուն ուժի մասին (սա ասում ենք համենայնդեպս, եթե արդի Ե.վ.-ներից ինչ-որ մեկը դեռ ուշադիր չի ուսումնասիրել ԴԸ տեսակետը «ոգի» հասկացության վերաբերյալ, ինչը նաև «սուրբ ոգի» բառակապակցության բնորոշիչն է):

Բայց պետք է նկատել, որ եթե ՍՈ-ն ուժով, ասենք թե լիներ թեկուզ Լոգոսին հավասար — ՀԿ-ի գրքերում այն կնշվեր ոչ թե ռուախ, այլ ԷԼ ածանցյալ բառով (אל. հզոր ուժ, ոգի, աստված, հրեշտակ, տե՛ս 7.73 վիդեոն): Այդ դեպքում կարելի էր ենթադրել, որ «ՍՈ» հասկացությունը ՀԿ-ից ՆԿ է անցել որպես մեկ այլ ոգի՝ առնվազն Լոգոսին հավասար: Սակայն նույնիսկ այդ պարագայում ՍՈ-ն ո՛չ կարգավիճակով, ո՛չ փառքով չէր հավասարվի Եհովային, ճիշտ այնպես, ինչպես Լոգոս/հրեշտակապետը Նրան հավասար չէ (Եբր.10:12, տես 7.71 վիդեոն): Իսկ ոգի/ռուախը (Աքաաբի մարգարեների բերանի սուտ ոգին, 1Թագ.22:20-22)՝ շարքային ծառայող հրեշտակ է (Եբր.1:14), և չի կարող հավասար լինել անգամ Լոգոսին, առավել ևս՝ Եհովային:

Այսինքն, խոսել ՍՈ՝ որպես մեկ այլ ոգու՝ (Լոգոսից զատ), իբրև թե Երրորդության մաս կազմող և Եհովային հավասար մեկի մասին — Աստվածաշունչը որևէ հիմք չի տալիս:  Այսպիսով, ՀԿ-ում «ՍՈ» արտահայտությունը ունի տարբեր իմաստներ (Եհովայի զորություն, մարդու ոգի, հրեշտակ, Հոբ 33:4; 1Սամ.1:15; 1Թագ.22:21): Ուստի, ՍՈ իմաստը ՆԿ-ում որոշելու համար չափազանց կարևոր է կոնտեքստը: Բայց մի բան պարզ է. ՍՈ-ն Եհովայի էության «կրողն» է, Նրա վերաբերմունքի և տեսակետի արտացոլանքը ամեն ինչի վրա՝ ընդհանրապես, ինչպես, օրինակ, արևի շողերը. նրանք և՛ նրա ջերմության ուժն են բերում, և՛ արտացոլում նրա էությունը (նրանց ջերմությամբ մենք հասկանում ենք, որ արևը տաք է, ջերմության աղբյուր, ոչ թե ցրտի): Քննենք ՍՈ նշանակությունը ավելի մանրամասն՝ ՀԿ-ի և ՆԿ-ի գրքերից:

«ՍՈ» արտահայտությունը կարող է կիրառվել, օրինակ.
ա) Եհովայի կողմից իր մարգարեների ներշնչման առումով: Եթե ​​Ս.Գրքում ասվում է, որ ՍՈ-ին խոսեց մարգարեների միջոցով, նշանակում է, որ այդ դրվագում գործել են և՛ Եհովան, և՛ Իր զորությունը (Եբր.10:15; Գրծ.1:16; 4:25; 28:25): Այսինքն, Եհովայի հետ հոգևոր կապի «սեանսի» ընթացքում՝ Նա խոսել է, իսկ մարգարեները լսել են Նրան՝ իրենց վրա Եհովայի հրաշագործ զորության ազդեցության շնորհիվ (2Պետ.1:21, հմմ. Թվ.12:6-8, ինքնին ուժը խոսել չգիտի, նա միայն ազդում է մարգարեի վրա և նրան ինչ-որ բանի դրդում): Եհովայի զորությունը կոչվում է «սուրբ», քանի որ Նա Ինքը սուրբ է (ի տարբերություն անմաքուր ուժերի կամ անմաքուր ոգիների՝ Սատանայի և նրա հրեշտակների, հմմ. Մտ.12:43-45; Հյտ.12:7; 16:14, տե՛ս 7.73 վիդեոն):

բ) սուրբ հրեշտակի (Աստծուն հնազանդ ոգեղեն անձի), երբ նա Եհովայի կամքով, անտեսանելի կերպով, որոշ գործողություններ է կատարում՝ օգնելով կամ խանգարելով մարդկանց իրագործել իրենց մտածածը. արդյունքում հավատացյալը կա՛մ հաջողակ է լինում, կա՛մ չի կարողանում իր մտածածը իրագործել (Եբր.1:14, հմմ. Գրծ.8:26,29; 16:6; Թվ.22:25): ՆԿ-ում «ոգի» բառը (πνεῦμα — պնեվմա՝ 4151 թիվ՝ ըստ Սթրոնգի) ևս ունի ոչ միայն «շունչ, զեփյուռ, քամի», այլև որպես անձ՝ ոգի իմաստը. Օրինակ՝ Հով.4:24-ը (4151, πνεῦμα) ), որտեղ Հիսուսն ասաց, որ Աստված ոգի է:

Ահա սրա համար է անհրաժեշտ Ս.Գրքի կոնտեքստի ընդհանուր տեսլականը, որպեսզի ՆԿ-ից հասկանանք, թե ինչի կամ ում մասին է խոսքը «ՍՈ» արտահայտության մեջ՝ զորությա՞ն, թե՞ հրեշտակի: «ՍՈ» արտահայտությունը «սուրբ հրեշտակ» իմաստով օգտագործվում է այն ժամանակ, երբ Եհովան ՍՈ-ն ուղարկում է Իր սպասավորներին՝ երկրի վրա կատարելու Իր որևէ հանձնարարություն (ի տարբերություն անմաքուր ոգիների, հրեշտակ-դևերի, որոնք ծառայում են Սատանային, հմմ. Մրկ.1:26, 3:11; Հյտ.12:7; 16:14):

Որտեղի՞ց սա գիտենք:

Օրինակ՝ վերը նշված տեքստերից. Գրծ.8:26-ում հրեշտակն ուղարկվեց Փիլիպպոսին, որ նրան ուղղորդի դեպի ներքինու կառքը, ով փափագում էր հասկանալ Եսայիա մարգարեի խոսքերը: Իսկ Գրծ.8:29-ում՝ նա արդեն կոչվում է ոգի: Կամ, օրինակ, այն դեպքը, երբ ՍՈ-ն արգելեց Պողոսին քարոզել Ասիայում (Գրծ.16:6): Դա կարող է նշանակել, որ հրեշտա՛կը խոչընդոտեց քարոզել Ասիայում, ինչը Պողոսին ստիպեց փոխել երթուղին և գնալ այնտեղ, ուր հարկ էր քարոզել (ինչպես ավանակի դրվագում, որը հրեշտակի պատճառով՝ հրաժարվում էր ենթարկվել Բաղաամին, Թվ.22:25):

գ) Աստծու հրաշագործ ուժին, որը նույնացվում է շնչի, քամու ուժի հետ, ինչի օգնությամբ Աստված ստեղծեց տիեզերքը, երկրային աշխարհակարգը՝ մարդկությամբ և կենդանիներով հանդերձ: Օրինակ, կարող եք համեմատել Ծնն.1:2-ը Եր.10:12-ի հետ (Նա ստեղծեց երկիրը Իր զորությամբ): Սաղ.33.6 (Տիրոջ Խոսքով ստեղծվեցին երկինքները և Նրա բերանի ոգով՝ նրանց ամբողջ զորքը), կամ Ել.15:8,10 (Քո շնչով ջրերը ճեղքվեցին, Դու փչեցիր քո ոգով, 7307, רוּחַ, ռուախ, և ծովը ծածկեց նրանց): Ինչպես արևը ջերմային ուժով փոխաբերաբար «փչում է» իր էներգիայի շողերը՝ ճառագելով դրանք իր խորքերից, այնպես էլ Եհովան «ճառագեցնում» է Իր արարչական ուժը:

Եհովայի այդ ուժով էլ՝ Նրա «մատի» զորությամբ կամ Նրա ոգով, Հիսուսը քշում էր դևերին: Ինչպես արդեն նշվեց, ի հակադրություն սուրբ Աստծու ուժի՝ կա նաև անմաքուր կամ դիվային ուժի իշխան Բեհեղզեբուղ/Սատանայի զորությունը. հենց նա է բոլոր անմաքուր հրեշտակների իշխանը (Մտ.12:27,28, Ղկ.11:20, Հյտ.12:7): Ծանոթություն. Ղկ.11:19,20-ի ձեռագրում չկա «ուժ» բառը (կա 1722, ἐν բառը, որը «բեղզեբուղ» բառին համարժեք՝ բառացիորեն թարգմանվում է «Բեհեղզեբուղի միջոցով»): «Եհովայի մատի» շարժին հակընդդեմ բեղզեբուղի գործունեությունը՝ նշանակում է Աստծու ուժի հակադրությունը Սատանայի ուժին (1147, δάκτυλος մատը Աստծու զորության խորհրդանիշն է, Սթրոնգ):

Նույնպես և Սավուղի վրա, ով ցանկանում էր սպանել Դավթին, ՍՈ-ն հրաշքով այնպես ազդեց, որ նա ոչ թե վնասեց Դավթին, այլ շատ տարօրինակ վարք դրսևորելով՝ ենթարկվեց Եհովայի միջամտությանը. Եհովայի ուժը ստիպեց Սավուղին անել այն, ինչ նա ինքը չէր ուզում, բայց և ինչին դիմակայել չէր կարող (1Սամ.19:18-24): Այդ նույն հրաշագործ ուժի միջոցով Աստված «կենդանացնում» է քրիստոնյաներին (ձևավորում հավիտենական կյանքի համար)՝ օգնելով նրանց փոխել իրենց էությունը ի բարին: Համատեղ ջանքերի արդյունքում, երբ քրիստոնյան ինքը փափագում է (հմմ. 1Կոր.9:26,27)՝ ՍՈ-ին օգնում է քրիստոնյային նորոգվել և փոխվել դեպի լավը.

Իր ՍՈ ուժով ազդելով քրիստոնյաների վրա՝ Եհովան օգնում է նրանց վերափոխվել նոր մարդու՝ Իր Քրիստոսին բնորոշ մտածելակերպով և բնավորության գծերով (Հով.6:63; Եբր.4:12; Եփ.4:20-32): Արդյունքում, Ադամի մեղավոր սերնդից ստացվում է ՍՈ պտուղ՝ Եհովայի աշխարհին արժանի (դա «Աստծու դաստիարակության արդյունքն» է, «քրիստոնյայի վրա Եհովայի ուժի ազդեցության արգասիքը», Գաղ.5:22,23): ՍՈ այս նույն ուժի օգնությամբ, գերբնական ճանապարհով, որոշ քրիստոնյաներ ձեռք են բերում հատուկ ունակություններ, ինչը նախկինում չունեին (նրանք դառնում են օծյալներ, Ել.35.31,34, Գրծ.1:2,8, Հովել 2:28,29; 1Հով.2:20,27, 1Կոր.2:16):

դ) Եհովայի օծյալների ներքին էությանը (նրանց մարդկային ոգուն, հմմ. 1Սամ.1:15; 1Թագ.21:5; Սաղ.106:33)՝ այն դեպքերում, երբ ասվում է օծյալների մեջ ապրող ՍՈ մասին (1Կոր.3:16; 6:19): Ինչո՞ւ կարող ենք ասել, որ այս տեքստերում խոսքը ներքին էության մասին է, այլ ոչ թե, ասենք, օծյալի մեջ իջևանած հրեշտակ-ոգու մասին: Նայենք 1Կոր.2։11,12-ը. «Մարդկանցից ո՞վ գիտի մարդու մտքերը, եթե ոչ մարդու ոգին,  որ նրա մեջ է։ Այդպես էլ ոչ ոք չգիտի Աստծու մտքերը, այլ միայն Աստծու ոգին  (ՍՈ-ին, որն ընդունել էին առաքյալները): Իսկ մենք ոչ թե աշխարհի ոգին ստացանք, այլ Աստծու ոգին (ՍՈ), որպեսզի իմանանք Աստծուց մեզ շնորհված բաները»:

Այս տեքստը բացատրում է, որ մարդու մեջ կարող է «ապրել», այսպես ասած, մարդկային ոգի (Ադամի սերնդի ներքին էությունը), ուստիև այդ անձն արտացոլում է սովորական մահկանացու մարդու տեսակետներն ու վերաբերմունքը: Բայց կարող է և «ապրել» Աստծու ոգին՝ Աստծու որդու ներքին էությունը, և այդ ժամանակ նա կարտացոլի Եհովայի և Նրա Քրիստոսի տեսակետներն ու վերաբերմունքը: ՍՈ օծումը, հրաշքով ազդելով քրիստոնյայի վրա, նրան օժտում է Աստծու որդու ներքին էության գիտակցությամբ, ուստի նա իր մեջ գիտի, որ ինքն Աստծու զավակն է և ունի Քրիստոսի միտքը (Հռ.8:14-16; 1Կոր.2:16; 6:19):

Այս առումով հետաքրքիր է դիտարկել Եփ.4:30-ը (մի վիրավորեք Աստծու ՍՈ-ն, որով կնքվեցիք փրկության օրվա համար): Եթե օծյալի մեջ ապրող այդ ուժն ​​Աստծուց է, ապա ինչպե՞ս կարելի է այն վիրավորել: Շատ պարզ. եթե անտեսվի այն նպատակը, որի համար Եհովան քրիստոնյային ուղարկել է ՍՈ-ն: Իր էությամբ և կյանքի ձևով նա պետք է փառաբանի Աստծուն՝ արտացոլելով Նրա Քրիստոսի հատկությունները: Այդ դեպքում պարզ կլինի, որ քրիստոնյան պատվում է ՍՈ-ն որպես սրբություն՝ հիշելով, որ այդ պարգևի համար Հիսուսն իր կյանքով է վճարել (Հով.16:7): Իսկ եթե օծյալը ցասումի տրվի, հայհոյախոսի և այլն (մեղք գործի, Եփ.4:30-32) — ապա ցույց կտա, որ ՍՈ-ն սրբություն չի համարում և այն թանկ չէ իր համար (դա էլ հենց վիրավորանքն է):

Հետաքրքիր է նաև ՍՈ դեմ հայհոյանքի հարցը՝ Քրիստոսի պարագայում (Մտ.12:31,32): Թվ.15:29-31-ը կօգնի դա հասկանալ. եթե մեկը սխալմամբ մեղանչի (չիմացությամբ, աֆեկտի մեջ, անհասության պատճառով չհասկանալով Աստծու ներգործությունը Իր Քրիստոսի մեջ, ոչ ունակ լինելով բարին և չարը տարբերել, Գրծ.3:17) — ներելի է, ԵԹԵ զղջում է, երբ իր սխալը բացատրում են իրեն (Թվ.15:24-28; հմմ. Հռ.14:1-5): Իսկ եթե գիտակցում է որն է ճիշտը և ճանաչում Աստծու «մատը» ինչ-որ մեկի/ինչ-որ բանի մեջ, բայց իմացաբար ընդդիմանում դրան՝ ինչ-որ շահից ելնելով — դա չի ներվում, քանզի նա հայհոյում է Աստծուն, որ ՍՈ-ով գործում է Քրիստոսի միջոցով (Գրծ.2:22, ով հասկանում էր, որ Հիսուսը գործում է ՍՈ ուժով, բայց ընտրում էր նրա թշնամիներին, քանզի դա էր հարմար իրեն՝ նա հայհոյում էր ՍՈ՝ մերժելով սրբությունը Աստծու ջանքերի, Հով.12:42.43):

Հիսուսը փարիսեցիներին զգուշացրեց, որ ով փորձում է Եհովայի ՍՈ (Նրա «մատի») գործը վերագրել Սատանային (ով ունակ է ճանաչել Աստծու ոգին, բայց չի կամենում դա անել, քանզի ձեռնտու չէ) — նա նսեմացնում է Աստծուց ուղարկված ՍՈ նպատակային մաքրությունն ու գործը, ուստի հայհոյում է ՍՈ: Այդպիսիք կպատժվեն հավիտենական մահով թե՛ հիմա, թե՛ ապագայում (Ես.65:20): Բայց քանի որ միայն Եհովան և Նրա Քրիստոսը գիտեն՝ ով ինչի է ունակ, միայն նրանք կարող են որոշել՝ ով է հայհոյում ՍՈ, և ով ի վիճակի չէ տարբերել Աստծու ոգին Սատանայի ոգուց՝ հոգևոր դեռահասության պատճառով (մենք նույնիսկ չպետք է փորձենք որոշել դա. մենք կարող ենք սոսկ ամրագրել մեղքի փաստը և պայքարել դրա դեմ, Հռ.14:1-5, 22,23; 1Կոր.5:11):

Երբ Հիսուս դարձավ Եհովայի օծյալը, ՍՈ-ն աղավնու տեսքով իջավ նրա վրա (Հով.1:32,33): Ուստի, ՍՈ-ն պատկերում են աղավնու նմանությամբ: Ինչպես տեսանք, Աստվածաշնչում ՍՈ արտահայտությունն օգտագործվում է տարբեր իմաստներով. այն կարող է լինել և՛ մարգարեների ներշնչումը, և՛ վերաբերել Եհովայի հրեշտակներին (ՆԿ-ում), և՛ Նրա գործուն ուժը լինել, ինչպես արևի ճառագայթներն են գործում, և՛ լինել օծյալների ներքին էություն: Բայց Ս.Գրքում ոչ մի տեղ «ՍՈ» արտահայտությունը չի հանդիպում հոգևոր անձի իմաստով՝ ՀԱՎԱՍԱՐ Եհովային, բայց միևնույն ժամանակ՝ Նրանից զատ, ՈՉ Եհովան (Եհովայի կլոնի նման մի բան):

Տիեզերքում չկա ևս մեկ Անձ՝ կարգավիճակով, փառքով, կոչումով, հզորությամբ, իմաստությամբ և այլն՝ հավասար Ամենակարող Եհովային (ԱՄԵՆ ԻՆՉ պահող Իր զորության և վերահսկողության տակ, Հյտ.4.8,11; տե՛ս 7.73 վիդեոն): Բայց կա այն, ինչը/ով բխում է նրանից կամ ուղարկվում Նրա կամքով. դա ՍՈ-ն է, ինչի/ում աղբյուրն է Նա հանդիսանում (եթե ուժ է — Նա «արձակում է» այն, իսկ եթե հրեշտակ է՝ ուղարկում է նրան), և ինչը/ով ճշգրտորեն արտացոլում է Աստծու էությունը և Նրա տեսակետը՝ ամեն ինչի վերաբերյալ,  ինչպես արևն է ջերմային էներգիայի աղբյուր, և որի շողերը ճշգրտորեն արտացոլում են նրա էությունը և փոխաբերական «տեսակետը» (արևի ճառագայթները միշտ միայն տաքացնում են, ոչ թե սառեցնում):

Այսպիսով, մենք դիտարկեցինք «ՍՈ» արտահայտության իմաստի թեման՝ Աստվածաշնչի ՀԿ և ՆԿ գրքերում: Այս առումով հաճախ մեզ հարցնում են. «ի՞նչ նկատի ուներ Քրիստոսը, երբ Նիկոդեմոսին հայտնեց ոգուց ծնվելու անհրաժեշտության մասին» (Հով.3:5): Եթե ​​դա ուժ է, ապա ինչպե՞ս ծնվել նրանից: Իսկ եթե դա ոգի է «անձի» իմաստով, ինչպես Ինքը՝ Եհովան, ապա ի՞նչ իմաստով մարդը կարող է Նրանից ծնվել, և ի՞նչ նշաններով կարելի է հասկանալ՝ նա Աստծո՞ւց է ծնվել, թե՞ ոչ: Քրիստոսի պատասխանը Նիկոդեմոսի հարցին՝ կարող էր շոշափել այստեղ թվարկված բոլոր հարցերը:

Բայց փոխանակ բացատրելու՝ Հիսուսը պատասխանեց. «Դու Իսրայելի ուսուցիչ ես ու չգիտե՞ս այդ բաները», որով Նիկոդեմոսին, պետք է ենթադրել, գցեց ավելի մեծ շփոթի մեջ (Հով.3:10): Ինչո՞ւ նա այդպես վարվեց Նիկոդեմոսի հետ՝ չբացատրելով մանրամասները: Ինչպե՞ս գտնել այս և այլ հարցերի պատասխանները՝ կապված ոգուց ծնվելու հետ. տա Աստված, սա կիմանանք հաջորդիվ:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

73. ԵՎ ԽՈՍՔԸ ԱՍՏՎԱԾ ԷՐ ԻՆՉՈ՞Ւ Է ՀԻՍՈՒՍԸ ԿՈՉՎՈՒՄ ԱՍՏՎԱԾ

Текст на армянском языке к  видео  1.76 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.73

Մի անգամ այսպիսի նամակ ստացանք. «Եղբայրս Ե.վ.-ի հետ Աստվածաշունչ է ուսումնասիրում: Մեր քննարկման առարկաներից մեկը Քրիստոսի աստվածային էությունն է, քանզի վկաները պնդում են, որ Հիսուսը Աստված չէ: Ինչու եք դուք հերքում Ես.9:6-ը; Հով.1:1-ը; Եբր.1:9-ը, որտեղ Հիսուսը կոչվում է Աստված»: Բոլորին, ովքեր հանդես են գալիս նման առարկությամբ — ասենք սա.
1) Ս.Գրքի բոլոր այն տեքստերը, որտեղ Եհովայի որդին կոչվում է Աստված՝ Ե.վ.-ը չեն ժխտում կամ հերքում (հիմարություն կլիներ դեմ գնալ Աստվածաշնչի «խթանին»): Հարցը լոկ այն է, թե ինչպես հասկանալ այդ տեքստերը:
2) Կա մի բան, որն այդ տեքստերի ընկալումը մշուշոտ է դարձնում «Աստված» բառով.

շատ աստվածաբաններ, հենվելով ռուս Սինոդալ Աստվածաշնչի վրա՝ շատ բաների (այդ թվում՝ նաև Հիսուսի) մասին դատում են ըստ այն բանի, թե մեծատառո՞վ է գրված այսինչ բառը, թե՞ ոչ (օրինակ, եթե դու գրես «սուրբ ոգի», այլ ոչ թե «Սուրբ Ոգի» — ՌԴ-ում քեզ կարող են մեղադրել հայհոյության մեջ): Պարզաբանենք. Սինոդ. Աստվածաշնչում «Աստված» բառը գրված է մեծատառով, երբ խոսքը վերաբերում է Եհովային, նրա որդուն և Մովսեսին, օրինակ (Ել.7:1; Ես.9:6; Հով.1:1; Եբր.1:8,9): Բայց դա չի նշանակում, որ ՈՒՐԵՄՆ նրանք բոլորը միևնույն Եհովա Աստվածն են (գեթ թեկուզ նրա համար, որ նաև Մովսեսն է մեծատառով Աստված կոչված):

Այլ դեպքերում «աստված» բառը գրված է փոքրատառ (Ծնն.3:5; Հով.10:35; 1Մնաց.16:26; Սաղ.81:1,6): Սա ՉԻ նշանակում, որ «Աստված» և «աստված» բառերի իմաստը էապես տարբեր է, այլ ընդամենը, որ Սինոդ. թարգմանիչները «աստված» բառը մի տեղ գրելով մեծատառ, մի տեղ՝ փոքրատառ — դա արել են իրենց հայեցողությամբ և դրանով արտահայտել իրենց վերաբերմունքը Աստվածաշնչի տարբեր անձերի նկատմամբ (գուցե մեծատառով նրանք արտահայտել են իրենց առանձնահատուկ պատկառանքն առ այն Անձը, ով կանգնած է «Աստված» բառի ետևում, ներառյալ՝ Մովսեսը, Ել.7:1):

Գլխավորն է հասկանալ, որ «Ա/աստված», «Ս/սուրբ», «Ո/ոգի» բառերի այս տարբերակները հայտնվել են Սինոդ. Աստվածաշնչում թարգմանիչների փոխանցմամբ,  այլ ոչ այն պատճառով, որ ի սկզբանե դա եղել է բնագրում. բնագրերում (Հ.Կ.-ի եբրայերենում) — ընդհանրապես մեծատառ չկա: Ուստի որոշել, թե ով է կանգնած «Ա/աստված» բառի ետևում՝ պետք է ոչ թե նրանով, որ այդ բառը Աստվածաշնչի որևէ թարգմանությունում մեծատառ կամ փոքրատառ է գրված, այլ մեզ հետաքրքրող հատվածի ենթատեքստով:

Որպեսզի չխճճվենք՝ այս նյութի ընթացքում «Աստված» բառը կկիրառվի լոկ Եհովայի՝ Ամենակարողի, Հիսուս Քրիստոսի Աստծու և Հոր նկատմամբ (Հով.20:17; Հոբ 34:12; Ամ.5.16; 2Կոր.6.18; Հյտ.4.8): Այդ կերպ մենք որոշեցինք առանձնացնել Նրա անվերապահ գերակայությունը բոլոր մյուսներից, որոնց մասին Աստվածաշնչում կիրառվում է «աստված» բառը (2Տր.2:5; Սաղ.83:18; 1Կոր.11:3):

Այժմ խոսենք Քրիստոսի աստվածության մասին: Նախ՝ ԴԸ այն ուսմունքի մասին, որի հետ մենք համաձայն ենք, և միանգամից ասենք. այն ՉԻ սովորեցնում, որ Հիսուսը աստվածային ծագում չունի:

ԴԸ ուղղակի չի սրում այս հարցը, որպեսզի ավելորդ վեճեր չառաջացնի Քրիստոսի և Եհովայի հավասարության թեմայի շուրջ, քանզի նրանք հավասար չեն ո՛չ կարգավիճակով (Եհովան Հայր է, Հիսուսը՝ որդի), ո՛չ կոչումով (Եհովան մեկընդմիշտ Ամենակարողն ու Բարձրյալն է, իսկ Հիսուսը հավիտյան Նրա օգնականն է, աջ ձեռքը, Սաղ.83:18; Եբր.10:12); ոչ էլ փառքով (Եհովան — անսկիզբ է, եղել է միշտ, կա և կլինի, իսկ Քրիստոսը սկիզբ է ունեցել՝ արարում/ծնունդ. նա չկար, հետո մի օր ՍԿՍԵՑ լինել, տես 7.72 վիդեոն):

Ուստի, ԴԸ-ում Քրիստոսի աստվածային ծագման ուսմունքը շատ ավելի քիչ տեղ է զբաղեցնում, քան, ասենք, որպես Եհովայի Քրիստոս՝ նրա Երկիր գալու առաքելության իմաստի մասին ուսմունքը: Բայց, եթե հարկ է լինում խոսել Քրիստոսի ծագման մասին, ԴԸ-ը, բնականաբար, ընդունում է, որ այն աստվածային է. Հիսուսը Աստծու որդին է, ոչ թե մարդկային մի հոր՝ Ադամի հետնորդներից: Ո՞վ կհանդգնի դա հերքել, եթե Եհովան Ինքը Հիսուս Քրիստոս մարդուն կոչեց իր որդի (Մտ.3:17; Եբր.1:2): Ավելին.

ՆԱԹ-ը Հով.1։1-ի տեքստը՝ կապված Լոգոս-Խոսքի հետ, թարգմանում է նույն կերպ, ինչ Սինոդը. այնտեղ սևով սպիտակի վրա հստակ գրված է, որ Խոսքը, ով սկզբում Եհովայի մոտ էր — աստված  է (տարբերությունը սոսկ գլխատառի մեջ է, բայց դա, ինչպես ցույց տվեցինք վերևում, սրբապղծություն չէ): Բայց պետք է նկատել, որ Հով.1:1-ում ասվում է ՈՉ այն մասին, որ մարդ Հիսուսն է աստված, այլ Լոգոս-Խոսքը,  ով Հիսուսն էր երկնքում (մինչ երկիր գալը): Ավելի ուշ կպարզենք, թե դա ինչ է նշանակում, իսկ առայժմ ուշադրություն դարձնենք ԴԸ մեկ այլ բացատրության.

ՆԱԹ-ի հավելված 6-ում, էջ 1992, հստակ բացատրվում է. Խոսքը կամ Լոգոսը աստված էր: Բայց դա ՉԻ նշանակում, որ նա այն ԱՍՏՎԱԾՆ ԷՐ, ՈՐԻ ՄՈՏ ԳՏՆՎՈՒՄ ԷՐ ԻՆՔԸ (այսինքն՝ Լոգոս աստվածը՝ Եհովա Աստվածը չէ. սա է Հով.1:1-ի հիմնական գաղափարը): Այնուհետև ասվում է. «հոդի բացակայությունը (Լոգոսին վերաբերող «աստված» բառում, ՊԱ) ցույց է տալիս, որ ԻՐ ԲՆՈՒՅԹՈՎ Լոգոսը կար ՈՐՊԵՍ թեոս (աստված)»:

Ն.Կ.-ի հունարեն լեզվում հոդը, պարզվում է, ազդում է բառի իմաստի վրա: Եթե ​​հոդ չկա, ապա միտքը լոկ Խոսքի որոշակի հատկության մասին է, և ոչ թե այն բանի, որ դա Ինքը՝ Եհովա Աստվածն է: Եվ այս բացատրությունը ԴԸ-ը օդից չի վերցրել.

այն հիմնված է լեզվաբանության մասնագետների գիտական ​​ծանրակշիռ աղբյուրների, ինչպես նաև հոդերի իմաստի և դրանց բացակայության իմաստի վերլուծության վրա: Իսկ «աստված» բառում, ով էր Լոգոսը՝ հոդ չկա: Ով լեզվաբան է՝ կհասկանա, թե որքան շատ բան է դա ասում Լոգոսի էության մասին: Իսկ ոչ մասնագետը պարզ օրինակով կարող է հասկանալ, թե ինչ տարբերություն կա, օրինակ, «Լոգոսը Աստվածն էր» (հոդով) և «Լոգոսը Աստծու նման էր» (առանց հոդի) արտահայտությունների միջև: Նաև՝ ԴԸ-ը բերում է այլ թարգմանություններ.

հաշվի առնելով հոդի լինել-չլինելը՝ Հով.1:1-ը թարգմանում են նաև այսպես. Խոսքը աստվածային էակ էր (Böhmer; Stage; Menge թրգմ.), կամ այսպես. Խոսքը աստվածային տեսակի էր (Thimme; Լոգոսը աստված էր=աստվածային=աստվածանման — նույնական հասկացություններ): Իսկ այժմ սրանց հավելենք նաև «Ա/աստված» բառի ս.գրային իմաստը (որքանով որ անկատար միտքը թույլ կտա դա հասկանալ). ըստ Սթրոնգի, Ա/աստված և աստվածներ բառերը 410 թվով են թարգմանված (Ծնն.14:18, Սաղ.82:1, אל Էլ, 1.ուժ, զորություն; 2.աստված), 426 (אֱלָהּ Աստված, աստվածներ, Եզր.5:1, Դան.2:11); 430 (אֱלֹהִים Էլոհիմ, Աստված, աստված-հրեշտակներ, աստվածություն, Ծնն.1:1…Աստված 430 ստեղծեց երկինքն և երկիրը; Սաղ.8:5. Դու նրան փոքր-ինչ ցածր դրիր հրեշտակներից 430...):

Հեշտ է տեսնել, որ դրանք բոլորը կազմված են 410 אל էլ՝ զորություն բառից: Այսինքն՝ եբրայերեն ձեռագրում «աստված» բառով նշված են նրանք, ում առաջ մարդիկ ակնածալից վախ են զգում՝ որպես ոչ երկրային, հզոր ուժերի առաջ (հմմ.Դան.2.11): Երբ գրվում էին Աստվածաշնչի գրքերը, բոլոր մարգարեները գիտեին իրենց երկնային Հովանավորի՝ Եհովայի և Նրա հրեշտակների գոյության մասին:

«Աստված» բառով նրանք զատում էին երկնքի հզոր բնակիչներին՝  մսից ու արյունից կազմված թույլ մարդուց: Եվ այն, որ Ծնն.1:1-ում և Սաղ.8:5-ում Եհովան և հրեշտակները նշված են նույն բառով 0430, אֱלֹהִים — (Էլոհիմ, աստված, աստվածներ) — դժվար չէ կռահել դրա պատճառը.

Հիսուսը բացատրեց, որ Աստված, ի տարբերություն մսեղեն մարդու` ոգի է (ոգեղեն Անձ, Հով.4:24): Հրեշտակները նույնպես ոգիներ են (Եբր.1:14): Ուստի, Ս.Գիրքը թե՛ Եհովային, թե՛ Նրա հրեշտակներին նույն «աստված» բառով է մատնանշում, ինչը նշանակում է «հզոր ոգի, երկնային ուժ կամ զորություն» (410, אל Էլ, աստված, ուժ, զորություն): «Աստված» բառով են կոչվում նաև Եհովայի օծյալները՝ այն մարդիկ, ովքեր ընտրվել էին Նրա կողմից և ունեին գերմարդկային ունակություններ՝ շնորհիվ Իր ուժի կամ աստվածային զորության (ովքեր խոսում էին Աստծու հետ և հրաշքներ գործում, Ել.7:1; Սաղ.82:6; Հով.10:34,35; 2Պետ.1:20,21):

Սակայն թեպետ այս մարդիկ Աստծու մի մաս «կրողներ» էին (աստվածային ուժի, Նրա ոգու), այնուամենայնիվ, բնույթով մարդ էին մնում (ս.գրային իմաստով՝ չէին դառնում դրա շնորհիվ ոգի-հրեշտակներ-աստվածներ. նրա՛նք չէ, այլ Աստված էր նրանց միջոցով հրաշքներ գործում, Գրծ.2:22; 19:11): Այժմ այս բացատրությունները կիրառենք Հիսուսի նկատմամբ. ըստ Հով.1:1-ի՝ Հիսուսը միշտ չէ, որ մարդ էր. սկզբում նա ապրում էր Եհովայի հետ երկնքում և Լոգոս-Խոսքն էր, իսկ Լոգոսը նույնպես աստված էր՝ ինչպես իր Հայր-Աստվածը, այսինքն՝ հզոր ոգի, քանզի Աստվածաշնչի տեսակետից՝ աստված ոգի է (Հով.4:24): Հետագայում ոգի-աստված-Լոգոսը դարձավ մարդ՝ Հիսուս Քրիստոս — մարմնով և արյունով (Հով.1:1,14; Գաղ.4:4; Փլպ.2:6,7):

Բայց «ոգի» իմաստով «աստված» բառը կիրառելի չէ մարդ Հիսուսի վրա  (Հով.4:24), այլ կիրառելի է այնպես, ինչպես Եհովայի մյուս օծյալներն էին աստվածներ կոչվում (Հով.10:34-36). հրաշքներ գործելու համար՝ աստվածային զորությունը Հիսուսը Եհովայից ստանում էր այնպես, ինչպես նրանք էին ստանում (հմմ. 1Սամ.10:10; 1Թագ.17:21,22; Հով.11:41,42; Գրծ.2:22): Ուստի, երբ հրեաները տեսնում էին Քրիստոսի հրաշքները, հասկանում էին, որ Եհովան կրկին իրենց հետ է (Ղկ.7:16), նրանք ՉԷԻՆ մտածում, թե Հիսուսն ինքը Եհովան է, որը երկնքից իրենց մոտ է իջել մարմնով): Այսինքն՝ հարկ է հստակ զանազանել, թե ԵՐԲ կամ Քրիստոսի կյանքի որ ժամանակափուլում է խոսքը գնում նրա՝ որպես աստծու մասին (երբ է նա ոգի, այլ ոչ մարդ):

Բայց իր ծագմամբ, Հիսուսը տարբերվում էր մյուս մարգարեներից նրանով, որ ինքը մեղավոր Ադամի սերնդից ՉԷՐ.  Եհովան ստեղծեց նրան իր «ծոցից» ​​ելնող խոսքով (Աստված ասաց, և այդպես եղավ, հմմ. Ծնն.1 գլ., Ղկ.6:45), ինչպես և մի ժամանակ Նա ստեղծել էր 1-ին Ադամին, և առհասարակ ամեն բան, ինչ գոյություն ունի (բառացի որդեծնության ծոց Եհովան չունի, տե՛ս 7.72 վիդեոն): 1-ին Ադամից 2-րդ «Ադամը» (Հիսուսը) տարբերվում է լոկ նրանով, որ 1-ին Ադամը ստեղծվել է հողից, իսկ 2-րդ «Ադամը»՝ Լոգոսից (Հով.1:1,14,18; 1Կոր.15:45,47; Փլպ.2:6.7): Ըստ այդմ, նրանց մարդկային համարժեքությունը պահպանված է և ապացուցվում է Քրիստոսի փրկագնի համարժեքությամբ (Հռ.5:15,18,19, եթե Հիսուսը աստվածամարդ լիներ, Ադամի մեղքի փրկագինը համարժեք չէր լինի, տես 7.72 վիդեոն):

Այսպիսով, ո՞րն է Քրիստոսի աստվածային բնույթը: Դա այն ՉԷ, որ նա աստվածամարդ է: Այլ այն, որ սկզբում նա ոգի-Լոգոս էր   (աստված ոգի է, Եհովայի բոլոր երկնային որդիները ոգիներ են, հրեշտակներ, աստվածներ՝ ս.գրային իմաստով. հիշենք, որ Ծնն.1:1-ում և Սաղ.8:5-ում Եհովան և հրեշտակները նշված են նույն բառով 0430 אֱלֹהִים, Էլոհիմ, աստված): Նշենք, որ բոլոր արարածները (երկրային և երկնային), որոնք ստեղծվել/«ծնվել» են մեկ և նույն Աստծուց (Եհովայի ոգով)՝ ունեն բնույթի 3 տեսակ. 1) երկնային ոգիներ կամ աստվածներ (Հով.4:24); 2) մարդ և 3) կենդանական աշխարհ (ներառյալ՝ թռչունները, սողունները, ձկները և այլն, Ծնն.1.21,24,25): Եվ էակների այս տեսակները իրենց բնույթով արմատապես տարբերվում են միմյանցից, և Եհովան նրանց միմյանց հետ չի խառնել.

աստվածամարդու կամ մարդակենդանու տեսակ Եհովան ՉԻ ստեղծել (ոչ միայն տարբեր տեսակի արարածների, այլ նաև սերմերի և հագուստի թելերի միախառնումը՝ անթույլատրելի է Աստծու համար, Ղև.18:23; 19:19); այսինքն՝ համարել, որ Նա ստեղծել է Քրիստոսին աստվածամարդու տեսքով, նույնն է, ինչ կենտավրոսին, օրինակ, համարել Նրա ստեղծագործություն: Աստվածամարդկանց (կեսհրեշտակ-կեսմարդ) սեռը ստեղծվել է Եհովայի թշնամիների  կողմից. հրեշտակները մարմնանալով՝ քնեցին կանանց հետ, և նրանք մուտանտներ ծնեցին (կիսաարյուն անբնական սեռի). նրանց պատճառով չարությունը երկրի վրա շատ արագ տարածվեց (Ծնն.6:4,5): Ջրհեղեղը ոչնչացրեց բոլոր մուտանտներին, իսկ նրանց հայրերը վերադարձան իրենց ոգեղեն մարմիններին, բայց չխուսափեցին ազատազրկման պատժից (հարությունից հետո կրկին դառնալով ոգի՝ Հիսուսը խոսեց նրանց հետ, Հուդ.6; 1Պետ.3:18-20): Ամփոփենք.

Աստծու տիեզերակարգում ամեն մի արարած ունի իր բնույթը (ծագում է Եհովայի ինչ-որ մի որոշակի տեսակից, հմմ. Ծնն.1:21,24,25): Նույնը վերաբերում է Լոգոսին. Եհովան բնույթով՝ Աստված/ոգի է (Հով.4:24), ուստի Լոգոսը, Նրա երկնային որդին, ևս իր բնույթով ոգի-աստված է (էությամբ նրանք նույնանման էակներ են՝ հզոր ոգիներ): Հետագայում, Եհովայի հրաշքով Լոգոսի բնույթը փոխվեց. Նա դարձավ մարդ, բայց նրա նոր, մարդկային բնույթը ՉՄԻԱԽԱՌՆՎԵՑ ոգեղենի բնույթին (Եհովան նման էակներ չի ստեղծում, Նրա համար դա անբնական է, Հով.1:1,14; հմմ. Ղև.18:23; 19:19): Նայենք այս առումով Փլպ.2 6.7-ը՝  Վ. Կուզնեցովայի թարգմանությամբ, ով կիրառել է Վեստկոտի և Հորտի Ն.Կ.-ը, ինչպես ՆԱԹ-ի թարգմանիչները, բայց մենք նրանը ավելի ճշգրիտ ենք համարում.

Փիլ. 2.6,7 Նա [Հիսուսը], բնույթով Ա/աստված, չհավակնեց Աստծու հետ հավասարության (Եհովայի հետ, այսինքն, Լոգոսը չկառչեց հնարավորությանը՝ երկնքում մնալու նույն հզոր ոգին, ինչպիսին Եհովան էր, ՊԱ), այլ կամովին զրկվեց ամենից՝ ընդունելով ստրուկի էություն՝ ծնվելով որպես մարդ: Նա ամեն ինչով մարդու նման էր… (Վ. Կուզնեցովա):

Ի՞նչ ունեցանք արդյունքում: Հիսուսը մարդու իր կյանքում՝նույն փոխաբերական «աստվածն» է, ինչպես Եհովայի բոլոր մարդկային օծյալները, բացառությամբ, իհարկե, մեղքի ժառանգությանը (Հով.10:34,35; նա աստվածամարդ ՉԷ, այլ մարդ): Իսկ որպես   ոգի (մինչմարդկային կյանքում և հարությունից հետո) — Հիսուսը Լոգոսն է՝ բնույթով աստված կամ ոգի՝ «աստված» բառի ս.գրային ընկալմամբ (Հով.1:1; 4:24; 1Պետ.3:18; Հյտ.19:13):

Ուստի, զարմանալի ոչինչ չկա, որ Ս.Գիրքը Քրիստոսի մասին խոսում է ոչ միայն որպես մարդու, այլ նաև որպես աստծու մասին. աստված ոգի է, Քրիստոսի կյանքի ձևերից մեկը (մինչ մարդ լինելն ու հարությունից հետո, Ես.9:6; Հով.1:1; Եբր.1:9; Հով.4:24;): Պարզապես Քրիստոսը որպես ոգի՝ ոչ թե Եհովան է, այլ մեկ այլ ոգի, մեկ այլ ոգեղեն անձ, Եհովայի գլխավոր օգնականը, Նրա «աջ ձեռքը» (Եբր.1:2; 10:12; Կող.1:16; 1Պետ.3:18): Աստծու մյուս բոլոր որդիները ևս ոգիներ են, աստվածներ, հրեշտակներ, ինչը նույն բանն է (Հոբ 38:7, հիշենք, որ Ծնն.1:1-ում և Սաղ.8:5-ում Եհովան և հրեշտակները նշված են նույն բառով 0430 אֱלֹהִים, Էլ՝ աստված, ուժ, զորություն, Էլոհիմ՝ աստված, աստվածներ, Հով.4:24; Եբր.1:14):

Բայց գուցե մեկը սա «խռովարարություն» համարի. այդ մասին մեզ հարց էին հղել. «Ինչ է, դուք ուզում եք ասել, որ աստվածները շա՞տ են»: Այո՛, մենք հենց դա ենք ասում՝ եթե «աստված» բառի տակ հասկանանք «ոգի» բառի ս.գրային իմաստը (Հով.4:24): Այս եզրակացությունը, բնականաբար, բխում է հենց Աստվածաշնչից: Եթե մեկը հիշում է Օլիմպոսի աստվածների հունական պանթեոնի առասպելները, ապա դրանք (ինչպես նաև Գիլգամեշ էպոսը) — Ս.Գրքի վկայակոչումներից «հեթանոսների» գունազարդած անրադարձներն են այն մասին, որ երկնքում կա գերագույն ոգի-Աստված, Ով ունի աստվածների ընտանիք, որոնց հետ հավաքվում է՝ դիտարկելու մարդկանց խնդիրները (հմմ.Հոբ 1:6; 2:1; 1Թգ.22:19-22, նկատի առեք՝ ԴԸ սա չի սովորեցնում):

Զուր չէ Եհովայի մասին ասվում, որ Նա Բարձրյալ Աստված է (Ծնն.14:18): Հետաքրքիր է՝ ինչո՞ւ: Քանզի Նա վեր է բոլոր մյուս աստվածներից (2Տրգ.2.5): Ի՞նչ աստվածների մասին է խոսքը: Հիշենք, թե Ս.Գիրքը ում է կոչում «աստված». Իհարկե, Եհովան վեր է 1) Լոգոս ոգի-աստծուց (հարություն առած Հիսուսից, Հով.1:1; Հյտ.19:13); 2) մնացած բոլոր ոգի-աստված-հրեշտակներից (Հով.4:24; Եբր.1:14); 3) բոլոր մարդ-«աստվածներից» (Ել.7.1; Սաղ.82:6; Հով.10:34,35; 2Պետ.1:20,21); 4) բոլոր այսպես կոչված կամ կեղծ «աստվածներից» (1Կոր.8:5, կուռքերից, ինչը կարող է լինել նույնիսկ որովայնը կամ այն ամենը, ինչին նվիրում ենք մեր ողջ ուշադրությունը, թանկ համարում և ինչով տարված են մեր բոլոր մտքերը, Փլպ.3:19):

Նշենք. մարդիկ և կուռքերը փոխաբերական «աստվածներ» են, ուստի Ամենակարող Եհովայի համար իմաստ էլ չկա իր ուժը չափել նրանց հետ (Ես.40:15): Նրա կարգավիճակն ու զորությունը էական են լոկ Իր նմանների՝ ս.գրային իմաստով աստվածների, «ոգիների» համար (Հով.4:24). Իր տիեզերակարգում՝ Նա կանգնած է բոլոր ոգիներից  վեր (2Տրգ.2:5; Սաղ.83:18): Աստված ոգի է, ուստի Ս.Գիրքը «աստված» բառով կոչում է Եհովային, Լոգոսին և Իր հրեշտակ բոլոր ոգիներին (Հով.4:24; Եբր.1:14; Ծնն.1:1; Սաղ.8:5; 0430 אֱלֹהִים‎‎ Էլոհիմ, աստված, աստվածներ):

Եվ զարմանալի չէ, որ Լոգոս/ոգին (մինչ երկիր գալը և հարությունից հետո, Հով.1:1, Հյտ.19:13), ներկայացված է որպես Միքայել հրեշտակապետ (հրեշտակների՝ էլոհիմների, ոգի-աստվածների պետ, Հով.4:24; Եբր.1:14; Հդ.9; Հյտ.12:7, տե՛ս 7.71 վիդեոն): Տե՛ս նաև Դատ.11:24-ը. Մի՞թե դուք չեք ժառանգի նրանց երկիրը, որ ձեր Քամոս աստվածը թույլ է տալիս (430, Էլոհիմ): Մենք էլ տեր ենք այն ամենին, ինչ մեր Աստվածն է մեզ (430, Էլոհիմ) տվել:

Սրանից պարզ է, որ Իսրայելը, բացի Եհովայից, գիտեր նաև այլ Էլոհիմ (աստվածների) մասին (հակառակ դեպքում Քամոս աստծու ամորհացիների նվերները չէին հակադրվի Իսրայելի Եհովայի նվերներին): Նաև Սաղ.97.7-ը բոլոր աստվածներին (430, Էլոհիմ) կոչ է անում խոնարհվել Եհովայի առջև (եթե դրա տակ անշունչ կուռքեր նկատի առնվեին՝ նրանք Էլոհիմ՝ հզոր ուժի աստվածներ չէին կոչվի):

ԴԸ-ը ևս հայտնում է, որ «Էլոհիմ» բառը Ս.Գրքում կիրառվում է Եհովայի և հրեշտակների առումով (տե՛ս «Գր. ըմբռնում», Աստված): Ուղղակի դրանից այն կողմ նրանք չեն խորանում, ուստի համարում են, որ Եհովան Եգիպտոսում դատաստան տեսավ ի դեմ աստվածների՝ «կուռքերի» իմաստով, այլ ոչ ոգիների (Ել.12:12): Բայց կարո՞ղ էին կուռքերը կրկնել Մովսեսի հրաշքները: (Ել. 7:11,22; 8:7): Պարզ է, որ ոչ. Եգիպտոսի բոլոր կուռքերի ետևում կանգնած էին չար ոգիները և հրաշքներ էին անում մոգերի միջոցով (1Կոր.10:20; հմմ. 2Օր.18:10-12): Ուստի, Եգիպտոսի աստվածների դատաստանի իմաստը՝ Եհովայի ուժի և զորության գերակայությունն է չար ոգիների, և ոչ թե անկենդան կուռքերի վրա (սին բաների հետ Եհովան դատ չի անում, հմմ. Ել.8:18, երբ Եգիպտոսի աստվածները սկսեցին «պարտվել» Եհովային):

Հասկանալի է, որ ընդհանրապես բոլոր ազգերի աստվածները՝ լինեն ոգիներ թե անհոգի իրեր — ոչինչ են տիեզերքի Արարիչ Եհովայի հետ համեմատած (1Տրգ..16:26), բայց նրանք ուժեղ ազդեցություն ունեն մարդկանց վրա (Եզ.13:18; 2Կոր.4:4; Հյտ.16:14): Գաղափարը, որ ոգիները ծագմամբ աստվածներ են, հաստատվում է նաև Ծնն.3.5-ում և Դան 2.11-ում: Նախ դիտարկենք Ծնն.3։5-ը. «Դուք կլինեք աստվածների նման (430, Էլոհիմ)՝ կիմանաք բարին և չարը» (ԷԹ): Թեպետ որոշ թարգմանություններ այլ կերպ են հնչում՝ «Աստծու պես կլինեք, բարին ու չարը իմացող», բայց կոնտեքստը ցույց է տալիս, որ խոսքը միայն Եհովային չէր վերաբերում, տե՛ս Ծնն.3:22:

Ծնն.3:22 Եվ Տեր Աստված ասաց. Ահա Ադամը մեզ նման մեկը դարձավ՝ բարին և չարը իմացող: Այսինքն՝ բարին և չարը իմացող աստվածները, որոնց մասին օձը խոսեց Եվայի հետ Ծնն.3:5-ում՝ այս տեքստում ևս նշված են մեզ բառով: Սա մինիմում նշանակում է, որ աստվածները շատ են, քան միայն Եհովան: Իսկ ովքե՞ր կարող էին աստվածներ լինել, երբ Երկրի վրա ապրում էին լոկ Ադամն ու Եվան: Պարզ է, որ բացի Եհովայից՝ նաև այլ ոգիներ (Լոգոսը և Աստծու այլ որդիներ), որոնք, ի տարբերություն մարմնավոր մարդկանց, գիտեն բարու և չարի իմաստը (գիտեն՝ ինչն է օգուտ և ինչը վնաս բերում Եհովայի տիեզերակարգին, այդ թվում և մարդկանց):

Այժմ նայենք Դան.2:11-ը. Թագավորը դժվար բան է խնդրում, և բացի աստվածներից, 0426 որոնք… 0426 (אֱלָהּ) — աստվածներ կամ ոգի/հրեշտակներ (Եբր. 1:14): Մեծ մասը այս տեքստը թարգմանում է հենց այսպես (Մակարիա, Կուլիկովա, Դ.Իոսիֆոն. բանն (այնքան) ծանր է, որ ոչ ոք, բացի աստվածներից, որոնց բնակավայրը մահկանացուների մեջ չէ՝ չի բացի այն արքայի առջև): Սեպտուագինտայի Nestle տողացին այստեղ տալիս է «հրեշտակ» բառը: Այսինքն, վերը քննարկվածը հաստատվում է նաև այստեղ. «աստվածներ»/«հրեշտակներ» բառերը նույնական են (նշված են մեկ բառով אל Էլ — ուժ, զորություն, աստված):

Ահա և ստացվում է, որ Եհովան բարձր է բոլոր աստվածներից, քանզի «աստված» բառով Ս.Գիրքը նկատի ունի ոգիներին (2Տրգ.2:5; Հով.4:24). Նա բարձր է և՛ երկնային ոգի-հրեշտակներից (Իրեն հավատարիմ, Եբր.1:14), և՛ դև-ոգիներից (կեղծ կրոնների կուռքերի ետևում կանգնած ոգիներից, 1Կոր.10:20; 2Կոր.4:4): Ահա այստեղից էլ առաջ է եկել բազմաստվածությունը. հեթանոսները, չճանաչելով Եհովային, իրենց համար երկնային հովանավոր են ընտրել տարբեր աստվածների՝ սատանային և նրա հրեշտակներին (գուցե նրանց համար, ի ապահովություն՝ կարևոր է քանակը, Հյտ.12:7; 16:14): Իսկ մենք, Պողոսի պես, ընտրել ենք մեկ Աստծու՝ Եհովային, և մեկ Տիրոջ՝ Նրա Քրիստոսին. լոկ նրանք կօգնեն Ադամի սերունդներին փրկվել մեղքից և մահից (1Կոր.8:5,6; 1Թես.5:9):

ԱՄՓՈՓԵՆՔ. «աստված» բառով Ս.Գրքում բազում արարածներ են կոչված (և՛ երկնքի, և՛ երկրի բնակիչներ), նաև այն ամենը՝ ինչ մեր կուռքն է դառնում (Հով.4:24; 10:24 ; Եբր.1:14; Փլպ.3:19): Թե ո՞վ է կանգնած «աստված» բառի ետևում՝ Եհովան, Լոգոսը, ոգի, մարգարե, կուռք — կարելի է իմանալ կոնտեքստի իմաստից: Քրիստոսի առումով՝ «աստված» բառը նշանակում է ոգի (նրա մինչ մարդ դառնալը և հարությունից հետո, Ես.9:6; Հով.1:1; Եբր.1:9; Հով.4:24. Եհովան չէր կարող աստվածամարդ ստեղծել, քանզի տեսակների միախառնումը հակասում է նրանց կոչման բնույթին, ինչը Նա թույլ տալ չի կարող, հմմ.Ղև.18:23; 19:19): Իսկ Քրիստոս մարդու առումով՝ «աստված» բառը նույնն է, ինչ Եհովայի մյուս մարգարեների համար. նա «աստված» է փոխաբերական իմաստով, որ տիրապետում է աստվածային շնորհների (Հով.10:34,35, Եհովային լսելու և Նրա զորությամբ հրաշքներ կատարելու ունակությամբ — Հիսուսը նման է Մովսեսին, Ել.7:1; 2Օր.18:15; Ղկ.7:16; Գրծ.3:22):

Եվ, իհարկե՝ 1Տիմ.3:16. Աստված հայտնվեց մարմնում, արդարացավ Ոգով, երևաց հրեշտակներին, քարոզվեց ազգերին, հավատով ընդունվեց աշխարհում, համբարձվեց փառքով (Սինոդ., սրանով ապացուցում են, որ Քրիստոսը Եհովա Աստվածն է): Կուզնեցովայի թարգմանությունը. Այո, անկասկած, մեր աստվածպաշտության խորհուրդը մեծ է. Նա, ում Աստված հայտնեց մարդկային մարմնում, ում Ոգին արդարացրեց, ում տեսան հրեշտակները, ում հռչակեցին ազգերին, ում հավատացին աշխարհում և ով փառքով համբարձվեց: Այսինքն՝ քրիստոնյաներին բացվեց այս գաղտնիքը. Եհովան մարմնում երևան բերեց Լոգոսին (Հով.1:1,14); ում ոգին արդարացրեց կամ արդար ճանաչեց. Հիսուսը հասավ հոգևոր կատարելության (Եբր.5:8,9), ուստի համբարձվեց փառքով (Փլպ.2:9, ի դեմս Ադամի՝ Հիսուսը չխայտառակեց իրեն և չխայտառակեց Եհովային):

 

Այժմ «Երրորդության» հավաքածուի պերսոնաժներից մեզ մնաց պարզել սուրբ ոգու իմաստը, և այդ ժամանակ՝ Եհովա Արարիչ Աստծու և նրա օգնական Լոգոս աստծու բիբլիական պատկերը կդառնա ավելի ամբողջական:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

72. ՀԻՍՈՒՍԸ ԾՆՎԱ՞Ծ Է, ԹԵ՞ ՍՏԵՂԾՎԱԾ. ՄԵ՞Ծ Է ՏԱՐԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.75 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.72

Նախ ցույց տանք Քրիստոսի ծննդյան կամ արարման վեճի էությունը. եթե Հիսուսը գտնվել է Աստծու «ծոցում» և ծնվել Նրանից (Հով.1.18), ապա, ինչպես պնդում է քրիստոնեական ավանդույթը, նա ճշմարիտ Աստված է, ուստի անհրաժեշտ է նրան երկրպագել (ինչը հաստատվում է, իբր, Հով.5:23-ով): Իսկ եթե Հիսուսը ստեղծվել է Աստծու կողմից (ինչպես ուսուցանում են Ե.վ.-ը), ուրեմն նա Աստծու արարածն է, իսկ երկրպագել Աստծու արարածին կամ «ծառայել արարածին՝ Արարչի փոխարեն», ինչպես գիտենք Աստվածաշնչից — սխալ է (Հռ.1:25, ահա ինչու Եհովայի վկաները երկրպագում են միայն Եհովային, ոչ թե Հիսուս Քրիստոսին):

Ինչո՞ւ է դժվար ըմբռնել աստվածաբանական այս տարաձայնությունը: Քանի որ, ստեղծվել է Հիսուսը, թե ծնվել՝ երկու դեպքում էլ պարզ է, որ նա երկրորդ անձն է Հորից հետո, և ոչ թե բուն Հայրը: Ի տարբերություն Եհովայի՝ Քրիստոսն ունի իր գոյության ՍԿԻԶԲԸ (մի ժամանակ նա չկար, իսկ հետո հայտնվեց): Ուստի, նա հավասար չէ Եհովային՝ ո՛չ կարգավիճակով, ո՛չ էլ կոչումով (ինքնին՝ մեկի սկզբնավորման փաստը հավերժական Արարչի մոտ — դա է ապացուցում, Ես.40:28): Ուստի, ըստ Հով.5:23-ի, մենք պետք է պատվենք նրան՝ Հոր ծրագրում ունեցած նրա դերի համաձայն, և ոչ թե երկրպագենք: Եվ սա կարելի է հասկանալ այս պարզ օրինակով.

եթե ընտանիքում որդի է ծնվում կամ արարվում (օրինակ՝ հոր «ծոցի» գեներից) — էությունը նույնն է, և բոլորին պարզ է, որ անգամ ամեն ինչով իր հորը նման այդ որդին՝ հավասար չէ իր ծնողին: Իսկ եթե ծնողը մեր ղեկավարն է, ապա մենք նրա որդուն ևս հարգանքով ենք վերաբերվում՝ սակայն չենք հավասարեցնում հոր հետ: Նույնն է և Քրիստոսի պարագան. ծնվել է նա, թե ստեղծվել Աստծու «գենից»՝ նա հավասար չէ Եհովային և, ավելին, նա Եհովան չէ (ավետարանչական քրիստոնյա բապտիստները, օրինակ, սովորեցնում են, որ Քրիստոսը Հ.ՈՒ.-ի էրայի Եհովան է): Ինչ կերպ էլ որ Քրիստոսը ի հայտ է եկել — առաջնայինը Նրա
Հայրն է, ուստի Հա՛յրը, այլ ոչ թե որդին է արժանի երկրպագության. եթե Հայրը չլիներ, չէր լինի և Քրիստոսը (Հիսուսը հավերժ է Աստծու կողքին լոկ որպես Նրա օգնական, այլ ոչ Աստված, Հով.20:17; Եբր.10:12; Մտ.20:28; Հյտ.4:11):

Եվ թեպետ, բառացի որդու և հոր օրինակը պարզ է բոլորին, սակայն, երբ խոսքը վերաբերում է Քրիստոսին՝ այդ պարզությունը, չգիտես ինչու՝ մշուշվում է:

Հիսուսին վերաբերող «ծնված, միածին, առաջնածին» բառերից, քրիստոնյաների մեծ մասը եզրակացնում է, որ Եհովան իր էության մի մասով՝ իր ծոցի միջից՝ մարդու տեսքով իջավ Երկիր՝ դառնալով Իրեն որդի, բայց միևնույն ժամանակ — Նա նաև մնաց երկնքում որպես Հիսուս Քրիստոսի Հայր (այս վերամարմնավորումը, նրանց կարծիքով, տարբերում է Աստծուց ծնված Քրիստոսին նրանցից, ովքեր ստեղծվել են Իր կողմից): Բայց իրո՞ք այդ բառերը առանձնացնում են Եհովայի որդուն Իր մնացած արարածներից: Եկեք դա պարզենք Աստվածաշնչով:

Աստվածաշնչի լույսի ներքո վերլուծելով այս բառերի իմաստը (ծնված, միածին, առաջնեկ), ըստ յուրաքանչյուրի՝ պարզենք, թե Քրիստոսի կյանքի որ ժամանակահատվածին են դրանք վերաբերում (մինչերկրային, թե՞ երկրային): Նախ հիշենք, որ Քրիստոսին վերաբերող «որդի» բառը նրան հաստատ չի հավասարեցնում Եհովային (ո՛չ նրա երկնային, ո՛չ էլ երկրային կյանքի ընթացքում), քանզի Աստվածաշունչը Աստծու որդիներ է անվանում նաև հրեշտակներին և մարդկանց, բայց դա վերջիններիս չի հավասարեցնում Եհովային (Հոբ 1:6; 2:1; 38:7; Գաղ.4:4-6; Եբր.12:6; տե՛ս 7.71 վիդեոն): Հիմա պարզենք, թե արդյո՞ք «ծնված» բառը ապացուցում է Քրիստոսի հավասարությունը Աստծուն:

Իր կյանքի ո՞ր շրջանում է Քրիստոսը ծնվել Աստծուց և սկսել ապրել որպես Եհովայի որդի: Կող.1:15-ից գիտենք, որ Հիսուսը ծնվել է դեռ երկնքում, մինչ մարդ դառնալը: Նա Աստծուց հայտնված 1-ին ոգեղեն անձնավորությունն էր (նրանով Աստված սկսեց ստեղծել այն ամենը, ինչ գոյություն ունի Իր արարչության մեջ, Հյտ.3:14; Փլպ.2:6,7): Իսկ ի՞նչ իմաստով էր Հիսուսը Աստծու ծոցում և ծնվեց Նրանից: Պարզենք, նախ իմանալով ա) Եհովայի ծոցի իմաստը. պարզ է, որ Արարչի «ծոցը» փոխաբերական արտահայտություն է, քանի որ ՈԳԻ-Արարիչը չունի վերարտադրողական գործառույթներով բառացի ծոց (ինչպես, օրինակ, Աբրահամն ուներ, ինչը նրան թույլ տվեց հարազատ որդիներ ունենալ Հագարի, Սառայի և Քետուրայի միջոցով, Ծնն.16:5):

Ի՞նչ է նշանակում «Աստծու ծոցը»: 2859 բառը («ծոց», κόλπος) ունի կուրծք, գիրկ, խոռոչ իմաստները, ինչը բառացի առումով ՈԳԻ-Եհովան չունի: Այսինքն՝ տեղեկությունն առ այն, որ Հիսուս-մարդը գտնվում էր Աստծու ոգեղեն «ծոցում», հասկացնում է մեզ, որ նա բոլոր մարդկանցից ամենամոտն է Աստծուն, և որ նրա ծագումը ոգեղեն է (Երկիր գալուց առաջ Հիսուսը ոգի էր, ոգեղեն անձ, ինչպես իր Հայրը, Հով.4:24; Փլպ.2:6,7): Սա հեշտացնում է մեզ հասկանալ, թե ինչու Հիսուսը ճշգրտորեն արտացոլեց Աստծու անձնավորությունը (նա Եհովայի «ծոցում էր», այլ ոչ թե մեղավոր Ադամի «ծոցում»: Դրա համար էլ արտացոլեց Աստծու սուրբ էությունը, և ոչ թե մեղավոր Ադամի): Պատկերավոր՝ սա ցույց է տրված նաև Հով.1:1,14,18-ում.

սկզբից Հիսուսը Խոսք էր Աստծու մոտ (Նրա ծոցում), իսկ հետո նա մարդ դարձավ: Ի՞նչ է ընթերցողին ասում Հով.1:1,14,18-ի պատկերների այս լեզուն: Մարդը կարող է սա հասկանալ բառացի խոսքի օրինակով. մարդու յուրաքանչյուր խոսք դուրս է գալիս նրա «ծոցից», նրա ներսի էությունից (բերանը խոսում է, ինչպես գիտենք, սրտի լիությունից, Ղկ.6:45): Մենք արտաշնչում ենք մեր խոսքերը մեր շուրթերից, և մեր խոսքերը, ասես, «ծնվում» են ի լույս, իմաստ ստանում և արտացոլում մեզ ու մեր ոգին (ինչ մտքեր ունի մարդը իր հոգում, ինքն էլ այն է, Առ.23:7): Նման սկզբունքով էլ՝ Եհովայի ոգեղեն «սրտի» լիությունից — խոսում են նաև Նրա հոգևոր «շուրթերը».

մարդուն ուղղված Եհովայի բոլոր խոսքերը բխում են Նրա հոգևոր «սրտից»՝ էությունից կամ «ծոցից»՝ արտացոլելով Նրա ոգին: Այժմ սա վերագրենք Խոսք-Հիսուսին. սկզբում Հիսուսը (մինչև մարդ դառնալը) Եհովայի Խոսքն էր կամ ոգին, որ դուրս եկավ Նրանից (ինչպես որ մեր բառերն են թաքնված մեր «ծոցում», մինչ դուրս գալն ու իմաստ ստանալը, հմմ. Հով.6:63): Ավելի պարզ՝ Հիսուսը հենց ամենասկզբից մաս էր կազմում Արարչի ծրագրի: Եվ Աստված կյանքի կոչեց այդ ծրագիրը՝ նախ կյանք տալով Իր առաջնեկին՝ 1-ին ոգուն, որը հետագայում դարձավ մարդ Քրիստոսը՝ ճիշտ արտացոլելով իր Ծնողի կերպարը/էությունը /ոգին (ինչը նույն բանն է):

Նման նկարագրերը մեզ հասկանալի են դարձնում, թե ինչպես է հայտնվել (սկսել գոյություն ունենալ) Արարչի առաջնեկը՝ ըստ Նրա խոսքի. և Նա ասաց, և այդպես եղավ (Աստծու ամեն մի խոսքը սկիզբ էր դնում կեցության մի ձևի, իսկ Նրա 1-ին խոսքը՝ դարձավ 1-ին ոգին, ով ավելի ուշ Երկիր եկավ մարդու տեսքով, Փլպ.2:6,7): Նա ակտուալ էր Աստծու ծրագրի մնացած ողջ մասի համար, ինչ գոյություն էր ունենալու (Ծնն.1գլ., Հով.1:1,14,18): Այսպիսով, Հիսուս-մարդու երկնքից գալը նկարագրվում է մարդկային հասկացությունների միջոցով (Աստծուց փոխաբերական «ծննդով», բառացի Նա չի ծնում), որպեսզի մենք ըմբռնենք Քրիստոսի եզակիությունը (նա չժառանգեց Ադամի մեղքը) և նրա առանձնահատուկ մտերմությունը Աստծու հետ (մինչ մարդ լինելը՝ նա ապրում էր երկնքում Աստծու ոգուց ելած Խոսքի ձևով, որպես հրեշտակ, Եբր.1:14, տե՛ս 7.71 վիդեոն):

Եվ երբ մարդկության պատմության մեջ սպասված ժամանակը եկավ, Աստված նրան հրաշքով տեղափոխեց Մարիամի արգանդ (Գաղ. 4:4), հետևաբար, Հիսուսը Եհովայի որդին է, այլ ոչ թե Ադամի սերունդը: Իսկ թե ինչպես է իրականում հայտնվել ոգի-առաջնեկը (Եհովայի ծրագրի Խոսքը, ով հետագայում դարձավ Քրիստոս)՝ Աստված չի բացատրել մարդկանց (մարմնավոր մտքի պատճառով՝ մարդիկ չեն կարող հասկանալ ոգիների առաջացման մեխանիզմը, Կող.2:18): Այժմ՝ գլխավոր հարցը. Հոր հոգևոր «ծոցում» գտնվելը՝ հավասարեցնո՞ւմ է Քրիստոսին Հոր հետ: Պարզ է, որ ոչ. ինչպես մարդկանց բառացի որդիների՝ իրենց հայրերի բառացի ծոցում գտնվելը՝ չի հավասարեցնում նրանց իրենց հայրերին:

Այժմ բ). պարզենք՝ մե՞ծ է տարբերությունը Աստվածաշնչի տեսակետից՝«ծնված» և «ստեղծված» բառերի միջև: Դա անենք՝ 1Հով.5:1, Հակ.1:18 և Կող.1:15 օրինակների վրա՝ օգտագործելով Սթրոնգի համարակալումը.
1) 1Հով.5:1. Ամեն ոք, ով հավատում է, որ Հիսուսն է Քրիստոսը, Աստծուց է ծնված 1080, և ամեն ոք, ով սիրում է ծնողին, սիրում է նաև նրանից ծնվածին 1080: Այստեղ, ինչպես տեսնում ենք, «ծնված» բառը 1080 (γεννάω) վերաբերում է քրիստոնյաներին, ոչ միայն Հիսուսին: Դա նշանակում է ծնել, ստեղծել, առաջացնել: Այսինքն՝ Ս.Գրքի տեսակետից՝ «ծնել» և «արարել» բառերը նույնական են. Քրիստոսը ծնվել է = ստեղծվել (ամեն ոք, ով հավատում է… Աստծուց է ստեղծված, և ամեն ոք, ով սիրում է Ստեղծողին, սիրում է նաև նրա ստեղծածին):

Եվ երկրորդ՝ քրիստոնյաներին վերաբերող «Աստծուց ծնված» խոսքը՝ նրանց չի հավասարեցնում Եհովային. սա պարզ է բոլորին: Ուստի, Քրիստոսի մասին ասված «ծնված» բառը՝ նրան ևս չի հավասարեցնում Աստծուն: Գնանք առաջ.

2) Հակ.1:18. Նրա կամքն է, որ մեզ ծնի (616, ἀποκυέω ծնել, առաջացնել) ճշմարտության խոսքով, որպեսզի մենք առաջին պտուղները լինենք նրա արարածների մեջ (2938, κτίσμα արարած, ստեղծված): Ուշադրություն դարձրեք, որ այստեղ ևս «Աստծուց ծնված» և «Նրանից արարված» հասկացությունները նույնական են (այստեղ ասվում է, որ քրիստոնյաները ծնված են Աստծուց և միաժամանակ Նրա արարածներն են): Նույնը ասվում է Հիսուսի մասին. նա և՛ Աստծուց ծնված է, և՛ միաժամանակ՝ Նրա արարածը (Կող.1:15; Հյտ.3:14):

Հիմա նայենք 3) Կող.1:15-ը [Հիսուսը] անտեսանելի Աստծու պատկերն է՝ բոլոր ստեղծվածների 2937 մեջ անդրանիկը: Ի՞նչ ենք տեսնում: 1) «ստեղծված» 2937 κτίσις բառը նշանակում է՝ 1.ստեղծված, արարված, կառուցված; 2.արարչություն, արարած: Ուրեմն, կարելի է և այլ կերպ թարգմանել, օրինակ՝ Հիսուսը ծնվել է Աստծու ցանկացած կառույցից առաջ (տիեզերքից առաջ): Եվ 2). եթե ասվի, օրինակ, որ ինչ-որ մեկը հորից ծնվել է ուրիշներից առաջ, ապա պարզ է, որ նա ծնվել է հորից ծնված մյուսներից առաջ: Առավել ևս, որ «ծնված» և «ստեղծված» բառերը նույնական են, և Աստծո կողմից Քրիստոսի ծնունդը, ինչպես արդեն պարզեցինք, տեղի չի ունեցել բառացի իմաստով (Ոգի-Աստված չի ծնում այնպես, ինչպես ծննդի մասին գիտեն մարդիկ):

Իսկ այժմ՝ հարց. հիմա ինչո՞վ է առավել Աստծուց ծնվածը՝ ստեղծվածից: Ոչնչով. Աստծուց ծնվածը և Աստծուց ստեղծվածը — նույնն են. դրանք նրանք են, ովքեր հայտնվեցին Եհովայի շնորհիվ, ովքեր սիրում են Նրան և ամեն ինչում հավատարիմ են՝ արտացոլելով Նրա էությունը (Հակ.1:18; 1Հով.5:1) Այսպիսով, Աստծու արարածները նրանք են, ովքեր փոխաբերական իմաստով «ծնվել են» Նրանից՝ շնորհիվ Նրա խոսքի: Աստծուց «ծնվելու» փոխաբերական այս նույն պրոցեսը նկարագրվում է Աստծու հոգևոր «սերմից» քրիստոնյաների «ծնունդով», և այդ «մանկածին սերմը» Աստծու հոգևոր «ծոցից»՝ ​​Նրա խոսքն է (1Պետ.1:23; Եբր.4.12): Իսկ եթե հիշենք, որ Խոսքը՝ դա Եհովայի 1-ին ոգին է, ով դարձավ Քրիստոս, ապա կարելի է Խոսքի դերում Քրիստոսին տեսնել մեկ այլ դիտակետից ևս.

Բոլոր քրիստոնյաները, ովքեր նախ ծնվել են որպես մեղավոր Ադամի մարմնավոր հետնորդներ, Քրիստոսի շնորհիվ ստանում են երկրորդ՝ հոգևոր ծնունդը. ինչպես արդեն գիտենք, Աստծու Խոսքը (Հով.1:1,14,18)՝ որպես 1-ին ոգի (հրեշտակ) ելավ Արարչի «ծոցից» ​​(Ղկ.6:45) և սկսեց օգնել Եհովային՝ ստեղծելու այն ամենը, ինչ ստեղծվել է երկնքում և Երկրի վրա: Ավելին, Հիսուսը օգնում էր Հորը իրականացնել Իր ծրագիրը՝ և՛ մինչ մարդ դառնալը, և՛ Երկրի վրա իր կյանքի ընթացքում, և՛ օգնում է Հորը հարությունից հետո երկնքում՝ իրագործել Իր ծրագիրը Երկրի և մարդկանց առնչությամբ (Կող.1:15,16; Եբր.1:2; Հյտ.19:13-21):

Այսպիսով, Աստվածաշունչը ցույց է տալիս, որ Աստծուց «ծնված» և «ստեղծված» բառերը նույն բանն են նշանակում, այսինքն՝ լինելիության (գոյության) սկիզբը նրա, ում մասին ասվում է, որ նա «ծնված» է Աստծուց /ստեղծված/ արարված է (1Հով.5:1; Հակ.1:18; բառացի իմաստով Աստված չի ծնում): «Ծնված» կամ «ստեղծված»՝ նշանակում է, որ ո՛չ մեկը, ո՛չ մյուսը հավասար չեն Եհովային, և Եհովան չեն: Բոլորն, ովքեր Աստվածաշնչում կոչվում են Եհովայի զավակներ (հրեշտակները և մարդիկ, այդ թվում՝ Հիսուս Քրիստոսը)՝ առանձին անձեր են և արտացոլում են Հոր էությունը: Բայց ողջ հավիտենության մեջ Հայրը նրանցից միշտ մեծ և իմաստուն կլինի: Ուստի, նրանք երբեք հավասար չեն լինի Աստծուն՝ ո՛չ կարգավիճակով, ո՛չ էլ կոչումով:

Այժմ նայենք Քրիստոսին վերաբերող «անդրանիկ» բառը և պարզենք՝ ապացուցո՞ւմ է այն, որ Քրիստոսը հավասար է Եհովային: Նախ պարզենք, թե երբ է Քրիստոսի մասին ասվում, որ նա անդրանիկն է: Ըստ Եբր.1։6-ի՝ Եհովան մարդկանց աշխարհ բերեց Իր ոգի-առաջնեկին (Միքայել հրեշտակապետին, տես 7.71 վիդեոն)՝ Իր Քրիստոսի առաքելությամբ: Բայց որպես մարդ նա ևս առաջնեկ կոչվեց (քրիստոնյաների մեջ նա է առաջնեկը, Հռ.8:29): Այսինքն՝ Հիսուսը անդրանիկ է և՛ որպես ոգի, և՛ որպես մարդ: Իսկ հավասարեցնո՞ւմ է, արդյոք, այդ առաջնեկությունը (ոգիների և մարդկանց մեջ) Քրիստոսին Եհովայի հետ: Պարզաբանենք.

Նայենք Եբր.1:6-ը. երբ անդրանիկին 4416 աշխարհ է մտցնում… Այստեղ «անդրանիկ» բառը նույնն է, ինչ Եբր.12:23-ում «առաջնեկ» բառը, որտեղ խոսքը առաջնեկների եկեղեցու մասին է: [[դուք մոտեցել եք] առաջնեկների 4416 հանդիսավոր ժողովին: 4416 բառը (πρωτότοκος) նշանակում է. անդրանիկ, առաջնեկ (ՀԿ-ում դա նույնական է 01060 բառին, ուր խոսքը գնում է Քանանի առաջնեկի մասին է, Ծնն.10:15): Ուստի, Եբր.12։23-ը կարելի է և այսպես թարգմանել. անդրանիկների հանդիսավոր ժողովին… Հարց. 144000 քրիստոնյաների անդրանիկությունը հավասարեցնո՞ւմ է նրանց Եհովային:

Իհարկե՝ ոչ: Ուստի, Հիսուսին վերաբերող «անդրանիկ» բառը ևս նրան չի հավասարեցնում Եհովային և չի տալիս հատուկ կարգավիճակ, բացի Եհովայի առաջնեկի կարգավիճակից, ինչը նշանակում է.

1) Նա 1-ին ոգին է (ծնվել/ստեղծվել է Եհովայից՝ նախքան մնացած ոգիները Հյտ.3:14; Կող.1:15): Որպես առաջնեկ՝ նա Աստծու ամրոցն է և Նրա զորության սկիզբը, Նրա հենարանն ու օգնականը (Հոր «աջ ձեռքը», հմմ. Ծնն.49:3; 2Օր.21:17; Եբր.10:12):

2) Նա նաև Աստծու գլխավոր օգնականն է մարդկանց մեջ. նա է առաջինը մարդկանցից, ով կատարելության հասավ (ի տարբերություն Ադամի, նա ամեն ինչում հնազանդ էր Հորը և ամբողջ պատկերով արտացոլեց Հոր էությունը, Եբր.5:8,9); ով հաղթեց Սատանայի աշխարհին և հարություն առավ առ երկինք (Հյտ.3:21; 1Կոր.15:20):

Բացի այդ, Հռ.8:29-ը հայտնում է, որ Հիսուսը անդրանիկ է շատ եղբայրների մեջ: Իսկ եթե նա ԱՌԱՋնեկ է Հոր մոտ, ուրեմն կան նաև հաջորդներ, որոնք ծնված են Հորից այդ առաջնեկից հետո, և դրանք 144000 առաջնեկներն են՝ որոնք հետք առ հետք գնում են Քրիստոսի ետևից (Հյտ.14:1-5): Ուստի, «անդրանիկ» բառը չի հավասարեցնում Հիսուսին Եհովայի հետ: Ինչո՞ւ: Թեկուզ և այն պատճառով, որ Քրիստոսի հետ միասին անդրանիկ են կոչվում նաև144000 առաջնեկները, բայց չէ՞ որ նրանք հավասար չեն Եհովային: Ուրեմն և Հիսուսի անդրանիկությունը չի հավասարեցնում նրան Եհովային:

Հիմա նայենք Հիսուսին վերաբերող 3-րդ բառը՝ «միածին», և պարզենք՝ դա Հիսուս Քրիստոսին հավասարեցնու՞մ է Եհովային:

«Միածին» բառը, կարելի է ասել, հիմնական փաստարկը կամ «ծանր հրետանին» է նրանց համար, ովքեր ապացուցում են Քրիստոսի հավասարությունը Եհովայի հետ, Հիսուսին դարձնում Աստվածամարդ և համարում հավերժական ճշմարիտ Աստված, ով Երկիր եկավ մարմնով՝ Իր իսկ ծոցից: Պարզաբանենք այս բառի իմաստը, բայց նախ ցույց տանք Հով.8:25-ը՝ տարբեր թարգմանություններով.

այն ևս, ինչպես Կող.1:15-ը, շատ է սիրված Քրիստոսի և Արարչի հավասարության ուսմունքի պաշտպանների կողմից. դրանով նրանք ցույց են տալիս, որ Հիսուսը Եհովան է, ով կար սկզբից. չէ՞ որ Հ.Կ.-ում միայն Եհովան է Իր մասին այդպես ասում (Ել.3:14): Հով.8:25 քահանա Լուտկովսկի. Նրանք հարցրին նրան. Դու ո՞վ ես: Հիսուսը նրանց ասաց. միթե՞ այդ մասին չէ, որ անընդհատ ասում եմ ձեզ: Զաոկսկի. Ուրեմն դու ո՞վ ես — հարցրին նրանք: «Այդ մասին էլ հենց սկզբից խոսում եմ ձեզ հետ», — պատասխանեց Հիսուսը: Ինչպես տեսնում եք, Հով.8.25-ի այլ թարգմանություններում «Сущий»-«Մշտագո» բառը չկա: Ուրեմն, Քրիստոսի և Եհովայի համարժեքությունը սոսկ ըստ Հով.8:25-ի ռուս Սինոդալ թարգմանության՝ հնարավոր չէ ապացուցել:

Այժմ պարզենք, թե միածին» բառը ինչ է բացահայտում Քրիստոսի էության իմաստի մասին: Այս բառը ևս միայն Քրիստոսի համար չէ, որ կիրառվում է (Հով.1:14,18; 3:16,18; 1Հով.4:9), այլ նաև մարդկանց (օրինակ, Իսահակը՝ Աբրահամի որդին և այրու մահացած որդին ևս կոչված են միածին. նրանց առումով օգտագործված է նույն բառը 3439, μονογενής, Ղկ.7:12; Եբր.11:17): Ըստ Ստրոնգի, դրա իմաստն է՝ միակ (եզակի՝ իր ծննդով), միածին (մեկի հետ ծննդով կապված), Վինոկուրովայի տողացին նույն իմաստն է տալիս «միածին» բառին (ինչ-որ մեկի հետ ծննդով կապված): Ո՞ր իմաստն է վերաբերում Քրիստոսին:

Օրինակ՝ այրու որդին միակն էր իր ամուսնուց (նրանք ուրիշ երեխա չունեին), և իր ծննդով, իհարկե, նա կապված էր իր հոր հետ (Ադամի սերնդից): Իսահակը միակը չէր Աբրահամի համար (բացի նրանից կար Իսմայելը Հագարից, Ծնն.17:19,20), բայց նա միակն էր իր ծննդյան եզակիությամբ. նա ծնվել էր Աստծու հրաշքով, քանի որ Աբրահամն ու Սառան այլևս չէին կարող երեխաներ ունենալ տարիքի պատճառով (Ծնն.17:17; Հռ.4:19): Հետևաբար, միայն Իսահակը դարձավ եզակի զավակ Աբրահամի համար. նա մեղավոր Ադամի սերնդից էր, բայց նաև Աստծու սուրբ ոգու հրաշքից: Նրան էլ ընտրեց Եհովան՝ Իր Քրիստոսին նրա սերնդից բերելու համար (Ծնն.17:19; Հռ.9:9; Գաղ.3:16):

Իսկ ի՞նչ իմաստով է Քրիստոսը միածին: «Միածին որդի» նա կոչվում էր դեռ այն ժամանակ, երբ ոգի էր երկնքում (մինչ մարդ դառնալը, 1Հով.4:9; Փլպ.2:6,7): Բայց նա Ոգի/Աստծու՝ թվով միակ որդին չէր Աստծուց սերված (մյուս ոգիները ևս Աստվածաշնչում կոչվում են Աստծու որդիներ, Հով.4:24; Եբր.1:14; Հոբ 1:6; 2:1; 38:7): Գուցե նա միակն էր, ով եղել էր Եհովայի «ծոցո՞ւմ» (Հով.1:18): Նույնպես՝ ոչ: Ինչո՞ւ: Ինչպես վերը նշեցինք. ա) Արարիչը չունի բառացի որդեծնության ծոց՝ ունակ Իր նմաններին ծնելու: Իսկ Աստծու հոգևոր «ծոցը» սկիզբ է տվել առհասարակ ամեն ինչի, ինչ գոյություն ունի Եհովայի արարչությունում, այլ ոչ միայն 1-ին ոգուն, ով հետագայում դարձավ Հիսուս Քրիստոս.

Եհովայի արարչությունում գոյություն ունեցող և ապրող բացարձակապես ողջ բազմազանությունը սկիզբ է առել (հայտնվել) Աստծու «ծոցից» (սրտից, էությունից, Ղկ.6:45)​​ բխող յուրաքանչյուր խոսքից՝ իրենց արարման տարբեր փուլերում (Նա ասաց, և այդպես եղավ, հմմ.Ծնն.1:3,9,11,24; Հով.1:1,18):
բ) Իսկ Եհովայի «ծոցից»՝ ​​Հիսուս մարդու ելքի տեղեկությունները օգնում են սոսկ հասկանալ, որ նա ամենամոտիկ մարդն է Իրեն և չի ծնվել մեղավոր Ադամի սերմից (մնացած բոլոր մարդիկ սերում են մեղավոր Ադամի «ծոցից», իսկ Հիսուսը՝ Աստծուց. նա 1-ին ոգին էր, որ մարդ դարձավ, Փլպ.2:6,7): Սակայն դա չի հավասարեցնում նրան Եհովային, այլ լոկ առանձնացնում է Ադամի մեղավոր հետնորդներից (1Պետ.2:22; Հռ.5:12,18,19):

Հետևաբար, Հիսուսը Աստվածամարդ չէ (Եհովան չէ՝ Իր «ծոցի» ​​ինչ-որ մասով երկիր իջած, և ոչ էլ նյութականացված հրեշտակ է, հմմ.Ծնն.6:4), այլ մարդ է՝ հավասար Աստծու ստեղծած Ադամին՝ նախքան նրա մեղք գործելը (կոպիտ ասած, Աստված հրաշքով Մարիամի արգանդ տեղադրեց մարդկային եզակի մի էմբրիոն՝ ստեղծված «Խոսքից» — 1-ին ոգուց: Մնացածը կատարվեց ըստ սովորականի): Հենց այդ պատճառով էլ Քրիստոսի փրկագինը համարժեք է Ադամի կյանքին: Իսկ եթե Հիսուսը Աստվածամարդ է, ապա փրկանքը համարժեք չէր լինի, քանզի Ադամը Աստվածամարդ չէր (1Կոր.15:45,47): Օրինակ. եթե կատվի փրկության համար մարդը վճարի իր կյանքով, ապա դա անհավասար փրկագին կլինի (կենդանու և մարդու տեսակները համարժեք չեն):

Բացի այդ, Ադամի կյանքը մինչ մեղք գործելը՝ հավասար չէր Աստվածամարդու կյանքի, ուստի և Քրիստոսի փրկանքի իմաստը (եթե նա Աստվածամարդ է)՝ կորչում է (և սա ևս մի «գայթաքար» է Հիսուսի Աստվածամարդ լինելու ուսմունքում): Ուրեմն ո՞րն է Քրիստոսի՝ որպես Եհովայի միածնի՝ եզակիությունը: Այն է, ինչով եզակի է նաև Իսահակը՝ Աբրահամի միածին որդին. և՛ նրա, և՛ Հիսուսի առումով կիրառված է «իր ծննդով եզակի» իմաստը: Իսահակը եզակի է մարդկանց մեջ, քանզի ա) ծնվել է Աստծու հրաշքի միջոցով, երբ Աբրահամն ու Սառան այլևս չէին կարող երեխա ունենալ (Ծնն.17:17; Հռ.4:19):
Բ) Միայն Իսահակն էր Աբրահամի որդիներից, որ դարձավ խոստման որդի. Քրիստոսը եկավ նրա տոհմից (Ծնն.17:19; Հռ.9:9; Գաղ.3:16):

Նմանապես, «իր ծննդով եզակի» է նաև Հիսուս Քրիստոսը. Հիսուսը «իր ծննդով եզակի» է և՛ ոգիների, և՛ մարդկանց մեջ («ծնունդը» — դա նույն բնույթի բանական արարածների որոշակի մի ձև է. կա ոգիների ծնունդ և մարդկանց ծնունդ): Նախ ցույց տանք Հիսուսի եզակիությունը Աստծու ոգիների ծննդի մեջ, որոնք ևս, ինչպես Քրիստոսը, որդիներ են կոչվում (Հոբ 38:7):

1) նա միակ և 1-ին ոգին է, որին Աստված անձամբ ստեղծեց՝ առանց որևէ մեկի օգնության (Հյտ.3:14):
2) Նա միակն է ոգիների մեջ, ով օգնեց Եհովային ստեղծել մնացած ամեն բան՝ ներառյալ երկրային աշխարհակարգը (Կող.1:15,16; Եբր.1:2);
3) Նա միակն է ոգիներից, ով իր բարի կամքով համաձայնեց «ցածրանալ» և մարդ դառնալ (Փլպ.2:5-7):
4) Նա միակն է ոգիներից, որին Աստված կնոջ արգանդ փոխադրեց; ով մարդ ծնվեց՝ բառացի իմաստով և մեղքից ու մահից փրկագնեց Ադամի սերունդներին («Ադամի ծոցից» ​​ելածներին): Դրա համար ոգիների մեջ նրա կարգավիճակը ամենաբարձրն է, բայց հավասար չէ Եհովայի կարգավիճակին (1Պետ.3:22; Եբր.1:4; 10:12):

Այժմ նայենք նրա եզակիությունը մարդկանց մեջ.

1) նա միակն է մարդկանցից, ով մինչև մարդ ծնվելը Խոսք-ոգի էր Աստծու մոտ երկնքում (Հով.1:1,14);
2) նա միակն է, ով ամենամերձն էր Եհովային և իմացավ Նրա էությունն իր ողջ լրիվությամբ, ուստի կարողացավ արտացոլել Աստծու կերպարը՝ ցույց տալով, թե ինչ է Աստծուց ստեղծված կատարյալ մարդը՝ ըստ Իր պատկերի և նմանության (Ծնն.1:26; Հով.1:18);
3) նա միակ մարդն է, ով ծնվեց հրաշքի օգնությամբ և մեղք չժառանգեց Ադամից, ուստի կարող էր հավիտյան ապրել (նրանում բացակայում էր մեղքի ու մահվան խայթոցը, 1Կոր.15:56; 1 Հով.3:5);
4) նա միակն է, ում անձամբ Եհովան երկնքից կոչեց իր սիրելի որդի (Մտ.3:17):

Մնացած ամեն ինչով՝ Հիսուսը նման է մնացած մարդկանց, իսկ որպես ոգի՝ մնացած ոգիներին:

Այսպիսով, ըստ 3) հարցի — Քրիստոսին վերաբերող «միածին» բառը, ինչպես նաև «ծնված և անդրանիկ» բառերը, չեն նշանակում Հիսուսի հավասարությունը Եհովայի հետ: ՉԵՆ նշանակում «մեկ՝ Եհովայի հետ» (նրանք նույն անձը չեն). ՉԵՆ նշանակում «միակածին» (միակ, ով ծնվել է Աստծուց, ինչպես որ Քրիստոսի և Եհովայի համարժեքության որոշ պաշտպաններ ներկայացնում են «միածին» բառը), քանի որ. Ա) բառացի իմաստով՝ Եհովան չի ծնում; Բ) Աստվածաշունչը Աստծուց ծնված է կոչում նաև քրիստոնյաներին (1Հով.5:1); Գ) 3439, μονογενής բառը ունի ընդամենը 2 նշանակություն (եզակի` իր ծննդով և ինչ-որ մեկի հետ ծննդով կապված):

Եվ ուրեմն. Հիսուսը Եհովայի հետ՝ նույն անձը չէ (ինչպես սովորեցնում են բապտիստները); նա նաև Եհովան չէ՝ Իր ծոցից մարմնով եկած՝ միաժամանակ Իր համար հանդիսանալով որդի և Հայր (ինչպես Երրորդության անմեկնելի խորհուրդն են մատուցում): Նաև՝ Հիսուսը Աստվածամարդ չէ, այլ կատարյալ մարդ, ինչպես Ադամը մինչ մեղք գործելը (ուստիև փրկագինը համարժեք է): Ուրեմն և՝ նաև Մարիամը Աստվածածին չէ: Ամրագրենք թեմայի հիմնական մտքերը սխեմայով.

Իսկ ի՞նչ ասել Հով.1:1-ի 2-րդ մասի վերաբերյալ, որտեղ Քրիստոսի մասին ասվում է, որ Խոսքը Աստված էր: Դա կիմանանք հաջորդ անգամ:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

26/բ ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՔՆԱԾ ԿՈՒՅՍԵՐԸ «ՀԱՅՏՆՈՒԹՅՈՒՆ» ԳՐՔՈՒՄ

Текст на армянском языке к  видео  1.89 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.26/բ

«Հավատ կգտնի՞ Հիսուսը, երբ գա» հոլովակի թողարկումից հետո, ստացանք որոշ հարցեր՝ 10 կույսերի մարգարեական առակի վերաբերյալ։ Կարելի էր իհարկե ասել, որ այս առակը մարգարեական չէ, այլ նախազգուշական, ինչպես դա արել է Դիտարան Ընկերությունը (ԴԸ), չցանկանալով ընդունել, որ բոլոր կույսերը քնելու են, ուստիև՝ քնելու են նաև Կառավարիչ Մարմնի կույսերը (ԿՄ): Բայց քանի որ Քրիստոսի կույսերի նիրհը, բացի առակից, նախագուշակված է նաև Հայտնությունում, սխալ կլիներ անտեսել նրանց հոգևոր ողբալի վիճակի իրատեսումը՝ Հիսուսի 2-րդ գալստից առաջ։ Իսկ քանի որ և՛ կույսերի առակը, և՛ Հայտնությունը նկարագրում են դեպքերը Քրիստոսի 2-րդ գալստի նախաշեմին, պարզ է, որ դրանք ներդաշնորեն կապակցված են իրար։

Այս առումով մի շարք հարցեր են ծագում, օրինակ՝
1) ինչպես են Հյտ. 11-րդ գլխի դրվագները, որոնք կատարվում են հարսի ետևից Քրիստոսի վերադարձի շեմին՝ կապակցվում 10 կույսերի առակի հետ, ուր նկարագրվում է նույն իրավիճակը՝ հարսի ետևից Հիսուսի գալուց առաջ:
2) Եթե կույսերի առակում ասվում է, որ 10 քնած կույսերից հինգը կզարթնեն և Քրիստոսի հետ կմտնեն խնջույքի սրահ, ապա ինչո՞ւ Հյտ. 11-րդ գլուխը ցույց չի տալիս, որ 5 կույսերը կուղղեն իրենց ճրագները և կգնան երկինք։
3) Ո՞ւր է կույսերին զարթեցնող աղաղակը Հյտ.11գլխում:
4) Ինչո՞ւ կույսերի առակում այդ զարթեցնողը, ով ավելի զգոն էր կույսերից, Քրիստոսի հետ չի մտնում խնջույքի սրահ, այլ կադրից ասես թե դուրս է մնում։ Ում հետաքրքիր է այս թեման՝ այս դասը ձեզ համար է:

Միանգամից ասենք, որ այս առակի վերլուծությունը կարող է կիրառելի լինել ցանկացած դավանանքի քրիստոնյաների համար։ Ամեն ոք, ով Աստծու ճշմարիտ ժողովը համարում է քրիստոնեական այն եկեղեցին, ուր ինքն իր հայեցողությամբ ընտրել է հաճախել (իսկ այսօր դրանց ընտրությունը շատ է), ապա Արմագեդոնից առաջ կույսերի մարգարեության կատարման նշաններին սպասեք հենց ձեր քրիստոնեական համայնքում (2Տիմ.4:3,4): Իսկ մենք ցույց կտանք դրա կատարումը Եհովայի վկաների ժողովում (Ե.վ.), որոնց համարում ենք Արարչի ճշմարիտ երկրպագուներ։

Այսպիսով, իրար կապակցենք կույսերի մասին առակը և Հյտ.11-րդ գլխի իրադարձությունները, որտեղ ցույց է տրվում Քրիստոսի կույսերի նիրհը՝ նրա վերադարձից անմիջապես առաջ: Որպեսզի պատասխանենք վերը նշված հարցերին, մեզ պետք կլինեն առակի հիմնական խորհրդանիշների իմաստները, ինչպես նաև որոշ ներածական տվյալներ, որոնք արդեն մեզ հայտնի են 7.27 և 7.28 վիդիոներից: Հիշենք դրանք. մենք արդեն գիտենք, օրինակ, որ 7-րդ վերջին փողի ժամանակ Հիսուսը կգա իր հարսնացուի կամ 144000 հոգևոր առաջնեկների ետևից, ովքեր Սատանայի այս համակարգում մեղքին առաջին հաղթողներն են, որպեսզի նրանց իր հետ երկինք տանի, որպես իր իշխանակիցների և Եհովայի քահանաների (1Թես.4։16,17; 1Կոր.15։52; Հյտ.11։12-15; 14։1-5; 20։6)։

Քանի որ Քրիստոսի վերադարձի պահին 144000-ից ոչ բոլորը կենդանի կլինեն (չէ որ144000-ի կանչը սկսվել է մ.թ.1-ին դարից), պարզ է, որ 10 կույսերի առակը նկարագրում է Քրիստոսի հոգևոր հարսնացուի լոկ մնացորդին (նրանց, ովքեր ապրելիս կլինեն 7-րդ փողից առաջ): Նաև Մտ.25:1-ից պարզ է, որ առակի իմաստը վերաբերում է միայն Քրիստոսի վերադարձի ժամանակին: Երբ Հիսուսը ճանապարհ ելնի հարսնացուի ետևից, ահա ԱՅԴ ժամանակ կպարզվի, որ իրեն սպասող հարսի մնացորդը առակի տասը կույսերն են։ Իսկ Մտ.25։13-ից (արթուն եղեք…) պարզ է, որ կույսերի համար կարևոր է ոչ միայն արթուն մնալ՝ սպասելով Քրիստոսին, այլև ճրագները սարքին պահել, քանզի, եթե դրանք հանգչեն՝ Քրիստոսը չի նկատի նրանց և կանցնի կողքով:

Հետևաբար, արթուն մնալը ոչ միայն կատարվող իրադարձություններին հետևելու պահանջ է, ականջը սուր և աչքը խավարի վրա զգոն պահելու պահանջ՝ Քրիստոսի քայլերը զանազանելու համար, այլ նաև պահանջ է ճրագները պատրաստ պահելու: Հիսուսը կնշմարի իր հարսնացուին և կորոշի, որ նա սպասում է իրեն, նույնիսկ եթե նա մի փոքր նիրհի է տրվել: Իսկ որտեղ լույս չնշմարվի, փեսան հարսին փնտրելու պարագա չի ունենա. չկա լույս՝ չկա հարս, որը սպասում է Փեսային (հմմ. Ղկ.12.35, որտեղ ասվում է՝ ձեր մեջքները գոտեպնդված լինեն, և ձեր ճրագները՝ վառ):

Այսպիսով, հիշելով, որ կույսերի առակը վերաբերում է միայն Քրիստոսի հարսի մնացորդին; որ այն ակտուալ է լոկ Քրիստոսի վերադարձի ժամանակի համար, և որ վառվող ճրագը հարսի չմարող սպասման նշանն է — դիտարկենք Աստծու Արքայության իմաստը՝ ելնելով առակից, կույսերից, նրանց ճրագներից, կեսգիշերից, կույսերի քնից, յուղից, աղաղակից և նրանց զարթնումից: Այս ամենը պատասխան կլինի թեմայի չորս հարցերին։ Հիսուսը Աստծու Արքայության իմաստը մեկնում էր տարբեր օրինակներով, ներառյալ՝ կույսերի առակը (Ղկ.19.11,12):

Ինչո՞ւ Հիսուսը Եհովայի Թագավորությունը համեմատեց 10 կույսերի հետ։ Որովհետև իր վերադարձից առաջ Երկրի վրա Աստծու Արքայությունը ներկայացնող Եհովայի ժողովուրդը նման կլինի քնած կույսերի միջավայրի, և դժվար կլինի որոշել, թե ով է նրանց մեջ ողջախոհը (քնած նրանք ոչնչով չեն տարբերվում իրարից)։ Ի՞նչ են նշանակում ճրագներով կույսերը։ 1-ին դարից սկսած՝ ճրագներով կույսերը Եհովայի օծյալներն են, և նրանց վրա, որպես ժողովի ուսուցիչների, պարտականություն է դրված իրենց հոգևոր «ճրագը» ճշտորեն պահել՝ Աստծու ճշմարիտ լույսին համապատասխան, որպեսզի Եհովայի և Նրա ծրագրերի մասին ճիշտ գիտելիքները ըստ այդմ «լուսարձակեն» (Մտ.5.14-16):

Յուրաքանչյուր օծյալ, իր երկրային կյանքի ընթացքում «ճառագում է» Եհովայի ճշմարտության որոշ երեսակով (2Պետ.1։20,21; 1Հով.2։20,27; Հյտ.14։1-5; 20։4,6): Քրիստոսի կույսերը «լուսարձակելու են» նաև, երբ Քրիստոսի գալը մոտ լինի, դռան շեմին։ Ժամանակի այդ հատվածում կատարվելու է Մտ.24։14-ի համաշխարհային քարոզչության մարգարեությունը, և այն կազմակերպելու են Քրիստոսի «կույսերը», ովքեր ապրելիս կլինեն Սատանայի կառավարման դարաշրջանի վերջում։

Քանի որ Եհովայի մնացյալ ժողովուրդը դիտում է կույսերին (հակառակ դեպքում անհնար կլիներ նկատել նրանց ննջելն ու արթնանալը), ուստի առակում խոսքը գնում է այն կույսերի մասին, ովքեր տեսադաշտում են, ասես ժողովի բարձունքում։ Այսինքն՝ առակի կույսերն այն օծյալներն են, ովքեր առաջնորդում են Եհովայի ժողովրդին՝ պաշտոնապես իրենց հռչակելով որպես Քրիստոսի հարս, ակնկալելով ապրել երկնքում (Ե.վ.ների մեջ կույսերը Կառ.Մարմնի անդամներն են, ովքեր հայտարարել են իրենց օծման և երկնային ապագա կյանքի մասին):

Հաջորդը: Ի՞նչ է խորհրդանշում ձեթը: Ձեթը յուրաքանչյուր կույսի լամպի լույսի աղբյուրն է։ Հասկանալի է, որ Եհովայի, Նրա մեծամեծ գործերի և նպատակների մասին ճշմարտության լույսի աղբյուրը սուրբ ոգին է (Հով.16։13; Գրծ.2։4,11)։ 1-ին դարում ՍՈ-ն հրաշքով թափվեց վերևից, իսկ առաքյալների մահից և Աստվածաշնչի բոլոր գրքերի գրվելուց հետո՝ ՍՈ աղբյուրը ինքը Աստվածաշունչն է կամ Եհովայի խոսքը (Հով.6:63; Եբր.4։12, 2Տիմ.3։16,17)։ Այսինքն՝ յուրաքանչյուր կույս պարտավոր է մշտապես իր ճրագը լիցքավորել Եհովայի ոգով — Նրա խոսքից։

Հաջորդը: Ի՞նչ չափանիշներով է Հիսուսը կույսերին բաժանում խոհեմների և հիմարների։ (Մտ.25:2-4): Բոլոր կույսերը օծյալներ են. Եհովան նրանցից ամեն մեկին կանչում է մեկ որոշակի առաջադրանքի համար։ Եվ շնորհիվ ձեթի օգնության, նրանք ունակ են դառնում «ճառագել» Եհովայի շահերի համաձայն՝ ամեն մեկն իր կանչի ժամին իր երկրային կյանքի հատվածում: Բայց դա ինքնաբերաբար նրանց իմաստուն չի դարձնում: Օրինակ՝ 1-ին դարի շատ կույսեր չկարողացան Եհովայի շահերի համաձայն օգտագործել ձեթը և ճրագները (նրանք սխալ օգտվեցին ՍՈ-ուց, Գրծ.20:17,29,30): Հետևաբար, Քրիստոսի 2-րդ գալստից առաջ, կույսերի մեջ ևս կլինեն խոհեմներ և հիմարներ։

Խոհեմները նրանք են, ովքեր իրատեսորեն մտածում են իրենց լամպերի հնարավոր մարման մասին, ուստի, ամեն դեպքում, ձեթ են կուտակում (Առ.22։3)։ Իսկ հիմարները վստահ են, որ իրենց լամպերը երբեք չեն մարի (վանում են այն միտքը, որ իրենց լամպերը կարող են մարել): Այսինքն՝ ողջամիտ օծյալը գիտակցում է անկատարության վտանգի իրականությունը, որի պատճառով սուրբ ոգու (ՍՈ) ազդեցությունը նրա վրա կարող է թուլանալ (Հռ.7։17-18)։

Սա ստիպում է իրատես կույսին խիստ զգոն լինել իր ճրագի նկատմամբ և գիտակցել հոգևոր «ձեթի» մշտական ​​համալրման անհրաժեշտությունը (հմմ. 1Կոր.9.26,27): Աստծու խոսքից համալրելով ձեթի իրենց պաշարը՝ խելամիտ կույսերը արթնությամբ հսկում են Աստվածաշնչի լույսի ներքո տեղի ունեցող իրադարձությունների վրա, և այդպիսով ամրացնում իրենց վստահությունը Եհովայի հանդեպ (այլ կերպ ասած՝ կրակը վառ են պահում իրենց ճրագներում, Ղկ.12։35; Հով.6:63; Եբր.4:12):

Իսկ հիմար կույսը ինքնավստահ օծյալն է (նա համոզված է իր անսխալականության մեջ)։ Նման կույսերը համարում են, որ իրենց ձեթը ճրագում բավարար է նաև առանց Աստծու խոսքի սնուցման. լիցքավորվեցիր մեկ անգամ, գտար ինչ-որ ուսմունք Ս.Գրքից, և ահա որոշեցիր, որ դա անփոփոխ է մինչև Քրիստոսի 2-րդ գալուստը, անկախ այն բանից՝ համապատասխանո՞ւմ է դա Ս.Գրքին և սպասման ընթացքի իրադարձություններին (օրինակ, Եհովայի ժողովրդի կույսերի համար 1914 թվի Քրիստոսի գահակալման վարդապետությունը հենց այդպիսի ինքնավստահ և անբեկանելի դոգմա է դարձել):

Առանց ձեթի համալրման՝ ինքնավստահ կույսերի ճրագները անխուսափելիորեն ենթակա են մարման (այսինքն՝ ժամանակի ընթացքում այդպիսի կույսերը դադարում են տարբերել Եհովայի ոգին՝ սուտ ոգուց, և շեղվում են ճշմարտությունից, 1Հով.4։1)։ Լրացնել ճրագի «յուղի» պաշարը, կամ ոչ՝ կախված է սոսկ «կույսերից»: Եհովան չի ստիպում դա անել։ Բայց ավելի հետաքրքիրն այն է, որ դրանից հետո Հիսուսը չի շտապի վերադառնալ, և նրա ուշացումը ծանր փորձություն կլինի իրեն սպասող մնացած բոլոր կույսերի համար (թե՛ խելամիտ, թե՛ հիմար, Մտ.25:5):

Նախորդիվ մենք խոսեցինք այն մասին, որ այս դարում մարմնի տկարության պատճառով Ադամի բոլոր հետնորդներից նույնիսկ ամենապատասխանատու դիսպետչերները առավոտյան կողմ կարող են քնով ընկնել: Նաև բերեցինք մրցավազքի օրինակը. եթե մարաթոնի վազորդից, ով արդեն տեսնում է եզրագծի ժապավենը, ամեն անգամ ժապավենին հասնելիս՝ մի քանի մետր ետ տան ժապավենը, ապա նույնիսկ առաջին և ամենաուժեղ մարզիկը կդադարի իր ուժերը նպատակակետի վրա վատնելուց, ինչն անընդհատ հեռացնում են իրենից: Նա կարող է դուրս գալ վազքուղուց (թափ տալ ձեռքն ամեն ինչի վրա և գնալ անել այն, ինչին շատ ավելի հեշտ է հասնել):

Եվ քանի որ Հիսուսը կդանդաղի վերադառնալ, և Եհովան Երկիր մեկնելու նրա ժամը, ինչպես վերջնագծի ժապավենի օրինակում՝ կարող է Իր հայեցողությամբ ետ տալ — կույսերի հետ կարող է նույնը պատահել (հմմ. Եր.18:7-10): Երբ այն, ինչին ըստ կանխասացված իրադարձությունների սպասում են կույսերը՝ անընդհատ ետ մղվի, նրանք կհոգնեն անընդհատ խավարին նայելով Քրիստոսին սպասել, և կթուլանան.

յուրաքանչյուրն ինչ-որ պահի կտարվի իր ինչ-որ մի փոխաբերական «նիրհով»՝ ինչ-որ այլ մի զբաղմունքով, որն ավելի արդյունավետ և դյուրին է, քան մարգարեական չկատարվող իրադարձություններին Աստվածաշնչի լույսի ներքո արթնությամբ սպասելու մշտական ​​լարվածությունը (օրինակ՝ 1914 թվից սկսած ԴԸ-ում սպասում են Արմագեդոնին, կեղծ կրոնների փակմանը, խաղաղության և անվտանգության համաշխարհային կոչին և այլն: Բայց այս ամենը հետաձգվում և հետաձգվում է անորոշ ժամանակով):

Հետևաբար, Քրիստոսի 2-րդ գալստից քիչ առաջ կամ 7-րդ փողի նախաշեմին, Եհովայի ճշմարտության լույսը երկրի վրա ամբողջապես կխամրի. բոլոր կույսերը հոգևորապես կթուլանան և կդադարեն հետևել, որ իրենց լամպերում ձեթը սպառվում է: Այս պատճառով Եհովայի ժողովրդի մեջ հոգևոր խավարը կսկսի հետզհետե թանձրանալ։ Կույսերի հոգևոր նիրհին տրվելու սկսման այս պահը ավելի մանրամասն ցույց է տալիս Հայտնություն գիրքը: Ըստ էության, Հայտնությունը առակի կույսերի նկարագրությունը սկսում է հենց այն պահից, երբ նրանք արդեն քնին են տրվում:

Գիրքը նկարագրում է Եհովայի ժողովրդի ճրագների ողբալի վիճակը՝ Քրիստոսի օրվա հենց սկզբում, երբ նա հարսի ետևից արդեն ճամփա է ելնում, բայց բուն հանդիպումը դեռ առջևում է: Այս մասին հաղորդվում է Հյտ.1։10-20; 2 և 3 գլուխներում, որտեղ Քրիստոսը ուշադրությունը բևեռում է ճրագների հոգևոր դրության պրոբլեմների վրա և խրախուսում իր հարսնացուին կարգի բերել իրեն (յուրաքանչյուր ժողովում կլինեն մարդիկ, ովքեր կսկսեն ուշադրություն դարձնել խնդրահարույց հարցերին, և այդ կերպ Քրիստոսի հոգևոր նամակները կսկսեն «աշխատել»):

Բայց ավաղ, Քրիստոսի նամակները շատերի կողմից կանտեսվեն։ Արդյունքում, քնած կույսերից կձևավորվի ընկած աստղը կամ Եհովայի ժողովրդին վերահսկող կույսերի հոգևորապես քնած ընկերակցությունը (տես 7.28 վիդեոն 1-ին վայի մասին): Պողոս առաքյալն այս երևույթն անվանեց անօրենի ժամանումը Եհովայի տաճար, ինչը և տեղի կունենա անմիջապես 7-րդ փողի հնչումից և Քրիստոսի 2-րդ գալստից առաջ, երբ առակում պատմվում է բոլոր կույսերի քնելու մասին (Մտ.25։5; 2Թես.2։1-4)։ Եկեք մի փոքր կանգ առնենք Քրիստոսի կույսերի հոգևոր նիրհի դրվագի վրա և տեսնենք, թե ինչո՞ւ են նրանք տրվում քնին, որի պատճառով խամրում է նրանց ճրագների լույսը։

Պատճառը հոգնածությունն է՝ Արմագեդոնի սպասումից ուժասպառվելը. ինչպես հիշում ենք նախորդ հոլովակից, ԴԸ-ում դրան սպասում էին 1914, 1925 և 1975 թվերին: Բայց ոչինչ չկատարվեց ​​(եզրափակիչ ժապավենը, կարելի է ասել, տարիներով, իսկ այսօր ադեն՝ անորոշ ժամանակով ետ է տրվել. ԴԸ-ում արդեն դադարել են տարեթվեր հաշվելը և, իմիջիայլոց՝ ճիշտ են արել): Իսկ հիմա մի փոքր պատկերացրեք ձեզ ԴԸ կույսերի տեղում.

ամեն անգամ սպասվելիք տարեթվին կամ իրադարձությանն ընդառաջ՝ դուք «դուրս եք գալիս ձեր կաշվից», ողջ ուժերով ձգտում հասցնել արժանի գտնվել Քրիստոսի գալստին, արևադարձներում կերակրում եք մոծակներին, դիմանում տեղանքի անհարմարություններին, հանուն ծառայության առաքելության՝ հրաժարվում այն ամենից, ինչ հասանելի է ձեզ երկրային օրինավոր հաճույքներից։ Եվ ահա վերջապես գալիս է երկար սպասված տարեթիվը, բայց ոչինչ չի իրականանում: Եվ այդպես բազում անգամներ: Ի՞նչ կլինի ձեզ հետ։

Պարզ է, որ մի օր, գուցե և հիասթափվելու աստիճան՝ այդ լարվածությունից դուք կգերհոգնեք, քանզի ձեր բաղձալի նպատակը անընդհատ փախչում է ձեզնից, ձեր սիրտը թուլանում է, ինչը և նկարագրված է Աստվածաշնչում (Առ.13:12): Եվ որպես հասարակ մահկանացու, ի վերջո դուք կարող եք այն վազորդի նման թափ տալ ձեռքը ամեն ինչի վրա և զբաղվել ավելի հասանելի բանով, ժամանակը տրամադրել նյութականին, հանգստին, զվարճանքին, իսկ Եհովային ծառայելը մտցնել ձեր կյանքի ավելի կշռադատված տեմպ, քանզի այլևս իմաստ չեք տեսնում «ձեզ ճղելու» մեջ, ինչպես նախկինում։ Ոմանք էլ գուցե հեռանան ժողովից և աշխարհի թեթև հոսանքին հանձնվեն:

Բայց օծյալը չի ​​կարող թուլության նման շքեղության հանձնել իրեն: Նա հստակ գիտակցում է, որ չնայած ամենին՝ ողջն անպայման կատարվելու է, նույնիսկ եթե հապաղի (Ամբ.2:3): Ուստի հարկ է շարունակել ծառայել Եհովային, ինչ-որ բանով զբաղված պահել քեզ և Եհովայի հոտին, որի մասին պետք է հոգաս (Մտ.24:45, Հով.21:16): Իսկ ինչո՞վ զբաղվել։ Այս որոշման կայացումը կարևոր պահ է յուրաքանչյուր կույսի համար. նրանցից մեկը գուցե մտածի, որ մարգարեության իր բացատրության մեջ սխալ է սողոսկել, ուստի իր ակնկալածը չի կատարվում: Որից հետո եռանդորեն սկսի «յուղ» կուտակել՝ ուսումնասիրելով Գրությունները և վերլուծելով իրադարձությունները Եհովայի խոսքի լույսի ներքո, նորից ու նորից վերստուգելով այն, ինչ մինչ այժմ գիտեր։

Մեկ ուրիշն էլ կարող է որոշել, որ բոլոր մարգարեությունները ճշտորեն են բացված, ուղղակի Եհովան դանդաղում է, որպեսզի ավելի շատ մարդկանց փրկի, և ուրեմն՝ մինչև Աստված կորոշի կատարել վերլուծածս մարգարեությունները, ես այլ բանով զբաղվեմ (7.37 հոլովակում ցույց ենք տվել, թե ինչպես ԴԸ-ում կարող էին խորամուխ լինել Աստծու խոսքի մեջ՝ բացահայտելու 1914, 1925 և այլ թվերի ու ուսմունքների սխալականությունը և ուղղել դրանք): Կարծում ենք, որ ԴԸ-ում կարևոր որոշում կայացնելու բեկումնային պահը սկսվեց այն բանից հետո, երբ չկատարվեցին նաև 1975 թվի հետ կապված հերթական ակնկալիքները։

1976 թվականին ԴԸ-ում փոփոխություններ տեղի ունեցան, ինչը հանգեցրեց նրան, որ արդեն 2000 թվականին ձևավորվեց մի այնպիսի Կառ.Մարմին, որի համար անձնական բարեկեցությունը, բիզնես նախագծերը, միջազգային կոնգրեսների ժամանցային ծրագրերը և այլն՝ ավելի կարևոր դարձան, քան Աստվածաշնչի ուսումնասիրությունը, կամ այլ կերպ ասած՝ հոգևոր «յուղի» պահեստավորումը: Այս մասին ավելի մանրամասն խոսել ենք 7.31 հոլովակում, իսկ ռուսերեն 4.25 հոլովակում օրինակ ենք բերել, թե ինչպես են ԴԸ համար միջազգային կոնգրեսները եկամտի աղբյուր դառնում:

ԿՄ-ի ժամանակակից կույսերի գրեթե աշխարհիկ ունայնությանն անցնելու մասին է վկայում նաև Կառ.Մարմնի անդամ Սեմուել Հյորդի զեկույցը՝ «Եհովայի ծառա լինելը մեծ պատիվ է» թեմայով։ Այդ զեկույցում (տես ԴԸ կայքը) 2.50 վայրկյանից նա, օրինակ, հայտնում է, որ Եհովայի ժողովրդի ժամանակակից կույսերի կամ Եհովայի ժողովրդի արթուն «դիտապահների» պարտականությունների մեջ հիմնականում մտնում են ադմինիստրատիվ, կազմակերպչական և ֆինանսական հարցերը, ինչպես նաև գրական կոմիտեի կողմից արդեն գրված նյութերի ընթերցումը, ստուգումը և հաստատումը։

Այսինքն՝ Աստվածաշնչի ուսումնասիրությամբ Կառ.Մարմինը արդեն երկար ժամանակ է, որ չի զբաղվում: 1992 թվականից ԴԸ-ում հոդվածները գրվում են ոչ թե օծյալների, այլ երկրային հույսի Ե.վ.-ների կողմից, ովքեր օգտագործում են մինչև 1992 թվականն ընկած անցյալ տարիների հրատարակությունների բազան (տես «Եհովայի վկաներ՝ Աստծու Թագավորությունը հռչակողները» գիրքը, էջ 235, պբ.3): ԿՄ-ի անդամների քաղցր քնի մասին է խոսում նաև նրանց վերջին հայտարարությունը.

,,2022 թ. մայիսի 20-ին, 3 տարվա ջերմեռանդ աղոթքից, ծրագրավորումից և նախապատրաստությունից հետո վերջապես Ավստրալիայում սկսվեցին Հիսուսի Ավետարանի 16-ժամյա տեսահոլովակի նկարահանումները,,: ԿՄ անդամ Ջեֆրի Ջեքսոնը հայտնում է, որ այս իրադարձությունը կարևոր և բերկրալից ձեռքբերում է, հատկապես միջազգային թիմի համար, որ տքնում է, իր կարծիքով, այս վիթխարի նախագծի վրա։

Կասկած չկա՝ նախագծի բոլոր մասնակիցներին սպասում են վիթխարի, զվարճալի, ուրախ ժամանակներ: Բայց եկեք խորհենք՝ ինչի՞ վրա են տքնել ԿՄ-ի եղբայրները վերջին 3 տարիներին: Աստվածաշնչի ուսումնասիրությա՞ն: Ոչ: Նրանք աշխատել են խթանել իրենց իսկ սեփական նախագիծը: Ֆիլմ նկարահանել 4 Ավետարանների հիման վրա՝ հավելելով իրենց սեփական կանխադրույթները, ինչպես ընդունված է ԴԸ ֆիլմերում. Ս.Գրքում ասվածին եղբայրները միշտ գեղարվեստական ​հորինվածք են ավելացնում, ինչն անում են նաև Ավետարանների աշխարհիկ կինոբեմադրիչները։

Ինչի՞ վրա են ծախսվել միջոցները, ուժերը, ժամանակը, ռեսուրսները։ Ծախսվել են իրավական համաձայնագրերի հաստատման, թանկարժեք տարազների պատրաստման, բարդ դեկորացիաների կառուցման և այլ բաների համար — այն ամենի համար, ինչը հոգևորապես անհամատեղելիորեն աղքատիկ է՝ Եհովայի խոսքի հետ համեմատած. մի՞թե Ավետարաններն իրենք արդեն այնքան էլ բավարար լավը չեն, որ շարժեն մարդկանց սրտերը։ Թե՞ Եհովայի խոսքն այլևս ԿԵՆԴԱՆԻ ԵՎ ՆԵՐԳՈՐԾՈՒՆ չէ։

Մինչդեռ այս երեք տարիների ընթացքում աստվածաշնչյան շատ իրադարձություններ են տեղի ունեցել: Օրինակ, Եհովայի ժողովրդի ճնշումը Ռուսաստանում, Սատանայի վերջին գազանի ծածուկ ծրագրերի կենսաձևավորումը, գազանի կողմից սանձազերծված պատերազմը, ինչը մարդկությանը մոտեցնում է 2-րդ վային: Իսկ Կառ.Մարմնի կույսերը բերկրվում են այն մտքից, որ Հիսուսի մասին իրենց վիթխարի, թանկարժեք և նմանը չունեցող ֆիլմի ֆոնին՝ Սատանայի աշխարհի մյուս բոլոր ավետարանական ֆիլմերը պարզապես ոչինչ կդառնան: Ի՞նչ է սա, եթե ոչ աշխարհիկ ունայնություն:

Մի խոսքով, դժվար չէ հասկանալ, թե ինչու է Քրիստոսի կույսերի ճրագների լույսը գնալով պակասում, իսկ ուսմունքներում ավելի ու ավելի շատանում անհեթեթությունը (YouTube ալիքի մեր 3-րդ բաժնում (ռուս.) ցույց են տրված ժամանակակից ԴԸ ուսմունքների աբսուրդի օրինակները): Ուրեմն՝ ինչո՞ւ: Որովհետև Եհովայի ճշմարտությունը պահպանող «կույսերի» կամ դիտապահների հոգևոր նիրհը գտնվում է հոգևոր «քնի» ամենախոր փուլում։ Հայտնի է, որ ՍՈ-ն սնուցում է օծյալին այնքան ավելի, որքան նա ավելի է սուզվում սուրբ ոգով ներծծված Եհովայի խոսքի մեջ (Հով.6:63; 2Տիմ.3:16,17; Եբր.4:12):

Որքան շատ է նա մնում սուրբ ոգու շրջանակում՝ ուսումնասիրելով Եհովայի մտադրությունների իմաստը և գործելով Նրա խոսքի համաձայն, այնքան ավելի շատ է մաքրվում ՍՈ-ով, և հոգևոր յուղը այդքան ավելի շատ է մատակարարվում նրան: Իսկ ֆինանսական, ժամանցային և ադմինիստրատիվ աշխատանքները ոչ մեկին Եհովայի սուրբ ոգով չեն սնուցանում. դա զուտ աշխարհիկ գործունեության միջավայր է, և առանձնանում է լոկ կազմակերպչական բնագավառի մտային ծանրաբեռնվածությամբ:

Այսպիսով, Քրիստոսի ճշմարիտ կույսերի լապտերների լույսի մթագնության պատճառով ամբողջ աշխարհը ի վերջո ծածկվելու է հոգևոր թանձր խավարով: Հենց սա է սպասվում է 7-րդ փողի հնչումից և Հիսուս Քրիստոսի 2-րդ գալստից անմիջապես առաջ. Եհովայի տաճարում գահակալում է անօրենը, իսկ աշխարհը խելակորույս կերպով մխրճված է Սատանայի նախագծերի խորխորատը, որոնք ուղղված են մարդկայնության համատարած ոչնչացմանն ու դեգրադացմանը: Ինչպես հիշում ենք 2-րդ վայի մասին 7.26 վիդեոյից, 7-րդ փողից անմիջապես առաջ բոլոր ապրողներից յուրաքանչյուրը տարված կլինի իր կուռքով, ոչ ոք չի հետաքրքրվի Եհովայի ճշմարտության լույսով (Հյտ.9։18-21)։ Կույսերի առակում խավարի ամենաթանձր պահը նկարագրվում է «կեսգիշեր» արտահայտությամբ (Մտ.25:6):

Եվ ահա Երկրի վրա այս ամենախավարտչին պահին, երբ կույսերը քնած են (զբաղված են ամեն ինչով, բացի դեպքերին Ս.Գրքի լույսի ներքո արթնությամբ հետևելուց)՝ ինչ-որ տեղից աղաղակ է հնչում. «Փեսան գալիս է: Դուրս եկեք նրան դիմավորելու»: Ի՞նչ ճիչ է դա: Ոմանք կարծում են, որ այն կարող է ինչ-որ ցնցող իրադարձություն լինել, օրինակ՝ 2-րդ վայը, ինչը տրամաբանական է թվում:

Բայց, առաջին հերթին, ճիչը պետք է ուղղված լինի կոնկրետ կույսերին, իսկ ցնցող դեպքերը ընդգրկում են մարդկության լայն լսարանը։ Եվ երկրորդ, արդյո՞ք մարդկության 1/3-ի կործանումը կարթնացնի Կ.Մարմնի կույսերին, եթե նրանք համարում են, որ այդ մարգարեությունն ընդամենը քրիստոնեական աշխարհի 1/3-ի մահ/մերկացումն է, որը, նրանց կարծիքով, կատարվել է 1919 թվին (գիրք՝ Откровение –апогей…, էջ 153,154):

Նրանք նաև Ուկրաինայի պատերազմը չեն կապում 2-րդ վայի հետ՝ ասելով, որ բոլոր պատերազմները կանխասացված են Մտ.24:6,7-ում: Իսկ Սատանայի գազան համարում են ՄԱԿ-ին։ Այսինքն, նրանց արթնացնողը ինչ-որ իրադարձություն չէ, քանի որ վերոնշյալ մարգարեությունների ըմբռնումը Կ.Մ.-ում բոլորովին այլ բացատրություն ունի: Այդ դեպքում ի՞նչն է նրանց արթնացնելու։ Դա պարզաբանում է Հյտ.11:3-6,8-ը.

Եհովան ոչ թե պաշտոնական ղեկավարությունից, այլ Իր ժողովրդի միջից կուղարկի երկու մարգարեին, ովքեր հետևում են կույսերին՝ հատուկ առաքելությամբ շրջելով «Երուսաղեմ-Սոդոմ-Եգիպտոսի» հոգևոր փողոցներում (Հայտնության մեջ Երուսաղեմ-Սոդոմ է կոչվում Եհովայի ժողովրդի ղեկավարությունը, ներառյալ խոր քուն մտած կույսերը, որոնք գլխավորում են Աստծո ժողովրդին և հասնում անօրենի կարգավիճակին՝ աղավաղելով Եհովայի խոսքը, քանզի իրենց ճրագները յուղով չեն համալրում):

Նկատի առնենք. կանչողը չի մտածում, թե՝ թող կույսերը քնեն, իսկ ինքը վազի Քրիստոսին ընդառաջ և ցույց տա Փեսային, որ ինքը չի քնել, ինքն առավել է։ Այսինքն, նա իրեն արժանի չի համարում Փեսային, այլ ցանկանում է, որ նրա հարսը՝ հեղինակավոր կույսերը կարողանան արթնանալ և արժանվույնս դիմավորեն Քրիստոսին։ Բոլոր ժամանակներում, երբ Եհովայի ժողովրդի օծյալ հովիվները հոգևորապես ննջում էին և հեռանում Եհովայի ճշմարտությունից, Աստված իր ժողովրդից գտնում էր մեկին և որպես մարգարե ուղարկում՝ ցնցելու, արթնացնելու հովիվներին, ովքեր պարտավոր էին օգնել Եհովային Երկրի վրա Իր շահերն առաջ տանելու գործում (2Տրգ.36։14-16)։

Նույնը սպասվում է նաև այս համակարգի ավարտին. Եհովան կամենում է հնարավորություն տալ կույսերին արժանապատվորեն դիմավորել Քրիստոսին: Այդ իսկ պատճառով էլ Նա կուղարկի 2 մարգարեներին՝ հանձնարարելով բղավել և արթնացնել քնած կույսերին։ Հայտնության մեջ այս դրվագը նկարագրվում է 2 վերջին մարգարեների գործունեությամբ. նրանք կոնկրետ շրջելու են Երուսաղե՛մ-Սոդոմի հոգևոր «փողոցներով», այսինքն՝ հենց այն կույսերի, ովքեր քնի պատճառով իրավիճակը Աստծու տաճարում հասցրել են հոգևոր խավարի (Հյտ.11:3-8; հմմ. Եր.23:14, տես 7.13 վիդեոն 2 մարգարեների մասին):

Այնուհետև, կույսերի առակում ասվում է, որ կանչողի աղաղակից կույսերը արթնացան, և նրանցից 5-ը հասցրին շտկել իրենց ճրագները՝ ՄԻՆՉԵՎ Քրիստոսի գալը (մինչև 7-րդ փողը), իսկ 5-ը՝ ոչ (Մտ.25:7-10): Այլ կերպ ասած, առակը կանխատեսում է, որ ինչ-որ ձևով Կառ.Մարմնի բոլոր կույսերը կլսեն մարգարեների աղաղակը: Նրանց մի մասը խոհեմ կգտնվի, մի մասը՝ ոչ (10 թիվը սիմվոլիկ է և նշանակում է այդ պահին քնած բոլոր կույսերի ամբողջությունը): Խոհեմները, Ս.Գրքից օգտագործելով ՍՈ «յուղը», կփորձեն շտկել իրավիճակը 7-րդ փողից ԱՌԱՋ, որպեսզի հասցնեն 7-րդ փողի հնչման պահին Քրիստոսի հետ երկինք գնալ (Հյտ.11:15; 1Թես.4:16,17, 1Կոր.15։52)։ Գործնականում ի՞նչ կնշանակի նրանց արթնացումը:

5 Դժվար թե նրանք հասցնեն էական որևէ բան փոխել մինչև 7-րդ փողը (չէ որ ԴԸ կույսերից նա, ով ընդունի սխալները, ուղղակի դուրս կհանվի ԿՄ-ից և նույնիսկ, որպես հավատուրաց՝ կարող է վտարվել ժողովից): Սակայն Քրիստոսի համար կարևոր է բուն զղջման և ուղղվելու վճռականության փաստը (հմմ. Ղկ.23:40-43, հիշենք Քրիստոսի կողքին խաչված ավազակի դեպքը, ով բացի զղջումից այլ բան չհասցրեց անել):

Իսկ հիմար կույսերը չեն ուզի ուղղվել, քանզի այդ պահին բավարար ոգի («յուղ») չեն ունենա իրենց կարգի բերելու համար (նրանք, ոչինչ չեն ձեռնարկի, որպեսզի, օրինակ, «չվտարվեն սինագոգից» և չկորցնեն իրենց հարմարավետ նստավայրն ու էլիտար դիրքը Եհովայի ժողովրդի մեջ, Հով.12։42,43)։

Իսկ ի՞նչ է նշանակում խոհեմ կույսերի մերժումը՝ յուղը կիսել անմիտ կույսերի հետ (Մտ.25։9)։ Նրանք ժլատ չեն. խոսքը լոկ այն մասին է, որ մեծ ցանկության դեպքում անգամ՝ նրանք չեն կարող որևէ մեկին նվիրել վճռականության իրենց ոգին, ինչն ստացել են Եհովայի խոսքի սնուցումից: Օծյալի ոգու զորացման և ուղղվելու քաջության համար պետք է դիմել այն վաճառողներին, այսինքն՝ Աստծուն և Նրա Քրիստոսին (Հյտ. 3:18): Հենց դա էլ առաջարկեցին խոհեմ կույսերը հիմարներին: Այսպիսով, յուրաքանչյուր կույս, հոգևոր թուլության և իր սխալների հայտնաբերման պահին, ընտրության հնարավորություն կունենա՝ ընդունել ճշմարտությունը, կամ կառչած մնալ իր հարմարավետ դիրքին:

Բայց այստեղ հարց է ծագում. Հյտ. մեջ որտե՞ղ է նշված խոհեմ կույսերի զարթնելու և 7-րդ փողից առաջ ուղղվելու պահը։ Հյտ.11:13-ից հայտնի է, որ Երուսաղեմ-Սոդոմը, որտեղ ծառայում են ԿՄ-ի կույսերը, ճեղքվելու է ոչ թե 2 մարգարեների աղաղակից, այլ նրանց համբարձման երևույթից (այդ պահին հնարավոր է և բառացի երկրաշարժ է): Այդ ժամին էլ կպարզվի, թե ԿՄ-ի կույսերից ով է խոհեմը, իսկ ով՝ ոչ: Կույսերի ղեկավարած Երուսաղեմ-Սոդոմի 1/10-ը այդպես էլ չի զղջա և հիմարների շարքին կդասվի (նրանց վրա կդրոշմվի անօրենի ստատուսը)։ Իսկ Երուսաղեմ-Սոդոմի 9/10-ը կզղջա, և այդ կերպ կհայտնվեն խոհեմ կույսերը այդ մասից։ Ըստ առակի գաղափարի, նրանք պետք է 7-րդ փողին երկինք վերանան։ Բայց ի՞նչ ենք տեսնում Հյտ.11:12,13-ում:

Մի կողմից, 144000-ից՝ երկու մարգարեի և մնացյալի երկինք վերցվելը տեղի կունենա 7-րդ փողի հնչման ԺԱՄԻՆ, ինչը միանշանակ ցույց է տալիս Ս.Գրքի համատեքստը: Հյտ.11:12-15-ի դեպքերը տեղի են ունենում միաժամանակ և 7-րդ փողի ֆոնին, ոչ շուտ և ոչ ուշ, քանի որ 7-րդ փողն է ազդարարում Քրիստոսի գահակալման և նրա հարս 144000-ի ողջ կազմի 1-ին հարության մասին (Հյտ.11։15; 20։6)։ Այսինքն, Ս.Գրքի համատեքստում 7-րդ փողից առաջ ԿՄ-ի կույսերից ոչ ոք չի զղջում, իսկ 7-րդ փողին Հիսուսը վերցնում է 144000-ին, այդ թվում՝ 2 մարգարեին։ Մնացածի համար երկնքի դուռը փակվում է։ Վաղեմի պատմությունից ևս հայտնի է հովիվների սթափեցման համար ուղարկված մարգարեների ճակատագիրը. այն միշտ ողբալի էր։

Նրանց ոչ միայն չէին լսում, այլև հալածում էին (2Տրգ. 36.14-16, տես 7.10 վիդեոն): Նույնը սպասվում է 2 մարգարեներին: Աղաղակի ժամանակափուլում կույսերից ոչ մեկը չի լսի նրանց (լսելու դեպքում էլ՝ լուրջ չի վերաբերվի)։ Ընդհակառակը. երբ մարգարեները անհետանան, ԿՄ-ի բոլոր անդամները և Երուսաղեմ-Սոդոմի մյուս հովիվները ուրախ կլինեն (Հյտ.11:8-10; «Երուսաղեմ-Սոդոմը» ներկայացնում է Եհովայի ժողովրդի ողջ ղեկավարությանը՝ Քրիստոսի կույսերի գլխավորությամբ): Եվ 7-րդ փողի հնչման պահին, երբ այլևս ժամանակ չի լինի ճրագներն ուղղելու, 2 մարգարեները միակն են, որ կգնան երկինք։

Ահա և ստացվում է, որ 10 կույսերի առակը կանխատեսում է, որ թեև կույսերի զգոնությունը թմրած կլինի, բայց մյուս կողմից Աստված կկամենա Իր երկու մարգարեի աղաղակի օգնությամբ զարթեցնել նրանց։ Մինչդեռ Հայտնություն գիրքը, որ գրվել է Քրիստոսի երկինք համբարձվելուց հետո, կույսերի վերաբերյալ ցույց է տալիս մի այնպիսի ողբալի իրադրություն, որ անգամ Եհովան ի զորու չի լինելու փոխել այն (հմմ. Եր.15։6)։ Ի վերջո, պատահական չէր, որ Հիսուսը այսպիսի հարց հղեց՝ «հավատ կգտնի՞ նա երկրի վրա, երբ վերադառնա»:

Իսկ մյուս կողմից, ըստ կույսերի առակի բուն գաղափարի, քնած կույսերից ինչ-որ մեկը կհասցնի զղջման գալ ՄԻՆՉԵՎ 7-րդ փողը (ցանկալի է հավատալ դրան, բայց լոկ ցանկությունը քիչ է, պետք է աստվածաշնչյան հիմք փնտրել): Կա փոքրիկ մի կեռիկ դրան կառչելու համար, ինչի մասին նախկինում մենք չենք խոսել, իսկ այժմ, նորից ու նորից ուսումնասիրելով 11-րդ գլուխը՝ գտանք այն Հյտ.11:12-15 համարների հաջորդականության մեջ: Հյտ.11:12-ում մենք տեսնում ենք, որ 2 մարգարեն երկինք են գնում 7-րդ փողից քիչ առաջ, կույսերը զղջում են 11:13-ում, իսկ 7-րդ փողը հնչում է 11:15-ում: Այսինքն՝ Հյտ.11։12-15-ի այս հերթականությունը մի փոքրիկ շանս է տալիս հուսալու, որ Եհովան ԿՄ-ի կույսերից ոմանց երկինք կընդունի այն բանից հետո, երբ 2 մարգարեն 7-րդ փողից ԱՌԱՋ երկինք բարձրանան։

Այսպիսով, 2 մարգարեին կարող են երկինք ընդունել մի փոքր ավելի շուտ՝ 7-րդ փողից ԱՌԱՋ, քան մնացած 144000-ին: ԿՄ-ի պառակտումը նշան կլինի, որ 2 մարգարեն այլևս Երկրի վրա չեն, և, որ որոշ կույսեր իմաստություն դրսևորելով՝ դարձի են եկել (հակառակ դեպքում ԴԸ-ում կշարունակեր թագավորել քնած կույսերի միասնությունը, Հյտ.11:12,13): Իսկ հետո կգա 7-րդ փողի ժամը, և Հյտ.11։13-ի դարձի եկած կույսերը կկարողանան Քրիստոսի հետ, փողի հնչումով՝ երկինք հեռանալ (Հյտ. 11։13,15)։

Իսկ այժմ, երբ կույսերի առակի հիմնական կետերը վերլուծված են, պատասխանենք այն հարցերին, որոնք բարձրացրինք թեմայի սկզբում.
1) Ինչպե՞ս են Հայտնության 11-րդ գլխի դեպքերը, որոնք տեղի են ունենում նախքան հարսի ետևից Քրիստոսի գալը, կապակցվում 10 կույսերի առակի հետ, որտեղ նկարագրվում են նույն իրադարձությունները՝ հարսի ետևից Քրիստոսի վերադարձից անմիջապես առաջ:

Պատասխան՝ կապակցվում են շատ պարզ. կույսերի քնելու և նրանց զարթեցնելու աղաղակի դրվագը պատկերված է և՛ առակում, և՛ Հյտ.11:3-6,8-ում: Իսկ զարթեցման կանչը կույսերին՝ հնչեցնում է Եհովան այս համակարգի Իր 2 վերջին մարգարեի միջոցով:

2) Եթե կույսերի առակում ասվում է, որ 10 քնած կույսերից հինգը կզարթնեն և Քրիստոսի հետ կմտնեն խնջույքի սրահ, ապա ինչո՞ւ Հյտ.11-րդ գլուխը ցույց չի տալիս, որ 5 կույսերը կուղղեն իրենց ճրագները և կգնան երկինք։
Պտ.՝ քանի որ 10 թիվը նշանակում է լոկ այդ պահին ապրող կույսերի լրիվությունը։ Հյտ.11:13-ը ավելի իրատեսական պատկեր է ցույց տալիս. կույսերի ոչ թե կեսը հիմար կհամարվի, այլ շատ ավելի քիչը (հիմար կույսերը, ովքեր կշարունակեն անօրենի քաղաքականությունը վարել, կլինեն անզեղջ Երուսաղեմ-Սոդոմի ներկայացուցիչների լոկ 1/10 մասը, և ոչ թե 1/2-ը):

3) Որտե՞ղ է Հյտ.11-ում ցուցադրված կույսերին արթնացնող աղաղակը:
Պտ.՝ աղաղակը 2 մարգարեների գործունեությունն է, որոնք շրջում են Երուսաղեմ-Սոդոմի փողոցներով (կոչով դիմելով ԿՄ-ին)՝ մինչև իրենց երկինք գնալը։

4) Ինչո՞ւ կույսերի առակում այդ զարթեցնողը, ով ավելի զգոն էր կույսերից, Քրիստոսի հետ չի մտնում խնջույքի սրահ, այլ կադրից ասես թե դուրս է մնում։
Պտ.՝ որովհետև առակը ընդամենը նկարագրում է Եհովայի ժողովրդի դրությունը 7-րդ փողից առաջ, իսկ մանրամասները Հիսուսը բացատրում է Հայտնությունում: Հիշեցնենք.

Հայտնությունը գրվել է այն բանից հետո, երբ Հիսուսը հարություն առավ և Եհովայից ստացավ մարգարեությունների լրացուցիչ մանրամասներ՝ կապված այս համակարգի վերջի հետ: Ուստի այն ամենը, ինչ բացեց Քրիստոսը իր երկրային կյանքի ընթացքում, ավելի հստակեցվեց Հայտնություն գրքում՝ ներառյալ կույսերի առակը: Սխեմայով եկեք ամրապնդենք մեր իմացածը՝ ի մտի առնելով այն շանսը, որ տրվում է խոհեմ կույսերին իրենց ճրագներն ուղղելու համար՝ 2 մարգարեի երկինք գնալու և 7-րդ փողի հնչման արանքում (այդ փոքրիկ շանսը տալիս է Հյտ.11:12-15-ի տեքստային հաջորդականությունը).

Սխեման ցույց է տալիս կույսերի առակի և Հայտնության մարգարեությունների կապակցվածությունը՝ նրանց քնի և զարթնելու առումով: Կույսերի առակում Քր.2-րդ գալստից առաջ իրադրությունը պատկերված է ընդհանուր գույներով, իսկ Հայտնությունը մանրամասնում է տեղի ունեցողը, և այսօր արդեն Եհովայի ժողովներում մենք նկատում ենք դա (ԿՄ-ի կույսերը քնած են): Այնպես որ, զուր չեն ԴԸ-ում ցանկանում առակը մարգարեական ճանաչել։ Սխեման նաև ցույց է տալիս ԿՄ-ի կույսերի ՀՆԱՐԱՎՈՐ զարթնումը՝ 2 մարգարեի երկինք մեկնելու և 7-րդ փողի հնչման միջանկյալ ժամանակահատվածում։

Այդ հույսը ծագում է Հյտ.11:12-15-ի տեքստային հերթականությունից: Եթե իսկապես 2 մարգարեն երկինք բարձրանան 7-րդ փողից մի քիչ շուտ, իսկ ԿՄ-ի որոշ կույսեր արթնանան 7-րդ փողից ԱՌԱՋ — ապա մենք միայն ուրախ կլինենք։ Իսկ եթե կույսերը, ըստ Ս.Գրքի ենթատեքստի, 7-րդ փողից առաջ այդպես էլ չարթնանան, ինչ արած. Եհովայի խոսքը միշտ էլ ավելի կարևոր է, քան այն, ինչ մենք ենք ցանկանում։ Կարևորն այն է, որ երկու դեպքում էլ YouTube-ում մեր կողմից նկարագրված դեպքերի հաջորդականությունն ու բովանդակությունը Հյտ.11-րդ գլխի 2-րդ և 3-րդ վայերի մասին մնում են անփոփոխ:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

26/ա. ՀԱՎԱՏ ԿԳՏՆԻ՞ ՀԻՍՈՒՍԸ, ԵՐԲ ԳԱ…

Текст на армянском языке к  видео  1.88 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.26/а

Երբ Հիսուսը վերադառնա, հավատ կգտնի՞ երկրի վրա։ Հավատի մարդկանց մեծ մասը գուցե այս հարցին պատասխանի այսպես. «Իհարկե կգտնի, մենք հենց նրանք ենք, ում մեջ Հիսուսը ամուր և ճշմարիտ հավատ կտեսնի»։ Բայց եթե ամեն ինչ այդքան պարզ լիներ, Հիսուսը չէր բարձրացնի այս հարցը, առավել ևս չէր թողնի այն անպատասխան։ Խնդիրն այն է, որ Հիսուսին սպասելու օրակարգով ապրելն այնքան էլ հեշտ չէ, հատկապես, երբ տեղի ունեցող դեպքերից թվում է, որ վերջին մարգարեություններն են արդեն կատարվում, և ահա-ահա այն, հանուն որի մենք դիմանում ենք այս դարի դժվարություններին և հանուն որի ապրում — վերջապես կկատարվի:

Բայց անցնում է մեկ, տաս, երեսուն տարի, ոմանց շեմին մահն է առկայծում, տանելով նրանց, ում մենք սիրում էինք, իսկ Քրիստոսի գալուստը՝ չկա ու չկա: Եվ սրա համար ուրախանում է լոկ Աստվածաշնչում նախագուշակված ծաղրողների ու խեթողների խումբը, ասելով՝ բա ո՞ւր է Քրիստոսի խոստացված գալուստը։ Այն օրից, երբ մեր նախահայրերը սկսեցին մահանալ, ամեն բան մնում է նույնը (2Պետ.3:3,4): Ուստիև, հարց է առաջանում՝ երբ Հիսուսը գա, կգտնի՞ հավատի զորեղ քր.յաներ: Եվ ո՞ւմ նա այդպիսին կհամարի։

Պարզենք սա՝ թեման բաժանելով 4 մասի.

1) Պատմության ո՞ր փուլի մասին էր խոսում Հիսուսը, երբ տվեց այս հարցը: 2) Ինչո՞ւ նա մտածեց, որ երբ գա՝ կգտնի՞ այնպիսի զորեղ հավատ, ինչպիսին այրին ուներ։ 3) Ինչո՞ւ է կարող նույնիսկ տոկացող քր.յաների հավատը թուլանալ : 4) Ի՞նչ պետք է անենք, որ Հիսուսը մեզ համար չգա անսպասելի, ինչպես գող գիշերով (1Թես.5։2,4)։

Սկսենք, ինչպես միշտ, 1).
1) հարցից. Պատմության ո՞ր փուլի մասին էր խոսում Հիսուսը, երբ տվեց այս հարցը:

Ինչպես գիտենք, քր.յաների ամեն մի սերունդ Քրիստոսի երկինք գնալուց ի վեր, գրեթե 2000 տարի, սպասել է նրա վերադարձին՝ իր կյանքի օրոք:
Եվ նրանցից յուրաքանչյուրը վստահ էր, որ Տիրոջ գալուստը մոտ է. մի քիչ էլ, և Հիսուսը կգա, չի ուշանա, կգա իրենց կյանքի օրոք (հմմ. Հակ.5։8, 1Հով.2։28, Եբր.10։37)։ 1-ին դարի բոլոր քր.յաները սպասում էին 7-րդ՝ վերջին փողի ձայնին, քանի որ 7-րդ փողի ժամանակ է, որ Հիսուսը կգահակալի մարդկության աշխարհի վրա, կվերադառնա «հարսի» ետևից, երկինք կտանի նրան և վերջ կտա Արմագեդոնով այս համակարգին (Հյտ.11:15-18; 1Կոր.15:52; 1Թես.4:16,17): Բայց 7-րդ փողի հնչեցման համար անհրաժեշտ էին որոշակի պատմական նախադրյալներ, որոնք այսօր գործնականում արդեն առկա են։

Այսպիսով, Ղուկ.18:8-ի հարցը, թե արդյոք Հիսուսը հավատ կգտնի երկրի վրա, վերաբերում է 7-րդ փողի հնչեցման ժամանակին, այսինքն՝ Քրիստոսի գահակալմանը երկրի վրա և վերադարձին հարսի ետևից: Ուստի Հիսուսը հավատի զորեղներին կփնտրի այն քրիստոնյաների մեջ, ովքեր ապրելիս կլինեն 7-րդ փողի հնչեցման նախաշեմին և հնչեցման պահին: Որպեսզի դյուրին լինի կողմնորոշվել, սխեմայով ցույց տանք ժամանակի մոտավոր այն կտրվածքը, երբ Հիսուսը իր 2-րդ գալստով, ըստ Ղուկ.18:8-ի, ամուր հավատ կփնտրի քրիստոնյաների մեջ, ըստ այդմ հասկանալի դարձնելով՝ իրենց քրիստոնյա համարողների մեջ կգտնի՞ նա այն, թե՞ ոչ, ինչն առայժմ անհայտ է: Նայենք սխեման.

Սխեմայում նշված 6 և 7 փողերից երևում է, որ այս նյութն ավելի մատչելի կլինի նրանց համար, ովքեր գոնե որոշ չափով արդեն ծանոթ են 1-ին, 2-րդ և 3-րդ վայերի իմաստին (տես 7.26, 7.27, 7.28 վդ.ները): Երկրորդ, այն քր.յաները, ովքեր ապրել են 1-ին դարի և 1-ին վայի կտրվածքում, Քրիստոսի 2-րդ գալստին հանդիպել չէին կարող, քանզի նրա վերադարձի պատմական «ժամանակացույցից» դուրս էին։ Եվ երրորդ. մեր ժամանակի քր.յաները, ովքեր արդեն դիտում են 1-ին վայի կատարումը, ավելի շատ ընձեռում ունեն դիմավորել Քրիստոսի 2-րդ գալուստը, քան դրանից առաջ ապրածները, քանզի վերջին 3 վայերը կառնչվեն մարդկանց մեկ սերնդի: Այսինքն՝ նրանք չեն անցնի 70-80 տարին (մեկ սերնդի միջին կյանքը, Սղ.90։10; Մտ.24։34, տես 7.28 վիդեոն

Անշուշտ, այս ամենը հնարավոր է պայմանով, եթե թվարկված մարգարեությունների իմաստը ճիշտ է բնորոշված, քանզի տեսնողը միայն Եհովան է։ Մենք՝ «Պատասխանների արկղի» Եհ. վկաներս համարում ենք, որ 1-ին վայը՝ խնդիրներն են Եհովայի ժողովրդի մեջ՝ ընկած աստղի/Եհովայի տաճարի անօրենի պատճառով (Հյտ.1:20; 9:1; 2Թես.2:2-4): Նաև տեսնում ենք 2-րդ վայի մոտեցումը՝ հյուսիսի վերջին թագավորը (ՀյԹ)՝ Ռուսաստանը, պատերազմ սանձազերծեց, ինչը կարող է վերաճել աղետի՝ մարդկանց 1/3-ի մահով, ըստ Հյտ.9:18-ի, եթե ՀյԹ-ը միջուկային զենք կիրառի (իսկ նա, ինչպես գիտենք, իր այդ մտադրության մասին արդեն հայտարարել է ամբողջ աշխարհին):

Այսինքն՝ պատմության արդի այս փուլում, որում ապրում ենք, ճիշտ ժամանակն է սպասել Քրիստոսի 2-րդ գալստին: Այժմ անցնենք 2).

2) հարցին. ինչո՞ւ Հիսուսը մտածեց, որ երբ գա՝ կգտնի՞ այնպիսի զորեղ հավատ, ինչպիսին այրին ուներ, այսինքն՝ 7-րդ փողի հնչելու ժամին։

Եվ բանն այն չէ, որ իբր կրոնները կփակվեն ՄԱԿ-ի կողմից, ինչպես սովորեցնում է ԴԸ-ը։ Ընդհակառակը, այդ ժամանակ շատ կրոններ կլինեն. Հյտ.9:20-ը, 2-րդ վայից հետո և անմիջապես 7-րդ փողից առաջ, ցույց է տալիս կռապաշտությամբ տոգորված կրոնական հավատացյալների տարբեր տեսակներ: Այդ դեպքում ի՞նչ նկատի ուներ Հիսուսը։

Հավատի մասին Ղուկ.18։8-ի հարցը տալիս, ըստ ենթատեքստի, Հիսուսը նախ խոսում էր ճշմարիտ Աստծու ծառաների մասին. անիմաստ է Եհովայի հանդեպ վստահություն փնտրել այնտեղ, որտեղ դա չի կարող լինել (ի սկզբանե հայտնի է, որ ճշմարիտ Աստծուց օտարվածները Եհովայի հանդեպ վստահություն չունեն, քանզի գտնվում են Սատանայի աշխարհի հոգևոր խավարի մեջ, Հով.8:12; Հով.5:19; 2Կոր.4:4): Եվ երկրորդ, Հիսուսը նկատի չուներ Եհովայի ամբողջ ժողովրդին՝ որպես ճշմարիտ կրոն, այլ խոսում էր ամեն մի Ե.վկայի անհատական հավատի մասին:

Խոսքով, մենք բոլորս հավատացյալ ենք (հայտարարում ենք, որ հավատարիմ ենք Աստծուն, և որ մեր կազմակերպությունն ամենաճիշտն է): Իսկ ինչպիսի՞ն է մեզնից յուրաքանչյուրի հավատը գործնականում: Սա է հարցը։ Պարզելով, թե ինչն է յուրահատուկ այրի կնոջ հավատի օրինակում, որին առանձնակի ուշադրություն դարձրեց Հիսուսը նախքան հավատի մասին իր հարցը տալը, մենք կկարողանանք պարզել, թե ինչու նրա նման հավատ Քրիստոսի 2-րդ գալստից առաջ ապրող Ե.վկաներիս մեջ, հնարավոր է և չգտնվի: Այսպիսով, ո՞րն է այրու հավատի առանձնահատկությունը։

Նա հետաքրքրված էր դատավորի խոսքով; դատավորի խոսքը լսելու պահանջն ուներ, նաև լիովին վստահում էր նրան. նրա կյանքում ուրիշ մեկը չկար, որին վստահեր, և երկրորդ՝ որից ակնկալեր ճիշտ որոշում։ Փորձենք դատավորի խոսքի հանդեպ նրա վստահության ուժը պատկերավոր կերպով «դասդասել» տարբեր բաղադրիչների և տեսնենք, թե ինչպես էր այդ վստահությունը դրսևորվում գործնականում.

ա) այրին օգնության համար այս ու այն կողմ չէր ընկնում (խորհուրդ չէր որոնում զուգահեռաբար ուրիշներից, ասենք՝ նաև դատավորի տեղակալից, ընկերներից, այլ կազմակերպություններից և այլն);

բ) այրին չէր փորձում իր խնդիրը լուծել սեփական մեթոդներով (չէր դիմում հանրային կարծիքին, օգտագործում անձնական կապերը, ծանոթների դիրքը, փողի ուժը և այլն);

գ) դատավորի խոսքի հանդեպ այրու շահագրգռության աստիճանը՝ ճիշտ որոշում ստանալու առումով, այնքան մեծ էր, որ նրա կյանքի մյուս բոլոր հարցերը ետին պլան էին մղվել և դարձել երկրորդական;

դ) այրու դիմումը դատավորին կարճասպառ չէր, այլ մշտական ​​և համառ. նա ամեն օր հույս էր տածում դատավորի խոսքին և մեծ ջանքեր գործադրում նրանից ճիշտ որոշում ստանալու համար;

ե) այրին չէր դժգոհում իր դժվարություններից և չէր վհատվում, որ երկար ժամանակ իր ակնկալիքները դատարկ էին մնում. դատավորի հանդեպ ունեցած վստահությունը օգնում էր, որ նա լավատեսությամբ և լավագույնի հույսով դեմ կանգնի ընթացիկ դժվարություններին:

Ահա այն ամենը, ինչի վրա Հիսուսը ուշադրություն հրավիրեց՝ նկարագրելով այրու հավատի ուժն ու զորությունը։ Եվ հենց այսպիսի հավատ պետք է բնորոշ լինի քր.յային, որի վստահությունը Եհովայի հանդեպ նույնքան ուժեղ պետք է լինի, որքան այրի կնոջ վստահությունը իր դատավորի հանդեպ։

Այսպիսով, ըստ Հիսուսի, ամեն մի Ե.վ., ով ապրում է 7-րդ փողից քիչ առաջ, պետք է, ինչպես այրին, բարձր վերաբերմունք և բացարձակ վստահություն ունենա Եհովայի խոսքի՝ Աստվածաշնչի նկատմամբ; նա չպետք է վստահի ոչ մեկի, բացի Եհովայից և Նրա խոսքից; չպետք է ակնկալի ճիշտ որոշումներ ստանալ ուրիշներից (նրանցից, ովքեր իրենց համարում են Եհովայի տեղակալ, ինչպես, օրինակ, Դիտարան Ընկերության Կառ.Մարմինը,Կ.Մ.): Նաև խնդիրներ լուծելիս չպետք է ապավինի իր դիրքին և Ընկերության մեջ ունեցած կապերին, հեղինակավոր անձանց, հասարակական կարծիքին, սեփական մեթոդներին, փողին և այլն): Նրա դիմումը Աստծուն չպետք է լինի կարճասպառ, այլ շարունակական, համառ և համբերող:

Իսկ եթե արդար Դատավորից ակնկալվածը չի կատարվում կամ ձգձգվում է՝ Ե.վ.ն պետք է չբողոքի իր դժվարություններից, ընկճվի կամ հիասթափվի Եհովայից՝ դադարելով դիմել Նրան, այլ վստահ լինի, որ սպասվածը կկատարվի. նա պետք է չտարվի կյանքի այլ հետաքրքրություններով, բացի Եհովայից ակնկալվածի մտասևեռումից (հմմ. Ամբ.2:3; 3:17,18; Եբր.11:33-39): Արդյոք կգտնի՞ Հիսուսը հենց այսպիսի Ե.վ.ների, երբ գա: Սա է հարցը։ Թվում է՝ այսօր բոլոր Ե.վ.ները հենց այդպես էլ ապրում են. աղոթում են Եհովային օրը մի քանի անգամ, կատարում Նրա կամքը, քարոզում և մշտապես հույս տածում ստանալ այն, ինչ ակնկալում են արդարության մեծ Դատավորից: Այդ դեպքում ինչո՞ւ Հիսուսը համոզված չասաց, որ իր գալստին, բոլոր Ե.վ.ները նման կլինեն այրուն:

Որովհետև նա գիտեր, որ իր 2-րդ գալստի պահին Եհովայի ժողովրդի մեջ որոշակի խնդիրներ են լինելու, որոնց պատճառով նրանց հավատը կարող է տեսակափոխվել. կա՛մ նրանք կսկսեն հավատալ ՈՉ Եհովային, կա՛մ կակնկալեն ստանալ ոչ այն, ինչ մտադիր է տալ Եհովան, կա՛մ նրանց սիրտը կկիսվի՝ տարվելով անձնական շահերով, կա՛մ կհիասթափվեն երկար ժամանակ չիրականացող ակնկալիքի պատճառով, ինչը փչացնում է քր.յայի հավատը (հմմ.Փլպ.2:21; 1Տիմ.6:10; 20.21): Իսկ թե ի՞նչ էր հայտնի Հիսուսին իր գալստից՝ 7-րդ փողից անմիջապես առաջ ապրող Ե.վ.ների հոգևոր ողբալի վիճակի մասին — կիմանանք 3-րդ հարցի պատասխանից.

3) Ինչո՞ւ կարող է նույնիսկ զգոն քր.յաների հավատը 7-րդ փողից առաջ թուլանալ:
Որովհետև այն, ինչ կկատարվի Երկրի վրա և Եհովայի ժողովրդի մեջ, վատագույնս կազդի Ե.վ.ների վրա: Հիսուսը հաստատ գիտեր, որ իր 2-րդ գալստից առաջ Եհովայի ժողովուրդը կփչանա, ինչպես որ փչացել էր իր 1-ին գալստից առաջ (հմմ. Եր.12։10,11; Մտ.15:24; ժողովի ներկայիս հոգևոր ողբալի վիճակի մասին տես 7.48 վիդեոն, որում նկարագրված են Եհովայի ճրագակալները): Հետևաբար ժողովում հենց Եհո՛վային հավատարիմ լինելը բարձրության վրա չի լինի, նույնիսկ եթե դրսից ամեն ինչ հիանալի թվա, ինչպես գեղեցիկ փաթեթում, որի մեջ սակայն ոչ թարմ մթերք է թաքցված (հմմ. Մտ.23։15; տես 7.79 վիդեոն):

Եհովայի հանդեպ թաքնված անհավատարմությունը նման է, ասենք, օրինակելի ընտանիքում իր կնոջ հանդեպ ամուսնու կանոնավոր սիրահաճությանը. փայփայանք, ծաղիկներ, նվերներ, ինչը տեսանելի է բոլորին, բայց միևնույն ժամանակ առկա է թաքուն դավաճանություն մի այլ տիկնոջ հետ: Նույնը և հավատարմությունն է Աստծուն. ծառայության մեջ առերևույթ գեղեցիկ և կանոնավոր դրսևորումների քանակը՝ Եհովայի հանդեպ հավատարմության ցուցանիշ չէ:

Սակայն, ի տարբերություն բառացի անհավատարմության, որտեղ դավաճանողը հստակ գիտի, որ հավատարիմ չէ կնոջը — հոգևոր դավաճանության ողբերգականությունն այն է, որ Ե.վ.-ն կարող է նույնիսկ տեղյակ չլինել Աստծուց օտարվելու մասին, ինչի պատճառով իր կողմից խախտվում է հավատարմության ուխտը (Հով.16:2, նա մտածում է, թե հավատարիմ է, բայց իրականում Աստծուն հակառակորդ է, 2Կոր.4:4): Հենց այս տեսակի թաքնված անհավատարմություն է սպասվում Եհովայի ժողովրդի մեջ 7-րդ փողից առաջ՝ Քրիստոսի գահակալման և 2-րդ գալստի պահին:

Պատճառները, թե ինչու ժամանակի այդ փուլում Եհովայի ժողովրդի հավատը չի լինի այնքան ուժեղ, որքան այրունը՝ մի քանիսն են: Դիտարկենք դրանք ըստ վերը նշված այրու հավատի հատկանիշների։ Օրինակ, արդյո՞ք Ե.վ.ներն այսօր մեծ հետաքրքրություն ունեն Եհովայի խոսքի հանդեպ և վստահում են միայն Նրա խոսքին։ Ինչպես ցույց է տալիս մեր փորձը, երբ մենք խրախուսում ենք մեր հավատակիցներին ուսումնասիրել Ս.Գիրքը և Գրծ.17:11-ի սկզբունքի համաձայն՝ ստուգել ուսուցիչների խոսքերը, տեսնում ենք միայն անտարբերություն։ Շատ քչերն են, որ հետաքրքրվում են Գրություններով, այն էլ նրանք, ովքեր ժամանակին ոչ ակտիվ են դարձել, կամ վտարվել ժողովից, կամ դժվարությունների բախվել ժողովում:

Իսկ մեր հավատակիցների ճնշող մեծամասնությունը վստահում է լոկ Կ.Մ.-ին և նրա հրատարակություններին։ Բավական է սոսկ հիշատակես Աստվածաշունչը կամ առաջարկես մի բան նայել այնտեղ՝ միանգամից կհնչի հարցը. «իսկ որ հրապարակման մեջ է դա գրված»: Այսպիսին է դրությունը Եհովայի ժողովրդի մեջ այսօր (2022 թ. մարտ)։ Այսպիսով, Ե.վ.ների հավատի թուլացման 1-ին պատճառը կռապաշտության մոլուցքն է, որի հետևանքով Կ.Մ.-ը և նրա հրապարակումները հայտնվել են առաջին տեղում՝ Աստծու և Նրա խոսքի՝ Աստվածաշնչի փոխարեն (ավելի մանրամասն տե՛ս 7.12 վիդեոն)։ Այսինքն, եթե այրին վստահում էր միայն իր դատավորի (մեր դեպքում՝ Եհովայի) խոսքին, ապա Ե.վ.ները հավատում են նրա խոսքին, ով իրեն հռչակել է Եհովայի տեղակալ և ներկայացուցիչ։

Պատճառ 2-րդ. Ժամանակի այդ փուլում Ե.վ.ները Եհովայից ակնկալելու են բոլորովին ՈՉ այն, ինչ Նա մտադիր է տալ նրանց: Օրինակ, Կ.Մ.-ը խեղաթյուրել է աստվածաշնչյան ակնկալիքների կանխատեսումները, ուստի Ե.վ.ները հավատում են կեղծ կրոնի վրա ՄԱԿ-ի հարձակմանը, որն իբր Արմագեդոնից փրկվելու ազդանշան է լինելու՝ ըստ Կ.Մ.-ի ցուցումների — ուր փախչել, որտեղ թաքնվել և երկրագնդի որ հատվածում վերապրել Արմագեդոնը: Բայց ավաղ, ՄԱԿ-ը ոչ միայն չի փակում բոլոր կրոնները, այլ, ընդհակառակը, խրախուսում է մեկտեղ հավաքվել և միավորվել Երկրի վրա խաղաղություն հաստատելու համար։

Իսկ այն, ինչ երկար ժամանակ չի կատարվում, ինչպես հայտնի է Առ.13։12-ից, «հյուծում է սիրտը», քանի որ եթե մարաթոնի վազորդի առջև անընդհատ հետ տան վերջնագիծը, կգա մի պահ, երբ նա պարզապես կդադարի իմաստ տեսնել վազելու մեջ, և կանգ կառնի (հմմ.Փլպ.2:21; 1Տիմ.6:10; 20:21): Եթե, օրինակ, այրին դատավորից ակնկալեր, որ նա իր համար տուն պետք է կառուցի կամ խոշոր հաշիվ բացի բանկում՝ տևաբար չէր կարող սպասել դրան, և ժամանակի ընթացքում դրա նկատմամբ նրա հավատը անխուսափելիորեն կթուլանար:

Հավատի թուլացման 3-րդ պատճառ. Այդ ժամանակ շատ Ե.վ.ներ, Կառ.Մարմնի օրինակով, կտարվեն իրենց ինչ-ինչ անձնական շահերով, որի արդյունքում նրանց սիրտը կմասնատվի փոխաբերական մամոնային և Եհովային ծառայելու միջև (Մտ.6:24, հմմ. Փլպ.2:21): Ինչո՞ւ։ 7-րդ փողից առաջ աշխարհում կլինի նյութական բարգավաճման և կենցաղային ու աշխարհիկ գործերի խանդավառության ժողովրդականություն, հատկապես դեմոկրատական երկրներում, որտեղ Ե.վ.ները կկարողանան ապրել և ծառայել Եհովային բոլորը (հմմ. Ղուկ.17:27,28):

Ինչպես այսօր գիտենք, նրանցից շատերը, հատկապես երեցները՝ ունեն իրենց սեփական բիզնեսը, տարված են անձնական բարեկեցությամբ ու հանգստով, և անպայման այդ ամենը համապատասխանեցնում են եվրոպական բարձր չափանիշներին: Դա նրանց խրախուսում են Կ.Մ.-ի գովազդային հայտերը, օրինակ, Ուորվիկի կառուցապատման համար օգտագործվող տեխնիկական թանկարժեք նորույթները, ինչպես նաև Կառ.Մարմնի անդամների արտաքին տեսքը՝ զարդարված ոսկե մատանիներով, ոճային փողկապներով, քորոցներով և կրծքագրպանի ժապավենափնջերով, ինչը շքեղասիրության ակնարկ է: Ուստի, հոգևորի հանդեպ հետաքրքրությունը արդի Ե.վ.ների մոտ խիստ ճնշված է նյութականի հետաքրքրությամբ:

4-րդ պատճառ. 7-րդ փողի նախափուլում Կ.Մ.-ը կկարողանա ճշմարիտ հոգևոր արժեքներից Եհովայի ժողովրդին վերակողմնորոշել դեպի կեղծ արժեքներ։ Ուստի հետաքրքրությունը նրանց հսկայական բազմամիլիոնանոց նախագծերի նկատմամբ, ինչպիսիք են, օրինակ, ինչպես ընդունված է աշխարհում, գեղարվեստական ​​հնարքով արված ֆիլմերը կամ գունագեղ մուլտֆիլմերի գովազդային հոլովակները — կփոխարինի Աստվածաշնչի խորը ուսումնասիրությանը Ե.վ.ների մեծ մասի մոտ: Արդյունքում, ԴԸ ֆիլմերը շատ ավելի սպասելի կլինեն Եհովայի ժողովրդի մեջ, քան Ս.Գրքի խորը ուսումնասիրությունները։

Ի դեպ, արագ փոփոխվող տեսարանների հանդեպ հետաքրքրության այս միտումը կնկատվի ողջ աշխարհում, ուստի ընթերցանությունը և մեծ ծավալի ինֆորմացիան ձանձրալի կդառնան, նույնիսկ եթե աստվածաշնչային են: Պատահական չէ, որ ԴԸ անցել է Աստվածաշնչի ուսումնասիրության ինտերակտիվ դասընթացի, որտեղ տեքստերը քիչ են, իսկ զվարճալի տեսանյութերը՝ շատ: Նաև 7-րդ փողից առաջ Կ.Մ.-ը իրական հոգևոր առավելությունները (ՍՈ պտղին հետամուտ լինելը) կփոխարինի կեղծով (ժամերի ետևից ընկնել, աստվածապետական ​​կարիերայի ձգտել և այլն, տես 7.33 վիդեոն):

Այսինքն, այրու հավատի չափ ուժ Ե.վ.ները չեն ունենա նաև իսկական հոգևոր արժեքները կեղծից տարբերելու ունակության մեջ (այրուն չէր գոհացնում դատավորի որևէ հայտարարություն, նրան հետաքրքրում էր միայն նրա ճիշտ որոշումը): Ուստի, Ե.վ.ների մեծ մասը, հատկապես Եհովայի ժողովրդի հովիվները կմերժեն Աստծու կողմից ուղարկված 2 վերջին մարգարեների գործունեությունը, ինչը ևս ցույց կտա նրանց լիակատար անվստահությունը Եհովայի նկատմամբ և իրական հոգևոր արժեքները կեղծից տարբերելու անկարողությունը (Հյտ.11:3-8, տես 7.13 վիդեոն):

Հավատի թուլացման 5-րդ պատճառը հուզական մոխրացումն ու հոգնածությունն է: Ադամի հետնորդները փչացած են «ունայնության գենով», այսինքն՝ վաղ թե ուշ հիացքը սպառվում է, այդ թվում և՝ առաջին սերը Եհովայի հանդեպ (Ժող.1։2; Հյտ.2։4. ): Երբ մկրտվում ենք՝ հիացք և ցնծություն ենք ապրում ավելին սովորելու և Եհովային հաճեցնելու հնարավորությունից։ Անցնում են տարիներ, հիացքը մարում է և ճշմարտությունն արդեն ընկալվում է միօրինակությամբ. նույն բանը արդեն հարյուր անգամ լսել ենք, ամեն ինչ այնքան ձանձրալի է, որ ժողովի ժամանակ ուզում ես քնել, և այդ ապրելակերպից դժգոհություն է առաջանում, հատկապես, երբ ժողովից դուրս աշխարհը փայլում է ուրիշների հաջողության վառ գույներով, երջանկության տեսակների բազում գովազդային պատկերներով:

Երբ մարաթոնի վազորդի բերանը չորանում է ծարավից, և վազքուղու կողեզրից նրան զովացուցիչ ըմպելիքներ են առաջարկում — կանգ առնելու և առաջարկն ընդունելու գայթակղությունը կարող է ճնշել մարաթոնի վազորդի՝ ծարավին դիմանալու, շուրջը չնայելու և դեպի նպատակակետը առաջ շարժվելու ցանկությանը: Նույնը տեղի է ունենում նաև Ե.վ.ի հետ, ով մասնակցում է Աստծու Արքայության «մարաթոնի» եզրափակիչ փուլին (հմմ. 1Կոր.9:24-27):

6-րդ պատճառ. Եհովայի ժողովրդի հոգևոր ոլորտի խնդիրների ֆոնին, ամբողջ երկրի վրա հուսահատության և տարակուսանքի ժամանակներ կլինեն, ինչը հայտնի է Ղուկ. 21:26-ից. ինչպես արդեն տեսնում ենք՝ համաճարակ Covid19-ի պատճառով, տնտեսական ճգնաժամ, Եհովայի ժողովրդի հալածանք հյուսիսի վերջին թագավորի տարածքում, ինչպես նաև՝ նրա կողմից սանձազերծված պատերազմ – այս ամենը ևս փչացնում է հավատի որակը, եթե չգիտես կատարվող իրադարձությունների իրական պատճառները։

Եվ պատճառ 7-րդ. պատմական այդ ժամանակաշրջանում, եթե նույնիսկ ինչ-որ մեկը ժողովում խնդիրներ նկատի և ցանկանա իր համար ինչ-որ բան պարզել — հեշտ չի լինի դա անել, քանզի շատ սուտ ուսուցիչներ և սուտ քրիստոսներ կլինեն, և դժվար կլինի կողմնորոշվել, թե ով ով է (Մտ.24:23-26): Հետևաբար, սխալվելու և լրիվ այլ մի տեղ հայտնվելու վախից, շատ Ե.վ.ներ կնախընտրեն հավատալ Կ.Մ.-ին, քան հայտնաբերված խնդիրներից աստվածաշնչյան ելք փնտրել: Այրի կնոջ ժամանակ այս առումով ավելի հեշտ էր — կար մեկ դատավոր, և նրան ուրիշի հետ շփոթելը անհնար էր։

Մենք բերեցինք 7 խնդիր, որոնք կարող են անվստահություն ծնել սեփական անձի և ընտրած ուղու ճշտության հարցում։ Բայց, իհարկե, խնդիրները կարող են ավելին լինել, եթե հաշվի առնենք անձնական հանգամանքները, բնավորության գծերը և այլն, ինչն ազդում է հավատի վրա: Այս ողջը միասին կհանգեցնի նրան, որ Քրիստոսի 2-րդ գալստից առաջ վստահությունը Եհովայի հանդեպ զգալիորեն կտուժի։ Հենց սա ի նկատի ուներ Հիսուսը, ինչի համար էլ հարցրեց, թե արդյոք հավատ կգտնի՞ երկրի վրա, ԵՐԲ ԳԱ: Ինչպե՞ս չհիասթափվել և զգացապես չսպառվել Հիսուսին սպասելիս: Կիմանանք 4-րդ հարցի պատասխանից.

4) Ի՞նչ անենք, որպեսզի Հիսուսը մեզ համար չգա այնքան անսպասելի, ինչպես գողը գիշերով (1Թես.5։2,4)։

Մեզնից շատերն ըստ Մտ.24:42-ի խոսքերի արդեն գիտեն ինչ անել, — հարկ է անընդհատ ստիպենք մեզ զգոն մնալ: Ի՞նչ է սա նշանակում: Երբ մարդ գիշերը հերթապահում է, որքան էլ ջանա չքնել, մեկ է՝ առավոտյան ուժերը թուլանում են, և հետզհետե քունը հաղթում է։ Ի՞նչ են անում, օրինակ, ավիաուղիների հերթապահ դիսպետչերները։ Այն միտքը, որ իրենց քնելը կարող է հանգեցնել դժբախտ պատահարների և հարյուրավոր մարդկային զոհերի, ստիպում է նրանց մտածված պայքար մղել քնի դեմ: Երբ շատ են ուզում քնել՝ լվացվում են սառցե ջրով, վարժություններ անում, երբեմն էլ կսմթում իրենց, բարձր երգում կամ կարդում, շփվում գործընկերների հետ: Այս ամենն օգնում է նրանց վանել քունն ու արթուն մնալ։

Նույնը փոխաբերական իմաստով պետք է անել հոգևոր արթնության համար։ Եթե դիսպետչերները հետևում են ինքնաթիռների շարժման գրաֆիկին, ապա Ե.վ.ն պետք է հետևի Ս.Գրքում նշված այս դարի իրադարձությունների կատարման գրաֆիկին: Ի՞նչ իմաստով։ Նախ՝ Ս.Գիրքը մեզ տալիս է ճիշտ կողմնորոշում, թե ինչպես ճիշտ վարվել բոլոր հանգամանքներում: Երկրորդ՝ նշում է ինչ իրադարձությունների սպասել մեր օրերում: Եվ երրորդ, ընդգծում ստուգել մեր ուսուցիչներին Ս. Գրքով. հետո ինչ, թե ով իրեն ինչպես է անվանում և ինչ սովորեցնում: Մենք պետք է ունենանք մեկ եզակի հեղինակություն և կյանքի ուղեցույց — դա Եհովայի խոսքն է՝ Աստվածաշունչը (Գրծ.17:11):

Քանի որ օրը 24 ժամ ունի՝ քնի 7 ժամը հանած, մեզ կմնա 17 ժամ: Ահա այդ ողջ 17 ժամն էլ մենք պետք է հոգևորապես զգոն լինենք, այսինքն մշտապես լարենք մեր ուղեղը՝ ստուգելու, թե արդյո՞ք ամեն օր 17 ժամ պաշտպանում ենք Եհովայի շահերը (կապ չունի, թե որտեղ ենք գտնվում՝ ժողովում, գործատեղում, հանգստի մեջ. Դավիթը, օրինակ, որպեսզի ոչ մի անմաքուր մտքով չպղծվի՝ հոգևորապես արթուն էր նույնիսկ քնած ժամանակ, Սաղ.17։3)։ Հասկանալի է, որ պետք է հստակ կազմակերպվել այս հարցում. ոչ ոք մեր փոխարեն 17 ժամ Գրությունները իր մտքում չի պահի: Մեզ կօգնի օրվա հստակ գրաֆիկը, որը պետք է ներառի 1) աղոթք; 2) Ս.Գրքի ուսումնասիրություն;
3) քարոզչություն՝ հնարավոր ամեն տեղ, թեկուզ ինտերնետում, մեր մոտիկներին, գործընկերներին և այլն;

4) իրական օգնություն հավատակցին կամ ոչ հավատակցին, եթե օգնելու միջոց չկա — բարոյական աջակցություն; 5) ժողովի հանդիպումների պատրաստություն և մասնակցություն. ինչպես դա անել անօրենի օրոք՝ քննարկել ենք 7.21 հոլովակում;
6) արդար վարքագիծ բոլոր իրավիճակներում;
7) ինքնաստուգում՝ հավատի մե՞ջ ես, թե՞ թուլանում ես (2Կոր.13:5). ամեն օրվա վերջում մտածիր, թե կյանքիդ հատկացված 17 ժամը ավելի շատ ինչի վրա ես ծախսում՝ քո անձնակա՞ն շահերի, թե՞ Եհովայի համար; արդյոք կատարո՞ւմ ես այն, ինչ ծրագրել ես օրվա մեջ հոգևոր արթնությանդ համար, թե ոչ: Եթե ​​չպլանավորես քո ամեն մի օրը և գրաֆիկիդ կառչած չմնաս — ՉԻ ստացվի արթուն մնալ:

Օգնության համար YouTube-ում մենք ունենք ուսումնական ծրագիր՝ ռուսերեն, հայերեն և այլ լեզուներով, ինչպես նաև՝ բլոգ, որտեղ կա Աստվածաշնչի ուսումնասիրության բազա (ռուսերեն): Կարող եք սկսել 1-ին դասից և կանոնավոր առաջ ընթանալ, չթռչելով թեմաների վրայից, այլապես խառնիխուռն ուսումնասիրությունից լիակատար օգուտ չեք ստանա: Ս.Գրություններով արթուն մնալու այս բոլոր տեսակները կօգնեն ձեզ առույգ մնալ, ինչպես սառը ջուրը կամ ֆիզիկական վարժություններն են օգնում ավիադիսպետչերներին պայքարել քնի դեմ և հաղթել նրան:

Եվ որքան շատ ես ուզում քնել (այսինքն, չես ուզում հետևել քո օրվա հոգևոր գրաֆիկին), այնքան ավելի ուժեղ մտովի պետք է ստիպես քեզ անել այն, ինչ պլանավորված է: Եթե ​​օրվա վերջում պարզես, որ թերացել ես որևէ կետում, ապա արդեն քնելու ճանապարհին ես։ Տրամադրիր քեզ արթուն մնալ, ինչպես դա անում են ավիադիսպետչերները ՎԱԽԵՆԱԼՈՎ ԱՂԵՏԻՑ: Վախեցիր և դու հասցնել քեզ հոգևոր աղետի, և այնքան ավելի, որքան մոտ է Քրիստոսի 2-րդ գալուստը: Դա կօգնի քեզ լրջորեն վերաբերվել Եհովայի խոսքի բոլոր զգուշացումներին և քո առաքելությանը՝ որպես Եհովայի ծառա, ով պատասխանատու է Աստծու առջև ոչ միայն իր կյանքի, այլև բոլոր նրանց կյանքի համար, ում կվիճակվի հանդիպել Սատանայի իշխանության այս համակարգում:

Եթե այնքան լրջորեն վերաբերվես սրան, ինչպես գիշերային հերթափոխի դիսպետչերները, ապա Եհովան հաստատ կօգնի քեզ ոչ միայն արթուն մնալ և հաջողությամբ պայքարել հոգևոր քնի դեմ։ Այլ նաև ուժ կտա չմեղանչել և ըստ Իր խոսքի՝ ճիշտ լուծումներ գտնել ցանկացած իրավիճակում (1Կոր.10:13): Այժմ Ուկրաինայում հյուսիսի վերջին թագավորը պատերազմ է սանձազերծել, որը մենք վաղուց էինք սպասում Դանիելի և Հայտնության գրքերի եռանդուն քննության շնորհիվ: Ինչպես ցույց է տալիս Եհովայի ժողովրդի հալածանքների պատմական փորձը, նման դեպքերում շատ ավելի հեշտ է արթուն մնալ, քան երբ ապրում ես հարմարավետության մեջ։

Իսկ ով խոր քնած է, արթնացե՛ք, սիրելինե՛ր, և սուզվեք Ս.Գրքի մեջ, որպեսզի Քրիստոսի օրը ձեզ անակնկալի չբերի գիշերվա գողի պես, և որ այս դարում քնած չմնաք հավելյալ և վերջին հոգևոր սննդի ժամանակ, որը կկազմակերպվի Եհովայի ժողովրդի համար՝ 7-րդ փողի հնչումից և 144000-ի երկինք հեռանալուց հետո (Հյտ.11:15; 12:14): Իսկ մենք, մեր հերթին, պատրաստ ենք անել հնարավոր ամեն բան՝ և՛ ինքներս մեզ արթուն պահելու, և՛ բոլորին օգնելու Աստվածաշնչի լույսի ներքո արթնությամբ դիտել աշխարհում կատարվող իրադարձությունները:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

71. ՄԻՔԱՅԵԼ ՀՐԵՇՏԱԿԱՊԵՏ — Ո՞Վ Է ՆԱ

Текст на армянском языке к  видео  1.74 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.71

Քրիստոնեական աշխարհում այսօր ավելի քան 20 հազար տեսակի քրիստոնյաներ կան, և նրանց մեծ մասը սովորեցնում է, որ Միքայել հրեշտակապետը — դա գլխավոր հրեշտակապետն է (ի դեպ, նա քրիստոնեության, հուդայականության և իսլամի ամենահարգված հրեշտակներից մեկն է): Ուղղափառության մեջ նրան անվանում են ԱրխիստրատԻգ, ինչը նշանակում է «Հրեշտակների և Հրեշտակապետների սուրբ բանակի գլուխ»:

Այսինքն, Ուղղափառության մեջ հավատում են, որ հրեշտակապետեր շատ կան, բայց Միքայելն ամենագլխավորն է: Այս կարծիքը սակայն հերքվում է հենց ՊԵՏ մասնիկի իմաստով. «հրեշտակապետ» բառում պետ-ը նշանակում է մնացած հրեշտակների «ղեկավար», ինչը, բնականաբար, ենթադրում է միայն մեկ գլխավոր հրեշտակ (հրեշտակապետ): Բացի այդ, Աստվածաշնչում «հրեշտակապետ» բառը ոչ մի տեղ չի հանդիպում հոգնակի թվով, և, բացի Միքայելից, ուրիշ ոչ ոք չի անվանվում հրեշտակապետ:

Նաև, քրիստոնեական ավանդույթով (ինչին ապավինում է քրիստոնեական կրոնների մեծ մասը), կարծվում է, որ «Տիրոջ հրեշտակ» արտահայտությունը նշանակում է «Միքայել հրեշտակապետ» (հմմ. Թվ.22:32; Դատ.6:12; Դան.3:28), թեպետ դա բոլորովին էլ այդպես չէ: Ինչո՞ւ: Քանի որ Աստվածաշնչից հստակ հայտնի է, որ բոլոր հրեշտակները Աստծուն ծառայող ոգիներ են և ուղարկվում են Նրա կողմից տարբեր հանձնարարությունների համար: Ուստի, նրանցից յուրաքանչյուրը՝ ներառյալ հրեշտակապետը — Տիրոջ հրեշտակն է այն պարզ պատճառով, որ նա ստեղծվել է Տիրոջ կողմից և ծառայում է Նրան (Եբր.1:14):

Ըստ Ե.վ.-ի (Եհովայի վկաների) ուսմունքի, Միքայել հրեշտակապետը Հիսուս Քրիստոսն է, ինչը հակասում է քրիստոնեական ավանդների հետևորդների կարծիքին, քանի որ նրանք Հիսուսին համարում են Արարիչ-Աստված, այլ ոչ թե արարած, ուստի Հիսուսին հրեշտակ կամ հրեշտակապետ կոչելը — նրանց կարծիքով անարգանք է: Եվ պետք է նշել, որ նրանց փաստարկները ընդդեմ այդ ուսմունքի, որ Հիսուսը Միքայել հրեշտակապետն է՝ այնքան էլ անհիմն չեն, ուստիև հեշտ չէ հերքել նրանց: Օրինակ.

Փաստարկներ ընդդեմ Ե.Վ.-ի ուսմունքի առ այն, որ Միքայել հրեշտակապետը Քրիստոսն է.

1) Նրանք ասում են, որ Ե.վ.-ի այդ ուսմունքը աստվածաշնչային ապացույց չունի (չկա գեթ մի տեղ Ս.Գրքում, ուր ասվեր, որ Հիսուսը Միքայել հրեշտակապետն Է), և դա իսկապես այդպես է: Այ, եթե գրված լիներ. «Միքայել հրեշտակապետը Աստծու պատկերն էր, բայց ցածրացրեց իրեն և դարձավ մարդ», կամ՝ «Ուստի Աստված Միքայել հրեշտակապետին բոլորից վեր դասեց…» (Փլպ.2:6,7,9) — ապա դա՝ ուրիշ բան: Բայց Աստվածաշնչում նման տեքստեր չկան: Հետևաբար, հիմնավոր հարց է առաջանում. այդ ինչի՞ հիման վրա են Ե.վ.-ը որոշել, որ Միքայել հրեշտակապետը Հիսուս Քրիստոսն է:

2) Ս.Գրքում Միքայել հրեշտակապետի մասին լոկ մի տեղ է նշվում (Հուդա 9), իսկ «Միքայել» անունով տեքստերը կարելի է մատների վրա հաշվել (Դան.10:13; 21; 12:1; Հյտ.12:7): Եվ դրանք բոլորը համեստ են (չեն արտացոլում ո՛չ Քրիստոսի յուրահատկությունը, ո՛չ էլ նրա անհատականության ուժի մասշտաբները): Օրինակ՝ Միքայելը կոչված է առաջին իշխաններից մեկը (Դան.10:13), ինչը նման չէ Քրիստոսին, քանի որ նա գերակայությամբ գերազանցում է բոլոր հրեշտակներին և ոչ թե առաջիններից մեկն է: Ուրմեն, Միքայելը Հիսուսը չէ (եզրակացնում են նրանք):

3) Նրանք նշում են Եբր. 1-ին գլուխը, ուր հստակ երևում է Քրիստոսի և հրեշտակների զանազանությունը: Ուստիև եզրակացնում են, որ Հիսուսը չի կարող հրեշտակ լինել: Ինչպե՞ս առարկել: Մի խոսքով, սիրելիներ, ում հետաքրքիր է, թե ինչպես Աստվածաշնչով ապացուցել, որ Քրիստոսը Միքայել հրեշտակապետն է, և ամրապնդել համոզմունքը Ե.վ.-ի այդ ուսմունքի ճշմարտացիության վերաբերյալ — այս դասը ձեզ համար է: Ինչպես միշտ, մեզ կօգնի Եհովայի ծրագրի ամբողջական համատեքստից բխող տրամաբանվածությունը, գումարած՝ այլ թարգմանություններ, գումարած՝ այդ տեքստերում թարգմանիչների կողմից ընտրված բառերի նշանակությունը:

Սկսենք հրեշտակապետի նշանակության վերաբերյալ Եհովայի ամբողջ նպատակի ենթատեքստի տրամաբանումից: 1). Նայենք Ս. Գրքի համատեքստի տրամաբանական վերլուծության մի օրինակ, ասենք Հյտ.12:7-ը, որտեղ ոմն Միքայել իր հրեշտակներով պայքարում է Սատանայի (վիշապի կամ հին օձի) և նրա հրեշտակների դեմ:

Միքայելն ունի իր հրեշտակները, ուրեմն և նա է նրանց ղեկավարը: Այսինքն, խոսքն այստեղ Միքայել հրեշտակապետի մասին է: Հրեշտակապետը — պետ է Աստծու հրեշտակների վրա: Սատանան ևս «հրեշտակապետ» է, միայն թե իր հրեշտակների վրա (անմաքուր ոգիների վրա):

Այսինքն՝ Հյտ.12:7-ում սուրբ հրեշտակապետը իր սուրբ հրեշտակների զորքով պայքարում է անմաքուր «հրեշտակապետի» և նրա անմաքուր ոգիների զորքի դեմ (հրեշտակները ոգիներ են, Եբր.1:14): Պարզենք, թե Եհովայի ծրագրում ով կարող է լինել սուրբ հրեշտակապետ: Արարչի ծրագրի ենթատեքստի տրամաբանությամբ՝ գնանք Ծնն.3:15. այս տեքստը կանխատեսում է «ճակատամարտ» Աստծու հոգևոր «կնոջ» սերնդի՝ Աստծու զավակների և Սատանայի զավակների միջև: Ինչպես տեսնում ենք, բացի Եհովայի «կնոջ» սերնդից, ոչ ոք լիազորված չէ Սատանայի դեմ պայքարելու: Իսկ Աստծու հոգևոր «կնոջ» առաջնեկը Քրիստոսն էր:

Վերին «Երուսաղեմը» Աստծու երկրային բոլոր որդիների մայրն է (Ծնն.3:15), և որդիներից առաջնեկը Հիսուսն է (Գաղ.4:26; Հռ.8:29): Առաջնեկը Հոր ընտանիքի ավագ որդին է և կրտսեր եղբայրների գլխավորը (Մտ.25:31,40): Նա Աստծու հոգևոր «կնոջ» 1-ին պտուղն է (սերունդը)՝ խոստացված դեռ Աբրահամին (Ծնն.3:15; Գաղ.3:16): Եհովայի «կինը», ինչպես գիտենք՝ Նրա օգնականուհին է (Նրա ծառաների երկնային և երկրային կազմակերպությունը, Ես.62:1-7; 54:5; Գաղ.4:26; Հով.1:51), որն էլ հավատարիմ սերունդ է «ծնում» Եհովայի համար (մարմնավոր Իսրայելը Աստծու համար «ծնեց» Քրիստոսին՝ հուդայականությունից: Իսկ քրիստոնեությունը Նրա համար «կծնի» ևս 144000 առաջնեկ, Հյտ.14:1-5, տես 7.61 վիդեոն):

Ծնն.3:15-ի «կնոջից» Աստծու սերնդի ողջ «լրակազմի» փոխաբերական ծնունդը ցույց է տրված Երկրից առաջին պտղի ծնունդով (Հյտ.12:5). նա գավազանով պետք է հովվի Աստծու բոլոր հակառակորդներին (Սատանայի որդիներին) և ջախջախի Սատանայի գլուխը (Ծնն.3:15): Իսկ սա խոստացված է լոկ առաջնեկներին (Սատանայի աշխարհին այս դարում հաղթողներին, որոնք են Հիսուսը և 144000-ը, Հով.16:33; Հյտ.2:26,27; 14:1-5): Ուստի, Բանսարկուի և նրա դևերի հետ մարտնչող հրեշտակապետ Միքայելն ու իր հրեշտակները (փոքր եղբայրները) — Հիսուսը և 144000-ն են, քանի որ Աստծու «կնոջ» սերնդից բացի ոչ ոք իրավասու չէ Սատանայի դեմ պատերազմելու (Ծնն.3:15; Հյտ.12:7; Մտ.25:31,40):

Նաև 1Կոր.6։2,3 համարներն են ապացուցում (որ Քրիստոսի ապագա իշխանակիցներն են դատելու թե՛ մարդկությանը, թե՛ հրեշտակներին), որ հենց 144000-ն են Քրիստոսի գլխավորությամբ Երկիր նետում Սատանային և նրա դևերին՝ դատապարտելով նրանց ոչնչացման, քանզի Աստված հրեշտակներին չէ, որ տվեց դատել Իր հակառակորդներին Երկրի վրա և երկնքում, այլ Հիսուս Քրիստոսին և Երկրից երկինք հարություն առած քրիստոնյաներին (1Թես.4:16,17): Իսկ ի՞նչ կարելի է ասել Եբր. 1-ին գլխի տեքստերի մասին, որոնցով ոմանք ուզում են հակառակն ապացուցել (որ Հիսուսը չի կարող Միքայելը լինել): Պարզենք.

Եբր.1:1-8-ի տեքստը, որտեղ ցույց է տրվում ՈՐԴԻ կոչվող Հիսուս Քրիստոսի տարբերությունը հրեշտակներից (որոնց Եհովան որդիներ չի անվանում)՝ ՉԵՆ ասում, որ հարություն առած Հիսուսը հրեշտակ չէ (որ Հիսուսը հարությունից հետո դարձավ ոգի, այսինքն հրեշտակ՝ հայտնում է 1Պետ.3:18-ը): Այլ ասում են լոկ, որ Հիսուսը, երբ ապրում էր Երկրի վրա որպես մարդ՝ փառքով գերազանցեց նույնիսկ երկնային հզոր հրեշտակներին (թեպետ մարմնավոր մարդն իր ուժով և կարողություններով զիջում է հրեշտակներին): Չէ՞ որ, հրեշտակներից ոչ ոք մարմնի մեջ չեղավ և Աստծու ու մարդկանց հանդեպ սիրուց դրդված՝ չզոհաբերեց իրեն, մինչդեռ Հիսուսը կամավոր անցավ այդ ուղին (Հով.1:1,14; 10: 17,18; Փլպ.2:6,7):

Նաև նրանցից ոչ մեկը շնորհ չստացավ մարդկային մարմնում՝  հայրական հարաբերությունների աստիճան՝ մերձենալ Աստծուն, ինչպես Հիսուսը, դրա համար էլ նա, որպես մարդ, ՈՐԴԻ կոչվեց իր երկրային կյանքի ընթացքում (Ղկ.9:35), ինչը և կանխասացված էր նրա մասին Սաղ.2:7; 89:26,27-ում (Տերն ասաց ինձ. դու իմ որդին ես. ես այսօր քո հայրը դարձա… Նա կկանչի ինձ. դո՛ւ ես իմ Հայրը, իմ Աստվածը և փրկության վեմը: Ես նրան անդրանիկ կդարձնեմ, երկրի թագավորներից ավելի բարձր կդնեմ): Դրա համար էլ Աստված ավելի շատ փառավորեց Հիսուսին, քան փառավորվում են Նրա մյուս հրեշտակները (ովքեր որպես մարդ՝ մարմնով չեն ապրել Երկրում):

Այսինքն՝ Հիսուսի փառքն ավելին է հրեշտակներից ոչ այն պատճառով, որ նա հրեշտակ չէ (Հիսուսը ոգի էր մինչ Երկիր գալը և ոգի դարձավ նաև հարությունից հետո, Հով.1:1,14; 6:62; 1Պետ.3:18): Այլ, որ ի տարբերություն մնացած հրեշտակների՝ նա փրկագնեց մարդկությանը: 144000 առաջնեկները ևս Եհովայի որդիներ են. նրանք անցան Քրիստոսի ուղին և դարձան նրա փոքր եղբայրները, ուստի ևս Աստծու որդիներ են (Մտ.25:31,40): Եվ փառքով նրանք ևս գերազանցում են հրեշտակներին (չէ՞ որ Արարիչը ոչ թե հրեշտակներին վստահեց մարդկության և հրեշտակների դատը, այլ նրանց, որ թույլ էին հրեշտակներից, 1Կոր.6:2,3):

Այն, որ հարությունից հետո և դրանից առաջ՝ Հիսուսն է Միքայել հրեշտակապետը՝ ապացուցում են նաև այս տեղեկությունները. հայտնի է, որ ՄՈ-ի ժամանակ (մեծ ողբ), Միքայել մեծ իշխանը կհայտնվի՝ ի սատարումն Աստծու ծառաների (Դան.12:1; իշխան Դանիելը հրեշտակներին էր անվանում, Դան.10:11-13): Իսկ քանի որ յուրայիններին օգնելու համար Քրիստոսը սոսկ ՄՈ-ի ժամանակ է հայտնվելու երկնքում՝ (Մտ.24:29-31), պարզ է, որ Միքայելը Քրիստոսն է՝ հարությունից հետո: Բայց նա գոյություն ուներ նաև դրանից առաջ. նա էր, որ վիճում էր Մովսեսի մարմնի համար, ինչը կարող էր տեղի ունենալ լոկ Հ.ՈՒ.-ի դարաշրջանում (Հուդա 1:9):

2) Հիմա դիմենք այլ թարգմանությունների օգնությանը.

դա կօգնի հասկանալ, թե ինչու է սնանկ Դան.10:13-ից բերված այն փաստարկը, ըստ որի Միքայելը բոլորի գլխավորը չէ, այլ նրանցից մեկն է: Համաձայն այդ թարգմանության, ակամա հարց է ծագում. եթե Միքայելը գլխավոր  իշխաններից մեկն է,  ապա ինչու՞ է նա Հրեշտակապետ: Նայենք այլ թարգմանություններ, օրինակ՝ Տանախի թարգմանությունը ռաբբի Դ.Յոսիֆոնի կողմից. «Բայց իշխանը (հովանավոր հրեշտակը) … 21 օր ընդդիմացավ ինձ, մինչև որ Միքայելը, առաջին իշխաններից մեկը՝ եկավ ինձ օգնության», Դան.10:13:

Կատարելապես տիրապետելով եբրայերենին՝ Յոսիֆոնը մեկնում է, թե այս տեքստում ինչ է նշանակում եբրայերեն «իշխան» բառը. Դանիելին տեսիլքով ցույց են տրվում մարտեր ոգեղեն ոլորտում, որոնց ետևում կանգնած են տարբեր հրեշտակներ: Միքայելն այս դրվագում ներկայացվում է ոչ թե գլխավորի, այլ Դանիելի ժողովրդի հովանավոր հրեշտակներից մեկի դերում,  ովքեր ծառայում են Եհովայի շահերին Երկրի վրա: Իսկ նրանք Հ.ՈՒ.-ում շատ էին, օրինակ՝ Գաբրիելը; Ղովտին Սոդոմից դուրս բերողները; նրանք, որ հայտնվեցին Մանուեին և նրա կնոջը; հրեշտակը, որի հետ կռվեց Հակոբը և այլն (Դան.9:21; Ծնն.19:15; Դատ.13:21; Օս.12:4):

Սա նշանակում է, որ եթե ընդունենք Դ.Յոսիֆոնի այս բացատրությունը, ապա որպես հրեշտակապետ՝ Միքայելի հեղինակությունը Դան.10։13-ում չի նվազեցվում: Եվ եթե կա բացատրության այսպիսի տարբերակ, ապա պնդել, որ ճիշտ են միայն Դան.10:13-ի այսօրվա թարգմանությունները — կարծում ենք չարժե: Կա ևս մեկ այլ հետաքրքիր տեքստ 1Թես.4:16-ից, որի ՆԱ թարգմանությանը կարելի է առարկել (մեղադրել Ե.վ.-ին, որ այն թարգմանել են այլ կերպ, քան ռուս.սինոդալը, որպեսզի պաշտպանեն իրենց ուսմունքն առ այն, թե Միքայել հրեշտակապետը Հիսուսն է):

Համեմատենք 1Թես.4:16-ի թարգմանությունները. Սինոդալ. Сам Господь при возвещении, при гласе Архангела и трубе Божией, сойдет с неба, и мертвые во Христе воскреснут прежде; ՆԱԹ. «քանի որ Տերն ինքը երկնքից կիջնի՝ հրեշտակապետի ձայնով հրամաններ տալով և Աստծու փողով, և Քրիստոսի աշակերտները, ովքեր մահացած են, առաջինը հարություն կառնեն»: Նայենք ռուսերեն մի այլ թարգմանություն. НЗ Русского Библейского Центра: Сам Господь сойдет с неба. Грянет зов – голос архангельский – труба Божья, – и воскреснут сначала умершие с верой в Христа (իսկ գերեզմաններից մեռածներին կանչողը Հիսուսն է, Հով.5.28,29):

 

Իսկ այժմ նայենք այս տեքստի աստվածաշնչյան հայերեն թարգմանությունները: Հայերենում այն գտնվում է 15 համարի տակ (1Թես.4:15).

«Որովհետեւ Տէրն ինքը, ազդարարութեան նշանով, հրեշտակապետի ձայնով եւ Աստծու շեփորով պիտի իջնի երկնքից, եւ Քրիստոսով մեռածները առաջինը յարութիւն պիտի առնեն» (Էջմիածնի թրգմ.): «Որովհետեւ ինքը Տէրը հրամանով, հրեշտակապետի ձայնով եւ Աստուծոյ փողով վայր կ’գայ երկնքիցը. Եւ Քրիստոսով մեռելներն առաջ յարութիւն կ’առնեն» (Արարատ թրգմ.): «Վասն զի Տէրը ինք ազդարարութեան հրամանով, հրեշտակապետին ձայնովն ու Աստուծոյ փողովը երկնքէն պիտի իջնէ եւ Քրիստոսով մեռածները առաջ յարութիւն պիտի առնեն» (Արևմտհ.թրգմ.):

Ինչպես տեսնում եք, ՆԱԹ- ը միակը չէ, որ Հիսուս Քրիստոսին որպես հրեշտակապետ է ներկայացնում 1Թես.4.16-ում (այսինքն, մեղադրել Ե.վ.-ին այս տեքստը կեղծելու մեջ՝ առնվազն ճիշտ չէ):

Հիմա անցնենք այն բառերի իմաստների վերծանմանը, որոնք թարգմանիչները տեղադրել են թարգմանություններում՝ ըստ իրենց հասկացության. սա ևս կօգնի հստակեցնել Դան.10:13-ի պահը.

3) Թարգմանություններում օգտագործվող բառերի իմաստը:

Նայենք Դան.10:13-ի Վինոկուրովի և Յոթանասնիցի տողացի թարգմանությունը: Սկրինշոթում հստակ տեսնում եք, որ «իշխաններԻՑ մեկը» արտահայտության մեջ [из-ից] բառը (հայերենում ԻՑ հոլովը) վերցված է քառակուսի փակագծերի մեջ: Սա նշանակում է, որ թարգմանիչներն այն այստեղ ավելացրել են կապելու համար այն իմաստը, որը իրենք են տեսել Դան.10:13-ում, նայենք սկրինշոտը.

Այնուհետև սկրինշոթում նայենք «իշխաններԻՑ մեկը» արտահայտության մեջ թարգմանված ՄԵԿԸ բառը ([ռուսերեն [ИЗ] բառի կողքին). Այն ունի նաև ՄԻԱԿ բառի իմաստի նշանակություն, այլ ոչ միայն ՄԵԿ: Սկրինշոթում փակագծերի մեջ բերված են տեքստեր, որտեղ այն օգտագործված է «միակ» նշանակության իմաստով.

Հիմա հաջորդ սքրինշոթում տեսնենք, թե Աստվածաշնչում է՞լ որտեղ է օգտագործվում այս նույն բառը՝ «միակ» նշանակության իմաստով: Նայենք, օրինակ 1Տրգ.29:1 համարը.

Ի՞նչ ունենք արդյունքում: Ունենք այն, որ թարգմանության տարբերակը կարող էր և այսպիսին լինել. Միքայելը՝ միակը իշխանների վրա, օրինակ, և ոչ թե՝ իշխաններից մեկը: Ինչպես հիշում ենք սկրինշոթից, «ИЗ» նախդիրը (հայերեն «ԻՑ» հոլովը) ավելացվել է այն իմաստով, որը թարգմանիչն ինքն է տեսել Դան.10:13-ում: Եթե ​​նա տեսներ այն իմաստը, որ Միքայելը միակն է, ապա նա հեշտությամբ կհասկանար, թե ում վրա է նա միակ և ինչ իմաստով (միակը, ով կանգնած է մյուս իշխանների գլխին կամ վրա):

Ուստի կարելի է եզրակացնել, որ եբրայերեն բառերի ոչ լիակատար ըմբռնման կամ ձեռագրում ինչ-որ մի ածանցի ավել կամ պակասի պատճառով՝ կարող է ինչ ասես ստացվել, և ուրեմն Դան.10:13-ի թարգմանության կասկածելի այս տարբերակը չպետք է աղավաղի աստվածաշնչյան համատեքստի Միքայելի դերը՝ որպես միակ հրեշտակապետի: Նա էր հրեշտակների պետը Հ.Ու-ում, և նա է հրեշտակապետ նաև 144000 անդրանիկների վրա՝ որպես իր փոքր եղբայրների, որոնք Երկրից վերցվելու են երկնքում ապրելու համար (Մտ.25:31,40; Հյտ.12:7; 14:1-5): Եվ բացի Քրիստոսից ու Եհովայից՝ վերջիններիս վրա գլխավոր՝ այլ մեկը չկա (1Կոր.11:3):

Այսպիսով, Աստծու ծրագրի ողջ ենթատեքստի տրամաբանությունը՝ սկսած Ծնն.3:15-ից; Աստվածաշնչի տարբեր թարգմանությունները և Ս.Գրքի բառերի իմաստի դիտարկումը ցույց տվեցին, որ Քրիստոսը Միքայել հրեշտակապետն էր թե՛ նախքան  մարդու տեսքով Երկիր գալը, թե՛ մեռելներից հարությունից հետո:  Ի սկզբանե, նա ստեղծվել էր որպես ոգի/հրեշտակ (նա Աստծու արարչության սկիզբն  է, Նրա 1-ին ստեղծագործությունը, իսկ Աստված արարել սկսեց ոգեղեն աշխարհից, Եբր.1:14; Հյտ.3:14): Այնուհետև նա մարդ դարձավ և Երկրի վրա իր միսիան ավարտելուց հետո՝ կրկին դարձավ ոգի (հրեշտակապետ. Աստված վերադարձրեց նրան իր սկզբնական փառքին, Հով.1:1,2,14; 17:5; Փիլ.2.6,7; հմմ.1Կոր.15:40,41):

Եթե մեկին գրգռում է ինչ ասացինք Քրիստոսի՝ որպես Եհովայի արարածի, այլ ոչ որպես Աստծու մասին (թեպետ Եբր.1:8,9-ում կա «քո գահը, Աստված, հավիտյան է և Քո Աստվածը, Աստված, օծեց քեզ» արտահայտությունը); և եթե մեկը համարում է, որ նա ծնվել է, այլ ոչ թե ստեղծվել, և դրանում տեսնում է Քրիստոսի սկզբունքային տարբերությունն ու եզակիությունը (որպես կանոն, ավանդական քրիստոնեության պաշտպանները հենց սա են ընդգծում) — ապա հաջորդ հոլովակներում կքննարկենք նաև դա:

Մնաց պարզել, թե ի՞նչ կլինի նրանց հետ, ովքեր սխալվում են Միքայել հրեշտակապետի էության հասկացության մեջ (չխոսենք այստեղ, թե ով է ճիշտ, ով՝ սխալ. եզրակացություն ինքներդ արեք): Պարզ է մի բան. Եհովան հաստատ գիտի, թե ո՞վ է սխալվում, իսկ ով՝ միտումնավոր խեղաթյուրում որոշ ուսմունքներ՝ հանուն իր սեփական շահի: Յուրաքանչյուրի համոզմունքը Նա կգնահատի ըստ նրա անհատական ​​մոտեցման՝ ճիշտ իմանալով յուրաքանչյուրի մտքի և նրա հնարավորությունների կարողությունը (Հռ.14:1-5,22,23):

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

21ա. Ի՞ՆՉ ԼԵՌՆԵՐ ՓԱԽՉԵԼ ԱՅՍՕՐ ՄՐԿ.13:14

Текст на армянском языке к  видео  1.87 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.21а

Մրկ.13:14. «Երբ տեսնեք ամայացում բերող պղծությունը… կանգնած այնտեղ, ուր չպետք է լինի, այդ ժամանակ նրանք, ովքեր Հրեաստանում են, թող սարերը փախչեն»:

Հիսուսի այս խոսքերը, ինչպես գիտենք, իրականացան 1-ին դ.-ում, երբ հռոմեական զորքերը օկուպացրին Հրեաստանը, իսկ քրիստոնյաները լքելով Երուսաղեմը՝ փախան դեպի լեռները և փրկվեցին։ Նրանք, ովքեր մնացին Երուսաղեմում և Հուդայում, զոհվեցին 70 թվին, երբ Երուսաղեմը գրավվեց, և Եհովայի տաճարը ավերվեց Տիտոսի զորքերի կողմից (այս տեղեկությունը կարելի է գտնել Հրեաստանի պատմության մեջ և ԴԸ կայքում)։ Եվ այսօր կարելի էր մոռանալ քր.յաների դեպի լեռները փախչելու հորդորը՝ համարելով այն 1-ին դ.-ում արդեն կատարված, եթե չլիներ մի հանգամանք.

բանն այն է, որ խոսելով դեպի լեռները փախչելու մասին, Հիսուսը ողբալի այդ ժամանակը կապեց ոչ միայն 1-ին դարի, այլ նաև իր 2-րդ գալստի հետ։ Իսկ 1-ին դարում, ինչպես գիտենք, ավերվեց միայն Երուսաղեմի տաճարը, բայց Քրիստոսի 2-րդ գալուստը, որով ավարտվում է նրա կանխատեսած մեծ նեղությունը, 1-ին դարում տեղի չունեցավ. այն դեռ սպասվում է (Մտ.24։15,21,29-31)։ Մինչ այժմ մենք խոսել ենք միայն ամայացնող պղծության և Քրիստոսի 2-րդ գալստին նախորդող մեծ նեղության իմաստի մասին (տես 7.26 վիդեոն 2-րդ վայի մասին): Այժմ հարկ է պարզաբանել նաև լեռները փախչելու իմաստը. դեպի ո՞ր լեռները պետք է փախչել այսօր, և Աստվածաշնչի տեսակետից՝ ի՞նչ է դա նշանակում ժամանակակից Ե.վ.ների համար: Նայենք.

Միանգամից ասենք, որ հալածանքների պատճառով ՌԴ-ից փախչելը, ինչպես նաև այն փախուստը, որին այսօր Դիտ.Ընկ. առաջնորդությամբ ողջ աշխարհում պատրաստվում են Ե.վ.ները՝ տագնապի ճամպրուկում հավաքելով սննդի, խմիչքի, դեղերի պաշար — ոչ մի կապ չունեն Հիսուսի ասած «լեռները փախչելու» հետ: Ինչո՞ւ։ Այն փախուստը, որի մասին Հիսուսը խոսեց, վերաբերում է նախ Եհովայի ՈՂՋ ժողովրդին, ոչ միայն ՌԴ-ում ապրող Ե.վ.ներին: Եվ երկրորդ, այդ փախուստը պետք է կատարվի ՄԻՆՉԵՎ Քրիստոսի 2-րդ գալուստը (Մտ.24:15,21,29-31): Բայց ո՛չ ՌԴ-ից փախչելը, ո՛չ էլ ճամպրուկներով փախուստի պատրաստվելը չեն համադրվում Հիսուսի կանխասացության պատկերի մեջ, ցույց տանք դա սխեմայով.

Ինչպես տեսնում ենք սխեմայից, լեռներ պետք է փախչեն ԲՈԼՈՐ մերօրյա Ե.վ.ները և՝ ՄԻՆՉԵՎ Քրիստոսի 2-րդ գալուստը, մինչև 7-րդ փողը (Հյտ.11:15; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52): Եթե ​​խոսենք ՌԴ-ից փախուստի մասին, ապա այս երկիրը վտանգավոր է դարձել լոկ ՌԴ-ի բնակիչների, այլ ոչ թե Եհովայի ողջ ժողովրդի համար։ Իսկ եթե խոսենք տագնապի ճամպրուկով փախուստի մասին, ապա ԴԸ այդ փախուստը կապում է Արմագեդոնից փրկվելու հետ, իսկ Արմը, ինչպես գիտեք, տեղի կունենա ոչ թե ՄԻՆՉԵՎ Քրիստոսի 2-րդ գալուստը, երբ հարկ է լեռները փախչել, այլ դրանից ՀԵՏՈ:

Այսպիսով, լեռներ պետք է փախչեն ԲՈԼՈՐԸ, և դա պետք է անեն ՄԻՆՉԵՎ Քրիստոսի 2-րդ գալուստը՝ 7-րդ փողից առաջ (Հյտ.11:15): Պարզենք, թե Հիսուսի այս ցուցումը ինչպես է առնչվում մերօրյա Ե.վ.ներին: Եվս մեկ անգամ հիշենք փախուստի մասին Մրկ.13։14-ի տեքստը՝ այն համակցելով Մտ.24։15-ի բացատրությամբ. «Երբ տեսնեք ամայացում բերող պղծությունը… կանգնած այնտեղ, ուր չպետք է լինի (այսինքն՝ սուրբ վայրում), այդ ժամանակ… թող սարերը փախչեն»։ Մեր ժամանակի համար պետք է սահմանել՝ 1) որն է լեռներ փախչելու մեկնարկի ազդանշանը մեր օրերում, 2) ինչ են նշանակում ժամանակակից «լեռները» և 3) ինչ է նշանակում այսօր այդ փախուստը։ Սկսենք 1-ից).

1) Ո՞րն է լեռներ փախչելու մեկնարկի ազդանշանը մեր օրերում:
Մրկ.13:14 և Մտ.24:15-ից տեսնում ենք, որ լեռներ փախչելու փուլը պետք է սկսվի, երբ Ե.վ.ները տեսնեն սուրբ վայրում կանգնած պղծությունը: 7.26 վիդեոյից հիշեցնենք, թե ինչ է նշանակում սուրբ վայրը և ամայացնող պղծությունը. դա կօգնի որոշել լեռներ փախչելու ժամանակի «սկիզբը» մեր օրերում: Սուրբ վայրը Եհովայի ընտրյալ Երուսաղեմն է՝ Իր տաճարով։ Իսկ պղծությունը՝ նախ հոգևոր պղծությունն է. սկզբում փչանում էին Եհովայի հովիվները, հետո կռապաշտությամբ փչացնում ողջ ժողովրդին, ինչի համար էլ Աստված թողնում էր Իր ժառանգությունը՝ Իր տաճարը և Իր ժողովրդին (Եր.12:7-11; Մտ.23:38): Նրա «հեռանալը» տաճարը խոցելի էր դարձնում հեթանոսների համար։ Ի՞նչ իմաստով։

Հենց որ Եհովայի Տունը «վարակվում» էր հոգևոր պղծությամբ և դարձի գալու ոչ մի խրատ չէր ընդունվում, դրան հաջորդում էր բառացի պղծությունը. Աստված հանում էր Իր պաշտպանությունը Երուսաղեմից և Իր ժողովրդին պատժելու համար կանչում հյուսիսի հեթանոս թագավորներին. Ասորեստանը, Բաբելոնը և նույնիսկ Հռոմը Իսրայելի և Հուդայի հյուսիսային թագավորներն էին, և կանչվում էին կռապաշտության համար Աստծու ժողովրդին պատժելու նկատառումով (Եր.1:13-16; 4:6; Սոփ.2:13; Եզ.23:22 23; 26:7; հմմ. Ղուկ.21:20,24):

Այսպիսով, հնում Եհովան կռապաշտության համար պատժում էր իր ժողովրդին այն օրերի հյուսիսի թագավորների միջոցով։ Իսկ այսօր, քանի որ Դիտարան Ընկերությունը (ԴԸ) կուռք է դարձել Եհովայի բոլոր ծառաների համար, Նա հանդիմանում է Իր ժողովրդին՝ օգտագործելով հյուսիսի վերջին թագավորին՝ Ռուսաստանին (2Թես.2:2-4): 1-ին դարի և մեր օրերի իրադարձությունների անալոգիան հասկանալու համար, հիշենք, թե երբ հնչեց փախուստի փոխաբերական ազդանշանը 1-ին դարի քրիստոնյաների համար: Այն հնչեց, երբ ակնհայտ դարձավ տաճարի հոգևոր պղծությունը: Իսկ ե՞րբ այն պարզ դարձավ.

Կարելի էր մտածել, որ այդ ազդանշանը հնչեց, երբ հովիվները մերժեցին Հիսուսին և ձեռք դրեցին նրա սպանությանը։ Բայց քանի որ նրանց մեղքը, ինչպես բացատրեցին առաքյալները, անգիտության մեղք համարվեց, տաճարը դեռ շարունակում էր գործել, քահանաները նշանակվում էին օրինական կարգով՝ ըստ Ահարոնի տոհմի, տաճարի ծիսական ընթացակարգերը դեռևս ակտուալ էին, հրեաներին ուղղված քարոզը ընթանում էր ողջ թափով և քահանաներից շատերը դառնում էին Քրիստոսին, ուստի դժվար էր կարծել, որ փախուստի ժամանակը արդեն եկել է: Այսինքն Եհովայի տաճարն այդ ժամանակ հայտնապես դեռ պղծված չէր։

Այսինքն, թեև հոգևոր պղծությունը ձևավորվում էր, բայց այդ պահին դեռ փախչելու ժամանակը չէր, քանի որ քրիստոնյաները օգուտ էին բերում Եհովայի ժողովրդին (Գրծ.3։17; 6։7; 21։20-24,26)։ Բայց մոտ 30 տարի անց՝ 66 թվին Երուսաղեմի տաճարն արդեն լրիվ համակված էր ամայացնող հոգևոր պղծությամբ. այն պղծել էին հենց նախանձախնդիր հրեա զելոտները: Բացի այն, որ նրանք անընդհատ ապստամբում էին կայսրի դեմ և անկարգություններ հրահրում, նաև ապօրինաբար քահանայապետ նշանակեցին մի ինքնակոչի, որմնագործ ոմն Ֆանիուսի (Պինխաս բեն Շմուելին, ով ոչ մի գաղափար չուներ քահանայության իմաստի մասին, տես եբր. պատմությունը):

Քարագործի նշանակումը որպես Քահանայապետ, ով ոչ մի կապ չուներ օծման կամ Ահարոնի տոհմի հետ, արդեն իսկ ակնհայտ Աստվածուրացություն էր և Նրա տաճարի լիակատար պղծում, ինչն արդեն անհնար էր չնկատել, քանզի բոլորը գիտեին, որ Եհովան քահանաներ է նշանակում միայն Ահարոնի տոհմից (Թվ.16:40): Նաև այդ ժամանակի օրինական քահանայապետները՝ Եհոշուա բեն Դումնայը, Եհոշուա բեն Գամլիելը և Հանան բեն Հանանը զինված ավազակախմբեր էին հավաքել իրենց շուրջը և անընդհատ կռիվներ էին մղում իրար դեմ, հարձակվում թույլերի վրա և թալանում նրանց։ Նրանց օրոք Երուսաղեմը միշտ աղետալի վիճակում էր և բոլոր իրադարձությունները տանում էին կործանման, այդ կերպ պղծելով տաճարը և անարգանք բերելով Աստծու անվանը:

Տեսնելով տաճարի բոլոր այս հոգևոր պղծությունները որպես լեռները փախչելու ազդանշան՝ քրիստոնյաները պետք է հիշեին Քրիստոսի ցուցումը և փախչեին: Սակայն նրանք կարող էին մտածել, որ գուցե սխալ են հասկանում ամայացնող պղծությունը, և դեռ ժամը չէ, ուստի վարանել փախչել, մինչև որ տեսան բառացի պղծությունը՝ որպես հոգևոր պղծության հետևանք. հենց որ Հռոմի զորքերը հարձակվեցին Եհովայի ժողովրդի վրա, նրանք հասկացան, որ ժամն է փախչելու, և առաջին իսկ հնարավորության դեպքում հեռացան Երուսաղեմից և Հուդայից դեպի Պելլայի լեռները (հմմ. Ղուկ.21։20,24; տես «Երուսաղեմի պաշարումը, 66թ.»):

«Լեռները փախչելու» ժամանակը ճշտելու համար՝ նույնը պետք է դիտել մեր օրերում։ Այժմ, 1-ին դարի զուգահեռով, պարզենք, թե որն է այսօր Ե.վ.ների լեռները փախչելու ժամանակի մեկնարկային ազդանշանը։ Ինչպես արդեն ցույց տվեցինք սխեմայում, այն պետք է սկսվի 7-րդ փողից և Քրիստոսի 2-րդ գալստից առաջ (Մտ.24:15,21,29-31): Ուստի Աստծու տաճարի հոգևոր պղծությունը հարկ է փնտրել ՄԻՆՉԵՎ 7-րդ փողը: Եվ այդ պղծությանը որպես հետևանք՝ հյուսիսի թագավորի զորքերը պիտի շրջապատեն ոչ միայն Հուդան, այլև Երուսաղեմը (հմմ. Մրկ.13։14, Մտ.24։15,16; Ղկ.21։20,21)։ Եհովայի տաճարի ամայացնող հոգևոր պղծությունը այսօր արդեն հստակ առկա է. դա կուռքի՝ ԴԸ պաշտամունքն է՝ Եհովայի պաշտամունքի փոխարեն (2Թես.2:2-4, տես 7.12 վիդեոն):

Եհովայի արդի տաճարում հոգևոր պղծությունը սկսվեց 5-րդ փողի պահից՝ օծյալների անկումով և անօրենի վերընթացով (Հյտ.1:20; 9:1; 2Թես.2։2–4)։ 7-րդ փողից առաջ այն արդեն պետք է հստակ նկատելի լինի (տես 7.32 վիդեոն), և որպես հետևանք՝ Եհովայի ժողովուրդը շրջափակված լինի հյուսիսի Թագավորի (ՀյԹ) զորքերով։ Ուստի, եթե այսօր որևէ մեկը դեռ չի տեսնում հոգևոր պղծությունը (Կռապաշտությունը ԴԸ-ում), ապա գոնե պետք է տեսնի դրա հետևանքը՝ Աստծու ժողովրդի ակնհայտ շուրջկալը հյուսիսի թագավոր Ռուսաստանի կողմից. չէ՞ որ նա հարձակվել է ոչ միայն հոգևոր «Հուդայի» (Եհովայի իսկական պաշտամունքի և ժողովի), այլ գլխավորապես հոգևոր մայրաքաղաք «Երուսաղեմի»՝ ԴԸ կառավարիչների վրա, էքստրեմիստական հռչակելով ԱՄՆ-ի Ուորվիքից կառավարվող Ե.վ.ների կազմակերպությունը ՌԴ-ում։

Այսինքն, ըստ էության, լեռները փախչելու ազդանշանը հնչել է 10 տարի առաջ, նախքան Եհովայի ժողովրդի վրա հյուսիսի վերջին թագավորի հարձակումը, երբ անօրենը ամրացնում էր իր կառավարման խորամանկ համակարգը, Եհովայի ժողովրդին հետզհետե դարձնելով ԻՐ հավատարիմ ծառաներ՝ այդ կերպ Եհովայի տաճար ներմուծելով հոգևոր պղծությունը (2Թես.2:2-4): Ուստի դեռ 10 տարի առաջ (2010 թ.) ժամանակակից Ե.վ.ներն արդեն ունեին պատմական նախադրյալներ «դեպի լեռներ փախուստն» սկսելու համար: Ցույց տանք այս ամենը սխեմայով.

 

Սխեմայից կրկին տեսնում ենք, որ փախուստը պետք է տեղի ունենա 7-րդ փողից առաջ՝ ՄԻՆՉԵՎ Քրիստոսի 2-րդ գալուստը (Մտ.24:15,21,29-31, Հյտ.11:15): Այսօր արդեն փախուստի երկու նախապայմաններն էլ առկա են՝ կռապաշտություն ԴԸ-ում, ինչը վտանգավոր գոտի է բոլոր Ե.վ.ների համար առանց բացառության: Եվ երկրորդ՝ հյուսիսի վերջին թագավորի փոխաբերական հարձակումը ժամանակակից «Երուսաղեմի» վրա: Այս երկու նախապայմանը, գումարած այն, որ Քրիստոսի 2-րդ գալուստն ազդարարող 7-րդ փողը առայժմ չի հնչել — ցույց են տալիս, որ դեռ ուշ չէ լեռները փախչելու համար։ Այժմ պարզենք 2-րդ հարցը.

2) ի՞նչ են նշանակում ժամանակակից «լեռները»:

Հիշենք 1-ին դարի քրիստոնյաների լեռներ փախչելու մանրամասները. նրանք փախան Պելլա քաղաքի լեռները։ Բայց դա ինչ-որ մի անծանոթ քաղաք չէր: Պելլան գտնվում էր Հորդանանի մյուս ափին և հնում պատկանում էր ավետյաց երկրին՝ Իսրայելին (սա է հաղորդում ֆրանսիացի արևելագետ և պատմաբան Ժոզեֆ Ռենանը (տես w87, 15/1, էջ 19. «Քրիստոնյաների փախուստը Պելլա», ռուս.): Պատմաբան Եվսեբիոսը ևս հայտնում է այս մասին, նա գրում է. «Աբրահամի հոգևոր ընտանիքը [այսինքն՝ քրիստոնյաները – Գաղ..3:29] փախավ Հորդանանի մյուս կողմը՝ Դեկապոլիսի Պելլա, որտեղ նրանք ապահով հանգրվան գտան (Եվսեբիոսի եկեղեց. պատմություն, հ. 3, գլ. 5):

Դեկապոլիսի քաղաքները ցրված էին Գաղաադի բերրի շրջանում և հարևան Բասանում. Գաղաադը Գադի ցեղին էր պատկանում։ «Մովսեսը ժառանգություն տվեց նաև Գադի ցեղին՝ Գադի որդիներին՝ նրանց տոհմերի համեմատ։ Նրանց տարածքը եղավ Հազերը, Գաղաադի բոլոր քաղաքները, Ամմոնի որդիների հողերի կեսը մինչև Արոեր, որ Ռաբբայի դիմացն է» (Հեսու13:24.25): Եթե ​​պատկերենք այդ վայրը քարտեզի վրա, ապա Պելլան մոտավորապես գտնվում էր այստեղ (որքանով որ մենք կարողացանք որոշել՝ համեմատելով տարբեր քարտեզներ).

Այսինքն, լեռները, ուր փախել էին քրիստոնյաները, հնում Իսրայելի լեռներն էին, որոնք պատկանում էին Գադի ցեղին՝ Հորդանանից այն կողմ: Դրանք Հյս.Իսրայելի տարածքներն էին ավետյաց երկրում (ըստ Քանանի տարածքների բաժանման քարտեզի, Հեսու 13:24-28 — Երուսաղեմից հեռու): Ուրիշ այլ ապահով լեռներ Եհովայի ժողովուրդը չգիտեր, և դա հասկանալի է. Իսրայելի լեռները հայտնի էին նրանց դեռ հնուց (երբ նրանք անցան Հորդանանը և մտան ավետյաց երկիր)։ Իսկ 1-ին դարում Պելլա քաղաքը, ինչպես և Դեկապոլիսի մյուս քաղաքները, համեմատաբար անվտանգ տեղանքում էին (տե՛ս Библейская Энциклопедия Арх. Никифора 1891, էջ 177)։

Նշենք, որ փախչելով Իսրայելի լեռները՝ քր.յաները չփոխեցին ո՛չ իրենց Աստծուն՝ Եհովային, ո՛չ իրենց կրոնը. նրանք մնացին Եհովայի երկրպագուներ, բայց ընդունելով Հիսուսին՝ ընդլայնեցին իրենց հոգևոր գիտելիքները, ուստիև կարողացան ճանաչել վտանգը և հեռանալ ապահով վայր՝ համաձայն Հիսուսի հրահանգի: Նույն կերպ այսօր պետք է վարվեն Ե.վ.ները, ովքեր «տեսնում են» ամայացնող պղծությունը Աստծու պաշտամունքի սուրբ վայրում, և փախչեն հոգևոր «Հուդայից և Երուսաղեմից»՝ ապահով վայր, առանց փոխելու սակայն ո՛չ իրենց Աստծուն, ո՛չ կրոնը, ո՛չ էլ համոզմունքները՝ մնալով Եհովայի վկաներ: Բայց եթե 1-ին դարում Հուդան ու Երուսաղեմն էին վտանգավոր վայր, ապա որո՞նք են դրանք այսօր։ Պարզենք.

Պատմությունից գիտենք, որ Երուսաղեմը Եհովայի ողջ ժողովրդի մայրաքաղաքն էր և ներկայացնում էր ժողովրդին կառավարող գլխավոր հովիվներին։ Իսկ Հուդան ոչ թե ամբողջ Իսրայելն էր (Եհովայի ողջ ժողովուրդը), այլ նրա այն հատվածը, որն ամենամոտն էր Երուսաղեմին և ամենից շատ էր գտնվում նրա ազդեցության տակ: Այսինքն, հոգևոր կատարմամբ՝ «Երուսաղեմն» այսօր Աստծու մերօրյա ժողովրդի գլխավոր կառավարիչներն են, իսկ «Հուդան»՝ այն Ե.վ.ները, ովքեր ամենամոտն են Աստծու ժողովրդի գլխավոր կառավարիչներին և ում վրա վերջիններիս ազդեցությունը ամենից շատ է: Ովքե՞ր են նրանք: Նրանք ԴԸ-ի կողմից նշանակում ստացած, նրան հավատարիմ Ե.վ.ներն են (բեթելցիներ, երեցներ, ծ.օգնականներ և ընդհ.ռահվիրաներ)։

Հոգևոր այս «տեղանքը» Եհովայի ժողովում ամենախոցվածն է կռապաշտությունից, ուստիև ամենավտանգավորն է այսօր։ Ինչո՞ւ է այն ամենախոցվածը: Քանի որ Եհովայի ժողովրդի կառավարման համակարգն այսօր կառուցված է այնպես, որ ԴԸ-ից ցանկացած նշանակում ստանալով, Ե.վկան ինքնաբերաբար դառնում է անօրենի համակարգի պատանդը, ով ստիպում է նրան ի չարը գործել ի դեմ մեծամասնության: Այսպիսով, այսօր դուրս գալ «վտանգավոր գոտուց», նշանակում է հեռանալ հոգևոր «Հուդայից և Երուսաղեմից»։ Ինչպե՞ս սա հասկանալ: 1-ին դարում քր.յաներին հարկ էր փախչել Երուսաղեմից և Հուդայից բառացի իմաստով։

Իսկ այսօր, Ե.վ.ները կարող են լքել «Հուդան» և «Երուսաղեմը» լոկ հոգևոր իմաստով, քանի որ այժմ՝ Քրիստոսի 2-րդ գալստից առաջ Աստծու ժողովուրդը ցրված է ողջ աշխարհով և հնարավոր չէ բառի բուն իմաստով ինչ-որ լեռներ փախչել: Ուստի, հոգևոր իմաստով դուրս գալ «Հուդայից» և Երուսաղեմից՝ նշանակում է հեռու մնալ ԴԸ կողմից նշանակում ստացածներից, չձգտել մոտենալ նրանց անկեղծ սրտաբացությամբ, քանզի ձեր ասած ամեն մի բառ կօգտագործվի ձեր դեմ: Նաև՝ չմտնել նրանց շարքերը։ Իսկ եթե արդեն մտել եք՝ ելք փնտրել այդտեղից դուրս գալու (ոչ ստանդարտ գիտելիքներ ունեցող Ե.վկան չի կարող շարունակել երեց լինել ԴԸ որոշ ուսմունքների հետ համաձայն չլինելու պատճառով):

Սակայն փրկության համար անհրաժեշտ էր ոչ միայն դուրս գալ Երուսաղեմից և Հուդայից, այլև փախչել դեպի փրկարար լեռները։ Իսկ որո՞նք են այսօր այդ լեռները, ուր հարկ է փախչել: 1-ին դարում քր.յաներին փրկեցին Իսրայելի բառացի լեռները, որոնք գտնվում էին Երուսաղեմից և Հուդայից հեռու: Իսկ մեր օրերի Իսրայելի հոգևոր ժամանակակից լեռների իմաստը կարելի է հասկանալ, օրինակ, Եզ.38:8-12 համարներից. «…Վերջին տարիներին կգաս սրից ազատված ժողովրդի երկիրը, որը հավաքվել է շատ ժողովուրդներից և բերվել Իսրայելի լեռների վրա… Նրանք բոլորովին ապահով են բնակվում»:

Թեև այս «լեռների» ողջ տարածքն ամբողջովին ապահով կդառնա միայն Միլենիումում, համենայնդեպս, այսօր ևս Եհովայի ժողովուրդն ունի հոգևոր տարածք, որտեղ փոխաբերական իմաստով ապաստան է գտնում այս համակարգի խնդիրներից և ապրում ապահով։ Եհովայի ժողովրդի անվտանգ այս լեռան մասին ասվում է նաև Միք.4։1,2-ում. «Վերջին օրերում Եհովայի տան լեռը կհաստատվի լեռների գագաթներից վեր ու կբարձրանա բլուրներից վեր, և ժողովուրդները կհորդեն դեպի այն»: Այս լեռը՝ Եհովայի ճշմարիտ երկրպագությունն է նշանակում։

Այսինքն՝ Իսրայելի լեռները մերօրյա Ե.վ.ների համար ճշմարիտ Աստծու՝ Եհովայի պաշտամունքի վայրերն են կամ Նրա երկրպագուների ժողովները՝ ցրված ամբողջ Երկրով մեկ: Բայց ի՞նչ է նշանակում «փախուստն» այս լեռներ, և ինչպե՞ս է հնարավոր ընդհանրապես մեր օրերում «փախչել Իսրայելի այս լեռները», եթե մենք արդեն իսկ ծառայում ենք ժողովներում։ Եվ ինչպե՞ս դա անել անօրենի կառավարման ժամանակաշրջանում, երբ նա իշխում է Եհովայի ժողովրդի վրա։ Կիմանանք հետևյալ հարցի պատասխանից.
3) ի՞նչ է նշանակում «փախուստ լեռները» մեր օրերի Ե.վ.ների համար:

Այն, թե ինչ է նշանակում անօրենի օրոք փախչել «Իսրայելի հոգևոր լեռները», կարող ենք իմանալ Սարդեսի հոգևորապես մեռած ժողովի քրիստոնյաների օրինակից: Նրանց ժողովում ևս խնդիրները հոգևորապես մեռած հովվի պատճառով էին, ում հաջողվել էր փաստորեն փչացնել գրեթե ողջ ժողովը։ Սակայն Աստծու ծառաներից ոմանք, այնուամենայնիվ, կարողացել էին հավատարիմ մնալ Եհովային՝ չնայած երեցների պատճառած խնդիրներին (Հյտ.3։1-5; հմմ. Եբր.10։24,25)։ Դրանով էլ հենց Սարդեսի հավատարիմ քր.յաները օրինակ էին, որ ՀՆԱՐԱՎՈՐ Է «Իսրայելի լեռները» փախչել նույնիսկ անօրեն հովիվների օրոք՝ միաժամանակ մնալով իրենց ժողովներում։

Այսպիսով, «լեռներ» փախչելու համար այսօր հարկավոր չէ լքել Աստծու ժողովրդի հոգևոր տարածքը (Եհովայի պաշտամունքի վայրերը), կամ փոխել Աստծուն, կրոնը և համոզմունքները, այլ հարկ է Ս.Գրքով ավելի ընդլայնել գիտելիքները։ Այսինքն՝ պետք է մնալ Եհովայի Քրիստոսի ժողովում՝ խուսափելով լոկ հովիվների այդ փուլի կործանարար ազդեցությունից, ինչպես Սարդեսի քրիստոնյաները դիմադրեցին իրենց հոգևորապես մեռած հովվի կործանարար ազդեցությանը։ Մտ.23:1-3-ում Հիսուսը ցույց տվեց, թե ինչպես է դա հնարավոր. հիշեցնենք, որ նա հորդորեց դա անել այն հանգամանքներում, երբ Եհովայի ժողովուրդը բախվում է տարօրինակ (անօրեն) հովիվների երևույթին:

Ըստ նրա այդ խորհրդի՝ պետք է սովորել տարբերել Եհովայի խոսքը հովիվների խոսքից՝ ստուգելով նրանց ցուցումները Ս.Գրքով, ինչը խրախուսեց Պողոսը (Գրծ.17:11): Եթե ​​հովիվները ուսուցանում են Ս.Գրքի համաձայն («Մովսեսի աթոռից»), պետք է ընդունել նրանց ասածը: Իսկ եթե աղավաղում են Եհովայի խոսքը, կարիք չկա նրանց ասածն ընդունել։ Այսինքն, 1-ին դարի պես՝ մեր օրերում ևս ամեն մի Ե.վ.ի համար Եհովա՛յի խոսքը պետք է լինի միակ ՀԵՂԻՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆ։ Սարդեսի քր.յաների օրինակը մերօրյա Ե.վ.ներիս, ովքեր նկատում են ամայացնող պղծությունը, ցուցում է, որ փախչել լեռները՝ հոգևոր իմաստով նշանակում է փրկություն գտնել ԱՍՏԾՈՒ ԽՈՍՔԻ մեջ՝ մնալով Նրա ժողովում (Մտ.23:1-3; Եբր.10:24,25): Ինչպես դա անել՝ պատմում է 7.21 վիդեոն:

Այժմ ամփոփենք «լեռներ փախչելու» իմաստը ժամանակակից Ե.վ.ների համար. հոգևոր իմաստով փախչել այսօր «Հուդայից և Երուսաղեմից» դեպի «Իսրայելի լեռները», նշանակում է մնալ ժողովում (Եհովայի ճշմարիտ երկրպագության մեջ), բայց հեռու լինել ԴԸ բոլոր նշանակում ստացածներից, չհամալրել նրանց շարքերը և ապավինել միայն աստվածաշնչյան առաջնորդությանը, Ս.Գրքով ստուգելով այն ամենը, ինչ սովորեցնում են հովիվները: Այս են հորդորել Հիսուս Քրիստոսը Մտ.23:1-3-ում և Պողոս առաքյալը Գրծ.17։11-ում։

Այս ամենը կօգնի խուսափել հոգևոր կործանումից՝ կռապաշտության որոգայթից և պատրաստ լինել Քրիստոսի 2-րդ գալստին։ Ի՞նչ կերպ: 7-րդ փողին նրա գահակալումից առաջ՝ Եհովան կուղարկի Իր 2 վերջին մարգարեներին, և նրանց հայտնությունը կսկսի ազդարարել, որ Քրիստոսն արդեն դուրս է եկել վերադարձի՝ իր հարսնացուի ետևից (հարությունից հետո 2 վերջին մարգարեների երկնային համբարձումը կվկայի, որ 7-րդ փողը հնչեց, Քրիստոսը գահակալեց և 144000-ի ողջ կազմը մեկ խմբով համբարձվեց երկինք, Հյտ.11:3-15; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52):

Եթե այդ դրվագում մենք գտնվենք «Հուդայում և Երուսաղեմում» (լինենք ԴԸ-ի նշանակում ունեցող), ապա չենք կարողանա ճանաչել 2 մարգարեներին այն պատճառով, որ գերագույն կառավարիչները կստիպեն իրենցից նշանակում ստացածներին մերժել բոլորին, բացի իրենցից, սահմանելով պայման — կամ պետք է անվերապահորեն հավատաս մեզ՝ Կառավարիչ Մարմնին, կամ կհայտարարվես որպես հավատուրաց։ Եվ պարզ է, որ ԴԸ-ի նշանակվածներից ոչ ոք չի ցանկանա կազմակերպությունում կորցնել իր արտոնությունները՝ իր դիրքը, կապերը, հեղինակությունը և այլն։ Ուստիև նրանք չեն կարողանա ճանաչել 2 մարգարեին (Հյտ.11:3,8-10):

Նույնը եղավ նաև Հիսուսի 1-ին գալստի ժամանակ. Եհովայի ժողովրդի գերագույն հովիվները և նրանց «նշանակվածները» (նրանց մերձ իշխանների և երեցների վերնախավը) մերժեցին Քրիստոսին, որպեսզի չկորցնեն իրենց արտոնությունները սինագոգում (Հով.12։42,43)։ Իսկ հասարակ ձկնորսներն ու մաքսավորները կարողացան ճանաչել նրան, քանզի չէին ապականվել դեպի հովիվներն ունեցած կռապաշտության ստրկախտով։ Այսօր այդպիսիք են նաև այն Ե.վ.-ները, ովքեր հեռու են ղեկավարությունից (պարզ քարոզիչներ կամ պասիվ դարձածներ են, ովքեր տեսնում են տարօրինակությունը կազմակերպությունում, բայց դեռ չգիտեն՝ ինչպե՞ս դա բացատրել և ի՞նչ անել դրա դեմ):

Սա, կարծում ենք, ներկա պահին բավական է դեպի «Իսրայելի» հոգևոր «լեռները փախչելու» իմաստը հասկանալու համար:

Սիրով բոլորին, ովքեր բարձր են դասում Աստծու խոսքը մարդկային խոսքից և ճշմարտությունը որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

70. ՔՐԻՍՏՈՆՅԱ ՔՈՒՅՐԸ ՊԱՐՏԱՎՈ՞Ր է ԾԱԾԿԵԼ ԳԼՈՒԽԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.72на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.70

Հարցը, թե արդյո՞ք քույրերը գլուխները պետք է ծածկեն ինչ-որ հանդերձանքով (շղարշ, գլխարկ և այլն)՝ առայժմ բաց է: Ինչո՞ւ: Որովհետև, թեպետ բոլորը կարդում են նույն Աստվածաշունչը, այս հարցում միակարծություն չկա. մեկը գլխաշոր է կապում ոչ միայն ժողովի հանդիպումներին, այլև առօրյայում: Այլ տեղերում քույրերի երկար մազերը ընդունված է գլխածածկոց համարել: Ուրիշ մի տեղ էլ քույրերը քրիստոնեական ժողովի հանդիպման են ներկայանում մազերի մոդայիկ կտրվածքներով կամ գունագեղ սանրվածքներով.

իբր, ուզում են ասել, որ քրիստոնյաները մոլեռանդներ չեն, հաշվի են առնում մոդան և անհարմարություն չեն պատճառում քույրերին, ովքեր ուզում են արդիական երևալ (թե՛ սանրվածքի, թե՛ այլ բաների մեջ): Եվ հարց է առաջանում. հնարավո՞ր է Ս.Գրքից իմանալ, թե Եհովան ինչ է ակնկալում այս հարցում քրիստոնեուհիներից: Ընդունելի՞ են Պողոսի խոսքերը նաև այսօր, թե՞ դրանց դարն արդեն անցել է: Այստեղ ևս մեզ կարող է օգնել ասվածի ենթատեքստը, պատմական ժամանակի նկատառումը և Պողոսի հորդորի նպատակային իմաստն ըմբռնելը (ինչի համար և ինչու քույրը պետք է գլխի պարագայի հետ վարվի այսպես կամ այնպես):

Միանգամից ասենք, որ Աստվածաշնչի հրահանգների վրա մոդան չի տարածվում, այն կարող է վերաբերել միայն գլխի պարագայի ձևին կամ տեսակին (օրինակ` հնում կային մեծ շալեր, իսկ այսօր՝ շղարշներ, շարֆեր կամ գլխարկներ): Ուստի հարկ է պարզել Պողոսի հրահանգի ԷՈւԹՅՈՒՆԸ. պարտավո՞ր է քույրը, ով ուզում է Եհովային հաճեցնել՝ ծածկել գլուխը, թե՞ դա անձնական ընտրության հարց է: Իսկ թե ինչո՞վ ծածկել (եթե պարզվի, որ նա պարտավոր է դա անել) — կարելի է և մոդայով առաջնորդվել, եթե այդպիսի ցանկություն կա:

Այս դասից մենք կիմանանք. 1) հնում Ե.վկաները, Աստծու երկրպագության հետ կապված՝  ինչ վերաբերմունք ունեին գլխի պարագաների հանդեպ (այդպես մենք ավելի լավ կըմբռնենք Պողոսին, ով այս հարցը ևս Աստծու պաշտամունքի հետ էր կապում, այլ ոչ թե առօրյա կենցաղի); 2) ո՞րն է Պողոսի հրահանգի նպատակը: 3) Պողոսի ցուցումը վերաբերո՞ւմ է մեր ժամանակներին, թե՞ դա միայն Կորնթոսի ժողովի քույրերին էր առնչվում: Եթե պարզենք Ս.Գրքի տեսակետը ​​այս հարցերին, ապա եզրակացությունը՝ քույրը պարտավո՞ր է ծածկել գլուխը, թե ոչ — ինքն իրեն կբացահայտվի:

Եվ այսպես, հարց 1) հնում Ե.վկաները, Աստծու երկրպագության հետ կապված՝ ինչ վերաբերմունք ունեին գլխի պարագաներին:
Ս.Գրքից հայտնի է, որ տղամարդիկ ևս գլխանոց են կրել. օրինակ, քահանաները (Ել.28:4,37,40); մյուս տղամարդիկ կարող էին հատուկ դեպքերում ևս ծածկել գլուխները (ի նշան վշտի, օրինակ. 2Սամ.15:30; Եր.14:3): Հայտնի է նաև, որ աստվածավախ կանայք տղամարդկանց ներկայությամբ ծածկում էին իրենց գլուխները՝ շեշտելով իրենց համեստությունը (օրինակ, Ռեբեկան ծածկեց գլուխը, երբ պետք է հանդիպեր Իսահակին, Ծնն.24:65):

Հայտնի է նաև, որ կնոջ գլուխը խուզելը նշանակում էր նվաստացնել կամ պատժել նրան (Ես.3:17; Թվ.5:18): Հրեական հանրագիտարանը հայտնում է, որ կանանց համար գլուխը ծածկելը խիստ պարտադիր էր հասարակական վայրերում կամ ուրիշի ամուսնու ներկայությամբ (ոչ իր ամուսնու կամ հարազատի, ինչն ընդունելի էր բոլոր հրեական համայնքներում): Չամուսնացածները կարող էին չծածկել գլուխները (այդպես նրանք տարբերվում էին ամուսնացածներից), բայց Սեֆարդյան համայնքներում գլուխը ծածկելը պարտադիր էր նույնիսկ աղջիկների համար:

Իսկ քահանաների մայրերը (հատուկ բարեպաշտ կանայք) ​​գլուխները ծածկում էին ոչ միայն փողոցում, այլև տանը (օրինակ, Քիմհիտը, որ մի քանի քահանայապետի մայր էր, Հոմա 47ա; Ղև. Ռ. 20:11, Թալմուդ): Այսինքն, պատկերացնել, որ հնում Եհովայի ժողովրդի մեջ կինը կարող էր տաճար գալ առանց գլուխը ծածկելու՝ ըստ էության, անհնար է: Թեպետ ՀԿ-ում կնոջ գլուխը ծածկելու մասին օրենք չկա, սակայն հրեական կյանքի պատմությունը ցույց է տալիս, որ աստվածավախ կանայք ծածկում էին գլուխները՝ առնվազն Եհովայի պաշտամունքի վայրերում (որտեղ կային կողմնակի տղամարդիկ՝ իրենց ոչ մերձավոր ազգական):

Ուստի, որպես հրեա՝ Պողոսը լավ գիտեր, որ կանանց բարեպաշտությունը, հատկապես Եհովայի պաշտամունքի վայրերում, ընդգծվում է գլխի ծածկոցով: Եվ Եհովայի պաշտամունքի հենց այդ հատվածը, որ քրիստոնեական ժողովը պարտավոր էր շարունակել — Պողոսը բացատրեց Կորնթոսի ժողովի քույրերին. քաղաք, ուր անբարոյականությունն ու այլասերումը շատ տարածված էին 1-ին դարում, և կանայք իրենց գեղեցիկ սանրվածքներով սովոր էին տղամարդկանց ուշադրությունը գրավել (ինչի համար էլ քրիստոնյա դարձած քույրերը չէին ցանկանում գլուխները ծածկել):

Ավելին, Կորնթոսի պատմության մեջ տեղեկություններ կան այն մասին, որ կեղծ աստվածների տաճարների քրմուհիները սափրում էին գլուխները կամ թողնում շատ երկար մազեր՝ չծածկելով դրանք, ինչն անընդունելի է քրիստոնյա քույրերի համար: Այսպիսով, 1) հարցից՝ Եհովայի հին ժողովրդի պատմությունից իմացանք, որ հրեական մշակույթում աստվածավախ և բարեպաշտ կանայք  ծածկում էին գլուխները Աստծու պաշտամունքի վայրերում,  ինչը շեշտում էր նրանց համեստությունը:

Բայց քանի որ Կորնթոսի հունա-հռոմեական մշակույթում կնոջ համեստությունը ողջունելի չէր (կանայք ձգտում էին տղամարդկանց հավասարվել), իսկ գեղեցիկ սանրվածքները նրանց հպարտության առարկան և այլոց ուշադրությունը գրավելու պարագա էր — Պողոսը ստիպված էր Կորնթոսի քրիստոնեուհիներին ցույց տալ բարեպաշտության դրսևորման հիմունքները՝ նրանց բացատրելով գլուխը ծածկելու իմաստը, որը մենք ավելի մանրամասն կքննարկենք 2) հարցով. ո՞րն է գլուխը ծածկելու Պողոսի հրահանգի նպատակը քրիստոնյա քույրերի համար:

Եվ այսպես, ի՞նչ իմաստ ունի քրոջ համար գլուխը ծածկել կամ չծածկելը Եհովային երկրպագելիս (երբ նա հաճախում է ժողովի հանդիպման, մասնակցում քարոզչության, աղոթում և անցկացնում Ս.Գրքի ուսումնասիրություն): Պողոսը բացատրեց, որ գլուխը ծածկելը՝ քմահաճույք չէ. դրանում հոգևոր իմաստ է առկա, և այն կապված է Աստծու ժողովրդի մեջ տղամարդու և կնոջ դերաբաշխման հետ, այն է՝ գլխավորություն և հնազանդություն: Գլխավորության Աստծու սկզբունքը տարբերվում էր նրանից, ինչին սովոր էին Կորնթոսի քույրերը. նրանք կարգադրում էին տղամարդկանց (ինչպես հիշատակեցինք 7.69 հոլովակում):

Ո՞րն է գլուխը ծածկելու իմաստը:

Քրիստոնեական ժողովում գործում է սկզբունք. Ամեն մարդի գլուխը Քրիստոսն է, կնկա գլուխը՝ մարդը և Քրիստոսի գլուխն՝ Աստված (1Կոր.11:3): Թեպետ սա ՆԱԹ-ը թարգմանել է «տղամարդ, կին» և ոչ թե «մարդ, կնկա» բառերով՝ խոսքն այստեղ ժողովի կարգի մասին ՉԷ. հովիվներին հավասարապես պարտավոր են լսել ժողովի բոլոր անդամները առանց բացառության՝ և՛ տղամարդիկ, և՛ կանայք (Եբր.13:17; 1Պետ.5:5): Այստեղ ցույց է տրված Աստծու գլխավորության սկզբունքը մարդկային աշխարհակարգում, որտեղ ընտանիքը նրա հիմքն է:

Աստված տղամարդուն մենակ չթողեց, օգնական տվեց կնոջը: Այդպիսի աշխարհակարգը, որտեղ ամեն տղամարդ կունենա իր կինը և կլինի նրա գլուխը՝ Աստված մարդկության համար ծրագրել էր դեռ ամենասկզբից (ապագայում, ի վերջո, դա կիրականանա, Ծնն.2:18,20; 1:28) Քանի որ ժողովը հոգևոր ընտանիք է (Եհովան բոլորի Հայրն է, իսկ քրիստոնյաները՝ իրար եղբայր ու քույր)՝ գլխավորության այս սկզբունքը կիրառելի է նաև ժողովի համար. պատասխանատվությունների դերաբաշխման մեջ՝ եղբայրները 1-ին տեղում են, ինչպես որ, որպես ամուսին՝ իրենց կանանց գլուխն են ընտանիքում:

Կորնթոսի քույրերը պետք է ըմբռնեին, որ ժողովում «իրենց իրավունք ճոճելը»՝ սխալ է: Ապա Պողոսը ցույց է տալիս քույրերի և եղբայրների տեղերի տարբերությունը ժողովում՝ դա կապելով գլուխը ծածկելու հետ. եղբայրը Աստծու պատկերն է և փառքը, ուստի ծառայության ժամանակ նրա գլուխը բաց է: Իսկ եթե այն փակ է՝ եղբայրն անարգում է իրեն, և դրանով՝ Եհովային (1Կոր.11:4,7): Ինչո՞ւ: Չծածկված գլուխը ազատ լինելու խորհրդանիշ է՝ չենթակա որևէ մեկին. եղբոր գլուխը ոչ մեկով «ծածկված չէ» (երկրի վրա ապրողներից ոչ մեկին այն ենթակա չէ), միայն Աստված է դրա վրա (եղբոր բանական միտքը ենթակա է Եհովային):

Իսկ եղբոր ծածկված գլուխը նշանակում է, որ ինչ-որ մեկը այն «ծածկել է», ենթարկել իրեն, իշխանություն ունի նրա մտքի վրա (նա է մտածում եղբոր փոխարեն): Եթե ​​տղամարդը չի ցանկանում պատասխանատվություն ստանձնել Աստծու կողմից իրեն վստահված «տեղամասում» (ընտանիքում և ժողովում) և լսում է կնոջը՝ թույլ տալով նրան ղեկը վերցնել և իր փոխարեն որոշումներ կայացնել, ապա նա դադարում է արտացոլել Աստծու փառքը, քանզի Աստված Իր գործառույթը ոչ մեկին չի հանձնում և տիեզերքի կառավարման ֆունկցիան ոչ մեկին չի փոխանցում:

Տղամարդու համար ամոթ է, երբ նա թույլ է տալիս, որ կինը ղեկավարի իրեն: Նման եղբայրը գուցե գլխաշորով ման գա, քանզի ցույց է տալիս, որ Աստծու համակարգում իրեն ավելի հարմար է կնոջ տեղը զբաղեցնել — ենթարկվել, քան ղեկավարել: Ադամը, կարելի է ասել, «աղլուխ կապեց գլխին», երբ հետևեց Եվայի առաջնորդությանը՝ խախտելով Աստծու պատվիրանը: Ուստի այն եղբայրները, ովքեր հպատակ են իրենց կանանց՝ նման են Ադամին: Աստծու ծրագրում քրիստոնյա եղբայրների դերն է, որ իրենց բոլոր որոշումները փառք բերեն Աստծուն (իսկ կանայք և քույրերը կարող են սոսկ օգնել նրանց այդ հարցում):

Այժմ՝ ժողովում քույրերի դերի մասին՝ ըստ 1Կոր.11:5,6-ի. եթե եղբոր համար պաշտամունքին առանց գլուխը ծածկելու մասնակցելը ճիշտ է և բնական, ապա քրոջ համար դա սխալ է (քույրերը պետք է ամոթ զգան Եհովայի երկրպագությանը գլխաբաց մասնակցելու իրավիճակից): Իսկ եթե քույրը չի ուզում ծածկել գլուխը (ինչպես որ Կորնթոսում էր), ապա նա նկրտում է գլխի դերին, որն Աստված սահմանել է տղամարդու համար: Պողոսը ցույց է տալիս, որ այդ դեպքում նա պետք է տրամաբանորեն այն նույն տեսքն ունենա, ինչ Աստված սահմանել է տղամարդու համար. մազերը ածիլի (կամ խուզի), քանի որ եթե ուզում է տղամարդու դեր վերցնել, ուրեմն թող վերցնի այն ամե՛ն ինչում:

Այսպես կշռադատելով՝ Առաքյալը չի ​​առաջարկում, որ քույրերը նմանվեն տղամարդկանց և տղամարդու սանրվածք կրեն, այլ նրանց օգնում է տեսնել գլխի դերի իրենց նկրտման անհեթեթությունը. չէ՞ որ ոչ մի նորմալ կին մտքով չի անցկացնում մազերը ածիլել. նրա համար ամոթ է այդպես երևալ, և այդ զգացումը նրա մեջ Աստծուց է դրված, ուստի կնոջ համար բնական են երկար մազերը: Իսկ եթե նա ամաչում է խուզված գլխից, ապա՝ ըստ իր նախասահմանված բնույթի՝ պետք է ամաչի նաև ղեկավարել տղամարդկանց և անծածկ գլխով Եհովային երկրպագել (1Կոր.11:5,6): Ինչո՞ւ:

Քրիստոնեուհու համար գլխաշորը՝ մշտական ​​հիշեցում է այն մասին, որ «ծածկվածը» (իր վրա գլուխ՝ ամուսին կամ եղբայր ունեցողը) չպետք է փորձի իրեն ենթարկել «չծածկվածին» (իր վրա գլուխ չունեցողին — տղամարդուն). սա կօգնի կնոջը հիշել իր տեղը: Պողոսի խոսքերից հետևում է, որ նույնիսկ երկար մազերով քրիստոնյա կինը՝ պաշտամունքի ժամին իր գլխաբաց լինելու հանգամանքը պետք է իր արտաքին տեսքի նույնքան մեծ թերություն ընկալի, որքան, ասենք՝ իր ածիլած գլուխը:

Եվ կնոջ այդ դերը՝ «ծածկված» լինել ամուսնու գլխավորությամբ (ժողովի եղբայրներով՝ եթե խոսենք հոգևոր ընտանիքի մասին), պայմանավորված է նրա կոչումով. կինը Աստծու ծրագրում՝ իր ամուսնու պատիվն է (իր գլխի, ով Աստծու առաջ պատասխանատու է նրա համար): Իսկ եթե խոսենք ժողովի մասին, ապա քույրերն արտացոլում են հովիվների պատիվը, ովքեր նրանց հոգևոր դաստիարակության համար են պատասխանատու (եթե քույրը համեստ է, ապա ամուսինը կամ հովիվը արժանի է գովասանքի, 1Կոր.11:7): Ուստի, քրիստոնյա կնոջ դերն է՝ հավատարիմ օգնականը լինել նրա, ով գլուխ է իրեն (Ծնն.2:18,20; 1Կոր.11:8,9):

Ահա ինչու նրա գլուխը պետք է ծածկված լինի (խոսքը գլխի և ոչ թե դեմքի քողի մասին է): Բացի այդ, քրոջ ծածկված գլուխը նշան է նաև հրեշտակների համար, որոնց Աստված ուղարկում է Իր ծառաներին օգնելու (1Կոր.11:10; Եբր.1:14): Եթե ​​հրեշտակը տեսնում է, որ քույրը հնազանդ է Աստծուն (գլխավորության նշան ունի գլխին)՝ օգնում է նրան ծառայության մեջ (աղոթքում և Աստծու խոսքը ուսուցանելու մեջ, 1Կոր.11:4; 14:3,4): Իսկ եթե նա անհնազանդ է Աստծու խոսքին՝ հրեշտակը պարտավոր չէ օգնել նրան (ըստ որում, սոսկ գլխածածկոցը, եթե քրոջ մեջ հեզություն, համեստություն և բարեպաշտություն չկա՝ նրան օգուտ ևս չի բերի):

Այժմ նայենք 1Կոր.11:13-15-ը. ոմանք սա հասկանում են, թե իբր քրոջ երկար մազերը տրված են գլխածածկոցի փոխարեն: Բայց քիչ առաջ Պողոսը ասում էր, որ նույնիսկ երկար մազեր ունեցող քույրը գլուխը պետք է ծածկի (1Կոր.11:6): Այստեղ ուղղակի Պողոսն ասում է, որ կնոջը՝ գլխածածկ կրելու հուշումով՝ բնությունն ինքն է օրինակ հանդիսանում. դրանք երկար մազերն են, որոնք տրված են կնոջը որպես գլխի բնական հանդերձանք («Աստվածաշնչի թարգմանության համաշխարհային կենտրոն»):

Այսինքն՝ երկար մազերը Պողոսը օրինակ է բերում ոչ թե որպես գլխի ծածկը փոխարինելու առաջարկ (արդեն պարզեցինք, որ նշանի տեսքով դա անհրաժեշտ է նաև հրեշտակների համար), այլ որպեսզի երկար մազերի ՕՐԻՆԱԿՈՎ, որոնք ըստ կնոջ էության բնույթի՝ ծածկում են նրա գլուխը — ցույց տա գլխի հանդերձանքի անհրաժեշտությունը: Եթե ​​կնոջ համար բնական չէ լերկ գլուխը (նա մազերը երկարացնում է, քանի որ իր համար անբնական է ճաղատ լինելը), ուրեմն և գլուխը ծածկելը պետք է նրա համար նույնքան բնական լինի, որքան մազերը երկարացնելը:

Այսպիսով՝ 2) Ո՞րն է քրիստոնյա քույրերի համար գլուխը ծածկելու Պողոսի հրահանգի նպատակը: Նպատակն է ցույց տալ, որ այդ հրահանգը՝ Պողոսի քմահաճույքը չէ, այլ հոգևոր կարևոր նշանակություն ունեցող ցուցում. որ՝ ա) քրիստոնյա կնոջ այդ վարքագծից՝ Աստված տեսնում է, գիտակցո՞ւմ է նա արդյոք, որ Իր ծրագրում իրեն ոչ թե գլխի, այլ իր ամուսնուն կամ ժողովի հովիվներին (եթե ամուսնացած չէ) խոնարհ օգնականուհու դեր է սահմանված; բ) որ ծառայության ժամանակ գլխի ծածկոցը նշան է հրեշտակների համար, որոնք ուղարկված են քրիստոնյաներին սատարելու:

Պե՞տք է, արդյոք, Պողոսի հորդորը դիտել որպես Եհովայի օրենք, որի խախտումը մեղք կհամարվի: Կիմանանք վերջին հարցից.
3) արդյո՞ք նրա ցուցումները վերաբերում են մեր ժամանակներին, թե դրանք ուղղված էին միայն Կորնթոսի ժողովի քույրերին:

Ինչպես արդեն նշել ենք, մոդայի տեսակետից՝ Պողոսի պատգամները չեն կարող հնանալ. թե՛ այն ժամանակ, թե՛ այսօր, քրիստոնյա դարձող կանայք, մինչ Եհովային ծառայելը՝ վարժված են լինում ժամանակակից «Կորնթոսի» (Սատանայի աշխարհի) բարքերին և սիրում են ցուցադրել իրենց արժանիքները (և պարզ է, որ այդ սովորույթից հնարավոր չէ միանգամից ձերբազատվել, 1Հովհ.2:15,16):

Ուստի ժողովում իրենց արտաքին տեսքով և նորաձև սանրվածքներով ցուցադրվելու քույրերի ցանկությունը կարելի է հասկանալ. դա աշխարհի կրթության հետևանք է, որտեղից նրանք ելել են: Բայց եթե Եհովայի ժողովրդին միանալու դրդապատճառը իր հնազանդությամբ ու համեստությամբ Աստծուն հաճեցնելն է, ապա ծառայության ընթացքում գլուխը ծածկելը՝ քրոջ համար բեռ չի լինի: Իսկ եթե նա չի ծածկում գլուխը՝ դա մե՞ղք է, թե՞ ոչ: Քանի որ գլուխը չծածկելը Պողոսը համարում է ամոթ  (դա անպարկեշտ է, 1Կոր.11:5,6), այլ ոչ թե մեղք — եզրակացությունն ինքնին հասկանալի է.

եթե քույրը պաշտամունք մատուցելիս չի ուզում ծածկել գլուխը (հիշեցնենք՝ ժողովի, աղոթքի, քարոզչության և Աստվածաշնչի ուսուցման ժամանակ) — դա ավելի շուտ ոչ թե մեղք է, այլ հոգևոր մանկություն. նրանից դեռ դուրս չի եկել իր հմայքով ուրիշներին դուր գալու մարմնական ցանկությունը (նա դեռ չի գիտակցում, որ դա լավ չէ, ինչպես, ասենք, փոքրիկ տղան չի հասկանում, որ տաբատում թրջելը ամոթ է): Նման վարքագիծը կարելի է վերագրել հոգևոր մանկությանը, ինչը քրիստոնյայի անհատականության զարգացման սկզբնական շրջանում  մեղք չի համարվում (Հռ.14:1-5, միայն թե այդ մանկությամբ չծերանա):

Իսկ կարո՞ղ են քույրերը մազերի կարճ կտրվածքներ ունենալ (տղամարդկանց նման), թե՞ ոչ: Հոգևորապես հասուն քույրը ամոթ կհամարի տղամարդու սանրվածք կրել (կարճ կտրել մազերը, 1Կոր.11:5,6). դա անբնական է: Բայց եթե մի քույր, հանգամանքից դրդված, չի կարող երկար մազեր պահել (օրինակ՝ հիվանդության պատճառով) — Եհովան չի դատապարտի նրան, քանի որ պաշտամունքի և ծառայության ընթացքում նա միշտ կարող է ծածկել գլուխը՝ խոնարհաբար ցույց տալով իր ամուսնուն և ժողովի եղբայրներին համեստ օգնականուհի լինելու իր դերը:

Այսպիսով, սիրելիներ, մենք քննարկեցինք, թե պե՞տք է, արդյոք, քույրը գլուխը ծածկի պաշտամունքի ժամանակ (Պողոսի 1Կոր.11 գլխի նամակը չի վերաբերում կյանքի այլ դրվագներին): Եվ եկանք եզրակացության, որ ժողովի հանդիպումներին, անձնական աղոթքի ժամին, Աստվածաշնչի ուսուցման և քարոզչության ժամանակ՝ քրոջ համար գլուխը ծածկելը նույնքան բնական է, որքան ճաղատ լինելու իր չկամությունը (հանրային աղոթքները ժողովի առջև՝ Աստված ցանկանում է լսել եղբայրներից, բայց կարող են լինել նաև բացառություններ, եթե ժողովում եղբայրներ չկան, 1Տիմ.2:8; հմմ. Հռ.16:1):

Մենք հասկանում ենք, որ շատ քույրերի այս հոլովակը դուր չի գա, քանզի գլուխ ծածկելուն նրանք սովոր չեն: Դեռ ավելին, շատ եկեղեցիներ կամ դավանաբանության առանձին հովիվներ դիտավորյալ չեն խոսում քույրերի գլխածածկոցների մասին, որպեսզի դրանով չվախեցնեն իրենց հետևորդներին (առանց այդ էլ դժվար է մարդկանց Աստծուն ծառայելու գրավել, իսկ եթե նաև գլխաշոր ներմուծվի քույրերի համար, ապա խնդիրն ավելի կբարդանա): Բայց մեզ համար կարևորը Եհովայի խոսքի իմաստը փոխանցելն է և ոչ թե ունկնդիրներ ներգրավելը: Կընդունեք դուք այս հրահանգները, թե ոչ — դա ձեր անձնական ընտրության հարցն է:

Իսկ եթե որևէ մեկն ուզում է վիճել, ապա մենք չենք վիճի (1Կոր.11:16): Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

69. ՎԱՅԵԼ ՉԷ, ՈՐ ԿԻՆԸ ՍՈՎՈՐԵՑՆԻ: ԹԵ՞, ԱՅՆՈՒԱՄԵՆԱՅՆԻՎ, ՎԱՅԵԼ Է:

Текст на армянском языке к  видео  1.71 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.69

Պատասխանելով այս դասի հարցին՝ դիտարկենք երկու կետ.
1) Ինչպե՞ս վարվել, երբ մի բան խախտում է մեր կարծրատիպը և դուրս գալիս այն շրջանակից, որով մենք սովոր ենք երկրպագել Եհովային: 2) Ի՞նչ նկատի ուներ Պողոսը 1Կոր.14:34,35-ում և 1Տիմ.2:12-ում, որտեղ նշվում է, որ կինը չպետք է սովորեցնի և խոսի եկեղեցում (ժողովում):

Սկսենք 1) կետից և միանգամից ասենք, որ Եհովայի ծրագրում տղամարդը գլխավոր օղակն է, Աստծու հենարանն ու Նրա օգնականը, ով ունակ է ճիշտ արտացոլել Արարչի փառքը (այդ ունակությամբ է նա ստեղծված):

Ուստի, քրիստոնյա եղբայրներն Աստծու մոտ առաջին տեղում են, և հենց նրանց է վստահված Եհովայի ժողովրդի քրիստոնեական գործունեության պատասխանատվությունն ու ղեկավարումը (Գրծ.1:8; Գրծ.14:23; Տիտ.1:5): Իսկ կանայք արարվել են այլ նպատակով. նրանք Աստծու օրհնությունն են տղամարդկանց համար և ստեղծվել են որպես հավատարիմ օգնականներ նրանց համար: Այսինքն, քույրերի տեղը Եհովայի ծրագրում՝ եղբայրներին օգնելն է (Ծնն.2:18,20; 1Պետ.3:7; 1Կոր.11:7):

Այստեղից էլ, բնականաբար, Աստծու նպատակի համաձայն՝ Երկրի վրա սկիզբ է առնում տղամարդ և կին հիերարխիայի կարծրատիպը (դերերի բաշխումը) — Եհովայի ժողովրդի բառացի և հոգևոր ընտանիքներում՝ հայտնի դեռ հին ժամանակներից. տղամարդիկ են ընտանիքների գլուխներն ու մեծամասշտաբ գործերի կատարողները՝ Եհովայի ողջ ժողովրդի հոգևոր բարօրության համար: Իսկ կանանց գործը — տղամարդկանց օգնելն է՝ արժանավույն պահելու այն դրվածքը, որը ղեկավարում և վերահսկում են տղամարդիկ (Առ.31:10-23; 1Կոր.11:3):

Իսկ աշխարհում նկատվող կանացիացումը և առնականացումը — անբնական երևույթ է (տղամարդիկ կնանման են և խուսափում են պարտավորություն վերցնել խնդիրների լուծման հարցում, իսկ կանայք առնացի են՝ իշխանություն են վերցնում ընտանիքում տղամարդկանց վրա): Սա աղավաղում է տղամարդու և կնոջ կոչումը Աստծու ծրագրում, հասարակությանը բերում բազում խնդիրներ: Սա սկիզբ է առնում դեռ Եդեմից. Ադամը 1-ին անպատասխանատու ամուսինն է, իսկ Եվան 1-ին կինը, ով որոշեց իշխանություն վերցնել իր ամուսնու վրա: Արդյունքում՝ դրախտը կորսվեց, իսկ մարդիկ դարձան մահկանացու (այսպես աշխարհ մտավ կանանց՝ տղամարդկանց վրա իշխելու ողբերգությունը):

Ուստի, ձևավորելով Իր ժողովրդին՝ Եհովան սահմանեց ճիշտ և նորմալ հիերարխիայի օրինակը (տղամարդկանց և կանանց դերերի բաշխումը՝ ըստ նրանց կոչման), որտեղ տղամարդիկ ընտանիքի գլուխներն են և մեծամասշտաբ նախագծերի ղեկավարները Եհովայի ժողովրդի կյանքում: Իսկ կանանց գործը, ինչպես վերը նշվեց, տղամարդկանց օգնելն է՝ արժանվույնս պահպանելու այն ամենը, ինչի տնօրեններն են վերջիններս (Առ.31.10-23; 1Կոր.11.3):

Եվ հանկարծ՝ ոչ ստանդարտ իրավիճակ. նահապետական Իսրայելի օրինակելի հիերարխիայի ֆոնին Եհովայի ժողովրդի մեջ հայտնվում է Դեբորա անունով կինը.

 

1) կարծրատիպից դուրս իրավիճակ

Եհովայի ժողովրդի մեջ կնոջը դատավոր նշանակելու այս պատմությունը մեծ զարմանք է հարուցում (1-ին հարցում մեզ հետաքրքրում է, թե ինչպես վերաբերվել ոչ ստանդարտ իրավիճակներին): Զարմացնում է նաև այս կնոջ՝ Իսրայելի թշնամուն հաղթելու պատմությունը. այն ջարդում է Եհովայի ժողովրդի հիերարխիայի կարծրատիպը. չէ՞ որ թշնամուն հաղթելը տղամարդկանց պարտավորությունն էր (Դատ.4:4,9,18-22): Հարց է ծագում. միթե՞ Իսրայելում տղամարդ չկար: Ինչպե՞ս կարող էր Եհովան թույլ տալ, որ Իր ժողովրդի թշնամիներին հաղթելու «դափնիները» ոչ թե տղամարդկանց, այլ կանանց հասնեն: Կարող ենք հիշել նաև Օլդա մարգարեուհուն (2Տրգ.34:22): Միթե՞ նրա ժամանակներում Իսրայելում տղամարդիկ քիչ էին:

Մեղավորը Սատանայի կառավարման համակարգն է, երբ «ամեն մարմին» ապականել է իր ուղին (Աստծու արարածները դադարել են համապատասխանել այն սկզբնական նպատակին, որ Եհովան դրել էր նրանց մեջ արարչության ժամին, Ծնն.6։12): Ուստի, Արարչի համար առաջնային նշանակություն ունի ոչ թե իր ծառաների սեռը (նրանց սեռային տարբերությունը), այլ այն, թե ընտրված անձի էությունը  համապատասխանո՞ւմ է Եհովայի սպասումներին այս կամ այն ​​պատմական պահին, երբ Նա մտադիր է ինչ-որ մեկին կանչել Իր հանձնարարությունը կատարելու համար:

Եթե Աստված Իր ժողովրդի մեջ հարմար տղամարդ չի գտնում, նա կարող է Իրեն թույլ տալ հարմար կին ընտրել. չէ՞ որ նա նայում է ոչ թե սեռին, այլ՝ սրտին: Նրա համար կարևոր է, թե այս կամ այն ​​անձը կհաղթահարի՞ առաջադրանքը, թե՞ ոչ (1Սամ.16:7): Ինչու ընտրվեց Դեբորան՝ հեշտ է հասկանալ. Իսրայելի զորապետը (որոնց ընտրում էին ամենաուժեղ և քաջ մարտիկներից) — չէր համարձակվում քանանացիների հետ ճակատամարտի պատասխանատվությունը իր վրա վերցնել: Իսկ եթե Իսրայելի զորապետի մեջ Աստծու հանդեպ վստահություն չկար, ապա մնացած տղամարդկանց մասին խոսելն ավելորդ է (Դատ.4:6-8):

Իսկ Դեբորան լիովին էր վստահում Եհովային, ուստի Աստված նրան ընտրեց որպես դատավոր: Ավելին, հարկ եղած դեպքում Աստված կարող է Իր խոսքը ուսուցանել նույնիսկ կենդանիների միջոցով և քարերին անգամ խոսեցնել, եթե հարմար մարդ չլինի (Թվ.22:23-30; Ղկ.19:40): Եհովան ստեղծագործ Աստված է. նա չի վարանում կոտրել իր իսկ կողմից կրթական նպատակով հաստատված օրենքի տառի կարծրատիպերը: Ուստի, մենք ևս չպետք է վախենանք ոչ ստանդարտ իրավիճակներից (ամենը, ինչ արվում է Նրա օրենքի ոգու համաձայն և պահում Նրա շահերը՝ մեղք չի համարվում, տե՛ս 7.62 հոլովակը):

Կրթելով և խրատելով իր ժողովրդին՝ Եհովան նաև Քրիստոսին բերեց՝ հակառակ գերիշխող կարծրատիպերի. Հիսուսը հայտնվեց ոչնչով աչքի չընկնող հյուսնի ընտանիքի միջոցով: Թեպետ, եթե Քրիստոսը բերվեր հրեա ազնվական հայտնի ընտանիքի միջոցով՝ դա մեծապես կհեշտացներ Մեսիային ընդունելու գործը, քանզի 1-ին դարի մտածելակերպի կարծրատիպում մարդկային փառքը (հեղինակությունը Եհովայի ժողովրդի մեջ) ինչ-որ մեկին ընդունելու հիմնական ուղենիշն էր. ով հեղինակավոր էր՝ նա ընդունվում էր, ով՝ ոչ — մերժվում (Հովհ.12:42,43):

Այսպիսով, Աստվածաշունչը ցույց է տալիս, որ Եհովան ստեղծագործական տարերքի Աստված է, ուստի, եթե դա բխում է Իր շահերից՝ Նա չի գործում շաբլոնի համաձայն և կրթական  նպատակով  կոտրում է Իր ժողովրդի մեջ ձևավորած կարծրատիպերը՝ սովորեցնելով տեսնել ոգին/էությունը, թափանցել իրադարձության խորքը, ոչ թե կողմնորոշվել սոսկ դրա արտաքին դրսևորումներով, ինչպես անում էին փարիսեցիները (Մտ.23:25; Ղկ.16:15): Եթե ​​նրանք թափանցեին Քրիստոսի էության մեջ (նրա խոսքի և հրաշքների էության մեջ), նրանց համար ավելի հեշտ կլիներ նրանում ճանաչելու Աստծու առաքյալին:

Ամփոփենք. ինչպե՞ս հասկանալ ասվածը: Իհարկե ոչ այնպես, թե նպատակ կա համեմատել քույրերին Դեբորայի կամ Հիսուսի հետ (իբր՝ Աստված օգտագործում է նրանց, քանի որ չկան հարմար եղբայրներ): Այս ամենն ասվում է լոկ նրա համար, որ չշտապենք վրդովվել, երբ ինչ-որ բան դուրս է ստանդարտից և կոտրում է ընդունված կարծրատիպը, որ առկա է Եհովայի արդի ժողովրդի մտածողության մեջ: Եթե ​​ինչ-որ բան շփոթեցնում է մեզ՝ Ս.Գրքով միշտ համեմատենք Եհովայի վերաբերմունքը այդ հարցին. դա կօգնի մեզ հասկանալ, թե ինչպես վերաբերվենք ոչ ստանդարտ իրավիճակներին:

Ուստի, եթե ինչ-որ բան շփոթեցնում է ձեզ, Ս.Գրքում փնտրեք Աստծու վերաբերմունքը ոչ ստանդարտ իրավիճակներին՝ թեկուզև դույզն իսկ նման ձերին:  Այն, ինչ Եհովան Ինքը մեղք չի համարում — մեղք չէ, նույնիսկ եթե այն կոտրում է ձեր կարծրատիպը: Եվ ուրեմն, եթե ինչ-որ բան ձեզ դուր չի գալիս, բայց Աստվածաշնչի տեսակետից մեղք չի որակվում, կարդացեք Հռ.14.1-5,22,23-ը, և իրավիճակը, որը դեռ չեք կարող ընդունել՝ վստահեք Եհովային: Եվ հենց այստեղ առաջ է գալիս
2) հարցը. քրոջ ուսուցանող տոնը մե՞ղք է համարվում: Պարզենք.Եթե պարզվի, որ ըստ 1Կոր.14։34,35-ի և 1Տիմ.2:12-ի՝ Պողոսը արգելեց քույրերին ուսուցանել Աստծու խոսքը, ուրեմն դա մեղք է: Իսկ եթե Պողոսը խոսում էր մեկ այլ բանի մասին, ապա մեղք չկա, և ձեր խիղճը կարող է հանգիստ լինել: Ուստի, հաշվի առնելով, որ մեզնից յուրաքանչյուրը առաջին հերթին հետաքրքրված է Աստվածաշնչի բովանդակության քննությամբ՝  պարզենք, թե ի՞նչ նկատի ուներ առաքյալը՝ արգելելով «կանանց խոսել և ուսուցանել ժողովում»:
Նախ նայենք 1Կոր.14:34,35-ը, (Արարատ թրգմ.).

Ձեր կանայքը 1135 եկեղեցիներումը լուռ կենան. Որովհետեւ նորանց հրաման չ’կայ խօսելու, այլ որ հնազանդ լինեն, ինչպէս օրէնքն էլ ասում է։ Բայց եթէ մի բան կամենան սովորիլ, թող տան մէջ իրանց մարդկանցից 435 հարցնեն. Որովհետեւ կնկանն 1135 անվայել է եկեղեցում խօսել։ Համեմատենք Նոր Աշխարհ Թարգմ. հետ (ՆԱԹ).

կանայք 1135 թող լուռ մնան ժողովներում, քանի որ նրանց թույլատրված չէ, որ խոսեն, այլ թող հնազանդ լինեն, ինչպես որ Օրենքն է ասում։ Բայց եթե ցանկանում են ինչ-​որ բան սովորել, թող տանը իրենց ամուսիններին 435 հարցնեն, քանի որ կնոջը 1135 վայել չէ խոսել ժողովում։

Այստեղ բոլոր թրգմ.ները բաժանվել են 2 խմբի.
մեկը 1135 γυνή բառը թարգմանել է «տիկին» իմաստով, մյուսները՝ «կին» բառով: Սակայն, 435 ἀνήρ բառը բոլորը թարգմանել են նույն կերպ՝ ԱՄՈՒՍԻՆ, թեպետ այս բառը ևս ունի երկու իմաստ (ամուսին, տղամարդ): Սա ակամայից հուշում է, որ թարգմանիչները կռահել են, որ այստեղ խոսքը ամուսնական զույգերի մասին է: Բայց ենթադրենք, որ մենք սա դեռ չգիտենք: Ուստի, եթե համարենք, որ այստեղ դրված է «տիկին» բառը, ուրեմն Պողոսը խոսում էր ոչ թե ընդհանրապես քույրերի, այլ կոնկրետ ժողովի եղբայրների կանանց մասին:

Իսկ եթե համարենք, որ այստեղ դրված է «կին» բառը, ապա ուրեմն Պողոսը նկատի ուներ ժողովի բոլոր քույրերին: Ինչպե՞ս ճշտել՝ որ տարբերակն է ճիշտ: 1135, γυνή բառը ունի երկու իմաստ. 1. կին (մեծահասակ՝ ամուսնացած կամ չամուսնացած, այրի) 2. տիկին: Բայց սրանցից ո՞րը դնել — թարգմանիչները որոշել են իրենց հայեցողությամբ: Եվ սակայն սրանցից ո՞րն այստեղ պետք է զետեղվի, որպեսզի ճիշտ  փոխանցի Պողոսի ցուցումի իմաստը: Ինչպես միշտ, օգնության է գալիս առաքյալի ասածի համատեքստը.

իսկ համատեքստում խոսքն այն մասին է, որ ժողովում կանայք պետք է լուռ հնազանդվեն իրենց ամուսիններին, ոչ թե հակաճառեն, հիշենք. Ձեր կանայքը 1135 եկեղեցիներումը լուռ կենան. Որովհետեւ նորանց հրաման  չ’կայ խօսելու, այլ որ հնազանդ լինեն,  ինչպէս օրէնքն էլ ասում է։ Բայց եթէ մի բան կամենան սովորիլ, թող տա մէջ իրանց մարդկանցից 435  հարցնեն. Որովհետեւ կնկանն 1135 անվայել է եկեղեցում խօսել։ Այսինքն՝ բոլոր թրգմ.ությունները արտացոլում էին Կորնթոսի ժողովում առկա մի խնդիր, որտեղ ամուսնացած քույրերն իրենց անպարկեշտ էին պահում, ուստիև նրանց խորհուրդ էր հղվում (ժողովում լռիր, իսկ տանը, խնդրեմ, ասա ամուսնուդ, ինչ ուզում էիր նրան ասել ժողովում):

Նայենք 1Կոր.14:33-35-ը, այն ցույց է տալիս հետևյալը. 33 Աստուած խռովութեան Աստուած չէ, այլ խաղաղութեան (ոչ անկարգության, ՆԱԹ): Քանի որ Եհովան կարգուկանոնի Աստված է և ոչ քաոսի, ժողովում պետք է պահպանել կարգապահություն: Ինքնին, ժողովի անցկացման կազմակերպվածությունը արդեն իսկ փառաբանում է Աստծուն, Ով ամենայն ներդաշնության Հեղինակն է, ներառյալ և Իր Եկեղեցու: Կարգապահության պահանջը տարածվում էր նաև ժողովի ամուսնացած քույրերի վրա.

34 Ձեր կանայքը եկեղեցիներումը լուռ կենան. Որովհետեւ նորանց հրաման  չ’կայ խօսելու, այլ որ հնազանդ լինեն, ինչպէս օրէնքն էլ ասում է։ Պողոսի խոսքերից հետևում է, որ Կորնթոսի ժողովների կանայք անհարկի միջամտում էին եղբայրների դատողություններին՝ սովորեցնելով և հակաճառելով իրենց ամուսիններին (ինչը բացառվում էր հրեական մշակույթում, բայց տարածված էր հունահռոմեականում): Այդպես նրանք խարխլում էին ամուսինների և եղբայրների հեղինակությունը՝ խախտելով Աստծու՝ իր ամուսնուն ենթարկվելու պատվիրանը (հմմ. Եսթ.1:11-17): Եթե ​​ժողովը տեսներ, որ եղբայրը իր կնոջ «կրունկի» տակ է, ապա նա չէր կարողանա ուրիշներին ուսուցանել:

Կանանց նման պահվածքը, շատախոսելն ու հանդիպման ընթացքին միջամտելը՝ դժվարացնում էր հանդիպման անցկացումը և այն դարձնում աղմկոտ և անկառավարելի: Ուստի, Պողոսը ասաց կանանց. 35 Բայց եթէ մի բան կամենան սովորիլ, թող տան  մէջ իրանց մարդկանցից հարցնեն. Որովհետեւ կնկանն անվայել է եկեղեցում խօսել։ Այսինքն, ամուսնացած կանանց հրահանգ էր տրվում չհակաճառել իրենց ամուսիններին ամբողջ ժողովի ներկայությամբ, այլ խոնարհ և մեղմ վարք դրսևորել նրանց հանդեպ, երբ ինչ-որ բան պիտի ասեին:

Եթե կնոջը ժողովում ինչ-որ բան անհասկանալի էր, ապա նա չպետք է գոռար տեղից՝ խանգարելով եղբորը ժողովը վարել: Թող սպասեր, մինչ տուն կգային, և տանը իր ամուսնուց կհարցներ: Ըստ էության, այստեղ Պողոսը անուղղակիորեն խորհուրդ է տալիս ամուսիններին սանձել իրենց կանանց, որպեսզի նրանք տանը և ոչ թե ժողովում հանրայնորեն պարզաբանեն իրենց հուզող հարցերը: Ըստ ամենայնի, այս նկատողությունը չամուսնացած քույրերին (երիտասարդ և այրի) չէր վերաբերում, և դա հասկանալի է. եթե չամուսնացած կինն իրեն այդքան անպարկեշտ պահեր, ով կամուսնանար նրա հետ:

Ուստի, քրիստոնյա կանայք մինչ ամուսնությունը, սովորաբար, մեղմ և խոնարհ են: Մինչդեռ ամուսնությունը կարող է փչացնել այն քրիստոնեուհուն, ով ի բնե իշխող էություն ունի, իսկ ամուսինը չի զսպում նրան, ինչպես առաջին Ադամը: Եթե ​​պահը բաց է թողնվել, և թուլակամ ամուսինը թույլատրել է կնոջը իշխել, ապա նրան սանձելը արդեն դժվար կլինի: Կորնթոսի խնդիրը հենց այդպիսի՝ «երեցուհի քույրերի» առկայությունն էր: Այժմ նայենք նաև Պողոսի նմանատիպ հրահանգները՝ ուղղված Տիմոթեոսին (1Տիմ.2.12,13).

դրանք ևս պետք է դիտարկել ենթատեքստով, որից երևում է, որ նման խնդիր կար նաև Եփեսոսում (1Տիմ.1:3): Նայենք 1Տիմ.2:11,12-ը. 11Կինը [ամուսնու] թող հանդարտութեամբ սովորէ ամեն հնազանդութիւնով [ամուսնուն]։ 12Կնկան հրաման չեմ տալիս, որ  սովորեցնէ [ամուսնուն], եւ ոչ էլ մարդին վերայ իշխէ, այլ որ լուռ կենայ [ենթարկվի նրան]։

Արդյո՞ք Պողոսը այստեղ խոսում էր, որ կանայք ուսուցման խոսքով չխոսեն ժողովում: Ո՛չ. ինչպես տեսնում ենք, Պողոսը դիմում էր կոնկրետ ժողովի տիկնանց, ովքեր իրենց անպատշաճ էին պահում, իսկ ամուսինները չէին սանձում նրանց (Եփեսոսի կանայք իշխում էին իրենց ամուսինների վրա):

Պատահական չէ, որ Պողոսը բերում է 1-ին ընտանիքի օրինակը, երբ Եվան սխալ «սովորեցրեց» Ադամին, իսկ նա հետևեց նրան, ինչը ողբերգական ավարտ ունեցավ ողջ մարդկության համար (1Տիմ.2.13,14): Առաջին ընտանիքի ստեղծման օրինակով (Աստծու փոքր ժողովի) ցույց է տրվում կնոջ դերը՝ ինչպես ընտանիքում, այնպես էլ մեծ ժողովում. Եվային արարելով Ադամի կողից, Աստված ցույց տվեց, որ կինը, սկզբունքորեն, չպետք է սովորեցնի ամուսնուն. «կողը» չի կարող խելացի լինել «գլխից» (գլուխը ամուսինն է, 1Կոր.11:3):

Աստծուն պատվող  ամուսինը միշտ պետք է ճիշտ խրատի իր կնոջը, և նրան լսելը անշուշտ բարի է (1Պետ.3:1): Քույրերը պետք է հնազանդվեն նաև անհավատ ամուսիններին, երբ նրանց ցուցումը չի հակասում Աստծու կամքին (1Կոր.11:3; Գրծ.5:29): Այսպիսով, ամուսնացած քրոջը արգելվում է իշխել ամուսնու վրա և սովորեցնել նրան (առանձին և հրապարակավ): Սա էր ասում Պողոսը Տիմոթեոսին: Ուստի ըստ 2) հարցի՝ 1Կոր.14.34-35-ում և 1Տիմ.2.12-ում Պողոսը քույրերին արգելեց ոչ թե Աստծու խոսքը ուսուցանելը, այլ նրանց անվայել վարմունքը իրենց ամուսիններին (1Կոր.11:3):

Այժմ նայենք լրացուցիչ ապացույցներ այն մասին, որ քույրերին արգելված չէ ժողովում ուսուցողական ​​խոսք ասելը: Բերենք 3 պահ. 1) Ն.Կ.-ի դարաշրջանում սեռերի տարբերակում չկա, և Դեբորայի օրինակը քրիստոնյաների համար նախադրյալ է՝ հասկանալու, որ Եհովայի համար կարևոր է անձի էությունը, ոչ թե նրա սեռը: Աստվածաշունչն ասում է, որ ովքեր Քրիստոս Հիսուսում են (ովքեր ծառայում են Եհովային՝ քայլելով Նրա Քրիստոսի հետքերով) — կարևոր չէ ո՛չ նրանց սեռը, ո՛չ ազգությունը, ո՛չ էլ սոցիալական դիրքը. բոլոր քրիստոնյաները Քրիստոսի մարմնի հավասար անդամներ են (Գաղ.3:28):

Ուստի, նշանակություն չունի՝ եղբո՞ր, թե քրոջ միջոցով ինչ-որ մեկը Աստծու խոսքից հոգևոր օգնություն կստանա:

2). Փաստը, որ Եհովան սուրբ ոգին թափում է ոչ միայն տղամարդկանց, այլ նաև կանանց վրա՝ ապացուցում է, որ քույրերն ու եղբայրները ուսուցանման  մեջ հավասար են, քանզի նրանց սեռը չէ, որ խոսում է Աստծու խոսքը, այլ ՍՈ-ն, որ գործում է նրանց մեջ (Գրծ.2.17,18): Իսկ քրիստոնեական գործունեության և ժողովների կազմակերպչական հարցերում՝ առաջնահերթությունը եղբայրներինն է, և դա միանշանակ է (Գրծ.14:23; Տիտ.1:5; 1Տիմ.2: 8; 3:1-8):

Սակայն, եթե կարիքը լինի (օրինակ, ինչ-որ տեղ կարող է լինել քույրերի ժողով)՝ քույրը կարող է նաև սարկավագ լինել (սարկավագուհի, Հռ.16:1): Իսկ քանի որ սարկավագները ժողովում երեցների օգնականներ են՝ հարկ եղած դեպքում նրանք կարող են փոխարինել երեց-հովիվներին (որի դեպքում առանց ուսուցողական խոսքի անհնար կլինի, 1Տիմ.3.8):
3) 1-ին դարում, օրինակ, Փիլիպպոս Կեսարացին 4 մարգարեուհի աղջիկ ուներ (Գրծ.21:9), իսկ մարգարեանալ նշանակում է ոչ միայն ինչ-որ բան կանխասել, այլև «Ս.Գիրքը բացատրել, քաջալերել, կերտել և հավատը զորացնել» (հմմ. 1Կոր.14:1,3,4):

Այսինքն, եթե քրոջը Աստծու խոսքում ծառայելու շնորհն է տրված, ինչը թույլատրելի էր ոչ միայն ՀԿ-ի (Դեբորայի օրինակը), այլ նաև ՆԿ-ի էրայում, ապա այդ դեպքում քրիստոնյա կինը դառնում է մարգարեուհի և ուսուցանում ոչ թե իր, այլ Աստծու պատգամը (Գրծ.2:18; 21:9; 1Հով.2:20,27): Ուստի դրանից օգուտ կքաղի ամբողջ ժողովը՝ և՛ եղբայրները, և՛ քույրերը (1Կոր.14:1,3,4): Այսպիսով. արգելք կա՞, որ քույրերը ուսուցողական խոսք ասեն հավատակիցների առջև: Ի հարգանս եղբայրների և Եհովայի ծրագրում նրանց առաջատար դերի՝ Աստվածաշունչը ցույց է տալիս, որ դա արգելված չէ:

Եհովան ՍՈ թափում է թե՛ քույրերի, թե ՛ եղբայրների վրա: Սա չի խախտում գլխավորության սկզբունքը ընտանիքում կամ ժողովում. ԵԹԵ քույրը խոսքի պատգամ ունի, դա չի նշանակում,  որ նա գլխավորության է հավակնում ընտանիքում և որոշել է նեղել ժողովի եղբայրներին: Դա սոսկ նշանակում է, որ նրա միջոցով ժողովը կարող է օգտակար ուսուցում ստանալ Եհովայի խոսքից՝ ամրապնդելով հավատը և ընդլայնելով աստվածաշնչյան գիտելիքների հորիզոնները: Եվ այդպիսին էին Փիլիպպոսի մարգարե դուստրերը (Գրծ.2:18; 21:9, հիշենք. մարգարեանալ նշանակում է ոչ միայն կանխասել, այլև Աստծու խոսքը մատչելիորեն բացատրել, 1Կոր.14:1,3,4, 28-31):

Նմանապես, ոչ մի վատ բան չկա, եթե քույրը կարդա եղբայրների հոդվածները. եթե թույլատրելի է բարձրաձայն կարդալ Եհովայի խոսքը ժողովի առաջ (Ս.Գրքի տեքստերը), առավել ևս, եթե հարկը կա՝ նրանք կարող են կարդալ մարդկային գրվածքները (մարդու խոսքը, անկասկած, չի կարող բարձր լինել Եհովայի խոսքից. եթե Աստծու խոսքը քույրերին կարդալ կարելի է, ապա ուսուցիչ-եղբայրների խոսքերը կարդալ ևս կարելի է): Քույրերին արգելվում է լոկ անպատշաճ վարք դրսևորել (հրապարակավ անարգել իրենց ամուսնուն բարոյախոսությամբ կամ ուսուցումով, բարձրից նայել ժողովի եղբայրներին և փորձել իշխել նրանց վրա):

Այսպիսով, սիրելիներ, եթե Եհովայի ծառայության մեջ ինչ-որ մեկը կոտրում է ձեր կարծրատիպերը և խախտում ընդունված կանոնը՝ կարծում ենք հասկացաք, թե ինչ պետք է անել.

1) մի շտապեք վրդովվել; 2) ծագած խնդրի վերաբերյալ՝ ուսումնասիրեք Ս.Գրքի տեքստերը — ընդգրկելով ենթատեքստի լայնությունը, բարձրությունը և խորությունը 3) եթե ձեզ ինչ-որ բան դուր չի գալիս, բայց Աստվածաշնչի տեսանկյունից դա մեղք չի որակվում, ձգտեք օգուտ քաղել կատարվածից և մխիթարվեք Հռ.14:1-5, 22,23-ով (վստահեք իրավիճակը, որը դժվարանում եք ընդունել՝ Եհովային, և Աստծու խաղաղությունը կհանգստացնի ձեզ (Փլպ.4:6,7):

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

68. ԲՈՒԺՈՒՄԸ ԱՐՅԱՄԲ. ՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆԻՑ՝ ՊՐԱԿՏԻԿԱ ՊԱՏԱՍԽԱՆ ՁԵՐ ՀԱՐՑԵՐԻՆ

Текст на армянском языке к  видео  1.70 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.68

Թվարկենք այն հարցերը, որոնց կպատասխանենք այսօր. 1) Ե.վկան իրավունք ունի՞ որոշելու իր երեխաների բուժումը՝ նրանց փոխարեն հրաժարվելով արյան փոխներարկումից: 2) Մե՞ղք է, արդյոք, հավաքել սեփական արյունը վիրահատության և բուժման այլ տեսակների համար: 3) Ճի՞շտ է արյան անալիզ հանձնել, եթե հետո դա գետնին չի թափվում (խախտվում է 2Օր.12:23,24-ը): 4) Ի՞նչ պետք է անի Ե.վկա բուժքույրը, եթե նրա պարտականություններին ավելացվել է արյան փոխներարկման պրոցեդուրան:

5) Ինչու մենք չենք կարող դոնոր լինել, բայց երբ բուժվում ենք այլ մարդկանց արյան ֆրակցիաների պրեպարատներով, — ԴԸ դա չի արգելում. միթե՞ ճիշտ է բուժվել ուրիշի հաշվին: 6) Եթե հոշոտված կենդանու (արյունով) միսն ուտելու համար չէին պատժում, կարելի՞ է եզրակացնել, որ արյունն արգելող օրենքը բացարձակ չէ և ունի բացառություններ կանոններից:

Սկսենք 1) հարցից. Ե.վկան իրավունք ունի՞ որոշելու իր երեխաների բուժումը՝ նրանց փոխարեն հրաժարվելով արյան փոխներարկումից:

Հարցը ցավոտներից է, քանզի երբ փոքր երեխաներն են հիվանդանում և մահանում՝ զգացմունքներն ավելի սուր են լինում (ինչից երբեմն օգտվում են կողմնակալ լրտ.միջոցները (ԼՄ)՝ Եհովայի երկրպագությունը նսեմացնելու համար): Իհարկե, հասկանալի է, որ ոչ մի Ե.վկա չի ցանկանում ո՛չ իր, ո՛չ էլ ուրիշի երեխայի մահը:  Ուղղակի ամեն մի, նույնիսկ շատ դժվարին պարագայում՝ Ե.վկաները ջանում են գոհացնել Արարչին և անել ոչ թե այն, ինչ իրենք են ուզում, այլ այն, ինչ Եհովան է ակնկալում իրենցից (Մտ.16:26; 26:39; Գրծ.15:29):

Նրանք, ովքեր ուզում են հավատարիմ լինել Եհովային, ջանում են նայել հարցի ոչ թե հուզական կողմին, այլ Աստծու սկզբունքին. Ե.վկ.ները պարտավոր են դա հաշվի առնել, եթե ստիպված են որոշում կայացնել փրկելու երեխայի կյանքը, իսկ բժիշկներն առաջարկում են արյան փոխներարկում: ՀԿ-ում երեխաների համար պատասխանատու էին ծնողները (անհնազանդ մեծահասակ երեխաները կարող էին նույնիսկ մահով պատժվել, եթե չարը չդադարեցնեին, 2Օր.21:18-21): ՆԿ-ում ևս երեխաների պատասխանատվությունը կրում են ծնողները, և պարտավոր են նրանց դաստիարակել Աստծու ուսմունքով (Եփ.6:1):

Ինչո՞ւ երեխաները պետք է հնազանդվեն ծնողներին: Եհովան Ինքը ցույց տվեց, թե ինչու. երկնային Հայրը հենց սկզբից Ինքն Իր երեխաների համար հաստատեց բարու և չարի նորմերը: Նա թույլ չտվեց Իր զավակներին կարևոր որոշումներն ինքնուրույն կայացնել, քանզի նրանք ի վիճակի չեն հեռահարը մտածել՝ իրենց իսկ օգտի համար, ըստ իրենց վերաբերյալ Աստծու նպատակի: Ուստի, բոլոր երեխաները Հոր կողմից առաջնորդության կարիք ունեն, առավել ևս՝ երբ հարց է ծագում, թե ինչպես ճիշտ վարվել իրենց իսկ օգտի համար (ներառյալ լավ առողջությունը):

Բայց մեկը կարող է առարկել. դաստիարակությունը մի բան է, երեխաների կյանքը՝ բոլորովին այլ բան. չէ որ այն ծնողներին չի պատկանում: Ուստիև ծագում է այս հարցը. «Իրավունք ունի՞ Ե.վկան որոշելու իր երեխայի կյանք ու մահի հարցը, եթե բուժումը բժիշկների իրավասությունն է»: Եկեք պարզենք՝ արդյո՞ք, արյան փոխներարկման հարցը մտնում է երեխաների դաստիարակության մեջ (այսինքն, ծնողների պարտականության մեջ), թե՞ ոչ:

Նայենք դեպքեր, երբ քրիստոնյա ծնողը պարտավոր է իր երեխայի փոխարեն ինչ-որ հարց որոշելու պատասխանատվությունը ստանձնել. ըստ Եփ.6:1-ի, ծնողներին հնազանդվելու սկզբունքը ցույց է տալիս, որ եթե ծնողները Ե.վկաներ են, ապա նրանք չեն կարող (չպետք է) կայացնեն սխալ կամ Աստծուն տհաճ որոշումներ: Օրինակ, նրանք լիովին պատասխանատու են Աստծու առաջ, որ իրենց փոքր երեխաները չգողանան, չստեն, կռապաշտությամբ չտարվեն և այլն — չխախտեն Աստծու որևէ պատվիրան:

Այլ կերպ ասած, «չգողանալու, չստելու, կռապաշտ չլինելու» որոշումները — ծնողները կայացնում են երեխաների փոխարեն այն իմաստով, որ նրանք արգելում են դա անել: Եթե, օրինակ, դպրոցում, որտեղ կրթելը ուսուցիչների լիազորությունն է, երեխաներին սովորեցնեն հանուն գործի հաջողության մի փոքր ստել կամ աղոթել սրբապատկերների առջև, ապա Ե.վկա ծնողներն իրավունք ունեն ընդվզել դրա դեմ և ուրիշ դպրոց որոնել: Նույնը վերաբերում է Գրծ.15.29-ի արյունից զերծ մնալու պատվիրանին. Դա ևս Աստծու պատվիրանն է, ինչպես չստելը, չգողանալը, կռապաշտ չլինելը և այլն:

Ուստի, եթե բժիշկները կամենան արյուն ներարկել Ե.վկայի երեխային՝ ծնողն իրավունք ունի ընդվզել դրա դեմ և փնտրել այլ հիվանդանոց, որտեղ երեխան այլ կերպ կբուժվի: Այսինքն, հարցը՝ «արյան փոխներարկման խնդիրը մտնո՞ւմ է երեխաների դաստիարակության մեջ, թե՞ ոչ» — պատասխանն է. «այո, դա ծնողների իրավասությունն է» (նրանք են պարտավոր որոշել, թե ինչ է կարելի երեխային և ինչ՝ ոչ): Ինչ վերաբերում է կյանքին, ապա դա ոչ թե բժիշկներին է պատկանում, այլ՝ Եհովային (Եզկ.18:4; Սաղ. 36:9): Ուստի այս դարում, Ադամի մեղքի պատճառով, բոլորը վաղ թե ուշ մահանում են՝ չնայած բժիշկների՝ մարդկանց բուժելու փորձերին (Հռ.5:12):

Եթե մենք և մեր երեխաները այս դարում պահում ենք Աստծու պատվիրանները, ապա օգուտը հավիտենական կյանքն է գալիք աշխարհում՝ Քրիստոսի զոհի շնորհիվ: Եթե ​​ոչ, ապա այդ ամենը կորցնելու ռիսկ կա, ինչը Ե.վկա ծնողները չեն ցանկանում ո՛չ իրենց, ո՛չ ուրիշի երեխային (Մտ.16:26; 26:39; Հռ.6:23): Բացի այդ, մենք ունենք ընդօրինակման օրինակներ Աստվածաշնչից, երբ ծնողները չեն փրկել իրենց երեխաներին մահից — Եհովայի պատվիրանները խախտելու գնով:

Հիշենք, օրինակ, Աբրահամին: Երբ Աստված պատվիրեց նրան զոհաբերել Սառայից ծնված իր միակ որդուն, նա չհետաքրքրվեց իր որդի Իսահակի կարծիքով, բացատրություն չտվեց, երբ դեպի լեռն էր առաջնորդում՝ կատարելու Աստծու կամքը, և չմտածեց փրկել իր որդու կյանքը Աստծու պատվիրանը խախտելու գնով: (Ծնն. 22 գլ.) Նույնը և այն իրավիճակում, որ ծագեց Հիսուս Քրիստոսի Հոր՝ Եհովայի առջև, որը նման է մեր երեխաների կյանքը փրկելու իրավիճակներին. Աստված չմտածեց Իր որդուն փրկել մահից՝ Իր իսկ պատվիրանը խախտելու գնով (Հով.10:17,18):

Եվ չպետք է կարծել, որ Աբրահամը իր որդուն ավելի քիչ էր սիրում, քան մենք՝ մեր երեխաներին, երբ հրաժարվեց փրկել նրան Աստծու պատվիրանը խախտելու գնով (առավել ևս չպետք է այդպես մտածել Եհովայի մասին, Ով թույլ տվեց Իր որդու մահը): Աստված այս դարում Իր ծառաներից և ոչ մեկին (մեծ կամ երեխա, Հռ.5:12; Եբր.9:27) չի ազատում տառապանքից և մահից: Նա մտադիր է փրկել նրանց մահից Քրիստոսի զոհի միջոցով՝ հարություն տալով մեռելներից (Մտ.1:21; Հռ.6:23; 10:9; Հով.5:28,29): Այլ օրինակներ. ենթադրենք հնարավորություն ունենք փրկել երեխայի կյանքը էքստրասենսի միջոցով: Կամ՝ երեխայի կյանքը փրկելու համար թանկ դեղեր գողանալու հնարավորություն կա:

Կամ, ինչպես պատահում էր հմկնտ. ճամբարներում. երեխայի կյանքը փրկելու համար անհրաժեշտ էր լոկ հրաժարվել Եհովայից (նացիստները շանտաժի էին ենթարկում նաև երեխաների կյանքը): Այս օրինակներում Ե.վկայի ընտրությունը շատ փոքր է: Իսկ Գրծ.15.29-ի Աստծու պատվիրանը արյան արգելքի մասին նույնն է, ինչ «մի՛ գողացիր, մի՛ գնա ոգեհարցի մոտ, մի՛ ուրացիր Աստծուն» (Եփ.4:28; Հյտ.22:15; 2Տիմ.2.12):

Ամփոփենք հարցը. 1) Ե.վկան իրավունք ունի՞ որոշելու իր երեխայի բուժումը՝ նրա փոխարեն հրաժարվելով արյան փոխներարկումից: Պատասխան. ծնողը ոչ թե իրավունք ունի, այլ պարտավոր  է հոգալ, որ իր երեխան պահի Եհովայի բոլոր, այդ թվում նաև՝ «արյունից հեռու մնալու» պատվիրանը: Այս դարում ավելի թանկ մի բան կա, քան կյանքը մահկանացու մարմնում, և դա հնազանդությունն է Աստծուն: Ուստի մենք չպետք է վարվենք այնպես, ինչպես ինքներս կցանկանայինք: Այլ այնպես, ինչպես Եհովան է մեզնից ակնկալում՝ ուժ տալով մեզ չմեղանչել անգամ շատ դժվարին պարագաներում (Մտ.16:26; 26:39; Գրծ.15:29; 1Կոր.10.13):

Իսկ այլոց կարծիքը այնքան էլ կարևոր չէ. հավիտենական կյանքը նրանք չեն տալու մեզ կամ մեր երեխաներին (Եր.17:5): Անցնենք մյուս հարցին. 2) Մե՞ղք է, արդյոք, հավաքել սեփական արյունը՝ վիրահատության և բուժման այլ տեսակների համար:

Արյան ֆրակցիաների հարցում արդեն շատ բան ԴԸ թողել է խղճի հայեցողությանը (դրանում նրանց օգնել է պտղի արյան շրջանառության համակարգ հղի մոր արյան ֆրակցիաների ներթափանցման ուսումնասիրությունը, w 00 15/6 էջ 29-31 և w 00 15/10 էջ 30-31): Իսկ սեփական արյունը այլ տարաներում պահելու  խնդրում՝ ԴԸ հստակ պատասխան չունի.

Կարելի՞ է օգտագործել սեփական արյունը:
մի կողմից, որոշ պրոցեդուրաներ, երբ արյունը չի թափվում գետնին (հմմ. 2Օր.12:23,24), այլ դուրս է գալիս մարմնից և նորից ներմուծվում այն ​​բանից հետո, երբ որոշ ժամանակ գտնվել է առանձին տարաների մեջ՝ մաքրվել, լուծվել դեղերով կամ պահվել վիրահատության ժամանակ (հեմոդիալիզ կամ արհստ. ​​շրջանառության ապարատ, ԱՇԱ) — թողնված է Ե.վկայի խղճին՝ այս համատեքստում. «չի կարելի մեղադրել Ե.վկային իր որոշման համար: Այս պարագաներում յուրաքանչյուրն իր բեռն է կրելու, Գաղ.6:4,5» (տե՛ս km 11/06 էջ 3–6):

Մյուս կողմից, երբ խոսքը գնում է սեփական արյունը վիրահատության համար որոշ ժամանակ առանձին տարայում պահելուն՝ ԴԸ դա արգելում է. օրինակ, lvs էջ 238-255-ում գրված է. «Քրիստոնյաները չեն համաձայնում, որ վիրահատությունից որոշ ժամանակ առաջ իրենց արյունը վերցնեն և այն պահեն ​​հետագա փոխներարկման համար»: Սա տարօրինակ է, քանի որ այս դեպքում ևս կիրառվում է տարայի մեջ արյան դուրսբերման և հետագայում օրգանիզմ վերադարձի այն նույն սկզբունքը, ինչ ԱՇԱ-ում և հեմոդիալիզի դեպքում:

Իսկ մե՞նք ինչ ենք մտածում սեփական արյունով բուժման մասին: Կարծում ենք, որ դա նույնպես պետք է թողնել Ե.վկայի խղճին. եթե հեմոդիալիզը և ԱՇԱ- ն ընդունելի են ԴԸ տեսանկյունից, ապա սեփական արյան մնացած բոլոր պրոցեդուրաները ևս, երբ արյունը որոշ ժամանակ պահվում է տարաներում և հետո վերադառնում իր հարազատ օրգանիզմ — ևս ընդունելի են: Իսկ ինչ վեր է սրանից՝ համարում ենք «մժեղների քամում»:

Այն փաստը, որ մեր արյունը գետնին չի թափվում այս պրոցեդուրաներում (որի վրա ԴԸ կառուցում է արյան պահեստավորման արգելքը, ցույց տալով 2Օր.12։23,24-ը)՝ նույնն է, ինչ հեմոդիալիզը և ԱՇԱ-ը: Բայց ԴԸ, այդուհանդերձ, դրանք թույլ է տալիս: Ինչո՞ւ: Նրանք գիտեն, որ ՆԿ-ի դարաշրջանի համար «գետնին թափելը» փոխաբերական հասկացություն է, ոչ թե բառացի (ՆԿ-ում արգելվում է օգտագործել արյունը, իսկ թե ինչպես այն թափել — կարևոր չէ): Ուստի, ԴԸ նյութերում «թափել գետնին» արտահայտությունը վերցված է չակերտների մեջ, օրինակ, w00 15/10 էջ 30-31, մեջբերում ենք հարցը.

«Եթե իմ արյան մի մասը դուրս մղվի իմ մարմնից՝ խիղճս թույլ կտա՞ համարել, որ այդ արյունը իմ մարմնի մի մասն է և կարիք չկա «այն գետնին թափել»: ՆԿ-ում լոկ արգելք կա չօգտագործել արյունը (Գրծ.15:29), ընդ որում՝ ուրիշինը (ուրիշներից — միայն Քրիստոսի արյունն է փրկում): Իսկ սեփական արյունը մեր մարմնի և օրգանիզմի նույն հարազատ մասնիկն է, ինչպես ոտքը, ձեռքը, մաշկը և այլն (այսօր վիրաբույժները կարող են հետ կարել վնասվածքից կտրված ձեռքը, կտրել մաշկը ոտքից և փոխպատվաստել դեմքին, և դա — մեղք չի համարվում):

Նույնը և սեփական արյունը. եթե այն «կտրվի» մարմնից (մի որոշ ժամանակով հանվի), իսկ հետո ետ մղվի՝ դա մեղք չի լինի: Այսինքն, ՆԿ-ում Ե.վկան չպետք է օգտագործի ուրիշի  արյունը (իր արյունը՝ թողնված է իր խղճին, ինչպես սեփական մաշկը): Իսկ թե ինչպես Չօգտագործել ուրիշի  արյունը, կամ թե ինչ են անում այն հետո — բոլորովին կարևոր չէ: Այն բանի ըմբռնումը, որ ՆԿ-ի դարաշրջանում «արյունը գետնին թափելու» օրենքը բառացիորեն չի կատարվում՝ օգնում է պատասխանել 3-րդ հարցին. ճի՞շտ է արյան անալիզ հանձնել, եթե հետո դա գետնին չի թափվում (խախտվում է 2Օր.12:23,24-ը):

Անալիզի համար տրված արյունը այսօր ոչ ոք բառացի իմաստով գետնին չի թափում (հետազոտությունից հետո դրա մնացորդները ախտահանվում և տեղափոխվում են հատուկ հիմնարկներ՝ այրման համար): Բայց ԴԸ թույլ է տալիս արյան թեստեր հանձնելը (km 11/06 էջ 3-6), քանի որ ՆԿ-ում չկա «արյունը գետնին թափելու» պատվիրան բառացի իմաստով (ՆԿ- ի համար բավարար է արյան օգտագործման արգելքը, Գրծ.5:29): Ուստի, արյան անալիզներ հանձնելը մեղք չէ (թեպետ հետո դրանք գետնին չեն թափվում, այլ տեղափոխվում են հատուկ կազմակերպություններ՝ ուտիլիզացման համար):

4) Ի՞նչ պետք է անի Ե.վկա բուժքույրը, եթե նրա պարտականություններին ավելացվել է արյան փոխներարկման պրոցեդուրան: Այստեղ տեղին է նմանատիպ հարց տալ. ի՞նչ պետք է անի Ե.վկա բուժքույրը, եթե նրա պարտականությանը ավելացվել է դեղանյութերի գողություն: Կամ՝ աբորտին օգնելու ցուցում: Այստեղ գործում է Գրծ.5:29-ը. կա պարագա, երբ Աստծուն հնազանդվելը ավելի կարևոր է, քան մարդկանց հնազանդվելը: Երբ Ե.վկան աշխատանք է փնտրում, նա պետք է ընտրի այն գործը, որտեղ Աստծու օրենքները խախտելու ռիսկերը նվազագույն են: Անցնենք 5-րդ հարցին.

5) Ինչու չենք կարող դոնոր լինել և արյուն հանձնել դեղամիջոցների համար, եթե այլ մարդկանց արյան ֆրակցիաներով բուժումը ԴԸ չի արգելում: Արդարացի՞ է դա: Այսինքն, այստեղ մարդուն մտահոգում է հարցի բարոյա-էթիկական կողմը. արդա՞ր է, եթե մենք ինքներս արյուն չենք հանձնում, բայց բուժվում ենք ուրիշի հաշվին: Ոմանք սա նույնիսկ կրոնական խորամանկություն են համարում, և նման մեղադրանքները բավականին հիմնավոր են թվում.

նրանք համարում են, որ եթե Ե.վկան մերժում է «տորթը» (արյան փոխներարկումը), բայց ուտում «տորթի վրայի բալը» (օգտվում արյան ֆրակցիաներից), ապա դա ոչ միայն անպատշաճ է, այլ հանցագործություն է, որը կոչվում է «խաբեություն» (իբր Ե.վկան խորամանկության է գնում և սողանցքներ փնտրում՝ հանուն իր շահի Աստծու օրենքները շրջանցելու համար): Ինչպե՞ս վարվել. գուցե իսկապե՞ս արժե, որ Ե.վկաներս արյուն հանձնենք՝ թեկուզ դեղերի համար:

Խորհրդածենք. ԴԸ արյուն հանձնելը արգելում է միայն փոխներարկման համար: Այլ պայմաններ ԴԸ չի նշում: Այսինքն, եթե կորոնավիրուսով հիվանդացած Ե.վկան, օրինակ, ցանկանա արյուն հանձնել պատվաստանյութի դեղի համար (այն պատրաստվում է պլազմայից, ինչն այսօր արդիական է) — ԴԸ տեսակետից դա մեղք չի համարվի (ԴԸ դեղերի համար արյուն հանձնելու արգելք չունի, ուստի Ե.վկան ոչինչ խախտած չի լինի, այսինքն մեղք չի գործի Կառ.Մարմնի տեսակետից): Բայց արդյո՞ք դա մեղք չի համարվի Եհովայի տեսակետից: Ահա, թե ինչն է կարևոր հասկանալ:

Եվ այստեղ մենք պարզապես բախվում ենք փոխաբերական «արյունը գետնին թափելու» պատվիրանին. իր արյունը Ե.վկան կա՛մ պետք է ոչնչացնի, կա՛մ կարող է օգտագործել միայն իր համար:  Ներդնել Եհովայի «իրը» (7.66 հոլովակ) Սատանայի աշխարհի «արտադրության» մեջ — նույնն է, ինչ, օրինակ, տաճարի կանթեղը (Եահի «իրը») տալ հեթանոսների թագավորին՝ ննջասենյակը լուսավորելու համար: Դա անընդունելի է: Ինչպե՞ս, հապա, վարվել «տորթի վրայի բալի» հարցի բարոյա-էթիկական խնդրի հետ (ուրիշները հանձնում են, իսկ ես նրանց հաշվին բուժվում): Ի՞նչ անել: Խորհել Գրությունների շուրջ.

ա) եթե խիղճդ տանջում է, կարող ես ուղղակի չբուժվել դոնորական արյամբ պատրաստված դեղերով: բ) պետք է հասկանալ, որ դոնորությունը ևս «բիզնես» է (դրա համար վճարում են, կամ հանգստյան օր տալիս): Իր արյունը վաճառելը՝ դոնորի իրավունքն է, իսկ Ե.վկան իրավունք ունի դեղի տեսքով գնել նրա «ապրանքը»՝ պահելով մաքուր խիղճ (1Կոր.10:25): Սա մոտավորապես նույնն է, ինչ հաց գնելը. շատ հավատացյալներ և անհավատներ այն չեն թխում (կամ ցորեն ցանում): Իսկ հաց ուտում են՝ առանց խիղճը տանջելու, չհամարելով, որ դա անպատշաճ է (իբր՝ ուրիշներն աշխատում են, իսկ ես ուտում):

Ավելին, հայտնի է, որ աշխարհում նույնիսկ հացի արտադրումն ու վաճառքը զերծ չեն կոռուպցիոն մեղքից: Բայց ով ուտում է այն, իրեն խաբեբա չի համարում: գ) 2Օր.14:21;Հես.24:13;Ես.60:16 տեքստերը ցույց են տալիս, որ Աստված ավելի խստապահանջ է իր ժողովրդի, քան նրանց հանդեպ, ովքեր չեն խոստացել ծառայել Իրեն: Ուստի, Գրծ.15.29-ի պահանջում՝ Ե.վկաների հանդեպ Նա խիստ է, իսկ աշխարհիկների հանդեպ՝ ոչ: ԲԱՅՑ նկատենք նաև, որ Իր ժողովրդի մասին Եհովան հոգ է տանում աշխարհիկ մարդկանց նվաճումների օգնությամբ  (ներառյալ՝ բժշկությունը, Հես.24։13; Ես..60:16):

Եվ եթե Եհովան այդպես է վճռել, ապա Սատանայի աշխարհից այն ամենը, ինչից Իր թույլտվությամբ  օգտվում է Իր ժողովուրդը՝ չի կարող անպատշաճ կամ անբարո համարվել. չէ որ Աստված սուրբ է: Այնպես որ, այն «տորթի վրայի բալը» (ինչում հակառակորդները մեղադրում են մեզ արյան ֆրակցիաների պրեպարատներով բուժվելու համար) — Աստծու ծրագրի հետևանք է. Նա հոգ է տանում իր ժողովրդին աշխարհիկ մարդկանց օգնությամբ՝ թույլ տալով վերջիններիս հայտնագործել և շահույթ ստանալ, ինչը և օգուտ է բերում Իր ժողովրդին: Եվ նրանցից ոչ ոք չի կարող Աստծուն մեղադրել անիրավության մեջ (եթե Նա չուզեր — չէին լինի ոչ իրենք, ոչ իրենց նվաճումները, ոչ էլ իրենց շուկաները):

Մնաց 6) հարցը. եթե, ըստ Ղև.17:15,16-ի, հոշոտված կենդանու (արյունով) միսն ուտելու համար չէին պատժում, կարելի՞ է եզրակացնել, որ արյունն արգելող օրենքը բացարձակ չէ և ունի բացառություններ կանոններից:

Ղև.17:13-15-ի համատեքստում ասվում է, որ կենդանու արյունը պետք է թափվի, և ով չի կատարում այդ օրենքը՝ մեղք է գործում և կոչնչացվի (Ղև.17:13,14): Իսկ 15,16 համարները վերաբերում են անմաքրությանը՝ կապված դիակի  (սատկածի) հետ, այլ ոչ թե արյան հետ (հմմ. Եզ.44:31):

Ով ուտի գազանից հոշոտված սատկած  կենդանուն (գործ ունենա դիակի հետ)՝ նա ծիսականորեն անմաքուր կդառնա (լեշ ուտելը անարժանապատիվ բան է, ոչ թե մեղք): Ինչու՞ Ղև.17:15,16-ը կապ չունի արյան արգելքի հետ: Պատառոտված կենդանու միսը՝ չի համարվում խեղդված և արյան պատճառով արգելված  (որոգայթում բռնված կենդանին խեղդվում է և թթվածնի պակասից արյունը մակարդվում ու չի կարողանում դուրս գալ): Մինչդեռ պատառոտած կենդանին արյունաքամ է լինում բնական պրոցեսով. երբ պատառոտվում են արյունատար անոթները — արյունը դուրս է գալիս դրանցից, թեպետ՝ ոչ մարդու օգնությամբ (ոչ՝ ինչպես հարկն է):

Այսպիսով, սիրելիներ, մենք լուսաբանեցինք ձեր 6 հարցերը : Հուսով ենք, որ դրանք ինչ-որ չափով կգոհացնեն ձեզ: Իսկ վերջում ուզում ենք մեջբերել մեր ընթերցողներից մեկի պատասխանը, որն այնքան լավն է, որ ներկայացնում ենք առանց փոփոխման: Ո՞րն է տրամաբանական եզրակացությունը այն ամենից, ինչը մենք դիտարկեցինք արյան ֆրակցիաների և բաղադրիչների օգտագործման վերաբերյալ: Մեջբերում ենք այս հարցին նրա պատասխանից՝ հիմնականը.

«Քրիստոնյայի համար էական չէ — արյուն ուտել, փոխներարկվել, հանձնել այն և այլն: Ամենակարևորն է գիտակցել Աստծու պարգևը՝ կյանքը, երախտապարտ և հավատարիմ լինել Աստծուն՝ որպես Ծնողի: Սա է շարժիչ ուժը՝ սերը, իսկ Աստված ասել է. «Արյան մեջ է հոգին, և հոգին Ինձ է պատկանում»: Այնպես որ, հարցն այն չէ, թե ում՝ ինչ է կարելի. մեզ կարելի է ամեն ինչ: Պարզապես մենք հարգում ենք կյանք պարգևող մեր Հորը, իսկ Նա ասել է մեզ՝ հեռու մնալ արյունից: Եվ ուրեմն, ամեն ոք արդեն ինքն է որոշում, թե ինչ է դա նշանակում իր համար:

Ահա հայրը աշխատանքի է գնում և ասում երեխաներին. «Քաղցր բան չուտեք»: Եվ այստեղ դիլեմա է ծագում. հստակ է, որ բլիթներն ու կոնֆետները քաղցր են: Իսկ բոքո՞նը: Նրանում ևս շաքար կա. ինչպե՞ս վարվել: Մի երեխան կուտի այն, մյուսը՝ ոչ: Նա կասի. «Եթե շաքար կա, ուրեմն քաղցր է»: Որքան էլ երեխաները վիճեն, հայրը կգա ու կդատի: Միգուցե դատապարտի բոքոնի համար, միգուցե՝ ոչ: Նույնը հիմա մեզ համար է: Մենք պետք է վարվենք Գրծ.15.29 պատվերի համաձայն, իսկ թե ինչպե՞ս դա անել — յուրաքանչյուրի խղճի իրավունքն է: Հիսուսը կգա և կդատի բոլորին»:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

67. ԱՐՅԱՆ ՖՐԱԿՑԻԱՆԵՐՈՎ ԲՈՒԺՈՒՄԸ ՄԵ՞ՂՔ Է, ԹԵ՞ ՈՉ

Текст на армянском языке к  видео  1.69 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.67

7.66 հոլովակից իմացանք, որ արյան արգելքը ՀԿ-ից փոխանցվեց քրիստոնյաներին այնպես, ինչպես պոռնկության արգելքը (կենդանու և մարդու արյունը նման են, Ղև.17:14). դա արտացոլված է «հեռու մնալ» բառերով: (Գրծ.15:29): Այսինքն՝ թույլ տալ քեզ մի փոքր արյուն օգտագործել (բերանից կամ երակից) — հավասարազոր է մի փոքր պոռնկանալուն: Իսկ մի փոքր արյան պլազմա կարելի՞ է օգտագործել, թե՞ դա էլ է մեղք (հեմոֆիլիայով տառապող մարդիկ, օրինակ, առանց պլազմային դեղամիջոցների, կարող են մահանալ հասարակ կտրվածքից):

ԴԸ-ում արյան մասնիկներով դեղերի օգտագործման վերաբերյալ մոտեցումը մեկ անգամ չէ, որ փոխվել է: Օրինակ, 1925-ին պատվաստումն արգելվեց (Golden Age.4/8/1925, էջ424), իսկ 1952-ին թույլատրվեց (WT. 12/15/1952, էջ 764; տե՛ս նաև w 94 1/10 էջ 31): Չնայած փոխներարկումը մեղք է համարվում, 1958-ին դրա համար ժողովից չէին վտարում (WT. 8/1/1958, էջ 478), իսկ 1961-ից սկսեցին վտարել (WT. 1/15/1961, էջ 63-64, հոլովակի տակ (ռուս.) տե՛ս մեզ հայտնի ամբողջ ցուցակի հղումը, իսկ ավելի հին՝ 2000թ.-ից առաջ հրապարակված նյութեր ԴԸ պաշտոնական կայքում հնարավոր չէ գտնել, հանված են):

Գնանք առաջ. 1958-ին, որպես բացառություն, թույլատրվեցին արյան շիճուկը և արյան վրա հիմնված պատրաստուկները (WT. 9/15/1958, էջ 575), բայց թե ինչ է նշանակում «բացառություն»՝ անհասկանալի է. միևնույն է, առողջ Վկան չի բուժվի այդ դեղերով, իսկ եթե Ե.վկան հիվանդ է, ապա բոլորը, ովքեր բուժման կարիք ունեն՝ պետք է բացառություն լինեն (ոչ միայն Կ.Մ.-ի անդամները, օրինակ): 1967-ին արգելվեց և մարդակերության հավասարեցվեց օրգանների փոխպատվաստումը (WT. 11/15/1967, էջ 702; Awake! 6/6/1968, էջ 21); իսկ 1980-ին այն թողնվեց յուրաքանչյուրի խղճին (WT. 3/15/1980, էջ 31):

Ինչպես տեսնում եք, ԴԸ-ում չկա հստակ, միասնական և անփոփոխ կարծիք այս հարցի վերաբերյալ (ինչը հասկանալի է, քանի որ Ս.Գրքում ուղիղ արգելք չկա դեղերի վրա, որոնք ստեղծվել են Աստծուց օտարված աշխարհում, հմմ. Ես.60:16): Իսկ հնարավո՞ր է Ս.Գրքից իմանալ, թե ինչպես է Աստված վերաբերվում արյան բաղադրիչ մասերին: Մենք համարում ենք, որ դա հնարավոր է և ցույց կտանք ինչպես դա անել: Բայց նախ հիշենք, թե ինչ մասերից է բաղկացած արյունը. այն բաժանված է հիմնական բաղադրիչների և պլազմայի ֆրակցիաների (հետագա տվյալները վերցված են տեղեկատու գրքերից, Google-ը՝ ի օգնության):

Արյան հիմնական բաղադրիչներն են պլազման (90% ջուր՝ «լողացող» սպիտակուցներով, անօրգանական, օրգանական և կենսաբանորեն ակտիվ նյութեր, գազեր և այլն), գումարած այն, ինչ անջատվում է նրանից. ցենտրիֆուգում կենտրոնախույս ուժի ազդեցության տակ փորձանոթի հատակում արյան հետ նստում են էրիթրոցիտները. դրանց վերևում՝ լեյկոցիտները և թրոմբոցիտները, հետո՝ պլազման: Իսկ արյան ֆրակցիաները — հիմնականում պլազմայի սպիտակուցներն են: Ցույց տանք արյան կազմի ընդհանրական պատկերը սխեմայով.

Նշենք. այն, ինչ անջատումից հետո ձեռք է բերվում արյան բաղկացուցիչ մասերից՝ նման չէ արյանը այն ձևով, որով այն ա) ստեղծվել է Աստծու կողմից՝ կյանք ապահովելու համար; բ) արգելված է և գ) տարբերվում է բոլոր մյուս տեսակի հեղուկներից:
Երկրորդ, արյան առանձին մասերը ինքնին արյուն չեն, ինչը հեշտ է ստուգել. եթե արյան փոխարեն մարդու արյան համակարգ առանձին-առանձին ներմուծեն պլազմա, էրիթրոցիտներ, թրոմբոցիտներ կամ լեյկոցիտներ — նա չի կարողանա ապրել (կմահանա):

Հիշենք. միայն արյան բոլոր մասերի ամբողջությունն է այն արյունը, որը Եհովան ստեղծեց մարդկային կյանքը ապահովելու համար, և որն արգելված է Աստվածաշնչում: Իսկ երբ այն «մաս-մաս բաժանվում է», ապա դա այլևս արյուն չէ (այն նյութը չէ, որի մասին ասվում է Ղև.17.14-ում, որ «մարմնի կյանքը արյան մեջ է»): Սա բացատրենք մի պարզ օրինակով. ջուրը, աղյուսը, ցեմենտը, խիճը և ավազը — առանձին-առանձին պիտանի չեն մարդու կյանքի համար, բայց միասին դրանք տուն են դառնում, որը պիտանի է կյանքի համար, ինչը և ցույց է տրված այս նկարում.

Ի՞նչ մտքով սա ցույց տվեցինք: Այն, որ արյան արգելքը ենթադրում է ամբողջական արյունը, որը բաժանված չէ մասերի. Օրենքը ամբողջակա՛ն արյունը գետնին թափելու մասին է: Եթե ​​բոլորը ենթարկվեին Ղև.17:13-14 և 2Օր.12:23-25-ի ​​ցուցումներին, ապա ո՛չ արյան վրա հիմնված դեղեր կլինեին, ո՛չ էլ դրա մասերը բուժման համար կիրառելու գայթակղություն: Այսինքն, մի կողմից ամեն ինչ շատ պարզ է. եթե ամբողջական արյունն է արգելված, ապա դրա բոլոր բաղադրիչ մասերը ևս արգելված են: Բայց մյուս կողմից, հարցի նման մոտեցումը չի համապատասխանում Աստվածաշնչին: Բացատրենք.

Ինչո՞ւ ամեն ինչ այդքան էլ պարզ չէ…

Արյան արգելքի մասին պատվիրան տալով՝ Աստված նախ հաշվի առավ այդ արգելքի հոգևոր կողմը. արյունը կյանքի աղբյուր է յուրաքանչյուր մարմնի համար, և այն պատկանում է Արարչին (Ղև.17:14; Սաղ.36:9): Ուստի մարդիկ չպետք է տնօրինեն Աստծու «իրը» (Արարչի կամքով ապրողների կյանքը/արյունը) իրենց հայեցողությամբ: Այս դարում բոլորը մահկանացու են, և մահից փրկությունը միայն Քրիստոսի արյամբ է (Եբր.9:27), բայց դա ևս հոգևոր, այլ՝ ոչ ուղղակի իմաստով. Քրիստոսի արյունը հռչակվում է ոչ թե այն մեղավորների մեջ ներարկելով, այլ իր փրկագնող ուժի համար (Եփես.1:7):

Երկրորդ. արյունն արգելելով, Աստված մարդկանցից ֆանատիզմ չէր պահանջում (Ղև.17:13,14). պահանջվում էր մորթված կենդանին այնքան արնաքամել, որքան դա հնարավոր էր, ինչի շնորհիվ դուրս էր գալիս արյան մինչև 60%-ը (դատարկվում էին ամենախոշոր անոթները): Իսկ մկաններում և մազանոթներում մնացած սառած արյունը (միոգլոբինը) հաշվի չէր առնվում. ամենը, ինչ մնացել էր հիմնական արնաքամումից հետո, կոչվում էր միս, մտնում դրա կազմի մեջ և ուտվում:

Օրենք, որ միսը պետք է քամվի ձյան սպիտակությամբ՝ Աստված չի տվել (Ս.Գրքում նման պահանջ չկա): Նշանակում է՝ արյան մասերի միկրո-չափաբաժնի օգտագործումը Աստված թույլ է տալիս և դա մեղք չի համարում: Իսկ արնաքամումից հետո մսում մնացած արյունը դույզն իսկ պակաս չէ, ինչ բուժ.պրեպարատներում: Օրինակ, 1մլ. ակտովեգինի պատրաստուկում կան ընդամենը 40 մգ պլազմայի սպիտակուցներ: Դա ավելի պակաս է, քան արյան մասերի մնացորդը կոտլետի կամ լյարդի պաշտետի մեջ:

Երրորդ. իմունոգլոբուլինը (արյան պլազմայի ֆրակցիան) և լեյկոցիտները (դրա բաղադրիչը) առկա են կաթի մեջ (կերակրման առաջին ամիսներին մոր կաթում լեյկոցիտները 5-12 անգամ ավելի շատ են, քան արյան մեջ, google՝ ի օգնություն):

Այսինքն, Աստծուց նախամտածված կրծքով կերակրումը՝ սնում է երեխային արյան բաղադրիչներով և ֆրակցիաներով, և դա մեղք չէ: Նաև նա, ով կենդանական կաթ է խմում, արյան նույն բաղադրիչներն ու ֆրակցիաներն է օգտագործում, ինչ նորածինը (Աստված չի արգելել կաթ խմել, Դատ.4:19;): Ցույց տանք կաթի և արյան բաղադրությունը՝ համեմատության համար.

 

Չորրորդ. Աստված սկզբունք տվեց, որ հեշտացնում է Ե.վկ.ների կյանքը այս աշխարհում. ինչ վաճառվում է շուկայում՝ կերեք առանց որևէ մտածմունքի  (1Կոր.10:25), չէ որ մենք չենք կարող ազդել սպառման ապրանքների արտադրության վրա (չնայած Պողոսը խոսում էր կուռքերին նվիրված մսի մասին՝ 1Կոր.10:25-ի սկզբունքը վերաբերում է առևտրի բոլոր ոլորտներին): Բոլորն էլ գիտեն, թե ինչ տեսք ունի ամբողջական արյունը և ամբողջական արյունից մթերքը (հեմատոգենը և արյան երշիկը, օրինակ): Դա բավարար է Գրծ.15:29-ի արյան պատվերը կատարելու համար: Մնացած բոլոր ապրանքների համար գործում է 1Կոր.10:25-ի սկզբունքը:

Ի՞նչ իմացանք: Իմացանք Եհովայի վերաբերմունքը արյան բաղադրիչների և ֆրակցիաների, ինչպես նաև մսի մեջ մնացած միոգլոբինի և սառած արյան վերաբերյալ. Աստված չի պատժում գլոբուլինի՝ լեյկոցիտների և ֆրակցիաների օգտագործումը (սա պարզ է կաթի օրինակից): Նա նաև չի պատժում արյան միկրոդոզաների օգտագործման համար (Նա պատվիրեց հնարավոր արնահոսքով արնաքամել կենդանուն, որից հետո միսը հարմար էր կերակրի համար, չնայած նրանում արյան մնացորդ էր առկա, Ղև.17:13,14):

Այսինքն, եթե մենք ուզում ենք, օրինակ, արգելել արյուն պարունակող դեղամիջոցները, ապա Ս.Գրքով դա դժվար է անել,  քանի որ Եհովան ինքը չի արգելել օգտագործել կաթի մեջ առկա արյան բաղադրիչները և ֆրակցիաները, և չի ստիպել իր ժողովրդին միսը քամել ճերմակի աստիճան (չի պահանջել բացարձակ արնաքամում, իսկ մազանոթային արյան մնացորդը պարունակում է արյան բոլոր բաղադրիչներն ու ֆրակցիաները): Ուստի, մեր կարծիքը հետևյալն է. դեղերի օգտագործումը պետք է լրիվ թողնել բուժման կարիք ունեցող Ե.վկ.ների խղճի հայեցողությանը (Հռ.14:22,23):

Եվ ավելին, պետք չէ վտարել ժողովից, եթե մեկը բուժման մեջ օգտագործում է արյան որոշ բաղադրիչներից կազմված դեղամիջոցներ. հիշենք կաթում եղած լեյկոցիտների քանակը և անմիջապես պարզ կդառնա, թե Եհովան ինչպես է վերաբերվում դրան (օնկոլոգիայով, ասթմայով, սրտի անբավարարությամբ, իմունախախտմամբ, վարակով և հեմոֆիլիայով հիվանդները չեն կարող պահպանել իրենց առողջությունը առանց արյան բաղադրիչների կամ ֆրակցիաների վրա հիմնված դեղերի):

Ուստի, վաճառքում եղած դեղամիջոցներն արգելել — ըստ Աստվածաշնչի՝ ոչ ոք իրավունք չունի: Սակայն ինքնուրույն հարկ է հաշվի առնել նման դեղամիջոցներով բուժվելու առողջապահական վտանգը. ինչպես հայտնի է, արյան բաղադրիչները և ֆրակցիաները կարող են վարակված լինել ինֆեկցիոն հիվանդությունների հարուցիչներով: Արյան ֆրակցիան 100% -ով չի ախտահանվում: Այնպես որ, արժե մտածել արյան մասերի վրա հիմնված դեղերի միջոցով՝ այլ հիվանդություններով վարակվելու ռիսկի մասին.

օրինակ, լեյկոցիտային ինտերֆերոնի փաթեթավորման վրա նշվում է, որ դեղը ստուգվել է ՄԻԱՎ-ի և հեպատիտ B և C վիրուսների հակամարմինների առկայության համար, և դրանք չեն հայտնաբերվել: Սակայն, քանի որ դեղը պատրաստվում է դոնորների արյունից, միշտ վտանգ կա, որ արյունը փորձարկվել է հիվանդության վաղ ժամանակափուլում, և վիրուսի առկայությունը պարզապես չի հայտնաբերվել: Ուստի, բժիշկներն իրենք մեծ դժկամությամբ են օգտագործում լեյկոցիտային ինտերֆերոն:

Այս կարճ տեսանյութում դիտարկվում են արյան մեջ ինֆեկցիաների հայտնաբերման դժվարությունների որոշ ասպեկտներ. դրա օգտագործման ռիսկը և՛ փոխներարկման, և՛ դեղամիջոցներ արտադրելու համար մեծ է շատ պատճառներով, չհաշված՝ մարդկային անպատասխանատվության գործոնը, հիվանդների առողջության նկատմամբ անլուրջ վերաբերմունքը, պարզունակ սարքավորումները և արյան պահպանման պայմանները:

Տեսանյութից ստացած եզրակացությունը թողնում ենք ձեզ, սիրելիներ: Եթե ​​բախվեք ծանր ընտրության, թե ինչո՞վ բուժվել — հաշվի առեք հենց բժիշկներից տրվող նախազգուշացումները ռիսկերի մասին և «քրքրեք» բիբլիական «գիտությունը». Եհովայի խոսքը և նրա վերաբերմունքը վաճառվող ապրանքներին, որոնց վրա մենք ոչ մի կերպ չենք կարող ազդել՝ կօգնեն ձեզ ձեր որոշումը կայացնել ձեր խղճի համաձայն (Հռ.14:22,23):

Իսկ երեցներին զեկուցել, թե դուք ինչով եք բուժվում՝ բոլորովին անհրաժեշտ չէ. եթե որոշում եք կայացրել ըստ ձեր խղճի և աստվածաշնչյան սկզբունքների հիման վրա, ապա ձեր և Եհովայի միջև միջնորդ է հանդիսանում Քրիստոսը, այլ ոչ թե երեցները և Կառավարիչ Մարմինը:

Այժմ արյան, դրա բաղադրիչների և ֆրակցիաների մասին թեմայից մեզ մնաց ընդամենը ընթերցողներից հղված մի քանի հարց, օրինակ.

իրավունք ունե՞նք խախտել Աստծու պատվիրանը՝ մեր փոքր երեխաների կյանքը փրկելու համար: Մե՞ղք է, արդյոք, հավաքել սեփական արյունը բարդ վիրահատությունների համար: Ճի՞շտ է, արդյոք, արյան անալիզ հանձնելը, եթե չգիտենք՝ դա հետո գետնին թափվո՞ւմ է: Ինչո՞ւ հոշոտված կենդանու (արյունով) մսի համար — չէին քարկոծում: Ինչպե՞ս վերաբերվել դոնորությանը՝ բուժական պատրաստուկների համար և այլն: Այս և այլ հարցերի, տա Աստված, կպատասխանենք հաջորդ անգամ:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

66. ԱՐՅԱՆ ՓՈԽՆԵՐԱՐԿՈՒՄԸ Ս.ԳՐՔԻ ԼՈՒՅՍԻ ՆԵՐՔՈ

Текст на армянском языке к  видео  1.68 на русском яз. Это видео на армянском— см.  видео 7.66

Արյան թեման ամենացավոտներից մեկն է հասարակության և նույնիսկ քաղաքականության մեջ, որի համար Ե.վկ.ներին ակտիվորեն փնովում են այն երկրներում, որտեղ արյան փոխներարկումը գերակայելի է, իսկ բուժման ընտրության քաղ.իրավունքները՝ չեն ողջունվում (օր., ՌԴ-ում): Քանի որ մենք՝ Ե.վկ.ներս, հրաժարվում ենք արյան փոխներարկումից, նույնիսկ եթե հարցը կյանքին և մահվանն է վերաբերում — մեզ մեղադրում են թե՛ ինքնասպանության, թե՛ անգամ մեր երեխաների սպանության մեջ (եթե ծնողները, օր., հրաժարվել են փոխներարկումից, իսկ երեխան մահացել է, իհարկե, հեշտ է մեղադրել ծնողներին, ոչ թե հիվանդությանը):

Այս թեման ավելի է սրվում նաև նրանով, որ Ե.վկ.ներն իրենց հրաժարումը բացատրում են Աստվածաշնչով: Բայց քանի որ Աստվածաշունչը հեղինակություն է նաև այլ քրիստոնեական կրոնների համար (ուղղափառներ, կաթոլիկներ, բողոքականներ), ակամայից ստացվում է, որ Վկաները վիրավորում են նրանց կրոնական զգացմունքները, ասես կասկածի տակ դնում Ս.Գիրքը հասկանալու նրանց ձեռնահասությունը (իբր, ահա մենք տեսնում ենք Ս.Գրքում, որ արյան փոխներարկումը մեղք է, իսկ դուք, չգիտես ինչու, չեք տեսնում: Եվ սա վիրավորում է նրանց):

Եվ ուրեմն, այս հոլովակում մենք կփորձենք դիտարկել հնարավորինս շատ «կողմ» և «դեմ» Ս.գրային փաստարկներ՝ հասկանալու համար, արդյո՞ք մարդու արյամբ որևէ բուժում (ներառյալ՝ փոխներարկումը) մեղք է Աստվածաշնչի տեսակետից (ընդգծեցինք «մարդու», քանի որ Աստվածաշունչը խոսում է կենդանիների արյան մասին): Այսինքն, մենք կպարզենք՝ կիրառելի՞ են, արդյոք, կենդանիների արյանը վերաբերող Աստծու պահանջները՝ նաև մարդու արյան համար: Իսկ թե դուք դրան ինչպես կվերաբերվեք՝ կորոշեք ինքներդ:

Այսպիսով, Ե.վկ.ները, հենվելով Աստվածաշնչին, հրաժարվում են արյան փոխներարկումից և այն դեղամիջոցներից, որոնք ներառում են արյան հիմնական բաղադրիչներ (պլազմա, էրիթրոցիտներ, թրոմբոցիտներ և լեյկոցիտներ): Նախ դիտարկենք փոխներարկման հարցը և միանգամից ասենք. Աստվածաշունչը՝ մարդու օրգանիզմ արյուն ներարկելու հարց՝ ընդհանրապես չի շոշափում: Ըստ ամենայնի, երբ Եհովան Իսրայելին տվեց Մովսիսական օրենքը (ՄՕ), ոչ ոքի մտքով նման բան չէր էլ կարող անցնել. ինչպես հիշում ենք 7.62 հոլովակից, ՄՕ թույլ էր մարմնի պատճառով, ուստի Աստված հաշվի էր առնում հին աշխարհի մենթալիտետը (Հռ.8:3):

Այսինքն, Աստված ՄՕ մտցրեց բաներ, որոնք ի սկզբանե Նրա ծրագրում չկային (ստրկություն, բազմակնություն, ամուսնալուծություն և այլն): Այդ կերպ Իսրայելի մեղանչական կենսակերպը (ինչ-որ տեղ փոխառված հեթանոսներից) մասնակի բարոյական կանոնակարգի էր բերվում (սկզբի համար, կարելի է ասել, մեղքի քաոսը Աստված կարգավորեց արգելքներով, Գաղ.3.19): Եվ, քանի որ մարդու արյան մասին ՄՕ-ում արգելք չկար (ուտելու կամ ներարկելու), նշանակում է հնում Իսրայելի շրջապատում դա չէին անում (կարիք չկար ՄՕ-ում նկարագրել այդ գործողությունը և դրան մեղքի կարգավիճակ տալ, Հռ.7:5):

Իսկ կենդանիների արյունը ներս օգտագործում էին Իսրայելի շրջապատի շատ հեթանոս ազգեր, ուստի ՄՕ-ի միջոցով Աստված արգելեց դա անել իր ժողովրդին: Այժմ, պարզելով, որ ՄՕ-ում արգելվում էր կենդանիների արյան օգտագործումը, սկսենք հետևյալ հարցի որոնումը. 1) կիրառելի՞ են, արդյոք, կենդանիների արյանը վերաբերող Աստծու պահանջները՝ նաև մարդու արյան համար: Սա իմանալով՝ մենք կպարզենք. արդյո՞ք մարդու արյան փոխներարկումը, Աստվածաշնչի տեսակետից — մեղք է համարվում:

Նախ պարզենք, համադրելի՞ է մարդու և կենդանու արյունը: 17-րդ դարում բժիշկները հանդես եկան քսենոֆուզիոլոգիայով (կենդանիների արյան ներարկում մարդկանց մեջ), բայց հիվանդների մեծ մասը մահացավ: Երբ 19-րդ դ.ում հայտնաբերեցին արյան տարբեր խմբերը և ռեզուս-գործոնը՝ հասկացան, որ խնդիրը արյան բաղադրության մեջ է. դրանք տարբեր են նաև կենդանիների մոտ (օր.,կատուներն ունեն ընդամենը 3 խումբ, շները՝ 8): Այսինքն, արյունը հարկ է ընտրել: Եվ եթե բժիշկներին հաջողվեր մարդուն փոխներարկել իմունոգենետիկայի նմանատիպ բաղադրությամբ կենդանու արյուն, ապա նա ողջ կմնար: (Google — օգնություն. Արյան փոխներարկման պատմություն):

Ի՞նչ եզրակացություն այստեղից:
1) Արյունով մարդկանց բժշկելու գաղափարը Աստծուց չէ. այն հորինել են Սատանայի աշխարհի մարդիկ և շատ ավելի ուշ, քան Եհովան տվեց ՄՕ-ը:

2) Կենդանու և մարդու արյունը համադրելի են (քսենոֆուզիային արգելք դրվեց ոչ թե, որ այն անհնար էր, այլ պատշաճ չէր. մարդուն փրկել որոշեցին մարդկային ձևով): Այսինքն, կենդանիների արյան վերաբերյալ Աստծու օրենքները՝ կիրառելի են նաև մարդու արյան համար: Այժմ տեսնենք, թե ինչ է ասում Աստվածաշունչը արյան կիրառման մասին (նկատի առնելով, որ թեպետ Եհովան սկզբունքներ տվեց կենդանիների արյան հետ կապված՝ դրանք տեղին են նաև մարդու արյան համար):

Եհովան մարդու արյան արգելք չի սահմանել ՄՕ-ում ոչ թե այն պատճառով, որ մոռացել է դա կամ թույլ տվել արյուն ներարկել, այլ այն պատճառով, որ Իսրայելի շրջապատում ոչ ոք չի մտածել մարդու արյուն ընդունել իր մեջ (ՄՕ-ում այդ արարքին մեղքի կարգավիճակ նշանակելու անհրաժեշտություն չկար, Հռ.7:5; Գաղ.3:19): Սակայն մարդու և կենդանու արյան համադրելիության մասին Աստված ՄՕ-ում հայտարարել է՝ տեղեկացնելով, որ կենդանիների և մարդու արյունը հավասարապես արժեքավոր են Իր աչքում: Տեսնենք դա որտեղ է գրված Աստվածաշնչում.

Ջրհեղեղից հետո Աստված թույլ տվեց Նոյին և նրա ընտանիքին ուտել կենդանիների միս, բայց արգելեց արյուն ուտել՝ բացատրելով, որ մեկի արյունն ուտելը նման է մեկի «հոգին» կամ կյանքը ուտելուն. միայն միսը՝ իր հոգով 5315 — իր արյունով, մի՛ կերեք … Մարմնի հոգին5315 արյան մեջ է (Ծնն.9:4,5 Ղև.17:11): 5315 נֶפֶשׂ բառը, որը թարգմանվել է «հոգի», նշանակում է «կյանք, կենդանի արարած, կենդանի, մարդ, անձ, մարդիկ»: Այսինքն, ով ուտում կամ իր մեջ է առնում կենդանու արյունը, նա, ըստ էության, «ուտում է» նրա կյանքը (ինչն այնքան էլ բարձր բարոյական պատկեր չէ):

Ահա այստեղ մի հետաքրքիր պահ կա. Աստված թույլ տվեց կենդանիներին սպանել սննդի համար («թափել նրանց արյունը»): Բայց նրանց արյունն ուտելն արգելեց: Ի՞նչ է սա նշանակում.
1) Աստված տարբերակում դրեց սննդի համար կենդանու սպանության և նրա արյան թափման միջև. արյուն չէր կարելի ուտել ոչ միայն սպանված կենդանուց: Այն արգելված էր նաև, եթե, օրինակ, կենդանի վիճակում կենդանու վրա կտրվածք արվեր և արյուն քամվեր «բաժակում» (վամպիրիզմի օրինակով, ինչը հայտնի է Բաբելոնի դեմոնոլոգիայի ժամանակներից): Արգելված էր բուն արյունը (անկախ նրանից՝ մարդո՞ւ, թե՞ կենդանու արյուն էր դա):

2) Աստված նորմ չի համարում, երբ որևէ մեկը բավարարում է իր անձնական կարիքները՝ «ուտելով» մեկ ուրիշի արյունը կամ կյանքը. միսը կեր, բայց արյանը, որը կյանք է տալիս՝ չհամարձակվես կպչել. մարմնիկյանքը արյան մեջ է: Ըստ որում, ամեն տեսակ մարմնի կյանքն է արյան մեջ (նշանակություն չունի, թե ում մարմնից է ծորում արյունը՝ կենդանո՞ւ, թե՞ մարդու, Ղև.17:14): Աստծու աչքում արյունը սոսկ կարմիր հեղուկ չէ, այլ մարդու և կենդանու կյանքն է, ինչը սուրբ է Աստծու՝ կյանքի աղբյուրի և արյան Ստեղծիչի համար (չկա արյուն — չկա կյանք, Ծնն.9:3-6; Ղև.17:11; Սաղ.36:9):

Ահա ինչու ՄՕ-ում մարդ սպանելու արգելքը (կենդանուն կարելի էր սպանել միայն սննդի համար, Առ.12:10) տրված է առանձին, իսկ արյան արգելքը՝ առանձին (սպանելուց զատ, ինչպես հիշում ենք՝ արյուն չէր կարելի ուտել նաև կենդանի արարածի մարմնի կտրվածքից բաժակում այն քամելով), ընդ որում՝ բացատրվում էր, որ արյունը Աստծու «պատկանելիքն» է (ինչպես գիտության ծառի պտուղը, օրինակ): Այն նախատեսված է միայն Աստծու զոհասեղանին օգտագործելու համար և կարող է օգտագործվել (ընդունվել) — միայն Իր կողմից (Ղև.17:11,14; Ծնն.2:16,17; Ել.20:17):

Այդպես Եհովան ՀԿ-ում բացեց արյան արգելքի իմաստը. դա ուրիշի պատկանելիքի, և հատկապես Իր սուրբ բաների նկատմամբ ոտնձգություն չանելն է (Ել.20:15,17): Քո անձնական նպատակների համար մի վերցրու այն, ինչ պատկանում է Աստծուն. մի լուծիր քո հարցերը Նրա պատկանելիքի հաշվին. դա միայն Նա կարող է վերցնել (Ղև.17:11,14; Ծնն.2:16,17; Ել.20:17): Նպատակ չունե՞ս սրբացնելու Եհովայի զոհասեղանը, որպեսզի արյունը տրվի Նրան: Այդ դեպքում մի համարձակվիր արյուն օգտագործել (մենք անձնական հարգելի որևէ պատճառ չունենք խախտելու արյան մասին Աստծու այս արգելքը, ինչը Նրա պատկանելիքն է՝ կյանքի Հիմնադրի իրավունքով):

Արյան արգելքի նույն այս իմաստը՝ «մի վերցրու ուրիշինը» (ձեռնպահ մնա ուրիշինից) — փոխանցվում է նաև քրիստոնեությանը (Գրծ.15:29): ՆԿ-ում միայն Հիսուսը կարող էր իր արյունն օգտագործել զոհասեղանի համար; մեր արյունը «արատավոր» է, պիտանի չէ սուրբ Աստծու զոհասեղանի համար (Եբր.9:12; Հռ.3:23): Այսինքն՝ քրիստոնյան իրավունք չունի ո՛չ այն բաշխել մարդկանց, ո՛չ էլ օգտագործել (մարդու կամ կենդանու): Մեզ թույլատրված է փրկել մարդկանց և մեր կյանքը՝ միայն Քրիստոսի արյունով (մոտենալ Եհովային Հիսուսի զոհաբերության շնորհիվ, հուսալով հավիտենական կյանքը ապագայում և ոչ թե ներկայումս. այս դարում Ադամի բոլոր սերունդները ենթակա են մահվան, Եբր.9:13,14,27; Մրկ.10.29,30):

Նկատենք, որ արյան արգելքը պոռնկության և կուռքերին զոհաբերված բաների օգտագործման արգելքի նույն շարքում է (Գրծ.15:28,29): Ինչո՞ւ: Քանզի այս ամենի վրա տարածվում է «Մի վերցրու ուրիշինը» սկզբունքը. ամեն մարմնի արյունը Աստծու «իրն է», ուստի մի օգտագործիր այն քեզ համար; քրիստոնյան Քրիստոսի պատկանելությունն է կամ պատկերավոր ասած՝ նրա «իրը», ուստի մի տուր պոռնիկներին այն, ինչ պատկանում է Քրիստոսին (ինքդ քեզ, 1Կոր.6.15); կուռքին զոհաբերվածը — դևերի «իրն է». եթե դևից խնդիրներ չես ուզում՝ նրա «իրը» մի վերցրու (1Կոր.10:20):

Սրանից հետևում է, որ թույլ տալ քեզ մի փոքր արյուն փոխներարկել՝ նույնն է, թե թույլ տալ մի փոքր պոռնկանալ կամ մի քիչ դևերի սեղանից սնվել: Թուլատրելի՞ է սա քրիստոնյային: Իհարկե ոչ: Ուստի հարցը. մե՞ղք է, արդյոք, արյան փոխներարկումը Աստվածաշնչի տեսակետից: Պատասխանն է՝ այո: Դա նույնպիսի մեղք է, ինչ պոռնկությունն ու կռապաշտությունը: Ինչո՞ւ: Քանի որ քրիստոնյաների համար այս ամենի արգելքը Աստված ընդգծել է առանձնակի (Գրծ.15:29), իսկ Աստծու արգելքի խախտումը՝ մեղք է: Այժմ նայենք առավել տարածված այն քրիստոնյաների առարկությունները, ովքեր արյան փոխներարկումը մեղք չեն համարում:

Փաստարկ 1). Աստվածաշնչում արյան արգելքը վերաբերում է լոկ կենդանիների արյան օգտագործմանը: Քանի որ մարդու արյան մասին ուղիղ արգելք չկա, նշանակում է, դա մեղք չէ: Ո՞րն է այս փաստարկի թուլությունը. ա) կենդանու և մարդու արյունը համադրելի է և՛ իմունոգենետիկայի, և՛ Աստծու աչքում ունեցած արժեքի առումով (ըստ էության, դա նույն բանն է); բ) «այն, ինչը չի արգելվում՝ թույլատրելի է» բանաձևը հոգևոր ոլորտում չի գործում. օրինակ՝ Աստվածաշնչում ուղղակի արգելք չկա ծխելու, թմրանյութերի և սեռը փոխելու մասին: Նշանակո՞ւմ է, որ նման արարքները արդարացի են: Ինչպե՞ս պարզել:

7.62 հոլովակում նշեցինք, որ Աստծու օրենքը հոգևոր է: Ճանաչելով՝ գործողության ետևում Աստծու ՈԳԻՆ է կանգնած (իմաստը), թե ոչ, հեշտ է հասկանալ՝ արդա՞ր է դա, թե ոչ. եթե Աստծու ոգին է, ապա արարքն արդար է: Եթե ​​ոչ, ապա ավելի լավ է դա չանել, նույնիսկ եթե դրա վրա ուղղակի արգելք չկա Աստվածաշնչում (Հռ.7:14; 1Հով.4:1): Օրինակ՝ ի՞նչ ոգի/իմաստ է կանգնած ծխելու, թմրանյութերի և սեռը փոխելու արարքի ետևում: Ծնն.1:28-ից հայտնի է, որ Աստծու ոգին նպատակաուղղված է մարդու կերտմանը՝ ըստ նրա կոչումի համապատասխանության.

ըստ Աստծու ծրագրի, մարդկային կյանքը ապրիորի ենթադրում է գերազանց առողջություն և երեխաներ ունենալու շնորհ: Ծխելը և թմրանյութերը փչացնում են առողջությունը, իսկ սեռափոխությունը նրան զրկում է երեխա ունենալու շնորհից: Նշանակում է՝ այս ամենը անարդարացի է, զի հակասում է Աստծու ոգուն (դեմ է կոչման իմաստին, որ Աստված նախատեսել է մարդու համար, 1Հով.4:1; Ծնն.1:28):

Իսկ ի՞նչ ոգի է առկա արյան փոխներարկման հիմքում: Թվում է՝ դա Աստծու ոգին է, քանզի փոխներարկման նպատակը գերազնիվ է (փրկել և պահպանել մարդու կյանքը): Սակայն ո՞րն է այս փաստարկի տկարությունը:

Քրիստոնյայի համար ամենակարևորը Աստծուն հավատարիմ մնալն է: Այս դարում հավատացյալի կյանքը արժեքավոր է լոկ այնքանով, որքանով այն փառաբանում է Եհովային: Եթե ​​մեր կյանքը փրկենք Նրա պատվիրանները խախտելու գնով, ապա, ինչպես Հիսուսն ասաց, դա ոչ մի օգուտ չի բերի, ընդհակառակը. Աստծու հետ կապը կխզվի, և Նրա աշխարհում ապրելու շնորհը կկորսվի (Մտ.16:24-26): Օրինակ՝ քրիստոնյայի համար թույլատրելի՞ է թալանել կամ սպանել մեկին, որպեսզի սովից չմեռնի: Պարզ է, որ ոչ (Ել.20:13; Առ.6:30,31): Նույնը և արյան հետ է. չէ՞ որ արգելվում է այն օգտագործել, ինչպես սպանելն ու գողանալը:

Նա, ով կամենում է հավատարիմ մնալ Աստծուն, կգերադասի մեռնել, քան փրկել իրեն Նրան չհնազանդվելու գնով, ըստ Հիսուսի օրինակի. «ոչ թե ինչ ես եմ ուզում, այլ դու, Հայր» (Մրկ.14:36; Ղկ.22:42) Ուստի զարմանալի չէ, որ Եհ.վկ.ները ևս ընթանում են Քրիստոսի հետքով. եթե հնարավոր չէ կյանքը փրկել արդար մեթոդով, ապա ավելի լավ է մեռնել ապագա կյանքի հույսով (չէ՞ որ այս դարում, այսպես թե այնպես, մահն անխուսափելի է), քան խախտել Եհովայի օրենքը և մեռնել առանց հարության հույսի (Եբր.9:27; Հռ.6:23):

Համոզմունքներին հավատարիմ մնալը գնահատելի է նաև աշխարհում. օր., ով ՄՀ պատերազմի ժամանակ պատրաստ էր մեռնել, միայն թե չդավաճանի իր ժողովրդին՝ համարվում էր հերոս, իսկ հանուն իր համոզմունքների իր կյանքը զոհաբերելու նրա պատրաստակամությունը — սխրանք՝ արժանի հարգանքի և պատվի: Ուստի մարդկանց չպետք է զարմացնի նաև, որ Եհ.վկան պատրաստ է մեռնել՝ հրաժարվելով փոխներարկումից, չկամենալով դավաճանել իրեններին (Եհովային և Նրա Քրիստոսին)՝ հանուն իր համոզմունքների: Այժմ անցնենք 2) փաստարկին.

Փաստարկ 2).քանի որ Դավիթը չպատժվեց քահանայության հացի արգելքը խախտելու համար, ուստի կարելի է նաև արյուն փոխներարկվել  (իբր՝ Աստծու համար եթե սովից փրկությունը ավելի բարձր է, քան ՄՕ-ի արգելքը, ապա կյանքը փրկելը՝ առավել ևս, Ղև.22:10; 24:5-9; 1Սամ.21:6; Մրկ.2:25,26): Համեմատելով հացի արգելքի ոգին (իմաստը) արյան արգելքի ոգու հետ, մենք կպարզենք՝ արդյո՞ք այս օրինակը հարմար է արյան փոխներարկման համար: Համեմատենք՝ ա) հացի արգելքը ՈՉ թե հենց հացի վրա էր, այլ այն ուտողի կարգավիճակի (եթե ծիսականորեն մաքուր ես, կարող էիր ուտել, տես 7.62 վիդեոն):

բ) արյան դեպքում՝ արգելքը հենց արյա՛ն վրա է, ոչ թե այն կիրառողի կարգավիճակի (կապ չունի՝ պղծվե՞լ ես մեղքից, թե՞ ծիսականորեն մաքուր ես՝ արյուն չպետք է օգտագործես): Նույնը և գիտության ծառի պտղի արգելքն էր. նաև արգելքը պոռնկության և կուռքին զոհաբերվածի մասին (Գրծ.15:29):

Փաստարկ 3). Սավուղի դեպքում՝ նրանք միսը արյունով կերան և չպատժվեցին (իբր՝ բացառիկ դեպքերում արյուն փոխներարկել կարելի է. եթե լոկ սովից փրկվելու համար Աստված աչքերը փակեց արյան արգելքի օրենքի վրա, ապա առավել ևս պիտի փակի կյանքը փրկելու պարագայում, 1Սամ.14:32): Ո՞րն է այս փաստարկի թուլությունը:

ա) Տվյալ դեպքում նրանք արյունով կերան ոչ թե այն պատճառով, որ զինվորները ցանկանում էին դիտավորյալ դեմ գնալ Աստծուն և խախտել արյան օրենքը, այլ մարմնի նվաղության պատճառով. նրանք ուժասպառությունից խենթացել էին, ուստի դա արեցին անգիտությամբ, սովի սաստիկ զգացումից կուրացած, երբ մտածելու և ինքն իրեն վերահսկելու կարողությունը անջատվում է: Բայց դա չէր նշանակում, թե նրանք Աստծու դեմ մեղք չգործեցին, և դա թույլատրվեց բացառիկ պարագայի պատճառով. բոլոր իսրայելացիները հստակ հասկանում էին, որ դա անթույլատրելի է և մեղք (1Սամ.14:33):

բ) ՄՕ-ը այս պարագայում հաշվի էր առնում մարմնի թուլությունը (տգիտությամբ մեղք՝ կուրացած սովի ուժեղ զգացումից, հմմ. Թվ.15.27-30), և նրանց մեղքը քավվեց Աստծու զոհասեղանին Սավուղի զոհընծաների մատուցմամբ (1Սամ.14:33- 35): Ինչպե՞ս է այս օրինակը կիրառելի քրիստոնեության մեջ: Եթե ​​Եհ.վկան վճռել է մեղք չգործել (հրաժարվել փոխներարկումից), բայց (իր կամ երեխայի) կյանքի վախի զգացումի ճնշման տակ արյուն է փոխներարկել, իսկ հետո զղջացել, ապա Աստված եթե դա համարի մարմնի թուլություն՝ կա բարեխոս՝ Հիսուսը, ուստիև — ներման հույս (մեղսագործին մնում է լոկ իր խնդիրը վստահել Եհովային, 1Հով.2:1,2; Հակ.2:13; Հռ.9:15):

Փաստարկ 4). Հիսուսը տվեց իր ամբողջ արյունը (մոտ 5 լ) մարդկանց փրկելու համար, ուստի մենք չպետք է ափսոսանք 200 մլգ.արյուն տալ հիվանդին: 4-րդ փաստարկի թուլությունը. ա) ինչպես արդեն գիտենք, Քրիստոսի արյունը տրվեց Աստծուն (Նրա զոհասեղանին) և ոչ թե երակի միջոցով լցվեց հիվանդների մեջ (այսինքն, Քրիստոսի զոհաբերության և արյան փոխներարկման անալոգիա չկա). բ) ՆԿ-ում անձնական նպատակներով արյուն օգտագործելը մեղք է համարվում (Գրծ.15:29): Հապա մարդկանց փրկության գործում ինչպե՞ս ընդօրինակենք Քրիստոսին: Նրանց կյանքերն արդեն փրկված են Քրիստոսի արյամբ՝ գալիք կյանքի համար, իսկ այս դարում ամենքս էլ մահկանացու ենք (​Մրկ.10:30; Եբր.9:27):

Բայց մեզ ընձեռված է փրկել մարդկանց ոչ թե մեր արյամբ, այլ Եհովայի խոսքի ճշմարտությունը տարածելով. Քրիստոսի արյունը + ճշմարտությունը. ահա և մարդկանց կյանքը փրկելու ողջ բաղադրատոմսը (1Տիմ.2:3,4; 4:16; 2Տիմ.2:2): Այժմ՝ փաստարկ 5). քանի որ Աստված հեթանոսներին թույլ տվեց միսն արյունով ուտել, ուստի ՆԿ-ում արյունը կարելի է օգտագործել, քանզի հեթանոսները ևս ընդունվեցին Եհովայի ժողովրդի մեջ (2Օր.14:21): Ո՞րն է այս փաստարկի թուլությունը:

ա) Աստված մեղք չի վերագրում նրանց, ովքեր Իր հետ ուխտի մեջ չեն և պարտավոր չեն կատարել Իր օրենքը. այդպիսիք էին հեթանոսները (Հռ.5:13); բ) Աստված խստապահանջ է լոկ, երբ Իր հետ ուխտի մեջ են (խոստում են տվել կատարել Իր օրենքը) և գիտակցաբար խախտում են այն (հանդուգն ձեռքով, հմմ. Ղև.5:3; Թվ.15:30,31); գ) քանի որ քրիստոնյաները Գրծ.15.29-ից գիտեն արյունից, նաև պոռնկությունից և կուռքերին զոհաբերվածից հեռու մնալու օրենքի մասին, ուրեմն հանդուգն ձեռքով (գիտակցաբար) այդ օրենքի խախտումը՝ Աստծու կողմից մեղք կդիտարկվի Իր դեմ:

Մենք նայեցինք արյան փոխներարկումը պաշտպանող ամենատարածված փաստարկները. ինչպես տեսանք, բոլորը հերքվեցին Ս.Գրքով կամ տրամաբանությամբ (օր., պատրա՞ստ եք ձեզ կենդանու արյուն փոխներարկել: Ո՞չ: Մինչդեռ մարդու և կենդանու արյունը Աստծու և բժշկության տեսակետից՝ նույն բանն են): Ուստի, ովքեր ցանկանում են կատարել Եհովայի կամքը և գնահատում են Նրա հանդեպ հավատարմությունն իրենց կյանքից ավելի՝ ուժ են փնտրում կատարելու Նրա օրենքները, նույնիսկ եթե դա դժվար է՝ ապավինելով Աստծու աջակցությանը (1Կոր.10:13): Իսկ մնացյալին — դատավոր է Եհովան:

Հաջորդ անգամ կխոսենք արյան ֆրակցիաներով բուժման ու նաև այն մասին, թե արդյոք Եհ.վկաներն իրավունք ունե՞ն որոշելու իրենց երեխաների ճակատագիրը՝ արյան կիրառմամբ բուժման հետ կապված:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

65. ՍՏՈ՞ՒՄ ԷՐ, ԱՐԴՅՈՔ, ՄՈՎՍԵՍԸ ՓԱՐԱՎՈՆԻՆ

Текст на армянском языке к  видео  1.67 на русском яз. Это видео на армянском — см.  видео 7.65

Փարավոնի խստասրտության մասին պատմող 7.64 հոլովակից, այդ իրադրության հետ կապված՝ կարևոր մի հարց մնաց. ինչո՞ւ Աստված, որ մտադիր էր Իսրայելին մեկընդմիշտ դուրս բերել Եգիպտոսից, հորդորեց Մովսեսին խաբել փարավոնին՝ իբր մի քանի օրով են հեռանում: Այդ դրվագը ևս տարակուսանք է հարուցում Աստվածաշունչն ուսումնասիրողների մեջ: Հիշենք այն հատվածը, ուր տպավորություն է ստեղծվում, թե Եհովան դրդում է Մովսեսին ստել փարավոնին.

Ել.3:16-18. Գնա, հավաքիր Իսրայելի երեցներին և ասա. ձեր հայրերի՝ Աբրահամի, Իսահակի և Հակոբի Աստվածը ինձ հայտնվեց և ասաց. Ես այցելեցի ձեզ և տեսա, թե ինչ է կատարվում ձեզ հետ Եգիպտոսում:
17 Եվ ասաց. Ես դուրս կբերեմ ձեզ Եգիպտոսի կեղեքումից մի երկիր … որտեղ կաթ ու մեղր է հոսում: 18 Եվ … կգնաս դու և Իսրայելի երեցները Եգիպտոսի թագավորի մոտ և կասեք նրան. … թող մեզ գնանք անապատ, երեք օրվա ճանապարհ, որպեսզի զոհ մատուցենք մեր Տեր Աստծուն:

Այսպիսով, ի՞նչ է տեսնում ընթերցողն այստեղ: Տեսնում է, որ Եհովան մտադիր է Իսրայելին մեկընդմիշտ դուրս բերել Եգիպտոսից, բայց Մովսեսին առաջադրանք է տալիս խնդրել Իսրայելի համար՝ մեկանգամյա զոհաբերության նպատակով՝ «երեք օրվա ճանապարհ», ինչը ենթադրում է Իսրայելի կրկին վերադարձը Եգիպտոս: Ուստի թվում է, թե Եհովան հորդորում է Մովսեսին խաբել փարավոնին: Այս իմաստով է Ել.3:16-18-ի այս տեքստը հնչում բոլոր թարգմանություններում (այսինքն, խնդիրը՝ թարգմանության մեջ չէ):

Աստվածաշնչի բոլոր թարգմանություններում այս դրվագը կարծես փարավոնին խորամանկելու և խաբեությամբ Իսրայելին գերությունից հանելու փորձ լինի (խնդրել կարճ ժամանակով, բայց տանել մեկընդմիշտ): Եվ սա է, որ շփոթեցնում է նրանց, ում մենք՝ Եհովայի վկաներս, բացատրում ենք, որ Եհովան ճշմարտության Աստված է, իսկ սուտն ու խաբեության արվեստը յուրահատուկ են միայն Սատանային (Ես.65:16,ԷԹ; Հով.8:44): Բայց ի՞նչ է իրականում կատարվում այստեղ: Ինչպե՞ս ապացուցել, որ Աստծու վարմունքն այս դրվագում — խաբեություն չէ փարավոնի հանդեպ:

Ապացուցում են տարբեր կերպ: Ինչ-որ մեկն, օրինակ, գիտակցելով, որ Աստված չէր կարող Մովսեսին ստելու դրդել, բացատրում է, որ «երեք օրվա ճանապարհ» արտահայտությունը, իբր, իդիոմ է կամ խոսքի փոխաբերական շրջադարձ, որի իմաստը չի որոշվում ասված բառերով. Օրինակ, «թրև գալ» բառակապակցությունը նշանակում է «ոչինչ չանել», «ծույլ լինել» — չնայած բառացի իմաստով դա նշանակում է «ման գալ»: Նույնը և «երեք օրվա ճանապարհ» արտահայտության հետ է. ովքեր դա իդիոմ են համարում՝ դրա իմաստը բացատրում են այսպես.

«երեք օրվա ճանապարհը» բառախաղ է — ոչ բառացի, այլ փոխաբերական արտահայտություն: Աստվածաշնչում դա երբեմն նշանակում է «մեկընդմիշտ դուրս գալ կախվածությունից, ումից հեռանում ես»: Օրինակ, այն օգտագործվել է Լաբանի և Հակոբի դեպքում, երբ Հակոբը դուրս եկավ Լաբանի կախվածությունից՝ ինքնուրույն կյանքի համար (Ծնն.30:36): Ուստի փարավոնը, իբր՝ լսելով Մովսեսի խնդրանքը՝ հասկացավ, որ նա մեկընդմիշտ է պահանջում արձակել Իսրայելին՝ իր ազդեցությունից և գերությունից ազատվելու համար: Այնպես որ, ըստ նրանց, այստեղ խաբեություն չկա:

Սակայն մենք այս բացատրությունը համարում ենք սխալ թեկուզ այն պատճառով, որ նախ՝ Եգիպտոսի գերիներն իրավազուրկ էին և չէին համարձակվի հուսալ, որ փարավոնը կկատարի նույնիսկ իրենց փոքր մի խնդրանքը, ուր մնաց համարձակվեին խնդրել, որ նա մեկընդմիշտ ազատ արձակի իրենց: Երկրորդ, Մովսեսը հենց բառացի, այլ ոչ փոխաբերական իմաստով երեք օրվա ճանապարհ խնդրեց` բացատրելով, թե ինչու է իրեն անհրաժեշտ այդ 3 օրվա ճանապարհը. եգիպտացիների բնակատեղիից 3 օրվա հեռավորության վրա ամայի մի վայր կար, ուր Իսրայելը ապահով կարող էր զոհեր մատուցել իր Աստծուն: Կրկին դիտենք Մովսեսի խնդրանքը.

Ել.3:18 թող մեզ գնանք անապատ, երեք օրվա ճանապարհ, որպեսզի զոհ մատուցեք մեր Տեր Աստծուն: : Փարավոնն այդպես էլ հասկացավ, որ Իսրայելն ուզում է կարճ ժամանակով մեկնել, քանզի ավելի ուշ (մժեղների պատուհասից հետո) նա կարծես չէր էլ առարկում զոհաբերության դեմ, այլ ընդդիմանում էր սոսկ, թե ինչու՞ անպայման անապատ գնաք: Այս երկրում զոհեր մատուցեք ձեր Աստծուն (անապատ գնալ պետք չէ, դա կարելի է և այստեղ անել), նայենք Ել.8:25-ը. Փարավոնը կանչեց Մովսեսին … և ասաց. Գնացեք ու զոհ մատուցեք ձեր Աստծուն այս երկրում  (եգիպտացիների երկրում):

Փարավոնի առաջարկն Իսրայելին (զոհեր մատուցել Եգիպտոսի երկրում) — ապացուցում է, որ փարավոնը հասկանում էր «երեք օրվա ճանապարհ» արտահայտությունը բառացիորեն (նա չգիտեր, որ Իսրայելը մեկընդմիշտ է խնդրում): Այն, որ փարավոնը բառացի էր ըմբռնում Մովսեսի խնդրանքը, այլ ոչ փոխաբերաբար (ոչ որպես իդիոմ), ապացուցում է նաև նրա մեկ այլ առաջարկ՝ թողնել Իսրայելի անասունները Եգիպտոսում, քանզի եթե Իսրայելը լոկ ուզում է զոհ մատուցել և վերադառնալ, ապա կարիք չկա ողջ անասնագլուխը հետը տանել (Ել.10:24):

Ինչպես տեսնում եք, Ել.8:25-ի և 10:24-ի համատեքստը ցույց է տալիս, որ փարավոնը բառացիորեն էր հասկանում «երեք օրվա ճանապարհ» արտահայտությունը (նա կարծում էր, որ Մովսեսը խնդրում էր ընդամենը մի քանի օր զոհաբերության համար, այլ ոչ մեկընդմիշտ): Իսկ թե ինչո՞ւ էր Իսրայելին պետք մեկնել անապատ՝ 3,5 օրվա հեռավորության վրա — Մովսեսը բացատրեց նրան. այդ խնդրանքը կապված էր Իսրայելի անվտանգության հետ: Եգիպտոսի երկրում Իսրայելը չէր կարող զոհ մատուցել իր Աստծուն, քանի որ եգիպտացիները կարող էին քարկոծել նրանց դրա համար, նայենք որտեղ է դա գրված.

Ել.8:25-27. Փարավոնը կանչեց Մովսեսին և ասաց. «Գնացեք և զոհ մատուցեք ձեր Աստծուն այս երկրում:  Բայց Մովսեսն ասաց. «Դա անհնար է, քանի որ մենք մեր Աստված Եհովային զոհաբերելու ենք մի բան, որը գարշելի է եգիպտացիների համար։ Եթե եգիպտացիների աչքի առաջ զոհաբերենք նրանց համար գարշելի մի բան, մի՞թե մեզ չեն քարկոծի։ Մենք պիտի երեք օրով անապատ գնանք  և մեր Աստված Եհովային զոհ մատուցենք, ինչպես որ նա ասել է մեզ»:

Հին Եգիպտոսի մշակութային պատմությունը բացատրում է, թե ինչու Իսրայելը կքարկոծվեր. Հին քաղաքակրթությունները կենդանիներին բարձրացնում էին աստվածների աստիճան, հատկապես Հին Եգիպտոսում: Ուստի, եթե հրեաները ոչխար զոհաբերեին, ինչը նորմալ էր Իսրայելի համար — եգիպտացիների կրոնական զգացմունքները կվիրավորվեին, քանի որ խոյը Եգիպտոսում եգիպտական Ամուն-Ռա և Խնում աստվածների սրբազան կենդանին էր (այս մասին գրել է Հերոդոտոսը՝ հաղորդելով, որ Զևսի Թեբան (Ամունի) տաճարի եգիպտացիները գառ չեն ուտում, նրանք այծ են զոհաբերում):

Այսպիսով պարզ է, որ փարավոնից երեք օրվա ճանապարհի խնդրանքում՝ «երեք օրը» բառախաղ չէ (փարավոնը չգիտեր Եգիպտոսը մեկընդմիշտ լքելու նրանց մտադրության մասին), այլ իրական պատճառի բացատրություն է, թե ինչու Իսրայելը պետք է անապատ գնա՝ եգիպտացիների բնակավայրից երեք օրվա ճանապարհ հեռու (Իսրայելի անվտանգության համար. որպեսզի ավելորդ զայրույթ չառաջանա եգիպտացիների մոտ): Նշանակում է՝ փարավոնին ուղղված խնդրանքը, բառացի իմաստով, խաբեություն չէր Մովսեսի կողմից:

Բայց այդ դեպքում Աստված, որ մտադիր էր իսրայելացիներին մեկընդմիշտ դուրս հանել, ինչո՞ւ չպատվիրեց Մովսեսին դա ուղիղ ասել, այլ պահանջեց ժողովրդի համար լոկ «երեք օրվա ճանապարհ» (որն, ըստ էության, խաբեության է նման): Այստեղ եկեք ուշադիր լինենք. կարևոր է հասկանալ, թե ինչ էր իրականում կատարվում այդ դրվագում: Ինչպես հիշում ենք, Աստծու նպատակը ոչ միայն Իր ժողովրդին Եգիպտոսից դուրս բերելն էր, այլ դա անելը հատուկ ձևով՝ ցույց տալով Իր զորության առավելությունը Եգիպտոսի բոլոր աստվածների վրա (Ել.7:4,5; 12:12, տե՛ս 7.64 վիդեոն):

Աստված, փարավոնի բնույթից ելնելով, հաստատ գիտեր, որ նա և՛ ոչ մի խնդրանքով թույլ չի տա Իսրայելին լքել Եգիպտոսը: Ուստի, էական չէր, թե որ խնդրանքով պայքարն սկսել նրա հետ՝ Իր ժողովուրդին Եգիպտոսից դուրս բերելու համար (նա համառություն կդրսևորեր և ցանկացած խնդրանքի դեպքում՝ իրավիճակը կհասցներ աբսուրդի): Դա երևում է Ել.3։19-ից. «Բայց Ես գիտեմ, որ Եգիպտոսի թագավորը ձեզ թույլ չի տա գնալ, մինչև որ մի զորավոր ձեռք չստիպի նրան»: Այդ դեպքում ինչո՞ւ երեք օրով պահանջն սկսել: Պատճառները մի քանիսն են.

Նախ, այս խնդրանքը փարավոնին հնարավորություն էր տալիս իրավիճակն աբսուրդի չհասցնել. եթե նա տեսներ այդ հիմնավորման ողջամտությունը (որ եգիպտացիների բնակատեղում հրեաների՝ իրենց Աստծուն զոհ մատուցելը ապստամբություն կհրահրի), ապա լիովին կարող էր իրավիճակն ավելի չբարդացնել: Եհովան մշտապես Իր յուրաքանչյուր հակառակորդին ուշքի գալու և իրավիճակն աբսուրդի չհասցնելու շանս է ընձեռում՝ չստիպելու Իրեն ուժ և պատիժ կիրառել (Աստված մեղավորի մահը չի կամենում, Եզ.33:11):

Երկրորդ, այդ իրավիճակը ցույց էր տալիս փարավոնին, որ Եգիպտոսի աչքում արհամարհված Իսրայելը — յուրահատուկ ժողովուրդ է և նրա Աստվածը՝ ևս յուրահատուկ է. Այդ Աստվածը մտածում է ոչ միայն Իր ժողովրդի անվտանգության, այլ նույնիսկ եգիպտացիների զգացմունքների մասին, որոնց տհաճ է իրենց տարածքում Իսրայելի երկրպագությունը՝ իրենց Աստծուն:

Եվ երրորդ՝ Իսրայելը և հարակից բոլոր ազգերը Եհովայի մեջ պետք է տեսնեին ոչ միայն սոսկ ամենակարող Աստծու, այլև — արդար Դատավորի:

Որպեսզի Իսրայելը և շրջակա բոլոր ազգերը կարողանային տեսնել համոզիչ այն փաստարկը, թե ինչու Եհովան արդյունքում Իր ժողովրդին մեկընդմիշտ հանեց Եգիպտոսից  — Աստված ծրագիր կազմեց, որի յուրաքանչյուր փուլը ավելի ու ավելի հստակ կդարձներ փարավոնի խստությունը և, ի վերջո, կբացահայտվեր նաև Եգիպտոսի դաժան և անխոհեմ տիրակալին վերջ տալու Աստծու որոշման արդարացիությունը, ով որոշել էր դուրս գալ Արարչի և Նրա ժողովրդի դեմ (փոխանակ պատուհասներից գոնե մեկից հետո՝ Նրան հպատակվելու, տե՛ս 7.64 վիդեոն):

Այդ պատճառով սկզբից, Աստված Մովսեսի խնդրանքի միջոցով, որոշեց փարավոնին հնարավորություն տալ անձամբ տեսնելու Իսրայելի՝ Եգիպտոսից 3 օրվա ճանապարհ հեռանալու ողջամտությունը (չէ՞ որ, իսկապես, եգիպտացիների արձագանքը անբարեհունչ պիտի լիներ իրենց համար խորթ Իսրայելի Աստծու երկրպագությանը, և փարավոնը դա գիտեր): Բայց փարավոնի համառությունն այդ պատմական պահին հասավ մաքսիմումի (ինչն Աստված մինչ այդ արդեն տեսել էր նրա սրտում, Ել.3:19):

Ուստի փարավոնը, նույնիսկ հարգելի պատճառով  (որպեսզի եգիպտացիները չքարկոծեն նրանց)՝ թույլ չէր տալու Իսրայելին գնալ անապատ՝ իրենց Աստծուն երկրպագելու: Նա, ինչպես և Աստված կանխատեսել էր, չնկատեց «իր այցելության ժամանակը», այսինքն՝ իրեն փրկելու և խնդիրներից Եգիպտոսն ազատելու հնարավորությունը. խնդիրներ, որ միշտ և բոլորի համար ծագում են, ովքեր ցանկանում են իրենց ուժերը չափել Եհովայի հետ և հակառակվել Նրան (հմմ. Ղկ.19:44):

Եթե այնպես լիներ, որ փարավոնը դաժան չլիներ և չսաստկացներ իր անողորմությունը հրեաների վրա աղյուսների բեռով, ապա Աստված արդարացի պատճառ  չէր ունենա Իսրայելին մեկընդմիշտ Եգիպտոսից հանելու: Բայց համառ և խստասիրտ փարավոնն այդ առիթը մատուցեց. ակնհայտ դարձավ, որ եթե Իսրայելը մեկընդմիշտ դուրս չբերվի՝ փարավոնը կոչնչացնի նրան, ինչն Աստված թույլ տալ չէր կարող՝ հանուն Աբրահամին տրված Իր խոստումի կատարման (Ծնն.15:13-16):

Ի՞նչ ունենք արդյունքում: Ունենք այն, որ Իսրայելին երեք օրով բաց թողնելու խնդրանքը խաբեություն չէր (Իսրայելն իսկապես չէր կարող Եգիպտոսում հանգիստ զոհեր մատուցել Եհովային): Այդ խնդրանքն ընդամենը մի իմաստուն «կատալիզատոր» դարձավ՝ Իսրայելի նկատմամբ փարավոնի իրական մտադրությունները բացահայտելու համար. աղյուսով աշխատանքը խստացնելու նրա արձագանքն ապացուցեց, որ Իսրայելը չպետք է որևէ լավ բան սպասի Եգիպտոսում իր հետագա կյանքից (Ել.5:1-9):

Այսինքն, Իսրայելի համար երեք օրվա ճանապարհ ուզելով, Աստված երևան հանեց փարավոնի կարծրասրտության ողջ գունապատկերը. այդ փոքրիկ և հիմնավոր խնդրանքին  նրա արձագանքից, ըստ էության, հեշտ էր եզրակացնել, որ հետագա հորդորներն անօգուտ են լինելու: Բերենք պարզ մի օրինակ. ասենք, թե աշխատավայրից Արամին շտապ անհրաժեշտ է մեկ շաբաթ արձակուրդ վերցնել, իսկ նրա ղեկավարը կոշտ բնույթ ունի: Ի՞նչ անել: Ի՞նչ մոտեցում գտնել:

Այս պարագայում՝ սկզբի համար, ըստ Առ.20:5-ի սկզբունքի՝ արժե փորձել թեկուզ մեկ օրվա խնդրանք ներկայացնել, որպեսզի արձագանքից պարզ լինի՝  իմաստ կա՞ խոսք տանել մեկ շաբաթվա բացակայության մասին: Եվ սա Արամի կողմից կդիտվի ոչ թե որպես խաբեություն, այլ իմաստուն մոտեցում՝ խնդրանք-«կատալիզատորի» միջոցով պարզելու պետի մտադրությունները. ի՞նչ իմանաս — գուցե Արամը հարկավոր է նրան ինչ-որ հրատապ գործի համար: Կամ այս պահին պետի տրամադրությունը այն չէ: Խնդրանք-«կատալիզատորը» կօգնի դա բացահայտել:

Եվ եթե պարզվի, որ Արամից ոչ մի հրատապ բան չի պահանջվում, և պետը լավ տրամադրություն ունի, ապա կարելի է և փորձել նրանից ավելի երկար ժամանակ խնդրել: Նույնը արվեց նաև «կոշտ բնավորության» տեր փարավոնի դեպքում. Մովսեսի խնդրանքն օգնեց բացահայտել նրա իրական մտադրությունները Իսրայելի նկատմամբ: Եվ այսպես. խաբեությո՞ւն էր Իսրայելին երեք օրով բաց թողնելու Մովսեսի խնդրանքը, չնայած, որ Աստված մտադիր էր այդ ժողովրդին մեկընդմիշտ դուրս հանել: Ոչ. այդ խնդրանքն ընդամենը բազմերեսակ մի գործիք էր Եհովայի մտադրության մեջ.

1) այն «կատալիզատոր» էր Իսրայելի նկատմամբ փարավոնի իրական մտադրությունները բացահայտելու համար; 2) այն փարավոնին հնարավորություն էր ընձեռում իրավիճակը աբսուրդի չհասցնել; 3) այն գովաբանում էր Եհովայի բարությունը. եգիպտացիներին խորհել տալիս, որ Իսրայելի Աստվածը՝ յուրահատուկ Աստված է (մտածում է նույնիսկ եգիպտացիների զգացմունքների մասին). 4) խնդրանքն իրավական հիմքով հնարավորություն էր տալիս փարավոնից Իսրայելին առհասարակ խլել, զրկելով նրան այդ ժողովրդին ոչնչացնելու հնարավորությունից:

Կարող է հարց ծագել. «Ինչո՞ւ այդ դեպքում չարվեց այնպես, երբ Եհովան սուտ ոգիներ օգտագործեց Աքաաբի պարագայում» (1Թագ.22:20-22): Որովհետև Աքաաբի պարագայում Եհովայի կողմից օգտագործված ոգին ամոթ չէր համարում ստելը (նա առանց վատ զգալու իր «զինանոցում» պահում և օգտագործում էր սուտը, որ գործիքն է Սատանայի, Հով.8:44) — տես 7.62 հոլովակը, ուր նշեցինք, որ բոլոր ոգիները, նույնիսկ սուտ ոգիները (ներառյալ Սատանան) — «Եհովայի մոտ ծառայության մեջ են» (նրանց բոլոր արարքները Եհովան թույլ է տալիս՝ ելնելով իր նպատակներից, հմմ.Հոբ 1:6; 2:1), Նա կարող է նրանց օգտագործել՝ ի կատարումն իր մտադրությունների, երբ դա Իրեն պետք է:

Եգիպտոսում, սակայն, այլ իրադրություն էր. նախ, Մովսեսի հետ Աստված ԱՆՁԱՄԲ էր խոսում, ոչ ոգիների միջոցով: Քանի որ Եհովան ճշմարտության Աստված է, նա ապրիորի չէր կարող դրդել Մովսեսին դիմել ստի: Եվ երկրորդ, Մովսեսն ինքը հակված չէր ստի. Նա արդար մարդ էր, Եհովային հավատարիմ ամեն ինչում, որքան որ հնարավոր է դա անկատար մարդուն: Թվ.12:6 և ասաց. «Լսեցեք իմ խոսքերը. երբ ձեր միջից Եհովայի համար մարգարե է հայտնվում, Ես ինձ տեսիլքով եմ ճանաչեցնում նրան, երազի միջոցով եմ խոսում նրա հետ։ 7Բայց իմ ծառա Մովսեսի պարագայում այդպես չէ։ Իմ ամբողջ տունը նրան է վստահված։ 8Դեմ առ դեմ, բացեիբաց եմ խոսում նրա հետ և ոչ թե հանելուկներով, և նա տեսնում է Եհովայի կերպարանքը:

Ահա թե ինչու Իսրայելի նկատմամբ Եհովայի մտադրությունների և Եգիպտոսում տիրող իրավիճակի մանրակրկիտ վերլուծությունն է լոկ օգնում հասկանալ, թե ինչու Աստված դիմեց Առ.20:5-ի տակտիկային — փարավոնի ծածուկ էությունը աստիճանաբար «ջրի երես հանելով»՝ մինչև նրա խստասրտության առավելագույն մակարդակը՝ սկսելով «մանրուքից» (սկզբից՝ բաց թողնել Իսրայելին ընդամենը անապատում մեկանգամյա զոհաբերության համար, որը գտնվում էր 3 օրվա հեռավորության վրա):

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում: Իսկ հաջորդ անգամ, Աստծու ողորմածությամբ, կիմանանք Աստվածաշնչի տեսակետը արյան փոխներարկման մասին:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

64. Ո՞ՒՄ, ԻՆՉՊԵ՞Ս ԵՎ ԻՆՉՈ՞Ւ Է ԽՍՏԱՑՆՈՒՄ ԱՍՏՎԱԾ

Текст на армянском языке к  видео  1.66 на русском яз. Это видео на армянском — см.  видео 7.64

Այսօր, ինչպես նշեցինք 7.63 հոլովակում, կպարզաբանենք Հռ.9։18–21-ի այն իրավիճակը, երբ «Աստված ում ուզում՝ ողորմում է, իսկ ում ուզում՝ խստացնում», իսկ հետո նաև պատժում դրա համար — ինչը հարցեր է առաջացնում շատերի մեջ: Թեպետ այլ թարգմանություններում (ՆԱԹ) դա ավելի մեղմ է հնչում. չի «խստացնում», այլ «թույլ է տալիս համառ դառնալ». բայց, միևնույն է, կարծում ենք դա ևս չի օգնում հասկանալ, թե ինչ  արեց, ի վերջո, Աստված փարավոնի հետ:

Թեպետ Եհովան այս համակարգում իսկապես թողեց, որ մարդիկ դառնան այն, ինչ ուզում են՝ հետևելով նրանց կյանքի ողջ ընթացքին և, ըստ դրա, նրանց վերաբերյալ եզրակացություն կատարել՝ հետագա դատաստանի համար (Ժող.8:11; այսինքն, Աստված թույլ տվեց մարդկանց կամ «այծեր» կամ «ոչխարներ» դառնալ, 2Տիմ.4:3), — սակայն փարավոնի հետ այլ կերպ վարվեց. փարավոնի հետ Աստված Ինքը սերտորեն «աշխատեց»: Ուստի, փարավոնի խստացումը ինքն իրեն չէր ուժգնանում, այլ առավել «բորբոքվում» էր նրա հետ Աստծու «աշխատանքի» պրոցեսում (Ել.4:21; 7:3; 14:4): Հենց սա էլ շփոթության մեջ է գցում որոշ ընթերցողների՝ բացատրենք, թե ինչով.

մեղմ ասած, այս դրվագում Եհովան սադրիչ է թվում. դիտավորյալ և կրկին ու կրկին, Նա փարավոնին կատաղության է «դրդում» (այս օրինակից ելնելով, երբեմն մեզ՝ Եհ.վկ.ներիս, մարդիկ նախատում են, թե մենք ծառայում ենք մի դաժան և խորամանկ Աստծու, ով Ինքը մարդկանց չարիքի է դրդում, իսկ հետո պատժում դրա համար): Հիշեցնենք, թե ինչու այդպիսի տպավորություն կարող է առաջանալ. Տերն ասաց… հրաշքներ… արա փարավոնի առջև, և Ես կխստացնեմ նրա սիրտը, և նա չի արձակի ժողովրդին (Ել.4:21): Փարավոնի սիրտը կարծրացավ …ինչպես և Տերն ասել էր (Ել.7:13):

Նույնիսկ սովորական ընտանիքում է դժվար պատկերացնել, որ հայրն իր գործողություններով «բորբոքի» որդուն՝ սպասելով, որ նա հասնի առավելագույն «հիստերիայի», որպեսզի պատժի նրան դրա համար (այդպես է ստացվում ըստ ՆԱԹ-ի՝ «թույլ տալ համառ դառնալ»): Ուստի, ոմանց համար դժվար է այս դրվագում Աստծուն սիրող Հայր անվանել. սիրող հայրերը այդպես չեն վարվում, նրանք երբեք դիտավորյալ իրենց երեխաներին կատաղության չեն հասցնում: Երբ տեսնում են, որ երեխան «բորբոքվում է»՝ փորձում են ինչ-որ կերպ հանգստացնել նրան (ցանկացած ծնող դա գիտի):

Ահա այստեղ էլ հարց է բարձրանում. մի կողմից, մենք հաստատ գիտենք, որ Եհովան՝ ինքը Սերն է, և դիտավորյալ ոչ ոքի դեպի չարը չի մղում (Հակ.1:13,14): Եվ ուրեմն, այն, ինչ Նա արեց փարավոնի հետ — սադրանք չէր, ուստի կոռեկտ չէ փարավոնի վրա ազդելու այդ պրոցեսը նկարագրել «Աստված կարծրացրեց փարավոնին» կամ «Աստված թույլ տվեց, որ նա համառ դառնա» արտահայտություններով: Այդ դեպքում ի՞նչ արեց Նա փարավոնի հետ: Ո՞րն է այդ գործընթացի ճիշտ անվանումը:

Պարզաբանենք՝ պատասխանելով 2 հարցի.
1) ի՞նչ է նշանակում Աստծու «աշխատանքը» փարավոնի հետ. ո՞րն է այդ պրոցեսի ճիշտ անվանումը, որի պատճառով փարավոնը գնալով ավելի խստացավ:
2) արդարացի՞ էր այդ գործընթացը (այսինքն, մենք ևս կարո՞ղ ենք «խստացնել» մեկին այդ նույն իմաստով՝ հետևելով Եհովայի օրինակին): Սա պարզելով՝ հասկանալի կդառնա, թե ինչպես պետք է Հ.Կ-ում և Ն.Կ.-ում հնչեն փարավոնի խստացման մասին բոլոր տեքստերը, որպեսզի ավելի ճիշտ արտացոլվի այն, ինչ  Աստված արեց փարավոնի հետ իրականում (Ել.4:21; 7:3; 14:4,17; Հռ.9:18):

Նախ որոնենք 1-ին հարցի պատասխանը.
1) ի՞նչ է նշանակում փարավոնի հետ Աստծու «աշխատանքը».
ո՞րն է այդ պրոցեսի ճիշտ անվանումը, որի պատճառով փարավոնը ավելի ու ավելի խստացավ: Հիշեցնենք այդ տեղը. Եվ Տերն ասաց Մովսեսին … հրաշքներ… արա փարավոնի առջև, և Ես կխստացնեմ նրա սիրտը, և նա չի արձակի ժողովրդին (Ել.4:21): Եվ փարավոնի սիրտը կարծրացավ և նա չլսեց նրանց, ինչպես և Տերն ասել էր  (Ել.7:13):

Ի՞նչ է այստեղ տեսնում ընթերցողը: Տեսնում է, որ խաղացվում է մի տարօրինակ «թատրոն». Աստված հայտարարում է հրաշքների մասին, որոնք, ըստ գաղափարի, պետք է կատարվեն Նրա կողմից, որպեսզի օգնեն փարավոնին կայացնել Իսրայելը բաց թողնելու որոշում, բայց իրականում դրանք դրա համար չեն կատարվելու: Իրականում, Աստծուն պետք չէ,  որ փարավոնը առաջին իսկ անգամից բաց թողնի Իսրայելին, ուստի Նա անձամբ այնպես կանի, որ փարավոնը արհամարհի հրաշքները և չարձակի Իսրայելը: Արդյունքում ամեն ինչ հենց այդպես էլ կատարվում է — ըստ Աստծու «սցենարի»:

Եվ թեպետ մենք հաստատ գիտենք, որ Աստված այստեղ փարավոնին համառության չի  սադրում (դիտավորյալ չի դարձնում նրա սիրտը խրատին անընդունակ, Հակ.1:13,14) — բայց ինչպե՞ս դա ապացուցել: Նախ, Ս.Գրքում կան բազմաթիվ օրինակներ, երբ մարդիկ դիտելով կատարվողը, կամ լսելով պատմություններ Եհովայի գործերի մասին, կամ քարոզվելով — սթափվել են և դադարել չարիք գործել՝ խուսափելով այն պատժից, որի մասին նախազգուշացնում էր նրանց Աստված (Հեսու 2:9-11; 6:24; 9:3,4,19; Ել.9:20,21):

Ավելին, երբեմն ամբողջ ազգեր ու երկրներ ողջ և անվնաս են մնացել, չնայած նրանց ոչնչացնելու Աստծու խոստմանը (Հովնան 4:11; Մտ.12:41; Եր.18:7-10): Եհովան չի ցանկանում մեղավորի մահը (Եզ.33:11): Ուստի, Նա չի կարող սադրիչ լինել (չարի դրդիչ): Ընդհակառակը, Նա ցանկանում է, որ բոլոր մարդիկ փրկվեն՝ դադարելով չարիք գործել, և դրա համար շատ ջանք է թափել (Հով.3:16; 1Տիմ.2:3,4): Երկրորդ, այն, ինչ Աստված արեց փարավոնի հետ, չի  կոչվում «սադրանք», այլ լրիվ այլ բան: Ի՞նչ:

Եկեք գտնենք փարավոնի հետ Աստծու «գործի» ճիշտ անվանումը՝ հիշեցնելով (սա կարևոր է), որ թեպետ Աստված բոլոր մարդկանց իրենց կյանքի ուղին ընտրելու ազատություն տվեց և չի ստիպում նրանց ծառայել իրեն՝ միևնույն ժամանակ, Նա ոչ ոքի չի դրդում չարիք գործել և լինել համառ (Գրծ.14:16; Հակ.1:13): Ընտրության ազատության մեջ յուրաքանչյուր մարդ ձևավորվում է այնպես, ինչպես իրեն է դուր գալիս: Եվ եթե որևէ մեկը դաժան բռնակալ է դառնում — դրանում Աստված մեղավոր չէ: Սա դժվար չէ հասկանալ (1Տիմ.4.3):

Եվ եթե ինչ-որ մեկը պատմական մի դրվագում ձևավորվել է այնպես, որ նրա որակները հարմար են Աստծու ծրագրում որոշակի մի դերի համար, ապա Նա իրավունք ունի ներգրավել վերջինիս Իրեն անհրաժեշտ իրադարձություններում: Եվ պարզվեց, որ փարավոնը հարմար թեկնածու է. հանելով Իսրայելին գերությունից՝ Աստված նաև ուզեց մերկացնել Եգիպտոսի բոլոր աստվածներին (ոչ միայն Իսրայելը պետք է համոզվեր Եհովայի զորության մեջ, այլ նաև Եգիպտոսը՝ տեսնելով իր աստվածների անզորությունը, Ել.7:4,5; 12:12): Այդպես եգիպտացիները կհասկանային, որ լոկ Իսրայելի Աստվածն է ճշմարիտ Աստված և արժանի երկրպագության:

Եգիպտոսի թագավորներն իրենց համարում էին հզոր աստվածներ (Ռա աստծու որդիներ), և Եհովան հրաշալի առիթ ուներ բացահայտելու փարավոնի կարծեցյալ զորությունը՝ ցույց տալով Իր գերազանցությունը ոչ միայն նրա, այլ ընդհանրապես Եգիպտոսի բոլոր աստվածների վրա, որոնք իբր անգերազանցելի ուժերով օժտել էին փարավոնին: Հրաշքների միջոցով (Ահարոնի գավազանով և 10 պատուհասներով), Աստված ապացուցեց, որ Իրեն հավասար չկա և ուժով ու կարողությամբ գերազանցեց Եգիպտոսի բոլոր աստվածներին: Ինչպե՞ս:

Պատուհասները պատահականորեն չէին ընտրվում, այլ ամեն մեկը առնչվում էր այն ոլորտին, որի պատասխանատուն Եգիպտոսի որևէ աստված էր: Օրինակ, Նեղոսի աստվածը պատասխանատու էր ջրի համար, բայց նա չկարողացավ մաքրել «իր ջրերը» արյունից: Հեկեթ աստվածուհին պատասխանատու էր «գորտերի թագավորության» համար, բայց չկարողացավ գորտերին ջրամբարներ վերադարձնել: Պտախ աստվածը պատասխանատու էր հողի փոշու և մժեղների համար, բայց չկարողացավ հեռացնել մժեղներին: Հաթոր աստվածուհին պատասխանատու էր անասունների համար, բայց չկարողացավ նրանց փրկել համաճարակից և այլն (աստվածների անունները վերցված են Եգիպտոսի պատմությունից):

Նշենք, որ չպետք է կարծել, թե Եգիպտոսի աստվածներն ընդհանրապես ոչինչ են: Եգիպտոսի մոգերն իսկապես իրենց գավազանները օձեր դարձրին, ջուրը՝ արյուն և մոգությամբ դուրս բերին գորտերին, ինչպես Մովսեսը (միայն 3-րդ պատուհասին նրանք «հանձնվեցին», Ել.7:10-12,22; 8:18,19): Այսինքն, Եգիպտոսի աստվածները ոչ թե պարզունակ ձեռագործ արձաններ և կուռքերի պատկերներ են, այլ դևեր և ոգիներ, ովքեր կանգնած են կուռքերի թիկունքում և տպավորում են մարդկանց իրական հրաշքներով (դատարկ բանից հավատ չի ծնվում անգամ կեղծ աստվածների հանդեպ):

Կուռքերի ետևում թաքնված դևերի այս «գաղտնիքը» բացահայտեց Պողոսը՝ նշելով. «Կուռքը մի բա՞ն է: Ոչ: Բայց այն, ինչ մարդիկ զոհաբերում են կուռքերին՝ դևերին են զոհաբերում» (1Կոր.10:19,20; հմմ. Եփ.6:12): Այսպիսով, երբ Աստված որոշեց իր ժողովրդին հանել գերությունից և դատել Եգիպտոսի բոլոր դև/աստվածներին՝ փարավոնը համապատասխան թեկնածու գտնվեց այդ ծրագրի իրագործման համար. փարավոնից ավելի մեծամիտ, համառ և դաժան — այդ ժամանակ Եգիպտոսում ուրիշ մեկը չկար:

Համառ ու ամբարտավան մարդիկ ամբողջովին կլանված են իրենցով, ուստի նրանց համար դժվար է նկատել նույնիսկ Աստծու ակնհայտ նշանները: Եհովան, տեսնելով փարավոնի սիրտը, հասկացավ, որ նա անուղղելիորեն  ամբարտավան է և անողոք («այծերի» դասից է), նաև այնքան է կլանված իրենով, որ Աստծու մատը չպիտի նկատի, համառելու է առաջին անգամից բաց թողնել Իսրայելին և իրեն ուղղված ամեն նոր կոչով (աստիճանաբար)՝ ավելի ու ավելի է «շիկանալու»՝ փոխանակ խելքի գալու և Իսրայելին բաց թողնելու (Ել.3.19):

Այսինքն, տեսնելու հնարավորություն, որ առկա է ավելի զորեղ Աստծու ներկայություն, քան ինքը և Եգիպտոսի աստվածները — փարավոնը ուներ: Բայց Եհովան հաստատ գիտեր, որ նա դրանից չի օգտվելու: Ամեն մի նոր հրաշք ավելի ու ավելի էր բորբոքում նրա մոլուցքը՝ ապացուցելու, որ ինքն ավելի ուժեղ է: Դա կուրացրել էր նրան. նույնիսկ նրա մոգերն էին աղաչում կանգ առնել՝ հասկանալով, որ անիմաստ է չափվել Իսրայելի Աստծու հետ: Բայց նա նրանց էլ չէր լսում (Ել.8:19; 10:7): Եվ նրա ամեն մի հերթական ընդվզումը ճանապարհ էր բացում հաջորդ պատուհասի համար՝ Եգիպտոսի աստվածների վրա:

Իր գերազանցությունն ապացուցելու մոլուցքը՝ զրկել էր նրան խելամիտ մտածել և հաշտվել պարտության հետ. նրա՝ Ռա աստծու որդու համար՝ վիրավորական էր խոնարհվել ինչ-որ հրեաների Աստծու առաջ (ովքեր պիղծ էին համարվում Եգիպտոսում, Ծնն.43:32) և ընդունել, որ հրեաների Աստվածը ուժով և մեծությամբ գերազանցում է Ռա աստծու որդուն: Այս խելացնորությունն էլ նրան սպանեց, թեպետ նա հնարավորություն ուներ կանգնեցնել իր զորքը ծովի առաջ (Եհովայի զորության ցուցադրման համար՝ Իսրայելն անցկացվեց ծովի հատակով. փարավոնը կարող էր կենդանի մնալ):

Իսկ Եհովան այդ դրվագում, երբ Իսրայելը մյուս ափն անցավ՝ ծովի ալիքները սոսկ իրենց բնական դիրքին իջեցրեց, ինչը համապատասխանում էր Նրա ծրագրին: Եհովան մեղք չուներ, որ փարավոնն այդ ժամանակ իր բանակով այն բացվածքը սլացավ, ուր թափվեցին ծովի բաց թողնված ջրերը:

Այսպիսով, ո՞րն է ճիշտ անվանումը նրա, ինչ  Աստված արեց փարավոնի հետ: Կանխատեսելով, թե ինչպես նա կվարվի — մի շարք իմաստուն գործողությունների միջոցով՝ Աստված ոչ թե «խստացրեց» կամ «թույլ տվեց, որ նա համառ դառնա», քանզի մինչ այդ փարավոնն արդեն անողորմ և դաժան էր: Ուղղակի մինչ Աստծու միջամտությունը՝ չարի նրա դեմքը «լղոզված» էր երևում: Իսկ Աստծու հրաշքները «խտացրին գույները»՝ բացելով նրա հոգու ողջ այլանդակությունը՝ ամեն մի նոր հրաշքով ընդգծելով և ցույց տալով Իսրայելի Աստծուն հաղթելու նրա անհագ փափագը.

Փարավոնի խստությունը պատկերող տեքստերում պատահական չէ, որ դրված են 2388, חזק (Ել.4:21; 7:3; 14:4,17) և 4645, σκληρύνω բառերը (Հռ.9:18): Դրանք ընդգծելու և խթանելու իմաստ ունեն (այն, ինչ արդեն կա) (ոչ միայն «խստացնելու», ինչն օգտագործել են թարգմանիչները): Այսինքն, Աստծու հրաշքները գործում էին որպես քիմիական ռեակցիայի կատալիզատորներ, որոնք ավելի ու ավելի վառ գույներով էին ցույց տալիս այն, ինչ կար արդեն այդ պահին փարավոնի սրտում:  Ինչո՞վ է սա տարբերվում սադրանքից (չարի դրդումից, որի մեջ ոմանք մեղադրում են Աստծուն):

Սադրիչը նպատակ ունի չար բանի դրդել (օրինակ, Եվային Սատանան հրահրեց, Ծնն.3գլ.): Ուստի, եթե մեկը չար բան է գործում՝ մեղավոր է սադրիչը: Իսկ «կատալիզատորի» դերը — մարդու մեջ արդեն գոյություն ունեցող ներքին խմորումների լոկ արագացումն է. եթե սիրտը չարով է լի, այն կուժգնանա և դուրս կգա, եթե սիրտը լի է լավով, ապա բարին դուրս կմղվի (Մտ.12:35): Բայց այն, թե ով և ինչով է լցված — կախված է լոկ հենց այդ մարդուց, ուստի եթե Աստծու հրաշքները ինչ-որ մեկի մեջ խթանում են չարը (ինչը պատահեց փարավոնի հետ) — մեղավորն Աստված չէ:

Աստված մեղավոր չէ, որ նույն երևույթին մարդիկ տարբեր կերպով են արձագանքում (ըստ իրենց սրտում եղածի): Օրինակ, ինչպես 1-ին դարում, այնպես էլ հիմա՝ ինչ-որ մեկը քարոզին լավ է արձագանքում (երախտիքով), իսկ մեկն էլ՝ վատ (ատամներն է կրճտացնում և խեթում խոսողին, Ղկ.19:5-8; Մտ.26:4, Մրկ.6:19, Գրծ.7:44): Եվ ինչպես փարավոնի համար Աստծու հրաշքները, այնպես էլ լսողների համար քարոզը — «կատալիզատոր» են դառնում՝ խթանելով սրտում խմորվող պրոցեսները (մեկի մոտ խթանվում և բարին է դուրս գալիս, 2388 חזק — խթանել, մեկի մոտ՝ չարը, Ղկ.6:45):

Այսպիսով, 1) Ո՞րն է ճիշտ անունը նրա, ինչ Աստված արեց փարավոնի հետ: Դա սադրանքը չէ (չարին դրդելը), այլ մարդու սրտում եղածը փոխաբերական «կատալիզատորի» միջոցով բացահայտելու ունակությունը. Աստծու հրաշքներն ու առավելությունը փարավոնի սրտում ուժգնացրին չարը (սրտում բարին լիներ՝ նա կուրախանար): Աստված սոսկ գիտեր՝ ինչպես դրան հասնել. հրաշքներով (Աստծու հաջողակ լինելը՝ փարավոնի մեջ բացահայտեց և ջրի երես հանեց չարի «կոնցենտրացիան», ճիշտ այնպես, ինչպես որևէ մեկի հաջողությունը՝ այլ մեկի մեջ ուժգնացնում և ի ցույց է հանում նախանձի խոր թաքնված հակումը, Ժող.4:4; Առ.20:5):

Հաջորդը. 2) Կարո՞ղ ենք այս առումով օրինակ վերցնել Եհովայից:
Այո, եթե բավականաչափ խորաթափանց ենք որևէ մեկի վարքագիծը հաշվարկելու (Առ.20:5): Կյանքից մի օրինակ. դասարանում իրեր են կորչում: Տեսուչը գալիս և լեկցիա է կարդում գողերի մասին: Ովքեր անմեղ են՝ ուղղակի լսում են, իսկ գողը անհանգստանում է. լեկցիան դիսկոմֆորտի կատալիզատոր է դառնում նրա համար (նրա մեջ խթանում իր արարքի մեղավորության ճնշումը), ինչը և մատնում է նրան: Այսինքն, տեսուչը լեկցիան օգտագործում է իր մտադրության կայացման համար (գտնել գողին) — ինչպես որ Աստված հրաշքներ գործեց՝ Իր մտադրությունը կատարելու համար:

Այս «հնարքը» օգտագործում են թե՛ երեցները, թե՛ ծնողները, եթե հաստատ գիտեն, որ Ե.վկան կամ երեխան սխալ է գործել, բայց չի խոստովանում: Որպեսզի մղեն խոստովանել, նրանք դիտավորյալ մի իմաստուն հարց են տալիս: Անմեղին հարցը չի շփոթում (Տիտ.1.15): Իսկ մեղավորի համար հարցը դառնում է «կատալիզատոր» (նրա մեջ խթանում մեղքի ճնշումը), ինչն, անշուշտ, կդրսևորվի նրա վարքագծում, և երեցները/ծնողները ամեն ինչ կհասկանան (վատ արարքի փաստը կհաստատվի հարց-կատալիզատորի գործարկումով, և դա սադրանք չի համարվի, քանզի նպատակ չկար ի չարը «դրդելու»):

Այդպես են վարվում նաև խելացի ղեկավարները: Օրինակ, «բաժնում» կա անբարեխիղճ աշխատող, ինչը խանգարում է ողջ բաժնի աշխատանքին: Նա ամուր կառչած է իր տեղից, ունի սկանդալային բնավորություն և գործից ազատվելու խնդրանքին՝ հակադարձում է զայրույթով: Ի՞նչ անել: Իմաստուն ղեկավարը կարող է «կատալիզատոր» օգտագործել (խոհեմ զրույցներ վարել աշխատողի հետ, ինչն ավելի վառ ցույց կտա նրա անմտահասությունը և է՛լ ավելի կընդգծի նրա բնավորության խրթին գծերը, 4645, σκληρύνω — ընդգծել, 2388, חזק — խթանել): Սա նրան հիմք կտա գործից ազատել անուղղելի աշխատակցին (ինչը օգուտ կբերի ողջ անձնակազմին):

3) Ինչպե՞ս թարգմանել Ել.4:21-ը և Հռ.9:18-ը:

Մնաց պարզել թարգմանությունը. իմաստային տարբերակով կարելի էր ասել, որ Աստված իր գործողություններով «փարավոնին ջրի երես հանեց», ամբողջապես բացահայտեց նրա խստասրտությունը: Իսկ բառացի տարբերակով (4645 σκληρύνω, 2388 חזק — ընդգծել, խթանել), Ելք 4:21-ը կհնչեր մոտավորապես այսպես. Եվ Տերն ասաց … հրաշքներ … արա փարավոնի առջև, [դա] կխթանի նրա սրտի համառությունը,  և նա ժողովրդին չի արձակի (Ելք 4:21): Առավել ևս, որ ըստ Սթրոնգի, այստեղ չկա «Ես» դերանունը (հատված. … փարավոնի 06547, իսկ ես կխստացնեմ 02388 חזק Սթրոնգ):

Իսկ Հռ.9:18-ը, օրինակ, կարելի էր թարգմանել այս կերպ. Ում որ ուզենա՝ Աստված կծածկի նրա մեղքերը (կողորմի), իսկ ում որ չուզի՝ նրա մեղքերը կընդգծի (4645 σκληρύνω, 2388 חזק — ընդգծել, խթանել, «դեմ դուրս կգա» նրա մեղքերին, կբացահայտի դրանք ողջ լայնքով, որպեսզի ոչ մեկի մեջ կասկած չմնա, որ այդ մարդը պիտանի չէր Աստծու աշխարհին): Այս առումով պարզ է դառնում նաև այն, թե ինչու [ողորմությունը կախված է] ոչ թե ողորմված լինել ցանկացողից կամ ողորմության ձգտողից, այլ Աստծուց, Ով կողորմի (Հռոմ. 9:16):

Քանի որ Աստված տեսնում է սիրտը և հաստատ գիտի, թե ո՞ւմ մեջ գեթ մի բարի բան կա, ուստի  արժե ներել՝ Հազարամյայում նրան տալով ևս մեկ հնարավորություն (1Թագ.14։13; 2Տրգ.12:12, տե՛ս 7.63 վիդեոն): Եվ ո՞վ — անուղղելի ամբարիշտ է («այծ»), ում չի կարելի ներել, քանի որ չի սովորի արդարության, չարիք կանի արդարների երկրում և չի նայի Տիրոջ վեհությանը (Ես.26:10; Մտ.25:41,46):

Փարավոնի դրվագի հետ կապված՝ մեզ մի վերջին հարց է մնում. ինչո՞ւ Աստված, Ով մտադիր էր Իսրայելին մեկընդմիշտ դուրս բերել Եգիպտոսից, հորդորեց Մովսեսին ստել փարավոնին՝ Իսրայելի համար խնդրելով ընդամենը երեք օրվա ճանապարհ:

Այդ մասին, տա Աստված, կիմանանք հաջորդ անգամ:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

63. Ե՞ՐԲ Է ՈՂՈՐՄՈՒԹՅՈՒՆԸ ԿԱՐԵՎՈՐ ԱՐԴԱՐՈՒԹՅՈՒՆԻՑ

Текст на армянском языке к  видео  1.65 на русском яз. Это видео на армянском — см.  видео 7.63

7.62 վիդեոյից բաց մի հարց մնաց Եհովայի ոչ ստանդարտ մոտեցման մասին՝ կապված Հռ.9:18-21-ի հետ. ում ուզում է՝ Աստված ողորմում է, իսկ ում ուզում՝ խստացնում և հետո էլ դեռ պատժում: Մի անգամ քարոզչության ժամանակ՝ սրա վերաբերյալ մեզ հարցրին. «Այդ ի՞նչ Աստված է, եթե Նրա ողորմել-չողորմելը կախված է տրամադրությունից: Ի՞նչ է նշանակում «ում ուզեմ, ում չուզեմ», եթե օրենքը բոլորի համար նույնն է»: Հստակ է, որ Աստծու տարբեր վերաբերմունքը Նրա տրամադրության հետ կապ չունի. Այն խոսում է միայն «մեղադրյալի» նկատմամբ Եհովայի անհատական մոտեցման մասին.

Աստված նայում է Ադամի յուրաքանչյուր հետնորդի սրտին, խղճին և մտքի վկայությանը և տեսնում, թե ով է վերջնականապես անշտկելի, իսկ ով բարի մի բան ունի դեռ իր սրտում (ուղղվելու պոնտենցիալ , Հռ.14:1-5,22,23): Քանի որ մարդիկ տարբեր են, ուստի Աստծու մոտեցումն էլ ամեն մեկին տարբեր է. մեղավոր ինչ-որ մեկին Նա երկար է դիմանում՝ սպասելով նրա զղջմանը: Իսկ ինչ-որ մեկին էլ պատժում է մի բանի համար, ինչը մեզ գուցե մանկական չարաճճիություն թվա (Մանասեի և 42 երեխաների պատժի օրինակը, 2Տրգ.33:1-9,19; 2Թագ.2:23,24, հմմ.1Թագ.14:13):

Եվ պարզ է, որ մեզնից ոչ ոք չպետք է վրդովվի, երբ Եհովան, օրինակ, ողորմի նրան, ում ինքներս վատն ենք համարում, իսկ մեզ՝ արդարներիս (ինչպիսին, ասենք, մեզ ենք համարում ) — պատժի (համեմատեք մ.թ.1-ին դարի Եհովայի ծառաների օրինակը, ովքեր իրենց արդար էին համարում, Հռ.2:17-24; 9:30-33): Այդուհանդերձ, նույնիսկ հասկացողության դեպքում, ինչպես 1-ին դարում, այնպես էլ այսօր՝ արձագանքը Հռ.9:18-21-ի խոսքերին — միանշանակ չէ. չէ որ, եթե Աստված կամեցավ, ասենք, ինձ խստացնել, ուրեմն ես ի՞նչ մեղք ունեմ, որ դաժան դարձա: Ինչո՞ւ պետք է ես պատժվեմ (Հռ.9:18,19):

Ի՞նչ անել, եթե այս հարցն անհանգստացնում է մեզ: Կարելի է խոնարհաբար ընդունել Պողոսի պատասխանը (Ո՞վ ես դու, մարդ, որ հակաճառես Աստծուն: Հռ.9:20), և դա իմաստուն է՝ ընդունել, որ ոչինչ ենք Արարչի համեմատ (բոլոր մարդիկ միասին վերցրած՝ փոշուց թեթև են և դույլի միջի կաթիլի պես են Նրա առաջ, Սաղ.62:9; Ես.40:15): Բայց կարող ենք նաև Աստվածաշնչում տեսնել, թե ինչպես է Աստված Իր սկզբունքներով բացատրում, թե ինչու ողորմեց մեկին, իսկ, օրինակ, Եգիպտոսի փարավոնին խստացրեց, իսկ հետո էլ դեռ պատժեց (Ել.4:21; 10:27):

Մի խոսքով, ում հետաքրքիր է, թե ինչու է Եհովան մեկին ողորմում, իսկ մեկին՝ խստացնում, ապա այս տեսանյութը ձեզ համար է: Հեշտության համար Հռ.9:18-21-ին վերաբերող հարցերը բաժանենք 2 մասի. 1) Ինչո՞ւ ոմանց, ովքեր արժանի են արդար պատժի՝ Եհովան գթում և ողորմում է, իսկ ոմանց՝ ոչ (Հոբ 14:4; Հռ.3:23): 2) Ինչպե՞ս հասկանալ այն խոսքերը, թե Եհովան խստացրեց փարավոնի սիրտը, իսկ հետո դրա համար նրան պատժեց: Արդյո՞ք դա արդար է: Սկսենք 1-ին հարցից:

1) Ինչո՞ւ ոմանց, ովքեր արժանի են արդար պատժի՝ Եհովան գթում և ողորմում է, իսկ ոմանց՝ ոչ:

Այս իրավիճակը բացատրվում է 5)-րդ պատճառով. Եհովայի դատաստանում ողորմածությունը (գթասրտությունը) բարձր է արդարությունից (Հակ.2.13; մյուս 4 պատճառները քննարկվեցին 7.62 վիդեոյում): Դա, իհարկե, չի նշանակում, թե քանի որ Աստծու դատաստանի «զինանոցում» կա այս սկզբունքը, Նա պարտավոր է ներել բոլոր նրանց, ովքեր արժանի են պատժի: Սակայն, որոշ դեպքերում, մեղավորին ողորմելը՝ Աստված վեր է դասում նրա արդար պատժից (արժանի պատիժը Նա փոխարինում է ներմամբ):

Այստեղ միանգամից հարց է առաջանում. ո՞ր դեպքերում է Աստծու ողորմությունը բարձր դասվում դատաստանից: Քանի որ մենք Նրանից ենք ողորմություն սովորում, կարևոր է հասկանալ, թե կա՞ որևէ հիմք ողորմելու և ներելու նրան, ով մեղք է գործում մեր դեմ (խախտում է Աստծու պատվիրանը): Իսկ գուցե մենք պետք է ընտրենք բոլորի՞ն ներելու տակտիկան (ներել առանց որևէ հիմքի): Բոլորին ներելու գաղափարը տարածված է թե՛ իրենց քրիստոնյա համարողների, թե՛ նախկին Եհ.վկ.ներիի շրջանում (ովքեր գուցե նեղացած են, քանզի ակնկալվող ներման փոխարեն՝ իրենց վտարել են):

Իսկ շատերը, Աստծու ողորմության կարևորությունն ընդգծելու համար, մեջ են բերում բավականին հետաքրքիր մի զրույց Նապոլեոնի մասին. կայսրի մոտ է գալիս մահվան դատապարտված զինվորի մի մայր և ներում հայցում որդու համար: «Նա արդարացի է դատապարտված», — խստորեն ասում է Նապոլեոնը: — «Այո, այդպես է, տիրակալ: Բայց ես եկել եմ ոչ թե արդարություն խնդրելու, այլ ողորմություն»: — «Քո որդին արժանի չէ ողորմության», — կտրում է Նապոլեոնը (այսինքն նրան ներելու հիմք չկա):

«Տիրակալ», — շշնջում է մայրը, — «ողորմությունը չեն վաստակում, այն դրսևորում են: Այդ պատճառով էլ ես այն խնդրում եմ» (իբր, ողորմության համար հիմքեր պետք չեն): Այս խոսքերը շարժում են Նապոլեոնի սիրտը, և հանցագործը ներվում է: Այստեղ, որպես կանոն, իմաստալից դադար են տալիս՝ կամենալով, որ ամենքս, հուզիչ այս օրինակից ազդված՝ ըմբռնենք Աստծու ողորմության էությունը և հասկանանք, որ մեղավորներին ողորմելու կամ ներելու համար — հիմքեր անհրաժեշտ չեն:

Ավելի ճիշտ, Դատավորի ողորմածությունն ինքնին արդեն հիմք է ողորմություն դրսևորելու և մեղավորներին ներելու, քանզի Աստծու ողորմությունը՝ Նրա սիրո գագաթն է և ենթադրում է բարություն մեր հանդեպ, ինչին արժանի չենք (1Կոր.13:4): Բայց եթե իսկապես մեղավորներին ներելու հիմքը ինքնին Եհովայի ողորմածությունը լիներ, ապա հարցը, թե «ինչու՞, այդ դեպքում, Ադամի հետնորդներից ոմանց, ովքեր արժանի չեն բարի վերաբերմունքի, Աստված ողորմում է, իսկ ոմանց՝ ոչ» — չէր առաջանա (Հռ.3:23): Բայց այն առաջանում է: Ուստի, բանը միայն ողորմությունը չէ: Հապա՞:

Ոմանց գուցե տարօրինակ թվա կամ նույնիսկ դուր չգա, բայց Աստված ողորմում է նրանց, ովքեր արժանի չեն դրան — ոչ միայն այն պատճառով, որ Նա Իր էությամբ ողորմած է: Այլ նաև, որ հաշվի է առնում մեղավորին ներելու որոշակի այլ պատճառներ:Եվ դրանք Նա կամ գտնում է ինչ-որ մեկի մեջ և ողորմում մեղավորին, կամ չի գտնում, ուստիև պատժում է՝ Իր օրենքների արդարության համաձայն:

Իսկ Նապոլեոնի օրինակում քչերն են նկատում, որ ներքին ողորմությունը ՉԷ, որ նրա մեջ զինվորին ներելու ցանկություն արթնացրեց (հայտնի էլ չէ՝ արդյո՞ք ողորմությունը Նապոլեոնի էության մաս էր, թե ոչ): Նա ներեց զինվորին, որովհետև վերջինիս մոր խնդրանքն ու իմաստուն խոսքերը հալեցրին նրա սրտի «սառույցը» և մղեցին ներում շնորհել հանցապարտ զինվորին (այս պարագայում ողորմության հիմք հանդիսացավ ընդամենը մոր միջնորդությունը):

Այսպիսով, ի՞նչ է նշանակում «ողորմությունը հաղթանակում է դատաստանի վրա» սկզբունքը՝ Եհովայի առումով: Նշանակում է, որ դատի ժամանակ Աստված միշտ ավելի շատ փաստաբան է, քան արդար դատախազ: Աստված ակտիվորեն մի պատճառ է որոնում, որ գթա մեղավորին և ոչ թե պատժի: Եհովան սեր է, ուստի չի ուզում մեղավորի մահը. Նա մինչև վերջ կառչելու մի կեռիկ է որոնում մեղավորի մեջ, ինչ-որ լավ մի բան, որպեսզի ողորմի նրան (համեմատիր 1Թագ.14։13; 2Տրգ.12:12; 19: 3; Եզ.33:11):

Եթե Նրա կողմից ողորմության հիմքեր չեն գտնվում, Նա պատժում է ըստ Իր օրենքների արդարության (Եր.11:14; 15:6): Ինչո՞ւ: Քանի որ գիտի, թե ինչ վնաս կհասցվի Իր ծրագրերին և արարչությանը, եթե գթա նրան, ով որևէ հիմք չի տալիս Աստծուն մտածելու, որ ինքը կուղղվի: Անուղղելի մեղավորները, ովքեր հիմք չեն տալիս հույս ունենալու, որ իրենք դեպի լավը կփոխվեն, Եհովայի աչքին ամբարիշտ են համարվում: Նրանց Նա արդարացիորեն պատժում է. թեպետ Նա ողորմած է, բայց նրանց հանդեպ ողորմություն դրսևորելը համարում է անտեղի (Ես.26:10):

Այսպիսով, թեպետ ողորմությունը (մարդասիրությունը, գթառատությունը, բարի վերաբերմունքը նրանց հանդեպ, ովքեր արժանի չեն դրան) — Աստծու գլխավոր հատկություններից մեկն է, այդուհանդերձ, մեղավորներին, ովքեր արդարացի պատժի են արժանի Նրա օրենքները խախտելու համար — ողորմելու համար հիմքեր են պետք (հմմ. Եզ.33:11; Եր.18:7-10): Տեսնենք, թե ի՞նչ հիմքեր կարող են դրդել Աստծուն գթալ և ներել մեկին (Հռ.9:15): Սա կօգնի մեզ ևս սովորել, թե երբ է տեղին մեղավորների հանդեպ գութ և ողորմություն ցուցաբերել, իսկ երբ՝ ոչ:

1ա) հիմք ողորմելու համար

Օրինակ, նայելով սրտին՝ Աստված կարող է գթալ ինչ-որ մեկին որպես մի փոքրիկ երեխայի, ով սխալ է գործում առանց չարամիտ դիտավորության, անտեղյակությունից (այս պատճառով, օրինակ, Աստված «այծերի» շարքին չի դասի 1-ին դարի հովիվներին, ովքեր սպանեցին Քրիստոսին, թեպետ մեզ կարող է թվալ, թե նրանք հավերժ ոչնչացման են արժանի, Գրծ.3.15,17): Հիմքն այս պարագայում 1) հոգևոր մանկությունն է (ճիշտն անելու հնարավորության բացակայությունը): Հոգևոր «մանուկը» չի կարող(ոչ թե չի «ուզում») ճիշտ հասկանալ իրերի էությունը, փոքրիկ է, ինչը ներելի է այնպես, ինչպես, օրինակ, եթե 6 ամսական երեխան պատռի ծնողի հարյուր դոլարանոցները (Հոբ 14: 4; հմմ. Գրծ.3:15-17; Հռ.14:1-5):

Իսկ մեկին էլ Աստված կարող է ողորմել՝ հաշվի առնելով 2) հիմքը. մեղավորի արձագանքը: Օրինակ, ինչո՞ւ առակում տերը ներեց պարտապանին: Որովհետև նա աղաչեց ներել (Մտ.18:26,27,32): Եթե նա իրեն անվայել պահեր՝ կներե՞ր տերը նրան: Պարզ է, որ ոչ. նրա սրտում գութը չէր զարթնի: Այսինքն, թեպետ ողորմությունը բնորոշ է մարդկանց մեծամասնությանը, բայց եթե այն «գործի չգցվի»՝ կարող է և չդրսևորվել (ի դեպ, ոմանք անամոթաբար օգտվում են դրանից և արհեստական արցունքներով խղճահարություն հայցում, որպեսզի ինչ-որ մեկի գութը շարժեն իրենց հանդեպ):

Է՞լ ինչ հիմքեր է Աստված գտնում մեղավորներին ներելու. դա 3) այլոց միջնորդությունն է, ինչպես Նապոլեոնի պարագայում էր: Եհովան գնահատում է մեղավորին միջնորդելու մարդկանց նախանձախնդրությունը: Արդարների աղոթք-խնդրանքների շնորհիվ Նա բազմիցս ներել է մահվան դատապարտվածներին: Օրինակ, Մովսեսի խնդրանքով Ահարոնը ներվեց, չնայած արժանի էր մահվան ոսկե հորթի համար: Իսրայելը նույնպես ներվեց, թեպետ անհավատության համար ոչնչացման էր դատապարտված և այլն: (Թվ.14:10-20; 16:41-50; 2Օր.9:20):

Ահա թե ինչու, ՀՈՒ- ում և ՆՈՒ- ում Եհովան Իր դատերում բարեխոսներ նախատեսեց. ՀՈՒ-ի տաճարում քահանայապետը փաստաբան էր, միջնորդ և բարեխոս ժողովրդի համար (Թվ.16:46,47): ՆՈՒ-ի էրայում հիմնական բարեխոսը Հիսուս Քրիստոսն է (1Հով.2:1,2; Եբր.4:14): Սակայն, եթե մարդիկ չարաշահում են Աստծու բարությունը, չեն փոխվում և համառում են նույն մեղքերում՝ Աստված հոգնում է ողորմելուց, և ոչ մեկի միջնորդությունը կամ արցունքները այլևս չեն հուզում Նրան կամ գութ արթնացնում Նրա մեջ. մեղավորներին հավերժ խղճալը Եհովայի ծրագրերի մեջ չի մտնում (Ես.26:10; Եր.14:11,12; 15:6):

Ի՞նչ ունենք արդյունքում: Ինչո՞ւ է Եհովան գթում և ողորմում մեկին, իսկ մեկին՝ ոչ: Նա, տեսնելով մեղավորի սիրտը, խիղճը և մտքի վկայությունը՝ կամ ներման հիմք գտնում է, կամ՝ ոչ: Եթե գտնում է (օրինակ, 1) չհասություն, 2) անկեղծ զղջում, 3) բարեխոսություն մեղավորի համար), ապա Նրա ողորմությունը բարձր է մնում, քան արդար պատիժը (Հակ.2.13): Եթե չի գտնում (մեղավորը անուղղելի է կամ չի ուզում հասունանալ, քանի որ այդպես իրեն ավելի հարմար է — ձեռնտու չէ, օրինակ, ճիշտ եզրահանգումներ անել) — Աստված արդարացիորեն պատժում է (Ես. 26:10): Ի՞նչ դաս է սա մեզ համար:

Եթե մեր հավատակիցը մեղք է գործում մեր դեմ (լուրջ մեղք, այլ ոչ թե թեթև մի բան, ինչը հեշտ է անտեսել), մենք բոլորս պետք է ավելի շատ փաստաբան լինենք, քան դատավոր (բարի մի բան գտնենք նրա մեջ, որը կօգնի ներել նրան, ոչ թե պատժել): Բայց քանի որ մենք չենք տեսնում ո՛չ նրա սիրտը, ո՛չ մտքի վկայությունը, ո՛չ խղճի վիճակը և նույնիսկ չգիտենք՝ նրա արցունքներն անկեղծ են, թե շինծու — այնքան էլ հեշտ չէ կատարել Հակ.2։13-ը (ողորմությունը վեր դասել արդարությունից): Մի կողմից, անկասկած, պետք է բարություն և գթասրտություն զարգացնել՝ սկզբունքորեն բոլորի նկատմամբ.

Բարի սիրտը մեր մեջ Աստված ավելի է գնահատում, քան «զոհերի» քանակը (օր.,քարոզչության ժամերը, Մտ.12:7; Եբր.13:15): Մյուս կողմից, կա անտեղի կարեկցանքի ռիսկ, ինչը վնաս է Աստծու շահերին. եթե ներենք մեղավորին, առանց դրա համար հիմք ունենալու, ապա չարի բարձիթողությամբ կարող ենք վտանգել և՛ Եհովայի, և՛ ժողովի հեղինակությունը: Իսկ մյուս կողմից էլ, եթե ընկնենք հիմնավորումներ որոնելու ետևից՝ կարող ենք անողոք դառնալ: Հապա ինչպե՞ս վարվել: Այս հարցում հավասարակշիռ գտնվել՝ մեզ կօգնեն որոշ ակնարկներ ՆԿ-ի գրքերից.

եթե հավատակիցներից մեկը (աշխարհիկներին դատում է Աստված, այլ ոչ թե մենք, 1Կոր.5:13) հաճախ մեղանչում է մեր դեմ և միևնույն ժամանակ անհարմար չի զգում՝ արդարացնելով իրեն անկատարությամբ (օրինակ, պարտք է անում շարունակ և չի տալիս; կամ՝ առիթի դեպքում մշտապես գցում է մեր վարկը; վիրավորում անմտածված խոսքերով՝ ինչպես սրով; սիրախաղ անում մեր կողակցի հետ և այլն) — ինչպե՞ս պարզել՝ «փոքր երեխա՞ է» նա, թե՞ անուղղելի «հասուն» (տեղին է ողորմել, թե ոչ, Ես.26:10): Հիսուսը խորհուրդ է տալիս 1) նախ զրուցել նրա հետ առանձին և տեսնել նրա արձագանքը.

եթե նա զղջում է (անկեղծորեն ամաչում և ներում է խնդրում), և նույնիսկ եթե նորից է մեղանչում այլ դեպքերում և բազմիցս զղջում, ապա ողորմությունն ու գութը տեղին են (դրանք հիմնավորված են, Ղկ.17:3,4; Մտ.18:21,22,26,27,32): Այդպես են վարվում հոգևոր մանուկները, իսկ Հիսուսը բարեխոս է նրանց համար (1Հով.2:1,2). նրանք դեռևս անկարող են տիրապետել իրենց, բայց ուզում են դա սովորել, այդ պատճառով էլ ամաչում են, ինչը հստակ նկատելի է (նենգորեն դա ձևացնելը՝ չափազանց դժվար է, դրան ընդունակ են լոկ փորձված խաբեբաները, ինչը հազվադեպ երևույթ է նույնիսկ անհավատների շրջանում, առավել ևս՝ Եհ.վկ.ների մեջ, ինչին ուզում ենք հավատալ):

Բայց եթե նա չի զղջում, պաշտպանում է իրեն, հարկ չի համարում ներողություն խնդրել, ձևացնելով, թե առանձնապես մի մեծ բան չկա և շարունակում է նույն ոգով գործել, ապա վարվել 2) ըստ Մտ.18:15-17; 1Կոր.5:1,2,11-ի, երբ տեղին է մեղավորին վտարել ժողովից, քան ներել, նույնիսկ եթե դա շատ ցավալի է: Դա արվում է թե՛ նրա, թե՛ ժողովի օգտի համար (ուղղիչ պատժաչափը ևս սիրո երեսակ է, որի նպատակն է արթնացնել մեղավորին, ցնցել նրան այնպես, որ նա հասկանա, որ հարկ է ուղղվել, Առ.13:24; Եբր.12:5): Ինչպես տեսնում ենք, համաներման գաղափարը Աստվածաշնչային չէ (թեպետ կարող է դուրեկան չլինել):

Եթե ողորմենք հանդուգն քրիստոնյաներին (ովքեր չեն զղջում), կամ նրանց, ովքեր սովորում են ներողություն խնդրել և շարունակել նույն մեղքը գործել, ապա նրանց անպատժելիությունը կնսեմացնի Աստծու հեղինակությունը և կվնասի ժողովին (Ես.26:10; 1Կոր.5:1,2,11; 2Տիմ.2:17,18): Ուստի, մեր չափազանցված գութի և փուխր բարության վերահսկման համար (երբ լավ չենք հասկանում, թե ով է մեր դիմաց և ինչպես վարվել նրա հետ, որպեսզի օգուտ լինի) — ՆԿ-ում առկա են Մտ.18:15-17-ի, Ղկ.17:3,4-ի և 1Կոր.5:11-ի սկզբունքները (եթե մեղավորը չի փոխվում իրեն օգնելու մեր ջանքերից հետո — ոչ մի հիմք չկա նրան ներելու):

Մենք՝ որպես քրիստոնյաներ, պարտավոր ենք արտացոլել Աստծու վերաբերմունքը նրանց հանդեպ, ովքեր լինելով Եհովայի ծառաներ՝ ոտնահարում են Նրա պատվիրանները և Նրա Քրիստոսի խոսքը: Լինի դա մեր երեխան, կյանքի ուղեկիցը, ընկերը կամ այլ մեկը — եթե նա խախտում է Աստծու պատվիրանը և չի զղջում՝ չնայած ըստ Մտ.18:15-17-ի արված մեր փորձերի, ապա նրան խղճալն ու ներելը ոչ միայն անտեղի է (վնաս Եհովայի շահերին), այլև վկայում է Եհովայի շահերը՝ մարդկանց հանդեպ մեր ունեցած կապվածությունից վեր դասելու անկարողության մասին, ինչը հաճո չէ ոչ Նրան, ոչ էլ Նրա Քրիստոսին (հմմ. Մտ.10:36,37):

Բայց սա չի նշանակում, որ եթե մեղավորը վտարվում է (պատժվում ըստ Մտ.18:17-ի և 1Կոր.5:11-ի), ապա նա դասվում է «այծերի» խմբին և դատապարտվում մահվան առանց հարության հույսի, ոչ. նախ՝ ժամանակի ընթացքում, անառակ որդու նման, նա կարող է դարձի գալ և վերադառնալ Եհովայի մոտ (Ղկ.15:11-22): Եվ երկրորդ, Ադամի յուրաքանչյուր հետնորդի ճակատագիր, վերջնական արդյունքում, որոշելու են Եհովան և Քրիստոսը (մենք չենք կարող տեսնել կատարված մեղքի պատճառների ամբողջական պատկերը, քանզի ինքներս էլ ախտավոր ենք, Մտ.7:4; 20:23; Հով.5:22; բացի այդ, երբեմն նաև հովիվներն են լինում մեղավոր «ոչխարների» պրոբլեմների համար, Եզ.34:2-4,17-21):

Ամփոփենք 1) հարցի պատասխանը. գթասրտությունը Աստծու սիրո երեսներից մեկն է, որը Նա ցուցաբերում է ի օգուտ մեղավորի՝ Իր ծրագրի համատեքստում. այսինքն, մեղավորի դեպի լավը փոխվելու սպասմամբ, որպեսզի նա շտկի իրեն և ապրի (1Կոր.13: 4; 2Պետ.3:9; Եզ.33:11): Հետեւաբար, Հռ.9:18-21-ի Պողոսի խոսքերը (ում ուզում է՝ Աստված ողորմում է, իսկ ում ուզում՝ խստացնում և պատժում) լիովին համապատասխանում են Արարչի ծրագրի ընդհանուր համայնապատկերին և նշանակում են հետևյալը.

Եհովան, կամենալով ողորմել բոլորին (չուզելով մեղավորի մահը, Եզ.33:11) — համենայնդեպս, կուրորեն չէ Իր բարությունը ցույց տալիս (ինչպես նրանք, ում ձեռնտու է համաներումը), այլ հաշվի է առնում հիմնավորումը: Եթե Նա գթասրտության հիմք է գտնում (օրինակ, հոգևոր չհասություն, զղջում, Քրիստոսի բարեխոսությունը կամ այլ մեղմացնող հանգամանքներ) — նա չի համարում մեղավորին անուղղելի ամբարիշտ, ուստիև ողորմում է (Նրա ողորմությունը բարձր է արդարությունից, Հակ.2.13), ինչը արդյունք է բերում Նրա ծրագրերին: Իսկ եթե հիմնավորում չկա՝ Աստված պատժում է, ինչպես պատժեց փարավոնին, օրինակ (Ես.26:10):

Իսկ Հռ.9։18–21-ին վերաբերող հարցի երկրորդ մասին՝ առ այն, թե ինչո՞ւ Եհովան խստացրեց փարավոնի սիրտը, իսկ հետո պատժեց նրան — կպատասխանենք հաջորդ անգամ, եթե Աստված թույլ տա:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

62. ԻՆՉՈ՞Ւ ԷՐ ԱՍՏՎԱԾ ԽԱԽՏՈՒՄ ԻՐ ՕՐԵՆՔԸ: Ի՞ՆՉ ԴԱՍ ՄԵԶ ՀԱՄԱՐ

Текст на армянском языке к  видео  1.64 на русском яз. Это видео на армянском — см.  видео 7.62

Կասկած չկա, որ Եհովան արարչության ամենաանաչառ և անկողմնակալ Դատավորն է, միշտ ճիշտ է վարվում և կատարում Իր դրած օրենքները, նույնիսկ եթե Աստվածաշնչում հանդիպում ենք դեպքերի, երբ Նա խախտել է Իր որոշ օրենքներ (Սաղ. 92:15; 119:137): Ոչ ստանդարտ պարագաներում, բացառության կարգով Աստված երբեմն խախտել է Իր օրենքը, (Մ.Օ.-ը). մեր խնդիրն է լոկ պարզել, թե ինչո՞ւ է Նա այդպես վարվել և ինչպե՞ս վերաբերվել դրան:

Ոմանք, վկայակոչելով Հ.Ու.-ի այս ոչ ստանդարտ դեպքերը, գայթակղվում են և «բացառության կարգով» մեղմացնում նաև իրենց մեղքերը (իբր Աստված վեր է օրենքի տառից և կհասկանա ինձ): Ոմանք էլ փնովում են Աստծուն (իբր թե ինչ Աստված է դա, եթե Նրա օրենքներն այնպիսին են, որ հարկ է լինում դրանք խախտել): Հասկանալի է, որ Եհովան փաստաբանների կարիք չունի. Նա միշտ ճիշտ է, քանի որ չի կարող սխալվել: Եվ եթե որոշ դեպքերում մենք չենք հասկանում Նրան, դա չի նշանակում, թե Նա սխալ է:

Այնուամենայնիվ, Եհովան շահագրգռված է, որ մենք սովորենք հասկանալ Իրեն.  կույր հնազանդությունը և փաստի ընդունումը՝ առանց կատարվածի իմաստը հասկանալու («այդպես է, քանի որ Ես եմ ասում» սկզբունքի) — մոլեռանդների բաժինն է: Իսկ Աստված ուզում է, որ մենք Իրեն հասկանանք (Մտ.22:37): Պարզելով Աստծու ոչ ստանդարտ որոշումների պատճառները, մենք ավելի լավ կհասկանանք Նրա ոգին: Իսկ դա կօգնի, որ մենք ևս Աստծու ոգով և ճիշտ վարվենք ոչ ստանդարտ իրավիճակներում (երբ մեր կյանքում կանոնների «տառադարանից» հստակ ցուցումներ չկան):

Եվ ուրեմն, ով կամենում է սովորել ավելի լավ հասկանալ Եհովային՝ այս դասը ձեզ համար է: Սկզբից հիշեցնենք դեպքեր, երբ Աստված խախտել է ՄՕ-ը, ինչը կարող է հարցեր առաջացնել: Օրինակ՝ ՄՕ-ում հստակ ասվում է, որ մովաբացիները չեն կարող մտնել Եհովայի ժողովրդի մեջ: Մինչդեռ մովաբացի Հռութը ոչ միայն մտավ, այլև դարձավ Քրիստոսի նախամայր (2Օր.23:3; Հռութ 1:22): Հարց. այդ դեպքում ինչո՞ւ Եզրասի ժամանակ չխնայեցին մովաբացի կանանց և դուրս քշեցին նրանց: (Եզր.9:1; 10:3,11):

Հաջորդը. զոհաբերական հացերի դեպքը: Դրանք կարող էին ուտել լոկ քահանաները՝ սուրբ վայրում (Ղև.22:10; 24:5-9): Բայց կերան Դավիթը և այլ մարդիկ: Ինչո՞ւ այդ դեպքում օրինազանցներից ոչ ոք չպատժվեց (1Սամ. 21:6; Մրկ.2:25,26): Նաև, խախտելով ՄՕ-ը, Դավիթը մահապատժի չենթարկվեց շնության մեղքի համար, մինչդեռ շաբաթ օրով վառելափայտ հավաքողը մահապատժի ենթարկվեց (2Օր.22:22; Թվ.15:32-35): Ինչո՞ւ: Նրանց մեղքերը համադրելի՞ են (գուցե վառելափայտ հավաքողը շաբաթվա օրենքը խախտում էր ընտանիքը տաքացնելու համար. բարիք էր գործում, ինչը շաբաթ օրով արգելված չէր, հմմ. Մտ.12:12):

Չափազանց տարակուսելի է նաև 1Թագ.22:20-22-ի դրվագը, երբ Եհովան խաբեության ոգի է օգտագործում. ակամա հարց է ծագում. ինչպե՞ս կարող է Եհովան, ճշմարտության Հայրը, հանուն Իր նպատակի՝ սուտ ոգի օգտագործել: Միթե՞ դա ազնիվ է (որևէ մեկը կարող է նույնիսկ սա հիմք ընդունել՝ իր ուզած «բացառիկ դեպքերում» ստելու համար):

Հետաքրքիր է նաև Քրիստոսի վերաբերմունքը Հով.8:1-11-ում շնություն գործած կնոջ նկատմամբ (չնայած այս դրվագը ոչ բոլոր ձեռագրերում է առկա, բայց իրավիճակից դուրս գալու իմաստության տեսակետից՝ դրա էությունը հարմար է միայն Քրիստոսին. հասարակ մարդը նման պատասխան չէր կարող մտածել).

Այս դրվագը կարդալիս՝ շատերս արդարացիորեն վրդովվում ենք փարիսեցիների անզգամությունից և հիանում Քրիստոսի վեհությամբ: Մինչդեռ Աստծու օրենքի տեսանկյունից՝ փարիսեցիները տվյալ դեպքում ճիշտ էին: Չէ որ Հիսուսը, որ ներկայացնում էր Եհովայի դատաստանը, այնուամենայնիվ, չպատժեց, այլ ներեց շնության մեջ բռնված կնոջը: Ազնի՞վ էր դա: Անկասկած: Բայց հարց է ծագում. միթե՞ փարիսեցիներն էին հորինել շնությունը մահվամբ պատժելու օրենքը:

Արդյո՞ք այդ պատիժը Աստծու օրենքում չէր գրված: Եվ հետո. հիմա ինչպե՞ս դատել նման մեղք գործողներին. ներե՞լ բոլորին: Այդ դեպքում ինչի՞ կվերածվի մարդկային հասարակությունը (մի պահ պատկերացրեք, որ Քրիստոսի օրինակին հետևելով՝ բոլոր շնացողներին քրիստոնեական ժողովներում ներում են): Իսկ եթե բոլորին չներել (այլ ընտրովի), ապա ինչպե՞ս որոշել, թե ում ներել, իսկ ում՝ պատժել: Մի խոսքով, այնքան էլ հեշտ չէ այս հարցում օրինակ վերցնել Քրիստոսից:

Ինչպես տեսնում ենք, մտածելու շատ բան կա: Ինչո՞ւ էր, ուրեմն, Եհովան, վերոնշյալ դեպքերում խախտում Իր իսկ դրած ՄՕ-ը: Մի կողմից, այս ֆենոմենը հեշտությամբ կարելի է բացատրել մի պարզ և գլխավոր պատճառով.
1) Աստծու օրենքը հոգևոր  է (ստեղծվել է ոգով), իսկ Աստվածաշունչ ընթերցողները մարմնավոր են (և, ընդ որում՝ մեղքով խախուտ, թերզարգացած, Հռ.7:17): Մեր և Աստծու միջև անչափելի անջրպետը (ինտելեկտի և հոգևոր զարգացման)՝ մեզ թույլ չի տալիս, որքան էլ որ ճգնենք՝ ամբողջ լայնքով հասկանալ Նրան:

Նաև մեր հնարավորությունների «բարձրակետից» անգամ՝ մենք չենք կարող տեսնել Աստծու գործելաոճի իմաստի ամբողջական պատկերը, ինչպես մրջյունը չի կարող տեսնել «Երկրի» գունդը (Ես.40:13-17): Այսինքն, եթե մեզ նույնիսկ խռովք են պատճառում Աստծու գործողությունները, նախ և առաջ պետք է խոնարհաբար ընդունենք, որ այդ ԱՍՏՎԱԾ ՉԷ սխալ, այլ մենք, մեր մտքի խղճուկ պահուստով, չենք կարողանում հասկանալ, թե ինչու է Նա ճիշտ  (Կող.2.18):

Այս պատճառով էլ դժվար է հասկանալ, օրինակ, թե ինչպես Եհովան՝ ճշմարտության և ազնվության Աստվածը, կարող էր սուտ ոգի օգտագործել Աքաաբի դեպքում (1Թագ.22:20-22): Իհարկե, Իր ծրագրերի իրականացման համար Աստված կարող է օգտագործել Իր բոլոր «զավակներին» (նույնիսկ այն ոգիներին, որոնք փչացել են՝ ստի ուղին ընտրելով, հմմ.Հոբ 1.6-12): Բայց արդյո՞ք դա նշանակում է, որ Աստծու օրինակով՝ մենք ևս կարող ենք աշխարհիկ մի ծանոթի (որի համար ստելը՝ նորմալ է) հրահանգել ստել մեր օգտի համար՝ բացառիկ դեպքերում (երբ դա մեզ չափազանց է պետք): Իհարկե՝ ոչ (Հյտ.21:8): Ինչո՞ւ:

Այն, ինչը օգուտ է բերում Հորը՝ երեխաներին կարող է սպանել, ճիշտ ինչպես կյանքում. օրինակ, հայրիկը գինի է խմում և խորոված ուտում ՝ մնալով առողջ և զվարթ: Մինչդեռ մանուկը դրանից կմեռներ (Եբր.5:12-14): Եվ սրա հետ վիճելը՝ խոհեմ չէ (նույնիսկ եթե դրանում ինչ-որ բան մեզ անարդար է թվում): Բայց, ի ուրախություն մեզ, ոչ ստանդարտ դրվագների մեծ մասը Աստվածաշունչը պարզաբանում է: Օրինակ, 2-րդ պատճառը կօգնի հասկանալ ընծայված հացերի և Հռութի հետ կապված դեպքերը. 2) ՄՕ-ը դաստիարակ էր առ Քրիստոս  (Գաղ.3:24): Այսինքն, այն, որ ՄՕ-ը մարդկանց համար Աստծու հիմնական օրենքը չէ, շատ բան է բացատրում Նրա վերաբերմունքի մասին դեպի ՄՕ-ի կետերը:

2) ՄՕ-ը դաստիարակ էր առ Քրիստոս

Եկեք բացենք ցանկացած օրենքի ոգու և նրա տառի  տարբերության «գաղտնիքի» վարագույրը (շատերն են ասում՝ «պետք է տառից բարձր լինել», բայց թե ի՞նչ է դա նշանակում՝ դժվարանում են պատասխանել): Այսպիսով, ի՞նչ կերպ էր ՄՕ-ը «դայակ» առ Քրիստոսը: Սա նշանակում է, որ ՄՕ-ի հիմնական նպատակը (իմաստը, թե ինչու էր Աստված այն ներմուծել) — «մանուկներին» ի Քրիստոս զարգացնելն էր (ՄՕ-ի վերջնական նպատակը՝ Քրիստոսին ընդունելն էր, հետո արդեն Քրիստոսը կառաջնորդեր): Այսինքն՝ ՄՕ-ի տառը (կանոնների կետերը) ընդամենը «երթուղի» էր ՄՕ-ի նպատակին հասնելու համար (օգնություն «երեխաներին»՝ Մեսիային ըմբռնելու)»:

Պարզ օրինակով ցույց տանք, թե ինչպես կարելի է տարբերել գլխավորը երկրորդականից ցանկացած օրենքում, որտեղ օրենքի ոգին /իմաստը կամ նպատակը (ինչը նույնն է) — միշտ գլխավորն  է, իսկ տառը  (նպատակին հասնելու օրենքի կետերը) — միշտ՝ երկրորդական: Եթե տառը խախտված է, բայց պահպանված է օրենքի ոգին, ապա պատժելու առիթ չկա: Օրինակ. Վասյան պետք է ժամանի Ռիգա ժամը 17.00-ին՝ պետի կողմից նշանակված երթուղով (երթուղին պետի օրենքի« տառն է », իսկ Ռիգա ժամանումը՝ նրա օրենքի նպատակը/ոգին կամ իմաստը):

Բայց Վասյան ուշացավ գնացքից և ստիպված փոխեց երթուղին (խախտեց օրենքի տառը): Այլ ճանապարհներով Վասյան ժամանեց Ռիգա ժամը 17.00-ին: Խախտե՞ց նա պետի երթուղին (օրենքի տառը): Այո: Իսկ կարևո՞ր է դա պետի համար: Ոչ (երթուղին կազմվել էր նրան օգնելու, որ ժամանակին տեղ հասնի: Բայց եթե նա ինքն է այդ հարցը լուծել — խնդիր չէ): Եվ եթե պետը չի պատժում Վասյային, միթե՞ սխալ և անարդար է վարվում: Ոչ: Դա միայն նշանակում է, որ իր համար իր օրենքի ոգու պահպանումը (երթուղու նպատակը) ավելի կարևոր է, քան տառը (Վասյայի Ռիգա ժամանելու երթուղին՝ ըստ Մրկ.2:27 սկզբունքի):

2) ՄՕ-ը դաստիարակ էր առ Քրիստոս. ոգու կատարումը կարևոր է տառից

Նույնը և Աստծու վերաբերմունքը ՄՕ-ին. եթե ինչ-որ մեկը այլ կերպ է հասել ՄՕ-ի նպատակին (նման է Քրիստոսին առանց ՄՕ-ի), ապա էական չէ, որ նրա կողմից ՄՕ-ի տառը չի պահպանվել. նրան պատժելու պատճառ չկա (որոշ հեթանոսներ, օրինակ, ավելի շատ էին նման Քրիստոսին, քան հրեաները, էլ ինչու՞ պահեին ՄՕ-ը, Հռ.2:14,25-27): Ինչպես արդեն ասվեց, 2-րդ պատճառը, որ Աստված երբեմն խախտում էր ՄՕ-ը՝ պարզաբանում է Հռութի և ընծայված հացերի օրինակը. գտնենք դրանց մեջ ոգին և տառը.

Հռութ. ըստ ՄՕ-ի տառի, Մովաբի՝ Իսրայել մուտք գործելու արգելքի նպատակն էր պաշտպանել Եհովայի ժողովրդին նրանց պղծություններից: Իսկ եթե Հռութը արդար էր (հասել էր նպատակին՝ ՄՕ-ի ոգուն), ապա Աստծու համար նշանակություն այլևս չուներ, որ նա սերում է Մովաբից (խախտում է ՄՕ-ի տառը, հմմ. Հռ.2:26): Եվ քանի որ Հռութը եզակի էր Մովաբում (իր ներքին բնույթով՝ նա յուրօրինակ էր նույնիսկ Իսրայելի համար, հմմ. Մտ.8:10), նրան բացառություն արվեց: Բայց ընդհանուր առմամբ, Մովաբը չարիք էր տարածում, ուստի մովաբացի մյուս կանայք վտարվեցին (Եզր.10.2,11): Նույնը՝ ընծայված հացերի առումով.

այդ օրենքի նպատակն էր կերակրել  այն Եհ.վկ.ներին, ովքեր սուրբ են  (ծիսականորեն մաքուր) և  այլ կերպ սնվել չեն կարող  (Աստծուն հաց պետք չէր, բայց այդ հացերը չպետք է պղծվեին ծիսական անմաքրությամբ, ուստի դրանք ուտում էին սուրբ վայրում): Իսկ ինչ վերաբերում է Դավթին, ապա նա և իր մարդիկ այդ ժամանակ ծիսականորեն մաքուր էին (սուրբ) և չէին կարող այլ կերպ սնվել: Հացերի մասին օրենքի ոգին (նպատակը, իմաստը) պահպանվեց, Աստծո սրբությունը տաճարից դուրս չպղծվեց (սուրբ տաճարի հացը մտավ մաքուր «անոթներ»). ինչի՞ համար նրանց պատժել: Ի՞նչ դաս է սա մեզ համար:

Եթե մենք սովորենք տարբերել գլխավորը երկրորդականից (օրենքի ոգին/նպատակը կանոնների տառից/կետերից), ապա մոլեռանդորեն չենք կառչի հրահանգների տառից և կկարողանանք ճիշտ վարվել՝ ցանկացած ոչ ստանդարտ իրավիճակում: Մի օրինակ կյանքից. Եհ.վկան շտապում է ժողով, բայց տեսնում է «վիրավոր» մի մարդու (Ղկ.10:31,32): Ով կառչած է ժողովների մասին օրենքի տառից, ինչը ենթադրում է ներկա լինել ժողովին (Եբր.10:24,25), կանցնի ընկածի կողքով՝ հանուն ժողովին ներկա լինելու (ինչպես քահանան և ղևտացին, և դեռ արդարացում էլ կգտնի՝ թող այս աշխարհի «մեռելները» օգնեն նրան, Մտ.8:22):

Իսկ ով գնահատում է ոգին (ժողովի նպատակն է՝ սովորել սիրել մարդկանց) — նա կօգնի նեղյալին: Եվ այն, որ նա կխախտի օրենքի տառը (չի գա հանդիպման), Աստծու առջև մեղք չի համարվի (ոչ թե մարդն է ժողովի համար, այլ ժողովը՝ մարդու, Մրկ.2:27): Եթե Եհ.վկան առանց պատճառի ժողով չգա՝ մեղավոր կլինի (Հակ.4.17): Իսկ եթե մեկը քրիստոնեության մեջ կամենում է վեր լինել «տառից», ապա նա ոչ միայն ՉԻ խախտի օրենքի տառը, այլ նաև ավելին կանի (տառը մանուկների համար է, իսկ դու քեզ պահիր հասունի պես): Մեր օրինակում — Եհ.վկան, պատահելով «վիրավորի»՝ կգտնի մեկին, ով կհոգա նրա մասին, կվճարի ծառայության համար, կհասցնի ժողովին և մի բանով էլ դեռ կօգնի իր հավատակիցներից մեկին:

«Տառից վեր լինելու» մի քանի օրինակ ևս. ինչ-որ մեկը պարտքդ չի տվել՝ մի դատվիր նրա հետ, այլ ներիր, շաբաթը մեկ ժամ Ս.Գիրքը կարդալու գրաֆիկ է դրված, իսկ դու ամեն օր կարդա, քեզ հյուր չեն կանչել՝ դու հրավիրիր և այլն: Այդպես դու կկատարես մարդկանց տրված գլխավոր օրենքի ոգին, որն է՝ սիրել Աստծուն և մարդկանց (Մտ.5:39-41 և 1Կոր.6:6-8): Ուստի, ով ուզում է բարձր լինել Եհ.վկ.ների «տառից»՝ նա պետք է Եհ.վկ.ների «ձողափայտից բարձր թռչի», ոչ թե ցածր (Եհ.վկ.ների տարրական նվազագույնից ավելին անի): Ցույց տանք սխեմայով՝ ինչպես տարբերել տառը ոգուց, և պարզենք՝ որտեղ է սկզբունքը և որտեղ՝ օրենքը.

Սիրել սովորելը՝ նման է այբուբեն սովորելուն. գրագետ լինելու համար մենք նախ շատ տառեր ենք սովորում: Հետո բոլոր տառերը, այբուբենի իմաստի յուրացման շնորհիվ, «դասավորվում են մեր մեջ» (սիրո/այբուբենը դառնում է մեր մի մասը, մենք յուրացնում ենք նրա իմաստը, «ուտում», տեղավորում մեր մեջ, ինչպես Երեմիան Աստծու խոսքը իր մեջ տեղավորեց՝ ըմբռնելով այն, հմմ. Եր.15:16): Իսկ հետո մեքենայորեն մենք մեր կյանքում օգտագործում ենք շատ տառեր՝ առանց մտածելու և այբուբենի մեջ նայելու, քանի որ «սիրո/այբուբենի» տառերը «գործում են» մեր մեջ՝ արդեն ներսից:

Այդ կերպ սիրո/«այբուբենը սովորելու» օրենքի նպատակը կայանում է. մենք գիտակ ենք դառնում (կյանքում ճիշտ ենք կիրառում սիրո/այբուբենը): Ուստի, Աստծու հասուն զավակները, ովքեր տիրապետում են «սիրո այբուբենին», կարիք չունեն վարվելակերպի և սիրո դրսևորման շատ կանոնների. սերն Աստծու, մարդկանց և արդարության հանդեպ՝ ինքնին օգնում է հասկանալ, թե ինչպես վարվեն այս կամ այն ոչ ստանդարտ իրավիճակում, որպեսզի կատարեն իրենց Հոր գերագույն օրենքը (Գաղ.5:22,23):

Հաջորդ պատճառը 3) բացատրում է Դավթի և շնացող կնոջ մեղքերի թողությունը և շաբաթ օրը փայտ հավաքողին պատժելը.

3) ՄՕը թույլ էր մեր մարմնի պատճառով  (Հռ.8:3):
Այսինքն, ՄՕը «տեղական կարիքների» նկատառման օրենք է (Աստված հաշվի առավ, որ Իսրայելը չի կարող միանգամից Քրիստոսին նմանվել): ՄՕ-ում Եհովան չպահանջեց այն, ինչ մարդիկ չէին կարող կատարել իրենց հոգևոր և մտային զարգացման այդ մակարդակում (հաշվի առավ պատմական էպոխայի մենթալիտետը, ուստի թույլատրեց այն, ինչ ի սկզբանե չկար իր ծրագրում, օրինակ՝ ստրկություն, բազմակնություն, ամուսնալուծություն և այլն):

Աստված լավ էր հասկանում, որ մի օրում անհնար է այս ժողովրդից արդար համայնք կազմավորել (ինչպես որ նորածնին չափահաս դարձնել կամ մեկ օրում երկիր ստեղծել, Ես.66:8): Ուստի, ՄՕ-ի միջոցով Եհովան նրանց սիրո և բարու գիտելիքն էր սովորեցնում՝ հաշվի առնելով այն, ինչին նրանք արդեն սովոր էին: Եվ սկզբի համար, ՄՕ-ի օգնությամբ՝ Աստված նրանց մեղավոր կենցաղում ինչ-որ կարգուկանոն էր մտցնում (նախ՝ «մեղքի քաոսը դարձնում էր վերահսկելի», Գաղ.3.19): Սա օգնում է հասկանալ, թե ինչո՞ւ Հիսուսը, որ ներկայացնում  էր Եհովայի օրենքի ոգին, ազատ արձակեց մեղավոր կնոջը:

«Տկար մարմնից» սպասվող ՄՕ-ի բոլոր պահանջները կվերանան, երբ «մարմինն ամրանա»: Այսինքն, Քրիստոսին և բոլոր նրանց, ովքեր կդառնան սուրբ ոգու պտուղը (ՍՈ)՝ ՄՕ-ը այլևս պետք չէ, ինչպես չափահասին՝ մանկական քայլակը (Գաղ.5:22,23): Եվ ուրեմն, մեղավորին քրիստոնյա դառնալ խրախուսելը ավելի կարևոր էր, քան ՄՕ-ի մեղքի դիմաց պատժելը (Հիսուսը Եհովայի կամքով եկել էր մեղավորներին փրկելու, բժշկելու և ոչ թե պատժելու, Հով.12:47): Ուստի, Հիսուսը ազատ արձակեց շնացող կնոջը, նաև, հակառակ ՄՕ-ի՝ կերավ և խմեց մեղավորների հետ (ՄՕ-ով երես թեքել կամ սպանել նրանց — կնշանակեր խլել «մեծանալու» և քրիստոնյա դառնալու նրանց հնարավորությունը, Մրկ.2.16,17): Ի՞նչ դաս մեզ համար:

ՆՈՒ-ում շատ ավելի կարևոր է խրախուսել մարդկանց լավը դառնալ, քան նրանց պատժել (Մտ.18:15; 2Պետ.3:9): Իմաստ չկա ճնշել մեկին պատժի սպառնալիքով (դրա անարգասիք լինելը ապացուցված է ՄՕ-ի սիստեմով, Եբր.10:1): Աստված ազատություն է տվել իր ժողովրդին և մեղքի համար չի պատժում մահով մինչև այս համակարգի ավարտը (Գրծ.17:31; 1Կոր.5:11): Նրա ծրագրում՝ ՆՈՒ-ի դարաշրջանի համար — ազատությունն ավելի կարևոր է. այն մարդկանց էության բացահայտման կատալիզատոր է: Այն ինքը, ի վերջո, բոլորիս կտեսակավորի որպես «ոչխարներ» և «այծեր» (ով «մեզնից չէ»՝ ինքը կհեռանա, Սաղ.1:5; 1Հով.2:19) — ինչպես, օրինակ, Ամստերդամի ազատությունն է տեսակավորում.

Բացի այդ, մեր մարմնի տկարության պատճառով՝ Աստված երբեմն մեղմացնում է օրենքի խստությունը (Սաղ.103:14; 130:3): Չէ որ Երկրի վրա այլ մարդկային ռեսուրս Նա չունի, բացի Ադամի անկատար սերունդներից: Իսկ ծրագիրն ի կատար ածել՝ պետք է: Ուստի, Նա ստիպված է լինում «աշխատել» նրանց հետ, ովքեր թեկուզ ինչ-որ չափով կարող են պիտանի լինել Իրեն պատմական որևէ փուլում: Եվ եթե մեղավորի կյանքը շարունակելու նպատակահարմարությունն ավելի բարձր է, քան նրա պատժի նպատակահարմարությունը, ապա Աստված կարող է նաև մեղմացնել ՄՕ-ի խստությունը՝ նրա նկատմամբ:

Այս սկզբունքը Աստված կիրառեց, օրինակ, Դավթի նկատմամբ, ով մահվան արժանի մեղքեր գործեց (շնություն և Ուրիայի սպանությունը): Դավիթն արժեքավոր էր Եհովայի համար որպես մի մարդու նմուշ, ում հետ նա կընթանար՝ ի կատարումն Քրիստոսին Աբրահամի տոհմից և Հուդայի շառավղից առաջ բերելու Իր ծրագրի: Կարելի է ասել, որ այն ժամանակվա Եհովայի ժողովրդի մնացյալ մարդկանց ֆոնին՝ Դավիթը լավագույնն էր, թեպետ իդեալական չէր (բոլորից շատ էր համապատասխանում Քրիստոսի նախածնողին):

Նույնն է նաև Ն.ՈՒ.-ի էրայում. Քրիստոսի փրկանքը ոչ մեկիս ինքնաբերաբար արդար չի դարձնում: Բայց Աստված օգտագործում է նրան, ով թեկուզ ինչ-որ բանում ունակ է առաջ տանել Իր շահերը: Ինչպես մեկը, ով ի գին 1 գրամ ոսկու, համբերությամբ տոննաներով ապարներ է լվանում, այնպես էլ Եհովան Իր ծրագրի խթանման մի փոքրիկ արդյունքի համար (ինչը կարևոր է համարում)՝ դիմանում է մեր «տոննայանոց» դատարկ ապարներին, եթե մեզնով Թագավորության գործը նշանակետին է ընթանում (ուստի մի զարմացեք, որ այսօր ևս Աստված Թագավորության գործում օրհնում է նրանց, ովքեր հեռու են իդեալական լինելուց):

Բայց Աստված հարկ չհամարեց մարմնի տկարությամբ արդարացնել շաբաթ օրը փայտ հավաքողին: Ինչո՞ւ: Նա ոչ միայն մարդկանց թուլությունն է հաշվի առնում, այլ նաև այն, թե ինչպես նրանց թուլությունը կընդունի Իր որոշումը: Փայտի հետ կապված այս միջադեպը տեղի ունեցավ Աստծու և Իսրայելի միջև հարաբերությունների հաստատման հենց սկզբում (Իսրայելի աշակերտության սկզբում): Եթե Աստված ներեր այս հանցանքը (ինչը Նա հանգիստ կարող էր անել), արատավոր ժողովուրդն իր համար անմիջապես Եհովայի օրենքները խախտելու պատրվակ կտեսներ.

իբր՝ ահա Նրա օրենքները շրջանցելու առիթ. թող Աստված պահանջի, ինչ ուզում է, բայց Նա փափկասիրտ է, և մենք կարող ենք օգտվել Նրա բարությունից: Արդյունքում, ոչ ոք լուրջ չէր վերաբերվի Նրա պահանջներին: Նույնը և այսօր. եթե ժողովը կամ որևէ հոգևոր գործ նոր է սկսում զարգանալ, կարգապահության և կազմակերպչական կանոնների կիրառման պահանջներն ավելի խիստ են (մինչև որ «մանուկների» մեջ օգտակար սովորույթներ զարգանան): Իսկ աճելուն զուգընթաց դրանք արդեն կվերահսկվեն իրողության կարևորությունն ըմբռնելու շնորհիվ (հմմ. 1Կոր.13.11):

Պատճառ  4) Աստված նայում է սրտին և տեսնում զղջալու պատրաստակամության ներուժը,  ուստի պատժելու կամ չեղյալ համարելու որոշման Նրա ճկունությունը կախված է օբյեկտի սրտի պարունակությունից (1Սամ.16:7; Սաղ.32:5(ԷԹ); Եզ.33:11):
Օրինակ, Նա 40 տարի հանդուրժեց Մանասեի մեղքերը (2Տրգ.33:1,19): Մինչդեռ 42 երեխա սպանվեց ընդամենը մեկ անգամ մարգարեին ծաղրելու համար (նշենք, որ ոչ բոլոր երեխաները ոչնչացվեցին, այլ այնտեղ գտնվողներից  42-ը, 2Թագ.2:24: Եվ ուրեմն, նրանց սիրտն այնքան փչացած չէր, որքան մահվան արժանացածներինը): Ի՞նչ դաս է սա մեզ համար:

Մենք սրտերը չենք տեսնում, ուստի չպետք է շտապենք հաշվեհարդարի և պատժի: Միևնույն ժամանակ, պետք է սովորենք տեսնել զղջման պտուղները (դա ոչ թե ափսոսանքն ու ճնշվածությունն է մեղքի պատճառով, այլ տրամադրվածությունը ապագայի նկատմամբ, ուղղվելու ցանկությունը, որը դրսևորվում է որոշակի քայլերով), հատկապես երբ հարկ է լինում մեղքի հետ կապված խնդիրները լուծել քրիստոնեական ժողովում (1Կոր.5:11):

Ուստի: Ի՞նչ անել, երբ մեզ թվում է, թե Աստված այս կամ այն իրադրությունում սխալ է.
1) հիշել Հռ.7:17-ը. դա կօգնի խոնարհաբար ընդունել, որ այդ Աստված չէ սխալ, այլ մենք մեր մտքի խղճուկ պաշարով չենք  կարողանում հասկանալ, թե ինչու է Նա ճիշտ  (Կող.2.18):

2) Եթե մենք հարգելի պատճառով խախտել ենք ինչ-որ կանոն (տառ), բայց միևնույն ժամանակ կատարել դրա իմաստը (ոգին)՝ մեզ նախատելու և պատժելու առիթ չկա (ավելի ճիշտ է ժողով չգալ՝ օգնելով մեկին, ով մեր օգնության կարիքը ունի, քան նրա կողքով անցնել՝ հանուն ժողովի հանդիպմանը ներկա գտնվելու):

3) Քրիստոնեության մեջ՝ ավելի շատ ներելն ու շտկման խրախուսանքն է իմաստուն, քան պատժելը (Հռ.8:3; Եբր.10:1):

4) Աստված տեսնում է սիրտը, բայց մենք՝ ոչ, ուստի չպետք է շտապենք մեղադրել և պատժել: Սակայն Եհովայի վերաբերյալ կա տարակուսանքի մի առանձին թեմա ևս. Պողոս առաքյալը մի տեղ ասում է. «Ում ուզում է՝ Աստված ողորմում է, իսկ ում ուզում՝ խստացնում և պատժում» (Հռ.9:18-21): Ինչպես 1-ին դարում, այնպես էլ այսօր հարց է ծագում. եթե Աստված կամեցավ ինձ խստացնել, միթե՞ ես եմ մեղավոր, որ դաժանացա: Ինչո՞ւ ինձ պատժել, եթե ես ենթակա դարձա Աստծու այդ կամքին:

Հաջորդ անգամ, եթե Աստված թույլ տա, կպարզենք, թե ինչ է սա նշանակում և թե ինչու մեկին գթալու, իսկ մեկին պատժելու Աստծու ցանկությունը, բոլոր դեպքերում համընկնում է Նրա գլխավոր օրենքի ոգուն (իմաստին) (ի տարբերություն մեր ցանկության, որ հաճախ տրամադրությունից է կախված):

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

61.ԾՆՆԴՈՑԻՑ մինչ ՀԱՅՏՆՈՒԹՅՈՒՆ ԱՐԱՐՉԻ ՄԵԾԱԳՈՒՅՆ ԾՐԱԳԻՐԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.63 на русском яз. Это видео на армянском — см.  видео 7.61

Այս հոլովակը օգտակար կլինի նրանց համար, ովքեր գոնե ընդհանուր գծերով ծանոթ են Ադամի մեղսագործության պատմությանը (ինչը դարձավ մարդկության մահվան պատճառ, Ծնն.3գլ; Հռ.5:12): Նաև նրանց համար, ովքեր կուզենան պարզել, թե որքանով են լավ հասկացել, որ Աստվածաշունչը՝ մարդկությանը մահից և տառապանքից փրկելու Աստծու ծրագրի կենսագործման պատմությունն է: Ինչպես հիշում ենք, մահը մարդկանց այցելեց ոչ թե Ադամի և Եվայի մեղքի պահից, այլ երբ նրանք վտարվեցին Եդեմի պարտեզից:

Իսկ ավելի ճիշտ, այն պահից, երբ Ադամի ու Եվայի առջև գոցվեց ճանապարհը դեպի կյանքի ծառը. չէ որ, նույնիսկ մեղքից հետո, նրանք կարող էին հավերժ ապրել, եթե շարունակեին մնալ դրախտում և սնվեին կենաց աղբյուրից (Ծնն.3:22): Եհովան վտարեց նրանց դրախտից, որ նրանք չկարողանան հավիտյան ապրել.  նա, ով չի լսում Աստծուն և ինքն է ուզում որոշել՝ ինչն է բարին (օգտակարը) և ինչն է չարը (վնասակարը) — չի համապատասխանում Աստծու երկրային զավակների կոչմանը, ուստի՝ պիտանի չէ Եհովայի դրախտում հավիտյան ապրելուն (Ծնն.3:22-24):

Արդյունքում (առանց կենաց աղբյուրի մատչելիության, որ Եհովայի հետ սերտ հարաբերության խորհրդանիշն է, Սաղ.36։9) Ադամը ծերացավ և մահացավ: Նրա հետ պատահեց այն, ինչ սովորաբար ժամացույցի հետ է կատարվում. այն աշխատում է այնքան, քանի դեռ սնուցվում է մարտկոցից (չկա սնուցում կյանքի աղբյուրից — չկա կյանք): Քանի որ Ադամի դրախտից արտաքսվելու պատճառը մեղքն էր, ուստի հասկանալի է, որ մահվան պատճառը մեղքն է. Ադամի մեղքի պատճառով մենք բոլորս մահկանացու եղանք, քանի որ չենք կարող սնվել կյանքի ծառից (մեղավոր մարդկանց Աստված կյանքի աղբյուրին մոտ չի թողնում, Ծնն.3:22; Սաղ.36:9; 1Կոր.15:56):

Բայց եթե մենք վերադառնանք դրախտ, ուր կյանքի ծառն է, ապա կարող ենք հավերժ ապրել: Բայց ինչպե՞ս վերադառնալ, եթե Ադամի մեղավոր ժառանգներին այնտեղ թույլ չեն տալիս, իսկ անմեղք դառնալ մեզ չի թողնում ապականված ժառանգությունը: (Հռոմ. 5:12; 7:24):

Դրա համար էլ Եհովան մարդկության համար Իր փրկության ծրագիրը մշակեց. Ադամի մահաբեր ժառանգության պատճառով մարդիկ անելանելի վիճակում հայտնվեցին (նույնիսկ Աստծուն լսելը՝ այս համակարգում նրանց չի ազատում մահից, Սաղ. 49:7; Հռ.5:12; Եբր.9:27, տես 7.17 վիդեոն):

Ուստի, Աստված մարդկանց դրախտ վերադարձնելու մի այլ միջոց գտավ: Մարդկության իրադարձությունների պատմություն ներմուծված Նրա այդ ծրագիրն էլ մենք հիմա կքննարկենք:

Բայց նախ հիշենք, որ մեղսագործության պատմության մեջ Եհովային միայն մարդիկ չեն հետաքրքրում: Այդ պատմությունը սկսվեց օծյալ քերովբեի աստվածուրացությամբ, ով ընտրվել էր հրեշտակների միջից Եդեմում մարդկանց օգնելու համար, ինչն էլ նրա մեջ անսահման մի սնափառություն բացահայտեց.

օգնելով մարդկանց յուրացնել դրախտի կյանքի գաղտնիքները, նա, հավանաբար, փառք էր ակնկալում իր համար, մինչդեռ ամբողջ փառքը մարդկանցից Եհովային էր ուղղվում: Քերովբեն չկարողացավ դիմանալ դրան և դարձավ Աստծուն թշնամի — սատանա/բանսարկու (Եզ.28:13-17-ի Տյուրոսի արքայի սնափառության օրինակով ցույց է տրված, թե ինչպես Եդեմի քերովբեն, ինչը Տյուրոսի թագավորը երբեք չի եղել, դարձավ Աստծուն թշնամի): Այդպես նա մտածեց «աստված» դառնալ Ադամի, Եվայի և նրանց բոլոր հետագա սերունդների համար (վերջիններս նախընտրեցին հանձին օձի՝ լսել բանսարկուին, այլ ոչ Եհովային, Ծնն.3գլ.; 2Կոր.4: 4; Հյտ.12: 9):

Հնարավո՞ր էր ոչնչացնել նրան, անհնազանդ մարդկանց և ստեղծել ուրիշներին: Իհարկե: Ինչո՞ւ Եհովան դա չարեց: 2 պատճառով. 1) Սատանան երկնային ողջ հասարակության աչքում կասկած սերմանեց Եհովայի իրավասության և մարդկանց հաջողությամբ կառավարելու ունակության մեջ: Այդ կերպով նա վիճաբանական հարց բարձրացրեց (իբր, ահա, ես կկառավարեմ մարդկանց Եհովայից ոչ վատ): Այդ հարցը լուծում էր պահանջում: 2) Եհովան հրեշտակներին և մարդկանց ազատ ընտրության կամքով էր ստեղծել՝ չծրագրելով նրանց ստիպել, որ Իրեն հնազանդվեն:

Ստեղծեր մարդկանց մի այլ զույգ և նրանց վրա մի ուրիշ քերովբե նշանակեր — երաշխիք չկա, որ նրանք ավելի լավը կլինեին: Ուստի, Աստված թույլ տվեց, որ առաջին զույգն իր կյանքը դասավորի ըստ իր խելքի (Գրծ.14:17, ավելի ճիշտ՝ Սատանայի ներշնչմամբ), առաջ բերի սերունդ, որի միջից էլ Նա Իրեն լսող մարդիկ կընտրի: Իսկ Սատանային Եհովան թույլ տվեց մարդկության «աստված» լինել (ուզում ես իշխե՞լ նրանց վրա: Խնդրեմ, համոզվիր ինքդ, որ դա ոչ մի լավ բանի չի բերի: Միևնույն ժամանակ, դրանում կհամոզվեն նաև երկնքի և Երկրի բոլոր ողջամիտ արարածները):

Այսպես, դրախտից դուրս սկսվեց Սատանայի կառավարման և մարդկանց տառապանքների դարաշրջանը: Այն կշարունակվի մինչև Արմագեդոն և կլուծի վիճաբանական հարցը. կարո՞ղ է Սատանան երկրի վրա հաջողակ կառավարիչ լինել, իսկ մարդիկ՝ երջանիկ նրա իշխանության ներքո: Թույլ տալով մարդկանց ընտրել՝ կա՛մ Իրեն լսել, կա՛մ ոչ (ընկնել Սատանայի ազդեցության տակ), Աստված պայմաններ ստեղծեց, որոնք հստակորեն բացահայտում են Ադամի բոլոր սերունդների էությունը (Ժող.8:11), ինչն էլ օգնում է Եհովային գտնել աստվածավախ մարդկանց (քիչ թե շատ պիտանելի Իր ապագա Թագավորության համար, Մաղ.3:16; Գրծ.13:48):

Վիճաբանական հարցի լուծման համար Սատանային թույլատրված է Երկրի վրա ստեղծել կառավարման իր համակարգը՝ «Մեծն Բաբելոնը»՝ իր արժեքներով և օրենքներով, որպեսզի մարդկանց հեռացնի Աստծուց և փչացնի նրանց (Ղկ.4:5,6; տես 7.39 վիդեոն): Բայց չնայած չարիք սերմանելու նրա ջանքերին, Եհովան վստահ է, որ երկրի վրա անպայման կհայտնվեն նաև աստվածավախ մարդիկ: Որպեսզի ապագա կյանքի համար նրանց հավաքի դրախտում՝ Նա որոշեց ստեղծել «Երուսաղեմ» անվամբ կառավարման Իր համակարգը (Իր արժեքներով և օրենքներով), որի կազմավորումն էլ դարձավ Աստծու փրկչական ծրագիրն այս դարում (Սաղ.122; տես 7.9 վիդեոն):

Այժմ՝ մարդկության փրկության Աստծու ծրագրի մասին ավելի մանրամասն: Այն ներառում է՝ 1) սկզբից երկրային Երուսաղեմի ձևավորումը (Եհովայի հին ժողովրդի մեջ՝ կառավարական մայրաքաղաքով); 2) մարդկանց փրկությունը մեղքից և մահից՝ Եհովայի որդու զոհաբերության միջոցով; 3) երկնային «Երուսաղեմի» ձևավորումը (Հիսուս Քրիստոսի երկնային կառավարության)՝ քրիստոնյաների միջավայրից; 4) աստվածավախ մարդկանց գերեզմաններից հառնումը և նրանց ուսանումը 1000 տարի; 5) մարդկության վերջին փորձությունը; 6) կյանքի ծառի մատչելիությունը Երկրի բոլոր հավատարիմ բնակիչների համար: Եվ վերջ. Աստծու փրկության ծրագիրը կհամարվի կատարված:

Աստծու փրկության ծրագրի այս 6 փուլերն ընդգրկում են մարդկության պատմության տարբեր ժամանակաշրջաններ. թվարկենք դրանք ըստ հերթականության.

1) մեղսագործությունից մինչ «Իսրայել» պետության կազմավորումը; 2) Իսրայելի կազմավորումից մինչ Քրիստոսի գալը և նրա սպանությունը; 3) Քրիստոսի սպանությունից մինչ Արմ (Արմագեդոն); 4) Արմից մինչև 1000-ամյայի վերջ; 5) 1000-ամյայի վերջից մինչ Սատանայի կործանում; 6) Աստծու հավիտենական Թագավորությունը («հավիտենության օրը», 2Պետ.3:18, ԷԹ): Դյուրության համար ցույց տանք սա սխեմայով.

Աստծու փրկության ծրագիրը. 1) երկրային Երուսաղեմի ձևավորումը
 երկրային Երուսաղեմի ձևավորում (Ադամի մեղքից մինչև «Իսրայել» պետության կազմավորման փուլ): Ադամի մեղքից անմիջապես հետո՝ Եհովան սրբագրում է Իր ծրագիրը (Ծնն.1:28, Երկիրը բնակեցնել արդար մարդկանցով). ապագայում մարդկանց գայթակղած Եդեմի մեկ քերովբեի փոխարեն — նրանց հոգևոր կատարելության զարգացման և դրախտային մոլորակի յուրացման գործում կօգնի Աստծու երկնային հավատարիմ կռվր.ությունը՝ հավաքագրված երկրի վրա ծնված Աստծու առաջնեկներից (Ծնն.3:15; Եբր.11:40; Հյտ.14:1-5; 20: 6): Բայց Երկրի վրա որտեղի՞ց նրանց հավաքել, եթե բոլոր մարդիկ մեղքի մեջ են (Հռ.3:23):

Աստված կանխատեսում է, որ այդ առաջնեկներին կտա Իր հոգևոր «կինը». չնայած նրանց կհակադրվեն «Սատանայի որդիները» (չարիք սիրող մարդիկ, Հով.8:44), բայց ի վերջո առաջնեկները այս պայքարում հաղթող դուրս կգան (Ծնն.3:14,15; Հով.16:33; Հյտ.2:26,27; 12:5): Որտեղի՞ց Աստված կվերցնի այդ «կնոջը», եթե դրախտից դուրս Երկրի վրա մարդիկ միայն չարն են բազմապատկում (Ծնն.6։1-6): Աստված նրան կձևավորի աստվածավախ մարդկանցից (քիչ ուշ կիմանանք՝ ինչպես դա հնարավոր դարձավ): Նրանցից առաջինը Նոյը եղավ. ջրհեղեղից հետո նրա սերունդը Աստծուն տվեց Աբրամին (Ծնն.9:19; 10:11,26; 2Պետ.3:6; Եբր.11:7,8):

Ի տարբերություն իրենց ժամանակի այլասերված մարդկանց, նրանք հոգևորի հակում ունեցող մարդիկ էին (ըստ ամենայնի, նրանց ավելի շատ հետաքրքրում էր կյանքի իմաստը, քան մարմնական կրքերը և մեղավոր հաճույքները): Հակառակ դեպքում, Աստված չէր բացվի նրանց որպես ճշմարիտ Ստեղծիչ և չէր վստահի նրանց Իր արժեքները (Իր արժեքները Նա չի վստահում այն մարդկանց, ովքեր հոգևորի սեր չունեն, Մտ.7:6; Գրծ.13:48): Այսպիսով, Աստված առաջարկեց Աբրամին դառնալ Իր ծառան՝ բացելով նրան Երուսաղեմ քաղաքի վերաբերյալ Իր ծրագրի այն մասը, որը կօգներ վերջինիս կատարել իր միսիան Երկրի վրա (Ել.6:3; Հակ.2:23; Եբր.11:6-10):

Հենց Աբրամը դարձավ Եհովայի ապագա «կնոջ» նախադրյալը. ստուգելով նրա՝ իր սիրելի որդի Իսահակին Աստծուն զոհաբերելու պատրաստակամությունը, Աստված տեսավ, որ երկրի վրա կան մարդիկ, որոնց համար արժե զոհաբերել Իր որդուն, որպեսզի նրանց հետագայում վերադարձնի դրախտ՝ հավիտյան ապրելու հնարավորությամբ (Ծնն.17:5; 22:12,16-18): Ուխտն Աբրահամի  հետ, որ Ծնն.3։15-ի գլխավոր սերունդը (Քրիստոսը) ծագելու է իր սերնդից — դարձավ Երկրի վրա Եհովայի «կնոջ» ձևավորման հաշվարկման ելակետ (Ծնն.3:15; 12:1; 15:6,18; 17:5 ; 22:12; Գաղ. 3:16):

Այնուհետև Աստծու ընտրությունն ընկավ Հակոբ-Իսրայելին. Քրիստոսի նախահայր դառնալու Աբրահամի օրհնությունը՝ նա ստացավ Եհովայի հրեշտակի հետ մարտնչելուց հետո (առաջնեկությունը գնելու Հակոբի անձնական հնարքները և հորը ուլի կաշվով խաբելու փորձը — Աստծուն սոսկ ցույց տվին, որ նա հետաքրքրված է հոգևորով, բայց դրա՛նք չտվեցին օրհնությունը, այլ Աստծու հետ մարտը, Ծնն. 25-28 գլ.; 32:24-28; Օս.12:2-4): Հակոբի պայքարը հանուն օրհնության — հետագայում արտացոլեց Աստծու բոլոր ապագա հոգևոր «առաջնեկների» էությունը. նրանք բոլորը մարտնչեցին հանուն նրա, որ Եհովայի հավանությունը նվաճեն (Օս.12:2-4; հմմ. 1Կոր.9:24-27):

Ըստ օրենքի, Քրիստոսի նախահայր պետք է դառնար Եսավը՝ առաջնեկը: Բայց քանի որ նա չէր գնահատում Աստծու օրհնությունը, այն փոխանցվեց գնահատողին՝ Հակոբին (ով հոգով «առաջնեկի» խանդ ուներ և վառվում էր Աստծու շահերով, Եբր.12:16; Ծնն.25:31-34): Այնուհետև Հակոբն ընկնում է Եգիպտոս և ընտրում Հուդային որպես Քրիստոսի նախահայր (նրա առաջնեկները ևս արժան չէին այդ օրհնությանը, Ծնն.49:3-10): Եգիպտոսում կազմավորվում է «Իսրայել» ազգը; հետո՝ գերություն 400 տարի և ելք գերությունից (Աստված Պասեքով առայժմ գնում է բառացի առաջնեկներին Իր և ապագա տաճարի համար, Ծնն.15:16; Ել.1:7,10-14; 12 գլ.; Թվ.3:13):

Հետո՝ վերջապես Հ.ՈՒ.-ի կնքումը 50-րդ օրը: Կնքված է հոգևոր «ամուսնական» միություն Եհովայի և Երուսաղեմի ապագա «դստեր» միջև (Եր.3գլ.; Եզ.16:3-8; Ես.54:5): Այդպես «Իսրայել» հին կազմակերպությունը դարձավ Ծնն.3:15-ի Աստծու «կինը» (կամ Ամուսնու երկրային օգնականուհին, հմմ. Ծնն.2:18,20): Նա առաջնեկներ էր տալու Երուսաղեմի 2 գավիթներով տաճարի համար (ներքինը՝ Ղևիին փոխարինող առաջնեկների համար, իսկ արտաքինը՝ երկրային մարդկանց համար), նա նաև պետք է փառաբաներ «Ամուսնուն» (Թվ.3:13; 8:6,16; Եզ.10:3-5; 44:15-19; 2Օր.4:5-8; տես 7.14 վիդեոն): Նրանից աշխարհ էր գալու Հիսուս Քրիստոսը (Աստծո գլխավոր հոգևոր «առաջնեկը», Գաղ.3:16; Եբր.1:6):

Երուսաղեմում մատուցվող ճշմարիտ երկրպագությունը Եհովա Աստծուն, նաև քահանաների և Իսրայելի ուսուցիչների ծառայությունը՝ պատնեշեցին Իսրայելը կատարյալ փչացումից մինչև Քրիստոսի գալուստը (պատիժներն օգնեցին պահպանել հավատարիմ մնացորդը 2-րդ փուլի համար, Մաղ.2:5-7; Գաղ.3:19): 1-ին փուլի  առաջադրանքն էր՝ Աբրահամից ստեղծել մի ժողովուրդ ճշմարիտ Աստծու երկրպագությամբ («կնոջը») և պահպանել նրա հոգևոր մաքրությունը «թունավոր Բաբելոնի» պայմաններում, որպեսզի նրանից Քրիստոսը բերվեր: Այդ առաջադրանքը կատարվեց (կազմավորվեց Իսրայելը՝ Եհովայի հոգևոր «կինը», որտեղից ակնկալվում էր գլխավոր առաջնեկը — Հիսուս Քրիստոսը):

Աստծու փրկչական ծրագիրը
Փուլ 2) մարդկանց փրկագնում (Իսրայելի կազմավորումից մինչև Քրիստոսի սպանություն):

Իսրայելում, ինչպես արդեն նշվեց, ժամանակ առ ժամանակ հավատուրացություն էր նկատվում: Պատժամիջոցները (Ասորեստան, Բաբելոն) նրանում պահպանում էին ընդունելի մաքուր հոգևոր մնացորդին: Մ.թ.1-ին դ. Աստծու ժողովրդի մեջ ձևավորվեց «այս սերունդը» (դպիր-ուսուցիչները արտաքին գավիթից՝ փարիսեցիներից, ոչ թե քահանայությունից, տես 7.31 վիդեոն): Նրանք աստիճանաբար սկսեցին փչացնել Եհովայի ժողովրդին և ձևավորել իրենց օգնականներին, որն էլ նպաստեց 1-ին դարի ամբարիշտ հովիվների իշխանության գալուն. ճիշտ ժամանակն էր փրկանքի համար Քրիստոսին բերելու (Մ.Օ.ը հնում Եհովայի ժողովրդի միտքը պատրաստում էր փրկանքի գաղափարին):

Քրիստոսի ծառայության շրջանում անօրեն հովիվների դասը դառնում է փոխաբերական «Երուսաղեմ-Սոդոմը՝ մարգարեներին քարկոծող». նրանք էլ սպանում են Հիսուսին մ.թ. 33 թվին: (հմմ. Ես. 1:10,21; Եր.23:14; Մտ.23:35,37, տես 7.10 վիդեոն):

Այդպես, Եհովան Իր որդու արյամբ փրկագնում է մարդկությանը մեղքի և մահվան Սատանայի կայսրությունից, որին Ադամը «վաճառել» էր բոլորին (ավելի մեծ գերությունից, քան Եգիպտոսն էր; Հռ.7:14): Ճանապարհ է բացվում հոգևոր «Իսրայելի» համար (Եհովային և Նրա Քրիստոսին հավատացող քրիստոնյաների համար): Ո՞րն էր 2-րդ փուլի առաջադրանքը:

Հ.ՈՒ.-ի ընտրյալ ժողովրդի պահպանված մնացորդն էլ դարձավ «օրրան» Մեսիայի համար: Այնտեղ հայտնվեցին նրա «ծնողները»՝ աստվածավախ Մարիամն ու Հովսեփը: Այդ միջավայրում ծնվեց և մեծացավ Հիսուսը, զարգացավ որպես հոգևոր անհատականություն, մկրտվեց սուրբ ոգով և ի կատար ածեց Ադամի մեղավոր սերունդներին փրկագնելու Եհովայի կամքը (Մտ.26:39; Եբր.5:8,9): Առաջադրանքը կատարված էր.  Եհովայի «կինը» Աբրահամի տոհմից աշխարհ բերեց Աստծու գլխավոր առաջնեկ Հիսուս Քրիստոսին, որը վճարեց փրկանքը մարդկության համար (Ծնն.3:15; Միք.5:2; Գաղ.3:16;):

Աստծու փրկչական ծրագիրը. 3) երկնային կառ. ձևավորում
երկնային կառավարության ձևավորումը քրիստոնյաների միջից (Քրիստոսի սպանությունից մինչ Արմ):

Ուժի մեջ է Ն.Ու.-ը (մ.թ. 33 թ. Պասեքից հետո՝ 50-րդ օրը, ըստ Քրիստոսի զոհի, տես 7.14 վիդեոն) — Աստծու և քրիստոնյաների նոր «ամուսնական միություն» (ՆՈւ). հոգևոր «տաճարի» կառուցման սկիզբ (Քահանայապետ և գլխավոր «առաջնեկ»՝ Հիսուս Քրիստոս; 12 առաքյալներ — Իսրայելի հաջորդ հոգևոր «առաջնեկները», Հով.17:9,12; 1Պետ.2:5;): Երկնային կառ. կանչի սկիզբ (ի կազմ Եհովայի 144000 հոգևոր «առաջնեկների» — առաջին 120 թեկնածուները՝ Հիսուսի աշակերտներից, Ղկ.16:16; 22:28-30; Գրծ. 2գլ.): Հեթանոսների ընդունումը (նրանցից ոմանք նույնպես կընկնեն 144000-ի մեջ, Ես.66:20,21; Գրծ.10:34,35; Հռ.11:25):

Հետո՝ մեծ հավատուրացությունը. մ.թ.325-ից (Նիկեական ժողով) այլևս առկա չէ Եհովայի երկրպագությունը և ՆՈւ Նրա ժողովուրդը մինչև 19-րդ դ. վերջ, 20-րդ դ. սկիզբ (այդ ժամանակից ի վեր երկրպագում են Քրիստոսին Երրորդության տարբերակով, ինչը նա չի սովորեցրել, Գրծ.20:29,30; Մտ.20:28; Հով.14:13): Հոգևոր խավարի ժամանակներ. Աստծու բացառիկ ընտրյալների միջոցով հող է պատրաստվում Նրա Արքայության հմշխ. քարոզչության և Նրա պաշտամունքի վերականգնման համար (հոգևոր «առաջնեկների» առանձին վերցված «ցորենի» հասկեր՝ Աստված ունեցել է նույնիսկ ամենախավար ժամանակներում, Ամ.8:12; Մտ.13:30; 24:14): Նրանց շնորհիվ Աստվածաշունչը հասանելի դարձավ բոլորին:

Եհովայի երկրպագության վերականգնում և հմշխ. քարոզչության սկիզբ՝ 20-րդ դար. շարունակվում է հոգևոր «առաջնեկների» հավաքը 144000-ի կազմ. (ՍՈ մկրտված օծյալներ): Այս շրջանում կանչված բոլոր օծյալները (Եհովայի «Տան» կենդանի քարերը, 1Պետ.2:5) — ճգնում են հմշխ. քարոզչության կազմակերպման համար; ձևավորվում է հոգևոր տաճարի ամբողջական կառուցվածքը՝ 2 «գավիթներով» (ըստ Հ.Ու.-ի օրինակի՝ երկնային/օծյալներ և երկրային/չօծյալներ, Ես.2:1,2, Միք.4:1,2; Հյտ.11:1,2): Սատանայի կառավարման էպոխան մտնում է իր գոյության վերջին օրերի շրջան (Միք.4:1,2):

Ապա՝ Եհովայի հոգևոր «տաճարը» հասնում է իր լրիվությանը (թվով և Երկրի մասշտաբով)՝ 7 «ճրագակալներին» (Մտ. 24:14, Հյտ.1:12,20): Տաճարում նորից, ինչպես 1-ին դ.ում, ձևավորվում է «այս սերունդը» (Եհովայի ժողովրդի հովիվների դասը, որն ինչ-որ հարցում հեռանում է Նրանից). նրանք փչացնում են Աստծու ժողովրդին և կրթում իրենց օգնականներին (հովիվ-վարիչներին Եհովայի ժողովրդի մեջ, տես 7.33 վիդեոն): Հայտնվում է մարգարեներին քարկոծող այս համակարգի վերջին «Երուսաղեմ-Սոդոմը» (2Թես.2:2-4; Հյտ.8:10; 9:1-10; 11:8 — «ընկած աստղը»՝ անօրենը, որ կռապաշտության «օշինդրով» թունավորում է իրեն հավատարիմ իր օգնականների «մորեխների» բանակը, տես 7.28 վիդեոն):

Հետո՝ Մտ.24:15,21-ի մեծ նեղությունը. Սկիզբ — ամայացնող պղծությունը Եհովայի տաճարում (անօրենը), որի պատճառով, հավատուրացության համար, Աստծու ժողովուրդը պատժվում է հյուսիսի վերջին թագավորի կողմից (Դան.7:25; 11:45; Հյտ.13:5-7): Այս պայմաններում կանչվում է 144000-ի վերջին մնացորդը (վերջին 2 մարգարեների գործունեությունը, նրանց կործանումը հյուսիսի թագավորի ձեռքից՝ Եհովայի «հոգևորապես քնած» ժողովրդի մեծամասնության ցնծության ներքո, Հյտ.11:3-10; տես 7.13 և 7.26 վիդեոները); ժողովուրդների տագնապը՝ հմշխ. ինչ-ինչ երևույթների պատճառով (օր.՝ կորոնավիրուս, Ղկ.21:25,26); Երկրի բնակչության 1/3-ի կործանումը՝ «մորեխների» 2-րդ բանակի կողմից (Հյտ.9:18, տես 7.28 վիդեոն):

Այս իրադարձություններից հետո, 7-րդ փողի հնչմամբ, Հիսուսը գահակալում է երկրի վրա (Մտ.24:21, 29-31; Հյտ.11:15); երկինք տանում 144000-ին, ներառյալ 2 մարգարեն (1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52; Հյտ.11:12-15, տես 7.47 վիդեոն); ճեղքվում է «Երուսաղեմ-Սոդոմը» (Եհովայի ժողովրդի ղեկավարությունը, Հյտ.11:13): Այսինքն, պարզ է, որ երկնային «Երուսաղեմը» արդեն երկնքում է (սա խորհրդանշորեն ցույց է տրված «մանկան ծննդով», Հյտ.12:5; 14:1-5). բոլոր հոգևոր «առաջնեկները» ապացուցեցին իրենց հավատարմությունը Աստծուն՝ հաղթելով Սատանայի աշխարհին Երկրի վրա — նրանց մնում է լոկ Արմին վերջ դնել նրա կառավարման դարաշրջանին և աստվածավախ մարդկանց վերադարձնել դրախտ:

Հիսուսը և 144000 «առաջնեկները», Երկիր նետելով Սատանային՝ պատրաստվում են հարսանիքին (Արմի անցկացմանը՝ 7-րդ փողից մինչև 6-րդ գավաթը, 1Կոր.6:3; Ղկ.10:18,19; Հյտ.12:7-9; 19:7,8,13-21): Հետո՝ այդ փուլի Աստծու երկրային «կնոջ» «կերակրումը» (144000-ի երկինք հառնելուց հետո՝ Եհովայի մնացյալ ժողովրդի) — 3,5 տարի (Հյտ.12:14): Այդ կերակրումը կտա «Տերով մեռնողներին» (ժամանակն աշխատում է այս «ոչխարների» փրկության օգտին, Մտ.24:40, Հյտ.14:13): Վերջին «Տերով մեռնողից» հետո Երկրի վրա կենդանի կմնան միայն «այծերը»: Արմը կոչնչացնի նրանց, իսկ Սատանան կձերբակալվի. նրա համակարգը վերջ կգտնի (տես 7.27 վիդեոն):

3-րդ փուլի նպատակը. դադարեցնել Հ.Ու.-ը (մ.թ.70թ.); չնայած Եհովայի ժողովրդի մեջ առկա խնդիրներին՝ հավաքել երկնային կառավարությունը (Սատանայի «Բաբելոնին» հաղթողներին) կամ ձևավորել «երկնային Երուսաղեմը» Ն.Ու.-ի հոգևոր «առաջնեկներից» (Եհովային ծառայող օծյալ քրիստոնյաներից, Մտ.7:21-23); գտնել պիտանի մարդկանց՝ Միլենիումում Երկրի վրա ապրելու համար; փակել Սատանայի դարաշրջանը Արմագեդոնին:
Առաջադրանքը — ընթացքի մեջ է:

Աստծու փրկչական ծրագիրը
Փուլ 4) գերեզմաններից հանում և կրթում 1000 տարի (Արմագեդոնից մինչև 1000 տարվա վերջ):

«Քրիստոսի և 144000-ի ընտանեկան կյանքը Միլենիումում — կամ Դատաստանի օրը» (Սաղմոս 45-ը նկարագրում է Քրիստոսի «հարսանիքը» և ընտանեկան կյանքը): Նրանք «երեխաներ» են ունենում (գերեզմաններից Երկրի վրա կյանքի հառնածները, ովքեր կլինեն Երկրագնդի ժողովուրդը 1000 տարի, Մաղ.3:16; Հով.5:28,29; Գրծ.24:15; Հյտ.20:3, տես 7.59 վիդեոն): Հարություն առածները կուսանեն Եհովայի օրենքները (Եբր.11:40): Նրանց, ովքեր չեն ուզի սովորել՝ սպասում է 2-րդ և վերջին մահը (դրանից հետո հարություն նախատեսված չէ, Ես. 65:20):

Երկրի իշխանների «ծնունդը» Քրիստոսի և 144000 իշխանակիցների «ամուսնությունից» (տես 7.57 վիդեոն). երկնային կառավարությունը կրթում է 1000 տարով Եդեմի պայմաններ վերադարձված հարություն առած մարդկանց, Երկրի վրա նշանակում հովիվներ, որոնք 1000-ամյայի ընթացքում կփառաբանեն Եհովայի իշխանությունը (Սաղ.45:16; Եբր.11:40; Հյտ.21:24): 1000-ամյայի վերջում մարդկությունը պատրաստ կլինի վերջին փորձությանը: 4-րդ փուլի խնդիրը  — ուսուցանել հարություն առածներին Եհովայի օրենքները և պատրաստել նրանց վերջին փորձությանը — կիրագործվի:

Աստծու փրկչական ծրագիրը. 5) վերջին փորձությունը
Փուլ 5) վերջին ստուգում (1000 տարվա վերջից մինչ Սատանայի կործանում):
Սատանան արձակվում է և հավաքում Գոգի կոալիցիան (տես 7.57 վիդեոն): Սա մարդկության պատմության մեջ «Երուսաղեմի» վերջին «ողբն» է — հասունության վերջին քննությունը երկնային կառավարության աշակերտների համար (հավատարմության ստուգարքը, Հյտ.7:14, Եզ.38,39գլ.): Քննությունը հանձնողները կընդունվեն Եհովայի հավիտենական Արքայություն, նրանց կտրվի «հասունության վկայական»՝ «սպիտակ հանդերձ» (տես 7.45 վիդեոն): Ով այս անգամ էլ Սատանայի կողմը գրավի՝ կկործանվի նրա հետ միասին հավիտյան (Հյտ.20:7-10):

 

Աստծու մտադրությունը. 6) օր հավերժական

Եվ վերջապես, վերջին՝ փրկության  ծրագրի 6-րդ փուլը. սրբերի ճամբարի մոտեցումը կյանքի ծառին  (ովքեր տոկացին փորձությանը՝ հավատարիմ մնալով Եհովային): Եվ վերջ: Աստծու փրկության ծրագիրը կատարված է. այսուհետ Եհովային սիրող բոլոր երկրային Նրա երեխաներին կվերադարձվի այն ամենը, ինչ Ադամը խլեց նրանցից — դրախտը երկրի վրա և հավիտենական կյանքը Աստծու Արքայությունում (Հյտ.21:3,4,7; 22:1,2): Երկնային կառավարությունը կամ երկնային «Երուսաղեմը» (ի տարբերություն Եդեմի օծյալ քերովբեի) հաջողությամբ կկատարի այս առաջադրանքը՝ օգնելով մարդկանց հասնել հոգևոր կատարելության և ամբողջ Երկիրը վերածել դրախտի, ինչն ի սկզբանե նախատեսված էր մարդկության համար (Ծնն.1:28-30):

Այսուհետ Եհովայի և ամբողջ տիեզերքի արդար բնակիչների միջև հարաբերությունների ներդաշնակությունը երբեք այլևս չի խախտվի (տես 7.60 վիդեոն):

6-րդ փուլի խնդիրը  — ներդաշնակ կյանք Եհովայի հավերժական արարչությունում՝ առանց վշտի, մահի և տառապանքի — և դա կկատարվի:

Ամրագրենք նյութը՝ համառոտ հիշեցնելով Աստծու փրկության ծրագիրը սխեմայով.

 

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

55а.ՇԱԲԱԹ և ՇԱԲԱԹՈՒԹՅՈՒՆ. Ո՞ՐՆ Է ՏԱՐԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.82 на русском яз. Это видео на армянском — см.  видео 7.55а

Երբ Ե.վ.ներիս հարցնում են շաբաթի մասին, բացատրում ենք, որ Շաբաթի օրենքը վերացվել է Քրիստոսի կողմից ՄՕ-ի հետ միասին (Հռ.10:4): Բայց մեզ ցույց են տալիս Եբր.4:4,9-ը և ասում, որ Հիսուսը չեղարկեց ՄO-ի միայն ծիսական կողմը (այն, ինչ կապված էր զոհերի հետ), իսկ մնացածում Աստված անփոփոխ է Իր պահանջներում և բարու ու չարի նորմերում, ինչի հետ, իհարկե, համաձայն ենք (Մաղ.3:6): Այդ իսկ պատճառով Եհովան ՆԿ-ում չփոխեց Իր վերաբերմունքը սպանության, ստի, գողության, կռապաշտության և քարե տախտակների տասնագրի մյուս ասվածների նկատմամբ (ՄՕ-ի հիմքը, 1Կոր.5:11; Հակ.3:14; 4:2; Գրծ.15:29): Այդ դեպքում ինչու Ե.վ.-ները չեն պահում օրացուցային շաբաթը:

Այս հարցին պատասխանելու համար պարզենք.
1) Ի՞նչ է «շաբաթ» հասկացությունը։
2) Ինչու՞ էր շաբաթը անհրաժեշտ ՀԿ-ում:
3) Ի՞նչ է թաքնված «շաբաթության» ետևում («հանգստի շաբաթ», ՆԱԹ);
4) ինչ է նշանակում «շաբաթությունը» արդի Ե.վ.ների համար (ինչպես են նրանք հանգստանում իրենց գործերից՝ Եհովայի նման, Եբր.4:10): Հիշեցնենք, որ «շաբաթ» հասկացությունը վերցված է ՀԿ-ից, իսկ ՆԿ-ում ասվում է «շաբաթության» մասին (Ել.31:15; Եբր.4:9):
Սկսենք առաջինից.
1) Ի՞նչ է «շաբաթ» հասկացությունը:

ՀԿ-ում «շաբաթ» բառը կիրառվում էր՝ շաբաթվա 7-րդ օրվա (Աստծու հանգստի օր, Ել.35:2); 7-րդ ամսվա 10-րդ օրվա (այդ օրը կարող էր համընկնել շաբաթվա ցանկացած օրվան, բայց համարվել շաբաթ, Ղև.16:29-31); 7-րդ տարվա և 50-րդ տարվա համար (հոբելյանական տարին՝ որպես Իսրայելի ողջ համայնքի և հողի հանգստի շաբաթ, Ղև.25:4, 11-13):

Այսինքն, «շաբաթ» հասկացությունը ՀԿ-ում որոշակի ժամանակաշրջան է (օր կամ տարի)՝ կապված Ծնն.2:3-ի «Աստծու հանգստի» հասկացության հետ. բավարարվածության և խաղաղության այն վիճակի հետ, որի մեջ Նա մտավ արարման 7-րդ ՓՈՒԼՈՒՄ (երկրային աշխարհակարգի ստեղծումից հետո, տես 7.55 վիդեոն): Այս վիճակը ծանոթ է և մեզ. երբ մենք կյանքի ենք կոչում մեր որոշ ծրագրեր՝ հոգս և ապրումներ ենք ունենում։ Իսկ երբ իրագործում ենք՝ «բեռն ուսից ընկնում է» (լարվածությունն անցնում է, և մենք մտնում ենք վայելքի փուլ)։ 7-րդ փուլի Եհովայի հանգիստը ապահովված է Իր վստահությամբ, որ (երկրային դրախտում մարդու հավիտենական կյանքի պայմաններն ստեղծելու 6 փուլերից հետո) Նա հավերժ վայելք է ստանալու նաև երկրային աշխարհից (ոչ միայն երկնայինից):

Սպասվում էր, որ Ադամն ու Եվան ևս կմտնեն Աստծու հանգստի փուլ (Աստծու երկրային հավերժ Արքայություն)՝ այն ներքին վիճակ, ուր չկա անհանգիստ որևէ ապրում (ինչ ուտել, ինչ հագնել, ինչ անել, ինչպես չհիվանդանալ և այլն, Մտ.6։27-32)։ Ի՞նչն էր ապահովելու նրանց հանգիստը 7-րդ օրում: Վստահությունը, որ Աստված հոգում է իրենց մասին. արարման 6 փուլերում Աստված այնքան իմաստուն էր կազմավորել երկրային «տան» «համակարգը», որ Ադամի և Եվայի բոլոր կարիքների բավարարումը տեղի ունենար առանց տագնապների: Կարելի է ասել, որ նրանք Աստծու աշխարհ էին մտել՝ իրենց համար ամեն ինչ պատրաստ (ուզում ես ուտել՝ պտուղ քաղիր; քնել՝ քնիր Եդեմի ցանկացած վայրում; աշխատել և զվարճանալ՝ Աստված բացատրել էր ինչպես դա անել՝ ստանալով ուրախություն, տառապանք, հիվանդություն և մահ՝ չկար, անհանգստանալու որևէ պատճառ՝ չկար, Ծնն.1:28):

Ուստի, Աստծուց օրհնված 7-րդ փուլի հանգստի էրա, Աստծուց զատ, պետք է մտնեին նաև մարդիկ. նրանց հանգիստը հիմնված է կայուն փոխադարձ վստահության վրա՝ ողջ հավերժության մեջ (Ծն.2։2,3)։ GPS նավիգացիոն համակարգի օրինակով, կարելի է հասկանալ Աստծու և մարդկանց այդ հանգստի իմաստը: Աստծու հանգիստը նման է GPS ստեղծողի հանգստությանը. ստեղծելիս նա տքնում էր, բայց երբ ստեղծեց և տվեց մարդկանց — «բեռն իր ուսերից» ընկավ (բերկրանք ստացավ իր աշխատանքից և գոհությամբ շունչ քաշեց): Նույնը՝ Եհովան. նվիրելով մարդկանց երկրային կյանքի «նավիգատորը», հանգստացավ և բերկրանք ապրեց (տալու «շահույթը», Գրծ.20:35), քանզի Երկրի Իր խելացի համակարգը մարդկանց խաղաղություն և երջանկություն կապահովի կյանքի հավիտենական «շարժման» ողջ ընթացքում (կկերակրի, կհագցնի և կուրախացնի, 2Օր.11:11-15; Ես.55:10; Առ.27:26,27):

Մարդիկ Աստծու հանգիստ են մտնում՝ օգտվելով Նրա «նավիգատորից». ով GPS ունի, չի անհանգստանում ուր և ինչպես գնալ, նավիգատորն ինքն է ցույց տալիս ճանապարհը: Նույնը՝ դրախտի բնակիչները. եթե քո խելքով  ես «գնում» կյանքի անծանոթ ճանապարհով, անհանգստությունը տիրում է (պետք է ինքդ մտածես՝ ինչպես «գնալ», որ երջանկության հասնես): Իսկ Աստծու «նավիգատորով» «ընթանալը»՝ միայն հաճույք է. վստահեցիր Աստծուն (մտար Նրա հանգիստը)՝ վայելիր կյանքը հանպատրաստից (և՛ ուղին ցույց կտան, և՛ նպատակը, և՛ սնունդ կտրամադրեն, և զվարճություններ, Ծն.1:28; հմմ.Հյտ.7:15-17): Եթե ​​Ադամն ու Եվան մտնեին Աստծու հանգիստը (վստահեին Նրա առաջնորդությանը, ինչպես վարորդները՝ GPS-ին), ապա արարման 7-րդ փուլը կդառնար հավերժական «օր»՝ և՛ մարդկանց, և՛ Եհովայի համար ( Աստծու հավերժական Շաբաթի հանգիստ, 2Պետ.3:18):

Արդյունքում, մարդիկ էլ կմտնեին Աստծու հանգիստը (կապրեին Աստծու խելքով՝ ձեռք բերելով Նրան ամեն ինչում ընդօրինակելու հմտություն, վստահելով Նրան և չհորինելով կյանքի սեփական մեթոդներ՝ դրանք համարելով ավելի լավը), և Եհովան երանելի հանգիստ կունենար։ Նրան դուր չի գալիս անհանգստություն և վրդովմունք ապրել, որ ինչ-որ տեղ Իր աշխարհակարգում ինչ-որ մեկը ինչ-որ բան կփչացնի կամ կկոտրի՝ որոշելով յուրովի «ընթանալ» (ոչ Աստծու «ճանապարհային երթևեկության» կանոններով): Աստծուն դա պետք չէ: Ուստի Արարչի իրավունքով նա պայմաններ է սահմանում, թե ով Իր հետ ինչպես խաղաղ և երջանիկ ապրի ողջ հավերժությունում: Ի՞նչ է պետք դրա համար։ Ինչպես ցանկացած ընտանիքում՝ սեր, բացարձակ վստահություն և հնազանդություն ընտանիքի գլխին։ Սա է Աստծու հանգստի հիմնական բաղադրիչը և Եհովայի արարչության կայունության երաշխիքը։ Ինչո՞ւ։

Որովհետև սերը, լիակատար փոխադարձ վստահությունը և ընդունումը, որ Արարչության Գլխի ղեկավարումը լավագույնն է բոլորի համար — ապահովում են լիակատար ներդաշնակություն Աստծու հոգևոր ընտանիքի երկրային և երկնային բոլոր անդամների միջև։ Որտեղ կա հարմոնիա, այնտեղ կա փոխըմբռնում և խաղաղություն; որտեղ չկա՝ այնտեղ անհարմար է և անհանգիստ (վստահություն չկա): Ուստի պարզ է, որ շաբաթվա 7-րդ օրը, ոչ էլ Շաբաթի տարիները՝ չեն կարող ապահովել Աստծու հանգիստը. չի լինում, որ ուրբաթ օրը մեզ խնդիրները բզկտեն, իսկ շաբաթ օրը արթնանանք հանգստի ու երանության մեջ՝ սիրով առ մեր մերձավորները: Կամ՝ 50-րդ տարվան հասնելով՝ գտնենք հանգիստ և սրտի քնքշանք, որ առիթ ունենք բոլորին ներելու բոլոր պարտքերը: Իսրայելում, հակառակը, հոբելյանական տարին ավելի շատ անհանգստություն էր բերում.

50-րդ տարին պահանջում էր հրեաներից և՛ ծառաներին ազատ արձակել, և՛ հողը ետ վերադարձնել։ Դա մեծապես նեղում էր նրանց, ովքեր չէին ուզում իրենց հարստությունից բաժանվել (Ղև.25:13; 39–41): Այդ դեպքում ինչո՞ւ էր Աստված Շաբաթի այս տեսակները սահմանել ՀԿ Իր ժողովրդի համար: Ինչպես արդեն գիտենք, լիակատար վստահությամբ Աստծուն սիրով հնազանդվելը՝ հավերժական հանգստի շաբաթի երաշխիքն է, ի սկզբանե Աստծուց նախատեսված: Բայց ինչպե՞ս համոզել անվստահությամբ ապականված Ադամի հետնորդներին՝ վստահել Եհովային և դրա շնորհիվ «մտնել» Նրա հանգիստը (դադարել հոգս անել և դեմ գնալ Աստծուն՝ անելով այն, ինչ անօգուտ է և սխալ Նրա տեսակետից): Հիշենք. քանի որ Ադամն ու Եվան չկամեցան վստահել Աստծուն, նրանց հանգիստ կյանքը արագ ավարտվեց.

Աստված չէր կարող թույլ տալ, որ սահմանափակ խելքով ապրել որոշած մարդիկ — հավերժ ապրեին (նրանք շատ արագ կկործանեին երկիրը): Այդպես Ադամը, Եվան և մենք բոլորս հայտնվեցինք դրախտի հանգստի «շաբաթից» դուրս, իսկ առանց Աստծու՝ հանգիստ չի կարող լինել (մենք ստիպված ենք մտածել՝ ինչպես ապրել, ինչի ձգտել, իսկ դա լարում է, Ծն.3։24; Մտ.6։31,32)։ Ուր Աստված չկա՝ այնտեղ «փոթորկվում են» մարմնական կրքերն ու անհանգստության տագնապները՝ արտանետելով «ցեխ ու կեղտ» — չարիք, որ կործանում է մարդուն (հմմ.Ես.57:20; Հակ.3:16; 4:1-3). Իրենց երջանկությունը կազմակերպելու երկար տարիների ջանք ու ճիգերից հետո, մարդիկ սկսում են հասկանալ, որ իրենց ողջ տքնանքը ունայն էր (մտածած և նախաձեռնած իրենց ծրագրերը՝ երանելի կայուն հարմոնիա և խաղաղություն — ոչ մեկին չբերեցին, Ժող.2:11):

Բայց Ադամի և Եվայի Աստծու հանգստից հրաժարվելը՝ չազդեց Եհովայի ծրագրի վրա. Նա առաջվա պես մտադրված է մարդկությանը հասցնել Իր հանգիստ (Երկրի վրա դրախտային շաբաթի չվերջացող փուլ, Եբր.4:1,11)՝ «աշխատելով» այն մարդկային ռեսուրսի հետ, որ տվեցին Իրեն Ադամն ու Եվան — սովորեցնելով նրանց հավատալ Իրեն (վստահել): Այդպես ընտրվեցին Աբրահամն ու Իսրայելը, որի հոգևոր վիճակը Եգիպտոսից ելքի պահին ողբալի էր (ժողովուրդը չէր հասկանում, թե ինչու պետք է վստահի Աստծուն և հնազանդվի Նրան, եթե նույնիսկ առանց Նրա գիտի, թե որն է իր համար լավը): Ուստի, Աստված քայլ առ քայլ ետ վարժեցրեց նրանց իրենց կյանքը երջանկության սեփական ըմբռնումով  դասավորելու սովորությունից և ներարկեց Իրեն վստահելու  սովորություն՝ բացատրելով, որ միայն Ինքը գիտի՝ ինչպես իսկապես իրենց կյանքը դարձնել երջանիկ:

Սկզբի համար Աստված՝ դրախտի փոխաբերական «մակետի» վրա՝ Ավետյաց երկրում, որտեղ նրանք ոչ մի բանի համար չպետք է տագնապեին՝ վարժեցրեց հասկանալ Իր իսկական հանգստի իմաստը — բոլոր տեսակի հանգստի Շաբաթների օրինակով։ Անգամ տներն ու այգիներն էին արդեն պատրաստի նրանց համար, և Աստծու աչքը այդ երկրի վրա էր՝ Իսրայելին միշտ տալու ամեն անհրաժեշտը — միայն վստահեք, և ամեն ինչ առատ կլինի (Հեսու 24:13; 2Օր.11:12): Նրանք պետք է ետ վարժվեին հարցերն իրենց ձևով լուծելու սովորույթից և ամեն ինչի վերաբերյալ որդեգրեին Աստծու տեսակետը, իսկ դա հեշտ չէր: Իսրայելը պետք է ըմբռներ, որ իր մեթոդները ունայն են, վատը  (պատճառում են լոկ տագնապ և հոգս): Իսկ Աստծուն լսելն ու վստահելը — լավ է  (երաշխիքն է Աստծու հանգստի՝ ի բարօրություն իրենց):

Եվ երբ նրանք լսում էին Աստծուն՝ ամեն ինչ լավ էր լինում, իսկ երբ ապստամբում էին՝ գործելով ըստ իրենց, ամեն ինչ անմիջապես վատանում էր (հմմ. Ղև.26:3-39): Հարկ էր, որ նրանց գլխում ամրանար այն գաղափարը, թե՝ ավելի լավ է լսել և վստահել Աստծուն, քան ոչ։ Եվ դրան, ի օգնություն Իսրայելի, պիտի նպաստեին սահմանված Շաբաթները։ Ինչպե՞ս:

Կիմանանք 2) Ինչու՞ էր շաբաթը անհրաժեշտ ՀԿ-ում հարցի պատասխանից:
Ինչպես Ադամի բոլոր սերունդները, Իսրայելը ևս թաղված էր մեղսավոր մարմնի ունայն գործերի մեջ (առանց Աստծու որոշելով՝ որն է չարը, որը՝ բարին իր համար): Ուստի, Եհովան վարժեցրեց նրանց մտածել Իր հետ հարաբերվելու և Իրեն վստահելու մասին՝ սկզբի համար գոնե շաբաթներով (շաբաթը մեկ; 7-րդ ամսվա 10-րդ օրը; 7 տարին մեկ և 50-րդ տարում, Ել.35։2; Ղև.16։29-31; 25։4,13)։

Շաբաթվա 7-րդ օրը և շաբաթ 10.07-ին նրանք սովորում էին մտածել ոչ թե առօրյա կյանքի և իրենց խնդիրների, այլ հոգևորի մասին (Աստծու հետ հարաբերության, մեղքի վատ լինելու, Աստծու նպատակի): Իսկ շաբաթի մյուս տեսակներին (օր.՝ հոբելյան տարում)՝ Իսրայելը սովորում էր ազատել ծառաներին; ներել պարտքերը; վերադարձնել հողը, Ղև.25:13; 39–41): Այդպես Աստված նրանց սովորեցնում էր կարեկցանքի և միմյանց սիրո; գաղափարի, որ իրենք չունեն ԻՐԵՆՑ հողը. այն պատկանում է Աստծուն, իսկ ստրկությունը (որ նրանք սովորել էին Եգիպտոսից) — չարիք է; որ նման խրթին մտածելակերպով նրանք չեն կարող մտնել Աստծու հավիտենական հանգիստը դրախտ երկրի վրա (Ղև.25:23, 25-55): Իսրայելը պետք է յուրացներ, որ իր երջանկությունը լիովին կախված է Աստծու հանգստից (եթե իրենք չեն նյարդայնացնում Աստծուն, վստահում և լսում են Նրան, ապա իրենց երջանկությունը ապահովված է):

Եվ հանուն դրա Աստված ստիպված էր լինում կրթել նրանց «դաղել-յուղելու» մեթոդով. օր., եթե հրեան շաբաթ օրը նվիրեր հոգևորին, ապա Աստված կօրհներ նրան ամենով, ինչ իրեն պետք է: Իսկ եթե որոշեր, որ այդ օրը խորան գնալը ժամանակի վատնում է (ավելի լավ է իր հոգսը հոգալ), ապա Աստված կպատժեր նրան (Թվ.15:32-36; Ես 58:13,14): Այսպիսով, բոլոր տեսակի Շաբաթները մտածված էին Իսրայելին կրթելու համար՝ ուղղելու նրանց աղտոտ մտածելակերպը և ձևավորելու համոզմունք՝ Աստծու  տեսակետը համարել ավելի լավը, քան իրենցը, իսկ Նրան՝ իրենց կյանքի ավելի լավ կազմակերպիչ, քան իրենք:  Բայց ՀԿ-ի մակարդակը «մանկապարտեզի» աստիճանի էր. այն սովորեցնում էր Աստծու հանգստի մեջ մտնել թեկուզ երբեմն՝ շաբաթը մեկ, 7 և 50 տարին մեկ: Ինչո՞ւ Աստված ավելին չէր պահանջում:

Քանի որ ամեն օր հոգևորի մասին խորհելը, ծառաներից հրաժարվելը և բոլորի պարտքերը միշտ ներելը, ինչը բնորոշ է Իր հավերժ հանգստի մեջ մտած Աստծուն (քրիստոնեության համար) — Իսրայելն այդ պահին չէր կարող՝ ժամանակի մենտալիտետի իներցիայի պատճառով, ուստի Աստված նրանցից անհնարինը չպահանջեց (հմմ. 2Կոր.8:12): Ժամանակի ընթացքում Եհովան ծրագրեց Իր ժողովրդին տեղափոխել Քրիստոսի դպրոց (Գաղ.3։24), որտեղ ցույց տրվեց շաբաթ օրվա իմաստի առավել հասուն «մոդելը»՝ մոտ Աստծու հանգստի սկզբնական տարբերակին՝ այն վիճակին, որի մեջ Աստված «մտավ» երկրային արարչակարգն ավարտելուց հետո ( Ծնն.2։2; Ել.20։8-11)։ Քրիստոսի «դպրոցի» մասին առավել մանրամասն կիմանանք 3-րդ հարցից.

3) Ի՞նչ է կանգնած «շաբաթություն» հասկացության ետևում:
Հիսուսը այս կյանքի ծանր հոգսերից հոգնած հրեաներին առաջարկեց հանգստանալ և սփոփվել՝ չնայած իրենց ունեցած բազմաթիվ խնդիրներին ու անախորժություններին (Մտ.11:28-30): Ինչո՞ւ նա կարող էր մարդկանց սովորեցնել ազատվել իրենց տագնապներից։ Որովհետև նա ինքը գտնվում էր Աստծու հոգևոր շաբաթության մեջ: Նա լիովին վստահում էր Եհովային, ուստի հանգիստ էր, ինչպես փոքրիկ երեխաները, որոնք որևէ բանի համար չեն անհանգստանում: Իսկ ինչո՞ւ: Որովհետև սիրող մայր ունեն, ով ամեն ինչ ինքն է հոգում։ Հիսուսն ուներ ավելի զորեղ սիրառատ երկնային Հայր, քան մարդկային մայրը, ուստի ոչնչի համար չէր անհանգստանում (չէր մտածում՝ ինչ հագնի, ինչ ուտի, որտեղ նշի Զատիկը, որտեղից իշուկ գտնի Երուսաղեմ մտնելու համար և այլն).

Հիսուսը վստահ էր, որ իր բոլոր կարիքները հոգում է Ինքը Աստված. այն ամենը, ինչ պետք է՝ կտրվի առանց ուժ ու նյարդեր քայքայելու (Ղղ.19:30,34; 22:8-13; Մտ.6:25-33): Իսկ եթե Աստծուն մի բան պետք չէ, ապա դա պետք չէ նաև Հիսուսին. ինչո՞ւ լարվել պետք չեղող այդ բանի համար: Հիսուսն այնքան էր իր էությամբ միաձուլվել Աստծուն, որ չուներ բնավորության ոչ մի գիծ, ​​ոչ մի միտք, ոչ մի զգացում, որի մասին ասվեր, որ դա իր վառ անհատականության արտահայտումն է և այդտեղ նա վարվում է ըստ իր մտքի, իսկ ահա այստեղ՝ արտացոլում Եհովայի էությունը։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև նրա մեջ չկար ոչինչ ԻՐԵՆԻՑ, ավելի ճիշտ՝ այն ամենը, ինչ կար նրա մեջ ԻՐԵՆԻՑ՝ ճշտորեն արտացոլում էր Եհովայի և՛ միտքը, և՛ էությունը. նա ամեն ինչում բացարձակապես ներդաշնակորեն մի էր Հոր հետ (նա և՛ մտածում, և՛ զգում էր, ինչպես Եհովան, Հով.10։30; Կող.1։15)։

Ինչ Եհովային էր դուր գալիս՝ այն էլ Քրիստոսին; ինչ ատելի էր Եհովային՝ այն էլ Քրիստոսին; ինչ Աստված էր ուզում և ինչի ձգտում՝ նույնը Քրիստոսն էր ուզում և դրան ձգտում: Այսինքն՝ Հիսուսը լիովին վստահեց Եհովային՝ որոշելու, թե որն է իր համար լավ, իսկ որը՝ վատ; ինչպիսին պետք է ինքը լինի; հանուն ինչի պետք է ապրի; ինչ անի կյանքում և ինչի ձգտի, որպեսզի Հայրը գոհ մնա իրենից: Քրիստոսի այդ հանգիստը արտացոլված է «Ես հեզ եմ ու (Եհովայի առջև) սրտով խոնարհ» բառերում։ Եվ ով Քրիստոսի հենց Ա՛ՅՍ «լուծը»/«բեռը» վերցնի իր վրա, այսինքն՝ բացարձակ վստահություն և խոնարհություն դրսևորի Աստծու առջև (ընդունի, որ Նա ավելի լավ գիտի՝ ինչն է լավ մարդու համար, ինչը՝ վատ) — լոկ նա էլ կարող է դառնալ այնպիսին, ինչպիսին Հիսուսն էր՝ մտնելով Աստծու սկզբնական այն հանգստի մեջ, որից Ադամն ու Եվան հրաժարվեցին (Ծնն.2:2; Մտ.11:29):

Այսպիսով, լոկ Աստծուն լրիվ վստահելու և հնազանդվելու  շնորհիվ մարդը, նախ՝ կկարողանա համոզվել, որ Եհովան ավելի լավ գիտի՝ ինչ է պետք մարդուն երջանկության համար, և որ Նրան լսելը մեծ օրհնություն է (Սաղ.19:9-12): Եվ երկրորդ, չնայած դժվարություններին և վշտերին՝ մարդը կկարողանա ձեռք բերել այն նույն ներքին խաղաղությունը և գոհունակությունը, որ ուներ Քրիստոսը նույնիսկ խոշտանգման և ի տանջալից մահ՝ նահատակության իր երթի ժամանակ. նրան գամել էին, իսկ նա վերջին հրահանգներն էր արտաբերում և խնդրում Աստծուն ներել նրանց, ինչն անըմբռնելի է անհանգիստ, չար, միշտ կասկածամիտ և հիստերիկ մարդկանց համար (Ղկ.23:25-48; Փլպ.4:6,7):

Քրիստոսի խաղաղ վստահությունը, որ Աստված հավանում և հոգ է տանում իր համար — դա էլ հենց քրիստոնյայի հոգևոր շաբաթությունն է, կամ՝ Աստծու հանդեպ բացարձակ վստահության շնորհիվ՝ Նրա հանգստի մեջ գտնվելը: Պատահական չէ, որ Հիսուսն իրեն հայտարարեց Շաբաթի տեր (Մտ.12:8): Ի՞նչ է սա նշանակում: Հրեաները, չհասկանալով իրենց համար շաբաթ օրվա հանգստի իմաստը, չափազանց տարվեցին բուն 7-րդ օրվա կետով։ Եվ այն նրանց համար դարձավ ոչ թե հոգևոր վերաթարմացման օր՝ գոնե շաբաթը մեկ, այլ կուռք, որին ստիպում էին ծառայել նաև այլ մարդկանց՝ արգելելով նրանց բժշկվել և Աստծու հանգստի վստահության այն թեթևությունն զգալ, որի նախօրինակին ծառայում էր շաբաթվա 7-րդ օրը (Ես. 35:5,6; Մտ.12:10-12):

Իսկ Հիսուսը կամովին իր ամբողջ ժամանակն էր նվիրում հոգևորին, նրա ինչին էր պետք յոթ օրը մեկ Շաբաթի օրենքը: (Գաղ.5։23)։ Նա ամեն օր հոգևոր «շաբաթի» մեջ էր և ինքն էր որոշում, թե երբ «կազմակերպի շաբաթը» (հաղորդակցվի Աստծու հետ և Նրա շահերն առաջ տանի), և երբ՝ ոչ: Ուստի, ի տարբերություն հրեաների, Հիսուսն ինքն էր ղեկավարում շաբաթին, և ոչ թե շաբաթը՝ իրեն։ Նաև Հիսուսը շաբաթ օրվա Տերն է ավելի մեծ իմաստով. նա Եհովայի ապագա հավիտենական Թագավորության թագավորն է. նրա օգնությամբ մարդկությունը վերջապես կմտնի հավերժական 7-րդ օրվա (Աստծու հանգստի) դարաշրջանը, որն Աստծուց ծրագրված էր մարդկանց համար ի սկզբանե, բայց ուր Ադամն ու Եվան չկամեցան մտնել։ Ինչպիսի՞ն կլինի Աստծու հանգիստը հավերժական այդ 7-րդ օրը:

Մարդկությունն այլևս փորձարկումներ չի անի՝ սահմանելու որն է իր համար լավ, որը՝ վատ. դադար կառնի սեփական ձեռնարկումներից. ամբողջովին կվստահի Աստծուն, ուստի կապրի երջանիկ՝ առանց որևէ բանի մասին անհանգստանալու (և՛ երկիրը պատրաստ կլինի նրանց համար, և առողջությունը կապահովվի, և կյանքի առաջնորդությունը կտրվի, հարկ չի լինի ինչ-որ բան մոգոնել և լարվել՝ հետաքրքիր աշխատանք գտնելու, երջանիկ լինելու կամ կյանքի իմաստը հասկանալու համար): Ամեն ինչ կտրվի և կբացատրվի — վերցրու Աստծու «նավիգատորը» և բերկրվիր, գնահատիր և մի փչացրու այն, ինչ Աստված խնամքով պատրաստել է քեզ համար։ Իսկ այն, ինչ անհասկանալի է՝ հարցրու Նրան կամ Նրա Քրիստոսին (Հյտ.7:15-17; 21:3,4; 22:1,2; հմմ. դրախտ երկրի նախօրինակ ավետյաց երկրի հետ; Հեսու 24:13; 2Օր.11։12)։ Քրիստոնյաների համար այդ Շաբաթի մասին՝ խոսեց նաև Պողոս առաքյալը.

Նա Քանանի երկրի Աստծու հանգստի պահը (դրախտի մինի-«պատճեն») կապեց արարչության 7-րդ ՓՈՒԼԻ սկզբնական նշանակության հետ, երբ Եհովան հանգստացավ Իր գործերից՝ ապահովելով մարդկանց ամեն ինչով (ստեղծեց «նավիգատոր» և «գործարկեց» այն՝ ի բարօրություն մարդկանց: Արդյունքում, Աստծուն սիրողները կգտնեն ճիշտ ուղին, և 7-րդ փուլը, անշուշտ, կգա, չնայած Ադամի և Եվայի անհնազանդությանը, Ծնն.2:2,3; Եբր.4:1-11, տես 7.55 վիդեոն): Պողոսը բացատրեց, որ Իսրայելը (առաջին ժողովուրդը, ում Աստծու հանգիստն էր խոստացված ավետյաց երկրում)՝ այդպես էլ չմտավ Աստծու հանգստի մեջ. 1-ին խումբը մեռավ անապատում, իսկ 2-րդը, նույնիսկ խոստացյալ երկրում ՝ հանգիստ չգտավ խրոնիկ կամակորության, Աստծուն չվստահելու և այլ աստվածներին ապավինելու պատճառով, որոնք իրեն ավելի էին դուր գալիս, քան Եհովան (Եր.44:16-19; Եբր.3:7-11; 4:8):

Իհարկե, դա գրգռում էր Աստծուն և զրկում հանգստից (Սաղ.78:40-42): Իսկ եթե Աստված զրկված է հանգստից և նյարդայնացած Իր ժողովրդի անհավատությունից (ում Ինքը հոգում է), ապա ժողովուրդը ևս հանգիստ չի տեսնի: Ուստի Իսրայելը այդպես էլ չմտավ Նրա հանգիստը (չկարողացավ Նրա հետ խաղաղության և լիակատար վստահության մեջ ապրել), և «Աստծո հանգիստը մտնելու» հրավերը անցավ քրիստոնեության էրա: Բայց և քրիստոնյաների համար Աստծու 7-րդ օրվա հանգստի շրջանը (Նրա Արքայությունը Երկրի վրա) դեռ ՉԻ եկել, այլ միայն ձևավորվում է (շաբաթը՝ որպես Աստծու 7-րդ օր մտնելու հնարավորություն՝ դեռ մնում է, ուստի Եհովան և Հիսուսը մինչ այժմ աշխատում են Աստծու հանգստի էրայի ձևավորման վրա, Հով.5.17): Եվ մեզ՝ դեռ վաղ է թուլանալ և հանգստանալ (թշնամին չի քնում և ուզում է բոլորիս կուլ տալ, 1Պետ.5:8). մեծ ջանք է պետք Աստծու հանգստի հավերժ «օր» մտնելու համար, ուր և՛ Եհովան, և՛ մարդիկ հանգիստ կլինեն (Ղկ.16:16; 1Կոր.9:27; Եբր.4:6-10):

Ով անցնի 7-րդ փուլի հանգիստ (Աստծու աշխարհ), նա կդադարի անհանգստանալ իր գործերի համար, ինչպես որ Եհովան դադարեց (Եբր.4:10): Աստծու հանգիստը կապահովվի նրանով, որ Ինքն արդեն ստեղծել է ամենը՝ մարդկանց երջանիկ կյանքի համար։ Իսկ մարդկանց հանգիստն իրենց հոգսերից՝ կապահովվի նրանով, որ այլևս չեն անհանգստանա՝ ինչպես հասնել կայուն երջանկության իրենց խելքով (ամեն ինչ պատրաստ կլինի, ինչպես որ էր Ադամի ու Եվայի համար. Աստված լավագույնս կկազմակերպի և կծրագրի նրանց կյանքը, և նույնիսկ անփորձները չեն մոլորվի, հմմ. Ես.35:8, Հյտ.7:15-17; 21:3,4; 22:1-3): Աստծուն մնում է սոսկ գտնել նրանց, ում հետ Ինքը կցանկանա ապրել Իր աշխարհում. ով չի փչացնի Նրա անդորրը ու երկրի կարգուկանոնը, ով կգուրգուրի Նրա հանգիստը, լիովին կվստահի Նրան և կգնահատի այն, ինչ Նա արել է դրախտում հավիտենական երջանկության համար:

Աստծու սկզբունքայնությունը մարդկանց ընտրության հարցում՝ հավերժական Իր աշխարհում ապրելու համար — ևս հեշտ է հասկանալ. օրինակ, եթե մեկը ինչ-որ գործ ծրագրի, որի բոլոր նրբությունները ինքը գիտի, ապա նա կհավաքագրի միայն նրանց, ում կարելի է լիովին վստահել; ով կօգնի իրեն հասնել ԻՐ նպատակին՝ հնազանդորեն կատարելով ԻՐ առաջադրանքները։ Իսկ եթե ինչ-որ մեկը հակառակվի և վնասի գործին, դա կխաթարի նրա անդորրը, և նա, բնականաբար, կհեռացնի նրան (հմմ. 1Թագ.14.22; Ղև.26.27-33): Նույնը և Եհովան․ Նա կամենում է ՀԱՆԳԻՍՏ ապրել, առանց «ներվերի», վստահությամբ դեպի Իր երեխաները (Նա պետք է վստահ լինի, որ իր զավակները ստոր չեն գտնվի Իր և Իր երկրային կամ երկնային «տան» հանդեպ և կգնահատեն Իր արժեքները. Նա «իր մարգարիտները» չի նետի «խոզերի» առաջ, հմմ.Մտ.7։6)։

Այսպիսով, քրիստոնյաներին բացվեց, որ «Աստծու հանգիստ»-ը շատ ավելին է նշանակում, քան շաբաթվա 7-րդ օրը, 7-րդ տարին կամ Քանանի երկիրը. ՆԿ-ի դարաշրջանում Աստծու հանգիստը կապվում է 7-րդ ՓՈՒԼԻ իմաստին, երբ Եհովան «մտավ» խաղաղության և ուրախության փուլ՝ արարչագործության 6 փուլերից հետո (Եբր.4:4,11): Հիմա՛ պետք է ձգտել մտնել Աստծու հանգստի շաբաթության մեջ՝ ձեռք բերելով լիակատար վստահություն Նրա հանդեպ, որպեսզի չվիրավորենք Նրան անվստահությամբ, ինչպես Իսրայելը. Շաբաթը Աստծու հետ հաղորդակցվելու ուրախություն պետք է լիներ Իսրայելի համար; հանգիստ՝ ոչինչ չբարելավող սեփական ունայն գործերից (հմմ. Եբր.5:13,14; Ես.58:13): Բայց, ավա՜ղ, 7-րդ օրը նրանց համար սրտնեղիչ բեռ դարձավ (ինչքան բան կարելի էր անել, վաճառել և գնել, բայց ափսո՜ս՝ չէր կարելի, հմմ. Նեեմ.13։15-22):

Իսկ քրիստոնյաները շաբաթությանը (ոչ իրենց, այլ Աստծու մտքով ապրելուն) պետք է վերաբերվեն ուրախությամբ, ոչ թե տրտունջով (այլապես նրանք ևս կխախտեն Աստծու հանգիստը, ինչպես Իսրայելը, հմմ. Փլպ.2։21)։

Սա 4) Ի՞նչ է նշանակում «շաբաթությունն» այսօր Ե.վ.ների համար՝ հարցի պատասխանն է:
Այն նշանակում է, ա) արդեն հիմա սովորել չվիրավորել Աստծուն անվստահությամբ (հանգստանալ իր գործերից, այսինքն՝ դադարել ապրել սեփական մտքով, վստահել Եհովայի և Նրա Քրիստոսի մտքին, 1Կոր.2:16): Ինչպե՞ս: 1-ին տեղը դրեք ոչ թե ձերը, այլ Աստծունը. վստահեք Աստծուն՝ որոշելու ինչպես դուք ապրեք և լսեք Նրան՝ ինչպես Հիսուսը (Եբր.5:8,9) — մտեք Նրա հանգիստը արդեն հիմա (անհոգ եղեք. Եհովան ձեզ արդեն տվել է երջանկության «բաղադրատոմսը», Եբր.4:10; Մտ.5:3-11; 6:31-33; 1Տմ.6:6-8):

Բ) ապագայում՝ արդեն հիմա Աստծո մտքով ապրելու հմտության շնորհիվ՝ մտնել 7-րդ չվերջացող օր (2Պետ.3:18; Եբր.4:4,9; Ծն.2:2).

Եվ ուրեմն, թույլ տվեք Եհովան  կազմակերպի ձեր կյանքը, հետևեք Նրա պատվիրաններին և ընդունեք կյանքի Նրա՛ հորդորները, մի կարծեք, թե դուք Աստծուց լավ գիտեք՝ ինչպես ապրել և երջանկության հասնել։ Վստահեք Եհովային, փնտրեք այն, ինչ Աստծուն և Նրա Քրիստոսին է հաճելի, և արդեն հիմա, չնայած խնդիրներին՝ կարող եք մտնել Նրա հանգիստը (ի տարբերություն նրանց, ովքեր համառորեն փորձում են ապրել իրենց մտքով, Փլպ.2:21; Մտ.11։29)։ Այսպիսով, ի՞նչ է նշանակում շաբաթությունը ՆԿ-ի էրայում: Դա Ե.վ.ի ներքին վիճակն է, բայց ոչ թե շաբաթը կամ 7 տարին մեկ, այլ միշտ. դա ուրախություն և խաղաղություն է Աստծուն վստահելու և ծառայելու շնորհիվ. սրտի այն խաղաղությունը, որն անըմբռնելի է Սատանայի աշխարհին, և որը գալիս է լոկ Եհովային լրիվ վստահելուց և կյանքից՝ ըստ Նրա կամքի (Մտ.5:3-11; Փլպ.4:6,7):

Այժմ պատասխանենք հիմնական հարցին՝ ինչո՞ւ ՆԿ-ում պարտադիր չէ շաբաթ օրը նշել։

Քանի որ ՄՕ-ի բոլոր տեսակի շաբաթները, ներառյալ շաբաթվա 7-րդ օրը, իսկական շաբաթի «ստվերն» էին հոգևոր մանուկների համար՝ ճիշտ այնպես, ինչպես խաղալիք մեքենան (իրական ավտոմեքենայի «ստվերը»)՝ երեխայի համար — ի պատկերացում իսկական ավտոմեքենայի: Ով այս դարում մտել է Աստծու հանգիստը և Քրիստոսի նման մնում է Նրա հետ ներդաշն խաղաղության և վստահության մեջ՝ շաբաթը նրան որպես շաբաթվա օր՝ պետք չէ (նա մեծացել է, ուստի թողել է մանկականը), ինչպես մեծահասակին խաղալիք մեքենան այլևս պետք չէ. չէ՞ որ նա արդեն իսկական մեքենա է վարում (նա մեծ է, ուստի թողել է երեխայականը, Եբր.10:1; Հռ.10:4, 1Կր.13:11):

Ամփոփենք. խոսելով շաբաթի մասին՝ Եհովան տեսնում էր Իր Արքայության հավերժական շաբաթությունը — հանգիստ կյանքը թե՛ Իր, թե՛ մարդկության համար: Նա նկատի չուներ, որ քրիստոնյաները պետք է խաղաղվեն իրենց գործերից ըստ գրաֆիկի հրամանի (շաբաթը կամ 7 տարին մեկ): Միշտ և մշտապես՝ ողջ հավերժության ընթացքում, Աստծու բոլոր բանական արարածները պետք է դադարեն կազմակերպել իրենց կյանքը սեփական մեթոդներով, իրենց կյանքի կազմակերպումը վստահեն Եհովային՝ ինչը Նա անում է և կանի լավագույն ձևով (Եբր.4:10): Ուստի, Ե.վ.ները արդեն այսօր «շաբաթություն» են անում ոչ թե շաբաթը մեկ, այլ ամեն օր (իմանալով, որ եթե ապրեն իրենց ձևով՝ ամեն ինչ վատ կլինի, իսկ եթե Աստծով՝ ամեն ինչ լավ — և հիմա, և հավիտյան, Մրկ.10:29,30; Ժող.12:13): Նայենք շաբաթի սխեման.

 

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը որոնում են Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

60. ՀՈԳԵՎՈՐ ԿԱՏԱՐԵԼՈՒԹՅՈՒՆ մաս 2 «ՄԻՆՉ ԱՐՅՈՒՆ ՊԱՅՔԱՐԵՔ»

Текст на армянском языке к  видео  1.62 на русском яз. Это видео на армянском — см.  видео 7.60

Նախ բացատրենք, թե ինչու որոշեցինք խոսել հոգևոր կատարելության (ՀԿ) թեմայի և արդեն այս դարում՝ դրան ձգտելու անհրաժեշտության մասին: Մեր շատ հավատակիցներ (և դա մենք գիտենք նրանց հետ շփման մեր փորձից), թեթևացած հույս են տածում, որ Ե.վկ.ների գործերի ստանդարտ հավաքածուն, այսինքն այն, ինչով սկսել են ծառայել Աստծուն (Ս.Գրքի կանոնավոր ընթերցանություն, քարոզչություն և ժողովի բոլոր հանդիպումների հաճախում)՝ ինքնըստինքյան կապահովի իրենց մուտքը Միլենիում և հավիտենական կյանք:

Իսկ իրենց, այսպես կոչված «թերությունները» (մեղքին մոտ, Առ.12:18; 15:12; 1Տիմ.5:13) նրանք վերագրում են անկատարությանը (իբր՝ կատարյալ մարմինը դրանք կշտկի, և ուրեմն՝ չարժե անհանգստանալ): «Այ նրանցից, որ երկնային հույս ունեն՝ պահանջը խիստ կլինի, իսկ երկրայիններից՝ շատ քիչ» (տրամաբանում են նրանք): Այսինքն, շատ Եհ.վկ.ներ կարծես միտումնավոր՝ թույլատրել են իրենց իջեցնել կատարելության «ցատկի» «ձողափայտը» (մեզ հերիք է նաև, որ ժողով ենք գնում և շատ քարոզում):

Որտեղի՞ց են նրանք ստացել այդ համոզմունքը: ԴԸ ուսմունքներից, որոնք սահմանում են, որ հոգևոր լինելը չափվում է ունեցած «դիրքով», ակտիվությամբ (այսինքն, ծառայության ժամերով) և նաև Եհովայի ծառայության ստաժով: Եվ — որ կատարյալ մարմինը ինքնաբերաբար կշտկի իրենց բոլոր թերությունները: Բայց, արդյո՞ք, դա այդպես է: Անվիճելի է, որ ժողովում երեց լինելու և շատ քարոզելու ցանկությունը — ճիշտ ցանկություն է և ինչ-որ չափով հոգևոր աճի ցուցանիշ է հանդիսանում (1Տիմ.3:1): Ինչո՞ւ:

Մարմնավոր Եհ.վկան «ցավում է» ոչ թե Եհովայի գործի, այլ իր անձնական գործերի համար: Ժողովից էլ նա սպասում է այն, ինչ օգուտ է իրեն, այլ ոչ այն, ինչ հաճելի է Քրիստոսին: Ուստի նա չի «ճղի» իրեն ակտիվ քարոզչության և Եհովայի գործում ժողովում պատասխանատվություններ ստանձնելու համար: Նրան բավարարում է, որ ժողովում լավ մարդկանց մթնոլորտ է, իրեն գործի են դասավորել (օրինակ), հարգում են, ինքը օրիգինալ մեկնաբանություններ է տալիս, իրեն գնահատում են, արժևորում և այլն (1Տիմ.6:5; Փլպ.2:21):

Բայց այսպես մտածողները հաշվի չեն առնում 3 կարևոր ճշմարտություն.
1) 1000-ամյայում այլևս չի լինի այն մեղմ ներողամտությունը, որն առկա է այս դարում (1Հով.2:1,2): Քրիստոսի քավությամբ հարություն կլինի բոլոր նրանց համար, ովքեր ինչ-ինչ պատճառներով չեն կարողացել  հաղթահարել իրենց, այսպես կոչված, «թերությունները» (այլ ոչ թե որոշել են, որ դրանք ինքնըստինքյան կանհետանան Միլենիումում): Հիսուսը 2-րդ անգամ այլևս չի մեռնի մեր մեղքերի համար, ուստի մահը «կհնձի» շատերին նույնիսկ 1000-ամյայում (Եբր.2:14; 9:27,28; Ես.65:20; Հյտ.20:7-9):

2) Նույնիսկ մեծ ստաժը և արդար գործերի հավաքածուն՝ երաշխիք չեն փրկության համար. դա է ապացուցում 1-ին դ.-ի Եհ.վկ.ների օրինակը. թեպետ նրանք երկար տարիներ ծով ու ցամաք էին կտրում Եհովային ծառայելու համար՝ Նա հարկ չհամարեց 70 թվին փրկել նրանց (երբ Հռոմը ավերեց Երուսաղեմի տաճարը, Մտ.23:15): Նույնը և մենք. եթե մեր արդարությամբ ավելին չլինենք 1-ին դ.-ի Եհ.վկ.ներից  (սահմանափակվենք լոկ արդար գործերով և չլցվենք Աստծու ոգով)՝ հավիտենության համար մենք ևս անպիտան կլինենք  (Միլենիում գուցեև ընկնենք, բայց դրանով էլ ամեն ինչ ավարտվի, Մտ.5:20; Ես.65:20, տես 7.59 վիդեոն):

3) Կատարյալ մարմինը ինքն իրեն չի վերացնի մեր թերությունները. իհարկե, մեր նոր «անոթը» կչեզոքացնի շատ «սադրիչների» (այլևս չենք նեղվի տկարություններից, հոգնածությունից, որոնք այս դարում մեզ մեղքի են սադրում անկատարության պատճառով): Բայց բովանդակությունը (մեր անձի ներքին էությունը՝ մեր «ես»-ը, մեր ոգին) կմնա այնպիսին, ինչպիսին մենք կհասցնենք այն ձևավորել մինչ մեր մահվան օրը (2Տիմ.2:20): Եվ քանի որ մահը, ըստ էության, քուն է, ապա ինչպիսին որ ննջենք այս դարում մահվան քնով, այդպիսին էլ կարթնանանք Միլենիումում (մեզ կարթնանցնեն այնպես, ինչպես արթնացնում են սովորական քնից, Հով.11:11-14):

Եվ պատկերացրեք, որ դուք հույս եք տածում արդարակյաց դառնալ նոր մարմնի հաշվին, չեք պայքարում հիմա սնափառության, հպարտության, անտակտության դեմ՝ դրանք արդարացնելով անկատարությամբ: Եվ նոր «կավե անոթում» արթնանալով՝ 1000-ամյայում տեսնում եք, որ ներքնապես նույնն եք մնացել  (ձեր «բովանդակությունը» ինքն իրեն լավը չի դարձել):
Եվ ձեր չարախոսելու, հակաճառելու, կոպտելու կամ կատակով մեկին հեղինակազրկելու սովորույթները՝ Միլենիումում ձեզ համար կարող են տխուր ավարտվել (1Կոր.5:11; 1Տիմ.5:13; Ես.65:20):

Ուստի կարևոր է ըմբռնել, որ Եհովային չեն տպավորում մեր ստաժն ու ժողովում ունեցած արժանիքները, քարոզչական եռանդը կամ ԴԸ-ում կարիերիստական մեր վերելքն ու վառ գործերի քանակը, ինչը գովազդվում է այսօր: Աստծուն հետաքրքրում է սոսկ այն, թե ՈՎ ենք մենք դարձել՝ ծառայելով Իրեն. մեր ինքնությունը: Օգուտ տվե՞լ են մեզ այն գործերը, որոնցով այժմ հպարտանում ենք Նրա առջև: Լա՞վն ենք մենք դարձել, թե գուցե՝ ավելի վատը (ըստ 1-ին դ.-ում ծովն ու ցամաքը կտրողների օրինակի, Մտ.23:15): Ինչո՞վ է հագեցած մեր «անոթը» — ահա, թե ինչն է կարևոր Աստծու համար:

Ուստի, ձգտել լոկ ընկնել միջանկյալ Միլենիում (որին ձգտում են շատ Եհ.վկ.ներ՝ համարելով այն գերագույն նպատակ և հավիտենական կյանքի ինքնաշարժիչ) — այն նշանակետը չէ, հանուն որի Հիսուսը զոհաբերեց իրեն: Անհրաժեշտ է ձգտել հոգևոր կատարելության  (ՀԿ). միայն դա (այլ ոչ թե Միլենիում ընկնելը) կօգնի ձեզ արդար ապրել Հազարամյայի ընթացքում, ինչպես նաև չի թողնի սայթաքել Սատանայի վերջին գայթակղությունից և դուռ կբացի դրախտային հավերժության համար (Եբր.6:1; 2Պետ.1:10,11):

Եվ ուրեմն, սիրելիներ, որքան մենք մոտ լինենք ՀԿ-ը այս դարում՝  ազատվելով մեր այսպես կոչված «թերի» կողմերից (որոնք մեզ մեղքին են մոտեցնում) — այնքան մեծ շանս կունենանք հավիտենություն մտնելու Միլենիումից հետո, եթե հիմա մեզ մոտ չի ստացվում 144000-ի կազմի մեջ մտնել (Հյտ.20:6): Փափագում ենք, որ բոլոր մեր հավատակիցները սա հասկանան: Ուստիև, եկեք պարզենք, թե ի՞նչ է նշանակում «շտապել դեպի ՀԿ» և ինչպե՞ս, արդեն հիմա՝ Եհովային ծառայելով — հասնել քրիստոնեական հասունության:

Թե ինչ է ՀԿ-ը՝ բացատրում են Եբր.6:1 և 2Տիմ.3:17-ը: 5047 բառը (շտապենք կատարելության 5047, — հոգևոր, քանզի մարմնական կատարելություն մենք ինքներս չենք նվաճի) և 739 բառը (որ կատարյալ 739 լինի Աստծու մարդը, պատրաստ ամեն բարի գործի) նշանակում են. ավարտվածություն, լրիվություն, ամբողջապես պատրաստ, ավարտված — այսինքն, ունակ բավարարելու մարդուց ակնկալվող Ստեղծիչի ընդհանրապես բոլոր պահանջները, որին Նա կամենում է հավիտյան վստահել Երկիրը և այն ամենը, ինչ նրա մեջ կա: Եթե մենք չենք դարձել ՀԿ — Նա հիմք չունի վստահելու մեզ Իր արժեքները: Սա հարկ է հասկանալ:

Ինչպես գիտենք 7.59 վիդեոյից, «խակ» քրիստոնյան (հոգևոր մանուկը), ըստ 2Տիմ.3:17-ի՝ դեռ պատրաստ չէ, որ միայն  բարին անի Աստծու Արքայությունում, ուստիև պիտանի չէ հավերժության համար (ինչպես դեռ կանաչ և խակ հատապտուղը պիտանի չէ ուտելու համար): Եթե իմանանք ՀԿ հասած Եհ.վկայի մի նկարագիր՝ դյուրին կլինի ձգտել, որ նրա պես դառնանք: Եվ պարզ է, որ հոգևոր հասունության Եհ.վկայի լավագույն օրինակը Հիսուս Քրիստոսն է՝ «Ադամը երկնքից» (1Կոր.15:47):

Նրա «կավե անոթը» «ծայրեծայր» լցված էր Աստծու հոգևոր «լցոնով» (Կող.2:9): Ինչպե՞ս էր նա դրան հասել: Ո՛չ անսովոր ծնունդը, ո՛չ կատարյալ մարմինը և ոչ էլ ՍՀ օծումը չէ, որ նրան այդպես «լման» էին դարձրել: Հապա ի՞նչը: Կարդանք Եբր.5:8-ը. «Ու թեև Որդի էր, սակայն իր կրած չարչարանքներից հնազանդություն սովորեց (Եհովային, ոչ թե մարդկանց), 9 և երբ կատարյալ դարձավ [5048 հասավ կատարելության], պատասխանատու եղավ… փրկության համար»: Այսինքն, բոլոր պարագաներում միայն Եհովային հնազանդ լինե՛լը օգնեց նրան «հասունանալ»: Նույնը և մեզ է վերաբերում.

սոսկ Եհ.վկա ծնվել  «ջրից և ոգուց» (ջրի մկրտությունից, Աստծու խոսքից և նույնիսկ օծումից)՝ քիչ է. հարկ է հոգևորապես աճել և հասունանալ (Հով.3:5; 6:63; 1Պետ.1:23; Եփ.4:13,14): Ինչպե՞ս Հիսուսը աճեց. Աստծուն լսելը նա դարձրեց իր կյանքի միակ նպատակը, որն էլ օգնեց նրան «մարզել» իր հոգևոր «մկանները» և ընդարձակել դրանց «ծավալները»՝ դառնալով ավելի ուժեղ Հորը հաճեցնելու ցանկության մեջ: Չկա մարզում (չդներ Եհովան նրան մեղավոր մարդկանց և փորձությունների միջավայր) — չկա և հոգևոր «լրման» ծավալի աճ:

Միայն Հորը գոհացնելու ցանկության համառությունը (անկախ հետևանքների ծանրությունից)՝ օգնեց Քրիստոսին դիմանալ ամեն բանի, անգամ մահվան պատժին: Դա էլ նրան «հասունության» հասցրեց. նա ձեռք բերեց փորձության ցանկացած ճնշում կրելու հմտությունը՝ առանց մեղանչելու: Երբ Սատանան նրան ստոր մտքեր էր նետում, այդ թվում և մահը «շրջանցելու» միտքը (անգամ կատարյալ ուղեղը սթրեսային իրավիճակում «գցում» է, Մտ.26:39) — Հորը հուսախաբ չանելու ուժգին ցանկությունը միշտ Հիսուսի մեջ «սպանում» էր «ես ուզում եմ» անձնական մղումին — հանուն այն բանի կատարման, «ինչ Հայրն էր ուզում»: Եվ դա՝ առանց այլևայլությունների (Մտ.4:10; 16:23):

Հե՞շտ էր նրա համար: Ոչ. նրա քրտինքը արյունով դուրս եկավ (լարվածությունը շատ մեծ է լինում, երբ կյանք և մահի հարցն է որոշվում, քոնը անելու կամ Աստծուն գոհացնելու խնդիրը, Ղկ.22:42,44): Իսկ կարո՞ղ ենք մենք ևս նույնը անել: Դա հեշտ չէ. մենք բազմիցս կընկնենք, և որքան դժվար լինի փորձությունը, այնքան պետք կլինի ուժգին աղոթել, և Աստված թույլ չի տա, որ մեր ուժից ավելի փորձվենք. Նրա ՍՈ կօգնի մեզ չմեղանչել, և ի վերջո, կսովորեցնի միշտ ճիշտ ընտրությունը կատարել (Առ.24:16; Ղկ.22:44; 1Կոր.10:13):

Այսպիսով, ամեն ոք, ով ձգտում է ՀԿ, կարող է հասնել դրան, պայմանով, որ ա) ունենա այն նույն փափագը — ինչ էլ պատահի՝ ուրախացնել Հորը ճիշտ արարքներով, ինչպես Քրիստոսը; բ) ինչպես նա, ևս մարզի իր հոգևոր «մկանները»՝ օրեցօր ավելացնելով դրանց ծավալը: Ինչպե՞ս է դա հնարավոր: Նախ պարզենք, որ ա). ինչ-որ մեկին ուրախացնելու բուռն ցանկությունը մշակվում է միայն, եթե անսահման սեր ենք տածում նրա հանդեպ, ում ուզում ենք ուրախացնել:

ա) մեզնով Եհովային ուրախացնելու փափագը
Հենց Հոր հանդեպ սերն էր, որ Հիսուսի մեջ սեր արթնացրեց դեպի Նրա ճշմարտությունը և այն ամենը, ինչ թանկ է Հոր համար: Այս է պատճառը, որ Հիսուսը նույնքան ուժգին է սիրում մարդկանց, որքան իր Հայրը (թեպետ մարդիկ չեն գնահատում Աստծուն և վշտացնում են Նրան՝ Հիսուսը գիտակցում է, որ այդ արատը նրանց վատ ժառանգությունից է, Հռ.5:8;12; Հով.13:34; 15:9): Ուստի նա համաձայնեց Երկիր գալ որպես մարդ և մեռնել մարդկանց համար, որպեսզի իր սիրելի Հայրը կարողանա ուրախանալ «մահվան ճանկերից» Իր երկրային երեխաներին դուրս պոկելու հնարավորությունից (ինչին դատապարտեցին մեզ Սատանան և Ադամը, Հով.8:44; 10:17,18; Փլպ.2:6-8):

Սերն առ Եհովան, Նրա խոսքը և մերձավորը — հսկայական շարժիչ ուժ է և, հետեւաբար՝ ՀԿ գլխավոր բաղադրիչ  (Ղկ.10:25-27; Կող.3:14 Գաղ.5:22,23): Ինչո՞ւ: ՍՈ պտղի հավաքածուից որոշ որակներ կարելի է ունենալ նաև առանց Աստծու սիրո (Գաղ.5:22,23): Օրինակ, նկարիչը սիրում է նկարել (դա նրան ուրախացնում է); հանքափորը համբերատար է որպես ածխահատ (այլապես նրան չեն վճարի); բռնցքամարտիկն ինքնատիրապետում ունի (առանց դրա մարտը չի շահի): Մեկը բարերար է և ողորմած՝ հարկերի պակասեցման և իր ռեյտինգի բարձրացման համար:

Ինչ-որ մեկն էլ պատրաստ է հերոսաբար տանջվել և նույնիսկ մահանալ հանուն ինչ-որ մարդկային գաղափարի կամ ավանդույթի: Բոլոր այս որակները ինքնին լավն են: Բայց եթե դրանք ունեցողները չեն սիրում Եհովային և մարդկանց, ապա անիմաստ են. դրանք չեն ծառայում իրենց կոչմանը — փառք չեն բերում Աստծուն և Նրա ծրագրերին (1Կոր.13:1-3; 1Տիմ.4:8): Եվ անգամ Եհ.վկ.ները կարող են այդպիսին լինել (զարգացնել արդար որակներ և բարի գործեր անել՝ ելնելով որոշակի անձնական շահերից):

Օրինակ, Եհ.վկան զարգացնում է պերճախոսություն, համբերություն, զսպվածություն (մենեջերի գործում դրանք նրան կօգնեն): Կամ՝ Եհ.վկան շատ է քարոզում զգացական հույզերից ելնելով (ցանկանում է ուրիշների ֆոնին շահավետորեն առանձնանալ կամ դրանով ապահովել իր հոգևոր կարիերայի առաջընթացը); Եվ թեպետ Աստծու գործին դրանցից օգուտ կա, բայց հավիտենության համար դրանք անպիտան են: Դրա համար էլ Պողոս առաքյալը խնդրում է մեզ նախ և առաջ աճել Աստծու և մարդկանց սիրո մեջ:  Իսկ սերն արդեն բնականաբար կդրդի մնացյալին (անելու ամեն հնարավոր բան ուրախացնելու, այլ ոչ վշտացնելու Նրան, ում մենք սիրում ենք, Փլպ.1:9-11, 14-18):

Է՞լ ինչ է մեզ պետք ՀԿ հասնելու համար: Պայման —
բ) հոգևոր «մկանների» մարզում:

Հիսուսը մարզումով «զարգացրեց» իր հոգևոր «մկանների ծավալը» (ձեռք բերելով ցանկացած փորձությունում արդար վարվելու ունակություն, Եբր.5:8): Չկա փորձություն՝ ձեռք չի բերվում նաև այդ ունակությունը, և չի կատարվում մեր հոգևոր «մկանների ծավալի» աճ: Ուստի, պետք չէ վախենալ դժվարություններից, այլ հակառակը՝ ուրախանալ. դրանք կօգնեն ձեզ մարզվել հոգևորապես (անկախ հետևանքների ծանրությունից՝ զարգացնել ճիշտ վարվելու ցանկության համառություն, 1Պետ.4:12-15):

Հորդորելով շտապել ՀԿ, Պողոսը կոչ է անում առաջ անցնել տեսական քրիստոնեությունից  (Եբր.6:1). իմացանք մի բան Աստծու խոսքից՝ կատարենք (իմացանք, որ նախանձելը, զայրանալը, վիճելը, բամբասելը վատ է՝ դադարենք դրանք անելուց): Դադարեցինք չարն անել՝ աճեցինք: Սկսեցինք բարին անել՝ ավելի հասունացանք (Եփ.4:22-32; Մտ.12:43-45): Աստվածաշնչի գիտելիքները նրա համար չեն, որ ինչ-որ պարագայում փայլենք մեր իմացությամբ, այլ որ ապրենք դրանց համաձայն  և լավը դառնանք ամեն օր (լավը չդարձար օրվա ընթացքում՝ երեկոյան դեռ նույն մանուկն ես, և օրը զուր է ապրվել, Եփ.5:15,16, Եբր.6:1 ):

Պողոսը ևս ՀԿ էր հասել ոչ թե ՍՈ օծման շնորհիվ (ինչն 1-ին դ.-ում կարևոր էր, Գրծ.2:38), այլ որ սովորել էր դժվարություններում ճիշտ ապրել: Նա ոչ թե տանջանքով գոյում էր, այլ սովորել էր մեղք չգործել  իր կյանքի ամենադժվարին ժամանակներում: Դեռ ավելին՝ նա նաև օգնում էր ուրիշ մարդկանց (2Կոր.11:22-29; Փլպ.4:11,12; Գրծ.20:34): Ի՞նչն էր նրան օգնում դրանում: Ջերմ սերը Աստծո հանդեպ և պատասխանատվությունը Քրիստոսի առջև, ով մեռել էր իր համար, որպեսզի ինքը՝ Պողոսը ՀԿ հասնի (Հով.16:33; Հռ.7:22-25; Փլպ.3:7-12; Գաղ.2:20):

Պողոսը չէր ուզում հուսախաբ անել Քրիստոսին: Ուստի, ևս պայքարում էր «մինչ արյուն»՝ ճնշելով իր «ուզելը» հանուն նրա, ինչ ուզում էր Աստված և ինչ սպասում էր իրենից Քրիստոսը (1Կոր.9:25-27; Եբր.12:4): Դրանում նրան օգնում էր քրիստոնեական գործունեությունը. Աստված հավաքեց Իր ժողովրդին Քրիստոսի ժողովում (հովիվներ, հոտ, կարգապահություն)՝ ի օգուտ Եհ.վկ.ների, որպեսզի տարբեր բնավորության, ճաշակների, սովորությունների և հայացքների մարդիկ կարողանան հոգևորապես զարգանալ որպես մեկ ներդաշնակ «մարմին» (չի լինում այնպես, որ մարմնում միայն ոտքը աճի. ոտքի աճի հետ՝ աճում է նաև ամեն բան, որ մարմնում է, Գրծ.20:28; 1Պետ.5:5; Տիտ.1:5; Կող.1:24; 1Կոր.12:12):

Ում սրտում ծնվել է սերն առ Եհովան, նա կկարողանա է՛լ ավելի այն զարգացնել ժողովում՝ հարստացնելով իրեն նաև մարդկանց հանդեպ սիրով, որոնց սիրում է Աստված և որոնց համար մահացել է Քրիստոսը (Ղկ.10:27; Հռ.5:8; Հով.13:34; 15: 9): Ինչպե՞ս է դա հնարավոր: Ձեռք բերելով որակ (փորձ) ոչ միայն նրանց չվնասելու (Հռոմ.13:10), այլև բարիք գործելու համար (այն, ինչ շահ է բերում նրանց Եհովայի ծրագրի շրջանակներում՝ ողջ հավիտենության համար): Բարի գործերով հարստանալով՝ մենք կզարգացնենք նաև մեր հոգևորը (բարի գործերը հոգևոր աճի արգասիք են, 2Պետ.1:5; Գաղ.5:22; 6:10; 1Տիմ.6:18):

Բայց ո՞րն է բարի գործը Եհովայի աչքում: Դա ծառայելն է մարդկանց (Ինքն Աստված որևէ բանի կարիք չունի, Գրծ.17:25): Աստծուն մենք ծառայում ենք՝ ծառայելով մարդկանց՝ հանուն նրանց օգտի — հավերժության ձևաչափում  (այլ ոչ միայն ներկա ժամանակի համար): Ուստի, բացի միմյանց հետ քնքշորեն  վարվելը (Հռ.12:10)՝ բարի է նաև անկարգներին ուղղելը, ինչն Աստծու շահերից է բխում (խրատի «գավազանը» օգնում է ազատվել վատից և լավը դառնալ, Առ.13:24; Եզկ.3:20,21; 1Թես.5:14; Եբր.12:6; Հյտ.3:19; 2Պետ.3:9):

Այդ պատճառով հարաբերությունները կարող են նույնիսկ փչանալ (մեր մարմնավոր հպարտությունը նկատողություններ չի սիրում): Բայց Եհովայի հանդեպ սերը օգնում է հասկանալ, որ ավելի լավ է ինձ վատ վերաբերվեն անկեղծ զրույցի պատճառով, քան եղբայրը կամ քույրը կորսվեն Աստծու համար (հարաբերությունները չփչացնելու ցանկության պատճառով, Մտ.18:15-18): Այնպես որ, բարին շատ կողմեր ​​ունի, և այն պետք է բոլորին անել, հատկապես հավատի յուրայիններին (Գաղ.6:10, պատահում է եղբայրը սիրով նորոգում է հետաքրքրվողի ջրի ծորակը, բայց քրոջ նույն խնդիրը նրան չի անհանգստացնում: Կամ՝ մենք բարեկիրթ ենք ժողովում, իսկ տանը հարազատներին տանջում ենք մեր մշտական բարոյախոսությամբ):

Այսպիսով, քրիստոնյաների բախումը ժողովի խնդիրների պատճառով, իրարից կամ այս կյանքի դժվարություններից նեղվելը՝ ստիպում են ժողովի անդամներին զարգանալ (Եփ.4:11-16; 2Տիմ.3:12), եթե  նրանք, իհարկե, ցանկանում են հասուն դառնալ,  ինչը զարգացման ամենակարևոր նախապայմանն է (եթե նրանց բավարարում է Եհ.վկ.ների ստանդարտ գործերի հավաքածուն և ավելիին նրանք չեն ձգտում, ապա զարգացում էլ չեն ունենա): Այն, թե ինչպես է մեզ փոխում հոգևոր գործունեությունը ժողովում — «միայնակ քրիստոնեությամբ» դրան չենք հասնի.

մեկուսի անհնար է քնքշության մարզվել տարբեր մարդկանց նկատմամբ (ինչն անհրաժեշտ է 1000-ամյայում), ճնշելով քո «ես ուզում եմ» էգոն՝ հանուն ուրիշների հոգևոր օգուտի, նաև՝ չգայթել դժվարություններից (Առ.18.1; Սաղ.119:165; 2Պետ.1:10; Հռ.8:28; 1Կոր.4:16; Կող.3:14):

Այսպիսով, մենք պարզեցինք, որ ՀԿ հասնելու համար պետք է ունենանք ա) մեզնով Եհովային ուրախացնելու բուռն ցանկություն (դա պետք է դառնա մեր կյանքի գլխավոր նպատակը): բ) սովորություն (հմտություն)՝ դժվարությունների միջով անցնել առանց մեղք գործելու (անկախ հետևանքի ծանրությունից):

ՀԿ հասնելու համար նախատեսված է ժողովը (համատեղ քրիստոնեական գործունեությունը), որտեղ մենք սովորում ենք ճիշտ ձևով (Եհովային հաճելի կերպով) սիրել մարդկանց և բարիք անել բոլորին՝ առաջին հերթին սկսելով մեր հավատակիցներից (Եբր.10:24,25; Եփ.4:11-16): Ի մի բերելով նյութը, այժմ 3 տարբերակով ցույց տանք մի «թեստ» Եհ.վկ.ների կյանքի օրինակից, որտեղ 1) — մարմնավոր; 2) — հոգևոր; 3) — ՀԿ ձգտող Եհ.վկ.ի վարվելակերպն է: Իսկ դուք մտածեք վարքի տարբերությունների վրա և թե, ինչպես դուք կվարվեիք այդ իրադրություններում.

1) մարմնավոր; 2) հոգևոր; 3) ՀԿ ձգտող Եհ.վկ.ի վարքը:

Օրինակ 1: Դուք հանիրավի (ինչպես կարծում եք) նկատողություն եք ստացել, որ կողմնապահություն անելը սխալ է (երեցից, սովորական Եհ.վկ.ից, անցորդից — Աստծու սկզբունքները պահելու տեսակետից՝ դա էական չէ): Ինչպե՞ս կվարվեք:
1) արժանապատվությունը վիրավորված է, վրդովվում եք և ի պատասխան «հարձակման» անցնում:
2) վիրավորված եք, բայց քաղաքավարությամբ պաշտպանում եք ձեր պատիվը (արդարանում):
3) վիրավորված չեք («թագ» չեք կրում, 1Հով.1:8; Հռ.12:3; Փլպ.2:3 հմմ. 2Սամ.16:7-9), նկատի եք առնում, շնորհակալ լինում (համարում, որ կարող եք սխալվել, Առ.12:1; 15:1,12):

Օրինակ 2: Մայիսի 9-ին դուք տեսնում եք՝ ինչպես է եղբայրը ծաղիկները ձեռքին, խոսում ՀՄՊ վետերանի հետ:​​
1) Կվազեք երեցին զեկուցելու՝ ըստ Ղեվ.5:1-ի:
2) Կվարվեք ըստ Մտ.18:15-ի (կպարզեք, թե ինչու է նա խախտում չեզոքությունը):
3) Նշանակություն չեք տա դրան (ձեռքին ծաղիկներ՝ մայիսի 9-ին վետերանի հետ խոսելը — մեղք չէ ո’չ անձնապես ձեր դեմ, ո’չ Եհովայի):

Օրինակ 3: Զանգահարում և շտապ պահանջում են ղեկավարին (իսկ նա սիրուհու հետ զվարճանքի է գնացել): Եհ.վկա քարտուղար. ազնիվ պատասխան.
1) Նա մի աղջկա հետ ամառանոցում է:
2) Նա տեղում չէ:
3) Հիմա նա չի կարող մոտենալ, ի՞նչ փոխանցեմ:

Օրինակ 4: Դիտարանի ուսումնասիրությանը, ըստ ձեզ, քննարկվում է կասկածելի մի ուսմունք, որի հետ համաձայն չեք:
1) Հրապարակայնորեն կարտահայտվեք, թե ինչպես պետք է իրականում հասկացվի այդ ուսմունքը (ի հակառակ ԴԸ, իսկ ձեր արարքի հոգևոր օգուտի մասին չեք էլ մտածի):
2) Կլռեք՝ հասկանալով, որ անիմաստ է որևէ բան փոխելու փորձն անգամ (միայն կասկածներ կսերմանեք և առիթ կտաք ձեզ ամբաստանելու):
3) Եվս կլռեք, բայց նաև կասկածելի պահերի վերաբերյալ նախօրոք հարցեր կկազմեք և վերջում կուղղեք երեցներին (նրանք լիազորված են օգնելու հոտին հասկանալ ԴԸ ուսմունքները, տես 7.21 վիդեոն):

Օրինակ 5. Պիոներ քույրը (չաշխատող) կատարեց օրվա պլանը (կարդաց Օրվա խոսքը, Աստվածաշունչը՝ ըստ ԴԸ գրաֆիկի և քարոզեց 2 ժամ 30 րոպե): Հասնելով տուն՝ նա մտածում է.
1) «Փառք Եհովային, օրվա նորմաս կատարեցի: Հիմա արժե հանգստանալ» (հյուր գնալ, խանութներ մտնել, նստել սոց.ցանցում, դիտել մի հետաքրքիր հաղորդում և այլն):
2) «Փառք Եհովային, դեռ ժամանակ կա խորհրդածելու կարդացածիս մասին և ընթրիքին ընտանիքով քննարկելու»:
3) «Փառք Եհովային, դեռ ժամանակ կա խորհրդածելու կարդացածիս մասին՝ ընթրիքին ընտանիքով քննարկելու, նաև դեղատուն մտնելու, որ քրոջս համար դեղորայք գնեմ»:

Օրինակ 6: Մարզադաշտի վարձակալը հրաժարվում է այն տրամադրել համաժողովի համար (կաշառք է ակնկալում): Այսինքն, հետևանքները կանդրադառնան բոլոր Եհ.վկ.ների վրա:
1) Եղբայրները կաշառք կտան, միայն թե համաժողովը անցկացվի (հո չեն թողնի խափանվի հոգևոր խնջույքը):
2) Եղբայրները կփորձեն այլ ելք գտնել, եթե չգտնեն, կաշառք կտան՝ համոզելով իրենց, որ դա կաշառք չէ, այլ նվեր օրինական գործի համար, ինչպես գրված է w05 1/4, էջ 29-ում:
3) Եղբայրները կփորձեն այլ ելք գտնել, եթե չգտնեն՝ կհրաժարվեն կաշառք տալուց ՝ անկախ հետևանքների ծանրությունից (հմմ. Եսթ. 3, 4 գլ.):

Օրինակ 7: Եղբայրը լավ աշխատանք է գտել, բայց ա/վարձը ծրարով է:
1) Նրան դա ձեռք է տալիս, հիմա բոլորն են այդպես աշխատում (աշխարհն է այդպիսին ):
2) Եղբայրը «ծրարի» գումարի համար հարկային հայտարարագիր կներկայացնի տարեվերջին՝ նշելով իր գործատուի «եկամտի աղբյուրը» (այսինքն, եթե նրան ճնշեն հարկերը թաքցնելու համար՝ դա նրա խնդիրն է):
3) Եղբայրը կպարզի՝ արդյոք կա՞ հայտարարագրի այլ տեսակ (առանց եկամտի աղբյուրը նշելու պարտավորության): Եթե չկա, նա այլ աշխատանք կփնտրի (անկախ հետևանքների ծանրությունից): Եվ դա, իմիջիայլոց, նա կանի նախքան այլ աշխատանքի անցնելը:

Դեպքերը շատ են, բայց կարևոր է յուրացնել.

1) տարբերակման սկզբունքը՝ մարմնավորի  (ով նորաթուխ Եհ.վկա է կամ փնտրում է անձնական շահը). հոգևորի  (ով հաճեցնում է Աստծուն, բայց դեռ չի ամրացել բարին և չարը զանազանելու մեջ՝ կաթի կերակրի պատճառով) և ՀԿ  շտապողի  (ով թափանցում է Աստվածաշնչի խորքերը, փորձում հնարավորինս չնեղացնել մարդկանց, հաճեցնել լոկ Եհովային և այդ պատճառով կրել ցանկացած դժվարություն):

Եվ 2). Արդար ելք՝ բոլոր պրոբլեմներից միշտ կա: Բայց այն միշտ չէ, որ ձեռնտու է մեզ: Դժվա՞ր է ընտրել այն, ինչ ճիշտ է, բայց մեզ ձեռք չի տալիս: Իհարկե: Այդ պատճառով էլ այս դարում ՀԿ քչերը կհասնեն (144000, Հյտ.20.4,6).

ով կտրամադրի իրեն՝ առանց տարբերակների՝ անել միայն այն, ինչը ճիշտ է (ինչպես նրան թելադրում են Աստծո սկզբունքներն ու Աստվածաշնչով մարզված խիղճը), ով կպայքարի մինչ «արյուն», որպեսզի չմեղանչի (անկախ հետևանքների ծանրությունից) և կտուժի Եհովայի խոսքը պահելու պատճառով — նա կհասնի ՀԿ՝  արդեն իսկ այս դարում (Ղկ.16:16; Հյտ.6:10,11; 20:4,6): Իսկ ով թույլ կտա իրեն արդարանալ անկատարությամբ և խոնջացած կատարել լոկ Եհ.վկ.ների հավաքածուն — ոչ: Իսկ այժմ, որպես վերջաբան, հիշեցնենք հետևյալ ճշմարտությունը հասկանալու կարևորությունը.

Խորհելու տեղի՞ք տվեցինք: Իհարկե՝ այո. դա թե՛ մեզ, թե՛ ձեզ ենք կամենում, սիրելիներ:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

59. ՀՈԳԵՎՈՐ ԿԱՏԱՐԵԼՈՒԹՅՈՒՆ մաս 1 ՄԱՐՄԻՆ ԵՎ ԱՐՅՈՒՆ ՉԵՆ ԿԱՐՈՂ ԱՍՏԾՈՒ ԱՐՔԱՅՈՒԹՅՈՒՆԸ ԺԱՌԱՆԳԵԼ

Текст на армянском языке к  видео  1.61 на русском яз. Это видео на армянском — см.  видео 7.59

Հոգևոր կատարելությունը, առանց որի, ինչպես արդեն գիտենք 7.57 և 7.58 վիդեոներից՝ Աստծու հավիտենական Արքայություն չենք ընկնի — ուղղակիորեն կապված է «հոգևոր մարդ» հասկացության նշանակության ըմբռնման հետ: Եթե սխալ հասկացվի հոգևոր մարդու իմաստի էությունը, ապա և՛ հոգևոր կատարելության իմաստի էությունը կաղճատվի, և՛ մենք այդպես էլ չենք կարող պատկերացնել, թե ինչպես դրան հասնենք:

Ոմանք մտածում են, թե հոգևոր մարդը նա է, ով կրոնական ինչ-որ աստիճան կամ դիրք ունի (օրինակ, Եհ.վկ.ների մեջ ևս հոգևոր համարում են երեցներին, Գաղ.6:1): Ոմանք հոգևոր են համարում օծյալներին (նրանք սուրբ ոգի ունեն, ՍՈ, ուստի հոգևոր են): Ոմանք կարծում են, թե հոգևորը նա է, ով հրեշտակ է դարձել, իսկ ոմանք էլ հավատում են, թե հոգևորը՝ սուրբն է (մեղքից զատվածը), չէ՞ չենք ?? որ 144000-ը հասել են հոգևոր կատարելության, իսկ նրանց մասին ասված է, որ նրանք սուրբ են (Հյտ.20:6):

Սակայն թվարկած տարբերակներից ոչ մեկը, նույնիսկ «սուրբ» բառը՝ չի օգնում հասկանալ հոգևոր կատարելության իմաստը: Ինչո՞ւ: Օրինակ, նրանք, ովքեր կատարում էին Մ.Օ.-ը և հավատարիմ էին մնում Եհովային անգամ այն ժամանակ, երբ մյուսները հեռանում էին Նրանից (Եզ.44:15) — թեպետև սուրբ էին (մեղքից զատված), բայց, այնուամենայնիվ, հեռու էին հոգևոր կատարելությունից (2Օր.14:2; Եբր.10:1): Տեսնենք, թե ինչ է հոգևոր մարդու մասին ասում Աստվածաշունչը:

Օրինակ, Գաղ.6:1-ից հայտնի է, որ մ.թ.1-ին դարի քր. ժողովներում կային հոգևոր և ոչ հոգևոր քրիստոնյաներ (չնայած, որ 1-ին դ.-ում փաստորեն ՍՈ հրաշքով թափվում էր ամեն մի քրիստոնյայի վրա, Գրծ.2:38). Գաղ.6:1 — «Եղբայրնե՛ր, եթե ձեզնից մեկը հանցանքի մեջ բռնվի…, դուք, որ հոգևոր  եք, վերահաստատեք նրան» (Է.Թ.): («բռնվի» 4301, προλαμβάνω — նկատի ունի անակնկալ մեղքից բռնվելը, մինչ գիտակցելը՝ դրան հանձնվելը — ինչն արտահայտված է ՆԱԹ-ում): Ինչի՞ մասին է խոսում այս տեքստը:

Նախ, որ այն քրիստոնյան (աշխարհիկ մեղավորներին հոգևորները չեն ուղղում, 1Կոր.5:12), ով հեշտությամբ գայթակղվում է, ուրեմն դեռ հոգևոր չէ. ըստ Գաղ.6:1-ի, եթե հոգևոր լիներ՝ կհսկեր իր ցանկությունները և անմտաբար չէր տրվի գայթակղությանը, ինչպես մուկը թակարդի պանրին: Եվ երկրորդ, ինչպես տեսնում ենք, անգամ ՍՈ հրաշքը քրիստոնյաներին ինքնաբերաբար հոգևոր չէր դարձնում, դրա համար էլ նրանք երբեմն մեղանչում էին: Ուրեմն, ի՞նչ է նշանակում «հոգևոր» բառը:

Դա հասկանալ մեզ կօգնի իմաստով հականիշ բառը. «հոգևորին» որպես հականիշ՝ Աստվածաշունչը տալիս է «մարմնավոր» բառը և բացատրում, որ մարմնավոր է այն քրիստոնյան, որի մեջ դեռևս փոթորկվում են «մարմնավոր» կամ հուզական կրքերը՝ նախանձ, վեճ, տարաձայնություն և այլն (Հակ.3:14-16): Մարմնավոր քրիստոնյաները կոչվում են նաև «հավատի մանուկներ», ովքեր խածոտում են իրար (1Կոր.3:1-3): Ինչո՞ւ:

Մարմնավոր քրիստոնյան, ինչպես բառացի մանուկը՝ վարվում է ըստ «մարմնի հրահանգի». ասենք, թե նրա օրգանիզմը ինչ-որ հույզ, զգացմունք կամ ցանկություն «զարգացրեց», և քրիստոնյան հնազանդ դրան ընդառաջ է գնում՝ ունակ չլինելով «միացնել» բանականությունը և վերլուծել. «Իսկ Աստված հավանություն տալի՞ս է իմ այս արարքին: Նմա՞ն է սա Քրիստոսի վարքին: Այն, ինչ անում եմ՝ օգուտ կտա՞ ուրիշներին, կփառաբանի՞ Եհովային»: Մանուկը չի մտածում, որ բացի «ես ուզում եմ» կոչից՝ առկա է նաև ճիշտ վարվելու պարտականությունը:

Այս պատճառով էլ մարմնավոր քրիստոնյաները դրսևորում են այն, ինչ յուրահատուկ է Սատանայի աշխարհին և նրա «դիվական» իմաստությանը. անզսպություն, կոպտություն, խայթոց, վեճ, մրցակցություն և այն ամեն վատը, որ կատարվում է ժողովներում Ադամի հետնորդների մարմնավոր «մասի» պատճառով, այն ամեն վատը, որ «ապրում» է քրիստոնյաների մեջ և դրդում նրանց մեղքի (1Կոր.3:1-3; Հակ.3:14-16; Հռ.7:20): Բայց «մարմնավոր» լինել քրիստոնեական ուղու հենց սկզբում՝ նորմալ և բնական է.

ինչպես երեխաները, որ ոչինչ չգիտեն և նրանց հարկ է ամեն բան զրոյից սովորեցնել, այնպես էլ հոգևոր «մանուկները» (նորահավատները) կարիք ունեն, որ իրենց սովորեցնեն քրիստոնեական կյանքով ապրելուն և իրենցում Հիսուսի որակները արտացոլելուն: Մարմնավորը, որ մեզ մեղքի է մղում և ինչը ժառանգություն ենք ստացել Ադամից՝ մեկ օրում չի վերանա: Մի ամբողջ կյանքն անգամ այս համակարգում՝ մեծամասնությանս չի բավի, որ կարողանանք ազատվել նրանից (բացի 144000-ից, մնացածը նրանից կազատվեն Միլենիումում՝ հասնելով հոգևոր կատարելության, տես 7.56 վիդեոն):

Ինչպես տեսնում ենք, «մարմնավոր» բառը բացասական նշանակություն ունի. դա այն քրիստոնյան է, որն ունի այն նույն անկշռադատ/մարմնավոր հույզերն ու վարքը, ինչ Աստծուց օտար աշխարհիկ մարդիկ: Այդ պատճառով էլ նա գայթակղությունների «տենչ» ունի և մեղանչում է (ինչպես որ երեխաներն են խոչընդոտի բախվում և ընկնում, այդ նույն հեշտությամբ էլ մարմնավոր քրիստոնյան է բախվում գայթակղությանը և ընկնում): Այսինքն, մարմնավոր քրիստոնյան փառք չի բերում Աստծուն:

Իսկ Գաղ.6:1-ի «հոգևոր» բառը դրական իմաստ ունի. դա այն քրիստոնյան է, ով ունակ է մեղք գործողի միտքը շտկել, և ուրեմն, նա ինքը բավարար չափով տիրապետում է իրեն, որ մեղք չգործի: Հոգևոր և մարմնավոր քրիստոնյաների այս տարբերության պատկերը տալիս է Հռ.8:5-ը. ։ «Նրանք, որ ղեկավարվում են միայն իրենց մարմնական պահանջներով՝ նրանց մտածելակերպը մարմնական է. մինչդեռ նրանք, որ ապրում են Հոգու թելադրած ձևով՝ նրանց մտածելակերպը հոգևոր  է» (ԱՆԹ):

Բայց «մարմնավոր» բառը միշտ չէ, որ բացասական երանգ ունի. սա պարզ է 1Կոր.15: 45-50-ից, որտեղ Պողոսը մարմնավոր Ադամի թերություններին, ով աշխարհ էր «եկել» հողից ՝ հակադրում է հոգևոր այն «Ադամի» առավելությունները, ով աշխարհ էր եկել երկնքից: Սկզբից կատարյալ մարմնով Ադամը, որ «պատրաստվել» էր հողից (փոշուց)՝ «մարմնավոր» մարդ էր դրական իմաստով («կենդանի հոգի» բնորոշմամբ, այն բանից հետո, երբ Աստված կյանքի ուժով «լիցքավորեց» նրան, Ծնն.2:7; 1Կոր.15:45ա,47ա):

Ինչպես կենդանիները, և ցանկացած այլ մարմնավոր արարած, որի մարմինը ևս պատրաստված է հողից՝ Ադամը ևս շարժվում էր ըստ «մարմնի հրահանգի» բնական այն ցանկություններով, որոնք Աստված նախատեսել էր նրա համար (Ծնն.1:24,28,30; 2:7; Ժող.3:19): Բայց Ադամին մարմնով ստեղծելով՝ Աստված հաշվարկել էր, որ Ադամի երկրային մարմինը (նրա «կավե անոթը»), մտավոր և հոգևոր զարգացման պրոցեսում՝ ժամանակի ընթացքում «կլցվի հոգևոր ներուժով».

շփվելով երկնային Հոր հետ, Ադամը պետք է զարգացներ միտքը և իր «կավե անոթը» լցներ Եհովայի ոգով՝ արտացոլելով իր մեջ Նրա պատկերը: Ձևավորելով իր մեջ երկնային Հոր հոգևոր հատկությունները և ընդարձակելով հոգևոր տեսադաշտը — Ադամը պետք է հարստացներ իր ներաշխարհը, զարգացներ իր ներքին էությունը և դառնար հոգևոր  մարդ (Աստծու ոգուց ներշնչված անձնավորություն, Ծնն.1:26,27; Ես.64:8; Հռ.9:21): Երկնային Հոր հետ այդ նմանությունը կբարձրացներ մարդուն (կբարեծներ) և կտարբերեր նրան զուտ «մարմնավոր» կենդանիներից:

Բայց, ավաղ, երբ Ադամը բախվեց առաջին գայթակղությանը՝ նրանում գերակշռողը «մարմնի կանչն» էր, այլ ոչ թե Աստծու ոգուն ներդաշնակ մտածողությունը: Նա չցանկացավ միացնել իր մտքի վերլուծողական ունակությունները, այլապես կհաշվարկեր հետևանքները, թե ինչպես դա կանդրադառնա երկնային Հոր հետ ունեցած իր կապին և ապագա կյանքին: Չկամեցավ հիշել նաև, թե ինչ է արել Աստված իր և Եվայի դրախտային երջանկության համար (ըստ էության, նրան, ինչպես և Եվային «ոգեխանդավառեց» Սատանան, և նրանք ընտրեցին նրա խոսքը լսել, հմմ. Հով.6:63: Այդ ժամանակից մարդկանց այս աշխարհում «ոգեշնչում» են 2 ոգի — Աստծու ոգին և Սատանայի, 1Հով.4:1):

Ադամն անխոհեմ վարվեց, ինչպես կենդանին, որն ի վիճակի չէ գնահատել Արարչի հոգատարությունն իր հանդեպ և սրտի երախտիքից մղված փառաբանել Նրան: Նա գնաց ոչ թե Եհովայի, այլ մեղանչած ու մարմնավոր իր կնոջ ետևից: Նա այդպես էլ հողի մարդ մնաց, մարմնավոր և «դատարկ» (ինչպես կենդանիները)՝ առանց Աստծու ոգու (զուրկ արդարության հանդեպ հետաքրքրությունից և իրենով Հորը ուրախացնելու ցանկությունից): Բնականաբար, հենց նույն տիպի «լիցքեր» էլ նա մեզ բոլորիս՝ իր հետնորդներին փոխանցեց.

Մենք բոլորս Ադամից ստացանք ընդամենը մի «դատարկ հողե անոթ», որը նաև փչացած է մեղքի հակվածությամբ (Սատանայի ոգով գործելու ցանկությամբ, Հռ.5:12; 7:24): Տուր մեզ (այդպիսի «դատարկ», անշնորհակալ և արատներում անզուսպ մարդկանցս) — հավիտենական կյանք՝ և մենք կոչնչացնենք իրար և ողջ Երկիրը (Հռ.1:28-32): Բայց քանի որ «դատարկ» մարդկանց հավիտենական կյանք տալը Աստծու ծրագրերի մեջ չի մտնում (նրանք պիտանի չեն Իր Թագավորության համար) — բոլոր մարմնավոր մարդիկ («այծերը») վերջնական արդյունքում կկորսվեն (Մտ.25:41,46; Ես.65:20; Հյտ.20:7-9):

Ի հակադրություն մարմնավոր հողեղեն Ադամի, Աստված ուղարկեց հոգևոր «Ադամին»՝ մարդուն երկնքից, Հիսուս Քրիստոսին, ով քրիստոնյաների համար Տեր դարձավ (1Կոր.15:47): Նա հոգևոր մարդու  չափանիշն է: Երկնային Հոր հետ հազարավոր տարիների երկնային իր կյանքում՝ Հիսուսը «ներծծվել» էր Եհովայի էությամբ: Ուստի, մարդկային մարմնավորմամբ երկիր գալով՝ նա կարողացավ ճշգրտորեն արտացոլել իր երկնային Հոր ոգին (Նրա էությունը, կերպարը, վերաբերմունքը, Հով.1:1,18; 6:38; Կող.1:15; 2:9; Փլպ.2:5-7):

Հիսուս Քրիստոսի երկիր գալուց ի վեր՝ մարդիկ այլևս կարող են ընտրել՝ շարունակեն մնա՞լ որպես մարմնավոր Ադամի հետնորդներ, Եհովային խորթ՝ «հողից եկածներ» (ինչպիսին ծնվել և պահվում են Սատանայի իշխանության տակ, 2Կոր.4:4), թե՞ հակառակը՝ լցնեն իրենց «հողե անոթները» Եհովայի ոգով, երկնքից եկած «Ադամի» (Հիսուսի) օրինակով՝ դառնան հոգևոր մարդիկ ու դուրս պրծնեն Սատանայի իշխանության տակից (1Կոր.15:45,47-49; Եբր.2:14):

Ի տարբերություն հողեղեն Ադամի, ով «սպանեց իր սերունդներին» (Հռ.5:12), երկնքից եկած «Ադամը» կարող է կյանք «ներշնչել» նրանց՝ օգնելով լցվել Եհովայի ոգով, ինչպես և գրված է Հով.6:63-ում.

63 «Ոգին է, որ կյանք է տալիս, մարմինը ոչ մի բանով օգտակար չէ։ Այն խոսքերը, որ ձեզ ասացի, ոգի են և կյանք»: Կյանք պարգևող ոգու շնորհի մասին է ասվում նաև 1Կոր.15:45-ում.

եթե մեր մարմինը (մեր «հողե անոթը») լցված չէ Եհովայի կենսատու ոգով, որը Հիսուսը՝ երկնքից եկած «Ադամը», մեզ է տրամադրում Նրա հոգևոր խոսքի տեսքով — ապա մեր «դատարկ անոթից» մեզ համար որևէ օգուտ չկա. սոսկ միայն «մարմինը» ոչ մի օգուտ չի բերում ո՛չ մեզ, ո՛չ Արարչին, ո՛չ մեր վերաբերյալ ունեցած Նրա նպատակին (Հով.6;63; 12:49,50; Եբր.4:12): Նա, ով բաղկացած է լոկ «միս ու արյունից» (մարմնավոր է, առանց Աստծու ոգու)՝ պիտանի չէ հավերժությանը (միսն ու արյունը չեն կարող Աստծու Թագավորությունը ժառանգել, 1Կոր.15:50):

Բայց եթե ուսումնասիրենք Աստծու խոսքը, կիրառենք մեր կյանքում և նորոգենք մեր միտքը, ապա կլցվենք Աստծու ոգով (կսովորենք տրամաբանել Հիսուսի պես, ապրել նրա պես և վարվել այնպես, ինչպես նա էր վարվում, Եփ.4:22-32; 1Կոր.2:16): Այդ դեպքում արդեն այժմ մենք կապրենք բարին անելով, արդար վարվելով ամեն օր և փառք բերելով Աստծուն՝ ցանկացած հանգամանքներում: Այլ խոսքով — մենք կդառնանք հոգևոր  մարդիկ: Դա էլ մեզ պիտանի կդարձնի Աստծու հավիտենական Արքայության համար, և մենք կկարողանանք հավերժ ապրել (Այն խոսքերը, որ ձեզ ասացի, ոգի են և կյանք»: Հով.6:63; 1Կոր.15:45; Եբր.4:12):

Նշենք, որ հոգևոր մարդը տարբերվում է մարմնավորից ոչ միայն հավերժության պիտանելիությամբ, այլ նաև Աստծու խոսքի (պինդ կերակրի, Եբր.5:12) իմաստի ընկալմամբ և վարվեցողությամբ: Այսինքն, նրանք տարբերվում են ինչպես հոգևոր «տեսության» իրենց ըմբռնումով, այնպես էլ գործնականում՝ իրենց պահվածքով: Ինչը որ հոգևոր մարդու համար հասկանալի է և բնական, (քանի որ նա ձեռք է բերել Քրիստոսի միտքը և ամեն բանի նայում է նրա «աչքերով»՝ Եհովայի նպատակի դիտակետից և Նրա էության ըմբռնումով) — մարմնավորին կարող է խելագարություն թվալ (1Կոր.2:14-16): Բերենք օրինակներ.

ա) Աստվածաշնչի «տեսության» հոգևոր և մարմնավոր ըմբռնումների տարբերությունը. հոգևոր քրիստոնյան ունակ է հասկանալ Աստծուն և Նրա կողմը գրավել, երբ կարդում է, օրինակ, որ Աստված Աբրահամից պահանջեց զոհաբերել Իսահակին; կամ՝ ինչպես Աստծու կամքով էգ արջերը, Եղիսե մարգարեին ծաղրելու համար, պատառոտեցին 42 երեխաների; կամ՝ ինչպես Աստծու կամքով կարող են նույնիսկ ոչնչացվել ծերեր, կանայք և նորածիններ (Ծնն.22:2; 2Թագ.2:23,24; Թվ.31:17; Եզ.9:5-7):

Իսկ մարմնավոր մարդը (անգամ նորահավատ քրիստոնյան, որ դեռ հավատում «մանուկ» է) կարող է սարսափել այս ամենից և նույնիսկ գայթակղվել այդ դրվագներից: Նման մի բան կատարվեց մ.թ.1-ին դ. Եհովայի ժողովրդի մարմնավոր հավատացյալների հետ. լսելով Քրիստոսից և բառացի ընդունելով, որ պետք է խմել նրա արյունը և ուտել նրա մարմինը՝ նրանք հեռացան նրա ժողովից (Հով.6:53-60,66): Իսկ հոգևորները մնացին (նրա ժողովում և ընկերությունում): Սակայն ի՞նչ հոգևոր բան կար նրանց մեջ, ովքեր մնացին (չէ որ նրանք ևս չըմբռնեցին Քրիստոսի խոսքերի իմաստը):

Թեպետև նրանք չհասկացան Քրիստոսին, բայց մտածողությունը «խթանելով», տրամաբանորեն արծարծելով Քրիստոսի գործերը, գիտելիքների խորությունը, նրա բնույթը և այլն (գործարկելով հոգևոր տեսողությունը) — ճիշտ եզրակացությունների եկան (այդպիսի մարդը չի կարող հիմար բան ասել, ավելի շուտ մենք ենք հիմար, քան նա): Իսկ մարմնավոր հրեաները ամեն ինչ բառացի հասկացան, հանկարծակիի եկան և «գայթեցին» (որոշելով, որ Հիսուսը բառացի իմաստով մարդակերություն է առաջարկում): Իսկ տրամաբանական ի՞նչ եզրակացության եկան Քրիստոսից չհեռացողները (առաջին հերթին, դրանք նրա առաքյալներն էին):

Քանի որ Հիսուսը ակնհայտորեն Աստծուց է և իր մոտ են «կյանքի խոսքերը» (Եհովայի գիտության դրույթները, որոնք փրկության են տանում)՝ ուստի, նույնիսկ եթե Հիսուսը արտառոց է արտահայտվում, պետք է շարունակել մնալ նրա հետ (Եհովայի Օծյալի ժողովում, Հով.6:67-69): Նույնն է և այսօր. ով «միացնում» է ուղեղը՝ տրամաբանությամբ տեսնում է կյանքի «խոսքերը» Աստծու որդու ժողովում և շարունակում ծառայել Եհովային Քրիստոսի միջոցով՝ անգամ, եթե ինչ-որ բան չի հասկացել կամ ինչ-որ բանից վրդովված է: Իսկ մարմնավոր քրիստոնյաները հեռանում են, ինչպես դա եղավ մ.թ.1-ին դ.ում (Հով.6:66; 1Հով.2:19):

Բ) Հոգևորների և մարմնավորների տարբերությունը՝ կենցաղում, վարքում:
Օրինակ, երբ Սոդոմի թագավորը հոգևոր մարդ Աբրահամին (ով հավատում էր Քրիստոսին) առաջարկեց իր ունեցվածքը՝ նա հրաժարվեց նրանից վերցնել անգամ կոշիկի կապերը («թելերը», Ծնն.14:21-24): Ինչո՞ւ: Վատ կլիներ Եհովայի համբավը, եթե Նրա ծառան հարստանար հեթանոս թագավորի ձեռքով, ասես Եհովան չէր կարող հարստացնել: Բայց եթե Աբրահամը մարմնավոր լիներ, առիթից օգտվելով՝ և՛ ունեցվածքը կվերցներ, և՛ դեռ մի բան էլ կպահանջեր որպես փոխհատուցում (բարոյական վնասի համար. չէ որ Սոդոմի թագավորի պատճառով էր, որ նա գլխացավանք կրեց):

Կամ, օրինակ, Բառնաբասը՝ վաճառեց իր հողերը և բոլորը տվեց առաքյալներին, քանզի առատաձեռն էր  (ինչը հատուկ է հոգևորներին): Իսկ Անանիան և Սափիրան սոսկ ցանկացան առատաձեռն երևալ  (որ իրենց մասին էլ մտածեն, թե իրենք առատաձեռն են ինչպես Բառնաբասը և ոչինչ չեն ափսոսում քրիստոնեական ժողովի համար): Լոկ ուրիշների աչքում գեղեցիկ երևալու ցանկությունը հատուկ է մարմնավորներին: Մինչ Աստծուն հետաքրքրում են ներքուստ գեղեցիկները, այդ պատճառով էլ Անանիան և Սափիրան մահով պատժվեցին (Մտ.23:25;28; Գրծ.4:36,37; 5:1-10): Սա հնարավոր է նաև այսօր.

երևութապես և խոսքով՝ մենք կարող ենք գեղեցիկ և սուրբ թվալ: Բայց փորիր քիչ խորը — և մեզնից «ոչինչ» չի մնա՝ (օճառի պղպջակի պես): Օրինակ. հոգևոր քրիստոնյան, ապրելով զոհաբերված միջոցների հաշվին հանուն նրա, որ կարողանա իր ողջ ժամանակը նվիրել հոգևոր գործերին — կանի այնպես, որ նվիրաբերված ամեն մի մանրադրամը ծախսի խիստ անհրաժեշտ իրերի վրա, ինչպես որ վարվում էին 1-ին դարի սրբերը (նրանց սուղ և ծայրահեղ աղքատ վիճակը մյուս քրիստոնյաներին դրդում էր նյութապես օգնել նրանց, 2Կոր.9:11,12; 1Տիմ.6:8):

Իսկ մարմնավորը առիթը բաց չի թողնի, որ մի բան էլ հարստանա հավատակիցների հաշվին՝ չքաշվելով իր համար ապահովել բարձր կարգի հարմարավետություն՝ պատճառ բերելով, որ ինքն, ի տարբերություն նրանց — միշտ զբաղված է հոգևոր գործով (1Տիմ.6:5): Եթե, ասենք, Պողոսը գար աղքատ Գվինեա, որտեղ եղբայրները բոբիկ են ման գալիս՝ նա չէր տեղավորվի 5 աստղանի հյուրանոցում, այլ բոլորի պես կապրեր խրճիթում: Իսկ այն գումարով (որ զոհաբերություններից առանձնացրել էին իր միսիայի համար) — նա կոշիկներ կառներ եղբայրների համար, կկերակրեր նրանց (ինչը մարմնավոր «Արմենի» մտքով իսկ չէր անցնի):

Ահա մենք պարզեցինք՝ ինչով է Ադամի նման հողեղեն, մարմնավոր մարդը տարբերվում հոգևոր մարդուց, ով նման է երկնքի «Ադամին» (Հիսուս Քրիստոսին), և թե կյանքի ինչ վախճան է սպասում նրանց. հոգևոր մարդիկ Եհովայի հավիտենական Թագավորությունում ապրելու հույսն ունեն (երկնքում կամ երկրի վրա՝ նոր մարմիններով): Իսկ մարմնավոր մարդիկ, ովքեր ընդամենը «միս և արյուն» են և իրենց ողջ կյանքում (այս դարում կամ Միլենիումում) չեն լցնի իրենց (իրենց «կավե անոթները») Աստծու և Նրա Քրիստոսի ոգով — հավիտենական Թագավորություն չեն մտնի (2Տիմ.2:20; 1Կոր.15:45-50):

Բայց ինչպես Պողոսն է նշում 1Կոր.15:46-ում՝ խուսափել մարմնավոր «փուլից» ոչ մի քրիստոնյայի չի հաջողվի. մենք բոլորս այս աշխարհ ենք գալիս որպես հողեղեն Ադամի մարմնավոր հետնորդներ, ուստի սկզբում լինում ենք մարմնավոր (փոթորկվող հույզերով և կրքերով, հաճախ մեր շահը փնտրելով, ոչ թե Քրիստոսի, Փիլ.2:21): Բայց Աստծու բարեբեր խոսքի և ՍՈ ներգործությամբ, որ օգնում է մեզ դժվարություններում — ներքուստ մենք կարող ենք դեպի լավը փոխվել և լցվել Աստծու ոգով (զարգացնել Հիսուսի որակները) և դառնալ հոգևոր մարդ (Հով.6:63; Եբր.4:12; 1Կոր.10:13):

Եվ էական չէ, որ արտաքնապես «մեր կավե անոթը» մաշվում է (ծերանում և վաղ թե ուշ մեռնում, Հռ.5:12; Եբր.9:27). ներքին էության նորոգում՝ ըստ Քրիստոսի պատկերի — ահա թե ինչն է գլխավոր քրիստոնյայի համար (2Կոր.4:16; Գաղ.4:19): Մարմնավոր քրիստոնյայի հոգևոր վերակերպավորման պրոցեսը պատկերված է Եփ.4:22-32-ում. Աստծու խոսքի լույսի տակ դնելով մեր լավն ու վատը՝ մենք պետք է
ա) ազատվենք այն ամենից, ինչն Աստծուն մեր մեջ դուր չի գալիս: Եվ բ) նվաճենք այն որակները, որոնք ուրախացնում են Նրան (ընդամենը վատից թոթափվելը — բավարար չէ. կմնաս «դատարկ», մարմնավոր: Անհրաժեշտ է քեզ լցնես Աստծու ոգով, Մտ.12:43-45):

Եթե առաջ մենք դյուրագրգիռ էինք, նեղացկոտ, նախանձ, բորբոքվող կամ հպարտ (որոնք մեղքի են դրդում)՝ Աստվածաշունչն ուսումնասիրելով, պայքարելով մեր վատ գծերի դեմ և փոխարինելով դրանք Աստծուն հաճելիներով, ժամանակի ընթացքում (ՍՈ օգնության և քրիստոնեական պրակտիկայի շնորհիվ), մենք կսովորենք զսպել երկրային մարմնավոր մեր հույզերը՝ դրանք ճնշելով մեր մտքի ոգով (Եփ.4:22-32): Եվ այդպես՝ մենք կկարողանանք դառնալ Եհովայի ոգու ազդեցության տակ աճող պտուղ, Նրա սանիկ՝ «վերածնվելով» Նրանից և նվաճելով հոգևոր քրիստոնյայի հատկությունների ողջ հավաքածուն (Հվ.6:63; Եբր.4:12; 1Պետ.1:22,23; 1Կոր.9: 26,27; Գղ.5:22,23):

Դրական այս փոփոխությունները համարվում են «հոգևոր աճ», զարգացում, կատարելագործություն կամ հոգևոր «հասունություն». դրա շնորհիվ մարմնավորը գնալով նվազում է մեր մեջ (մենք ավելի քիչ ենք տրվում հույզերին և «կենդանական բնազդներին»): Իսկ հոգևոր որակները (շատ բաների էությունն իմաստությամբ ըմբռնելն ու կենցաղում Աստծու սկզբունքներով դրանք կիրառելը) գնալով շատանում են, մինչև որ լրիվ մեզանից դուրս մղեն «մարմնավոր-դիվային» ամենայն բան (Հակ.3:14-18):

Օր առ օր որքան շատ ենք արդար մեր արարքներով և Քրիստոսի մտքի օրինակով Աստծու ոգին կուտակում մեր մեջ, այնքան ավելի ենք դառնում հոգևոր զարգացած կամ «հասուն» — և այնքան առավել է մեր մեջ նվազում մեղքի հակվածությունը: Այն պահին, երբ մարմնավոր ոչինչ չի մնա մեր ներսում (ողջը դուրս կքշվի սուրբ ոգու պտղի հոգևոր հատկություններով) — այդ պահին մենք լիովին «հասած» կհամարվենք. կդառնանք Աստծու զավակ, ինչպիսին որ Քրիստոսն է, կամ սուրբ ոգու պտուղ՝ քրիստոնեական հասունության հատկությունների ողջ լրակազմով — թվարկված Գաղ.5:22,23-ում:

Քրիստոնյայի հոգևոր «հասունացման» ընթացքը, ինչպես հատապտղի հասնելը — արագ պրոցես չէ: Ըստ 2Տիմ.3:17-ի, «խակ» քրիստոնյան («մանուկը») դեռ պատրաստ չէ նրան, որպեսզի միայն բարին անի, ուստի պիտանի չէ Աստծուն՝ ողջ հավերժության համար — ինչպես, օրինակ, «կանաչ» (չհասած) հատապտուղը պիտանի չէ ուտելու համար: Մինչդեռ քրիստոնեական հասունությունը, ինչպես նկարի հասած հատապտուղը, որը հիմա ցույց կտանք — ունի հստակ հասունության նշանները (քրիստոնեական հատկությունների ողջ լրակազմը՝ միմյանց ամրակցված — Աստծու և մարդկանց սիրով, Գաղ.5:22,23, Կող.3:14):

Ամփոփենք.  բոլորս մեր ուղին առ Քրիստոս սկսում ենք Ադամի մարմնավոր հետնորդների (մանուկ) մակարդակից: Իսկ հոգևոր մեզ դարձնում է ո՛չ դիրքը (կրոնական աստիճանը), ո՛չ օծվելը և ոչ էլ հրեշտակի մարմինը: Այլ բացառապես՝ մեր ներքին էության փոփոխումը: Հոգևորը այն քրիստոնյան է, ով զարգացրել է Քրիստոսի միտքը և ընդունել նրա ոգին (սովորել է ամեն բանի նայել Քրիստոսի աչքերով, զգալ այն նույնը, ինչ Քրիստոսն էր զգում, ապրել այնպես, ինչպես նա էր ապրում, 1Կոր.2:16; Փլպ.2:5): Այստեղից էլ — մեղքին հակառակվելու ունակությունը և բարի գործերը (մարդկանց՝ օգուտ և Աստծուն՝ փառք բերելու ձգտումը, Եփ.5:8,9):

Սակայն հավիտենական կյանքը նվաճելու համար՝ բավարար չէ միայն մարմնա վորից հոգևոր դառնալ. ինչպես հիշում ենք 7.57 և 7.58  վիդեոներից — քրիստոնյաները պետք է փափագեն հասնել հոգևոր կատարելության: Ի՞նչը մեզ կօգնի ա՛յս դարում հասնել դրան: Եվ ի՞նչը՝ ապագայում: Կօգնի՞ մեզ, արդյոք, կատարյալ մարմինը դառնալ հոգևոր կատարյալ: Սա կիմանանք հաջորդ անգամ, եթե Աստված թույլ տա:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

58. ՄԻԼԵՆԻՈՒՄ ՄԱՍ 2 Ի՞ՆՉ ԿԼԻՆԻ ԵՐԿՐՈՐԴ ՄԱՀԻՆ ԵՎ ԱՅԼ ՀԱՐՑԵՐ

Текст на армянском языке к  видео  1.60 на русском яз. Это видео на армянском — см.  видео 7.58

7.57 հոլովակում Միլենիումի մասին մի քանի բաց հարց մնաց (դա Քրիստոսի 1000-ամյա կառավարմանը վերաբերող թեմայի 1-ին մասն էր), բայց ընթացքում ընթերցողների կողմից հարցեր ավելացան. օրինակ, ի՞նչ նշանակություն ունեն 1000-ամյայի գրքերը: Ինչպե՞ս սրբերը կընդունեն նրանց կործանումը, ովքեր 1000 տարի ապրել են իրենց հետ: Կամ եթե մեկը 1000-ամյայից հետո մենակ մնա՝ նրա էլ ինչին է պետք հավիտենական կյանքը: Նաև.

Ինչո՞ւ մեռածներին ետ կտան միայն ծովն ու գերեզմանը (դժոխքը): Իսկ եթե ինչ-որ մեկը սառել է ձյան մեջ կամ խարույկ բարձրացվել՝ ինչ կլինի նրա հետ, որ ո՛չ ծովում է, ո՛չ գերեզմանում: Ինչպե՞ս են մահն ու դժոխքը գցվելու «կրակի լիճը»: Եվ ի՞նչ են անելու, ի վերջո, երկրորդ մահի հետ: Այս հարցերի պատասխանները ցույց կտան Հյտ.20-րդ գլխի Միլենիումին վերաբերող թեմայի ընդհանրական պատկերը: Եվ ուրեմն, ինչպես միշտ, սկսենք 1-ին հարցից.

1) Ի՞նչ են նշանակում 1000-ամյայի գրքերը: Վերհիշենք Հյտ.20:12-ը. «Եվ տեսա մահացածներին… կանգնած գահի առաջ, և գրքեր  բացվեցին։ Մեկ ուրիշ գիրք էլ բացվեց. դա կյանքի գիրքն  էր։ Եվ մահացածները դատվեցին ըստ իրենց գործերի՝ այդ գրքերում գրվածների համաձայն»: Ինչպես արդեն գիտենք, այստեղ պատկերավոր  ցույց է տրված Եհովայի դատը Սատանայի վերջին փորձությունից հետո (տեսեք դեպքերի հաջորդականությունը ըստ Հյտ.20:7-10,12-ի): Իսկ ինչո՞ւ՝ պատկերավոր:

Որովհետև այդ ժամանակ Երկրի վրա իրականում մնացած է լինում միայն «սրբերի ճամբարը». մնացածը կա՛մ մեռած են լինում 1000-ամյայի ընթացքում գործած իրենց մեղքերի համար (Ես.65:20); կա՛մ ոչնչացված են լինում կրակից, ինչը գիտենք Հյտ.20:7-9-ից: Այսինքն, դատը 1000-ամյայի բնակիչների համար փաստացի արդեն կատարված է, իսկ Հյտ.20:12-ը ասես, թե 1000-ամյայի բոլոր բնակիչների ԳՈՐԾԵՐԻ ընդհանուր հանրագումարի հայտարարումն է. ըստ գործերի վճռվել է` ով լինի Աստծու հավիտենական Արքայությունում, ով՝ ոչ:

Ուստի, բացված գրքերը, որտեղ նշված էին Միլենիումի բնակիչների գործերը — «գործերի հաշվառման սիմվոլիկ գրքեր» էին. ում գործերը արդար չէին համարել՝ պատժել էին 2-րդ մահով: Իսկ ում գործերը՝ արդար — նրան ներառել էին սրբերի ճամբար՝ հավիտենական կյանքի համար. վերջապես հիմա նրանք ևս ճշմարիտ իմաստով «կենդանացած» էին, ինչպես ավելի վաղ հավերժ կյանքի համար կենդանացել էին Քրիստոսի 144000 սուրբ իշխանակիցները (Հյտ.20:4-6,13; տես 7.56 վիդեոն):

«Գործերի հաշվառման գրքերը» նորն են լինելու. այնտեղ դատաստանի համար գրանցվելու են Երկրի բնակիչների այն նոր գործերը, որոնք նրանք կանեն Միլենիումում, այլ ոչ այն, ինչ արել են այս համակարգում (այստեղ կատարած գործերի համար Ադամի ամեն մի հետնորդ իր արդարացի պատիժը կրել է ու կկրի առաջին մահով, Հռ.6:23; Եբր.4:13; 9:27): Ըստ «գործերի գրքերի» արդյունքների՝ «կյանքի գրքում», որը մեզ ևս հետաքրքրում է — կգրանցվի միայն «սրբերի ճամբարի» ցուցակը: Արդյո՞ք, «կյանքի գիրքն» էլ նորը կլինի:

Ոչ, իհարկե: Եհովան «կյանքի գիրքը» մտցրել է դեռ այս համակարգում  (աշխարհի սկզբից), երբ դրախտից դուրս սկսեց առաջանալ մարդկանց աշխարհը. նպատակն այն էր, որ դրանով որոշվեր, թե ում կարելի է կյանքի վերադարձնել Միլենիումում (Մաղ.3:16,17; Հյտ.17:8): Եվ հայտնի է, որ որոշ մարդիկ դեռ այս համակարգում,  Աստծու վերջնագրով, կջնջվեն Նրա «կյանքի գրքից» (այսինքն, նրանք Միլենիում չեն ընկնի, Ել.32:33; 17:14; 2Օր.29:19-21):

Ուստի, Միլենիում կընկնեն նրանք, ովքեր դեռ այս համակարգում  մտել են «կյանքի գրքի» մեջ և չեն ջնջվել: 1000-ամյայում կյանքի գրքում կգրանցվեն նաև այնտեղ ծնված երեխաների անունները (Ես.65:21-23): Բայց ինչ-որ մեկը 1000-ամյայի ընթացքում կյանքի գրքից կարող է ջնջվել (Ես.65:20): Իսկ ինչ-որ մեկին էլ կջնջեն վերջին փորձության ժամանակ (Հյտ.20:7-9): Ի վերջո, արդյունքում «կյանքի գրքում» կմնան լոկ սրբերի ճամբարի «ցուցակի» մարդիկ (Հյտ.20:15):

Ոմանք գուցե հիշեն նաև Հյտ.13:8-ի Գառան կյանքի գիրքը. այն տարբերվում է Հյտ.17:8-ի աշխարհի սկզբից Եհովայի ներդրած կյանքի գրքից: Գառան գիրք մտցվում են միայն մեղքին հաղթածները (մեղքից լիովին մաքրված սրբերը), այլ ոչ ուղղակի աստվածավախ մարդիկ: Եվ առաջինը այդ գրքում կհայտնվեն Քրիստոսի 144000 իշխանակիցները, ովքեր դեռ այս համակարգում կհաղթեն մեղքին  և կարժանանան 1-ին հարությանը (Հյտ.20:6):

Ինչո՞ւ ենք կարծում, որ Գառան գրքում կգրվեն միայն սրբերի անունները: Նայենք և համեմատենք, օրինակ, Հյտ.13:8 և Հյտ.20:4 համարները. «Նրան (գազանին) կերկրպագեն  երկրի բոլոր բնակիչները, որոնց անունները գրված  չեն Գառան կյանքի գրքում»  (Հյտ.13:8) և՝ «Տեսա նրանց, ովքեր Հիսուսի մասին վկայելու և Աստծու մասին խոսելու համար գլխատվել էին, ովքեր չերկրպագեցին գազանին... Նրանք կենդանացան ու Քրիստոսի  հետ թագավորեցին հազար տարի» (Հյտ.20:4):

Նայենք նաև Ես.4:3-ը. «Սիոնում մնացածներն ու Երուսաղեմում մնացածները սուրբ  կկոչվեն, յուրաքանչյուրը, ով գրանցվել է (գրքում) Երուսաղեմում բնակվելու համար»:  Այսինքն, առաջինը Գառան գրքում կգրանցվեն 144000 սրբերը, որոնք կփոխադրվեն երկնային Երուսաղեմ: Բայց Գառան գրքում մի 2-րդ խումբ էլ կա, ովքեր չեն ապրի Երուսաղեմում, բայց Եհովային երկրպագելու համար այնտեղ կմտնեն դարպասներով (Հյտ.21:25,27): Ովքե՞ր են նրանք:

Հյտ.22:1,2,14-ից հայտնի է, որ «Երջանիկ են նրանք, ովքեր լվացել են իրենց պատմուճանները, որ իրավունք ունենան կյանքի ծառից ուտելու և քաղաքի [Երուսաղեմի] դարպասներով ներս մտնելու»: Այստեղ խոսքն այն ժամանակի մասին է, երբ Սատանայի վերջին փորձությունից հետո, Երկրի բնակիչների սրբերի ճամբարը նույնպես կհայտարարվի մեղքին հաղթած  (144000-ից հետո), ուստիև իրավունք կստանա մոտենալ կյանքի ծառին (Հյտ.2:7):

Ըստ այս համարների, դժվար չէ կռահել, որ Գառան գրքում գրանցվում են ոչ թե սոսկ աստվածավախ  մարդիկ, ովքեր գրվում են Եհովայի կյանքի գրքում, որ հետո վերցվեն Միլենիում, այլ միայն մեղքին  հաղթած  Աստծու սուրբ զավակները. դեռ այս համակարգում առաջինը այնտեղ կգրվեն 144000-ի, իսկ հետագայում նաև սրբերի ճամբարի մարդկանց անունները, ովքեր մեղքին կհաղթեն Միլենիումում (Հյտ.20:6; 22:14; 21:27):

Այժմ անցնենք 2)-րդ հարցին. Ինչպե՞ս կընդունեն սրբերը նրանց կործանումը, ովքեր 1000 տարի ապրել են իրենց հետ:
Պարզ է, որ դա ցնծություն չի լինի: Տխուր կլինի, իհարկե, որ նրանք այդպես էլ դիրք չբռնեցին Եհովայի կողմը: Ովքեր 1000-ամյայից հետո կմտնեն հավերժություն՝ խոհեմությամբ կընդունեն Աստծու այդ որոշումը, քանզի ամեն բանի նկատմամբ որդեգրած կլինեն Նրա տեսակետը: Աստծուն մերժելի խռովարարները հաճո չեն լինի նաև Նրա սուրբ զավակների համար (անգամ եթե վերջիններս իրենց մերձավորներն էին, հմմ. Մտ.10:36,37):

Միայնակներ կլինե՞ն, արդյոք, Միլենիումից հետո:
Իսկ եթե վերջին փորձությունից հետո ամուսիններից մեկն, ասենք, մենակ մնա՝ նրա էլ ինչի՞ն է պետք երանելի հավիտենությունը: Թեպետ Աստվածաշնչում կոնկրետ այս թեմայով ոչինչ չկա, սակայն մարդու դրախտային կյանքի վերաբերյալ Աստծու ունեցած նպատակից ելնելով՝ կարելի է, օրինակ, այսպես տրամաբանել. քանի որ մենակ լինելը վատ է մարդուս համար, ինչն Աստված հրաշալի գիտի (Ծնն.2:18,20) — հետևաբար, 1000-ամյայից հետո անզույգ որևէ մեկը չի մնա.

1000-ամյայում Երկրի ողջ հասարակությունը կբաժանվի ամուսնական զույգերի (տես նաև 7.1 վիդեոն): Ամբողջովին իրար համապատասխանող ամուսինների միջև (Ծնն.2:18,20), 1000 տարվա ընթացքում կձևավորվեն միանման «պարամետրեր». նրանք մեկ ամբողջություն կդառնան («մեկ մարմին»). չէ որ նույնիսկ այս համակարգում իրար հետ ապրող շատ ամուսնական զույգեր տարիների ընթացքում «սինխրոնիզացվում» են.

այսինքն, նրանց տեսակետները, սովորությունները և ձգտումները միանման են դառնում: Հիշենք Անանիայի և Սափիրայի օրինակը. փողը քողարկելու խաբեությունը նրանք միասին ծրագրեցին: Նրանցից ոչ մեկը դավադրության ժամանակ հարց չբարձրացրեց. «բայց չէ՞ որ մենք խարդախում ենք» (Գրծ.5:1,2,9): Իսկ եթե մեկն այդ հարցը նույնիսկ բարձրացրեց, ապա մյուսը կարողացավ համոզել նրան, որ դրանում ոչ մի վատ բան չկա.

հանուն նրա, որ միասին մնան, կողակիցներն այսպես, թե այնպես՝ համաձայնության են գալիս: Եվ թեպետ նրանց առանձին-առանձին քննեցին (երկուսին էլ նույնը հարցրին. «դա այսպե՞ս է եղել», Գրծ.5:3,7,8) — նրանք միանման պատասխան տվին, քանի որ երկուսն էլ որևէ վատ բան չէին տեսնում իրենց արարքի մեջ, հակառակ դեպքում չէին կարող պայմանավորվել այդ խորամանկ քայլի համար:

Թեպետ, ըստ Աստծու ծրագրի, ընտանիքի հոգևոր պատասխանատվությունը տղամարդուն է վերապահված (նա է գլուխը և Աստծու փառքը, իսկ կինը՝ արտացոլումն է իր ամուսնու փառքի, 1Կոր.11:3,7), սակայն կինը, նաև առանց ամուսնու օգնության՝ ինքը ևս պետք է մոտենա Աստծուն (2Կոր.13:5): Եվ, չնայած դրան, միևնույն է, 1000-ամյայի ընթացքում (մեկ ամբողջություն «դառնալու» իրենց պրոցեսում) հարցերի գերակշռող մասի նկատմամբ ամուսինների մեջ միևնույն վերաբերմունքը կձևավորվի:

Իսկ փորձությունը 1000-ամյայից հետո ցույց կտա, թե ով ինչ է զարգացրել. ընտանիքում թե՛ կինը, թե՛ տղամարդը հնարավորություն կունենան հասնելու Սատանայի գայթակղությունների լիակատար ճանաչմանը: Բայց հավանականությունը, որ մարդ ու կին դրանց հանդեպ նույն մոտեցումը կունենան, ինչպես Ադամն ու Եվան, Անանիան և Սափիրան — շատ է մեծ, քանի որ կգործի «մեկ մարմնի» օրենքը (Հազարամյայի ընթացքում ամուսինն ու կինը լիովին մեկ ամբողջություն դարձած կլինեն):

Բայց ենթադրենք, թե ընտանիքում ամուսինն է ուժեղ, որ կարող է գայթակղությունը ճանաչել և հրաժարվել դրանից: Այդ դեպքում նա թույլ չի տա նաև, որ դրանից մոլորվի իր սիրելի կինը: Նույն ձևով էլ՝ հավատում ուժեղ կինը կարող է օգնել սիրելի ամուսնուն, որ նա չտրվի մոլորությանը (որպես հավատարիմ օգնականուհի): Իսկ եթե երկուսն էլ լինեն ուժեղ, ապա առավել ևս կդիմադրեն մեղքին: Բայց եթե թույլ լինեն երկուսն էլ, ինչպես Անանիան և Սափիրան, ապա երկուսն էլ չեն դիմադրի (կգայթակղվեն Սատանայից 1000-ամյայից հետո):

Ուստի 2) հարցը, թե հնարավո՞ր է, արդյոք, որ վերջին փորձությունից հետո կողակիցներից որևէ մեկը միայնակ մնա՝ տրամաբանական եզրակացության է բերում. ոչ, հնարավոր չէ, քանզի 1) մարդ ու կին 1000-ամյայի ընթացքում լիարժեքորեն կհամապատասխանեն իրար և կընտրեն նույն ուղին: Ուստի, եթե նրանք գայթակղվեն Սատանայից, ապա՝ երկուսով: Այդ պատճառով էլ՝ կմեռնեն երկուսն էլ, ինչպես Ադամն ու Եվան, Անանիան և Սափիրան:

Հավելենք նաև Կորխի և նրա կնոջ օրինակը. այն հատկանշական է նրանով, որ Կորխի որոշ որդիներ չմիացան իրենց հոր հանդգնությանը, ով համարում էր, որ ինքը ևս արժանի է Եհովայի առաջ խունկ ծխեցնելու: Ուստիև վերջիններս կենդանի մնացին: Իսկ ահա Կորխի կինը ամուսնու կողմը դիրք բռնեց, որի պատճառով էլ ամուսնու հետ զոհվեց (Թվ.16:25-33; 26:11): Բայց կա նաև 2-րդ պատճառը, թե ինչու հնարավոր չէ, որ 1000-ամյայից հետո «ավելորդ» միայնակներ մնան.

2) եթե դա այդպես լիներ, ապա միայնակները գայթակղություն կդառնային զույգերի, իսկ զույգերը՝ միայնակների համար: Հետևաբար՝ կտառապեին թե՛ նրանք, թե՛ սրանք, ինչը կհակասեր երանելի հավերժության Աստծու ծրագրին (Ծնն.1:28,31): Ուստի, Երկրի վրա երջանիկ մարդկություն ունենալու Եհովայի մեծագույն ծրագրի տրամաբանությունը հուշում է, որ վերջին փորձությունից հետո Երկրի վրա անզույգ մարդիկ չեն լինի: Երկրի վրա Աստծու հավիտենական Թագավորություն՝ սրբերի  ողջ ճամբարը կմտնի ընտանեկան զույգերով:

Իսկ ի՞նչ կլինի հետո: Իսկ հետո այլևս հավիտյան չի լինի ո՛չ արցունք, ո՛չ կորստի վիշտ, ո՛չ մահ և ոչ էլ ցավ (Հյտ.21:3,4,7): Նոր «հորիզոնականների» մանրամասները ամեն ոք կիմանա՝ ընկնելով Աստծու հավերժական Թագավորություն, ինչը մենք ամենքին ենք ցանկանում (1Կոր.2:9): Այժմ անցնենք 3) հարցին. Ինչո՞ւ մեռածներին ետ կտան միայն ծովն ու գերեզմանը (հուն.«դժոխքը»): Իսկ եթե ինչ-որ մեկը սառել է ձյան մեջ կամ խարույկ բարձրացվել և չի թաղվել գերեզմանում — ի՞նչ կլինի նրա հետ: Եկեք վերհիշենք Հյտ.20:13-ը.

3) Ինչո՞ւ մեռածներին ետ կտան միայն «ծովն ու գերեզմանը»:
«Ծովն իր միջի մահացածներին տվեց, և մահն ու գերեզմանը [դժոխքը] իրենց միջի մահացածներին»: Այստեղ, ինչպես և գրքերի բացման դրվագում (Հյտ.20:12, տես վերևում) — Երկրի վրա մնացել է միայն «սրբերի ճամբարը» (մնացածին, ինչպես հիշում ենք, կա՛մ կոչնչացնեն 1000-ամյայի ընթացքում, կա՛մ՝ վերջին փորձության ժամին, Ես.65:20; Հյտ.20:7-10): Այս հարցին կարելի էր կարճ պատասխանել. գերեզմանը իր միջի թաղվածներին, իսկ մահն էլ՝ մնացյալին կտար: Բայց ինչո՞ւ է, այդ դեպքում ծովը հատուկ նշված: Խորհենք.

մեռածների վայրը այստեղ բաժանված է լոկ ծովի և գերեզմանի («դամբան», «դամբարան», Ես.22:16; Մրկ.15:46): Ինչո՞ւ: Պարզենք. ծովը անարդար մարդկանց սիմվոլն է (տես Ես.17:12; 57:20; հմմ. Եզ.47:8,9-ի հետ, ուր ցույց է տրվում, որ «ծովի» ջրերը բուժվում են Եհովայից եկող «հեղեղատների» շնորհիվ): Իսկ գերեզման/«դամբանները» (հուն.«հադես», դժոխք) — դրանք աստվածավախ մարդկանց թաղման վայրերն են. գերեզման/դամբարաններում Իսրայելը հուղարկավորում էր լոկ Աբրահամի Աստծուն հաճո հետնորդներին (2Տրգ.34:28; 1Թագ.14:13):

Աստծուց մերժելիներին (օրինակ, Հովրամ, Հովաս, Աքազ թագավորներին) Իսրայելում արգելված էր հուղարկավորել դամբաններում (2Տրգ.21:18,19; 24:25; 28:27), նրանց ասես թաղում էին «ծովում»՝ մյուս անարդարների հետ: Այդ պատճառով կարծում ենք, որ մեռյալների բաժանումը գերեզմանում և ծովում գտնվողների — փոխաբերական իմաստով ցույց է տալիս, որ Միլենիումում գերեզմաններից դուրս կբերեն արդարներին և անարդարներին (Գրծ.24:15).

էական չէ, թե ով ինչպես է մահացել (սառել է ձներում կամ այրվել դիակիզարանում): Գլխավորն այն է, որ 1000-ամյայի արդյունքում սրբերի ճամբարը կկազմավորվի նաև այն անարդարներից, որոնց մեջ Աստված աստվածավախ դառնալու պոտենցիալ է նկատել (տվյալ դեպքում նրանց կտա «ծովը»): Եվ նաև՝ այն աստվածավախներից, ովքեր չեն ներառվել 144000-ի մեջ (օրինակ, Հ.Ուխտի մարդկանցից և մնացյալ քրիստոնյաներից, որոնց տվյալ դեպքում «կտա» գերեզման/դամբան/դժոխքը): Այդպես կկատարվի Գրծ.24:15-ը: Բայց Հյտ.20:13-ով միայն դա չէ, որ կկատարվի.

Հյտ.20:13-ը ցույց է տալիս նաև, թե ինչպես կկատարվեն Քրիստոսի Հով.5:25,28,29-ի խոսքերն այն մասին, որ բոլոր մեռյալները նրա ձայնով դուրս կգան՝ ոմանք հարության, իսկ ոմանք՝ դատապարտության համար: Քրիստոսի 1000-ամյան ցույց կտա, թե ով Միլենիումի սկզբում հարություն առածներից՝ հետագայում նորից մահվան կարժանանա (այս անգամ, ավաղ, մեկընդմիշտ, Ես.65:20; Հյտ.20:7-10), իսկ ով կհամալրի սրբերի ճամբարը՝ հավիտենական կյանքի համար (20:9):

Այդ պատճառով ոմանց համար (ովքեր չարը կանեն)՝ Միլենիումի հարությունը կդառնա երկրորդ մահի «դատապարտվելու հարություն» (չարն անողներ, Ես.65:20, Հյտ.20:9): Իսկ ոմանց համար (բարին անողների) Միլենիումի հարությունը կդառնա «հավիտենական կյանքի հարություն», քանի որ նրանք կձևավորվեն որպես սրբերի ճամբարի մարդիկ և կդառնան Աստծու ընտանիքի հավերժական անդամներ (Հով.5:25,28,29; Հյտ.21:3,4,7):

Այսպիսով 3) հարցից մենք իմացանք, որ «ծովը, մահը և դժոխքը տվեցին իրենց մեռելներին» արտահայտությունը նշանակում է, որ 1-ին մահվան իշխանությունից՝ անկախ մահվան «տեսակից» (խեղդվել է, սառել, մահացել քաղցկեղից) — հավիտենական կյանքի համար դուրս կբերեն բոլորին (և՛ աստվածավախներին, և՛ անարդարներին), ում փրկագնել է Քրիստոսը, և ով Միլենիումում, գնահատելով նրա զոհը, կկարողանա հաղթել մեղքին (Քրիստոսի փրկանքը չի տարածվի ինչպես այս համակարգի, այնպես էլ Միլենիումի անմաքուրների վրա):

Մեզ մնաց պարզաբանել 4) հարցը. ի՞նչ է նշանակում «մահն ու դժոխքը գցվեցին կրակի լիճը», և թե՝ ի՞նչ կլինի երկրորդ մահին:
Նայենք Հյտ.20:14-ը. «Մահն ու դժոխքը գցվեցին կրակի լիճը: Կրակի լիճը երկրորդ մահն է»: Հասկանանք, թե ինչ է նշանակում մահի և դժոխքի (գերեզմանի) նետումը կրակի լիճ: Կրակի լիճը՝ մեկընդմիշտ ոչնչացման խորհրդանիշն է, երբ այլևս հույս չկա երբևէ կրկին հայտնվելու: Որտեղի՞ց սա գիտենք:

Ի՞նչ է նշանակում կրակի լիճը»: Ո՞ւր կթագչի երկրորդ մահը:
Գիտենք թեկուզ «Սոդոմ-Գոմորի» օրինակից, որոնք մահապատժի ենթարկվեցին հավիտենական կրակով  (կրակի լիճը ևս հավերժական կրակ է). նրանց մոխիրը կյանքի վերածնում չունի (Հուդ.7,8; 2Պետ.2:6; Հյտ.20:9,10, Սոդոմի նախկին տեղանքում, ինչպես գիտնականներն են համարում՝ այսօր գտնվում է Մեռյալ ծովը, որտեղ ոչ մի կենդանի օրգանիզմ չկա): Այսինքն, Հիսուսի 1000-ամյայից հետո մահն ու գերեզմանը երկրային աշխարհակարգի սուրբ բնակիչների համար մեկընդմիշտ կանհետանան (ասես թե կվերածվեն մոխրի՝ այրվելով կրակի լճում), այդուհետ մարդիկ կապրեն հավիտյան, ուստի գերեզմաններ նրանց այլևս պետք չեն լինի (Հյտ.21:3,4):

Նկատենք նաև, որ մահի և գերեզմանի կրակի լճի ընդմիշտ ոչնչացման երևույթը կոչված է նաև 2-րդ մահ.  «դա… 2-րդ մահն է» (Հյտ.20:14): Այսինքն, այն ամենը, ինչի կամ ում մասին ասվում է, թե «ոչնչացված է 2-րդ մահով»՝ դա նույնն է, թե «ոչնչացված է կրակի լճում», և նշանակում է հետևյալը. բոլոր 2-րդ մահով կամ «կրակի լճով» ոչնչացվածները վերածվում են մոխիր/փոշու և մեկընդմիշտ անհետանում Աստծու գոյաբանությունից (ողջ հավիտենության մեջ՝ առանց վերածննդի հույսի):

Իսկ սա էլ, իր հերթին, նշանակում է, որ 1000-ամյայից հետո Սատանայի նետումը կրակի լիճ, ուր ավելի վաղ, Արմին, որպես չարի սադրիչներ և Արմից առաջ՝ Եհովայի ժողովրդի երկրային վնասարարներ՝ նետվել էին գազանը և սուտ մարգարեն (Հյտ.13:5-7,11,12,15; 19:20; 20:10) — հավիտյան կոչնչացվեն. նրանք բոլորը այնտեղ կգցվեն կենդանի և կդառնան մեռյալ (Աստծու բոլոր թշնամիները — և՛ ոգիների թվից, և՛ մարդկանց թվից — հավիտյան կանհետանան Նրա արարչությունից):

Եվ ուրիշ այլ բան, բացի մեկընդմիշտ ոչնչացումից կամ երկրորդ մահից — կրակի լիճը չի նշանակում: Իսկ եթե մահն ու դժոխքը (բոլոր գերեզմանները) Սատանայի և բոլոր անմաքուրների հետ միասին հավիտյան անհետանալու են՝ ուրեմն քրիստոնեական աշխարհում տարածված դժոխքում մեղավորների բառացի հավիտենական տանջանքի մասին ուսմունքը — հակաաստվածաշնչային է. նրանք, ովքեր հավատում են մեղավորների հավիտենական տանջանքին՝ ուղղակի չեն պարզաբանել «կրակի» օրինակների նշանակությունը և ըմբռնել Եհովայի էությունը (կրակի տանջանքները Նա՛ չի հայտնաբերել, Եր.7:31):

Իսկ ի՞նչ կպատահի 2-րդ մահին: Երկրային աշխարհակարգում մեղավոր մարդկության կենցաղի պատմական նախադեպը և Աստծուց անկախ երջանկության հասնելու անարդյունավետության ապացույցը — իրավունք կտա Եհովային «երկրորդ մահով» անմիջապես ոչնչացնելու ցանկացած ամբարտավանություն, որտեղ էլ որ տիեզերքում այն ապագայում ծագի (հավիտյան):

Եթե, օրինակի համար, մի այլ մոլորակի վրա կամ մի այլ միջօրեականում ևս Աստված մարդկային հասարակություն հաստատի, ապա Երկիր մոլորակի մարդկության մեղավոր անցյալի նախադեպը իրավունք կտա Նրան «2-րդ մահով» անհապաղ ոչնչացնել հակառակորդներին, որտեղ էլ որ նրանք հայտնվեն: Այսինքն, «2-րդ մահը» մշտապես կմնա Աստծու կառավարման մեթոդների «զինանոցում»՝ որպես Նրա անուղղելի հակառակորդների պատժամիջոց:

Ահա և պատասխանեցինք բոլոր այն հարցերին, որոնք ստացել էինք Հյտ.20-րդ գլխի վերաբերյալ: Առանձին նաև որոշեցինք ուշադրություն դարձնել հոգևոր կատարելության նշանակությանը. այն մասին, որ հավիտյան ապրել կարող են միայն հոգևոր կատարյալ մարդիկ — շատ և շատերն են խոսում: Իսկ այն մասին, թե ինչպե՞ս կարելի է դրան հասնել և ի՞նչ է այն նշանակում՝ ոչ: Աստված տա, այդ մասին կխոսենք հաջորդ անգամ:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:
givianswers@gmail.com

57. ՄԻԼԵՆԻՈՒՄ ՄԱՍ 1 ԳՈԳ և ՄԱԳՈԳ ԻՇԽԱՆՆԵՐԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.59 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.57

7.56 հոլովակից այսպիսի հարցեր մնացին. ինչպիսի՞ն է լինելու կյանքը Միլենիումում: Արդի հովիվները ղեկավարելո՞ւ են նորից այնտեղ: Որտեղի՞ց է 1000-ամյայից հետո Սատանան իրեն համախոհներ հավաքելու: Ինչպե՞ս են մահն ու դժոխքը «կրակե լիճը» գցվելու: Բայց սա Միլենիումի մասին հարցերի քիչ մասն է: Շատերին հետաքրքիր է նաև կյանքի «մյուս» գրքի նշանակությունը, կամ՝ ի՞նչ են անելու երկրորդ մահի հետ, ի վերջո:

Հարցեր կան նաև Սատանայի վերջին փորձության հետ կապված. հանկարծ ու 1000-ամյայից հետո ինչ-որ մեկը կորցնի հարազատներին և միայնակ մնա. նրա էլ ինչի՞ն է պետք երանելի հավիտենությունը: Ինչո՞ւ Հոբ 33:25-ի ծեր մարմինների հետզհետե երիտասարդացման տեքստը չի վերաբերում Միլենիումին: Հարցերն, իհարկե, շատ են, ուստի նրանց մի մասը կքննենք այս հոլովակում, իսկ մնացածը՝ հաջորդում: Բայց սկզբից հիշեցնենք.

Միլենիումը Երկրի հարություն առած ազգերի համար կսկսվի Արմագեդոնից հետո, երբ Սատանան 1000 տարով բանտարկվի և բոլոր գայթակղիչներն ու գայթակղությունները ոչնչացվեն (Մտ.13:41; Հյտ.16:16-21; 20:1-3): 1000 տարի իրավահավասար պայմաններում (դրախտային կյանք, ֆիզիկական կատարյալ մարմիններ, մեկ կրթություն) Երկրի ազգերը, երկնային կառավարիչների օգնությամբ, կընթանան դեպի հոգևոր կատարելություն (Եբր.11:40; Հյտ.20:6):

Միայն կյանքի այդպիսի հավասար պայմաններում, 1000 տարի հետո՝ արդարացի կլինի ստուգել յուրաքանչյուրին, ով կապրի մինչ Միլենիումի վերջ (ոչ բոլորը դրան կհասնեն, Ես.65:20; Հյտ.20:7-9): Իսկ այժմ անցնենք հարցերին, և սկսենք շատերին հետաքրքրող Հոբ 33:25 համարից. ինչո՞ւ ծեր մարմինների հետզհետե երիտասարդացման տեքստը չի վերաբերում Միլենիումին: Չէ որ ԴԸ սովորեցնում է, որ տարեց մարդիկ, ովքեր հարություն կառնեն կամ իբր կվերապրեն Արմը՝ հետզհետե կերիտասարդանան:

1) Հոբ 33:25-ի երիտասարդացման մասին
Այս առումով՝ նկատի առնենք հետևյալը. ա) հարկ է ներթափանցել Հոբ 33:19-30-ի ենթատեքտը; բ) այստեղ ներկայացվում է ոչ թե Եհովայի, այլ Եղիուսի կարծիքն այն մասին, թե իբր հիվանդությունը Հոբին խելքի բերելու միջոց է, և, որ նման հիվանդությունները, սովորաբար Աստծու պրակտիկայում, նախատեսված են մեղավորների համար (ինչպիսին և Եղիուսը համարում էր Հոբին): Իբր Աստված հիվանդությամբ մեղավորին նախ հասցնում է մահվան բերան (33:19-22), իսկ հետո (եթե մի հրեշտակ «փրկագնում է» նրան) — ազատում է մահից (չի թողնում մեղավորը մեռնի) — հանուն հրեշտակ-միջնորդի ջանքերի (33:23,24).

ահա այդ ժամանակ, համարում է Եղիուսը, Հոբի նեխած ամբողջ մարմինը կթարմանա պատանության պես: Պետք է ասել, որ այստեղ հիպերբոլա է օգտագործված՝ Եհովայի ողորմածության աստիճանի վերաբերյալ, որպեսզի Հոբը հասկանա, թե ինչպիսի հրաշքներ է Եհովան անում նրանց համար, ում ուղղում է. չէ որ նրա մարմինը, ինչպես խոստանում է Եղիուսը, նույնիսկ ավելի լավն ու թարմը կդառնա, քան կար մինչ մեղք գործելը (Հոբ 33:25):

Եթե առանձնապես չխորանանք, ապա Հոբ 33:23,24-ի հրեշտակի դրվագը, ով պատրաստ է միջնորդել մեղավոր հիվանդի համար՝ թվում է, թե ակնարկ է Քրիստոսի փրկանքին: Մինչդեռ Հոբ 33:29,30-ը ապացուցում է, որ դա այդպես չէ. Եղիուսը համարում է, որ այդպիսի «ֆոկուսը» (մեկին հիվանդությամբ մահվան մոտեցնել, հետո խնայել և ջահելացնել) — Աստված մեղավորի կյանքի ընթացքում 2 կամ 3 անգամ է կատարում, որպեսզի լուսավորի նրան ապրողների լույսով (որ նա չմեռնի իր մեղքի պատճառով).

Բայց, արդյո՞ք, դա այդպես է: Նախ, հաստատ հայտնի է, որ Հոբը չէր մեղանչել, որպեսզի Աստված որոշեր պատժել նրան. հիվանդությունը Հոբի վրա Սատանան բերեց (2:1-7): Ուստի Եղիուսը, Հոբի իրավիճակի իր գնահատականում՝ սխալ է: Եվ երկրորդ, Եղիուսն այստեղ խոսում է ոչ թե նրանց մասին, ովքեր իբր թե վերապրելու են Արմը կամ հարություն առնելու 1000-ամյայում, այլ թե ինչպես է Աստված, իր կարծիքով, հիվանդությունների միջոցով վերադաստիարակում մեղք գործողներին և ջահելացնում նրանց այս կյանքում всё (ինչն Աստված իրականում չի անում):

Ուստի հենվել Հոբ 33:25-ի լոկ այս տեքստի վրա և Եղիուսի սխալ կարծիքի վրա հավատ կառուցել այն մասին, որ եթե ծեր տարիքում մենք մեռնենք կամ իբր վերապրենք Արմը, ապա մեր մարմինը Հազարամյայում հետզհետե թարմանալու և ջահելանալու է — ճիշտ չէ: Միլենիումը անապական էրայի սկիզբ է, այնտեղ անապականության դարաշրջանի վճռի համաձայն՝ չեն կարող մարդկային զառամյալ մարմիններ լինել (Միլենիումի բնակիչները միայն կատարյալ մարմիններ են ունենալու): Իսկ այժմ անցնենք 2) հարցին.

2) Ինչպիսի՞ն է լինելու կյանքը Միլենիումում:
Լինելու է երջանիկ, հագեցած և ողջամտորեն կառուցված՝ երկնային արդար կառավարության կողմից (Ես.35:5,6; 65:21-23; Սաղ.37:9-11; 46:9; 72:16; 37:29): Մարդիկ դուրս կգան գերեզմաններից առանց Ադամի մեղավոր ժառանգության (Հռ.6:7; Եբր.9:27); նրանք «կվերածնվեն» մեկ ուրիշ «Ադամից» — Հիսուս Քրիստոսից. նրա փրկագինը նրանց Միլենիումում լավագույն մարմիններում ապրելու շնորհը կնվիրի (Հռ.6:23):

Ուստի, թեպետ 1000-ամյայում կյանքի ծառին մոտենալ չի թույլատրվի (կթույլատրվի դրանից հետո, Հյտ.21:3,4; 22:1,2) — մարդիկ 1000 տարի կլինեն երիտասարդ և առողջ: Ամեն ոք այդ ընթացքում կստեղծի իր ամուր ընտանիքը, կկառուցի իր տունը, կդրսևորի իր շնորհները և կզբաղվի իր սիրած գործով, նաև ձեռք կբերի վստահելի ընկերներ: Եվ ամենից կարևորը — յուրաքանչյուրն իր համար կբացահայտի Եհովային և Նրա Քրիստոսին, և ամբողջ սրտով կսիրի նրանց հավիտյան:

Միլենիումում ծնված երեխաները մարմնով նույնպես կատարյալ կլինեն. մեղքի հակվածությունը չի մթագնի նրանց կյանքը դժբախտությամբ: Արդարների շրջապատում նրանց համար դյուրին կլինի ճանաչել Եհովային, նաև հասկանալ, թե ինչու են Աստծուն անհնազանդները պատժվում մահով (Ես.65:20-23): Ուստի թե՛ հարություն առած ծնողները, թե՛ նրանց երեխաները կհասցնեն լավագույնս պատրաստվել Սատանայի վերջին փորձությունը՝ 1000 տարվա վերջում:

Միլենիումում հարություն առած ողջ հասարակությունը կվստահվի Քրիստոսի դաստիարակությանը: Ուստի, բացի կրթությունից, Միլենիումում կկիռարվեն նաև ինչ-ինչ կարգապահական միջոցառումներ, որոնք նկարագրել է Զաքարիա մարգարեն. եթե Աստծու աչքին շեղումը քիչ նշանակալից լինի, ապա, պատկերավոր ասած՝ «նրանց մոտ անձրև չի գա» (սխալ վարվածին կբացատրեն իր շեղումը՝ հորդորելով ուղղվել, Զաք.14:16-19): Իսկ եթե որևէ մեկը չարիք ծրագրի և խստացնի սիրտը դրանում՝ կպատժվի մահով (Ես.65:20):

Այսինքն, ամեն մեկի բաժինը կախված կլինի իր անձնական ընտրությունից. առողջ և երիտասարդ մնալով հանդերձ՝ ամեն ոք կարող է 1000 տարվա ընթացքում ընտրել և սուրբ դառնալ, հաղթել մեղքին և Սատանայի փորձությունից հետո՝ կյանքի ծառին մոտենալու իրավունք ստանալ (հավիտենական կյանք): Կամ՝ մեռնել «երիտասարդ», օրինակ, 100 տարեկանում, քանզի ընտրեց և ցանկացավ չարիքը գործել (Ես.65:20; Հյտ.20:7-10; 21:3,4):

Եվ ըստ տրամաբանության ստացվում է, որ կատարյալ մարմնով ստեղծված լինելով՝ Ադամը ևս, առանց կյանքի ծառին մոտենալու՝ Եդեմի դրախտում կարող էր ապրել իր կյանքի առաջին 1000 տարին: Բայց դրախտից վտարվելով՝ ապրեց 930 տարի, քանզի առանց հոգևոր ներուժի (առանց Եհովայի հետ կապի, որ կյանքի աղբյուրն է) նույնիսկ կատարյալ մարմինը հետզհետե փչանում է և մեռնում (ոչ հոգևոր մարմինը Աստծու ծրագրում՝ մարդու համար անարգասաբեր է, Սաղ.36:9; Հով.6:63; Ծնն.5:5):

Իսկ այժմ խոսենք Միլենիումի իշխանների մասին, որը շատ Եհ.վկ.ների է հետաքրքրում, քանի որ ԴԸ արդի երեցներին պատրաստում է նրան, որ եթե հավատարմորեն համագործակցեն ԴԸ հետ (ԴԸ-ում երեցների հավատարմությունը հենց այսպես է ընկալվում), ապա նրանք իշխաններ կլինեն նոր աշխարհում (ԴԻՏ.2014թ., 15.02, 12 էջ, 17 պ.): Այսպիսով, հարց —

3) Պե՞տք է, արդյոք, ժամանակակից երեցները Միլենիումում կառավարեն:
Սոսկ ընդհանուր գծերով նկարագրելով Միլենիումը՝ Աստվածաշունչը հասկացնում է, որ կյանքն այնտեղ քաոսային չի լինելու, որ ով ինչ ուզենա՝ անի: Եհովան կարգուկանոնի Աստված է և ոչ քաոսի (1Կոր.14:33): Ուստի, կյանքը Միլենիումում անկասկած կազմակերպված է լինելու. դա միանշանակ է: Աստվածաշունչը սովորեցնում է, որ այնտեղ «իշխաններ» են լինելու (Սաղ.45:16). դա ողջամիտ է և Երկրի հսկայածավալ հասարակության համար՝ օգտակար.

Քրիստոսի հազարամյայում շատ ժողովուրդներ են լինելու, Երկիրը բաշխված է լինելու առանձին տեղամասերի՝ քաղաքներ և ավաններ, որոնք առանց «իշխանների» անկազմակերպ կմնան, ուստի վերջիններս անհրաժեշտ են լինելու: Սաղմոս 45:16-ը հայտնում է, թե ովքեր կլինեն նրանք. «Քո նախահայրերի տեղը քո որդիները կլինեն,

Դու նրանց իշխաններ կնշանակես ողջ երկրի վրա»: Սկզբում Քրիստոսին երկրի վրա ներկայացնում էին նրա նախահայրերը — նահապետները, Դավիթը, Սողոմոնը:

Բայց 144000-ի հետ Քրիստոսի «ամուսնությունից» հետո (Հյտ.19:7,8) — Երկրի վրա նրան կներկայացնեն երկնային այդ միությունից «ծնված» և Միլենիումի երկնային թագավորներից կրթված ու դաստիարակված նրանց որդիները (Եբր.11:40): Գիտենք նաև, որ երկրային թագավորները փառքը տալու են երկնային Երուսաղեմին (Հյտ.21:24): Այսինքն, Հիսուսը Միլենիումի ժողովուրդների վրա իշխաններ է նշանակելու նրանց, ովքեր գերեզմաններից ելնելով՝ ուրիշներից ավելի արագորեն հոգևորապես կաճեն:

Նրանք, ովքեր այս դարում զորեղ են եղել հավատում և տիրապետել քրիստոնյայի հոգևոր որակների՝ կարելի է ենթադրել, որ մնացածից արագ «կհասնեն» Քրիստոսի հասակին: Թեպետ ժողովում երեց դառնալու իղձը ինչ-որ աստիճանով հոգևոր դրական չափորոշիչ է (չէ որ բոլորը չեն պատասխանատվություն հանձն առնում ժողովի համար, քանզի դա խլում է ժամանակի և ուժերի առյուծի բաժինը), սակայն միշտ չէ, որ դա հոգևոր հասունության ցուցանիշ է, քանի որ մղումները կարող են տարբեր լինել (մեկին կարող է շահագրգռել երեցի դիրքը, մեկին՝ սնափառությունը և կարիերան, և այլն, 1Տիմ.6:5; Եզ.28:17):

Ուստի մեզ մնում է մեկ բան — վստահել Եհովային և Քրիստոսին՝ գիտակցելով, որ նրանց, որոնց Միլենիումում իշխաններ կկարգեն Երկրի վրա — փառք կբերեն Եհովայի կառավարմանը: Եվ եթե նրանց մեջ մեզ ծանոթ երեցներ գտնվեն՝ նրանց համար մենք միայն ուրախ կլինենք: Իսկ այժմ նայենք 4) հարցը.

4) Որտեղի՞ց Սատանան 1000-ամյայից հետո իրեն համախոհներ կհավաքի, եթե Միլենիումի բոլոր բնակիչները 1000 տարի՝ Քրիստոսի երկնային կառավարության կողմից նույն կերպ են դաստիարակվելու:
Նայենք Հյտ.20:7-10-ը.
Իսկ երբ հազար տարին լրանա, Սատանան ազատ կարձակվի իր բանտից։ 8 Նա դուրս կգա, որ մոլորեցնի երկրի չորս անկյուններում գտնվող ազգերին՝ Գոգին ու Մագոգին, որպեսզի հավաքի նրանց պատերազմի համար։ Նրանց թիվը ծովի ավազի չափ է։

Սատանայի ելքն ազատություն՝ կօգնի ստուգել Երկրի ժողովուրդների համոզմունքների կայունությունն ու նրանց այն փափագը, թե կամենում են քայլել Եհովայի սուրբ զավակների ճանապարհով. մինչ 1000-ամյայի վերջ ապրածները՝ կձևավորվեն որպես Աբրահամի հոգևոր սերունդներ, և նրանց թիվը ծովի ավազի չափ շատ կլինի, ինչն էլ խոստացված էր Աբրահամին («Նրանց թիվը ծովի ավազի չափ է», Ծնն.22:17; 32:12; Գաղ.3:7,9):

Սակայն ինչո՞ւ է նրանց մասին, ում Սատանան գայթակղելու կգնա, ասվում որպես Գոգի և Մագոգի ժողովուրդներ: Ինչո՞ւ ոչ «Հուդայի կամ Եգիպտոսի», օրինակ (չէ որ Միլենիումում շատ ազգեր են լինելու, Հյտ.20:3): Նոյի կյանքն ու իր որդիներին օրհնելը՝ կօգնեն մեզ որոշ բաներ հասկանալ. Ծնն.10:2-ում Հաբեթի որդիներից մեկը, որից սերունդներ էին դուրս գալու՝ Մագոգն էր: Այսինքն, Մագոգի երկրի Գոգը՝ Հաբեթի տոհմից էր (Եզ.38:2, Մա-Գոգ — «Գոգի երկիր»):

Ուրեմն, ինչո՞ւ Սատանան կգնա մոլորեցնելու հենց Մագոգի երկրի ժողովուրդներին, ովքեր Հաբեթի տոհմից են: Եվ ովքե՞ր կլինեն «սրբերի ճամբարում», որոնք շրջապատվելու են «գոգ-մագոգյան» ըմբոստացած զորքերով (Հյտ.20:8): Պարզաբանենք. Աստվածաշունչը հայտնում է 3 շառավղի մասին, որոնք ջրհեղեղից հետո վերաբնակվեցին Երկրում. դրանք Սեմի, Քամի և Հաբեթի սերունդներն են (Ծնն.9:18,19):

Նոյի որդիների օրհնության նախատիպային պատմությունը օգնում է պարզել, թե ինչու Միլենիումում ընդամենը 2 «տեսակի»  մարդիկ կբնակվեն. «սրբերի ճամբարը» և «գոգ-մագոգները» (Հաբեթի շառավիղները): Ինչո՞ւ: Ինչպես հիշում ենք՝ Քամի սերունդները (որ սիմվոլն են Եգիպտոսի մեծ փարավոնի՝ Սատանայի «երեխաների», Սաղ.78:51) — Միլենիումում չեն լինի (տես 7.49 վիդեոն): Իսկ եթե մեկն էլ 1000-ամյայի ընթացքում «քամական» դառնա՝ կոչնչացվի 2-րդ մահով (Ես.65:20):

Տեսնենք Նոյի օրհնաբանությունը. 26 «Օրհնյա՛լ  է …Սեմի Աստվածը, 27 Թող որ Աստված մեծ տարածք շնորհի Հաբեթին, և թող նա Սեմի վրաններում բնակվի» (Ծնն.9:26,27): Հաբեթի և Սեմի սերունդների այս նախօրինակը կփոխադրվի Միլենիում. Աբրահամի միջոցով դառնալով Աստծու ժողովրդի (մարմնավոր Իսրայելի) տոհմապետ՝ Սեմը խորհրդանշում է «սրբերի ճամբարը»՝ նրանց, ովքեր 1000 տարվա ընթացքում կհասնեն Աստծու որդիների սրբությանը (Օրհնյա՛լ լինի …Սեմի Աստվածը):

Հաբեթը խորհրդանշում է Գոգի և Մագոգի սերունդը, նրանց, ովքեր Միլենիումում չեն վարկաբեկի իրենց արատավոր վարքով (ինչպես և Հաբեթը՝ ի տարբերություն Քամի), ուստիև կապրեն մինչև 1000-ամյայի վերջ և, գայթակղության բացակայության իրավիճակում, լիապես կունենան սրբերի տեսք՝ արտաքնապես ոչնչով չտարբերվելով իսկական «սրբերից», «ուրախանալով Սեմի վրաններում» (Ծնն.9:27, ապրելով Միլենիումի ընթացքում սուրբ հասարակության միջավայրում):

Բայց Սատանայի գայթակղությունը ի հայտ կբերի, թե Միլենիումի բնակիչներից ով՝ ով է (ով է թվացյալ «սուրբ» և ով է ճշմարտապես սուրբ՝ հոգևոր կատարելության հասած). Սատանան «իր գայթակղությունների առաջարկով», պատկերավոր ասած՝ «կշրջի» Երկրով մեկ և կհայտնաբերի նրանց, ովքեր կտրվեն գայթակղությանը («Հաբեթ/Գոգ/Մագոգի» սերնդին, հմմ. Հոբ 1:7): Բայց կլինեն նաև գայթակղության դեմ կայուն մարդիկ. նրանք էլ կկազմեն Եհովայի «սրբերի ճամբարը» («Սեմի սերունդը»):

Սրա հետևանքով Երկրի բնակչությունը, պատկերավոր ասած, «կբաժանվի» 2 «ճամբարի». Սատանան, ինչ-ինչ բաներ խոստանալով՝ կկարողանա մոլորեցված խռովարարների իր բազմությունը հավաքել («գոգի-մագոգին») և նրանց միջոցով նեղել հավատում վճռական «սրբերի ճամբարին»՝ ըմբոստանալով սիրելի քաղաք երկնային Երուսաղեմի դեմ, որի փառավոր շողերով ապրում է «սրբերի ճամբարը» (ի տարբերություն «Գոգի և Մագոգի» խռովարարների, Հյտ.20:8 ):

Թե ինչո՞վ նրանց կգայթակղի Սատանան՝ անհայտ է: Բայց սրբերի ճամբարի և Երուսաղեմի շրջափակումը այն միտքն է տալիս, որ հավանաբար նա կդրդի նրանց ցանկանալ զբաղեցնել երկնային գահը (կամ իշխանի աթոռը), իբրև թե հիմա նրանք ևս սրբեր են, ուստի նույնպես երկնային գահերի իրավունք ունեն (իշխանների տեղերի): Խռովության այսպիսի տարբերակը, օրինակ, կարող է հենց համարվել սրբերի ճամբարի և Երուսաղեմի շրջափակումը (Հյտ.20:9, նրանք կուզենան գրավել երկնային «կառավարիչների» կամ իշխանների տեղերը՝ Երկրի սուրբ բնակիչների վրա):

Սնափառության արատը և մարդկանց համար «աստված» լինելու փափագը, նույնիսկ 1000 տարվա «բանտարկումից» հետո՝ կրկին գլուխ կբարձրացնի Սատանայի մեջ. նա այդպես էլ դարձի չի գա իր չար գործերից և մտադրություններից: Աստծու դեմ Սատանայի և նրա համագործակիցների այս վերջին խռովության հետևանքն այն կլինի, որ նրանք մի ակնթարթում կրակով կոչնչացվեն. ո՛չ Սատանան, ո՛չ «գոգ-մագոգները» չեն հասցնի որևէ վնաս պատճառել սրբերի միությանը (Հյտ.20:7-10):

1000-ամյայից հետո Սատանայի այս վերջին փորձության և նրա դրդմամբ Աստծու ժողովրդի վրա Գոգի հարձակման մասին մարգարեացել էր դեռ Եզեկիելը (Եզ.38:2,8,9): Կործանելով նրանց՝ Աստված կսրբացնի Իր անունը ճամբարի սրբերի աչքերում՝ ոչնչացնելով չարի աղբյուրը (Սատանային), և նաև չարը սիրողներին (նրա զինակիցներին), և Նա դա կանի սրբերի աչքերի առաջ (Եզ.38:18-23; 39:1-13): Այսպես ամբողջությամբ կկատարվի նաև Սաղ.37:34-ն այն մասին, որ արդարները պիտի տեսնեն ամբարիշտների կործանումը (սկզբից նրանց կործանումը տեսել էին լոկ 144000-ը, իսկ հիմա դա կտեսնեն նաև մնացած սուրբ մարդիկ, տես 7.51 վիդեոն):

Սատանայի և Մագոգի-Գոգի հաշվեհարդարից հետո սրբերի ողջ ճամբարը, որի մեջ կլինի նաև Քրիստոսին ընդունած մարմնավոր Իսրայելը (ինչպես որ խոստացված էր նահապետներին, Ծնն.17:8; 48:4; Հռ.11:26) — 7 ամիս կթաղի մեռածներին (Եզ.39:12,13): Իսկ ի՞նչ են նրանք թաղելու, եթե կրակը լափելու է ամբարիշտներին, ինչպես Սոդոմ-Գոմորին՝ թողնելով նրանցից լոկ մոխիր (Հյտ.20:9; Հուդա 7,8; 2Պետ.2:6; հմմ. Ծնն.19:24; Եզ.39:6):

Կարծում ենք, որ մարդկային հաշվարկով 7 ամսվա այդ ժամանակաչափը լոկ ցույց է տալիս Արարչի փառքի հայտնության մասշտաբի մեծությունը, Ով Իր տարածքից հավիտյան վերացրեց նրանց, ովքեր կարող էին վնաս պատճառել Իր երեխաներին: Ցավոք, Սատանայի խոստումներից գայթակղվածների թաղման երկար այդ տևողությունը ցույց է տալիս նաև, որ նույնիսկ 1000 տարվա դրախտային կյանքից հետո՝ զոհվողների թիվը քիչ չի լինի: Այսինքն, նույնիսկ դրախտային պայմանները չեն օգնի նրանց սիրել Եհովային իրենց ամբողջ սրտով:

Ինչպե՞ս կընդունի սրբերի ճամբարը նրանց կործանումը, ովքեր ապրեցին իրենց հետ 1000 տարի և, հնարավոր է նաև ազգական էին: Իսկ եթե հանկարծ 1000 տարի հետո որևէ մեկը կորցնի կյանքի իր ընկերոջը և մնա մենակ՝ նրա էլ ինչի՞ն է պետք դրախտային հավիտենությունը: Այս և մնացյալ այն հարցերին, որոնք սկզբում բարձրացվեցին, եթե Աստված թույլ տա՝ կպատասխանենք հաջորդ անգամ:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

56. ՄՆԱՑԱԾՆԵՐԸ ՉԿԵՆԴԱՆԱՑԱՆ, ՄԻՆՉԵՎ ՉԼՐԱՑԱՎ 1000 ՏԱՐԻՆ

Текст на армянском языке к  видео  1.58 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.56

7.54 և 7.55 վիդեոներից իմացանք, որ Դանիելը և նրանք, ում չեն դասի 144000-ին (1-ին հարության խմբին) և ոչ էլ «այծերին» — Արմագեդոնից (Արմից) հետո Միլենիումի սկզբում հարություն կառնեն Երկրի վրա (Քրիստոսի 1000-ամյայում, լատ. mille – հազար; Դան.12:1-3,11-13; Հով.11:24; Գրծ.24:15): Իմացանք նաև, որ Միլենիումը լոկ անցումային էտապ է («առավոտ») արարչական 7-րդ «օր»/էտապի զարգացմամբ, մինչև դառնա կատարյալ «հավիտենության օր» (կամ՝ մտնի Աստծու Թագավորության դրախտային հավիտենություն, 2Պետ.3:18):

Եթե համեմատենք մարդկության վերաբերյալ Աստծու ծրագիրը Սատանայի դարաշրջանի կառուցվածքի հետ, ապա կտեսնենք մեղսագործության հետևանքի ողբալի իրոնիան. Սատանայի «արարչության» ծննդոցում (քայքայման համակարգում) զարգացման ցիկլը տևում է «առավոտից մինչ իրկուն»: Մարդը ծնվում է իր կյանքի «արշալույսին», 70-80 տարեկանում «թեքվում» դեպի իր «մայրամուտ», իսկ հետո գնում չգոյության խավար: (Սաղ.90:10; Հռ.5:12): Մինչդեռ Աստծու արարչության ծննդոցում — հակառակն է.

ողջը, ինչ արարում է Աստված՝ զարգացման ցիկլով անցնում է չգոյության «իրիկունից» մինչ «պատանության առավոտ», այնուհետև հասնում Եհովայի Թագավորության «հավիտենության լուսային օրվա» լիակատար ծաղկունքին, որտեղ իրերի ընթացքը երբեք և ոչ մեկից այլևս չի խաթարվի, և Աստծու հանգիստը չի խանգարվի (Ծնն.7:2,3; Եբր.4:3; Հյտ.21:3,4,7,23-25): 1000-ամյայի նպատակն է, որ ետ տրվի այն, ինչ մարդկանցից խլեց Ադամը, այսինքն Երկրի դրախտային կյանքի «առավոտն» ու կատարյալ մարմինը (մաքրության այդ էրայում «ծեր» մարմին չի կարող լինել, ինչպես սովորեցնում է ԴԸ, թե իբր հարություն են առնելու այս համակարգում ունեցած մարմնով և 1000 տարվա ընթացքում հետզհետե երիտասարդանալու են).

գերեզմաններից դուրս եկած մարդիկ նոր կյանքը կսկսեն այն «ստարտից», որ Աստծու նպատակադրությամբ պիտի տային նրանց Ադամն ու Եվան՝ առանց մեղսագործության (Ծնն.1:28). նրանց կհանեն 7-րդ օրվա «առավոտի» մեջ, որի «հասունացմանը» Եդեմում պիտի ձգտեին Ադամն ու Եվան, բայց հրաժարվեցին, ընտրելով Աստծուն չհնազանդվելու ուղին, ինչի պատճառով իրենց ապագա բոլոր սերունդներով «վռվեցին» 7-րդ օրվա «իրիկունի» մեջ (նախասկզբում): Հիշեցնենք այս մտքերը սխեմայով.

Բայց 7.54 հոլովակից մի հարց մնաց. «Ինչպե՞ս են նրանք, ովքեր չընդգրկվեցին 144000-ի 1-ին հարության մեջ՝ կենդանանալու 1000-ամյայի սկզբում , եթե Հյտ.20:5,7,13-ից երևում է, որ 2-րդ հարությունը ասես թե լինելու է 1000-ամյայից հետո»:

Սրան պատասխանելով՝ կշոշափենք նաև, թե ինչպիսին է լինելու 1000-ամյայի կյանքի «առավոտը»; նաև, թե ինչո՞ւ Միլենիումի ոչ բոլոր բնակիչները կմտնեն Աստծու հավիտենական Թագավորություն (բոլորը չեն հասնի կատարյալ ծաղկունքին և Քրիստոսի հասունությանը):

Սկսենք նրանից, որ Հյտ.20-րդ գլխում հարցեր են ծագում ոչ միայն Հյտ.20:5,13-ի տեքստերի 2-րդ հարության մասին: Հարց է ծագում նաև Հյտ.20:1-4,6-ի վերաբերյալ. թվում է, թե 1-ին հարությունն էլ 144000-ի համար լինելու է Արմից հետո, քանի որ նրանց հարության մասին ասվում է Սատանային 1000 տարով փակելուց հետո (ինչը կայանալու է հաստատապես Արմին, Հյտ.16:14; 19:15,20; 20:10): Բայց Աստվածաշնչի այլ տեքստերից հաստատ հայտնի է, որ դա այդպես չէ.

սկզբում, ՄԻՆՉ Միլենիումի սկսվելը -(Քրիստոսի գահակալմամբ) 7-րդ փողին հարություն կառնի և երկինք կգնա 144000-ը; հետո Սատանան վայր կգցվի երկնքից և միայն դրանից հետո՝ կկալանավորվի Արմին 1000 տարով (1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52; Հյտ.11:15; 19:7,8,11-21; 20:1,2): Այդ դեպքում ինչպե՞ս հասկանալ՝ ինչը ե՞րբ և ինչպիսի հերթականությամբ է կատարվելու: Հիշեցնենք.

նախ նկատենք, որ «Հայտնություն» գիրքը ոչ բոլոր գլուխներում է ցույց տալիս դեպքերի խրոնոլոգիան. որոշ գլուխներ ընթացքում նաև ինչ-որ բան են պարզաբանում: 20-րդ գլուխը թեպետ ցույց է տալիս Միլենիումը, բայց նաև բացատրական բնույթ ունի. նա պարզաբանում է, թե ինչի համար է հարություն առնելու 144000-ը (7-րդ փողին), և ինչու է Սատանան Արմին լոկ կալանավորվելու 1000 տարով (այլ ոչ թե ոչնչացվելու այս համակարգի «այծերի» հետ):

Օրինակ, ինչո՞ւ է հարություն առնելու 144000-ը: Նրա համար, որ կառավարի Քրիստոսի հետ 1000 տարի: Նրանց հարություն կտան Աստծու հինավուրց-դատավորները, որոնց մասին հիշատակում է դեռ Դանիելը . չէ որ անձամբ Եհովան է Հիսուսի համար հարսնացու ընտրում: 7-րդ փողին Նա և Նրա դատավորները կթագադրեն Քրիստոսին և կյանքի կկոչեն 144000-ին, իսկ Հիսուսը կդիմավորի նրանց և կտանի իր հետ (Մտ.20:23; Դան.7:9,10, 13, 14; 1Թես.4:16,17; Հյտ.4:4; 19:7,8,11-21; 20:4,6):

Իսկ ինչու Սատանան Արմին սոսկ կկալանավորվի, այլ ոչ թե կոչնչացվի: Որովհետև, ինչպես ցույց է տալիս 20-րդ գլուխը, նրա «ծառայությունները» դեռ պետք կլինեն Երկրի վրա Քրիստոսի թագավորության 1000-ամյայի ավարտից հետո. նրա նոր գայթակղությունները կօգնեն բացահայտել և Եհովայի Թագավորության երկրային մասից մեկընդմիշտ հեռացնել վերջին «այծերին»՝ Երկրի վրա թողնելով միայն նրանց, ովքեր ջանացին հասնել Քրիստոսի հասունությանը (Հյտ.20:7-10; 21:3,4,7):

Ուստի, հաշվի առնելով, որ 20-րդ գլուխը բացատրական բնույթ ունի՝ պարզենք, թե ինչո՞ւ հարության 2-րդ մասնակիցները — Երկրի բնակիչները — հիշատակվում են 1000-ամյայի ավարտից հետո (Հյտ.20:5-7,13): 3 հարցի կպատասխանենք. 1) Ե՞րբ կսկսվի Միլենիումը և ինչու:
2) Ի՞նչ իմաստ ունի մեռածների հարությունը 20-րդ գլխի ենթատեքստում  և
3) Ինչո՞ւ 1-ին հարությունը հիշատակվում է Միլենիումի սկզբում, իսկ 2-րդը՝ վերջում: Եվ այսպես, հարց 1).

1) Ե՞րբ կսկսվի Միլենիումը և ինչու:
Թեպետ Հիսուսը, ինչպես արդեն գիտենք, կգահակալի 7-րդ փողին (մինչ Արմը, Հյտ.11:15), Միլենիումը կսկսվի քիչ ավելի ուշ՝ միայն այն պահից, երբ Սատանան ձերբակալվի (Արմից հետո): Ինչո՞ւ: Նախ, որովհետև Քրիստոսի և նրա իշխանակիցների 1000-ամյա կառավարման իմաստը այն չէ, որ 7-րդ շեփորով իրենց հանձնված թագավորական գավազանները սոսկ 1000 տարի իրենց ձեռքներում պահեն (Հյտ.2:26,27; 11:15; Սաղ.110:1,2):

Երկրորդ, Հյտ.20:4,6-ի «թագավորել» խոսքը չի նշանակում, թե 144000-ը ապրելու է երկնքում ուրախ և զվարթ՝ թագավորական հատուկ շքեղության մեջ (ինչպես որոշ հավատացյալներ մտածում են՝ սպասելով երկնքում վայելչական կյանքի): Այլ նշանակում է՝ «կառավարել»: Քրիստոսը և իր իշխանակիցները 1000 տարի պետք է կառավարեն:  Ո՞ւմ վրա: Երկրի ազգերի, որոնց մասին ասվում է Հյտ.20:3-ում. հենց նրանց բարօրության համար էլ Սատանային կկալանավորեն 1000 տարով:

Այդ պատճառով էլ Միլենիումը կսկսվի Սատանայի ձերբակալմամբ.  դա Երկրի ժողովուրդներին 1000 տարի դրախտային պայմաններում ապրելու միանման հնարավորությունը կտա և ետ կտա այն, ինչ նրանցից խլել էր Ադամը (այլապես 1000 տարի հետո նույնանման փորձության բոլորին ենթարկելը անարդար կլիներ, Հյտ.20:3,7-9): Իսկ 7-րդ փողից հետո երկնային թագավորները լոկ կսկսեն պատրաստվել Միլենիումին 2 էտապով. նախ՝ չարից կմաքրվի երկինքը (կվռնդվի Սատանան): Իսկ հետո բարկության գավաթները չարից կմաքրեն նաև Երկիրը (Հյտ.11:15-18; 12:9,10; 16գլ.; 20:1,2):

Բայց ինչպե՞ս Հյտ.20:3-ի ազգերը կընկնեն 1000-ամյայի սկիզբ, եթե Արմը ոչ ոք չի վերապրի (144000-ը երկինք կգնա, իսկ Աստծուն հավատարիմները կմեռնեն մինչ Արմը, Հյտ.14:13: Եբր.9:27), նաև՝ եթե իսկապես մեռյալներին պիտի կենդանացնեն 1000 տարի հետո (ինչպես ոմանք դատում են Հյտ.20:5,13-ով): Եթե դա այդպես լիներ և Երկրի ազգերը իսկապես բառացի առումով հարություն առնեին 1000 տարի հետո, ապա չէր լինի մեկը, որի վրա Հիսուսը 1000 տարի թագավորեր:

Իսկ եթե ոմանք պիտի վերապրեն Արմը, իսկ մյուսները հետզհետե ելնեն գերեզմաններից 1000 տարվան զուգահեռ (ինչպես սովորեցնում է ԴԸ), — անարդար կլինի  նույնը պահանջել բոլորից՝ 1000-ամյայից հետո փորձվելիս, քանզի ոմանք քիչ կրթված կլինեն Քրիստոսի մոտ 1000-ամյայի ընթացքում, իսկ ոմանք՝ շատ (Արմը վերապրածները): Արդարության Աստծուն սա յուրահատուկ չէ: Եվ այսպես, Հիսուսը Միլենիումում անպայման կունենա հպատակներ (Հյտ.20:3). Դրանք կլինեն Դանիելը և մնացյալը, ովքեր դուրս կգան գերեզմաններից 1000-ամյայի սկզբում (1335 օրից հետո, Հյտ.14:13; Դան.12:11-13; Եբր.11:40; տես 7.54 վիդեոն):

Հապա ինչո՞ւ է Հյտ.20:5,13-ում ասվում, որ մնացած մարդիկ (բացի 144000-ից) կկենդանանան 1000-ամյայից հետո:

Կիմանանք 2) հարցից. ի՞նչ իմաստ ունի «կենդանանալ» բառը 20-րդ  գլխի ենթատեքստում:
Պարզենք սա 144000-ի օրինակով, ովքեր կկենդանանան 1-ին հարությամբ (դեռ մինչ Արմը՝ 7-րդ փողին, 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52; Հյտ.11:15): Նրանք կկենդանանան և 1000 տարի կկառավարեն Քրիստոսի հետ Սատանային ձերբակալելուց հետո (Հյտ.20:1-4,6): 144000-ի համար «կենդանացան» բառը ուղեկցվում է բացատրությամբ, թե ինչ իմաստով «նրանք կենդանացան».

«կենդանանալ» բառը ավելին է նշանակում, քան Քրիստոսի ձայնով գերեզմանից դուրս գալը և կյանքի գործեր կատարելը երկնքում կամ Երկրի վրա: «Գերեզմաններից դուրս գալու» պահից 144000 կենդանացած սրբերը անմիջապես կմտնեն հավերժություն  (Հյտ.20:4,6) — սա «կենդանանալ» բառի առանցքային նշանակությունն է. նրանց վրա, ովքեր «կկենդանանան» 20-րդ գլխի ենթատեքստային իմաստով՝ 2-րդ մահն այլևս ազդեցություն չի ունենա (երկրորդ անգամ նրանք երբեք չեն մեռնի):

Այսինքն, «կենդանանալու» աստվածաշնչյան իմաստը, որ Եհովան դրել է Հյտ.20 գլխում՝ այն չէ, որ ընդամենը Քրիստոսի ձայնով մարդը դուրս գա գերեզմանից, ինչպես օրինակ, Ղազարոսը, որ ելնելուց հետո նորից մեռավ (Հյտ.11:4,39,43,44): «Կենդանանալ»՝ նշանակում է «սուրբ դառնալ» (լիովին զատվել մեղքից), ուստիև կարողանալ ապրել հավիտյան:  Ով «կենդանանա», նրա վրա մահն այլևս չի տիրի, քանզի նա հաղթել է մեղքին (մահվան խայթոցին, Հյտ.2:7; 20:4,6; 1Կոր.15:56): Ամրագրենք սա սխեմայով.

Այս ամենից դուք հավանաբար արդեն կռահեցիք, որ Քրիստոսի 1000-ամյայի սկզբում կարելի է դուրս գալ գերեզմանից և երջանիկ ապրել (Ես.65:21-25), բայց դեռ «չկենդանանալ» Աստծու դրած հասկացության իմաստով (Հյտ.20:4,6): Այսինքն, դեռ չազատվել մեղքից (մահվան խայթոցից), ուստի գտնվել 2-րդ մահվան տիրապետության տակ,  ինչի պարագայում էլ որ կլինեն Հյտ.20:3-ի ազգերը Միլենիումում.

թեպետ մարդկանց կյանքը Միլենիումում կընթանա երկնային թագավորների հետ շփվելու շնորհներով, կրթությամբ, աշխատանքով և երեխաներ ծնելու բերկրությամբ, — սակայն մահը դեռ կարող է հարվածել մեղք գործողին 2-րդ անգամ (Ես.65:21-25; Զաք.14:16-19): Եթե որևէ մեկը այդ դրախտում անծերանալ ապրի 100 տարի և մեղք չգործի, բայց հետո մի մեղք գործի, որ Աստծու աչքին մահվան է արժանի — նա կմահանա 2-րդ մահով, և այս անգամ արդեն՝ մեկընդմիշտ (Ես.65:20):

Այսպիսի մեղսագործների մահով էլ  հայտնի կդառնա 2-րդ մահվան առկայությունը 1000-ամյայի այն բնակիչներին (Հյտ.20:3-ի Երկրի ազգերին), ովքեր չեն մտնի հավերժ կյանքի համար կենդանացած 1-ին հարության 144000 մասնակիցների մեջ: Այս միտքն է արտացոլված Հյտ.20:4,6-ում: Տարանջատենք այն, ինչ հիմնականում առանձնացնում է Միլենիումի սկզբում գերեզմաններից դուրս եկած ազգերին, որոնք դեռ չեն «կենդանացել»  այնպես, ինչպես այդ ժամին «կենդանացել» են  արդեն 144000-ը:

Պարզության համար՝ փոփոխենք տեքստերի տեղը ըստ իմաստներիի. Հյտ.20:4 …Նրանք (144000) կենդանացան  ու Քրիստոսի հետ թագավորեցին 1000 տարի։ Սա է 1-ին հարությունը 6 Երջանիկ ու սուրբ է նա, ով բաժին ունի առաջին հարության մեջ։ Նրանց վրա երկրորդ մահը իշխանություն չունի, այլ նրանք կթագավորեն (Քրիստոսի հետ) 1000 տարի։ 5 Մահացածների մնացած մասը (Միլենիումի ազգերը) չկենդանացավ  (չազատվեց մահվան տիրույթից), մինչև որ 1000 տարին լրացավ: Ամրագրենք սխեմայում.

Ահա ինչու Հյտ.20:3-ում Միլենիումի ազգերի մասին (բացի երկինք գնացած 144000-ի), ասվում է, որ նրանք «չկենդանացան»  մինչև չլրացավ 1000 տարին. միայն Սատանայի վերջին փորձությունը 1000-ամյայի վերջում ցույց կտա, թե Միլենիումի սկզբում գերեզմանից ելածներից ով իսկապես «կկենդանանա» երկնային կառավարության օգնությամբ (կհաղթի մեղքին), իսկ ով՝ ոչ (նորից կգայթակղվի Սատանայից, Եբր.11:40; Հյտ.20:4-6;7-9,13):

Ըստ էության՝ մենք պատասխանեցինք 3) հարցին. ինչո՞ւ Հյտ.20 գլխում 1-ին հարությունը հիշատակվում է Միլենիումի սկզբում, իսկ 2-րդը՝ վերջում:
Քանի որ 1-ին հարության մասնակիցները (144000) դեռևս այս համակարգում հաղթել են մեղքին — Միլենիումի սկիզբ նրանք եկել են իսկապես կենդանացած՝  ունակ հավերժ ապրելու: Դրա պատճառով էլ նրանց մասին ասված է, որ նրանք կենդանացան Միլենիումի սկզբում (ունակ հավերժ ապրելու, Հյտ.20:4,6):

Իսկ մնացած մարդիկ, որ չմտան 144000-ի մեջ՝ սոսկ կելնեն գերեզմաններից Միլենիումի սկզբին և հոգևորապես հասակ կառնեն 1000 տարի (Եբր.11:40): Բայց կհաղթեն նրանք մեղքին, թե ոչ (ունակ կլինեն հավերժ ապրելու, թե ոչ)՝ կպարզվի լոկ 1000-ամյայից հետո Սատանայի վերջին փորձությամբ: Ով այս անգամ էլ հավատարիմ մնա Աստծուն՝ նրա մասին էլ 1000-ամյայից հետո կասվի, որ նա իսկապես «կենդանացավ» — այսուհետ ունակ է ապրելու երկրային դրախտում հավիտյան (Հյտ.20:7-10; 21:3,4,7):

Ահա ինչու 2-րդ խմբի մարդկանց «կենդանացման» մասին հայտնվում է 1000 տարվանից հետո.

5 Մահացածների մնացած մասը չկենդանացան, մինչև որ 1000 տարին լրացավ:  13 … և մահն ու դժոխքը իրենց միջի մահացածներին տվեցին, և ամեն …մեկը դատվեց ըստ իր գործերի:

Դատը, որի մասին հիշատակվում է 1000 տարվանից հետո, նշանակում է Միլենիումի բնակիչներից յուրաքանչյուրի մասին վճռի ընդունում (մեկին մահ՝ 1000-ամյայի ընթացքում գործած մեղքի համար, ոմանց մահ՝ Սատանայի հետ 1000-ամյայից հետո, իսկ մնացածին՝ հավիտենական կյանք Երկրի վրա, տես 7.46 վիդեոն):

Մնում է ավելացնել, որ Եհովայի տեսակետից «կենդանանալ», «մեռելներից հարություն առնել» և «հասնել մեռելներից հարության» (3:11) — նույն բանն է նշանակում. այսինքն, «կենդանացածը» ոչ միայն ելավ գերեզմանից, այլև իրենում արտացոլեց Քրիստոսին  (սուրբ ոգու պտուղը դարձավ, Գաղ.5:22,23), ուստի էլ երբեք չի մեռնի: Ինչպես և Քրիստոսը մահացածներից հարություն առնելով՝ այլևս չի մեռնում (մահն այլևս նրա վրա իշխանություն չունի, Հռ.6:9,5):

Առաջին հերթին, դեռևս այս համակարգում, Հիսուս Քրիստոսի հոգևոր հասակին հասած Աստծու առաջնեկ որդիներ կդառնան 144000-ը (Հյտ.7:3,4; 14:1-5): Իսկ հետո Աստծու որդիներ, որ ևս հասան Քրիստոսի հոգևոր հասակին՝ կդառնան մեծ բազմության մարդիկ, որոնք կարող են հավիտյան ապրել Երկրի վրա (Հյտ.7:9-17; 21:3,4,7): Մեռելներից հարության աստվածաշնչյան նշանակության մասին գրված է նաև Ղկ.20:35,36-ում.

իսկ նրանք, ովքեր արժանի կլինեն գալիք աշխարհին և մեռելներից հարությանը… այլևս մեռնել չեն կարող, քանի որ հրեշտակների պես կլինեն, և Աստծու որդիներ, քանի որ հարության որդիներ են  (Ղկ.20:35,36, տես 7.1 վիդեոն): Ինչպես տեսնում ենք, այստեղ ևս մեռելներից իսկական հարության նվաճման նշանը հավիտենական կյանքն է  («մեռնել չեն կարող»-ը նշանակում է «դատապարտված չեն մահվան ենթակայությանը՝ մեղքի բացակայության պատճառով»):

Ամրագրենք եզրափակիչ սխեմայում հոլովակի այս մտքերը՝ Միլենիումի սկզբում  հավերժ կյանքի համար կենդանացած 144000-ի և մեծ բազմության մարդկանց մասին, ովքեր կկենդանան հավիտենական կյանքի համար Միլենիումի վերջում.  մեղքից և մահից փրկված մարդկանց այս երկու խմբին է մատնանշում նաև Հայտնության 7-րդ գլուխը.

Ինչպե՞ս է կազմակերպվելու կյանքը Միլենիումում: Արդի հովիվները ղեկավարելո՞ւ են նորից այնտեղ: Որտեղի՞ց է 1000-ամյայից հետո Սատանան իրեն համախոհներ հավաքելու, եթե Միլենիումի բոլոր բնակիչները 1000 տարի նույն կրթությունն են ստանալու Քրիստոսի երկնային կառավարությունից: Ինչպե՞ս են մահն ու դժոխքը «կրակե լիճը» գցվելու: Այս ամենի մասին, տա Աստված, կիմանանք հաջորդիվ:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

55. «ԵՎ ԵՐԵԿՈ ԵՎ ԱՌԱՎՈՏ ԵՂԱՎ — ՕՐ ՄԵԿ»: ԱՍՏՎԱԾ ԳԻՇԵՐՈ՞Վ ԷՐ ԱՐԱՐՈՒՄ: (և 7-րդ օրվա մասին)

Текст на армянском языке к  видео  1.57 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.55

Ծննդոց գրքի առաջին 2 գլուխները մարդկության վերաբերյալ Աստծու նպատակի ըմբռնման հիմքերի հիմքն են: Դրանք նվիրված են Արարչի երկրային աշխարհակարգի ստեղծագործական փուլի նկարագրությանը, երբ Նա սկսեց կյանքի մի այլ ձևի արարում, որը տարբերվում էր նրանից, ինչում Ինքն էր գտնվում. Աստված Ոգի է, երկինքների երկնքի բնակիչ, անտեսանելի մարդկային աչքին և անշոշափելի (Հով.4:24):

Իսկ Երկրի վրա Եհովան որոշեց մարդուն ստեղծել տեսանելի և շոշափելի մարմնով(Սաղ.115:16): Ոգեղեն աշխարհի և Արարչի մնացյալ աշխարհակարգի ստեղծման փուլերը Աստվածաշունչը չի լուսաբանում: Իսկ երկրային կարգուսարքի արարչական պրոցեսը, բացի Ծննդոց առաջին 2 գլուխներից՝ հիշատակում է նաև «Հոբ» գիրքը՝ ցույց տալով, որ մինչ այդ ոգեղեն աշխարհն արդեն կար (Հոբ 38:4-7):

Որոշում կայացնելով մարդուն ստեղծել՝ Եհովան նախապես ստեղծեց Երկիր մոլորակը և կազմավորեց այն այնպես, որ հարմարավետ լինի մարդու և մարմնավոր մյուս արարածների (կենդանիների) ապրելու համար: Այդ պատճառով էլ Հոբը տեղեկացավ Երկրի հիմքերի և սահմանների մասին, նրա ամպե «հանդերձների», ծովի ալիքների պատնեշների և առավոտյան ցայգալույսի մասին (Հոբ 38:4-12):

Այսինքն, մոլորակի արարումն ու նրա վրա ապագա մարդու կյանքն ապահովող ֆիզիկական, քիմիական և կլիմայական պայմանների ձևավորումը մի կարճ վայրկյանում չէ եղել (այլ միլիոնավոր տարիների մեջ, ինչպես կարծում են գիտնականները): Բայց Աստված մարդուն մի կարճ հաղորդագրություն է թողել այն մասին, որ երկրային աշխարհակարգի արարման փուլը բաղկացած է ինչ-որ 6 ստեղծագործական «օրերից»: Եկեք պարզենք, թե ինչ են դրանք նշանակում:

Բացի այն, որ «օրվա» ըմբռնումը Աստծու և մարդու մոտ տարբեր են (մարդու հազար տարին՝ Աստծու համար նույնն է, թե՝ մեկ օրը, 2Պետ.3:8) — Եհովայի ստեղծագործական օրերը, չգիտես ինչու, նաև սկսվում էին բացարձակապես ոչ այնպես, ինչպես ընդունված է մարդկանց մոտ. մարդկանց մոտ աշխատանքային օրը սկսվում է առավոտից և տևում մինչ երեկո, իսկ Արարչի աշխատանքային օրը՝ ընդհակառակը — սկսվում էր երեկոյից  և ավարտվում առավոտյան:

Ֆրազը «և երեկո, և առավոտ եղավ՝ օր …առաջին» — կրկնվում է 6 արարչական օրերից յուրաքանչյուրից հետո (Ծնն.1:5,8,13,19,23,31), օրինակ.
1 Սկզբում Աստված ստեղծեց երկինքն ու երկիրը:
3 Աստված ասաց. «Թող լույս լինի»։ Եվ լույս եղավ։
4 Աստված տեսավ, որ լույսը լավ է, և Աստված բաժանեց լույսը խավարից։ 5 Աստված լույսը կոչեց Ցերեկ, իսկ խավարը՝ Գիշեր։ Եվ երեկո եղավ, ու առավոտ եղավ. օր առաջին։
(Ծնն.1:3-5):

Նկատենք, որ արարման դրվագները նկարագրվում են երկրային դիտորդի դիրքից: Այդ պատճառով, թեպետ այստեղ ասվում է, որ ՍԿԶԲՈՒՄ (իբրև առաջին հերթին) Աստված ստեղծեց երկիրն ու երկինքը՝ հարկ է հասկանալ, որ Արևը երկրից առաջ էր ստեղծված, այլապես Երկիրը չէր կարող մնալ արեգակնային համակարգության իր ուղեծրում և կսլանար տիեզերքի անհայտ հեռուներ:

Այսինքն, Ծնն.1:1-ի ՍԿԻԶԲԸ նշանակում է, որ այն դրվագում, երբ Աստված ծրագրեց երկրի վրա մարդուն ստեղծել՝ ՍԿԶԲՈՒՄ Նա ուշադրություն դարձրեց կյանքի համար Երկրի անպիտանելիությանը. լույսն այնտեղ չէր թափանցում (այն «անձև ու դատարկ էր, և խավար կար ջրերի անդունդի վրա»), և ժամանակն էր այն փոխակերպել: Առաջինը, ինչ Նա արեց այդ օրը «իրիկունից մինչ առավոտ»՝ այն էր, որ մղեց լույսին ճեղքել գոլորշու հաստաբեստ շերտերը և հասնել Երկրի մատույցներին (Ծնն.1:6,7):

Հավանաբար այդ ժամանակ Երկիրը սկսել էր պտտվել, ուստի արևի լույսը կարողանում էր հասնել մոլորակին և լուսավորել նրան բոլոր կողմերից, ինչը բուսական աշխարհին 3-րդ «օրը» ֆոտոսինթեզ ապահովեց (դեռ մինչ այն, երբ 4-րդ «օրը» Արևը տեսանելի եղավ): Հանքա-երկրաբանական գիտ.թեկնածու Մ.Բուրլեշինը կարծում է, որ լույսի (օրվա) և խավարի (գիշերվա) տարանջատումը կարող է նշանակել իր առանցքի և Արևի շուրջ Երկրի պտույտի սկիզբը (ինչը համարում ենք լիովին ընդունելի, թեպետ այս մանրամասնությունները Ս.Գիրքը չի տալիս):

Այնուհետև «իրիկուն և առավոտը» եղան 2) Երկրի մթնոլորտի ստեղծման և ցամաքի ջրերից երկնային ժապավենով նրա առանձնացման համար;
3) բուսականության համար (սկսվեց ֆոտոսինթեզ և թթվածնի կազմավորում); 4) Արևի և Լուսնի տեսադաշտում երևալու (երևի այդ ժամանակ մթնոլորտի գոլորշիների խտությունը այնքան էր նվազել, որ Արևն ու Լուսինը Երկրից արդեն նկատելի էին); 5) թռչունների և կենդանիների բնաշխարհի ստեղծման և վերջապես 6) մարդու արարման համար:

Եթե «արարչական օրը» բառացի հասկանանք, ապա այն երեկոյից առավոտ  ընկած ժամանակահատվածն է: Եվ ստացվում է, որ Աստված արարում էր միայն «գիշերը», այլ ոչ թե 24 ժամ, ինչպես այդ «օրվա» մասին սովորեցնում են աստվածաբանները, ինչը մենք սխալ ենք համարում: Ինչո՞ւ: Որովհետև մարդու հասկացողությամբ օրերի հաշվառումը ժամերով և շուրջօրով՝ հնարավոր եղավ միայն արարման 4-րդ «օրից» սկսած (երբ Արևն ու Լուսինը Երկրից տեսանելի դարձան, Ծնն.1:14,16):

Նշանակում է, եթե կառչած մնանք արարչական «օրերի» ս.գրային նկարագրությանը, ապա «օրը» Երկրի վրա ամեն մի նոր հերթական փոխակերպության ցիկլն էր: 6 նպատակակետային էտապներից յուրաքանչյուր նոր փոխակերպության ցիկլը սկսվում էր, փոխաբերաբար՝ «իրիկունը» և ավարտվում «առավոտյան»: Լոկ 7-րդ օրվա համար «առավոտը» չբացվեց. թեպետ 7-րդ էտապը սկսվեց (Աստված նրանում հանգստացավ, Ծնն.2:2), բայց նրա մասին չասվեց այնպես, ինչպես արարչական մյուս օրերի մասին («և իրիկուն, և առավոտ եղավ, օր …մեկ»):

Այսինքն, «օր» բառը նշանակում է Երկրի ինչ-որ մեկ փոխակերպության փուլ (էտապ կամ էրա)՝ ցույց տալով ընթերցողին, որ արարչության ամեն մի «օրը» ուներ իր սկիզբը (երեկոն) և վերջը (առավոտը): Եհովան էտապներով էր արարում, այլ ոչ թե անընդմեջ. մի էտապի գործը ավարտելով՝ նոր միայն անցնում էր հաջորդին (երկրաբանները ևս համարում են արարչության 6 էրա/էտապ): Արարչության 7-րդ էտապը՝ ավարտին չհասցվեց (այս մտքերը դեռ մեզ պետք կգան): Նայենք դրանք սխեմայում.

Իսկ այժմ գտնենք այս նյութի գլխավոր հարցի պատասխանը. եթե «օր», «շուրջօր», «երեկո», «առավոտ» հասկացությունները կարող էին տեղ գտնել և հստակ տարբերակվել միայն արարչության 4-րդ «օրը» (երկնակամարում Արևի և Լուսնի երևալուց հետո), ապա ինչո՞ւ է Աստված երկրային արարչության 6 էտապները այս նույն արտահայտությամբ անվանում. «և երեկո, և առավոտ եղավ, օր մեկ»: Խորհրդածենք.

Քանի որ Աստվածաշնչի գրքերը հրեաներն են գրել (Սաղ.147:19; Հռ.3:2), ապա «ՕՐՎԱ» իրենց պատկերացումով հեշտ էր հասկանալ, որ Երկրի արարման վրա Աստված «աշխատել» է 6 աշխատանքային օր, ինչպես և իրենք էին աշխատում. պատահական չէր, որ Իսրայելում յուրաքանչյուր նոր օրը հաշվում էին երեկոյից սկսած: Նրանք յուրաքանչյուր օրվա սկիզբը հաշվում էին այնպես, ինչպես Աստված — երեկոյից:

Բայց ինչո՞ւ էր Աստված Իր ամեն մի ավարտած էտապ՝ երեկոյից առավոտ  ձգվող «օր» հաշվում, այլ ոչ թե առավոտից երեկո, ինչպես ընդունված է բոլոր մարդկանց մոտ, ովքեր աշխատում են օրվա լույս ժամին, իսկ գիշերը՝ քնում: Ստացվում է, որ Աստված գիշերո՞վ էր աշխատում: Դժվար, թե Աստված դրանով ուզում էր մարդկանց ասել, որ աշխատել պետք է գիշերը, իսկ ցերեկը՝ քնել:

Ավելի շուտ, արարման էտապները Աստված նկարագրել է «երեկոյից առավոտ» ձգվող փուլեր — փոխաբերական իմաստով. մինչ արարման սկիզբը՝ Երկիրը պատված էր խավարով և դատարկ էր (նոր օրը Իսրայելում իրիկվա այն ժամն էր, երբ արևը մայր էր մտնում և սկսվում մութը): Ուստի կարելի է ասել, որ Աստված երկրային աշխարհակարգը սկսեց արարել մթի պայմաններում («իրիկունից»): Իսկ այն ամենը, ինչ արարվում էր ամեն մի 6 փուլի ընթացքում — պատկերավոր ասած՝ զարգացման կետի էր հասնում սոսկ «լուսաբացի» պայմանով  (առավոտը՝ ընդամենը միջանկյալ էտապ է լրիվ օրվա կազմավորման համար):

Այսինքն, ստեղծելով երկրային աշխարհակարգի հիմնադրույթները (փոխակերպելով «մութը» և արարվածը զարգացումով հասցնելով «լուսաբացի» աստիճանին), — Աստված, պատկերավոր ասած, ասես թե թողնում էր նրան ինքնազարգացման «մեխանիզմի». դրանից հետո Նրա ստեղծածը պետք է շարունակեր զարգանալ մինչև լրիվ ծաղկունքի աստիճան («բացվեր լիակատար օրվա լուսավորությամբ»): Իսկ արդյունքում՝ հասներ զարգացման այն կետին, որի գագաթնակետը կդառնար դրախտային «հավիտենության օրը» (Աստծու հանգստի 7-րդ օրը, երբ ողջ ստեղծագործությունը հլու կլիներ Իրեն դարեդար, 1Կոր.15:28; 2Պետ.3:18):

Օրինակ, սկզբնական էտապում — «իրիկունից առավոտ» զարգացման փուլում — լույսը և մոլորակը ընդամենը «գործի դրվեցին»: Այդ «աշխատանքի» արդյունքում (երկրային աշխարհակարգի հետագա զարգացման պրոցեսում) — Երկրի վրա պետք է առաջ գային տարվա հստակ առանձնացված եղանակները. գարունը, ամառը, աշունը և ձմեռը (ջերմոցային կլիմայի փոխարեն, որ յուրահատուկ էր ստեղծագործական «առավոտի» էտապում, Ծնն.2:6):

2 Նույնպես էլ բոլոր թռչուններն ու կենդանիները «երեկոյից» (չգոյից) մինչ «առավոտ» լինելիության զարգացման էտապում — ստեղծվեցին զույգերով (հասան «լուսաբացի» աստիճանին): Իսկ Եհովայի կատարյալ «օրվա» նպատակով՝ նրանց հարկավոր էր լցնել ողջ մոլորակը և օգուտ պարգևել մարդկանց — դարեդար (Ծնն.1:26):

Նույն ձևով էլ մարդը ստեղծվեց զույգով — հասցվեց լոկ «լուսաբացի» զարգացման կետին: Իսկ ըստ Աստծու ծրագրի՝ նա պետք է դեռ հասներ իր լիակատար լուսավառությանը (կատարյալ օրին). զարգանար մինչև հոգևոր հասունության աստիճանը; լցներ ողջ Երկիրը իր կատարյալ սերունդներով; ամբողջ մոլորակը Եդեմի այգու օրինակով՝ վերածեր դրախտային վայրի և նվաճեր Եհովայի, ֆլորայի և ֆաունայի հետ փոխհարաբերության հարմոնիան:

Բայց Աստծու ծրագրի երկրային աշխարհակարգի զարգացման այդ լրիվության համար շատ ժամանակ էր պահանջվում: Մինչդեռ Ադամն ու Եվան հենց սկզբում հուսախաբ արին Եհովային. փոխարեն նրա, որ սիրեին Աստծու լույսը և «լուսավառվեին» մտավոր և հոգևոր զարգացմամբ մինչև կատարյալ օր՝ մեղսագործության միջոցով թե՛ իրենք «գահավիժեցին» հոգևոր խավարի անդունդը, թե՛ այդ խավար «քաշեցին» իրենց բոլոր սերունդներին (Հռ.5:12; Հով.3:19,20):

Այժմ ամփոփենք «երեկոյից առավոտ» արարչական «օրվա» նշանակությունը. այսպիսով, երկրային աշխարհակարգը 6-րդ էտապում Ադամի և Եվայի ստեղծումով՝ դեռ պետք է «երեկոյից» «առավոտ» վիճակից անցներ իր զարգացման ցիկլը և շարունակեր իր զարգացումը 7-րդ օրվա մեջ՝ նրանում հասնելով «հավիտենության օրվա» լիակատար ծաղկունքին: Արդյունքում Ադամի բոլոր կատարյալ սերունդների համար դրախտային Երկրում կբացվեր Աստծու հանգստի հավիտենության «օրը»:

Սակայն մեղսագործության պահից սկսած մարդիկ ետքայլ արին դեպի 7-րդ օվա «իրիկուն» և վռվեցին նրանում՝ ոչ միայն զարգացում չապրելով, այլև դեգրադացվելով (առաջին մարդկանց առողջությունը բավում էր մոտ 1000 տարի, այսօր՝ 70-80, Ծնն.5:5; Սաղ.90:10): Հիշեցնենք. 7-րդ օրը, որում Աստված հանգստացավ, ևս սկվում էր «իրիկունից», բայց այն չի վերջացել մինչ հիմա. նրա վերաբեյալ չասվեց՝ «և իրիկուն և առավոտ եղավ՝ օր յոթերորդ» (մարդկությունը դեռ ապրում է 7-րդ օրվա «իրիկունի» մեջ): Նայենք այս մտքերը սխեմայում.

Քանի որ Աստծու ծրագիրը երկրային աշխարհակարգի նկատմամբ չի փոխվել՝ Նա անպայման մեղավոր մարդկությանը կհասցնի — նախ մինչ «լուսաբաց»՝ դրա վրա աշխատելով 7-րդ «օրը» (մինչ հիմա, Հով.5:17): Իսկ հետո և՝ դեռ կայացման նախասկզբում Աստծուց օրհնված հավիտենության օրվա կատարյալ ծաղկմանը (Ծնն.2:3; 2Պետ.3:18): Եհովան ամեն ինչին դարձնող (լինել տվող) Աստված է, այդ թվում նաև՝ հավիտենության օրվան: Ինչպե՞ս դա կլինի:

Սատանայի կառավարման դարաշրջանի խավարում կողմնորոշման համար՝ Եհովան Ադամի սերունդներին ուղարկեց Իր Որդուն, Հիսուս Քրիստոսին — «առավոտյան աստղին», «լուսաստղին» (2Պետ.1:19; Հյտ.22:16): Այս համակարգի բնակիչներից նա, ով ավելի լույսը կսիրի, քան խավարը և կկամենա ընդօրինակել Քրիստոսին, անկասկած կկարողանա դուրս պրծնել հոգևոր խավարից, ուր թաղել են բոլորին Ադամն ու Եվան մեղսագործության միջոցով (Հով.1:7-13; 3:19):

Ով սկսի «լուսավորվել» Հիսուս Քրիստոսից («առավոտյան աստղից»), նա կկարողանա հետզհետե վերադառնալ այն հոգևոր վիճակին և Աստծու հետ հաղորդակցման այն աստիճանին, որը դրախտից արտաքսման պահին, կորցրեցին Ադամն ու Եվան: Այսինքն, հոգևոր զարգացում կարող են ունենալ լոկ քրիստոնյաները: Իսկ մաքսիմում հնարավոր հոգևոր զարգացման լիության այս համակարգում  — նրանցից քչերը կհասնեն (144000 Քրիստոսի ապագա իշխանակիցները, Հյտ.7:3,4; 14:1-5):

Սակայն Արարիչը վստահ էր, որ երկրային աշխարհակարգում նաև մնացած մարդկության մեծամասնության համար ոչ միայն անպայման «լուսաբացը» կկայանա, ինչը տեղի կունենա Հիսուս Քրիստոսի և նրա քրիստոնյա-իշխանակիցների հազարամյա կառավարման Միլենիումում (Հյտ.14:1; 20:6; Եբր.11:40), այլ կկայանա նաև (գագաթնակետը)՝ հավիտենության «լուսային օրվա» ողջ լրիվությունը.

Քրիստոսի 1000-ամյայում մարդկության մեծամասնությունը կսիրի Աստծու լույսը և երբեք այլևս չի «գլորվի» հոգևոր մթի խավարը, ինչպես դա արեցին Ադամն ու Եվան, և ինչպես դա կանեն Երկրի (փոխաբերական) վերջին «այծերը»՝ դիմակազերծվելով 1000 տարվա վերջում՝ Սատանայի դուրս գալով. ով 1000 տարվա վերջում գայթակղվի նրա հրապուրանքով՝ նա կդասվի Եհովայի երկրային աշխարհակարգի վերջին «այծերի» կատեգորիային և Սատանայի հետ մեկտեղ՝ կոչնչացվի հավիտյան (Հյտ.20:7—10; 21:3,4,25; 2Պետ.3:18):

Ամփոփենք. «երեկոյից մինչ առավոտ» արարչական օրը նշանակում է ա) Երկրի յուրաքանչյուր հերթական վերաձևավորման փուլ (էտապ կամ էրա), որն ունի իր սկիզբը («իրիկունը») և վերջը («առավոտը»);

բ) արարվածի զարգացման ցիկլը- չգոյության վիճակից («իրիկունի» մթից) մինչև «պատանության» վիճակը («առավոտը»)՝ ունակ զարգանալու և հասնելու լիակատար հասունության և պիտանի դառնալու Աստծու հավիտենական Թագավորության համար (մտնելու Եհովայի 7-րդ օրվա հանգիստը, 2Պետ.3:18; Եբր.4:1,10):

Հաջորդ անգամ արարչության 7-րդ «օրվա» «առավոտի» գալստյան մասին, որ «կբացվի» Հիսուս Քրիստոսի 1000-ամյայում (Միլենիումում)՝ Աստված տա, կիմանանք ավելի մանրամասն: Իսկ առայժմ դիտենք այս հոլովակի հանգուցային կետերի եզրափակիչ սխեման՝ «իրիկունից առավոտ» ստեղծագործական «օրվա» նշանակության մասին.

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

54. Հով.6:39,40-ի «վերջին օրվա» նշանակությունը:

Текст на армянском языке к  видео  1.56 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.54

Թե ինչպես մեկընդմիշտ կկործանվեն չարերը՝ մենք քննարկեցինք Արմագեդոնի (Արմի) դեպքերին առնչվող 7.49-7.53 հոլովակների շարքում: Իսկ մնացածը (ովքեր չեն ընկնի 144000-ի կամ «այծերի» կատեգորիա)՝ կմեռնեն և Աստծու սահմանած ժամին դուրս կբերվեն գերեզմաններից (Հյտ.14:13; 16:21; Հով.11:24): Մահացածների հարությունը Հիսուս Քրիստոսի կարևորագույն ուսմունքներից մեկն է, որ տարածում էին նաև առաքյալները (Հով.5:28,29; Գրծ.24:15; 1Կոր.15:16,21-23):

Բայց ե՞րբ մեռածները հարություն կառնեն: Հիսուսն ասաց, որ դա կկատարվի ինչ-որ մի «վերջին օր»  (Հով.6:39,40): Աստվածաբանները շուրջ 2000 տարի վիճում են, թե ինչ է դա նշանակում և ինչպես այդ «օրը» բացատրել ըստ Աստծու խոսքի: Եթե երկնային կյանքի 1-ին հարությունից էլի ինչ-որ բան հասկանալի է (այն տեղի կունենա 7-րդ փողին՝ Քրիստոսի 2-րդ գալստով, 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52; Հյտ.11:15; 20:6), ապա երկրային կյանքի համար 7-րդ փողին՝ հարություն ոչ մեկին չի տրվի: Ինչո՞ւ:

Որովհետև կմոտենա 3-րդ վայը և աշխարհն իր դեպքերով կսկսի ընթանալ դեպի Արմ (Հյտ.11:14-18): Ուստի Երկիրը դեռ պատրաստ ՉԻ լինի ընդունել նահապետներին և այն մնացյալին, ովքեր չեն մտնի 1-ին հարության մեջ (ում կհանեն գերեզմանից Քրիստոսի 1000-ամյայում՝ Երկրի վրա ապրելու համար, Գրծ.24:15; Մտ.5:5): Եվ ուրեմն, «վերջին օրը», երբ պետք է տեղի ունենա բոլորի հարությունը՝ առաձգական հասկացություն է:

Իսկ եթե նկատի առնենք, որ 2-րդ հարության մասին ասված է նաև այնպես, որ այն 1000-ամյայից հետո պիտի կատարվի (Հյտ.20:7,13), — ապա «վերջին օրվա» իմաստը էլ ավելի է բարդանում: Ցավոք սրտի, Հիսուսը չճշգրտեց, թե ԻՆՉԻ՞ «վերջին օրը» մահացածները հարություն կառնեն: Քանի որ Ն.Կ.-ի գրքերում տվյալները քիչ են այն բնորոշելու համար՝ Հով.6:39,40-ի «վերջին օրվա» նշանակությունը հասկանալը դյուրին չէ: Ցույց տանք այդ դժվարությունները սխեմայով.

Սակայն մենք որոշեցինք, ամեն դեպքում, պարզել, թե ինչ են նշանակում «վերջին օրվա» հարության մասին Հիսուսի խոսքերը՝ Աստվածաշնչի տեսակետից: Դրանց իմաստը որոշելու համար կարևոր է ահա թե ինչ հիշել. բոլոր հրեաները, նրանց թվում նաև մեռած Ղազարոսի քույր Մարթան՝ հավատում էին, որ ինչ-որ մի «վերջին օր» իրենք հարություն են առնելու, (Հով.11:24): Որտեղի՞ց նրանք դա գիտեին: Պարզ է, որ Հ.Կ.-ի գրքերից  (Հին Կտակարանի): Ինչո՞ւ:

Որովհետև մ.թ.1-ին դ.-ում Ն.Կ.-ի (Նոր կտակարանի) գրքերը դեռ չկային: Քննելով Հ.Կ.-ի գրքերը՝ կարելի է լոկ 2 տեղ գտնել, որտեղից Մարթան և այլ հրեաներ կարող էին Սինագոգներում Աստծու խոսքը քննելով՝ իմանալ գերեզմաններից մահացածների դուրս գալու ժամանակի մասին: Դրանցից մեկն էլ — հրեաներին հայտնի ծավալով  (այսինքն՝ ընդհանուր գծերով) — կրկնեց Հիսուսը Հով.6:39,40-ում՝ խոսելով հարության մասին: Նայենք այդ տեքստերը:

Դրանք են՝ Հոբ 19:25-27 և Դան.12:13-ը: Հոբի գրքի տեքստը վիճահարույց է. միայն ռուս Սինոդալ Աստվածաշունչն է այն թարգմանում՝ հիշատակելով վերջին օրը. Փրկագնողը վերջին օրը  կհանի ինձ հողից… Սա հիշեցնում է հարությունը: Բայց Սեպտուագինտայում չկա «վերջին օրը» արտահայտությունը, իսկ Բեյրութի Աստվածաշնչում (Արևմտհ.Թրգ.) կա «վերջին ժամանակը պիտի ելլէ երկրի*(հողի) վրայ» արտահայտությունը, բայց «օր» բառը չկա:

Վիճահարույց տեքստի վրա «վերջին օրվա» իմաստը բացատրել չենք ուզում, ուստի նայենք հարության մասին Դան.12:13-ի տեքստը. «Իսկ դու գնա քո վախճանին։ Դու կհանգստանաս, սակայն օրերի3117 վերջում7093 վեր կկենաս, որ ստանաս քո բաժինը»: Ըստ Ստրոնգի 7093 קץ բառը նշանակում է վերջ, սահմանակետ, ծայր: Իսկ 3117 יוֹם‎ բառը նշանակում է օր, ժամանակային փուլ: Այս տեքստը միանման է Աստվածաշնչի թարգմանությունների մեծ մասում: Ըստ նրա էլ պարզաբանենք, թե ինչ գիտեր Մարթան «վերջին օրվա» հարության մասին (Հով.11:24):

Համեմատելով Դան.12:13-ի տեքստը Հով.6:39,40-ի Հիսուսի խոսքերի հետ, կարելի է տեսնել, որ նրանց իմաստը, ըստ էության, նույնն է. «մահացածները վեր կկենան» կամ հարություն կառնեն «հեռավոր մի օրվա վերջում»: Ցույց տանք այս համեմատությունը՝ ըստ Ստրոնգի օգտագործելով բառերի նշանակությունը: Սկզբից նայենք Հով.6:39,40-ը. Այս է կամքը իմ Հոր… որ վերջին 2078 օրը  2250 հարություն առնել տամ նրանց: Եվ ես նրան վերջին 2078 օրը 2250 հարություն առնել տամ:

Որպես «վերջին» թարգմանված 2078 ἔσχατος համարով բառը նշանակում է՝ ծայրակետային, ամենահեռավոր, վերջին, վերջնասահմանային: Իսկ «օր» թարգմանված 2250 ἡμέρα բառը նշանակում է՝ օր, շուրջօր: Դան.12:13-ում «օրերի վերջում» խոսքերի համար օգտագործված են 7093 קץ համարի բառը, որ նշանակում է վերջ, եզր, ծայր; և 3117 יוֹם համարի բառը՝ որպես օր, ժամանակի միավոր:

Ինչպես տեսնում ենք, Հիսուսը ևս, ըստ էության, կրկնեց Դանիելի խոսքերն այն մասին, որ հարությունը կլինի ինչ-որ մի հեռավոր օր, ինչը գիտեր նաև Մարթան Հ.Կ.-ից: Եթե 2250 ἡμέρα բառի թարգմանությունը Հով.6:39,40-ում հնչեր ոչ թե «վերջին օրը», այլ «վերջին օրին» (ինչպես այն հնչում է Սեպտուագինտայի Ել.31:17-ում՝ «օրին…»)՝ ավելի հեշտ կլիներ տեսնել Հիսուսի և Դանիելի խոսքերի անալոգիան: Նկատի առնենք նաև, որ Դանիելին ասացին ոչ միայն օրերի վերջում նրա հարության, այլ նաև նրա «բաժնի» մասին.

«…օրերի վերջում  վեր կկենաս, որ ստանաս քո բաժինը»  (Դան.12:13): Նշանակում է՝ օրերի վերջում պիտի տեղի ունենա նաև Աստծու մի դատ, որն էլ պետք է որոշի Դանիելի հասանելիքը: Հիսուսը ևս հիշատակեց վերջին օրվա դատի մասին. Հով.12:48 …իմ ասածները չընդունողի համար դատավոր կա։ Այն խոսքը, որ ես ասացի, ա՛յն կդատի նրան վերջին օրը  (ինչ-ինչ օրերի վերջում):

Այսինքն, համանմանությունը՝ Դանիելին ասված հարության և վերջին օրերում (հեռավոր մի օր) Աստծու դատի, նաև — Քրիստոսի հրեաներին ասած հարության և վերջին օրը (հեռավոր մի օր) Աստծու մի դատի միջև — ակնհայտ է: Մնում է պարզել, թե Դանիելին հայտնածում՝ ո՞ր օրերի վերջը  նկատի ունեին: Սա պարզելով՝ կհասկանանք նաև Հով.6:39,40-ում «վերջին օրին» հարության մասին Քրիստոսի ասած խոսքերը:

Եվ այսպես, ո՞ր օրերի վերջում Դանիելը պետք է հարություն առներ մեռելներից: Նայենք ենթատեքստը.

Դան.12:11-13. Մշտական զոհաբերությունը դադարեցվելուց և ամայացում բերող պղծությունը դրվելուց հետո կանցնի հազար երկու հարյուր իննսուն օր։ Երջանի՛կ է նա, ով կսպասի ու կհասնի հազար երեք հարյուր երեսունհինգ օրվա ավարտին։ Իսկ դու գնա քո վախճանին։ Դու կհանգստանաս (կմեռնես), սակայն օրերի վերջում վեր կկենաս (հարություն կառնես), որ ստանաս քո բաժինը:

Դժվար չէ կռահել, որ Դանիելը հարություն կառնի իրեն նշված 1290 և 1335 օրերի վերջում, կամ այդ օրերից հետո (այդ օրերի փուլից հետո կսկսվի հարությունը. հարություն կառնեն Դանիելը և մնացած հրեաները, ինչի մասին որ տեղյակ էր Մարթան): Եվ այդ օրերը կապ ունեն Երուսաղեմի տաճարի սրբապղծման հետ: Իրար միացնելով Դան.12:12,13-ը և Հով.6:39,40-ը կհանգենք նրան, որ օրերի վերջին (կամ վերջին օրին) — նշանակում է 1335 օրերից հետո  (1290-ը դրանից առաջ է նշված, առայժմ դա թողնենք): Նշենք այս մտքերը սխեմայում.

Այսպիսով, 1335-րդ օրից հետո հարություն կառնեն Դանիելը և մնացյալը, ովքեր Իսրայելում գիտեին այդ հեռավոր ժամանակի մասին (1335 օրերի վերջի մասին):

Ի՞նչ կլինի 1335 օրերից հետո և ե՞րբ դա կլինի:
Պարզենք սա՝ մտքում պահելով, որ Դան.12:11-13-ի կանխասացությունը կապված է Եհովայի տաճարի պղծման և Նրան հաճելի զոհի դադարեցման հետ: Հիսուսը Դանիելի այս մարգարեությունը կրկնեց երկու անգամ: 1-ը կատարվեց Իսրայելի վրա (Մտ.24:15; Ղկ.21:20).

դեռ քիչ է, որ հրեաները մերժեցին Քրիստոսին, նաև տաճարի պղծությունը անցավ բոլոր սահմանները (քահանայապետ դարձավ քարտաշ Պանխաս բեն Շմելը; քահանայությունը կապվեց բանդաների հետ և այլն): Եվ Եհովան ստիպված եղավ մ.թ.70 թվին հռոմեացիների ձեռքով վերջ տալ այդ խայտառակությանը. այդ կերպ Աստված թողեց, որ գործի մեկ նոր կենդանի «տաճար» (հոգևոր, տես 7.11 վիդեոն) — Իր Քրիստոսի ժողովը (1Պետ.2:5, այդ ժամանակից ի վեր Աստծուն ձեռակերտ տաճարներ այլևս պետք չեն, Գրծ.24:17):

Մ.թ.70 թ. տաճարի ավերումից հետո, քրիստոնյաները «անցան» Գրծ.1:8-ի ծրագրի կատարմանը՝ տարածելով Աստծու խոսքը Նրա Քրիստոսի մասին մինչև երկրի ծայրերը (Մտ.24:14): Սակայն, Երուսաղեմի տաճարի ավերումից մոտ 30 տարի անց (մ.թ.98/100թթ.) Հիսուսը նորից կրկնեց Եհովայի տաճարի սրբապղծման մարգարեությունը (2-րդ անգամ, Հյտ.11:1,2):Եվ այդ իրադարձությունները տեղի կունենան Քրիստոսի 2-րդ գալստի շեմին (Հյտ.11:1-15):

Քանի որ Դանիելի բաժնի ժամանակը մ.թ.1-ին դարում չհասավ և նա չհարուցանվեց (Հիսուսը «տեղափոխեց» այդ ժամանակը՝ կրկնելով այդ մարգարեությունը Հյտ.1:1; 11:1,2-ում) — նշանակում է 1335 օրերի վերջը կապ ունի Եհովայի տաճարի (Նրա Քրիստոսի ժողովի) պղծման հետ, որը կգործի Քրիստոսի 2-րդ գալստի նախաշեմին  (Հյտ.1:9,13,16,20; 2 և 3 գլ., տես 7.48 վիդեոն): Այս մտքերը ևս ավելացնենք սխեմայում.

Ինչպես արդեն գիտենք, Քրիստոսի 2-րդ գալստից առաջ Եհովայի «տաճարը» պղծվելու է անօրենի պատճառով. նա փչացնելու է Եհովայի ժողովրդին կռապաշտությամբ (2Թես.2:2-4,9,10, տես 7.12 վիդեոն): Բայց սա ամենը չէ. Աստծու ժողովրդի սրբապղծությունից հետո պետք է դադարի աստվածահաճո պատարագը: Այնուհետև կգնան 1290 և 1335 օրերը, իսկ հետո կգա Դանիելի բաժինը ստանալու ժամանակը (գերեզմաններից հանումը՝ երկրային կյանքի համար, Դան.12:11-13; Հով.5:28,29; Գրծ.24:15):

Իսկ ե՞րբ կդադարի աստվածահաճո պաշտամունքը: Դա կլինի 1-ին դարի պես. նախ կսպանեն 2 վերջին մարգարեներին (2ՎՄ, ինչպես սպանեցին Քրիստոսին, Հյտ.11:2-7): Բայց երբ նրանք երկինք գնան (144000-ի կազմում) — Եհովային հաճո զոհը կրկին կհայտնվի. 2 մարգարեների երկինք հառնելու նշանից հետո՝ դարձ կկատարվի (Հյտ.11:12,13; 12:14, մ.թ.1-ին դարում Եհովայի ժողովուրդը ևս դարձի եկավ Հիսուսի երկինք հեռանալուց հետո՝ նրա աշակերտների 3,5 տարվա «սնուցման» շնորհիվ, Գրծ.6:7):

Ուստի Աստծու խոսքը (շրթերի աստվածահաճո զոհը, Եբր.13:15) կարելի կլինի լսել մինչև Եհովային դարձած վերջին Տերով մեռնողը (Հյտ.14:13): Մ.թ.1-ին դարում ևս Աստծու խոսքը հնչում էր Եհովայի երկրպագության վայրերում (Երուսաղեմի տաճարում և սինագոգներում) — այնքան ժամանակ, մինչև որ Քրիստոսի աշակերտները լքեցին Երուսաղեմը՝ վայրը, ուր Աստված նպատակադրել էր «մինի-Արմ» անցկացնել (մոտեցող կործանման զոնան՝ մ.թ.70 թվի շեմին):

Նկատենք, որ երբ քրիստոնյաները լքեցին կործանման զոնան՝ ամայացնող պղծությունը (սկսված տաճարի պղծմամբ և Քրիստոսի մերժումով) լիովին կուլ տվեց Իսրայելը (չկար այլևս մեկը, որ Աստծու խոսքի լույսը ցրեր): Նույնը կլինի նաև ամբողջ աշխարհի համար մեծ Արմից առաջ. երբ բոլորը, ովքեր «այծերի» խմբին չեն պատկանում՝ դուրս բերվեն «կործանման զոնայից» (144000-ը՝ երկինք, մնացյալը՝ մահով, Հյտ.14:1,13) — ամայացնող պղծությունը կկլլի մնացյալ ողջ աշխարհը (չի լինի այլևս մեկը, որ Աստծու խոսքի լույսը ավետի, տես 7.53 վիդեոն հունձքի մասին):

Եվ այսպես, ե՞րբ կգա «օրերի վերջը», որ Դանիելը հարություն առնի և ստանա իր բաժինը: Շարադրենք. Քրիստոսի 2-րդ գալստից առաջ Եհովայի ժողովրդի պղծում անօրենի կողմից + զոհի դադարեցում (Եհովային հավատարիմ վերջին քրիստոնյայի Տերով մահ, Հյտ.14:13) + 1290 և 1335 օրեր = կստանանք այն օրերի վերջը, երբ կսկսվի Դանիելի «կատեգորիայի» մահացածների հարությունը (այն մարդկանց, ովքեր ապրելու են Երկրի վրա):

Իսկ եթե հաշվի առնենք, որ այս ժամկետները տրվել էին Դանիելին ա) այս համակարգի վերջը  բնորոշող դեպքերի մասին իր հարցին որպես պատասխան (մեծ ողբ, որից հետո ոմանք պետք է փայլատակեին երկնքում, իսկ մահացածները հարություն առնեին, Դան.12:1-6, հմմտ. Մտ.24:29-31-ի հետ) և բ) նաև կապված այն հայտարարության հետ, որ 3,5 տարվա ճնշումից հետո ամբողջությամբ պետք է սրբերի զորությունը տապալվեր  (Դան.12:7) — ապա պատկերը ավելի կզուլալվի, և շատ կարևոր մի փաստարկ կբացվի Հով.6:39,40-ի «վերջին օրվա» նշանակության մասին.

միացնենք Դան.12 գլուխը Հյտ.11 գլխի հետ, և ահա ինչ կստանանք. սրբերի զորության ամբողջ տապալումը՝ 2ՎՄ-ի սպանությունն է գազանի կողմից (ՀյԹ, հյուսիսի վերջին թագավորի, որ այդ ժամկետում ճնշում է Եհովայի ժողովրդին, Հյտ.11:3-7; 13:5-7): Նրանք Եհովայի ժողովրդից շատերին ճշմարտությանը կդարձնեն և կփայլատակեն երկնքում ինչպես աստղեր՝ դարեդար (Դան.12:3): Բայց Դանիելին չհայտնեցին, թե ով, երբ և ինչ իմաստով կշողա երկնքում (այդ ամենը նրան ասվեց առանց մանրամասնությունների, Դան.12:8):

Նշանակում է 1-ին հարության մասին (որ տեղի կունենա 144000-ի համար՝ 7-րդ փողին) Դանիելը շատ մշուշոտ և ընդհանրական գիտելիք ուներ: Մինչդեռ 1290 և 1335 օրերի փուլերի հետ 1-ին հարությունը աղերս չունի: Դանիելին հայտնեցին ի՛ր իսկ հարության մասին (12:1-3), իսկ նա 144000-ի կազմում հաստատ ընդգրկված չէ (Ղկ.16:16): Նշանակում է, խոսելով «վերջին օրվա» մասին՝ Մարթան հասկանում էր Դանիելի և նրանց հարությունը, ովքեր կյանքի կհարուցանվեն Երկրի՛ վրա:

Այսինքն, հրեաների հետ խոսելով «վերջին օրվա» մասին (ինչի մասին Հ.Կ.-ից տեղյակ էին Մարթան և հրեաները)՝ Հիսուսը ընդհանուր գծերով էր խոսում հարության մասին — նրանց գիտելիքների շրջանակով, որ հարության էին սպասում Երկրի՛ վրա. նրանք այն ժամանակ դեռ չգիտեին Քրիստոսի երկնային թագավորների, առավել ևս՝ 1-ին հարության մասին: 144000-ին վերաբերող գիտելիքները՝ բազում մանրամասներով, առաքյալներին տրվեցին լոկ Հիսուսի երկինք հեռանալուց հետո (Ղկ.16:16; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52; Հյտ.14:1-5; 20:6):

Ուրեմն, կարևոր է յուրացնել, որ Սատանայի համակարգի ավարտի մանրամասները՝ Դանիելին չբացվեցին (Դան.12:4): Հայտնության մեջ դրանք ավելի են, բայց նորից՝ ոչ բոլորը (որոտները ինչ-ինչ բաներ ծածկեցին, Հյտ.10:4): Ուստի «վերջին օրվա» ժամանակը պարզելու համար՝ գլխավորն է, հասկանալ, որ ա) Հիսուսը խոսում էր Երկրի՛ վրա կյանքի հարության մասին, ինչը հայտնի էր հրեաներին Դանիելից; բ) որ 1335-րդ օրը (որից հետո կենդանացնելու են մեռածներին) — գտնվում է այս համակարգի վերջում:

Ի մի բերենք այս համակարգի ավարտի բոլոր փուլերը. 1) Աստծու տաճարը պղծված է (3,5 տ. — 2ՎՄ, ՀյԹ-ը հալածում է Աստծու ժողովրդին և սպանում 2 ՎՄ-ին, սրբերի ուժը տապալված է, Դան12:7; 7:25; Հյտ.11:1-7; 13:5-7); 2) 144000-ը երկինք է հառնում (Հյտ.11:12; 1Թես.4:16,17); 3) 3,5 տ. սնում են «կնոջը» (Աստծու «տաճարի» մնացորդին՝ 144000-ի հեռանալուց հետո, Հյտ.11:13; 12:14); 4) զոհի դադարեցումը աշխարհում (Աստծու վերջին հավատավորի մահը; Աստծու խոսքն ավետող մեկն իսկ չկա, Հյտ.14:13); 5) ընթանում են 1290 և 1335 օրերի փուլերը, իսկ հետո կհարուցանեն Դանիելին և մնացյալին, ովքեր պիտի ապրեն երկրի վրա (Դան.12:11-13):

Ուրեմն, 1290 օրը — վերջին Տերով մեռնողից մինչ Արմ  ընկած ժամանակափուլն է (Դան.12:11; դա Աստծու ցասման 7 գավաթների հատվածն է՝ Արմի գագաթնակետով, Հյտ.16գլ.): Իսկ 1335 օրը — Արմից մինչև  Դանիելին և մնացյալին գերեզմաններից հանելու  փուլ, ովքեր չընդգրկվեցին 144000-ի կազմ, բայց չդասվեցին նաև «այծերին»: Այս հաշվարկը կատարվում է կա՛մ այսպես. 1290+45 =1335 (45 օր՝ սկսած Արմից մինչ գերեզմաններից հանում): Կա՛մ որպես 1335 օր (Արմից մինչ գերեզմաններից հանում — 1335 օր, ճշգրիտ ասելը դժվար է. այդ օրերը կներկայացնենք սխեմայում):

Ուստի, Դան.12:11-13-ի «օրերի վերջում-ը» (ինչը Հ.Կ.-ից գիտեին Մարթան և բոլոր հրեաները) — 1335-րդ օրն է, որից հետո կհարուցանեն նրանց, ում վիճակ է ընկել, ինչպես Դանիելին, ապրել Երկրի վրա (ով 144000-ի մեջ չի մտնի): Այդ մասին է և Հով.6:39,40-ը, բայց թարգմանությունը աղճատել է Հիսուսի խոսքերը (ուրիշ վերջին օրեր հրեաները չգիտեին, նաև չգիտեին հարության 2 տեսակի մասին, դա հետո բացվեց քրիստոնյաներին, 1Կոր.15:52; 1Թես.4:16,17; Հյտ.11:15; 20:6,13): Ամփոփենք սխեմայով. նրանում պարզ երևում է, որ 1335 օրերի ավարտից հետո սկսվում է Միլենիումը.

Ինչ-որ մեկը կարող է առարկել. «Իսկ ո՞նց հասկանալ Հյտ.20:7,13-ը, որտեղ 2-րդ հարությունը կարծես թե 1000 տարուց հետո է»: Դրա մասին կիմանանք այն բանից հետո, երբ պարզենք 7-րդ օրվա   նշանակությունը Եհովայի ծրագրում. Միլենիումը կապված է «երեկոյից առավոտ» արարման 7-րդ օրվա հետ (Ծնն.1:5,8,13,19,23,31): Եթե չպարզենք, թե ինչո՞ւ էր Աստված «արարում գիշերով» (այլ ոչ թե առավոտից երեկո) — դժվար կլինի ըմբռնել Հյտ.20:7,13-ի միտքը:

7-րդ օրվա մասին, տա Աստված, կիմանանք հաջորդիվ:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

53. ԱՄԵ՞Ն ԻՆՉ ԳԻՏԵՔ ՀՈՒՆՁՔԻ ՄԱՍԻՆ

Текст на армянском языке к  видео  1.55 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.53

«Հունձքի» թեման փակում է Արմագեդոնի մասին հոլովակների շարքը (Արմ, Հյտ.16:16-21): Թեպետ հոգևոր «հունձքը», ինչպես և Արմը՝ ավարտում է Սատանայի խարդավանքների դարաշրջանը, այնուամենայնիվ, «հունձքը» տարբերվում է Արմից. Արմը խորհրդանշական «որոմների» (Աստծու թշնամիների) ոչնչացումն է: Իսկ «հունձքը» «բերքի» Եհովայի երկրպագուների նախ արժեքավոր հավաքն է, որից հետո կլինի Արմը՝ «որոմների» ոչնչացումը, ովքեր պիտանի չեն Աստծու Արքայության համար (Մտ.13:39-43; Հյտ.16:16-21):

Այսինքն, «հունձքը» երկրի հանգստի պատրաստությունն է. այն կազմված է արժեքավոր հոգևոր «բերքի» հավաքից և նրա «թափոնի» մաքրումից: Արդյունքում, խորհրդանշական «բերքահավաքի սեզոնի» վերջում՝ Արմի գագաթնակետով, Աստծու «արտում» Երկրի մարդկության համար կբացվի նոր դարաշրջան — Աստծու Արքայության հանգստի շրջանը՝ սկսած Քրիստոսի 1000-ամյայից: Թվում է՝ հունձքի թեմայում քննարկելու այլևս ոչինչ չկա, և ամեն ինչ պարզից էլ պարզ է (Մտ.13:37-43).

կլինի այնպես, ինչպես Հիսուսն է ասել. հոգևոր «որոմը» Արմին կոչնչացվի, իսկ ողջ արժեքավորը կհավաքվի Աստծու «շտեմարաններում»: Ամեն ինչ պարզ է: Եվ շատ հավատացյալներ այս առակը հասկանում են այսպես. «իմ կրոնի բոլոր քրիստոնյաներին («ցորենը»)» Աստված կհավաքի դրախտում, իսկ մնացյալին («որոմը»)՝ կոչնչացնի մեկընդմիշտ: Ամեն ինչ հստակ է, էլ ինչո՞ւ խորանալ: Բայց եթե ներթափանցենք առակի խորքը՝ կստանանք այն, ինչը չի  ենթարկվում նման բացատրությանը.

այս առակում Հիսուսը խոսում է սոսկ Արքայության որդիների  մասին — նրանց մասին, ովքեր արդեն այս դարում  կդառնան Աստծու որդիներ (հասուն «հասկ»): Նրանք կհասնեն Քրիստոսի հոգևոր աստիճանի չափին, ուստիև, անմիջապես  այս համակարգի ավարտից հետո հարություն կառնեն  և, ինչպես Քրիստոսը՝ կշողան դարեդար (Մտ.13:36-43; հմմ. Դան.12:3-ի հետ): Բայց բոլո՞ր քրիստոնյաներն, արդյոք, կճեպեն հոգևոր հասունության: Եվ բոլո՞րն, արդյոք, կհասնեն դրան (Եբր.6:1; 1Կոր.9:24-27):

Ըստ մ.թ.1-ին դ.-ի նույնիսկ շատ հստակ է, որ՝ ոչ բոլորը. եթե 1-ին դ.-ի քրիստոնյաների մեծամասնությունը մանուկ էր մնում և դուրս չէր գալիս դրանից նույնիսկ իր վրա ՍՈ ազդեցության տեսանելի հրաշքից հետո (սուրբ ոգու, 1Կոր.3:1-3; Եփ.4:11-15; Գաղ.5:7; Եբր.5:11-14), ապա այսօր, առանց այդ հրաշքների՝ մանկականությունը առավել ևս հավանական է: Եվ ինքը՝ Քրիստոսն էլ զգուշացրեց, որ քրիստոնյաների մասսայական «հասունություն», ցավոք, ակնկալել պետք չէ (Մտ.7:21-23):

Այդ պատճառով էլ հեշտ է հասկանալ, որ Քրիստոսի աստիճանին հասած հունձքի առակի Արքայության որդիներ՝ քչերը կլինեն: Իսկ այս համակարգի «հունձքը» կհայտնաբերի լոկ մարդկանց որոշակիորեն կողմնորոշված ԵՐԿՈՒ խումբ. 1) Արքայության որդիներ — հավիտենական կյանքին արժանի՝ մեղքի առաջին հաղթանակածներ (Քրիստոսի երկնային 144000 թագավորակիցներ, Դան.12:3; Հյտ.14:1-5; 20:6), և
2) Սատանայի որդիներ՝ արժանի մեկընդմիշտ ոչնչացման (դա հոգևոր «որոմն» է, Մտ.13:41-43):

Եվ այստեղ անշրջանցելի հարցեր են ծագում. իսկ ի՞նչ կլինի մնացյալի հետ: Նրանց հետ, ովքեր այս համակարգի վերջում, «հունձքի» ժամանակ, չեն պատկանի ոչ «որոմներին», ոչ էլ արժեքավոր հասած «ցորենին»: Չէ՞ որ մարդկության գերակշիռ մասը հենց այդպիսիների թվում է, ներառյալ նաև Եհովայի ժողովրդից նրանք, ովքեր չեն մտնի Քրիստոսի երկնային կառավարության կազմի մեջ:

Շատերն այս համակարգում Աստծու ավագ որդիների չափ չեն «հասունացել», քանզի, պատկերավոր ասած, «փաթաթված» են եղել «որոմների» տարատեսակ պրոբլեմներով, որոնցից գլուխ դժվար էր հանել Ադամի ժառանգած տկարության պատճառով (Հռ.5:12; 7:21-24): Հապա ինչո՞ւ Հիսուսը չնշեց, թե նրանց հետ ինչ է լինելու: Բայց հետաքրքիրն այն է, որ Հիսուսը հիշատակեց նաև այս խմբի մարդկանց, միայն թե՝ ավելի ուշ — իր հարությունից և երկինք հեռանալուց հետո.

Հայտնության մեջ Հովհաննեսին նա տվեց «հունձքի» տիեզերական մասշտաբի նկարը՝ բացելով վերջինիս Սատանայի կառավարման դարաշրջանի ամփոփագիրը  և նույնիսկ ավելին. Հովհաննեսին ցույց տրվեց նաև Քրիստոսի 1000-ամյայի «հունձքի» պատկերը՝ մարդկանց  համար Արարչի ունեցած ծրագրի վերջնական ողջ արդյունքով:  Բայց եթե Հ.Կ.-ից չխորանանք Իսրայելի հունձքի պատմության մեջ, ապա այն գլուխները, որտեղ նկարագրված է հունձքը՝ փակ կմնան մեզ համար.

հունձքի թեման այնքան է կարևոր Եհովայի ժողովրդի հոգևոր զարգացման համար, որ այն անցնում է ողջ Աստվածաշնչով: Հնում Եհովայի երկրպագության 3 տոներից բոլոր 3-ն էլ կապ ունեին հունձքի հետ (Ել.23:14-16): 1-ին՝ Պասեքի տոնը մասամբ էր վերաբերում հունձքին. նիսանի 16-ին (անթթխմոր հացի տոնի 2-րդ օրը) Աստծու առջև «ներկայանում» էր գարու խուրձը (ամենավաղ ցորենազգին). այսպես բացվում էր հասկերի հունձքի սեզոնը (Ղեվ.23:3,4,10,11):

Հաջորդ 2 տոները ուղղակի՛ կապ ունեին հունձքի հետ. առաջին  պտուղների 2-րդ տոնը (կամ Հիսնօրյան) նշում էին գարու հնձի սկզբից 50 օր անց, երբ հասած էր լինում ցորենը և սկսվում էր նրա հունձքը (Ել.23:16ա; Ղեվ.23:15,16): Հիսնօրյան ասես թե խորհրդանշում էր Աստծու օրհնությունը առաջին բերքահավաքի՝ հացի վրա, որն աճել էր Եհովայի ժողովրդի մեջ՝ հողամշակման արդյունքում:

3-րդը՝ (տաղավարների) վերջին հունձքի տոնն էր արմավենու ճյուղերով: Այն կատարվում էր դաշտային աշխատանքների սեզոնի վերջում՝ 7-րդ ամսում (Իսրայելում դա հոկտեմբերն էր): Հնձանը, խաղողահավաքի վայրը՝ գործի վերջին հատվածն էր (Ել.23:16բ; Ղեվ.23:39-43; 2Օր.16:13): Իսրայելի 3-րդ տոնը նվիրված էր և՛ վերջին բերքահավաքին, և՛ Աստծու ժողովրդին հիշեցնում էր փախուստը Եգիպտոսից. այս երկու նշանակությունները պետք կգան մեզ հետագայում:

Հացի և խաղողի տոները ցույց էին տալիս Աստծու հոգածությունը Իսրայելի նկատմամբ, քանի որ հացի և գինու առատությունը Եհովայի ժողովրդի բարօրության խորհրդանիշ էր (Ղեվ.26:3-5; հմմ. Ծնն.14:18): Բայց պարզ է, որ Իսրայելը հունձքին միայն ցորեն և խաղող չէր հավաքում. հողը, որ հսկում էր Եհովան՝ այլ պտուղներ էր նաև տալիս — նուռ, թուզ և այլն (2Օր.8:8; 11:10-12):

Ուստի Հ.Կ.-ի հունձքը՝ բոլոր դաշտային կուլտուրաների բերքահավաքն էր,  իսկ մանգաղը՝ այդ աշխատանքների խորհրդանիշը: Սա ևս հետո մեզ պետք կգա, որպեսզի ավելի լավ հասկանանք Հյտ.14 գլխի հոգևոր «հունձքի» իմաստը, որտեղ հրեշտակները հանդես են գալիս մանգաղներով (Հյտ.14:14-17): Հայտնի է, որ Հ.Կ.-ի հիմնադրույթները նախօրինակն են Ն.Կ.-ում կատարվելիք ինչ-ինչ իրադարձությունների (Եբր.10:1): Ուստի հարց է՝ ի՞նչի նախօրինակ են այս երեք տոները:

Գարու առաջին հասկը (հողի ամենավաղ բերքը) «կատարվեց» Հիսուս Քրիստոսի վրա. մահանալով նիսանի 14-ին (1Կոր.5:7)՝ Հիսուսը հարություն առավ նիսանի 16-ին և ասես թե անթթխմոր հացերի տոնի 2-րդ օրը ներկայացավ Աստծու առջև, ինչպես գարու հասկերի խուրձը (Ղեվ.23:4-6,10,11): Նա ննջեցյալներից առաջինն էր — երկրի ամենավաղ հոգևոր «պտուղը»՝ հարություն առած հավիտենական կյանքի համար երկնքում (1Կոր15:20): Իսկ ի՞նչ են նշանակում հաջորդ 2 տոները:

Ն.Կ.-ում (Գրծ.2 գլ.) Հիսնօրյան ցույց էր տալիս նրանց, ովքեր «հասունացել» էին Քրիստոսից հետո. առաջին 120 օծյալներին, փոխաբերական «ցորնահասկերին»՝ սպասվում էր ընկնել Քրիստոսի մոտ՝ Եհովայի երկնային «շտեմարան» (7-րդ փողին, 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:23,52; Հյտ.11:15) և մաս դառնալ 1-ին հոգևոր «բերքի» — Աստծու Արքայության 144000 առաջին որդիների (Քրիստոսի իշխանակիցների), ում մասին և պատմում էր Հիսուսը հունձքի առակում (Մտ.13:37,38; Հյտ.14:1-5):

Իսկ ահա այս համակարգի ամենաուշ բերքահավաքը այնքան էլ ակնահաճո չէ. մինչ Արմ ապրած ողջ հոգևոր «խաղողը»՝ անպիտան կլինի Աստծու աշխարհի համար, կլինի «որոմ»՝ որպես Սոդոմի «որթատունկի» հոգևոր պտուղ, որի խաղողը, ինչպես Եհովան էր ասում 2Օր.32:32-ում՝ թունավոր էր, իսկ ողկույզները՝ դառը (Մտ.25:41,46; Հյտ.14:19,20): Մոտավորապես ինչպես այս նկարում.

 

Ուրեմն՝ ամրագրենք. Սատանայի դարաշրջանը Եհովային կտա սոսկ 1-ին բերքը (արժեքավոր «ցորենը»)՝ հավիտենական կյանքին արժանի 144000-ին: Իսկ Աստծու Արքայության համար թանկագին վերջին հոգևոր «խաղողի» բերքահավաքը՝ իսկապես շատ ավելի ուշ կլինի (Հյտ.21:3,4,7), բայց այդ մասին կխոսենք քիչ անց:

Այսինքն, Հ.Կ.-ի բերքահավաքը ցույց էր տալիս 2 հոգևոր «հունձքի» մարդկանց՝ ովքեր տարբեր ժամանակներում, Աստծու խոսքի հոգևոր «ցանքսից»՝ հավաքվել էին Երկրից:

Հնուց սկսած, Եհովան Երկրի վրա ցանում էր Իր խոսքը՝ հույսով, որ Իր «սերմը» կծլի Ադամի մեղավոր սերունդների սրտում, դեպի բարին կփոխի նրանց և հավիտենական կյանքի համար՝ «կվերածնի» նրանց Իր ապագա Արքայությունում (պիտանելի կդարձնի): Նախ Նա «ցանեց» Իր խոսքը Հ.Կ.-ի պատվիրանների (2Օր.4:5-8), հետո՝ Ն.Կ.-ում՝ Աստծու խոսքի գլխավոր «սերմնացան» Հիսուս Քրիստոսի միջոցով (Մտ.13:37; 1Պետ.1:23):

Այնուհետև Աստծու խոսքը «ցանել» և հոգևոր «տունկերին» հոգ տանել սկսեցին Քրիստոսի աշակերտները. այդպես նրանք դարձան Աստծու համագործակիցներ՝ հասկանալով, որ քրիստոնեական գործունեության այս տեսակը պիտի շարունակվի մինչև «հունձք» — մինչև Սատանայի կառավարման դարաշրջանի ավարտ՝ Արմի գագաթնակետով (Մտ.24:14; Գրծ.1:8; 2Տիմ.2:2; 1Կոր.3:6-9; Հյտ.16:16-21):

Իսկ արժեքավոր արդյունք այդ «հունձքից», Սատանայի այս համակարգում՝ կլինի, ինչպես մենք արդեն պարզեցինք, լոկ 1-ին  «բերքահավաքը»  («խաղողը» «որոմ» կհամարվի, Հյտ.16:16,21): Այս համակարգում 144000-ի հավաքը Աստծուն հնարավորություն կտա կազմավորել սոսկ երկնային իր կառավարությունը, որը Քրիստոսի 1000-ամյայում կօգնի «հասունանալ» ողջ մնացյալ մարդկությանը, ում այս համակարգում դժվարությունների և գայթակղությունների ինչ-ինչ «որոմներ» «խեղդում» էին (Եբր.11:40; Ղկ.8:5-15):

Ահա ինչու Մտ.13 գլխի հունձքի առակում Հիսուսը ցույց տվեց լոկ Արքայության որդիներին և Բանսարկուի որդիներին. մնացածի հետ կզբաղվեն հետո: Իսկ այժմ՝ հարցը. ի՞նչ կպատահի «բերքահավաքին» նրանց հետ, ում այս համակարգի ավարտին (փոխաբերաբար) ոչ թունավոր «խաղող-որոմին», ոչ էլ «ցորենին» կդասեն (Մտ.13:36-43): Սրան մենք կպատասխանենք՝ քննարկելով Հյտ. 14 գլուխը, որը նվիրված է այս համակարգի հունձքի վերջնահաշվարկին:

Հյտ.14:1-5-ում պատկերված է, որ առաջնեկ Հիսուս Քրիստոսի («գարեհասկի») համար Եհովան հավաքել է 144000 առաջնեկներին (հետո հասած «ցորնահասկերին»). Քրիստոսի հարսի (1-ին հարության մասնակիցների) հավաքով զբաղվում է անձամբ Ինքը՝ Աստված (Մտ.20:23; Հյտ.20:4,6; 1Կոր.15:22,23): Ինչպես հիշում ենք, որպես մարմնավոր մարդ՝ Քրիստոսից ևս պահանջվում էր կատարելագործվել (Եբր.5:8,9): Ուստի նրա «հարսը» ևս պետք է Քրիստոսի հոգևոր հասունությանը հասնի, որպեսզի նրան երկինք վերցնեն (Մտ.5:48; 19:21; Եբր.6:1; Եփ.4:11-15):

Քրիստոսի մոտ՝ երկինք 144000-ի հավաքից հետո — Երկրի վրա, կրկին հոգևոր «սնուցման» մեկ «կուրսի» կազմակերպման շնորհիվ (Հյտ.11:13; 12:14), կհասունանա նաև «Տերով մեռնողների» հոգևոր «բերքը» (Հյտ.14:1,13) — երկրի փոխաբերական այն «պտուղների», ովքեր կհասունանան «ցորնահասկերի և խաղողի» հավաքի միջև: Այդպես, 144000-ի հավաքից հետո, Երկնայինները այս համակարգից (փոխաբերաբար) «կվերահավաքեն» նրանց, ովքեր 3,5 տարվա «սնուցման» ընթացքում կարձագանքեն Աստծու խոսքին (տես 7.27 վիդեոն):

Նրանց կդնեն հողի հանգիստը, իսկ Արմից հետո՝ կվերակենդանացնեն և կթողնեն «հասունանալ» Քրիստոսի 1000-ամյայում (Ես.57:1,2; 65:21-25; Եբր.9:27; Գրծ.24:15): «Տերով մեռնողների» հավաքով կզբաղվի արդեն Հիսուսը. նրան կվստահվի Երկրի այս «հունձքը»՝ Եհովայի կողմից 144000-ի հավաքից հետո (Հյտ.14:1,13-16): Իսկ այս համակարգի հունձքի ողջ պրոցեսը — ա) «ցորնահասկի» հունձքի հավաքը (144000) և բ) «Տերով մեռնողների» (Միլենիումի համար պիտանիների) — պատկերված է Հյտ. 14 գլխում.

14:1-13-ի տեքստը ցույց է տալիս իրադարձությունները, իսկ 14:14-16-ի տեքստը՝ հոգևոր «հունձքը»: Երբ Եհովայի համար ողջ արժեքավորը հավաքված կլինի երկրից՝ այն պատրաստ կլինի Արմին. Եհովայի արտում մնացած կլինի «քաղել» վերջին կուլտուրան — փոխաբերական թունավոր հոգևոր «խաղողը», որն անպիտան է 1000-ամյայի համար («որոմը» կամ այս համակարգի «այծերին»), որն էլ «կտրորեն» Արմին (Հյտ.14:18-20; Մտ.13:39-42; 25:41,46):

Մնաց պարզել, թե ե՞րբ և ինչպե՞ս պիտի կատարվի «տաղավարների» տոնը՝ մարդկանց ամենաուշ վերջին «բերքահավաքը» (արժեքավոր և որակյալ հոգևոր «խաղողը»): Աստծու հավիտենական Արքայության համար վերջին թանկարժեք «պտուղը» ( «բարձրորակ խաղողը») «երկիրը» կտա լոկ Քրիստոսի երկնային կառավարության հազար տարվա «մշակումից» հետո.

այն բանից հետո, երբ Քրիստոսը կփակի Սատանային 1000 տարով՝ երկնային կառավարիչները կսկսեն կրթել մարդկությանը, որոնց Միլենիումում դուրս են բերել գերեզմաններից (Եբր.11:40; Հով.5:28,29; Գրծ.24:15; Հյտ.20:1,2): 1000 տարի հետո Սատանան նորից բաց կթողնվի կարճ ժամանակով, սակայն կհասցնի գայթակղել մինչ 1000 տարվա վերջ ապրած մարդկանց (բոլորը մինչ այդ չեն ապրի, Ես.65:20): Եվ ոմանք կգնան նրա ետևից նույնիսկ 1000 տարվա կրթությունից հետո (Հյտ.20:7-9):

Դրանից հետո կսկսվի Եհովայի Երկրի վերջին «հունձքը» կամ ամենաուշ վերջին «բերքահավաքը», հավաքը այն մարդկանց, ովքեր 1000-ամյայում «հասունացել» են Քրիստոսի աստիճան (ովքեր կարողացել են հասնել հոգևոր կատարելության, ուստի 1000 տարուց հետո արժանի են Երկրի վրա հավիտենական կյանքի): Իսկ ողջ «փչացած պտուղը»՝ երևան եկած Սատանայի վերջին գայթակղությամբ — Սատանայի հետ մեկտեղ կոչնչացվի հավիտյան (Հյտ.20:5-7; 21:3,4; Մտ.5:5; Սաղ.37:29):

Արդյունքում Եհովան վերջապես կստանա Իր հոգևոր լիարժեք «բերքը», որ երկու էտապով հավաքվել է Երկրի վրայից. առաջինը — դեռ այս համակարգում — «կհասունանան» Քրիստոսի 144000 իշխանակիցները: Իսկ Միլենիումում կենդանացած մնացած մարդիկ (Գրծ.24:15) կարող են «հասունանալ» 1000 տարվա ընթացքում՝ Հիսուս Քրիստոսի երկնային իշխանության կառավարման ժամանակ (Եբր.11:40): «Հունձքի» համընդհանուր այս պատկերն է ցույց տալիս Հյտ. 7 գլուխը.

մի զարմացեք. Հյտ. 7 գլուխը պատասխանում է նախորդ գլխի վերջին հարցին (Հյտ.6:17), որն այսպես է հնչում. «ո՞վ կարող է կանգուն մնալ Եհովայի ցասման մեծ օրը»։ Եվ 7-րդ գլխում, որպես պատասխան, Հովհաննեսին ցույց է տրվում մարդկանց 2 խմբի, ովքեր կարող են կանգնած մնալ Եհովայի ցասումից՝ երկու էտապով հասնելով փրկության Նրա հավիտենական Արքայության մեջ:

144000-ը — առաջին խումբն է. նրանք կանգուն են մնացել Եհովայի ցասումից դեռևսայսհամակարգում (Հյտ.7:3,4): Քրիստոսի բոլոր այս իշխանակիցները Եհովայի կնիքն ունեն՝ Իրեն պատկանող ծառաների Իր դրոշմը (հնում ստրուկների ճակատին իրենց տիրոջ դրոշմն էր դրվում, որպեսզի պարզ լինի, թե ստրուկը ում է պատկանում, հմմ. Հյտ.14:1): Նրանք Ադամի սերունդներից առաջիններն են, որ Քրիստոսի հետքերով ընթացել են Եհովայի մոտ (Հյտ.14:1-5): Նրանք՝ առաջագնացներն են.

քրիստոնյայի ճանապարհը՝ վերադարձ է տուն, Հոր մոտ: Սատանայի համակարգում (փոխաբերական վայրի «օձերով լի ջունգլիներում»), տունդարձի այդ ուղին դժվարին է ու փշոտ: 1-ինը Հիսուսը, այնուհետև 144000 առաջագնացները արահետ կբացեն մնացյալի համար: Նրանց տքնանքը կօգնի մեզ հետ վերադառնալ Եհովայի մոտ: Լինել առաջագնաց-արահետ բացող՝ դժվար է և վտանգավոր. բոլորին չէ, որ կբավի քաջություն և սեր՝ պատասխանատվություն ստանձնելու առջևից գնալ հանուն ուրիշների բարօրության: Դրա համար նրանք քիչ կլինեն (Ղկ.12:32):

1000 տարուց հետո Եհովայի ցասումից կանգուն կմնա նաև մարդկանց մեծ բազմությունը (ՄԲ)՝ ձեռքներին արմավենու ճյուղեր, որ խորհրդանշում է վերջին բերքի տաղավարների տոնը. այս մարդիկ ևս դուրս կպրծնեն մեղքի և մահվան գերությունից (մեծ Եգիպտոսից)՝ անցնելով Սատանայի վերջին փորձության միջով (Իսրայելը տաղավարներում զուր չէր հիշում փախուստը Եգիպտոսից, Ղեվ.23:39-43; Հյտ.7:14; 20:7-9): Այսպես, 1000 տարվանից հետո, վերջապես կկատարվի նաև տաղավարների տոնը (տես 7.45 վիդեոն ՄԲ մասին):

Արդյունքում, 1000-ամյայից հետո, 1-ին «բերքից» զատ (Քրիստոսի 144000 իշխանակիցներից)՝ «երկիրը» Եհովային կտա նաև վերջին «բերքը» — Աստծու սուրբ երեխաների մեծ բազմությանը՝ արժանի Իր Երկրի վրա հավիտյան ապրելու (Հյտ.20:7-10; 21:3,4,7): Իսկ Եհովան վերջապես կսկսի ճշմարտապես հանգստանալ 7-րդ օրը, քանզի Նա կլինի բոլորը՝ բոլորի համար (1Կոր.15:22-28;Հյտ.7:16,17; 21:3,4; 22:1-5; Ծնն.2:3): Իմիջիայլոց, 7-րդ օրը՝ դա արդեն ուրիշ մի դաս է:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

52. ԱՐՄԱԳԵԴՈՆ: Մաս 4. 1Թես.5:1-3-ի «Խաղաղություն և անվտանգությունը»:

Текст на армянском языке к  видео  1.54 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.52

1Թես.5:1-4-ի խաղաղության և անվտանգության թեման կապվում է որոշ մարդկանց հանկարծակի կործանման (կորստի, ոչնչացման) հետ, ովքեր, ի տարբերություն հավատարիմ քրիստոնյաների, չեն խորհրդածի Աստծու խոսքի վրա և Աստվածաշնչի լույսի ներքո շուրջբոլորը կատարվողը չեն վերլուծի: Խոսքն այստեղ գնում է Արմագեդոնին (Արմին) «այծերի» կործանման մասին, բայց, ենթադրենք, մենք առայժմ դա չգիտենք և պարզաբանենք, թե ի՞նչ են նշանակում կործանման, խաղաղության և անվտանգության մասին այս խոսքերը:

Այսօր ոմանք, լսելով ՄԱԿ-ի գագաթաժողովներում կամ կրոնական առաջնորդների համագումարներում հնչող խաղաղության և անվտանգության թեման՝ մտածում են, որ հենց այդ փաստն էլ, ահա, Պողոսի խոսքերի կատարումն են: Բայց խաղաղության և անվտանգության մասին խոսում են արդեն 100 տարի (1-ին Համաշխարհայինից՝ Ազգերի Լիգա, այսօր՝ ՄԱԿ): Իսկ կործանումը՝ խավարում նստողների համար, այն էլ՝ հանկարծակի — չկա ու չկա: Կարո՞ղ էր այս մարգարեության մեջ Պողոսը սխալվել: Պարզ է, որ՝ ոչ: Այդ դեպքում՝ ինչի՞ մասին էր նա խոսում:

Կպարզենք սա հոլովակում: Հիշեցնենք Պողոսի խոսքերը՝ կարևոր պահերը ընդգծելով.
1Թես.5:1-4 որովհետեւ դուք ինքներդ իսկ ստույգ գիտէք, թէ Տիրոջ օրը  այնպէս է հասնում, ինչպէս գողը՝ գիշերով: Երբ ասեն, թե՝ խաղաղություն եւ ապահովություն է, այն ժամանակ հանկարծակի կհասնի նրանց կործանումը… և նրանք չեն փրկվելու: Իսկ դուք, եղբայրներ, խավարի մեջ չէք, որ այն օրը ձեր վրա հասնի՝ ինչպես գողը (Է.Թ.):

Ուշադրություն դարձնենք ընդգծված պահերին.

ա) խաղաղության և անվտանգության մասին խոսքը կապված է Տիրոջ օրվա հասնելու հետ; բ) այն վերաբերում է նրանց, ովքեր խոսում են խաղաղության և ապահովության մասին, և որոնց համար կործանման հայտնությունը անսպասելի կլինի: Ուստի, եթե պարզաբանվի, թե ե՞րբ և ինչպե՞ս կկատարվեն այս խոսքերը և ո՞ւմ կվերաբերեն, ապա մենք կիմանանք, թե ինչի մասին էր խոսում Պողոսը՝ խաղաղության և անվտանգության առումով: Բաժանենք մեզ հետաքրքրող նյութը 3 հարցի վրա.

1) ինչ է նշանակում 1Թես.5:2-ի «Տիրոջ օրը»;
2) երբ և ում վրա կկատարվեն խաղաղության և անվտանգության մասին խոսքերը;
3) ինչպե՞ս նրանք կկատարվեն: Պատասխանելով այս հարցերին՝ մենք կիմանանք ինչ են նշանակում Պողոսի խոսքերը խաղաղության և անվտանգության մասին:

Սկսենք 1) հարցից. Ի՞նչ է նշանակում «Տիրոջ օրը»:
Կարելի է մտածել, որ դա շատ պարզ է և խոսելու բան էլ չկա՝ դա Քրիստոսի օրն է, և վերջ: Բայց եթե թափանցենք Եհովայի ծրագրի ենթատեքստը՝ կտեսնենք, որ դա այնքան էլ պարզ չէ.

Տիրոջ օրվա մասին ասվում էր դեռ Հին Կտակարանում. Խոսքը Եհովայի ցասման օրվա և Նրա բոլոր թշնամիների  հանկարծահաս կործանման մասին էր (ներառյալ Իր ժողովրդից նաև նրանց, ովքեր ուրացել էին Իրեն. Ես.29:5; 30:13; 34:8; 59:18; Սոփ.1:18; Հովել 2:1,31; Ամ.5:16-20): Մասնակիորեն այն կատարվեց Իսրայելի վրա, երբ նա դավաճանեց Եհովային (Ասորիքը, Բաբելոնը և մ.թ.70թ. Հռոմը կործանեցին Իսրայելը), նաև որպես պատիժ՝ Ասորիքի, Բաբելոնի և Հռոմի վրա (Եհովայի ժողովրդին ճնշող այս կայսրությունները ևս պատժվեցին, Զաք.2:8,9): Բայց նրա ամբողջական կատարումը դեռ առջևում էր.

Տիրոջ ցասման ապագա այդ օրվա մասին էլ նախազգուշացնում էր Պողոսը 1Թես.5:1-3-ում: Քանի որ նա քրիստոնյա էր դարձել՝ գիտեր, որ ողջ դատը Եհովան հանձնել է Քրիստոսին (Հով.5:22): Ուստի նա և մյուս առաքյալները Նոր Կտակարանում խոսում էին Հիսուս Քրիստոսի օրվա՝  նրա երկրորդ գալստի մասին, երբ կհասնի «Եհովայի ցասման օրը» Նրա բոլոր թշնամիների վրա, ինչին սպասում էին դեռ հնուց (2Պետ.3:10; Հռ.2:5; Փլպ.1:10; 2:16; 1Թես.5:2; 2Թես.1:6-10):

Ուստի, խոսելով Քրիստոսի օրվա և «խավարում նստողների» կործանման մասին՝ Պողոսը նկատի ուներ Եհովայի հատուցման/վրեժխնդրության օրը նրանց համար, ովքեր չեն հնազանդվում Աստծու խոսքին և հակառակվում են արդարության ուղիներին (2Թես.1:5-10): Այդ հատուցման մասին է հայտնում Հայտնություն գիրքը. այն նկարագրում է ողջ «Քրիստոսի օրը» և ցույց տալիս, որ «այծերի» պատիժը կկատարվի Արմին (այլ հատուցում Եհովայի ցասման գավաթներից զատ՝ այն ցույց չի տալիս, Հյտ.1:10; 11:15-18; 16:1,16-21):

Բայց ինչպես գիտենք 7.46 հոլովակից, Քրիստոսի օրը չի սահմանափակվում սոսկ Եհովայի ցասմամբ և ժամանակի մեջ ձգվում է մի քանի էտապով.
1) 7 նամակներ (Քրիստոսի անտեսանելի մասնակցությունը ժողովի գործերին) +
2) 7 կնիքներ, 7 փողեր և 144000-ի հավաք (տեսանելի մասնակցություն) +
3)
7 Աստծու ցասման գավաթներ +
4)
Հավիտենություն գնացող Քրիստոսի 1000-ամյան (Հյտ.1:10; 2,3գլ., 11:15; 14:1-5; 16,20-22 գլ.; 1Թես.4:16,17; Դան.2:44; 7:27):

Դժվար չէ կռահել, որ եթե «Քրիստոսի օրում»՝ «այծերի» հանկարծահաս կործանմամբ՝ գտնվի «Եհովայի օրը», ապա դա կլինի Նրա ցասման գավաթների շրջանը՝ Արմագեդոնի գագաթնակետով (Հյտ.16գլ.): Նշանակում է, խոսելով «խավարում նստողների» հանկարծահաս կործանման մասին՝ Պողոսը նկատի ուներ Եհովայի ցասման գավաթները: Այսինքն, խաղաղության և անվտանգության մասին խոսակցությունները նախորդելու են Արմին: «Քրիստոսի օրվա» էտապների սխեմայում խաղաղության և անվտանգության խոսքերի շրջանը մոտավորապես սա կլինի.

Պարզ է, որ երբ կարդում են «Քրիստոսի օրվան» վերաբերող տեքստերը՝ օրվա երկարաձգության պատճառով, շատերը դժվարանում են հասկանալ, թե ժամանակի ինչ կտրվածք է դա: Միայն ենթատեքստն է դա հստակեցնում: Օրինակ, «Քրիստոսի օրը» — դա և՛ Քրիստոսի վերադարձի մի մեծ շրջան է (Հյտ.1:10); և՛ 7-րդ փողին՝ 144000-ի երկինք համբարձվելու պահ (2Թես.2:1,2; 1Թես.4:16,17; Հյտ.11:15); և՛ «այծերի» հանկարծակի կործանման պահ (ինչի մասին խոսում էր Պողոսը), որը կկատարվի ավելի ուշ  (Եհովայի ցասման 7-րդ գավաթին՝ Արմին, 2Թես.1:5-10; 1Թես.5:3; Հյտ.16:16-21):

Այսպիսով, հարց 1). 1Թես.5:1-3-ի Տիրոջ օրը՝ «Քրիստոսի օրվա» այն մասն է, երբ Եհովայի ցասման հանկարծահաս կործանումը կպատժի այս համակարգի բոլոր «այծերին»՝ ինչպես աշխարհիկ անզեղջներին, այնպես էլ Եհովայի ժողովրդից նրանց, ովքեր կմերժեն Աստծու վերջին մարգարեներին և դարձի չեն գա ո՛չ նրանց երկինք վերցվելուց հետո, ո՛չ Եհովայի ժողովրդի «կերակրման» շրջանում (նրանց չեն վերցնի նոր աշխարհ, Հյտ.11:3-10,13; 12:14; 10:26,27):

Պատասխանելով 1) հարցին՝ մենք փաստորեն պատասխանեցինք նաև
2)-ին. ե՞րբ և ո՞ւմ վրա կկատարվեն խաղաղության և անվտանգության մասին խոսքերը:
Ե՞րբ — Արմագեդոնից առաջ: Ո՞ւմ վրա — բոլորի, ով կապրի մինչև Եհովայի ցասման 7-րդ գավաթի ժամանակը (ով այդ պահին մեռած չի լինի). ինչպես այս աշխարհից Աստծու Թագավորության համար անպիտանների, այնպես էլ՝ Աստծու անպիտան ծառաների վրա: Մարդկության տարբեր կատեգորիաներից հավաքված «այծերի» կործանման էությունը պատկերավոր ցույց է տալիս ուռկանի մասին առակը. հիշեցնենք այն (Մտ.13:47-50).

Եհովայի «ուռկանով» (Նրա ճշմարտությամբ) «ձուկ է» որսվում մ.թ.1-ին դարից (Հիսուսը նկատի չուներ կեղծ «ուռկանները». դրանք «ձուկ» են որսում ոչ Արարչի համար, 2Տիմ.2:26): Թեպետ որսն ընդմիջումներով էր ընթանում (4-20-րդ դար՝ հավատուրացություն էր, Ամ.8:11,12), բայց այս համակարգի վերջում Եհովայի ուռկանում «ձուկը» շատ է (Նրա ժողովրդի բոլոր ժողովները, Մտ.4:18,19; 24:14): Արմից առաջ (դատ՝ Աստծու Տնից, 1Պետ.4:17) այն կտեսակավորեն լավերի և վատերի (մեկը կվերցվի Թագավորության համար, մյուսը կթողնվի Արմին, Մտ.24:40,41; Հյտ.14:13; 16:21, տես 7.3 վիդեոն): Նայենք այս մտքերը սխեմայում.

Այսպիսով, մինչ Արմ հասած այս աշխարհի «ծովի» խավարում կհայտնվեն թե՛ նրանք, ում քիմքով չէ Եհովայի ճշմարտությունը, և թե՛ նրանք, ովքեր ընկնելով Եհովայի Տուն՝ ժամանակի ընթացքում ինչ-ինչ պատճառներով կփչանան (1Հով.2:19; Եբր.10:26,27): Նրանք էլ հենց կխոսեն խաղաղության և ապահովության մասին, մինչև որ կբախվեն Արմին (կեղծ «ձկնորսներից» կեղծ «ուռկաններում» բռնված «ձկներին» — կգնահատեն առանձին, Մտ.7:21-23; Հռ,14:5,22,23. Եհովայի Արքայության «ուռկանի» այս առակը այդ կատեգորիայի հավատացյալներին չի վերաբերում):

Անցնենք մյուս հարցին. 3) ինչպե՞ս կկատարվեն խաղաղության և ապահովության 1Թես.5:3-ի խոսքերը:
Քանի որ Պողոսի այդ խոսքերը բխում են Եհովայի հինավուրց մարգարեների խոսքերից՝ նախ նայենք, թե ինչպես դրանք կկատարվեն Եհովայի ծառաներից «այծերի» այն կատեգորիայի վրա, ովքեր կապրեն մինչ Արմ (ովքեր կմերժեն Աստծու մարգարեներին և դարձի չեն գա նույնիսկ Եհովայի ժողովրդի հավելյալ հոգևոր «սնումից»: Մնացածը կարող են Տերով մեռնել մինչ Արմը, Հյտ.11:13; 12:14; 14:13):

Ըստ էության, Պողոսը կրկնում էր Եր.6:13,14; 23:16-19-ը (Եհովայի ժողովրդի որոշ մարգարեների խաբուսիկ հավաստիացումները «խաղաղության և ապահովության» մասին) և փոխանցում այն միտքը, որ՝ քանի որ մենք Եհովային ենք ծառայում և Նրա տաճարը մեզ մոտ է (չէ՞ որ Տերը մեր մեջ է), ուստի մեր վրա ոչ մի փորձանք չի գա (Ամ.9:10; Միք.3:11; Եր.7:3,4): Այսինքն, Իսրայելը (հատկապես հովիվները) վստահ էր, որ Եհովային ծառայելու իրենց արդար գործերի հավաքածուն՝ երաշխիքն է իրենց անվտանգության…

Նրանք ինքնագոհ և ինքնավստահ սովորեցնում էին Եհովայի ժողովրդին, որ, ի տարբերություն այլ ժողովուրդների — մեր վրա, անկասկած, չի կարող աղետ գալ, չէ՞ որ իրենք Եհովային են ծառայում (Եհովան պարտավոր է իրենց փրկել): Բայց իրականում ամեն ինչ շատ ողբալի էր. «Նրանց փոքրից մինչև մեծը՝ բոլորն էլ անազնիվ շահի հետևից են ընկնում, և մարգարեից մինչև քահանան՝ բոլորն էլ ստությամբ են վարվում։ Նրանք փորձում են թեթևակի բուժել իմ ժողովրդի կոտրվածքները՝ ասելով՝ «խաղաղությո՜ւն է, խաղաղությո՜ւն է», մինչդեռ խաղաղություն չկա» (Եր.6:13,14):

Սթափեցման համար ուղարկած Եհովայի հավատարիմ մարգարեներին ոչ ոք չէր լսում. բոլորը համառորեն փակում էին ականջները՝ չկամենալով վատը լսել և մարգարեներից պահանջում միայն հաճելի և ականջ շոյող խոսք (2Տրգ.36:14-16; Ես.30:9,10): Խաղաղության և ապահովության մասին խոսքերը վկայում էին նրանց ոգու շշմեցուցիչ ինքնախաբեության մասին. նույնիսկ երբ թշնամին արդեն պաշարում էր, նրանք փակում էին աչքերը դրա վրա՝ վստահ, որ Եհովան թույլ չի տա փորձանքը իրենց հասնի (Ես.6:9,10; Ամ.9:10):

Կործանարար այդ ինքնաբավությունը հնում կուրացրեց Իսրայելը, և նրանք դաժանորեն վճարեցին դրա դիմաց. ոչ մեկին չփրկեց այն, որ նրանք ծառայում էին Եհովային (Ե.վկա էին): Բաբելոնի հանկարծահաս կորուստը հյուսիսից ապացուցեց, որ Աստծու տեսակետով  արդարությունից նրանք շատ հեռու էին: Նույնը եղավ մ.թ.1-ին դարում. մերժելով Քրիստոսին և համարելով դա արդար՝ ինքնաբավ Եհ.վկ.ները հանկարծակի կործանման մատնվեցին Հռոմի կողմից (մ.թ.70թ., Մտ.23գլ., 24:1,2):

Արմից առաջ պատկերը նույնը կլինի. շատ Եհ.վկ.ներ անհոգ «կթագավորեն»՝ հանգչելով իրենց արդարության դափնիների վրա (1Կոր.4:8): Բայց ինքնագոհ և անսասան այդ մարդիկ կճաշակեն կործանումը դեռ մինչ Արմը. նախ ՀյԹ-ը (վերջին հյուսիսի թագավորը) կհարձակվի Եհ.վկ.ների վրա: Իսկ հետո կսասանվի նաև «Երուսաղեմ-Սոդոմը» (Եհ.վկ.ների վարչական կենտրոնը, Դան.7:25; Հյտ.13:5-7; 11:13): Բոլոր Եհ.վկ.ների համար դա կլինի նախազգուշացնող նշան՝ մեծ կործանումից առաջ. բայց ավաղ.

Եհովայի ժողովրդի հովիվների 1/10-րդ մասը նույնիսկ 144000-ի երկինք վերցվելուց հետո (2 մարգարեների հառնումից հետո), կապավինի սեփական արդարությանը՝ համոզելով ուրիշներին, թե՝ քանի որ մենք ծառայում ենք Եհովային, ուստի բոլորը կկործանվեն Արմին, իսկ մեզ ոչ մի փորձանք չի պատահի, քանզի մենք արժանի ենք փրկության, ուստի Հիսուսը կպաշտպանի մեզ (հմմտ. Ղկ.18:10-12; Հյտ.11:12,13; սա է կատարվում այսօր ոչ միայն Եհ.վկ.ների, այլև բոլոր ինքնագոհ քրիստոնյա եկեղեցականների հետ):

Այսպիսով. ի՞նչ իմաստով են առնչվում խաղաղության և անվտանգության մասին խոսքերը այն Եհ.վկ.ներին, ովքեր կապրեն մինչ Արմը (չեն մեռնի Տերով): Դա ինքնապարծ Եհ.վկ.ների սրտի վիճակ է  (առաջին հերթին՝ էլիտա և հովիվներ), վստահ նրանում, որ Եհովան պարտավոր է փրկել իրենց Արմի կործանումից՝ Նրան մատուցած իրենց ծառայության համար: Այս վիճակն է թագավորելու 7-րդ փողից առաջ և անցում կատարելու հետագա՝ մինչև բուն Արմը: Եհ.վկ.ների այդ սերնդի սնապարծությունը թույլ չի տալու լսել 2 վերջին մարգարեներին (Մտ.24:34; Հյտ.11:3-10; տես 7.13 վիդեոն):

ինչպե՞ս կկատարվեն խաղաղության և ապահովության 1Թես.5:3-ի խոսքերը բ) աշխարհիկ «այծերի» վրա

Այժմ պարզենք, թե ինչ է նշանակում խաղաղություն և ապահովությունը Սատանայի աշխարհի «ձկների» համար (ովքեր չեն ցանկացել Եհովայի «ուռկանն» ընկնել և կհակառակվեն Աստծու խոսքին մինչև Արմ, 2Թես.1:5-10): Ինչպես հիշում ենք, 1Թես.5:3-ի հիմնական միտքը հանկարծակի կործանումն է նրանց, ովքեր խաղաղություն և ապահովություն են գոչում: Եվ եթե նրանց համար էլ կորուստը հանկարծ է լինելու, ուրեմն նրանք ևս դրան չեն սպասելու՝ չնայած կյանքի վատթարացող պայմաններին: Ինչո՞ւ: Պարզաբանենք.

կործանումից առաջ (Սատանայի դարաշրջանի վերջում) այս համակարգի «այծերի» մեջ ևս գերիշխելու է ինքնաբավության ոգին, բայց ոչ իրենց արդարության պատճառով, այլ թեթևամիտ անհոգության (չէ որ նրանցից ոչ ոք լրջորեն չի վերաբերվելու Աստծու խոսքին, 2Պետ.3:3,4): Նրանք չեն հավատալու, որ իրենց վերջը մոտ է: Եվ այս ոգին թագավորելու է 6-րդ և 7-րդ գավաթներից առաջ ապրողների մեջ, ուստիև Սատանայի համակարգի աղետաբեր կործանումը խիստ անսպասելի է լինելու նրանց համար.

նրանք գնալով հարմարվելու են Երկրի վրա կյանքի վատթարացող պայմաններին և նույնիսկ, հնարավոր է, համընդհանուր ճիգերով բարելավելու են կյանքի իրենց կոմֆորտը՝ ջանալով զսպել կատակլիզմները և ուղղել սխալները (կանգնեցնել գլոբալ տաքացումը և, օրինակ, կլիմայի վայրիվերումները): Թագավորները թափահարելու են Բաբելոնի հիմնասյուները՝ մտածելով, որ այդպես իրենց գործողություններով բարելավում կբերեն համայն աշխարհին.

նրանք գիտակցված չէ, որ քանդելու և ոչնչացնելու են այս աշխարհակարգը: Բայց գոռոզության և ագահության նրանց կուրությունը (չէ որ իրենք բնության արքաներն են) մղելու է նրանց անհաշվարկ գործողությունների, իսկ Եհովան օգտվելու է դրանից և օգնելու նրանց հասնել խելացնորության բարձրագույն կետին, որպեսզի Սատանայի համակարգը փլուզվի (Հյտ.16:16-21; 17:16,17; տես 7.50 վիդեոն): Մնացած մարդիկ, ինչպես և այդ ժամանակի թագավորները՝ գործնականում լինելու են սպառող-հարմարվողականներ:

Սատանայի աշխարհը գնալով նրանց ավելի անմիտ որոշումների է դրդելու: «Կռիվնե՞ր, — ինչ մի մեծ բան է, դրանցով ավելի շատ փող կվաստակենք: Տա՞պ, — սարսափելի չէ. կստեղծենք ավելի հզոր կոնդիցիոներներ: Խմելու ջուրը սակա՞վ է, — կսկսենք վաճառել: Կենդանիները վերանո՞ւմ են,- արհեստական միս կարտադրենք: Ապրելը ծա՞նր է,- ավելի շատ ալկոհոլ կիրացնենք և թմրախոտը կօրինականացնենք (ապուշացած ուղեղով ապրելը հեշտ կլինի)»: Եվ այլն, և այլն:

Օլիգարխներն իրենց համար ապաստարաններ կստեղծեն (և արդեն սարքում են ստորգետնյա քաղաք-բունկերներ), գուցե Լուսնի կամ Մարսի վրա էլ կացարաններ կառուցեն (այդ մասին արդեն խոսում են) և այլն: Բոլորը համոզված կլինեն, որ իրենք իրենց անվտանգությունը ապահովել են: Իսկ հասարակ մարդիկ, թագավորների խրախուսանքով կշարունակեն հետամուտ լինել ազատ կյանքի երկրային հաճույքներին՝ ինչպես բնական, այնպես էլ անբնական (միասեռ կապեր, թմրանյութ, սեքսի ազատություն և այլն, Հռ.1:18-32):

Այսպես, այս համակարգի մարդը կգա իր վերջին՝ մտահոգվելով լոկ, թե ինչպես ավելի լավ հարմարվի ու տեղավորվի այս աշխարհում, այլ ոչ թե ինչպես իր հարաբերությունները կարգավորի Եհովայի հետ: Այս մասին էր խոսում Հիսուսը՝ օրինակ բերելով Նոյի և Ղովտի ժամանակները, երբ հանկարծակի կործանումը վրա հասավ բոլորի վրա, ովքեր մտահոգ էին միայն իրենց մարմնական բարօրությամբ և չէին մտածում շուրջը կատարվողի մասին՝ չհավատալով աշխարհի վերջին (Մտ.24:37-39; Ղկ.17:28-30):

Ահա սա է ասում նաև Պողոսը 1Թես.5:3-ում. հանկարծակիության էֆեկտը  կգործի բոլորի վրա, ովքեր թմրած և «քնած» են այն համոզվածությամբ, թե իրենց հետ ոչինչ չի պատահի և ոչ մի հատուցում Աստծուց չի լինի (2Պետ.3:4):

Սրանում է Հիսուս Քրիստոսի և Պողոսի նախազգուշացման էությունը (Նոյի և Ղովտի օրերի օրինակը): Եթե նաև Եհ.վկ.ները կորցնեն արթնությունը Եհովայի խոսքի լույսի ներքո շուրջը կատարվողի նկատմամբ, ապա նրանք ևս կդիմագրավեն նույն անփառունակ վախճանը (1Թես.5:6,7):

Ուստի քննել Գրությունները և հետևել դեպքերին՝ նրանք խստորեն են պարտավոր: Եվ ավելի շատ՝ որքան մոտ է վերջը (1Պետ.5:8; վաղ է թագավորել՝ հանգչելով արդարության դափնիների վրա): Այդ դեպքում նրանք շանս կունենան մտնել կամ 144000-ի մեջ, կամ մինչ Արմ մեռնել Տերով և հարություն առնել նոր աշխարհում (Հյտ.14:1,13): Իսկ եթե նրանք ևս ինքնաբավորեն թուլանան՝ իրենց արդարության պատճառաբանությամբ հուսալով Եհովայի պաշտպանությանը, ապա իրենց վերջն էլ վատ կլինի (Ղկ.12:43-46):

Եվ այսպես. ի՞նչ են նշանակում 1Թես.5:1-3-ի խաղաղության և անվտանգության մասին խոսքերը: Դրանք զինաթափման գագաթաժողովներ և էկումենիզմի համագումարներ չեն, այլ  ինքնասեր և լոկ մարմնավորը կաևորող մարդկանց սրտի վիճակ, ովքեր՝ կամ իրենց արդարության պատճառով (այսպես կոչված «հավատացյալներ»), կամ այս համակարգի վախճանին չհավատալու պատճառով (ոչ հավատացյալներ) — համոզված են իրենց ապահովվածությանը: Նրանց բոլորի վրա կգա հանկարծակի կործանում Արմին: Ամրագրենք ողջը սխեմայով.

Եվ վերջինը. նույնիսկ Քրիստոսի 1000-ամյա կառավարումից հետո ինչ-որ մեկը նորից Երկրի վրա կարող է հպարտորեն «հանգչել իր սրբության դափնիների վրա»՝ նկրտելով «երկնային տեղերի» — այնքան որ մարդու մեջ ուժեղ է ինքնապարծության և գոռոզության արատը: Բայց նրանց վրա հանկարծակի կործանում կգա (Հյտ.20:7-10): Այդպես անփառունակ կլինի յուրաքանչյուրի վերջը, ով բարձրամիտ է և չափազանց է գրավված իրենով, ինչը ոչ մեզ, ոչ ձեզ ենք ցանկանում, սիրելիներ:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

51. ԱՐՄԱԳԵԴՈՆ: Մաս 3. ԿԱՆԳՆԵՔ ԵՎ ՏԵՍԵՔ ԵՀՈՎԱՅԻ ՓՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.53 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.51

Կարիք ծագեց շարունակել Արմագեդոնի (Արմի) թեման և պարզել, թե երբ և ինչպես կկատարվեն Սաղ.37:34-ի, Հովել 3:1-3,14-17-ի, Եզեկ.38:16-ի և Մաղ.4:1-3-ի տեքստերը: Եհ.վկ.ները դրանք մեջ են բերում՝ որպես Արմագեդոնին իրենց փրկության ուսմունք. իբր երբ Եհովան սրբացնի իր անունը «Հովսափատի հովտում»՝ կռվելով իրենց համար, նրանք կտեսնեն բոլոր իրենց հալածիչների մահը (ըստ 2Տրգ.20:17 զուգահեռի, օրինակ՝ անտառի բացատներում):

Առաջարկում ենք Ս.Գրքով ստուգել՝ այդպե՞ս է դա: Քննարկենք վերոնշյալ մարգարեություններից յուրաքանչյուրն առանձին (նրանք կլրացնեն 7.49 և 7.50 վիդեոների Արմի նկարագիրը): Սկսենք Սաղմոս 37:34-ից այն մասին, որ Աստծուն վստահողները կտեսնեն անմաքուրների կործանումը: Նայենք Սաղ.37:34-ի տեքստը, քննենք այն և պարզենք՝ ե՞րբ այդ խոսքերը կկատարվեն — Արմի՞ն, թե՞ ոչ: Կարդում ենք.

Սաղ.37:34. Վստահի՛ր Եհովային և պահի՛ր նրա ճանապարհները, Նա կբարձրացնի քեզ, որ երկիրը ժառանգես. Եվ դու կտեսնես ամբարիշտների կործանումը։

Պարզ է, թե ինչու են Եհ.վկ.ները անմաքուրների կործանումը տեսնելու գաղափարից կառչած. եթե առանձնապես չխորանանք այս խոսքերի մեջ, ապա պատկերն հենց այնպիսին է, ասես իսկապես Աստծու ծառաներն Արմին պիտի տեսնեն «այծերի» կործանումը (սրան են հույս տածում ամենքը, ովքեր իրենց համարում են Աստծու ծառաներ, Մտ.25:41,46):

Սաղ.37:34 [Վստահիր Տիրոջը և կտեսնես անմաքուրների կործանումը]
Բայց եթե ուշադիր լինենք և խորանանք Սաղմոսի խոսքերի մեջ, ապա կտեսնենք, որ անմաքուրների կործանումը կտեսնեն նրանք, ում Աստված ԿԲԱՐՁՐԱՑՆԻ և կպարգևատրի, որ Երկիրը ժառանգեն: Կարդանք Սաղ.37:34-ի տեքստը ևս մեկ անգամ. Նա կբարձրացնի  քեզ, որ երկիրը ժառանգես. Եվ դու կտեսնես ամբարիշտների կործանումը։

Պարզելով՝ ում և երբ Աստված կբարձրացնի և ի՞նչ իմաստով — մենք կպարզենք նաև, թե Սաղ.37:34-ում խոսքն ում մասին է: Նախ պարզենք «կբարձրացնի» խոսքի իմաստը. այն նշանակում է 1) մեծարել (հոմանիշներ՝ վեր դասել, փառավորել); 2) հավաքել; 3) վեր առնել; 4) վերցնել/հափշտակել: Կարդանք տեքստեր, որտեղ օգտագործվում են այս իմաստները. Ել.15:2, Թվ.16:37, Ծնն.14:22, Ղեվ.6:15:(Հմմտ. նաև Արարատ թրգմ. հետ):

Քանի որ արդարի հասանելիքը այստեղ հակադրվում է անմաքուրի հասանելիքին՝ խոսքը, փաստորեն, արդարի փառավորման մասին է (ամբարիշտները, հակառակը, կցածրացվեն): Ո՞ւմ և ե՞րբ Աստված կփառավորի և ի՞նչ իմաստով: Առաջինները այս համակարգից,  ում Աստված կփառավորի սրբության համար՝  նստեցնելով նրանց երկնային գահերին, որ նրանք Հիսուսի հետ հավիտյան ժառանգեն Երկիրը — կլինեն 144000-ը  (Հռ.8:17,29,30; Հյտ.7:3,4; 14:1-5; 22:3-5):

Երկրի մնացած հավատացյալները (Եհ.վկ.ները ներառյալ) այս համակարգում «չեն ձգի» Աստծու որդիների սրբությանը (տես 7.48 վիդեոն Եհովայի ժողովրդի ողբալի վիճակի մասին Արմից առաջ): Ուստի, այս համակարգում, բացի 144000-ից, ոչ ոք չի վարձատրվի Երկիրը հավիտյան ժառանգելու  մեծարման պատվով և Արմին ամբարիշտների կործանումը տեսնելու պատկերով. այս  համակարգից  միայն 144000 փառավորվածները Արմին կտեսնեն «այծերի» կործանումը՝ երկնքից (Հյտ.14:1; 16:16-21; 19:11-21):

Մնացյալը, ովքեր այս համակարգում չեն հասնի Աստծու որդիների սրբությանը, գերեզման կդրվեն և հարություն կառնեն «վերջին օրը»՝ Միլենիումում (Ես.57:1,2; Գրծ.24:15; Եբր.9:27; Հյտ.14:13; Հով.6:40): «Վերջին օրը» (Միլենիումը) — հավիտենության նախաշեմի վերջին հազարամյա «օրն» է կամ այն վերջին «օրը», որում մարդկանց շանս կտրվի՝ հասնելու Աստծու որդիների սրբության լրիվությանը (հոգևոր կատարելությանը, 2Պետ.3:8; Եբր.6:1; 11:40):

Միլենիումում կենդանացածներից ով 1000 տարում կհաղթի մեղքին և կդառնա Աստծու զավակ (Եբր.11:40, դա ի հայտ կգա Սատանայի վերջին փորձությամբ) — նա ևս կմեծարվի և կժառանգի Երկիրը հավիտենական կյանքի համար (Սաղ.37:29; Հյտ.20:7-10; 21:3,4,7): Այդպիսով փառավորվածների 2-րդ խումբը Երկրի վրա կտեսնի վերջին «այծերի» կործանումը, բայց Միլենիումից հետո, այլ ոչ թե Արմին (Հյտ.20:7-10):

Ուստի, ըստ Սաղ.37:34-ի՝ ամբարիշտների կործանումը կտեսնեն լոկ Աստծուց մեծարված (փառավորված) սրբերը՝ հավիտենական ժառանգություն ստանալով Երկիրը: 1ին խումբը այս համակարգից կլինեն 144000-ը, ովքեր Արմին երկնքից կտեսնեն «այծերի» կործանումը: Պատվի արժանացածների 2-րդ խումբը ի հայտ կգա Միլենիումից հետո (դա կպարզվի Սատանայի վերջին փորձությամբ): Նրանք ևս կտեսնեն անմաքուրների կործանումը, բայց ոչ թե Արմին, այլ Միլենիումից հետո (Հյտ.20:7-10):

Անցնենք Հովսափատի հովտին. ԴԸ սովորեցնում է, որ Արմին, ինչպես և Հովսափատի ժամանակ, Եհ.վկ.ները պիտի կանգնեն և տեսնեն Եհովայի փրկությունը, Ով նրանց համար կմարտնչի նրանց թշնամիների դեմ (Հովել 3:1,2,14,-17; 2Տրգ.20:17): Եվ սրան ևս կարելի է հավատալ, եթե հատուկ չքննենք ենթատեքստը: Առաջարկում ենք խորանալ և պարզել՝ ճիշտ կլինի՞ Հովսափատի հովտի պատմությունը համարել Արմի իրադարձությունների նախօրինակ:

Հվլ.3:1,2,14-17. Հովսափատի հովիտը և Ե.վկ.ի փրկությունը Արմին
Նայենք Հովսափատի հովտի մասին Հովելի խոսքի ենթատեքստը՝ ուշադրություն բևեռելով ընդգծված մտքերին. 1 Այդ օրերին և այդ  ժամանակ, երբ Հուդայի ու Երուսաղեմի գերիներին հետ բերեմ, 2 Ես կհավաքեմ բոլոր ազգերին ու կբերեմ Հովսափատի հարթավայր։ Ես դատաստան կանեմ նրանց մեջ հանուն իմ ժողովրդի … որին նրանք ցրեցին ազգերի մեջ, իսկ իմ երկիրը բաժան-​բաժան արեցին (Հովել 3:1,2):

Պարզենք, թե ե՞րբ պիտի դատաստան լինի Հովսափատի հովտում: Հստակ ասված է. երբ Եհովան հետ բերի Հուդայի ու Երուսաղեմի գերիներին. ոչ շուտ: Ի՞նչ գերության մասին է խոսքը: Հնում գերված էին Հուդան և Իսրայելի Հյս.թգ.ությունը (Ասորեստանի և Բաբելոնի գերությունը, 2Թագ.17գլ.; 2Տրգ.36:14-23; Եր.25:11,12): Հայտնի է նաև, որ պարսիկների թագավոր Կյուրոսը գրավեց Բաբելոնը և հրաման արձակեց՝ թույլատրելով գերիների վերադարձը Երուսաղեմ (Եզրաս 1:1-6):

Բաբելոնի գերությունից Հուդայի հետ վերադարձան նաև որոշ իսրայելացիներ (երբ Ասորեստանը գրավեց Հյս. Իսրայելը՝ Բաբելոնը նրան էր պատկանում, 2Թագ.17:24 — այդպես առաջինը՝ ասորիների ձեռքով Բաբելոնում հայտնվեցին իսրայելացիները, նրանցից ոմանք վերադարձան Հուդայի հետ, տես Եզր.2:28,59,60. Բեթել, Գայի՝ Հյս.Թգվ.ության քաղաքներ, 2Թագ.17:28): Ուստի, Հուդայի և Իսրայելի գերության բառացի դարձի՝ հովտի դատաստանի ժամանակի մասին մարգարեությունը — լոկ մասնակիորեն կատարվեց.

Եհովան այն ժամանակ պատժեց Բաբելոնին և զսպեց Իսրայելի այն թշնամիներին, ովքեր հակառակվում էին Երուսաղեմի տաճարի վերանորոգմանը. չնայած նրանց դիմադրությանը՝ տաճարը մ.թ.ա.516 թվին վերականգնվեց (Եզր.4:4-24; Անգ.1:14,15): Բայց Հովելի միջոցով խոստացված ոչ մի հավաք «Հովսափատի հարթավայրում» այն ժամանակ Աստված չկատարեց: Այսինքն, այս մարգարեությունը սոսկ մեկ կատարում չունի: Հապա՞:

Մ.թ.1-ին դարում այն ևս մասնակի կատարում ունեցավ (հոգևոր իմաստով). Հիսուսն ազատեց Իսրայելն ու Հուդան մեղքի գերությունից և միավորեց նրանց քրիստոնեությամբ; ավելի ուշ պատժվեցին այն ազգերը, ովքեր ընդդիմացան քրիստոնեությանը (Հռոմն, օրինակ, ընկավ): Մասնակիորեն՝ այս համակարգի «այծերի» համար «դատաստանի հովիտ» կդառնա նաև Հար-Մեգիդոն, բայց այդ ժամանակ Աստված դեռ լիովին չի վերադարձնի Հուդան և Իսրայելը (այսինքն, Հվլ.3:1,2-ի և 2Տրգ.20:17-ի հրաշք փրկությանը Արմին սպասել չարժե): Հապա ե՞րբ կկատարվի Հովել 3:1,2,14-17-ը:

Լիովին այն կկատարվի Քրիստոսի 1000-ամյայում. Իսրայելի ամբողջ տունը հավաքել հնարավոր է՝ լոկ կենդանացնելով նրանց Միլենիումում: Ողջ Իսրայելը մեղքի գերությունից ազատագրվել կարող է 1000 տարվա ընթացքում և դառնալ սրբերի ճամբարի մի մասը: Եվ երբ Գոգը նրանց շրջապատի՝ ահա այդ ժամանակ էլ նրանց վրա կկատարվի Հովսափատի հովտի օրինակը (2Տրգ20:17; Հյտ.20:7-10). Երկրի բոլոր սրբերը կտեսնեն թշնամիների դեմ տարած հաղթանակը՝ հետևելով  Աստծու դատաստանին և չմասնակցելով դրան:

Նույնը վերաբերում է նաև Եզ.38:14-16-ին, ուր ասվում է. Ասա Գոգին. այն օրը, երբ իմ Իսրայել ժողովուրդը ապահով բնակվի, դու կգաս քո տեղից՝ հյուսիսի ամենահեռավոր վայրերից, դու և շատ ժողովուրդներ քեզ հետ… բազմաթիվ զորք 16 դուրս կգաս իմ… ժողովրդի դեմ ինչպես ամպ … Ես կբերեմ քեզ Իմ երկրի դեմ, որպեսզի ազգերը ճանաչեն Ինձ, երբ  նրանց աչքի առաջ քեզնով սրբացվեմ, ո՛վ Գոգ:

Եզ.38:14-16. Աստված ազգերի աչքի առաջ կսրբացնի Իրեն Գոգով

Եթե առանձնապես չքննենք Եզ.38 և 39 գլուխների ենթատեքստը (38 և 39 գլուխները չի կարելի տարանջատել, 39-ը կրկնում և շարունակում է 38-ը), ապա նաև այս մարգարեությունը (ինչպես Հովսափատի մասին Հովելինը), կարելի է վերագրել Արմի ժամանակին, իբր երբ Եհովան կսրբացնի Իրեն Եհ.վկ.ների աչքի առաջ՝ կործանելով Գոգի և Մագոգի հորդաները: Բայց եթե խորանանք ենթատեքստի մեջ, ապա կտեսնենք այն, ինչ Հովելի մոտ պարզեցինք (համեմատեք Հովել 3:1,2,16-ը և Եզ.39:7,27,28-ը):

Եզ.39 գլ. կոնտեքստը (Եզ.39:1,4-7,12,13,21,22,25-29) խոսում է այն մասին, որ Աստված ցույց կտա Իր սրբությունը ոչ շուտ, քան մի ապահով վայրում,  ուրիշ մարդկանց հետ՝ մեկտեղ չհավաքի մարմնավոր Իսրայելի ողջ տունը, ինչն անել Արմի նախաշեմին — անհնար է (ապահով վայրում նրանց բոլորին հավաքել՝ կարելի է լոկ Միլենիումում — հարությամբ, Գրծ.24:15; Հռ.11:25,26): Ո՞վ կլինի Եզ.38:2; 39:1-ի Գոգը՝ հստակ ցույց է տալիս Հյտ.20:7-ը (և կարիք չկա այլ բան հորինել):

Եզեկիելի հիշատակած Գոգն ու Մագոգը նրանք են, ովքեր Միլենիումից հետո կգնան Սատանայի ետևից (1000-ամյայից հետո Սատանան պետք կգա վերջին փորձության համար, Եզ.38:8; Հյտ.20:1,2,7): Ահա այդ ժամանակ էլ Աստված ցույց կտա Իր սրբությունը Իսրայելի տան և մնացածների աչքի առաջ, ովքեր Միլենիումում ապրած կլինեն մինչև վերջին այդ փորձությունը և դիրք կբռնեն Եհովայի կողմը (Հյտ.20:7-10; Եզ.39:1-7; ոչ բոլորը կապրեն մինչև Միլենիումի ավարտը, ոմանք կմեռնեն ընթացքում, Ես.65:20):

Եզեկիելում «Հյուսիսի ծայրերից» Գոգի հարձակման հիշատակումը (Եզ.38:14,15) օգնում է Հյտ.20:7- ի «Գոգի և Մագոգի» մեջ տեսնել — Աստծու  ժողովրդի թշնամիներին: Եհովայի ժողովրդի նախկին բոլոր հակառակորդները ևս հյուսիսից էին գալիս. Ասորեստանը, որ հարձակվեց Իսրայելի վրա (2Թագ.17գլ.; Սոփ.2:13); Բաբելոնը, որ հարձակվեց Հուդայի վրա (Եր.6:1; 46:10) — նրանք բոլորը գտնվում էին Եհովայի ժողովրդի երկրից հյուսիս:

Սա նշանակում է, որ անգամ Միլենիումից հետո թշնամիներ կհայտնվեն. Սատանան նորից կդրդի Երկրի բնակիչներին հակառակվել Եհովային: Եվ շատերը, որքան էլ որ տարօրինակ է, կգնան նրա ետևից նույնիսկ Քրիստոսի կառավարման 1000-ամյայի վերջում՝ դառնալով «Գոգի Մագոգներ» — Աստծու թշնամիներ «հյուսիսից», ովքեր կշրջապատեն Նրա սրբերի ճամբարը (նրանց, ովքեր չեն գնա Սատանայի ետևից և ապահով կբնակվեն ողջ երկրի վրա, Եզ.38:14-16; 39:1-3; Հյտ.20:7-10): Հենց այս մասին են նախազգուշացնում Եզեկիել 38 և 39 գլուխները:

Բայց Եզ.38 և 39 գլուխների մարգարեությունը ևս մասնակի կատարումներ ունի (ինչպես Հովելինը). օրինակ, այն մասնակի կատարվեց, երբ հրեաները վերադարձան Բաբելոնի գերությունից (Եհովան սրբացրեց Իրեն՝ պատժելով Բաբելոնին ); մասնակի նաև՝ մ.թ. 1-ին դարում (Հիսուսը միավորեց Հուդայի և Իսրայելի հրեաներին քրիստոնեության մեջ՝ նրանց վրա թափելով սուրբ ոգին, Եզ.39:29; Գրծ.2գլ.: Իսկ քրիստոնյաներին հալածող Հռոմը, ի վերջո, ընկավ):

Նաև վերջին Հյ.Թ.-ի վրա (հյուսիսի թագավորի) այն կկատարվի սոսկ մասնակիորեն (Աստծու ժողովրդի հալածանքով), քանի որ ա) այս համակարգի վերջում Եհովայի ժողովուրդը ապահով չի ապրի (կյանքի պայմանները գնալով կվատանան, կռիվներ, համաճարակներ և այլն): Եվ բ) Իսրայելի ողջ տունը, դեռ հին ժամանակներից սկսած՝ մեկտեղ չի հավաքվի (Մտ.24գլ.; Եզ.38:14-16; Դան.7:25; Հյտ.13:5-7, տես 7.7 վիդեոն): Իսկ եթե այս մարգարեությունը վերագրենք Արմի ժամանակին, ապա հարց է ծագում.

որտեղի՞ց այդ ժամանակ կհավաքվի Իսրայելի ողջ տունը: Նույնիսկ եթե Իսրայելից ինչ-որ մեկը դառնա Եհ.վկա, ապա դա Իսրայելի ողջ տունը չի լինի: Ուստի, Եզ.38 և 39 գլուլխների մարգարեությունը կկատարվի ոչ թե Արմի ժամանակ  (ինչպես սովորեցնում է «Դիտ.», 15.04.2014, հդվծ.2, պ.15-19-ը), այլ լոկ Միլենիումից հետո (Հյտ.20:7-10): Սրբերի ողջ ճամբարը կտեսնի Աստծու սրբությունը՝ որպես մեղքի բոլոր դրսևորումների հանդեպ Նրա խորշանքի վկայություն (Սաղ.5:5,ԱԹ); և ի ապացույց՝ արդարների համար Նրա բոլոր խոստումների կատարում (Առ.2:21,22; Եզ.39:1-7,25-27; Հովլ.3:1,2,14-17):

Մնաց Մաղաքիա 4:1-3-ի մարգարեությունը (ուշադիր եղեք ընդգծված բառերին). գալիս է այն օրը բորբոքված հնոցի պես, և… ամբարիշտները ծղոտի պես կդառնան։ Իսկ ձեզ՝ Իմ անունից վախեցողներիդ համար, արդարության արևը կշողա, և ՆՐԱ շողերում բուժում կլինի։ ԴՈՒՔ ԴՈՒՐՍ ԿԳԱՔ …և կտրորեք ամբարիշտներին… ՆՐԱՆՔ ՓՈՇԻ ԿԴԱՌՆԱՆ ձեր ոտքերի տակ այդ օրը (Մաղ.4:1-3): Ե՞րբ սա կկատարվի:

Մաղ.4:1-3. դուք դուրս կգաք, իսկ ամբարիշտները փոշի կլինեն

Արևի շողման և բուժման օրը — Միլենիումն է կամ Քրիստոսի 1000-ամյա կառավարումը (հոգևոր ծաղկունքի ժամանակը՝ մինչ «օրվա» ավարտ, երբ այնտեղ ապրողները, 144000 առաջնեկների սատարմամբ՝ կհասնեն կատարելության, Եբր.11:40): Այժմ պարզենք, թե Միլենիումում որտեղի՞ց կելնեն  նրանք, ովքեր կտրորեն ամբարիշտների փոշին: Նայենք 03318 բառի նշանակությունը, որ թարգմանված է «դուրս կգան».

այն նշանակում է. դուրս կգան (ինչ-որ բանի ներսից կելնեն, կլքեն ինչ-որ վայր, հմմ. Ծնն.8:16,18), կաճեն (առաջ կգան, հմմ. Ծնն.1:12; 15:14); դուրս կքաշվեն (նրանց ներսից դուրս կհանեն, հմմ. Եզ.21:5): ՆԱԹ-ը Հյտ.7:14-ը թարգմանում է ինչպես Մաղ.4:2-ը և միակապում իրար (դուրս կգան նեղությունից): Ահա ինչու այս ուսմունքին, որ Եհ.վկ.ները դուրս են գալու Արմի նեղությունից՝ հավատում են շատ Եհ.վկ.ներ (ինչը շատ տրամաբանական է թվում, եթե առանձնապես չխորանանք որևէ բանի մեջ):

Ենթադրենք՝ դա այդպես է. մի պահ ընդունենք ԴԸ ուսմունքը և հասկանանք, թե Եհ.վկ.ները Արմից ո՞ւր դուրս կգան՝ ըստ Մաղ.4:2-ի 03318 բառի իմաստի (ներսից արտաքին կելնեն, Ն.Կ.-ում այս բառին նույնականացվում է Հով.5:29-ի 1607 բառը): Պարզաբանում ենք. քանի որ Արմը տեղի կունենա ողջ երկրով մեկ  (հմմ. Ամ.9:1,2), ապա «դուրս գալ» Արմի աղետի տեղանքից՝  կնշանակի լքել մոլորակը, ինչն անել կարող են միայն 144000-ը (մնացած Եհ.վկ.ները տեղանք չեն ունենա Արմի աղետից պատսպարվելու):

Ասենք թե նրանք դուրս գան Թագավորության սրահների նկուղներից (ինչպես ԴԸ բացատրում է Ես.26:20-ը. ներքին սենյակներից): Բայց այս բացատրությունը 2 խնդիր ունի. ա) այդ դեպքում նրանք դուրս կգան ՈՉ նեղությունից, այլ նկուղներից, թեպետ ըստ Հյտ.7:14-ի (ՆԱԹ)՝ նրանք պետք է դուրս գան հենց նեղությունից; բ) Աստվածաշնչի տեսակետից, ներքին սենյակները (հանգստի վայրը), որտեղ Աստված կպահպանի մարդկանց Արմի աղետից — գերեզմանն է, այլ ոչ թե Թ.սրահների նկուղները (Հյտ.14:13; հմմ. Ես.26:20; 57:1,2; Հոբ 14:13):

Այսինքն այն, թե որտեղի՞ց Եհ.վկ.ները, համաձայն  Մաղ.4:2-ի 03318 խոսքի, կարող են Արմից հետո «դուրս գալ» — դա Արմի աղետը ՉԷ (ըստ 03318-ի դուրս գալ Արմի աղետից — Երկրի վրայից անհնար է, քանզի Արմը պարփակելու է ողջ մոլորակը): Մինչդեռ հայտնի է, որ «մտնելով» այնտեղից Քրիստոսի 1000-ամյակ՝ նրանք բուժված և պարարտ են լինելու, ինչպես ջահել հորթեր: Իսկ դա հնարավոր է միայն նոր մարմիններում նրանց վերակենդանացմամբ (հմմ. Հով.5:29; Ես.55:12,13; 26:19-21; 57:1,2; Հոբ 14:13):

Փոշու մասին ասվածը ևս հակասում է, որ Մաղ.4:1-3-ը կկատարվի Արմին. ովքեր Արմից հետո «դուրս կգան» Միլենիում՝ չեն տեսնի ամբարիշտների կործանումը (ինչպես կարծում են Եհ.վկ.ները ըստ Սաղ.37:34-ի և Եզ.38:23-ի): Նրանք սոսկ փոշի կտեսնեն (Մաղ.4:2), նույնիսկ որևէ մեկին թաղելու հարկ չի լինի: Ուստիև Եզ.38:23; 39:1-16-ը (Աստծու սրբացման երևույթը բոլորի առաջ) ՉԻ իրագործվի Արմին. 1000-ամյայի սկզբին,  երբ երկրի բնակիչները մուտք գործեն Միլենիում՝ Արմին  բոլոր կործանվածները փոշի եղած կլինեն:

Իսկ ահա Միլենիումի 1000-ամյայից հետո Երկրի վերջին «այծերի» կործանումը՝ «սրբերի ճամբարը» կարող է տեսնել (նրանք բոլորը կդառնան Եհ.վկ.ներ), այդ ճամբարն էլ կթաղի կործանվածներին (Հյտ.20:7-10): Թեպետ 1000-ամյայից հետո այդ թաղման երկարատևությունը և զենքերի այրումը հնարավոր է՝ փոխաբերական  իմաստով է ասված, քանզի ծծմբով կրակը երկնքից Երկրի վերջին «այծերին» մոխրի կվերածի (Հյտ.20:9,10, ինչպես Սոդոմում. դիափոշին կարիք չունի թաղման, Մաղ.4:3; ինչն, ի միջի այլոց, նաև Արմին կլինի, 2Պետ.3:7; Հյտ.19:20):

Այդպես Եզեկիելը ցույց է տվել Եհովայի զորության մասշտաբը. միայն Նա կարող է երևան բերել Իր սրբությունը և Երկրի վրա սրբերի դեմ Սատանայի ծրագրած չարիքը վերածել հօգուտ սրբերի (Եզ.38:22,23; 39:7,9,11-16):

Ի՞նչ ստացանք արդյունքում: Մաղ.4:1-3-ի և Հյտ.7:14-ի տեքստերը նույնական չեն: Մաղ.4:1-3-ը ցույց է տալիս նրա՛նց նկարագիրը, ովքեր Միլենիում կմտնեն պարարտ և բուժված (կյանք առած՝ նոր մարմիններում): Նրանք կկոխկռտեն Արմագեդոնին կործանված այս համակարգի «այծերի» փոշին:

Իսկ Հյտ.7:14-ը ցույց է տալիս նրա՛նց անհաշվելի բազմությունը, ովքեր կանցնեն Աստծու հավիտենական Թագավորություն՝ Քրիստոսի 1000-ամյայից հետո. նրանք անցած կլինեն հավատի փորձության բոլոր նեղությունների, այդ թվում և՝ ամենավերջինի միջով (Հյտ.20:7-10; ըստ Աստվածաշնչի Հմշխհ. Կենտրոնի թարգմանության՝ դա  նրանք են, ովքեր անցել են մեծագույն փորձությունների միջով; հմմ. Հյտ.7:16,17; 21:3,4,7; Գրծ.14:22): Այլ վերլուծականներով հնարավոր չէ Աստվածաշնչի սույն տեքստերը համաձայնեցնել իրար՝ Աստծու ծրագրի կոնտեքստում (Սաղ.37:34; Հվլ.3:1-3,14-17; Եզ.38 և 39 գլ.ներ; Մաղ.4:1-3):

Հաջորդ անգամ, տա Աստված, կխոսենք 1Թես.5:3-ի «Խաղաղության և անվտանգության» մասին, որը պետք է նախորդի Արմագեդոնին:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

50. ԱՐՄԱԳԵԴՈՆ մ. 2 ԹԱԳԱՎՈՐՆԵՐԻ ԵԶՐԱՓԱԿԻՉ ՄԱՐՏԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.52 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.50

1а Դիտելով ներկայումս ընթացող համաշխարհային իրադարձությունները՝ անհրաժեշտություն առաջացավ առանձնակի ուշադրություն դարձնել Դան.11:44-ի հյուսիսից և արևելքից եկող լուրերի նշանակությանը, որն առավել հստակ է դարձնում 7.50 հոլովակում նկարագրվող այս համակարգի վերջին թագավորների եզրափակիչ ճակատամարտի պատկերը: Խմբագրությունը հարկ համարեց տալ այս պարզաբանումը:
«Արմագեդոնի» թեմայի 1-ին մասում ցույց տվեցինք, որ Արմը անմաքուր մարդկանց սերնդից Երկրի «մաքրման» Աստծու գործողության գագաթնակետն է, երբ նրանց անօրենության չափը կանցնի Աստծու բոլոր թույլատրելի սահմանները: Եվ սա Աստծու ծրագրով էապես համընկնում է Եհովայի դատաստանի թեմային. Նա ամեն մեկին կհատուցի ըստ իր գործերի (Առ.24:12, տես 7.46 վիդեոն): «Գառներին» կպահպանեն նոր աշխարհի համար (Ես.57:1,2; Հյտ.14:13): Իսկ «այծերին» մեկընդմիշտ կոչնչացնեն (Մտ.25:41,46):

Աստծու ցասման 7-րդ գավաթին Արմի եզրափակիչ «մարտին» կմասնակցեն 2 իրար թշնամի կառավարական սիստեմի թագավորներ (Եհովայի «Երուսաղեմը» և Սատանայի «Բաբելոնը», Հյտ.17:12-14; 16:14,16; 19:13-21), ինչով էլ այս համակարգը վերջ կգտնի (Հյտ16:16-21): Մնաց պարզել, թե ի՞նչ տեսարան կունենա այդ «մարտը» (ինչպես այն կդրսևորվի); ե՞րբ տեղի կունենա և արժե՞, արդյոք, վախենալ Արմից: Պատասխանենք՝ շոշափելով Հյտ.17-19 գլուխները (հիշեցնենք, որ Սատանայի դարաշրջանի ավարտն ազդարարող դեպքերի խրոնոլոգիան ցույց է տալիս Հյտ.16 գլուխը, իսկ 17-19 գլուխները դրանց հավելյալ նկարագիրն են՝ 7-րդ գավաթի մանրամասները և Սատանայի աշխարհի կրախը):
Եվ այսպես՝ հարց. 1) ի՞նչ տեսարան կունենա Եհովայի և Սատանայի թագավորների «մարտը» և ինչպե՞ս այն կարտահայտվի Երկրի վրա:
Ինչպես գիտենք, հոգևոր Երուսաղեմի ներկայացուցիչներն են Հիսուս Քրիստոսը և նրա երկնային թագավորակիցների «թիմը»: Կկռվե՞ն, արդյոք, երկրի թագավորները Քրիստոսի երկնային թագավորների հեծելազորի հետ բառացի իմաստով: Կամ գուցե այդ հեծելազորը հերթով կոչնչացնի՞ բոլոր անմաքուրներին, ինչպես դա պատկերում են որոշ նկարիչներ՝ հենվելով Հյտ.19:13-21-ի վրա: Օրինակ.

Երկրի վրա ինչպե՞ս կդրսևորվի Եհովայի և Սատանայի թագավորների «մարտը»:
Թեպետ Հյտ.19:13-21-ը իսկապես նկարագրում է Եհովայի թագավորների կողմից Երկրի բոլոր անմաքուրների կործանման ահազդու պատկերը (կոչնչացվեն Սատանայի համակարգի բոլոր հզորները՝ նրա թագավորներն ու զորավարները, ազատներն ու ծառաները, փոքրերն ու մեծերը) — այնուամենայնիվ, բառացի իմաստով «Արմագեդոնի» մարտ չի՛ լինի և փոխաբերական «Հար-Մեգիդոյում» թագավորների բառացի միմյանց դեմ շարված զորքեր — չե՛ն լինի: Ինչո՞ւ: Որովհետև.


ա)
Երկրի վրա բառացի այդպիսի սար չկա, որտեղ կարողանային տեղավորվել Սատանայի բոլոր երկրային «թագավորները»;
բ) երկնային թագավորների դեմ Երկրի վրա որևէ զինատեսակ չկա. չէ՞ որ Եհովայի մեկ հրեշտակը մեկ գիշերում կարող է ընդհանրապես ոչնչացնել բոլոր երկրային թագավորների զորքերը (2Թագ.19:35, ՆԱ):
Այնպես որ, բառացի զինվորական «կրակե համազարկերի բախում» — Արմից սպասել չարժե:

Ի դեմս Եհովայի և Սատանայի թագավորների՝ երկու իրար թշնամի կառավարական սիստեմների եզրափակիչ «մարտը» — հոգևոր մարտ է (Եփ.6:12)՝ կանխասացված դեռ մարդկության արշալույսին Ծնն.3:15-ում: Մարդկային ողջ պատմության ընթացքում Սատանան և նրա «Բաբելոնից» ծնված անմաքուր «զավակները» (Հյտ.17:5)՝ վնասել են Եհովայի ծրագրերին և խոչընդոտել Երկրի վրա Նրա հավատարիմ երեխաների ի հայտ գալուն, որոնց վերապահված է Քրիստոսի հետ երկնքից կառավարել Երկիրը:

Աշխարհը կառավարելու Սատանայի սիստեմը (ի դեմս նրա «Բաբելոնի» թագավորների) միշտ էլ կմարտնչի Աստծու կառավարման սիստեմի դեմ (ի դեմս Նրա «Երուսաղեմի» երկնային ապագա թագավորների, Ծնն.3:15): Այսինքն, Սատանայի անմաքուր աշխարհում օրենքները մշտապես ուղղված կլինեն արդարությունն աշխարհում ոչնչացնելուն, որպեսզի գայթակղեն, մոլորեցնեն և վախեցնեն Աստծու ժողովրդին և Եհովային չտան Քրիստոսին և 144000-ին (2Տիմ.3:12; Գաղ.4:26; Հյտ.12:1-5):
Բայց, չնայած Սատանայի համակարգի ճնշումներին, Աստված նախ արդեն բերել է Իր Քրիստոսին: Եվ երկրորդ՝ Երկրի վրա Նա անպայման կհայթայթի 144000 Իր հավատարիմ ծառաներին և կնստեցնի նրանց երկնային գահերին՝ Հիսուսի կողքին (Մտ.20:23; Ղկ.22:29,31; Մտ.24:29-31; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52; Հյտ.11:15; 14:1-5; 20:6): Փաստն առ այն, որ Հիսուսը և 144000 քրիստոնյաները կհաղթեն Սատանայի աշխարհի ճնշումներին և, չնայած մահվան վտանգներին՝ կմնան հավատարիմ Եհովային — կապացուցի Եհովայի թագավորների հաղթանակը Սատանայի համակարգի թագավորների դեմ (Հով.16:33; Հյտ.2:26,27):
7-րդ փողին Քրիստոսի գահակալման և 144000 երկնային թագավորակիցների երկինք հեռանալուց հետո՝ նրանք կսկսեն պատրաստվել Արմագեդոնի փոխաբերական «մարտին» («Բաբելոնի» տապալմանը, Հյտ.11:15-18; 16:16,17). թեպետ ինքնին նրանց երկինք հեռանալը խոսում է այն մասին, որ նրանք հաղթել են Սատանայի աշխարհին՝ չուրանալով Եհովային ի դեմս մահվան — նրանք դեռ պետք է ավարտին հասցնեն Աստծու դատաստանը՝ Երկիր նետելով Սատանային և պատժելով այս համակարգի բոլոր «այծերին» (Հյտ.12:9,10):
Հյտ.19 գլուխը ցույց է տալիս Եհովայի թագավորների հենց այս լիակատար հաղթանակը Սատանայի աշխարհի վրա. այն բանից հետո, երբ Արմի 7-րդ գավաթի «քարե կարկուտը» կործանի Սատանայի աշխարհի անմաքուր հասարակության մնացորդը (Հյտ.16:16-21) — ողջ Երկրի վրա կթագավորի Հիսուսի՝ հոգևոր «սրով» այս աշխարհի իշխանությանը հաղթած երկնային կառավարությունը (Եհովային և Նրա խոսքին հավատարիմ մնալու շնորհիվ, Հով.16:33; 1Հով.4:4; Հյտ.19:13-21; 20:2):
Սատանայի կառավարման անմաքուր սիստեմի «աշխատանքի» լիակատար ձախողման և արդարության ու մարդկանց հանդեպ սիրո վրա հիմնված Աստծու կառավարման սիստեմի հաղթանակի ա՛յս նախադեպը՝ մեկընդմիշտ կվավերագրի, որ միայն Եհովան և Նրա երկնային թագավորներն են ի վիճակի հավիտենական Երկրային տուն կառուցելու, որտեղ մարդկությունը երջանիկ կլինի (Սաղ.127:1): Ինչն էլ կիրագործվի Քրիստոսի հազարամյա իշխանության ընթացքում (1Կոր.15:24-28; Հյտ.21:3,4):
Հիշեցնենք «Արմագեդոնի» թեմայի 1-ին մասի սխեման (7.49 վիդեո), որտեղ ցույց է տրված Եհովայի երկնային թագավորների հոգևոր հաղթանակի էությունը՝ եզրափակիչ «Արմագեդոն մարտում». Սատանայի աշխարհակարգի վրա Եհովայի թագավորների հաղթանակի արգասիքը կլինի 144000-ի երկնային համբարձումը և աշխարհը կառավարելու Սատանայի սիստեմի՝ «Բաբելոնի» լիակատար կրախը և այս համակարգի «այծերի» ոչնչացումը (Հյտ.16:6-21; 19:13-21).

Այժմ նայենք «Արմի ճակատամարտի» մանրամասները, կամ թե՝ ի՞նչ տեսարան կունենա Երկրի վրա «Բաբելոնի» փլուզումը (Հյտ.16:12-21): Ինչպես արդեն գիտենք, «Բաբելոնի» անկման և Սատանայի աշխարհի ավարտի նախանշանը կլինի սիմվոլիկ «Եփրատ» գետի «չորացումը», որպեսզի թուլացվի «Բաբելոնի» լավ պաշտպանությունը և այն «հանձնվի» այս համակարգի վերջին «Արևելքի թագավորներին» (Հյտ.16:12, տես 7.49 վիդեոն):Ի՞նչ է նշանակում «Եփրատի ցամաքելը»:
Հնում Աստված օգնեց Արևելքի թագավորներին (Կյուրոսին և Դարեհին) չորացնել Եփրատի հունը և գրավել իրական Բաբելոնը (Ես.45:1; Եր.50:28,38; Դան.5:26-31): Այդպես էլ կընկնի Սատանայի «Բաբելոնը». փոխաբերական «Արևելքի» վերջին թագավորները «կցամաքեցնեն» նրան պատսպարող «գետը», որի հետևանքով «Բաբելոնը» կփլուզվի (կփլուզվի համաշխարհային կարգուկանոնի սիստեմը, որը մինչև 7-րդ գավաթի ժամանակը, քիչ թե շատ կայուն էր պահում այս անմաքուր համակարգի միասնությունը):

Պարզելով, թե ինչ է ա) «Եփրատը» այս համակարգի վերջին և ովքեր են բ) «Արևելքի թագավորները»՝ մենք կիմանանք, թե ինչպես կփլուզվի «Բաբելոնը»:

Սկսենք առաջինից. ա) ի՞նչ է «Եփրատը», որ պաշտպանում է «Բաբելոնը»:
«Եփրատը» այն ամենն  է, ինչ թույլ է տալիս այս աշխարհի միջազգային հանրությանը վստահաբար գործել և ապահովել անմաքուրների բարգավաճումը (2Տիմ.3:13): Նայենք «Բաբելոնի» հիմնական «ամրությունները», դրանք են.

1) Աշխարհի վարչական օրգանները, որոնք պաշտպանում են այս համակարգի թագավորների իշխանությունը (որով և «Բաբելոնը» թագավորում է Երկրի թագավորների վրա, Հյտ.17:18): Նրանց նպատակն է պահպանել «Բաբելոնի» քաղաքական կայունությունը (Սատանայի վարչական սիստեմը). փոխաբերական առումով՝ դա նրա «Ուղեղն է», որ Սատանայի կառավարման դարաշրջանում հայտնագործում է Երկրի բնակիչների վրա իշխելու անաստված համակարգ, և օրենքներ, որոնք հաջողություն են բերում իր անազնիվ հպատակներին (հմմ. 2Տիմ.3.13):

2) Էկոնոմիկա (ներկայացված է վաճառականներով և նավերով, Հյտ.18:11): Դա «Բաբելոնի» «արյունատար համակարգն» է, որն ապահովում է փողի հոսքը «երակներ»՝ պահպանելով Սատանայի աշխարհի կենսագործունեությունը: Եվ

3) Աշխարհի կրոնները՝ որպես հավատքի սուռոգատ, Հյտ.18:23-ում ներկայացված որպես «Բաբելոնի ճրագակալի» հոգևոր լույս: Դա «Բաբելոնի» հոգևոր լրացումն է, որը Երկրի հասարակությանը ետ է պահում անարխիայից և կյանքի դժգոհությունից, քանզի հնարավոր չէ ապրել լոկ բնազդային պահանջներով. մարդիկ կարիք ունեն նաև մի բանի, ինչը կլցնի նրանց գոյությունը թեկուզև ինչ-որ իմաստով:
Սատանայի կառավարման դարում մարդկանց մեծ մասի հավատը կառուցվում է Աստծու մասին սխալ պատկերացմամբ (իմիջիայլոց, հե’նց սկզբից էլ դրան է նկրտել Սատանան, Ծնն.3:1-5): Սակայն, կրոնը, էկոնոմիկան և թագավորների իշխանությունը — «Եփրատի» երեք գլխավոր «հոսանքներն» են, որ պաշտպանում են Սատանայի աշխարհակարգը կրախից և ապահովում աշխարհի հզորների բարգավաճումը (նրանք «Բաբելոնի»՝ Սատանայի վարչական սիստեմի դերակատարներն են, 2Տիմ.3:13, տես «Բաբելոն» 7.39 վիդեոն): Ինչպե՞ս է դա կատարվում:
«Բաբելոնի» շոշափուկները ներխուժել են համաշխարհային հանրության բոլոր ոլորտները, մտել սոցիալական համակարգի հիմքեր և մարդկանց ցանկացած գործունեության կենսաձև: Ուստի արտադրությունը, ժող.սպառման բոլոր ապրանքների բաշխումն ու փոխանակումը խճճված են խարդախ կառավարման և փողի իշխանության ցանցերով (մարդիկ ստիպված են ենթարկվել փողի իշխանությանը և այն օրենքներին, որոնցով այդ գումարները «աշխատում են», Ժող.10:19: Իսկ ինչպես հայտնի է՝ փողը ի զորու է փչացնել բոլորին, 1Տիմ.6:10):

  Փողի իշխանությունը ձևավորող Սատանայի աշխարհի թագավորները և նրանց կոմերսանտները թունավորված են դիվական ագահությամբ; նրանք ի վիճակի չեն Աստծու հետ միության մեջ լինել և առողջ դատել՝ հօգուտ ընդհանուրի բարօրության (Հյտ.18:3):

Այդ պատճառով էլ աշխարհում թագավորում է արտադրության ծավալի և պահանջարկի ապրանքների բաշխման պարադոքս, մինչ բարգավաճ միլիարդատերերի ստվերում ոմանք մասսայաբար մեռնում են բացարձակ աղքատությունից և անողոք սովի պայմաններից:

Ինչո՞ւ են «առևտրականները» հարստացել «Բաբելոնի» պերճանքից (այս աշխարհը կառավարող սիստեմից Հյտ.18:3: Հիշեցնենք, որ «առևտուրը» էկոնոմիկայի հիմքն է՝ փող-ապրանք-փող սխեմայում): Որովհետև Սատանան վերահսկում է աշխարհի բոլոր թագավորությունները (Ղկ.4:6) և հաջողություն ապահովում «յուրայիններին», ովքեր հաջողության համար, գործելով ըստ Սատանայի խարդախ օրենքների՝ պատրաստ են կյանքով «վճարել» և որոնց ձեռնտու է բարու և չարի աղավաղված նորմերի «պղտորությունը»:
Բայց բավական է մեկը ցանկանա դուրս գալ Սատանայի կառավարման իշխանության տակից (ընդդիմանա նրա «պղտոր» օրենքներին)՝ նրան «կուտեն» այս աշխարհի հզորները, քանզի հաջողությունն այստեղ ապահովված է միայն չարերի համար (2Տիմ.3:12,13): Եվ որքան շատ «պղտոր» թագավորներ և օրենքներ, այնքան պերճանք՝ կառավարական դիվական ստրուկտուրաներում, այնքան մշուշ՝ էկոնոմիկայի և կառավարման լծակներում, և այնքան դյուրին՝ ձեռք մտցնել ցանկացած պետության գանձանակ, թալանել այն և հարստանալ:
Պետք է նշել, որ Աստծու կառավարման արդար Սիստեմի պայմաններում ոչ մի անմաքուր չի կարող սողոսկել թագավորական գահ, պերճանալ և բարգավաճել (Հյտ.21:2,24,27): Բայց առայժմ աշխարհում թագավորում են անմաքուրները, սակայն մոտ է դրա վերջը. Աստծու ցասման 6 և 7 գավաթներին համաշխարհային այս դրվածքը կսասանվի և միջազգային ամեն մի պայմանավորվածություն կզրկվի կենսագործունեությունից.
«Եփրատի ջրերը», որ պահպանում են համաշխարհային կառավարման կայունությունը՝ կցամաքեցվեն «Արևելքի» վերջին թագավորների կողմից, ինչը խոցելի կդարձնի մինչ այդ անառիկ «Բաբելոնը» (Հյտ.16:12): Ովքե՞ր կլինեն այդ թագավորները:
Հարց բ) «Արևելքի թագավորների» նշանակությունը. Արևելքը Աստծու «գործակողմն» է (Ծնն.2:8; Եզեկ.43:2,4):
Արևելքի թագավորները խորհրդանշում են Կյուրոսի և Դարեհի նման թագավորների (Ես.45:1; Եր.50:28,38; Դան.5:26-31):
Թեպետ նրանք հեթանոսական, այլ ոչ Եհովայի ժողովրդի թագավորներ էին (Կյուրոսը և Դարեհը պատկանում էին Սատանայի սիստեմի թագավորներին), — այդուհանդերձ, որպես Իր ծրագիրն իրագործելու հարմար թեկնածուների՝ որոշված ժամին Աստված կանչեց նրանց Իր նպատակների համար: Ուստի նրանց խելքին փչեց գրավել և կործանել Բաբելոնը («յուրայինի» դեմ գնալ, Ես.45:1-5; Դան.1:21; 5:30,31): Ճիշտ նույն կերպ էլ կտապալվի Սատանայի «Բաբելոնը»՝ այս համակարգի աշխարհակեցության վարչական կառավարման սիստեմը.
բ) Վերջին «Արևելքի թագավորների» նշանակությունը
Ինչպես հնում Եհովան դրդեց Կյուրոսին տապալել իրական Բաբելոնը, այնպես էլ այս համակարգի վերջում Նա կդրդի «Արևելքի» վերջին թագավորներին տապալել Սատանայի հոգևոր «Բաբելոնը» (Հյտ.16:12,16,19): Հյտ.17:16,17-ում նշված է, որ վերջին «Արևելքի թագավորները», ովքեր կկործանեն Սատանայի աշխարհի կառավարման սիստեմը՝ կլինեն «գազանը և նրա 10 եղջյուրները» (վերջին հյուսիսի թագավորը և իր դաշնակիցները, տես 7.7 վիդեոն): Ինչպե՞ս դա կլինի:
Իր անհեթեթ գործողություններով և որոշումներով հյուսիսի վերջին թագավորը՝ Ռուսաստանը իր դաշնակիցներով՝ կսասանի Երկրի համաշխարհային հանրության հիմքերը՝ խախտելով միջազգային նորմերը քաղաքականության, էկոնոմիկայի և կրոնի մեջ (այդպես «կչորանա Եփրատը» — կվերցվի տարբեր կառավարական ստրուկտուրաների և կազմակերպությունների ներդրած համաշխարհային կարգ ու կանոնի պաշտպանությունը, և գլխավորը՝ միջազգային պայմանագրերի պահպանումը, ինչը հյուսիսի թագավորը կխախտի): Իշխանության և հեգեմոնիայի արդեն առկա տեղաբաշխումը աշխարհում կփլուզվի; «Արևելքի թագավորները» կլինեն անկառավարելի, անադեկվատ և ինքնասածի (Հյտ.17:8,12,13,16; 13:4-8):
Օրինակ՝ այսօր արդեն առկա է Ռուսաստանի սադրիչ նախաքայլը, որով նա 2021թ. դեկտեմբերին վերջնագիր ներկայացրեց ԱՄՆ-ին՝ պահանջելով գրավոր իրավական երաշխիքներ տալ առ այն, որ ՆԱՏՕ-ն չի ընդլայնի ռազմական ենթակառուցվածքը հյուսիս-արևելյան ուղղությամբ և իր բլոկի նոր կազմավորման բազմազգ կորպուսի բոլոր հենակետերը կզինաթափի Հյուսիս-Արևելք հատվածում (հմմ. «լուրեր արևելքից և հյուսիսից» Դան.11:44-ի հետ, 1997 թվից այդ երկրներն են Գերմանիան, Դանիան և Լեհաստանը, իսկ 2003-ից՝ Բալթյան երկրները): Արդյունքում աշխարհը բաժանվել է երկու խիստ ընդգծված թշնամական ճամբարի՝ Ռուսաստան-ԱՄՆ (Հյուսիսի և Հարավի թագավորների՝ իրենց դաշնակիցներով), ինչը կարող է հանգեցնել ռազմական աղետի (հմմ. Հյտ.9։12-21-ի հետ՝ 2-րդ վայի մասին):
Եվ սա Սատանայի աշխարհի հիմքերը ցնցող այս դարի թագավորների խելագարության ընդամենը մեկ օրինակն է։ Արդյունքում, աշխարհի վերջի ժամանակի թագավորների անհամաձայնությունը, կործանարար մարտազինությունը և «Բաբելոնը» Աստծուց փլուզելու կանչած «Արևելքի» թագավորների անկառավարելիությունը՝ նրան կրախի կտանեն սկսած բարկության 5-րդ գավաթից (Հյտ.16:10,11): Իսկ պատերազմներից և բնական կատակլիզմներից կյանքի վատթարացող պայմանները «կրակին յուղ» կլցնեն՝ կործանելով այս համակարգը Աստծու ցասման 6-րդ և 7-րդ գավաթներին (Մտ.24:7; Հյտ.17:11-14,17; 16:12-21):
Այդպես, ըստ Աստծու ծրագրի էության, կամբողջանա Երկրի վրա մարդկության համար հավիտենական երջանիկ «տուն» կառուցելու Սատանայի անընդունակության ապացույցների հավաքածուն: Աստված թույլ տվեց նրան կառուցելու իրերի իր համակարգը և կառավարել հազար տարիներ: Բայց այն անկենսունակ եղավ, ինչպես և ամեն մի «տուն», կառուցված ոչ Եհովայից (ինչը օրինաչափ է, Սաղ.127:1): Միայն Արարիչը կարող է Երկիրը հավիտենական «տուն» դարձնել՝ ղեկավարելով այն ի բարօրություն մարդկանց (Հյտ.21:3,4):
Այսպիսով հարցը. 1) Ի՞նչ դրսևորում կունենա երկրի վրա Արմը: Այն կդրսևորվի աշխարհը կառավարող Սատանայի սիստեմի կրախով և 7-րդ ցասման գավաթի՝ բնության կատակլիզմներից անմաքուրների կործանմամբ (Հյտ.16:16-21): Բառացի Բաբելոնը մեկընդմիշտ փլատակների վերածվեց այն բանի համար, որ «հարբեցրեց» մարդկանց անպատիվ խելացնորությամբ և դաժանաբար վերաբերվեց Աստծու ժողովրդին (Ես.47:1,6,7): Այդպես էլ մեծ «Բաբելոնը» անհայտություն կկորչի՝ հենց նույն բանի համար (Հյտ.18 գլուխը համահունչ է Ես.47 գլխին և Եր.51:7-14-ին):
Հաջորդ հարցը. 2) Ե՞րբ կսկսվի Արմագեդոնը (կավարտվի այս համակարգը) և արժե՞ նրանից վախենալ:
Այդ օրվա և ժամի մասին ոչ ոք չգիտե (Մրկ.13:32): Բայց նրա մոտեցումը կանխատեսել կարելի է նշաններից: Արմագեդոնը չի սկսվի, եթե նախ Աստծու ժողովրդի մեջ չկատարվեն Հյտ.11-14 գլուխների իրադարձությունները (ում համարում եք Աստծու ժողովուրդը, այնտեղ էլ սպասեք այդ իրադարձություններին: Մենք այն տեսնում ենք Եհ.վկաների կազմակերպությունում):1) Աստծու ժողովրդի մեջ կհայտնվի անօրենը (2Թես.2:2-4; Հյտ.11:2);
2) «Գազանը» (վերջին Հյս. Թագ.ը) իր տարածքում կսկսի նեղել Աստծու ժողովրդին (Դան.7:25; Հյտ.13:5-7);
3) Աստծու ժողովրդի մեջ կհայտնվեն 2 վերջին մարգարեները, և «գազանը» նրանց կսպանի (Հյտ.11:3-7);
4) Աստծու ժողովրդի գերագույն կենտրոնը կճեղքվի (Հյտ.11:13, 144000-ը երկինք կվերցվի, Հյտ.11:15; 1Թես.4:16,17);
5) Այնուհետև Աստծու ժողովրդի համար դեռ «կերակրման» 3,5 տարի կլինի; հետո՝
6) կհավաքվեն «Տերով մահացողները» (Հյտ.12:14; 14:13); և միայն դրանից հետո՝
7) Արմագեդոն — վերջաբան Աստծու ցասման գավաթներով և համաշխարհային կոլապս՝ քարերի կարկտով այս համակարգի «այծերի» ոչնչացմամբ, ինչպես հնում քարերով ջարդում էին բոլոր Եհովային հայհոյողներին (Ղև.24:15.16; Հյտ.16:12-21):

Արժե՞ վախենալ Արմից. «Աստծու գառներին» և նրանց, ում մեջ թեկուզև բարի մի բան կա (ներառյալ երեխաները) — վախենալ չարժե. նրանք «մահվան քնով» դուրս կբերվեն բնաջնջման զոնայից՝ Երկրի հանգստում «սպասելով» Սատանայի աշխարհի սարսափելի կրախին (1Թագ.14:13; Ես.26:20; 57:1,2; Մտ.24:40,41), որից հետո հարություն կառնեն Երկրի վրա Քրիստոսի 1000-ամյայում (Գրծ.24:15): Իսկ ահա «այծերին»՝ արժե վախենալ, չէ որ նրանց հավերժական կործանում է սպասում — առանց հարության հույսի (Մտ.25:41,46): Ամփոփենք սխեմայով.

Այսպիսով, «Արմագեդոնի» այս երկու մասերից հասկացանք, որ դա ամենքիս վերաբերող կյանքի և մահվան խնդիր է:
Այն վերջ է դնելու Սատանայի կառավարման դարաշրջանին և Երկրի վրա բացելու է Եհովայի թագավորների կառավարման դարաշրջանը՝ Քրիստոսի 1000-ամյայով: Ինչպիսի՞ն մենք կլինենք այդ սահմանագծին — հարությանը սպասող «գառնե՞ր», թե՞ Եհովայի ցասումից հավերժ բնաջնջվող «այծեր»: Դա կախված է նրանից, թե կյանքի մեր ուղին ընտրելով՝ ո՞ւմ կողմը դիրք կբռնենք — Եհովայի՞, թե՞ Սատանայի:

Եվ քանի դեռ մինչ Արմագեդոն ժամանակ կա, մաղթում ենք բոլորիդ Եհովայի կողմը անցնել և ընտրել կյանքը՝ ըստ Նրա օրենքների: Իսկ հաջորդ անգամ, եթե Աստված թույլ տա, կխոսենք Քրիստոսի 1000-ամյայի մասին. ե՞րբ այն կսկսվի, ի՞նչ կկատարվի այնտեղ և այլն:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

49. ԱՐՄԱԳԵԴՈՆ: Մաս 1. ՆՇԱՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ:

Текст на армянском языке к  видео  1.51 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.49

«Արմագեդոն» — այս անվանումը շատերին է հայտնի: Ոմանք այն համարում են անմիտներին վախեցնելու հնար, իսկ ոմանց համար էլ Արմագեդոնը աշխարհի վերջն է՝ որպես տիեզերական մասշտաբի վերջին կործանարար աղետ, որով կոչնչանա մարդկությունն ու մեր մոլորակը: Ֆիլմերում և շատերի երևակայության մեջ Արմագեդոնն այսպես է պատկերվում.

Ոմանք էլ անհամբեր են սպասում Արմագեդոնին՝ համարելով այն ոչ թե աշխարհի, այլ խավարի վերջ՝ հուսալով վերապրել Սատանայի կառավարման սարսափելի այս համակարգը, փրկվել ամեն տառապանքից և կենդանի, Արմագեդոնի կրակների միջով — անցնել դրախտային կյանքի՝ Երկրի վրա.

Բայց ո՞վ է նրանցից ճիշտ: Քանի որ «Արմագեդոնը» (Արմ) աստվածաշնչյան անվանում է (Հյտ.16:16)՝ նրա իմաստը փորձենք գտնել հենց Աստվածաշնչում: «Արմը» լայն հասկացություն է, ուստի նրա մասին նյութը մենք կբաժանենք 2 մասի և կպարզենք՝ ովքե՞ր կմասնակցեն նրան, ինչպիսի՞ն այն կլինի և ի՞նչ ավարտ կունենա; ե՞րբ այն կսկսվի և պե՞տք է, արդյոք, նրանից վախենալ: Այդպես մենք կիմանանք՝ ով է ճիշտ Արմի մասին իր պատկերացումներում:

Այսպիսով՝ հարց 1) Ի՞նչ է նշանակում «Արմագեդոն»:

Այս բառը ծագում է եբրայերեն «Հար-Մագեդոն» անվանումից (Մեգիդո սար): Մեգիդո սարը գտնվում էր Իսրայելի արևմտյան հարթավայրում (Հյս.Իսրայել, 1Թագ.21:1)՝ «Քարմիլ» լեռնապարի մարտավարական կարևոր մի անցակետի վրա, որը նպաստավոր էր զինվորական և առևտրական փոխադրումների համար (այդ ուղին կապում էր հյուսիսը հարավի, արևմուտքը արևելքի հետ):

Սարի վրա տեղակայված էր Մեգիդո քաղաքը (նախկինում այն քանանացիներինն էր): Այն գրավել էր Հ.Նավինը (Հեսու 12:7,8,21): Մեգիդոն հիշատակվում է որպես Նեքաո փարավոնի և Հուդայի Հովսիա թագավորի ճակատամարտի քաղաք (2Թագ.23:29): Բայց ամենահետաքրքիր հիշատակումը կապված է Դեբորա դատավորի օրոք Իսրայելի՝ քանանացիների հանդեպ տարած հաղթանակի հետ, երբ Մեգիդոյի ջրերի մոտ քանանացիների լուծը, Եհովայի հրաշք միջամտությամբ՝ տապալվեց.

Մեգիդո սարի վրա հօգուտ Իսրայելի կռվում էին երկնքի «աստղերը», ինչի պատճառով էլ քանանացիները պարտվեցին, իսկ նրանց գլխավորները (Հաբինը և Սիսարան)՝ ոչնչացվեցին (Դատ.4գլ.; 5:19,20): Ինչպես հիշում ենք, քանանացիները Քամի շառավիղն են, ով անիծվեց իր հորն անարգելու համար (Ծնն.9:22-25): Քամից էլ, փոխաբերաբար, առաջ եկան ամեն ժամանակ Աստծու արժեքներն անարգող և Եհովային թշնամի (Սատանային «զինակից») այս համակարգի բոլոր «քամականները» (Սաղ.78:51):

Իսրայելը մնաց ապրելու նրանց մեջ, քանզի չկարողացավ վտարել նրանց իրենից (Դատ.1գլ.): Նույնպես էլ Ն.Կ.-ի դարաշրջանում Եհովայի ժողովուրդը ստիպված է ապրել Սատանայի աշխարհի «քամականների» մեջ (Հով.16:33; 17:15): Բայց ինչպես հնում բազում պղծությունների համար և ի բարօրություն Իր ժողովրդի՝ Աստված կործանեց Քամի սերունդներին (Ծնն.10:6,15; 2Օր.20:16-18; Հես.3:10), այնպես էլ այս համակարգի վերջում, նույն պատճառով, Նա կպատժի բոլոր «քամականներին» (2Թես.1:5-10):

Այսինքն, Հյտ.16:16-ի «Մեգիդո քաղաքը» տիեզերական մասշտաբի ճակատամարտի այն վայրն է, որտեղ Աստծու «աստղերը» կհաղթեն այս աշխարհի բոլոր «քամականներին»՝ կործանելով նաև նրանց հրամանատարին — Սատանային. այդպես նրա կառավարման դարաշրջանը կհասնի իր անփառունակ ավարտին: Ովքե՞ր կլինեն այդ մարտում Աստծու «աստղերը» և ովքեր «քամականները»՝ կիմանանք 2) հարցից. Ովքե՞ր կմասնակցեն Արմին: Բայց նախ հիշեցնենք, թե ինչ կնախորդի Արմին.

Արմը — Եհովայի դատի գագաթնակետն է՝ Երկրի վրա թափվող Նրա ցասման 7 գավաթների տեսքով (Հյտ.16գլ.): Առաջին 5 գավաթները վատթար կդարձնեն կյանքը երկրի վրա՝ խտացնելով հոգևոր խավարը. Սատանայի աշխարհի կառավարիչներից ղեկավարվող հասարակությունը է՛լ ավելի կդեգրադացվի և կվարվի է՛լ ավելի խելահեղ: Բայց փոխանակ այդ աղետներում վերջը գուժող նախանշանները տեսնելու և Աստծուն դառնալու՝ մարդիկ կշարունակեն հայհոյել Աստծուն (Հյտ.16:9,11):

6-րդ գավաթը կչորացնի խորհրդանշական «Եփրատ» գետի հունը և կնախապատրաստի Սատանայի սիմվոլիկ «Բաբելոնի» անկումը (Հյտ.16:12). ասում ենք սիմվոլիկ Եփրատ և Բաբելոն, որովհետև իրական Բաբելոնը, որ գտնվում էր Երուսաղեմից մոտ 870 կմ արևելք և Բաղդադից 80 կմ հարավ՝ արդեն վաղուց փլատակների է վերածված (մ.թ.IV դ. քաղաքից փլատակներ էին մնացել: Այն, ինչպես կանխագուշակված էր բառացի Բաբելոնի մասին՝ «քարերի կույտ» էր դարձել, Եր.51:37):

7-րդ գավաթը կեզրափակի 6-րդը՝ կործանելով Սատանայի «Բաբելոնը» — նրա կառավարման սիստեմը, այս աշխարհի «մայրաքաղաքը»՝ իր օրենքներով և թագավորներով (տես 7.39 «Բաբելոն» վիդեոն): Նրա ետևից կընկնեն նաև «Բաբելոնի երեխաները»՝ այս աշխարհի բոլոր այն ցինիկ «քամականները», ովքեր Սատանայի (մեծ «Սիսարայի») «բանակի» ազդեցության ներքո մինչև վերջ «կմարտնչեն» Աստծու նպատակների դեմ (Հյտ.16:12,14,17-21): Իսկ Արմագեդոնը հիշատակվում է 6-րդ և 7-րդ գավաթների միջև (Հյտ.16:16):

Այսինքն, «Բաբելոնի» փլուզումն ու նրա բոլոր անմաքուր հպատակների կործանումը՝ Արմի հետևանքն է և Աստծու ցասման վերջին իրադարձությունը, որը և վերջ կդնի Սատանայի կառավարմանը: Այժմ պարզենք. 2) ովքե՞ր կմասնակցեն Արմին՝ 7-րդ գավաթի թափման ժամին: Հիշեցում 7.27 հոլովակից. 7-րդ գավաթի ժամանակ Երկրի վրա ապրելիս կլինեն միայն Աստծուն հակառակորդ անմաքուր «քամականները» (Հյտ.9:18-21; 16:8,21): Ինչո՞ւ:

Երբ Հիսուսը գահակալի 7-րդ փողով և երկինք վերցնի Եհովայի հավատարիմ 144000 ծառաներին, կսկսվի Աստծու ցասման գավաթների «թափման» պատրաստությունը՝ 7-րդ գավաթի գագաթնակետով Արմին (Հյտ.11:15-18; 14:1; 19:7,8,13-21; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52): Երկնայինները կհոգան, որ բոլորը, ովքեր 144000-ի երկինք հեռանալուց հետո, կկարողանան մնալ հավատարիմ — «մահանան Տերով» (Հյտ.14:1,13) և այդ կերպ՝ թաքցվեն Արմի աղետից (Ես.57:1,2):

Ուստի Արմը (այս համակարգի վերջը) — ոչ ոք չի վերապրի (Հյտ.19:13-21; Ես.57:1,2; Հյտ.14:13): Եվ վայ է նրանց, ովքեր անհամբեր սպասում են աղետի ու խավարի այդ օրվան (դրա մասին այդպես է ասում Աստվածաշունչը, Ամ.5:18; Սոփ.1:15; տես 7.3 վիդեոն «մեկը վերցվում է Քրիստոսի 1000-ամյայի, մեկը թողնվում Արմի համար»): Սխեմայով հիշեցնենք այս համակարգի ավարտի դրվագները՝ առանձնացնելով Արմի հայտարարման հերթը (6-րդ և 7-րդ գավաթների միջև) և Բաբելոնի փլուզումը 7-րդ գավաթին.

Այսպիսով մենք պարզեցինք, որ Աստծու ցասման 7-րդ վերջին «գավաթը» պատրաստված է միայն Սատանային հայտնապես կողմնակից «քամերի» համար (Ն.Կ.ում նրանք կոչված են «այծեր», Մտ.13:38,41-43; 25:31-33,41,46; 2Թես.1:5-10): Սակայն Արմի «ճակատամարտը» կառնչվի լոկ կառավարիչների սերնդի «այծերին». Հար-Մեգիդո վայր կհրավիրվեն լոկ Սատանայի համակարգի «թագավորները» (բոլոր փոխաբերական «Հաբիններն ու Սիսարաները», «քանանացիների» երկրի բոլոր գլխավորները, Հյտ.16:13,14):

Եհովայի դեմ պատերազմի նրանց կհրահրեն դևերը, ուստի թագավորները խելահեղ կերպով կհակառակվեն Աստծուն: Այս ամենը կգլխավորի Սատանան՝ որպես համերկրային այդ «թիմի» առաջնորդ (Առ.18:1; Ղկ.4:6; Հյտ.16:14): Եվ սա հասկանալի է, չէ՞ որ Սատանայի «Բաբելոնը» մինչ այս համակարգի վերջը կհակառակվի Եհովայի «Երուսաղեմին»՝ Երկրի վրա հալածելով Աստծու այն ծառաներին, ովքեր արժանի կլինեն երկնային գահերին (Ծնն.3:15; Ղկ.22:28-30).

Ահա հենց այս 2 կառավարական հակադիր սիստեմների թագավորները — Եհովայի «Երուսաղեմը» և Սատանայի «Բաբելոնը» — Երկրի վրա կբախվեն իրար «Հար-Մեգիդոյում» այս համակարգի վճռորոշ վերջին «ճակատամարտի» համար՝ փակելով Սատանայի դարաշրջանը Աստծու թագավորների՝ Հիսուս Քրիստոսի և նրա 144000 երկնային թագավորակիցների հաղթանակով: Իսկ Սատանային կներկայացնեն դևերից ներշնչված այս համակարգի երկրային վերջին բոլոր «թագավորները» (Հյտ.16:14; 17:12-14; 19:7,8,13-21):

Այսպիսով 2) Ովքե՞ր կմասնակցեն Արմին՝ հարցի պատասխանը գտանք. կմասնակցեն Եհովայի թագավորները և Սատանայի «թիմի» թագավորները: Մնացած «այծերը», ովքեր որևէ «աթոռ» չեն կարողացել զբաղեցնել (Սատանայի աշխարհում որևէ պաշտոնական բազկաթոռ) — կկործանվեն երկու թշնամական սիստեմների «թագավորների ճակատամարտի» հետևանքով (Հյտ.19:18-21; 16:16,17):

Համատեղենք 1) և 2) հարցերի պատասխանները և պարզ կդառնա Արմի իմաստը Եհովայի ծրագրում.Всё Արմը — Իր տարածքը (Երկիր մոլորակը) անմաքուր սերնդի մարդկանցից «մաքրելու» Աստծու գործողության գագաթնակետն է, Ում աչքում նրանց անօրենության չափը կանցնի բոլոր թույլատրելի սահմանները։ Նույնը նաև հնում եղավ. Աստված, հանուն Իր ապագա ժողովրդի բարօրության՝ «մաքրեց» Քամի սերունդների տարածքը, երբ նրանց չարության չափը լրացավ (Ծնն.15:13-16; 10:6,15; 2Օր.20:16-18):

Արմի արդյունքում Քրիստոսի 1000ամյայի սկզբում մոլորակի վրա ոչ մի անմաքուր մնացած չի լինի, բոլորը վերացված կլինեն երկրից (Առ.2:22; Հյտ.16:21; 19:17-21): Երկիրը պատրաստ կլինի ընդունելու նրանց, որոնց Վերին Դատավորները արժան կհամարեն կյանքի հարություն տալ չարից մաքրված Երկրի վրա, որպեսզի նրանք ևս կարողանան հասնել հոգևոր կատարելության, ինչին որ հասել էին 144000 առաջնեկները (Առ.2:21; Մտ.5:5; Գրծ.24:15; Եբր.11:40):

Արմի անալոգիան՝ (Աստծու կրակով) Սոդոմ-Գոմորի «քամերի» մեկընդմիշտ կործանումն է (ջրհեղեղ այլևս չի լինի, կրակից ոչ ոք չի վերապրի, Ծնն.19:24; Հուդա 1:7; 2Պետ.3:7): Աստված սպասեց, մինչև Սոդոմի տարածքում մնացին միայն անմաքուրները (աստվածավախներին Նա դուրս բերեց կործանման զոնայից, Ծնն.19:29; 2Պետ.2:8), և մնացածին ոչնչացրեց: Արմից առաջ ևս Աստված կսպասի, որ Երկրի վրա մնան միայն անմաքուրները և կոչնչացնի բոլորին (Մտ.25:41,46):

Տարբերությունը սոսկ այն կլինի, որ Ղովտը տեղ ուներ Սոդոմից փախչելու, իսկ այս համակարգի վերջին ողջ Երկիրը կդառնա փոխաբերական «Սոդոմ»: Ուստի Արմին Աստծու «գառները» կործանման զոնայից (աղետից) այլ կերպ դուրս կբերվեն, քան Ղովտը. 144000-ի մնացորդը երկինք կվերցվի: Մնացածին «կփախցնեն» առաջին մահով՝ թաքցնելով գերեզմաններում մինչ Հազարամյայի հարությունը (Եբր.9:27; Ես.57:1,2; Մտ.24:40,41; Հյտ.14:13; տես 7.3 վիդեոն):

Այժմ ամրագրենք մեր իմացածը և հպանցիկ ցույց տանք ԴԸ սխալը Արմի ուսմունքի մասին. ԴԸ, հենվելով Հյտ.17-19 գլուխների հերթականության վրա՝ սովորեցնում է, որ այս համակարգի ավարտի 1-ին իրադարձությունը «Բաբելոնի» փլուզումն է (ըստ իրենց ուսմունքի՝ կեղծ կրոնի փակումը, Հյտ.17,18գլ.): Իսկ հետո նոր պետք է սպասել ավարտի 2-րդ դրվագին՝ ԱրմինПд (Հյտ.19գլ.), որով Հիսուսը կփրկի բոլոր Եհովայի վկաներին և կկործանի անմաքուրներին (ինչպես կոնգրեսից վերցված այս նկարում).

Բայց իրականում այս համակարգի ավարտը նկարագրում է լոկ Հյտ.16 գլուխը. նրանում պատկերված է Եհովայի ցասման ամբողջ լրիվությունըвсё 7 գավաթներով՝ պատրաստված անմաքուրների համար (7 թիվը՝ Աստծու լրիվությունն է): Իսկ Հյտ.17,18 և 19 գլ.ները ցասման գավաթների կամ ուրիշ այլ դրվագների շարունակությունը ՉԵՆ (8 և 9 գավաթներ չկան), այլ այս համակարգի Եհովայի ցասման վերջինПд 7-րդПд գավաթի դրվագի ընդարձակ պատկերը (Բաբելոնի փլուզման և իրար թշնամի թագավորների եզրափակիչ կռվի մանրամասները):

Հիշեցնենք այս համակարգի ավարտի դրվագների հերթականությունը՝ ըստ Հյտ.16 գլխի. Աստծու ցասման գավաթները 7-ն են (Հյտ.16:1; 17:1): 6-րդը կպատրաստի «Բաբելոնի» անկումը (կցամաքեցնի «Եփրատը») և կհավաքի ամբարիշտ թագավորներին Հար-Մեգիդոյում (Հյտ.16:12-14): «Բաբելոնը» Սատանայի աշխարհի հետ միասին (Աստծու Տնից դուրս՝ «ազգերի քաղաքներում» ապրող բոլոր իր հպատակներով) — կընկնի 7-րդ գավաթին (Հյտ.16:12,16,17): Իսկ բուն Արմը հիշատակվում է 6րդ և 7րդПд գավաթների միջև (Հյտ.16:12,16,17):

Այսինքն, նախ՝ Արմ, իսկ հետո Բաբելոնի կրախ՝ որպես Արմի հետևանք (մինչդեռ ԴԸ հակառակն է սովորեցնում. նախ Բաբելոնի կործանում, հետո Արմ, ինչը սխալ է): Երբ տապալվեն բոլոր «այծերի քաղաքները» — կվերջանա Սատանայի կառավարման դարաշրջանը. նրա ԲՈԼՈՐ հպատակները քարերով կջախջախվեն (քարե կարկտով), որ արհամարհեցին Եհովայի վայելչությունը և մինչև այս համակարգի ավարտը հայհոյեցին Նրան (Սաղ.27:4,5; Ես.26:10; Հյտ.16:12,17,19-21): Ինչո՞ւ «այծերի» ոչնչացմանը կօգտագործվեն քարեր:

Հնում ամեն մի Եհովային հայհոյող դատապարտվում էր մահապատժի՝ քարերով զարկվելով (Ղև.24:15,16): Ուստիև այս համակարգի վերջին Եհովային հայհոյողները կզարկվեն 7-րդ գավաթի «կարկտե քարերով» (կկործանվեն երկնաքարերով, որոնք Երկիրը հրդեհի կվերածեն, 2Պետ.3:7): 7-րդ գավաթից հետո Սատանան կբանտարկվի և կսկսվի Քրիստոսի կառավարումը 1000 տարով: Հիշեցնենք սխեման, որտեղ ցույց է տրվում, որ Բաբելոնի տապալումը՝ Արմի հետևանքն է (Հյտ.16:12,16,17,19).

Մնաց պարզել Հյտ.16-19 գլ.ների մանրամասները. ի՞նչ տեսարան կունենա Եհովայի և Սատանայի թագավորների եզրափակիչ «ճակատամարտը», ինչպե՞ս այն կդրսևորվի Երկրի վրա: Այդ մասին, նաև, թե ե՞րբ տեղի կունենա Արմը և արժե՞, արդյոք, նրանից վախենալ — կիմանանք «Արմագեդոն» տեսահոլովակի 2-րդ մասից:

 

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

14.а Բոլորի ՓՐԿԱԳՆՈւՄ և առաջնեկների ԳՆՈւՄ — ինչո՞ւմն է տարբերությունը:

Текст на армянском языке к  видео  1.18а  на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.14а

Այս հոլովակը շարունակում է Քրիստոսի՝ Նոր Ուխտի Պասեքի փրկանքի թեման, որն արծարծվեց 7.14, 7.15, 7.16 հոլովակների շարքում: Եվ ահա՝ հարց. եթե Քրիստոսի Պասեքով Եհովայի համար մահից միայն «առաջնեկներն» են փրկագնվում (օծյալները, 144 000-ի երկնային թեկնածուները), ապա Երկրի՞ բնակիչները ինչպես են հավերժական կյանք ձեռք բերելու (1Կոր.5:7):     Հարցը պատահական չէ այսպես հնչում. այն օգնում է տեսնել, որ շատերը շփոթում են «ՓՐԿԱԳՆՈՒՄ»-ը (ԲՈԼՈՐԻ փրկանքը Քրիստոսով), որը կապված է Ադամի մեղքից և նրա ճակատագրական ընտրության հետևանքներից մեր ազատագրման հետ — և 144000 հոգևոր առաջնեկների «ԳՆՈՒՄ» -ը, որոնք ձեռք են բերվում Եհովայի նպատակների համար՝ Քրիստոսի Պասեքի զոհաբերական դերի շնորհիվ (1Կոր.5:7):

Ով չի տարբերում Քրիստոսի հոգևոր դերը՝ որպես Պասեք, նրա՝ որպես ԲՈԼՈՐԻ Փրկանք՝ դերից — նա չի կարող հասկանալ, թե ինչո՞ւ Ընթրիքի խորհրդանիշներից օգտվելը կարևոր է Եհովայի ԲՈԼՈՐ ծառաների, և ոչ թե միայն օծյալների համար (սխալ է ենթադրել, որ եթե դռների կողերը արյունով ներկեցին միայն առաջնեկների համար, ապա խորհրդանիշներից պետք է օգտվեն միայն առաջնեկների թեկնածուները, այսինքն՝ օծյալները):

Այդպես դատողները հաշվի չեն առնում. 1) որ նիսանի 14-ին, բացի առաջնեկներից, ոչ ոք ընդհանրապես չպետք է մեռներ՝  ո՛չ Եգիպտոսում, ո՛չ էլ Իսրայելում: Այսինքն՝ ըստ նրանց տրամաբանության՝ ստացվում է, որ մնացած մարդիկ Աստծու աչքում ավելի արժեքավոր էին, քան Նրա առաջնեկները. չէ՞ որ ժողովրդին «փրկագնել» իսկ հարկ չեղավ: Դա, իհարկե, սխալ է. Ադամով բոլորը մահկանացու են, ուստի ԲՈԼՈ՛ՐԸ փրկանքի կարիք ունեն (1Կոր.15:22; Հռ.3:23): Հաշվի չեն առնում նաև. 2) որ Պասեքի զոհը Ադամի մեղքից փրկանք՝ ՉԻ հանդիսանում:

Հիշեցնենք. Պասեքը սոսկ Եհովայի համար «գերության» է գնում առաջնեկներին («գնման» պահից նրանք այլևս իրենց չեն պատկանում), ինչը Գնորդի իրավունքով, հիմք է տալիս Եհովային օգտագործել նրանց որպես իր սեփականություն՝ ինչպես ստրուկների, քանի դեռ նրանք ապրում են Երկրի վրա: Իսկ ապագայում — նրանց երկրից երկինք վերցնելու՝ այնտեղ Իրեն ծառայելու համար: (Թվ.3:13; 1Կոր.7:23; Հյտ.7:3,4; 20:6; 22:3):

Իսկ փրկագնումը լրիվ այլ բան է: Տարբերությունը՝ ԲՈԼՈՐԻՆ Ադամի մահացու ժառանգությունից ՓՐԿԱԳՆԵԼՈՒ և Եհովայի նպատակների համար 144000-ին ԳՆԵԼՈՒ միջև — կօգնի տեսնել Ս.Գիրքը: Առաջնեկներին ԳՆԵԼՈՒ տեքստերում, ըստ Ստրոնգի՝ օգտագործվում է 59 բառը՝ agorazw, ինչը նշանակում է ԳՆԵԼ (տե՛ս, օրինակ, 1Կոր.7:23, 6:20; Հյտ.5:9)
Դուք [թանկ] գնով գնվեցիք 59; այլևս մարդկանց ծառա մի դարձեք (1Կոր.7:23):

Իսկ ՓՐԿԱԳՆՄԱՆ մասին — Կող.1:14, Հռ.3:24, Եփ.1:7 տեքստերը՝ 629 a’polutrwsiv բառով (փրկագին, փրկություն կամ ազատում փրկանքով, քավություն)

,,ձրի արդար են հայտարարվում Նրա ողորմության շնորհով՝ Քրիստոս Հիսուսի փրկանքով,, 629 (Հռ.3:24):
Եվ Եբր.9:12-ի տեքստը 3085 lutrwsiv բառով (քավություն, ազատագրում, ազատում փրկագնով). ,,Նա մեկընդմիշտ մտավ սուրբ վայրը, սակայն ոչ թե այծերի ու ցլիկների արյունով, այլ իր իսկ արյունով, և հավիտյան ազատագրեց 3085 մեզ,,:

Այսպիսով, մենք պարզեցինք, որ ՈՉ թե Պասեքով առաջնեկների գնումը, այլ Քրիստոսի ՓՐԿԱՆՔՆ է Ադամի ԲՈԼՈՐ մեղավոր սերունդներին (ինչպես առաջնեկ-օծյալներին, այնպես էլ բոլորին, Հռ.3:23) ազատում Ադամի մեղավոր ժառանգությունից և մահից, տալով հավիտենական կյանքի հույս Աստծու աշխարհում (նշանակություն չունի երկնքում կամ Երկրի վրա, Մրկ.10:29,30): 

Ուստի, Երկրից առաջնեկների ԳՆՈՒՄԸ՝ որպես գերի Եհովային ծառայելու համար (Հյտ.7:3,4) և ՓՐԿԱԳՆՈՒՄԸ (ազատագրումը Ադամի մեղքից) — Ս.Գրքի տարբեր հասկացություններ են, և դրանցից կարևորը ՓՐԿԱԳՆՈՒՄՆ է. առանց փրկագնի, նույնիսկ Պասեքով «գնված» առաջնեկները չեն կարողանա կյանքի կոչվել (դուրս գալ գերեզմաններից) և ստանալ հավերժական կյանք երկնքում: Առանց փրկագնի՝ Եհովան հիմք չունի այդ ամենն անել նրանց համար (Սաղ.49:7-9; Հռ.6:23):

ԲՈԼՈՐԻՆ ՓՐԿԱԳՆԵԼՈՒ և լոկ առաջնեկներին ԳՆԵԼՈՒ տարբերությունը — մեզ կօգնի հասկանալ Մովսիսական օրենքը. թեպետ Եհովան «գնեց» Իսրայելի առաջնեկներին (հետագայում՝ Ղևտացիներին) Իր նպատակների համար — այնուամենայնիվ, Քավության Օր նշանակվեց և՛ առաջնեկներ-քահանայության, և՛ Աստծու ողջ ժողովրդի համար, ինչը Ադամի մեղքից ՈՂՋ մարդկության փրկության նախատիպն էր (Թվ.3։13; 8:16-18; Ղև.16 գլուխը, Եբր.10:1):

Այստեղ կարող է հարց ծագել. Հիսուսը մեկն է, նրա զոհը՝ մեկ — միթե՞ այն կարող է երկու  տարբեր իմաստ ունենալ: Կարող է, և նույնիսկ ոչ թե երկու, այլ շատ ավելի: Սա հայտնի է Մտ.5:17 տեքստից, ուր ասվում է, որ Հիսուս Քրիստոսը եկավ Մովսիսական օրենքը կատարելու (հակառակ դեպքում այն չէր ավարտվի, Հռ.10:4):

Մովսիսական օրենքը Քրիստոսի վրա պետք է կատարվեր առնվազն չորս՝ բազմակողմանի իմաստներով: Թեպետ մեզ ավելի շատ հետաքրքրում են Մ.Օ.-ի զոհերը և Քավության Օրը, բայց Քրիստոսի դերը և նրա զոհագործությունը լիովին հասկանալու համար, քննենք նրա կողմից Մովսեսի օրենքի կատարման բոլոր երեսակները (Հին Կտակարանի հիմնադրույթները):

Մովսեսի օրենքի կատարման Քրիստոսի երեսակները

1) Կյանքի ապրելաձևի Աստծու որդու օրինակը տվեց՝ պահելով Մովսիսական օրենքը, լիովին ցուցաբերելով գլխավոր հոգևոր հատկությունը — սեր Աստծու և մերձավորի հանդեպ (Մ.Օ.-ի կատարման Քրիստոսի այս երեսակի վրա կանգ չենք առնի. ինքնին հասկանալի է):

2) Մ.Օ.-ի բոլոր անեծքների կատարումը` Հիսուս Քրիստոսի վրա: 3) Եհովային մատուցվող 4 տոների հոգևոր իմաստի կատարումը: 4) Մ.Օ.-ի բոլոր տեսակի զոհաբերությունների հոգևոր իմաստի կատարումը — իր զոհաբերական մեկ մահով՝ տրված նիսանի 14-ին:
2), 3) և 4) երեսակների մասին — կխոսենք մանրամասն:

Երեսակ 2) Մ.Օ.-ի բոլոր անեծքների կատարումը Հիսուսի վրա

Որպես մեկ՝ նա մահացավ բոլորի մեղքերի համար և, այդպիսով, ոչնչացրեց Մ.Օ.-ի անեծքների իշխանությունը. եթե Մ.Օ.-ի բոլոր մեղքերի համար Քրիստոսն արդեն վճարել է, ապա և՛ Մ.Օ.-ը, և՛ նրա անեծքները կորցրել են իրենց ուժը և չեն ազդում մեզ վրա (Ես.53:4,5; Հռ.4:25; Կող.2:14): Նույն կերպ, օրինակ, վարկի պայմանագիրը կորցնում է ուժը և պարտքը չվճարելու պատժի իր սպառնալիքը, եթե մեր պարտքն արդեն վճարվել է ինչ-որ մեկի կողմից:

Քրիստոսի զոհաբերությունը նաև Մ.Օ.-ի 4 տոների հոգևոր էության կատարումը կտա . 1) Պասեքի (Հիսուսը գնեց առաջնեկներին Եհովայի համար, 1Կոր.5:7,8); 2) առաջին և 3) վերջին բերքահավաքների (Ել.23:16): Նրա զոհաբերության շնորհիվ Եհովան երկու հոգևոր բերք «կհավաքի». 144000 առաջնեկներին՝ երկնային հավիտենական կյանքի, և Մեծ Բազմությանը՝ երկրի վրա հավիտենական կյանքի համար (Հյտ. գլուխ 7, տե՛ս 7.53 վիդեոն հունձքի մասին):

4) Հիսուսի վրա կատարվեց Մեծ Քավության Օրը՝ մարդկությանն ազատելով Ադամի մեղքից: Հիսուսը և՛ Քահանայապետն է, և՛ Քավության Օրվա զոհը: Նա իր արյունը հեղեց Եհովայի երկնային «զոհասեղանին», ինչը և ներում է ադամական մեր մեղքերը (Հռ.3:23,25; 5:12; 7:14; Եբր.9:12): Հիմա տեսնենք, թե ինչպես Քրիստոսի վրա կատարվեցին Մ.Օ.-ի բոլոր զոհաբերությունները:

Երեսակ 4) — Մ.Օ.-ի զոհաբերությունների կատարումը Քրիստոսի վրա

Թեպետ Հիսուսի զոհը մեկն է (որպես Աստծուն լսող ու հեզ Գառ — առավել տարածված կենդանին, որ զոհ էր մատուցվում Եհովային, Հով.1:36), և իր արյունը նա հեղեց լոկ մեկ անգամ նիսանի 14-ին, այնուամենայնիվ, զոհաբերությունների առումով Մ.Օ.-ի Քրիստոսի կատարումը՝ նրա զոհաբերական այդ ՄԵԿ մահը դարձնում է ԲԱԶՄԱՖՈՒՆԿՑԻՈՆԱԼ.

Նրա զոհը՝ դա և՛ 1) Պասեքի Գառն է (առ երկինք՝ Եհովայի համար «գնեց» առաջնեկներին, 1Կոր.5:7) և՛ 2) ցողման զոհը՝ Ն.Ու.-ի կնքման համար (Եբր.9:14,15,18), և՛ 3) խաղաղության զոհը (նա բոլոր մարդկանց համար հաշտություն է Աստծու հետ, 2Կոր.5:19; Հռ.5:10), և’ 4) ողջակեզը (նա ամբողջովին նվիրեց իրեն և իր կյանքը Եհովային):

Դա և՛ 5) հացի զոհն է (նա կյանք տվող մեր հոգևոր Հացը դարձավ, Հով.6:51), և՛ 6) մեղքի զոհն է՝ թե՛ օծյալ քահանայության, թե՛ Եհովայի մնացած ժողովրդի համար (նա խաչվեց ճամբարից դուրս, Ղև.4:3,11,12; 16-18; Եբր.13:11,12), և՛ 7) մեղապարտության զոհը նրանց մեղքերի համար, ովքեր գիտակցում են դրանք, դարձի գալիս և ձգտում այլևս չկատարել, Գրծ.2:38; 1Հով.2.1,2):

Եվ, վերջապես,  Քավության մեծ Օրվա զոհը՝ ՓՐԿԱՆՔԸ, որը կազատի բոլոր մարդկանց Ադամի մեղքի հետևանքներից (Հռ.5:12; Եբր.9:11,12): Հենց ա՛յս զոհագործությունն է Քրիստոսին ներկայացնում Փրկչի դերում, որի տված փրկագինը

1) գերեզմաններից կազատի ինչպես Պասեքով գնված գերի-առաջնեկներին, այնպես էլ մնացածներին;

2) բոլոր փրկագնվածներին կտա հավերժական կյանք՝ երկնքում կամ երկրի վրա (Հով.3:16; 5:28,29; Հռ.6:23):

Քավության Օրը Քահանայապետը, ղևտացիները և քահանայությունը, ինչպես նաև Իսրայելի մնացյալ ժողովուրդն ու թլփատված այլազգիները, այսինքն Եհովայի ՈՂՋ ժողովուրդը՝ պարտավոր էին խորհրդածել իրենց մեղավորության և դրա հետ կապված՝ Քահանայապետի «մաքրագործող» գործողությունների մասին (ինչպես օծյալները, այնպես էլ Եհովայի ողջ ժողովուրդը մեղքի մեջ էին — Հռ.3:23; Ղև.16:29-31, Թվ.15:15,16):

Տարին մեկ անգամ ՝ Քավության օրը, քահանայապետը մտնում էր վարագույրից ներս՝ տաճարի Սրբության-Սրբոց բաժինը — Եհովայի մոտ, որպեսզի քավության զոհի արյունը ցողի ուխտի տապանակի վրա: Քանի որ տապանակը խորհրդանշում էր Եհովայի ներկայությունը, քահանայապետը պայմանականորեն կենդանու կյանքն իր արյան տեսքով տալիս էր անմիջապես Եհովային (Ել.25:22; Ղև.16:2):

Ընդունելով այդ ՓՐԿԱԳԻՆԸ՝ Եհովան ներում էր իր ժողովրդի մեղքը, որը նրանք ժառանգել էին Ադամից, և որին դատապարտել էր նրանց իրենց նախահոր սխալ ընտրությունը: ՓՐԿԱԳԻՆԸ թույլ էր տալիս նրանց ապրել Եհովայի հոգածության ներքո՝ մինչև Քավության հաջորդ Օրը (Հռ.5:12):

Այս ամենը մեծ ՓՐԿԱՆՔԻ նախօրինակն էր Եհովային սիրող Ադամի բոլոր մահկանացու սերունդների համար, որպեսզի նրանք կարողանային ազատվել Ադամի մեղավոր ժառանգությունից (ներվեին Եհովայից), մի օր՝ Աստծու Քրիստոսի ձայնով՝ դուրս գային գերեզմաններից և ձեռք բերեին հավիտենական կյանքը Իր աշխարհում (Հով.5:28,29; 3:16; Մրկ.10:30; Հռ.6:23):

Հիսուս Քրիստոսը՝ Աստծո կողմից նշանակված Նոր Ուխտի քահանայապետը, իր արյունը «տարավ» Եհովայի մոտ՝ երկնային Սրբության Սրբոց: Քրիստոսի այդ արյունն էլ դարձավ ՓՐԿԱԳԻՆ անկատարության մեղքի դիմաց: Այն փրկում է ՈՂՋ մարդկությանը Ադամի մեղքի ծանր հետևանքներից (Եբր.2:9; 9:11-15, 24-26; 1Տիմ.2:4; Հռ.5:12):

Այսպիսով՝ Մովսեսի Օրենքի զոհերի բազմաֆունկցիոնալության ըմբռնումը` միավորված ՄԵԿ ԳԱՌԱՆ — Հիսուս Քրիստոսի մեջ, ով զոհվեց ՄԵԿ ԱՆԳԱՄ նիսանի 14-ին — օգնում է հասկանալ հետևյալը.

1) Եհովայի համար Քրիստոսի Պասեքով առաջնեկների ԳՆՈՒՄԸ և Քրիստոսի ՓՐԿԱՆՔԸ՝ տրված ԲՈԼՈՐԻՆ (այդ թվում և առաջնեկներին) ադամական մեղքից և մահվան գերությունից (գերեզմանից) ազատելու համար — տարբեր հասկացություններ են. լոկ 144000-ի գնումը՝ նրանց գերեզմաններից դուրս բերելու և երկինք տանելու համար — բավական չէ: Միայն ՓՐԿԱՆՔԻ շնորհիվ է հնարավոր հարություն տալ նրանց, տալ հավիտենական կյանք և տանել երկինք (Հռ.6:23):

2) Խորհրդանիշների ճաշակումով — օծյալների երկնային հույսը ՉԻ նշվում (որպեսզի դրանով արդարացվի խորհրդանիշներից նրանց օգտվելը), այլ նշվում է Հիսուս Քրիստոսի բազմաբնույթ ԶՈՀԸ՝ տրված ԲՈԼՈՐԻ համար (Եբր.2:9):

Նրա արյունը հեղված է բոլորի համար և մեկն է՝ բոլորի համար; նրա մարմինը կոտրված է բոլորի համար և մեկն է՝ բոլորի համար: Ուստիև, Քրիստոսի բազմաբնույթ զոհի մարմնի և արյան խորհրդանիշների ճաշակումը — մեկն է ԲՈԼՈՐԻ համար:

Իսկ եթե ինչ-որ մեկը դեռ ցանկանում է Քրիստոսի զոհաբերության մեջ տեսնել միայն Պասեքի դերը՝ հիշեք, թե ինչպես էր այն տոնվում Իսրայելում. թեպետ դռների կողերը Պասեքի արյունով էին ներկում մահվան պատուհասից առաջնեկների փրկության համար — Իսրայելի ԱՄԲՈՂՋ համայնքը՝ և՛ օծյալ քահանայությունը, և՛ մնացած ժողովուրդը — պարտավոր էին ճաշակել Պասեքը և բաղարջը (Ել.12:47.48):

Իսկ եթե ինչ-որ մեկը կարծում է, թե Հիսուսը պատվիրեց խորհրդանիշներից օգտվել միայն օծյալներին՝ հիշեք, որ 1) 33 թվի նիսանի 14-ին առաքյալները դեռ չէին մկրտվել սուրբ ոգով (Հով.20:22); 2) խոսքերը «մինչև չուտեք մարդու Որդու մարմինը և չխմեք նրա արյունը, կյանք չեք ունենա ձեզանում» — Քրիստոսն ասաց ՈՂՋ ժողովրդին, ովքեր եկել էին իրեն լսելու (Հով.6:24,53-56; տե՛ս 7.15 հոլովակը խորհրդանիշներից օգտվելու նշանակության մասին):

Այսինքն, հրաժարվել օգտվել Ընթրիքի խորհրդանիշներից՝ չի ​​հաջողվի արդարացնել ո՛չ նրանով, որ Պասեքի արյունը քսվում էր դռներին լոկ առաջնեկների համար (չէ որ Պասեքը ուտում էր Եհովայի ողջ ժողովուրդը, այլ ոչ միայն առաջնեկները, Ել.12:47,48): Ո՛չ նրանով, թե, իբր, Ընթրիքին ներկա էին միայն օծյալներ (առաքյալները դեռ չէին մկրտվել սուրբ ոգով. սուրբ ոգով մկրտությունը հնարավոր դարձավ միայն Քրիստոսի մահից և երկինք հեռանալուց հետո, Հով.20:22):

Պարզ սխեմայով եկեք ամրագրենք այն գիտելիքները, թե ինչպես Հիսուսը կատարեց Մովսեսի օրենքը, որքան է արժեքավոր նրա բազմերեսակ զոհաբերությունը և որքան կարևոր են նրա տարբեր դերերը՝ որպես Պասեք, Քահանայապետ, Փրկիչ և այլն:

ՓՐԿԱՆՔԻ հետ կապված, շատերի մոտ նաև այսպիսի հարց է առաջանում. ինչո՞ւ, եթե փրկագինն արդեն վճարված է մեր մեղքերի և մահվան դիմաց — ամեն ինչ մնում է նույնը. մենք և՛ մեղք ենք գործում, և՛ մնում ենք մահկանացու (1Հով.1.8): Ով հետաքրքրված է պատասխանով՝ դիտեք 7.17 հոլովակը:

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունը փնտրում են Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

48. Եհովայի ժողովրդի ժողովը Քրիստոսի օրում (Արմագեդոնից առաջ)

Текст на армянском языке к  видео  1.50  на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.48

7.47 հոլովակից իմացանք, որ Քրիստոսի վերադարձի «Օրը» Երկրի վրա կսկսվի այս համակարգի վերջում գործող Աստծու Տան դատաստանով (գնահատականով) (1Պետ.4:17; Հյտ.1:10): Այդ դատը պատկերված է Ասիայի 7 ժողովների ստուգայցով (Հյտ.1:4,20): Հիսուսը կբացահայտի, որ Եհովայի ժողովրդի հոգևոր վիճակը ողբալի է (Հյտ.2,3գլ.): Եվ քանի որ Քրիստոսի վերադարձի Օրում Աստծու ժողովուրդը ապրելիս կլինի ամենուր, այլ ոչ միայն Ասիայում (Մտ.24:14) — ծագում են շատ հարցեր, օրինակ.

ինչո՞ւ Քրիստոսի Օրում Աստծու ժողովուրդը նշված է Ասիայի ժողովներով, այլ ոչ, օրինակ, Թեսաղոնիկեի կամ Հռոմի: Եվ ինչո՞ւ ընդամենը 7-ով, եթե Փոքր ասիայում 1-ին դ. (ժամանակակից Թուրքիայի արևմուտք) դրանք ավելի շատ էին (կային Կողոսիայում և Հելեսպոլում, Կող.2:1): Ո՞ւմ են այսօր ներկայացնում 1-ին դարի Ասիայի ժողովները, և ի՞նչ են նշանակում նրանց թերացումները Աստծու ժամանակակից ժողովրդի մեջ:
Ում հետաքրքիր է՝ կարող է շարունակել կարդալ: Այսպիսով.

1) Ո՞ւմ են այսօր ներկայացնում 1դ. Ասիայի ժողովները (լուսատուները) (Հյտ.1:4,20): Հին Ուխտի տաճարի յոթակնանի կանթեղը հոգևոր լուսավորության խորհրդանիշ էր, որ ճառագում էր Հ.Ու.-ի քահանայությունից (Ել.27:20; Մաղ.2:7): Մ.թ.1դ.-ում լուսավորչության էստաֆետը անցավ Քրիստոսի աշակերտներին. նա նրանց անվանեց աշխարհի լույս: Հետայսու, կատարելով իր Եհովա Հոր կամքը՝ նրանք պետք է ճշգրիտ հոգևոր գիտելիքներով «լուսարձակեին» Եհովայի և Նրա նպատակների մասին (Մտ.5:14-16;7:21; 2Տիմ.2:15; Փլպ.2:15):

1) Ո՞ւմ են այսօր ներկայացնում Ասիայի 1 դ. ժողովները:
Այսինքն, Քրիստոսի օրվա «Ասիայի ճրագակալները» Քրիստոսի այն ժողովներն են, որոնք գործելով այս համակարգի վերջում՝ ա) գնում են Քրիստոսի հետքով, բ) կատարում են Եհովայի կամքը և գ) «լույս են արձակում» Եհովայի խոսքով (1Պետ.2:21; Եփ.5:8; Փլպ.2:15): Ովքեր չեն ընդունում Եհովային և չեն ծառայում Նրան՝ չեն կարող լինել Հյտ.1:20-ի «լուսատուները», նույնիսկ եթե հավատում են Քրիստոսին (դա հստակ է լուսատուների նշանակությունից, Մտ.7:21-23): Իսկ ովքե՞ր են այսօր ծառայում Եհովային: Դժվար չէ կռահել.

Նրանք Եհովայի վկաներն են: Եհովայի ծառաներից պետք է ճշմարտացի «լույս» ճառագի. եթե լուսատուն խախտված է կամ խամրում է՝ վտանգ կա բոլորին շեղել ճշմարիտ ուղուց (աղավաղված գիտելիքները սխալ կձևավորեն քրիստոնյաներին, ինչը նրանց Աստծու թագավորության համար անպիտան կդարձնի, Մտ.7:21-23; 2Տիմ.2:15-18): Ուստի ճշմարտացի «լույսի» պահպանման համար ժողովներին տրված են «աստղերը» — Քրիստոսի օգնականները՝ որպես աջ ձեռք (ժողովների պահապան հրեշտակները, Հյտ.1:20):

Բայց իսկական աստղ/հրեշտակները չեն կարող նամակներ ստանալ Քրիստոսից, ուստի դրանք սոսկ այն քրիստոնյաների խորհրդանիշն են, ովքեր հանձնառու են «լուսատուների» պահպանման և որակի համար: Նախևառաջ, դրանք օծյալներն են. Քրիստոսի շնորհով նրանց տրված սուրբ ոգին օգնում է, որ նրանք հետևեն «ճրագներին» և ուսուցման միջոցով վառ պահեն դրանց լույսը (Հով.15:26; 1Հով.2:20,27; 2Կոր.4:2; 2Տիմ.2:2; Եբր.13:7):

Ժողովների համար պատասխանատու են նաև հովիվները (երեցները). նրանք կարգված են «հովվելու» ժողովները (ճիշտ «սնելու» և ուղղորդելու նրանց, 1Պետ.5:1-5; Տիտ.1:5): Քանի որ Հիսուսը «աստղերին» հորդորում է շտկել իրենց ժողովները («քո ժողովում այսպես է կամ այնպես», Հյտ.2:14,15,20; 3:4), նշանակում է նախ, որ հովիվների հոգևոր դրությունը արտացոլվում է ժողովի վրա: Եվ երկրորդ, որ նրանք հնարավորություն ունեն ժողովը դեպի լավը ուղղորդելու: Ի՞նչ ունեցանք արդյունքում «աստղերի» նշանակության մասին:

Քրիստոսի աջ ձեռքի «7 աստղերը» (ժողովների պահապան-«հրեշտակները»)՝ ընդհանրապես Եհովայի բոլոր այն ծառաներն են (լրիվությունը), ովքեր պատասխանատու են Եհովայի ժողովրդի ժողովների համար: Նրանք են. 1) Եհ. վկ.ների գերագույն «աստղերը» (Կառ.Մարմինը՝ կազմված օծյալներից); 2) ժողովների օծյալները; 3) երեցները: Նրանք բոլորը Քրիստոսի օգնականներն են՝ Երկրի վրա Եհովայի խոսքը տարածելու և «լուսատուների ճշտակատարության» գործում (Գրծ.1:8; Մտ.24:14; Գաղ.6:1; 1Կոր.2:15,16):

Անցնենք մյուս հարցին. 2) Ինչո՞ւ է Հիսուսը դիմում միայն 7 ժողովներին, եթե Ասիայում 1-ին դարում դրանք ավելի շատ էին (Կողոսիա, Հելեսպոլ, Գրծ.20:14,15; Կող.2:1):
7 թիվը — խորհրդանիշ է ամենայն բանի լրիվության և ավարտման, ինչ կապված է Աստծու ծրագրի հետ (արարման 7 օր, շաբաթվա 7 օր, կանթեղում 7 ճրագակալ, 7 շաբաթական տարի, 7 կնիքներ, փողեր, բարկության գավաթներ և այլն): Ուստիև ժողովների 7 թիվը՝ դա ամբողջացվածության և լրիվության խորհրդանիշ է, իսկ ավելի կոնկրետ.

2) Ինչո՞ւ է Հիսուսը դիմում Ասիայի միայն 7 ժողովներին:
քանի որ քրիստոնյաների ժողովը՝ դա Աստծու հոգևոր «Տաճարն» է (1Պետ.2:5), 7 թիվը նշանակում է նրա կազմավորվածության լրիվությունը և տարածվածությունը Երկրով մեկ: Կազմավորվածության լրիվությունն այն է, որ Քրիստոսի Օրում նա պետք է կազմված լինի 2 հոգևոր «գավիթներից»՝ ներքին և արտաքին (օծյալներից և «երկրայիններից», ինչպես որ էր Հին Ուխտում. ներքին գավիթը քահանայության համար և արտաքինը՝ երկրային բաժին ունեցող ժողովրդի, Եզ.10:3-5; 44:17-19; Հյտ.11:1,2; տես 7.11 վիդեոն):

Իսկ տարածվածության լրիվությունը նշանակում է, որ Եհ.վկ.ների ժողովներ կլինեն ողջ աշխարհում, ինչն էլ տեսնում ենք այսօր (2018թ. տվյալով առկա են 240 երկրում): Հարկ է հաշվի առնել, որ Եհովայի պաշտամունքի վերականգնման սկզբից (Միք.4:1,2, վերջ 19-րդ-սկիզբ 20-րդ դ.դ. մ.թ.) մինչև «տաճարի» կազմավորման լրիվություն՝ պետք է ժամանակ անցներ: Բայց արդեն Քրիստոսի Օրում Եհովայի «տաճարը» պիտի հասած լիներ իր զարգացման բարձրակետին (2 «գավիթ» + ողջ Երկրով մեկ):

Սակայն Տիրոջ Օրվա «7» ժողովները ոչ միայն իրենց ձևավորման և տարածվածության լրիվությամբ են հայտնի, այլ նաև իրենց պրոբլեմներով, ինչի համար էլ Հիսուսը, իր գահակալությունից առաջ, նրանց մերկացնող նամակներ է գրում (Հյտ.1:20; 2,3 գլ.; 11:15): Եվ հենց նրանց ողբալի վիճակն էլ հող է պատրաստում, որ հետագայում այն «աստղերից», ովքեր չեն շտկվի — առանձնանա և ամրապնդվի անօրենը (ընկած «աստղը», 2Թես.2:2-4; Հյտ.8:10; 9:1):

Քրիստոսի Օրվա Եհովայի ժողովրդի «լուսատուների» պրոբլեմների մասին կարող ենք իմանալ հաջորդ հարցից. 3) Ինչո՞ւ է Հիսուսն իր վերադարձն սկսում հատկապես 1-ին դ. Ասիայի ժողովներին անդրադառնալով, այլ ոչ, ասենք, Հռոմի կամ Թեսաղոնիկեի:

Մ.թ. 1-ին դարի Ասիայի ժողովների մասին հայտնի է, որ թեպետ նրանք լավ սկսեցին Քրիստոսի ուղին, բայց դարի վերջին նրանց «լույսը» խիստ խամրել էր. ԲՈԼՈՐ «Ասիական» եղբայրները միայնակ լքեցին Պողոսին դժվարությունների մեջ (նույնիսկ նրանք, ում վրա նա հույս էր դրել, Գրծ.19:10,31; 2Տիմ.1:15):

3) Ինչո՞ւ է Հիսուսը դիմում Ասիայի ժողովներին, այլ ոչ Հռոմի, օրինակ:
Նույնը պետք է սպասել նաև Քրիստոսի Օրում գործող Եհովայի ժողովներում (այս համակարգի վերջից առաջ). Հովհաննես առք.ը, ըստ էության, մարգարեանում է, որ պրոբլեմների այն լրիվությունը, որ ցուցադրվում է Ասիայի 1 դարի ժողովների պրոբլեմների օրինակով՝ բնորոշ կլինի նաև Քրիստոսի Օրում գործող Եհովայի ժողովրդի ժողովների համար (այսինքն՝ հիմա, Հյտ.2,3 գլ.): Նախքան այդ պրոբլեմների բնույթի մասին խոսելը՝ մի քանի փաստ արձանագրենք.

մի քանի պահ Եհ.վկ.ների արդի պրոբլեմների հարցի մասին.

1) Հիսուսն ամեն «աստղի» առանձին է գրում: Այսինքն, Քրիստոսի Օրվա սկզբում Եհովայի ողջ ժողովուրդը բաժանված է ռեգիոնների՝ «ամրակցված» առանձին «աստղերով»:
2) Հիմնականում ժողովների հոգևորին սպառնացող վտանգը կբխի ներսից, յուրայիններից: Սոսկ որոշ ժողովներում՝ նաև աշխարհից («Զմյուռնիայի» տեսակը, Հյտ.2:10):
3) Չնայած թերացումներին՝ Հիսուսը իր աջ ձեռքից բաց չի թողնում «աստղերին» և նամակներ է հասցեագրում Եհ.վ. ժողովներին (Հյտ.1:20):

Նշանակում է թերացումները ժողովում չեն խանգարի, որ նրանք Եհովայի խոսքի լուսավորչական աշխատանքը հիմնականում կատարեն, ինչպես որ կանխագուշակված է այս համակարգի ավարտի ժամանակի համար Մտ.24:14-ում: Ամեն մի «հրեշտակի» (լինի օծյալ Կ.Մ.ից, ժողովից կամ երկրային հույսի երեց) — կոչ է արվում շտկել իրավիճակը, այլապես վնասվել կարող է Եհովայի ողջ ժողովուրդը: Այժմ խոսենք ժողովների պրոբլեմների տեսակների մասին. տարբեր ժողովներում դրանք ևս տարբեր են: Եվ այսպես, խնդիրներ (ամեն մի «քաղաք»՝ ժողովի մի տեսակ է).

Ժողովի տեսակներ Քրիստոսի Օրում, ուր կան խնդիրներ

1.«Եփեսոս» (Հյտ.2:1-7): Այս ռեգիոնի «հրեշտակը» շատ բան է արել ժողովի համար, պահել է նրա հոգևոր մաքրությունը (բացահայտել կեղծ եղբայրներին և նիկողայոսներին, նրանց մասին՝ քիչ անց): Նա աշխատասեր է և փորձություններում՝ հավատարիմ: Բայց նրա ժողովը «թողել է 1-ին սերը»՝ կորցրել Եհովային ծառայելու նախկին եռանդը (ժողովը դարձել է քիչ ակտիվ, հավանաբար ավելի կենտրոնացել է անձնական հետաքրքրությունների վրա): Նույնը հանդիպում է և այսօր:

2.«Զմյուռնիա» (Հյտ.2:8-11): Այս ռեգիոնի «հրեշտակը» աղքատ է և կեղծ «հրեաներից» ճնշված (Եհ.վկ.ներ, ովքեր իրենցն են փնտրում, այլ ոչ Քրիստոսին հաճելին, Գաղ.2:4; Փլպ.2:21): Բայց հոգևորապես նա հարուստ է: Այսինքն՝ ժողովի որոշ «պահապաններ» նախանձախնդրորեն կտքնեն Եհովայի, այլ ոչ թե իրենց համար, ինչը, բնականաբար, նյութապես նրանց չի հարստացնի, բայց կհարստացնի հոգևորապես: Նրանք դժվարությունների կբախվեն ոչ միայն դրսիններից, այլ նաև հավատի յուրայիններից (կեղծ եղբայրներից).

քիչ է, որ նրանք արդար վարվելու համար խնդիրներ կունենան իշխանություններից՝ դեռ հավատակիցներն էլ նրանց կչարախոսեն (որպես ազնվամիտ՝ նրանք բեռ կլինեն կեղծ եղբայրների սխալ գործերի վրա, ինչի պատճառով էլ ժողովում նրանցից դժգոհ կլինեն): Ազնիվ և նախանձախնդիր եղբայր-«հրեշտակները» Քրիստոսի թանկագին օգնականներն են, ուստի նրանց հավատը կոտրել կհոգա անձամբ ինքը՝ Սատանան:

3.«Պերգամոն» (Հյտ.2:12-17). այս ռեգիոնի «հրեշտակը» ստիպված է ծառայել այնտեղ, ուր «Սատանայի աթոռն» է (այնտեղ, ուր հատուկ ցասումով են հետապնդում Եհ.վկ.ներին և նույնիսկ սպանում հավատի համար): Բայց նա իր «ռեգիոնի» ժողովին լավ օրինակ է ցույց տալիս՝ ոչ մի տեղ չի փախչում և, չնայած հալածանքին՝ մնում է ծառայելու Աստծուն «Պերգամոնում»: Բայց նա ևս որոշ սխալներ ունի. նրա ժողովում հոգևոր «դավաճաններ» են հայտնվել «Նիկողայոսի» և «Բաղաամի սերնդից»: Ո՞ւմ են նրանք խորհրդանշում:

Հնում Եհովայի ժողովրդի մեջ անուններն արտահայտում էին այն կրողների էությունը (Իսրայել, Սառա՝ Սարայի փոխարեն և այլն): 1-ին դ. եղբայրներին ևս անուններ էին տալիս (մականուն)՝ ըստ իրենց բնույթի, օրինակ՝ Բառնաբաս (Գրծ.4:36): «Բաղաամ» մականունը՝ Բիլայեմ բառից է (Bilĕam — ժողովրդի տեր, ժողովրդի կործանիչ): Իսկ «Նիկողայոս» մականունը հունարեն Նիկոս բառից է — νῖκος, νίκη (Նիկե՝ հաղթանակ) + Լաոս (λαός- «մարդիկ» կամ «ամբոխ»): Ասես թե նրանք մեծ կոլեկտիվների են «հաղթում»:

Եղբայրները «Բաղաամի» սերնդից (պատմական Բաղաամի օրինակով, Թվ.25:1-3; 31:16)՝ խորամանկ են. նրանք աննկատելի կերպով պարզամիտ Եհ.վկ.ներին տանում են դեպի կեղծ աստվածների ուղին (օր., հեղինակավոր եղբայրներից կուռք են ստեղծում) և կեղծ օրհնությունների «անիրավ վճարով» (անիրավ մեթոդներով) հարստացնում պարզամիտներին՝ ներկայացնելով դա որպես օրհնություն Եհովայից (2Պետ.2:15; օրինակ, ունեն կասկածելի բիզնես՝ Եհ.վկ.ների ձրի աշխատուժով, և դա ներկայացնում են որպես օրհնություն Եհովայից):

«Նիկողայոսների» սերունդը Եհ.վկ.ների հեղինակավոր եղբայրներն են, ովքեր ճնշում են ուրիշների կարծիքը, ասես իրենց իշխանությամբ հաղթում նրանց՝ սերմանելով բաներ իրենցից, այլ ոչ Աստծուց: Եվ դրանից նրանք քիչ շահ չունեն (օրինակ՝ նրանք իրենց տրադիցիաներն են մտցնում, պարտադրում իրենց արժեքները և պահանջում այն, ինչ Եհովան չի պահանջում): Արդյունքում՝ Եհ.վկ.ներն ընկնում են նրանց ազդեցության տակ, և Եհովային ծառայելու ուղին «դժվարակիր այդ բեռներից» դառնում է տաժանելի (Մտ.23:4):

4.«Թյուատիր» (Հյտ.2:18-22). այս ռեգիոնի «հրեշտակը» հոգևոր հասուն է և նկատելիորեն ամուր, ինչը գովելի է: Նրա ժողովը վճռական է, ամեն բանով՝ լավ, բայց նա մի խնդիր ունի — «Հեզաբելը»՝ Աքաաբի կնոջ նման իշխող և հեղինակավոր քույրերի մի սերունդ (հաճախ դա երեցների կանայք են, 1Թագ.16:31): Նրանք ղեկավարում են իրենց ամուսիններին՝ կաշկանդելով նրանց և շրջապատում իրենց Եհ.վկ.ների մի «շքախմբով», որոնց իրենք հովանավոր են կանգնում:

Նրանք հոգևոր դավաճանություն են սադրում (պատիվ պահանջում իրենց անձին և սովորեցնում իրենցը, դա կարող են անել ամուսինների միջոցով), «կերակրում զեղծ զոհով» (Աստծուն տհաճ հոգևոր «սննդով»՝ պնդելով իրենց կարծիքը) և «Սատանայի խորունկ բաներով» (ամենով, ինչ քայքայում է հոգևորը և բեռնում աշխարհիկ արժեքներով): Այս քույրերը սիրում են կոմֆորտ և հարստություն; նրանք ինքնագոհ են և սնափառ (ցանկանում են լինել առաջինը ամեն ինչում, այդ թվում և քարոզչության ժամերում), նրանցից երկյուղում են նույնիսկ եղբայրները, նրանք «բարձրահեծ» են ժողովում:

Բայց կա նաև լավ լուր. ժողովներում, ուր իշխում են «Հեզաբելները»՝ ոչ բոլորն են նրանց «կոշիկի տակ ընկնում»: Մեկ է, ոմանք կնախընտրեն խորանալ Աստծու խոսքում (1Կոր.2:10): Նրանք, իհարկե, ուժեղ չեն լինի իշխող «երեցուհիների» հեղինակությունից: Ուստիև, Հիսուսը չի պահանջում նրանցից ավելին, ինչ նրանք չեն կարող անել ժողովում (միայն թե աննվազ պահեն այն ոգին և հավատի այն ուժը, որ ունեն Աստծու Տան ստուգարքի ժամին, հմմ. Եզ.9:4):

5«Սարդես» (Հյտ.3:1-6): Այս ռեգիոնի «հրեշտակը» կարողացել է հոգևորապես սպանել իր խնամքին հանձնված գրեթե ողջ ժողովը: Թեպետ նա Քրիստոսի «լուսատուների» հաշվի մեջ է (այսինքն, քրիստոնեական գործունեություն ունի), սակայն 1-ին դ. փարիսեցիների նման՝ այս ժողովը բարեպաշտ է սոսկ «ֆասադով»: Ի՞նչը կարող է, չնայած թվացյալ արտաքին վայելչությանը՝ «մեռցնել» ժողովը: Ձևականությունը և փարիսեցիական ոգին:

Մեծ կարծիքն իր մասին, ինքնաբավությունը, իրեն արդար համարելու բարձրամտությունը (Ղկ.18:11,12); սերը «ծերերի» ավանդների հանդեպ, խոկալու չկամ մոտեցումը Աստծու խոսքին, անձնական բարօրությունը և Եհովային ծառայելու մեջ իր օգուտ փնտրելը — այս ամենը «մեռցրել» էր 1-ին դ. Եհովայի ժողովրդին, և մեռյալ կդարձնի Եհ.վկ.ների «Սարդեսի» տիպի բազում ժողովներ՝ Քրիստոսի Օրում (մեր օրերում, Մտ.23:27,28; Մրկ.7գլ.): Լոկ եզակիներ այստեղ հավատարիմ կմնան Եհովային և Նրա խոսքին (Հյտ.3:4):

Չհետևելով մեծամասնությանը և չլքելով նաև ժողովը՝ այս Եհ.վկ.ները չեն ենթարկվում «հրեշտակի» վատ օրինակին (ով դիրքով բարձր է իրենցից) և ոչ էլ նրա ազդեցությանն են մատնվում: Այսինքն, անգամ վատ ղեկավարների պարագայում հնարավոր է ճշտորեն կատարել Եհովայի ծառայությունը, ինչը Նա ակնկալում է Իր սպասավորներից: Եվ ովքեր ճիշտն անելու մեջ տոկուն կգտնվեն ժողովների ստուգման ժամին — միայն նրանք էլ այս դարում կստանան «սպիտակ հանդերձները» (144000-ի մնացորդը):

6.«Ֆիլադելֆիա» (Հյտ.3:7-13): Այս ռեգիոնի «հրեշտակը» քիչ «զորություն» ունի, բայց իր վերջին ուժերով կառչած է Եհովայի անվանը՝ ճգնելով չպղծել իրեն Նրա աչքին: Նա «շուրջկալի» դրության մեջ է, և նրան ճնշում են իր իսկ Եհ.վկ.ները, բայց նրա հավատն ամուր է և տենչը ուժգին, որ պահի Աստծու խոսքի հեղինակությունը: Այս ծառան կարծես օծյալ է, բայց առանց դիրքի (ժողովում դժվար թե նրան կարողանային այդպես նեղել, եթե նա երեց լիներ):

Բայց արդարությունը նրա համար կվերականգնվի. ովքեր ամեն կերպ ճնշում էին նրան (սուտ եղբայրները) — մի օր ստիպված կլինեն ընդունելու նրա իրավացիությունը, դա կհոգա Հիսուսը: Այս Ե.վկային դժնդակ փորձություններից ազատվելու պարգև է խոստացված, որ պիտի գան Երկրի վրա Քրիստոսի Օրում (աշխարհի վախճանից առաջ): Ամեն ինչից դատելով՝ այդպիսի Եհ.վկ.ները կմահանան մինչ մեծ ողբի սկսվելը (կազատագրվեն աղետից, Ես.57:1,2):

7.«Լաոդիկեա» (Հյտ.3:14-22): «Լաոդիկեայի ռեգիոնի հրեշտակը» գաղջ է: Ավելի լավ էր սառը լիներ (չիմանար Եհովային ընդհանրապես) կամ տաք (խանդոտ Եհ.վկա). «սառը» շանս ունի գտնելու Աստծուն գոնե Քրիստոսի 1000-ամյայում; «տաքը»՝ իր պարգևը կստանա Աստծու աշխարհում: Սակայն լինել «գաղջ» — ամենից վատ է. ինչպես գոլ ջուրն է անպիտան (շոգին չի զովացնում, ցրտին չի ջերմացնում)՝ այնպես էլ «գոլ» Եհ.վկան կատարելապես անպիտան երևույթ է քրիստոնեության մեջ:

Այս Վկան ընդամենը հարմար տեղավորվել է ժողովում՝ մոռանալով Աստծու ոգով ժողովը նախանձախնդրորեն պաշտպանելու իր միսիան: Այդպիսիներ կարող են համարվել բոլոր «քնած կույսերը» (Մտ.25:5), որոնք Փեսայի անմիջապես հայտնվելուց առաջ որևէ օգուտ այդպես էլ չեն բերում: Կամ՝ այն երեցները, ովքեր Վկա են դարձել շահադիտական նպատակով, ուստիև Եհովայի շահերը մղել են ետին պլան, ինչն էլ կործանարար է ժողովի համար:

Այդպիսի Վկաները նույնիսկ եթե Ընկերության մեջ ինչ-ինչ բարձունքների հասնեն (փառք, հարստություն) — Հիսուսը կդիտի նրանց որպես հոգևորապես աղքատ, կույր և մերկ թշվառականների՝ այն դեպքում, երբ նրանցից ակնկալվում էր հոգևոր վերելք և սրբերի արդարության սպիտակ հանդերձներ: Բայց առայժմ, քանի դեռ Քրիստոսի գահակալման և 144000-ի հավաքի համար ժամանակ կա մնացած — Հիսուսը նրանց կոչում է ուղղվել, այլապես Եհովայի աշխարհը նրանք չեն տեսնի ոչ երկնքում, ոչ Երկրի վրա:

Եվ այսպես, մենք համառոտ աչքի անցկացրինք Եհովայի ժողովրդի ժողովների խնդիրների այն հիմնական տեսակները, որոնք կանխասացված էին Քրիստոսի Օրվա համար (արդի ժամանակում): Ինչպես տեսնում ենք, ուսմունքն այն մասին, թե բոլոր Եհ.վկ.ները արժանի են սպիտակ հանդերձների և հետևաբար պիտի վերապրեն Արմագեդոնը — Աստվածաշնչի հիմք չունի. Հյտ. 2,3 գլ.ները պերճախոս կերպով նկարագրում են Եհ.վկ.ների ղեկավարների և հովիվների հոգևոր հիվանդ դիմապատկերը (ժողովներում կան և՛ սուտ եղբայրներ, և՛ «Հեզաբելներ», և՛ «Նիկողայոսներ», և՛ «Բաղաամներ», տես 7.45 վիդեոն):

Պատահական չէ, որ Քրիստոսը հռետորական այս հարցը տվեց. «Երբ Մարդու Որդին գա՝ արդյոք հավատ կգտնի՞ երկրի վրա» (Ղուկ.18:8; 1Պետ.4:18): Կհամարի՞ նա մեզ Եհովային հավատարիմ իր վերադարձի Օրը, որն արդեն սկսված է (տես 7.47 վիդեոն):

Դա կախված է նրանից, թե մենք «ականջ» ունե՞նք, որպեսզի Ս.Գրքի էջերից լսենք նրան:

Մեր թանկագին եղբայրներ և քույրեր, լսեցեք, թե ինչ է ասում բոլորիս Հիսուս Քրիստոսը՝ «թակելով» յուրաքանչյուր Եհ.վկայի դուռը (Հյտ.3:20): Սիրով՝ սա ենք կամենում թե՛ մեզ, թե՛ բոլորիդ:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

47. 2-րդ ԳԱԼՈՒՍՏԸ ԿԱՄ ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՕՐԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.49 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.47

Աստվածաշնչում կան այսպիսի արտահայտություններ. «Տիրոջ օր» (1Կոր.1:8;Հյտ.1:10), «Քրիստոսի օր» (Փլպ.1:10), «այն օրը» (1Կոր.1:7; 2Տիմ.4:8), Հիսուս Քրիստոսի «գալուստը» և «հայտնությունը» (Մտ.24:30; 2Թես.1:7; Հակ.5:8; 1Կոր.15:23): Ի՞նչ են սրանք նշանակում: Ինչո՞ւ և ե՞րբ կգա Քրիստոսը 2-րդ անգամ: Ինչո՞ւ է «Քրիստոսի օրը» բաղկացած անտեսանելի և տեսանելի փուլերից: Ում հետաքրքիր է այս հարցերի պատասխանը՝ շարունակեք դիտումը:

1) Ի՞նչ են նշանակում այս բոլոր արտահայտությունները: Սրանք նույն իրադարձությունը մատնանշող հոմանիշներ են և կապված են երկրորդ անգամ Երկրի մատույցներ Քրիստոսի վերադարձի հետ: Ահա ինչու այս դրվագը անվանում են և՛ Քրիստոսի հայտնություն, և՛ գալուստ (վերադարձով), և՛ Քրիստոսի օր (այն օր). այսինքն, ինչ-որ մի պահի Քրիստոսը կհայտնվի մարդկանց, նրանց մոտ կգա 2-րդ անգամ (Մտ.24:30; Եբր.9:28):

2) Ինչո՞ւ Հիսուսը կգա 2-րդ անգամ: Այն մասին, թե ինչու իր երկինք գնալուց հետո նա կրկին կհայտնվի՝ Հիսուսը բացատրեց հատուկ առաջադրանք և «տաղանդներ» ստացած ծառաների մասին առակով (խոսքը օծյալների մասին է, Մտ.25:14-19; Ղկ.19:12-15; Հով.14:26). «Մի ազնվատոհմ մարդ մեկնեց հեռավոր երկիր, որ թագավորական իշխանություն ստանա ու վերադառնա: 19 Երկար ժամանակ անց  այդ ծառաների տերը եկավ և սկսեց նրանցից հաշիվ պահանջել»։ (Ղկ.19:12;Մտ.25:19;24:45-51):

Այս առակում լավ երևում է Քրիստոսի 2-րդ գալստի իմաստը. նա երկար ժամանակով հեռուն է գնում, մինչ ստանա Դավթի գահի արքայական իշխանությունը (2Սամ.7:16; Ես.9:7) և միայն դրանից հետո ինչ-որ պահի գալիս է (հայտնվում)՝ իր «ծառաներից» հաշիվ պահանջելու. ով լավ է նայել իր «տնեցիներին» (հոգ է տարել Քրիստոսի ժողովներին, քանի դեռ նա չկար) — կպարգևատրվի, ով՝ ոչ — կպատժվի Արմագեդոնին (Մտ.24:45-48,51; 25:19-30):

Քանի որ Քրիստոսի վերադարձի պահին (2-րդ գալստին) մեծամասնությունը, ում նա «տաղանդներ էր բաժանել»՝ մեռած կլինի (կմնան միայն մինչ այդ պահը ապրողները) — պարզ է, որ «ծառաների հաշվետվությունը» փոխաբերական է. մենք 7.46 հոլովակից իմացանք, որ ամեն մի մարդու մահվան պահին Երկնային դատավորները արդեն գիտեն բոլորի «հաշվետվությունը» ընդհանրապես (ով ով է և ում որտեղ վերապահել): Հավատարիմ «ծառաներին» կհարուցեն և կվերցնեն երկինք, իսկ չարերին կդատապարտեն մահվան հավիտյան (Մտ.24:45-48,51; 25:19-30; 1Թես.4:16,17):

Ս.Գրքի համաձայն, Եհովայի և Նրա Քրիստոսի համար կհայտնաբերվի սոսկ 144000 հավատարիմ «ծառա» (Մտ.24:29-31; 1Թես.4:16,17; Հյտ.7:3,4; 14:1-5; 19:7,8; 20:6): Նրանց ետևից էլ (իր հավատարիմ «հարսի» ետևից)՝ կգա Հիսուսը 2-րդ անգամ: Մնացածին նա կթողնի Երկրի վրա ապրել այս համակարգի վերջին էտապը, երբ Երկնայինների դատավճռով՝ մեկը կվերցվի Միլենիումի, մյուսը կթողնվի Արմագեդոնի համար (Մտ.24:29-31,40,41, տես 7.3 վիդեոն):

Եվ ուրեմն. 2) ինչո՞ւ Հիսուսը կգա 2-րդ անգամ: Կգա, որ հատուցի ամեն մեկին ըստ իր գործերի (Մտ.16:27; Գրծ.17:31). ա) հանդիպի հավատարիմ «հարսին» և նրան երկինք տանի; բ) «հարսի» մասնակցությամբ՝ պատժի բոլոր անիրավներին Արմագեդոնին (Մտ.24:29-31,40,41; 1Թես.4:16,17; Հյտ.14:1-5; 19:7,8,13-21): Իրար միացնելով 1) և 2) հարցերի պատասխանները՝ կպարզենք, որ «այն օրը, Քրիստոսի գալուստը և հայտնությունը» — դա ոչ թե ինչ-որ մեկ պահ է, այլ ժամանակի կտրվածք.

առաքյալները գիտեին, որ Քրիստոսի «հայտնության/գալստի օրը» — դա ոչ միայն հարսի հետ Քրիստոսի հանդիպման պահն է (1Կոր.1:7,8; 2Թես.2:1), այլ նաև՝ «օրը» պատժի և դարավերջը Աստծու բոլոր հակառակորդների, ովքեր խոչընդոտել են Աստծու խոսքի տարածմանը, մինչ Քրիստոսը Երկրի վրա չէր. ովքեր չարախոսել և հետապնդել են Եհովայի հավատարիմ քրիստոնյաներին (2Թես.1:7-10): Ամրագրենք այս մտքերը սխեմայով.

Բայց «Քրիստոսի օրվա» բնորոշման մեջ կա մի մանրամասնություն, որին քչերն են ուշադրություն դարձնում. երբ Հիսուսը Երկրի վրա էր, նա սոսկ ընդհանուր գծերով նկարագրեց իր վերադարձի օրվա էությունը (կգնա երկար ժամանակով և ետ կգա հաշվի համար՝ պարգևատրելով հավատարիմներին և պատժելով «չար ծառային»): Ահա ինչու այդ ետ գալը համարել են 144000-ի երկնային հավաքի և այս համակարգի ավարտի ժամանակ (1Կոր.1:7,8; 2Թես.2:1):

Հավելյալ տեղեկություն ,,Քրիստոսի օրվա,, էության մասին Հայտնությունից
Սակայն երկինք գնալուց հետո, Հիսուսը, ինչպես և նախազգուշացրել էր, որ առանձնակի կհայտնվի Հովհաննեսին — մոտ մ.թ.100թ. հայտնվելով առաքյալին՝ նրա համար շատ մանրամասներ ճշգրտեց իր վերադարձի օրվա վերաբերյալ (Հով.21:22; Հյտ.1:1): Հովհաննեսը երկնային ներշնչմամբ «հայտնվեց» հենց այդ «Տիրոջ օրվա մեջ», որին սպասում էին բոլոր առաքյալները (1Կոր.1:7,8; 2Թես.2:1,2; Հյտ.1:10): Նրան բացվեց առավել մեծ մի բան «Քրիստոսի հայտնության օրվա» մասին.

Հովհաննեսին հայտնվեց, որ «Քրիստոսի օրը»՝ ոչ միայն հարսի հետ Քրիստոսի հանդիպումից սկսած (144000-ի երկնային հառնումից) մինչ անիրավների հատուցման և այս համակարգի ավարտի ժամանակային կտրվածքն է, այլ նաև «հարսի» հանդիպման նախապատրաստությունը, որը կներառի ինչ-որ հավելյալ ժամանակ: Հովհաննեսին բացված վերաճշգրտված տարբերակում «Քրիստոսի օրը» կսկսվի այսպես.

Հիսուսն աջ ձեռքում բռնած ունի «լուսատուներ» (Աստծու ժողովրդի ժողովներին՝ Աստծու խոսքի լույսի տարածման սատարիչներին, Սղմ.119:105) և նախատեսում է նրանց ինչ-ինչ նամակներ գրել (Հյտ.1:10-20; 2:1): Սակայն դեռևս այդ պահին Հիսուսը չի հանդիպում իր «հարսին»,  որ նրան երկինք տանի. նրանց հանդիպումը ավելի ուշ  կկայանա, ինչը Հովհաննեսը նկարագրում է 11-րդ գլխում (Հյտ.11:12-15; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52): Սա ևս ամրագրենք սխեմայով.

Այսինքն, «Քրիստոսի օր» ասվածը (ինչը նույնն է թե՝ «2-րդ գալուստ, այն օրը, Քրիստոսի հայտնություն» արտահայտությունները) — դա բառացի մեկ օր չէ (2Պետ.3:8, ինչպես և՝ «դատաստանի օր», «արարչության օր», տես 7.46 վիդեոն), այլ ժամանակի մեջ ձգվող մի հատված՝ ուղեկցվող բազում իրադարձություններով, որոնք կեզրափակեն Սատանայի կառավարման համակարգը Արմագեդոնին (Հյտ.4:1-5; 20:6; 19:13-21):

Քրիստոսի օրը, ըստ Հայտնության, բաղկացած է «հարսի» հետ Փեսայի հանդիպման պատրաստությամբ, հետո հարսի հետ Փեսայի հանդիպմամբ՝ «ամուսնության գրանցումով» և «հարսանեկան ընթրիքով» («հարսանեկան ընթրիքը»՝ դա Արմագեդոնի անցկացումն է հարսի մասնակցությամբ, Հյտ.11:15-18; 19:7,8,13-21): Բոլոր այս փուլերը մտնում են «Քրիստոսի օրվա» մեջ, և պարզ է, թե ինչու. ցանկացած փեսացուի օր բաղկացած է հարսանիքի պատրաստությամբ, հարսի հանդիպումով, ամուսնական արարողակարգով և հարսանեական խնջույքով:

Իսկ հետո «Քրիստոսի օրը» կանցնի երջանիկ «ընտանեկան միության» (երկնային կառավարիչների միությունը Երկրի նկատմամբ կսկսվի 1000-ամյայից, որից հետո կանցնի հավիտենություն: Այսինքն, Արմ.-ին Քրիստոսի «օրը» չի ավարտվի, Դան.7:14; 1Թես.4:17; Հյտ.19-22 գլ.): Անցնենք առաջ. ամեն մի փեսայի օր կազմված է անտեսանելի մասից (երբ նա հարսի համար աներևույթ՝ պատրաստվում է նրա հետ հանդիպման) և տեսանելի մասից («փեսայի» տարերքը). հանդիպում հարսի հետ, ամուսնություն և հարսանեկան խնջույք (ընտանիքի ստեղծման սկիզբ):

Ըստ Հայտնության, Փեսա/Քրիստոսի օրը ևս կազմված է տեսանելի և անտեսանելի մասերից: Անտեսանելին «հարսի» հետ հանդիպման պատրաստությունն է (նամակներ ժողովներին, կնիքների բացում, փողերի հնչում՝ ինչպես հարսանեկան մեքենաների ազդանշաններն են փողհարում փեսայի մոտեցումը, Հյտ.1:10; 2:3; 5:8): Իսկ հետո՝ տեսանելի մասը — Փեսայի հայտնությունը երկնքում Թագավորի փառքով, հանդիպումը «հարսի» հետ, «ամուսնությունը և հարսանեկան խնջույքը» (144000-ի երկինք հառնումից մինչ Արմագեդոն, Մտ.24:29-31; Հյտ.11:15; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52):

«Քրիստոսի օրվա» անտեսանելի մասը «տեսնում» է միայն 144000-ի հավատարիմ մնացորդը, իսկ տեսանելին՝ որ Հիսուսը եկել և գործում է — հասկանում են արդեն բոլորը (Մտ.24:29-31): Իր ծառաների մոտ Քրիստոսի վերադարձի առակում՝ նրանց հանդիպումը Քրիստոսի թագադրումից հետո է (Ղկ.19:12,15): Նույնն են մատնանշում նաև Պողոսը և Հովհաննեսը. Հիսուսը կթագադրվի 7-րդ (վերջին) փողի հնչումով, որից հետո երկինք կտանի 144000-ին (Հյտ.11:15; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52):

Եթե «Քրիստոսի օրվա» մասերին նայենք 10 կույսերի առակով, ապա «Փեսայի օրվա» անտեսանելի մասը (պատրաստվելը) — հարսի մոտ ճանապարհ ընկնելն է (ճանապարհն այնքան երկար է, որ հարսը Փեսային սպասելով՝ ննջում է): Իսկ տեսանելին՝ հարսի մոտ Քրիստոսի գալուստն է. գալով՝ նա տեսնում է, որ միայն իմաստուն «կույսերն» են պիտանի երկնքին, ուստիև ամուսնության համար նրանց է վերցնում երկինք (Մտ.25:1-10; 1Թես.4:16,17; Հյտ.19:7,8):

Ինչո՞ւ են հարկավոր «Քրիստոսի օրվա» անտեսանելի և տեսանելի մասերի այս գիտելիքները: Նրա համար, որ Գրությունները քննելով, ըստ նկարագրված դեպքերի նշանների (տրված սկզբում Մտ.24 գլխում, իսկ հետո հավելյալ՝ Հայտնությունում) — հսկենք և պատրաստվենք Քրիստոսի հետ հանդիպմանը՝ «կարգավորելով մեր ճրագը», եթե այն ինչ-որ տեղ խամրել է — քանի դեռ ժամանակ կա մինչ Արմագեդոն (Մտ.5:16; Եփ.5:8): Հավելենք սխեմայում նաև այս պահերը.

Այժմ հարց 3) ե՞րբ Հիսուսը կգա 2-րդ անգամ: Ինչպես պարզեցինք, նրա գալստյան «օրը» մեծամասնության համար կլինի անտեսանելի՝ Եհովայի ժողովրդի «աստղերին» հանդիմանող «նամակներով» (ղեկավարներին, Հյտ.1:10, 20; 2 և 3 գլուխներ): Այդ պահից Հիսուսը խառնվում է Երկրի գործերին՝ գնահատական տալով «հարսին» (Փեսան սկսում է նրան պատրաստել հարսանիքին): Դա Աստծու այն դատն է, որն սկսվում է Եհովայի Տնից (Եհովայի ժողովների գնահատականով, 1Պետ.4:17; Մաղ.3:1-3):

Պարզ է, որ Հիսուսը նամակներ չի գրի բառացի իմաստով: Նա կգործի իր զինակիցների միջոցով՝ շատերին մղելով Աստծո խոսքի լույսի ներքո մտածել կատարվողի մասին: Ովքեր կնկատեն տարօրինակությունները՝ նա նրանց էլ կմղի «ցնցել» ղեկավարությանը, որպեսզի սխալ ճանապարհ ընկածները կարողանան ուղղվել և պատրաստ լինեն դիմավորելու Քրիստոսին՝ առանց մեղավորության (1Կոր.1:7,8; Հյտ.2,3 գլ.):

Ահա այդ փուլում կձևավորվի նաև անօրենը. այն «աստղերը», ովքեր անկում են սկսել և կարհամարհեն «նամակները» — կամրապնդեն իրենց դիրքերը և հետագայում «կընկնեն» (Հյտ.9:1-4, վիդեո 7.31 և 7.28): Նրանց, ովքեր կխոկան Աստծու խոսքի վրա՝ Հիսուսը նախ կբացի վերջին օրերին վերաբերող «փակ» գրքի գիտելիքները (կբացի Դանիելի գրքի կնիքները, Դան.12:4; Հյտ.5գլ): Իսկ հետո Եհովան նրանց միջից կուղարկի իր 2 վերջին մարգարեներին (Հյտ.11:3-6):

Այն մասին, որ «հարսի» վերցվելն ու Քրիստոսի հետ հանդիպումը չի սկսվի շուտ, քան Եհովայի տաճարում կնստի անօրենը — ասում էր նաև Պողոսը (2Թես.2:1-4,8): Այսինքն, տարօրինակ բաները ժողովում, անօրենի մերկացումը 2 վերջին մարգարեների կողմից — այս ամենը Տիրոջ օրվա անտեսանելի փուլն է և «հարսի» հետ հանդիպման պատրաստությունը. դրանով կարելի է կողմնորոշվել, որ Հիսուսը շատ մոտ է, «դռների շեմին» — ահա-ահա կհայտնվի երկնքում (Մտ.24:33):

Բայց սա դեռ ամենը չէ. նախ, մինչ 2 մարգարեները կսկսեն գործել՝ նրանք կհալածվեն իրենց ժողովներում Եհովայի երկրային հույսի ծառաների կողմից («հոգևոր արտաքին գավիթից», Հյտ.11:1,2,3-6, տես 7.10 հոլովակը): Իսկ հետագայում՝ վնաս կկրեն «գազանից» (վերջին հյուսիսի թագավորից, ՀյԹ, Հյտ.11:7, տես 7.13 հոլովակը), որը կսկսի հետապնդել Եհովայի ժողովրդին իր տարածքում (Հյտ.13:5-7; Դան.7:25): Ուստի.

քանի դեռ պատմության արենայում ա) առկա չի լինի Եհովայի ժողովուրդը «արտաքին և ներքին գավիթներով» (օծյալներով և երկրայիններով); բ) չհայտնվի անօրենը Եհովայի ժողովում;
գ) վերջին ՀյԹ-ը չսկսի նեղել Եհովայի ժողովրդին իր տարածքում; դ) չհայտնվեն վերջին մարգարեները — Հիսուս Քրիստոսը դեռ ՉԻ թագադրվի և ՉԻ հայտնվի իր հարսի ետևից (թեպետ «Քրիստոսի օրը» արդեն կլինի իր «կիզակետում» և մոտ գագաթնակետին — Քրիստոսի երկնքում հայտնվելուն՝ դեպ Արմագեդոն ընթացքով):

Կողմնորոշման համար, թե հատկապես երբ Հիսուսը տեսանելի կհայտնվի ամպերով, որ տանի 144000-ին և եզրափակի այս համակարգը՝ վերացնելով բոլոր անիրավներին Արմագեդոնին (Մտ.24:29-31; 25:31-46), — հարկ է գտնել Եհովայի ժողովրդին, 2 մարգարեին՝ նրա միջավայրից և վերջին Հյթ-ին: Այնուհետև՝ հետևել նրանց հետ կապված իրադարձություններին և սպասել 2 մարգարեների անհետացմանը ՀյԹ-ի «ձեռքով» (Հյտ.11:7):

Երբ նրանք անհետանան տեսադաշտից, կարելի է համարել, որ նրանք սպանված են 3,5 օրով, որից հետո հարություն կառնեն և կբարձրացվեն երկինք՝ 144000-ի կազմում (Հյտ.11:7-12): Նրանց առնչվող դեպքերը կնկատեն նրանք, ովքեր հետևում են նրանց. նրանց համբարձումը կկատարվի 7-րդ փողի ֆոնին՝ ամպերով Քրիստոսի հայտնությամբ (Մտ.24:29-31; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52 և Հյտ.11:12-15-ի դեպքերը տեղի են ունենում միաժամանակ՝ 7-րդ փողի «ազդանշանին», և գուժում են Եհովայի ցասման գավաթների մասին՝ Արմագեդոնի մոտեցմամբ):

Ի՞նչ է նշանակում «Քրիստոսի օրը» — նրա 2-րդ գալուստը
Ամփոփենք. Քրիստոսի 2-րդ գալուստը՝ դա Քրիստոսի վերադարձի «օրն» է, որպեսզի նա հավիտյան Թագավոր լինի Երկրի վրա (2Սամ.7:16; Ես.9:7; Դան.7:14; Հյտ.1:10): Կազմված է անտեսանելի (գահակալման և հարսի հետ հանդիպման պատրաստությամբ) և տեսանելի (թագադրում, հանդիպում, Արմագեդոն, Միլենիում և հավիտենություն) էտապներից: «Հայտնություն» գիրքը ցույց է տալիս այդ էտապները՝ մանրամասնորեն (Հովհաննես առաքյալը եղավ «Քրիստոսի օրում», Հյտ.1:10):

Վերադառնալով 2-րդ գալստով՝ Հիսուսն այլևս երբեք չի լքի մարդկանց: Երկրի Թագավորը դառնալով, նա նրանց կհնազանդեցնի Եհովային՝ արարչության Գերիշխանին, ինչպես ինքն է Նրան հնազանդ: Այդպես Եհովան կդառնա ամեն բան բոլորի համար (2Սամ.7:16; Ես.9:7; Դան.7:14; 1Կոր.15:22-28; Մտ.6:10): Նայենք ամփոփիչ սխեման. թեպետ մենք չգիտենք «Քրիստոսի օրվա» սկզբի թվականը՝ դուք կտեսնեք, որ մենք արդեն ապրում ենք նրա 2-րդ գալստի «օրում» և մոտենում ենք գագաթնակետին — 144000-ի վերցվելուն և Արմագեդոնին.

Այն, որ «Քրիստոսի օրը» կազմված է լինելու տեսանելի և անտեսանելի մասերից՝ բացահայտվել է միայն Եհովայի վկաների մեջ (Դիտարան Ընկերության, ԴԸ): Սխալվել են միայն 1914թվի (Քրիստոսի օրվա թվականի) հարցում (ինչի համար էլ խճճված է ներկայություն/գալուստ-ը): Ինչո՞ւ: 1914 թվին դեռևս առկա չէին «Քրիստոսի վերադարձի օրվա» նախադրյալները՝ Երկրի վրա նրա թագադրման համար (Եհովայի ժողովում դեռ չկար «արտաքին գավիթը»՝ երկրային Եհ.վկ.ները, ժողովը դեռ պղծված չէր — այն ժամանակ դեռ նոր-նոր սկսվում էր Եհովայի պաշտամունքի վերականգնումը, Միք.4:1; չկար վերջին ՀյԹ-ը և այլն):

Այդ բոլորին մենք ականատես ենք լոկ ներկա՛ ժամանակում (2018թ.): Նշանակում է՝ արդեն ապրում ենք Քրիստոսի 2-րդ գալստյան «օրում», և երկնքում նրա հայտնության պահը — սարերի ետևում չէ (Մտ.24:29-31): Ուստի և գոչում ենք. «Խոկացե՛ք Գրությունների վրա և ուղղե՛ք ձեր «ծուռումուռ» ուղիները, քանի դեռ ժամանակ կա»:

Սիրով՝ ճշմարտությունը Աստվածաշնչում որոնողներին:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

46. ԴԱՏԱՍՏԱՆԻ ՕՐԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.48 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.46

«Ահեղ դատաստանի օրվա» թեման երբեմն բոլոր ողջամիտ մարդկանց է այցելում. չէ որ, եթե կյանքը Երկրի վրա գնահատենք ըստ Աստծու բարոյական նորմերի, ապա պատժի կարժանանան բոլորը (Ժող.7:20): Իսկ եթե պատկերացնենք, որ բառացի իմաստով պիտի կանգնենք ամենակարող և արդար Արարչի առջև և մեր բոլոր սխալների համար պատասխան տանք, ապա դժվար թե որևէ մեկին սարսափը չպատի (Հյտ.14:1-5,7; 1Հով.4:17):

Սակայն հարց է ծագում. իսկ արդյոք բառացի՞ իմաստով պիտի Աստծու առջև կանգնենք Նրա դատաստանի այդ օրը: Ի՞նչ է Աստվածաշունչն ասում մարդկության դատաստանի այդ օրվա մասին՝ ինչպե՞ս է այն անցկացվելու: Այս առումով, ում հետաքրքիր է՝ եկեք քննենք այս հարցերը.
1) Ի՛նչ է «դատաստանի օրը»:
2) Ինչպե՞ս, ե՞րբ և ինչ հանգուցալուծմամբ է անցկացվելու Աստծու դատը:
3) Ինչպե՞ս են դատվելու Սոդոմն ու Գոմորը:

Միանգամից ասենք. քանի որ, ըստ Աստծու մտածածի, մարդիկ Նրա հավիտենական Արքայություն «մաղի» 2 էտապով են անցնելու (այս համակարգի և Քրիստոսի կառավարման 1000-ամյայի), ուստի Աստծու դատն էլ 2 էտապ ունի. 1-ինը՝ այս համակարգի բնակիչների դատն է; 2-րդը՝ նրանց, ում Աստված թույլ կտա մտնել 1000-ամյակ: Երկու դեպքում էլ Դատի էությունը — մեկն է: Քննենք այն 1-ին էտապի դատի օրինակով:

Եվ այսպես, 1) Ի՞նչ է «դատաստանի օրը» (Գրծ.17:31): Նրա իմաստը կարելի է հասկանալ մեզ ծանոթ դատական նիստի օրինակով, երբ դատավորը, «Դատապարտյալի գործի» փաստերին ծանոթանալով — դատում է (վերլուծում)՝ դրանց գնահատական տալով պետական օրենքի տեսանկյունից: Դատի արդյունքը — դատական որոշումն է (վճիռը)՝ պատժատեսակի կայացմամբ, եթե մեղադրյալի մեղքն ապացուցվում է (եթե չի ապացուցվում՝ արդար է հայտարարվում):

Նույն մոտեցումն է առկա դատաստանի օրվա հիմքում, որտեղ Դատավորը Ինքը Արարիչն է կամ Նրա կողմից նշանակված դատավորները (Հյտ.20:4; Դան.7:9,10; Հով.5:22); «պետական օրենքը» — դա Աստծու օրենքն է; «դատապարտյալները» — Ադամի սերունդներն են, իսկ դատաստանի «օրը»՝ պայմանական հասկացություն է, ինչպես արարչության «օրերը». դատաստանի «օրը» առնչվում է մարդու կյանքի ողջ ընթացքին,  քանի որ պահանջվում է պատասխան տալ այն բոլոր արարքների համար, որ նա գործել է այս համակարգում:

Դրա համար էլ Ս.Գրքում ասվում է, որ ամեն մեկը պատասխան է տալու Աստծուն միայն իր համար (ոչ ոք չի կարող արդարացնել իր մեղքերը՝ դրանք գցելով ուրիշի վրա, ինչպես դա արեցին Ադամը և Եվան, Ծնն.3:11-13; Հռ.14:12): Եվ որ՝ Աստծու դատը հաստատապես կատարվելու է առանց բացառության՝ Ադամի սերունդներից բոլորի համար, ովքեր ապրել են այս դարում (2Թես.1:5; Գրծ.17:31):

2) Ինչպե՞ս, ե՞րբ և ինչ հանգուցալուծմամբ է անցկացվելու Աստծու դատը Ադամի սերունդների վրա: ա) Ինչպե՞ս. Աստծու դատավորները «ծանոթանում» են Ադամի ամեն մի ժառանգի կյանքի բոլոր փաստերին և դատում՝ դրանց ներքին էությունից ելնելով — ըստ գործերի և մղումների, որոնք արտահայտվել են «մեղադրյալի» ողջ կյանքի ընթացքում: Նշանակո՞ւմ է սա արդյոք, որ Ադամի ամեն մի ժառանգորդ բառացիորեն պետք է կանգնի Աստծու առաջ՝ իր գործերի հաշվետվությամբ:

Ոչ, չի նշանակում. Աստված՝ նայելով մեր սրտին և բնորոշելով ամեն մի արարքի մեր մոտիվացիան (1Սամ.16:17;Սաղ.139:2)՝ առանց մեր հաշվետվության էլ գիտե, ինչ պետք է Իրեն մեր մասին գիտենալ և արդար որոշում կայացնել: Սա նշանակում է, որ մեր և ոչ մի արարք, ինչպիսին էլ որ այն լինի՝ չի կարող ծածուկ մնալ Աստծու աչքերից (Եբր.4:13): Նույնիսկ ամեն խոսքը հաշվի կառնվի և «կկցվի գործին». ամեն դատարկ խոսքի համար, որ մարդիկ խոսում են, հաշիվ պիտի տան Դատաստանի օրը (Մտ.12:36):

Աստծու դատն ուղղված է, որպեսզի արդարացի «վճիռ» կայացվի ամեն մի մարդու համար և հատուցվի նրան՝ ըստ իր գործերի (Առ.24:12;Մտ.16:27): Քանի որ Աստված ծրագրել է երկնային կառավարություն հավաքել և վերականգնել դրախտը Երկրի վրա (Ես.65:20-25;Մտ.5:5; Հյտ.20:6), Նրա «դատի պրոցեսը» միտված է արդարների որոնմանը՝ մարդկանց, ովքեր վստահելի են և հակված Աստծուն նվիրված մնալու, և հետևաբար՝ պիտանի են հավիտենությանը. նրանք դարեցդար չեն խախտի Նրա հանգստությունը և վնասի Նրա ստեղծածներին:

Ահա ինչու այս դարում Աստված բոլոր մարդկանց թույլ է տվել ապրել, ինչպես իրենց է դուր գալիս և չարության համար անմիջապես չի պատժում (Ժող.8:11;Գրծ.14:16). ազատ ընտրության պայմաններում՝ ինչպես ապրել, ինչ անել և ինչ վերաբերմունք դրսևորել՝ յուրաքանչյուրը բացահայտվում է իր ողջ էությամբ, և Աստված տեսնում է՝ ով ով է: Այսինքն, Աստծու դատաստանը — դա, ըստ էության, հաշվառման գրանցում է և Երկրի վրա բոլոր ծնվածների գնահատական՝ արդարներին հայտնաբերելու նպատակով.

Երկրի վրա ամեն ծնված Աստծու կողմից ասես թե «գրանցվում» է «կյանքի գրքում»(Մաղ.3:16;Հյտ.17:8): Ըստ ապրողների գործերի՝ Աստված մարդկանց երեք խումբ է տեսնում. 1) մարդիկ, ովքեր աստվածավախ խիղճ ունեն;
2) ովքեր բացահայտ ամբարիշտ են (1Հով.3:10) և 3) ով չի կողմնորոշվել, չի հասցրել այս դարում իր վերաբերմունքը դրսևորել (օր., մահացած երեխաները, կամ մարդիկ, ովքեր մինչև մահ հնարավորություն չեն ունեցել ճշմարտությունն իմանալ Արարչի մասին):

Այդպես Աստված կորոշի՝ ում որտեղ տեղավորել. ում՝ երկինք (Հյտ.20:6); ում՝ Քրիստոսի 1000-ամյայի Միլենիում (Հավ.Արքայության վերջնական «ընտրության» համար), իսկ ում՝ հավիտյան գերեզմանում թողնելու (հուն.՝ դժոխքում) որպես հողի փոշի (Ծնն.3:19;Մտ.25:41): Ուստի Քրիստոսի 1000-ամյա կընկնեն միայն արդարները (ովքեր ջանացել են ծառայել Աստծուն արդեն իսկ այս դարում) և այն անարդարները, որոնցում ինչ-որ մի բարի բան կգտնվի (1Թագ.14:13;Գրծ.24:15): Բոլորի հանգուցալուծումը կտա վերջին փորձությունը (այդ մասին՝ քիչ հետո):

Այսպիսով՝ 2ա) Ինչպե՞ս է անցկացվելու Աստծու դատը Ադամի ժառանգների վրա: Անցկացվելու է ըստ Աստծու կյանքի գրքում Երկրի վրա ամեն մի ծնվածի հաշվառման և նրա էության գնահատման մեթոդով: Այս համակարգի ավարտին բոլոր «այծերը» «կջնջվեն» (կհանվեն գրքից, Հյտ.17:8), կմնա միայն նրանց «ցուցակը», ում Աստված կորոշի կրկին կյանքի կոչել՝ կամ երկինք վերցնելով, կամ Երկիր թողնելով՝ 1000-ամյա «վերադաստիարակման» համար (Եբր.11:40):

Անցնենք մյուս հարցին. 2բ) Ե՞րբ կանցկացվի Աստծու դատը և ինչ արդյունքով: Ս.Գիրքը հայտնում է, որ Աստծու դատաստանի 1-ին էտապը տեղի կունենա ամեն մի մարդու մահից հետո (Եբր.9:27): Այսինքն, այս դարում ամեն մի մարդու մահվան պահին — Եհովան արդեն գիտի ով ով է և ինչ բաժնի է արժանի յուրաքանչյուրը:

Սակայն Ս.Գիրքը խոսում է ոչ միայն մեռածների, այլ նաև կենդանիների դատի մասին: Եվ այդ դատը կկատարվի Քրիստոսի հայտնության և գահակալման ժամանակ (2-րդ գալստին, 2Տիմ.4:1): Միացնելով Եբր.9:27-ը (որ դատը մահից հետո է) 2Տիմ.4.1-ի հետ (որ դատը 2-րդ գալստին է, Քրիստոսի գահակալմանը) — մենք կիմանանք, թե ինչ է նշանակում Աստծու դատաստանը կենդանիների և մեռածների վրա, նաև՝ թե երբ այն տեղի կունենա (Հով.5:22; Մտ.24:29-31; 25:31-46):

Եբր.9:27-ը և 2Տիմ.4:1-ը նշանակում են, որ ա) այս դարում ողջ դատը (Ադամի ժառանգների գնահատականը, բացի Քրիստոսի իշխանակիցներից, Մտ.20:23) Աստված տվել է Հիսուսին (Հով.5:22,27;Գրծ.17:31); բ) ամեն մի մարդու հասանելիքը (կենդանի, թե մեռած) կորոշվի Հիսուսի 2-րդ գալստին (ոչ շուտ): Մնում է իմանալ, թե ե՞րբ 2-րդ գալստով կվերադառնա Հիսուսը — և պարզ կդառնա, թե ինչպես կկատարվի կենդանիների և մեռյալների դատը:

Քրիստոսի 2-րդ գալուստը կկայանա Արմագեդոնից առաջ (7-րդ փողի ժամին, Հյտ.11:15-18): Այդ ժամանակ այս համակարգի բնակիչների մեծ մասը կլինի մեռած: Բայց կլինեն և շատերը, ովքեր ապրելիս կլինեն մինչ այդ ժամանակը. նրանք էլ կլինեն 2Տիմ.4:1-ի ողջերը: Քրիստոսը ստիպված կլինի որոշելու նրանց (ովքեր կենդանի են մնացել մինչև իր 2-րդ գալուստը), ներառյալ՝ Աստծու ծառաների ապագան (1Պետ.4:17), նաև՝ մեռածների բաժինը:

Եվ եթե մեռածների դատը խրթին չի լինի (նրանց մահվան պահին Դատավորներին արդեն հայտնի է ով ով է և ուր է արժանի), ապա մինչ 2-րդ գալուստ ապրողների դատի մասին հարկ է խոսել առանձին: 144000-ի երկինք գնալուց հետո (հիշեցնենք, որ այս խմբին գնահատական է տալու Եհովան, Մտ.20:23) — մնացյալը «կտեսակավորվեն» ըստ Հիսուսի գնահատականի՝ մեկին կվերցնեն Թագավորության համար (Քրիստոսի 1000-ամյակ), իսկ մեկին էլ կթողնեն Արմագեդոնի պատժի համար (Մտ.24:29-31; 40,41):

Թագավորության համար «վերցվելը», ինչպես գիտենք 7.3 հոլովակից, նշանակում է կայծակնային մահ ընտրյալի համար, որպեսզի նա ծածկվի Աստծու ցասման չարիքից, որ աշխարհի վերջին գալու է բոլոր ամբարիշտների գլխին: Ճիշտ այդպիսի հանկարծահաս մահով են չարիքից «վերցվել» Ենովքը և Աստծու այլ ծառաներ (Ես.57:1,2; Ծնն.5:24; Եբր.11:5,13; Հով:3:13): Հետևաբար բոլոր աստվածավախ մարդիկ «կմեռնեն Տերով» (Հյտ.14:13), իսկ Արարչի ցասման գավաթները «կթափվեն» սոսկ այս դարի «այծերի» վրա (Հյտ.16:9-21; Մտ.25:41):

Այն, որ այս համակարգը՝ Ադամի ժառանգների վրա ըստ Աստծու դատի 1-ին էտապի՝ կավարտվի ամբարիշտների կործանմամբ, հիշատակել է նաև Պետրոսը (2Պետ.3:7): Իսկ նրանք, ովքեր Աստծու դատաստանով պիտանի կհամարվեն Միլենիումի համար՝ կանցնեն նաև դատի 2-րդ էտապը: Այն նկարագրված է Հյտ.20:11,12-ում. 1000-ամյայում Երկրի վրա ում որ Հիսուսը հարություն տա գերեզմանից՝ ևս կգնահատեն ըստ գործերի, բայց կատարած այնտեղ (այս դարում գործած մեղքերի համար բոլորը կհատուցեն մահվամբ, Հռ.6:7,23ա):

Ուստի մարդկանց կյանքի ողջ ընթացքը 1000-ամյայում — դա ևս «դատաստանի օր» է Քրիստոսի Միլենիումի բոլոր բնակիչների համար, որը կսկսվի այս համակարգում նրանց մահից (Եբր.9:27) և ըստ Հիսուսի ձայնի՝ գերեզմանից հառնելուց հետո (Հով.5:28,29): Այդ դատը 2 խումբ առաջ կբերի («ոչխարներ» և «այծեր»՝ 1000-ամյայում ի հայտ եկած. Արարչի մասին իմանալ չհասցրածներ այնտեղ չեն լինի):

Միլենիումի «այծերը» ի հայտ կբերվեն թե՛ 1000-ամյայի ընթացքում (նրանց մահը հավիտենական անեծքի վճիռ կլինի՝ ըստ Աստծու դատի, Ես.65:20), թե՛ 1000-ամյայից հետո Սատանայի վերջին փորձությամբ (նրանց ևս ընդմիշտ կոչնչացնեն, Հյտ.20:7-9): Իսկ Միլենիումի «ոչխարները» — դա «սրբերի ճամբարն» է, ովքեր հավատարիմ կմնան Եհովային և՛ 1000-ամյայի ընթացքում, և՛ վերջին փորձության ժամանակ. հենց նրանց էլ կթույլատրվի մտնել Աստծու հավ. Արքայություն (Հյտ.20:8; 21:3,4,7):

Այսպես կկատարվեն Հով.5:28,29 խոսքերը. նրանցից ոմանց համար, ովքեր կկենդանանան Աստծու Արքայության այդ դարաշրջանում (այս դարի «այծերին» դա չի վերաբերում, Մտ.25:41,46) — գերեզմաններից Միլենիումում հառնելը կդառնա հավ. կյանքի հարություն (որպես Միլենիումի «ոչխարներ»): Իսկ ոմանց համար էլ՝ դատաստանի հարություն (որպես Միլենիումի «այծեր»): Եկեք ամփոփենք այս հարցը. 2Բ) Ե՞րբ կանցկացվի Աստծու դատը և ինչ արդյունքով:

1-ին էտապը՝ դա Ադամի բոլոր սերունդների դատն է, որ կկայանա Քրիստոսի 2-րդ գալստին՝ մինչ այդ արդեն մեռածների և այդ ժամին կենդանի եղողների համար (2Տիմ.4:1): 1-ին էտապի դատի արդյունքը 3 խումբ կլինի.
1) այս դարի «ոչխարներ»; 2) անարդարներ՝ որ բարի որևէ բան ունեն իրենց մեջ (այս 2 խումբը կկենդանացվի Միլենիումում, Մտ.25:31-40; Գրծ.24:15) և 3) այս դարի «այծեր». նրանց կհանձնեն հավիտենական մոռացման (Մաղ.3:16,17; Ել.32:33; Մտ.25:41,46):

Աստծու դատաստանի «օրվա» 2-րդ էտապը՝ դա Երկրի ամեն մի բնակչի գնահատականն է Քրիստոսի 1000-ամյայում (նրանց գնահատական կտան ըստ Միլենիումում կատարած գործերի և կենսակերպի, Հյտ.20:11,12): 2-րդ էտապի դատի արդյունքը 2 խումբ կլինի. 1) Միլենիումի «ոչխարներ», որոնք կմտնեն Աստծու հավ. Արքայություն Երկրի վրա (Հյտ.21:3,4); 2) Միլենիումի «այծեր» (նրանց թույլ չեն տա մտնել հավ. Արքայություն, կվերածեն փոշու՝ մոռանալով հավետ, ինչպես այս դարի «այծերին», Մտ.25:31-46; Հյտ.20:7-9):

Աստծու դատաստանը Ադամի ժառանգների վրա և’ այս դարում, և’ Միլենիումում, ինչպես հիշում ենք 7.45 վիդեոյից, Աստվածաշնչում ցույց է տրված նաև «սպիտակ հանդերձների վաճառքի» սիմվոլիկ տեսարանով. հագուստները «կվաճառվեն» նրանց, ովքեր կտքնեն «վաստակել» և դրանք «գնել» Հիսուսից (ովքեր լիակատար հաղթանակ կտանեն մեղքի դեմ — այս դարում կամ Միլենիումում, Հյտ.3:18): Նրանց անունները հավիտյան կմնան կյանքի գրքում (Հյտ.2:7; 3:5):

Մնաց պարզել վերջին հարցը.
3) Ինչպե՞ս են դատվելու Սոդոմն ու Գոմորը:
Մտ.11:23,24- ում Հիսուսն ասաց, որ Սոդոմի համար ավելի հեշտ կլինի Դատաստանի օրը, քան Կափառնայումի: Իսկ Հուդա առաքյալը հայտնեց այն մասին, որ Աստծու դատաստանը Սոդոմ-Գոմորի վրա արդեն կատարվել է և նրանց բոլոր բնակիչները դատվել են որպես «այծեր» (հավիտենական կրակի դատաստանով, Հուդա 1:7; Ծնն.18:20,24-26): Հիմա դատ լինելո՞ւ է Սոդոմի վրա, թե՞ ոչ: Խորհրդածենք:

Ինչպես հիշում ենք, երիտասարդից ծեր Սոդոմում միասեռականներ էին և արհամարհում էին արդար Ղովտի հորդորները (Ծնն.19:4,5; 2Պետ.2:7,8): Ուստի Աստծու դատավճռով նրանց ոչնչացրին «հավիտենական կրակով»: Հավիտենական այդ պատժի (հավիտյան կործանումի) հավաստիքն այն է, որ այդ քաղաքների տեղում գոյացավ Մեռյալ ծովը (հաստատում են երկրաբանները), որտեղ կենդանի օրգանիզմներ չկան (այդ պատճառով էլ մեռյալ է):

Ուրեմն ինչո՞ւ Հիսուսն ասաց, թե Սոդոմի և Գոմորի համար հեշտ կլինի, քան Կափառնայումի: Որովհետև դա «բառախաղ» է: Նայենք մի այլ թարգմանություն. [Կափառնայումին Դատաստանի օրը] ավելի վատ կլինի, քան Սոդոմ-Գոմորին: Այսինքն, Սոդոմը նորից չի դատվելու: Բայց Կափառնայումին, երբ նա դատվի Աստծու կողմից՝ ավելի վատ կլինի, քան սոդոմացիներին (Սոդոմին Դատաստանի օրը ավելի հեշտ էր, քան կլինի Կափառնայումի համար):

Այդպես ասելով՝ Հիսուսը հասկացրեց, որ Աստծու ժողովրդի մեղքը, ով մերժում է Նրա Քրիստոսին՝ Եհովայի աչքին ավելի «ծանր է», քան Սոդոմի այլասեռվածությունը: Բայց ակամա հարց է ծագում. եթե Սոդոմը կրակի պատժին էր արժանացել իր ծանր մեղքերի համար, ապա ավելի ծանր էլ ի՞նչ կարող էր լինել Քրիստոսին մերժող Կափառնայումի համար (Գալիլեա — Զաբուղոնի և Նեփթաղիմի երկիր, Ես.9:1,2): Երեմիայի խոսքերը կօգնեն դա հասկանալ (Ողբ 4:6-9).

6 Պատիժը, որ տրվեց իմ ժողովրդի աղջկա անօրենության դիմաց, ավելի մեծ է, քան Սոդոմի մեղքի դիմաց տրվածը, որը մեկ ակնթարթում տապալվեց, և մարդու ձեռք չդիպավ նրան… 9 Սրից սպանվողների համար ավելի լավ էր, քան սովից մեռնողների համար, որովհետև դաշտի բերքի պակասությունից նրանք մաշվում են։

Այսինքն, Աստծու դատավճռով իսրայելացիների դանդաղ մահը ավելի ծանր պատիժ էր, քան սոդոմացիների րոպեական մահը:

Իսրայելի այն քաղաքներին, որոնք կմերժեն Քրիստոսին՝ դատաստանի ժամին ավելի վատ կլինի, քան Սոդոմին, քանզի Սոդոմի մեղավորները ակնթարթորեն ոչնչացվեցին, իսկ Աստծու ժողովուրդը տանջալից մահ կճաշակի Աստծու որդուն մերժելու համար: Եվ սա կատարվեց Իսրայելի քաղաքների դատաստանի ժամին՝ մ.թ. 70 թվի գագաթնակետով, երբ հռոմեացիները ավերեցին Երուսաղեմը և այրեցին Եհովայի տաճարը (մինչ օրս ավերակ է).

Քրիստոսին մերժելու պատժի ժամանակ իսրայելացիների մեծամասնությունը մահացավ բռնկված հրդեհներից, հռոմեացիները նրանց գցեցին բանտերը, խոշտանգեցին և սպանեցին, շատերը մեռան սովի տանջանքներից, իսկ ով կենդանի մնաց՝ վաճառվեց ստրկության: Ահա թե ինչի մասին էր խոսում Հիսուսը՝ Կափառնայումին դատավճիռ հայտարարելով Մտ.11:23,24-ում: Այսինքն, Քրիստոսին մերժող Իսրայելի քաղաքների բնակիչների վրա Դատաստանի օրը, արդեն իսկ այս դարում՝ իրագործված է:

Եվ սակայն, թե ո՞ւմ Քրիստոսին մերժող Իսրայելից՝ Եհովան կդասի այս համակարգի «այծերի» շարքը, իսկ ում կարթնացնի Միլենիումում — այդ մասին մենք չգիտենք (Գրծ.3:17): Հստակ է մեկ բան. Եհովայի արդար դատը այս դարում ապրող Ադամի բոլոր սերունդների համար՝ կկատարվի; Եհովան մեղավորներից ոչ մեկին չի տանջի (մեղքի դիմաց պատիժը մահն է, այլ ոչ տանջանքը, Հռ.6:23ա); դատաստանի օրվա հանգուցալուծումը կլինի արդարների հավիտենական կյանքը Աստծու Թագավորությունում՝ Երկրի վրա և երկնքում:
Ամրագրենք այս նյութը սխեմայով.

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

 

45. ՄԵԾ ԲԱԶՄՈՒԹՅԱՆ ՍՊԻՏԱԿ ՀԱՆԴԵՐՁՆԵՐԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.47 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.45

Շատերն Աստվածաշնչից գիտեն, որ սպիտակ հանդերձը՝ դա սրբության և հավիտենական կյանքի սիմվոլն է (Եհովան, Հիսուսը և բոլոր սուրբ հրեշտակները Ս.Գրքում ներկայացված են սպիտակ հանդերձներով): Եվ ուրեմն, Հյտ.7:9,14-ի սպիտակ հանդերձներով մարդկանց մեծ բազմությունը (ՄՄԲ) — ևս սուրբ է, հետևաբար պիտի ապրի հավիտյան (Հյտ.7:9,14-17): Որպես Եհովայի վկաներ (Եհ.վ.)՝ մենք սովորել ենք, որ ՄՄԲ-ը՝ դա Արմագեդոնը վերապրած Եհ.վկ.ներն են: Այդ առնչությամբ հետևյալ պատկերն է գծագրվում.

մենք՝ աշխարհավերջի Եհ.վկ.ներս, այս ուսմունքով ասես հայտարարում ենք, որ բոլոր Եհ.վկ.ները սուրբ են, ինչպես սուրբ է Եհովան, Նրա Քրիստոսը և հրեշտակները (այլապես բարդ է բացատրել, թե ինչու սրբության սպիտակ հանդերձ հագած Եհ.վկ.ները կվերապրեն Արմագեդոնը, իսկ այլոք՝ ոչ): Հասականալի է, որ ԴԸ-ը Եհ.վկ.ների սրբության մասին բացահայտ չի գրում, բայց տրամաբանորեն դա է ենթադրելին սպիտակ հանդերձներից, ինչը սրբության և հավերժ կյանքի խորհրդանիշն է նրանց համար, ովքեր դա կրում են (Հյտ.19:7,8; 20:6):

Հիմա չենք խոսի համեստության օգուտի և ինքն իրեն սրբության տիտղոս շնորհելու վնասի մասին (Մտ.19:30; Ղուկ.14:8; 18:10-14), մեր նպատակն է՝ Ս.Գրքով ստուգել այս ուսմունքը: Այն, որ Եհ.վկ.ները Եհովային ծառայելու նախանձախնդրության մեջ հատուկ ժողովուրդ են — անհերքելի է: Խնդիրը լոկ ՄՄԲ սպիտակ հանդերձում է. եթե պարզենք, թե Երկրի պատմության որ ժամանակում ՄՄԲ-ը սպիտակ հանդերձ հագած կլինի, ապա ՄՄԲ պատկերը ավելի հստակ կդառնա:

Թեման բաժանենք հարցերի.
1) Ի՞նչ են նշանակում «սպիտակ հանդերձները»:
2) Ո՞վ, ե՞րբ և ինչո՞ւ կհագնի սպիտակ հանդերձ:
3) Ինչո՞ւ Հիսուսը, փրկագնելով մարդկանց՝ «վաճառում» է սպիտակ հանդերձները, այլ ոչ թե անվճար բաժանում (Հյտ.3:18):

Պատասխանելով սրանց՝ հակիրճ հիշեցնենք այն, ինչ արդեն գիտենք Աստվածաշնչից, և դրանց ֆրագմենտները միավորենք մեկ ամբողջում, իսկ եզրակացությունը ինքն իրեն կգծագրվի:

1) Ի՞նչ են նշանակում «սպիտակ հանդերձները»:
Սպիտակ հանդերձները (էական չէ ձևը, չափը) — դա հոգևոր կատարելության, սրբերի արդարության (նրանց անբասիր վիճակի և բարոյական մաքրության, Հյտ.19:8) խորհրդանիշն է : Այդ պատճառով և՛ Ինքը՝ Եհովան, որ հոգևոր կատարելության էտալոնն է, և՛ բոլոր Նրան հավատարիմ երկնային ոգեղեն օգնականները Ս.Գրքում մեզ ներկայանում են սպիտակ հանդերձներով (Դան.7:9; Հյտ.4:4; 15:6):

Երկնայինների և մարդկանց սպիտակ հանդերձի միջև մեկ զանազանություն կա. սպիտակով մարդկանց մասին ասված է, որ նրանք փոխաբերաբար իրենց հանդերձները «սպիտակեցրին» Գառան արյամբ (հավատով առ Քրիստոսի փրկանքըը, Հյտ.14:1,4; 7:9,13,14): Իսկ երկնային սրբերը կարիք չունեն փրկանքի. Եհովան մաքուր և սուրբ է ի սկզբանե (Ղև.11:44), իսկ Նրա հավատարիմ հրեշտակները մաքուր են, քանզի նրանց Հայրը Եհովան է (նրանք պղծված չեն Ադամից փոխանցվող արատավորությամբ):

Մնացածը շատ պարզ է. քանի որ Եհովան և հրեշտակները բառացի հագուստ չեն կրում՝ նրանց ձյունաթույր «հանդերձանքը» օգնում է լոկ հասկանալ երկու բան. ա) Եհովայի անբասիր Անձնավորության և Նրա սուրբ հրեշտակների հոգևոր կատարելության ֆոնին՝ մարդիկ, որպես Ադամի սերունդներ, բացարձակապես «իրենց բարձրության վրա չեն». նրանց «հանդերձանքը» կեղտոտ է մեղքի աղտոտ «հետքով» (Հոբ 14:4; Հռ.3:23): Եվ բ).

բ) որպեսզի մենք կարողանանք Աստծու հետ հավերժ ապրել (ինչպես Նրա սուրբ հրեշտակները), մեզ ևս պետք է «սպիտակ հագնել» (դառնալ հոգևորապես կատարյալ):

Այսինքն, հոգևոր սպիտակ «հագուստի» մաքրությունը — դա մեր անցագիրն է Աստծու Արքայության դրախտային հավերժություն (երկնքում կամ երկրի վրա, Մտ.5:5; Փլպ.3:20): Եվ քանի դեռ չենք հասել հոգևոր կատարելության — սրբության սպիտակ հագուստ և հավիտենական կյանք չենք տեսնի: Իսկ ե՞րբ կհասնենք:

2) Ո՞վ, ե՞րբ և ինչո՞ւ կհագնի սպիտակ հանդերձ:
7.44 հոլովակից գիտենք, որ Ադամի սերնդից սպիտակ կհագնեն նրանք, ովքեր կփրկվեն այս քայքայիչ համակարգից: Դա նրանք են, ովքեր կհաղթեն մեղքին և սուրբ դառնալով՝ կթողնվեն մոտենալու Կյանքի ծառին (Մտ.24:13; Հյտ.2:7; 3:5): Ապականացու այս դարից փրկվողների երկու խումբ կլինի (1Կոր.15:50; Հռ.7:24; Հյտ. 7 գլ.), և մեղքին նրանք կհաղթեն մարդկային պատմության տարբեր ժամանակներում.

Մեղքին հաղթողների 1-ին խումբը 144000-ն է (Հյտ.7:3,4; 14:1-5): Նրանք կհաղթեն մեղքին արդեն իսկ այս դարում (ապականացու մարմնում, Հռ.7:24), ուստիև առաջինը «սպիտակ կհագնեն». նախքան Արմագեդոնը՝ Քրիստոսի «հարսը» կհարուցվի և երկինք կհառնի, որպեսզի հավերժական միության մեջ մտնի Հիսուս Քրիստոսի հետ (Հյտ.3:5; 6:11; 19:7,8; 20:6; 1Թես.4:16,17): Նրանց «հանդերձի» սպիտակ «կտավը» անբասիր կլինի, ինչպես մյուս սուրբ հրեշտակներինն է (Հյտ.19:8; 15:16):

Վուշից սպիտակ հանդերձները (բարձրորակ կտավ) հայտնի են Հին Կ.ից (Մովսեսը «արտանկարեց» դրանք երկնայինի օրինակից Աստծու երկրային տաճարի սրբվածների համար, Եբր.8:4,5; Ել.28:6-8; 30:22-32): Դրա համար էլ 144000-ը (և մյուս հրեշտակները) ևս պատկերված են ոսկեգոտի սպիտակ կտավներով: Թեպետ երկնքի բնակիչները չեն կրում բառացի հագուստ՝ Եհովայի երկնային տաճարի ծառաների սրբության այս օրինակը — «երկրային լեզվով» Աստվածաշունչն ընթերցողներին հեշտ կլինի հասկանալ (Դան.10:5; 15:6; Հյտ.19:8; Հյտ.20:6):

Քանի որ մնացած Եհ.վկ.ները և Երկրի մյուս բնակիչները չեն մտնում 144000-ի մեջ (ովքեր մեղքի 1-ին հաղթողներն են)՝ նշանակում է այս համակարգում  նրանք չեն «հասնի» սրբության «սպիտակ հագուստներին» և չեն կարողանա հաղթել մեղքին այն լրիվությամբ, ինչն անհրաժեշտ է հավ. կյանքի համար (Հակ.1:4, այլապես նրանք էլ կլինեին առաջնեկների մեջ, Հյտ.14:1,4,5): Այսինքն, այս դարի մյուս ապրողներին, բացի 144000-ից, սպիտակ հանդերձներ սահմանված չեն այնքան ժամանակ, քանի դեռ նրանք ևս սուրբ չեն դառնա:

Սա այս ուսմունքի առաջին «հիմնաքարն» է այն մասին, որ սպիտակազգեստ ՄՄԲ-ը՝ դա այս համակարգի այն սուրբ Եհ.վկ.ներն են, որոնց երկինք կվերցնեն՝ պարգևատրելով այս դարում մեղքին հաղթելու համար (1Թես.4:16,17; Հյտ.3:5; 11:12; 14:1,4,5): Նրանք սրբության 1-ին պտուղն են, որ «հասունացան» Երկրի վրա Հիսուսի ցանած Եհովայի խոսքից (1Պետ.1:23; 1Հով.3:9): Մնացած Եհ.վկ.ները այս դարում  սուրբ չեն դառնա:

Եվ որպես հետևանք, ոչ ոք բացի 144000-ից, այս դարում սրբության սպիտակ հանդերձի չի արժանանա՝ Արմագեդոնից վերապրելու համար: Հենց այդ պատճառով էլ, Արմագեդոնից առաջ ապրող Եհ.վկ.ները կմերժեն Աստծու 2 վերջին մարգարեներին (Հյտ.11:3-10, սուրբ լինեին՝ չէին մերժի): Իսկ ովքեր նրանց երկինք համբառնելու հրաշքից դարձի կգան՝ կմեռնեն մինչ Արմագեդոնը (Եհովան կազատի նրանց չարից, Հյտ.11:13; 14:1,13; Ես.57:1,2, տես 7.3 վիդեոն «մեկը վերցվում է, մյուսը թողնվոմ»):

Ուստի Արմագեդոնը կդիմավորեն միայն «այծերը»՝ Եհովային հայհոյողները, որոնք հաստատ սպիտակ հագնված չեն լինի (Մտ.25:41,46; Հյտ.16:9,21; 19:13-21): Աստվածաշնչի համաձայն, Երկրի բոլոր մարդիկ, բացի 144000-ից, ովքեր չկարողացան կամ հնարավորություն չունեցան այս դարում հասնել Քրիստոսի կատարելությանը (ներառյալ Եհ.վկ.ները), կարող են դա անել Հիսուս Քրիստոսի և մեղքին առաջին հաղթած 144000-ի իշխանության ժամանակ (Հյտ.5:9,10; 20:6): Ինչպե՞ս է դա կատարվելու:

Երբ Սատանան փակվի 1000 տարով՝ կսկսվի Միլենիումը՝ անապականության դարաշրջանը (Հյտ.20:1,2; Ես.65:21-25; 1Կոր.15:42): Բոլորը, ում Հիսուսը կարթնացնի մահվան քնից և նոր մարմիններով դուրս կբերի գերեզմանից Երկրի վրա, կկարողանան հաղթել իրենց խնդրահարույց անձնական հատկանիշներին՝ առաջանալով դեպի հոգևոր կատարելություն՝ երկնային իշխանության օգնությամբ (Հով.5:28,29; Գրծ.24:15; Եբր.11:40):

Անապականության 1000-ամյայում մարդիկ չեն ծերանա, բայց ոչ բոլորն այնտեղ կհաղթեն մեղքին. 1000-ամյայի ընթացքում կլինեն մարդիկ, ովքեր իրենց մեղքի պատճառով կմեռնեն հավիտյան (Ադամի վատ ժառանգությունն այլևս արդարացում չի լինի, Ես.65:20): Իսկ ինչ-որ մեկն էլ Սատանայի ետևից կգնա նույնիսկ 1000-ամյայի վերջում (վերջին փորձության ժամին, Հյտ.20:7-10): Ուստի, թե ո՞վ Երկրի բնակիչներից կհաղթի մեղքին, իսկ ով ոչ — կպարզվի միայն 1000-ամյայից հետո (Սատանայի վերջին փորձությամբ):

Սա սրբության ուսմունքի 2-րդ «հիմնաքարն» է Արմ.ից առաջ. Բոլոր Եհ.վկ.ները, բացի 144000-ից, կլինեն Երկրի բնակիչներ: Իսկ ով Քրիստոսի հազարամյայում կդառնա սուրբ և արժանի սպիտակ հանդերձի — կպարզվի ոչ թե Արմ.ից առաջ, այլ միայն 1000-ամյայից հետո.  քանի տեղի չի ունեցել Սատանայի վերջին փորձությունը՝ ոչ ոք Երկրի բնակիչներից իր մասին չի կարող ասել, թե ինքը սուրբ է և հաղթել է մեղքին (Հյտ.21:3,4,7):

Այսպիսով, սրբերի 2-րդ խումբը Երկրի վրա կհայտնաբերվի 1000-ամյայից հետո: Դա էլ հենց սպիտակ հագած ՄՄԲ է. նրանք փրկագնված են Քրիստոսից (ինչպես 144000-ը, Հյտ.14:1,4; 7:14); նրանք ևս կարողացան հաղթել մեղքին (ինչը պարզ դարձավ վերջին փորձության ողբում՝ 1000-ամյայից հետո): Դրա համար էլ նրանք սուրբ դարձան (Հյտ.20:8); և նրանց հանդերձները ևս սպիտակ եղան; և այսուհետև նրանք երբեք այլևս մահ չեն տեսնի (Հյտ.2:7; 3:5; 7:9,14-17; 21:3,4,7; 1000-ամյայում նրանք դա դեռ տեսնում էին, Ես.65:20):

Ահա այսպես, ըստ մարգարեության, հազար տարվա կառավարումից հետո՝ երկրի այն բնակիչներին, ովքեր հոգևոր կատարելության հասան, ուստիև հագան հավիտենության սպիտակ հանդերձները — Հիսուսը կհանձնի Եհովային (1Կոր.15:24,25,28; Հյտ.7:9,14-17; 21:3,4,7): Այդ պահից Եհովայի կամքը իր հավիտենական Թագավորությունում՝ կկատարվի Երկրի վրա այնպես, ինչպես այն կատարվում է երկնքում, ինչին էլ որ սպասում են քրիստոնյաները (Մտ.6:10; 2Պետ.3:13):

Հարկ է հիշել. ինքն իրեն Քրիստոսի փրկանքը և Եհովային ծառայելը Նրա ժողովրդի մեջ — ոչ մեկին սուրբ և հավիտենության համար պիտանի չի դարձնում: Այս փաստն ապացուցված է քրիստոնյաների մահացությամբ (Հռ.6:23ա; 7:24): Բոլորն էլ Աստծու մոտ են գալիս աշխարհից, ուստի խիստ փչացած են մեղքով, ինչի համար էլ սրբության հասնելը հեշտ չէ: Ոչ միայն Ադամի մեղքի «դրոշմը», այլ նաև քրիստոնյաների (անկատարության) անձնական «դրոշմվածքները» այս դարում «խայթում» են նրանց մահով (Հակ.1:14; Եբր.9:27; 1Կոր.15:56):

Ուստիև նույնիսկ Քրիստոսի փրկանքը և Եհովային ծառայելը՝ չի կարող այս դարում ավտոմատ կերպով «մեզ սպիտակ հագցնել» (արգելակել ծերությունը և մահը, տես 7.17 վիդեոն, փրկանքից հետո՝ մահվան իշխանության մասին): Պարզ է նաև, որ «սպիտակ հագնել»-ը հավատի մարդկանց համար բառացի չի լինելու. սպիտակ հանդերձի օրինակը արտահայտում է սոսկ մեղքի բոլոր հաղթողներին  հավ.կյանք տալու Աստծու նպատակը՝ վերադարձնելով նրանց Իր դրախտային «տունը»՝ երկնքում կամ երկրի վրա (Հյտ.2:7; 3:5):

Սակայն լոկ միայն Աստծու կամենալով՝ մարդիկ դրախտ չեն ընկնի. «սպիտակ հանդերձ» նրանք ինքնուրույն պետք է «վաստակեն»: Ահա ինչու Քրիստոսը, ում Եհովան վստահել է «դրախտի դռները» (Հով.5:22), «սպիտակ հանդերձները» բոլորին աջ ու ձախ չի բաժանում, այլ «վաճառում» է դրանք (Հյտ.3:18), երբեմն մերժելով դա անգամ իր ժողովի փրկագնված անդամներին (Հյտ.3:18):

Ահա և մոտեցանք հաջորդ հարցին. 3) Ինչո՞ւ է Հիսուսը փրկագնվածներին «վաճառում» սպիտակ հանդերձները, այլ ոչ թե անվճար բաժանում (Հյտ.3:18):
Փրկագնելով մեզ՝ Քրիստոսը սոսկ «սպիտակավուն ներկեց» մեր հագուստը: Իսկ «սպիտակեցնել» այն անաղարտության աստիճան՝ մեզ է վերապահված (Հյտ.7:9,14): Առանց Քրիստոսի զոհի՝ մենք անմաքուր կմնայինք, ումից Աստված հեռու է, և չէինք կարող երկրպագությամբ մոտենալ Եհովային (Հոբ 14:4; Առ.15:29; Հռ.3:23):

Սակայն Հիսուսի արդար ծածկոցի տակ քրիստոնյաների «հագուստի» վրա չեն նշմարվում «մեղքի բծերը». այս համակարգում Հիսուսն ասես թաքցնում է մեր մեղքերը իր «ճերմակ թիկնոցով» (անարատ մարմնով), այդ պատճառով Եհովան մեզ մաքրված է տեսնում (արդարացված, Հռ.3:23-25):

Այդպես Քրիստոսի զոհը/արյունը «սպիտակեցնում» է մեր «հագուստը», ինչի շնորհիվ էլ մենք բոլորս կարող ենք «գործի ընդունվել» Եհովայի մոտ և աշխատել ի օգուտ Նրա Թագավորության շահերի (երկրպագել Նրան, 1Հով.1:7; 1Կոր.3:8):

Բայց, ինչպես հիշում ենք, որպեսզի փրկվենք քայքայիչ այս դարից և անվերջ կյանքը նվաճենք Եհովայի հավերժ աշխարհում — բոլոր քրիստոնյաներիս հարկավոր է ոչ միայն
«թաքնվել» Քրիստոսի սուրբ զոհի ծածկոցի տակ («սպիտակել» հագուստը նրա արյամբ): Այլ նաև ինքներս հաղթել մեղքին («լվանալ» մեր «հանդերձը» Եհովայի սուրբ ծառաների անաղարտության աստիճան, Հյտ.3:5; 7:13,14):

Կատարելության ձգտումը, մեղքի դեմ պայքարը և հոգևոր աճը Քրիստոսի սուրբ զոհի «հովանու» տակ (նրա ժողովում, Կող.1:24) — դա էլ հենց «սպիտակ հանդերձներ» «վաստակելու» պրոցեսն է, Աստծու ապագա հավերժական դրախտի «անցագիրը» (Մարկ.10:29,30): Ամեն մի քրիստոնյա պետք է իր փրկությունը Եհովայի առաջ նվաճի ահով և դողով (Փլպ.2:12): Այլապես Հիսուսը սպիտակ հանդերձ մեզ «չի վաճառի»:

Ահա թե ինչու Պողոսը, որ փրկագնված էր Քրիստոսից և իր «հանդերձը» սպիտակել էր նրա արյամբ, չէր համարում, թե դա փրկության համար բավարար է: Նա բացատրում էր, որ Քրիստոսը սոսկ մեզ օգնել է սկսել «վազքի մեկնարկը՝ փրկվելու և հավ.կյանքին հասնելու համար»: Բայց որպեսզի հաղթենք այդ «մրցավազքում» և նվաճենք փրկությունը Եհովայի աշխարհում՝ ամեն օր պետք է պայքարենք — մինչ կատարյալ հաղթանակը մեղքի դեմ (1Կոր.7:23; 9:22-27):

Ահա ինչու այս դարում մեղքին հաղթանակածները քիչ կլինեն. ընդամենը 144000 հոգի: Նրանք, ինչպես Պողոսը, անմնացորդ ամբողջությամբ լծվեցին միայն Եհովային ծառայելուն: Ոչ մի երկրային բերկրանքի (կոմֆորտ, նյութական բարիքներ, փառք, պատիվ, անձնական երջանկություն) — նրանք չձգտեցին և երկրային ոչ մի բանից չկառչեցին: Ուստիև Հիսուսը «վաճառեց» նրանց սպիտակ հագուստները (նրանք կարողացան վեր լինել երկրային կրքերից և հաղթել մեղքին արդեն իսկ այս դարում):

Այսինքն, «սպիտակ հագուստի վաճառքի» սիմվոլիկ պրոցեսը՝ դա ամեն մի քրիստոնյայի կյանքի գնահատման պրոցեսն է և վճռի կայացումը, թե ինչի է նա արժանի «գնահատողի» տեսակետից (դատավորի): Կամ նրան կդասեն Քրիստոսի փոքր եղբայրների խմբին («կտան սպիտակ հանդերձ» 144000), կամ՝ «ոչխարների» (կհարուցեն և կտան շանս հաղթել մեղքին Միլենիումում), կամ կդասեն «այծերին» (ովքեր Միլենիում չեն ընկնի, Մտ.25:31-46):

Եվ ուրեմն, սպիտակ հանդերձը «ստանում» են սիմվոլիկ. այս համակարգում ապրող յուրաքանչյուր քրիստոնյայի մահվան պահին՝ Վերին դատավորները արդեն գիտեն, թե նրան մարդկության որ կատեգորիային դասեն. 144000-ին, «ոչխարներին» (1000-ամյայի ապագա բնակիչներին), թե՞ «այծերին»: Իսկ ով սպիտակ հանդերձ է պարգևում ինքն իրեն այս դարում՝ նա կարող է լրջորեն սխալվել (առաջինները կարող են վերջին դառնալ և հակառակը, Մտ.19:30; 7:21-23):

Ամփոփենք. «սպիտակ հանդերձը»՝ դա փրկության խորհրդանիշ է և «անցագիր» Աստծու հավիտենական Թագավորություն՝ երկնքում կամ Երկրի վրա, որը Հիսուսը սիմվոլիկ «կվաճառի» լոկ մեղքին հաղթողներին. այս դարում «կվաճառվի» ընդամենը 144000 սպիտակ հանդերձ, իսկ 1000 տարվա Միլենիումից հետո «սպիտակ հանդերձները կվաճառվեն» նաև մարդկանց մեծ բազմությանը (Հյտ.3:5; 7:9,14-17; 14:1; 20:6; 21:3,4):

Որպեսզի Հիսուսից սպիտակ հանդերձ «գնենք»՝ ստիպված ենք լավագույնս տքնել. «վաստակել» կարելի է միայն մեղքի դեմ համառ պայքարով, արդարացի վարմունքներով և բոլոր փորձությունների ողբում Եհովային հավատարիմ մնալով (այդ թվում — նաև հազար տարվա Միլենիումից հետո, Գրծ.14:22; Հյտ.20:4; 7:14): Հոգևոր կատարելության հասնելու այլ տարբերակ — չկա: Վերը ասվածին հավելենք նաև երրորդ «հիմնաքարը».

ըստ Հյտ.7:9-ի՝ սպիտակ հագած մարդկանց թիվը անհաշվելի է, ինչը չես ասի Արմագեդոնից առաջ ապրող 8-9 միլիոն Եհ.վկ.ների մասին (նույնիսկ եթե նրանց բոլորին սուրբ համարենք): Այս փաստարկը ևս խոսում է այն ուսմունքի դեմ, թե սպիտակ հագած ՄՄԲ-ը — դա իբր այն սուրբ Եհ.վկ.ներն են, որ վերապրել են Արմագեդոնը: Սոսկ 1000 տարուց հետո փրկվածների մասին  կարելի կլինի ասել, որ դա — միլիարդավոր մարդկանց անհաշվելի մի բազմություն է (չէ որ նրանք պետք է հավաքվեն այն ամենքից, ովքեր երբևէ ապրել են Երկրի վրա — սկսած Ադամի երեխաներից մինչ Արմագեդոն):

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

44. ՀԱՆՈՒՆ ԸՆՏՐՅԱԼՆԵՐԻ ԱՅԴ ՕՐԵՐԸ ԿԿԱՐՃՎԵՆ

Текст на армянском языке к  видео  1.46 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.44

Ի՞նչ է այսօր մեզ հայտնի փրկության մասին (Գրծ.4:12; 16:30,31): Մեկը մտածում է, որ պետք է սրտում ընդունել Քրիստոսին, և արդեն փրկված է (թեպետ ինչում է դա արտահայտվում՝ այնքան էլ պարզ չէ): Մյուսը փրկության է սպասում մահից՝ արդեն իսկ այս դարում, իսկ մյուսն էլ հավատում է, որ կփրկվի՝ հարություն առնելով դրախտում: Քչերն են ուշադրություն դարձնում նրան, որ Հիսուսը փրկելու  է լոկ իր մարդկանց  (Մտ.1:21): Եվ որ ոչ  բոլոր քրիստոնյաներին է նա յուրային համարելու  (Մտ.7:21-23):

7.40, 7.42 և 7.43 հոլովակներից իմացանք, որ փրկության հասնելը հեշտ չէ, քանզի բոլորս շատ ենք մեղանչում, բայց՝ հնարավոր է: Սկզբի համար՝ նախ անհրաժեշտ է այդ մասին գիտելիքներ ձեռք բերել Աստվածաշնչից, որպեսզի ճշտորեն հետամուտ լինենք դրանց ու փրկվենք (Փիլպ.2:12): Ում հետաքրքիր է փրկության մասին Աստվածաշնչի տեսակետը՝ նայենք այս հարցերի պատասխանները.

1) Ի՞նչ է փրկությունը: 2) Ինչո՞ւ է պետք մեզ փրկել: 3) Ի՞նչ կտա մեզ փրկությունը: 4) Ո՞վ և ինչպես մեզ կփրկի: 5) Ինչպե՞ս հասկանալ «մենք փրկված ենք» արտահայտությունը, եթե մեր խնդիրները նույնն են մնում: 6) Ի՞նչ են նշանակում «ով մինչև վերջ համբերի՝ նա կփրկվի» խոսքերը (Մտ.24:13): 7) Ի՞նչ են նշանակում «հանուն ընտրյալների փրկության՝ այդ օրերը կկարճեցվեն» խոսքերը (Մտ.24:22): 8) Ի վերջո՝ ո՞վ կփրկվի:

Եվ այսպես. 1) Ի՞նչ է փրկությունը:
Փրկությունը՝ դա մեր ազատագրումն է Ադամի և Եվայի մեղքի հետևանքներից (Հռ.5:12):
Նրանց մեղսագործության պատճառով մենք մեզ ոչնչացնող թշնամիներ ունեցանք: Եվ նրանցից գլխավորը՝ դա մեր ապականացու մարմինն է (ենթակա «փչացման»)՝ հակված մեղքի, ինչի պատճառով էլ ամենքս մեղք ենք գործում, ծերանում, հիվանդանում և բռնում Ադամի սերունդների ճանապարհը՝ մահանում (Հեսու 23:14; 1Թագ.2:2; 1Հով.1:8; Հռ.7:24; Եբր.9:27):

Մյուս մեր թշնամիներն են՝ Սատանան և հոգևոր խավարի իշխանությունը (կեղծ կրոնները և Սատանայի իշխանության տակ գտնվող անհավատների աշխարհը, 1Հով.5:19; Եփ.2:2; 2Կոր.4:4; Կող.1:13): Նրանց պատճառով շատերը սիրում են չարը (այն, ինչ Աստծուց չէ), ինչն էլ կարող է ընդմիշտ կործանել նրանց (Մտ.25:41,46): Մեր փրկությանը հասնելու համար՝ մենք պետք է փախչենք չարից: Բայց կա մի բան, որից ինքներս փախչել չենք կարող: Ի՞նչն է դա: Կիմանանք 2) Ինչո՞ւ է պետք մեզ փրկել — հարցից:

 

 

2) Ինչո՞ւ է պետք մեզ փրկել
Ինքներս մենք չենք կարող մեզ ազատել մահից և այս ապականացու մարմնից: Եթե Ադամն ու Եվան Աստծու դեմ մեղք չգործեին՝ հարկ չէր լինի մեզ փրկել նրանց մեղքի հետևանքներից (Հռ.5:12); Աստված կարիք չէր ունենա Երկիր ուղարկել Իր որդուն, իսկ Հիսուս Քրիստոսն էլ՝ մեռնել մեզ համար (Հով.3:16): Մենք կապրեինք դրախտում՝ առանց վշտի և մահի, բոլորս կլինեինք երջանիկ և Աստծու հետ շփվելու մեր ամեն մի օրից — արդեն մի քանի հազար տարի — բերկրություն կվայելեինք:

Անցնենք մյուս հարցին՝ 3) Ի՞նչ կտա մեզ փրկությունը: Փրկության շնորհիվ մենք կարող ենք վերադառնալ մեր երկնային Հոր դրախտային տունը; ապրել Նրա հետ հավիտյան, կատարյալ մարմիններում՝ ոմանք Երկրի վրա, ոմանք էլ՝ երկնքում (Մտ.5:5; Փիլպ.3:20): Կարող ենք ազատվել տառապանքից, ծերությունից, հիվանդությունից և մահից; լինել երջանիկ, լինել միշտ ուրախ, որ ապրում ենք Աստծու հետ (Հյտ.21:3,4,7; Ես.65:21-25):

Իսկ այժմ՝ հարց 4) Ո՞վ և ինչպես մեզ կփրկի:
Ոմանք հենվելով Տիտոս 2:13-ի վրա (սպասում ենք… մեծ Աստծու և մեր փրկչի՝ Քրիստոս Հիսուսի), սովորեցնում են, որ մեզ կփրկի Հիսուս Քրիստոս Աստվածը: Այդպե՞ս է, արդյոք: Պողոսի այս խոսքերն ավելի օբյեկտիվորեն հասկանալու համար՝ կարևոր է ընթերցել Տիտոսին հղված նամակի ողջ տեքստը և այն վերլուծել այդ ողջի լույսի ներքո:

Քանի որ Պողոսի խոսքը երբեմն դժվարըմբռնելի է (2Պետ.3:16), նրա նամակի ենթատեքստը կօգնի հասկանալ, թե ում մասին է նա խոսում: Կարդանք Տիտոս 3:4-6-ը. Իսկ երբ մեր Փրկիչ Աստծու բարությունը հայտնվեց, 5 նա փրկեց մեզ ոչ ըստ մեր կատարած գործերի… այլ իր ողորմության շնորհիվ, լվանալով… սուրբ ոգով մեզ նորոգելով, 6 …որը առատորեն թափեց մեզ վրա Հիսուս Քրիստոսի՝ մեր Փրկչի միջոցով (Տիտ.3:4-6):

Այստեղ խոսքն այն մասին է, որ Աստված փրկություն է նվիրում քրիստոնյաներին՝ նորոգելով նրանց սուրբ ոգով, որը թափում է Հիսուս Քրիստոսի միջոցով (Հիսուսը հենց սա էլ խոստացավ երկինք համբարձվելուց առաջ, Հով.14:26; 16:7): Նշանակում է Տիտ.2:13-ում Պողոսը խոսում է Փրկիչ/մեծ Աստծու և Փրկիչ/Հիսուս Քրիստոսի մասին: Այսինքն, մեզ փրկող երկու տարբեր անձերի մասին. Հիսուս Քրիստոսի Հոր մասին (որին Հիսուսը իր Աստվածը կոչեց, Հով.20:17) և Նրա որդու մասին:

Եվ Եհովա Աստվածը, և Հիսուս Քրիստոսը՝ երկուսն էլ մեր Փրկիչն են: Եհովան՝ Հիսուսի Արարիչն է և Ադամի բոլոր սերունդների փրկության միջոցառման Հեղինակը: Իսկ Հիսուսը՝ իր փրկանքով, Նրա ծրագրի կյանքի ոգեկոչն է (Ծնն.3:15; 1Պետ.1:19,20; Կող.1:13-15): Նույնիսկ Հիսուսի անունը (Եհոշուա, եբր.) նշանակում է «Եհովան-փրկություն է», ինչը մատնանշում է Եհովային որպես փրկության Հիմնադրի, և որը կիրագործվի Հիսուսի փրկանքի շնորհիվ:

Ահա թե ինչու մենք ունենք երկու Փրկիչ. մեծ Աստվածը (Եհովան) և Հիսուս Քրիստոսը՝ Նրա որդին (Տիտ.2:11-13; 3:4-6): Սակայն փրկանքը մեզ չի փրկում ինքնաբերաբար. Հիսուսը ընդամենը ասես «բոլորին փրկության օղակ նետեց»՝ ուղի բացելով փրկության համար (1Պետ.2:21): Բայց եթե մենք ինքներս «չթիավարենք» դեպի «փրկօղակը» (չընթանանք նրա հետքով և չձգտենք մեր փրկությանը), ապա «կսուզվենք» (չենք փրկվի, Ես.57:20; Փիլպ.2:12):

Այստեղ հարց է ծագում. 5) եթե մեր փրկությունը ապագայի հարց է (կյանք Աստծու Արքայությունում, Հռ.13:11), հապա ինչպե՞ս հասկանալ «մենք արդեն փրկված ենք» արտահայտությունը, եթե մեր խնդիրները դեռ նույնն են մնում:
Աստվածաշնչում կան տեղեր, որտեղ «փրկվել» բառը ներկա, այլ ոչ թե ապառնի ժամանակով է դրված: Օրինակ, Պողոսը երբեմն ասում էր. «ՄԵՆՔ/ԴՈՒՔ ՓՐԿՎԱԾ ԵՆՔ» (Հռ.8:24; Եփ.2:5,8):

 

Ի՞նչ է նշանակում «մենք փրկված ենք» արտահայտությունը:

Քանի որ մահն ու տառապանքը մինչ հիմա առկա են և առկա կլինեն մինչ այս համակարգի ավարտը՝ պարզ է, որ քրիստոնյաները փրկված են ոչ բառացի իմաստով: Հապա՞: Ինչո՞ւմ է արտահայտվում քրիստոնյաների փրկությունը՝ արդեն հիմա, այս դարում: Նայենք «մենք փրկված ենք» արտահայտությամբ բոլոր տեքստերը, որոնց թվում են նաև Հռ.8:24-ը և Եփ.2:5,8-ը:

ա) Հռ.8:24 (Рад. весть թրգ.). մենք փրկված ենք առայժմ միայն հույսով: Եթե մեր հույսն արդեն կատարված լիներ՝ հարկ չէր լինի այլևս հուսալ: Քանզի ո՞վ է հույս տածում մի բանի, ինչն արդեն կա:

Այսինքն, առայժմ մեր փրկությունը՝ մեր հույսում է: Թեպետ և մենք գտնվում ենք այս համակարգի «ծովում», բայց փրկության հույսի «փրկօղակը» օգնում է մեզ «ջրի երեսին մնալ» և «լողալ» դեպի Աստծու Թագավորության «ցամաքը» (պայքարել մեղքի դեմ, 1Կոր.9:26,27):

Եթե մենք ամուր կառչած ենք Աստծու Թագավորության մեջ բոլոր տառապանքներից ազատագրվելու հույսի մեր «փրկօղակին»՝ մենք արդեն իսկ հիմա փրկված ենք. հույսը չի թողնում մեզ «խորտակվել», երբ այս դարի դժվարությունները մեզ «հատակն» են քաշում; նա օգնում է մեզ դեպի Աստծու Թագավորության ափը «լողալ» և տոկունությամբ կրել այս դարում «մեր լողի» բոլոր չարչարանքները՝ չկորցնելով մեր ուրախությունը և վստահությունը Արարչի հանդեպ, ամուր պահելով մեր կապը Նրա հետ (1Կոր.4:11,12):

բ) Եփ.2:5,8 (Рад.весть թրգ.). 5 մեղքերում մեռածներիս [Աստված] կենդանացրեց Քրիստոսի հետ: Նրա շնորհով դուք փրկված եք: 8 Դուք փրկված եք — հավատի միջոցով — Նրա հզոր բարությամբ: Ոչ ձեր արժանիքների համար, այլ դա Աստծու նվերն է:

Թեպետ մենք մեղքերի համար արժանի ենք մահվան, բայց Արարչի ողորմածությունը դրդեց Նրան փրկել մեզ հավիտյան մեռնելու դատապարտությունից: Փրկանքի փրկչական ուժի հանդեպ մեր հավատը՝ օգնում է մեզ մեղք չգործել:

Իսկ մեղքերի բացակայությունը ոգեկոչում է մեզ. պիտանի դարձնում հավիտենական կյանքին, որն Արարիչը ուզում է նվիրել մեղքի բոլոր հաղթանակածներին (Հյտ.2:7): Այսինքն, արդեն այս դարում մենք փրկված ենք մեզ տիրող մեղքի տիրապետությունից; մարդկանց, դժվարությունների, ապագա անհայտության, ծերության և մահվան վախերից: Եվ այդ փրկությունն արտահայտվում է ցանկացած դժվարության առջև քրիստոնյաների խաղաղությունից, ինչն անհավատների համար անըմբռնելի է (Փիլպ.4:7): Անցնենք հաջորդ հարցին.

6) Ի՞նչ են նշանակում «ով մինչև վերջ համբերի՝ նա կփրկվի» խոսքերը (Մտ.24:13):
Քրիստոնյաներին երկու վերջ է հայտնի. այս համակարգի վերջը և իրենց կյանքի վերջը: Ոչ բոլորը կապրեն մինչ այս համակարգի վերջ, ուստի մեծամասնությանը հարկ է բոլոր դժվարությունները կրել՝ հավատարմություն պահելով Արարչին — մինչ իրենց մահը: Բայց մինչ այս համակարգի վերջ ապրողները՝ ևս կմեռնեն. առաջին Ադամը մեզ մահվան դատապարտեց, բայց «երկրորդ Ադամը»՝ Հիսուսը — կվերակենդանացնի (Եբր.9:27; Հռ.5:12; 1Կոր.15:22,45):

 

Այսինքն, ով կկարողանա իրերի այս համակարգի փորձություններում մինչ ի մահ հավատարիմ մնալ Աստծուն (համբերել մինչև վերջ) — նա էլ կփրկվի, այսինքն, կհարուցվի Աստծու Արքայությունում և կնվաճի հավիտենական կյանքը (Մարկ.10:30): Առաջին հերթին, հարությունից անմիջապես հետո՝ հավիտենական կյանքը նվաճողները կլինեն 144000-ը (1-ին հարության մասնակիցների վրա մահն այլևս երբեք ազդեցություն ունենալ չի կարող. նրանք կապրեն երկնքում՝ Քրիստոսի հետ, Հյտ.14:1; 20:6):

Մնացած բոլորը, ովքեր կհարուցվեն Երկրի վրա՝ դեռ 1000 տարի կապրեն մահվան ազդեցության պայմաններում, ուստի ոմանք իրենց գործած մեղքի համար կարող են այնտեղ մեռնել (Ես.65:20): Ուրեմն, Հազարամյայի բնակիչների համար չի կարելի ասել, որ նրանք փրկության են հասել (նվաճել են հավիտենական կյանքը)՝ և դա այնքան ժամանակ, քանի դեռ նրանք չեն ազատագրվի մեղքից (մահվան խայթոցից), ինչը պարզ կդառնա միայն 1000 տարվա վերջում՝ վերջին փորձությամբ (1Կոր.15:56; Հյտ.20:7-10,14,15; 21:4):

1000 տարվա վերջում Երկրի վրա փրկվածները մեծ բազմություն կլինեն. այդուհետ նրանք կարող կլինեն ապրել հավիտյան և իրենց փրկության համար շնորհակալ լինել Եհովային և Հիսուս Քրիստոսին (Հյտ.7:10; 21:3,4): Ուրեմն, մինչև վերջ համբերածների և փրկվածների թվին են դասվում ա) 144000-ը; բ) 1000-ամյայից հետո Երկրի այն բնակիչները, ովքեր վերջին փորձության ժամանակ հավատարիմ մնացած կլինեն Արարչին: Բայց սա էլ դեռ ամենը չէ մինչև վերջ համբերածների մասին, ովքեր կփրկվեն.

այս համակարգի վերջում (Արմագեդոնից առաջ)՝ 144000-ի հավաքից և 2 վերջին մարգարեների (2ՎՄ) երկինք համբարձվելուց հետո — ի հայտ կգան նրանք, ովքեր սկզբում կմերժեն 2 ՎՄ-ին, իսկ նրանց համբառնումի հրաշքից հետո՝ դարձի կգան և ևս կկարողանան «Տերով մեռնել» (Սատանայի համակարգի ավարտի դժվարին պայմաններում՝ Աստծու հավատում կդիմանան մինչև իրենց վերջ, Հյտ.11:12,13; 14:1,13): Դա նրանց ևս կօգնի փրկվել (հարություն առնել 1000-ամյայում և հետամտել հավ. կյանքի փրկությունը 1000 տարվա ընթացքում):

Կարելի է ասել, որ Հյտ.14:13-ի «Տերով մեռնողների» այս մնացորդը ևս, մեծ նեղության ժամանակ (այս համակարգի ավարտի դժնդակ փորձությունների փուլում)՝ Աստծուց կընտրվի փրկության համար, ինչպես 144000-ի մնացորդը (2ՎՄ, Հյտ.11:12): Ահա և մոտեցանք հաջորդ հարցին. 7)Ի՞նչ են նշանակում «հանուն ընտրյալների փրկության՝ այդ օրերը կկարճեցվեն» խոսքերը (սգի, ողբի օրերը, Մտ.24:22):
Տեսնենք նաև այս հարցի պատասխանը:

Այստեղ Հիսուսը խոսում է այս  համակարգի ավարտի ընտրյալների համար  դժվարին փորձությունների փուլի կրճատման մասին, ինչը կօգնի ընտրյալներին (Աստծու և Քրիստոսի հավատարիմ ծառաների մնացորդին) փրկվել. եթե Աստված չորոշեր կրճատել այդ օրերը՝ ոչ ոք չէր փրկվի: Բայց հանուն Իր ընտրյալների՝ Նա կկարճեցնի այդ օրերը (Մտ.24:22, Համաշխարհային): Պարզենք նախաԱրմագեդոնյան ընտրյալների և այդ օրերի կրճատման նշանակությունը:

Այս համակարգի վերջին ժամանակահատվածը Աստծու ծառաների համար՝ հատկապես ծանր կլինի: Ինչպես հիշում ենք, Աստծու տաճարում նստած է անօրենը; վերջին Հյս. թագավորը հալածում է Աստծու ժողովրդին; Աստծու ժողովուրդը մերժում է 2 ՎՄ-ի գործունեությունը; երկրի վրա տարերային աղետներ են, համաշխարհային էկոնոմիկայի ճգնաժամ, պատերազմական գործողություններ և այլն (2Թես.2:2-4; Հյտ.13:5-7; Գրծ.7:25; տես 7.26, 7.27; 7.31 վիդեոները):

Այս ամենը պետք է կատարվի ՄԻՆՉ Հիսուսի գահակալումն ու 144000-ի հավաքը (Աստծու ժողովրդի մեծ ողբը՝ մինչ 7րդ փողը, Մտ.24:29-31; Հյտ.11:3-15; 1Թես.4:16,17): Դրանից հետո կսկսվի մի փուլ, երբ երկու նույնանման գործ անողներից մեկը կվերցվի Աստծու Թագավորության համար, իսկ մյուսը կթողնվի Արմագեդոնի համար՝ որպես Թագավորության համար անպիտան (Մտ.24:40,41; 25:31-46; Հյտ.14:1,13, քիչ անց սա ցույց կտանք սխեմայում):

Սակայն որպեսզի ընտրյալները կարողանան փրկվել (դիմանան մինչև վերջ և Տերով մեռնեն, Հյտ.11:7-12; 14:13), Աստված կկարճեցնի «այդ օրերը»: Պարզաբանենք.
ա) ո՞վ է Աստծու Արքայության համար ընտրյալ մինչ Արմագեդոնը: Առաջին ընտրյալները կդառնան 2ՎՄ (144000-ի վերջին մնացորդը): Իսկ 144000-ի երկինք գնալուց հետո՝ երկրորդ ընտրյալները կդառնան նրանք, որոնց դարձի կբերի 2ՎՄ-ի հրաշք երկինք հեռացումը. նրանք նույնպես կկարողանան Տերով մեռնել (Հյտ.11:12,13; 14:1,13):

1) Ընտրյալներ 2 ՎՄ-ի փրկությունը կլինի այսպիսին. նրանց հավատը դժվարություններից չի կոտրվի; նրանք մինչև մահ կտանեն բոլոր փորձությունները և կհարուցվեն 144000-ի կազմում, որպեսզի ապրեն երկնքում հավիտյան (Հյտ.11:7-12; 20:4,6):

2) Իսկ 2ՎՄ-ի հեռացումից հետո՝ ընտրյալների փրկությունը կլինի այսպիսին. նրանք կզղջան, կդառնան Աստծուն; Տերով կմեռնեն, կհարուցվեն Երկրի վրա և 1000-ամյայում կարող են հետամտել փրկությանը (հասնել հավ.կյանքին, Հյտ.11:12,13; 14:1,13; 21:3,4):

Այժմ պարզենք բ) նշանակությունը. «Աստված հանուն ընտրյալների կկարճեցնի այդ օրերը»: Նշենք, որ ինքը՝ այս համակարգի աղետալի այդ ժամանակը՝ չի կարճեցվի. դրա բոլոր փուլերը նշված են Հայտնության 11-16 գլուխներում, և Բարձրյալը դրանք չի փոփոխի (մարգարեությունները պետք է կատարվեն): Նշանակում է, Աստված կկարճեցնի ամեն մի ընտրյալի տառապանքի ժամանակը՝ ըստ նեղությանը տոկալու նրա ունակության.

Աստված չի թողնի, որ նրանց վրա իրենց ուժից վեր փորձություն վրա գա (1Կոր.10:13): Նրանց չարչարանքը կկարճեցվի մոտավորապես այսպես. երբ Աստված տեսնի, որ ընտրյալը արդեն գտնվում է իր հնարավորությունների վերջին սահմանին՝ Նա «կվերցնի» նրան, ինչպես վերցրեց Ենովքին. կմեռցնի արագ և անչարչարանք (նրանք «մահ չեն տեսնի», շտապով կննջեն մահվան քնով, Եբր.11:5; Ես.57:1,2):

Այսինքն, «կարճեցնել այդ օրերը» (ընտրյալների ողբի օրերը)՝ նշանակում է կարճեցնել Աստծու Արքայության ընտրյալների կյանքի օրերը: Այդպես կկատարվի Մտ.24:22ը. բոլորը, ովքեր Արմագեդոնից առաջ հավատարիմ և պիտանի կհռչակվեն Աստծու Արքայության համար որպես Քրիստոսի իշխանակիցներ կամ Միլենիումի բնակիչներ — կփրկվեն (կփոխադրվեն Աստծու Թագավորություն, տես 7.18 վիդեոն 2ՎՄ-ի փոխակերպման մասին և 7.3 վիդեոն՝ «Մեկը կվերցվի, մյուսը կթողնվի»):

Եվ վերջին հարցը. 8) Ի վերջո՝ ո՞վ կփրկվի:

Մտ.7:21-23 և 25:31-46-ի տեքստերը կօգնեն դա հասկանալ. կփրկվեն (երկնային կամ երկրային կյանքի համար կփոխադրվեն Աստծու Արքայություն) միայն նրանք, որոնց Հիսուս Քրիստոսը յուրային կհամարի: Դրանք են՝ Քրիստոսի փոքր եղբայրները (144000) և ոչխարները: Իսկ Քրիստոսից մերժվածները (այծերը) — չեն փրկվի. նրանք չկատարեցին կամքը Քրիստոսի Հոր (Եհովայի, Մտ.7:21): Եվ չաջակցեցին Քրիստոսի փոքր եղբայրներին (Մտ.25:41-46):

Այսպիսով, փրկության պայմանները սրանք են. 1) պետք է ծառայել Եհովային, Հիսուս Քրիստոսի Հորը; 2) կատարել Նրա կամքը՝ գրված Աստվածաշնչում; 3) գնահատել Հիսուս Քրիստոսի զոհը; 4) ընթանալ Քրիստոսի հետքով (ընդօրինակել նրան կյանքի կերպով և մտածելակերպով); 5) աջակցել Քրիստոսի փոքր եղբայրներին; 6) դիմանալ մինչև վերջ (փորձություններում հավատարմություն պահպանել Եհովային՝ մինչ ի մահ):

Ամրագրենք փրկության վերաբերյալ հիմնական մտքերը՝ սխեմայով.

Բոլոր փրկվածները սպիտակ հանդերձներ կհագնեն: Ինչո՞ւ: Կիմանանք հաջորդ անգամ:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

43. ԱՄԵՆԱՄԱՀԱՑՈՒ ՄԵՂՔԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.45 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.43

Ըստ կաթոլիկների՝ 7 «մահացու մեղքերն» են. գոռոզություն, ժլատություն, նախանձ, զայրույթ, վավաշություն, վհատություն և որկրամոլություն: Բայց Աստվածաշնչի տեսակետից ցանկացած անզղջում մեղք մահացու է, եթե նույնիսկ այն չի կատարվել գոռոզության կամ նախանձի պատճառով, այլ, օրինակ զվարճության համար (Առ.10:23):

Մեղքը՝ Եհովային չլսելու ցանկացած դրսևորումն է, բայց կա մի բան, որից քրիստոնյաները հատկապես դժվարանում են ազատվել: Դա մի յուրահատուկ չարիք է, որ վնասում է ոչ միայն անողներին, այլ նաև Եհովայի ծրագրերին: Այդ մեղքի մասին հիշատակեցինք 7.42 վիդեոյում՝ այն անվանելով «ամենամահացու» (մահաբեր)՝ իրենով վարակվածների թվի և պատճառած վնասի չափի առումով:

Եվ եթե մեղքերի հաշվարկով, օրինակ, հարբեցողները 80% են, թմրամոլները՝ 30%, մարդասպանները՝ 10%, գողերը՝ 15%, ապա այս մեղքով վարակվածները, որի մասին պիտի խոսենք, կազմում են 100%, ներառյալ Եհովայի վկաները (Եհ.վկ.ները): Ում հետաքրքիր է, թե ո՞ր մեղքի մասին է խոսքը — այս հոլովակը ձեզ համար է:

Այս չարիքը ծնունդ առավ Եդեմում, փոխանցվեց Ադամին ու Եվային, նրանցից էլ՝ իրենց սերունդներին: Պողոս առաքյալը դրա մասին հիշատակեց այն մեղքերի թվում, որի համար պետք էր վտարել ժողովից (1Կոր.5:11): Նաև Հակոբ առաքյալը այն անվանեց մահաբեր թույն և կրակ, որ մոխրացնում է և՛ մեղսագործին, և՛ նրա ողջ շրջապատը (Հակ.3:6-8): Ինչպես արդեն հասկացանք, խոսքը մեր բերանից ելնող չարի՝ չար խոսքերի մասին է:

Եթե Եհովայի կենարար խոսքը «ճգնում» է hօգուտ մարդու (զարգացնում նրան հոգևորապես, Եբր.4:12), ապա չար խոսքերը «ճգնում» են ավերել և ճզմել անհատին. խոսքով կարելի է սպանել (ջարդել կյանքը և նույնիսկ հավատը, Առ.12:18) — այդպիսին է չար լեզվի ուժը: Եվ եթե ամեն դատարկ (ոչ օգտակար) խոսքի համար պատասխան ենք տալու Աստծուն (Մտ.12:36), ապա ի՞նչ է մեզ սպասում չար խոսքերի համար: Եթե չարախոսությունը նկարենք, նրա տեսքը շատ տհաճ կլինի, մոտավորապես այսպիսին.

Իհարկե, ոչ մի Եհ.վկա իրեն չի համարում այսպես տգեղ. բոլոր Ե.Վ. վստահ են, որ իրենք չարախոս չեն: Բայց այս ինքնաբավությունը շատ վտանգավոր է. կարելի է ամեն ինչում օրինակելի Ե.Վ. լինել, շատ ժամեր տրամադրել քարոզչությանը, բայց լինել չարախոս, ուստի՝ անպիտան Եհովային: Ինչպե՞ս է սա հնարավոր: Կիմանանք չար խոսքի տեսակներից, հատկապես քողարկված-նենգ. դրանք այնքան կորստաբեր են, որ անվայել հայհոյանքը դատարկ բան է դրանց կողքին:

Եվ այսպես, չար խոսքի տեսակներ. բացահայտների վրա կանգ չենք առնի, դրանք հեշտ ճանաչելի են, ուստիև Եհ.վկ.ների լեզվում չկան: Դրանք են գռեհիկ խոսքը, հայհոյանքը, «գողական ժարգոնը», զայրույթի բառերը (սկանդալային), լուտանքը (անպատվող), խոսքի տնազը և այս կարգի ամեն բան, ինչ նողկալի է լսել:

Բայց չարախոս լինել կարելի է նաև առանց զայրալից և վիրավորական խոսքի: Օրինակ, Սատանան Եվայի հետ խոսեց քաղցրաբարո լեզվով (Ծնն.3:1-5): Բայց դրանով հանդերձ, նա մահաբեր խնդիրների այնպիսի «խարույկ» վառեց, որ ողջ մարդկությունը մինչ օրս «այրվում» է: Ուստիև հաճելի, բարեկիրթ խոսքը, Եհովայի տեսակետից կարող է չար համարվել, եթե ուղղված է Իր նպատակային շարժառիթների դեմ:

Եթե գիտենանք Եհովայի շարժառիթների էությունը, բոլոր տեսակի չարախոսությունները հեշտ կլինի ճանաչել, ինչը և մենք հիմա կանենք: Օրինակ, Նա ուզում է Իր խոսքի միջոցով փրկել մարդկանց (1Տիմ.2:3,4): Ուստի Նրա խոսքը աղավաղողը չարախոս է: Սա է չար խոսքի 1) տեսակը. հենց սա օգտագործեց Սատանան Եդեմում, նաև՝ Հիսուսին փորձելիս (Մտ.4գլ): Եվ ուրեմն, Աստծու խոսքով անգամ, հանուն սեփական շահի՝ կարելի է մանիպուլյացիա անել և անփորձներին հեռացնել Եհովայից:

Այսինքն, եթե այսօր էլ մենք աղավաղում ենք Աստծու խոսքը, որպեսզի մեր սեփական որոշ շարժառիթները և տրադիցիաները պաշտպանենք՝ արդարացնելով մեր ուսմունքները և արարքները, կամ որ մեր դիրքը պահպանենք (օրինակ, ժողովում կամ ընկերների շրջանում) — ուրեմն, ավաղ, Եհովայի աչքում մենք ևս չարախոս ենք՝ ինչպես Սատանան: Իսկ է՞լ ինչում է Եհովան շահագրգիռ:

Եհովան նաև ցանկանում է, որ քրիստոնեական հավաքներում (ժողովներում և ընտանիքներում) հնչի քրիստոնյայի անձը կառուցող խոսք, հոգևոր օգուտ պարգևող խոսք, տրամադրվածությունը (ոգին) և հավատը (հոգևորը, Կող.4:6;Եփ.4:29) ամրացնող խոսք: Ուստի, եթե մեր խոսքը նեղացնում է մեկին կամ փչացնում որևէ մեկի տրամադրությունը — դա չար խոսքի 2) տեսակն է: Իսկ եթե պղտորում է մեկի հոգևորը — 3) տեսակն է: Տեսնենք ինչպես կարող է դա պատահել:

Չար խոսքի 2) տեսակ — փչացնում ենք տրամադրությունը Ինչպես կարելի է տրամադրություն փչացնել: Մեր խոսքը կարող է բուժել, թարմացնել ու կազդուրել մաքուր աղբյուրի պես: Բայց կարող է և զգացմունք խոցել, խոր վիրավորել կամ առաջացնել վիճակ, ասես լսողին մտցնում ենք «հոսող կոյուղի» — եթե մշտապես ամենքից դժգոհում ենք կամ անմտածված «շաղ ենք տալիս» բառերը, ինչպես հիմարը՝ սուրը (Առ.12:18;19:13): Իսկ ինչպե՞ս կարելի է որևէ մեկի հոգևորը պղտորել:

Չար խոսքի 3) տեսակ — պղտորում ենք հոգևորը և հավատը

Օրինակ, գովելով նրան, ով ճիշտ չէ, փոխանակ հորդորենք ուղղվել — քանդում ենք նրա հոգևորը, ինչը կհեռացնի նրան Եհովայից (Առ.28:23): Ու չնայած շողոքորթի շուրթերը կակուղ են կարագից և փափուկ են յուղից՝ նրանք մահ են բերում (Սաղ.55:21): Դրա համար էլ Հիսուսը պատվիրեց լեզուն օգտագործել ուղղելու համար նրան, ով ճիշտ չէ՝ ըստ Մտ.18:15-17-ի. սա շահեկան է Եհովային:

Իհարկե, երբ ստիպված ենք որևէ մեկին ուղղել, դա ևս կարող է տրամադրություն փչացնել (եթե նրա հետ նույնիսկ բարյացակամ ենք խոսում և զգուշորեն ընտրում ամեն բառ, Առ.25:11): Բայց քանի որ Եհովան շահագրգիռ է ուղղիչ միջոցների կիրառմանը — մեղավորի տրտմությունը այդ պարագայում միայն օգուտ կբերի իրեն (Եբր.12:11): Եվ ուրեմն, մեր խոսքն էլ Աստծու տեսակետից կլինի ոչ թե չար, այլ բարի՝ մեղավորի հոգևոր կերտման մտահոգությամբ (Առ.28:23):

Եհովան ամենայն ճշմարտության Աստված է: Ուստի մենք պետք է ոչ միայն հոգևոր ճշմարտությունը ուղիղ ներկայացնենք, այլ նաև մեզ հայտնի դեպքերը: Եվ ուրեմն, ցանկացած սուտ, զրպարտություն մերձավորի հանդեպ, բամբասանք և առանց մարդու ներկայության նրա մասին քննարկում — դա չար խոսքի 4) տեսակն է. ով իր լեզվով մոլորեցնում է և գցում մերձավորի վարկը՝ ևս չարախոս է և Աստծու աշխարհում չի հայտնվի (Սաղ.14:2,3; Առ.26:19; 1Տիմ.5:13):

Իսկ երբեմն էլ մենք կարծես թե ճիշտն ենք ասում, բայց դա ոչ միայն օգուտ չի բերում (Հով.16:12), այլ ավելի է ծանրացնում ինչ-որ մեկի կյանքը և հասցնում նրան վշտի և անկումի (ավերում է անձը): Ուստի նրանք, ովքեր սիրում են «ճիշտը ճակատին ասել» առանց դիմացինի զգացմունքը հաշվի առնելու՝ պետք է հիշեն, որ իրենց ճիշտը կարող է լինել չար խոսքի 5) տեսակը, եթե մեղավոր դառնան ինչ-որ մեկի հոգևոր կորստի մեջ (Մտ.18:6; Առ.4:16; 12:18):

Չարախոս է նաև նա, ով հայտնում է ուրիշի գաղտնիքը, օրինակ այն, ինչ ասվել է մտերմիկ զրույցում: Կամ էլ պատահաբար վկա է դարձել ինչ-որ մեկի անձնական դրամային, գործին և հետո տարածել դա ուրիշների շրջանում: Նա ևս Եհովայի տեսակետից չարախոս է: Ինչ-որ մեկի անձնական տվյալները տարածելը — չար խոսքի 6) տեսակն է (Առ.11:13; 20:19; 25:9): Ծաղրասիրությունը, անհարկի կատակները, դատարկ խոսքերը, ծանակելը այն, ինչ թանկ է Եհովային — չար խոսքի 7) տեսակն է (Հուդ.1:18; Եփ.5:4): Օրինակ, Եհովայի համար թանկ են Իր համբավը, Իր ճշմարտությունը և Իր ամեն մի ծառան (Զաք.2:8): Որպես Եհ.վկա՝ մենք մտքում անգամ թույլ չենք տալիս ծիծաղել Եհովայի և Նրա ճշմարտության վրա: Բայց կարող ենք ծիծաղել մերձավորի վրա. եթե մեր կատակը չի ուրախացնում, այլ վշտացնում է, ուրեմն մենք չարախոս ենք Եհովայի աչքում:

Չար խոսքի 8) տեսակը — դա մեր ցանկացած խոսքն է, որը թշնամական վեճի «կրակ է բռնկում կամ կրակի վրա յուղ է լցնում» ու խախտում որևէ միության ներդաշնը: Նույնիսկ եթե մեր բառերը լավ են ընտրված, բայց կոնֆլիկտ են ծնում կոլեկտիվում կամ օտարացնում մարդկանց իրարից, ապա Եհովան կմեղադրի մեզ՝ որպես չար լեզվով բաժանումներ սերմանողի (Առ.16:28; 26:20):

Չար խոսքի 9) տեսակը — դա դուրեկան լեզուն է, երբ մենք չենք ստում, բայց խորամանկում ենք, որպեսզի թաքցնենք մեր բուն մտադրությունը՝ անձնական օգուտի և շահի համար (ծրագրում ենք չարը, Առ.16:27;612): Եհովային տհաճ է շողոմքոր լեզվի խոսքը և այն ևս անպայման կպատժվի (Առ.17:20): Թերևս այստեղ կարելի է և կանգ առնել:

Մենք բերեցինք ծածուկ խոսքի 9 տեսակներ (առկա նաև Եհ.վկ.ների միջավայրում), որոնք հոգևոր վնասի հսկայական «խարույկ» են բոցավառում թե՛ մեզ, թե՛ մեր ընտանիքի, ժողովի, աշխատավայրի և այլնի համար: Եթե մեր խոսքերը սիրուն են, բառերն ընտրված են խնամքով, թվում են անմեղ, բայց ինչ-որ մեկին վշտացնում, խաբում, ցածրացնում են, կռիվ հրահրում կամ նեղացնում — Եհովայի աչքում մենք չարախոս ենք:

Ուստի ամեն ոք, ով ուզում է Եհովայի հավանությունն ստանալ, պետք է ստուգի իրեն չար լեզվի հարցում: Ո՞վ ենք մենք ժողովի և այլ մարդկանց համար: Հոգեհարազատ բամբասողների «օձերի» նենգ կծի՞կ, փշերով «ոզնինե՞ր», թե՞ բարեսիրտ քրիստոնյաներ: Հաճելի՞ է մեզ հետ լինելը: Իսկ եթե մեզնից խուսափում են — գուցե մեղավորը մեր լեզո՞ւն է:

Եթե ուզում ենք հոգեվորապես հասունանալ — այս հարցերը ամեն մի քրիստոնյա ստեպ-ստեպ պետք է տա իրեն: Եվ եթե պատասխանները քաջալերական չեն — լավ կլինի բարի և բուժիչ խոսքերի ամենօրյա վարժանք պլանավորել: Եթե մեր խոսքով վիրավորում ենք և քանդում լավ հարաբերություններ — մեզ օգուտ չկա, որ չենք ծխում, չենք խմում, ծառայում ենք Եհովային և օրերով քարոզում:

Ցավոք, չար խոսքի տեսակների դեմ պայքարին ժողովներում ավելի քիչ նշանակություն են տալիս, քան ակնհայտ մեղքերի, օրինակ՝ հարբեցողության կամ շնության դեմ պայքարին: Վերը թվարկված չար խոսքի երևույթները հաճախ ոչ թե մեղք, այլ անկատարություն են համարվում (իբրև ներելի): Սակայն Պողոսը ցույց տվեց, որ չար լեզուն նույնքան ծանր մեղք է, որքան շնությունը և կռապաշտությունը (1Կոր.5:11):

Իսկ Հիսուսը բացատրեց, որ մեր լեզվի «մահաբեր թույնը» ընդամենը արտաքին դրսևորում է, իսկ «ախտը» մեր իսկ ներսում է. ինչ ելնում է բերանից՝ բխում է սրտից (Մտ.15:18): Այսինքն, չար խոսքի արատը իրականում լրջորեն վկայում է, որ մեր հոգևոր «սիրտը» որդնած է սնափառությամբ, հպարտությամբ, նախանձով և այլն, ինչը ավերելով մեզ ներսից՝ դուրս է հորդում չար խոսքով: Մոտավորապես այսպես.

Ուստիև չի կարելի չար լեզուն դուրս գրել որպես անկատարություն՝ այն հույսով, որ նոր աշխարհում մենք ինքնաբերաբար կդադարենք չար խոսքեր ասել. դա չի լինի: Ինչո՞ւ: Այնտեղ մեզ լոկ նոր մարմին կտան: Բայց այն, ինչով կլցնեն մեր «նոր անոթի» ներսը՝ կմնա նույնը — այն հոգևոր «սրտով» անձը, որին կձևավորենք այստեղ, այս դարում (ինչպիսին որ կննջենք մահվան քնով, այնպիսին էլ կարթնանանք նոր աշխարհում): Եվ ուրեմն մեր բոլոր «որդերից» հարկավոր է ազատվել այստեղ և հիմա:

Դրա համար, սիրելիներ, պետք չէ մխիթարենք մեզ, որ մենք ծառայում ենք Եհովային և ինչպես այն փարիսեցին՝ հպարտանանք, որ մենք գող չենք, շնացող չենք և այլն (Ղուկ.18:11): Այլ իմաստ ունի պայքարել մեր լեզվի դեմ, որ մեր բերանի խոսքերը հաճելի լինեն Եհովային, այլապես նոր աշխարհի դռները կարող են փակել մեր առջև (Սաղ.19:14;Փիլպ.2:12): Դրանում մեզ կօգնի հոգևոր եռակի «զտիչը».

Երեք պարզ հարց մեզ մշտապես կօգնի որոշել մեր լեզվի որակը (այն, ինչ պատրաստվում ենք որևէ մեկին ասել).
1)ճի՞շտ է արդյոք այս տեղեկությունը:
2)Հոգևոր օգուտ կբերի՞ այն լսողին:
3)Իրադրությունը կփոխի՞ դեպի լավը՝ Աստծու տեսակետից: Եթե երեք հարցի պատասխանը «այո» է — կարելի է համարձակ խոսել: Եթե ոչ — հարկ է լռել:

Այս աշխարհի հոգևոր «անապատում» ինչպիսի՞ ակունք կլինեք դուք «ծարավածների» համար: Որպես հավիտենական կյանքի տանող «մաքուր ջո՞ւր», թե՞ որպես «մահաբեր թույն»: Սա ձեզնից է կախված, սիրելիներ:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

42. ԲՈԼՈ՞Ր ՍՐԲԵՐԸ ԿԱՊՐԵՆ ՀԱՎԻՏՅԱՆ…

Մարդու սրբության նշանակությունը:
Текст на армянском языке к  видео  1.44 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.42

Հարցը, թե «Բոլո՞ր սրբերը կապրեն հավիտյան»՝ կարող է տարօրինակ թվալ (սա ի՞նչ հարց է, դե իհարկե բոլորը): Բայց Իսրայելի օրինակը ապացուցում է հակառակը. դա սուրբ ժողովուրդ էր (2Օր.14:2), սակայն մերժեց Եհովայի Քրիստոսին: Այսինքն, նրանց սրբության մեջ մի բան թերի էր: Նույնը և 1դ. սրբերը (1Պետ.2:9;Հռ.1:7). առաքյալների մահից հետո նրանք դավաճանեցին Աստծուն (Գոր.20:29, 30): Ուրեմն նրանց սրբությունը ևս ինչ-որ արատ ուներ:

«Սուրբ եղեք». կոչ է անում իր ժողովրդին Եհովան (1Պետ.1:16): Ի՞նչ է այդ «սրբությունը», որ երաշխիքն է հավիտենական նվիրվածության (ուստի և հավ.կյանքի): Կիմանանք այսօր. դա կօգնի հասկանալ ինչում պետք է աճենք և «հասնենք» սրբության այն «բարձրակետին», որի մասին խոսում է Աստված: Կոչենք դա ճշմարիտ սրբություն (ի տարբերություն այն ոչ «լիարժեք» սրբության, որն ունեին, ինչպես պարզվեց, Իսրայելը և 1դ. հետո ապրող քրիստոնյաները):

Ճշմարիտ սրբություն. ի՞նչ գիտենք դրա մասին: Եհովան
ճշմարիտ սրբության Աստվածն է, Նա՝ իրապես սուրբ է: Եբրայերեն «Կադոշ», קדוש՝ «սրբություն» թարգմանված բառը նշանակում է «առանձնացված»: Ինչի՞ց է Եհովան առանձնացված և հեռու: Բոլոր այն անմաքրություններից,
որ ի հայտ եկան սատանա դարձած հրեշտակի և Ադամի ու Եվայի պատճառով (անմաքրությունն այն է, ինչ սխալ է և Աստծու կամքով չէ, Սաղ.11:4;24:3; Հռ.3:23; Առ.15:29):

Քանի որ Եհովան սուրբ է, պետք է ամեն բան, ինչ Նրան շրջապատում է և առնչվում՝ սուրբ լինի (Ղեվ.20:7,26): Տեսնենք ինչպես էին սուրբ դառնում Հ.Կ. և Ն.Կ.ում: Հ.Կ.-ի ժամանակ «սուրբ» բառով էին նշված և՛ Աստծու ժողովուրդը, և՛ Նրա պաշտամունքի վայրը (տաճարը), և՛ ժողովների օրերը, և՛ կերակուրը, և՛ նույնիսկ որոշակի իրեր (2Պետ.1:21; 2Օր.14:2; Եզ.20:40; Զաք.2:12; Գոր.21:28; Ել.25:30;28:2;29:37; Ղեվ.23:26-32):

Սրբությունը Հին Կտակարանի ժամանակ (Հ.Կ.)
«Սուրբ» բառի նշանակությունից (եբր.«Կադոշ»,קדוש,-առանձնացված, «լեհակդիշ»-նախատեսված) պարզ է, որ կրոնական սրբությունը դա ինչ-որ բանի առանձնացումը չէ ընդհանուր զանգվածից՝ առանձին «խմբի»: Այլ ձևավորումն է այն առանձնացված «խմբի» (իրեր, մարդիկ և այլն), ինչը նախատեսված է միայն Աստծու նպատակների համար և ինչը ասես «տրված է» Նրա տնօրինությանը (սրբությունը չէր կարելի օգտագործել ո՛չ Աստծու նպատակների համար):

Որպեսզի իրերը, օրերը և ժողովուրդը Հ.Կ.-ում դառնային սուրբ, առանձնացվում էին այդ դարի բոլոր մնացած իրերից, օրերից, ժողովուրդներից՝ որպեսզի ծառայեն Եհովայի նպատակներին: Հետո նրանց վրա, ըստ Աստծու՝ Մովսեսին հայտարարած կանոնակարգի, արվում էր մաքրման ծես (նվիրում Աստծուն, Ել.40գլ.): Այսպես Իսրայելը դարձավ սուրբ ժողովուրդ՝ հատուկ նպատակով առանձնացվելով որպես Եհովայի սեփականություն — փառաբանելու Նրան (Սաղ.135:4;Ղեվ.11:45; 2Օր.4:5-8):

Իսկ ինչպես էին սուրբ դառնում Ն.Կ.-ում: Հ.Կ. սրբացման
ծիսակարգերը Հիսուս Քրիստոսի կողմից դադարեցվեցին. նրա զոհը փոխարինեց Մ.Օ. բոլոր «արարողակարգերը», որով սրբացվում էր ժողովուրդը, իսկ իրերի և օրերի սրբացումը կորցրեց իր արդիականությունը տաճարային պաշտամունքի դադարեցմամբ (Հռ.10:4;Գոր.17:24): Հապա
ինչպե՞ս էին քրիստոնյաները, Ադամի մեղքով լինելով անկատար (անմաքուր), դառնում սուրբ (Հոբ 14:4; Հռ.3;23; 5:12):

Սրբությունը Նոր Կտակարանի ժամանակ (Ն.Կ.)
Քրիստոնյաները սրբացված են (առանձնացված են Քրիստոսի հետքով չգնացող աշխարհից) 1)Աստծու խոսքով (ճշմարտությամբ, Հով.17:17,19), 2)Քրիստոսի արյամբ (Եբր.10:10; 13:12) և 3)սուրբ ոգով (Տիտ.3:5; Հռ.15:16): Սրբացման բոլոր այս տեսակները գործում են
միասին, նայենք նրանց նշանակությունը առանձին:
1) Աստծու խոսքը օգնում է նրանց տարբերել մաքուրը անմաքուրից և հասկացողության շնորհիվ՝ բանական ուժով (միտքը խթանող ուժով), հեռանալ անմաքուրից (Եբր.4:12; Եփ.4:23):

2) Քրիստոսի արյունը (զոհը) ծածկում է քրիստոնյաների մեղքը (նրանց անմաքրությունը «ծածկված» է Քրիստոսով,
1Կոր.12:27;2Կոր.5:21;Կող.1:22), ուստի Եհովան ընդունում է նրանց առանձնացված խմբին. նրանք առանձնացված են Արարչին լսել չկամեցող մնացյալ ողջ աշխարհի անմաքրությունից: Քրիստոսի արյունը մաքրում է այսպես. Քրիստոսի հովանու տակ մենք կարող ենք առանձնանալ աշխարհից և արդեն հիմա, նույնիսկ անկատար մարմնում — մոտենալ սուրբ Եհովային (Հոբ 14:4):

Առանց Քրիստոսի հովանու (նրա հոգևոր «մարմնից»՝ ժողովից դուրս և առանց նրա զոհի ընդունման)` Աստված անսահման հեռու է Ադամի մեղավոր բոլոր հետնորդներից (Հռ.5:12;Հոբ14:4;Առ.15:29;Եփ.2:13, տես վիդեո 7:15):

3) Սուրբ ոգին (ՍՈ), որ Քրիստոսի մահից հետո Եհովան ուղարկեց նրա աշակերտներին, օգնում է նրանց ձևավորելու նոր անձնավորություն և պայքարելու այս անմաքուր աշխարհի բոլոր տեսակի ճնշումների դեմ (Հով. 6:63; 14:26; 16:7; 1Կոր.10:13):

Շնորհիվ 1) Աստծու խոսքի, 2) Քրիստոսի զոհի և 3) ՍՈ — ողջ քրիստոնեական ժողովը, որպես Աստծու ժողովուրդ, անցնում է սրբացման օրինակի «ծիսակարգով» (մեզ ասես թե հոգևոր «բաղնիքում» լվանում են արատավոր բծերից, Ես.64:6;Եփ.5:26;Տիտ.3:5) և դառնում սուրբ՝ իբրև Եհովայի սեփականություն և նպատակների համար առանձնացված հատուկ կալվածք (1Պետ.2:9,10;1Կոր.6:11): Իսկ ով «կհասունանա» հոգևոր զարգացմամբ — նրան կարող են և կանչել ՍՈ մկրտության համար (տես 7.35 վիդեոն):

Հիմա — ամենահետաքրքրականը. ինչպես ասել էինք, սրբության այս տեսակը («Կադոշ» — առանձնացված, «լեհակդիշ»-նախատեսված), որն ամբողջությամբ առանձնացնում էր Աստծու ժողովրդին ողջ մնացյալից, ինչ կա և անմաքուր է Սատանայի աշխարհում — ցավոք չարդարացվեց Իսրայելի և մ.թ.2,3դդ. քրիստոնյաների առումով: Երկուսն էլ, սրբացման «ծիսակարգից» հետո, միևնույն է, հեռացան Եհովայից և նույնիսկ ՍՈ նրանց չօգնեց, ինչը և կկրկնվի այս համակարգի ավարտին (2Թես.2:2-4;10): Բայց ինչո՞ւ:

Հենց այդպես. հնագույն պատմությունը ցույց է տալիս, որ սուրբ լինել, արդար գործերի համար աշխարհից առանձնանալով Եհովայի ժողովրդի մեջ, (սրբանալ Նրա խոսքով, Նրա Քրիստոսի արյամբ և ՍՈ) — բավարար չէ և երաշխիքը չէ Աստծուն հավերժ նվիրվածության, առանց որի հավիտենական կյանք չենք տեսնի: Բայց, քանի որ Ս.
Գիրքը հայտնում է այն սրբերի մասին, ում կտրվի հավ. կյանք (Հայտ.20:6;21:3,4,7)` կնշանակի արժանի լինել հավ.
կյանքին — հնարավոր է: Ինչպե՞ս հասնել դրան: Իմանանք:

Անդրադառնանք Եհովայի սրբության իմաստին և պարզենք, թե ի՞նչ էր պակասում սուրբ Իսրայելին և մ.թ.2-րդ դ. սուրբ քրիստոնյաներին, ովքեր սրբացումից հետո հեռացան Նրանից: Պարզելով նրանց սրբության թերին՝ կարող ենք հասկանալ և այն, թե ինչպիսին պետք է ինքներս լինենք, որպեսզի չհեռանանք Եհովայից այս համակարգի վերջին, ինչպես հեռացան հները՝ չնայած, որ գտնվում էին Եհովայի ժողովրդի սուրբ «միջավայրում»: Եվ այսպես, Արարչի սրբության մանրամասները.

Եհովան սուրբ է լիարժեք և ճշմարիտ սրբությամբ (ի տարբերություն Իսրայելի և մ.թ. 2դ. քրիստոնյաների ոչ լրիվ լիարժեք սրբության ): Ինչ է սա նշանակում՝ մասամբ ասվեց. Նա, բառացի իմաստով, առանձնացված է ամեն անմաքրությունից՝ արդար գործի համար — Իր եզակի դիրքով և գտնվելու տեղով (երկնքում, ճշմարիտ սուրբ տեղում, հեռու և մեկուսի անմաքուրներից Սաղ.113:4): Բայց սա լոկ Նրա սրբության 1-ին երեսակն է՝ «արտաքինը»:

Եհովայի ժողովրդի սրբությունը, նրա «առանձնացումը» այս աշխարհի անմաքրությունից արդար գործի համար՝ իր հատուկ դիրքով և տեղով (Իսրայելն ապրում էր ավետյաց երկրում, իսկ քր.ները՝ Քրիստոսի առանձին ժողովում) — դա նույնպես լոկ սրբության 1-ին երեսակն է, «արտաքինը», ինչպես և արդար գործերի (Աստծու պատվերների) հավաքածուի կատարումը. այս ողջը սրբության լոկ երևացող պատկերն է: Բայց սա քիչ է հավ. կյանքի համար (Իսրայելը և 1-ին դ. հետո քր.ները լավ սկսեցին, բայց հետո շեղվեցին Եհովայից): Հապա է՞լ ինչ է պետք:

Պետք է նաև սրբության 2-րդ երեսակը՝ ներքինը: Այն ունեն Եհովան, սուրբ հրեշտակները և Հիսուս Քրիստոսը, ուստի և կայուն են ճշմարտության սիրո (որը հավ. գոյի հիմնաքարն է) և արդարության գործերի մեջ: Ո՞րն է նրանց գաղտնիքը: Նրանք առանձնացված են անմաքուրից ոչ միայն արտաքնապես (հատուկ դիրքով և տեղով, Եհովան և հրեշտակները՝ երկնքում, իսկ Քրիստոսը՝ Եհովայի սուրբ ժողովրդի մեջ): Այլ նաև՝ ներքին էությամբ, իրենց հոգևոր «սրտով»:

Հոգևոր «սրտի» սրբությունը — երաշխիքն է բարոյական և հոգեբանական մաքրության, կայուն անարատության: Սրբության 2 երեսակները միասին (արտաքին և ներքին)` կազմավորում են հենց իսկական սրբությունը (հոգևոր լիարժեքություն) կամ հոգևոր կատարելությունը: Որպեսզի հավերժ ապրենք Եհովայի աշխարհում, այդպիսին պիտի դառնանք և մենք: Ով սուրբ է «սրտով», նա սուրբ կլինի և արտաքինով (արարքներով): Իսկ ով՝ ոչ — նրան սուրբ արտաքինը հավերժական օգուտ չի բերի (Մտ.23:26;15:19):

Բայց ի՞նչ կնշանակի «սուրբ լինել սրտով», ներքին էությամբ: Հասարակ օրինակը կօգնի սա հասկանալ. երկու Ե.Վ. գնում են գործարանի անցակետով: Պահակի համար երկուսն էլ արդար են, քանզի ոչինչ չեն գողացել: Բայց մեկը չի գողացել, որովհետև ճշտորեն կատարում է Եհովայի պատվիրանը, իսկ երկրորդը, որովհետև նույնիսկ միտքը ուրիշինը վերցնելու՝ գարշելի է նրան: Ձեր կարծիքով՝ ո՞վ հավիտենականություն կմտնի:

Ճիշտ է՝ երկրորդը: Ինչո՞ւ: Առաջինը լոկ արտաքինից է սուրբ, իր արարքով (երևութապես հեռու է գողության մեղքից, ոչինչ չի թռցրել): Որ չի գողացել՝ կեցցե, դա իմաստուն արարք է և հաճելի Եհովային: Մտածել է, որ գողությամբ կկորցնիի Եհովայի հետ իր մտերմությունը և Նրա ողորմությունը, ու որոշում է ընդունել հօգուտ արդար արարքի (չգողանալ): Բայց երկրորդը Եհովայի աչքում հսկայական առավելություն ունի: Ինչպիսի՞:

Անարատ արարքներին պատրաստակամ լինելը՝ լավ է և ճիշտ, դրանով են Եհովայի ուղիներով քայլերն սկսում Նրա բոլոր ծառաները: Բայց դա բավարար չէ հավիտենական կյանքի համար. եթե, օրինակ, 1000 տարվա վերջում (վերջին փորձությանը) Սատանան խորամանկորեն, Եհովայի դիմակի տակ, հանի գողության արգելքը — առաջինը գուցե սկսի գողանալ (Հայտ.20:7-9): Իսկ երկրորդը՝ ոչ: Նրան գարշելի է հենց գողության չարիքը: Անարատության նրա երաշխավորը կմնա գողությունից հեռու նրա սիրտը (սրտի սրբությունը):

Իհարկե, այս աշխարհում, որ թաղված է ամեն տեսակ անմաքրության մեջ, սկսել կատարել Եհովայի պատվերը — հոգևոր առաջադիմության հսկայական ցատկ է: Բայց դա ընդամենը իրապես սուրբ դառնալու 1-ին փուլն է՝ «ինձ չի կարելի, դա տհաճ է Աստծուն» («հոգևոր մանկություն»): Հավիտենության համար հարկ է ավելին՝ «ես չեմ ուզում, դա զզվելի է ինձ» (զարգացնել սրտում չարիքի հանդեպ ամբողջական նողկանք): Այդ դեպքում մենք կդառնանք իսկական սուրբ: Բայց ինչպե՞ս զարգացնել ամբողջական նողկանք չարիքի հանդեպ:

Ադամի բոլոր սերունդները ծնվում են մեղքի հակումով, իսկ աշխարհում բարու և չարի եզրերը ջնջված են (Հռ. 3:23): Ուստիև մենք ի ծնե նողկանք չունենք չարից: Այն պետք է ձեռք բերել: Ինչպե՞ս: Պողոս առաքյալն ասաց, որ դրան հասնում են օգտակար սովորությունների մշակմամբ. սկզբում մենք թեորիապես Ս.Գրքից սովորում ենք չարը բարուց տարբերել (որպես երեխա՝ «կաթ» ենք խմում): Իսկ հետո, հոգևոր աճի և հասունացման համար պետք է լինում պրակտիկա.

միա՛յն չարի և բարու ըմբռնման մարզումը կարող է նորոգել մեր հոգևոր «սիրտը» (ընկալումը) և ներդնել այնտեղ նողկանք դեպի չարը (Եբր.5:13,14): Բայց միայն մեր ջանքերը քիչ են. առանց սուրբ ոգու օգնության (ՍՈ) մենք չենք կարող, քանզի Ադամը փչացրեց մեր սիրտը «արատի ախտով» (մեղքի հակումով), այդ դեֆեկտը մենք ինքներս վերացնել չենք կարող: Բայց եթե սկսենք պայքարել մեղքի դեմ, ապա ՍՈ «կհեռացնի» այդ «ախտը» (1Կոր.9:26,27), մոտավորապես այսպես.

Թե ինչպես են միասին «աշխատում» ՍՈ և մեր ջանքը — կարելի է ըմբռնել ծխելը թողնելու պարզ օրինակով: Քննելով Աստծու խոսքը՝ մենք հասկացանք, որ ծխելը չարիք է և տհաճ է Աստծուն: Մինչ այդ, ծխելու մեջ նողկալի և անդուր ոչինչ չէինք տեսնում, ընդհակառակը, մեզ նույնիսկ դուր էր գալիս ներքաշել ծուխը, և դա մենք հաճույքով էինք անում:

Բայց Աստվածաշնչի գիտելիքը, որ ծխելը չարիք է Աստծու աչքում, սրբության 1-ին երեսակով մեզ առանձնացրեց չարից. բառացիորեն մենք բաժանվեցինք ծխախոտից (դադարեցինք ծխել և աշխարհի ծխողներից առանձնացանք Եհովայի ժողովում): Սակայն ծխելու փափագը դեռևս կարող է մեզ անհանգստացնել (այն ինքնըստինքյան չի անհետանում) և ծխախոտի ծուխը նախկինի պես դեռ նողկալի չլինել մեզ համար, այլ՝ դուրեկան:

Եվ միայն մտքի ուժով, հասկացողությամբ, որ դա չար է և որ Եհովայի հետ հարաբերությունը անհամեմատելիորեն կարևոր է մեր ծխելու վատ փափագից, կվարժվենք ծխելուց հեռու մնալ և այդպիսով սուրբ կլինենք 1-ին երեսակով. արտաքնապես կլինենք չծխող և ծխելու հետ կապված ամեն բանից զատված (Եփ.4:23): Սակայն, ինչպես հիշում ենք, հավերժ կյանքին հասնելու համար սրբության 1-ին երեսակը քիչ է.

քանի դեռ ծխելու կարոտը մեր մեջ չի մեռել, քանի դեռ այն նողկալի չէ մեզ (դուր է գալիս, բայց դա Եհովային տհաճ է, ուստիև խուսափում ենք ծխելուց) — մենք դեռևս սուրբ չենք սրտով (մեր ներքին էությունը դեռևս զատված չէ մեղքից): Ի՞նչ անել: Օգնություն խնդրել Եհովայից և շարունակել համառորեն ճիշտն անել: Եվ սուրբ ոգին անպայման կօգնի մեզ հասունանալու և հասնելու ծխելու հանդեպ ամբողջական խորշանքին ու ձեռք բերելու սրբության 2-րդ երեսակը:

Եթե ցանկացած մեղքի դեմ պայքարում լինենք անզիջում և համբերատար, ապա թեպետ ոչ միանգամից (7 անգամ կընկնենք, Առ.24:16), բայց որոշ ժամանակ անց անպայման կկատարվի հոգևոր հրաշք: Աստված կօգնի մեզ «ճաշակել» արդարության պտուղը (Սաղ.34:8), և Նրա ՍՈ կփրկի մեզ մեղքի ցանկությունից՝ «նորոգելով» մեր սիրտը (կվռնդի մեր միջից մեղսագործելու փափագը ու «կբնակեցնի մեր սրտում» մեղքի հանդեպ նողկանքը):

Արատներից ազատվելու պրոցեսը դանդաղ է, չէ՞ որ թերին շատ է մեր մեջ: Դրանցից ազատվել հնարավոր է՝ Եհովային ծառայելուն զուգահեռ դրանք հայտնագործելով մեր մեջ: Մեր բախումը տարբեր մարդկանց, խնդիրների և հրապուրանքների հետ՝ ջրի երես է հանում մեր ներսում «թաքնվածը». արարքները, վերաբերմունքը մարդկանց հանդեպ — այսինքն՝ մեր «սրտի» բովանդակությունը (Մտ. 15:19): Իսկ երբ չարը հայտնաբերվում է, հնարավոր է և նրանից ձերբազատվել: Նկարում ցույց տանք ինչպես է նորոգվում մեր «սիրտը».

Օգտակար սովորությունների ձևավորումը նույն պրոցեսով է կատարվում. եթե սկզբնական շրջանում մեզ այնքան էլ դուր չի գալիս ժողով հաճախելը և քարոզելը, ապա անզիջում լինելը և համբերությունը կօգնեն ճաշակել, թե ինչ բարիք է դա մեզ բերում ու ինչպես է բարելավվում մեր կյանքը (Սաղ.34:8): Իսկ ՍՈ կփոխի մեզ և մեզ կսկսի դուր գալ այն ամենը, ինչ պահանջում է մեզնից Աստված (ինչը առաջ գուցե դուր չէր գալիս):

Եթե մշտապես ճիշտն անելու մեր ձգտումը կայուն և անփոփոխ չէ, ապա սրբության լիությանը (հոգևոր կատարելության) չենք հասնի: Չենք հասնի նաև, եթե արդարացնենք մեզ անկատարությամբ՝ հուսալով, որ նոր մարմինը մեզ անմեղսունակ կդարձնի: Դա այդպես չէ և դրա օրինակը Ադամն է՝ կատարյալ մարմնի տերը: Հիշեք. ինչպիսի հոգևոր զարգացման հասնենք այս ժամանակում՝ այդպիսին էլ կարթնանանք նոր աշխարհում:

Սա իմանալով, Եհովան թե՛ ՀԿ, թե՛ ՆԿ-ում ասում է, որ անմաքուր աշխարհից Իր ժողովում սրբացված և արդար գործերի համար առանձնացված լինելը — քիչ է: Սրբացվա՞ծ ես այդպես: Կեցցես: Բայց նաև պետք է շարունակել ավելի սրբացվել (Ղեվ.20:7; Հայտ.22:11): Այսինքն, ջանադրաբար ձերբազատվել թերություններից՝ մտքի ուժով և համառությամբ հաղթելով դրանց (Եփ.4:22-32): Դա հեշտ չէ, ուստիև գայթակղությունների այս համակարգում մեղքին կհաղթեն ոչ բոլորը.

Քրիստոսի 2-րդ գալստի ժամանակ միայն 144000-ը կհամարվեն անարատ և իսկական սուրբ (2 երեսակով), ովքեր հաղթել են մեղքին ծանրագույն պայմանում (երբ մարմինը տենչում է մեղքի, Հռ.7:18-24): Ուստիև նրանք կարող են նվիրված մնալ Եհովային ողջ հավերժության մեջ (Հայտ.2:7;14:1,5;20:6): Մնացածը կա՛մ արյուն թափելու չափ չեն պայքարել սրբության համար, կա՛մ այլ պատճառով հնարավորություն չեն ունեցել դա անել (հոգևոր կույր են եղել, ֆիզիկապես՝ տկար, բարի լուրը որակյալ չի հասել նրանց և այլն, Եբր.12:4; 1Կոր.9:26,27):

Նրանք կարող են հասնել իսկական սրբությանը, եթե հաղթեն մեղքին Քրիստոսի 1000-ամյայում: Եթե ոչ՝ կզոհվեն մեկընդմիշտ (Եբր.11:40; Ես.65:20; Հյտ.20:7-9): Ուստի լավ է այս դարում հաղթել բոլոր մեղքերին և ձեռք բերել սրբության 2 երեսակը. 1) ներքին էության սրբություն (հոգևոր «սրտի» անարատություն) և 2) արտաքին սրբություն (արարքներում, արտաքին տեսքում, հոգևոր գործերում):

Պետք է ասել, որ քրիստոնյաները շատ մեղքեր հաջողությամբ են հաղթահարում, բացի մեկից: Այդ մեղքը, կարելի է ասել, իր վարակով և պատճառած վնասով՝ «ամենամահացուն է»: Բայց դրա մասին՝ մի ուրիշ անգամ, եթե Աստված հաճի:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

41. ԻՆՉՊԵՍ ՉՈՒՐԱՆԱԼ ԵՀՈՎԱՅԻՆ:

Текст на армянском языке к  видео  4.9 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.41

Այն հալածանքը, որին ենթարկվում են Եհ.վկ.ները Ռուսաստանում՝ կարող է կրկնվել ամենուր, այդ թվում և Հայաստանում: Ուստի օգտակար կլինի իմանալ՝ ի՞նչ է նշանակում ուրանալ Եհովային, և կապ ունի՞ դա, արդյոք, «Եհովայի վկաներ» անվանման հետ (որոշ ազդեցիկ Եհ.վկ.ներ համարում են, որ հալածանքի պարագայում, ով չի անվանվում Եհովայի վկա՝ նա ուրանում է Եհովային և Նրա կազմակերպությանը, որոնք համարժեք են նրանց աչքին): Նաև կաևոր է ճշտել, թե ի՞նչ է նշանակում վարվել ըստ Երեմ.27:10,11-ի («պարանոցը» ժամանակակից հյուսիսի թագավորի «լծի տակ դնել»):

2016-ի Եհովայի Վկաների Տարեգրքում, ԻՆԴՈՆԵԶԻԱ բաժնում, «Լի են հավատարիմ մնալու վճռականությամբ», էջ 132-ում կարելի է տեսնել, թե ԴԸ ինչ առաջնորդություն է տալիս արգելքի պարագայում. այն է՝ գործել կոնսպերատիվ (այսինքն, չթափահարել «այցեքարտը», թե մենք  հենց այն Եհովայի վկաներն ենք, որոնց դուք  արգելել եք): Արգելքի պայմաններում կոնսպիրացիայի թեման, որի մասին մենք միշտ նախազգուշացրել ենք մեր հոլովակներում, ինչպես ցույց է տալիս Տարեգիրքը՝ Ինդոնեզիայում մշակված է:

Ինդոնեզիայի եղբայրներին հստակ ցուցումներ են տրվել, թե ինչպես քարոզել առանց  ուշադրություն  գրավելու,  ասենք որպես առևտրական, այլ ոչ որպես Եհովայի վկա ներկայանալով; քարոզել տեղի Աստվածաշնչով (Հայաստանում դա կարող է լինել Արարատ-ը կամ մի այլ թարգմանություն): Դրանով զրուցել Աստծու Թագավորության մասին, եթե,  իհարկե, առիթը ներկայանում է:

Սա էլ հենց կոչվում է «պարանոցը լծի տակ դնել»՝ ըստ Եր.27:10,11-ի. այսինքն ընդունել, որ տվյալ  պահին  անօգուտ է փորձել ապացուցել, որ իշխանությունները անարդար են վարվում Եհ.վկ.ների հետ; որ՝ անիմաստ է ընդդիմանալ պետական ռեժիմի երկաթե գոտեմարտին, ուստիև՝ ընդունել արգելքի պայմաններում վերակերպավորվելու անհրաժեշտությունը:

Այնտեղ, 135 էջում մի դեպք է ներկայացված, որը մեջբերում ենք.«եղբայր Մոնին գրել էր. «Ես վճռել եմ ընդմիշտ մնալ Եհովայի վկա»: Եղբորը այնքան դաժանորեն ծեծեցին, որ նա ընկավ հիվանդանոց: Այդուհանդերձ,  նա մնաց անդրդվելի»: Հարցաքննության  պայմաններում  եղբայրների տոկունության այսպիսի դրվագները որոշ ազդեցիկ Եհ.վկ.աներ օգտագործում են, որ ճզմեն հավատակիցների խղճմտանքը.

նրանք, փաստորեն, արգելում են հավատակիցներին այլ կերպ ներկայանալ, բացի մեկից՝ որ «մենք — Եհովայի վկաներ ենք»: Իսկ եթե որևէ մեկը ներկայանում է որպես քրիստոնյա կամ Աստծու Թագավորության հրատարակիչ — դա կնշանակի, որ նրա հավատը սասանվել է: Իսկ ավելի ճիշտ, որ նա ուրացել է Եհովային և Նրա կազմակերպությունը (ինչը նույն բանն է նրանց կարծիքով): Սա բեկում է շատ Եհ.վկ.ների: Բայց արդյո՞ք դա ճիշտ է:

Դիտարկենք մի պարզ օրինակ: Եթե մի կառույցի վրա «Կտորեղեն» ցուցանակն է կախված, բայց այնտեղ հաց են թխում և բաժանում՝ քաղցածի համար ի՞նչն է կարևոր. հա՞ցը, թե՞ ցուցանակը: Իհարկե՝ հացը: Իսկ եթե կախված է «Հաց» ցուցանակը, բայց այնտեղ անպետք բաներ են պահվում՝ դա օգուտ կբերի՞ քաղցածներին: Պարզ է, որ ոչ: Հետևություն. Ցուցանակը  չէ,  որ որոշում է այդ կառույցի կարևորությունը քաղցածների համար, այլ հացը:

Նույնն է և մեր «կառույցի» հետ: Հոգևոր հաց որոնողների համար կարևորը  ոչ թե մեր անվանումն է, այլ հացը,  որով նրանք կարող են կշտանալ: Իսկ այժմ մտածենք. արդյո՞ք Եհ.վկ.ների մեր անվանումը հավատարմության նշան է հանդիսանում Եհովային: Մի՞թե Նա տեսքին է նայում: Ոչ. Եհովան ուշադրություն չի դարձնում և ոչ մի բանի, ինչ կարևոր է մարդկանց համար, և ինչին մարդիկ որոշել են կառչած մնալ ոմանց տրադիցիաներից ելնելով:

Նրան մեր «ցուցանակը» չէ հետաքրքրում, այլ բացառապես մեր սիրտը, որը մեր հավատարմության և համոզմունքների պահպանիչն է (1Սամ.16:7): Չէ՞ որ կարելի է Եհովայի վկա կոչվել և լինել կազմակերպության թվակազմում, բայց միևնույն ժամանակ օրգանի լրտես լինել (ինչպես ՍՍՀՄ-ի ժամանակ, օրինակ, երբ պարզվեց, որ որոշ Եհովայի վկաներ ՊԱԿ-ի գործակալներ էին):

Ինչի՞ համար էր այս օրինակը: Նրա համար, որ սովորենք տեսնել պրոբլեմի ԲՈՒՆ ԷՈՒԹՅՈՒՆԸ կամ նրա արմատը. Եհովային ուրանալու հարցը կապված չէ ինչ-ինչ  դեպքերում  (եթե դրանք ողջամիտ են) Եհ.վկա կոչվելու հրաժարման հետ, այլ բացառապես չարացած  սրտի  հետ,  որը չար խոկումներ է ամբարում՝ դառնալով անհնազանդության ակունք (Առ.6:16,18):
Իսկ այժմ եկեք հիշենք այն ամենը, ինչ վերաբերում է «Եհովայի վկաներ» անվանմանը:

Այս անվանումն ընդունվել է մարդկային փաստարկով՝ Ես.43:10-ի հիմա վրա (ղեկավարությանը դա դուր է եկել), և մտել մարդկանց  տրադիցիա 1931 թվին: Եհ.վկ.ների շարժման հիմնադիր եղբայր Ռասելը և նրա խումբը Եհովայի վկաներ չեն անվանվել, այլ Աստվածաշունչ Ուսումնասիրողներ: Արդյո՞ք ուրիշ անվանման պատճառով եղբայր Ռասելի (ԱՈւ) հավատը թույլ էր եղբայր Ռուտերֆորդի (ԵՎ) հավատից: Բոլորովին ոչ:

Մեր հավատի ամրության չափը կախված է լոկ Եհովայի հետ մտերմության չափից, այլ ոչ թե նրանից, թե տարբեր  հանգամանքներում ինչպես ենք մեզ կոչում:  Ճկունության բացակայությունը և հալածանքի պայմաններում ուղիղ առճակատայնությունը («իբրև ոչխարներ գայլերի մեջ»)՝ բերում են ծանր հետևանքներ, այդ պատճառով էլ Հիսուսը պատվիրեց լինել դյուրաթեք. ոչ միայն աննենգ և սրտաբաց՝ ինչպես աղավնիներ: Այլ նաև զգուշավոր՝ ինչպես օձեր (Մտ.10:16):

Եթե մեծարենք ԱՆՎԱՆՈՒՄԸ, ապա այն կուռք է դառնում, ինչը մեղք է: Ի՞նչ է ստացվում: Ինչո՞ւ պետք է մենք, Ընկերության կարծիքով, կոչվենք Եհովայի վկաներ: Որովհետև դա իր տեսակի մի բրենդ է, որով կոչվում է (գովաբանվում է) այդ անվան ետևում կանգնած կազմակերպությունը,  որին մենք միացել ենք: Իսկ եթե մենք ցանկանում ենք գովաբանել հենց Իրեն՝  Եհովային,  ապա դա կարելի է անել բազում  այլ  ձևերով:

Եվս մեկ օրինակ, մենք եկել ենք զբոսայգի և ներկայանում ենք Եհովայի վկաներ անվամբ: Ո՞ւմ  կտեսնեն հանձին մեզ. Աստծու ծառաների՞: Ոչ, այլ՝ արգելված  կազմակերպության:  Օգուտ կբերի՞ դա Եհովայի նպատակներին: Ոչ. բոլորը կխուսանավեն մեզնից կամ կզանգեն ուր հարկն է: Եվ եթե մեզ «կալցնեն», ապա ոչ թե այն պատճառով, որ մեզ հալածում են Քրիստոսի անվան համար, այլ մեր անխոհեմության:

Եթե մեր նպատակը Եհովային փառաբանելն է՝ մենք դա կարող ենք և այսպես անել. չնշելով մեր ով լինելը՝ կիսվել գիտելիքներով Աստվածաշնչից (Արարատ), օգնել մարդկանց աճել՝ սպասելով, որ նրանք մտերմանան մեր  երկրում արգելված Աստծու անվան հետ,  որին մենք ծառայում ենք: Առաջին հերթին պետք է մտածել մարդկանց ոչ թե կազմակերպությանը կապել, այլ Եհովային:  Նաև կարևոր է մտածել մարդկանց անվտանգության մասին:

Փաստորեն, ի՞նչ է ստացվում անվանմանը կառչած որոշ ազդեցիկ Եհ.վկների կարծիքով. կոչվել Եհովայի վկաներ՝ 1931 թվին մարդկանց  տրադիցիայով  ընդունված կոչի համաձայն — դա ճիշտ է և պատվաբեր: Իսկ կոչվել քրիստոնյաներ՝ ըստ Աստծու  խոսքի  (Գրծ.11:26) — դա, ստացվում է, ճիշտ չէ և հավասար է Եհովային ուրանալո՞ւն: Սա անհեթեթ չէ՞: Ի՛նչն է առավել. ԴԸ-թյան խոսքը և տրադիցիա՞ն, թե՞ Եհովայի խոսքը (հմմտ. Մտ.23:16-19):

Ցանկանում ենք, սիրելիներ, որ դուք ԷԱԿԱՆԸ տեսնեք. անվանումը՝ դա «ցուցանակ» է, արտաքին մի բան, որին որոշել են կառչած մնալ մարդիկ,  և որը դարձել է մարդկային  տրադիցիա:  Հիմա այդ մարդկային  ավանդը  ինչ-որ մեկը կարող է փորձել ձեզ մղել պահպանել՝ նույնիսկ կյանքի գնով: Ճի՞շտ է, արդյոք, դա Եհովայի տեսակետից: Պատասխանը հստակ է. ոչ (հմմտ. Մարկ.7:1-13):

Ի շահ Եհովայի՝ Երկրի վրա ստեղծված կազմակերպության անվանումները կարող են փոփոխվել (օրինակ Ա.ՈՒ. և Ե.Վ.): Բայց Աստված նայում է ԽՈՐՔԸ. մեր ԷՈՒԹՅԱՆԸ: Եթե սա հասկանանք, ապա հեշտ կլինի որոշել որ հրահանգներին է պարտադիր հնազանդվել, իսկ որոնց՝ ոչ. եթե մի բան հաստատված է Եհովայից՝ ուրեմն ենթակա է պարտադիր  կատարման:  Օրինակ, չստել, չգողանալ, ձեռքը զենք չվերցնել և այլն:

Իսկ եթե մի բան հաստատված  է  մարդուց  (ղեկավարությունից) – ճկուն  մոտեցում.  անհարկի չհակառակվել ղեկավարությանը և լսել նրանց (1Պետ.5:5): Բայց այն դեպքերում, երբ ողջամիտ է կյանքը վտանգի չենթարկել իզուր,  ապա Եհովայի համար կարևոր է ձեր կյանքը և ձեր ծառայությունը Իրեն և ոչ թե ձեր հնազանդությունը մարդկանց տրադիցիաներին. գերեզմանում ո՞վ է գովերգելու Նրան (Սաղ.6:5, տես Մարկ.7:9; Գրծ.5:29):

Եհովայի պատվիրանները պահելու համար կյանքը տալը՝ ճիշտ է և մեծ իմաստ ունի. այդ կերպ Եհովայի կամքը կատարելով՝ մենք հաղթում ենք մեղքը և Սատանայի աշխարհի ճնշումը: Օրինակ, իմաստ կա դժվարություններ կրել ձեռքը զենք վերցնելուց հրաժարվելու համար՝ չունենալով պաշտպանողական հավաստագիր ԴԸ-ից, այլ ունենալով հնարավորություն սեփական համոզմունքները պաշտպանել՝ Աստվածաշնչյան համարներով:

Մինչդեռ դժվարությունների գնալ, որովհետև ղեկավարները սպասում են մեզնից, որ կատարենք իրենց մարդկային տրադիցիաները — խելամի՞տ է դա, արդյոք:

Եթե ձեզ ինչ-որ բանի են դրդում՝ միշտ ինքներդ ձեզ հարցրեք. ո՞ւմ  շահերին է սա ծառայում.  Եհովայի՞, թե՞ կազմակերպության՝ գիտակցելով, որ միշտ  չէ որ դրանք նույնական են:

Իսկ այժմ ցույց տանք ինչ է նշանակում 1) ուրանալ Եհովային, 2) կապ ունի՞ դա «Եհովայի վկաներ» անվանման հետ: Կբերենք որոշ օրինակներ, որից հետո ինքներդ կորոշեք ինչպես վարվել՝ ըստ ձեր խղճի և սեփական հասկացողության համոզվածության (Հռ.14:5,22): Սկզբից պատասխանենք առաջին հարցին:

1) Ի՛նչ է նշանակում ուրանալ Եհովային:
Եհովային ուրանալը լինում է.
Եհովային ուրանալու կերպեր.
ա) բառացի, երբ մարդ ինքնակամ և բացահայտ կերպով ընտրում է աշխարհիկ ապրելակերպը՝ գիտակցաբար խզելով իր կապերը Եհովայի հետ:

բ) հոգևոր, երբ հավատացյալը ինչ-ինչ պատճառներով Եհովայի տեսակետից դադարում է կատարել Նրա կամքը, թեպետ, դրանով հանդերձ, գուցե մտածում է, թե ծառայում է Աստծուն ճիշտ կերպով (Մտ.7:21-23):

գ) ուժեղ ճնշման հանգամանքներում, երբ հավատացյալին ստիպում են ետ կանգնել իր հավատից՝ իր  անձնական  համոզմունքներից,  որոնցով նա իր հավատն  է ձևավորել Եհովա Աստծու և Նրա Քրիստոսի նկատմամբ՝  Աստվածաշնչի ուսումնասիրությամբ: Կամ — ուրանալ Եհովային անմիջականորեն՝ ընդունելով, օրինակ, որ այդ անունը սխալ է, որ այդ անունով Աստված չկա:

Ուրացումն, օրինակ, կարող է այս պատկերն ունենալ. ձեզ, որպես  Եհովայի  վկայի,  ստիպում են ուրանալ ձեր հավատը  կամ Եհովային:  Այս ձևով՝ ստորագրելով ուրացումը՝ դուք իսկապես  ուրանում  եք  Եհովային, դուք ուրանում եք Եհովայի  ծառայի հավատի ձեր համոզմունքները, е որոնք ձևավորվել են Եհովայի  վկ.ների կազմակերպության օգնության е շնորհիվ:

Եթե ձեզ ուղիղ հարց տան՝ դուք Եհովայի վկա՞ եք, և դուք պատասխանեք «ոչ» — ապա դա լավ չէ. կա՛մ կստացվի, որ ստում եք (եթե մտադրված եք Եհ.վկա մնալ), կա՛մ ուրանում եք (եթե այդպես ասելով, իսկապես որոշել եք դադարել Եհ.վկա լինելուց): Սակայն, ուղիղ  հարցերի  պարագայում դուք պարտավոր չեք ուղիղ պատասխանել. կարելի է ուղղակի լռել կամ շեղ պատասխան տալ, ինչպես անում էր Հիսուսը, և ինչն էլ հիմա կքննենք:

Զննեք, թե ով է ձեր առջև և ինչ նպատակով է հարցնում: Եթե ձեր առջև թշնամի է և դուք հաստատ գիտեք, որ նա ձեր պատասխանը կամենում է օգտագործել ձեր դեմ — բնավ պարտադիր չէ շտապել ճիշտն ասել. դուք լիակատար իրավունք ունեք Եհովայից՝ խորամանկին իր խորամանկության համեմատ պատասխանել (այլ խոսքով՝ գլուխը պտտեցնել): Օրինակ.

Հիսուսի նման կարելի է հարցին հարցով պատասխանել, լռել, խուսափողական կամ հոգևոր լեզվի պատասխան տալ, ինչն աշխահիկ մարդու համար անըմբռնելի է, օրինակ. «իսկ ի՞նչ կա որ»; «իսկ եթե ես ազատ առևտրական եմ, ուրեմն ի՞նչ» (ասենք տաղանդների «վաճառականը» առակից), «ես վսեմագույնը գնահատողն եմ» (Աստվածաշունչ), «ավետիսների հրատարակիչ եմ» և այլն: Առիթ որոնողին՝ այն մի տվեք, եղեք իմաստուն (Ղուկ.11:15-22; 2Կոր.11:12):

Կամ եթե, օրինակ, քաղցրորեն ուզում են ձեզ մոլորեցնել, իբր՝ ինքդ ասա, որ Եհովայի վկա ես՝ բռնացնելով  դրանում, որ հոդված կպցնեն,  ապա այդ պարագայում ևս շեղ պատասխանելով և կոչելով ձեզ ինչպես ուզում եք — դուք չեք ուրանա Եհովային, այլ ընդամենը պատրվակ չեք տա պատրվակ որոնողներին:

Այլ պարագաներում՝ կողմնորոշվեք ըստ իրադրության. եթե գիտեք, որ թշնամաբար են այդ վայրում վերաբերվում Եհ.վկ.ներին, իսկ ձեզ առիթ է ներկայացել հետաքրքիր մի բանով կիսվել Աստվածաշնչից — մի հիշատակեք Եհ.վկա անվանումը, այլապես ձեզ չեն լսի: Միշտ հարցրեք ձեզ, թե ի՞նչ նպատակ եք հետապնդում. կիսվել Աստծու խոսքի գիտելիքներո՞վ, թե՞ ուշադրություն բևեռել նրան, որ դուք արգելված կազմակերպությունից եք: Վարմունքը նպատակից է բխում:

Այժմ պատասխանենք 2-րդ հարցին.

2) Կապվա՞ծ է, արդյոք, Եհովային ուրանալը «Եհովայի վկաներ» անվանման հետ:
Մասնակի սրան վերևում արդեն պատասխանեցինք. կապված չէ, եթե  դուք կոնկրետ չեք արտաբերում  «ես Եհովայի վկա չեմ» ֆրազը: Այլ առանձին դեպքերում կոչվել Եհովայի վկա, թե ոչ — ձեզ կօգնի որոշել ձեր խիղճը և այդ իրադրության կողմորոշումը: Բայց մի պահ ևս կա.

«ԵՎ-ի կազմակերպությունը» — դա գործիք է, որ օգնում է ծառայել Եհովային: Ըստ էության՝ դա իրավաբանական մի գրասենյակ է, որի հետ ոչ մի Եհ.վկա, բացի այդ «գրասենյակի» օրենսդիրներից — ոչ մի իրավաբանական կապ չունի: Մեզնից ոչ ոք չի հանդիսանում Եհ.վկ.ների Կառ.Կենտրոնի կազմակերպության անդամ (քանի որ մենք նրա օրենսդիրները չենք), և ոչ էլ՝ ԴԸ անդամ (այդ պատճառով էլ պլյուս ունենք, քանզի մենք ԴԸ բաժնետեր չենք):

Քարոզելով Եհովայի և Նրա Թագավորության մասին՝ դուք քարոզում եք ոչ  թե  Եհ.վկ.ների Կառ.Կենտրոն կամ ԴԸ կոչվող իրավաբանական  գրասենյակի  ուսմունքները,  այլ Աստվածաշնչյան ձեր  սեփական  համոզմունքները:  Ուստի, արգելքի պայմաններում, եթե ձեզ դատարանում ուղիղ հարց հղեն. «Արդյո՞ք դուք Եհ.վկ.ների կազմակերպության անդամ եք» (արգելված) — կարելի է համարձակ պատասխանել՝ ոչ — այդ կերպով դուք չեք ուրանա Եհովային, քանզի դա ճիշտ է:

Ամփոփենք: Մենք հակառակ որևէ բան չունենք «Եհովայի վկաներ» անվանման դեմ և ինքներս պատրաստ ենք Եհովայի վկաների մեր համոզմունքները պաշտպանել մինչև վերջ: Մենք  սոսկ դեմ ենք  ԱՆՎԱՆՈՒՄԸ կուռքի վերածելուն և որոշ ազդեցիկ Եհ.վկ.ների հավատակիցների վզին  փաթաթելու  մտայնության այն փորձերին, թե իբր քրիստոնյա  կամ այլ մի բան կոչվելը հավասարազոր  է Եհովային ուրանալուն:

Իսկ հիմա, հասկանալով, որ ինչ-ինչ պատճառով հալածվող ոչ բոլոր քրիստոնյաներն են չարչարվում Քրիստոսի համար՝ մեզ համար ավելի դյուրին կլինի ըմբռնել, թե ինչու ոչ բոլոր այսպես կոչված «սրբերը» պիտի ապրեն հավիտյան: Այս մասին, տա Աստված, կիմանանաք հաջորդիվ:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

40. ՀԱԼԱԾՎՈՂ ԲՈԼՈ՞Ր ՔՐԻՍՏՈՆՅԱՆԵՐՆ ԵՆ ՉԱՐՉԱՐՎՈՒՄ ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՀԵՏՔԻ ՀԱՄԱՐ:

Текст на армянском языке к  видео  1.43 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.40

Տարբեր հավատի քրիստոնյաներ դժվարություններ ունեն կյանքում (2Տիմ.3:12): Ովքեր տանջվում են Հիսուսի պես՝ Աստված նրանց կընդունի Իր ապագա աշխարհը (Մտ.24:9; Ղկ.22:28 -30; Գործ.14:22): Ուստի, ով հալածվում է (ինչպես հիմա Եհովայի վկաները Ռուսաստանում կամ կաթոլիկները՝ Իրաքում 2014թ.)՝ ուզում է մտածել, որ դա իզուր չէ (մոլորություն կամ անխելքություն չէ, Առ.22:3; Մտ.15:14): Այլ այն է, ինչի համար և Հիսուսը չարչարվեց:

Ինչպե՞ս որոշել՝ տանջվում ենք Քրիստոսին հետևելո՞ւ համար, թե՞ ոչ: Ի՞նչ արժեք կտա Եհովան այն հավատի մարդկանց զոհերին, ովքեր Նրա տեսակետից տանջվում են ոչ թե Քրիստոսի, այլ ուրիշ պատճառով (նույնիսկ եթե մտածում են, թե Քրիստոսի համար է իրենց զրկանքը): Այդ

դեպքում զուր չի՞ լինի արդյոք նրանց զոհողությունը: Ով հետաքրքրված է այս հարցի Ս.գրային պատասխանով՝ ապա սկսենք. 1) Ինչպե՞ս որոշել՝ տանջվում ենք Քրիստոսին հետևելո՞ւ համար, թե՞ ոչ:

1) Ինչպե՞ս որոշել՝ տանջվում ենք Քրիստոսին հետևելո՞ւ համար, թե՞ ոչ:

Տեսնենք ինչպես է Աստվածաշունչը պատկերում հանուն Քրիստոսի տանջանքը և տանք նրա հետքի հալածյալների «տրաֆարետը» (Մտ.24:9): Ս.Գրքում այն կա, ուղղակի այն պետք է գտնել տրամաբանելով: Նրա օգնությամբ ամեն մի հավատացյալ կարող է կողմնորոշվել և հասկանալ ինչի համար է ինքը տանջվում և արդյո՞ք Աստված արժևորում է դա (հնում Եհովայի ժողովուրդը, ի տարբերություն Հիսուս Քրիստոսի, հաճախ տառապում էր ոչ հավատարմության, այլ իր կռապաշտության համար):

Պատասխանելով 1) հարցին՝ ցույց տանք, օրինակ, թե ՌԴ Ե.Վկաները ո՞ր իրադրությունում են տանջվում Քրիստոսի համար և որում՝ ոչ: Ուստի, ինչպե՞ս պարզել՝ տառապում ենք Քրիստոսին հետևելո՞ւ համար, թե ոչ: Հանուն Քրիստոսի տառապանքի որոշման ուղենիշը 1Պետ. 2:19,20 և 4:15,16 համարներն են, որտեղ ընդգծված է հանիրավի զրկանք կրելու փաստը՝ որպես քրիստոնյա: Տեսնենք դրանք.

1Պետրոս 2:19,20. Քանզի սա է հաճո Աստծուն, երբ մարդ, իմանալով Աստծու կամքը, համբերում է հանիրավի նեղությանը: Այլապես ի՞նչ արժանիք, եթե տանջվեք ձեր հանցանքի համար: Բայց երբ բարիք գործելով չարչարվեք՝ դա է հաճո Աստծուն:

1Պետրոս 4:15,16. Ձեզնից ոչ ոք թող չտանջվի իբրև մարդասպան, կամ գող, կամ չարագործ, կամ ուրիշին վնասող, այլ եթե իբրև քրիստոնյա՝ թող չամաչի, այլ փառավորի Աստծուն այդ պատվի համար:

Նշանակում է բոլոր տիպի քրիստոնյաների տանջանքի «տրաֆարետային» ճիշտ գնահատականը տալու համար՝ պետք է ելնեք հետևյալից. իրավացիորե՞ն են մեզ նեղում, թե ոչ: Բայց քանզի անիրավությունը մեր ժամանակի տիպիկ հատկանիշներից է (1Հով.5:19)՝ ոչ բոլոր հանիրավի հալածյալները կգնահատվեն Եհովայից որպես Քրիստոսի համար չարչարվողներ: Օրինակ.

անհավատները տանջվում են ՈՉ Քրիստոսի համար, եթե նույնիսկ հանիրավի են տանջվում: Ուստի և ՉԵՆ մտնում Քրիստոսի համար հալածյալների դաս: Մյուս կողմից՝ հանիրավի հալածվող հավատացյալներից ոչ բոլորն են Քրիստոսից ընդունվում որպես իր հետևորդ (Մտ.7:21-23): Այսպիսով, տանջանքի բնորոշման 1-ին անհրաժեշտ նախապայմանը՝ նախապես Քրիստոսից ասված նրանց համար, ովքեր կգնան իր հետքերով (1Պետ.2:21;Մտ.24:9) — հետևյալն է.

պետք է լինել այն քրիստոնյան, ում Քրիստոսը ընդունում է, այսինքն՝ ճշմարիտ: Իսկ հետո գնահատել՝ իրավացի՞, թե՞ հանիրավի են մեզ նեղում: Ինչո՞ւ: Քրիստոսի հետքի տանջանքների շնորհիվ՝ Եհովան հարս կգտնի Հիսուսի համար (Մտ.20:23): Հայտնի է, որ 144000-ը 100%ով տանջվելու են Քրիստոսի հետքի, այլ ոչ թե սխալ ուսմունքի, Ս.Գրքի ինչ-որ թարգմանության կամ ոմանց տրադիցիաների պաշտպանության համար (Հայտ.14:1-5; 20:4,6):

144000-ը պետք է հավաքվեն միայն Եհովայի ժողովրդից, ովքեր ունեն Եհովայի էության և Նրա նպատակի ճիշտ ըմբռնումը, որպեսզի երկնքում Աստծու յուրայինը լինեն. նրանք պետք է իրենցով Արարչի էությունը արտացոլեն, ինչպես Քրիստոսը: Եվ պիտի Նրան ճանաչեն այստեղ, այս     համակարգում՝ Աստծու, Նրա խոսքի, արդարության ուղու և մարդկանց սիրո համար կրելով հանիրավի հալածանքներ (Ղուկ.22:28-30; Հռ.8:28-30; Հայտ.7:3,4):

Ուրիշ հավատի մարդկանց տանջանքների մասին կմանրամասնենք
2) հարցում: Իսկ առայժմ պարզենք, թե ինչո՞ւ բոլորից, ովքեր քրիստոնյա են իրենց համարում՝ միայն Եհովայի ծառաները կարող են որպես ճշմարիտ դիտվել: Հիշենք` ո՞ւմ էին ծառայում Մեսիային սպասող հրեաները, որ քրիստոնյա դարձան, նաև՝ ինքը Հիսուսը: Եհովային՝ Հակոբի/Իսրայելի Աստծուն (Ղկ.2:41,42,46,49; Ես.2:2,3, մասամբ կատարվեց մ.թ.1-ին դ.՝ քրիստոնեության ձևավորմամբ):

Մեսիան եկավ որպես Եհովայի մեծ մարգարե (Ղկ.7:16). հրեաները դա ընկալեցին, որ Եհովա Աստված վերջապես այցելեց Իր ժողովրդին Իր Քրիստոսի Հիսուս՝ Եհշուա անվամբ (եբր.«Եհովայից փրկիչ»): Հիսուսը կրողն էր իր Հոր անվան և միշտ բացատրում էր, թե Ում կողմից է ուղարկված (Հով.6:627:28): Երբ նա հարություն առավ, վերադարձավ երկինք՝ իր Աստծու մոտ ( նա Եհովա Աստվածը չդարձավ, այլ գնաց Նրա մոտ, Հով.20:17; Գործ.1:11):

Նկատենք, որ 1ին դարում քրիստոնյաների մեկ տեսակ կար, և նրանք բոլորը ծառայում էին Եհովային՝ ինչպես Քրիստոսը (1Պետ.2:21): Իսկ հիմա իրենց քրիստոնյա կոչող քանի տեսակ կա, ուստի Պետրոսի տեքստը՝ որպես քրիստոնյայի տանջանքի գնահատման չափանիշ՝ կարիք ունի «ճշտման». իսկ ո՞ր քրիստոնյան՝ եթե բոլորը տարբեր են: Կներեք հանդգնության համար, բայց 1Պետրոս 4:15,16 համարները այսօր պետք է այսպես կարդալ.

1Պետրոս 4:15,16. Ձեզնից ոչ ոք թող չտանջվի իբրև մարդասպան, կամ գող, կամ չարագործ, կամ ուրիշին վնասող, այլ եթե իբրև Քրիստոնյա՝ Եհովային ծառայող, ապա թող չամաչի, այլ փառավորի Աստծուն այդ պատվի համար: Այս տարբերակով, հանիրավի հալածվող մնացած բոլոր քրիստոնյաները ուղղակի դուրս են մղվում և Քրիստոսի համար հալածվողների որոնումը կանգնում է Եհովային ծառայող ժամանակակից քրիստոնյաների վրա:

Իսկ ովքե՞ր են Եհովային ծառայող քրիստոնյաներն այսօր: Դժվար չէ կռահել. Եհովայի վկաները (Ե.վ): Ի մի բերենք այն, ինչ նոր իմացանք, և կստանանք Ս.գրային այն տրաֆարետը, որը ցույց կտա մեր տանջանքի որակի գնահատականը, եթե հալածվում ենք հավատի համար:Եվ ուրեմն, որպեսզի որոշենք ով է չարչարվում Քրիստոսի համար և ով՝ ոչ — հարկ է հետևյալը անել.

Մեր տանջանքի գնահատման Ս.գրային «տրաֆարետ»

1) հասկանալ, որ քրիստոնյա կոչվելը բավարար չէ: Միայն հալածանք կրող այն քրիստոնյաները, ովքեր ծառայում են Եհովային՝ Եհովայից կգնահատվեն որպես Իր Քրիստոսի համար չարչարվող, որոնց միջից Նա 144000 հոգու երկինք կվերցնի: (Այսօր ոչ ոքի հավատի համար չեն հալածում այնպես, ինչպես Եհ.վկ.ներին: Ուղղափառները ծառայում են Չինաստանում, Իրանում, Իրաքում, Հյս.Կորեայում, Սաուդ. Արաբիայում, որտեղ Եհ.վկ.ներին խիստ հալածում են: Մտթ.24:9-ը ավելի նրանց է վերաբերում, քան մնացածին: Փաստերն են դա վկայում:

2) Բոլոր հալածվող Ե.վ-ներից պետք է որոշել ով է տանջվում Քրիստոսի համար, իսկ ով՝ այլ բանի (հիշեցնենք, որ հնում Եհովայի ժողովուրդը զրկանք էր կրում կռապաշտության և հավատուրացության համար): Ինչպե՞ս դա անել: Պարզ մի սկզբունքով. եթե մեզ նեղում են Եհովայի կամքը ըստ Աստվածաշնչի կատարելու համար, ուրեմն տանջվում ենք Քրիստոսի համար (Եհովային ծառայելու համար, ճշտի և արդարության համար, ինչը նույնն է): Վերցնենք Ռուսաստանի օրինակը.

եթե հրաժարվում ենք Քրիստոսին Աստված ընդունել, զենք վերցնել, արյուն փոխներարկել, փաստաթղթեր կեղծել, կաշառք տալ-վերցնել, սխալ գիտությունն ընդունել որպես Եհովայի ճշմարտություն, ստել, վարվել ստորաբար, դաժան, անարդար և այլն, և սրա համար մեզ նեղում են՝ կնշանակի մենք չարչարվում ենք Քրիստոսի համար (Եհովային ծառայելու, ճշմարտության և արդարության համար, 1Պետ.2:19,20; 4:15,16):

Իսկ եթե տանջվում ենք ՌԴ-ում ԴԸ արգելման պատճառով, ապա դա Քրիստոսի համար չէ, այլ ՌԴ կեսարի օրենքը խախտելու համար (Հռ.13:1-5): Ինչո՞ւ: Որովհետև Դիտ. Ընկերության պատվիրանները տարբերվում են Աստծու և Նրա Քրիստոսի պատվիրաններից: Աստված և Քրիստոսը, օրինակ, չունեն պատվեր ժողովներ անցկացնելու Թ.Ս.-ներում և շաբաթը 2 անգամ, իսկ հանդիպումները՝ 2 ժամ՝ ըստ ԴԸ կանոնակարգի, նաև Աստծու խոսքի ուսուցում ՆԱԹ-ով և Դիտ.-ով, ստենդի ծառայություն, պիոներություն և այլն:

Բոլոր վերը թվարկածը ԴԸ գործունեության բաժինն է: Դրանում ոչինչ վատ կամ սխալ չկա. գտնում ենք, որ ԴԸ մշակել է կրթական լավագույն եղանակը՝ ողջ աշխարհում Եհովային ծառայելու համար: Բայց ԴԸ գործունեության արգելքի ժամանակ հարկ է տարբերել՝ Եհ.վկ.ների ունեցած հավաքածուից ինչն է ԴԸ-ից, ինչը՝ Եհովայից և Քրիստոսից: Եվ կատարել միայն ինչ Եհովայից և Հիսուսից է: Դա կլինի առիթ՝ տանջվել Քրիստոսի համար:

Դրա համար եթե ԴԸ գործունեության արգելքից հետո Ռուսաստանում մեզ կալանավորել են ասենք ա) ըստ ԴԸ կանոնի Թ.Ս. կամ տանը ժողով անելու համար, ա) որ մեզ մոտ գտել են հրատարակություններ, ՆԱԹ (էլեկտրոնային նաև) կամ ԴԸ հոլովակներ՝ ուրեմն մեզ կալանավորել են նրա համար, ինչ ոչ Եհովան, ոչ Քրիստոսը չեն պատվիրել: Եվ ուրեմն, մենք տանջվում ենք ոչ թե Քրիստոսի, այլ արգելված կազմակերպության գործունեության համար: Շատ պարզ է:

Իսկ եթե մեզ կալանավորել են, որ ա) խոսել ենք մեկի հետ Եհովայի մասին,
բ) հրաժարվել ենք զենք վերցնել, գ) հավաքվել ենք իրար սփոփելու (Եբր.10:24,25) և կարդում ենք Սինոդ.Աստվածաշունչ (ոչ ՆԱԹ, ոչ ԴԸ գրակ.) կամ դ) եթե մեզ մատնել են միայն նրա համար, որ գիտեն Ե.վ. ենք, ուրեմն մենք տանջվում ենք Քրիստոսի համար (Եհովային ծառայելու համար):«Հապա 1Պետ.5:5 և Եբր.13:17-ը՞»-դուք կհարցնեք: Աստծուն հնազանդվելն է կարևոր (Գծ.5:29, երբ հատկապես հովիվները Եհովայի «ոչխարներին կորստի» են մատնում, Եզ.34:2,3):

Ուստի որպեսզի մոտավոր որոշենք Քրիստոսի համա՞ր ենք տանջվում (ճշգրիտ գնահատականը Եհովան ունի, Նա է դատում սրտերը և մղումները 1Սամ.16:7)` պետք է. 1) լինել Եհովային ծառայող քրիստոնյա, 2) ըմբռնել՝ ինչի համար են մեզ հալածում. եթե հանիրավի (Աստծու և Հիսուսի պատվիրանների համար), ուրեմն հալածվում ենք Քրիստոսի համար: Եթե հալածում են իրավացիորեն (ՌԴ արգելված ԴԸ պատվիրանների համար)` մենք տանջվում ենք ԴԸ համար, ինչը տարբեր է Քրիստոսի տանջանքից:

Այս «տրաֆարետը»՝ կազմված ըստ 1Պետ.2:19,20; 4:15, 16-ի՝ դնելով մեր տանջանքների վրա և ստուգելով ըստ «տրաֆարետի», կստանանք այս հարցի պատասխանը. 1) Ինչպե՞ս որոշել՝ տանջվում ենք Քրիստոսին հետևելո՞ւ համար, թե՞ ոչ: Մյուս հարցը. 2) Ի՞նչ արժեք կտա Աստված այն հավատի մարդկանց զոհերին, ովքեր Նրա տեսակետից տանջվում են ոչ թե Քրիստոսի, այլ ուրիշ պատճառով:

2) Ի՞նչ արժեք կտա Աստված՝ ՈՉ Քրիստոսի համար արված զոհերին:

Գուցե մեկը հանիրավի հալածվի հավատի համար, բայց Եհովայի ծառան չլինի: Կամ Ե.վ. հալածվի ոչ թե Քրիստոսի, այլ ԴԸ արգելված գործունեության համար: Ուստի հարց է ծագում. ի՞նչ արժեք է տալիս այդ հալածանքին Եհովան: Չէ՞ որ ոչ ոք չի կամենում իզուր տանջվել, ընդհակառակը, բոլորն ուզում են, որ իրենց գործը և զոհերը Աստծու աչքին ապարդյուն չհամարվեն (Նեեմ.5:19; 1Կոր.15:58):

Եթե Աստված տեսնի, որ հավատացյալը իսկապես «կույր» է, թեպետ ջանում, բայց հասու չի լինում ճշտին (Հով.9:41, այլ ոչ թե փակում է աչքերը, քանզի փակ աչքով ապրելը հարմար է իրեն, Հակ.4:17), ուրեմն նրա հավատի տանջանքը Աստված հաշվի կառնի: Ինչո՞ւ: Բոլորի խելքը (ունակությունը) և խիղճը տարբեր են (Հռ.14:5; 1Կոր.8:12): Այդ պատճառով ոչ բոլորը կարող են կողմնորոշվել՝ ճի՞շտ են հասկանում Աստծու խոսքը, թե՞ ոչ (սա հայտնի Է Եհովային և սրա համար Նա չի կշտամբում, Մտթ.13:11):

Սակայն (թեկուզ սխալ) համոզմունքներին կառչած մնալու ուժը, հավատի շնորհիվ Աստծուն նվիրված մնալու ունակությունը, դրանցից ետ չկանգնելով անգամ մահվան առաջ՝ կգնահատվի որպես ճշմարիտ Աստծուն հավատարիմ մնալու հատկություն (Մտթ.16:24,25; Հռ.2:15; 1Սամ.16:7):

Բոլոր աստվածավախ մարդիկ, ովքեր ջանում են ապրել Աստծու և Նրա Քրիստոսի հիմնական պատվիրաններով, հարություն կառնեն Քրիստոսի հազարամյակում՝ անկախ նրանից, թե ինչ կրոնի են պատկանել, քանզի բացի «այծերից», հարություն է լինելու արդարի և անարդարի (Մտ.25:41,46; Գրծ.24:15. Իր ժողովրդի հետ Եհովան ավելի խիստ է վարվելու, քան մնացածի, 1Պետ.4:17): Ս.Գիրքը նաև ցույց է տալիս.

Աստվածաշնչի գիտելիքների թեորիան այս դարում չի կարող հասցվել կատարյալ ավարտի՝ նույնիսկ Եհովայի ժողովրդի մեջ (1Կոր.13:12): Հազարամյայում բոլորին կրթելու են միանման ճշմարտություններով (տալու են Եհովայի աշխարհում հավիտյան ապրելու հավասար շանս Եբր.11:40): Ուստի Աստծու համար կարևոր չէ, թե որքան լավ գիտենք Աստվածաշունչը, այլ ինչպես ենք կիրառում կյանքում: Եվ նաև՝ ինչպես ենք պայքարում մեղքի դեմ:

Գիտենք, որ Պողոս առաքյալը վատ էր վարվում այդ պահի սխալ գիտության պատճառով՝ հալածելով քրիստոնյաներին (Գրծ.26:11): Բայց Տերը նրա մեջ Իրեն հավատարիմ մնալու և արդար ապրելու ահռելի ներուժ տեսավ և «վերածնեց» ուրիշ մի կյանքի՝ ճիշտ կյանքի համար: Այդպես և Աստված Հազարամյայում «կվերածնի» բոլոր Իրեն հավատարմության ներուժ ունեցողներին, նույնիսկ եթե նրանք այս դարում մոլորված են եղել տեսության մեջ:

Հազարամյայում ամեն ոք հավատարմության իր ներուժը Աստծու հանդեպ կարող է զարգացնել և կիրառել գիտելիքների ճիշտ հունով: Ուրեմն՝ հարց 2)Ի՞նչ արժեք կտա Աստված այն հավատի մարդկանց զոհերին, ովքեր Նրա տեսակետից տանջվում են ոչ թե Քրիստոսի, այլ ուրիշ պատճառով (նույնիսկ եթե մտածում են թե տանջվում են Քրիստոսի համար): Աստված եթե տեսնի, որ անկեղծ է նրանց սերը Իր և արդարության հանդեպ՝ ապա նրանց տանջանքը զուր չէ (1Կոր.15:58):

Ըստ էության, 2-րդ հարցի պատասխանը նաև 3-րդինն է. զուր չի՞ համարի Եհովան հավատում մոլորվածների տանջանքը: Ոչ:
Եթե նրանք տանջանք են կրում, որովհետև ձգտում են ապրել Աստծու և Նրա Քրիստոսի պատվերների համաձայն, ապա Աստծու հանդեպ հավատարմության նրանց հոգևոր ներուժը և իրենց հավատը պաշտպանելու պատրաստակամությունը (թեկուզ սխալ) Աստված հաշվի կառնի:

Քչի մեջ հավատարիմը (նաև Ս.Գրքից այն քչի, ինչում իր անկատար խելքով կողմնորոշվել է, Հռ.14:5)` ի զորու է և շատի մեջ հավատարիմ լինել (Ղկ.16:10)՝ Աստծու և Նրա ճշմարտության լրիվ հասկացողության դեպքում, ինչը մեծ մասի համար տեղի կունենա Հազարամյայում: Միայն 144000-ը կարող են այս դարում լիովին ճանաչել Եհովային Նրա Քրիստոսով, ինչի համար էլ նրանք Քրիստոսի հետ կապրեն երկնքում (1Կոր.2:16; Հայտ.14:1-5):

Գրանցենք մեր իմացածը այս երեք հարցի վերաբերյալ.
1) Ինչպե՞ս որոշել՝ տանջվում ենք Քրիստոսին հետևելո՞ւ համար, թե՞ ոչ:
2) Ի՞նչ արժեք կտա Աստված այն հավատի մարդկանց զոհերին, ովքեր Նրա տեսակետից տանջվում են ոչ թե Քրիստոսի, այլ ուրիշ պատճառով (նույնիսկ եթե մտածում են, թե տանջվում են Քրիստոսի համար):
3) Չե՞ն լինի այդ դեպքում նրանց զոհերը իզուր: Նայենք ամփոփիչ սխեման.

Եվ շատ Եհովայի վկաներ ներկայումս բախվելով իշխանությունների հալածանքին (ինչպես, օրինակ, Ռուսաստանում) — մտածում են՝ ինչպե՞ս պահպանել հավատարմությունը հալածանքի պայմաններում, ո՞ր դեպքերում պատահաբար հնարավոր է մենք ուրանանք Եհովային: Այս մասին կիմանանք հաջորդ հոլովակում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

39. Մեծն Բաբելոնի նշանակությունը (Հյտ.17:5)

Текст на армянском языке к  видео  1.8 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.39

Բաբելոնը և նրա հոգևոր էությունը:
Դուրս եկ [Բաբելոնից], իմ ժողովուրդ (Հյտ.18:4):
Այս կոչը Եհովայի ժողովրդի համար հնչում է մ.թ. 1-ին դարից մինչ օրս:
Եթե չհասկանանք «Բաբելոնի» նշանակությունը կամ ո՛չ ճիշտ հասկանանք — կարող ենք սխալվել և դուրս գալ ո՛չ այնտեղից, որտեղից ուզում է, որ դուրս գանք Եհովան:

Բաբելոնը հակապատկերն է Եհովայի Երուսաղեմի: «Բաբելոնի թագավորը», ով որոշել էր վեր բարձրացնել իր գահը Եհովայի բարձունքներից — Սատանայի խորհրդանիշն է (Ես.14:4,12-14): Աստվածաշունչը Բաբելոնով է սկսում առաջին համընդհանուր հակառակությունը Եհովայի դեմ — և Բաբելոնի կործանումով էլ ավարտում է (Ծնն.10:9,10; Հյտ.16:19):

Այսինքն, Բաբելոնը այս համակարգում ասես մի քաղաք է, որ դրդում է «իր» հպատակներին հակառակվել Եհովային և Նրա իշխանությանը:
Ներկայանում է որպես աշխարհի «թագուհի»՝ Երկրի թագավորների և ժողովուրդների վրա (Հյտ.18:7; 17:1,15,18): Նաև՝ «մայր» (աղբյուր) հոգևոր պոռնկության և գարշության՝

(Աստծուց օտարացած) մարդկային հասարակարգում (Հյտ.17:5): Նրա բոլոր երեխաները ախտավոր են և սիրում են չարը:

Ուստի «Բաբելոնը» մեղավոր է ոչ միայն Եհովայի սրբերի մահվան, այլ նաև պատերազմներում, փողոցային կռիվներում, բանդիտական ռազբորկաներում և այլուր Երկրի վրա բոլոր սպանվածների համար (Հյտ.18:24): Ամեն տեղ, ուր մարդկանց հանդիպակաց են ելնում ագահությունը, փառքը, իշխանությունը, փողը կամ բարոյական ամենաթողության հիմարությունը — «Բաբելոնը» նրանց անմիջապես մանիպուլյացիայի է ենթարկում (Առ.10:23; Եփ.4:19):

Պարզ է, որ խոսքը աշխարհը կառավարող բառացի քաղաքի մասին չէ: Հատկապես, որ բառացի Բաբելոնը, մարգարեության համաձայն՝ վաղուց անհետացած է (Ես.13:19-22):
Դա Սատանայի հոգևոր մի կազմակերպություն է, որ ղեկավարում է Աստծուց օտարացած մարդկության այս աշխարհը — ի տարբերություն Եհովայի «Երուսաղեմի», որ ղեկավարում է Աստծու ժողովրդին:

«Բաբելոն» գաղափարական կազմակերպությունը — Սատանայի Վարչական Սիստեմի խորհրդանիշն է՝ այս աշխարհի «աստծու» մարդկությանը կուրացնելու «օգնականուհին» (2Կոր.4:4; Եփ.2:2):

Նա Երկրի վրա ձևավորում է աղավաղված պատկերացում կյանքի իմաստի շուրջ և օգնում «Սատանայի սերնդի» ի հայտ գալուն (Ծնն.3:15):

«Բաբելոնը» հակառակորդ է Եհովայի «Երուսաղեմին» և Նրա սերնդին, որը շարժվում է սուրբ ոգով և կամենում արդար ապրել (Գաղ.4:6,26; Հյտ.12:1,5; Ծնն.3:15):

Ինչպես Եհովայի «Երուսաղեմը»՝ Սատանայի Վարչական Սիստեմը ևս բաղկացած է տարբեր աստիճանների ազդեցիկ դեմքերի, օրենքների, կրթական մեթոդների և կառավարական լծակների ամբողջական մի ցանցով: Այս ողջը «գործում է» միակուռ և նպաստում, որ Երկրի վրա «առկա» դառնա Եհովային և ողջամիտ ամենայն բանի հակառակվող մարդկություն: Ցույց տանք սա սխեմայով.

Սխեմայում երևում է, որ «Բաբելոնը» կեղծ կրոնը չէ. կեղծ կրոնը սոսկ «Բաբելոնի» երկնային և երկրային ոլորտներն ընդգրկող բովանդակ ստրուկտուրայի մասերից մեկն է: «Բաբելոնի» գերագույն կառավարիչները՝ չար ոգիներն են, Սատանայի մերձավոր «զինակիցները», ովքեր հոգևոր խավարում են պահում այս համակարգը (Եփ.6:12): Իսկ «Բաբելոնի» բոլոր մնացած «մասերը» — նրանց ձեռքի «խաղատիկնիկներն» են:

Կեղծ կրոնի ուսուցիչները՝ «Բաբելոնի լուսատուները» — կոչված են, որ կեղծ պաշտամունքի միջոցով կուրացնեն ժողովրդին՝ աղճատելով Աստծու ճշմարտության լույսը (Հյտ.18:23): Համակարգի մյուս ուսուցիչները՝ իդեոլոգներ, սոցիոլոգներ, քաղաքագետներ, իրավագետներ — որ կուրացնեն պղտոր քաղաքականությամբ, գաղափարներով և Աստվածաշնչից տարբերվող բարոյական նորմերով:
Սա շատ հարմար է ժողովրդին հիմարեցնելու և նրա մեջ անմաքուր ձգտումներ, զգացումներ և ցանկություններ ձևավորելու համար:

Խաբվածների համար «աստված» է դառնում «փորը», փողը, պատկերները, կարիերան, զինուժը, հայրենիքը և այլն: Մարդիկ իրենց կյանքը նվիրում են ամեն ինչի, միայն ոչ Եհովային (Փլպ.3:19; Մտ.6:24; Դան.11:38): Արդյունքում, առերևույթ կամ ծածուկ հոգևոր «պոռնկությամբ» — Եհովայից հմտորեն հեռացվում են Երկրի բնակչության բոլոր «շերտերը»՝ հավատացյալ թե անհավատ: Սա՛ է պահանջարկը «Բաբելոն» Սիստեմի, որ թագավորում է այս համակարգի վրա (Հյտ.17:5; 18:7բ):

«Բաբելոնի» Սիստեմի պերճանքից՝ հարստանում են Երկրի բոլոր «վաճառականները» (Հյտ.18:3): Ինչպե՞ս: Սատանայի տնօրինությանն են տրված աշխարհի բոլոր թագավորությունները, կնշանակի նաև բոլոր մասշտաբի և ազդեցության ոլորտների նրանց «թագավորները» (Ղկ.4:6): «Վաճառականները» (էկոնոմիկա և առևտուր) պատասխանատու են համաշխարհային հանրության կենսաապահովման համար, նրանց բարգավաճումը ուղղակիորեն կախված է «թագավորների» օրենքներից:

Հաջողության համար երկրի բոլոր «թագավորները» հոգևոր «տուրք» են վճարում Սատանային՝ գործելով վերջինիս վարչակարգի անազնիվ «խաղի» կանոնների համաձայն: Որքան շատ են անազնիվ կառավարիչներն ու խճողամիտ օրենքները, այնքան ճոխ ու բազմաթիվ են Բաբելոնի գերատեսչական կառուցվածքները, այնքան մշուշոտ են ֆինանսատնտեսական լծակները և այնքան հեշտ է տարատեսակ վաճառականների համար ձեռքները մտցնել ցանկացած պետության գանձարան, թալանել այն և բարգավաճել: Ամեն ինչ շատ պարզ է:

Սատանայի «Թագուհի» «Բաբելոնը» հմտորեն «համագործակցում» է իշխանության, փառքի, փողի և ցանկացած ոլորտի փառասեր կարիերիստների հետ: Նմաններին հեշտ է մանիպուլյացիայի մատնել. հաջողության մրցավազքում նրանք պատրաստ են ամեն ինչի՝ խաբեության, զրպարտության, գողության և նույնիսկ սպանության, չէ՞ որ նրանց հայրն էլ ստախոս է և մարդասպան (Հով.8:44): Ուստի այս դարում հաջողության են հասնում լոկ «Բաբելոնի երեխաները» (2Տիմ.3:13; Հյտ.17:5):

Իսկ եթե պատահմամբ (ենթադրենք) վարչական «Բաբելոն» է ընկնում ազնվասիրտ մեկը, ով անկեղծորեն բարին է կամենում հասարակության համար — նա կամ ինքն էլ շուտով կխեղդի իր խիղճը՝ «Սիստեմի» բոլոր մասնակիցների պես դառնալով անազնիվ, կամ «Սիստեմն» ուղղակի «դուրս կնետի» նրան իր մեխանիզմից՝ որպես օտարածին մարմին. ազնվամիտները Սատանայի «ապարատին» — պետքական չեն (2Տիմ.3:12):

Յուրայինների կախարդական հաջողվածության փաստով՝ Բաբելոնը մոլորության է մատնում երկրի մնացած բնակիչներին, այդ թվում և ոմանց՝ Եհովայի ժողովրդից (Հյտ.18:23բ; 2Տիմ.3:13; Սաղմ.73):

Տրամաբանորեն անհնար է բացատրել «չարերի» հաջողության ֆենոմենը. նրանց խաբեությունը «զարմանալիորեն» չի բացահայտվում, նրանց թալանը «կախարդական կերպով» արդարացվում է, նրանց լկտիությունն ու անբարոությունը թաքցվում է «Բաբելոնի» «կախարդական» վարչական Սիստեմով: Ինչո՞ւ:

Որովհետև այս դարում «իրենների» ծաղկման համար հոգ է տանում անձամբ ստի հայրը՝ «կախարդական մեթոդներով» և իր երկնային օգնական չար ոգիների միջոցով: Հոգևոր այս թիմն էլ ոգևորում է այս դարի բոլոր դասերի առաջնորդներին՝ ի հակառակություն Եհովայի և ամենայն ողջամիտի, և կուրացնում նրանց (Հյտ.16:13,14; Եփ.6:12): Իսկ կույր առաջնորդների պարագայում՝ ժողովուրդն էլ կույր է (Մտ.15:14; 2Կոր.4:4; Եփ.2:2):Ուստի որպեսզի երկրի ժամանակակից բնակիչը հայտնվի «Բաբելոնում»՝ պարտադիր չէ, որ նա աշխարհիկ կամ հոգևոր «մի արքա» լինի, զբաղվի քաղաքականությամբ կամ «առևտրային» մեքենայություններով, այցելի մեդիտացիայի կենտրոններ կամ կեղծ կրոնի հետևորդ լինի: Բավական է ունենալ անմաքուր ձգտումներ և տրվել սեփական մեղավոր ցանկություններին — և մենք արդեն Սատանայի Բաբելոնի կարթում ենք (Կող.3:5-9; Հյտ.3:1,17):Նշանակում է «դուրս գալ Բաբելոնից» կոչը ավելին է, քան կեղծ կրոնից ելնելու կոչը, հատկապես, որ դառնալ կռապաշտ և կուրորեն հավատալ ղեկավարների ամեն մի խոսքին — կարելի է և այս համակարգի վախճանի ճշմարիտ կրոնի մեջ (2Թես.2:2-4,11; Մարկ.7գլ.; Հյտ.11:2):

Ահա թե ինչ է նշանակում «Դուրս գալ Բաբելոնից». ցանկացած ոլորտում, այդ թվում և ճշմարիտ կրոնի մեջ — հնազանդվել Աստծու խոսքին ավելի, քան մարդու խոսքին — (Մտ.23:1-3; Գրծ.5:29); դադարել մասնակցել ամեն կարգի անմաքրության և մոտ բարեկամ չլինել աշխարհին; հավատարիմ մնալ Եհովային և մերժել անմաքուր ցանկությունները՝ բոլոր պարագաներում (Գրծ.5:29; Հակ.4:4; 1Հով.2:15):

Միայն այս դեպքում է հնարավոր Եհովայի նոր աշխարհը մտնել, որը «Երուսաղեմի» արդար ղեկավարների ներքո՝ կանգուն կմնա հավիտյան (Հյտ.21:23-27; 22:1-6,14,15): Ինչին սպասում էին 1-ին դարի քրիստոնյաները, և սպասում են Եհովայի ժամանակակից ծառաները:

Սատանայի «Բաբելոնի» խարդավանքները այնքան խորամանկ են, որ կարող են մեզ մոլորության մեջ գցել նույնիսկ այն հարցում, երբ Աստծու ժողովուրդը երբեմն հալածանքների է ենթարկվում որոշ երկրներում: Բոլո՞ր հալածանքներն են, արդյոք, Քրիստոսին ընդօրինակելու պատճառով: Ոչ բոլոր: Ինչո՞ւ: Կիմանանք հաջորդիվ:

 

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

38. ՎՏԱՐՈՒՄԸ ԺՈՂՈՎԻՑ՝ ԱՍՏՎԱԾԱՇՆՉԻ ԼՈՒՅՍԻ ՆԵՐՔՈ

Текст на армянском языке к  видео  1.71 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.38

Ցյուրիխի դատավարության հոլովակից իմացանք, որ Եհովայի վկաների մեջ առկա ժողովից վտարելու պրակտիկան (ավելի ճիշտ՝ վերաբերմունքը վտարվածների հանդեպ) դատարանը համարել է հոգեբանական բռնություն, որը շատ քիչ է նման Աստծուն հաճո դաստիարակչական միջոցառման: Բայց հիմք կա՞ դրան հավատալու. սա է խնդիրը: Եհ. վկ.ները շատ թշնամիներ ունեն (ներառյալ նրանք, ովքեր ժամանակին վկաներ են եղել), իսկ աշխարհիկ դատարանը քրիստոնյաների համար ցուցանիշ չէ, քանզի վերջիններիս գլխավոր հոգևոր «Սահմանադրությունը» Աստվածաշունչն է (1Կոր.6:1-5):

Քանի որ խնդրին արդեն հանրային հնչեղություն է տրվել, կարծում ենք արժե ստուգել, թե ծուխն անկրակ լինո՞ւմ է, — այսինքն, ժողովից վտարելու պրակտիկայում, որ մշակել է Դիտ.Ընկ.ը, արդյո՞ք ամեն բան է համապատասխանում Աստվածաշնչին, թե՞ ոչ: Արդյոք, իսկապե՞ս ժողովից վտարված Եհ.վկ.ների հանդեպ ժողովի կողմից առկա են հոգեբանական բռնության տարրեր, թե՞ մեղադրողները անամոթաբար զրպարտում են ԴԸ-ը, մինչդեռ Կառ.Մարմնի (Կ.Մ.) ժողովից վտարելու ինստրուկցիան ճշգրտորեն համապատասխանում է Հիսուս Քրիստոսի և նրա առաքյալների դրույթներին:

Եկեք պարզենք, թե ըստ Աստվածաշնչի ինչպե՞ս պետք է իրականացվի մեղավոր Եհ.վկ.ի հեռացման պրակտիկան (նրա՝ ժողովից վտարումը); ինչ է դա նշանակում վտարվածի և ժողովի անդամների համար: Որից հետո բոլոր Եհ.վկ.ներն իրենք եզրակացություններ կանեն, թե արդյո՞ք ԴԸ ժողովից վտարելու պրակտիկան համապատասխանում է Ս.Գրքին, թե՞ ոչ, կամ գուցե՝ քիչ, կամ ընդհանրապե՞ս չի համապատասխանում (Գրծ. 17:11): Եվ այսպես. վտարումը ժողովից՝ Աստվածաշնչի լույսի ներքո: Այս թեման շոշափել են Հիսուսը և նրա առաքյալները: Նայենք նրանց դրույթները՝ առանձնացնելով 4 հիմնական ուղղություն.

1) Ինչո՞ւ են ստիպված լինում քրիստոնյային հեռացնել ժողովից (վտարում), և ո՞րն է դրա նպատակը: 2) 4 դաստիարակչական քայլ-միջոցառում մեղավորի նկատմամբ, որ Հիսուսը ցույց տվեց Մտ.18:15-17-ում: 3) Պողոս և Հովհաննես առաքյալների ցուցումները, թե ինչպես վերաբերվել այն Եհ.վկ.ին, ով չի զղջում իր մեղքի համար՝ ըստ 1Կոր.5 գլխի և ըստ 2Հովհ. նամակի: 4) Ի՞նչ է նշանակում 1Կոր.5:5-ի «մեղավորին հանձնել Սատանային մարմնի կործանման համար» քայլը: Սկսենք 1) հարցից. Ինչո՞ւ են ստիպված լինում քրիստոնյային հեռացնել ժողովից, և ո՞րն է դրա նպատակը: Ի՞նչ է այս մասին ասում Աստվածաշունչը:

1) Ինչո՞ւ են վտարում ժողովից և ինչ նպատակով:
Ինչո՞ւ: Հարկ է գիտակցել, որ քրիստոնեական ժողովը՝ հետաքրքրասերների ակումբ չէ, որտեղ ով ինչպես ուզում՝ այնպես էլ ապրում է, այլ Աստծու և Նրա Քրիստոսի համագործակիցների ընկերություն (1Կոր.3:9)՝ ստեղծված խթանելու Եհովայի 3 գլխավոր նպատակ Երկրի վրա. ժողովը պետք է ա) սրբացնի Աստծու անունը (փառաբանի Եհովային)՝ ըստ Քրիստոսի օրինակի (Մտ.6:9; 1Կոր.6:20); բ) փրկի անհավատ մարդկանց Աստվածաշնչի ճշմարտության ողջամիտ խոսքերի օրինակով (Մտ.24:14; 1Տիմ.2:3,4; 2Տիմ.1:13; 2:2); գ) փրկի իրեն՝ քրիստոնեական համատեղ գործունեության միջոցով հասնելով Քրիստոսի հոգևոր հասունությանը (Եփ. 4:11-16):

Եվ հստակ է, որ առանց կազմակերպվածության և քրիստոնեական կարգապահության այդ նպատակներին հնարավոր չէ հասնել: Ահա ինչու, եթե ժողովում ինչ-որ մեկը խոչընդոտ է դառնում Եհովայի շահերի առաջընթացի համար (խայտառակում է Քրիստոսի ժողովը իր խոսքով կամ գործով, սովորեցնում իրենը կամ հակառակվում համատեղ ծառայությանը) — նրան պետք է կարգի հրավիրել, և դա պետք է անել Հիսուսի նշած դրույթներով, ինչը մենք կքննենք 2-րդ հարցի պատասխանում. դաստիարակչական միջոցառումների 4 քայլ մեղավորի Եհ.վկ.ի նկատմամբ ՝ ըստ Մտ.18:15-17-ի: Այստեղ մենք կիմանանք նաև այն հարցի պատասխանը, թե ինչու դա պետք է արվի:

2) 4 դաստիարակչական քայլ մեղավոր Եհ.վկ.ի հանդեպ, որ նշեց Հիսուս Քրիստոսը Մտ. 18:15-17-ում
Եթե ​​մեզ հայտնի է դարձել, որ մեր հավատակիցը մեղք է գործում (օր.՝ մասնակից է ֆինանսական խարդախության, վիրավորում է ուրիշներին, հարբում է, տարված է պոռնոգրաֆիայով և այլն), մենք պետք է գործենք ըստ Մատթեոսի 18:15-17-ի: Շատերը կարծում են, որ այդ քայլերը կիրառելի են, եթե արարքը անձամբ  քո հանդեպ է  կատարվել (անձամբ քեզ են խաբել, վիրավորել և այլն): Իսկ եթե դու տեսնում ես, որ հավատակիցդ գողանում է, ասենք, հարևանից կամ պետությունից, ապա հարկավոր է այլ կերպ գործել. մեղավորի արարքը հասցնել երեցներին՝ կիրառելով Ղեվ.5:1-ի սկզբունքը (եթե մեկը վկա է եղել մեղքին կամ դրա մասին իմացել է, բայց չի հայտնել՝ նա մեղսակից է):

Ապացուցենք, որ սա Ղեվ.5:1-ի և Մտ.18:15-17-ի սխալ ըմբռնում է. Ղեվ. 5:1-ում ՉԻ ասվում, որ պետք է վազել երեցների մոտ, այլ ասվում է՝ ասել մեղքի մասին. սխալ է ձևացնել, թե չես լսում՝ եթե լսում ես, և սխալ է ձևացնել, թե չես տեսնում՝ եթե տեսնում ես հավատակցիդ մեղքը: Այս պատվիրանի իմաստն այն է, որ կողքով անցնելիս՝ չանտեսես չարը: Հայտնել մեղքի մասին՝ նշանակում է հանդիմանել մեղավորին, Ղեվ.19:17. «սրտումդ քո եղբորը չատես: Անպատճառ հանդիմանիր մերձավորիդ, որ նրա հետ միասին մեղք չկրես» (հմմ.Եզ.3:20,21): Չի կարելի չտեսնելու տալ հավատակցիդ մեղքը: Ինչո՞ւ.

բոլոր Եհ.վկ.ները Քրիստոսի մարմնի անդամներ են (Հռ.12:5, 1Կոր.6:15): Եթե Եհ.վկան մեղք է գործում Քրիստոսի մարմնի դեմ՝ նշանակում է մեղք է գործում նաև անձամբ քո դեմ (1Կոր.12:26, ​​անգամ եթե նա գողանում է պետությունից կամ աշխարհիկ հարևանից): Այսինքն, Մտ.18։15-17-ի քայլերը վերաբերում են բոլոր այն դեպքերին, երբ անձամբ քեզ է հայտնի դառնում հավատակցիդ մեղքը: Ինչո՞ւ է անհրաժեշտ գործել ըստ Մտ.18:15-17-ի փուլերի: Այդ քայլերի հիմնական նպատակը մեղավորին սթափեցնելն է, որպեսզի նա ցանկանա ուղղվել (Հակ.5.19,20): Եթե ​​վերջինս ուղղվի, նշանակում է՝ նա չկորավ մեղքի պատճառով, այլ շահվեց (քեզ եղբայր և Քրիստոսի մարմնի անդամ մնաց, Մտ.18:15):

Այժմ Մտ.18:15-17-ի 4 քայլերը դիտարկենք մանրամասն. Եթե քո եղբայրը քո դեմ մեղք գործի, (արդեն իմացանք, որ ցանկացած մեղք, որ մեզ հայտնի է դարձել՝ մեղք է Քրիստոսի մարմնի, ուստի նաև՝ մեր դեմ) 1) գնա և ցույց տուր նրան, թե որն է նրա սխալը, երբ դու և նա մենակ եք։ Եթե նա լսի քեզ, շահեցիր քո եղբորը։ Իսկ եթե չլսի, 2) վերցրու քեզ հետ մեկին կամ երկուսին, որպեսզի երկու կամ երեք վկայի բերանով ամեն խոսք հաստատվի։ Եթե նրանց էլ չլսի, 3) ասա ժողովին։ Իսկ եթե ժողովին էլ չլսի, 4) թող քեզ համար լինի ինչպես այլազգի և հարկահավաք։

Այսպիսով, ով վկա է դարձել իր հավատակցի մեղքին՝ նա էլ պարտավոր է մեղքը հայտնել նրան, որ վերջինս դարձի գա (Ղեվ.5:1): 1-ին քայլը (առանձին զրույցը)՝ սիրո դրսևորում է մեղք գործողի հանդեպ. սերը՝ նրբանկատ է, ձգտում է պահպանել եղբոր բարի համբավը, որին գուցե «խճճել է դևը», ինչը մարմնական թուլության պատճառով կարող է պատահել ցանկացած քրիստոնյայի հետ: Սերը չի շեփորում եղբոր մեղքի մասին, այլ ծածկում է (1Կոր.13:6,7): Բայց եթե առանձին զրույցը ոչինչ չտա (մեղավորը չի ամոթխածում և համառում է)՝ ապա գործի է դրվում 2-րդ քայլը. (արժե մեղավորին ասել, որ եթե նա չուղղվի՝ օգնության համար ստիպված կարիք կլինի դիմել ավելի փորձառու եղբայրների, Մտ.18:16; 2Օր.19:15):

Եթե 2-րդ քայլը ևս — ավելի փորձառու եղբայրների օգնությունը — ոչինչ չտա (լավ կլինի, ի դեպ, որ 2-րդ քայլին հրավիրվեն երեցներ) — ուրեմն՝ քայլ 3). արժե նրա մեղքի մասին հայտնել ժողովին (Մտ.18:17): Ինչպե՞ս դա կարելի է անել գործնականում. գալ և ժողովի հանդիպմանը բոլորին հայտարարե՞լ եղբոր մեղքի մասին: Թե՞ ինչպես: Պարզենք: Քանի որ Հիսուսն այս խոսքերն ասում էր հրեաներին, ապա վերջիններս Մ.Օ.-ից գիտեին, թե ինչ է դա նշանակում. Իսրայելում, եթե խնդիրը չէր լուծվում նեղ շրջանակում՝ մեղավորին տանում էին երեցների մոտ, ովքեր որ հնում պահպանում էին Եհ.վկ.ների ողջ համայնքի շահերը և պատասխանատու էին կարգապահության համար (2Օր.21:19; 22:15,24; 25:7, հմմ. Մտ.5:25-ի հետ):

Երեցները սովորաբար գործը քննում էին բնակավայրի դարպասների մոտ, այսինքն՝ հրապարակավ, ոչ թե գաղտնի (հմմ. Թվ.15:32,33; 2Օր.25:7): Հարցեր էին տալիս վկաներին, քննում մեղավորի վարքը, հետո հռչակում որոշումը ողջ համայնքին: Հանրային դատավարությունն օգնում էր և՛ դատավորներին (կանխվում էր ինչ-որ բան աղավաղելու գայթակղությունը ), և՛ մեղավորին (հանրային դատաքննությունն ավելի արդյունավետ էր ներգործում), և նույնիսկ հավատակիցներին, ովքեր հետևում էին դատին (և կարող էին համոզվել Աստծո ներկայացուցիչների դատական իրավացիության մեջ՝ տեսնելով նաև, որ մեղքը չարիք է:) Նույն կերպ մեղավորի գործը պետք է ներկայացվի նաև արդի քրիստոնեական ժողովներում.

ուստի, եթե մեղավորը 2-րդ քայլին էլ համառում է՝ պետք է նրան ասել 3-րդ քայլի մասին (որ ստիպված են նրա խնդիրը  ներկայացնել ժողովի մկրտվածԵհ.վկ.ներին), իսկ երեցները այն պետք է հրապարակավ ներկայացնեն այն սկզբունքով, որ նախատեսված է մեղք գործած հովիվների համար. մեղավորին «հանդիմանիր բոլորի առաջ, որպեսզի մյուսներն էլ վախենան» (1.Տիմ.5:19,20; հմմ.Գաղ.2:11-14): Ինչպես տեսնում ենք, հանրային դատավարությունը կրթական նպատակ ունի. այն քրիստոնյաներին կոլեկտիվ պատասխանատվության է վարժեցնում (ներկաները մեկ անգամ ևս կհամոզվեն, որ մեղքը վնասատու բան է, և ուրեմն, փոխանակ բոլորի առջև կարմրելու, ավելի լավ է հեռու մնալ մեղքից):

Մեղավորի արձագանքից ելնելով էլ՝ երեցները որոշում կկայացնեն նրա հարցում. եթե նա խայթվի և զղջա, որոշի ուղղվել, ապա հասարակական լսումը ինքնին կդառնա իր մեղքի պատժի բավարար չափը: Իսկ եթե շարունակի համառել (այս անգամ էլ հարկ չհամարի շտկել իրեն) — ապա մեղավորն ինքը ընտրություն չի թողնում ժողովին, ուստի ստիպված են գնալ 4-րդ քայլին. թող նա լինի ժողովի համար որպես հեթանոս և մաքսավոր (Մտ.18:17): Այսինքն ՝ Հիսուսն ակնկալում է, որ ժողովի յուրաքանչյուր անդամ կփոխի վերաբերմունքը նրա հանդեպ, ինչը բնական է.

նրանց հանդեպ, ովքեր Եհովայի, Քրիստոսի և հավատակիցների փոխարեն ընտրում են մեղքի ուղին՝ վերաբերմունքը փոխվում է ինքն իրեն (նույնիսկ իրական ընտանիքում են վատ վերաբերվում նրանց, ովքեր չեն գնահատում ընտանիքը և ընտանեկան արժեքները: Զարմանալի չէ, որ քր. ժողովում ևս, որ հոգևոր մի ընտանիք է՝ նույնն է կատարվում): Հանրային լսումը կօգնի բոլորին համոզվել, որ նա իսկապես սիրել է չարը, ուստի ոչ ոքի մեջ այլևս հարցեր չեն ծագի (ի տարբերություն փակ դատերի, հանրայինը բացառում է անիրավությունը, բացթողումները, անվստահությունը «դատավորներին» և ասեկոսեները, ինչը ևս մեծ պլյուս է քրիստոնեական ժողովի համար):

Ամփոփենք 2) հարցը. եթե հետևենք Մտ.18:15-17-ի Հիսուսի ցուցումներին, ապա, ինչպես հնում, այնպես էլ հիմա մեղքի պրոբլեմը և ճիշտ վերաբերմունքը մեղավորներին՝ Եհովայի ժողովրդի մեջ կլուծվի առավելագույն օգուտով թե՛ երեցների, թե՛ մեղավորի, թե՛ ժողովի համար. հովիվները ի տես կդարձնեն Աստծու արդար իրավունքը, ներկաները դաս կքաղեն, ով սխալ է թույլ տվել՝ կխայթվի հանդիմանությունից և կզղջա, ով զրպարտվել է (ինչը ևս հնարավոր է ժողովում)՝ կվերականգնի իր բարի անունը, իսկ մեղքում համառողը՝ որպես մեղավոր՝ ավելի ցայտուն կերևա (նա կա՛մ կհրաժարվի պատասխանել բոլորի առջև և չի գա հանրային քննարկմանը, կա՛մ քննարկմանն իրեն անկարգ կպահի):

Իսկ ի՞նչ է նշանակում «փոխել վերաբերմունքը» մեղավորի նկատմամբ: Ինչպե՞ս կենցաղում կատարել Հիսուսի ասածը. «թող լինի ձեզ համար ինչպես հեթանոս և մաքսավոր»: Քննարկենք 3) կետն այն մասին, թե ինչպես, ըստ առաքյալների, պետք է վերաբերվել չզղջացող Եհ.վկ.ին: Պողոսն այս 4-րդ կարգապահական քայլը ներկայացնում է այսպես. մի շփվեք նրա հետ, ով եղբայր կոչվելով՝ մեղքի մեջ է մնում: Նրա հետ անգամ հաց չուտեք: Հեռացրեք չար մարդուն ձեր միջից (ժողովից): Հանձնեք նրան Սատանային մարմնի կործանման համար  (1Կոր.5:2,5,10,11,13): Մեկ առ մեկ դիտարկենք Պողոսի այս ցուցումները.

3) Առաքյալների ցուցումները չզղջացող Եհ.վկ.ների վերաբերյալ
«նրա հետ մի շփվեք և անգամ հաց մի կերեք» ցուցումը բացահայտում է Հիսուսի այս խոսքերի իմաստը. «թող լինի ձեզ համար ինչպես հեթանոս և մաքսավոր»: 1-ին դարում Եհ.վկ.ների մեջ մի սեղանի շուրջ միասին հաց ուտելը՝ ջերմ և մոտիկ կապերի նշան էր. դա ցույց էր տալիս, թե նրանք ասես մեկ ընտանիք և հարազատ մարդիկ են (չէ որ բոլոր հրեաները ազգակիցներ էին): Հեթանոսները նրանց համար օտարներ էին, հրեաները նրանց հետ չէին շփվում (երբեք նրանց հետ մի սեղանի վրա հաց չէին ուտում) և խուսափում էին նրանցից՝ ինչպես վարակվածներից և վտանգավորներից (ահա ինչու Պետրոսը վախեցավ, որ իրեն կտեսնեն հեթանոսների հետ հաց ուտելիս, Գաղ.2:12; Գրծ.10:28):

Նույնը և մաքսավորների հետ. նրանք ծառայության մեջ էին Իսրայելի հռոմեական կուսակալի մոտ (օկուպացիոն զորքերի մոտ), ուստի Եհովայի ժողովրդի դավաճաններ էին համարվում: Համայնքում նրանց չէին հարգում և որպես մեղքի վարակ՝ հեռու էին մնում նրանցից (հմմ. Ղկ.15:1,2; 18:11-13): Իհարկե, հրեաները ստիպված էին առնչվել և՛ մաքսավորներին (փողոցում կամ հարկ հավաքելու ժամանակ), և՛ հեթանոսներին (շուկայում ապրանք գնելիս): Բայց առանց անհրաժեշտության՝ նրանց հետ չէին խոսում և մտերմության ակնարկն անգամ մերժում էին (չշփոթել աստվածավախ հեթանոսների հետ. Եհովան գնահատում էր նրանց և հետագայում ընդունեց իր ժողովրդի մեջ, Գրծ.10 գլ.):

Ուստի, ասելով «թող լինի ձեզ համար ինչպես հեթանոս և մաքսավոր», Հիսուսը նկատի չուներ, որ ժողովի անդամները, որոնց խնդիրը խոսքով և գործով Եհովային փառաբանելն է, — կշարունակեն «ջերմ գրկախառնության» կապը նրա հետ, ով ընտրել է մեղքի ուղին: Թեպետ ամեն մի մարդ այս աշխարհում իրավունք ունի Աստծուց՝ ընտրել ինչ իրեն է հաճելի, այնուամենայնիվ, մեղավոր միջավայրից հեռու մնալը լիովին բնական է Եհ.վկ.ների համար. նրանք գիտեն, որ մեղքը «վարակիչ» է, կարող է փչացնել ամբողջ ժողովը և նույնիսկ կործանել անփորձների հավատը (2Տիմ.2:18; վատ ընկերակցությունները փչացնում են օգտակար սովորությունները, 1Կոր.5:6; 15:33):

Թե ինչպես փոխել վերաբերմունքը նրա նկատմամբ, ով վտարված է ժողովից — ամեն ոք պետք է ինքը որոշի, և դրա վրա չարժե հսկել. հաշվետու ենք Եհովային (կարելի է ճաշել մի սեղանի շուրջ և լինել լրիվ օտար, կարելի է ապրել Երկրի տարբեր բևեռներում և լինել մտերիմ): Ոչ թե բառացի հեռավորությունն է Աստծուն ցույց տալիս մեր վերաբերմունքը չար ուղին ընտրողների նկատմամբ, այլ՝ հոգևոր: Իսկ երբ վտարվածն է հանդիպում Եհ.վկ.ին (աշխատավայրում, փողոցում, ընտանիքում)՝ չպետք է զարմանա (կամ վրդովվի), որ ընկերական ջերմությունն ինչ-որ չքացել է և հարաբերություններում անդունդ է գոյացել (Մտ.10:36,37;1Կոր.5:11):

Պետք է նաև հաշվի առնել, թե ինչի  համար  է մարդը վտարվել. խմիչքի համար վտարվածն այնքան վտանգավոր չէ, որքան հերձվածողը (նա ժողովի մարդկանց սովորեցնում է իրենը՝ խեղաթյուրելով առաջնորդների ուսմունքը). Տեղին  չէ նրան բարևել (2Հով.9,10;Տիտ.3:10, թեպետ այստեղ խոսքը այն քր.ների մասին է, ովքեր աղավաղում էին Քրիստոսի դերը Աստծու ծրագրում՝ այս սկզբունքը կիրառելի է նաև բոլոր այն Եհ.վկ.ների դեպքում, ովքեր հերձվածող են դարձել: Ինչպես հերձվածող չդառնալ, եթե ինչ-որ բանի հետ համաձայն չես — տես 7.21 վիդեոն): Բարևը զրույցի առիթ է տալիս, իսկ հերձվածողը կարող է քանդել անփորձների հավատը,(հմմ.2Տիմ.2:17,18. հանրային լսումը, ի տարբերություն գաղտնիի, օգնում է պարզել, թե ով՝ ով է, տես 7.24 վիդեոն):

Սակայն վտարվածների հանդեպ քամահրանք դրսևորելը — սխալ է. Աստված բոլորին է թույլատրում իրենց ընտրությունը կատարել և չի քամահրում, եթե նրանք արդարության ուղին չեն ընտրում (եթե նրանց մեղքի ուղին է դուր գալիս, ապա հետևանքներն իսկ պատիժ կլինեն): Թեպետ Եհովան Իր Տնից վտարեց Ադամին և Եվային (Իր երեխաներին) և մտերիմ կապ այլևս չպահեց նրանց հետ (եթե անկախություն եք ուզում՝ խնդրեմ, ինքներդ հայթայթեք ամեն բան)՝ սակայն Նա չնվաստացրեց նրանց, չվիրավորեց և նոր դժվարություններ չնյութեց (հակառակը, ապահովեց ամենով, ինչ իրենք իրենց համար հայթայթել չէին կարող) և՝ չտրամադրեց նրանց դեմ իրենց երեխաներին (Ծն.3:15; 21; հմմ. Հեսու 24:14,16; Գրծ.14:16,17):

Եհովայի օրինակը կիրառելի է նաև մեր օրերում ժողովից վտարված Եհ.վկ.ների համար. էական չէ, մեր ծնողը, թե երեխան է դարձել վտարված: Չարժե ցածրացնել նրան (ցույց տալ, թե այլևս ոչինչ են մեր աչքում): Եթե տեղ չունեն գնալու՝ թող ապրեն մեզ հետ (հիշեցնենք. բառացի տարածությունը չէ արդարին բաժանում մեղավորից, այլ՝ հոգևոր): Իսկ եթե նրանք հեռացել, բայց զանգում են մեզ՝ արժե լսափողը միացնել. գուցե ուզում են վերադառնալ և օգնությո՞ւն է պետք (հմմ.Հակ.4:8): Կամ թեկուզ հիշեցնել, թե որքան ուժեղ է Եհովան կամենում Իր մոլորված որդիների վերադարձը և սպասում նրանց: (Հակ.5:19,20, Աստված չի նեղանա, եթե վտարվածին հիշեցնենք Իր մասին, բայց շատ ավելի վատ կլինի, եթե նրանց հավատի առկայծող պատրույգը հանգչի մեր քամահրական վերաբերմունքից).

ոչ բոլոր վտարված երեխաներն ու տարեցներն են հոգով այնքան ուժեղ, որ վերադառնալու ցանկության դեպքում անմիջապես կարողանան երեցներին դիմել. շատերին ծնողների կամ հավատակիցների աջակցությունն է պետք, «ում ուսին նրանք կարող են լացել»՝ նախքան հովիվներին մոտենալը: Իսկ հովիվներն, իրենց հերթին, տեսնելով, որ վտարվածը երկար բացակայությունից հետո հանդիպման է եկել՝ պետք է ընդօրինակեն անառակ որդու հորը. ամիսներ շարունակ նրան անտեսելու և սրահում ցուցադրաբար մեկուսի թողնելու փոխարեն (իբր՝ դու վաստակել ես այս վերաբերմունքը) — արժե խոսել նրա հետ վերադարձի 1-ին իսկ օրը (հմմ.Ղկ.15:20):

Անցնենք 4-րդ հարցին. Ի՞նչ է նշանակում «մեղավորին հանձնել Սատանային՝ մարմնի կործանման համար»: Այս խոսքերով Պողոսը տալիս է ժողովից  վտարելու իմաստի էությունը՝  պահանջելով քրիստոնյաների միջավայրից կորսցնել ապականվածին (1Կոր. 5:2,5,10,11,13). 1-ին դարում մեղավորին «կորսցնում» էին այսպես. նրա մասին հայտնում էին բոլոր քրիստոնյաներին և այն տները, ուր հանդիպման էին հավաքվում՝ նրան այլևս չէին թողնում (որ հնարավորություն չտան նորեկների հավատը կոտրել և մեղքի «վարակով» շփոթմունքի մեջ գցել նրանց, 2Հով.1:10): Այդպես Պողոսը վարվեց Կորնթոսից մի պոռնկացողի, նաև Ալեքսանդրի և Հիմենոսի հետ (1Կոր.5:5; 1Տիմ.1:20; 2Տիմ.4:14,15):

4) Ի՞նչ է նշանակում «մեղավորին հանձնել Սատանային՝ մարմնի կործանման համար»:
Այսօր, որպես կանոն, մեղքի ուղին ընտրողները՝ իրենք իսկ ժողով չեն գալիս. այս ուղին նրանց այլևս չի հետաքրքրում: Իսկ եթե ​​որևէ մեկը վտարվելուց հետո ժողով է գալիս՝ չարժե նրան դուրս հանել սրահից (իհարկե, եթե նա կարգը չի խանգարում): Բայց պետք է զգոն լինել. մի կողմից՝ դա լավ նշան է, գուցե մտափոխվել է (կամ իր գործի գաղտնի վարույթի ընթացքում, հնարավոր է՝ անարդար են վտարել: Ուստի, եթե նա հանդիպման է գալիս՝ զարմանալու ոչինչ չկա): Մյուս կողմից՝ ո՞վ գիտե՝ ինչ նպատակ է նա հետապնդում (ուստի, լավ կլինի, որ երեցները դա պարզեն և անհրաժեշտության դեպքում ժողովին տեղեկացնեն):

Այժմ պարզենք, թե ի՞նչ են նշանակում այս խոսքերը. «մեղավորին մատնել Սատանային՝ մարմինը կորչելու համար, որ հոգին ապրի Հիսուսի օրումը» (1Կոր.5:5,ԱԹ); Ո՞ւմ հոգին է պետք փրկել՝ մեղավորի՞, թե՞ ժողովի: ԴԸ-ում այսպես են բացատրում. երբ մեղավորին հեռացնում են ժողովից՝ տեղի է ունենում «մարմնի ոչնչացում» (ժողովը ազատվում է կործանարար ազդեցությունից), ինչի շնորհիվ ժողովը պահպանում է իր ոգին  (իրենում տիրող տրամադրությունը, w08.15/7, էջ26-28, պ.13):

Իսկ ինչպե՞ս է սա Պողո՛սը բացատրում: Ինչո՞ւ նա Հիմենոսին և Ալեքսանդրին հանձնեց Սատանային: Նայենք 1Տիմ.1.20-ը. «Դրանցից են Հիմենոսը և Ալեքսանդրը: Ես նրանց Սատանային հանձնեցի, որպեսզի  խրատվելով սովորեն չհայհոյել Աստծուն»: Այսինքն, ժողովից վտարելու նպատակը՝ մեղավորների հոգին փրկելն է (եթե նրանք չհեռացվեն, կշարունակեն հայհոյել, իսկ եթե հեռացվեն՝ հնարավոր է, որ դադարեն չարը գործել և կրկին շահվեն Քրիստոսի մարմնի համար, Մտ.18:15): Ի՞նչ կպատահի մեղավորին, երբ նրան կտրեն ժողովից և ամբողջովին հանձնեն Սատանայի աշխարհին (մատնեն Սատանային)՝ մեղավոր մարմնի տիրապետությանը:

Վտարումը նրանց հնարավորություն կտա համոզվելու, որ մեղավոր մարմնին տուրք տալը կործանման ուղի է: Վաղ թե ուշ, նրանք, ովքեր ճաշակել են արդար ապրելակերպի շնորհը (ովքեր սիրել են Եհովային և Նրա ծառայությունը), բայց մարմնի թուլության պատճառով հեռացել են աշխարհ՝ կհասկանան, որ մեղքը հյուծում է իրենց. կայտառությունն ու ուժերը մսխվում են անօգուտ, իսկ առջևում լոկ ծերությունն է, հիվանդությունն ու առանց հարության մահը (բոլոր նախկին Եհ.վկ.ները, որ գիտակցաբար մեղքի ուղին են ընտրում՝ հասկանում են, որ դա հավիտյան մահ է): Ահա այդ ժամանակ էլ նրանք ևս շանս են ունենում գոնե Տիրոջ օրում փրկել իրենց հոգին (1Կոր.5:5).

այսինքն, եթե նրանք մեղքի մարմնից հյուծված (մեղավոր կյանքի ունայնությունից անհուսության հասած)՝ զղջան թեկուզև իրենց ուղու վերջին — շանս կունենան փրկել իրենց հոգին Քրիստոսի օրում (հոգով կրկին հավատարիմ դառնան Եհովային և Նրա շնորհով դուրս գան գերեզմանից Միլենիումում, Հռ.6:23): Թեպետ ԴԸ տարբերակը տրամաբանական է (եթե «մարմնավոր» Եհ.վկան կտրվում է, ապա ուրիշների ոգին չի փչանում), բայց 1Կոր.5:5-ում Պողոսը խոսում է մեղավորի  հոգու փրկության մասին՝ Քրիստոսի օրում: Բայց բոլո՞ր մեղավորները կզղջան, եթե նրանց հեռացնեն ժողովից: Հազիվ թե (ով չարն է սիրում և պատահաբար է դարձել Եհ.վկա՝ նա յուրային է Սատանայի աշխարհի համար, և իրեն լավ կզգա, Մտ.12:35; 1Հով.2:19):

Իսկ եթե մեղքին ներողամիտ վերաբերվեն (ինչպես Կորնթոսի ժողովում՝ պոռնկությանը, 1Կոր.5:2)՝ մեղավորը երբեք չի հասկանա, որ ինքն անիրավ է, ուստի չի դրդվի ուղղվել: Կորնթոսում պոռնկացողի վտարումը ժողովից, ի վերջո, հասավ իր նպատակին. նա ուժասպառ եղավ մեղքի մարմնից (համոզվեց, որ կյանքը Քրիստոսի մարմնից դուրս՝ ոչ մի լավ բանի չի բերում, ինչի համար և ընկավ ծայրահեղ վշտի մեջ, 2Կոր.2:7): Աստծու և հավատակիցների կյանքից օտարված ապրելով՝ նա շուտով հասկացավ (դեռ տարի էլ չէր անցել), որ իրավացի չէ, զղջաց և ուղղվեց (2Կոր.2:6-11):

Եվ այսպես.  ի՞նչ է ասում Աստվածաշունչը ժողովից վտարման (ԺՎ) մասին:
1) ԺՎ — ծայրահեղ միջոց է նրանց համար, ովքեր չեն զղջում՝ հանուն  իրենց իսկ օգտի և մեղքի կործանիչ ազդեցությունից նորեկների պաշտպանության  (Մտ.18:15-17;1Կոր.5:5,11,13; 2Տիմ.2:18):
2) ԺՎ ընթացակարգը պետք  է հանրային  լինի  (մկրտված Եհ.վկ. ներկայությամբ). դա օգտակար է և՛ դատավորների (չի աղավաղվի ոչինչ), և՛ մեղավորի (հանրային քննարկումը արդյունավետ կներգործի նրա վրա), և՛ ժող.ի անդամների համար (կասկածներ չեն ունենա):
3) ԺՎ-ի հանդեպ վերաբերմունքը դեպի վատը կփոխվի (ինչպես բառացի ընտանիքում, երբ ինչ-որ մեկը չի գնահատում և դավաճանում է ընտանեկան արժեքները, Մտ.10:36,37):
4) Քամահրանք ցույց տալը ԺՎ-ին՝ սխալ է (Աստված ամենքին թույլատրել է իր ընտրությունը կատարել):
5) Եթե ԺՎ մեզ է դիմում՝ արժե լսել նրան (գուցե նրան վերադառնալու օգնություն է պետք): Իսկ եթե ուղղակի շատախոսելու միտք ունի՝ կարելի է հիշեցնել, որ Եհովան սպասում է իր մոլորված երեխաներին (դա մեղք չէ, Հակ.5:19,20):
6) ԺՎ-ից օտար մնալը՝ ամեն մի Ե.վկա պետք է որոշի ըստ իր խղճի (հաշվի առնելով ԺՎ տարիքը, հանգամանքը և մեղքի տեսակը. վերաբերմունքը հարբեցողի և հերձվածող/հավատուրացի նկատմամբ՝ տարբեր է):
7) Եթե ԺՎ ժողով է եկել՝ հովիվները չպետք է ամիսներով նրան արհամարհեն և թողնեն մեկուսի (դա սեր չէ):

Դե, իսկ հիմա, յուրաքանչյուր Եհ.վկա կարող է համեմատել վտարման մասին Աստվածաշնչի ցուցումները ԴԸ մշակած պրակտիկայի հետ և հեշտությամբ որոշել՝ համապատասխանո՞ւմ են արդյոք դրանք Հիսուս Քրիստոսի և նրա առաքյալների դրույթների հետ, թե՞ ոչ:

Սիրով նրանց, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:
«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

37. Ի՞ՆՉ ԿՄՆԱ, ԵԹԵ ՀԱՆԵՆՔ 1914 ԹԻՎԸ…

Текст на армянском языке к  видео  2.17 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.37

7.36 հոլովակում խոսեցինք այն մասին, որ եթե կամենում ենք Աստծու Արքայությանը «հասնել», ապա նպատակային կլինի նստել Եհ.վկ.ների «գնացքը»՝ չնայած նրա թերի կողմերին: Ինչո՞ւ: Քանզի այդ «գնացքն» է ճիշտ ուղղությամբ դեպի Արարիչն ընթանում: Իսկ եթե մենք գնում ենք այն «գնացքով», որտեղ մերժում են Եհովային կամ Նրա Քրիստոսին, ապա դժվար թե մեզ Աստծու Արքայություն թողնեն (Մտ.7:21-23; Հով.3:16; 17:3):

Քանի որ ճիշտ ուղու հիմնակետ հանդիսանում են ճիշտ գցված «երկաթգծերը» — ս.գրային ճշմարտության հիմունքները — նրանք, ովքեր 1914 թվի Քրիստոսի գահակալման ուսմունքում սխալ են տեսնում (1914թ. սխալ հաշվարկը հոլովակում ցույց կտանք հետո) — ապա կասկածներ և բնական մի հարց է ծագում Եհ.վկ.ների «գնացքի» ուղղության ճիշտ լինելու մասին.

եթե Եհովայի պաշտամունքում հենց սկզբից աղճատված է ուղղության հիմունքը — ուսմունքը 1914թ. Քրիստոսի գահակալման մասին — ուրեմն ինչպե՞ս կարող է այդ գնացքը մեզ հասցնել Աստծու Արքայություն: Սա կիմանանք՝ պատասխանելով 2 հարցի.

1) Արդյո՞ք 1914 թիվը Աստվածաշնչի ՀԻՄՆԱԿԱՆ ուսմունքներից է: Եվ 2) ի՞նչ կլինի Եհ.վկ.ների դավանանքին, եթե նրանց ուսմունքից հանենք 1914 թվի ուսմունքը:

Սկսենք 1) հարցից.
1) Արդյո՞ք 1914 թիվը Աստվածաշնչի ՀԻՄՆԱԿԱՆ ուսմունքներից է:

Թեպետ այս ուսմունքը շատ է հայտնի՝ միանգամից ասենք — ոչ: Ինչո՞ւ: Հիմնականը՝ դա Աստվածաշնչի ճշմարտության առանցքային այն անխախտ բազան է, որտեղ ամեն ինչ համաձայն է Աստծու խոսքին և մեկը մյուսին (նրանցում չկան անկապակից կամ տրամաբանական թույլ կետեր, նաև ողջամիտ փաստարկներ՝ դրանք հերքելու համար):

Աստվածաշնչում ՀԻՄՆԱԿԱՆ է կոչված «ողջամիտ խոսքերի օրինակը» (2Տիմ.1:13): Դա Աստվածաշնչի ուսմունքների հավաքածուն է, որն օգնում է ճիշտ երկրպագել Արարչին և ձևավորել նոր անձ (կյանքի իմաստի ճիշտ հասկացության շնորհիվ՝ հոգևորապես աճել, Եփ.4:22-24): Ճշմարտության հիմքերը անսասան են, անխախտ և չունեն փոփոխման կարիք: Եվ դա հասկանալի է. եթե շինության հիմքը փոխվի, ապա ողջ կառույցը կփլուզվի:

Մնացյալն ուսմունքում, որ հնանում է և հետո պահանջվում վերամշակման եվ ճշտման — դրանք «ամրակներ» են հիմքին, որ ստեղծվում են տարբեր պատճառներով. օրինակ, Աստծու խոսքի երեսակները մանրամասն մեկնելու մղումից; ժողովում կարգուկանոնի բարելավման կամ ծառայության որակի բարձրացման համար և այլն: «Ամրակների» նմուշ ցույց տվեց Հիսուսը մ.թ.1 դարի ծերերի մարդկային ավանդների օրինակով (Մրկ.7:3,8):

Հնարավոր է՝ դրանք ներմուծվել էին լավի համար, բայց հետագայում աղճատել էին Աստծու խոսքը, շեղել և Եհովայի ժողովրդից պահանջել ավելին, քան Ինքը Եհովան (Մտ.23:4; Մրկ.7:3-13): Նույնն է նաև այսօր. Եհ.վկ.ների ուսմունքից այն ամենը, ինչ հստակ է, անփոփոխ, կապակցված իրար և Աստվածաշնչին — դա հիմքն է: Իսկ այն, ինչ անկապակից է, մշուշոտ և փոփոխվող — դա ԴԸ «ծերերի ավանդն» է:

Եթե Եհովայի ժողովրդի դավանանքի մեջ սովորենք տարբերել «հիմքը» «ամրակներից» (Ս.Գրային ուսմունքը՝ մարդկայինից) — ապա դյուրին կդառնա վարժվել ԴԸ հաճախակի փոփոխվող ուսմունքներին և դրանցից չգայթակղվել: Թե ինչպես դա անել՝ ցույց կտանք 1914 թվի ուսմունքի օրինակով, որը շատերը սխալմամբ ընդունում են որպես Եհ.վկ.ների դավանանքի հիմք:

Նայենք 1914 թ. պատմությունը. այդ տարին սկսվում է ԴԸ հիմնադիր Չ.Ռասելից: Սկզբից նա, ադվենտիստ Ն.Բարբառի հետ, համարում էր, որ Քրիստոսը անտեսանելի վերադարձել է 1874 թվին («Ե.Վ.-հռչակողներ», էջ 47, պ.3): Նրանք Քրիստոսի վերադարձը կապում էին Դան.4:29-ի Բաբելոնի թագավորի երազի հետ (ինչն անում էին նաև նրանց այլ ժամանակակիցներ) և հետագայում որոշեցին, որ Քրիստոսը կգահակալի 1914 թվին («Ե.Վ.-հռչակողներ», գիրք, էջ 134,135): Ի՞նչ էր դա նշանակում:

Սպասվում էր, որ 1914 թվին Քրիստոսը կգահակալի և կհայտնվի «հարսին» տանելու; Ռասելն իր խմբով կգնա երկինք; վրա կգա այս համակարգի վերջը Արմագեդոնին, իսկ Երկրի վրա հարություն կառնեն Աբրահամն ու հնամենի հավատարիմ Եհ.վկ.ները, որպեսզի լինեն Երկրի իշխաններ («Ե.Վ.-հռչակողներ», էջ 138): Հետաքրքիրն այն է, որ այս դեպքերի հերթականությունը ճիշտ է, քանզի համաձայն է Աստվածաշնչին, ցույց տանք.

Քրիստոսի գահակալումը կկատարվի 7-րդ փողի ժամին, Հիսուսը երկինք կտանի 144000-ին, որից հետո կանի Արմագեդոնը (Հյտ.11:15-18; Մտ.24:29-31; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52): Իսկ դրանից հետո կսկսվի Աբրահամի և մնացյալի հարությունը, ում խոստացված է կյանք Երկրի վրա: Այսինքն, Ռասելը դեպքերը շարադրել է ըստ Ս.Գրքի: Միայն 1914 թիվն է սխալ գտնված: Տեսնենք այդ դեպքերը սխեմայով.

Ինչպե՞ս այդ սխալը պարզվեց: Անցավ 1914 թիվը, իսկ երկինք ոչ ոք չգնաց, Արմագեդոն չեղավ և Աբրահամն էլ հարություն չառավ: Հստակ դարձավ, որ 1914թ. ուսմունքը հարկ է շտկել (թվի վրիպում էր): Բայց 1914թ. շտկում չկատարեցին, այլ Արմագեդոնի թիվն ու Աբրահամի հարությունը տեղափոխեցին 1925թ. (հաշվեցին 70 հոբելյանական տարի, «Миллионы ныне живущих никогда не умрут», 1920 г. изд., с. 88-90. «Золотой Век», 16 марта 1921, с. 381):

Անցավ նաև 1925 թիվը, և նորից՝ ոչինչ, նորից շարունակեցին: Ու այդպես շարունակում են արդեն 100 տարի, մինչ օրս. Աստվածաշնչով «այս սերունդը» պետք է դիմագրավի Քրիստոսի գահակալումն ու Արմագեդոնը (Մտ.24:29-34): Բայց 1914թ. սերունդը մահացել է, իսկ Արմ.ը չկա: Ստիպված արդի Կ.Մ.ը «երկակի սերունդ» մտցրեց (Դիտ.15.06.10, էջ 5): Հետևաբար և Քրիստոսի 2 գալուստ ներմուծվեց (1914թ. Քրիստոսը եկել է որպես Թագավոր: Իսկ Արմ.ից առաջ կգա որպես Դատավոր, Դիտ.15.07.2013, էջ 1, պ.11):

Այստեղից՝ պարզ հետևություն. քանի որ 1914թ. ուսմունքի հետ կապված ամեն բան մշտապես փոփոխվում է և հին «ամրակները» փոխարինվում նորերով — այն ոչ մի կերպ չի կարող Աստվածաշնչի ճշմարտության ՀԻՄՔ լինել: Ճիշտ նույն կերպ էլ կարելի է վերլուծել Եհ.վկ.ների մնացած ուսմունքները. եթե որևէ ուսուցում պարբերաբար ձևափոխվում է, ուրեմն դա առայժմ «մարդկային ավանդ է» (ոչ թե Աստվածաշնչի, այլ ԴԸ ուսմունք է):

Իսկ եթե Աստծու խոսքի քննությամբ՝ այն մաքսիմալ կերպով համաձայն է Աստվածաշնչին և մյուս ուսմունքներին — ուստի դա Ս.Գրքի ճշմարտության հիմունքներից է (Առ.4:18): Այժմ հակիրճ ցույց տանք, թե Եհ.վկ.ների ուսմունքներից ինչն այսօր կարելի է համարել Աստվածաշնչի ճշմարտության ՀԻՄՔ (Աստվածաշնչի համարները չենք նշում, դրանք կարելի է կարդալ Եհ.վկ.ների Աստվածաշնչի ուսումնասիրության ձեռնարկներում).

Հիշեցնենք, թե ինչո՞ւ են այս ուսմունքները Ս.Գրքի ճշմարտության ՀԻՄՈՒՆՔՆԵՐ: 1) Սրանք պարզ են, համաձայն են Աստվածաշնչին և միմյանց; 2) չեն հնանում, ենթակա չեն շտկման և անհերք՝ելի են; 3) տալիս են ճիշտ պատկերացում կյանքի իմաստի և շուրջբոլորը կատարվողի մասին; 4) ընձեռում են ամենը, ինչ անհրաժշտ է Արարչին ճիշտ երկրպագելու, հոգևոր աճի և Նրա Թագավորության փրկությանը հասնելու համար:

Անցնենք 2) հարցին. ի՞նչ կլինի, եթե Եհ.վկ.ների դավանանքից հանենք 1914 թվի մասին ուսմունքը:

2) Եթե հանենք 1914 թիվը՝ ի՞նչ կմնա:

Բերենք պատկերավոր օրինակ. ի՞նչ կմնա, եթե շենքից վերացնենք հարկերը: Կմնա հիմքը: Այդպես էլ, եթե դավանանքից հանենք «ԴԸ ավանդային հարկաբաժինները»՝ կմնա Աստվածաշնչի ճշմարտության հիմունքը, որի վրա էլ կանգուն կմնա Եհովայի յուրաքանչյուր ծառայի հավատամքը (Մտ.7:24-26):

Ուստի, եթե Եհ.վկ.ների ուսմունքից հանենք հիմքին կառուցված առաջին (ամենա ներքին) «հարկը»՝ 1914թվի Քրիստոսի գահակալման մասին ուսմունքը, ապա կփլուզվեն լոկ այն ուսմունքները, որոնք հենված են 1914 թվի վրա վերևից, իսկ հիմքը կմնա: Պատկերը կլինի մոտավորապես այսպիսին, ինչպիսին երգիծական այս օրինակում.

Այսպիսով, եթե հանենք առաջին «հարկը» 1914թ. ուսմունքի մասին, ապա նրա վրա կառուցված մնացած բոլոր սխալ ուսմունքները կփլուզվեն: Իսկ Աստվածաշնչի ճշմարտության հիմունքները կհայտնվեն գլխավոր տեղում, ուր և պետք է լինեն: Նայենք այն մինիմում ուսմունքները, որոնք կփլուզվեն.

Իսկ ի՞նչ կմնա: Կմնա ողջ՝ ավելի վերը թվարկած հիմքը: Մեկը գուցե անհանգստանա, որ կփլուզվի նաև Աստծու թագավորության բարի լուրի և այս համակարգի վերջին օրերի մասին հռչակի նմուշը: Բնավ. վերջին ժամանակներս ԴԸ Աստծու Թագավորությունը ներկայացնում է որպես մի կառույց, որը երկնային կառավարություն է՝ երկրային հպատակներով (տես ԴԸ հոլովակը Աստծու Թագավորության մասին):

Մենք սոսկ կդադարենք խոսել, որ Աստծու Արքայությունը հաստատված է 1914 թվին: Իսկ լուրի էությունը կմնա. երկնային կառավարությունը կօգնի Երկրի վրա վերստեղծել դրախտային պայմանները և Աստծու Թագավորության երկրային հպատակներին կպարգևի կատարելություն (Եբր.11:40): Նույնը և վերջին օրերի առումով. ապացուցել, որ 20րդ դարում սկսված են այս համակարգի վերջին օրերը — կարելի է և առանց 1914 թվի.

դա են հաստատում փաստերը (վերականգնված է Եհովայի պաշտամունքը, գնում է Թագավորության համաշխարհային քարոզ, բարքերի քայքայում, կյանքի պայմանների վատացում), ինչ նախագուշակված է վերջին օրերի համար (Միք.4:1,2; Մտ.24գլ.; 2Տիմ.3:1-5): Քանի որ այս ամենը տեսնում ենք՝ ուրեմն այս համակարգի վերջին օրերի փուլում ենք: Որքա՞ն դա կտևի (հասարակության մեղքի չափի սաստկացումը և Աստծու համբերության բաժակների լցվելը): Այն կարող է լինել 120 տարի (ինչպես ջրհեղեղից առաջ), և ավելի (Ծնն.6:3; 15:13,16; Եր.15:6):

Իսկ ո՞վ է այդ դեպքում Կ.Մ.ը: Կ.Մ.ը դա տնտես է Աստծու Տանը (Եհովայի ժողովրդի վրա, այլ ոչ թե հավատարիմ ծառան 1919թվից), որ շարունակում է ծառա Ռասելի գործը՝ 20-րդ դարոմ Եհովայի պաշտամունքը վերականգնելու առումով: Կ.Մ.ը պետք է ջանա հավատարիմ գտնվել, որ երբ Հիսուսը հայտնվի 144000-ի ետևից՝ արժանի համարվի երկնային գահերի համար (Մտ.24:29-31; Ղուկ.12:42): Բայց ինչպիսի՞ն նրանք կհամարվեն (հավատարիմ, թե ոչ) — կորոշի Հիսուսը՝ երբ հայտնվի (1Պետ.1:7; 2Տիմ.2:12): Ամեն ինչ պարզ է և հստակ:

Այսպիսով իմացանք, որ 1914 թիվը չի հանդիսանում Աստվածաշնչի ճշմարտության հիմք՝ Եհովայի ժողովրդի դավանանքում: Ուստի, եթե այն հանենք շրջանառությունից — բարի լուրի նմուշը և ս.գրային ճշմարտությունը Քրիստոսի գահակալման մասին (որ տեղի կունենա ապագայում)՝ ավելի վառ կառկայծի, քանի որ կիստակվի ժամանակակից «ծերերի ավանդների» սխալներից, որ կուտակված են 1914 թվի ուսմունքի վրա:

Իհարկե, փրկության հասնելու համար բավական չէ լոկ նստել Եհ.վկ.ների «գնացքը» և հանել 1914 թիվը. նույնիսկ այդ «գնացքում» գտնվելով՝ հնարավոր է անպիտան դառնալ Աստծու Թագավորության համար, ասենք՝ վարակվելով կռապաշտության «հարուցիչով» (տես 7.12 վիդեոն) և անկատարության այլ խնդիրներով (Եբր.10:26,27): Բայց եթե մի այլ «գնացք» նստենք, ապա Աստծու աշխարհում հայտնվելու շանսը առավել քիչ կլինի:

Ուստի, ով Եհ.վկ.ների «գնացքի տոմս» և «վիրուսներից՝ դիմակ» դեռևս չունի — ապա ձեռք բերեք (տես 7.21 վիդեոն); ով «գնացքի» սանդղակին է (վտարված է, բայց ծառայում է Եհովային) — մի թռեք (ավելի լավ է Աստծու տան շեմքին, քան թե Սատանայի աշխարհի վրաններում ապրել, Սաղ.84:10բ): Հավատարմությունը Եհովային՝ երբեք մասսայական չի եղել, բայց հավատարիմ Եհ.վկ.ների մնացորդ միշտ եղել է (Եբր.11գլ.): Կլինի այն նաև Արմ.-ից առաջ (Ես.10:22; Հռ.11:4, կլինեն այն Եհ.վկ.ները, ովքեր Տերով կմեռնեն և կհարուցվեն Հազարամյայում, Հյտ.14:13):

Հիշեք. ճիշտ ուղին դեպի ճշմարիտ Աստված՝ ցուցում է միայն մեկ «երկաթգիծ». դա Եհովայի մոտ գնացող Հիսուսի հետքերն են (Հով.20:17; 1Պետ.2:21): Դժվարին է հավիտենական կյանք տանող ճանապարհը (Մտ.7:13,14): Բայց քանի դեռ Եհ.վկ.ների «գնացքից» հնչում է լուրը Եհովայի ապագա Թագավորության մասին՝ կա հնարավորություն այդ ուղին գտնելու և դրախտային հավերժությանը հասնելու համար: Ինչը մաղթում ենք և՛ մեզ, և՛ ձեզ բոլորիդ, սիրելիներ:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

36. Ո՞ՒՐ Է ՔԵԶ ՏԱՆՈՒՄ ՔՈ ՀԵԳԵՎՈՐ «ԳՆԱՑՔԸ»

Текст на армянском языке к  видео  2.16 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.36

Քրիստոնյայի կյանքը՝ դա կյանքի մի ուղի է, որ ձևավորում է նրա անձը իր ընտրած դավանանքի համաձայն: Ինչպես գնացքները, որ շարժվում են տարբեր ուղություններով և ուղևորներին հասցնում տարբեր կայանակետեր, այդպես էլ քրիստոնեության զանազան ուղղությունները հավատացյալին կարող են հասցնել տարբեր վերջնարդյունքների. մեկը «կհասնի» ճշմարիտ Աստծու՝ Ստեղծիչի մոտ, իսկ մյուսը՝ ոչ, քանի որ չի  ստանա Նրա Քրիստոսի հավանությունը (Մտ.7:21-23):

Գաղտնիք չէ, որ բոլոր քրիստոնեական կրոնները ունեն թերություններ: Ուստի տարբեր դավանանքի բազում քրիստոնյաների, ինչպես նաև Եհովայի վկաների ժողովից հեռացածների համար՝ հասկանալի չէ, թե ինչո՞ւ ենք մենք («Պատասխանների արկղ» կայքի Ե.վկաներս) մնում Եհովայի վկաներ (Եհ.վկ.), եթե տեսնում ենք ԴԸ բացթողումները: Եվ իսկապես, թվում է ի՞նչ տարբերություն՝ որտեղ ծառայել Աստծուն, եթե ամենուր կան սխալներ, կեղծ ուսմունքներ, տարօրինակ բաներ, խոտորումներ և այլն:

Այս նյութը կօգնի այն Եհ.վկ.ներին, ում հավատը տեղաշարժվել է՝ համոզվելու, որ չնայած ԴԸ սխալներին — մնալով երկրպագել Աստծուն Եհ.վկ.ների ժողովներում՝ նրանք ճիշտ ընտրություն են կատարել: Իսկ մնացածին կօգնի խորհրդածել իրենց դավանանքի էության մասին և վերլուծել՝ արդյո՞ք այն «գնացքն» են նստել, եթե իսկապես կամենում են «հասնել» արարչության Հեղինակի մոտ:

Որպեսզի վիրավորած չլինենք Եհովայի պաշտամունքը մերժողներին՝ միանգամից պատասխանենք, թե ինչո՞ւ ենք մենք համարում, որ միայն Եհովայի պաշտամունքն է համապատասխանում Ս. Գրքին: Եթե կարդանք Աստվածաշնչի «Արարատ» թարգմանությունը, ապա Աստծու Եհովա անունը կտեսնենք, օրինակ, Ծնն.22:14; Ելք 3:15; Ես.1:2; Ովս.12:6 և բազում այլ տեղերում: Ով երկմտում է՝ թող ստուգի իր Աստվածաշնչով, եթե այն լույս է տեսել մինչև 2000 թվականը: Ինչո՞ւ մինչև 2000:

2000թ. սկսած Ս.Գրքի շատ թարգմանություններից (այդ թվում նաև ռուս. Սինոդալ) հանվել է «Եհովա» անունը՝ իբր տետրագրամատոնի սխալ արտաբերման պատճառով. «Հ.Կ.ի բնագրում, որտեղ նշված է ԵՀՎՀ, որը սխալմամբ ընթերցվում է «Եհովա», սույն թարգմանությունում դրված է «Տեր»» (մեջբերում ռուս Սինոդալ Աստվածաշնչի առաջաբանից):

Այսինքն, մինչ 2000 թ. բազում Աստվածաշնչերում (այդ թվում նաև «Արարատ») ընդունվում էր, որ «Եհովա» անունով Աստվածն է Արարիչը և Աստվածը Աբրահամի: Աբրահամին խոստանալով, որ Իր Քրիստոսին կբերի նրա սերնդից՝ Հակոբ/Իսրայելի միջոցով — Եհովան կատարեց այդ խոստումը (Ծնն.28:1-4, 13,14; Գաղ.3:16): Ինքը Աբրահամը և նրա սերունդները երկրպագում էին Եհովային՝ համարելով, որ Նա է միակը: Նրան էր երկրպագում նաև Հիսուս Քրիստոսը (Մտ.4:10; Հով.20:17):

Եվ ուրեմն, զարմանալի չէ, որ մենք ևս Հիսուս Քրիստոսի Հորը և Աստծուն ընդունում ենք ճշմարիտ Աստված և Նրան երկրպագելը՝ համարում ճիշտ. չէ որ Հիսուսն ինքը ասաց, որ հենց իր Աստվածը և Հայրն է ճշմարիտ Աստվածը և իր բոլոր հետևորդների, այսինքն՝ քրիստոնյաների Հայրը (Հով.20:17): «Եհովա» անունը եբրայերենում առկա է Հիսուսի անվան մեջ՝ «Եհոշուա» (նշանակում է՝ «փրկությունը Եհովայից է») և փոխարինել այն «Տեր» տիտղոսով — որքան էլ կամենանք՝ չի ստացվի:

Իսկ հիմա հարց. 1) ինչո՞ւ այսօր անբասիր երկրպագություն Արարչին՝ պետք չէ ակնկալել: Եթե հիշենք, որ Ադամի բոլոր սերունդները մեղանչական և Աստծու փառքից զրկված ժողովուրդ են (Հռ.3:23; 5:12), ապա Արարչի ճշմարիտ պաշտամունքի մեջ անբասիր կազմակերպություն ակնկալելը՝ ուղղակի խոհեմ չի լինի: Բավական է հիշել հենց Արարչից առաջնորդվող Եհովայի ժողովրդի հինավուրց կազմակերպությունը, որպեսզի պարզ լինի հասարակ մի ճշմարտություն.

1) Ինչո՞ւ այսօր Արարչի պաշտամունքում կան թերություններ:

անկատարության այս դարում անհնար է անբասիր երկրպագություն կազմակերպել՝ նույնիսկ եթե այդ ծառայության Կազմակերպիչը լինի ինքը Ստեղծիչը: Սա է ապացուցում Իսրայելի օրինակը. թեպետ նրանց ղեկավարում էր Ինքը Եհովան՝ այստեղ սխալվում էին թե՛ Նրա խոսքը մեկնաբանելու օժտված օծյալ քահանաները (Մաղ.2:4-7), թե՛ թագավորները, որ պարտավոր էին կարդալ Աստծու օրենքը և լսել քահանաներին (2Օր.17:14,18,19; 2Տրգ.26:16-20): Նայենք օրինակներ:

ա) Քահանաների սխալները: Ահարոնը ժողովրդի դրդմամբ պատրաստեց ոսկե հորթը, թեպետ կուռք պատրաստելու արգելքը հստակ հնչել էր նախօրեին (Ել.20:4; 32:1-4); չընկալեց, որ մեղքի զոհի մասերը հարկ է ուտել սուրբ վայրում, թեպետ դա մանրամասնորեն բացատրել էին իրեն (Ղեվ.10:12-18); Մովսեսը սխալ բխեցրեց ջուրը ժայռից ժողովրդի համար՝ թեպետ ուսված էր Աստծուց, թե ինչպես պետք է օգտվել Նրա զորությունից (Սաղ.106:32,33; Թվ.20:9-13):

Նադաբն ու Աբիուն օտար կրակ մատուցեցին Աստծուն, թեպետ դրանից առաջ Եհովան Մովսեսի միջոցով մանրամասն բացատրել էր խնկարգման կարգը (Ղեվ:10:1):

բ) Թագավորների սխալները. նույնիսկ այն թագավորները, ովքեր ընդհանուր առմամբ ճիշտ էին ծառայում Եհովային՝ նաև օտա՛ր աստվածներին բարձունքներում զոհ ծխեցրին (1Թագ.22:43; 2Թագ.12:3): Նաև Պասեքն էին սխալ նշում (2Տրգ.30:1,5,26) և նույնիսկ երկար տարիներ կորցրել էին Մովսեսի օրենքի գիրքը (2Թագ.22:8,11):

Անգամ Իսրայելի ամենաիմաստուն թագավոր Սողոմոնի օրոք՝ ճշմարիտ երկրպագությունը հեռու էր իդեալական լինելուց (1Թագ.3:2.3): Հենց Սողոմոնն ինքը դարձավ կռապաշտ (1Թագ.11:4): Իսկ մ.թ. 1-ին դարում (Քրիստոսի առաջին գալստին) Եհովայի ճշմարիտ պաշտամունքը պղտորված էր «ծերերի ավանդներով», որոնք աղավաղում էին Աստծու խոսքը և որոշ հարցերում խախտում Եհովայի կամքի ճիշտ կատարումը (Մարկ.7:1-13):

Բայց արդյո՞ք Եհովան կեղծ էր համարում Իսրայելի երկրպագությունը: Ոչ. այն ընդամենը անբասիր չէր, բայց, այնուամենայնիվ, ճիշտն էր. այս ժողովուրդը միակն էր, ով պահպանում էր Արարչի և մարդկանցից Նրա ունեցած պահանջների մասին ճիշտ գիտելիքների հիմունքները (Մովսեսի օրենքը և քարե տախտակները, Սաղ.147:8,9): Այդպես էր, մինչև Հ.Կ.ին փոխարինելու եկավ Ն.Կ.ը, որը ուժի մեջ մտավ Քրիստոսի մահից հետո (Հռ.10:4; Գաղ.3:24):

Այդ ժամանակից սկսած՝ Քրիստոսին մերժող հուդաիզմը, ինչպես նաև Եհովային մերժող բազում այլ կրոններ՝ ցույց են տալիս սխալ ճանապարհ դեպի Արարիչը: Ինչո՞ւ: Քրիստոսի մահից հետո, ճանապարհը դեպի Եհովան՝ ոչ միայն որպես Արարչի Նրան երկրպագելու մեջ է: Այլ նաև ողջ մարդկության փրկության համար Նրա կողմից ուղարկված Նրա որդի Հիսուս Քրիստոսին ընդունելու մեջ (Սաղ.2:11,12; Ես.29:22; Ես.43:1; Հով.3:16; 17:3; 1Հով.4:14):

Այսինքն, եթե Աստծուն երկրպագենք Աստվածաշնչով, ապա հարկ է պաշտել Եհովային և ընթանալ Նրա որդու հետքերով (1Պետ.2:21): Ի՞նչ դաս՝ այս ամենից: Հ.Կ.ում Արարչի ժողովուրդը անբասիր ծառայությամբ, վարքով և Աստծու խոսքի խորին հասկացությամբ չէր, որ հայտնի էր, այլ լոկ նրանով, որ միայն նա էր Արարչի և Նրա՝ մարդկանցից ունեցած պահանջների մասին ճիշտ և անփոփոխ գիտելիքների հիմունքների պահպանիչը (ինչը չուներ և ոչ մի այլ ժողովուրդ, Սաղ.147:8,9):

Նույնը և այսօր. Արարչի ժողովուրդը և Նրա ճիշտ պաշտամունքն այնտեղ է, ուր երկրպագում են Եհովային Հիսուս Քրիստոսի միջոցով և ունեն թեկուզև Աստվածաշնչի ճիշտ գիտելիքների հիմունքները՝ Նրա, Նրա նպատակների և մարդկանցից ունեցած պահանջների մասին: Եվ գտնելն այդ ժողովրդին՝ բարդ չէ (Հով.20:17, եթե չեն երկրպագում Եհովային և ընդունում Նրա Քրիստոսին — վտանգ կա «ընթանալ» ոչ դեպի Արարիչը): Քանի որ այսօր Եհովային երկրպագում են միայն Ե.վկ.ները, մենք ևս այդ «գնացքով ենք ընթանում» (ուրիշ «գնացք» չի գնում Աստծու և Հիսուս Քրիստոսի Հոր մոտ ):

Բայց ինչպես արդեն ասել ենք, շատերը իրավամբ նշում են, որ ճիշտ նույն կերպ (այս դարի անկատարության պատճառով) կարելի է պաշտպանել ցանկացած իրեն քրիստոնեական համարող կրոն: Ինչո՞ւ այդ դեպքում պետք է նրանց ոչ ճիշտ համարել, իսկ Ե.վկ.ներին՝ ճիշտ: Չէ՞ որ Ե.վկ.ները ևս ունեն բազում բացթողումներ Աստծու ծառայության և հոգևոր ուսմունքների մեջ: Սրա պատասխանը կիմանանք 2-րդ հարցից.

2) Ինչո՞ւ, թերություններով հանդերձ, բոլոր քրիստ. կրոններից՝ Ե.վկ.ներին հարկ է դիտել որպես ճիշտ պաշտամունք, իսկ մնացածին՝ կեղծ:

Անկասկած, իրավացի են նրանք, ովքեր գտնում են, որ Ե.վկ.ներին ևս կարելի է բազում առարկություններ ներկայացնել, ինչպես մնացած քրիստ. կազմակերպություններին. և՛ ղեկավարությունն է հաճախ սխալվում, և՛ ուսուցումներում կան թերություններ, և՛ հենց իրենք՝ Ե.վկ.ները — հեռու են անբասիր լինելուց: Բայց կա մի մեծ «ԲԱՅՑ».

սխալը՝ սխալ, բայց վերադառնանք գնացքների օրինակին. բոլոր քրիստ.կրոնները, որ Աստվածաշնչով ցույց են տալիս ճանապարհն առ Աստված, նման են տարբեր ուղղության գնացքների: ԲԱՅՑ: Մի բան է գնացքների, մեքենավարների, ուղևորների թերի լինելը (երբ նպատակը տուն հասնելն է, ապա այնքան էլ էական չէ, թե ընթացքում ինչ թաքուն գործեր են «պտտում» մեքենավարները, որքան է գեղեցիկ մեր կուպեն կամ որքանով են բարեկիրթ մեր ուղեկիցները. մենք մտածում ենք սոսկ գլխավորի մասին՝ հասնել տուն):

Եվ լիովին այլ բան է ընթացքի սխալ ուղղությունը. եթե մեր տունը գտնվում է, օրինակ, Փարիզում, իսկ մենք նստել ենք Օմսկի գնացքը, ապա տուն մենք հաստատ չենք հասնի: Եվ այս դեպքում, եթե նույնիսկ գնացքը հարմարավետ է, մեքենավարները՝ բարեխիղճ և ուղևորները՝ անբասիր — դա ոչ մի նշանակություն չունի, չէ՞ որ եթե մենք նստել ենք ոչ այն գնացքը, ապա կհասնենք ոչ այնտեղ, ուր ուզում էինք:

Նույնը և պաշտամունքի առումով. եթե մենք փափագում ենք հասնել Արարչին և վերջնական արդյունքում «ժամանել» Նրա հավիտենական Թագավորություն, ապա պետք է «նստենք», պատկերավոր ասած, միայն այն «գնացքը», որն ընթանում է դեպի Նա՝ ուշադրություն չդարձնելով «գնացքի», «մեքենավարների», «ուղևորների» թերություններին, որոնց հետ այս համակարգում ստիպված ենք «ընթանալ» Եհովայի և Նրա Քրիստոսի մոտ:

Հնադարյան փորձը ցույց է տալիս, որ ոչ բոլոր կրոններն են ճշմարիտ Աստծու մոտ «տանում» (ինչպես ընդունված է կարծել այս աշխարհում), այլ միայն մեկը՝ ճշմարիտը: Օրինակ, հնում ճշմարիտ Աստծուն երկրպագել ցանկացողները պետք է գային կոնկրետ Երուսաղեմ. միայն այդ ժողովրդի տաճարում էր կարելի իմանալ Արարչի մոտ գալու ճիշտ ճանապարհը և ստանալ Նրա հավանությունը:

Պաշտամունքի մնացած բոլոր տեսակները, նույնիսկ մոտավոր նմանները (ինչպես, օրինակ, Սամարիայում՝ նախկին Հյ.Իսրայելում, որտեղ քաջածանոթ էին Մովսեսի հնգամատյանին և որպես Արարչի՝ ընդունում էին Եհովային) — ցույց չէին տալիս ճիշտ ճանապարհն առ Աստված և հեշտությամբ կարող էին յուրաքանչյուրին շեղել, ով կամենում էր Նրա մոտ գալ: Այս մասին նախազգուշացրեց նաև Հիսուս Քրիստոսը (Հով.4:9,21,22; Մտ.7:21-23; 24:24):

Նույնն է կատարվում նաև այսօր. ով կամենում է ճշմարիտ Աստծուն՝ Եհովային երկրպագել — կարող է դեպի Նա և մահից իր փրկությանը՝ ճիշտ ուղղությամբ ընթանալ միայն այն դեպքում, եթե գտնի Նրա ժողովրդին և պատկերացում կազմի ճշմարիտ ուղու մասին: Բայց ի՞նչը և ո՞ր «երկաթգծերն» են բնորոշում Աստծու ճշմարիտ այդ ուղին:

Ինչպես իմացանք 1) կետից՝ դա Աստվածաշնչյան ճիշտ ուսուցումների անփոփոխ հիմունքներն են:  Դրանք հոգևոր այն ուսմունքներն են, որոնք ներդաշն են Աստվածաշնչի ողջ բովանդակությանը: Նրանք ցույց են տալիս, թե կոնկրետ ի՞նչ պետք է անել և ո՞ր ուղղությամբ հոգևորապես զարգանալ, որպեսզի արդյունքում արդար համարվել; ստանալ Արարչի հավանությունը; մտնել Նրա ապագա դրախտային «տունը» և նվաճել հավիտենական կյանքը: Հենց սա է ճշմարիտ ուղին առ Աստված:

Իսկ ինչի՞ն կհանգեցնեն ուսման սխալ հիմունքները: Օրինակ. ա) եթե մեզ սովորեցնեն, որ Արարիչը դաժան Աստված է և բոլորին վախի մեջ է պահում դժողքում մեղքերի համար պատժելու համար — ապա մարդու մեջ Նրան հաճեցնելու սխալ մղումներ կձևավորվեն. պատժվելու վախ՝ անհնազանդության համար: Արարչին Նրա հավիտենական թագավորության մեջ՝ այդպիսի մարդիկ պետք չեն: Ինչո՞ւ:

Հոգևոր սխալ ուսմունքների վնասի օրինակներ:

Ողջ հավիտենության մեջ նրանց հարկ կլինի հսկողության տակ պահել. եթե աչքդ թեքես կամ պատիժը չեղարկես՝ ապա նրանք այլևս վախենալու առիթ չեն ունենա և երաշխիք չէ, որ լսող կլինեն ու չեն խախտի Արարչի աշխարհակարգի կյանքի ներդաշնակությունը: Այս դեպքում Աստված երբեք չի կարող մտնել շաբաթվա հանգստի մեջ:

Մինչդեռ ճիշտ մղումը՝ սերն է առ Արարիչը և արդարությունը: Ով իր սրտում է ձգտում արդար ապրել՝ նա արդար կվարվի անկախ որևէ օրենքից, անկախ նրանից՝ հետևո՞ւմ են իրեն թե ոչ (Գաղ.5:22,23): Հավատի այդպիսի մարդիկ հուսալի են Եհովային հավիտենության մեջ, քանզի միայն նրանց ներկայությամբ Նա կարող է իսկապես անդորր առնել՝ չանհանգստանալով, որ որևէ մեկը ինչ-որ տեղ և երբևէ նորից կխախտի Նրա գոյի օրենքների հարմոնիան:

բ) Եթե սխալ բացատրվի մեղքերի թողության սկզբունքը (օրինակ, որ մեղքը կարելի է քավել Եկեղեցու սպասավորի աղոթքով՝ վճարելով դրա դիմաց, եկեղեցու համար մեծ նվիրաբերություններ անելով կամ ամեն ամիս վաստակի տասանորդը տալով), ապա մարդը կարող է թույլ տալ իրեն երբեմն մեղք գործել՝ դադարելով պայքարել մեղքի դեմ այն հույսով, որ իր ամեն մի մեղքից հետո կարող է ներում «գնել», ինչով էլ, ի վերջո, իր վրա կբերի Աստծու զայրույթը (Ես.1:11-15):

Իսկ Քրիստոսի փրկանքի շնորհով մեղքերի ներման սկզբունքի ճիշտ բացատրությունը և անձնական ճիգերը, որպեսզի լիովին դադարենք մեղք գործել՝ այն մտքով, որ երբեք չտրտմեցնենք մեր երկնային Հորը և մեզ համար զոհաբերված Նրա Քրիստոսին — կօգնեն քրիստոնյային զարգացնել սուրբ ոգու պտուղը, հաղթել մեղքին և հասնել մեղքից ու մահից ազատագրմանը (1Կոր.9:24-27; Գաղ.5:22,23; Հայտ.1:7; 21:3,4):

գ) Եթե մեզ սովորեցնեն պատվել Հիսուս Քրիստոսի պատկերը կամ, այսպես կոչված, սրբերի պատկերները, ինչը սխալ է, ապա մեզ վրա կարող ենք բորբոքել Եհովայի զայրույթը. Նա արգելեց նույնիսկ տղամարդու կամ կնոջ պատկերով կուռք ՊԱՏՐԱՍՏԵԼԸ, ուր մնաց՝ նրանց պաշտելը (2Օր.4:15-19):

Իսկ եթե մեզ ասեն, թե Հիսուս Քրիստոսի պատկերը պատվելը հիմնված է Սաղ.2:12-ի վրա, ուր գրված է. Պատվեցեք Որդուն, որ Նա չբարկանա, և դուք չկորչեք (ձեր) ճանապարհում, որովհետև Նրա զայրույթը արագ կբորբոքվի։ Երանի այն ամենին, որ նրան են հուսացած — և մենք հավատանք սրան, ապա Երկնայինները կզայրանան, որ մենք լիապես չենք խորանում Գրության այս տեղի իմաստի մեջ (Գրծ.17:11):

Չէ՞ որ սաղմոսերգուն խոսում է ոչ թե Հիսուսի պատկերը պատվելու, այլ նրան, որպես Եհովայի առաքյալ, ընդունելու մասին: Ուստի, Աստծու խոսքի, Նրա սկզբունքների և Նրա կամքի ճիշտ կատարման ցանկացած սխալ մեկնաբանում անխուսափելիորեն կբերեն հավատի մարդու էության սխալ ձևավորմանը, ինչը նեգատիվորեն կանդրադառնա Բարձրյալի հետ նրա հարաբերությանը և կանջատի նրան Աստծուց:

Դա մոտավորապես նույնն է, թե գնացքի մեքենավարին սխալ բացատրեն իր աշխատանքի իմաստը, շարժիչի գործարկումից հետո սովորեցնեն սեղմել ոչ այն «կոճակները» և հնազանդություն դրսևորել ոչ թե գնացքի տնօրենին, այլ նրան, ով շահագրգռված է վնաս հասցնել ուղևորներին (2Կոր.2:11): Պարզ է, որ այդպիսի փորձանք «գործավորին» անպայման կվտարեն աշխատանքից (Զաք.11:17; Մտ.18:6):

Հիսուսը ցույց տվեց մերժումը բոլոր նրանց, ովքեր համարում են, թե ճշտորեն են ծառայում Աստծուն, բայց փաստացի այդպիսին չեն՝ բերելով օրինակը նրանց, ովքեր ընդունում են Քրիստոսին և, ինչպես իրենք են կարծում, շատ բարի գործեր են անում նրա անունով՝ բուժումներ կատարելով և հրաշքներ ցույց տալով: Բայց Հիսուսի աչքին նրանք չարագործներ են սոսկ այն պատճառով, որ սխալ են կատարում կամքը իր Հայր՝  Եհովա Աստծու (կամ ընդհանրապես չեն էլ կատարում, Մտ.7:21-23):

Բայց որևէ մեկը կարող է առարկել, որ Եհովայի վկաների Ընկերությունը, գործնականում հենց ամենասկզբից՝ սխալ ուղղություն է տվել: Օրինակ, 1914 թվի Քրիստոսի գահակալման ուսմունքը: Նաև, մինչ օրս, երբեմն փոփոխում է որոշ ուսմունքների մեկնությունը՝ հարմարեցնելով 1914 թվին: Ուրեմն, ինչո՞ւ պետք է մենք Եհ.վկ.ներին ճիշտ ուղղություն համարենք:

Կպատասխանենք այդ հարցին հաջորդիվ: Սիրով՝ բոլորին, ովքեր գնահատում են Աստվածաշունչը և այն համարում տիեզերքի Արարչի խոսքը: Հրավիրում ենք ձեզ «Եհովայի ժողովրդի գնացքը»:

«Պատասխանների արկղ»

Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

35. Ինչո՞վ են օծյալները տարբերվում «երկրային ոչխարներից»:

Текст на армянском языке к  видео  1.41 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.35

7.34 հոլովակում հիշատակեցինք ԴԸ մի նոր ուսմունքի մասին, ըստ որի Եհովայի օծյալները եվ երկրային ծառաները հավասար են սուրբ ոգու (ՍՈ) չափի և Ս.Գրքի ըմբռնման մեջ (սա ինչ-որ կերպ արդարացնում է «երկրային» եղբայրների ԿՄ ընկնելու սխեման): Մենք ցույց կտանք, թե ինչու սա չի համապատասխանում Աստվածաշնչին և, իրականում՝ ինչո՞վ են հավասար օծյալները և «երկրային» Ե.Վ.-ները: Ահա թե ինչ է գրում ՍՈ հավասարության մասին «Դիտարանը».

«Այդուհանդերձ, ճշմարիտ օծյալ  քրիստոնյաները  հատուկ ուշադրություն չեն պահանջում։ Նրանք չեն  կարծում, որ իրենք, լինելով օծյալներ, օժտված են հատուկ հասկացողությամբ. մեծ բազմության որոշ փորձառու անդամներ գուցե ավելի մեծ հասկացողություն ունենան։ Նրանք այն տեսակետը չունեն, թե իրենք ավելի շատ սուրբ ոգի ունեն, քան մեծ բազմության անդամները»։ Դիտ.01.05.2007. էջ 30,31: Ընթ. հարցերը:

«Օծյալները համեստորեն գիտակցում են, որ պարտադիր չէ՝ իրենք ավելի շատ սուրբ ոգի ունենան, քան երկրային կյանքի հույս ունեցողները։ Նրանք չեն պնդում, թե հատուկ գիտելիքներ ունեն կամ հայտնություններ են ստանում»:  Դիտ. 01.2016. էջ 23-24, պ.6:

Ի՞նչն այստեղ այն չէ: 1) Նախ՝ անհեթեթ է խոսել ս. ոգու չափի մասին որևէ մեկի մեջ (Եհովան չափով չի տալիս ս.ոգին. այն կամ կա մարդու մեջ, կամ չկա (Հովհ.3:34):

2) Առաջ ԴԸ-ը այսպիսի ուսմունք չուներ (կարիքը չկար օծյալներին «երկրային» Ե.Վ.-ին հավասարեցնելու, քանզի ուսուցվում էր, որ բոլոր օծյալները, ի տարբերություն ոչ օծյալների՝ կերակրող-ծառա դասն էր, Մտ.24:45): Տեսնենք

Աստվածաշնչում Եհովան հավասարեցնո՞ւմ է այս երկու խմբերին իրար:

Եհովան դասում է Իր ծառաներին ըստ առաջնորդների  և առաջնորդվողների՝  Հիսուսի իշխանակից «փոքր հոտի» (144000) և Աստծու թագավորության հպատակների՝ «այլ ոչխարների (Մտ.5:5; Ղկ.12:32; Հով.10:16; Եբ.11:40; Հայտ. 20:6): Ինչո՞ւ: Որովհետև օծյալները տարբերվում են «այլ ոչխարներից», ինչպես ավագ եղբայրները կրտսերներից (այլ է տարիքը, հասունությունը, ունակությունը):

Ավագներին կարելի է վստահել հսկելու տունը և փոքրիկներին, իսկ փոքրիկներին՝ ոչ — նրանք գլուխ չեն հանի՝ փոքր են (առայժմ անհմուտ են): Նույնն է Եհովայի հոգևոր Տանը. օծյալներին (տարիքով հոգևոր ավագներին)
Աստված կարող է վստահել Իր «Տան» հոգևոր դրության և փոքր երեխաների (երկրային հույսի Վկաների) հսկման գործը, իսկ երկրային հույսի Վկաներին՝ ոչ: Ինչո՞ւ:

Որովհետև օծյալներին օգնում է ՍՈ. նա ունակ է դարձնում նրանց տարբերելու, թե ի՞նչն է Եհովայի ճշմարտության և ոգու համաձայն, իսկ ինչը՝ ոչ (1Հով.2:20,27): ՍՈ նրանց համար — ինչպես անձնագիրն է 16 տարեկանին հասածի համար. ՍՈ «տալիս են» նրան, ով բավարար հոգևոր հասունության է հասել Երկրի վրա Եհովայի շահերը ներկայացնելու համար՝ որպես Նրա չափահաս որդի (փոքրերին անձնագիր չեն տալիս, և նրանք չեն կարող իրենց հոր շահերը որևէ գործում ներկայացնել):

Թեպետ 16 տարին դեռ կատարյալ չափահասություն չէ, բայց անձնագիր ունեցողը արդեն կարող է հասուն գործերում պատասխանատվություն ստանձնել (օր. աշխատել և վճար ստանալ): Նույնն է և ՍՈ «վկայականը» օծյալների համար (2Կոր.1:21,22). Թեպետ ՍՈ առանձնացնում է օծյալներին Եհովայի շահերը ներկայացնելու իրավունքով, սակայն Քրիստոսի հասակին հասնելու համար նրանք դեռ պետք է աճեն (Հռ.8:15; Եբր.6:1; Փլպ.3:12):

Ուստի օծյալը՝ դա այն Եհ.վկան է, ով հասել է հոգևոր մի տարիքի, ինչն անհրաժետ է ՍՈ «անձնագիրը» ստանալու համար: Իսկ «երկրային» Վկան՝ դեռ չի հասել (չունի ՍՈ «անձնագիր»՝ սուրբ ոգու մկրտության միջոցով): Եվ ուրեմն, օծյալը — դա Աստծու խոսքի հասկացողության առաջնորդ է (ՍՈ օգնում է նրան տարբերել սուտ ոգին ճշտից, 1Հով.2:20,27; 4:1 ), իսկ երկրային Վկան — առաջնորդվող է (կարիք ունի օծյալի առաջնորդության և Աստծու խոսքի բացատրության, 1Կոր.14:1-3):

Մեկը կարող է առարկել, որ 1) ուրիշ ոչխարները ևս կարողանում են տարբերել ճիշտը ստից; 2) 1-ին դարում բոլորն էին օծյալ, բայց բոլորը չէին պիտանի առաջնորդողի ծառայության համար (1Տիմ.3:1-10,12,13; Տիտ.1:5-9) և 3) 1-ին դարի ոչ բոլոր օծյալներն էին ճիշտ սովորեցնում, իսկ ոմանք էլ՝ մանուկ էին (Գաղ.4:9; 2Տիմ.2:17; 1Կոր.3:1): Այդ դեպքում ինչպե՞ս հասկանալ, որ ՍՈ տրվում է հոգևոր հասուններին և սովորեցնում է ճիշտ:

Առանձին դիտարկենք այս 3 առարկությունը և կիմանանք պատասխանները: Սկսենք 1)-ից. ուրիշ ոչխարները ևս կարողանում են տարբերել ճիշտը ստից: Եթե դա այդպես լիներ՝ ուրեմն այսօր բոլոր Եհ.վկ.ները պետք է որ նկատեին ԴԸ ուսմունքային աղավաղումները: Սակայն նրանց մեծամասնությունը ճիշտ է համարում նույնիսկ անհեթեթ ուսմունքները (օր. Քրիստոսի կրկնակի գալստի, երկմասյա ,,այս սերնդի,, մասին, և որ 2Թես.2:2-4-ի Եհովայի տաճարը — դա կեղծ կրոնն է և այլն ):

 

 1) «ուրիշ ոչխարները» ևս տարբերում են ճիշտը ստից:

Ի տարբերություն «երկրային» Եհ.վկ.ների՝ օծյալները կարող են դուրս գալ օրենքի գրված շրջանակներից և լուծել ոչ ստանդարտ խնդիրները — ըստ Եհովայի ոգու: Օր., ՍՈ շնորհիվ, Սողոմոնը ոչ ստանդարտ իրավիճակում լուծեց երկու մայրերի խնդիրը՝ կանխատեսելով, թե ինչպես կվարվի իրական մայրը (1Թագ.3:16-28), (ՄՕ-ում նման վիճակի մասին ոչինչ գրված չկար): ՍՈ չունեցողները չեն կարող լուծել ոչ ստանդարտ խնդիրները: Ինչո՞ւ:

«Երկրային» Եհ.վկ.ի համար ՍՈ «աշխատում է» դրսից՝ Եհովայի ոգով գրված Ս.Գրքի կրթությամբ (2Տիմ.3:16,17; Հով.6:63բ) և ավելցուկ ուժով, որն օգնում է նրան աճել և փորձություններում կանգուն մնալ՝ մեղք չգործելով (1Կոր.10:13): Իրական կյանքում էլ հայրերը պաշտպանում են իրենց փոքրիկներին «դրսից» (սովորեցնում են քայլել և իրենց ուժով, ձեռքը բռնած՝ օգնում, որ նա վարժվի քայլել առանց ընկնելու):

Իսկ օծյալի համար ՍՈ «աշխատում է» ներսից. Աստված ասես թե ՍՈ «բնակեցնում է» օծյալի սրտի և բանականության մեջ, ՍՈ «ապրում է» նրանում և ճշտորեն ուղղորդում՝ ըստ Եհովայի ոգու (1Կոր.3:16): Նույնը և ավագ երեխաների առումով, ովքեր արդեն դաստիարակված են հայրական «շտկումներով». նրանք արտացոլում են իրենց հոր ոգին (նրա կամքը) — և ամեն ինչում վարվում այնպես, ինչպես կվարվեր հայրը (Եփ.5:8, ինչն անել փոքրիկները դեռ չեն կարող):

Այդ պատճառով «երկրային» Եհ.վկ.ները կարիք ունեն, որ Աստծու խոսքը իրենց բացատրվի (Նեեմ.8:7,8), իսկ օծյալը Աստծու խոսքն իր մեջ ունի (նրանցում «ապրող» ՍՈ նրանց օգնում է ճիշտ հասկանալ և բացատրել Աստծու խոսքը): Ինչպես ասում է օծյալ Երեմիան — նա «կերավ» Աստծու խոսքերը, վերին օգնությամբ՝ «տեղավորեց իր մեջ» (այսինքն, ամբողջությամբ հասկացավ Եհովայի խոսքերը, Եր.15:16ա):

Ամեն մի ջրում մկրտված Եհ.վկա՝ մի մանուկ է Եհովային տանող ճանապարհին: Բայց, Եհովայի խոսքով իրեն նորոգելով և ՍՈ օգնությամբ փորձություններում կանգուն մնալով — նա կարող է հասնել պահանջվող հոգևոր աստիճանին և ՍՈ «անձնագիրը» ստանալ (դառնալ օծյալ)՝ եթե դա լինի Աստծու կամքը և կարիքը պահանջվի օծյալի (Եփ.4:14,15,22-24; 2Կոր.1:21,22):

Իսկ իրենց կոչման հանձնարարությունը կատարած բոլոր օծյալներից (օծումը հենց այնպես չի կատարվում, այլ հատուկ նպատակով, Մտ.25:14-29), Եհովան կհավաքի 144000 լավերին (ովքեր ոչ միայն կատարելության են ձգտել, այլ հասել են Քրիստոսի չափահասությանը, Եբր.6:1; Հյտ.14:1-5): Մնացածը կարող են Քրիստոսի չափահասությանը հասնել՝ ապրելով Երկրի վրա և սովորելով երկնային կառավարությունից (Եբր.11:40):

Եվ այսպես, առարկություն 1). ուրիշ ոչխարները ևս ունակ են տարբերել ճիշտը ստից — դա ճիշտ է: Բայց՝ միայն այն բանից հետո, երբ օծյալը բացատրի նրանց ճիշտը և ցույց տա այդ տարբերությունը: Ուստի Պողոս առաքյալը բերում է Աստծու խոսքի տարածման սկզբունքը, որ բխում է խոսքի ծառայությանը կոչված օծյալից. ինչ լսել ես օծյալից՝ փոխանցիր այն առանց աղավաղման (2Տիմ.2:2,3; 2Կոր.2:17):

Ոչ պատահաբար հիշատակեցինք խոսքի ծառայությանը կոչված օծյալի մասին, քանզի դա այլ մի ծառայություն է (Գրծ.6:3,4; 1Կոր.12:4,5): Բայց «նրանց մեջ բնակվող» մեկ և նույն ՍՈ է նրանց օգնում տարբերել ճիշտը ստից (1Հով.2:20,27; 1Կոր.3:16): Ավելին կիմանանք այս մասին 2) առարկությունից. 1-ին դարում բոլորն էին օծյալ, բայց բոլորը չէին պիտանի առաջնորդողի, ասենք երեցի, ծառայության համար (1Տիմ.3:1-10,12,13; Տիտ.1:5-9):

 

2) 1-ին դարում ոչ բոլոր օծյալներն էին պիտանի երեց ծառայելու համար

Արդյո՞ք այս առարկությունը խոսում է այն մասին, որ եթե ոչ բոլոր օծյալներն էին 1-ին դ.-ում, ինչ-ինչ թերությունների պատճառով՝ պիտանի երեցության համար, ուրեմն օծյալներին պետք է հավասարեցնել «երկրային» վկաներին՝ ՍՈ չափի և Աստվածաշնչի հասկացության առումով: Կամ, որ «երկրային» Եհ.վկ.ները ավելի պիտանի են երեցության համար, քան օծյալները: Բոլորովին ոչ.

դա խոսում է այն մասին, որ ա) օծյալները ևս անկատար են, ինչպես Ադամի բոլոր սերունդները (Հռ.3:23); բ) նրանք կոչված են տարբեր ծառայությունների համար (Գրծ.6:3,4; 1Կոր.12:4,5) և գ) ՍՈ ուժը վերին հրաշքով չի ազատում նրանց մեղքերից (կատարելագործվել և հասնել Քրիստոսին իրենք պետք է ջանան, Եբր.6:1; 1Կոր.9:26,27), այլ լոկ օգնում է ըմբռնել Աստծու խոսքը և կատարել այն ծառայությունը, որի համար կոչված են (Գրծ.1:8):

Օրինակ, Բաբելոնի գերությունից հետո, երբ տաճարի վերականգնողական աշխատանքները կանգ առան, Աստված, տարբեր ծառայությունների համար, երկու օծյալների կանչեց (Զաք.4:14-ի 2 ձիթենին). Հեսու քահանային՝ խոսքի ծառայության (Մաղ.2:7), իսկ Զորաբաբելին՝ շին. աշխատանքների կազմակերպման համար: Միասին նրանք վերականգնեցին Եհովայի պաշտամունքը. տաճարը վերակառուցվեց և ծառայությունն ու կրթությունը Աստծու խոսքին՝ գործի դրվեց (Անգե 1:12; 2:2-4,23; Զաք.3,4 գլ.):

Այդպիսի 2 «ձիթենի» պետք է լինի նաև այս համակարգի վերջում (Հյտ.11:4): Ուստի 144000-ը՝ դրանք ոչ միայն «քահանաներ են» (Աստծու խոսքի ծառայողներ), այլ նաև «թագավորներ», ովքեր ունակ են պատմության տարբեր էտապներում կազմակերպելու այն, ինչ անհրաժեշտ է Աստծու նպատակների առաջխաղացման համար (Հյտ.20:6): Հաջորդը. որպեսզի մեկը ժողովը ղեկավարի, բավական է, որ նա համապատասխանի 1Տիմ.3:1-10-ի պահանջներին:

Ուստի երեցներ կարող են լինել և օծյալները, և երկրային հույսի այն եղբայրները, ովքեր հոգևորապես հասուն են: Բայց օծյալները (նույնիսկ եթե նրանք երեց չեն) — ՍՈ շնորհով ունակ են հայտնաբերելու «լույսի սուտ հրեշտակներին» (Հյտ.2:2): Իսկ «երկրային» երեցները — ոչ. ճշմարտության աղավաղումները կարող են աննշան լինել և կողք շեղել աննկատելիորեն: Մինչդեռ օծյալը տեսնում է դրանք և կարող է շտկել (Գաղ.4:9; 5:7; Եբր.5:11,12):

Փաստը, որ երեցի կոչումը բավարար չէ ուսմունքային սխալները բնորոշելու և, որ դրա համար անհրաժեշտ է լինել օծյալ՝ «ներսում» ունենալով ՍՈ — երևում է արդի Եհ.վկ.ների օրինակից. երեցներն այսօր ոչ միայն պաշտպանում են ԴԸ անհեթեթ ուսմունքները (օր., Քրիստոսի կրկնակի գալուստը, երկմասյա այս սերունդը), այլ նաև անընդունակ են ճանաչելու Եհովայի օծյալներին, և վտարում են նրանց ժողովից:

Նրանք կարող են ճանաչել, եթե իրենց մանրամասն ծանուցում տրվի օծյալի և չօծյալի տարբերության մասին: Բայց եթե իրավիճակը դուրս գա այդ ծանուցման շրջանակից և օծյալը ինչ-որ տարօրինակ բան խոսի կամ ոչ ստանդարտ վարմունք ցուցաբերի (Հիսուսի՝ իր արյունը խմելու և Եզեկիելի՝ անմաքուր հաց ուտելու օրինակները, Հով.6:63,53; Եզ.4:12,15) — ապա «երկրային» երեցները փակուղում կհայտնվեն, իսկ օծյալները՝ ոչ (նույնիսկ եթե նրանք երեց չեն):

Եվ սրանում է անկասկած օծյալների առավելությունը «երկրային» Եհ.վկ.ներից, ովքեր իրենցում ՍՈ չունեն (օծյալին ՍՈ հուշում է, թե ինչն է Աստծու ոգուց, իսկ ինչը՝ ոչ, Հով.14:26; 1Հով.2:20,27; 4:1). Որևէ ծանուցում չի փոխարինի օծյալի «վերին» հոգևոր հոտառությանը, ով ունակ է իր ներսում գործող ՍՈ շնորհիվ որսալ ճշմարտության աղավաղումները: Բայց այստեղ մի հարց է ծագում.

ինչո՞ւ, եթե օծվելու համար հարկ է հասնել անհրաժեշտ հասունության (ՍՈ «անձնագիրը» փոքրերին չեն տալիս) — 1-ին դարում նրանց մեջ կարող էին լինել հարբեցողներ, հոգևոր «մանուկներ» (1Տիմ.3:1-10; 1Կոր.3:1), ճշմարտությունից շեղվողներ և նույնիսկ այն աղավաղողներ (Գաղ.4:9; 2Տիմ.2:17): Ինչպե՞ս նրանք կարող էին ներկայանալ որպես Եհովայի չափահաս որդիներ: Սա կհասկանանք՝ քննելով 3) առարկությունը.

3) 1-ին դարի ոչ բոլոր օծյալներն էին ճիշտ սովորեցնում, իսկ ոմանք էլ հոգևոր մանուկներ էին:
Այսինքն իբր ըստ 1-ին դարի երևում է, որ օծյալը ոչնչով չի տարբերվում չօծյալից (երկրային հույսի Վկայից): Այս փաստարկներն է բերում նաև ԴԸ՝ խոսելով սուրբ ոգու չափի հավասարության մասին օծյալների և երկրային հույսի Եհ.վկ.ների մեջ (տես Դիտարան 01. 2016. էջ23-24, պ.6):

Եվ այսպես, ինչո՞ւ 1-ին դ. օծյալներից ինչ-որ մեկը մանուկ էր, եթե (ինչպես նշեցինք վերևում) ՍՈ «անձնագիրը» տրվում էր «16 տարեկաններին» (չափահասներին, այլապես նրանք չեն կարող ներկայացնել Եհովայի շահերը): Հիշենք 1-ին դարի սպեցիֆիկան. քրիստոնյաների նորածին ժողովի սկիզբը դրվում էր հրեաների, իսկ հետագայում նաև հեթանոսների մասսայական օծումով (Գրծ.2:38-42; 19:1-7, ինչն այսօր առկա չէ, հետագայում կիմանանք, թե ինչու):

Ինչո՞ւ էին հրեաներին ՍՈ մասայաբար մկրտում: Որովհետև նրանք ընտրությամբ արդեն Եհովայի որդիներ էին (Ելք 4:22), իսկ Հ.Կ.ը սովորեցնում էր նրանց Աստծու կամքը կատարել (ինչն էլ բացահայտում էր նրանցում Եհովայի որդիներին): Խնդիրը սոսկ վերաբերմունքն էր առ Քրիստոս: Ուստի Քրիստոսին ընդունող հրեաները դրանով ցույց էին տալիս, որ հասուն են: Եվ ուրեմն, նրանց կարելի էր տալ ՍՈ («անձնագիր» նոր աշխատանքի՝ բոլոր ժողովուրդների մեջ Եհովայի Քրիստոսի մասին քարոզելու համար, Գրծ.1:8; 2:3; 6:8; Մտ.28:19):

Իսկ հեթանոսների մասսայական մկրտությունը նրա համար էր, որ հրեաները (ում ըստ Հ.Կ.ի արգելված էր շփվել հեթանոսների հետ, Գրծ.10:28), ՍՈ այդ հրաշքի շնորհիվ՝ կարողանային հասկանալ, որ հեթանոսներին ևս Աստված իրեն ժողովուրդ է ընդունում (Գրծ.10:34,35; 45-47; 19:1-7): Այդպես Եհովան սովորեցրեց հրեաներին շփվել Իր Քրիստոսին ընդունած հեթանոսների հետ, իսկ հեթանոսներին՝ վերին հրաշքով «վերափոխեց» Քրիստոսի ծառայության կատարման համար:

Ահա այս պատճառով 1-ն դարի օծյալների մեջ հայտնվում էին հոգևոր մանուկներ. հրեաները չէին կարողանում Հ.Կ.ից արագ վերափոխվել Ն.Կ.ին: Իսկ անմաքուր աշխարհից վերցված հեթանոսները չէին կարողանում հապճեպ ազատվել աշխարհիկ սովորույթներից: Բայց Եհովան «հանձնելով նրանց 16 տարեկանի անձնագիր», վստահության «վարկ» էր տալիս՝ այն նկատառումով, որ ծառայության ընթացքում նրանք «կհասնեն» չափահասության (Քրիստոսի հասակին, Եբր.6:1):

Ուստի 1-ն դարը — դա Ն.Կ.ի և Քրիստոսի ժողովի գործունեության դարաշրջանի արտառոց ժամանակ է: 1-ին դարի քրիստոնյաների հալածանքի այդ ժամանակում դառնալ քրիստոնյա — նշանակում էր Եհովայի հասուն որդու հոգևոր սխրանք կատարել, նույնիսկ եթե գիտելիքների և արդար վարվելակերպի հարցում դեռ թերություն կար: Նույնն էր բանը նաև Ռասելի օրոք, դա Եհովայի պաշտամունքի վերաստեղծման արտառոց ժամանակափուլ էր (Միք.4:1,2).

առանց ՍՈ Ռասելը չէր կարող համարձակորեն հայտարարել, որ ամբողջ քրիստոնեական աշխարհը սխալ է երկրպագում Ստեղծիչին և հասկանում Քրիստոսի դերը: Ի դեպ, նրա հոգևոր հասունության մասին, որ բավարար էր «ՍՈ անձնագիր» ստանալու համար (2Կոր.1:21,22), խոսում է նաև նրա սուր փափագը, որ էր՝ պարզաբանել 19րդ դարի քրիստոնեական ուսմունքները և համեմատել դրանք Աստվածաշնչի հետ (մանուկներին դա յուրահատուկ չէ):

Հավանաբար Եհովան նրա մեջ տեսավ բավականին չափահաս Իր որդուն և ՍՈ «անձնագիրը» տվեց (2Կոր.1:21,22): Այսօր քրիստ.ությունը տարածված է: Ուստի որպեսզի Եհովան մեր մեջ տեսնի Իր չափահաս որդիներին (ոչ կեղծ քրիստոնեական) — սկզբից պետք է ծնվել Նրա խոսքից. ուսումնասիրել Աստվածաշունչը և մկրտությամբ նվիրվել հենցПД Եհովային: Հետո հոգևորապես աճել մինչև փոխաբերական «16 տարեկանը»:

Իսկ հետո, եթե դա լինի Եհովայի կամքը և կարիքը լինի օծյալի (կանչը տևում է այնքան ժամանակ, մինչև լրացվի 144000ը երկնային կառավարության համար՝ հրեաներից և հեթանոսներից, Հռ.11:25) — Նա կարող է ՍՈ մկրտությամբ կանչել որևէ մեկին (ահա ինչու այժմ ՍՈ օծումը մասսայական չէ): Ով չներառվի 144000ի կազմում՝ նա կարող է Քրիստոսի չափահասությանը հասնել նրա հազարամյա իշխանության ընթացքում (Եբր.11:40): Ամփոփենք մեր սովորածը.

 

ԱՄՓՈՓՈՒՄ.

1) Եհովայի օծյալների և «երկրային» Եհ.վկ.ների՝ ՍՈ քանակաչափի և Աստվածաշնչի հասկացության նրանց հավասարության մասին ԴԸ այս ուսմունքը — չի համապատասխանում Ս.Գրքին և իրականությանը (այսօր տեսնում ենք, որ Եհ.վկ.ների մեծ մասը չի նկատում, թե ինչն է ԴԸ սխալ սովորեցնում):
2) Օծյալը, ՍՈ շնորհիվ, անկասկած առավել է «երկրային» Վկայից՝ Եհովայի խոսքը հասկանալու և տարբերելու, թե ինչն է ըստ Նրա ոգու և ինչը՝ ոչ — ունակության մեջ (Հով.14:26; 1Հով.2:20,27):

Մնացած ամեն ինչում օծյալները և երկրային հույսի Վկաները հավասար են: Բայց այստեղ ակամա մի հարց է ծագում. եթե ԴԸ-ը որոշ հոգևոր ուսմունքներում նման սխալներ է թույլ տալիս, ապա իմաստ կա՞, արդյոք, դառնալ Եհովայի վկա:

Սրա պատասխանը կիմանանք հաջորդիվ:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

 

34. ԱՆՕՐԵՆԻ ԱՌԵՂԾՎԱԾԸ. ԻՆՉՊԵ՞Ս ԵՆ ՄԵՐ ՕՐԵՐՈՒՄ ԸՆԿՆՈՒՄ ԿԱՌԱՎԱՐԻՉ ՄԱՐՄԻՆ: մ.5

Текст на армянском языке к  видео  1.40 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.34

«Ինչպե՞ս են մեր օրերում հայտնվում Կառավարիչ Մարմնում». այս հարցը կփակի անօրենի մասին հոլովակների ցիկլը և ցույց կտա, թե ինչու է Կ.Մ.ը, չնայած Եհովայի Թագավորության գործում ներդրած իր բազում անկեղծ ջանքերին՝ թեքվում դեպի անօրենության կողմը: Քանի որ Կ.Մ.ը ողջ աշխարհի Եհովայի ժողովրդի կրթական կենտրոնն է, ուրեմն Կ.Մ.ի անդամները պետք է լինեն օծյալներ՝ կոչված կոնկրետ Աստծու  խոսքի  ծառայությանը  (Գրծ.6:4):

Խոսքի  ծառայությանը  Եհովայից կոչվածը՝ փափագում է ճշմարտության իմացությանը և չի կարող հանգիստ քնել, մինչև չհագենա (Աստծու ոգին նրան դադար չի տալիս, քանի դեռ չկա Իր խոսքի ճիշտ ըմբռնումը, Մտ.5:6; Գրծ.6:4; 2Կոր.4:2): Եվ քանի որ 1914թ.ից ծագող ԴԸ ուսմունքներում (օրինակները՝ ցածում) արդեն հստակ երևում են խնդիրներ, իսկ Կ.Մ.ում դա ոչ մեկին չի էլ հուզում (ճշմարտության կոխկռտումը նրանց չի «գալարում») — ապա ակամա հարց է ծագում՝ իսկ կա՞ն արդյոք այնտեղ խոսքի  ծառայության  կոչվածներ:

Եթե Կ.Մ.ում Աստծու խոսքի ծառայությանը կոչված օծյալներ չկան՝ ապա շեղումը ճշմարտությունից անխուսափելի է (օծյալներին միայն սուրբ ոգին է օգնում լինել Աստծու խոսքի վերլուծողներ — ճիշտ ըմբռնել այն և կրթել աշակերտներին, 1Հով.2:20,27; 1Կոր.12:3): Բայց այսօր 1-ին դարը չէ, բառացի հրաշքներ չկան (Գրծ.2:43; 19:11), այդ պատճառով օծյալներից ոչ ոք չի կարող հաստատել խոսքի ծառայությանը Եհովայից իր կոչումը: Հապա ինչպե՞ս տարբերել՝ ո՞վ է կոչված Եհովայից, իսկ ով՝ ոչ:

Պետք է կողմնորոշվել ըստ հոգևոր «հրաշքի»: Օրինակ, Ռասելը Ս.Գրքով ստուգեց 19.դ.ի ուսմունքները և սարսափ ապրեց՝ տեսնելով, թե որքան են աղավաղված հիմքերը (նա սուր պահանջ զգաց գտնելու ճշմարտությունը): Ս.Գրքում նա տեսավ, որ երկրպագել պետք է Եհո՛վային Հիսուս Քրիստոսի միջոցով; տվեց աշխարհին ճշմարտության հիմունքների օրինակը և այն գործը, որ աճեց որպես ԴԸ: Պարզ է, որ առանց սուրբ ոգու — դա անհնարին էր (եղբայր Ռասելի հոգևոր պտղի օգուտը գերազանցեց նրա սխալները, և դա հստակ է, քանզի նրա հոգևոր ժառանգությունից մինչ օրս օգտվում են Եհ.վ.ները):

Ռասելի զինակիցները ևս հոգևոր «հրաշքներ» ունեցան. նորոգվեցին ճշմարտության երեսակները (ի հայտ եկան երկրային Եհ.վ.ները; որպես վախճանի թվական՝ բացառվեց 1914 թ.ը, Ս.Ծնունդը, մտցվեց չեզոքություն և այլն); սկսվեց Եհովայի ճշմարտության հիմունքների քարոզչությունը և գնաց Եհովայի ժողովրդի բուռն աճ: Կատարվեց Միք.4:1,2-ը (մարգարեություն Եհովայի պաշտամունքի վերականգնման մասին), ինչը ևս վկայում է 20դ.ում Եհովայից կոչված օծյալներին (և նրանց օգուտը Թագավորության գործում գերակշռում է թույլ տրված սխալները):

Նույնը և այսօր՝ Կ.Մ.ից ակնկալվում է հոգևոր «հրաշք». թեկուզև հնացած ուսմունքների շտկում (եթե նրանք իսկապես կոչված են խոսքի ծառայությանը, ապա չեն կարող չուսումնասիրել Ս.Գիրքը և չնորոգել հնացած ուսմունքները, 2Պետ.1:19-21): Բայց ինչ ենք տեսնում: Օրինակ, եթե Հիսուսը սկսել է իշխել 1914-ից, ապա Ռասելի զինակիցները պետք է Վախճանը դիմագրավեին (Մտ.24:34): Բայց նրա սերունդը մահացել է, իսկ վերջը չկա: Ուստի հարկ է ուղղել 1914թ-ի ուսմունքը:

Բայց փոխանակ խորանալու Աստվածաշնչի քննության մեջ և ուղղելու 1914թվի ակնառու սխալը — Կ.Մ.ը նրան հավելեց էլ ավելի անիմաստ «լույսի շող», որոշելով, որ եթե 1914-ին Քրիստոսի գալուստը վերջ չդրեց այս համակարգին (ինչը սպասվում էր Ռասելի օրոք) — դա ՉԻ նշանակում, որ 1914թիվը սխալ է: Այլ նշանակում է, որ Հիսուսը մեկ անգամ ևս պիտի գա (այսպես հայտնվեց նոր «լույսը» Քրիստոսի 2 անգամ գալստի մասին, 1914-ին և Արմգ-ից առաջ, Դիտ.15.07.2013):

Իսկ որ 1914-ի օծյալները չդիմագրավեցին վերջը (ինչպես սպասվում էր Ռասելի օրոք) — Կ.Մ.ը որոշեց փոխել ՈՉ թե 1914թ. Քրիստոսի գալստի ուսմունքը, այլ երկարաձգել 1914թվի օծյալների սերունդը 2 անգամ (այսպես հայտնվեց Մտ.24:34-ի «այս սերնդի» 2-րդ մասը, Դիտ.15.06.2010, էջ 5: Եվ ամեն մի այսպիսի «շող» — ճշմարտության բացահայտում չէ, այլ քաղաքական քայլ): Ուստի հարց է ծագում. «Ո՞ւմ կողմից է հայտնագործվում այս անիմաստ լույսի նոր շողը»: Կա՞ն, արդյոք, Կ.Մ.ում Աստծու խոսքի ծառաներ:

ԴԸ գործերն այսօր խոսում են, որ Կ.Մ.ում նույնիսկ եթե կան Աստծուց կոչվածներ, ապա հաստատ՝ ոչ խոսքի ծառայության համար: Այլ, ասենք, կադրերի կառավարման նորարարության, հրատարակության, ֆինանսների, շինարարության և այլնի համար (պարգևները զանազան են, Հռ.12:6-8): Անվիճելի է, որ նորարարության այս դարում սա ևս պետք է, բայց ո՞ւր է գլխավոր «նորարարությունը»: Ինչո՞ւ է ժամանակակից Կ.Մ.ը կանգնեցրել ճշմարտության երեսակների զարգացումը: Ո՞վ է այսօր կրթում Եհովայի ժողովրդին:

Բարձրացված բոլոր այս հարցերը մղեցին մեզ պարզելու, թե ինչպես են այսօր ընկնում Կ.Մ., և ով է հոգևոր կերակուր պատրաստում: Ինչպես արդեն գիտենք, 1992-ից հոգևոր կերակրով զբաղվում են երկրային հույսի Եհ.վ.ները (գիրք «СИ – возв. Царства», էջ 235, պ.4): Բայց ենթադրենք, թե ուսումնական հոդվածները գրում են Կ.Մ. անդամները, իսկ «երկրային» Եհ.վ.ները զբաղվում են ձևավորման գործով և պատրաստում դրանք թողարկման: Պարզենք, թե ո՞վ է ծառայում Կ.Մ.ում: Համեմատենք 1-ին դարի հետ.

1-ին դարում Կ.Մ.ում նշանակում էր Եհովան (Գրծ.գլ.2; 6:2,4; գլ.15): Նա նայում էր սրտին և կանչում խոսքի ծառայությանը այն «անոթին», ով պիտանի էր դրա համար (1Սամ.16:7; Գրծ.6:2,4; 9:15: Օրինակ, ձկնորսներն ուզեցին իմանալ ճշմարտությունը, Մտ.24:3, իսկ ղեկավարները՝ ոչ, և Աստված կանչեց ձկնորսներին): Իսկ այսօր Կ.Մ. ընկնում են լոկ ԴԸ-ը ծառայությունների համար (նրանք, ովքեր պաշտպանում և առաջ են տանում Կ.Մ.ի քաղաքականությունը. խոսքի ծառայությանը Եհովայից կանչված «Պողոսներից» ԴԸ ազատվում է, տես 7.33 վիդեոն): Ինչո՞ւ ենք այսպես ասում:

Կ.Մ. ընկնելու սկզբունքը ԴԸ այսպես է բացատրում. «Թեպետ իրավական կորպորացիաների տնօրենները ընտրվում են անդամների ձայների քվեարկությամբ, Կ.Մ.ը  չի  նշանակվում  մարդկանց  կողմից:  Նա  նշանակվում է  Հիսուս  Քրիստոսի  կողմից»  (Դիտ.15.04.2001, էջ 29): Իսկ մենք որոշեցինք պարզել, թե ինչպես է իրականում այդ նշանակումը կատարվում (չէ որ հստակ է, որ բառացի իմաստով ոչ Եհովան, ոչ Քրիստոսը չեն նշանակում Կ.Մ.ը): Եվ ահա, թե ինչ պարզեցինք.

հարցին Սիդնեյում. «Ինչպե՞ս են նշանակվում Կ.Մ.ի նոր անդամները» — Ջ. Ջեկսոնը պատասխանել է, որ նոր անդամները հայտնվում են Կ.Մ.ի  անդամների  որոշմամբ  (նրանց ընտրում է Կ.Մ.ը ինչպես երեցներին՝ Աստվածաշնչի չափանիշներով և ծառայության ցուցանիշներով, Դիտ.15.11.2014, «Ընթ.Հրց.»): Կ.Մ.ում ընտրվելու պահին թեկնածուն պետք է ունենա ԴԸ նշանակման ստաժ և օգտվի խորհրդանիշներից (այսինքն Կ.Մ. նշանակում է ՈՉ թե Հիսուսը, ինչպես սովորեցնում է ԴԸ, այլ Կ.Մ.ի անկատար անդամները):

Այնուհետև մենք իմացանք, որ Կ.Մ.ի օգնականները կոմիտեներում՝ Կ.Մ.ի «աջ ձեռքն» են (Կ.Մ.ի նիստերի խորհրդատուները: Իսկ 1992-իցդրանք երկրային  հույսի  Վկաներն  են, Դիտ.15.10.2015, էջ3,պ.1): Քանի որ նման բարձունքներ (կոմիտեներ) կարող են ընկնել միայն հատուկ եղբայրներ (պատրաստ լռելու և աչք փակելու ցանկացած տարօրինակության վրա, հանուն ԴԸ-ում իրենց դիրքի պահպանման, տես 7.33 վիդեոն) — հստակ է, որ Կ.Մ.ի օգնականներ դառնում են «երկրային» այն լավագույն Եհ.վ.ները, ովքեր ունակ են աչք փակել ամեն ինչի վրա:

Որպեսզի ընկնել Կ.Մ. — նախ պետք է վաստակել կոմիտեում Կ.Մ.ի օգնականի նշանակումը (Կ.Մ.ի «թռիչքային հարթակ»): Քանի որ 1992-ից Կ.Մ.ի օգնականներ նշանակվում են «երկրային» Եհ.վ.ներ (Դիտ.15.10.15, էջ3,պ.1), — մենք որոշեցինք ստուգել, արդյո՞ք այս «երկրային» օգնականները պատահաբար չեն տեղափոխվում Կ.Մ.: Ուսումնասիրելով դեպի Կ.Մ. նոր անդամների ուղին (շնորհ է, որ այդ մասին գրում են Դիտ.ում), — նկատեցինք սա.

2000թ. Կ.Մ. եկել է 4 նորեկ (Դիտ.01.01.2000, էջ 29), ցիտում ենք. «Սեմյուել Հերդ, Ստիվեն Լեթ, Գայ Պիրս և Դեյվիդ Սպլեյն: Բոլորը օծյալներ են»: Ստուգեցինք՝ արդյո՞ք նրանք մինչ այդ չեն եղել Կ.Մ.ի օգնականներ 6 կոմիտեներում, սկսած 1992-ից և հետո (երբ այդտեղ սկսել են նշանակել ոչ օծյալներին, այլ երկրային հույսի եղբայրներին): Ահա թե ինչ պարզեցինք հենց այդ նույն Դիտարանից.

Ս.Հերդ — Ծառայողական կոմիտեի օգնական (մինչ 1997-ը՝ շրջ.վերկց.): Ս.Լեթ — Ուսումնական կոմիտեի օգնական (1998ից Բեթելի անդամ): Գ.Պիրս — Կադրային կոմիտեի օգնական (մինչ 1997-ը՝ շրջ.վերկց.): Դ.Սպլեյն — Գրական կոմիտեի օգնական (1998-ից): Այսպես մենք տեսանք, որ Կ.Մ.ի բոլոր 4 նոր անդամները «երկրային» եղբայրներ են եղել, երբ 1997/98 թթ. նրանց նշանակել են Կ.Մ.ի օգնականներ (հիշեցնենք, որ 1992-ից  օգնականներ նշանակվում են «երկրայիններից», Դիտ.15.10.2015, էջ3):

Նույնն է պարագան Մարկ Սանդերսոնի հետ (Կ.Մ., Դիտ. 15.07.2013). Նա Ծառայողական կոմիտեի անդամ էր (2010-ից): Այսպիսով, միտքն այն մասին, որ 1992-ից Կ.Մ. են փոխադրվում երկրային հույսի եղբայրներ, որոնք կոմիտեներում Կ.Մ.ի օգնականներ են նշանակված — հաստատվեց: Կ.Մ.ում ընտրվելու պահին՝ նրանք ինչ որ կերպ փոխադրվում են օծյալների շարք (չէ որ Կ.Մ.ում պետք է օծյալներ լինեն): Այժմ հաջորդականության օրինակով ցույց տանք ինչպես են ընկնում Կ.Մ. մեր օրերում.

Այսպիսով, այսօր Կ.Մ.ին պիտանի են դառնում ոչ թե նրա համար, որ նրանց խոսքի ծառայության է կանչում Եհովան, այլ ԴԸ առջև ունեցած վաստակի համար (ով, բարձրանալով աստվածպետական կարիերիայի սանդուղքով՝ ամենից լավ է փակում աչքերը ամեն ինչի վրա): Եթե երկրային հույսի ծառան նվաճի հասնել Կ.Մ.ի բարձր աստիճանի մոտ (մինչև Կ.Մ.ի օգնական), ապա նա հնարավորություն կստանա օգտվել խորհրդանիշներից (դառնալ օծյալ — սա է Կ.Մ.ի մուտքի ալգորիթմը):

Մի կողմից, Կ.Մ. ընկնելու այս ալգորիթմը կարելի է հասկանալ. Կ.Մ.ը իրեն փոխարինող է պատրաստում այն վկաներից, որոնց անձնվիրությունը ԴԸ-ը ստուգված է: Բայց մյուս կողմից՝ այս մոտեցումը բացառում է «ձկնորսների» և «Պողոսների» հայտնվելը Կ.Մ.ում (նրանց, ովքեր փափագում են ըմբռնել ճշմարտությունը և ողջ ազատ ժամանակը տրամադրում Աստվածաշնչի ուսումնասիրությանը): Եվ սա բացառում է նաև Կ.Մ.ում Ս.Գրքի խոր հետազոտումը, սխալների ուղղումը և Աստվածաշնչյան ճշմարտության երեսակների լայնացումը: Ինչո՞ւ:

Որովհետև եթե Ընկերությունը անգամ կարողանա ընտրել ամենահավատարիմ և արժանավոր թեկնածուին (ցուցաբերած հատուկ անձնվիրություն Կ.Մ.ին) — նա չի կարող նրան տալ սուրբ ոգին: Սուրբ ոգու պարգևը՝ Աստծու ճշմարտությունը ըմբռնելու և Նրա խոսքի ծառայության համար — կարող է տալ միայն Եհովան Քրիստոսի միջոցով (Հվ.16:7,13; 1Հվ.2:20,27): Որտեղ չկա սուրբ ոգին՝ այնտեղ չկա իմաստություն, և շեղումը Աստծու ճշմարտությունից — անխուսափելի է:

Քանի որ Կ.Մ. են ընկնում ծառայության ցուցանիշների համար (այլ ոչ Եհովայի կանչով) — համարում ենք, որ Եհ.վ.ների կրթական ճգնաժամը առավել է նկատելի հիմա: Օրինակ, կալանքներ ՌԴ-ում (չարչարվում են Կ.Մ.ի անհեռատեսության, այլ ոչ Քրիստոսի համար); Թ.Ս.ների հապճեպ փոխանցումը օտարերկրացիներին (ՀՈՒԼԻՍ)՝ ՌԴ-ում համարեցին ֆիկտիվ նվիրում (հմմ. Եբր.10:34; չէ որ դրանցից շարունակում են օգտվել իրենք, այլ ոչ նվեր ստացողները); չկա ճկունություն արգելքի պայմաններում (հանդիպումների անցկացման, քարոզչության առումով):

Չի բավում ֆինանսը, գնում է Եհ.վ.ների արտահոսք: Իսկ ուսմունքներում՝ փոխանակ հնացած բացատրությունների ուղղման (եղբայրներին այն ժամանակ շատ բան չէր կարող բացվել) — հնի վրա շերտադարսում են նորը, բայց — է՛լ ավելի անհեթեթը («կարկատում են ուսմունքի հին անցքերը»՝ «նոր անցքեր բացելով»): Այս հոլովակի գլխավոր հարցն է — ինչպե՞ս սա ուղղել (սխալների բացահայտումը առանց ճիշտ ելքի առաջադրման — Եհովայի թագավորության գործին օգուտ չի բերում; Հակ.1:22-25):

Պատասխանը մեկն է. հարկ է փնտրել Եհովայից Իր խոսքի ծառայությանը կոչված օծյալներին և ներգրավել նրանց Կ.Մ.ի կամ գոնե Գրական կոմիտեի հետ համագործակցության: Նրանք կարող են օգուտ բերել — նույնիսկ հեռավոր օգնականների կարգավիճակով. երբեք պարտադիր չէ նրանց հրավիրել Կ.Մ. կամ ԱՄՆ-ի Բեթել: Բայց ինչպե՞ս նրանց գտնել, եթե այսօր նրանք բառացի հրաշքներ չեն անում: Նույնպես հոգևոր «հրաշքների» միջոցով.

Աստծու խոսքի ծառայությանը կոչված  օծյալները տարբերվում են մնացած Եհ.վ.ներից իրենց սուր փափագով՝ «փորել» մինչև ճշմարտության հատակը, ունեն Ս.Գրքի խոր ըմբռնում և նրբավար վարք: Նրանք ոչ միայն չեն կարող աչք փակել ԴԸ ուսմունքային սխալների վրա (սուրբ ոգին չի թողնում, Գրծ.17:11; 1Թես.5:21), այլ Եհովայի առաջ իրենց պարտավոր են համարում բացատրել Կ.Մ.ին, թե ինչը չի համապատասխանում Նրա խոսքի հետ և պահանջում են շտկում (Պողոսի օրինակը, Գրծ.15գլ.):

Եթե նրանք նկատում են երեցի ինչ-որ սխալ՝ ևս չեն կարող աչք փակել դրա վրա և հորդորում են նրան ըստ Մտ.18:15-ի (ԴԸ սովորեցնում է, որ հովիվներին պետք է հնազանդվել նույնիսկ սխալի դեպքում, բայց օծյալներին սուրբ ոգին դա չի թողնում. Պողոսն, օրինակ, չդիմացավ Պետրոսի երեսպաշտությանը, Գաղ.2:11-14): Եթե նրանք հայտնություն ունեն Աստծու խոսքից (նոր կամ նորովի, 1Կոր.14:26-31) — հայտնում են երեցներին: Ինչո՞ւ:

Որպեսզի հայտնությունը հասնի Կ.Մ.ին (Պողոսը գնաց Կ.Մ.ի մոտ 1-ին դ., իսկ այսօր կարելի է փոխանցել ինտերնետով, Գրծ.15 գլ.): Օծյալների համար բնական է սիրել մարդկանց, ուստի նրանք չեն վրդովում ժողովի մյուս անդամներին նոր հայտնություններով (գործում են երեցների միջոցով, տես 7.21 վիդեոն): Մնացյալում նրանք ծառայում են Եհովային, ինչպես մյուս Եհ.վ.ները: Խոսքի ծառայության իրենց կոչման մասին նրանք պետք է հայտնեն երեցներին (Հռ.1:1; Գղ.2:7-9; 1Տիմ.2:7; Գրծ.13:2):

Իսկ երեցները չպետք է պատժեն նրանց Կ.Մ.ին չվստահելու համար, այլ տեղեկություն հասցնեն Կ.Մ.ին՝ իրենց ժողովում խոսքի ծառայողի ներկայության մասին:
Իր հերթին, Կ.Մ.ը պետք է դիտարկի այն, ինչ փոխանցում է խոսքի ծառայողը և վերլուծի Ս.Գրքի լույսով (որպես կանոն, խոսքի ծառայության օծյալի բացատրությանը — Գրությամբ առարկելն անհնարին է, Ղկ.14:6; 20:26): Եվ մտածի՝ որտեղ, ինչպես և երբ կարելի է դա կիրառել…

Եթե օծյալը չի տիրապետում անգլերենին — Կ.Մ.ը նյութը կարող է կարդալ թարգմանությամբ (ԴԸ ունի նման ծառայություն): Պետք չէ վախենալ, որ 8 մլն. Եհ.վ.ներ կսկսեն Կ.Մ. ին բազում հայտնություններ հղել և հայտարարել կոչումի մասին. հայտարարել այդպես — կնշանակի կյանքը վտանգել (քանզի եթե Եհ.վկան կանչված չէ — նա ռիսկ է անում ստի և հերձվածի համար մերժվել Աստծուց): Խոսքի ծառայությանը Եհովայից կանչվածները — չեն կարող շատ լինել:

Օրինակ, 1-ին դ. ողջ Հուդայում Եհովան գտավ խոսքի ծառայությանը պիտանի 13 մարդ (Հով.17:11.12, նրանցից միայն 4-ը ուսուցողական պատգամներ գրեցին, և նրանցից Պողոսը Կ.Մ.ի անդամ չէր): Եթե Կ.Մ.ը այսօր դադարի պնդել իր հեղինակավոր եզակիությունը և լսի «Պողոսներին» — դա օգուտ կբերի իրենց ողջ գործին:

Իսկ ով կարծում է, թե Եհովան օծության է կանչում ԴԸ առջև կատարած ծառայության համար — նա ճիշտ չէ: Ինչո՞ւ:

Որովհետև 1) Աստված չի նայում ծառայության ցուցանիշներին, այլ սրտին (տեսնում է ով է պիտանի, 1Սամ.16:7, ուստիև Նա 1-ին դ. կանչեց Իր ժողովրդի ոչ թե վաստակավոր գործիչներին, այլ ձկնորսներին և քրիստոնյաներին հալածող Պողոսին, ինչն անհնարին կլիներ ԴԸ-ում): Եվ 2) — իշխանությունը, կարիերիայի բարձունքները, փառքն ու պատիվը — չեն հետաքրքրում օծյալներին: Նրանց հետաքրքրում է լոկ Եհովայի խոսքի մաքրությունը և խիղճը (2Կոր.4:2; Տիտ.2:7; 1Պետ.3:16, և սրանում ևս առկա է նրանց տարբերակիչ առանձնահատկությունը):

Այսպիսով մենք ընդհանուր գծերով ցույց տվինք, թե ինչով է տարբերվում խոսքի ծառայության համար՝ ըստ սրտի՝ Եհովայից կանչվածը (նա «լափում» է Ս.Գիրքը և որոնում ճշմարտությունը): Եվ — ԴԸ առաջ իր կատարած ծառայության համար Կառ.Մարմնից կանչվածը (ով հնազանդորեն հետևում է ԴԸ բոլոր հրահանգներին): Նաև՝ ինչպես են 1992թ.ից «երկրային» Եհ.վ.ները օգնականի «աստիճանից» սահուն կերպով փոխադրվում Կ.Մ.:
Ամրագրենք սա սխեմայով.

Վերջում հիշեցնենք, որ մեր օրերի Կ.Մ.ը ջանադրաբար և ոչ պատահական՝ առաջ է մղում ուսմունք այն մասին, որ օծյալները սուրբ ոգի ավելի չունեն, քան երկրայինները. սա օգնում է նրանց արդարացնել «երկրային» Եհ.վ.ների վեր բարձրացումը ԴԸ մեջ, երբ առկա են օծյալներ: (Այլ կերպ դժվար կլիներ բացատրել, թե ինչու են նրանք նեղում «Պողոսներին», Դիտ.1/5 2007. էջ.30-31): Սակայն այդ ուսմունքը սխալ է:

Այդ մասին կպատմենք հաջորդիվ, եթե Աստված թույլ տա:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

33. ԱՆՕՐԵՆԸ. ԿԱՌԱՎԱՐԻՉ ՄԱՐՄՆԻ ՎԱՐՉԱԿԱՆ ՍԻՍՏԵՄԻ ԽՈՐԱՄԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ. մ.4

Текст на армянском языке к  видео  1.39 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.33

7.31 հոլովակից իմացանք, որ անօրենն այսօր՝ դա ԴԸ Կառավարիչ Մարմինն է (Կ.Մ.): Ողջի մեջ՝ անօրենը ճգնում է ի շահ Եհովայի (ինչպես 1 դարի առաջնորդները, Մտ.23:2,3, այլապես ոչ ոք չէր հավատա, որ Եհովայի տաճարն այստեղ է): Բայց խնդիրն այն է, որ ճգնելով Թագավորության գործում — նա պատրաստ է նաև աղավաղումներ թույլ տալ՝ հանուն սեփական շահերի պաշտպանման, և վնաս պատճառել Աստծու գործին (Փլպ.2:21): Դրանում նրան օգնում է ՎՍ-ի օգտագործումը (Եհովայի ժողովրդին կառավարելու Վարչական Սիստեմը):

ՎՍ — անօրենի վարչական սիստեմը

Այսօր Եհովայի տաճարի ՎՍ-ը, ինչպես և 1 դարում, կազմված է Կ.Մ.ից (Եհովայի ժողովրդի ղեկավարման գլխավոր օրգանից) և նրա օգնականներից (ԴԸ բոլոր վարչական ստորաբաժանումներից, Գրծ.15:6; 1Տիմ.3:1-10), որոնք ժողովին են հասցնում Կ.Մ.ի բոլոր որոշումները (Գրծ.16:4): ՎՍ-ի շնորհիվ Եհովայի ժողովրդի մեջ պահպանվում է կարգուկանոնը և դավանանքի միաբանությունը (առանց որի հնարավոր չէ կատարել Եհովայի կամքը համաշխարհային մասշտաբով, Մտ.24:14):

Արդի ՎՍ-ը ունի երկու մինուս. 1) ի տարբերություն 1 դարի, այսօր հրաշքներ չկան և հնարավոր չէ հաստատել Կ.Մ.ի անդամների աստվածընտրյալ լինելը. (նրանց օծմանը հավատում ենք լոկ խոսքով, քանզի Եհովայի պաշտամունքի այլընտրանք չունենք); 2) անկատարության դարում իշխանության միջավայրը — դա մշտապես ռիսկի միջավայր է (նույնիսկ Եհովայի նշանակումներով, Թվ.20:12; Գրծ.20:29,30): Հետևաբար այն, թե ինչ պտուղ կբերի Եհովային ՎՍ-ը — կախված է Նրա ժողովրդի մեջ Կ.Մ.ի անդամների հոգևոր վիճակից:

Եթե Կ.Մ.ի անդամները իսկապես օծյալներ են, հավատարիմ են Եհովային, ամուր կառչած են Նրա խոսքից, իրենցը չեն փնտրում, այլ այն, ինչ հաճո է Քրիստոսին, հաճեցնում են Աստծուն, այլ ոչ մարդկանց (ինչպես Պողոսը, օրինակ, Գրծ.20:32; Գաղ.1:10) — ապա, ընդհանուր առմամբ, ՎՍ-ը կկատարի իր դերը և ճիշտ կձևավորի Եհովայի ժողովրդին (նույնիսկ եթե ընթացքում սխալներ լինեն): Իսկ եթե Կ.Մ.ը իրենը փնտրի — ապա՝ ոչ (Եր.12:10; Փլպ.2:21):

Ուստի, կախված նրանից, թե ինչ  է փնտրում  Կ.Մ.ը  (արդար է նա, թե անօրեն), նույնիսկ Եհովայի ժողովրդի ՎՍ-ի աստվածաշնչյան ձևը — կա՛մ լավ պտուղ կբերի Եհովային, կա՛մ ինչ-որ բանում կփչացնի Նրա ժողովրդին, ինչպես հովիվները հնում (Եր.12:10): Իսկ հնարավո՞ր է իմանալ ինչ է փնտրում Եհովայի ժողովրդի արդի Կ.Մ.ը: Այո. համեմատենք, օրինակ, միանման իրավիճակների զարգացումը արդի Կ.Մ.ի ՎՍ-ի պայմաններում՝ 1 դարի Կ.Մ.ի ՎՍ-ի հետ:

Պատասխանեք. հնարավո՞ր է, որ այսօր օծյալը ոչ «Երուսաղեմից» (Ուորվիքից), առանց իր համար պատժի՝ կարողանա հանրայնորեն մերկացնել Կ.Մ.ի անդամին կեղծավորության մեջ և կոչի նրան ուղղվել (ինչպես Պողոսը, Գաղ.2:11-13), կամ խնդրի Կ.Մ.ին շտկել ինչ-որ ուսմունք (ինչպես Պողոսը, Գրծ.15գլ.), իսկ Կ.Մ.ի անդամները միանգամից արձագանքեն դրան (թեկուզ միայն վերանայեն), կամ կարո՞ղ է նա ասել, որ Աստված իրեն ևս բացում է Իր խոսքը, այլ ոչ թե միայն Կ.Մ.ին Ուորվիքից (1Կոր.11:5; Գաղ.1:15-17):

Ի՞նչ կանեն նման եղբայրների հետ այսօր: Դժվար չէ կռահել (կվտարեն, կհայտարարեն, որ հոգեկան խանգարում ունեն, իսկ հետո սուսուփուս կհեռացնեն): Ինչո՞ւ: Որովհետև այսօր (ի տարբերություն 1 դ. ՎՍ-ի)՝ Կ.Մ.ի  ՎՍը  չի հանդուրժում  «Պողոսներին»  — այն Եհ.վկային, ով Եհովայի շահը վեր է դասում իրենից և որոնում ոչ թե իր շահը, այլ այն, ինչ հաճո է Քրիստոսին (Գաղ.2:9,11-14; Պողոսի համար հեղինակություն՝ միայն Եհովան և Հիսուսն էին): Ինչպե՞ս է Կ.Մ.ի ՎՍ-ը ազատվում «Պողոսներից»: Մի շատ պարզ, բայց ցնցող գործնական սխեմայի օգնությամբ:

Ի սկզբանե կոշտ Վարչական Սիստեմը (ՎՍ) — վերադասին հնազանդվելու մասով — ապահովում է Եհովայի ժողովրդի համայնքի կայունությունը համաշխարհային մասշտաբով, և դա՝ լավ է ու ճիշտ (հակառակ դեպքում համաշխարհային սահուն գործունեության մասին կարելի է մոռանալ): Բայց եթե Կ.Մ. ներթափանցի ոչ Քրիստոսին հաճո, այլ իրենը որոնող չար սերունդը — ապա նա ՎՍ-ը կօգտագօրծի իր նպատակների համար՝ «ստիպելով նրան աշխատել» իր օգտին:

Հաշվի առնելով, որ անօրենի գործերը վաղ թե ուշ կարող են նկատվել (տես 7.32 վիդեոն) — որպեսզի շարունակի իր դիրքերը պահպանել որպես հավատարիմ և միակ Եհովայի Ծառա — նրան ՎՍ-ում անհրաժեշտ է բոլոր հարթություններում ունենալ վարչական իր  թիմը՝ սկսած ժողովներից, վերջացրած Կ.Մ.ին կից 6 կոմիտեներով (ԴԸ Կ.Մ.ին կից կոմիտեներն են. կոորդինատորների կոմիտե, գրական, ծառայողական, ուսուցողական, հրատարակչական, կադրային):

Ուստի Կ.Մ.ին պետք են միայն այն եղբայրները, ովքեր կույր անվերապահությամբ (մոլեռանդորեն, առանց Ս.Գրքով ստուգելու) կվստահեն իրեն, ովքեր հավատարմորեն «մինչ ի մահ» կկանգնեն իր և իր շահերի համար՝ մտածելով,  որ կանգնած են  Եհովայի  համար:  Կ.Մ.ին պետք են սպասավորներ, ովքեր պատրաստ են հրաժարվել Աստվածաշնչով հետազոտելու և ստուգելու իր բոլոր ցուցումները, ուսմունքները, որոշումներն ու գործողությունները: Դժվար չէ կռահել, թե ինչու ժամանակակից Կ.Մ.ի թիմում տեղ չունեն «Պողոսները»:

Կ.Մ.ին պետք են եղբայրներ՝ պատրաստ ճնշելու սեփական կարծիքը, աչք փակելու տարօրինակությունների վրա (նույնիսկ եթե դրանք նկատեն), լռեցնելու խիղճը և իրենց վրայից հանելու Եհովային հաճեցնելու պատասխանատվությունը՝ այն հանձնելով Կ.Մ.ին: Բայց ինչպե՞ս եղբայրներին մղել սրան, ովքեր անկեղծորեն սիրում են Եհովային և Նրա խոսքը: Դրա համար ՎՍ-ին հարկ է ներս սեպել հատուկ «կախարդական մեխանիզմներ» (2Թես.2:9,10): Նայենք դրանք, և կիմանանք ինչպես է Կ.Մ.ը ձևավորում իր այդօրինակ  թիմը:

Այս «կախարդանքը» սկսվում է ժողովներում երեցների նշանակմամբ. այս դարում Եհովայի ժողովրդի մեջ դեմոկրատիա չպետք է լինի (ծնում է անարխիա), ուստի առաջնորդներ բոլոր հարթություններում նշանակում են վերադասները (նրանք շատ փորձ ունեն) — ըստ Գրծ.14:23; Տիտ.1:5 սկզբունքի: Սակայն երեցների նշանակման Կ.Մ.ի մոտեցումը — աշխարհիկ է. «ով  իրեն  ընդունի,  նրան  մեծ պատիվ… իշխանություն… և պարգև… կտա» (Դան.11:39):

Սա Կ.Մ.ի ՎՍ-ի 1-ին «կախարդական մեխանիզմն» է. երեցի (կամ ընդհ.պիոների) նշանակման նախապայման է հանդիսանում հավատարմության կոծկված «երդումը» Կ.Մ.ին , ոչ Եհովային (բոլոր նշանակվածների անկետաներում կա պահանջ՝ ընդունել Կ.Մ.ին Եհովայի  միակ  ձայնափող  և ներկայացուցիչ ): Այս կերպ նշանակում ստացածների արդարությունը կախման մեջ է դրվում ոչ միայն իրենցից և Եհովայի հետ իրենց հարաբերությունից, այլ նաև Կ.Մ.ի օրինավորությունից (եթե Կ.Մ.ը անօրեն է — ապա նրան հնազանդվելու պարագայում՝ վտանգ կա սխալ վարվելու):

Այս կերպով Կ.Մ.ի ՎՍ-ը, դեռ ամենասկզբում, հեռացնում է բոլոր պոտենցիալ «Պողոսներին». նա, ով դավ է նկատում Կ.Մ.ի անկատար անդամներին հավատարմության երդում տալու և Եհովայի հետ նրանց հավասարեցման մեջ — նա չի ստորագրի անկետան, ուստիև չի ընկնի ԴԸ վարչական սիստեմ: Իսկ Կ.Մ.ի ՎՍ կմտնի լոկ Կ.Մ.ին պետքական «նորաթուխ զանգված». հոգևոր  մանուկներ (անփորձառու դյուրահավատ նորակոչներ՝ առանց Աստվածաշնչի խոր իմացության): «Մանուկների» օգտագործումը — Կ.Մ.ի ՎՍ-ի 2-րդ «մեխանիզմն» է (նրանց հեշտ է ուղղորդել):

Այնուհետև Եհովային անկեղծ սիրող նորակոչներին, որ ցանկանում են ավելին անել ծառայության մեջ և, Կ.Մ.ին «երդում են տվել» — «մշակում են» 3-րդ «մեխանիզմով»՝ հոգևոր ճշմարիտ ըմբռնումների կեղծի փոխակերպմամբ: Օրինակ. որ երեց դառնաս՝ հոգեվորապես միանգամից կաճես: Իսկ եղբայրներից ո՞վ չի ուզում հոգևորապես աճել, եթե դա բոլոր Եհովային սիրողների երազանքն է (ինչից էլ Կ.Մ.ը օգտվում է):

Նաև նորակոչներին (հատկապես պատանի) հեշտ է ներշնչել, որ չվստահել Կ.Մ.ին — նույնն է, թե չվստահել Եհովային (թեպետ դա այդպես չէ, Գրծ.11:17); որ հնազանդվելով Կ.Մ.ին — հաճեցնում ես Եհովային (օգտագործում են 1Սամ.15:22-ի «հնազանդությունը զոհից լավ է» տեքստը, բայց չեն ճշգրտում, որ խոսքը ԵՀՈՎԱՅԻՆ հնազանդվելու մասին է, այլ ոչ Կ.Մ.ին); որ Կ.Մ.ի խոսքը հավասար է Եհովայի խոսքին, իսկ եթե մի բան այն չէ — մի վախեցիր, պատասխան կտա Կ.Մ.ը (թեպետ դա այդպես չէ. ամեն ոք պատասխան է տալու իր սխալի համար, Հռ.14:12; և պատիժը հավասար կրելու են բոլորը, Մտ.15:14):

Եթե ուսմունքում կամ Կ.Մ.ի պահանջում մի բան անհասկանալի է և կասկածելի — նրանց բացատրում են. «ոչինչ, հոգևոր կաճես (երեց կդառնաս) — ողջը կհասկանաս: Չէ՞ որ համաձայն ես, որ Կ.Մ.ը Աստվածաշնչի հիմքով ճիշտ է սովորեցնում: Ուրեմն, ընդունիր և սա»: Եվ նորակոչները անկեղծորեն մտածում են, որ իրենց կասկածները նրանից չեն, որ հերձված են տեսնում: Այլ նրանից, որ իրենք դեռ մանուկ են, ուստի վատ են տեսնում (և դա ուժգնացնում է երեցության հասնելու նրանց ցանկությունը):

Նորակոչների «մշակման» այս մեթոդիկան կիրառում են բոլոր ժողովների երեցները (նրանց դրան պատրաստում են): Եթե ժողովում ընդհ.պիոներ կամ երեց դառնալ ցանկացողները քիչ են (ինչը կանոնավոր ստուգում է շրջ. տեսուչը) — նշանակում է երեցների խորհուրդը վատ է կատարում իր պարտականությունները և չի արդարացնում Ընկերության վստահությունը՝ ի դեմս Կ.Մ.ի, ինչը հղի է պաշտոնի զրկմամբ (և ինչը երեցները, պարզ է, չեն ուզում):

Եվ քանի դեռ նորակոչները ոչ մի բանի մեջ չեն խորացել, երեցները ջանադրաբար նրանց «մշակում» են: Վերջիններս էլ ձգտում են երեցներ դառնալ՝ անկեղծորեն կարծելով, թե այդպիսով իսկապես հոգևորապես աճում են (այն, որ հոգևոր հասունության գլխավոր նշան հանդիսանում են սուրբ ոգու պտղի հատկությունները — լռում են, Գաղ.5:22, բայց ամենուր երեցները գովազդվում են որպես հոգևոր հասուն եղբայրներ):

Այդպես պատանյակները (բառացի և հոգևոր) սկսում են ղեկավարել Եհովայի ժողովրդին (Ես.3:4) և բախվել Կ.Մ.ի ՎՍ-ին ավելի մոտիկից: Նրանք, օրինակ, ստիպված են լինում բեմից անհեթեթ ուսմունքների մասին ասել՝ իբր դրանք Եհովայի ճշմարտությունն են; պարտավոր են լինում համոզել իրենց, որ Թ.Սրահի փաստաթղթերի ձևակերպման համար տրվող կաշառքը — դա նվեր է հանուն Եհովայի գործի; որ լավ է հնազանդվել, քան ուշադրություն դարձնել տարօրինակություններին և այլն:

Եվ եթե սկզբում նորակոչները չեն հասկանում, թե ինչ են անում, ապա, որպես կանոն, երբ նրանք սկսեն խորանալ ու հասկանալ, թե Կ.Մ.ի ինչպիսի «մամլիչի» տակ են հայտնվել — կպարզեն, որ այդ պարագային իրենք արդեն կորցնելու բան ունեն (ժողով, որ սիրում են, դիրք, որին սովոր են, զբաղվածություն Եհովայի գործում, գտած ընկերներ, կազմած ընտանիք, երեխաներ և այլն): Եվ եթե «լարեն միտքը» — կկանգնեն այս երկընտրանքի առջև.

ա) կասկած արտահայտել և պատրաստ լինել թողնել երեցի դիրքը (Կ.Մ.ին անվստահության համար կաստիճանազրկեն կամ նույնիսկ կվտարեն), կամ
բ) լռել այլևայլ պատճառներով (Եհովային երկրպագելու այլընտրանք չկա, ինչ կլինի ինձ և ընտանիքիս հետ, ցանկալի չէ կորցնել «վաստակածը», Հով.12:42 և այլն): Որպեսզի թողնես դիրքդ՝ պետք է բացատրես պատճառը,  իսկ դա միայն քո կյանքը չէ, որ կփչացնի: Ի՞նչ անել: Դժվարին ընտրությունը «կոտրում» է եղբայրներին (ինչպես այս դրվագում «կոտրում» է բուրգոմիստրին, երբ նա ծառայության մեջ իր դիրքը պահպանելու համար ստիպված հրաժարվում է ընկերոջից).

Այո, ընտրությունը դժվարին է: Բայց ում «կկոտրեն» դեպի բ) ընտրություն — ՎՍ-ը նրան ավելի վեր կբարձրացնի Կ.Մ.ի «աստվածպետականության» մեջ: Այսպիսով Կ.Մ.ի ՎՍ-ի բարձունքներ հասնում են լոկ բ) խմբի եղբայրները. ովքեր պատրաստ են լռել և հանուն իրենց դիրքի՝ ցույց տալ, թե իբր ոչինչ վատ չի կատարվում: Եվ որքան նրանք ավելի խորն են «խրվում» սրանում, ՎՍ-ը առավել բարձր կոչման է արժանացնում նրանց: Իսկ «Պողոսներից», որոնք ի հայտ են գալիս ընթացքում (ովքեր բ) կետը չեն կարող ընտրել) — Կ.Մ.ի ՎՍ-ը ազատվում է (մինչև իսկ ժողովից վտարելով):

Թե ինչպես է Եհովայի ժողովրդի բոլոր ժամանակների անօրենը ազատվում բոլոր «Պողոսներից» — տես 7.10 վիդեոն («Երուսաղեմ, մարգարեներին կոտորող»): Հիմա նայենք Կ.Մ.ի ՎՍ-ի 4-րդ «մեխանիզմը», որն արդյունավետ է գործում ոչ փորձառու և դյուրահավատ եղբայրների վրա. դա — կեղծ օրհնությունների ծրագիրն է (ԴԸ շնորհած առանձնաշնորհումներ՝ իբրև Եհովայի օրհնություն):

Սա ևս շատ Եհ.վ.ների հոգևորի վրա մինուսով է «գործում»՝ աղճատելով նրանց մղումները. ցուցանում ես քո նվիրումը Կ.Մ.ին մի ինչ-որ ժամանակ — ստացիր առանձնահատուկ մեծարանք և «երկիրը՝ ժառանգություն» (Դան.11:39): Օրինակ — քեզ կպարգևատրեն ԴԸ որևէ դպրոցում սովորելու առանձնաշնորհմամբ (լռելով, որ այնտեղ բ) խմբի եղբայրներն են, ովքեր առավել ջանադրաբար են սովորեցնում ենթարկվել Կ.Մ.ին՝ հավասարեցնելով վերջինիս Եհովային):

Կամ, օրինակ, այսպիսի «օրհնություն». եթե նվիրված մնաս Կ.Մ.ին — նոր աշխարհում իշխան կլինես (Եհովան ավելի պատիվ կտա քեզ, քան մյուսներին; կկոփվես ադմինիստրատիվ խնդիրների որոշումներում — հեշտ կլինի քո բիզնեսը բացել; կմոտենաս էլիտային; քիթդ վեր կլինի բրձրգ. կրթություն ստացածներից և այլն): Իսկ եթե ոչ — ապա ոչ ոք էլ կմնաս: Այսպես շատերը — հանուն կեղծ «օրհնությունների» (որ մտածված են ԴԸ կողմից) — «վաճառվում» են Կ.Մ.ի ՎՍ-ին:

Այսպես մեր շատ սիրելի եղբայրներ, լինելով սկզբում խղճով և ազնիվ — երկար տարիներ ցուցադրելով իրենց նվիրումը Կ.Մ.ին հեգևոր կարիերայի ամեն մի աստիճանին — ժամանակի ընթացքում ձեռք են բերում հոգևոր «հաշմություն»՝ դառնալով սրտաչոր հարմարվողականներ, որ ավելի ոչ թե Եհովային հաճեցնելու, այլ իրենց մասին են մտածում (որ չզրկվեն իրենց սովորական դիրքից և առանձնաշնորհումներից, ինչպես որ էր 1-ին դարում, Հով.12:42; Փիլպ.2:21):

Իսկ Կ.Մ.ը նրանցից ձևավորում է «մորեխի» իր բանակը (Հյտ.9:1,7, Քրիստոսի ասած ղեկավարների խորամանկ սերնդին, Մտ.16:1,4; 23:34-36; 24:34; տես 7.28 վիդեոն): «Մորեխն» էլ փչացնում է Եհովայի մնացած ժողովրդին. նախ ընդհ.պիոներներին՝ նրանց էլ, ի շահ Կ.Մ.ի ծրագրերի, միացնելով Կ.Մ.ի թիմին (մեխանիզմը նույնն է. պահանջ — կույր վստահություն Կ.Մ.ին, գումարած — նենգափոխված հասկացություն և հրապուրում առանձնաշնորհումներով):

Արդյունքում (սա այսօր տեսնում ենք ողջ Երկրով) բոլոր Եհովայի վկաները (բացառությամբ շատ քչերի) նշանակում ստացածների փոխանցմամբ (երեցներ և ընդհ.պիոներներ), անգամ կասկածելի պարագայում — մինչ ի մահ կանգնած են ի շահ Կ.Մ.ի հեղինակության, և մարտնչում են թերին նկատողների դեմ ու մերժում բոլոր «Պողոսներին», մտածելով,  որ այդպիսով  ծառայում   են Եհովային:  Սա էլ հենց ժամանակակից անօրենի գործունեության վատ պտուղն է. Աստծու մարգարեներին «սպանող բանակը» (Մտ.23:34; Հով.16:2):

Եվ այս «բանակի» հոգևոր հաշմության տրագիզմը այն է, որ նա ձևավորվում է դանդաղ և աննշմար — նկատելին լոկ այն դեպքերն են, երբ Կ.Մ.ի և Եհովայի նվիրվածության միջև հակասություն է ծագում (ո՞ւմ ավելի լսել — Կ.Մ.ին, թե՞ Աստծուն): Բայց նման պարագաները քիչ են (Կ.Մ.ը մեծ մասամբ պահանջում է նույնը, ինչ Եհովան. «թույնն ավելացնում են կաթ-կաթ»): Հետո ամեն անգամ, երբ փորձվում է նվիրվածությունը Կ.Մ.ի՞ն, թե՞ Եհովային՝ Ե.վ.ները բռնում են Կ.Մ.ի կողմը — նրանք գնալով  դառնում են  Կ.Մարմնականներ:  Արդյունքում ոչ թե Եհովան, այլ Կ.Մ.ը է դառնում նրանց տերը (կուռքը նստում է Աստծու տաճարում):

Այսպիսով, արդի Կ.Մ.ի ՎՍ-ի առումով մենք ցույց տվեցինք.

1) ինչու է անօրենի ՎՍ-ը բոլոր ժամանակներում ճնշում հավատարիմ «Պողոսներին», բայց ընդունում տարբեր պատճառներով անօրենին ենթարկվող եղբայրներին;

2) ինչպես է անօրենը ձևավորում իր թիմը. ՎՍ-ի 4 «կախարդական» մեխանիզմների օգնությամբ՝ կառուցված Եհովայի ժամանակակից ժողովրդի Դիտ.Ընկերության Կառավարիչ Մարմնի կողմից, հիշեցնենք դրանք.

Արդի Կ.Մ.ի ՎՍ-ի «կախարդական մեխանիզմները».

1) հավատարմության երդում Կ.Մ.ին, այլ ոչ Եհովային;
2) անփորձ երիտասարդների հավաք;
3) հասկացությունների նենգափոխում (Կ.Մ.ը հավասար է Եհովային; երեցը — դա հոգևոր հասունն է, Կ.Մ.ին լսողները — հաճո են Եհովային, իսկ տարօրինակությունների մեջ խորացողները՝ տհաճ են; ամեն տարօրինակության համար պատասխան կտա Կ.Մ.ը, այլ ոչ թե դու; բայց դու պատասխան կտաս Կ.Մ.ին չլսելու համար);
4) հմայում կեղծ օրհնությունների ծրագրով (առանձնաշնորհումների մրցավազքը աղճատում է Եհովային ծառայելու մոտիվացիան և սխալ ձևավորում ժողովրդին):

Սրան ավելացնենք նաև, ինչ ցուցադրվեց 7.32 հոլովակում. կասկածելի ներդրումներ, հաշվետվության կոծկում (ինչքան է նվիրաբերվել և ինչի վրա ծախսվել); Կ.Մ.ի անդամների շքեղասիրություն և կոմֆորտ (զոհաբերությունների ֆոնդից «կարիքավորներին» օգնելու արգելքի ֆոնին); ժողովների «կողոպտում» (նվիրաբերվածի պահանջվածից ավելիի յուրացում), շինարարական «հարկ»; Կ.Մ.ի լիակատար իզոլյացիա «ներքևիններից» (նրանց տեսակցելու անհնարինություն, հմմտ. Պողոսի հետ, Գրծ.15); ոչ իմաստուն առաջնորդություն (իրավիճակը ՌԴ-ում), —

գումարած — հանուն անշարժ գույքի վաճառքի՝ տասնամյակներ աշխատած բեթելցիների ազատում՝ առանց նպաստի (քամեցին մինչև վերջ, իսկ հիմա ապրիր ոնց կարող ես); տարեց բեթելցիների նյութական օգնության ծրագրի բացակայություն (բացի Կ.Մ.ի անդամներից և նրանց մերձ շրջապատից); շինարարական «բիզնես» (էժան սարքեցին, եռապատիկ վաճառեցին); ձրի աշխատուժի օգտագործում, գումարած նաև.

աղճատված աստվածաշնչյան ուսմունքներ; միայն Աստվածաշնչի ՆԱ թարգմանության գործածման պահանջ (ամենալավը՝ ԴԸ պատկերացմամբ, բայց իրականում՝ աղավաղումներով); Ս.Գիրքը Կ.Մ.ի գրականությամբ ուսումնասիրելու պարտադրանք, և այլն, ապա արդի Կ.Մ.ի գործունեության պատկերը համոզիչ կերպով ցուցանում է անօրենի աստվածաշնչյան նկարագրությունը, ով բազմել է Եհովայի տաճարում 21 դարի սկզբներին (արդի Կ.Մ.ի բարձրացումը սկսվել է 1976թ., տես 7.31 վիդեոն):

Անօրենը. 1) կգլխավորի Եհովայի երկրպագությունը (կբազմի Եհովայի տաճարում);
2) կդիմի հավատուրացության (2Թես.2:3; կռապաշտություն, Եհովային կփոխարինի իրենով);
3) կհմայի ազդեցիկ սուտ գործերով և հրաշքներով (2Թես.2:9, օրինակ, աշխարհով մեկ ԹՍ-ի արագ կառուցման տպավորիչ հրաշքը կոծկում է իր «շինարարական բիզնեսը»);
4) կգայթակղի Եհովայի ժողովրդին (հրապուրում խրախուսանքներով);
5) ճիշտը կփոխարինի ստով (2Թես.2:10, կաղճատի ուսմունքներն ու մղումները);
6) կստեղծի «մորեխի» իր բանակը (նվիրված իրեն, այլ ոչ Եհովային, Հյտ.9:1-4):

Իհարկե, Վարչական Սիստեմը Եհովայի ժողովրդի վրա — կարևոր է. Աստծու համար շատ է կարևոր, որ համաշխարհային քարոզչության Իր նպատակը, որին մասնակցում են Եհովայի վկաները — իրագործվի (ինչն անհնարին է առանց Կ.Մ.ի ՎՍ-ի, Մտ.24:14): Բայց Եհովայի համար պակաս կարևոր չէ, որ ուրիշներին բարի լուր ավետողները՝ իրենք ևս փրկվեն (1Կոր.9:27):

Հաջորդ անգամ, եթե Աստված թույլ տա, կիմանանք, թե ինչպես են ընկնում Կառավարիչ Մարմին (այնտեղ կա՞ն, արդյոք, իսկական օծյալներ, թե՞ ոչ):

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

 

32. ԱՆՕՐԵՆԻ ԱՌԵՂԾՎԱԾԸ ԿԱՌԱՎԱՐԻՉ ՄԱՐՄՆԻ ԱՆՕՐԵՆՈՒԹՅՈՒՆԸ մ.3

Текст на армянском языке к  видео  1.38 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.32

7.31 վիդեոյից իմացանք, որ բոլոր ժամանակներում Եհովայի տաճարի անօրենին ներկայացրել է Եհովայի ժողովրդի առաջնորդների դասը, ով մեկ օրում չէ, որ ձևավորվել է. բոլոր առաջնորդները սկզբում ջանացել են հաճեցնել Եհովային, բայց հետզհետե ներքաշվել են հավատուրացության մեջ և փչացրել նաև Եհովայի ժողովրդին (Եր.12:10): Նույն բանն է հատկանշական նաև Եհովայի վերականգնված պաշտամունքի համար 20-21 դարերում.

նրա ղեկավարները միանգամից չեն անօրեն դարձել, ո՛չ Եհովայի վերականգնված պաշտամունքի սկզբում, այլ նրա ձևավորման լրիվության փուլում, երբ Աստծու պաշտամունքը ամբողջացել է «7 ճրագակալներով»: Այսինքն, երբ Աստծու տաճարը (ժողովները) սկսել է բաղկանալ 2 հոգևոր «գավիթներից» (օծյալներից և երկրայիններից) և տարածվել ողջ Երկրով մեկ (սա տեսանելի է այսօր, 2018-ին; Միք.4:1,2; Մտ.24:14; Հյտ.1:20; 11:1,2):

Ինչպես որ հնում Քրիստոսի 1-ին գալստից առաջ իր վառ դիմագծով հայտնվել էր անօրենը հանձին Եհովայի ժողովրդի ղեկավարների (որի սթափեցման համար էլ ուղարկված էր Քրիստոսը, Մտ.16:21; 23:37) — այդպես էլ այսօր. անօրենի դիմագիծը Եհովայի ժողովրդի ղեկավարության մեջ ի հայտ կգա Քրիստոսի 2-րդ գալստից անմիջապես առաջ (որին Քրիստոսը կփորձի սթափեցնել 2 վերջին մարգարեների միջոցով, Մտ.23; Մրկ.7; 2Թես.1:7,8; 2:3-6,8):

Քանի որ անօրենը մեծ մասով կատարում է Եհովայի պատվերները և արդար առաջնորդի տեսք ունի՝ նրա անօրենությունը հայտնագործել հեշտ չէ: Ի տարբերություն Քրիստոսի, մենք չենք տեսնում արդի առաջնորդների սրտերը և մղումները (Մտ.23:28; 9:4): Բայց 1 դարում Քրիստոսի կազմած անօրենի դիմանկարով, կարելի է որոշել, արդյոք համընկնո՞ւմ են նրա դիմագծերը Եհովայի ժողովրդի արդի ղեկավարներին, թե՞ ոչ:

Եհովայի ժողովրդի առաջնորդների դասը՝ որպես «կոլեկտիվ անօրեն» — Քրիստոսից բնորոշվեց որպես չար և շնացող մի սերունդ, որը չի խուսափի պատժից (Մտ.12:38,39; 23:36; 24:34): Սա նշանակում է, որ անօրենը «դավաճանում է» Եհովային (խախտում է Նրա որոշ սկզբունքներ) և հանուն իր շահի «երկակի խաղ է խաղում» (կեղծավորություն է անում, խորամանկում հանուն իր շահի, Ղկ.12:1):

Հիսուսն անօրենի էության մանրամասները նկարագրեց 1 դարի ղեկավարների տարբեր դրսևորումներով: Նայենք՝ դրանք վերագրելով Եհովայի ժողովրդի արդի ղեկավարներին (Կառավարիչ Մարմնին, Կ.Մ.): Հասկանում ենք, որ սոսկ մեր խոսքին հավատալը ճիշտ չէ (Առ.14:15), ուստի ՆԿԱՐԱԳՐԵՐԻՆ հոլովակի տակ կտանք հղումներ, որտեղից և ինքներս ենք իմացել Կ.Մ.ի անօրենության փաստերի մասին:

Ահա անօրենի նախանշանները՝ ըստ Քրիստոսի խոսքի.
1) Անօրենը Եհովայի պաշտամունքի հիմունքները ճիշտ է սովորեցնում, բայց ինքը ամեն ինչում չէ արդար վարվում (Մտ.23:1-3):

Վերագրվո՞ւմ է սա Կ.Մ.ին: Այո. Եհովայի ճիշտ երկրպագության հիմունքները և արդար ապրելակերպի օրինակը՝ Կ.Մ.ը տալիս է Աստվածաշնչով (ճշտորեն): Բայց իր գործերում թույլատրում է անճշտություններ՝ խախտելով Եհովայի սկզբունքները (հիշեցնենք, հղումներն սկզբնաղբյուրներին՝ տես հոլովակի տակ):

Օրինակ, Կ.Մ.ը խեղաթյուրում է Եհովայի խոսքը (մանրամասները ցածում); եկամուտներ է ընդունում ներդրումներից, ովքեր կործանում են Երկիրը (թերթաքարից գազ արդյունահանողներից); ԳՁՕ մթերք արտահանողներից և արյան փոխներարկման սարքավորումներից, զենքի և ծխախոտի կոմպանիաներից: Նաև, Դ.Ը.ը միջոցներ է ներդնում ռիսկային հեջավորման ֆոնդերում (Կայմանյան կղ.ներ), ինչը նման է ազարտային խաղերի ավանտյուրայի:

Նաև, Կ.Մ.ը ժողովից թաքցնում է նվիրատվությունների ընթացքի հաշվետվությունը, թեպետ հաշվետու լինելը ճիշտ է (պահպանում է անազնվությունից, Հով.3:20; Եբր.13:18:): Հ.Կ.ում, օրինակ, տրված է նվիրատվությունների մուտքի և ելքի հաշվետվության սկզբունքը. ճիշտ չի լինի ավելին ընդունել, քան պահանջվում է Թագավորության գործի կարիքների համար, կամ Թագավորության գործի համար նվիրաբերվածը — օգտագործել այլ նպատակով (Ել.38:24-31; 36:1-6; Նեեմ.13:7-9):

Նաև 2014 մայիսից բարի նկատառումով՝ իբր Եհովայի ժողովրդի բեռը թեթևացնելու համար (Թագավորության սրահների շինարարության դրամական փոխատվության սիստեմի փոփոխմամբ) — Կ.Մ.ը, ըստ էության, մտցրեց ցմահ պարտադիր ամենամսյա շինարարական «հարկ», ինչը նման չէ հոժարակամ նվիրատվության (անկախ նրանից, արդեն մուծված է «քո» Թ.սրահի շին.ծախսը, թե ոչ — պետք է վճարեն թե՛ նրանք, ովքեր դեռ պարտք են, թե՛ նրանք, ովքեր պարտքը մարել են, այս մասին 5.05.2014 ժողովներում ընթերցվեց ԴԸ նամակը):

Նաև, ԴԸ, լինելով ոչ կոմերցիոն կազմակերպություն, ըստ էության՝ մասնակցում է շինարարական բիզնեսի. անշարժ գույքը կառուցվում է ցածր սակագնով (արտոնյալ հարկային պայմանով — գումարած ձրի բանվորական ուժ Եհ.վկ.ների կամավորներից, շին.ծրագիր — 1985թվից): Բայց երբ ԴԸ վաճառում է այն (ինչը հաճախակի է դարձել. պատահական չէ, որ Թագ.սրահները հիմա կառուցվում են առևտրի սրահների ոճով — հեշտ է վաճառել), ապա վաճառում է շուկայական գնով՝ ստանալով ոչ քիչ եկամուտ (որդեգրել են աշխարհիկ մոտեցում. էժան սարքել — եռապատիկ ծախել):

Նաև, Կ.Մ.ը, լուսաբանելով ՌԴ-ում դատավարության թեման, հօգուտ իրեն՝ աղավաղեց Մինյուստի մեղադրանքի էությունը, ինչն անթույլատրելի է արդարատենչների համար. Կ.Մ.ը բողոքում է սուտ մեղադրանքի դեմ, թեպետ իր հրատարակությունները «հեղեղված են» ԴԸ-թյանը բարձրացնող և ուրիշ կրոններին նվաստացնող արտահայտություններով և համեմատություններով:
Բոլոր վերը թվարկածները քիչ են նման Աստծու գործերին:

Նշան 2). անօրենը — կույր առաջնորդ է (Մտ.23:24):

Հոգևոր առումով կույր առաջնորդը՝ Եհովայի ժողովրդին տանում է կեղծ ուղղությամբ — սովորեցնում է ոչ թե Աստծու խոսքով, այլ իր պատվերներով. տանում է ոչ թե Քրիստոսի, այլ ի՛ր ետևից: Ուստի թե՛ կույր առաջնորդները, թե՛ իրենցով կրթվող ողջ ժողովուրդը գալիս են ոչ թե Եհովայի և Քրիստոսի մոտ, այլ հայտնվում հատուցման «փոսում» (չեն ստանում հավանություն Եհովայից, Մտ.15:14):

Կույր առաջնորդներն ինչ-որ մի պահից դադարում են տարբերել Աստծու խոսքը մարդու խոսքից, ուստի ժողովրդին տանում են թյուր նշանակետերի (դեպի իրենց պատվերները), իսկ հավատացյալները սխալ են ձևավորվում, դառնում են հաճկատար, քանզի վախենում են հովիվներից ավելի, քան Եհովայից: Արդյունքում՝ նրանց համար 1-ին տեղում ոչ թե Աստծու շահն է, այլ անձնական ապահովվածությունը (Մրկ.7:6-13; Հով.12:42,43; 9:22):

Կույր առաջնորդները հսկում են իրենց իշխանությունն ու դիրքը, ուստի ազատվում են բոլորից, ով սխալ է նկատում իրենց գործերում (2Տրգ.36:14-16): 1-ին դ. նրանք մերժեցին Քրիստոսին՝ նրան հայտարարելով Աստծուն հայհոյող (ինչպես որ հնում նախորդներն էին վարվել այլ մարգարեների հետ, Մտ.16:21; 23:31,32), և ամբողջ ժողովրդին գրգռեցին նրա դեմ (Մտ.27:20): Հետևաբար, բոլոր Քրիստոսին մերժողները պատժվեցին Աստծու հատուցման «փոսում» (մ.թ.70թվին):

Վերագրելի՞ է հոգևոր կուրությունը Կ.Մ.ին: Այո. Կ.Մ.ը ևս խեղաթյուրում է Աստծու խոսքը և սովորեցնում իր պատվերներով (հրատարակել է կեղծ «լույս» իր մասին որպես հավատարիմ ծառա՝ իրեն բացարձակ ենթակայությամբ; Քրիստոսի երկակի գալստյան մասին՝ 1914-ին և Արմ.ից առաջ; այս սերնդի 2 կազմի մասին; քնած կույսերի մասին, որոնք ըստ Կ.Մ.ի, չեն ննջելու Քրիստոսի 2-րդ գալստից առաջ և այլն, Դիտ. 15.06.10, էջ 5; 15.07.2013 և 15.03.2015): Նաև Կ.Մ.ի ղեկավարությունը նման չէ Եհովայի ղեկավարությանը: Օրինակ.

ՌԴ-ի իրադարձությունները ցույց են տալիս, որ ՌԴ-ի նախագահին ուղղված նամակների ակցիան (Ա.Ա.Հ. հասցեով) — օգուտ չբերեց (այլ հեշտացրեց ՌԴ իշխանությունների համար Եհ.վկ.-ների որոնումն ու կալանավորումը): Կ.Մ.ի կողմից ՌԴ դատարանի 2016թ.Օրյոլի ՏԿԲ-ի արգելքի որոշման արհամարհումը հանգեցրեց եղբայր Դ.Կրիստենսենի ձերբակալմանը: Իսկ Եհ.Վկ.աների Սոլնեչնոյի ՏԿԲ-ի ղեկավարման գործին մասնակցության հերքումը (ինչն, իրականում, առկա էր) — ևս քիչ է նման Եհովայի լույսը տեսնողների գործերին:

Այս ամենը վկայում է, որ Կ.Մ.ը ևս սկսել է «վատ տեսնել» և հասկանալ Աստծու խոսքը: Նաև, 1-ին դ. առաջնորդների նման՝ Կ.Մ.ը կռվում է բոլորի հետ, ով տեսնում է թերին ԴԸ-ում (Մտ.23:34, Եհ.վկ.-ները ևս վախենում են իրենց հովիվներից ավելի, քան Եհովայից, Հով.12:42 ): Արդյունքում — Կ.Մ.ը ևս կմերժի Եհովայի (վերջին) մարգարեներին և նրանց դեմ կլարի Եհովայի ողջ ժողովրդին (Մտ.27:20; Հյտ.11:8-10, տես 7.10 վիդեոն):

Նշան 3). անօրենը ծանր բեռ է դնում Եհովայի ժողովրդի վրա, իսկ ինքն այն չի կրում (Մտ.23:3,4):

Իսկ Կ.Մ.ը՞: Օրինակ, բոլոր Եհ.վկ.-ներից Կ.Մ.ը ակնկալում է մանրախնդիր հրաժարում այն ամենից, ինչ կապված է մոլեխաղերի, արյան, ծխախոտի, զենքի, նյութապաշտության հետ (պետք է ապրել համեստ, շքեղությունը վնասակար է, իսկ ով ի օգուտ ԴԸ-թյան նվիրատվության՝ հրաժարվել է պաղպաղակից կամ կովից — նա կեցցե — կոնգրեսների մղիչ տեսահոլովակներից):

Իսկ Կ.Մ.ը ինքը, ինչպես կարդացինք վերևում, հակառակ չէ հեջավորման ֆոնդերում և զենքի ու ծխախոտի արտադրություններում ավանտյուրիստական ներդրումներ կատարելուց: Կ.Մ.ի անդամները իրենց ետ չեն պահում նաև նյութապաշտությունից և ճոխությունից. վարձում են 5 աստղանի հոթելներ, թռչում ոչ թե էկոնոմ, այլ 1-ին կամ բիզնես-կլաս կարգերով, կրում Rolex ֆիրմայի ժամացույցներ (15-25 000$), ոսկի (թանկագին քարերով մատանիներ և փողկապի քորոցներ, տես բրոդկաստինգները, այդ թվում՝ 02.2015, եղբայր Սեմյուել Հյորդ):

Նաև Կ.Մ.ը իր անձնական բարեկեցությունն է ապահովել Ուորվիկում (թանկարժեք նորամուծություններով), թեպետ նրանցից ոչ ոք իր ձեռքերով չի աշխատում, ինչպես հորդորում էր Պողոս առաքյալը, որպեսզի բեռ չլինեն հավատակիցներին (Գրծ.18:3; 20:33,34; 1Թես.4:11; Պողոսն զբաղված էր Եհովայի Թագավորության գործով ոչ պակաս, քան Կ.Մ.ը, 1Կոր.11:22-28): Նաև ՌԴ-ի Եհ.վկ.ների համար Կ.Մ.ը հանձնարարել է քարոզել տնետուն, իսկ իրենք՝ չեն գալիս ՌԴ, ոչ էլ ուղարկում են իրենց ներկայացուցիչներին, որ ցույց տան, թե ինչպես է դա հնարավոր արգելքի պայմաններում:

Նաև Կ.Մ.ը դեմ չէ Ռուսաստանից հոգևոր հասուն (Կ.Մ.ի տեսակետից) «հովիվ»-եղբայրների փախուստին. ունևոր երեցները լքում են իրենց «հոտը» (չունևորները չունեն ՌԴ-ն լքելու հնարավորություն): Իսկ ՌԴ-ում Քրիստոսի համար տանջվել — նրանք թողնում են չունևոր «հովիվներին» և «հոգևոր անհասուններին» (Կ.Մ.ի տեսակետից): Իսկ ինչպե՞ս է դրան վերաբերվում Եհովան: Վ՜այ իմ անպետք հովվին, ով լքում է հոտը (Զաք.11:17): Համեմատեք նաև Գրծ.8:1-ը. ժողովի ղեկավարությունը մնում էր հալածանքի հետ:

Նշան 4) անօրենը ցուցադրում է իրեն և սիրում հատուկ պատիվ ստանալ ժողովներում (Մտ.6:5; Մրկ.12:38,39): Կ.Մ. անդամները ևս ցանկացան ցուցադրել իրենց (ելան հեռուստաէկրան): Օգուտ կա՞ դրանում Թագավորության գործին: Ոչ: Կ.Մ.ը սոսկ փառաբանեց իրեն և Եհովայի ժողովրդի համար դարձավ տեսանելի կումիր (ինչը Եհովան չի խրախուսում, Մտ.6:2-4): Կ.Մ.ի անդամները նաև սիրում են ծափահարությունները. դա նկատելի է նրանց ելույթների բազմանշանակալից սպասողական դադարներից:

Նշան 5) անօրենը արդարի տեսք ունի, բայց էությամբ կեղծավոր է (1ին դ. առաջնորդները ապրում էին երկակի ստանդարտով, Մտ.23:3,4,28):

Իսկ Կ.Մ.ը՞: Նա ևս գործում է երկակի ստանդարտով. օրինակ, ժողովին ներկայանում է որպես հավատարիմ ծառա (արդարատենչ) և պահանջում Եհովայի բոլոր պահանջների մանրակրկիտ կատարում, իսկ իրեն թույլատրում է զիջողություններ (տես նշան 2ը և 3ը ներդրումների, ճոխության մասին և այլն):

Նաև ցանկանալով պահպանել «հավատարիմ ծառա» ստատուսի հեղինակությունը — փոխանակ ազնվորեն ընդունելու աշխարհի վերջի 1975թ. մարգարեության սխալ լինելը — Կ.Մ.ը խորամանկորեն այդ սխալի մեղքը «բարդեց» ժողովի հասարակ Եհ.վկ.ների վրա՝ թողարկելով մի ֆիլմ այն մասին, որ հավատարիմ ծառա՛ն ՉԷ սխալ սովորեցրել, այլ Եհ.վկ.ներն իրե՛նք են հորինել այդ թվականը (իբր, ինչ սպասել նրանցից, որ տգետ են օրենքից, Հով.7:49, տես 3.5 վիդեոն ռուսերեն):

Նաև բոլոր Եհ.վկ.ներին Կ.Մ.ի անդամները ասում են, որ Կ.Մ.ը, որպես հավատարիմ ծառա, Երկրի վրա միակն է, որին օգտագործում է Եհովան (Եհովայի ձայնափողն է): Մինչդեռ Ավստրալիայի Թագավորական կոմիսիայի առաջ (08.2015) Ջ.Ջեկսոնը ասաց, որ այդպես ասելը ամբարտավանություն է; Եհ.վկ.ները սոսկ հավատում են, որ վերջին օրերում պետք է գոյություն ունենա ծառա իսկ մենք (Կ.Մ.ը) մեզ համարում ենք մեկը, ով փորձում է կատարել այդ դերը (հղումը սկզբնաղբյուրին՝ տես հոլովակի տակ):

Նշան 6) անօրենի «թթխմորը» շատ է վտանգավոր.
մի կողմից առաջնորդները մեծ ջանք են թափում ժողովուրդ գտնելու և Եհովայի գործի համար, իսկ մյուս կողմից փչացնում են գտած ժողովրդին (Եր.12:10; Մտ.16:6; 23:15):
Իսկ ի՞նչ է անում Կ.Մ.ը: Եվս տքնում է, որ մարդկանց դեպի Եհովան գրավի: Բայց Աստվածաշնչի ուսուցմամբ գրավելով նրանց — հետագայում ենթարկում է իրեն և իր հրատարակություններին, ինչով էլ փչացնում է՝ հեռացնելով նրանց Եհովայի խոսքից (տես 7.20 հոլովակը).

Նշան 7) 1-ին դարի անօրենը բծախնդիր էր անկարևոր գործերում, իսկ գլխավորը՝ անտեսում էր (Մտ.23:23,24): Իսկ Կ.Մ.ը՞: Օրինակ, Կ.Մ.ը շատ ուշադրություն է հատկացնում Դիտարանի նկարների ընտրությանը, երգերի փոփոխմանը, սրահների մաքրության գրաֆիկին և այլ անարժեք բաների օգտագործման հրահանգներին: Իսկ Աստվածաշնչի ուսումնասիրությունը և չունևոր Եհ.Վկ.աների հոգածությունը — Կ.Մ.ը անտեսում է (արգելում է ստեղծել հավատակիցների օգնության ֆոնդ, հմմտ. Հով.13:29; Գաղ.2:10):

Նշան 8) անօրենն իր խոսքի հեղինակությունը բարձր է դնում Եհովայի խոսքից (Մտ.23:16,17):

Իսկ Կ.Մ.ը՞: Եթե Եհ. վկ.ների մեջ հարց է ծագում Կ.Մ.ի ուսմունքների առումով, ապա ճիշտ բացատրության չափանիշ է ծառայում Կ.Մ.ի հրատարակության խոսքը, այլ ոչ Ս.Գիրքը: Նաև ուրիշ օծյալների (բացի Կ.Մ.ից) խոսքի գնահատման չափանիշ է հանդիսանում ոչ թե Աստվածաշունչը, այլ նրանց հանդեպ ղեկավարության վերաբերմունքը այս սկզբունքով. «Մի՞թե իշխաններից որևէ մեկը հավատաց նրան» (Հով.7:48):

Նշան 9) անօրենը Եհովայի ժողովրդից բոլորին, բացի իրենից, համարում է անգետ Աստծու խոսքում (Հով.7:49): Իսկ Կ.Մ.ը՞: Բոլոր Եհ.վկ.ները այսօր զրկված են իրենց կարծիքն արտահայտելու, ինքնուրույն մտածելու, Գրությունների վրա խոկալու և Կ.Մ.ի ուսմունքները հետազոտելու ազատությունից: Բոլորն ընդամենը պարտավոր են կուրորեն և անվերապահորեն ենթարկվել Կ.Մ.ին և նրա ցանկացած խոսք ընդունել որպես Եհովայի ճշմարտություն: Համեմատեք Գրծ.17:11; 1Կոր.11:19:

Նշան 10) 1-ին դ. անօրենը շահարկում էր Եհովայի խոսքը այնպես, ինչպես իրեն էր ձեռնտու (Մրկ.7:9-12):

Իսկ Կ.Մ.ը՞: Օրինակ, նոր «լույս» Կ.Մ.ի մասին՝ որպես հավատարիմ ծառա; Քրիստոսի երկակի գալստյան մասին (և 1914-ին, և Արմ.ից առաջ); այս սերնդի 2 կազմի մասին; այն մասին, որ Կ.Մ.ի կույսերը չեն ննջի Քրիստոսի գալստից առաջ և այլն. — սրանք քաղաքական ուսմունքներ են (որոնք կապ չունեն Գրությունները հետազոտելու հետ):

Այս ուսմունքները սոսկ պաշտպանում են Ընկերության քաղաքականությունը, оրինակ, Կ.Մ.ի ստատուսի առումով՝ որպես Եհովայից կարգված հավատարիմ ծառա և լեգենդով այն մասին, որ ա) Կ.Մ.ը չի կարող սխալ սովորեցնել (կույսերը չեն քնի), և բ) որ Կ.Մ.ի կազմի մեջ մտնում են օծյալներ (երբ 1914թ. օծյալների սերունդը մահացավ — հարկ եղավ հավատարիմ ծառայի կրկնակի սերնդի ուսմունքը մտցնել, այլապես հարց կծագեր. հապա որտեղի՞ց Կ.Մ.ի մեջ — օծյալներ, հոլովակ 7.29):

Նաև, երբ Կ.Մ.ի անդամները հորդորում են նվիրաբերում անել շինարարության համար — նրանք ուշադրություն են բևեռում լոկ նրան, ինչ ձեռնտու է իրենց (Հ.Կ.ի այն տեքստերի վրա, թե ինչպես էին բոլորն ուրախ զոհաբերություն անում տաճարի կառուցման համար): Բայց ա) չեն բացատրում, օրինակ, որ Ուորվիկը — դա տաճար չէ, և բ) երբեք ցույց չեն տալիս, որ Մովսեսը լիակատար հաշվետվություն էր ներկայացնում նվիրաբերությունների մուտքի և ելքի մասին (Ել.38:24-31): Սա ևս Աստծու խոսքի շահարկություն է:

Նշան 11) անօրենը հրապարակում է իր պատվերները և պատվում դրանք Աստծու պատվերներից ավելի (Մրկ.7:1-3,18,19):

Իսկ Կ.Մ.ը՞: Դիտ.Ընկ.ը շատ հրահանգներ է հրատարակում, սրբորեն պատվում իր խոսքն ու ավանդույթը: Օրինակ, ուսումնասիրել պետք է միայն Կ.Մ.ի թողարկումները (սրա տակ հասկացվում է Աստվածաշնչի ուսումնասիրություն), օգտվել պետք է միայն Աստվածաշնչի ՆԱԹ-ից, կոչվել միայն Եհովայի վկաներ, հանդիպումներն անցկացնել Դիտ.Ընկ. խիստ գրաֆիկով (նույնիսկ ՌԴ-ի արգելքի պայմաններում) և այլն:

Այս ավանդույթների զանցառումը հավասարեցվում է Եհովային չվստահելու հետ (եթե դեմ ես՝ նշանակում է չես վստահում հավատարիմ ծառային, ինչը հավասարազոր է Եհովային չվստահելուն):

Անցնենք նշան 12). անօրենը գովերգում է միայն հարուստներին (Աստծուց օրհնվածներին, ինչպես համարում էին 1-ին դարում), իսկ աղքատներին քամահրում է. աղքատ որբևայրու զոհը բարձր գնահատեց լոկ Հիսուս Քրիստոսը (Մրկ.12:41,42; Հով.5:44; 7:49):

Իսկ ինչպե՞ս է վարվում Կ.Մ.ը:  Կ.Մ.ը հրապարակումներում և ելույթներում առանձնացնում և գովում է միայն «շատ արծաթ» տվողներին — ընդհանուր պիոներներին (ԸՊ): «Երկու լումա տվող» հասարակ քարոզիչներին ԴԸ քամահրում է (բոլոր առավելությունները լոկ ԸՊ-ի համար են): Թեպետ, ասենք, միայնակ մոր կամ հաշմանդամ եղբոր 10 ժամը՝ Եհովայի աչքում կարող են ավելի արժեքավոր համարվել ԸՊ-ի 70 ժամից, ովքեր խնդիրներ չունեն (տալիս են ավելցուկից): Բայց այս «աղքատները» անտեսված են մնում ԴԸ-ից:

Եվ վերջինը. 13) եթե անօրենին պետք է ինչ-որ մեկից ազատվել՝ դատը նա վարում է սուտ վկաներով, իսկ վճիռը կայացնում դեռ դատից առաջ (Մտ.12:14; 26:59,60):

Իսկ ինչպե՞ս է վարվում Կ.Մ.ը: Կ.Մ.ը մշակել է նույնատիպ մոտեցում նրանց հանդեպ, ով համաձայն չէ իր ինչ-որ ուսմունքի հետ (գիտենք մեր փորձից): Վտարելու որոշումը — կայացվում է նախապես, փաստարկները չեն լսվում, իրավական կոմիտեն սոսկ ձևականություն է՝ սուտ վկաների ներգրավմամբ (եթե այլ կերպ չի ստացվում վտարել):

Այսպիսով մենք ցույց տվեցինք, թե ինչով է 1 դ. անօրենի դիմապատկերը որոշ գործերում համապատասխանում ժամանակակից Կ.Մ.ին (ինֆորմացիայի սկզբնաղբյուրները՝ տես այս հոլովակի տակ): Սակայն անօրենը ոչ միայն գործերն է աղճատում, այլ նաև Եհովայի ժողովրդին կառավարելու սկզբունքները: Այդ մասին — հաջորդիվ:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

31. ԱՆՕՐԵՆԻ ԱՌԵՂԾՎԱԾԸ ՆՐԱ ՆՇԱՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ 21 ԴԱՐՈՒՄ մ.2

Текст на армянском языке к  видео  1.37 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.31

7.30 վիդեոյից իմացանք 2Թես.2:1-4,8-ի անօրենի հայտնվելու տեղը և ժամանակը (մ.թ.21րդ դար): Նա կբազմի Եհովայի պաշտամունքում՝ Եհովայի թագավորության համաշխարհային քարոզչության ժամանակ, երբ հռչակվում է Քրիստոսի 2րդ գալուստը և այս համակարգի ավարտը (Մտ.24:3,14; ով Աստծու տաճար է համարում մի այլ քրիստ. կազմակերպություն/ժողով — անօրենին այնտեղ փնտրեք):

Այս հոլովակում ցույց կտանք, թե ինչպես ճանաչել անօրենին Եհովայի արդի երկրպագության մեջ (21րդ դարում): Նրա բնույթի մեջ ոչինչ նոր չկա, փոխվել են միայն աշխարհի և Եհովայի ժամանակակից պաշտամունքի բեմական դեկորացիաները (Ժող.1:9): Ուստի, նախ Ս.Գրքից պարզենք, թե ո՞վ էր հնում Եհովայի պաշտամունքում ներկայացնում անօրենին (վերցնենք մ.թ.1ին դարը՝ էպոխայով մեզ ավելի մոտիկ և Քրիստոսի կողմից վառ նկարագրված): Իսկ հետո նրա կերպարը կփոխադրենք 21րդ դար:

Եհովայի տաճարի անօրենը — դա Եհովայի պաշտամունքի պատասխանատուն էր (Եհովայի ժողովրդի «մայրաքաղաքային կառավարիչը», Մտ.23:37), ով հետզհետե ինչ-որ հարցում հեռանում էր Աստծուց և արդյունքում՝ դադարում հասկանալ Նրան և Նրանից ուղարկված մարգարեներին (2Տրգ.36:14-16; Մտ.23:27-35; քանի որ Բաբելոնի գերությունից հետո Եհովան թագավորներ չի նշանակել՝ Հուդայի աշխարհիկ իշխանությանը չենք նկատառում, Ղկ.3:1): Ուրեմն, ո՞վ էր մ.թ.1ին դ. Եհովայի պաշտամունքի պատասխանատուն:

Մ.թ.1ին դ. Եհովայի պաշտամունքի պատասխանատուն մեկ մարդ չէր, այլ կրոնական առաջնորդների դասը (Եհովայի ժողովրդի էլիտան): Դրանք օրենսգետներն էին. քահանաները և դպիրները (Աստծու խոսքի մեկնաբանները, Եզր.7:11), նաև օրենսգետներին լսող Եհովայի ժողովրդի երեցները (Մրկ.15:1): Նրանք նաև Եհովայի ժողովրդի դատավորներ էին. Երուսաղեմի Սինեդրիոնը բաղկացած էր քահանաներից, ղևտացիներից և անվանի երեցներից:

Եհովայի պաշտամունքի վերականգնման սկզբնափուլում կրոնական առաջնորդները անկեղծորեն ձգտում էին լսել Եհովային և եթե սխալվում էին, ապա լոկ անփորձությունից (Ղև.10:1,2): Սակայն դիրքի և իշխանության ամրացմամբ՝ նրանք հեռանում էին Աստծուց այլ պատճառներով (ինչն Ադամի սերունդների համար այնքան էլ անբնական չէ, 2Օր.8:10-14), Աստված դրա համար պատժում էր նրանց, և նրանք ուղղվում էին (այդ թվում նաև՝ Բաբելոնի գերությունից հետո):

Ինչպե՞ս ստացվեց, որ կրոնական առաջնորդներն ու տոհմերի գլխավորները՝ Բաբելոնի գերությունից հետո երդվելով ուղղվել և ամեն ինչում հպատակվել Եհովային (Եզր.10գլ.; Նեեմ.8,9գլ.) — 1-ին դարում նորից հեռացան Նրանից: Դա մեկ օրում չէ, որ կատարվեց: Համառոտակի նայենք նրանց երկրորդ անկման պատմության էտապները, ինչը և կօգնի հասկանալ անօրենի ձևավորման արդի պատմությունը (աղբյուրներ. Աստվածաշունչ, Հ.Փլավիոս և այլք՝ հուդայական պատմությունից, Գուգլը՝ օգնություն):

Ետբաբելոնյան գերության էպոխան (մ.թ.ա.539թ. հետո) խռովալից է. միասնական ղեկավարություն Եհովայի ժողովուրդը չուներ (այլևս Երուսաղեմում Եհովան թագավորներ չէր նշանակում): Որպես օգնություն և քաջալերանք՝ Եհովան ուղարկում էր Իր մարգարեներին (Զաքարիա, Անգե): Տաճարը վերականգնվում էր օտար թագավորների իշխանության պայմաններում, ուրիշ ժողովուրդների թշնամանքի և օտար կուլտուրաների ու փիլիսոփայությունների ազդեցությունների տակ:

Ուստի քահանայությունը ստիպված էր ուժեղացնել խստությունը Մովսեսի Օրենքը (Մ.Օ.) պահելու հարցում, որպեսզի Եհովայի ժողովուրդը կարողանար պահել ճիշտ երկրպագության հիմքերը: Արդյունքում, Մ.Օ.ի գրավոր պատվերները դարձան քահանայության գլխավոր գործը (նրանք սկսեցին «ծառայել Մ.Օ.ին»), իսկ սերն առ Աստված և ժողովուրդը — մղվեցին շատ հետին պլան. քահանաները կենտրոնացած էին միայն Մ.Օ.ի պատվերների պահպանման վրա:

Քանի որ Մ.Օ.ում ուսմունքներ, որպես այդպիսիք՝ չկային (կային լոկ պահանջի կետեր), իսկ Բաբելոնի, պարսիկների և այլնի փիլիսոփայությունը հարձակվում էր Եհովայի ժողովրդի հոգևոր արժեքների վրա — կարիք առաջացավ տեղերում ուժեղացնել կրոնական կրթությունը՝ մեծացնելով սինագոգների (դպրոց) ազդեցությունը: Այսպես Մ.Օ.ի բազայի վրա — Մ.Օ.ի պատվերների կետերից զատ — սկսեցին ի հայտ գալ Աստծու խոսքի վերլուծաբանական դպրոցներ:

Անտիոք IV-ի կողմից տաճարի պղծությունից հետո՝ Հուդայում առաջ մղվեց Հասմոնների քահանայական դինաստիան (Մակաբայեցիներ, մ.թ.ա.167-37թ.) և Սադոկի դպրոցը (Ցադոկ՝ Գեյգերի քահանայապետական դինաստիայից, սադուկեցիները նրանից են): Հասմոնները սադուկեցիներ էին, և նրանց ձեռքերում էր ոչ միայն հոգևոր, այլ նաև աշխարհիկ իշխանությունը (Քահանայապետ և թագավոր — դա հակառակ էր Մ.Օ.ին, բայց այդպես նրանք հույս ունեին ժողովրդին պաշտպանել օտար թագավորների ազդեցությունից):

Սադոկն արժևորում էր Անտիգոնես Սոքայեցու դասերը (օրենսգետ մ.թ.ա.3-4դ.), բայց դույզն աղճատել էր Անտիգոնեսի խոսքերը, ով ասել էր. «մի ծառայեք Տիրոջը պարգևի համար, ծառայեք սիրուց»: Սադոկն այս ուսմունքը մեկնաբանել էր այսպես. «մահից հետո պարգև չկա, պետք է այստեղ և հիմա ծառայել Եհովային: Մ.Օ.ի կետերը պահելու համար՝ Նա կպարգևատրի մեզ հարստությամբ, դիրքով և փառքով, սրանում է արդարության և Նրա պաշտամունքի էությունը»:

Ահա թե ինչու մ.թ.1ին դ. Եհովայի ժողովրդի մեջ գնահատում էին փառքը և պերճանքը՝ հավատալով, որ դա Աստծու օրհնությունն է արդարներին (Մրկ.10:23,24, եթե աղքատ է, ուրեմն մեղավոր է և օրհնությունից զրկված): Սադոկի այս ուսմունքը շուտով բերեց նաև մեռելների հարության մերժմանը (Մտ.22:23, իբր, եթե մահից հետո չկա վարձատրում, ուրեմն և չկա հարություն որպես պարգև): Ուստիև սադուկեցիները չէին հավատում հարությանը, բարիք ստեղծելով իրենց համար ներկայում (Մտ.22:23):

Քանի որ տասանորդի ողջ եկամուտը հոսում էր տաճարի քահանայության գանձանակ՝ սադուկեցիները կազմում էին ոչ միայն տոհմական, այլ նաև եկամտային դինաստիա Եհովայի ժողովրդի մեջ: Թեպետ նրանք խիստ և բծախնդիր էին, որ ամենքը կատարեն Մ.Օ.ի տառի պահանջները, իրենք սակայն՝ պատսպարված լինելով իշխանությամբ և դիրքով — ժամանակ անց սկսեցին իրենց կամայություն թույլ տալ, ինչով ժողովրդին իրենց դեմ էին տրամադրում (Նեեմ.13:4-8):

Այդ շրջանի դպրոցական երկրորդ հոսանքը եսսեներն էին: Նրանք սադուկեցի քահանաներից ավելի խստապահանջ էին. օտարերկրացու հետ նույն միջավայրում ապրելը համարում էին պղծություն: Ի նշան բողոքի՝ եսսե տղամարդկանց մի փոքրիկ խումբ ամուրի մնալու ուխտով հեռանում էր անապատ, ուր նրանց կարծիքով հեշտ էր իրեն Մ.Օ.ի սրբությամբ պահել (նրանք չէին մասնակցում Եհովայի ժողովրդի հասարակական կյանքին, դրա համար Հիսուսը չհիշատակեց նրանց որպես Եհովայի ժողովրդի առաջնորդներ):

Դպրոցի երրորդ հոսանքը փարիսեցիներն էին: Նրանք սերում էին ժողովրդի ծոցից, բայց Եհովայի ժողովրդի մեջ հռչակի էին հասել իրենց մտավոր զարգացման վրա մեծ ջանքեր ներդնելով: Սկզբից քաղաքագետներ էին, մարտնչում էին Հասմոնյանների դեմ (սադուկեցիների քահանայության), ովքեր միահեծան խստությամբ վերահսկում էին տաճարային ծիսակարգը (թեպետև դա նախատեսելի էր ինքնին ըստ Մ.Օ.ի, Թվ.18:20-23):

Եհովայի ժողովրդի մեջ փարիսեցիները իշխանության եկան քահանայապետ և թագավոր Գիրկանաեի օրոք (Հասմոնների տոհմից, Անտիոք IV-ից հետո, մ.թ.ա 1 դ.): Նրանք, ըստ Մ.Օ.ի՝ պահանջում էին, որ սադուկեցի Գիրկանան դադարի համատեղել թագավորի աշխարհիկ իշխանությունը և քահանայապետությունը, քանզի դա հակառակ էր Մ.Օ.ին (դրանում նրանք ճիշտ էին. թագավորը նաև զորավար էր: Իսկ արյուն թափած մարդը չպետք է աղոթքով ձեռքեր բարձրացներ առ Աստված):

Մ.Օ.ից զատ, ընդունելով ժողովրդին սիրելի սովորույթներ (ի տարբերություն սադուկեցիների)՝ փարիսեցիները նվաճեցին ժողովրդի սերը և այդպիսով բեկանեցին քահանայության կրոնական մոնոպոլիան: Հերովդեսի օրոք (37-4թ. մ.թ.ա.) նրանք մարեցին որպես քաղաքական կուսակցություն և նույնպես դարձան դպիրներ (նվիրեցին իրենց Մովսեսի գրքերի՝ Թորայի ուսումնասիրմանը): Նրանց վերլուծաբանությունը ժողովրդական մասաներին ավելի էր դուր գալիս (սակավ խստապահանջ էին, Փլավիոս, Հրեաները հնում: XIII.10.4):

Մովսեսի գրքերում փարիսեցիները տեսան արդարներին խոստացված ետմահու պարգևը՝ հավատալով հարությանը (Ծնն.13:15; Հով.11:24): Բայց նրանց հրապուրեց նաև հին հեթանոսական փիլիսոփայությունը հոգու անմահության մասին (Փլավիոս, Հրեաները հնում: XVIII. 1.3; Ծնն.3:4): Սակայն ետմահու ապագայի ուսմունքի տարբերությունը (որպես անապացուցելի թեորիա)՝ չխանգարեց նրանց սադուկեցիների հետ միասին պահել Մ.Օ.ը և ղեկավարել Եհովայի ժողովրդին:

Ժամանակի ընթացքում, որոշելով հարստացնել Մ.Օ.ը նաև Բանավոր Օրենքի գրությամբ (ինչը մերժում էին քահանա-սադուկեցիները), փարիսեցիները միացրին իրենց աշխատություններին նաև պատմական սովորություններ, տրադիցիաներ և անվանի նախնիների ուսմունքներ: Բանավոր ավանդներ հավաքելով, փարիսեցիները, հնարավոր է՝ լավն էին ուզում: Բայց այդպիսով նրանք Եհովայի պաշտամունք ներմուծեցին մարդկային հայացքներ, ինչն ապագայում շեղեց նրանց ճշմարիտ ուղուց (Մրկ.7գլ.; Մտ.23:37):

Իշխանության վերելքի փուլում՝ նրանք լավացրին հարաբերությունը քահանայության հետ; ամրացրին ուսուցանողի իրենց դիրքը; հասան Սինեդրիոն (Գրծ.23:6); հետզհետե իրենց ձեռքն առան «գիտության բանալիները» (Գրությունները մեկնելու իրավունքը, Ղկ.11:52; Մտ.23:2,3), ձևավորեցին իրենց համակրող Եհովայի ժողովրդի երեցների թիմը՝ նշանակելով նրանց սինագոգների ղեկավարներ՝ ներգրավելով նրանց իրենց «գավիթ»: (Հով.9:13,22):

Արդյունքում, մ.թ. 1դ. սկզբին, Մ.Օ. բազայի վրա, առաջ էր եկել Եհովայի ժողովրդի առաջնորդների էլիտար երկու խումբ. Ահարոնի օծյալ ցեղից սադուկեցի/քահանայությունը (խիստ առ ժողովուրդը): Եվ սակավ խիստ փարիսեցիները (հասարակ ժողովրդից սերող): Եհովայի պաշտամունքի հիմնարար ճիշտ գիտելիքներ ըստ Մ.Օ.ի — տալիս էին երկուսն էլ, իսկ տարաձայնությունը մահվան թեորիայի շուրջ՝ նրանց շատ չէր վրդովում (հարություն կառնեն թե ոչ — դա դեռ հարց է, իսկ կառավարել հիմա է պետք):

Հետզհետե փարիսեցիները (որ ժողովրդի պաշտպան էին իրենց փառքի զարթոնքի սկզբին) — ևս դարձան խորշող, բծախնդիր և խստաբարո «արդարակյացներ», ինչպես սադուկեցիները (Ղկ.18:10; Մտ.15:1,2): Սակայն Եհովայի ժողովրդի մեջ նրանց հեղինակությունը իներցիայով այնքան մեծ էր, որ առաջվա պես ստվերում էր խստակյաց քահանայության հեղինակությանը, ովքեր թույլ չէին տալիս որևէ շեղում Եհովայի Օրենքի պատվերներից:

Այդ պատճառով էլ Հիսուսն ասաց, որ Մովսեսի աթոռին (1-ին դ. ճշմարիտ պաշտամունքում) Եհովայի ժողովրդի առաջնորդներից՝ նստեցին ոչ միայն դպիրները (քահանաները, որոնց Եհովան վստահել էր հոգևոր ուսուցումը, Մաղ.2:4-7; Ղեվ.10:8-11), այլ նաև փարիսեցիները դարձան Եհովայի ժողովրդի այն կրոնական առաջնորդները, որոնց հարկ էր ենթարկվել ամեն ինչում, ինչը կօգներ ճշտորեն երկրպագել Եհովային և կատարել Նրա կամքը (Մտ.23:2,3):

Իսկ այժմ պարզենք, թե 21 դարում ո՞վ է հանդիսանում Եհովայի ժողովրդի կրոնական առաջնորդ (Եհովայի արդի պաշտամունքում): Համառոտակի դիտենք Եհովայի երկրպագության վերածննդի պատմությունը՝ վերջ 19, սկիզբ 20 դդ.ում (ըստ Միք.4:1,2 մարգարեության): Դա կօգնի հասկանալ Եհովայի արդի երկրպագության մեջ անօրենի ձևավորման պատմությունը. նա ևս մեկ օրում չէ ձևավորվել:

Վերածննդի շրջանում, ինչպես և հնում Եհովայի պաշտամունքի վերականգնման փուլում — պարզ է, որ անփորձությունից ինչ-ինչ սխալներ էին թողնվում՝ ինչպես հավատալիքներում (օրինակ, Ռասելը հավատում էր 1914 թվին — որպես այս համակարգի ավարտ և Քրիստոսի հետ հանդիպում երկնքում), այնպես էլ գործերում (սպասելով Հ.Ու-ի արդարների հանդիպմանը՝ նրանց համար պալատ կառուցեցին Բեթ-Սարիմում): Փորձ ու սխալների մեթոդով՝ եղբայրները ճանապարհ էին հարթում Եհովայի պաշտամունքի համար և բավարարում ժողովների կարիքները:

Արդյունքում, Եհովայի երկրպագությունը վերականգնվեց և ճշգրիտ գիտելիքների հիմունքները Եհովայի, Նրա որդի Հիսուս Քրիստոսի, Երկրի և մարդկության համար Նրա նպատակների մասին 21-րդ դարում հնչեցին համարյա թե ողջ Երկրագնդով՝ իրագործելով Միք.4:1,2 և Մտ.24:14-ի մարգարեությունները (2018 թվին այն պարփակեց 240 երկիր, իսկ աշխարհում ընդամենը կա մոտ 300 երկիր):

Եհովայի երկրպագության 100 տարում Եհովայի ժողովրդի կառավարիչ կազմը փոփոխություններ է կրել. վերականգնման զարթոնքին այն ներկայացնում էր օծյալ տղամարդկանց մի խումբ (ԴԸ տնօրենների կառավարիչ մարմինը)՝ նախագահի գլխավորությամբ: Մեկ դեմքով նրանք համատեղում էին հոգևոր և ադմինիստրատիվ-դիրեկտորական իշխանությունը (այլ խոսքով — «թագավորի և քահանայության» իշխանությունը, ինչպես սադուկեցիները: Ռասելից մինչև Ն.Նոր՝ նրանք պատասխանատու էին և դավանանքի, և Թագավորության գործի, և իրավաբանական դաշտի համար):

1971 թվից ադմինիստրացիայի և հոգևոր ուսուցիչների իշխանությունը բաժանեցին («թագավորներ», և առանձին՝ օծյալ «քահանայություն»): Այդպես առաջ եկավ Կառավարիչ Մարմինը (Կ.Մ.ում — միայն օծյալներ են, նախագահներն ու տնօրենները — օծյալ չեն): Կ.Մ.ը իր վրա վերցրեց դավանանքի և հոգևոր սնուցման վերակացությունը (մինչ այդ դավանանքի և հոգևոր սնուցման համար պատասխանատու էր նախագահը): 1976թ-ից սկսած բոլոր որոշումներն ընդհանրապես ընդունում է միայն Կ.Մ.ը, այդ թվում և կազմկչ. հարցերի վերաբերյալ (Ե.վկ-ի համար պարտադիր բոլոր ստրուկտուրաները):

Թեպետ Կ.Մ.ը հենվում է 20դ. սկզբի օծյալների կրթական բազային (Ռասելի, Ռոտերֆորդի և Եհովայի պաշտամունքի վերականգնման փուլից այլոց, Միք.4:1,2) — սակայն որոշ ժամանակ անց ուսմունքներում նրանց միջև հայտնվեցին տարակարծություններ (ինչպես եղավ փարիսեցիների և սադուկեցիների միջև): Կ.Մ.ը հետզհետե նրանց որոշ ուսմունքներ փոխարինեց նոր լույսով, բայց Եհովայի երկրպագության և Նրա նպատակի վերաբերյալ Աստվածաշնչի գիտության հիմունքը — նա նույնն է տալիս:

Վարչարարության իր տակտիկայում Կ.Մ.ը նման է փարիսեցիների դասին. հետզհետե ձևավորեց օգնականների իր թիմը (1977 թվից — դպրոց պիոներների համար; 1987 թվից — երեցների համար; ընդունվում են միայն իրեն հավատարիմները); ընթացքի հետ՝ ստվերեց «քահանայության» հեղինակությունը (Եհովայի մյուս օծյալներին, բացի Կ.Մ.ի անդամներից: Ռասելը ևս այլևս իմաստուն ծառա չէ, Դիտ.15.07.2013): Այսպես Կ.Մ.ը ամբողջովին տիրեց «գիտության բանալիներին» (Գրությունները մեկնելու իրավունքին, Ղկ.11:52. Ռասելի օրոք բոլոր օծյալները մուտք ունեին Գրությունների քննարկմանը):

Եհովայի ժողովրդի օծյալներին հեղինակազրկելու հարցում — Կ.Մ.ը, որպես Եհովայի պաշտամունքի ղեկավար օրգան, նույնիսկ առաջ անցավ փարիսեցիներից, ովքեր չէին համարձակվում կրթելու համար Եհովայից նշանակված քահանայությանը (Մաղ.2:7) արգելել տրամաբանել Գրությունների հիման վրա և վերլուծել Աստծու խոսքը: Իսկ Կ.Մ.ը հետզհետե օծյալներին վերջնականապես դա արգելեց: Ինչպե՞ս դա ստացվեց:

Սկզբում Կ.Մ.ը սովորեցնում էր այնպես, ինչպես Ռասելը. բոլոր օծյալները հավատարիմ ծառա դասակարգն են (СБ 15.5.1995., с.21, а.2. «հավատարիմ ծառա դասակարգը — դա բոլոր միասին վերցրած օծյալներն են, ինչ ժամանակում էլ որ նրանք ապրած լինեն երկրի վրա»): 1992թ. Կ.Մ.ը Գրական կոմիտե վերցրեց ոչ օծյալներին, իսկ հետո հայտարարեց, որ թեպետ բոլոր օծյալները ծառա դասակարգն են, բայց նրաց կարծիքը արտահայտում է միայն Կ.Մ.ը (Դիտ.15.06.2009, էջ 24, պ.18):

Նման գնահատականը «ծառայի» նշանակության մասին հարց էր ծագեցնում. «Իսկ ինչպե՞ս կարող է Կ.Մ.ը ներկայացնել բոլոր օծյալների կարծիքը (ողջ ծառա դասակարգի), եթե նա բոլորովին չի հետաքրքրվում նրանց կարծիքով»: Ուստի Կ.Մ.ը ստիպված էր ծառայի մասին հասկացությունը դարձնել է՛լ ավելի նեղ, այսպիսին. չկա ոչ մի դասակարգ, ծառան — դա միայն Կ.Մ.ը է, մնացած բոլոր օծյալները — ծառա չեն, և սուրբ ոգին նրանց մեջ ավելին չէ, քան երկրային ոչխարների մեջ (Դտ.15.07.13; Դտ.15.03.15):

Ուստի, ըստ 2018 թվի, Եհովայի ժողովրդի կրոնական միակ առաջնորդն ու ուսուցիչը համարվում է Կ.Մ.ի կոլեկտիվը (Ս.Գրքի համաձայն՝ նա պետք է կազմված լինի օծյալներից): Եհովայի ժողովրդից դեպի նա են հոսում նաև բոլոր դրամական վտակները: Կ.Մ.ի ուսուցողական հոգևոր դպրոցը Եհովայի արդի պաշտամունքի միակ և առաջնային «դպրոցն» է (մի կողմ քաշված Ռասելի կողմնակիցները — ինչպես եսսեները 1 դարում — մեծ ազդեցություն չեն գործում Երկրի հասարակության կյանքում):

Եհովայի ժողովրդի կրթության մարտավարության մեջ Կ.Մ.ը ևս առաջ է անցել փարիսեցիներից, ովքեր հասարակ ժողովրդին թույլ էին տալիս հարցեր տալ իրենց, քննարկել իրենց ուսմունքները և տրամաբանել Ս.Գրքով (Ղկ.4:16; Մտ.22:41-46): Մինչդեռ Կ.Մ.ը դա հետզհետե արգելեց (մինչ 2009 թ., գրքի ուսումնասիրության ժամանակ դա չէին արգելում): Հնարավոր է դա արված է հանուն Թագավորության գործի բարելավման. առանց դիսցիպլինայի, համերկրային մասշտաբով՝ անկարելի է:

Ուրեմն ո՞րն է արդի Կ.Մ.ի անօրենությունը: Քանի որ անօրենը դիմակավորվում է արդար առաջնորդի սքեմով և շատ մասով կատարում Եհովայի պատվիրանները՝ նրան հայնագործելը հեշտ չէ: 1-ին դարում դա կարողացավ անել միայն Հիսուսը, քանզի նա տեսնում էր սրտերը և հասկանում բոլորի մղումները, ում հետ ստիպված էր առնչվել (Մտ.23:28; 9:4):

Մենք սրտերը չենք տեսնում, ուստի կարող ենք օգտվել սոսկ այն բնութագրականներով, որոնք Քրիստոսը տվել է 1 դարի անօրենին: Համատեղելով դրանք ժամանակակից Կառ.Մարմնի «դիմանկարին», մենք կիմանանք, թե ինչում է «չար և շնացյալ» Եհովայի ժամանակակից ժողովրդի ղեկավարների սերունդը (Մտ.12:38,39):
Եթե տա Աստված՝ հաջորդ հոլովակում կքննարկենք և դա:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

30. ԱՆՕՐԵՆԻ ԱՌԵՂԾՎԱԾԸ մ.1. ՊԱՏՄԱԿԱՆ ՖՈՆ

Текст на армянском языке к  видео  1.36 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.30

Անօրենի վերաբերյալ կարծիքները շատ են, բայց բացահայտել նրան օգնում է նրա ի հայտ գալու պատմական ֆոնը և 2Թես.2:1-4,8-ում հիշատակված բոլոր հոգևոր հասկացությունների ս.գրային ըմբռնումը: Պողոսը գրում է այն օրվա սպասման մասին, երբ Հիսուսը կվերադառնա և Քրիստոսինները կհավաքվեն նրա մոտ երկնքում (2Թես.2:1-3): Բայց Քրիստոսի հետ նրանց հանդիպման օրը չի գա, մինչև որ չկատարվեն կարևոր իրադարձություններ, հերթականությամբ թվարկենք դրանք՝ ըստ էտապների.

1) հավատուրացությունը կգա Աստծու տաճար (2Թես.2:3ա; խոսքը Ամենակարող Եհովա Աստծու, Հիսուս Քրիստոսի Հոր մասին է, Հով.20:17; Հոբ 34:12; Հյտ.21:22; Ել.15:3); 2) Եհովայի տաճարում կնստի անօրենը (2Թես.2:4): Դրանից հետո Հիսուսը 3) կվերացնի նրան իր բերանի ոգով և 4) կոչնչացնի իր գալստյան հայտնությամբ (2Թես.2:8), ինչն էլ կազդարարի բոլորից սպասված հանդիպման օրը Քրիստոսի հետ (2-րդ գալուստը):

Թեպետ 2Թես.2:2-ում «օրը» տարբեր կերպերով են թարգմանում (Քրիստոսի, Տիրոջ, Եհովայի, ՆԱԹ) — ենթատեքստից պարզ է, որ խոսքը Քրիստոսի 2-րդ գալստի մասին է (նրա վերադարձի և գահակալման, 2.Թես.2:1-3,8). մեծ նեղությունից կամ ողբից (ՄՈ) և 2-րդ վայից հետո (Հյտ.11:14,15, տես 7.26 վիդեոն) նա կգահակալի, կհայտնվի ամպերով և երկինք կտանի 144000-ին (ինչը կկատարվի 7-րդ վերջին փողի ժամանակ, Մտ.24:29-31; 1Կոր.15:52; 1Թես.4:16,17; Հյտ.11:15):

Անօրենի մասին այս թեման ավելի հեշտ հասկանալու համար՝ Քրիստոսի 2-րդ գալստի այդ օրը, որ նկարագրում է Պողոս առք.ը 2Թես.2:1-3,8-ում — անվանենք «Քրիստոսի օրը» արտահայտությամբ (Քրիստոսի օրը, երբ նա վերադարձել է Եհովայի դատաստանների անցկացման համար) և սխեմայով ցույց տանք վերը նշված իրադարձությունների բոլոր էտապները.

Այժմ պարզենք ամեն մի էտապի նշանակությունը առանձին, սկսենք 2)-ից. անօրենը կնստի Եհովայի տաճարում: Պարզելով Եհովայի տաճարի նշանակությունը՝ մենք կհասկանանք, թե ինչ վայրում պետք է սպասել անօրենի հայտնությանը և որտեղ սպասել հավատուրացությանը (1-ին էտապ): Թեման բարդ է, լինենք ուշադիր: Եվ այսպես, ի՞նչ է նշանակում «Եհովայի տաճարը»:

2Թես.2:2-4-ի Եհովայի տաճարի նշանակությունը

Պարզ է, որ խոսքը Երուսաղեմի Եհովայի բառացի տաճարի մասին ՉԷ. մ.թ.70թ. հռոմեացիներն այն ավերեցին, այդ օրից սկսած՝ Աստված չի բնակվում ձեռակերտ տաճարներում: Նոր Ուխտի (ՆՈւ) դարաշրջանում Նա արդեն ունի Իր նոր հոգևոր կենդանի «Տունը». Քրիստոսի հետևորդների ժողովը (Մտ.24:1,2; Գրծ.17:24,25; 1Պետ.2:4,5; 1Կոր.3:16):

Նշանակում է Քրիստոսի 2րդ գալստից առաջ գործելու է մի տաճար, որտեղ երկրպագելու են կոնկրետ Եհովային, Իսրայելի Աստծուն և Հիսուս Քրիստոսի Հորը (Հով.20:17) և ավել՝ ոչ այլ որևէ մեկին: Եհովայի այս «Տանից» էլ կսկսվի դատաստանը այս համակարգի վերջում (1Պետ.4:17):
Ուրիշ տաճարներ Եհովան չունի, և չեն էլ կարող լինել:

2Թես.2:4-ի Աստծու տաճարը չի կարող լինել ո’չ ամբողջ մարդկության աշխարհը (Աստված հեռու է աշխարհից, ով իրեն չի ընդունում, Առ.15:29; 2Կոր.6:14), ո՛չ էլ կեղծ կրոնը, որտեղ Եհովային չեն երկրպագում. Աստծու կենդանի տաճարի հիմքը — դա Նրա օծյալներն են և նրանց միջոցով բացված «ողջամիտ ուսմունքի» օրինակը՝ Աստծու, Նրա Քրիստոսի և մարդկության համար Նրա նպատակի մասին գիտելիքների ճշգրիտ հիմունքներով, (1Կոր.3:16; 2Տիմ.1:13; 1Հով.2:20,27; Մաղ.2:7; 1Պետ.2:9):

Որտեղ չկան Եհովայի օծյալներ և հոգևոր ճշգրիտ գիտելիքներ, այնտեղ Աստված չի կարող գտնվել: Հիշենք Եհովայի ժողովրդին Հ.Ու.ում. այդ տաճարում ևս տարվեցին մարդկային ուսմունքներով և հեռացան Եհովայից, բայց Երուսաղեմի տաճարը չդարձավ կեղծ կրոնի վայր, քանի որ Եհովայի մասին ճշգրիտ գիտելիքների հիմքը այնտեղ մշտապես պահպանվեց (Մրկ.7գլ; Հով.4:22):

«Եհովայի տաճար» համարել կեղծ պաշտամունքի վայրերը, որտեղ Եհովային չեն երկրպագում — կնշանակի խեղաթյուրել Եհովայի սրբության ողջ բովանդակությունը, ճշմարտության Աստծուն, ով հեռու է ամենայն ստությունից (ստության հայրը Սատանան է, իսկ ի՞նչ ընդհանուր բան ունի լույսը խավարի հետ, Հով.8:44; 2Կոր.6:14 ): Եթե Հ.Ու.ի «տաճարը» և Հրեաստանը կեղծ պաշտամունքի վայր դարձած լինեին՝ Աստված այնտեղից չէր բերի Իր Քրիստոսին:

Այսպիսով, 2Թես.2:2-4-ի տաճարը՝ Աստծու Ն.Ու.ի տաճարն է, Եհովայի կենդանի «Տունը», Նրա երկրպագուների ժողովը, որ գործում է Քրիստոսի 2-րդ գալստից և աշխարհի վերջից առաջ: Իմանալով Աստծու տաճարի նշանակությունը՝ մենք որոշեցինք անօրենի հայտնվելու վայրը Պողոսի մարգարեությունից (իսկ ով Աստծու ճշմարիտ տաճար է համարում իր քրիստոնեական եկեղեցին — անօրենին նրանում սպասեք):

Քանի որ Ն.Ու-ում Եհովայի 2 տաճար կա — Քրիստոսի ժողովը մ.թ.1դ. (որին կուլ տվեց հավատուրացությունը) և Քրիստոսի ժողովը մ.թ.20դ (վերականգնված պաշտամունքով առ Եհովան, Ես.2:2; Միք.4:1,2) — ուստի պարզենք Պողոսի մարգարեության հավատուրացության հայտնվելու ժամանակը. դա կճշգրտի, թե 2 տաճարից որում կոչնչացվի անօրենը Քրիստոսի 2րդ գալստի հայտնությամբ: Հիշեցնենք էտապների սխեման՝ տաճարի վերաճշտված նշանակությամբ.

Աստծու տաճար է սողոսկում հավատուրացությունը

Եվ այսպես, 2-ից Եհովայի ո՞ր տաճարում սպասել 2Թես.2:3-ի հավատուրացությանը: Կազմենք անօրենի հայտնվելու պատմական ֆոնը՝ նկատի առնելով նրան առնչվող իրադարձությունները. ՄՈ և 2րդ վայ, 144000-ի հավաքը երկինք; անօրենի սպանությունը Քրիստոսի բերանի ոգով և նրա ոչնչացումը Հիսուսի 2րդ գալստյան հայտնությամբ (2Թես.2:1-4,8); սրանց դեռ կգումարվեն Պողոսի մարգարեության պատմական ֆոնի մնացած անցքերը (դրանց մասին կիմանանք հետո):

Դիտ.Ընկերությունը սովորեցնում է, որ 2Թես.2:3ում խոսքը մ.թ.1դ.ի տաճարի հավատուրացության մասին է, որը հետզհետե, առաքյալների մահից հետո, կուլ տվեց քրիստոնեությանը մոտ 3-4դդ.ում (մ.թ.325թվի Նիկիական Ժողովից հետո սկսեցին երկրպագել ոչ թե Եհովային, այլ Նրա Քրիստոսին): Ուստի, ըստ ԴԸ ուսմունքի, անօրենը՝ դա կեղծ քրիստոնեության հոգևորականությունն է:

Իսկ 19-20դդ. Ռասելի և նրա զինակիցների կեղծ քր. հոգևորականության մերկացումը հարկ է համարել «անօրենի սպանությունը Քրիստոսի բերանի ոգով»՝ կատարված 2 մարգարեների միջոցով (2Թես.2:8ա; Հյտ.11:3-6): Այդպե՞ս է արդյոք: Այս ուսմունքում Աստվածաշնչին համահունչ է լոկ անօրենի հայտնվելու և (3րդ էտապում) «Քրիստոսի բերանի ոգուց նրա սպանվելու» շղթան:

«Անօրենի սպանությունը Քրիստոսի բերանի ոգով»(3րդ էտապ)՝ իրականում նշանակում է Հյտ.11:3-6-ի 2 մարգարեների մերկացնող գործունեությունը (բառացի իմաստով՝ ինքը Հիսուսը չի մերկացնելու նրան), որոնք քայլում են «Երուսաղեմ-Սոդոմի» փողոցներով, որը անօրենի մայրաքաղաքն է (Եհովայի ժողովրդի ղեկավարման կենտրոնը, Հյտ.11:8): Սակայն այս իրադարձությունների կատարման պատմական  ժամանակը ԴԸ կողմից սխալ է որոշված: Ինչո՞ւ:

Աստծու տաճարի անօրենի պատմական ֆոնը ցույց է տալիս, որ բացի վերոնշյալ դեպքերից (ՄՈ, Քրիստոսի 2րդ գալուստ, 144000-ի հավաք երկինք, անօրենի մերկացում և նրա ոչնչացում, 2Թես.2:1-4,8) — լինելու են նաև ուրիշները: Օրինակ, 2 մարգարեն պետք է սպանվի անդունդից ելնող գազանի՝ հյուսիսի  վերջին  թագավորի կողմից (Հյտ.11:7; 13:3,5-7; Դան.7:25; 11:45; տես 7.7 վիդեոն ՀյԹ-ի՝ ՌԴ կառավարչի մասին):

Նաև այդ ժամանակ Աստծու տաճարը, որտեղ անօրենին մերկացնելու են 2 մարգարեները, ունի 2 հոգևոր «գավիթ» (օծյալներ և երկրային հույսի «ոչխարներ», Հյտ.11:1,2): Իսկ ՄՈ (մեծ ողբից) և 2րդ վայում նրանց սպանությունից հետո՝ լինելու է Քրիստոսի 2րդ գալստի հայտնությունը ամպերով և ողջ 144000-ի, ներառյալ 2 մարգարեն՝ հավաքը երկինք (Մտ.24:29-31; Հյտ.11:12,14,15; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:52):

Ինչպես տեսնում ենք, տաճարում անօրենի հայտնվելու պատմական ֆոնին պետք է համընկնեն շատ այլ դեպքեր: Սակայն 19-20դդ. սահմանագծին դեռ չկար տաճարի 2 գավիթը, որտեղ անօրենն է, չկար վերջին ՀյԹ-ը, Քրիստոսի հայտնությունը ամպերով, ոչ էլ 144000-ի հավաքը. 144000-ի մնացորդը մինչ այժմ Երկրի վրա է (Կառ.Մարմնի եղբայրները մնացորդը իրենց են համարում): Տես սա անօրենի հայտնվելու 4 էտապների սխեմայում:

Սխեմայում կան հարցական նշաններ. նրանք դրված են այն դեպքերի կողքին, որոնք պետք  է կատարվեն անօրենի Աստվածաշնչյան նշանակության պատմական ֆոնին, բայց չեն  կատարվել  ԴԸ բացատրության  տարբերակում  (ՄՈ-ը և 2րդ վայը պետք է համընկնեն վերջին ՀյԹ-ի ժամանակին, տես 7.19 վիդեոն): Գումարած, որ (ըստ ԴԸ) 2 մարգարեների սպանությունը 1918թ. — սխալ է. նրանց պետք է որ սպանեին մինչ 1914 թիվը (ըստ Աստվածաշնչի՝ սկզբից նրանց «սպանում են», հետո է Հիսուսը գահակալում, Հյտ.11:7,15), նայում ենք սխեման.

Ինչպես տեսնում ենք, թեպետ անօրենին վերաբերող դեպքերի շղթան ԴԸ ցույց է տալիս, բայց մ.թ.19-20դ. սահմանագծին նրա մերկացումը չի  համընկնում  պատմական  ֆոնին՝  կանխասացված Պողոսի և Հովհաննեսի կողմից (2Թես.2:1-4,8; Հյտ.11:1-7): Նշանակում է Պողոսը խոսում էր ոչ թե մ.թ.1դ. տաճարի, այլ մ.թ.20դ. Եհովայի վերականգնված երկրպագության տաճարի մասին (Միք.4:1): Այսինքն, հավատուրացությունը սողոսկում է Եհովայի ժողովրդի մեջ մեր ժամանակներում:

Այդ դեպքում ի՞նչ է կատարվել 4րդ դարում: Կատարվել է Գրծ.20:29,30 և Ամ.8:11,12-ը: Առաքյալների մահից հետո եկավ մեծ  հոգևոր  սովը՝  ճշմարտությունն իմանալու անհնարինությամբ,  ինչը մինչ այդ մատչելի էր. Հ.Ու.ում՝ տաճարի սրբությունում պահվող Մովսեսի գրքով, մինչև մ.թ.1դ. ցանկության դեպքում հնարավոր էր ճշմարտությունն իմանալ Եհովայի և Նրա պահանջների մասին (Եզեկիա, Հովսիա թագավորներ):

Հավատուրացությունը քրիստոնեության մեջ «ներդնելուց» հետո — Երկրի մարդկանցից ոչ ոք 16 դար (4-ից մինչ 20րդ դ.)՝ ճշմարտությունը բնաջնջած կեղծ երկրպագության և Աստվածաշնչի ազատ ձեռքբերման բացակայության պատճառով — չուներ հնարավորություն Եհովայի ճշմարտությունն իմանալու: Եհովայի պաշտամունքը ոչնչացված էր (325թ. հետո սկսել էին երկրպագել Հիսուս Քրիստոսին), այդ փուլում Եհովան չուներ Իր ժողովը (տաճարը):

Բայց վերջին օրերում Եհովայի պաշտամունքը սկսեց վերականգնվել, և հոգևոր սովը նորից կարելի էր հագեցնել (Ես.2:2; Միք.4:1): Եվ Ս.Գրքի ճշմարտության ճշգրիտ հիմունքները իմանալու այդ հնարավորությունը մարդկությանը հասու կլինի մինչև  այս  համակարգի  ամենավերջը  (մինիմում՝ մինչև բարկության 4-րդ գավաթը, Մտ.24:14; Հյտ.16:8,9): Այս փաստը ևս մեկ շտրիխ է՝ անօրենի ի հայտ գալու պատմական ֆոնին.

մինչև այս համակարգի ամենավերջը Եհովայի վերականգնված «տաճարում» ճշմարտությունն իմանալու հնարավորությունը (Միք.4:1; Մտ.24:14) խոսում է այն մասին, որ այս համակարգի վերջից առաջ 2 մարգարեների կողմից անօրենի քողազերծումը կարող է կատարվել միայն համաշխարհային քարոզչության էպոխայում, քանզի այն ևս կատարվում է այս համակարգի ավարտից առաջ (ինչը չէր կարող լինել 19-20դդ. սահմանագծին, երբ նոր էր վերականգնվում Եհովայի պաշտամունքը):

Եվ այսպես. 2րդ գալստյան հայտնությունը, Եհովայի տաճարի անօրենի քողազերծումը և այս համակարգի ավարտի ազդարարումը (2Թես.2:8), տեղի պետք է ունենա համաշխարհային քարոզչական գործունեության ֆոնին (Մտ.24:3,14), որից հետո կգա վերջը. 2րդ գալուստը և համաշխարհային քարոզչությունը — պատմական ֆոնի մեկ կտրվածքում է: Ամրագրենք այս մտքերը սխեմայում.

Մնաց պարզել 4)էտապի նշանակությունը. Քրիստոսի 2րդ գալստի հայտնությամբ անօրենի վերացումը (2Թես.2:8բ):
Այս պահը նկարագրված է Հյտ.11:13ա-ում. 7րդ փողով Քրիստոսի հայտնվելու և 144000ին հավաքելու (այդ թվում 2 մարգարեն) ժամանակ «կճեղքվի» Երուսաղեմ-Սոդոմը… Եհովայի ժողովրդի ղեկավարության մի մասը կմերժի 2 մարգարեներին (7000 անուն կկործանվի), մնացածը կընդունեն նրանց՝ փառաբանելով Աստծուն, (Հյտ.11:12,13ա,15; 1Կոր.15:52; 1Թես.4:16,17):

Հենց այս 7000ը կճանաչվի որպես անօրեն. ճեղքումը ցույց կտա, որ անօրենը բացահայտված է և դատապարտված; «7000ի մահանալը» (Եհովայից նրանց հավիտենական մերժումը)՝ նշանակում է նրանց կործանման հավաստիք. եթե նրանք մեռնեն մինչև Արմագեդոնը՝ նրանց հարություն չի տրվի: Իսկ եթե ապրեն, ապա նրանց սպասում է կործանում Արմագեդոնին՝ Երկրագնդի մնացած ամբարիշտների հետ (Մտ.25:41-46):

Ընդհանրացնենք ողջը. 2Թես.2:2-4ի անօրենին հարկ է որոնել Եհովայի ժամանակակից տաճարում, քանզի պատմական ֆոնի բոլոր անցքերը, որոնցով նա կքողազերծվի՝ ժամանակով կհամընկնեն իրար, ներառյալ համաշխարհային քարոզչական գործունեությունը (Մտ.24:14), ինչը չէր կարող լինել 19-20դդ. սահմանագծին, երբ Եհովայի երկրպագությունը նոր միայն սկսել էր վերականգնվել: Դիտենք պատմական ֆոնի ամբողջական սխեման.

Հաջորդ հոլովակներում, եթե Աստված թույլ տա, կիմանանք բուն անօրենի նշանակությունը և նրա գործունեության պտուղը:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

29. Ի՞ՆՉ Է ՆՇԱՆԱԿՈՒՄ ,,ԱՅՍ ՍԵՐՈՒՆԴԸ,, (այս տարիքը) — Մտ.24:34-ից

Текст на армянском языке к  видео  1.32 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.29

Ի՞նչ սերնդի մասին էր խոսում Հիսուսը Մտթ. 24:34-ում: Որպեսզի ըմբռնենք, հարկ է քննել Մտթ.23 և 24 գլուխների ողջ ենթատեքստը՝ Հիսուսի նշած ապագա այդ սերնդի մասին, որին վիճակված է հանկարծակիի գալ Քրիստոսի 2րդ գալստի և աշխարհի վախճանի կողմից (առաջ ԴԸ-ը սա ընդունում էր): Սակայն ինչո՞ւ այս գլուխները պետք է քննենք մեկ ենթատեքստի տակ:

Որովհետեվ խոսելով «այս սերնդի» մասին՝ Հիսուսը մարգարեացավ Երուսաղեմի կործանումը՝ Աստծու ծառաների մեջ այդ չար սերնդի կրկին հայտնվելու պատճառով, որոնք Եհովայի դեմ համառում էին և մերժում նրա մարգարեներին՝ թե հնում, թե 1-ին դարում: Եհովայի ծառաների մեջ այդ նույն չար սերնդին հարկ էր սպասել և աշխարհի վախճանին (Քրիստոսի 2րդ գալստյանը):

Աստծու խրատին համառելը, Հիսուսի բացատրությամբ, սկսվեց Աբելին սպանող Կայենից (Մտթ.23:29-35): Հետո՝ համառող այդ սերունդը հայտնվեց և Իսրայելում. Աստծուն հավատարիմ մայրաքաղաքը հետզհետե դարձավ անհավատարիմ (Ես.1:21): Հնում Եհովայի ժողովրդի այդ կառավարիչները մերժեցին Երուսաղեմ ուղարկված Տիրոջ բոլոր մարգարեներին, ինչի համար էլ այդ չար սերունդը պատժվեց Բաբելոնի թագավորի միջոցով (2Տար.36:14,17):

Բայց բարեգութ Աստված թույլատրեց վերականգնել Երուսաղեմը՝ այդ մեծ պատժից հետո (Եր.25:11,12): Եվ ի՞նչ տեսավ Հիսուսը 1-ին դարում այնտեղ: Երուսաղեմը նորից Աստծու խրատներին հակառակող սերունդ էր ծնել և այդ չար սերունդը կրկին Աստծու ժողովրդի ղեկավարներն էին
(դպիրները եվ փարիսեցիները), ու կրկին մերժում էին ուղարկված մարգարեին, որը հիմա Հիսուս Քրիստոսն էր:

Հիսուսը ծանր էր տանում, որ կեղծավոր ղեկավարների այս չար սերունդը միշտ առաջ է գալիս Եհովայի ժողովրդի մեջ և ոչինչ չի սովորում, թեպետ ձևականորեն դատում է մարգարեներին սպանողներին և ողբում` իր նախորդ չար սերնդի սպանածներին, բայց ինքը՝ նույն կերպ է վարվում Աստծու ուղարկած խրատատուների հետ (Մտթ.23:29-35):

Հիսուսը խորապես ողբում էր, որ Եհովան ստիպված նորից ոչնչացնելու է Երուսաղեմը՝ հավատուրացություն ծնող քաղաքը, որ համառում է խրատվել: Ինչպես հավը իր ձագերին՝ Եհովան Քրիստոսի միջոցով կամենում էր Իր քաղաքի բնակիչներին հավաքել թևերի տակ, բայց նրանք մերժում էին ընդունել, որ ուղղվելու կարիք ունեն, նրանք չէին կամենում Նրա մոտ ժողովվել (Մտթ.23:33-38):

Գիտենալով, որ իր հետ անելու են այն, ինչ և արել են ուրիշ մարգարեներին (Մտթ.23:33-37)` Հիսուսը հայտնեց այդ չար սերնդին, որ բոլորը պատժվելու են. Քրիստոսին մերժող սերունդը չէր անցնելու (չէր մեռնելու), այլ անպայման վճարելու էր իր հանցանքի համար՝ աղետի օրը (Մտթ.23:36; 24:34):

Մանրամասն ցույց տանք կապը Մտթ.23:36-ի և 24:34-ի միջև՝ հերթականությամբ նշելով ապագայում սպասվող դեպքերը:

Հիսուսը ասաց, որ Աստված կլքի Իր տաճարը: Երուսաղեմ քաղաքը, չար սերնդի պատճառով, կմնա անպաշտպան՝ առանց Եհովայի «թևերի», և հռոմեացիները կավերեն այն, իսկ չար սերնդին կպատժեն (Մտթ.23:33-38):

1-ին դարում այդպես էլ եղավ (Դիտ.01.05.1999.էջ11,12-14պ.): Բոլորը, ովքեր մերժեցին Քրիստոսին և ձեռք դրին նրա սպանության վրա՝ 70 թվին բռնվեցին վրա հասած «Արմագեդոնից» (Եհովայի ժողովրդից 1 100 000 մարդ սպանվեց): Քրիստոսի մահից անցել էր 37 տարի. նրան մերժող չար սերունդը արդարացիորեն պատժվեց: Նայենք սխեման.

Մարգարեանալով Երուսաղեմի պատժի մասին, երբ դեռ տաճարը կանգնած էր վեհաշուք՝ Քրիստոսը հեռացավ տաճարից: Աշակերտները՝ լսածից ցնցված՝ ակամա ցույց տվին տաճարի շինության վերամբարձ գեղեցկությունը՝ զարմանք արտահայտելով, թե իբր ինչպե՞ս է հնարավոր, որ այն վերանա: Հիսուսը կրկնեց, որ տաճարից քարը քարի վրա չի մնալու (Մտթ.23:36-39; 24:1,2):

Քիչ հետո, երբ աշակերտներն ուզեցին իրենց համար ճշտել Երուսաղեմի ավերման ժամանակը՝ Հիսուսը տվեց չար սերնդի մարգարեության ավելի ընդարձակ պատկերը՝ ոչ միայն 1-ին դարի (70թվի), այլև աշխարհի վախճանի (իր 2րդ գալստի) վերաբերյալ՝ նշելով 2րդ գալստյան նշանները և կրկնելով, որ չի անցնի այս սերունդը (չի անհետանա)` մինչև որ վրա կհասնի աշխարհի վախճանը (Մտթ.24:3-34):

Այլ խոսքով՝ չար սերունդը, որը կմերժի Եհովայի մարգարեներին՝ ուղարկված ևս մի «Երուսաղեմ»՝ աշխարհի վախճանից անմիջապես առաջ – անպայման կդիմագրավի մեծ նեղությունը և աշխարհի վերջը: Բայց աշխարհի վախճանին «Երուսաղեմը» բառացի չի լինի, այլ հոգևոր (իրական Երուսաղեմից Եհովան հրաժարվեց 1-ին դարում):

Հոգևոր «Երուսաղեմի» մասին Հիսուսը տեղեկացրեց Հովհաննես առաքյալին իր հարությունից հետո՝ նշելով, որ աշխարհի վերջին Եհովայի ժողովում նորից կհայտնվի «Երուսաղեմ-Սոդոմ-Եգիպտոսի» ծառաների չար սերունդը, որը կմերժի Եհովայի վերջին մարգարեներին և թույլ կտա նրանց սպանությունը իր «փողոցներում» (Հայտ.11:3-8):

Եհովայի ծառաների չար սերունդը, որ, ինչպես 1-ին դ., Եհովայի ժողովրդի ղեկավարներն են (2Թես.2:2-4; նայել նաև Դիտ.01.05.99թ, էջ 11, 12-14պ.ռուս.)` կդիմագրավի Արմագեդոնը, եթե չզղջա և չդառնա Եհովային՝ Նրա երկու վերջին մարգարեների երկինք բարձրանալու նշանից հետո (նայել 7.13 հոլովակը 2 մարգարեների մասին): Ցույց տանք սխեմայով.

Ուրեմն ինչո՞ւ Մտթ.24:34 -ի «այս սերունդը» պետք է քննել Մտթ.23 և 24 գլ. ենթատեքստում: Որովհետև Հիսուսը նրա մասին խոսելով՝ նրան կապում էր անհավատարիմ Երուսաղեմի պատժի 2 դրվագներին. հուդաիզմի վախճանի և աշխարհի վախճանի: Անհավատարմությունը ծնում էր չար սերնդին Եհովայի ժողովրդի կառավարիչների մեջ, որոնք մերժում էին Նրա մարգարեներին և դրա համար արժանանում պատժի:

Ինչպե՞ս է այդ էլիտար չար սերունդը հայտնվելու Եհովայի ժողովրդի մեջ՝ աշխարհի վախճանից առաջ: Այնպես, ինչպես նախկինում: Նրան կձևավորեն Եհովայի ժողովրդի կառավարիչները՝ որոշ հարցերում Եհովայից շեղվելով: Իրենց ծառայության ինչ-որ մի պահի՝ Եհովայի ժողովրդի ղեկավարները, բոլոր ժամանակներում, ետ են քաշվել Եհովայից և իրենց հետ հավատուրացության մեջ ներքաշել նաև ժողովրդին (2Տար.12:1;36:14-16; Մրկ.7գլ.):

Եվ աշխարհի վախճանից առաջ Եհովայի ժողովրդի մեջ՝ նույնպես կհայտնվի «ընկած աստղը» (անօրենը Եհովայի տաճարում, 2Թես.2:2-4): Դա կլինի Եհովայի ժողովրդի գերագույն կառավարական մարմինը, որը երկար տարիների անկեղծ ծառայությունից հետո՝ ինչ-որ հարցերում կշեղվի և կհեռանա Եհովայից:

Այս «ընկած աստղն» էլ կձևավորի իր երկրպագուների «բանակը»՝ վարակելով նրան կռապաշտությամբ: «Աստղի բանակը» մոլեռանդ խանդով նվիրված կլինի իրեն և տոգորված՝ մարդկային փառքով. աստվածապետական կարիերան, դիրքը, առավելությունները նրա համար ավելի կարևոր կլինեն, քան հետաքրքրությունը Աստծու խոսքին:

Հովհաննես առք.-ը «ընկած աստղի» «բանակը» մորեխի մեկ սերնդով է պատկերում (Հայտ.9:5. 5 ամիս է ապրում մորեխի մեկ սերունդը): Դա է հենց Աստծու ծառաների այն չար մեկ սերունդը (մեկ տարիք), որը պետք է Եհովայի երկրպագության բոլոր «տնկիները» «խժռի» (ուտի նրանց, ովքեր դեմ են «ընկած աստղին» երկրպագելուն), և մերժի 2 վերջին մարգարեներին ու դիմագրավի Արմագեդոնը: Ցույց տանք սխեմայով.

Այսինքն, «ընկած աստղը» իր գործունեության մի քանի տարում Արմագեդոնից առաջ կարող է «ծնել», ձևավորել և կոփել իր ծառաների բանակի մեկ սերունդ՝ նվիրված իրեն: Հիշեցնենք՝ այդ «բանակը» պսակակիր է: Նրա կազմի մեջ չեն մտնի Եհովայի շարքային ծառաներ, այլ միայն հեղինակություն ունեցող ղեկավար մարդիկ և նրանց մերձավորներ (Հայտ.9:7):

Նրանք բարյացակամ, բայց հաստատակամ կերպով՝ նորեկներին եվ Եհովայի շարքային ծառաներին կստիպեն ենթարկվել (երկրպագել) «ընկած աստղին»: Ովքեր չեն համաձայնի՝ նրանց կվտարեն ժողովից, մնացածները ստիպված կլինեն զիջել «աստղի» ակտիվիստներին՝ տարբեր պատճառներով չցանկանալով հեռացված լինել ժողովից, ինչպես 1-ին դարում էր (Հովհ.12:42):

«Մորեխի» չար սերունդը կներկայացնեն նույնպիսի կեղծավոր, ինքնաբավ և խանդավառ անվանիներ, ինչպիսիք 1-ին դարում (Ղկ.18:11, Մտ.23:15): Նրանք բարեպաշտի զարմանք են ցուցադրելու, թե ինչպե՞ս հնում Եհովայի ժողովրդի ղեկավարները մերժել են Աստծու մարգարեներին և նույնիսկ սպանել Քրիստոսին (միայն պատկերացրե՜ք): Բայց իրենք՝ հենց նույնն են անելու Եհովայի վերջին մարգարեների հետ:

Oրինակ ի՞նչը 1-ին դարում ծնունդ տվեց Եհովայի ժողովրդի մեջ չար «սերնդի» հայտնվելուն: Ոչ այլ ինչ, քան աղավաղված հոգևոր իդեոլոգիան՝ կառուցված մասամբ Աստծու խոսքի, մասամբ էլ հեղինակավոր տարեցների բանավոր տրադիցիաների և ավանդների վրա (Մարկ.7:11-13):

Գումարած ժողովրդի ուսուցման մեթոդոլոգիան՝ ինչը խեղդում էր ինքնուրույն մտածելու ցանկությունը. ակտիվիստներին արհեստականորեն բարձրացնելը՝ Եհովայի ժողովրդի մեջ ձևավորում էր հետաքրքրություն  ավելի մարդկային փառքի, քան Աստծու փառքի հանդեպ, ինչը թաքնված կռապաշտության ձև է (Հովհ.7:48,49; 12:42,43):

Աշխարհի վերջում կկատարվի նույնը. բառացի մորեխի նախատիպը, որը նախրային շրջանում խժռում է առանց ընտրության ամեն բան (նույնիսկ թունավորը)՝ շատ լավ է ցուցադրում չար սերնդի էությունը: «Ընկած աստղը» կկերտի Եհովայի ծառաների մի սերունդ, որը նախրային բնազդով, անընտրողաբար կխժռի ամեն բան («աստղի» ցանկացած ուսմունք)՝ չվերլուծելով, որ «սնունդը» գուցե թունավորված է:

Արդյունքում այդ «բանակը» ինքն էլ կթունավորվի կռապաշտությամբ, և կդառնա այդ «թունավորման»
աղբյուրը ուրիշների համար: Եհովայից ետ քաշված «հովիվները», ինչպես հայտնի է՝ փչացնում են ամբողջ ժողովրդին (Եր.12:10,11) և նրան անկարող դարձնում տեսնելու Աստծու ուղուց թեքվելն ու շեղումն ընդունելը, որպեսզի ուղղվեն:

Եվ այսպես, «այս սերունդը»՝ մեկ սերունդ է (ոչ թե երկու)` Եհովայի ժողովրդի էլիտար խմբից. նա կրթված է անօրենի սիստեմով և «վարակված» թաքնված կռապաշտությամբ, որի պատճառով էլ համառելու է Եհովայի խրատին: Այդ սերունդը Եհովայի 2 վերջին մարգարեներին ոչ թե որպես Եհովայի խրատատուներ, այլ որպես հարձակում է ընդունելու իր սրբությունների վրա: Դրա համար էլ նրանց մերժելու է, ինչպես 1-ին դարի էլիտան մերժեց Հիսուսին:

Չար սերունդը, որ կերտվել է այս համակարգի վերջում, եթե 2 մարգարեների երկինք գնալուց հետո չուղղվի (Հայտ.11:12,13) — կպատժվի Արմագեդոնին, ինչպես 1-ին դարի Քրիստոսին մերժող չար սերունդը՝ մ.թ.70թվի մինի «Արմագեդոնին»՝ հրեական համակարգի ավարտին (Հայտ.11:7,8; 19:11-21): Հիշեցնենք սխեմայով.

Մեր շատ հավատակիցներ ծանր են տանում այն, ինչ
իմանում են մեր վիդեո-դասերից: Ինչպե՞ս ապրել այդպես:
Որտեղի՞ց ուժ և սփոփանք գտնել, երբ Եհովայի ժողովրդի մեջ ամեն ինչ չէ, որ լավ է, ինչպես որ կուզեինք: Հիշեցնենք, սակայն, որ ամեն ինչ չէ, որ այդքան վատ է, ինչպես թվում է.

այն մասին, թե ինչպես պահպանել ուրախությունը կյանքում և Եհովայի ծառայության մեջ, երբ Նրա ժողովրդի վրա կառավարում է «ընկած աստղը» (անօրենը, 2Թես.2:2-4; Հյտ.9:1) — տես 7.21 վիդեոյում: Իսկ հաջորդ հոլովակներում դուք կիմանաք Եհովայի ժամանակակից ժողովրդի բարձրագույն ղեկավարության մեջ (Եհովայի հոգևոր «տաճարում») «անօրենի» ձևավորման մանրամասները:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

28. 1-ին վայի ՄՈՐԵԽԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.31 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.28

Աստվածաշնչի ուսումնասիրություն:
Նոր և Հին Կտակարան:
1-ին վայը. Հայտ. 9:1-12-ի մորեխը:
Ուսումնասիրում ենք միասին:
Պատասխանների արկղ — բոլորի համար:

Հայտն. 9-րդ գլխի 1-ին և 2-րդ վայերի «ձիանման» մորեխի հեծելազորը (մորեխի գլուխը նման է ձիու գլխի)՝ հաճո երևույթ չէ (ինքնին «վայ» բառը խոսում է իր մասին). Մորեխի 1-ին բանակը Երկրին կպատճառի 1-ին վայը, իսկ 2-րդ զորքը՝ 2-րդ վայը (Հայտ.9:12): Այն, թե որքանով է Երկրի համար կործանարար հոգևոր «մորեխի» հայտնությունը — պատկերված է Հովել 2:3-ում. մինչ մորեխը՝ Երկիրը նման է Եդեմի պարտեզին: Իսկ հետո՝ ամբողջապես ամայացված է ահա այսպես.

Եվ իսկապես, 1-ին և 2-րդ վայերը (2 «ձիերի զորքը») կամայացնեն Երկիրը …«կանաչ տնկիներից» (Սաղ.1:1-3)՝ Եհովայի հավատարիմ ծառաներից և բոլոր աստվածավախ մարդկանցից, քանզի 1-ին և 2-րդ վայերից (մարդկության 1/3-ի կործանումից) հետո՝ Երկրի վրա կմնա սոսկ 2/3 «անպիտան» բնակչությունը (կռապաշտները, Հայտ.9:20,21, տես 7.11 վիդեոն): Եվ դա մեծագույն ողբ է Երկրի համար, միաժամանակ և՝ հոգևոր ամայություն:

Հյուսիսից եկող «մորեխի» 2 բանակի մասին (առաջնային և ետին), որից առաջին հերթին կտուժի Աստծու ժողովուրդը՝ նախազգուշացրել է Հովելը (Հովել 2:20; Հայտ.9գլ.): Նախ կանցնի 1-ին վայի 1-ին բանակը (առաջնայինը՝ մարդկանց  երեսներով, Հայտ.9:7). նա կբերի 1-ին ամայացումը (կամայացնի Եհովայի տաճարը): Թե ո՞վ է այդ բանակը՝ կպարզենք այս հոլովակում:

2-րդ վայի «բանակը» (գազանի երեսներով)՝ կբերի 2-րդ ամայացումը (ամբողջ Երկրին). դա հեթանոս՝ հյուսիսի վերջին թագավորի կոալիցիան է: Նա պետք է հետապնդի Աստծու ժողովրդին, սպանի Եհովայի վերջին մարգարեներին (Դան.7:25, Հայտ.13:5-7; 11:7) և հրահրի պատերազմ (կործանի Երկրի բնակչության 1/3-ին). Հայտ.9:14-ի Եփրատի քամիները՝ ակնարկ են արհավիրք հյուսիսից (Եհովայի ժողովրդի համար 1-ին կործանարար հյուսիսի թագավորը Բաբելոնն էր):

Պարզենք 1-ին վայի «մորեխի» մարդկանց երեսներով «ձիանման» բանակի նշանակությունը. հենց նա կապահովի 1-ին ամայացումը (ամայացումը Եհովայի տաճարում)՝ փոխանցում անելով 2-րդ վային. ինչպես հիշում ենք՝ 2-րդ վայը կսկսվի Եհովայի տաճարում կռապաշտության պատճառած ամայացնող պղծությամբ (տես Մտ.24:15,21; վիդեո 7.26): Հիշեցնենք սխեմայով՝ նշելով 1-ին և 2-րդ վայերի 2 բանակները.

Այսպիսով, «մորեխի» 1-ին ձիանման զորքը հոգևոր վնաս կպատճառի Եհովայի տաճարին՝ Եհովայի ժողովրդի ժողովներին: Սա թվում է անհավատալի, բայց (ինչպես ցույց է տալիս Հայտ.9-ը) — դա այդպես է. միայն Քրիստոսի ապագա իշխանակիցները, որ Եհովայի կնիքն ունեն 144000-ի ընտրության մեջ՝ այս «մորեխից» անվնաս կմնան (Հայտ.7:3,4; 9:4): Մնացած բոլորը, ով այդ փուլում կհայտնվի «մորեխի» ազդեցության ոլորտում՝ այս կամ այն չափով վնաս կկրի (տես Հայտ.9:4):

Դիտ. Ընկերությունը սովորեցնում է, թե Հայտ.9գլ. 1-ին և 2-րդ «բանակները» Եհովայի Վկաներն են՝ սկսած 1919թվից (տես գիրք Հայտնության Ապոգեա, 22, 23 գլ.ներ, ռուս.): Մենք ցույց կտանք այլ տեսակետ, իսկ դուք որոշեք ինքներդ, թե որն է ավելի համապատասխանում Հայտ.9:1-12-ի «մորեխի» ձիանման 1-ին բանակի նկարագրությանը:

Պարզենք. 1) որտեղի՞ց կհայտնվի մորեխի 1-ին զորքը, 2) ինչպես նա կամայացնի Եհովայի տաճարը Աստծու հավատարիմ ծառաներից, փոխարենը այն լցնելով կուռքի ծառաներով — գիտակցելով, որ Աստվածաշնչում մարդու  երեսը  հակադրված է գազանի երեսին և խորհրդանշում է Եհովայի ծառաներին (մարդու կերպարը՝ դա բանականության կերպարն է, ով կարող է գնահատել Եհովայի գործերը, իսկ գազանինը՝ դա Եհովային մերժող հեթանոսական անմտության կերպարն է, Դան.4:23; 7:4; Սաղ.53:2):

Պատասխանենք 1) հարցին. որտեղի՞ց կհայտնվի մորեխի 1-ին զորքը:

Նրան բաց կթողնի ինչ-որ ընկած աստղ (Հայտ.9:1-12): Ո՞վ է նա: Աստղերը՝ դրանք Քրիստոսի ժողովների 7 (լիություն) հրեշտակներն են. օծյալները, ովքեր պատասխանատու են Եհովայի ճշմարտության լույսի ճշգրտության համար, որն աշխարհով մեկ ողջ լրիվությամբ տանում են Եհովայի ժողովրդի ժողովները (Հայտ.1:20):

Ըստ Միքիա 4:1,2-ի՝ այս համակարգի վերջին օրերում (մ.թ.20 դար) ողջ մոլորակում պետք է վերականգնվի Եհովայի պաշտամունքը և հասնի իր լրիվությանը (փոխաբերաբար՝ 7 համաշխարհային ժողովների, որտեղ Եհովայի երկրպագության մեջ օծյալներին միացած են երկրային ,,ոչխարները,,. երկրային հույսի Եհովայի ժողովուրդը):

Բայց հենց որ Եհովայի Տան վերականգնման այդ լրիվությունը հասնում է իր զարգացման գագաթնակետին՝ ժողովները հետզհետե սկսում են փչանալ՝ ամեն մեկը յուրովի (դրա համար Հիսուսը սկզբում «նամակներ կուղարկի»՝ հասկացնելով, որ հարկ է ուղղվել, Հայտ.2 և 3 գլուխներ): Եվ դա կկատարվի 1919թվից  շատ ավելի ուշ.  այն ժամանակ Եհովայի երկրպագությունը դեռ նոր սկսում էր վերականգնվել: 7 ժողովների լրիվության հասնելը՝ դեռ շատ հեռու էր (մորեխի դուրս գալը՝ նույնպես):

Վերջից անմիջապես առաջ, ինչ-որ պահի, բանը կհասնի նրան, որ Եհովայի տաճարում (վերին ղեկավարությունում) կհաստատվի անօրենը (2Թես.2:2-4) — այն «ընկած աստղը» (7 ժողովների հրեշտակ-օծյալը, Հայտ.1:20; 8:10;9:1), որը անդունդից (հոգևոր անմաքրության բնակավայրից, Ղկ.8:31; Հայտ.20:3) «բաց կթողնի» «մորեխի» իր բանակը: Ուստի «մորեխը», մեղմ ասած, անմաքուր երևույթ է:

Բայց նախ (3-րդ փողի հնչման փուլում) «աստղը» հող է նախապատրաստում «մորեխի» իր բանակը բաց թողնելու համար. «օշինդրի դառնությամբ» «փչացնում է» կյանքի մաքուր գետերը (գրականության միջոցով թեթևակի աղավաղում է ճշմարտության ուղղությունները): (Հայտ.8:10,11; Աստվածաշնչում «օշինդրը» հայտնի է որպես կռապաշտության հրահրիչ, 2Օրենք 29:17,18):

Իսկ 5-րդ փողի փուլում նա «կստանա անդունդի բանալին» (Հայտ.9:1). Հիսուս Քրիստոսը, որ բանալիների տերն է (Հայտ.20:1), թույլ կտա ընկած աստղին ձևավորել «մորեխի» իր բանակը (նա կգործի Աստծու շահերի օգտին և Քրիստոսի հսկողության ներքո, դեռևս ունենալով զղջալու ժամանակ, Հովել 2:11,12): Այսինքն, «մորեխը» «ընկած աստղի» ինչ-որ հոգևոր մի «զենքն է»՝ թույլատրված ի շահ Եհովայի (այդ երևույթը կկոփի 144000-ի մնացորդին, Հայտ.9:4):

Նա իրենով կծածկի նույնիսկ «արևը» (Հայտ.9:2; Աստծու ճրագը, Աստծու խոսքը, Ս.Գիրքը). «ընկած աստղի» բանակը վարժեցված կլինի գործելու ներդաշն, հեծելազորի պես նպատակասլաց՝ նախանձախնդրորեն առաջ տանելով ընկած «աստղի» շահերը և բացարձակապես ուշադրություն չդարձնելով՝ ցանկալի՞ հյուր է ինչ-որ մեկին, թե ոչ (Հովել 2:4-9):
Պատկերավոր ասած՝ մոտավորապես այսպես.

Հարց 2). ինչպե՞ս «մորեխը» կամայացնի Եհովայի տաճարը Աստծու հավատարիմ ծառաներից և այն կլցնի կռապաշտներով:
Նրա արտաքին տեսքի նկարագրությունը կօգնի դա հասկանալ: Հիշեցնենք, «մորեխը»՝ դա ընկած աստղի հոգևոր զենքն է (բառացի իմաստով՝ այդպիսի «մուտանտ» գոյություն չունի): «Մորեխի» բոլոր բաղկացուցիչ մասերը խաղում են տարբեր, բայց կարևոր դերեր՝ «ընկած աստղի» շահերի և նպատակների առաջխաղացման գործում:

Պատահական չէ, որ «մորեխը» բաղկացած է շատ «մասերից». Մարդկանց  երեսով  պսակակիր «ձիերից» (գլուխը՝ դա հայտնիներն են, Ես.9:15). Դրանք  շարքային  ծառայողներ  չեն,  այլ «ընկած աստղի էլիտան», նրա իդեոլոգիայի կրողները, «աստղի» գաղափարական ակտիվիստ-ոգեշնչողները (նրանք ունեն իշխանություն, հատուկ լիազորություններ և որակներ, որոնցով «աստղին» են «հպատակեցնում» նրանց, ում հետ գործ կունենան); նրանք ունեն «խայթիչով պոչեր» (սուտ ուսուցիչների ուսմունքներ՝ գրականություն, որը «խայթում է» և տանջում խիղճը, այն դժվար է լինում ընդունել ճշմարտության տեղ, Ես.9:15):

Մորեխն ունի երկար «մազեր» (Իսրայելի կանանց երկար մազերը արտաքին հմայքի խորհրդանիշ էին. բոլոր գաղափարակիրները՝ արտաքուստ հմայիչ են, շփման մեջ՝ բարյացակամ են եվ շատ հաճելի); ունեն «զրահներ» (արդարության տիպար, Եփ.6:14-18, ինչն օգնում է դեպի իրենց գրավել); «թևերի» աղմուկը (նրանք «կթռչեն» — արագ կտարածվեն ամենուր, նրանց գալուստը աղմուկով «կգովազդվի», ուստի նրանց հանդեպ անտարբեր չեն լինի);

«Մորեխն» ունի առյուծի ատամներ. չնայած արտաքին հմայքին՝ «ընկած աստղի» ակտիվիստները, այդուհանդերձ, վտանգավոր կլինեն (Սատանան էլ շրջում է մռնչող առյուծի պես՝ որոնելով ում կուլ տալ, 1Պետ.5:8): Նրանց բարյացակամ ճնշմանը դժվար կլինի հակառակվել, ուստի շատերը «կհանձնվեն» (կընդունեն նրանց տեսակետը՝ լրացնելով «ընկած աստղի» երկրպագուների շարքերը): Ցույց տանք սխեմատիկ նկարը.

Հանրագումարի բերենք «ընկած աստղի» հոգևոր զենքի «մասերը»: Այն կազմված է.
1) «ընկած աստղի» նախանձախնդիր երկրպագուներով, արտաքուստ հմայիչ նրա գաղափարական ոգեկոչ-ակտիվիստներով՝ «պսակակրի» առավելությամբ, սուր «ատամներով» և «գովազդային աղմուկով»՝ նրանց շուրջը:
2) «Աստղի» գրականությամբ՝ հոգևոր որոշ ուսմունքների և հասկացությունների աղավաղումով («պոչը՝ խայթիչով»):

Մի խոսքով, ամբողջությամբ դա այն ամենն է, ինչն ուղղված է մարդկանց գրավելու «ընկած աստղի» կողմը. և՛ հոգևոր իդեոլոգիան, որ առաջ է տարվում «աստղի» գրականության մեջ՝ աստվածաշնչյան տեքստերի հիշատակմամբ, և՛ ուսուցման մեթոդաբանության սպեցիֆիկան, և՛ գաղափարական ոգեկոչ-ակտիվիստները, ովքեր նախանձախնդրորեն պաշտպանում են «աստղի» հրահանգները և հռչակում լինել նրան անվերապահորեն նվիրված:

Միասին վերցրած՝ այս ամբողջը բարենպաստ հող կստեղծի, որպեսզի բոլորը, ովքեր այդ  փուլում  կամենում են միանալ Եհովայի պաշտամունքին՝ կրթվեն «աստղին» հարկ եղած ուղղությամբ և, վերջնական արդյունքում՝ սկսեն «աստղին» համարել Եհովային համահավասար, իսկ նրա խոսքը՝ իր նշանակությամբ հավասար Եհովայի խոսքին: Մորեխների թագավորը Աբադդոնն է (նրա անունը կապված է մահի և գերեզմանի հետ, Առ.15:11; 27:20; Հոբ 26:6; 28:22: Պարզ է, որ դա Սատանան է, անմաքրության թագավորը):

Այսպես աննկատելիորեն «ընկած աստղը» (անօրենը Եհովայի տաճարում, 2Թես.2:2-4) Եհովայի բոլոր ծառաների համար կդառնա կումիր, սրբազան կուռք՝ Եհովայի պատվանդանին: Իսկ ով կփորձի ավելի ուշադրություն դարձնել Աստվածաշնչին և Եհովայի պահանջներին՝ նրան կհամարեն սպառնալիք սրբազան կուռքի հեղինակության սրբությանը և կվտարեն ժողովից՝ «աստղին» անվստահություն ցույց տալու համար (7.10) :

Այսպիսով, 1-ին վայի՝ 5-րդ փողի հնչման փուլում, երկրում հարկ է սպասել «ընկած աստղի» անձնավստահ, անհողդողդ, անբողոքարկելի ծառաների՝ Եհովայի Տնից, ովքեր որակներ և լիազորություններ ունեն «անկնիք» մարդկանց (բոլորին, բացի Քրիստոսի իշխանակիցներից, Հայտ.9:4) երկրպագության բերելու իրենց «աստղին», «հորի ծխի»՝ (հարյուր հազարավոր) նրա գրականության օգնությամբ:

Այս պատճառով Եհովայի ժողովրդի ժողովներում այդ  փուլում  կստեղծվեն բոլոր նախադրյալները՝ հալածելու Քրիստոսի ապագա իշխանակիցների մնացորդից նրանց, ովքեր Աստծու ծառաների կնիքն ունեն (Հայտ.11:1,2): Քանզի միայն նրա՛նք չեն խաբվի «ընկած աստղի» գաղափարական և հոգևոր հնարքներից և կընդիմանան կռապաշտությանը, ինչի համար էլ նրանց կվտարեն ժողովներից:

Հենց այդ պատճառով էլ կռապաշտները դուրս կանեն Աստծու բոլոր հավատարիմ ծառաներին Եհովայի տնից՝ լիովին ամայացնելով այն (նրանց կվտարեն): Եհովայի պաշտամունքում կռապաշտության պատճառով հայտնված ամայացնող պղծությունը՝ ազդանշան կլինի, որ մոտենում է 2-րդ վայը. Մտ.24:15;21-ի մեծ ողբը: Հիշեցնենք սխեմայով՝ նրանում ներառելով 1-ին վայի փուլը և 1-ին ձիան բանակի հայտնությունը («մորեխը» մարդկանց երեսներով).

Հոգևոր «մորեխը» կանցնի երկրով 5-րդ փողի ժամանակ, Եհովայի Տուն՝ Նրան երկրպագելու կհավաքի շատերին, իսկ հետո այդ Տան մեջ «կհնձի» «կանաչողին» և Եհովայի խոսքով «աճողին» (Սաղ.1:3): Ըստ Մտ.23:15-ի՝ նա երկիր ու ծով է անցնում, որպեսզի թեկուզ մեկին դարձնի Եհովային, բայց երբ դա պատահում է՝ փչացնում է նրան: Եհովայի Տան ամայացումը մոտավորապես այսպիսի տեսք ունի.

«Աստղի» 1-ին ձիերի բանակի (առաջնային զորքի, Հովել 2:20) ՈՉ շարքային, այլ պսակակիր էլիտայի՝ 1-ին վայի այս մեկ սերունդը Աստվածաշնչում նշված է նաև որպես Մտ.23:36; 24:34-ի սերունդ  (այս սերունդը), որը չի անցնի՝ մինչ կգա Արմագեդոնը: Բայց այդ մասին՝ հաջորդ անգամ:

Խնդրում ենք ստուգել Աստվածաշնչով այն ամենը, ինչ իմացաք մեր հոլովակից, որովհետև այս նյութը հոգևոր շատ ամուր կերակուր է (ինչպես Հովհ.6:53,60,66-ը):

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

27. 3-րդ վայը ԻՆՉ ԿԼԻՆԻ ԵՀՈՎԱՅԻ ԺՈՂՈՎՐԴԻ ՀԵՏ ԿԻՆԸ ԵՎ ՎԻՇԱՊԸ ՀԱՅՏ.12-ԻՑ

Текст на армянском языке к  видео  1.30 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.27

Աստվածաշնչի ուսումնասիրություն: Նոր Կտակարան:
3 վայը. ի՞նչ կլինի Եհովայի ժողովրդի հետ (կինը և վիշապը Հայտ.12-ից):
Ուսումնասիրում ենք միասին:
Պատասխանների արկղ — բոլորի համար:

Մեծ ողբի (նեղության, ՆԱԹ) մասին 7.26 հոլովակից գիտենք, որ 2-րդ վայից հետո Երկրի 2/3 մնացյալ բնակչության համար (ներառյալ Եհովայի ժողովրդի, Հայտ.9:18-21) կսկսվի վերջին 3-րդ վայի փուլը, որը և կեզրափակի իրերի այս համակարգը Արմագեդոնին: Հիշեցնենք դեպքերի սխեման.

Ինչ կկատարվի Եհովայի ժողովրդի կազմակերպության հետ 3-րդ վայի փուլում: Մեր հետագա պատմությունը նախատեսված է նրանց համար, ովքեր քիչ թե շատ ծանոթ են Հայտնություն գրքի սիմվոլներին: 3-րդ վայի փուլը նկարագրում են Հայտ. 11:12-18; 12 և 16 գլուխների տեքստերը՝ այն մասնատելով 5 ավելի փոքրիկ փուլերի: Ահա դրանք.

3 վայի 5 փուլերը

1) «Երուսաղեմ-Սոդոմի» կիսվելը (Հայտ.11:13-15);
2) մանկան ծնունդը Եհովայի կնոջից (Հայտ.12:1,2,5);
3) Սատանայի երկիր նետումը (Հայտ.12:7-9);
4) անապատում Եհովայի կնոջ կերակրվելը 3.5 տարի (Հայտ.12:13,14);
5) Եհովայի ցասման 7 գավաթների թափումը: Բոլոր այս փուլերը հասկացնել են տալիս, թե ինչ է կատարվելու Եհովայի ժողովրդի հետ 3-րդ վայում: Ցույց տանք դրանք սխեմայով.

Նկարագրենք բոլորը առանձին, սկսենք 1)«Երուսաղեմ-Սոդոմի…» մասնատումից (Հայտ.11:13-15): Սա ամենապարզ փուլն է: Գիտենալով, որ «Երուսաղեմ-Սոդոմը…» 2 վերջին մարգարեներին մերժող Եհովայի ժողովրդի ղեկավարության սիմվոլն է (2ՎՄ, Հայտ.11:7,8, տես 7.10 վիդեոն Երուսաղեմ-Սոդոմի մասին) — կարելի է հասկանալ հետևյալը.

1) «Երուսաղեմ-Սոդոմի…» մասնատումը
2 ՎՄ-ի երկինք հառնելու նշանը 7-րդ փողի պահին՝ «կցնցի և կմասնատի» Եհովայի ժողովրդի ղեկավարությանը. նրա 9/10-ը կփառաբանի Եհովային (կընդունի 2ՎՄ-ին), իսկ 1/10-ը (7000 մարդ) այդպես էլ դարձի չի գա և կմեռնի Եհովայի աչքին (Հայտ.11:12-15): Արդյունքում Եհովայի ժողովրդի ղեկավարությունը կբաժանվի 2 ճամբարի, նրանց մասին կխոսենք քիչ անց (4-րդ փուլում):

2) մանկան՝ երկնային կառավարության ծնունդը Աստծու կնոջից (Հայտ.12:1,2,5): Տեղի կունենա կազմակերպության մասնատման հետ միաժամանակ. 7-րդ փողի ժամին (2ՎՄ-ի երկինք հառնելու հրաշքով) Հիսուսը երկինք կվերցնի 144000-ին՝ մեկ խմբով և միանգամից (Մտ.24:29-31; Հայտ.11:12; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:51,52): Այսպես երկնքում կհայտնվի երկնային կառավարության ողջ կազմը:

Հայտ.12:1,2,5-ում սիմվոլիկ ցույց է տրված, որ Աստծու հոգևոր «կինը» վերջապես Եհովայի համար ծնում է առաջին հոգևոր պտուղը, ով Հիսուս Քրիստոսի հետ միասին (իսկ նա երկինք էր համբարձվել դեռ 1-ին դարում) երկաթե գավազանով պետք է «հովվի» երկրի բոլոր ժողովուրդներին (Ծնն.3:15; Հայտ.12:5):

Հայտ.2:26,27-ի տեքստը գավազանների մասին օգնում է հասկանալ, որ ամբողջ «կառավարական մանուկ» /առաջնեկը՝ դա Սատանային առաջին հաղթողների հավաքական կերպարն է (Քրիստոսի իշխանակիցների). թագավորական գավազանը տրվում է միայն հաղթողներին, ներառյալ Հիսուս Քրիստոսը 26 Ով հաղթիիշխանություն կտամ ազգերի վրա, 27 և նա կհովվի նրանց երկաթե գավազանովինչպես և Ես ստացա (իշխանություն) իմ Հորից։

Այսպիսով, 7-րդ փողով «կծնվի» երկնային կառավարությունը. Սատանայի աշխարհին առաջին հաղթածների 144000-ը կզբաղեցնեն թագավորական գահերը, ինպես որ դա նրանց խոստացված էր.

Ով հաղթի, նրան թույլ կտամ, որ ինձ հետ նստի իմ գահին, ինչպես որ ես հաղթեցի և իմ Հոր հետ նստեցի Իր գահին: (Ղկ.22:30; Հայտ.3:21; Հով.16:33): Այնուհետև սկսվում է 3-րդ վայի երրորդ փուլը:

3) Սատանայի երկիր նետումը: Դիտ.Ընկ.-ը սովորեցնում է, թե Սատանան դուրս է նետվել 1914թ.ին, արդյո՞ք դա այդպես է: Հայտնի է, որ նա դուրս պետք է նետվի 3-րդ վայում, այն բանից հետո, երբ երկնքում հավաքվեն բոլոր 144000-ը. հենց նրանք բոլորով պիտի դուրս նետեն Սատանային (Հայտ.12:7-9): Նրանց է նշանակված ջախջախել Սատանայի գլուխը (Ծնն.3:15), դատել մեղավոր հրեշտակներին (1Կոր.6:3) և կոխկռտել օձերին, կարիճներին և թշնամու ողջ ուժին (Ղկ.10:19):

Քանի որ ապագա իշխանակիցների մնացորդը դեռ երկրի վրա է (ըստ 2017թվի տեղի չի ունեցել 2ՎՄ-ի հրաշք-հեռացումը երկինք)՝ նշանակում է 3-րդ վայը դեռ չի սկսվել և Սատանան դեռևս նետված չէ: Սատանայի նետումից մինչ Արմագեդոն նրա «ձերբակալումը»՝ նրան քիչ  ժամանակ պիտի մնա (Հայտ.12:12): Քիչը դա 103 տարին չէ (1914-ից): Հապա՞:

Պարզաբանենք. հայտնի է հաստատ, որ 2ՎՄ-ին սպանողները կործանվելու են Արմագեդոնին (Հայտ.11:7;19:20): Կնշանակի 2ՎՄ-ի սպանության պահից, նրանց երկինք համբարձումից և Սատանայի երկիր նետումից մինչ Արմագեդոն՝ պիտի անցնի սպանողների մնացած կյանքը (քիչ ժամանակը): Ենթադրենք 30/50 տարի (80 տարի՝ կյանքի միջինով): Բայց 1914 թվից արդեն անցել է 103 տարի, ո՞ւր է Արմագեդոնը: Տես սխեման.

Ուստի, 1914-ին Սատանան դուրս ՉԻ նետվել. նրան կնետեն 7-րդ փողի հնչելուց (2 մարգարեների երկինք հառնելու նշանից) հետո, ոչ շուտ: Այժմ անցնենք հաջորդ փուլին.

4) Եհովայի կնոջ կերակրումը անապատում 3.5 տարի (Հյտ.12:13,14): Այս իրադարձությունը վերաբերում է մինչ 3-րդ վայը վերապրած Եհովայի ժողովրդի կազմակերպությանը: Բացատրենք ինչու:

Հատուկ Աստծու համար երկինք վերցված Պտղի «ծննդի» փաստը (Հյտ.12:5)՝ ցույց է տալիս, որ երկրի շրջակայքում գտնվող կինը (Հյտ.12:1,13) կրում է Եհովայի երկրային «կնոջ» կերպարը: Ըստ Աստվածաշնչի «կին» բառը նշանակում է «ամուսնու օգնականուհի» (Ծնն.2:18,20): Այս դիրքից էլ բացատրենք Հայտ.12 գլխի Եհովայի «կնոջ» նշանակությունը:

Քանի որ Հայտ.12:1,13-ում խոսքը գնում է երկրի վրա Սատանայից հետապնդվող Եհովայի «կնոջ» մասին՝ այստեղ ցույց է տրված Եհովայի ժողովրդի երկրային կազմակերպությունը, թեպետ Աստված ունի նաև երկնային կազմակերպություն (Վերին Երուսաղեմ). հրեշտակներ, ովքեր օգնում են Եհովայի երկրային ծառաներին կատարել Նրա կամքը և ձևավորում են ապագա իշխանակիցներին (Գաղ.4:26;Փիլպ.3:20):

Հնում Աստծու փոխաբերական երկրային «կնոջը» (օգնականուհուն) ներկայացնում էր մարմնավոր Իսրայելը. Հ.Ու.-ի Եհովայի ժողովուրդը: Պարզ ասած՝ Հուդայի պետությունը, որ Հ.Ու.-ի մեջ էր Եհովայի հետ՝ ասես կապված հավատարմության «ամուսնական Ուխտով» (Ես.50:1; 54:5; Եր.3:20): Բայց Քրիստոսի գալով Եհովայի երկրային «կինը» (օգնականուհին) դարձավ «հոգևոր Իսրայելը». Ն.Ու.-ի Եհովայի ժողովուրդը (Քրիստոսի ժողովը, Հռ.10:4):

Քանի որ 144000-ը հավաքվում է Նոր Ուխտի էպոխայից (Հյտ.7:3,4)՝ պարզ է, որ Հայտ.12-ի Եհովայի երկրային «կնոջը», ով Նրա համար Քրիստոսի իշխանակիցներ է «ծնում»՝ ներկայացնում է Ն.Ու.-ի Եհովայի ողջ ժողովուրդը, որ կազմակերպված է որպես մեկ ամբողջություն՝ Եհովային երկրպագելու համար — ժողովների միաբանությամբ և անկախ քրիստոնյաների ազգությունից (Հռ.2:28,29; Գաղ.3:7,29):

Բայց քանի որ 3-րդ վայի փուլում երկիր նետված Սատանան պետք է հետապնդի Եհովայի ժողովրդի մինչ 3-րդ վայ վերապրած կազմակերպությանը (Հյտ.12:1,13-ի «կնոջը»)՝ իմաստ կա պարզելու, թե ինչ է իրենից ներկայացնելու այդ փուլի Եհովայի ժողովրդի կազմակերպությունը:

Այդ պահին Երկրի վրա «Աստծու կինը» այն ամենն է, ինչ մնացել է 144000-ի երկինք համբարձվելուց հետո Եհովայի ժողովրդից: Իսկ ի՞նչ է մնացել: «Անապատով» (անօրենի ամայացնող պղծությամբ) խոցված Եհովայի ծառաների ժողովը՝ գումարած ղեկավարներից նրանք, ովքեր 2 ՎՄ-ի դեպի երկինք հրաշք հեռացումից հետո փառք տվեցին Եհովային (դարձի եկան անօրենի կռապաշտությունից, Հյտ.11:12,13):

Այս փուլում Եհովայի երկրային կազմակերպությունը կհայտնվի դժվարին կացության մեջ. օծյալները չկան; Սատանան բարկությամբ հետապնդելու է նրան, գումարած՝ պառակտումը ներսում: Սակայն Եհովան չի լքի նրան այդ փուլում: Նա պաշպանություն կտա Իր «թևերով», ինչպես առաջներում է արել (Հյտ.12:14;Ել.19:4; 2Օր.32:11,12) և կօգնի նրան՝ կերակրելով 3.5 տարի:

Ինչպես հիշում ենք Հայտ.11:12,13-ից՝ «Երուսաղեմ-Սոդոմի» ղեկավարության 1/10 մասը այդպես էլ խելքի չի գա (կմերժի 2ՎՄ-ին), իսկ 9/10-ը՝ խելքի կգա և փառք կտա Եհովային (կընդունի Նրա 2 վերջին մարգարեների ճիշտ լինելը, Հյտ.11:12,13): Նրանք էլ հենց «կկերակրեն» Եհովայի ժողովրդի կազմակերպության մնացորդին 3.5 տարի՝ այն բանից հետո, երբ երկինք կհամբարձվի ողջ 144000-ը՝ ներառյալ 2ՎՄ:

Նրանց օգնությամբ Եհովայի ժողովրդի մնացորդը «կմշակվի» Եհովայի հովանու ներքո՝ 3.5 տարի, ինչպես անպտուղ թզենին (Ղկ.13:6-9)` բերքի սպասումով. սպասումով նրանց, ովքեր կազատվեն կռապաշտությունից և կհասցնեն կռապաշտությունից Եհովային դառնալ մինչ Արմագեդոնը (Հյտ.14:1,13):

Նման մի վիճակ էր «հուդաիզմի դարաշրջանի» վերջից առաջ. մ.թ. 1-ին դարում, Քրիստոսի մահից հետո, Եհովայի ժողովրդի կազմակերպությունը 3.5 տարի «կերակրվեց» (մինչ հեթանոսներին քարոզելը, Դան.9:27; Գրծ.13:46), ինչն իր պտուղը տվեց. չնայած Հ.Ու.-ի առաջնորդների հակառակությանը՝ Քրիստոսին ընդունեցին շատ հրեաներ, այդ թվում և քահանաներ (Գրծ.6:7):

Նույնը կլինի նաև այս համակարգի վերջում. 144000-ի երկինք հեռանալուց հետո՝ առանց օծյալների մնացած Աստծու ժողովրդի ժողովը 3.5 տարի «հոգևորապես կմշակվի» այն 9/10-ի կողմից, ովքեր դարձել են դեպի Եհովան (Հյտ.11:13, նույնիսկ եթե 1/10 անօրենի ղեկավարությունը հակառակություն ցուցաբերի): Տես կազմակերպության պառակտման և «կերակրման» սխեման.

Սատանան լուտանքի հեղեղ է թափում «կնոջ» ետևից (Հյտ.12;15), բայց «երկիրը» այդ դրվագում պաշտպանում է Եհովայի կազմակերպությանը. 144000-ի համբարձվելուց հետո դեռևս 3.5 տարի կազմակերպության մնացորդը գոյություն է ունենալու շնորհիվ երկրային օրենքների (այդ ժամանակ դեռ լինելու են դեմոկրատական օրենքներ, որոնք պաշտպանելու են կրոնական ազատությունը):

Եհովայի ժողովրդի կազմակերպության «սնուցումը» և դժվարությունների հաղթահարումը՝ 144000-ի երկինք վերանալուց հետո՝ տեղի պետք է ունենա «մեկը վերցվում է նոր աշխարհի, մյուսը թողնվում Արմագեդոնի համար» «ընտրազատման» ֆոնին (Մտ.24:31,40; Հյտ.14:1,13; տես 7.3 վիդեոն):

Եհովան հոգ կտանի, որպեսզի բոլոր Իրեն հավատարիմները «հավաքվեն» և «վերցվեն», ինչպես Ենոքը, նոր աշխարհի համար: Որից հետո կսկսվի 5 փուլը. Եհովայի ցասման գավաթների թափումը՝ Արմագեդոնի գագաթնակետով. այդ ժամանակում Եհովային հավատարիմ բոլոր մարդիկ արդեն «թաքցված» կլինեն, ինչպես Ենոքը, իսկ Երկրի վրա կմնան միայն Եհովային հայհոյողները՝ արժանի պատժվելու Արմագեդոնին:

Նրանք կուտեն, կխմեն և կշարունակեն կյանքի իրենց սովորական ռիթմը՝ չդառնալով Աստծուն Քրիստոսի վերադարձի պահից մինչ Արմագեդոն (Ղկ.17:28-30): Ինչպես և այսօր է. մարդիկ, տեսնելով վատացող պայմանները և բնության կատակլիզմները՝ չեն դառնում Աստծուն, այլ հարմարվում են փոխված պայմաններին (սաստիկ տապ է՝ կոնդիցիոներ ենք գնում, տարերային աղետ է՝ թաքնվում ենք բունկերներում և այլն): Ամփոփենք մեր իմացածը սխեմայով:

Այժմ մենք գիտենք, որ 2-րդ և 3-րդ վայերը կավարտեն այս համակարգը՝ պահպանելով Եհովայի բոլոր «գառներին» նոր աշխարհի, իսկ այծերին` Արմագեդոնի համար (Մտ.25:31-46):  Սակայն այս համակարգի ավարտի ամբողջական պատկերը տեսնելու համար՝ արժե վերլուծել նաև 1-ին վայի նշանակությունը (Հյտ.9:1-4). կործանիչ «մորեխների» սերնդի հայտնությունը:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

26. 2-րդ վայը ՄԵԾ ՆԵՂՈՒԹՅՈՒՆԸ ԵՎ ԱՄԱՅԱՑՆՈՂ ՊՂԾՈՒԹՅՈՒՆԸ

Текст на армянском языке к  видео  1.29 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.26

Աստվածաշնչի ուսումնասիրություն: Նոր Կտակարան:
Մեծ նեղությունը և ամայացնող պղծությունը (Մտ.24:15,21):
Ուսումնասիրում ենք միասին:
Պատասխանների արկղ — բոլորի համար:

Մեծ նեղության թեման (Մտ.24:21-ի մեծ ողբի, ինչը նույնն է) շատ է շոշափվում Դիտ.Ընկ.ության (ԴԸ) հրտր.կություններում, սակայն կոնկրետ ոչինչ չի ասվում, ողջը աղոտ է, հեղհեղուկ. դա Արմագեդոնի՞ աղետն է, թե՞ ոչ, ի՞նչ իրադարձություններ են կատարվելու — Ընկերությանը նույնպես առայժմ անհայտ է:

Կառ.Մարմնի անդամ Ջ.Ջեկսոնը մեծ նեղության մասին «Սպասեք անսպասելիին» իր ելույթում ասաց, որ իրենք չգիտեն մեծ նեղության ժամանակի բոլոր դետալները, բայց հաստատ գիտեն, որ ամեն ինչ Եհովայի վերահսկողության տակ է և որ, մեջբերում ենք. «Նա ամեն բան շատ սիրուն կանի (???), այնպես որ մենք պետք է սպասենք անսպասելիին»:

ԴԸ սովորեցնում է, թե մեծ նեղության սկիզբը կլինի բոլոր կեղծ կրոնների ոչնչացումը: Այդ մասին կարելի է իմանալ Աստվածաշնչի համարների ինդեքսի Մտ.24:21-ի հղումից կամ 15.03.2009, էջ 15, պ.10,11, Դիտարանից. այնտեղ ասվում է, որ մեծ նեղության սկիզբը կնշանավորվի քաղաքական կառավարիչների կողմից բոլոր կեղծ կրոնների ոչնչացմամբ:

Ուստի մեր բոլոր եղբայրներն ու քույրերը սպասում են ինչ-ինչ քաղաքական ուժերի կողմից (ՄԱԿ) բոլոր կեղծ կրոնների ոչնչացման կոչին: Դա նրանց համար ազդակ կլինի, որ մեծ նեղությունը սկսվել է և ուրեմն շուտով նրանք ողջ և անվնաս կմտնեն նոր աշխարհ: Բայց, արդյո՞ք, դա այդպես է:

Ի՞նչ է ասում Աստվածաշունչը մեծ ողբի մասին (այսուհետև տեքստում՝ ՄՈ): Կտեսնե՞ն մեր եղբայր-քույրերը կրոնների փակումը: Իրականում ինչի՞ց կսկսվի ՄՈ-ը: Նայենք ՄՈ-ի նկարագիրը ըստ Ս.Գրքի. դա կօգնի լավ հասկանալ, թե ինչ կլինի Եհովայի ժողովրդի հետ մեծ ողբի ժամանակ և դրանից հետո:

Նայենք, թե Քրիստոսն իր խոսքում ինչ կողմնորոշում է տալիս մեծ ողբի սկզբի և նրա ավարտի նշանի մասին, դրանք մենք կընդգծենք (հիշեցնենք, որ այսուհետ տեքստում «մեծ նեղության» փոխարեն կկիրառենք «մեծ ողբ» (ՄՈ) արտահայտությունը, ինչը նույն բանն է).

մեծ ողբի սկիզբը.
երբ տեսնեք սարսափելի սրբապղծությունը (ըստ Դանիելի)` հաստատված սուրբ վայրում — փախեք...(Մտ.24:15) ….. որովհետև այդ ժամանակ մեծ ողբ պիտի լինի (Մտ.24:21): Եվ այսպես, սրբապղծության հայտնվելը սուրբ վայրում՝ դա նշանն է գիտակցելու, որ ՄՈ-ը արդեն սկսվել է:

մեծ ողբի ավարտը.
Եվ հանկարծ, այդ օրերի ողբից հետո (նեղությունից անմիջապես հետո, Ն.Ա. թրգմ.), արեգակը կխավարի… ապա երկնքի վրա Մարդու Որդու նշանը կհայտնվի… ու կտեսնեն (նրան)՝ ամպերի վրայով գալիս… և կուղարկի Իր Հրեշտակներին փողի մեծ ձայնով, և նրանք կհավաքեն Նրա ընտրյալներին երկրի չորս կողմերից… (Մտ.24:29-31):

Ինչպես տեսնում ենք, Քրիստոսի նշանը երկնքում՝ դա ՄՈ-ի փուլի ավարտման ազդակն է. նշանը երկնքում կհայտնվի արդեն այդ օրերի ողբից (նեղությունից) հետո, որի մասին խոսեց Հիսուսը: Ցույց տանք ՄՈ-ի փուլը՝ պատմական ժամանակի սխեմայով.

Եվ այսպես, ՄՈ-ի սկիզբը՝ դա այն ժամանակն է, երբ ամայացնող պղծությունը հայտնվում է սուրբ վայրում: (Մտ.24:15,21): Իսկ ՄՈ-ի վերջը՝ երբ Քրիստոսի նշանը հայտնվում է երկնքում: Եթե պարզաբանենք «ամայացնող պղծություն» և «Քրիստոսի նշան» հասկացությունները — ապա հստակ կարող ենք տեսնել ՄՈ-ի ժամանակահատվածային կտրվածքը: Սկսենք «ամայացնող պղծության» պարզաբանումից:

Ամայացնող պղծությունը վերաբերում է սուրբ վայրին (Եհովայի տաճարին և Նրա երկրպագությանը, Դան.8:11-14; 9:27; 11:31): Բոլորը գիտեն՝ որքան սրտաճմլիկ է բնակիչներից լքված ամայի տունը: Նույնն է պատկերը, երբ Աստծուն լքում են Նրա հավատարիմ ծառաները, երբ «հովիվները» փչացնում են Եհովայի ժողովրդին և նրան վերածում «ամայի անապատի». այդ ժամանակ Եհովայի սիրելի «տարածքը» ամայության մեջ լալիս է Նրա առաջ (Եր.12:10,11):

Ամայացնող պղծությունը (ամայությունը)՝ դա այն անցանկալին էր, ինչ տեղի էր ունենում կռապաշտությամբ պղծված Եհովայի ժողովրդի հետ, որի պատճառով Եհովան լքում էր իր կալվածքը (Իր ժող.ին, Եր.12:7-11;Մտ.23:38): Եհովայի «հեռացումը» Նրա տաճարը խոցելի էր դարձնում հեթանոսների համար. հենց որ Եհովայի Տունը վարակվում էր կռապաշտության մեղքով՝ պատժի համար կանչվում էին հեթանոսները (հյուսիսի թագավորները, Եր.1:13-16; Ղուկ.21:20,24):

Օրինակ, Նոբուգոդոնոսորի (հնում հյուսիսի թագավորի) Երուսաղեմն ավերելուց առաջ՝ Եհովայի Տունը պղծված էր կռապաշտությամբ արտաքին և ներքին գավիթներով, դրանում ներգրավված էին Իսրայելի երեցները և քահանայությունը (Եզեկ.8:5,6,11-14,16): Կռապաշտության պղծությունը ստիպում էր Աստծուն հեռանալ Իր Տնից (տաճարից, Եզեկ.8:6):

Այսինքն, կռապաշտությունը պղծում է պաշտամունքը Եհովային և Նրա Տանը ամայացում բերում. այդպիսի երկրպագուների միջև Եհովային տհաճ է դառնում գտնվել, այդպիսի Տան մեջ լսում են կուռքերին և ոչ թե Իրեն: Արդյունքում Եհովան պատժում է Իր ժողովրդին՝ թույլ տալով, որ հեթանոսները ինչ-որ ժամանակ ճնշեն նրան (պատժի մի օրինակ է Բաբելոնը, Եր.25:2,4,8-12):

Քրիստոսի 2-րդ գալստից առաջ ամայացնող պղծությունը սրբության վայրում (Եհովայի երկրպագության վայրերում, Նրա Տանը)՝ Եհովայի ժողովրդի համար պետք է մեծ ողբի սկսման ազդանշանը լինի (Մտ.24:15,21). Եհովայի տաճարում կնստի անօրենը՝ «հովիվը», ով կռապաշտությամբ կփչացնի Եհովային մատուցվող պաշտամունքը (ոչ թե ՄԱԿ-ը կպղծի Եհովայի տաճարը, այլ անպիտան «հովիվները», 2Թես.2:2-4, Եր.12:10,11):

Ներկայումս (10.2019թ.) Եհովայի երկրպագության մեջ դիտելի է կռապաշտություն (մոլեռանդ փառաբանում և գովերգ Դիտ.Ընկ. Կառ. Մարմնին՝ հավասարեցնելով նրան Եհովային և Նրա խոսքին, տես 7.12 վիդեոն): Սա նշանակում է, որ մեծ ողբի սկիզբը արդեն տրված է, ՄՈ-ի փուլը (մեծ նեղության)՝ արդեն ընթանում է և նույնիսկ կռապաշտության պատժի համար կանչված է հյուսիսի թագավորը (տես 7.7 վիդեոն):

Իսկ ե՞րբ է ՄՈ-ի ավարտը: Քանի որ ողբից հետո Հիսուսը կգա 144000-ին Երկրից երկինք տանելու (այդ թվում նաև Եհովայի 2 վերջին մարգարեներին, Մտ.24:29-31; Հայտ.11:12) — ուստի ՄՈ-ը կավարտվի, երբ Քրիստոսի նշանը երևա երկնքում: Ե՞րբ դա կլինի: 7-րդ փողի ժամանակ (1Թես.4:16,17; 1 Կոր.15:51,52; Հյտ.11:12-15): Եվ ուրեմն, Մտ.24:21-ի ՄՈ-ի վերջը կկայանա 7-րդ փողի հնչմամբ:

Իսկ այժմ վերհիշենք 7-րդ փողի իրադարձությունները. 2 վերջին մարգարեների մասին պատմող 7.13 հոլովակում ցույց տվեցինք, որ նրանց երկինք համբարձվելը կլինի տեսանելի և տեղի կունենա 7-րդ փողի հնչման պահին (Հյտ.11:12-15). դա էլ հենց Հիսուս Քրիստոսի երկնային հայտնության նշանն է՝ նրա երկրորդ գալստյան օրում (Մտ.24:29-31):

Նշանակում է ժամանակի գրաֆիկում մեծ ողբը (ՄՈ-ը) գտնվում է Եհովայի տաճարում անօրենի հայտնվելու ժամանակի և 2 մարգարեների երկինք համբարձվելու նշանի միջև (Մտ.24:29-31): Իսկ ՄՈ-ից հետո կսկսվի Արմագեդոնի նախապատրաստման փուլը, նայում ենք սխեման.

Այժմ հիշենք, որ 7-րդ փողից առաջ (Քրիստոսի երկրորդ գալստից առաջ, տես 7.13 վիդեոն) Երկրի վրա կլինի 2-րդ վայի փուլը (Հայտ.9:13-21;11:7,14): Հիշեցնենք 2-րդ վայի սխեման՝ նրանում ընդգծելով մեծ ողբի ժամանակափուլը — սկզբով և վերջով.

Ուստի, Մտ.24:15,21;29-31-ի ՄՈ-ը դա այս համակարգի 3 վերջին վայերից 2-րդն է (Հյտ.9:12): ՄՈ-ի սկիզբը դա Եհովայի պաշտամունքի պղծումն է կռապաշտությամբ (այլ ոչ թե կեղծ կրոնի փակումը): ՄՈ-ի վերջը՝ Քրիստոսի հայտնությունն է երկնքում. նա գալիս է ՄՈ-ից հետո, որպեսզի 144000-ին, ներառյալ և 2 մարգարեներին վերցնի (Մտ.24:29-31; Հյտ.11:7;12): ՄՈ-ը՝ դա Արմագեդոնը չէ:

ՄՈ-ի սկզբի և վերջի միջև կատարվելու են հետևյալ իրադարձությունները. Եհովայի 2 մարգարեն գործում են վերջին հյուսիսի թագավորի տարածքում (ՀյԹ, Հյտ11:3-6); Եհովայի ժողովրդի ճնշումը և 2 մարգարեների սպանությունը Հյթ-ի կողմից (Հյտ.11:7; 13:5-7); պատերազմ Երկրի վրա և մոլորակի 1/3 բնակչության կործանում (Հյտ.9:18; 11:7):

Սակայն Մտ.24:21,29-31-ի ՄՈ-ով այս համակարգը դեռ չի ավարտվի. ՄՈ-ից (2-րդ վայից) հետո՝ մնացյալ 2/3 բնակչության (այդ թվում և Եհովայի ժողովրդի) համար կյանքը երկրի վրա դեռ կշարունակվի: Եվ նրանք, ովքեր կվերապրեն ՄՈ-ը՝ ոչ թե նոր աշխարհ կտեղափոխվեն (ինչպես կարծում են Եհ.վկաները ըստ Հյտ.7:14-ի), այլ 3-րդ վայ (Եհովայի ցասման 7 գավաթների թափման փուլ՝ Արմագեդոնի գագաթնակետով): Տես սխեմաները.

Ինչպես տեսնում ենք՝ սպասել անցում ՄՈ-ից նոր աշխարհ — Ս.Գիրքը չի հաստատում. ՄՈ-ից հետո բոլորը կանցնեն 3րդ վայ: Կեղծ կրոնի փակում ևս չի լինի, քանզի Բաբելոնը դա կեղծ կրոնների խորհրդանիշը ՉԷ, այլ Երկրի վրա Սատանայի կառավարման համակարգերը, նրա իշխանական լծակների հոգևոր ողջ կազմակերպությունը, որն իր «չափերով» գերազանցում է կեղծ կրոնը:

Եվ հետո, Բաբելոնի կործանումը տեղի կունենա 6 և 7 ցասման գավաթների թափումով (Հյտ.16:12-21)՝ մեծ ողբի սկզբից բավականին ուշ, ինչը Դիտ.Ընկերությունում կապում են կեղծ կրոնի փակման հետ (Բաբելոնի կործանումով՝ ըստ Դիտ.Ընկ. կարծիքի): Եթե դիտենք այդ փուլերը ժամանակի սխեմայով, ապա կտեսնենք այս պատկերը.

Այսպիսով մենք ցույց տվեցինք, թե երբ կսկսվի և կավարտվի Մտ.24:21,22-ի մեծ ողբի փուլը, նաև՝ թե ինչ դեպքեր տեղի կունենան Երկրում մեծ նեղության (ողբի) ընթացքում: ՄՈ-ից հետո Երկրագնդի բնակչության 2/3-ը (ներառյալ Եհովայի ժողովուրդը) կհայտնվեն 3-րդ՝ Սատանայի կառավարման համակարգի եզրափակիչ վայում, հիշեցնենք.

Ինչո՞ւ է այդ ողբը մեծ, եթե աղետները լինելու են նաև 3-րդ վայում: Հիսուսը ՄՈ-ի մասին նախազգուշացնում էր Ի՛ր աշակերտներին: Ինչպես 1-ին դարում (հրեական սիստեմի և Հ.Ու-ի ավարտին), այնպես էլ Սատանայի համակարգի վերջում՝ Եհովայի ժողովուրդը կբախվի ՄՈ-ին, նրա հավատը կփորձվի երկակի «ճնշիչով». ներսից (անօրենը տաճարում է) և դրսից (պատերազմ և հետապնդում հրահրված վերջին հյուսիսի թագավորի կողմից):

Հավատում մնալը շատ բարդ կլինի: Որպեսզի Իրեն սիրողները չկոտրվեն՝ Աստված կկարճեցնի այդ ժամանակը (Մտ.24:22): 2-րդ վայում մարդկանց 1/3-ը, ներառյալ 2ՎՄ-ը՝ կմեռնեն. բոլորը, ովքեր կմեռնեն մինչ Արմ.ը, շանս ունեն ընկնել նոր աշխարհ: Ստացվում է, որ այդ 1/3-ը «կվերցվի աղետից», ինչպես Ենոքը վերցվեց, և ինչպես Աստված վերցնում է չարիքից նրան, ով սիրում է Իրեն (Ես.57:1,2. տես 7.3 վիդեոն): Նման ողբ Եհովայի ժողովուրդը այլևս չի ապրի:

Իսկ Երկրի վրա կմնան 2/3 կռապաշտները, ներառյալ Եհովայի ժողովրդից նրանք, ովքեր մերժեցին 2ՎՄ-ին (Հյտ.9:18-21; 11:10). նրանք կթողնվեն Արմագեդոնի համար: Սակայն Աստված գթած է, Նա նորից մեկ շանս կտա «ի Տեր մեռնելու»՝ նույնիսկ 3-րդ վայի փուլում (Հյտ.14:13): Իսկ ի՞նչ կլինի Եհովայի ժողովրդի կազմակերպության հետ 3-րդ վայի փուլում: Կիմանանք հաջորդ անգամ:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

ՎԱՏ ԼՈՒՐ Եհ.վկ.ների համար. ԻՍԿ Ի՞ՆՉ ԱՆԵԼ ՀԵՏՈ:

Текст на армянском языке к  видео  4.28 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  здесь

Ուղերձ Եհովայի վկաներին:

Վատ լուր հայտնել Եհովայի ժողովրդին և չասել, թե հետո ի՞նչ անել — դա մեր կանոնակարգից չէ: Իհարկե, Կառ.Մարմնին հպատակվելու պահանջը (ընդունել, որ նա է հավատարիմ և իմաստուն, ու հետևաբար՝ նշանակված է Քրիստոսից) — կդժվարեցնի հարցազրույցը մկրտությունից առաջ, ինչը տհաճ է: Բայց պետք է կարծել, որ սա ԴԸ-թյան վերջին տարօրինակությունը չէ.

օրինակ, հիմա ՌԴ-ում Եհ.վկ.ները կոնգրեսում սիրո մասին սա են լսում. «Եթե դուք ցանկություն ունեք որևէ մեկին օգնել, ապա ճիշտ կլինի դա անձամբ կարիքավորին չանել, այլ նվիրաբերել համաշխարհային գործին. Կառ.Մարմինն ինքը կորոշի ինչպես օգնել կարիքավորներին» (նաև՝ թե ով է կարիքավոր): Այսինքն, Կ.Մ.ը իշխանություն է վերցնում նաև Եհ.վկ.ների մերձավորին օգնելու ցանկության վրա. ստացվում է, որ անգամ «հարևանին» Եհ.վկ.ները պարտավոր են օգնել ԴԸ-թյան միջոցով: Անհեթե՞թ է: Այո: Բայց սա էլ, կարծում ենք, դեռ վերջինը չէ:

Եթե զուգահեռ անցկացնենք Կառ.Մարմնի այս պահանջի և Ղեվ.19:9,10-ի միջև՝ կստացվի, որ Աստված իզուր էր պատվիրել աղքատների համար բերքի մնացորդը դաշտերում թողնել: Կառ.Մարմինը հրահանգ կտար ողջ մնացորդը դաշտերից ուղարկել Երուսաղեմ. այնտեղ նրանք իրենք կորոշեին ինչ անել դրա հետ և ում ուղարկել: Նմանատիպ մի «մոգոնում» է նաև մկրտվելուց առաջ Կառ.Մարմնին հպատակվելու պահանջը.

Հիշենք մկրտվելու պահանջը 1-ին դարում. ով կամենում էր ծառայել Եհովային ոգով և ճշմարտությամբ՝ նա պետք է հավատ ընծայեր Հիսուսի զոհին և զղջար (Գրծ.2:36-38; 8:35-38): Առաքյալները որևէ կերպ չէին ընդգծում իրենց դերն այդ պրոցեսում, չէին պահանջում իրենց իմաստուն ընդունել և հավատալ, որ նշանակում ունեն Քրիստոսից: Իսկ Կառ.Մարմինն իրեն գլխավոր ֆիգուր է համարում այս հարցում: Ինչպե՞ս, ուրեմն, վարվել:

Շատերի մեջ այսպիսի հարցեր են ծագում. ի՞նչ անեն նրանք, ովքեր դեռ չեն հասցրել մկրտվել: Արժե՞, արդյոք, այժմ մկրտության ձգտել: Իսկ կարելի՞ է ինչ-որ կերպ հարցազրույցն այնպես անցնել, որ հավատարմության երդում չտաս Կ.Մ.ի անկատար մարդկանց: Կարելի՞ է ինքդ քեզ մկրտես՝ Եհովան դա վավեր կհամարի՞: Ինչպե՞ս կվերաբերվի Աստված մեզ, եթե չմկրտված մնանք:

Պատասխանենք այս հարցերին, և թող դա սփոփանք լինի բոլորի համար, ովքեր դեռ չեն հասցրել մկրտվել: Սկսենք
1) հարցից. ի՞նչ անեն նրանք, ովքեր դեռ չեն հասցրել մկրտվել:
Նախ՝ հարկ է խաղաղվել. նա, ով կամենում է ներկայանալ Եհովային ՈՂՋԱՄԻՏ, այլ ոչ ֆանատիկ ծառայության համար (Հռ.12:1) — Եհովայի «Տուն» մտնելու այս արգելքին կարող է այլ կերպ նայել.

ով մնում է որպես չմկրտված քարոզիչ (ՉՔ), ավելի ազատ կարող է իրեն դրսևորել և արտահայտել իր կարծիքը՝ չվախենալով, որ դրա համար կվտարեն ժողովից. էլ ինչի՞ց զրկես հավատում տկարին (ինչպիսին համարում են ՉՔ, Հռ.14:1-5): Ուստի 1-ին հարցի պարզ պատասխանը դեռ Հիսուսն է տվել. երբ Եհովայի ժողովրդի հովիվները որևէ բանում հեռանում են Աստծու սկզբունքներից՝ պետք է լսել նրանց ըստ «Մովսեսի աթոռի» (Աստծու խոսքի), իսկ ըստ նրանց գործերի — չվարվել (Մտ.23:1-3):

Իսկ մտորումը Եզեկ.9 գլխի վրա՝ կօգնի խաղաղվել. այն հեռու օրերում ևս Եհովայի ժողովրդի հովիվները ինչ-ինչ հարցերում սխալ էին վարվում, ուստի շատ բան Եհովայի պաշտամունքում այնպես չէր, ինչպես հարկն էր: Եվ հասարակ ժողովուրդը, որ շարունակում էր ծառայել Եհովային և երկրպագության գնալ Երուսաղեմ — ոչինչ չէր կարողանում անել դրությունը դեպի լավը շտկելու համար:

Նրան մնում էր լոկ խոր սգալ իր սրտում և լուռ հառաչել, քանի դեռ անպիտան հովիվների իշխանությունը անսասան էր: Բայց Աստված տեսնում էր նրանց հեծեծող սրտերը և դա գրանցում (Եզկ.9:4-7): Թող այսօր ևս սա մխիթարության օրինակ լինի այն Եհ.վկ.ների համար, ովքեր պրոբլեմներ են տեսնում ժողովներում, բայց անզոր են իրերի դրությունը Եհովայի պաշտամունքում դեպի լավը փոխել:

Անցնենք հաջորդ հարցին. 2) արժե՞ այժմ մկրտության ձգտել:

Իհարկե արժե. հարկ է գիտակցել, որ ձեր հավատը և Եհովային ծառայելու ձեր փափագը չպետք է կախված լինի նրանից, թե ԴԸ երեցները կթողնե՞ն ձեզ մկրտության հասնել, թե ոչ: Գնալու տեղ, մեկ է՝ չկա, չէ՞ որ «կյանքի խոսքերը» Եհ.վկ.ների մոտ են (ճշգրիտ գիտության հիմունքները Արարչի մասին, Հով.6:68): Գտեք հիմնավոր պատճառ Եհովայի ծառան մնալու համար: Օրինակ.

հիշեք Աստծու մարգարեներին. բոլոր դժվարությունները նրանք կրում էին խոտորյալ ժողովրդի հետ, թեպետ իրենք մեղավոր չէին: Հիշեք ինչ պատահեց Ուրիային, ով Եհովայի ժողովրդից վտանգի պատճառով փախավ Եգիպտոս (Եր.26:12-24): Պատասխանեք ձեզ, թե ինչո՞ւ հավատարիմ Եհ.վկ.ները չլքեցին Սարդեսի «մեռյալ» ժողովը (Հյտ.3:1-5)՝ և հեշտ կլինի ըմբռնել, որ ավելի լավ է վիշտն ու նեղությունը Եհովայի Տան մեջ, քան բարեկեցությունը դրսում (Սաղ.84:10):

Իսկ իմացությունը, որ հիմա մկրտության «բանալիները» իրենց ձեռքն են վերցրել ԴԸ իշխանություն ունեցող ներկայացուցիչները — չպետք է կասեցնի ձեզ հետայսու ևս գիտելիքներ ստանալ Եհովայի և Նրա Քրիստոսի անձերի մասին, ինչը գլխավորն է: Սիրեք Աստծուն և մարդկանց, քննեք Աստվածաշունչը, ջանացեք արդար ապրել և վստահեք Եհովային: Նա տեղյակ է, որ «պարարտ ոչխարները» երբեմն հրում և պոզահարում են բոլոր թույլերին, մինչև որ նրանց հոտից դուրս հանեն (Եզեկ.34:17-22):

Հիմա նրանց ժամանակն է և խավարի իշխանությունը: Բայց այդպես միշտ չի՛ լինի, գովք Եհովային, որ բացում է սա (Հյտ.11:13; 12:14): Հիշեք այլազգիների պատմությունը, որոնց ևս չէին թույլ տալիս մկրտվել: Բայց Եհովայի համար նշանակալից էր նրանց աստվածավախ սիրտը, ուստի Նա նրանց սուրբ ոգին տվեց առանց ջրի մկրտության (Գրծ.10:1,2,31,44,45): Ձեզ ևս տալիս է, և դա երևում է նրանից, որ.

դուք, չնայած դժվարություններին՝ ա) Աստվածաշնչում տեսնում եք ավելին, քան ստանդարտ Եհ.վկ.ները (այլապես չէիք գտնվի մեր՝ ՊԱ-ի ռեսուրսում): Եվ բ) գիտենալով Եհովայի ժողովրդի պրոբլեմների մասին՝ դուք, այնուամենայնիվ, ցանկանում եք ծառայել Եհովային, ինչը, սիրելիներ, հզոր վկայություն է, որ սուրբ ոգին (ՍՈ) օգնում է ձեզ: Միայն ՍՈ կարող է այս խառնիճաղանջ ժամանակում օգնել ձեզ ցանկանալ դառնալ Եհ.վկա:

Ուստի, մի տրտմեք, որ ձեզ կարող են թույլ չտալ մկրտության հասնել: Այլ ուրախացեք, որ Բարձրյալը, արդեն իսկ առանց ջրի մկրտության՝ օգնում է ձեզ ՍՈ-ով: Եվ սակայն՝ ձգտել ջրի մկրտության, միևնույն է, պետք է. Կոռնելիոսը, ինչպես հիշում ենք, ՍՈ-ին իր վրա գալուց հետո, միևնույն է՝ մկրտվեց նաև ջրում (Գրծ.10:46-48):

Բայց ի՞նչ օգուտ, եթե ձգտեք-չձգտեք — մեկ է՝ ԴԸ-թյան հավատարիմ ծառային նվիրվածության հարցից չեք խուսափի: Օգուտն այն է, որ եթե դուք արդեն պատրաստ եք խոստանալ Եհովային ամեն ինչում, ինչ էլ որ անեք՝ բարի խղճմտանք ունենալ — ուրեմն, առանց մտահոգվելու՝ դիմեք երեցներին հարցազրույցի համար: Եկեք տեսնենք 3) հարցի պատասխանը:

Եվ այսպես՝ հարց 3). Իսկ կարելի՞ է ինչ-որ կերպ հարցազրույցն այնպես անցնել, որ հավատարմության երդում չտաս Կ.Մ.ի անկատար մարդկանց: — Շատ բան հարցազրույցի ժամանակ կախված է երեցների բնույթից և տեսակից: Թեպետ, չենք զարմանա, եթե այս նոր հարցին ի հավելում՝ նրանց հրահանգ տրվի, որ հասնեն միանշանակ պատասխանի՝ ընդունո՞ւմ ես Կառ.Մարմնին, թե՞ ոչ: Այո՞, թե՞ ոչ:

Բայց այս դեպքում էլ կարելի է, նախ՝ աղոթել Եհովային, որ օգնի, և երկրորդ՝ փորձել խուսափել ուղիղ հարցի սուր «անկյունից»: Թե ինչպես է Եհովան հակված օգնելու — համոզվել ենք ինքներս. մի ՉՔ կար մեր մեջ. 5 տարի նրան չէին թողնում մկրտվել՝ բազում խնդիրների, այդ թվում և՝ 1914 թվի պատճառով, բայց նա կանոնավոր դիմում էր հարցազրույցի: Արդեն հանձնել էր երեք մասը, իսկ 1-ինը, որտեղ 1914 թվի հարցն էր — երեցն անցկացնելու ժամանակ չէր գտնում:

Այդպես, աղոթելով, նա սպասում էր, մինչև որ կոնգրեսին մնաց մեկ օր: Առավոտից նա որոնում էր երեցին, որ հարցազրույցն անցնի: Որոնելով մինչև երեկո և չգտնելով նրան՝ նա տուն վերադարձավ: Եվ հանկարծ ուշ գիշերին՝ երեցը զանգահարեց և ասաց, որ թույլ է տալիս վաղը մկրտվել՝ առանց հարցազրույցի — իր տոկունության համար: Այնպես որ, օգնության հրաշքները վերևից՝ դեռ այսօր էլ պատահում են:

Նույնը և հարցին. «Հավատո՞ւմ ես, որ Եհովայի վկաների Կառավարիչ մարմինը Հիսուսի կողմից նշանակված «հավատարիմ և իմաստուն ծառան» է» — կարելի է փորձել թեք պատասխանել: Այս օրինակն ուղարկել են մեզ փոստով. «Եթե Հիսուսը նշանակում է իր հավատարիմ ծառային, ապա ո՞վ եմ ես, որ նրան չընդունեմ: Ես վստահում եմ Հիսուս Քրիստոսին»:

Կարելի է և այսպես պատասխանել. «Բայց հիմա ոնց որ թե սովորեցնում են, որ Հիսուսն իր ծառաներին պետք է ստուգի Արմ.ի նախաշեմին (սա գրված է Դիտ.07.2013, էջ 7,8, պ.16-18): Բայց, իհարկե, ես համաձայն եմ, որ Կառ.Մարմինը՝ դա Քրիստոսի ծառան է»: Կամ այսպես. «Իհարկե, ես հավատում եմ, որ Կառ.Մարմինը Քրիստոսի ծառան է»: Կամ էլ՝ սրա պես մի բան. հիշեցեք, դուք պարտավոր չեք ուղիղ հարցին ուղիղ պատասխան տալ: Իսկ այժմ անցնենք 4) հարցին.

4) Կարելի՞ է ինքդ քեզ մկրտես՝ Եհովան դա վավեր կհամարի՞:

Աստվածաշնչում նման նախադեպ չկա. Հիսուսը չէր էլ պատկերացնի, որ Եհովային ծառայելու համար մկրտվել կամեցողին՝ արգելքներ կսահմանեն: Ուստի 1-ին դարում աշակերտներին մկրտում էին նրանք, ովքեր նրանց բացատրում էին Քրիստոսի դերը Եհովայի նպատակում (Գրծ.8:34-38; 1Կոր.1:14):

Եթե ձեր կողքին կա ձեզ գաղափարակից մկրտված եղբայր կամ քույր, ապա խնդիր չէ. նա կարող է ձեզ մկրտել (Քրիստոս Հիսուսում սեռի տարբերությունը նշանակություն չունի, միայն թե քույրը, հրեշտակների համար, գլուխը ծածկած լինի, Գաղ.3:28; 1Կոր.11:10): Եվ էական չէ, որ «ԴԸ ցուցակում» ձեր մկրտությունը գրանցված չի լինի: Գլխավորն այն է, որ Եհովան և Նրա Քրիստոսը դա կտեսնեն: Իսկ եթե ձեր կողքին ձեզ գաղափարակից չկա՞:

Մկրտությունը ծիսակարգ չէ կոնգրեսների կամ սելֆիի համար, այլ նրա համար է, որ Եհովային խոստում տրվի՝ հետագա բոլոր գործերում մաքուր խղճմտանք ունենալ (1Պետ.3:21): Ուստի, եթե քո կողքին զինակից չգտնվի, իսկ հովիվները արգելեն մկրտվել — կարծում ենք՝ ամեն մի ՉՔ կարող է և ինքն իրեն մկրտել ըստ «ահա ջուր, ի՞նչն է ինձ խանգարում, որ մկրտվեմ» սկզբունքի: Դա մեղք չի համարվի:

Իսկ այն, որ ձեր մկրտությանը ոչ մի եղբայր կամ քույր ներկա չի լինի՝ դրանում դուք մեղավոր չեք, բայց ձեր վկաները կդառնան Եհովան և Նրա Քրիստոսը՝ ամենքից լավագույն վկաները: Գլխավորն է չաղավաղել Աստվածաշնչի գիտության հիմունքները և արդար ապրել: Իսկ եթե որևէ մեկը վարանում է միայնակ մկրտվել — պատասխանենք նրան 5) հարցով. Ինչպե՞ս կվերաբերվի Աստված մեզ, եթե չմկրտված մնանք:

Եթե դուք ՉՔ մնաք, Աստված ձեզ կնայի ոչ թե որպես մեկի, ով չի ուզում մկրտվել, այլ որպես մեկի, ում չեն թողնում դա անել, ում իշխանություն ունեցող հովիվները հրում են «պարարտ կողով» Տիրոջ տանից (Եզեկ.34:20-22): Այս դեպքում «գործում» է 2Կոր.8:12-ի սկզբունքն առ այն, որ Եհովան ընդունում է ձեզ՝ հաշվի առնելով ձեր ունեցածի, ոչ թե չունեցածի հնարավորությունը:

«Գործում» է նաև Ղուկ.11:52-ի սկզբունքը. վայ կլինի ոչ թե ձեզ, այլ նրանց, ովքեր վերցրել են մկրտության «բանալին», բայց մկրտվել կամեցողներին խոչընդոտում են: Փաստը, որ դուք դարձել եք ՉՔ և ծառայում եք Եհովային — պատմում է Նրան ձեր սրտի մասին ավելին, քան երեցների հեղինակավոր դիրքը, ովքեր անկատար Կառ.Մարմնին հավատարմության երդում չտալու համար արգելում են ձեզ մկրտվել:

Մնացած բոլոր պարագաների համար տես 1) հարցի պատասխանը. ի՞նչ անեն նրանք, ովքեր չեն հասցրել մկրտվել: Ինչպես տեսնում ենք, նույնիսկ բարդ իրադրություններում Աստծու խոսքը օգնում է ելք գտնել: Աստված հզոր է, որ ձեզ ուժ և ողջամտություն տա, որպեսզի դուք կրեք նաև այս փորձությունը և մեղք չգործեք (1Կոր.10:13): Եզրահանգումը մեկն է. Աստծուն սիրողների համար՝ ամեն բան գործում է ի բարօրություն նրանց (Հռ. 8:28):

Ոչ ստանդարտ ՉՔ-ին, ով կամենում է մկրտվել, նաև ոչ ստանդարտ վկային, ով պատրաստում է նրան մկրտության — արհեստական այս խոչընդոտը նույնիսկ կարող է օգնել ավելի իմաստուն և համբերատար դառնալու: Ուստի, սիրելիներ, մենք վստահ ենք, որ և՛ այս, և՛ մյուս բոլոր պատնեշները ձեր ճանապարհին դեպի Եհովան — չեն գայթեցնի ձեզ, չեն կանգնեցնի և չեն ստիպի դուրս գալ առ Աստված տանող մրցավազքի ուղուց (2Պետ.1:10; Սաղ.119:165): Ինչը և՛ մեզ, և՛ բոլորին ենք կամենում:

 

Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

ՆՈՐՈՒԹՅՈՒՆ: ՎԱՏ ԼՈՒՐ ԵՀՈՎԱՅԻ ԺՈՂՈՎՐԴԻ ՀԱՄԱՐ:

Текст на армянском языке к  видео  4.27 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  здесь

Դիմում ենք Եհովայի վկաներին

Այս ուղերձով մենք ցույց տվեցինք, թե ինչպես է ԴԸ Կառ.Մարմնի՝ որպես թե Քրիստոսի կողմից հավատարիմ և իմաստուն ծառա նշանակման այս նոր հարցը — վատթար դարձնում այն մարդկանց դրությունը, ովքեր ցանկանում են մկրտվել, բայց տրամաբանում են Գրություններով և չեն կամենում կուրորեն — որպես Եհովայի ճշմարտություն — ընդունել Դիտ.Ընկերության այս կամ այն ուսմունքը:

Դիտարան Ընկերությունը (ԴԸ) վերահրատարակել է «Կազմակերպված ենք՝ կատարելու Եհովայի կամքը» գիրքը: Վերահրատարակման տարեթիվն է՝ 2019թ. նոյեմբեր. գրքի շապիկը նույն այն տեսքն ունի, ինչպես նախորդը.

Նկատի է առնվել երկու ԳԼԽԱՎՈՐ փոփոխություն, հանուն որոնց էլ, հավանաբար, այս գիրքը վերատպել են, և՝ հերթական վնասը հասցրել Եհովայի ժողովրդին. հետայսու Եհովայի վկաների (Եհ.վկ.) ժողովն անհասանելի կդառնա բոլոր նրանց համար, ովքեր հակված են ողջամտությանը և ցանկանում են ՀԱՍԿԱՆԱԼ, թե ի՞նչ հիմնավորմամբ պետք է ընդունել Ընկերության այս կամ այն ուսուցումը՝ որպես Եհովայի ճշմարտություն: Ցույց տանք.

Փոփոխություններից 1-ինը՝ դա մկրտության երկու հարցերն են, որ տալիս են կոնգրեսներում՝ մկրտվելուց առաջ. հարցերից հանել են արտահայտությունն այն մասին, որ ԴԸ — դա մի կազմակերպություն է, որը ղեկավարվում է Եհովայի սուրբ ոգով (մկրտության հարցերը Եհ.վկ.ները կարող էին լսել 2019թ. մարզային կոնգրեսում): Այս հոլովակում ուշադրությունը կբևեռենք 2-րդ փոփոխության վրա, քանզի հենց նա է, որ վնաս կպատճառի Եհովայի ժողովրդին: Պարզաբանենք խնդրի էությունը.

երկրորդ նորամուծությունը հիմնովին կփոխի վերաբերմունքը մկրտվելու թույլտվությանը և դեռ «մատույցներում» կմաղի ողջամիտներին — նրանց, ովքեր հրաժարվում են կուրորեն վստահել անկատար մարդկանց (ինչը հաճո չէ Աստծուն, Գրծ.17:11), և հավատում հետաքրքրված են Աստվածաշնչի  հիմնադրույթներով  առ այն, թե ինչու ԴԸ-թյան ուսուցումները պետք է համարել Եհովայի ճշմարտություն:

Մի խոսքով, ովքեր հետևում են Առ.14:15-ի և Գրծ.17:11-ի Եհովայի սկզբունքներին՝ այսուհետև զրկված կլինեն Եհ.վկ.ների շարքերը համալրելու հնարավորությունից, որից էլ կտուժի Եհովայի պաշտամունքն ընդհանրապես. Եհովայի ժողովրդի շարքերը կհամալրվեն լոկ նրանցով, ովքեր առանձնապես ոչնչի մեջ չեն խորանում և — ովքեր հեշտությամբ կփոխարինեն Աստվածաշունչը ԴԸ-թյան հրատարակություններով: Հստակ է, որ սրանից Եհովայի ժողովրդի ՈՐԱԿՆ է՛լ ավելի կտուժի: Ինչո՞ւ:

Որովհետև Եհ.վկ.ների շարքերում՝ Եհովայի խոսքով զարթուն և ոչ մի մարդ չի մնա. բոլորը՝ մինչև վերջինը, կսկսեն երկրպագել ԴԸ Կառ.Մարմնին՝ աչք փակելով ԴԸ ցանկացած տարօրինակության վրա: Այդպիսով կռապաշտությունը Եհովայի ժամանակակից ժողովրդի մեջ, որի մասին մենք խոսել ենք 7.12 հոլովակում՝ կամրապնդվի վերջնականապես և անդառնալիորեն: Բայց ինչպե՞ս է սա հնարավոր:

Այլակարծության դեմ պայքարում՝ մտածող Եհ.վկ.ների հետապնդմանը ի հավելում (համեմատեք 1Կոր.11:19), ԴԸ-ը այսուհետ օրինականացնում  է ամեն ինչին ենթարկվելու պահանջը,  ինչ դուրս է գալիս Կառավարիչ Մարմնից — կուրորեն, առանց կշռադատելու, հարցեր տալու և սեփական մտքերի: Նաև պահանջը — որպես Եհովայի խոսք ընդունելու — Ընկերության ցանկացած ուսուցում և հրահանգ.

Կառ.Մարմինը մկրտության հարցաշարում նոր հարց  է մտցրել այն չմկրտված քարոզիչների համար, ովքեր մկրտվելու ցանկություն կհայտնեն և մկրտությունից առաջ պետք է հարցազրույց անցնեն երեցների կողմից: Ցույց տանք այդ «գնդակահարիչ» հարցը.

12 Այն գտնվում է վերատպված «Կազմակերպված ենք…» գրքի «Հարցեր մկրտվել ցանկացողների համար — Մաս 1: Քրիստոնեական համոզմունքներ» բաժնում, էջ 185-192 հատվածի 14 կետում և հնչում է այսպես.
Հավատո՞ւմ ես, որ Եհովայի վկաների Կառավարիչ մարմինը Հիսուսի կողմից նշանակված «հավատարիմ և իմաստուն ծառան» է: 

Այս ձևակերպմամբ — «այո» պատասխանը կնշանակի, որ մկրտվել ցանկացողը հավատարմության երդում է տալիս Կառ.Մարմնին — անկատար մարդկանց: Աբսո՞ւրդ է: Այո:
Եվ սա այն դեպքում, երբ Կառ.Մարմինն ինքը մոտանցյալ տարիներս իր վրայից հանեց պատասխանատվությունը՝  նշելով, որ կարող է սխալվել ուսմունքային և կազմակերպչական հարցերում.

Կառ.Մարմինը ազդարարեց, որ ինքը աստվածային հայտնություններ չի ստանում և կարող է սխալվել  ուսմունքային և կազմակերպչական հարցերում (պատահական չէ, որ մկրտվելու հարցերից հանված է «տեղեկությունը» ԴԸ սուրբ ոգու մասին): Այսինքն, Կառ.Մարմինը հրապարակավ ընդունում է, որ կարող է Եհովայի ժողովրդին սովորեցնել և առաջնորդել — սխալ, ինչը, ճիշտն ասած, բնական է Ադամի մեղսավոր սերունդների համար (1Հով.1:8): Նայենք Դիտարան-ի 2017թ. փետրվարի սկրինշոթը.

Բայց այս դեպքում հարց է ծագում. ինչո՞ւ է, ուրեմն, Կ.Մ.ը պահանջում ընդունել իրեն որպես հավատարիմ և իմաստուն ծառա՝ եթե հենց ինքն է նշում, որ ոչ միշտ և ոչ ամեն ինչում է իրեն դրսևորում հավատարիմ և իմաստուն, սխալական է ուսմունքային և կազմակերպչական հարցերում: Պահանջելով ընդունել իրեն որպես Քրիստոսի հավատարիմ ծառա՝ Կառ. Մարմինը Եհ.վկ.ներից պահանջում է հավասարության նշան դնել կատարյալ Քրիստոսի և անկատար մարդկանց միջև, որոնց յուրահատուկ է սխալվելը: Իսկ դա — լուրջ վրիպում է:

Սա անհեթեթ է նաև այն պատճառով, որ Քրիստոսի երկակի գալստի մասին վերջին «նոր լույսը» (որպես Թագավոր՝ 1914-ին և Դատավոր՝ Արմագեդոնի շեմին, Դիտ. 07. 2013) — հայտնում է, որ ,,ծառայի,, հավատարմության գնահատականը Հիսուսը կտա Արմագեդոնի շեմին, այլ ոչ թե 1914-18թ, ինչպես սովորեցնում էին առաջ:

Ուստի ստացվում է, որ եթե Հիսուսը Արմագեդոնի նախաշեմին է որոշելու թե ,,ծառայից,, ո՞վ է հավատարիմ և իմաստուն, իսկ ով՝ ոչ, ապա պահանջել հիմա՛ ընդունել Կ.Մ.ի սխալական անդամներին որպես հավատարիմ և իմաստուն ծառա — Քրիստոսից առաջ և նրա փոխարեն — դա անպատկառություն է և բարձրամտություն՝ Եհովայի առաջ:

Պարզ է, որ մկրտվել կամեցող հավատի «մանուկները» այս ամենից ոչինչ չեն հասկանում: Բայց դա առավել է մեծացնում Կառ.Մարմնի մեղքը. իրեն փոխարինելով Եհովայով՝ նա ոչինչ չկասկածող «մանուկների» «վզին» է հագցնում կռապաշտության «լուծը» (այսինքն, եթե չես հպատակվում Կառ.Մարմնին՝ փրկության համար Եհ.վկ.ների «տապան» քեզ չեն վերցնի): Եվ դրանով՝ Կառ.Մարմինը կործանում է ոչ միայն իրեն, այլ նաև այդ «մանուկներին» (Մտ.15:14; 18:6):

Բայց այս «լուծը» միայն «մանուկների» համար չէ՛ պատրաստված: Հիմա նաև «հասուն» Եհ.վկ.ները պետք է որոշեն — կա՛մ աչք փակել սրա վրա և օգնել այն հագցնել մանկան «վզին»: Կա՛մ դադարեցնել Աստվածաշնչի ուսումնասիրությունը մարդկանց հետ, որպեսզի գոնե իրենք չդառնան այդ խորամանկության մասնակիցը: Կա՛մ չմկրտված Եհ.վկ.ին նախազգուշացնել հարցազրույցին սպասվող վտանգի մասին՝ ռիսկ անելով դրա համար դուրս շպրտվել ժողովից:

Իսկ այժմ ցույց տանք, թե ԴԸ Կառ.Մարմնի ստատուսի հարցը ինչպե՞ս կարելի էր ձևակերպել Եհովայի և Նրա Քրիստոսի սեփականությունում, որպեսզի այն չհակասեր Ս.Գրքին: Օրինակ այսպես. Ընդունո՞ւմ ես դու, որ Եհ.վկ.ների Կառ.Մարմինը — դա Քրիստոսի ասած «ծառան» է, ով ջանք է թափում լինել հավատարիմ և իմաստուն:
Այս տարբերակով ոչ միայն «ծառայի» սխալները ըմբռնելի կդառնային (Առ.24:16), այլ նաև այն, որ Քրիստոսը չի պարտավորեցրել «ծառայի» սխալները որպես Աստծու ճշմարտություն ընդունել:

Մինչդեռ հարցի ԴԸ-թյան ա՛յս ձևակերպումը՝ փակում է յուրաքանչյուր մտածելու ունակությամբ օժտված անձի ճանապարհը ժողով, ով գիտակցում է, որ Եհովան և Նրա Քրիստոսը՝ դա նույնը չէ, ինչ Կառ.Մարմինը: Եվ, որ Եհովայի և Նրա Քրիստոսի խոսքը՝ դա նույնը չէ, ինչ սխալական Կառ.Մարմնի խոսքը: Ուստի, հետայսու ողջամիտ  մարդիկ Եհ.վկ.ների մոտ մկրտվել — չեն կարող:

Մի խոսքով, համարում ենք, որ Եհովայի տաճարում անօրենը որոշել է ամրապնդել իր դիրքերը՝ ժողովի մուտքի թույլտվության խստացման հաշվին. սրանից հետո ժողով կընկնեն միայն ԴԸ-թյանը հարմար մարդիկ («կույր- խուլ-համր»): Հետևաբար, վստահությունն առ ԴԸ՝ կլինի կույր, իսկ ենթարկվելու պատրաստակամությունը՝ ֆանատիկ (հիմնված ոչ ողջամտության և ոչ Աստվածաշնչի վրա), ինչը և անհրաժեշտ է անօրենին (2Թես.2:2-4,9,10):

Այդպես հեշտությամբ ԴԸ-ը Եհովայի ժողովրդի մեջ կխեղդի Աստծու խոսքով զարթուն մնալու անհրաժեշտության վերջին մնացուկը:

Ամփոփենք. իհարկե, Հիսուսը չի ասել, որ իր «հավատարիմ» ծառան կատարյա՛լ հոգևոր կերակուր կպատրաստի (ինչպես սովորեցնում է Դիտ.02.2017-ը, որի սկրինշոթը վերը ցույց տվինք). անդիտավոր թերություններ պետք է լինեն, և Հիսուսի մտքով չէր էլ անցնի, որ իր հավատարիմ ծառան կորոշի «Եհովայի գառներին» փչացած սնունդ տալ: Նույնիսկ չար ծառայի մասին նա խոսում է որպես ոչ թե Եհ.վկ.ներին թունավորողի, այլ որպես անգութ ճնշարարի և հարբեցողի մասին (Մտ.24:48,49):

Բայց եթե Կ.Մ.ը ցանկանում է հենվել Քրիստոսի խոսքի վրա, ապա Հիսուսը նաև չի՛ ասել, որ ծառան ինքն իրեն հավատարիմ հայտարարի: Նա չի՛ ասել նաև, որ Եհովայի ժողովուրդը հավատարմության երդում տա անկատար և սխալական հովիվներին: Առավել ևս, Հիսուսը չի՛ ասել, որ սխալական  հովիվների խոսքը Եհովայի ժողովուրդը ավելի արժևորի, քան Եհովայի խոսքը:

Հիշեք, սիրելիներ. անկատար հովիվներին հնազանդվելը մշտապես սահմանափակված է առավել Եհովային, քան մարդկանց հնազանդվելու պատվիրանով (Գրծ.5:29; 11:17): Մենք այդ ենք արել, և կշարունակենք անել: Ինչը և սիրով բոլորին ենք կամենում:

Բայց ի՞նչ անել այս ամենից հետո: Սա կիմանանք հաջորդ անգամ:
Սիրով բոլորին, ովքեր ճշմարտությունն են որոնում Աստվածաշնչում:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

25. Ռեյմոնդ Ֆրենց: Խղճի ճգնաժամը Աստվածաշնչի լույսի ներքո

Текст на армянском языке к  видео  4.13 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.25

Դիմում ենք Եհովայի վկաներին
Ռեյմոնդ Ֆրենց — Խղճի ճգնաժամ. կարդալ թե՞ ոչ:
Օգնություն հավատակիցներին:
Սիրով — Պատասխանների արկղ:

Բազմաթիվ Եհովայի վկաներ (ԵՎ) հարցնում են Ռ. Ֆրենցի «Խղճի ճգնաժամ» (ԽՃ) գրքի մասին. այն ևս մասամբ շոշափում է քրիստ. ազատության հարցը: Հետաքրքրությունը ԽՃ-ին հասկանալի է. հեղինակը ԵՎ Ընկերության Կառավարիչ Մարմնի նախկին անդամ է: Կարդալ այն, թե՞ ոչ: Մեր դիտարկումները ցույց են տալիս, որ ԽՃ փոխարինել է Աստվածաշնչին նրանց համար, ովքեր ժամանակի ընթացքում ձանձրացել են Ե.վ. լինելուց (պատահական մարդկանց, ինչպես պարզվել է):

Իսկ ովքեր անկեղծորեն սիրել են Եհովային և Նրա ժողովրդին, բայց մինչ ԽՃ կարդալը չեն հասցրել ամրանալ հավատի մեջ — այդ գիրքը կոտրել է նրանց կյանքը: Ուստի, քանի որ գրքի (նաև կրոնի) ընտրության
հարցում հարկ է կողմնորոշվել ոչ թե ով ում ավելի լավ է քննադատում, այլ ով ավելի լավ է բացատրում Ս.Գիրքը՝ մենք համառոտ ցույց կտանք ԽՃ վերլուծությունը ըստ նրա պտղի՝ Ս.Գրքի լույսի ներքո (Մտ.12:33): Իսկ կարդալ այն թե ոչ՝ որոշեք ինքներդ:

ԽՃ Գրությունների լույսի ներքո
ԽՃ — Ս.Գրքի հետազոտական աշխատություն չէ և ոչ էլ առաջնորդություն է այն Ե.Վ. համար, ովքեր խորին հիասթափության մեջ են ԴԸ խնդիրների պատճառով: ԽՃ, ավելի շուտ, եղբայր Ռ.Ֆրենցի չկայացած երազանքների «ռեքվիեմն» է՝ հագեցած ողբով և հիասթափված մարդու ցավով, որի սպասումները չեն արդարացվել: Շատ ենք ափսոսում նրա համար: Բայց նրանից հետո ապրողներին՝ կարևոր է չկրկնել նրա տառապանքները:

Տարօրինակ է, որ Ֆրենցը ԿՄ մասին խոսում է 3-րդ դեմքով. «նրանք այս էին անում», և ոչ թե «մենք» (չէ որ ինքն էլ ԿՄ անդամ էր): ԿՄ ներկայացմամբ՝ Ֆրենցը էմոցիոնալ մարդ է եղել (դրա համար էլ թերությունները խորն են երևի նրան վիրավորել): Եթե թերություններին նայենք Ս.Գրքով (բոլորը մեղսական են, իդեալական ոչ ոք հիմա չի կարող լինել, Հռ.3:23; 1Հովհ.1:8), ապա զգայական սթրեսից և ջախջախող հիասթափությունից կարելի է խուսափել:

Այսպիսով, ԽՃ — դա ԿՄ թերությունների պատկերումն է և Ֆրենցի հավատի փլուզումը ի՛ր իսկ իդեալներին: ԽՃ մի քանի «տաք» փաստերի օրինակով ցույց տանք՝ ինչպես է ԴԸ ողբերգության «փիղը» փոքրանում, եթե դրան նայենք Աստվածաշնչի լույսով՝ առանց էմոցիաների: 1-ին օրինակ. տարեց եղբայրը ԿՄ նիստերին, պատահել է՝ ննջել է: Եվ դա Ֆրենցին ներվային ցնցման է հասցրել: Համաձայն ենք՝ դա վայելուչ չէ:

Բայց ի՞նչ անել նման դեպքերում՝ ըստ Աստվածաշնչի: Պողոսը, օրինակ, հանրորեն դատապարտեց Պետրոսին և դրանով օգուտ բերեց Թագ. գործին (բարելավեց 1դ. ԿՄ-ը, Պետրոսը դադարեց երեսպաշտություն անել և ուրիշներին ներքաշել այդ մեղքի մեջ, Գաղ.2:11-14): Կարո՞ղ էր Ֆրենցն էլ դա անել: Այո: Եհովայի ծառայի նպատակը չպետք է ուղղված լինի սոսկ թերությունների բացահայտմանը, այլ՝ իրադրության շտկմանը դեպի լավը (Մտ.18:15-17):

ԽՃ ուրիշ «տաք փաստեր» «դատապարտել» կօգնի Եհովայի ժողովրդի հին պատմությունը, հիշեցնենք այն:
Եհովայի հետ շփվող Նրա ընտրյալ թագավորները բազում չարիք են գործել: Օրինակ, Սավուղի հրամանով սպանվեց 85 քահանա (1Սամ.22:17,18), Դավթի սխալը մեռցրեց 70 000 մարդ (2Սամ.24:15), իսկ իմաստուն Սողոմոնը այնպես շեղվեց կռապաշտությամբ, որ կործանեց ընդհանրապես ամբողջ Իսրայելը (1Թագ.11:4-11):

Բայց այս դեպքերից և ոչ մեկում Եհովայի ժողովուրդը չդադարեց տաճար այցելել և երկրպագել Նրան: Նույնպես և առաքյալները, նույնիսկ Հիսուսի հետ շփվելով, շատ բան սխալ էին հասկանում (Մար.6:52;8:17; Ղկ.2:50;9:45;18:34; Գրծ.1:6): Բայց դրա պատճառով չէին դադարում անել այն, ինչ ճիշտ էին հասկացել: Նույն վերաբերմունքը պետք է լինի Եհովայի արդի երկրպագության մեջ: Այժմ ԽՃ ուրիշ մի օրինակ նայենք.

Ողբերգություն Մալավիում (չեզոքություն պահելու խնդիր էր որոնվում): ԿՄ արգելեց ԵՎ-ին կուս.տոմս գնել (անձնագրի տիպի) միակուսակցական երկրում, որի պատճառով մեր եղբայր-քույրերը կործանվեցին: Բայց ԿՄ
հատո՞ւկ դա արեց, որ Մալավիի ԵՎ կործանվեն: Կամ այդ սխալը ավելի՞ն է Դավթի սխալից, երբ 70 000 հոգի կործանվեց (2Սամ.24:15): Ոչ: Կամ այս պատճառով պետք է դադարե՞լ Եհովային երկրպագել: Նորից՝ ոչ:

Հետագայում Ֆրենցին ցնցեց, որ Մեքսիկայի համար այլ բան որոշվեց. եղբայրները նշան էին «գնում» զին.տոմսի մեջ (փողով ազատվում էին բանակից), իսկ ԿՄ լռում էր: Երկերեսանիությո՞ւն: (Մալավիում՝ մի բան, Մեքսիկայում՝ այլ): Հնարավոր է: Բայց պակաս ապշեցնող չէ Պետրոսի երկերեսանիությունը, դրա համար լքե՞լ ժողովը: Այլընտրանքային ծառայության հարցը երկար ու դժվար էր որոշվում ԿՄ, բայց չէ՞ որ որոշվեց: Այո: Օգուտ կար, Մալավիի զոհերը ասես իզուր չեղան:

Ֆրենցին շշմեցրեց նաև այն, որ 80-ական թթ. ԿՄ-ին վիճակվեց որոշել ամուսինների ինտիմ կյանքին առնչվող հարցեր (հարցերի տեղատարափ էր՝ կամա-ակամա հարկ էր պատասխանել): Նա ճիշտ է. ԿՄ անմիջապես չկողմնորոշվեց, որ այդ նուրբ թեման պիտի թողնվի ամուսինների խղճին: Բայց Ֆրենցը ինքը ի՞նչ արեց այդ իրադրությունում: Դե՞մ կանգնեց: Համոզե՞ց ԿՄ-ին, որ չի կարելի ուրիշների անկողին խցկվել:

Դատելով ԽՃ շարադրանքից՝ ոչ: Փոխանակ ԿՄ տակնուվրա անելու և կատեգորիկ դեմ լինելու ԵՎ-ի «անկողին խցկվելու» որոշմանը՝ Ֆրենցը նախընտրեց ընդամենը տառապել վշտից (այդպես է նա նկարագրում իր դրությունը) և «կողմ» քվեարկել: Իսկ հետո հաճույք ստանալ իր հավատակիցների ինտիմ մանրամասները՝ ԽՃ հրապարակելով: Ճիշտ է, ԿՄ այն ժամանակ վատ և սխալ է վարվել: Բայց ինքը Ֆրենցը ճի՞շտ է վարվել:

Ֆրենցը նաև վրդովված է մարգարեությունների տեղափոխմամբ (1914, 1915, 1918, 1925), բուրգերի մասին Ռասելի սխալ ուսուցումով, Բեթ-Սարիմի գործով և այլն: Այս փաստերը ճիշտ են: Բայց պետք է ըմբռնել, որ կայացման ուղին դժվարին է եղել նույնիսկ Քրիստոսի և Եհովայի հետ շփվողների համար (Մար.6:52; 8:17; Ղկ.2:50; 9:45; 18:34; Գրծ.1:6): Իսկ հե՞շտ է սկսել զրոյից՝ ունենալով միայն Ս.Գիրքը (այն ժամանակ և՛ տոնածառի տակ էին նստում, և՛ խաչ էին կրում, և՛ ծխում էին):

Նաև նա նշում է «Հեթանոսների ժամանակը» գիրքը (Հ.Ժ. 1914թ. դեմ)` ի հակադրություն ԴԸ ուսուցման: Բայց Հ.Ժ. հեղինակի ուսուցումը ևս անբասիր չէ (նա չտեսավ, օրինակ, «հեթանոսների ժամանակը» Եհովայի ժողովրդի համար, Հայտ.11:2): 1914 թ. հարցը պահանջում էր առավել քրտնաջան հետազոտում, և այն ևս պետք էր համառորեն բարձրացնել ԿՄ նիստերին, այլ ոչ թե դրա համար ուժգին ապրումներով տառապել:

ԴԸ իդեալական չէ, ինչպես և ԿՄ անդամները, դա է ասում Ս.Գիրքը (Հռ.5:12;1Հով.1:8): Բայց, չնայած անցյալի սխալներին և ԴԸ դժվարություններին՝ Եհովայի պաշտամունքը վերականգնված է: Մարդկությանը տված նրա պտղի օգուտը գերակշռում է անցյալի սխալները: Իսկ ո՞րն է ԽՃ պտուղը: Նրանով այսօր, ասես մահակով՝ ձեռք են թափ տալիս Ե.Վ. հոգևոր բոլոր թշնամիները և Եհովայի «ունեցվածքից» խլում անփորձ Ե.Վ.-ներին: Դա՞ է արդյոք Աստծու ոգու պտուղը:

Ամեն ճգնաժամ (հատկապես խղճի) միշտ չէ, որ վատ է: Ճգնաժամը ցատկ է առաջ, եթե ելքի որոնման մեջ ապավինենք Գրություններին, ոչ թե էմոցիաներին: Ով պահպանում է ինքնատիրապետումը, դրական հայացքը և ամենակարևորը՝ ամուր կապը Եհովայի հետ — նա հոգևոր աճ է ունենում՝ նվաճելով ճիշտ վարվելու ունակությունը: Ի՞նչ կարող էր, օրինակ, անել Ֆրենցը:

Հայտարարել, թե ինչը պետք է ուղղել (Մտ.18:15-17): Դրա համար կվռնդեի՞ն ԿՄ և Բեթելից: Հոգ չէ՝ ծառայիր Եհովային քարոզչությամբ: Կվտարեին նաև ժողովի՞ց: Եվս հոգ չէ՝ վտարված ծառայիր Նրան, մաքուր խիղճն է կարևոր: Իսկ քարոզել, հետաքրքրվողներին բերել Եհովայի պաշտամունքին, այցելել հանդիպումներին՝ ոչ ոք արգելել չի կարող (գիտենք փորձից):

Իսկ ի՞նչ արեց Ֆրենցը վտարվելուց հետո (նրան վտարեցին ԸԶ-ի հետ շփման համար): Նա դադարեց «հաճախել Եհովայի տաճար» և սկսեց գրել ԽՃ: Ընդունենք նա որոշեց մերկացնել ղեկավարների սխալները և հանդես գալ որպես Աստծու մարգարե (այդպես լինում էր Եհովայի ժողովրդի մեջ 2Տրգ.36:14-16): Բայց լինո՞ւմ էր, որ Աստված ուղարկեր մարգարեին սխալի վրա ուշք դարձնելու միտումով, իսկ ճիշտ ելքը չմատնանշեր: Ոչ:

Եհովայի մարգարեները միշտ երկու բան են ցույց տվել.
1) այն սխալը, որն անընդունելի է Եհովային և
2) այն ճիշտը, որով, իրադրության շտկման համար պետք է սխալը փոխարինել: Հիսուսը, օրինակ, ևս հայտարարում էր Եհովայի ժողովրդի ղեկավարների բացթողումների մասին (Մտ.23 և Մրկ.7 գլ.): Բայց դրա հետ նաև նա տալիս էր Աստծու հստակ պատվերը, թե ինչ է հարկավոր Եհովայի մնացած ժողովրդին անել (Մտ.23:1-3):

Իսկ Աստծուց ինչպիսի՞ ելք է (Ս.Գրքով) առաջարկում Ֆրենցը ԽՃ: Ոչ մի. նա մեծ հաճույքով թերություններ է սոսկ նշում և կասկածներ սերմանում Եհովային ծառայելու (Նրա երկրային կազմ.) ԴԸ ընտրած ճիշտ ուղու առումով: Դե գոնե ցույց տար Եհովային ծառայելու ավելի լավ և մի ճիշտ տեղ: Բայց ոչ: Ցույց չի տալիս: Դրա համար էլ շատ Ե.Վ., կարդալով ԽՃ, բացի իրենց քայքայող կասկածներից («ի՞նչ անել հիմա»)` ձեռք չեն բերում ոչինչ:

Ավելի ուշ Ֆրենցը ասես ելք է ցույց տալիս («Քրիստ. ազատության որոնումներում», ՔԱ գրքով), բայց ինչպիսի՞: ՔԱ թեպետ ցիտում է Ս.Գիրքը, բայց նրա ճշմարտությունից հեռու է և աղավաղում է այդ ազատության ըմբռնումը ավելի, քան ԴԸ (տես վիդեո 7.23 ինչ է նշանակում ՔԱ): Համեմատենք ինչ է սովորեցնում Ս.Գիրքը, ԴԸ և Ֆրենցը ու հստակ տեսնենք ո՞վ է ավելի աղավաղում Գրությունը:

Ս.Գիրքը և ԴԸ (նաև ուրիշ եկեղեցիներ) սովորեցնում են, որ
1) բոլորի համար ճշտի մեկ նմուշ պիտի լինի (ողջամիտ ուսուցման, 1Պետ.3:8; Հռ.12:16; 2Տիմ.1:13):
2) Պետք է լինի ժողով (Եբր.10:24,25), ժողովի միասնական ղեկավարում, հոտ, հովիվներ (1Տիմ.3:1; 1Պետ.5:5; Գրծ.15գլ.;16:4):
3) Ս. Գրքի ինքնուրույն ընթերցանությունը բավարար չէ, պետք են Աստծու խոսքի մեկնաբաններ՝ ժողովին սովորեցնելու համար (Նեեմ. 8:8; 1Կոր.14:1,3; Եբր.13:7):
4) Ժողով այցելելը, ուսուցումը և քարոզը՝ Եհովայի պաշտամունքի մաս են (1Տիմ.4:11,13;Եբր.10:25;1Կոր.9:16) և Նրա պահանջներից են, ինչը սակայն Ֆրենցը հերքում է (7.19) :
Նա սովորեցնում է, օրինակ, որ կազմակերպությունը և միասնական առաջնորդությունը պետք չեն, որ Ս.Գրքի մեկնաբանումը ընդհանրապես անիմաստ է (ամեն ոք ազատ է հասկանալ ինչպես ուզի ):

Իսկ ով խոսում է Քրիստոսի ժողովում միաբանող ուսուցման կարևորության մասին՝ ըստ նրա՝ «դիկտատոր է և նենգափոխել է Քրիստոսին ու խլել ազատությունը»: Ֆրենցը լայնացնում է Եհովային ծառայելու «նեղ ճանապարհը» (Մտթ.7:14) և թույլատրում ծառայել Նրան ինչպես քեզ է հաճո: Եվ զարմանալի չէ, որ ԽՃ և ՔԱ շատ սիրված են Եհովայի պաշտամունքի բոլոր ախոյանների՛ կողմից (ՊԱ, օրինակ, նրանք չեն գովազդում, թեպետ մենք ևս ցույց ենք տալիս ԴԸ թերությունները):

Եվ սա է խնդիրը ԴԸ բոլոր քննադատների (ոչ մարգարեների). իրենց մերկացումներում նրանք շեշտը դնում են ԴԸ Ս.Գրքին անհամահունչ թերությունների վրա: Բայց երբ պետք է այլ, ավելի լավ ուղի առաջարկել, մեջ են բերում մի բան, ինչը շատ ավելի անհամահունչ է լինում Ս.Գրքին, քան ԴԸ առաջարկած ուղին (ոչ միայն Ֆրենցը, այլև շատ նախկին Ե.Վ. դարձել են նույն տիպի քննադատներ՝ կրկնելով նրա ուղին):

Ս.Գրքին համահունչ այլընտրանքի բացակայությունը կոտրել է շատ Ե.Վ. և մղել ընդունելու Ֆրենցի ուղին (Յահի պաշտամունքի տնային տարբերակ, Դատ.17:5,6): Ֆրենցի բողոքներն ու դժգոհությունը հավատի մեջ թույլ Ե.Վ.-ից ստեղծել են Եհովայի պաշտամունքը պարսավող ցաքուցրիվ շատ խմբեր: Երբ չկա ճանապարհի ուղենիշ՝ հայտնվում են բազմադեմ «Բաբելոնի» հեղինակություններ՝ մեկը մյուսից տարբեր և առավել…

Հիմա պատկերացնենք թե ինչ կլիներ, եթե Ֆրենցը գրեր ոչ թե իր ապրումների մասին, այլ որ իրեն ԴԸ հեռացրել են ԿՄ զառամյալ եղբայրների նշանակմանը դեմ կանգնելու համար, ովքեր ննջում են ԿՄ նիստերին, 1914թ. ուսուցման ուղղման կոչի, ԿՄ-ի՝ Ե.Վ.-ի անկողիններ խցկվելուն դեմ դուրս գալու, երկակի ստանդարտին հակառակվելու (Մալավիում այլ, Մեքսիկայում այլ) և այլնի համար: Ինչպիսի՞ն կլիներ ԱՅԴՊԻՍԻ գրքի պտուղը:

Նրա օգուտը կլիներ հսկայական: Ողջ աշխարհը դեմ կկանգներ ԴԸ այդ խայտառակությանը, ուր մնաց Եհովայի վկաները: Եվ ԿՄ ստիպված մի բան կփոխեր: Իսկ հիմա (ԽՃ և ՔԱ-ությամբ) ստացվում է, որ Ֆրենցն ուղղակի լուռ կոմպրոմատ է հավաքել Ե.Վ. դեմ, որ հետո իր գիրքը մասսայականացնի: Եվ շատ ափսոս, որ ԿՄ-ում ունենալով խոսելու և լավի համար պայքարելու հազվադեպ այդ հնարավորությունը՝ նա ուժերը ծախսել է լոկ տվայտանքների վրա:

Ամեն դեպքում սակայն, Ֆրենցի գրքերը «փորձեցին» Ե.Վ. հավատը, այդպես նրանց մեջ ի հայտ եկավ 4 խումբ.
Ֆրենցի գրքերի պտուղը. Ե.Վ. խմբերը

1) Դա այն Ե.Վ., ովքեր, ինչպես պարզվում է, մինչ գրքերի կարդալը, դժգոհ էին ԴԸ «ստրկության լծից» (ինչպես նրանք մտածում են Ե.Վ. կյանքի կերպի մասին): Նրանք պատրաստ էին լքել ժողովը, բայց առիթ չունեին: Դա գտան ԽՃ և ՔԱ-ում: Հիմա նրանցից շատերը, Ֆրենցի փոխանցմամբ, իրենց կյանքը նվիրել են ոչ թե Եհովային, այլ նրան, որ վնասեն Ե.Վ. և ԴԸ:

2) Դա այն Ե.Վ., ովքեր գայթեցին՝ բախվելով ԽՃ և դադարեցին ծառայել Եհովային: Նրանք անկեղծ սիրել էին Նրան, ուզում էին մնալ ժողովում, բայց ձաղկված հույզերը չթողեցին նրանց ադեկվատ ընդունել, որ ԴԸ-ում ամեն ինչ չէ այնպես հարթ, ինչպես իրենք անհիմն պատկերացնում էին (հնում Եհովայի ժողովրդի օրինակի առավել հասուն գնահատականը հանում է «վարդագույն ակնոցը» և օգնում հանդարտ ընդունել ԴԸ թերությունները, իսկ որտեղ դրանք չկան): Նրանց համար ցավում ենք առավել:

3) Դա այն Ե.Վ., ովքեր, տեսնելով Ֆրենցին ընթերցող Ե.Վ. հավատի խորտակումը, ողջամտորեն որոշեցին նրա գրքերը չկարդալ (Առ.22:3), այլ ամրացնել անձնական մտերմությունը Եհովայի հետ և խորացնել ս.գրային գիտելիքները (ի վերջո, ԽՃ Աստվածաշունչ չէ, իսկ ինչ չի ամրացնում հավատը, այլ քայքայում է՝ օգտակար չէ կարդալ, Սաղ.1:1-4):

4) Դա այն Ե.Վ., ովքեր «պատվաստում» էին արել, մինչ կբախվեին Ֆրենցի գրքերին, այսինքն՝ մինչ ԽՃ և ՔԱ, ձեռք էին բերել ս.գրային գիտելիքներ այս համակարգի անկատարության և ամենքի մեղսականության մասին (ներառյալ՝ Եհովայի ժողովրդի առաջնորդներին), և նաև այն մասին, որ այս համակարգի ավարտից առաջ իրերի դրությունը ողբալի է լինելու Եհովայի ժողովրդի մեջ անօրենի հայտնության պատճառով (2Թես.2:2-4):

Ուստի ԽՃ նրանց ոչ միայն հոգևոր վնաս չհասցրեց, այլ օգնեց տեսնելու, որ
1) ԿՄ դժվարին աշխատանք է իրագործում ողջ աշխարհում Եհովայի պաշտամունքը տարածելու համար: 2) ԿՄ վրա է դրված Եհովայի ժողովրդի համաշխարհային ընտանիքի դժվարին հոգսը (սեփական ընտանիքն է դժվար ղեկավարել, ինչ ասել հապա աշխարհի մասշտաբի ընտանիքի մասին): Եվ
3) չի սխալվում նա, ով ոչինչ չի անում: Եվ դրա համար նրանք շնորհակալ են Ռեյմոնդ Ֆրենցին:

Ֆրենցի գրքերի ամփոփում. անկախ նրանից, թե 4 կատեգորիաներից որին եք պատկանում՝ նրա գրքերը կա՛մ կոտրում են ձեր հավատն ու կյանքը, կա՛մ ուսանում պակաս քննադատաբար և առավել հավասարակշիռ գնահատել ղեկավարության արարքները, հատկապես եթե նրանց մասին ուրիշների խոսքերից եվ կարծիքներից ենք տեղեկանում, իսկ ինքներս դրա ականատեսը չենք (Առ. 14:15, ԴԸ մասին մեր նյութերին նույն կերպ վերաբերվել):

Մենք, կարդալով Ֆրենցի գրքերը և տեսնելով որքան հեռու դա կարող է տանել, եթե դադարենք Եհովայի վկայի կյանք վարելուց — ավելի համոզվեցինք, որ Եհովայի ժողովի հետ մինչև վերջ Նրան ծառայելը կյանքի պահանջ է և հնարավոր է նույնիսկ դժվարին պայմաններում: Ինչը և՛ մեզ, և՛ բոլորին ենք ցանկանում, սիրելիներ:

Սիրով բոլորին՝ Աստծու խոսքում ճշմարտությունը որոնողներին և հատկապես հավատի յուրայիններին:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com 
 

24. ՈՎՔԵՐ ԵՆ ՀԱՎԱՏՈՒՐԱՑՆԵՐԸ ԵՎ ԻՆՉՊԵՍ ՆՐԱՆՑ ՃԱՆԱՉԵԼ

Текст на армянском языке к  видео  2.18 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.24

Հոգևոր արժեքներ:
Ովքեր են հավատուրացները և ինչպե՞ս նրանց ճանաչել:
Խորհրդածում ենք միասին:
Պատասխանների արկղ — բոլորի համար:

Այս հոլովակը հավատուրացության բնորոշման մասին է: Քանի որ Դիտարան Ընկերության (ԴԸ) տեսակետը, թե ով է հավատուրաց, իսկ ով՝ ոչ — տարբերվում է Եհովայի տեսակետից՝ մեր շատ եղբայրներ և քույրեր (Եհովայի վկաներ, Եհ.վ.) որևէ տարբերություն չեն տեսնում նրանց միջև, ով հեռացել է Եհովայից և ով հեռացել է ԴԸ-ից: Մինչդեռ տարբերություն կա, և այն էլ՝ վիթխարի:
Տեսնենք, թե ի՞նչ է ասում հավատուրացների մասին ԴԸ:

ԴԸ հրատարակություններում ընդունված է հավատուրաց համարել նրան, ով ետ է քաշվել ԴԸ-ից, այսինքն.
ա) ով ինչ-որ պատճառով հեռացել է կազմակերպությունից (Եհովայի վկաների ժողովից);
բ) ով դադարել է համաձայնել ԴԸ բոլոր ուսմունքներին:
Բայց եթե նայենք, թե հավատուրացության մասին ինչ է ասում Աստվածաշունչը, ապա պարզ կդառնա, որ «ետ քաշվել» ԴԸ-ից՝ դա նույն բանը չէ, ինչ ետ քաշվել Եհովայից:

Եթե չսովորենք զանազանել մեկը մյուսից՝ վտանգ կա մերժել բոլորովին ոչ նրանց, ում հարկ է մերժել Եհովայի տեսակետից:  Սրա ամենավառ օրինակը — Հիսուս Քրիստոսն է. մ.թ.1-ին դ. Եհովայի ժողովրդի ղեկավարները նրան հավատուրաց համարեցին և այդ կարծիքը փաթաթեցին մնացած ժողովրդի վզին (Մտ.16:21; 23:1-3; 27:20): Թեպետև նա ուղարկված էր Եհովայի կողմից (Հով.12:49):

Նույն բանն է նախագուշակված նաև Եհովայի վերջին մարգարեների համար. այս համակարգի վերջից առաջ Եհովայի ժողովրդի ղեկավարները, որ կառավարում են ժողովները Եհովայի անունից՝ թե՛ իրենք կմերժեն վերջիններիս, թե՛ մնացած ժողովրդին կդրդեն դրան (2Թես.2:2-4; Հյտ.11:2-10; տես 7.10 և 7.13 հոլովակները «Երուսաղեմ-Սոդոմի» և 2 վերջին մարգարեների մասին): Ինչպե՞ս նրանք դա կանեն:
Նրանց մեթոդիկան այժմ իսկ արդեն գործում է.

իրենց գրականությամբ սերմանելով «հավատուրաց» հասկացության աղճատված բնորոշումը՝ ԴԸ ոչ միայն կոչ է անում բոլոր Եհ.վ.ներին մերժել յուրաքանչյուր հավատակցի, ով համաձայն չէ ԴԸ ինչ-որ ուսմունքի հետ: Այլ նաև վախեցնում է Եհ.վ.ներին, որ եթե նրանցից որևէ մեկը ինչ-որ բան կարդա, բացի ԴԸ կայքի նյութերից, ապա ուրացած կլինի Եհովային (իբր կզայրեցնի Նրան և կկործանվի Արմագեդոնին):

Բայց ով կամենում է, համենայնդեպս, պարզել ինչո՞վ է Եհովայի տեսակետը հավատուրացների մասին տարբերվում ԴԸ տեսակետից՝ թող անցնի առաջ:
Եվ այսպես, ո՞վ է համարվում հավատուրաց Եհովայի տեսակետից: Տեսնենք, թե ինչ է հավատուրացների մասին հայտնում Աստծու խոսքը, Աստվածաշունչը:

Հավատուրացության հիմնական տեսակները ներկայացված են Երեմ.3:13; 2Տիմ.2:18 և 1Տիմ.4:1-ում, որտեղ խոսվում է հավատուրացների՝ որպես Եհովայի ժողովրդից նրանց մասին, ովքեր սկզբում ծառայել են Եհովային և ընդունել Նրա պատվիրանները, իսկ հետո՝ ետ քաշվել Նրանից, Նրա ճշմարտությունից կամ Նրա հանդեպ հավատից: Նայենք առանձին, թե ինչ է նշանակում հեռանալ 1) Եհովայից; 2) ճշմարտությունից և 3) հավատից, ու այդպիսով կիմանանք, թե ինչ է հավատուրացների մասին ասում Եհովան Աստվածաշնչի միջոցով:

Սկսենք 1)-ից. ինչ է նշանակում ետ քաշվել Եհովայից (Երեմ.3:13,14): Այս տեսակի հավատուրացության ամենապարզ օրինակը սա է. գիտակցաբար դադարել կատարել Եհովայի պատվիրանները և չերկրպագել Նրան: Օրինակ, մեկ տարի առաջ Արամը երկրպագում էր Եհովային և ապրում ըստ Նրա պատվերների, իսկ այսօր նա որոշել է մեղսավոր կյանք վարել և չի զղջում դրանում (նրա որոշման պատճառը կարևոր չէ այնքան, որքան Եհովային ծառայելու և Նրա պատվիրանով ապրելու նրա չկամության փաստը):

Եթե մենք տեսնում ենք, որ Արամն այսօր դադարել է Եհովային ծառայել և այլեվս չի կատարում Նրա պատվերները (հեռացել է աշխարհ)՝ նշանակում է Եհովայի տեսակետից Արամը դարձել է հավատուրաց, և մենք նրան պետք է վերաբերվենք որպես հավատուրացի: Ինչպես նաև բոլորին, ով մեղք է գործում, բայց չի զղջում դրանում (1Կոր.5:11; Մտ.18:15-17): Բայց կան Եհովային ուրանալու առավել բարդ օրինակներ:

ա) Հ.Կ.-ում Եհովային ուրացած էին նաև նրանք, ովքեր երկրպագում էին Նրան և կատարում պաշտամունքի պահանջների հիմնական ողջ հավաքածուն: Այսինքն, առերևույթ նրանք Եհովայի ծառաների տեսքն ունեին, բայց, դրանով հանդերձ, ծառայում էին նաև այլ կուռքերի. նրանց սիրտը կիսված էր Աստծու և այլ արժեքների միջև (հետաքրքրությունն ինչ-որ բանի կամ ինչ-որ մեկի հանդեպ՝ ավելին էր, քան հետաքրքրությունն Աստծու արժեքներին, Եզեկ.14:1-5; Մտ.23:16,17; Մրկ.7:6-13; Հով.12:42,43):

Թեպետ նրանք և՛ իրենք էին իրենց համարում Եհ.վ.ներ, և հնում Եհովայի ժողովրդի կազմակերպությունն էր նրանց այդպիսին համարում — Աստծու աչքում նրանք բոլորը ետ էին քաշվել Իրենից՝ պղծվելով կուռքերին ծառայելով (Եզ.14:1-5): Նույնը՝ այսօր. եթե Արամը կատարում է Եհ.վ-ի ողջ հավաքածուն (հաճախում ժողով, ուսումնասիրում ԴԸ գրականությունը, քարոզում և այլն), ապա և՛ ինքը Արամն է իրեն համարում Եհ.վկա՝ հավատարիմ Եհովային; և՛ ԴԸ է նրան համարում Եհ.վկա՝ հավատարիմ Եհովային:

Մինչդեռ Եհովայի համար կարևոր է ոչ միայն սա. եթե, կատարելով Եհ.վ.ների հավաքածուն, քո փառքը (դիրքը ժողովում) արժևորես ավելի, քան Աստծունը (Հով.12:42,43); կրոնական կանոնակարգը արժևորես ավելի, քան Եհովայինը, իսկ տրադիցիաները՝ ավելի, քան մարդկանց բարեկեցությունը (ինչպես Ռուսաստանում. Կառ.Մարմնի համար ԴԸ կանոնակարգն ու տրադիցիաները կարևոր են ավելի, քան Եհ.վ.ների անվտանգությունը), ապա Եհովան դա կգնահատի որպես ուրացում իրենից (Մտ.23:4,16,17; Մրկ.7:6-13; Ղկ.13:16): Ինչո՞ւ:

Որովհետև եթե «ծերերի» ավանդը վեր դասվի Եհովայի շահերից՝ դա կնշանակի ծառայել ոչ թե Նրան, այլ «ծերերին» և ավանդներին, այսինքն՝ կուռքերին (ինչը Եհովան չի պահանջում): Օրինակ, մ.թ.1դ.-ում 7-րդ օրվա ավանդին հետևելը փարիսեցիների համար ավելի կարևոր էր, քան մարդու բարօրությունը, ուստիև նրանք արգելում էին շաբաթ օրով բուժումը (Եհովան դա չէր արգելում; Ես.58:13; Ղկ.13:15,16; Մտ.12:2,12; Հով.5:10): Այսինքն, 7-րդ օրվա «ծերերի» տրադիցիան դարձել էր նրանց կուռքը:

Նույնը՝ այսօր. եթե, օրինակ, Կառ.Մարմնի համար ժողովների անցկացման ընթացակարգը ավելի կարևոր է, քան Ռուսաստանի Եհ.վ.ների անվտանգությունը (հանդիպման կետերի պահպանումը նրանք կարևորում են մարդկանց բարօրությունից); եթե ԴԸ նյութը կարևոր է Աստծու խոսքից (թեպետ ՌԴ բոլոր Եհ.վ.ները Աստվածաշունչ ունեն, Կ.Մ.ը պահանջում է կառչած մնալ իր նյութերից՝ անգամ դրանց արգելքից հետո), ուստի Կ.Մ.ը և Եհ.վ.ները ծառայում են ավանդներին և ԴԸ նյութերին (ինչը Աստված նրանցից չի պահանջում, Գրծ.17:2,3; 18:28; Հռ.15:4): Այսինքն՝ կուռքերին:

Եհովայի ուրացման ևս մեկ տեսակ է.
բ) երբ ուսուցիչը աշակերտներին տանում է ի՛ր ետևեվից, այլ ոչ Եհովայի և Նրա Քրիստոսի: Այս տեսակը առավել բնորոշ է նրանց, ովքեր սովորեցնում են հոտին՝ ձեռքի հետ շահ քաղելով նաև իրենց համար (Եհովայի ժողովրդի հովիվների համար): Նրանց մասին խոսեց Պողոսը. նրանք բոլորը հեռացնում են գառներին Եհովայից՝ կողոպտելով Նրա «հոտը» (Գրծ.20:17,29,30; 1Տիմ.6:5): Այստեղ ևս կան պարզ և բարդ օրինակներ:

Ահա նման հավատուրացության պարզ և ակնառու մի օրինակ. Արամը որոշել է հեռանալ ժողովից և իր կողմնակիցների խումբը ստեղծել՝ քաջալերելով Եհ.վ.ների ժողովից նաև նրանց հեռացումը: Ս.Գրքի չափանիշների համաձայն՝ Արամը ետ է քաշվել Եհովայից (իր շահն է որոնում, այլ ոչ այն, ինչ հաճո է Եհովային և Նրա Քրիստոսին, Փլպ.2:21; Մտ.12:30): Իսկ այժմ՝ առավել բարդ օրինակներ. թաքնված հավատուրացություն Եհովայից.

Արամը չի հեռանում. նա հեղինակավոր դեմք է Եհովայի ժողովրդի մեջ, բայց սովորեցնում է իրենը և այդ կերպ Եհ.վ.ներին հեռացնում Եհովայից (հասարակ Եհ.վ.ները չեն կարող իրենցից բաներ սովորեցնել, նրանց անմիջապես կվտարեն): Օրինակ, մ.թ.1դ. Եհովայի ժողովրդի «ծերերը», փոխարինելով Աստծու պատվերը իրենցով՝ սովորեցնում էին, որ հանուն Աստծու արած նվիրատվության՝ կարելի է երբեմն աչքաթող անել ծնողների խնամքը (Մրկ.7:6-13): Իսկ Պետրոս առաքյալը սովորեցնում էր աղավաղել Աստծու սկզբունքները՝ իր իսկ օրինակով.

Պետրոսը կեղծավորություն սովորեցրեց ուրիշներին, և նույնիսկ Բառնաբասը ներքաշվեց դրան (Գաղ.2:11-13): Եվ երկրորդ. եթե չխառնվեր Պողոսը՝ հեթանոսներից նորահավատ քրիստոնյաները Պետրոսի այդ երեսպաշտությունից կարող էին գայթակղվել և հեռանալ Եհովայից: Ուստի, եթե Եհովայի ժողովրդի առաջնորդները սովորեցնում են ոչ այն, ինչ նրանցից սպասում է Աստված, ապա հենց իրենք հեռանում են Աստծուց և սովորողներին հեռացնում Նրանից (կամա թե ակամա):

Անցնենք 2)-ին. ի՞նչ է նշանակում հեռանալ (շեղվել) ճշմարտությունից (2Տիմ.2:18):
Ճշմարտությունը կամ «ողջամիտ ուսմունքի օրինակը» — դա Աստվածաշնչի հիմնարար և անփոփոխ ուսմունքների հավաքածուն է Արարչի, Նրա նպատակների, Նրա որդու մասին և այլն, որոնք ներդաշնակ են միմյանց և Աստվածաշնչին (2Տիմ.1:13): Ուստի «ճշմարտությունից շեղվել»՝ նշանակում է սկսել սովորեցնել ուրիշ մի բան և կոտրել թույլերի հավատը ճշմարտության հիմունքներին (կասկածներ սերմանել):

Օրինակ, մ.թ.1դ. Քրիստոսի առաքյալները սովորեցնում էին ճշմարտությունը մեռածների հարության մասին՝ ասելով այն նույնը, ինչ Քրիստոսն էր սովորեցնում. որ մեռածների հարությունը տեղի է ունենալու գալիք աշխարհում, այլ ոչ այս: Մեռածների այդ գալիք հարությանն էին հույս տածում բոլոր քրիստոնյաները (Հով.6:40; Գրծ.24:15; Եբր.11:35): Իսկ Հիմենիոսն ու Ֆիլետոսը ժամանակի ընթացքում սկսեցին այլ կերպ սովորեցնել՝ ասելով, թե հարությունն արդեն եղել է (սկսվել է վաղուց, 2Տիմ.2:17):

Արդյունքում կոտրվում էր անփորձների հավատը: Օրինակ, լսելով տարաբնույթ մեկնություն հարության մասին և չունենալով հնարավորություն այդ ուսմունքը ստուգել — ոմն մեկը կարող էր կասկածել քրիստոնեությանը և աշխարհ հեռանալ Եհովայից: Մի ուրիշն էլ կարող էր հավատը կորցնել՝ մտածելով, որ հարությունը վերաբերում է միայն Քրիստոսի զոհին: Դա կհեռացներ նրանց Քրիստոսի և քրիստոնեության դերի մասին ճշմարտությունից: Այսինքն՝ Եհովայից: Նույնը կարող է և այսօր պատահել.

օրինակ, մեկ տարի առաջ Արամը բեմից սովորեցնում էր, որ Եհովան և Նրա որդին երկու տարբեր անձեր են: Իսկ այսօր նա հեռացել է այդ ճշմարտությունից և սովորեցնում է, թե Եհովան դա Քրիստոսն է Երրորդության տեսքով, իսկ Եհ.վ.ները վտանգավոր աղանդ են (կան և այդպիսիք նախկին Եհ.վ.ներից): Եթե նրան հավատան անփորձ Եհ.վ.ները՝ նրանց հավատը կարող է կոտրվել: Ուստի Արամի հետ պետք է վարվել այնպես, ինչպես Պողոսը վարվեց Հիմենիոսի հետ (1Տիմ.1:20; 1Կոր.5:11):

Իսկ եթե Արամը մերժում է ԴԸ ինչ-ինչ ուսմունքներ և ապացուցում, որ դրանք ներդաշնակ չեն Ս.Գրքին՝ արդյո՞ք նա հավատուրաց է: Ոչ: Հիսուսը նույնպես մերժում էր «1-ին դարի ԴԸ» որոշ անհեթեթ ուսմունքներ, մերժում էր Եհովայի ժողովրդի 1-ին դ. «ծերերի» այն ավանդները, որոնք հակասում էին Աստծու խոսքին (Մրկ.7:1-13): Բայց, դրանով հանդերձ, նա հավատուրաց չէր:

Պողոս առաքյալի օրինակը ևս ապացուցում է, որ ինչ-ինչ ուսմունքների շուրջ տարաձայնությունը՝ ճշմարտությունն ուրանալու փաստ չէ: Որպեսզի Եհ.վ.ներից որևէ մեկին մեղադրեն հավատուրացության մեջ — Կառ.Մ.-ը նրա հարցը պետք է քննի Աստծու խոսքի լույսի ներքո: Երբ այլազգիների թլպատության շուրջ տարաձայնություն առաջացավ Պողոսի և հրեաների միջև — մ.թ.1դ. Կառ.Մ.-ը այդպես էլ վարվեց, և պարզեց, որ Պողոսը ճիշտ է (Գրծ.15գլ.):

Ուստի, եթե այսօր Արամը, ծառայելով Եհովային, օրինակ, խոսում է երեցների հետ ԴԸ ինչ-ինչ ս.գրային ուսմունքների անհեթեթության մասին (օրինակ, Քրիստոսի երկակի գալստյան կամ օծյալների երկակի սերնդի մասին) և խնդրում այդ հարցով դիմել ժամանակակից Կառ.Մ.-ին — Աստվածաշնչի տեսակետից նա հավատուրաց չէ. Կառ.Մ.ը պետք է ևս նրա հարցը քննի Աստվածաշնչի լույսի ներքո, ինչպես դա արեց 1-ին դարի Կառ.Մ.ը Պողոսի առնչությամբ:

Անցնենք 3) ի՞նչ է նշանակում հեռանալ հավատից (1Տիմ.4:1):
Եթե հավատի մասին խոսենք 1Տիմ.4:1 Պողոսի խոսքերի ենթատեքստից, ապա «հեռանալ հավատից»՝ կնշանակի ուշադրություն դարձնել մոլորեցնող խոսքերի և դևերի ուսմունքներին: Այսինքն, համարյա նույն բանը, ինչ հեռանալ ճշմարտությունից՝ գայթակղվելով Արարչի էության և նպատակների մասին մեկ ուրիշ ուսմունքով, քան այն, ինչ Եհովան այդ մասին հայտնում է Իր խոսքում:

Որպես օրինակ՝ Պողոսը Գաղ.1:6-9; 4:9-11-ում մեջբերում է. սկզբում Գաղատիայի քրիստոնյաները Քրիստոսի մասին ընդունել էին դավանանքի այն նմուշը (կամ այն ճշմարտությունները), որ առաքյալը քարոզել էր նրանց: Բայց հետո կեղծ եղբայրները կարողացել էին տարհամոզել ու խրախուսել նրանց ետ դառնալ Մովսեսի օրենքին և ավանդներին ու հեռանալ քրիստոնեական հավատից (նրանք Քրիստոսի զոհի կարևորությանը դադարել էին հավատալ):

Բայց հավատուրացության այս տեսակը մի երեսակ ևս ունի. անցյալի օրինակը ցույց է տալիս, որ ով հեռանում է հավատից և չի վստահում Եհովային, նա հակված է Նրան լիովին ապավինելու փոխարեն՝ ապավինել աշխարհիկ «կազմակերպություններին», ասես թե նրանց հետ համագործակցությունից օգուտն ավելին կլինի, քան Եհովայից (Ես.30:1; Օվս.10:4):

Հարձակումներից պաշտպանվելու համար՝ հարեվան ազգերի հետ Իսրայելի կնքած դաշնագրերը վկայում էին Եհովայի հանդեպ Իսրայելի վստահության պակասի մասին և խախտում Նրան տված հավատարմության ուխտը: Մարգարեներն այդ դաշնագրերը հոգևոր պոռնկություն էին համարում, օրինակ, Եգիպտոսի և Ասորեստանի որդիների հետ (Եզեկ.16:26,28; 23:7,8): Ուստի նրանք ևս համարվում էին Եհովայի հանդեպ հավատուրացներ (Եր.3:14):

Նույնը և այսօր — համագործակցել Եհովայի ժողովրդի դրության թեթևացման համար աշխարհիկ միությունների հետ (ասես «դաշն կնքել նրանց հետ»), եթե դա Եհովայի խոսքով չի թույլատրվում (օրինակ, կեսարի երկրի ատյաններում պաշտպանել քո իրավունքները՝ թույլատրելի է, Գրծ.25:11) — Եհովայի կողմից կարող է գնահատվել որպես հոգևոր «պոռնկություն» և անվստահություն Իրեն (հեռացում հավատից):

Եվ այսպես, հավատուրացության նշանակության առումով.
1) հարկ է սովորել տարբերել ուրացումը ԴԸ «ավանդներին» (անհամաձայնություն ԴԸ ոչ ս.գրային ուսմունքներին) — Եհովայի հանդեպ հավատուրացությունից;
2) Հարկ է իմանալ հավատուրացների Աստվածաշնչի բնորոշիչները (ինչ-որ մեկի անձնական սուբյեկտիվ կարծիքը չի կարող հիմք ծառայել Եհ.վ.ներից որևէ մեկին մեղադրել որպես հավատուրաց): Թվարկենք դրանք.

ահա հավատուրացների հիմնական հատկանիշները Ս.Գրքի տեսակետից.
ա) նրանք կոտրում են անփորձների հավատը Եհովայի հանդեպ և կողոպտում Նրա ունեցվածքը (կամա թե ակամա դուրս են հանում Եհ. վ.ներին ժողովից, ավերում նրանց վստահությունը Եհովայի և Ս.Գրքի հանդեպ, կամ քաշում իրենց ետևից՝ սովորեցնելով իրենցը, այլ ոչ Եհովայինը, Գրծ.20:29,30; 2Տիմ.2:16-18);

բ) նրանք աղճատում են ս.գրային ուսմունքները և հոտին վերաբերվում շահադիտորեն՝ օգտագործելով Եհովային ծառայելու նրանց ցանկությունը (Փլպ.2:21; 1Տիմ.6:5);

գ) Մարդկանց բարօրությունից ավելի՝ նրանք արժևորում են իրենց տրադիցիաներն ու կանոնները և դրանք վեր դնում Եհովայի պահանջներից (ծառայում իրենց կուռքերին, 2Թես.2:2-4); դ) նրանք հեռու են Եհովայի ժողովրդի դժվարություններից և ավելի ծանր պահանջներ են դնում, քան Եհովան (Մտ.23:1-4);

ե) խնդիրների բախվելով՝ նրանք անվստահություն են ցուցաբերում Եհովային (օգնության են դիմում աշխարհիկ կազմակերպությունների և նրանց հետ շահավետ համագործակցության «դաշնագրեր» կնքում):

Եթե որևէ մեկը այս նկարագրություններում ճանաչեց իրեն — հիշեք. Եհովան սպասում է ձեզ, որ ետ գաք Իր մոտ (Եր.3:14,22; Ղկ.15:11-24): Իսկ հաջորդ հոլովակում կարող եք մարզվել կողմնորոշվելու՝ արժե՞ արդյոք կարդալ Ռեյմոնդ Ֆրենցի գրքերը, հավատուրա՞ց է նա, թե՞ ոչ (հատկապես վերջին ժամանակներս՝ նրա գրքերը սկսել են լայնորեն գովազդել):

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

23. Քրիստոնեական ազատության նշանակությունը

Текст на армянском языке к  видео  1.35 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.23

Աստվածաշնչի ուսումնասիրություն:
Հին և Նոր Կտակարան
Քրիստոնեական ազատության նշանակությունը:
Ուսումնասիրում ենք միասին:
Պատասխանների արկղ — բոլորի համար:

7.22 հոլովակից 1-ինը իմացանք օրենքի տառից ազատվելու մասին: Այսօր կիմանանք 2)մեղքից, 3)մահից, 4)վախից, 5)մարդահաճությունից, 6)իրավիճակներից, 7)մտածելու, որոշում կայացնելու եվ խղճով վարվելու ազատության մասին: Այս բոլորը միասին՝ հենց քրիստոնեական ազատությունն է: Նայենք ամենի նշանակությունը հատ-հատ, բայց նախ պարզենք՝ ի՛նչն է հենց քրիստոնյային դարձնում ազատ:

Որպեսզի կանգնենք Քրիստոսի նվիրած ազատության մեջ (Գաղ.5:1)` առնվազն պետք է տեղեկություն ստանանք այդ մասին: Եթե կալանավորը բանտում տեղեկություն չստանա, որ ինքն ազատ է եվ խցի դուռը բաց է՝ նա դուրս չի գա ազատություն: Նույնն է և Ադամի սերունդների համար. նրանք գտնվում են այս համակարգի «բանտում», ուր գցել է նրանց Ադամը (Հռոմ.5:12; 7:14):

Ադամի սերունդների համար այդ տեղեկությունը Աստծու մտադրության եվ Հիսուս Քրիստոսի մասին գիտությունն է (Հով.8:32): Քրիստոսի փրկանքի մասին գիտելիքների ձեռքբերումը՝ սկիզբն է քրիստոնեական ազատության (ՔԱ), ազատագրում բոլոր տեսակի ստրկություններից եվ հավիտենական կյանքի երաշխիք՝ ապագայում (Հով.3:16; 1Պետ.1:18-20; Մարկ.10:29,30):

Քրիստոսն ասես փրկագին վճարեց «բանտում գտնվող» Ադամի բոլոր սերունդների համար և բացեց բանտախցերի դռները՝ կանչելով դուրս գալ ազատություն: Եհովայի նպատակն է, որ այս բարի լուրը Քրիստոսի ազատագրման մասին թևածի ամբողջ աշխարհում: Եվ դա հենց այդպես էլ կլինի (Ղուկ.4:18; Գործ.1:8; Մտթ.24:14):

Ովքեր կամենում են ստանալ այդ ազատությունը՝ ունեն «այս համակարգի բանտից» ելնելու հնարավորությունը, ԲԱՅՑ ոչ թե փախչելու ուր աչքդ կտրի, ինչ նույնն է դարձ՝ հին մեղավոր գործերին, այլ գալու ազատագրողի՝ Հիսուսի մոտ, որպեսզի նրա օգնությամբ փրկվելով մեղքից՝ լինի վերադարձ Եհովայի մոտ: Ազատության ուրիշ տարբերակ՝ ոչ Եհովան, ոչ Հիսուս Քրիստոսը մեզ չեն առաջարկում:

Արդյոք բոլո՞ր ազատագրվածները, ովքեր իմացան բարի լուրը՝ կկամենան մտնել Քրիստոսի ղեկավարության տակ և նրա ժողովի մաս կազմել (Կող.1:18), որ ծառայեն Եհովային: Ոչ: Բայց նրանք, ովքեր կկամենան՝ կստանան ճշմարիտ քրիստոնեական ազատությունը, որի ամեն մի վերը թվարկած երեսակի մասին առանձին կխոսենք հիմա:

Սկսենք 2) և 3) երեսակներից. ազատություն մեղքի և մահի ստրկությունից: ՔԱ այս երեսակները կապված են իրար, քանզի մահը մեղքի հետեվանքն է, ինչը ցույց էր տալիս Մովսիսական Օրենքը (Մ.Օ,1Կոր15:56): Նախկինում մինչեվ Քրիստոսի փրկանքը՝ «մեղքը թագավորում» էր մարդկանց վրա Աստծուն չլսելու առումով, ուստի բոլորը դատապատված էին մահվան (Հռոմ.5:21ա):

Ադամի սերունդների մեղքի ժառանգական «ախտը» (Աստծու սկզբունքները խախտելու հակումը)` պատճառ էր նրանց մահի (Հռոմ.5:12): Մինչև փրկանքը՝ նրանք բոլորը մեղքի ստրուկներն էին և ենթակա էին մեղավոր իղձերի, որոնց անկարող էին դիմադրել: Բայց, Քրիստոսի շնորհիվ՝ ամեն մի քրիստոնյայի մեջ կարող է թագավորել արդարությունը (Հռոմ.5:21բ; 6:19-22): Ի՞նչ կերպով:

ա) Մեղքը, նկարագրված ՄՕ-ում, «դատապարտված է Քրիստոսից» (Հռ.8:3), այսինքն մեղքը ՆԿ-ում խոչընդոտ չէ Աստծուն մերձենալու: Դրա համար էլ «մեղքի պահանջը», որ մահվան վճիռ արձակի ՄՕ-ով — ՆԿ-ում անուժ է: Այս առումով՝ Հիսուսը փրկագնեց (ազատեց) քրիստոնյաներին ՄՕ-ի մեղքի անեծքից, իսկ եթե մեկը մեղք գործի՝ կա Բարեխոս Աստծու առաջ նրա համար (1Հով.2:1,2):

բ) Քրիստոնյաները ճիշտ գիտելիք ունեն, թե ինչ է մեղքը և ինչպես պայքարել նրա դեմ ու հաղթել՝ արդար վարվելով կյանքի բոլոր դրվագներում (1Կոր.9:25-27): Իսկ մարտնչել մեղավոր հակումների դեմ ՆԿ-ի դարաշրջանում օգնում է սուրբ ոգու ուժը՝ ուղարկված Եհովայից՝ Հիսուսի զոհագործության շնորհիվ (ինչը մինչ այդ անհնար էր, Հով.16:7; 1Կոր.10:13):

Մեղքին հաղթելու եվ արդար դառնալու ձգտման արդյունքում՝ մարդիկ կարող են հավիտյան ապրել (Հռ.5:12): Կնշանակի՝ մահն այլեվս չի թագավորում քրիստոնյաների վրա, քանզի.
1) փրկանքի շնորհիվ՝ Քրիստոսը բոլոր մեռյալներին դուրս կհանի գերեզմանից՝ «խլելով նրանց մահվան թագավորությունից», որին «ծախել» էր նրանց Ադամը, և կտա հավիտենական կյանք (Հով.5:28,29; Հռ.5:12,21):

2) Աստծու աշխարհում հավիտյան ապրելու հույսը՝ օգնում է դիմանալ Եհովային հավատարիմ մնալու բոլոր փորձություններին՝ նույնիսկ մահվան առաջ: Սատանան անզոր է դառնում վախեցնել մահով եվ այս համակարգի ճնշումներով՝ որ սխալ վարվեն (Եբր.2:14,15): Ինչպե՞ս է այդ ազատությունը դրսևորվում գործնականում:

Օրինակ, քրիստոնյային, ով ազատ է մեղքից եվ մահից՝

առաջարկում են Եհովային ուրանալ, այլապես բանտ կգցեն: Բայց նա չի ուրանում, քանզի սիրում է Եհովային, թանկ համարում Քրիստոսի զոհը եվ խորշում այդ մեղքից: Դա գրված է նրա հոգում (նրա «սիրտն է թլփատված», Եր.31:33; Հռ.2:29; 6:20-22): Անցնենք Ք.Ա.-ության 4)-րդ երեսակին.

4) ազատություն տարբեր վախերից: Հիսուսը Մտթ. Ավ-ում 8 անգամ ասաց՝ «մի վախեցեք». նա գիտեր, որ այս համակարգը լի է վախերով: Վախ՝ սիրելիների համար, աշխատանքը կորցնելու, հիվանդանալու վախ եվ այլն: Բայց ճշմարտության մասին Հիսուսի տված գիտելիքները օգնում են հաղթահարել վախերը եվ ճիշտն անել (1Պետ.3:6): Ինչպե՞ս: Խորհրդածենք.

«Ո՞րն է ամենասարսափելի բանը: Դավաճանել եվ վշտացնել Եհովային, կորցնել վերադարձի հույսը Նրա մոտ: Չկա ավելի սարսափելի բան»: Եվ սա օգնում է փորձություններում հավատ ընծայել Եհովային, որ Նա կօգնի, եվ այդ հավատի ուժը հաղթահարում է վախը (1Կոր.10:13): Հենց սա է ազատությունը բոլոր վախերից: Բերենք իրավիճակների մի քանի օրինակ:

Տարբեր վախերից ազատ քրիստոնյայի օրինակներ.
1) քրիստոնյաները հալածվում են իրենց երկրում, բայց հաղթահարելով վախը՝ շարունակում են արդարությամբ վարվել Աստծու առաջ (1Պետ.3:14; Փիլիպ.1:28):
2) Բժիշկները պնդում են արյան փոխներարկում, բայց քրիստոնյան հրաժարվում և չի վախենում մահից, քանզի վստահ է Եհովայի վրա և մեռելներից հարությանը (Սաղ.40:4):
3) քրիստոնյա կինը մենակ է մնացել երեխաների հետ, բայց վախ չունի ապագայից, քանզի վստահ է, որ Եհովան կօգնի եվ ելք կտա.
4) քրիստոնյան չի երկնչում թողնել հարմարավետությունը և տեղափոխվել այլ տեղանք, ուր պայմանները վատ են, բայց քարոզիչների կարիք կա: Նա վստահ է, որ Եհովան անպայման սատար կլինի իրեն: Եվ այլն:

Այժմ՝ 5) Ազատություն մարդահաճությունից: Սա «ստրկության» հատուկ մի տեսակ է. վախ մարդկանցից, ումից ինչ-որ բանով կախված ենք կամ փայփայում ենք մեր կապը նրա հետ (Առ.29:25): Օրինակ, վախենում ենք փչացնել հարաբերությունը մեր հարազատների, հավատակիցների, երեցների, գործատիրոջ կամ կոլեկտիվ համագործակիցների հետ և այլն:

Սակայն այն միտքը, որ մեր ազատության համար Քրիստոսն իր կյանքով է վճարել, մղում է երախտիքով լսելու միայն Եհովային եվ Քրիստոսին (1Կոր.7:23): Քրիստոնյան իրավունք չունի դառնալ մարդկանց քմահաճույքների և ցանկությունների գերին, որոնք հակասում են Աստծու սկզբունքներին: Տեսնենք մարդավախությունից ազատ լինելու օրինակներ.

Մարդահաճությունից ազատ լինելու օրինակներ
1) Ղեկավարը պահանջում է, որ քրիստոնյան կեղծի աշխ. փաստաթղթերը, բայց նույնիսկ գործը եվ ղեկավարի բարյացակամությունը կորցնելու վախը՝ չի ստիպում նրան մեղանչել. նա հավատում է, որ Եհովան իրեն անպայման կսատարի ճիշտ վարվել, ելք գտնել, և թույլ չի տա, որ ինքը կարիքի մեջ հայտնվի (Սաղ.37:25):
2) Անհավատ հայրը սպառնում է դստերը դուրս հանել տանից, եթե նա չդադարեցնի քրիստ. գործունեությունը: Աղջիկը ամեն ինչ կանի, որ չխզվի կապը հոր հետ, սակայն եթե հայրը պնդի իրենը — նա չի վախենա վտարվել տանից՝ վստահ լինելով, որ Եհովան իր հետ կլինի և կօգնի ելք գտնել (Մտթ.10:36,37):
3) Երեցը, որ կոնֆլիկտ ունի վտարված, բայց ժողով եկող եվ սրահի մի անկյունում խելոք նստող եղբոր հետ՝ հրահանգում է ծառ.օգնականներին նրան ներս չթողնել: Ազատ քրիստոնյաները, ամենաքիչը՝ կխնդրեն երեցին Աստվածաշնչով հիմնավորել հրահանգը և չեն վախենա նրա հետ հարաբերության վատանալուց (կյանքի իրական օրինակ):

Անցնենք 6)-ին՝ ազատություն իրավիճակներից: Այս տիպի ստրկությունը նույնպես տարածված է. շատերը կյանքի բարդ, անլուծելի իրավիճակների «գերության մեջ» են: Օրինակ՝ ի ծնե հաշմանդամություն, հարազատի մահ և մենություն, ծերության խնդիրներ, աղքատություն և այլն:

Եվ սակայն, բարդ իրավիճակները չեն խանգարում, որ քրիստոնյան ազատ լինի իր սիրո մեջ դեպի Եհովան եվ ծառայի Նրան ուժերի ներածին չափով: Պողոս առաքյալը այսպես նկարագրեց Ք.Ա.-թյունը այդ «ստրկության» իրավիճակներում. իրավիճակի ծառան՝ կանչված Տերից, միևնույն է՝ Տիրոջ ազատվածն է (1Կոր.7:22):

Անցնենք 7)-ին՝ մտածելու, որոշումներ ընդունելու և խղճով վարվելու ազատություն: Այս տեսակը նույնպես բազմաշերտ է, բայց հիմնականն են՝ ըստ համոզմունքի գործելը, արարքի հոգեվոր օգուտը և ուրիշի խիղճը հաշվի առնելը (Հռ.14:1-6,22,23; 1Կոր.8:9; 10:23): Հարկ է նշել, որ Եհովայի բոլոր ծառաները տարբեր են ունակություններով և հնարավորություններով: Նաև՝ ամենքի խիղճը տարբեր է զգայնությամբ:

Եվ ուրեմն, ունենալով լիակատար ազատություն, ըստ Եհովայի սկզբունքների՝ որոշումներ կայացնելու (եթե չկա հստակ արգելք)- արժե հարցեր տալ ինքդ քեզ. ինչպե՞ս սա կազդի ինձ վրա, իմ հավատակիցների և շրջապատի վրա: Ինչպե՞ս է ազատ մտածելը, որոշում կայացնելը և խղճով վարվելը երևում գործնականում: Քննենք հերթով:

1) Այն ինչ հավատից չէ (համոզմունքից չէ)` մեղք է (Հռ.14:22,23)
Ես համոզված եմ, որ չինովնիկին նվեր տալը՝ Թագավորության Սրահի շին.թույլտվության օրինական իրավունքը հաստատելու նպատակով՝ կաշառք տալ է նշանակում: Եվ ես չպետք է հանգստացնեմ ինձ, որ Դիտ. Ընկերությունը դա անվանում է նվեր (Դիտ.05, 1/4, էջ 29), կամ արդարացնեմ ինձ, որ խղճիս հակառակ եմ գնում հավատակիցներիս օգտի համար (ես համոզված եմ, որ կարելի է օրինական այլ տարբերակներ գտնել):

2) Իմ ազատությունը չպետք է գայթակղեցնի հավատակիցներիս (1Կոր.8:9)
Արյան մանր ֆրակցիաներով բուժումը (սպիտակուցի պլազմա և այլն)՝ խղճիս համաձայն է, քանզի ես դրանք արյուն չեմ համարում (լվացված միսը օրինակ, ավելի շատ արյուն է պարունակում, քան այս պրեպարատը): Սակայն, եթե եղբորս խիղճը մերժում է ընդհանրապես արյան բոլոր մանրագույն ֆրակցիաները՝ ես չեմ ասի նրան ինչով եմ բուժվում կամ առաջարկի բուժման իմ տարբերակը:

3) Ամեն ինչ ինձ կարելի է, բայց ամեն ինչ օգտակար չէ (1Կոր.10:23)
ա) Ես բժիշկ եմ և խիճս ինձ թույլատրում է նշել բժշկի օրը (Աստվածաշնչում դրա դեմ ուղիղ արգելք չկա): Բայց քանի որ ես՝«նրանք աշխարհից չեն» բնութագրով հայտնի Եհովայի ժողովրդի մասնիկ եմ՝ դա չեմ նշի:
բ) Ես ազատ կարող եմ իմ անհամաձայնությունն արտահայտել ԴԸ որոշ ուսմունքներին՝ ժողովի ժամանակ, բայց քանի որ դա ոչ մեկին օգուտ չի բերի (ոչ ինձ, ոչ նրանց)` ես դա չեմ անի:

4) ազատությունը՝ պատրվակ չէ ինքնագոհության (Գաղ.5:13-15)
Ես իրավունք ունեմ իմ հավատակցից ներում պահանջել և հասնել արդարության՝ նույնիսկ աննշան սխալների դեպքում (Մտթ.18:15): Բայց հանուն խաղաղության և վեճերի կանխման՝ գերադասում եմ շատ բան ներել և չնկատել: Չէ՞որ ինքս էլ երբեմն բռնում եմ իմ սխալները: (Ժող.7:16,21,22):

5) Իմ ազատությունը չպետք է կոծկի չարը (1Պետ.2:16)
ա) Ես ազատ եմ խմիչքի հարցում, բայց դա իրավունք չէ՝ արդարացնելու հարբեցողությունը:

բ)
Որպես երեց՝ ես իրավունք ունեմ եղբայրներից մեկ անգամ օգնություն սպասել, ասենք, տան վերանորոգման հարցում: Բայց ես չպետք է չարաշահեմ ինձ օգնելու նրանց մղումը՝ որպեսզի անվճար երկար ժամանակ օգտվեմ դրանից:

գ) Մենք Թագ.Սրահ ենք կառուցում մասնավոր սեկտորում, բայց խիղճս կարգելի ասել, թե իբր ջերմոց ենք կառուցում՝ նույնիսկ եթե երեցները դա խնդրեն: դ) Եհ.Վկ. Ղեկավարությունը ազատ է տնօրինելու գանձանակի զոհաբերությունը, բայց ոչ անձնական նպատակով՝ ապահովելով հարմարավետ կյանք՝ ուրիշի հաշվին: Իրենց անձնական կարիքների համար՝ նրանք իրենք պետք է աշխատեն (1Կոր.4:12; 1Թես.4:11):

6) Իմ ազատությունը չի վնասում անհավատներին (Գաղ.6:10)
Քո աշխարհիկ ղեկավարը, աշխատանքի ժամին՝ աղջիկների հետ զվարճանքի է գնացել իր ամառանոց: Բարձրադիրք պաշտոնյայի շտապ զանգին՝ դու ազատ ես ողջ ճշմարտությունը զեկուցել քո ղեկավարի մասին, բայց մարդկանց հանդեպ սերը կօգնի քեզ ուրիշ պատասխան հայթայթել. օրինակ, «նա տեղում չէ, բայց ես կաշխատեմ գտնել նրան, ի՞նչ փոխանցեմ»:

Եվ այսպես՝ ի՞նչ է ՔԱ: Դա հնարավորություն է միշտ վարվել ըստ քո հավատի և խղճի՝ ոչնչից չվախենալով (անկախ հանգամանքներից, հնարավոր վատ հետևանքից, շրջապատի կարծիքից կամ օրինակից, որքան էլ դրանք հեղինակավոր լինեն): Քրիստոնեական ազատությունը ձեռք է բերվում Աստծու նպատակի և Քրիստոսի փրկանքի մասին աստվածաշնչյան գիտելիքներով, նաև Եհովային գոհացնելու անձնական մեծ ցանկությամբ (Հով.8:32):

ԴՈՒՔ ՄԵԶ ՀԵ՞Տ ԵՔ:
«Պատասխանների արկղ»
Եհովայի Վկաների կայք՝ Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

22. Ինչու Եհովային Իր օրենքի տառի ստրուկներ պետք չեն

Текст на армянском языке к  видео  1.34 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.22

Աստվածաշնչի ուսումնասիրություն:
Նոր եվ Հին կտակարան
Քրիստոնեական ազատություն, մաս 1-ին
Ինչո՞ւ Եհովային պետք չէ ստրուկների ծառայություն:
Ուսումնասիրենք միասին:
Պատասխանների արկղ — բոլորի համար:

Քրիստոնեական ազատության մասին կարծիքները շատ են, երբեմն՝ ծայրահեղ: Մեկն ազատել է իրեն ամեն ինչից, մեկն էլ այնպես է տարվել իր ԿԿ (կր.կազմակերպությամբ), որ դարձել է նրա լիդերների եվ մեծամասնության կարծիքի ծառան: Ինչո՞ւ են առկա նման հակասություններ: Որովհետեվ, այնքան էլ հեշտ չէ ըմբռնել, թե իրականում Քրիստոսը ինչի՞ց է ազատագրել քրիստոնյաներին:

Պարզ է մեկ բան. ազատությունն այնտեղ է, ուր չկա բռնություն եվ նվաստացում: Բայց քրիստոնյային մինչ այժմ, օրինակ, ճնշում է մեղավոր եվ մահկանացու լինելը (1Հովհ.1:8; Հռ.7:22-24): Նա նաև հասարակական տարբեր հանգամանքների եվ պարտականությունների «ստրուկն է» : Նա ապրում է պայմանների թելադրանքով եվ ազատ չէ: Ուրեմն, ինչի՞ց է Քրիստոսը ազատել նրան:

Ըստ Աստվածաշնչի՝ քրիստոնեական ազատությունը բազմակողմ է: Բայց մինչ կնայենք նրա տարբեր երեսակները՝ ցույց տանք, թե ինչ չի՛ նշանակում այն. այն չի նշանակում ազատություն Եհովայի սկզբունքներից (ամենաթողություն, մեղսագործության ազատություն): Քրիստոնեական ազատությունը բացարձակ չէ:

Ողջ արարչագործությունը շրջանակների մեջ է առնված, բայց դրանք չեն ճնշում, այլ ապահովում են արարածների կենսունակությունը: Ասենք՝ ձկների համար մտածված է ծովի «շրջանակը». ձկները ծովի «ստրուկներն» են: Բայց նրանց կախվածությունը ծովից՝ չի սահմանափակում նրանց ազատությունը, այլ նրանց կյանքի անհրաժեշտ նախապայմանն է: Նույնը կարելի է ասել «Աստծու ստրուկների»՝ մարդկանց մասին, որոնց բարօրությունը Աստծուց է կախված:

Աստծու պատվերները չեն սահմանափակում մարդկանց ազատությունը, այլ նրանց լիարժեք կյանքի պայմանն են (2Օր.10:13): Այլ պայմաններ նախատեսված չեն (ինչպես ցամաքը նախատեսված չէ ձկների համար): Ով մերժում է Աստծու այս սկզբունքը, նույնքան անհեռատես է, ինչպես այն ձուկը, որ մերժում է ծովը, ինչ է թե ցամաքի վրա ազատ լինի (ծովից):

Ահա ինչու պատվիրանով ապրող Աստծու «ստրուկները» համապատասխանում են իրենց կոչմանը եվ դառնում ունակ հավիտյան ապրելու Աստծու աշխարհում (Հյտ.22:3): Սակայն միշտ չէ, որ ստրուկը պարտադրությամբ է ծառա. որոշ ստրուկներ սիրո՛ւմ են իրենց տիրոջը ինչպես հոր եվ ինքնահոժար ցանկանում մշտապես լսել եվ ծառայել նրան (Ելք 21:5,6): Նրանք — ազատ «ստրուկներ» են (1Կոր.9:19):

Մյուսները քաշում են «ստրկության լուծը»՝ հակառակ իրենց կամքի. հնազանդվելը նրանց համար — բռնության դատապարտություն է՝ ապրելու եվ տիրոջ հաճությունը ստանալու: Ինչպիսի՞ «ստրուկներ» են Եհովային պետք: Պարզ է, որ ազատ, քանզի Նա ատում է բռնությունը (Սաղմ.10:5):
Իսկ հիմա՝ քրիստոնեական ազատության նշանակության մասին: Նրա առաջին երեսակը՝ ազատությունն է Մովսեսի Օրենքի (Մ.Օ., Գաղ.5:1) «ստրկության լծից»:

Մ.Օ. «լուծը» մի սոսկալի երեվույթ ծնեց — «տառի ստրուկներ»՝ Աստծու նպատակի վնասատուներ: Ինչպես, օրինակ, ատամ քաշող ծրագրավորված «ռոբոտը» կհանի բոլոր ատամները՝ չհասկանալով, որ առողջները պետք է թողնել, այնպես էլ «տառի ստրուկները» տարված են լոկ հնազանդորեն օրենքի կետերը պահելով, ինչն էլ խանգարում է նրանց ըմբռնել, թե ինչո՞ւ է Եհովան այս կամ այն օրենքը սահմանել (Մարկ.2:27):

Ն.Օ.՝ նույնպես Եհովայի օրենքն է հաստատված Հիսուս Քրիստոսի միջոցով (Ղուկ.22:20;Գաղ.6:2): Այն եվս ունի պատվիրաններ, օրինակ, հաճախել ժողով, պատրաստել աշակերտներ, քարոզել, լսել հովիվներին եվ այլն (Մտթ.28:19,20; Եբր.10:25; 1Պետ.5:5; 1Կորնթ.11:3): Ուրեմն և, Նոր Օրենքում էլ կարող են հայտնվել մոլեռանդ «տառի ստրուկներ», ինչպես եղավ մ.թ.1-ին դարի հրեաների հետ: Տեսնենք ինչո՞ւմ էր դա արտահայտվում:

Մ.Օ. կրոնական սովորույթների իներցիոն ուժը այնքան մեծ էր, որ հրեա շատ քրիստոնյաներ հեթանոսներին Մ.Օ. «ստրկության լծին» էին ուզում կապել՝ թլփատության հարցում օրինակ (Գաղ.5:1): Իրենք լինելով «թլփատության ստրուկներ» (օրենքի այս կետն ասես իրենց «տերն» էր) — նրանք փորձում էին հեթանոսներին էլ այս «ստրկության լծի» տակ բերել՝ համոզելով նրանց, թե անթլփատները անընդունելի են Աստծուն եվ չեն փրկվի (Գործ.15:1):

Բայց առաքյալները սովորեցնում էին, որ Հիսուսը Մ.Օ. հնազանդությունից ազատել է բոլորին (Հռ.10:4), եվ որ արդարության կհասնեն ոչ թե Մ.Օ. թլփատության կամ տոների կետերը պահելով (Գաղ.4:9,10), այլ բացառապես՝ Քրիստոսի փրկանքով (Գաղ.5:1), որ Ն.Օ.-ի ազատության օրենքով՝ ստրկական հնազանդությունը փոխարինված է Քրիստոսին ընդօրինակելու հոժարակամ ցանկությամբ (Հակ.1:10-25; 1Պետ.2:21):

Հիմա՝ հարց. եթե Մ.Օ.(ինչպես և Ն.Օ.) Եհովայի օրենքն էր, հապա ինչո՞վ Աստծուն դուր չի գալիս «ստրկական հնազանդությունը» Իր իսկ պատվիրաններին (Գաղ.5:1): Ինչո՞ւ Նրան պետք չեն Իր օրենքի տառի «ծառաներ», ինչպիսիք էին տառակեր հրեաները, ովքեր մտահոգ էին օրենքի կետերի խստագույն պահպանմամբ (Մարկ.2:27): Այս հարցին պատասխանել են Եհովան, Հիսուս Քրիստոսը եվ Պողոս առաքյալը:

Եհովան և Հիսուսը (ինչպես Հ.Կ., այնպես էլ Ն.Կ.) ցույց են տվել ա)«տառի ծառաների» բերած հոգեվոր վնասը, իսկ Պողոսը ցույց է տվել բ)ստրկական կամազրկության վնասը համեմատած Եհովային ազատ (հոժար) մղումով ծառայելու հետ: Մանրամասն քննենք ա) եվ բ) կետերի նշանակությունը՝ առանձին-առանձին:

ա) Բոլոր «տառի ծառաների» հոգեվոր վնասը (Հ.Կ. և Ն.Կ.)

«Տառի ծառաների» հոգեվոր վնասը (Հ.Կ. և Ն.Կ-ում)՝ դա անկարողությունն է հասկանալ, որ Եհովայի օրենքը ճկուն է. այն տրված է ոչ թե մարդկանց ստիպելու դողալ օրենքի կետերի առաջ, այլ տրված է հոգեվոր կազդուրման համար (Եր.18:7-10;Մտթ.12:11,12): Օրինակ, 7 օրվա մասին օրենքը տրված էր, որ սովորեին շաբաթը գոնե մեկ օր — իրենց իսկ բարիքի համար — հատկացնել հոգեվորին:

Իսկ եթե Հիսուսը ողջ ժամանակը հոժարակամ տալիս էր Եհովային ծառայելուն՝ նրա ինչի՞ն էր պետք շաբաթի օրենքը (Գաղ.5:23): Նրա ամեն օրը՝ հոգեվոր «շաբաթ» էր, նա ինքն էր իր համար որոշում ե՞րբ «շաբաթ անել»՝ զբաղվել հոգեվոր գործերով: Հիսուսը ինքն էր «շաբաթի» տերը, այլ ոչ թե «շաբաթն» էր իր տերը (Մարկ.2:27,28): Փարիսեցիները ստրկորեն «ծառայելով 7-րդ օրվան»՝ չէին կարողանում դա հասկանալ: Ինչո՞ւ:

Որովհետեվ նրանք չափազանց էին տարվել 7-րդ օրվա կետով, դա նրանց կուռքն էր դարձել, իսկ մարդիկ՝ զոհերը, որ պիտի ծառայեին նրանց սիրելի «շաբաթին»: Շաբաթի օրենքի արտաքին կողմի վրա բեվեռվելը՝ նրանց մտքից հանել էր շաբաթի էությունը, որ տրված էր մարդկանց բարիքի համար: Դրա համար նրանք չէին հասկանում, որ շաբաթ օրը բուժելը՝ մեղք չի կարող լինել (Մտթ.12:10-12):

Հիմա նայենք «օրենքի ստրուկների» վնասի 2-րդ կողմը. բ) ստրկական կամազրկության վնասը համեմատած Եհովային ազատ (հոժար) մղումով ծառայելու հետ: Պողոս առաքյալը ցույց տվեց դա Աբրահամի հանդեպ Հագարի եվ Սառայի վերաբերմունքի օրինակով: Աբրահամն այդ օրինակում Եհովայի նախատիպն էր (Գաղ.4:22-26):

բ) ստրկական կամազրկության վնասը

Հագարը այստեղ ներկայացնում է ՀԿ-ը, Իսրայելի «մոր» խորհրդանիշը, Օրենքի տառի ծառաներին: Իսկ Սառան ներկայացնում է Ն.Կ.ը՝ Եհովայի ազատ ծառաների «մոր» խորհրդանիշը՝ քրիստոնյաներին (կան և ոչ ազատ քր. ծառաներ, դա՝ հետո): Այս երկու կանանց օրինակով՝ ցույց տանք այս երկու խմբերի տարբերությունը:

Հագարը Աբրահամի հարճն էր, «ստրկուհու լուծը» ստիպում էր նրան հնազանդվել — Հ.Կ.ի բոլոր ծառաները Մ.Օ.ի ստրուկներն էին (ծնվել ես իսրայելացի՝ ուզես թե չուզես պարտավոր ես հնազանդվել Մ.Օ.ին): Դրա համար էլ Իսրայելում անհնազանդության դեպքում պատժում էին մահով (ցանկալի էր ազատությունը Մ.Օ.- ի ստրկությունից 2Օր.21:18-21): Իսկ Սառան ազատ էր՝ նա ամուսնացել էր Աբրահամի հետ:

Հագարը ստրկային ծառայության խորհրդանիշ է, իսկ Սառան՝ քրիստոնեական ազատության: Երկուսն էլ պետք է հնազանդվեին մեկ տիրոջ (Աբրահամի) օրենքին: Բայց Սառայի համար նա տեր էր որպես ընտանիքի սիրելի գլուխ (1Պետ.3:6): Իսկ Հագարի համար՝ նա «ստրկատեր» էր: Նրանցից ո՞ւմ համար էր հեշտ հնազանդվել Աբրահամին: Սառայի, քանզի նրա շահագրգռությունը իր ընտանիքի բարօրության համար անկեղծ էր, և նա ուրախությամբ էր լսում ամուսնուն:

Իսկ Հագարը ենթարկվում էր Աբրահամին լծի տակ. գուցե դա նրան դուր չէր գալիս: Հնազանդության նման լուծը՝ բացառում է անկեղծ հետաքրքրությունը տիրոջ հանդեպ: Ահա ինչու Աբրահամի ժառանգությունը Աստված չվստահեց ստրկուհուն (Ծնն.21:9,10,12): Այժմ՝ նրանց օրինակով տեսնենք ստրուկի եվ ազատի գլխավոր տարբերությունը:

Սառան եվ Հագարը Աբրահամին ծառայելու տարբեր վերաբերմունք ունեին. Սառան երջանիկ էր ամուսնուն լսելու, հաճեցնելու հարցում: Իսկ ստրկուհի Հագարի համար հնազանդությունը տանջալից լուծ էր, չէ՞ որ նա ոչ թե սիրուց, այլ ստրկական պարտքից ելնելով էր ծառայում Աբրահամին, որ նրա հաճությունը նվաճի և վախ ուներ անհնազանդության պարագայում պատիժ ստանալու:

Նույնն է Եհովային ծառայելու պարագան: Մեկը սիրում է Նրան եվ ուրախությամբ լսում, քանզի իրեն դուր է գալիս արդար ապրելակերպը: Մեկն էլ տրտմությամբ քաշում է ծառայության լուծը (որը Եհովային պետք չէ)՝ վախենալով անհնազանդության համար պատժվել. վախի մեջ ապրելը տանջալից է, իսկ Եհովան չի կամենում, որ մարդը տանջվի Իր օրենքների շրջանակի մեջ (1Հովհ.4:18):

Վախի ստրկության մեջ են բոլորը, ովքեր հավատում են դժոխքի կրակներում տանջվելուն: Քանզի վախը սրտեր չի «թլփատում» (հավատացյալին լավը չի դարձնում) եվ նրան վստահելը դժվար է: Եթե նրանք Աստվածաշնչից իմանան, որ Աստված չի տանջում մեղավորներին (Ժող.9:2,3; 8:11) — արդյո՞ք ամենաթողության պայմաններում կշարունակեն արդար ապրել: Սա հարց է…

Ստրկության մի այլ «տառի» տակ են ժամանակակից Եհովայի շատ ծառաներ (Ե.Վ.): Նրանք բոլորը սպասում են Արմագեդոնը վերապրելու շնորհին, եվ շատերը կառչել են հենց այդ ուսմունքից՝ որպես փրկության խարիսխ, ինչը մարդկայնորեն կարելի է հասկանալ. չէ որ ոչ ոք մեռնել չի ուզում: Շատ մարդկանց հենց սա է դրդում դառնալ Ե.Վ.:

Բայց խլիր նրանցից այդ հույսը եվ ասա, որ նրանք չեն վերապրելու Արմագեդոնը, այլ, ինչպես Ադամի բոլոր սերունդները՝ մեռնելու են առաջին մահով (Եբր.9:27): Կշարունակե՞ն նրանք նույն խանդով ծառայել Եհովային, ինչպես Մովսեսը, ով իմացավ, որ պիտի մեռնի ու չմտնի Ավետյաց երկիր: Թե՞ Եհովային ծառայելու նրանց խանդը կսառչի:

Եթե Եհովային ծառայելը արդարատենչությունից եվ սիրուց չի բխում, այլ ուրիշ բանից՝ մենք լավը չենք դառնա (1Կոր.13:1,2), բայց վատ՝ հնարավոր է, քանզի «արդարն առանց սիրո՝ անհոգի է, հավատի մարդն առանց սիրո՝ մոլեռանդ է, իշխանությունն առանց սիրո՝ դաժան է, պարտաճանաչությունն առանց սիրո՝ մանրախնդիր է»: Ուզո՞ւմ եք այդպիսին լինել: Ինքներդ որոշեք:

Մենք օրինակներ բերեցինք ոչ ազատ քրիստոնյաների մասին, որպեսզի հնարավոր դառնա հստակ տեսնելու, թե օրենքի տառին անսասանորեն կապված լինելը ինչ նեգատիվներով է հղի: Իսկ հիմա նայենք օրինակներ Հ.Կ.-ի եվ մեր ժամանակների ստրուկների ու ազատների մասին՝ Եհովայի օրենքների եվ պատվիրանների կիրառման առումով:

օրենքի տառի ստրուկներ եվ ազատներ Հ.Կ.-ից

Հ.Կ. 1) Ով թշնամուն էր վերադարձնում կորած ցուլը, քանզի պարտք էր համարում կատարել Ելք 23:4 կետը՝ չպատժվելու համար — նա «ստրուկն էր վախի»: Ով վերադարձնում էր՝ գիտակցելով, թե ինչքան դժվար կլինի հողը վարել առանց ցլի — նա ազատն էր:
2) «Օրենքի ստրուկը» շաբաթ օրը հիվանդ բուժելուն դեմ էր, ազատը՝ չէր հետաձգում այն հաջորդ օրվան (Մտթ12:11,12):

օրենքի տառի ստրուկներ եվ ազատներ մեր օրերում

Մեր օրերում 1) Եթե ես ենթարկվում եմ Եհովայի պահանջներին, որովհետեվ շատ լավ հարմարվել եմ Նրա ժողովրդի մեջ եվ դուրս մղվել չեմ ուզում, ապա ես «ծառա եմ հարմարավետությանը»: Իսկ եթե ես պատվիրանով եմ ապրում, քանզի դա դուր է գալիս ինձ եվ ուրախացնում է Եհովային՝ ուրեմն ես Եհովայի ազատ ծառան եմ:

2) Դրվագ- երկու Ե.Վ. շտապում են ժողով եվ հանդիպում մի տարեց կնոջ, ով խնդրում է օգնել իրեն տուն հասնել: Եթե Ե.վկան ժողովներին հաճախելու տառի ստրուկն է (Եբր.10:25), ապա նա կհրաժարվի, որպեսզի ժողովը բաց չթողնի: Ազատ Ե.վկան կհասցնի տուն, քանզի գիտակցում է, որ ժողովի նպատակը ուրիշներին օգնել սովորեցնելն է: Իսկ եթե չենք օգնում՝ ժողովի բոլոր հանդիպումներին ներկա լինելն անգամ՝ արդարություն չի համարվի…

3) Վերակացու — 1Կորնթ.5:11«կետի ստրուկը» կարգելի պատասխանել վտարված դստեր անգամ հազվադեպ զանգերին: Իսկ ազատը կհանձնարարի ամեն հնար որոնել՝ մեղավորին վերադարձնելու համար (Հակ.5:19,20):

4) Եբր.13:17-ի «ստրուկը»՝ ըստ առաջնորդներին լսելու այս կետի՝ կանտեսի նույնիսկ իր վտարված դստեր հազվադեպ զանգերը: Ազատը՝ ամեն անգամ կհետաքրքրվի, թե դա քա՞յլ չէ արդյոք վերադարձի (Ղուկ.15:20):

Եվ այսպես. քրիստոնեական ազատությունը «տառի ստրկությունից»՝ դա այս կամ այն կետի բովանդակության ըմբռնումն է, ճկուն մոտեցումը եվ հոգատարությունը` մարդու օգտին (Եր.18:7-10; Մտթ.12:11,12): Իսկ «ծառան» ընդունակ չէ կողմնորոշվել, թե որտե՞ղ է տեղին օրենքին հնազանդվելը, իսկ որտեղ՝ ճկուն լինելը. նա առանց կշռադատելու կատարում է իրեն հայտնի կետերը՝ վախենալով պատժից (Մտթ.12:11,12; 1Հովհ.4:18):

Իսկ ինչո՞ւ Եհովային պետք չեն անկշռադատ «տառի ծառաներ»: Որովհետեվ ռոբոտներին դրախտ չես վստահի. նրանք հաստատ կփչացնեն այն (Հովհ.8:35): Միայն սիրող որդիները կարող են պահպանել եվ բազմապատկել Հոր ժառանգությունը: Բայց այդպիսին դառնալը հեշտ չէ: Այս համակարգում ազատներ, ինչպես Հիսուսը, կարող են դառնալ ընդամենը 144000 հոգի (Գաղ.4:26): Մնացածին, Քրիստոսի ազատությանը հասնելու համար` նախատեսված է ևս 1000 տարի (Հայտ.20:6; Եբր.11:40):

Քրիստոնեական ազատության մնացած երեսակները՝ կվերլուծենք հետո:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

21. ՈՉ ՍՏԱՆԴԱՐՏ ԵՀ.ՎԿԱՆԵՐ. ԻՆՉՊԵ՞Ս ԾԱՌԱՅԵԼ ԵՀՈՎԱՅԻՆ ԱՆՕՐԵՆԻ ՕՐՈՔ

Текст на армянском языке к  видео 2.14 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.21

Հոգևոր արժեքներ:
Ոչ ստանդարտ Եհովայի վկաներ.
ինչպե՞ս ծառայես Աստծուն քո ժողովում:
Խորհրդածում ենք միասին:
Պատասխանների արկղ — բոլորի համար

7.20 հոլովակում հարց ծագեց «ոչ ստանդարտ» հավատացյալների մասին, ովքեր չեն հագենում իրենց ԿԿ (կրոն.կազմակերպության) ստանդարտ «կերակրով», ուր ծառայում են Աստծուն: Նրանք տարօրինակ բաներ են տեսնում ԿԿ մեջ, դժվարանում են աչք փակել դրանց վրա, բայց և չգիտեն ինչ անել: Ուրի՞շ ԿԿ որոնեն: Իսկ եթե (ըստ իրենց) չկա մի ԿԿ առավել ճիշտ աստվածաշնչյան ուսմունքներով և Աստծու երկրպագությա՞մբ: Ի՞նչ անել այդ դեպքում:

Քանի որ քրիստոնյան պարտավոր է մնալ Աստծու ժողովրդի ժողովում (Եբր.10:24,25)՝ ուստի հարց է ծագում. ինչպե՞ս պահել իրեն ժողովում և ծառայել Աստծուն այդ ոչ ստանդարտ աստվածաշնչյան գիտելիքների պաշարով՝ չխախտելով միաբանությունը, բայց և պահպանելով մաքուր խղճմտանքը: Այս խնդրին իրենց ԿԿ մեջ բախվում են շատ հավատացյալներ, այդ թվում և ժամանակակից Եհովայի վկաները (Եհ.վկ.):

Եթե դա պատահել է նաև ձեզ, բայց դուք համարում եք, որ այլ տեղ չկա գնալու, քանզի ձեր ԿԿ մեջ են կյանքի դրույթները (հիմնական ուսմունքները ըստ Աստծու խոսքի, Հով.6:68) — առաջինը, որ արժե անել, դա՝ խաղաղվելն է… Ինչպես նշել ենք 7.12 վիդեոյում, Ս.Գիրքը կանխատեսում է, որ ճշմարիտ երկրպագության մեջ (ինչպիսին դուք համարում եք ձեր ԿԿ) այս համակարգի վերջում պետք է հայտնվի անօրենը (2Թես. 2:2-4), ինչը և ձևավորելու է կռապաշտություն:

Դրա հետևանքով «ջրի երես» են դուրս գալու շատ տարօրինակություններ. ԿԿ մեջ, որտեղ անօրենի ղեկավարման պայմաններում «եկեղեցական սիստեմը» կճնշի ցանկացած ազատամտություն և կաղավաղի Ս.Գրքի որոշ ուսմունքներ՝ մտածող մարդու համար, ով սիրում է Աստվածաշնչի վրա խոր և ինքնուրույն մտորումներ անել (ինչը չի ողջունվում ԿԿ մեջ) — դժվար կլինի:

Իսկ եթե նա նաև իր հարցերի պատասխանը գտնի «կողքից» (ինտերնետից, ասենք, այլ ոչ իր ԿԿ-ից); և եթե այդ պատասխանները ավելին բացեն իրեն Աստվածաշնչի ճշմարտության երեսակներից, քան իր ԿԿ բացատրությունները, ապա նա կարող է խուճապի մատնվել և կանգնել բազում հարցերի առաջ, որոնցից հիմնականն են՝ մեր փորձից ելնելով. ի՞նչ անել նոր գիտելիքների հետ, արժե՞ կիսվել հավատակիցների հետ:

Ինչպե՞ս արձագանքել, եթե ժողովի հանդիպմանը աղավաղված գիտելիք է մատուցվում: Լուռ հանդուրժե՞լ: Իսկ եթե խոսել, ապա ինչպե՞ս, ո՞ւմ հետ և ե՞րբ: Ինչպե՞ս մաքուր խղճով քարոզել այն ուսմունքները, որոնց արդեն չես հավատում: Ինչպե՞ս ուսումնասիրություն անց կացնել, երբ ինքդ չես հավատում նրան, ինչ ստիպված ես սովորեցնել: Ո՞ւր հրավիրել հետաքրքրվողներին: Ինչպե՞ս նրանց մկրտության հասցնել:

Պատասխանենք՝ օգտագործելով Ս.Գրքի սկզբունքները և մեր իսկ՝ Եհովայի ոչ ստանդարտ վկաներիս փորձը: Այն ինչ կգրենք՝ ինստրուկցիա չէ: Մենք ընդամենը կիսվում ենք մեր փորձով, որը օգնել է մեզ հաստատուն մնալ հավատում՝ չնայած Դիտարան Ընկերության (ԴԸ) տարօրինակություններին: Գուցե դա կրկին պետք գա ոչ ստանդարտ որևէ հավատացյալի, ով արդեն տարօրինակ բաներ է տեսնում իր ԿԿ մեջ, դժվարանում է աչք փակել դրանց վրա, բայց առայժմ չգիտի ինչպես վարվել:

Նախ և առաջ, ոչ ստանդարտ Եհ.վկան պիտի գիտակցի, որ Եհովայի ժողովուրդը և ԿԿ-ը՝ որպես լիդերներին ենթակա եկեղեցական սիստեմ — նույն բանը չեն.  Եհովայի ժողովրդի մեջ մնալը անհրաժեշտ է, քանզի դա է Եհովայի ունեցվածքը և կամքը (Գրծ.20:28; Եբր.10:24,25): Իսկ պաշտպանել կազմակերպության կասկածելի ուսմունքները կամ տրադիցիաները — բացարձակապես պարտադիր չէ (Մտ.23:2,3; Մրկ.7 գլ.):

Սկսենք 1) հարցից. ի՞նչ անել նոր գիտելիքների հետ, արժե՞ նրանցով կիսվել ժողովում:
Գլխավորն այն է, որ նոր բան իմանալով՝ չխառնվենք. թեպետ աստվածաշնչյան նոր գիտելիքները կարող են և ցավ ավելացնել (դուք կհասկանաք, որ ամեն ինչ չէ, որ հրաշալի է ԿԿ մեջ, ինչպես առաջ էիք կարծում, Ժող.1:18) — սակայն աստվածաշնչյան գիտելիքները, ամեն դեպքում՝ դրական ձեռքբերում են, այլ ոչ բացասական (2Տիմ.3:16,17):

Ի՞նչ անել նոր գիտելիքների հետ: Եթե դուք դրանց հետ համաձայն եք, ապա ընդունել և գիտակցել, որ այդ հավելյալ գիտելիքները (ԿԿ սովորեցրածից զատ)՝ պետք են առաջին հերթին հենց ձեզ ՝ ձեր հավատի զորացման, Եհովայի մտադրությունը խորությամբ հասկանալու և սպասվող դեպքերի հստակ կողմնորոշումն ունենալու համար: Եթե Աստված բացել է դրանք ձեզ՝ պարզ է, որ հենց այնպես չի արել, այլ նրա համար, որ դուք կարողանաք դրանք ճիշտ օգտագործել:

Արժե՞ շտապել ժողովում կիսվել այս նոր ոչ ստանդարտ գիտելիքներով: Իմացությունը, որ անօրենի եկեղեցական սիստեմի պայմանները՝ դա չար ժամանակ  է, ցույց է տալիս, որ իմաստունն այդ ժամանակ լռում է (Ամոս 5:13): Ինչպե՞ս ճանաչել «չար ժամանակը», որն անբարենպաստ է Աստվածաշնչի նոր և ոչ ստանդարտ գիտելիքների տարածման համար: Իր հատկանիշներով  (ցույց տանք Եհ.վկ. կրոնական կազմակերպության օրինակով, որտեղ մենք երկրպագում ենք Աստծուն, ուստիև լավագույնս իրազեկ ենք դրան):

«Չար ժամանակի» հատկանիշները

ա) 20 տարի առաջ խորհրդածությունը Աստվածաշնչի շուրջ և անձնական կարծիքը՝ ողջունելի էր: Այսօր, չար ժամանակում, անձնական կարծիքը՝ վատ է. կամ ձեզ անհուսալի «դուրսպրծուկ» կհամարեն (իբրև թե Եհովայի կառքից առաջ եք վազոմ), կամ զայրալից խոսքի կբախվեք. «ամենախելո՞քն ես; հավատարիմ ծառայի՞ն չես վստահում; ոչ ոք քեզ այստեղ զոռով չի բերել» և այլն:

բ) Դիտ.Ընկ.թյան ուսուցման սիստեմը արգելում է խորանալ և գնահատել ոչ ստանդարտ գիտելիքները. երեցներին և պիոներներին սովորեցնում են սոսկ «բռնացնել» այլախոհներին: Ուստի եթե նրանց ասես մի բան, ինչը տարբերվում է ԴԸ ուսմունքից՝ նրանք չեն լսի քո ասածի էությունը,  այլ կորսան քո այլախոհությունը (տարբերությունը ԴԸ ստանդարտից): Ուստի քո մեջ վտանգ կտեսնեն ժողովի համար և ավտոմատ կերպով կսկսեն քեզ ճնշել…

գ) Աստվածաշնչի խոր և նոր գիտելիքները, ինչպես փորձն է ցույց տալիս, ԿԿ մեծամասնությանը պետք չեն. ամենը, ինչ տարբերվում է ստանդարտ ուսմունքներից՝ ավելի շատ անհանգստություն է պատճառում Եհ.վկ.երի մտքերին, քան հետաքրքրություն արթնացնում: Շատերն ուղղակի չեն կարող  ըմբռնել ոչ ստանդարտ խորը գիտելիքները, բայց կարող են գայթակղվել դրանցից, իսկ այդ «փոքրերի» համար ավելի լավ է միանգամից «վզին մի աղացքար կապել» (Մրկ.9:42):

Հիսուսն, օրինակ, ծառայելով Եհովային 1-ին դարի ԿԿ-ում՝ շատ հոգևոր խորությունների էր հասու: Շտապո՞ւմ էր նա իր անպատրաստ հավատակիցների մտքերը ծանրաբեռնել այն ամենով, ինչ ինքը գիտեր: Ոչ:

Դեռ շատ բան ունեմ ձեզ ասելու, բայց դուք հիմա ի վիճակի չեք դրանք տանելու (Հով.16:12): Այդպես էլ հարկ է, որ վարվեն այն հավատի մարդիկ, որոնց գիտելիքները գերազանցում են իրենց ԿԿ հավաքածուի ստանդարտը:

Ուստի շարքային Եհ.վկ.ին ասել 1914թ. բացակայության, անօրենի և այլնի մասին՝ նույնն է թե առաջին դասարանցուն փորձել բացատրել բարձրագույն մաթեմատիկա: Ի վիճակի չլինելով ձեզ հասկանալ՝ ձեր հավատակիցը շփոթի կմատնվի, կամ էլ խռովքի մեջ ընկնելով, կորոշի կատարել Ղեվ.5:1-ը՝ ձեր մասին բողոքելով երեցին: Օգուտ կտա՞ դա ձեզ, նրան կամ Թագավորության գործին: Ոչ:

Չար ժամանակում ոչ ստանդարտ բաներ խոսելը պատճառ կդառնա, որ ձեզ նշանի տակ առնեն, մեղադրեն ձեզնից բաներ սովորեցնելու մեջ և վերջապես վտարեն ժողովից ԿԿ լիդերներին չվստահելու համար: Իսկ դրանից արժե խուսափել:  Ինչո՞ւ: Որովհետև լինելով ընկերակցությունից զրկված՝ դուք բարի ոչինչ չեք կարող անել ոչ հետաքրքրվողների, ոչ ժողովի, ոչ էլ ձեզ համար. այդպիսին են պայմանները եկեղեցական սիստեմում: Եվ ուրեմն — Ամոս 5:13 և Մտ.10:16:

դ) ԿԿ մեջ տոտալիտար «ննջեցման» «թափանիվը» և հավատակիցների «նիրհելու» ցանկությունը՝ անհաղթահարելի է. փակ աչքերով ապրել ցանկացողների աչքերը չես բացի: Դեռ ավելին՝ իրավունք չունենք զոռով և կամքին հակառակ՝ որևէ մեկի աչքերը բացել. անհրաժեշտ է, որ մարդիկ իրենք ցանկանան հասունանալ և այդ մասին խնդրեն Եհովային կամ Հիսուսին, ովքեր էլ կուղղորդեն, ինչպես որ իր ժամանակին ուղղորդել են և մեզ, և ձեզ (Մրկ.10:46-52; Մտ.7:7):

Եվ ուրեմն, հարց 1). ի՞նչ անել նոր գիտելիքների հետ «չար ժամանակում»:

Խուճապի չմատնվել. Աստվածաշնչի ուսումնասիրությամբ խորացնել սպասվող իրադարձությունների մասին հոգևոր կողմնորոշումը և հավատը զորացնել: Արժե՞ դրանցով կիսվել հավատակիցների հետ: Չարժե. «մանուկները» չեն կարող ըմբռնել, իսկ «մեծերը» չեն կամենա ներս թափանցել, բայց պատառոտել նոր գիտելիքների մեր «մարգարիտների» համար — կարող են (Ամ.5:13; Մտ7:6; Հով.16:12): Անցնենք 2) հարցին:

2) Ինչպե՞ս արձագանքել, եթե ժողովում աղավաղված գիտելիք է մատուցվում: Լուռ հանդուրժե՞լ: Իսկ եթե խոսել, ապա ինչպե՞ս, ո՞ւմ հետ և ե՞րբ:

Երբ ինչ-որ տարօրինակ բան ենք լսում՝ դա մեզ խոցում է և մենք թեյնիկի պես «եռում ենք»: Եթե «գոլորշին» բաց չթողնենք՝ «կպայթենք», դա վնասաբեր է մեզ և շրջապատի համար. եթե կտրուկ լինենք, ամբողջն ասենք եվ բոլորին ասենք — միայն «գոլորշախեղդ» կանենք լսողներին, ինչը ճիշտ չէ:

Մեր «գոլորշին» լավ է «դուրս թողնել» փոքր չափաբաժիններով: Ինչպե՞ս: Հարցերի տեսքով, օրինակ, հրատարակության «տաք» թեմայից՝ կարճ խնդրանքով. «օգնեք, խնդրեմ, հասկանալ»: Հարցերի համար չեն վտարում: Հարցը ո՞ւմ տալ: Միայն երեցին՝ դեմ առ դեմ (Մտ.18:15). նրանք չեն գայթակղվի (լիազորված են պատասխանել հարցերին և նույնսիկ դրանք ուղղել ԴԸ): Ե՞րբ  հարցը տալ: Ժողովից հետո, միասին զբոսնելիս և այլն:

Խոնարհաբար, նրբությամբ և հարգալից՝ չպնդելով պարտադիր պատասխան, եթե երեցը դժվարանում է. չդնելով նրան անհարմար կացության մեջ: Եթե նա ասելիք գտնի՝ ինքը կմոտենա ձեզ: Գլխավորը՝ չփորձեք  ձեր հարցին ինքներդ  պատասխանել.  միանգամից կմեղադրեն ուսուցչության և ԿԿ լիդերներին չվստահելու մեջ:

Այսպիսի մոտեցումը կձևավորի մեր մեջ համբերություն և ինքնատիրապետում; մաքուր կդարձնի մեր խիղճը, քանզի սխալի կողքով չանցանք (Ել.23:2, Սաղ.50:21); իսկ երեցները կմտորեն և կխոկան, թե ինչն է իրենց համար կարևոր. սերն Աստծու խո՞սքի հանդեպ, թե՞ հարմարավետությունը ԿԿ-ում: Եթե հողը բարենպաստ է՝ Աստված նրանց մեջ հետաքրքրասիրություն կսերմանի, եթե ոչ — մեր գործը չէ. մեր գործն է ցանել, իսկ աճը վստահեք Եհովային (1Կոր.3:6):

3) Ինչպե՞ս մաքուր խղճով քարոզել այն, ինչին արդեն չեմ հավատում:
Քարոզեք այն, ինչին հավատում եք՝ բարի լուրից աստվածաշնչյան գիտելիքների ճշգրիտ հիմունքները: Քարոզի ժամանակ կնճռոտ թեմաներ մի բարձրացրեք, թողեք այն ուսուցման համար, ԵԹԵ Աստված դա ձեզ տա: Զուգընկերոջը մի խանգարեք խոսել այն, ինչ իր հավատի համաձայն է. դրա իրավունքը նա ունի Աստծուց, և դուք պարտավոր եք այդ իրավունքը հարգել (Հռ.14:22,23):

4) Ինչպե՞ս անց կացնել Աստվածաշնչի ուսուցում: Ամենասովորական կերպով՝ թեմատիկ ձեռնարկով: Այժմ «կնճռոտ» թեմաները ներածական բաժնում են, ինչը հեշտացնում է ուսուցումը: Դրանցից «ամենաթունդը» 1914 թիվն է: Բայց նորեկները հակված չեն նրբությունների մեջ ներթափանցել, գլխավորն այն է, որ նրանք ըմբռնեն, որ 20 դարից սկսվել են վերջին օրերը, նշանակում է Քրիստոսը շուտով կհայտնվի (Մտ.24):

Իսկ եթե մեկը խորանում է 1914 թվի հաշվարկի մեջ (ինչը քիչ հավանական է)՝ կարելի է ասել, որ ինքներդ էլ «մանևրում եք» այդ հարցում, բայց վերցրել եք ձեզ համար գլխավոր մեկնակետ Մտ.24 գլխի վերջին օրերի նշանները՝ սկսած 20 դարից: Աստծու թագավորության թեման այժմ ընդլայնված է (կա վիդեո ԴԸ կողմից)՝ դա երկնային կառավարության, երկրային հպատակների և օրենքների լիագումարն է, ինչը համաձայն է Ս.Գրքի հետ:

Ուսուցման ընթացքում սովորեցրեք, որ ուսուցվողը իրականությունն ընդունի առանց վարդագույն ակնոցների և «մենք ամենալավն ենք» տերմինի: Սովորեք տարբերել երբ է Աստվածաշունչը սովորեցնում (ինչն անփոփոխ է), իսկ երբ Ընկերությունը (ով երբեմն փոփոխում է իր ուսմունքները): Թող չակնկալեն կատարյալ պաշտամունք Սատանայի համակարգում՝ դա անհնարին է: Իսկ հնում Եհովայի պաշտամունքի օրինակից՝ թող տեսնեն, թե ինչ կարող է լինել նաև հիմա:

Սովորեցրեք տարբեր Աստվածաշնչերի (rs էջ 271-272 հենց այդպիսի խորհուրդ է տալիս): Ոչ մի դեպքում նորեկներին մի կերակրեք ձեր «գերգիտելիքների» «մսով». Եհովային ծառայելու որոշում ընդունելու համար՝ շատերին բավարար է և ԴԸ «կաթը», իսկ ոմանց էլ՝ այն բավարար է ողջ կյանքում (բոլորի խելքի հավաստագիրը տարբեր է, Հռ.14:5): Հիշեք. նորեկին գերսնելը նույնքան մահացու է, որքան և թերսնելը:

Նորեկին բավարար է, որ նա սիրի Եհովային, թողնի վնասակար սովորությունները, յուրացնի հիմնադրույթները և նստի ճիշտ երթուղով Եհովայի մոտ ընթացող «ավտոբուսը»: Իսկ այն, որ «ճանապարհը» մեզ համար դարուփոս է, «ավտոբուսը»՝ անհարմար, «ուղևորները»՝ ոչ բոլորը դուրեկան և «վարորդն» էլ՝ երբեմն տարօրինակ — այս մասին նորեկին ասել պետք չէ. գուցե, ըստ նրա դատողության, ամեն ինչ շատ էլ լավ է:

5) Ո՞ւր հրավիրել:
Մարդկանց պետք է գրավել ոչ թե դեպի կազմակերպությունը, այլ Եհովային երկրպագելու. եթե մեկը հետաքրքրված է Եհովայով և Նրա խոսքով՝ ուրեմն նրան հրավիրել է Եհովան, և Ինքն էլ կաճեցնի: Ձեզ չէ՞ որ աճեցրել է, թեպետ դուք ճշմարտությունը իմացել եք Ընկերության գրականությունից: Սովորեք վստահել Եհովային. Նա Ինքը կաճեցնի բոլորին, ում հարկ կհամարի (1Կոր.3:6):

Գտնվելով ժողովում՝ որքա՞ն ժամանակում դուք «աճեցիք», որ կարողացաք դուրս գալ Ընկերության սննդակարգի շրջանակից: Մի քանի տասնամյակում: Ուստի պետք չէ կարծել, որ նորադարձը ի վիճակի է մի քանի ամսում հասունանալ «միս» յուրացնելու աստիճան, ինչը հարիր է ձեր «ատամներին»: Եվ որ ծանրաբեռնելով նրան ձեր սեփական գիտելիքներով՝ դուք կօգնեք նրան արագ աճել. ոչ, ոչ և նորից ոչ, դա այդպես չէ:

Եթե մեկը, կամենալով թեթևացնել իր խիղճը՝ որոշի մերձավորին պատմել ողջը, ինչ ինքը մտածում է ԿԿ մասին՝ չիմանալով լիդերների մղումները (ի տարբերություն Քրիստոսի) — ապա դա խաբող «խիղճ» է. մերձավորին սիրող քրիստոնյան թույլ չի տա իր խղճի բեռը բարդել ուրիշների խղճի վրա: Նա հասկանում է, որ իր  մասին պետք է մտածել վերջին հերթին  («ես» ամենահետինն եմ, Հռ.15:1; Փիլ.2:4; 1Կոր.10:24):

6) Ինչպե՞ս Աստվածաշունչ ուսումնասիրողին հասցնել մկրտության:
Ինչպես որ մինչ այդ եք արել՝ սովորեցնելով Ս.Գրքից հիմնավորը: Եթե հետաքրքրվողը շատ փափագի «պինդ» թեմաները հասկանալ և դուք ստիպված լինեք նրա հետ քննարկել մի քիչ  ավելին, քան հիմնականը՝ այդ դեպքում իմաստ կլինի նրա մկրտության մասին մտածել:

Վերցրեք մկրտության հարցերը և ողջը միասին քննարկեք: Այնտեղ շատ քիչ են նուրբ նկատառում պահանջող հարցերը. գտեք դրանք և մտածեք, թե ինչպես դրանց կարելի է պատասխանել աներկակի կերպով: Շատերին օգնում է «Ընկերությունը սովորեցնում է» սրան կամ նրան ձևակերպումը. այդպես ասելով, դուք ճշտորեն ցույց կտաք ինչ է սովորեցնում Ընկերությունը՝ բայց ցույց չեք տա դրանց վերաբերյալ ձեր տեսակետը:

Եվ այսպես. ի՞նչ անի ոչ ստանդարտ հավատացյալը ԿԿ մեջ, որին ինքը համարում է Աստծու և Նրա Քրիստոսի ճշմարիտ ժողովը:

1) Կենտրոնանա այն օգուտի վրա,  որն իրեն և ուրիշներին տալիս է Եհովային ծառայելը, ինչն անտարակուսելի է (արդար ապրելակերպն ու Եհովային հաճեցնելը՝ կյանքի միակ ճիշտ ուղին է);

2) կիսվի նոր գիտելիքներով, ասենք, համացանցում (այնտեղ «մանուկներ» չկան, որ գայթակղվեն):

3) օգնի ժողովին ոչ այնքան գիտելիքներով, որքան սիրով և բարի գործերով, գիտակցելով, որ ոչ ստանդարտ կերակուրը բոլորին չէ, որ այնքան պետք է: Իսկ ով դրա կարիքը ունի՝ Աստված կուղղորդի նրան, ինչպես ձեզ ժամանակին;

4) պատրաստի մեկնաբանություններ, որոնցից լսողները գործնական օգուտներ կքաղեն;

5) հարցեր տա երեցներին և խնդրի, որ դրանք ուղղեն ԴԸ (եթե նրանք դա հարկ կհամարեն):

Հասկանալի է, որ բոլոր դեպքերը չես կանխատեսի: Սիրեք մարդկանց. դա կօգնի կողմնորոշվել ով է ձեր առջև, ում, ինչ, երբ և որքան ասել, իսկ ում առանց խոսքի օգնել բարի մի գործով: Կանգուն եղեք Քրիստոսի ազատությամբ՝ չնայած «եկեղեցական սիստեմի» ստրկատիրությանը կազմակերպության մեջ: Իսկ ով Քրսիտոսի ազատության մասին դեռ քիչ բան գիտե՝ ավելին կիմանա հաջորդ անգամ:

Եթե ինչ-որ բան բաց թողեցինք և հարցեր կառաջանան՝ գրեք մեզ այս հասցեով. givianswers@gmail.com

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք՝ Ուկրաինայից:

 

20. ՀՆԱՐԱՎՈ՞Ր Է Աստծու մոտ գալ ԻՆՔՆՈՒՐՈՒՅՆ Մաս 2. Քրիստոնեական կազմակերպության ՎՆԱՍԸ

Текст на армянском языке к  видео 2.13 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.20

Հոգևոր արժեքներ
Ի՞նչ է նշանակում Աստծու մոտ գալ:
Մաս 2. Քրիստոնեական կազմակերպության ՎՆԱՍԸ
Խորհրդածում ենք միասին:
Պատասխանների արկղ — բոլորի համար

7.19 հոլովակից իմացանք, որ քրիստոնեական կազմակերպությունը (քրիստ.ընկերությունը՝ կազմակերպված ծառայության և Աստծու պաշտամունքի համար) — դա Անձամբ Աստծու կարգադրությունն է. ժողովները ստեղծված են Նրա կողմից՝ Նրա նպատակի և հենց քրիստոնյաների օգտի համար, ուստի Աստծու ծառաների ժողովներին միանալը՝ անհրաժեշտ է (Գրծ.2:47; 20:28; Եբր.10:25): Իսկ ով մերժում է ժողովների կարևորությունը՝ նա Աստվածաշնչի տեսակետից, մեղմ ասած՝ ճիշտ չէ:

Պարզ է, որ Եբր.10:25-ում խոսքը Աստծու ճշմարիտ երկրպագուների ժողովի մասին է: Բայց քանի որ քրիստոնեական կրոնական կազմակերպությունները (ԿԿ) շատ են, կխոսենք ԿԿ վնասի մասին՝ անկախ նրանից, թե ով որ կրոնական կազմակերպությունն է համարում ճշմարիտ (այս հոլովակի սկզբունքները վերաբերում են բոլոր կրոնական կազմակերպություններին):

Քանի որ մենք Եհովայի ծառաներ ենք՝ Եհովայի վկաների (Ե.վ.) ԿԿ օրինակով ցույց կտանք, թե որ դեպքում վնաս կարող է պատճառել այն կազմակերպությունը, ուր հավատացյալը հաճախում է՝ համոզված, որ այն ճշմարիտն է (ոչ ոք չի գնում այն եկեղեցին/ժողովը, եթե համարում է, որ այն կեղծ է): Սկսենք մարդու ճշմարիտ կրոնական կազմակերպությանն առնչվելու նախասկզբնական փուլերից:

Աստծուն փնտրողի ուղին, որպես օրենք, սկսվում է ավետարան քարոզողի հետ ծանոթությունից, ով ներկայացնում է աստվածաշնչյան ուսմունքներ և այն ժողովի տրադիցիաները, ուր առաջարկում է այցելել: Մարդը ծանոթանում է (գուցեև մի քանիսին), ընտրում այն ԿԿ, որն իր սրտով է և որոշում ջրի մկրտությամբ միանալ այդ կազմակերպությանը:

Եհ.Վկ.-ի կազմակերպություն ևս գալիս են մարդիկ, ովքեր անկեղծորեն որոնում են ճշմարտությունը, կամենում մոտենալ Աստծուն և դրա համար ամեն ջանք ներդնել: Աստվածաշնչի ուսումնասիրության ընթացքում նրանց ցույց են տալիս, որ այստեղ ամեն ինչ Աստվածաշնչով է, որ Ս.Գրքի անձնական ուսումնասիրությունը ոչ միայն խրախուսելի է, այլ անհրաժեշտ է փրկության համար:

Նորեկների բոլոր հարցերին պատասխանում են պատրաստակամորեն (նրանց հարցերը բարդ չեն լինում, քանզի առայժմ ուժեղ չեն հոգևոր առումով), եթե ինչ-որ բան դժվար է հասկացվում՝ նրանց ասում են, որ ժամանակի ընթացքում հոգևոր աճով այդ պահն անպայման կդառնա հասկանալի: Ե.Վ-ները հաճելի մարդիկ են՝ անկեղծորեն պատրաստ օգնելու ուսումնասիրել Աստվածաշունչը, նրանք վստահություն են ներշնչում, և նորեկը նույնիսկ անըմբռնելի տեղերում, սովորաբար՝ չի անհանգստանում:

Ս.Գրքի անհասկանալի պահերը առատորեն փոխհատուցվում են խոսքը սովորեցնողի ջերմ վերաբերմունքով, չէ որ նորերին շատ ժամանակ են հատկացնում՝ գիտակցելով, որ նորերը հոգևոր մանուկներ են և նրանց օգնություն է անհրաժեշտ առաջին քայլերն անելու համար: Մի խոսքով, սկզբից ամեն ինչ իրականում Աստվածաշնչով և նրա խրատների համաձայն է, ուստի և մինչ մկրտություն, որպես օրենք, բարդություններ չեն ծագում:

Դժվարություններն սկսվում են մկրտությունից հետո, հատկապես նրանց մոտ, ովքեր խորանում են Աստծու խոսքի մեջ և կազմակերպությանն են միացել այն վստահությամբ, որ այստեղ օգնում են Աստծու մոտ գալ (այսինքն, դառնալ այնպիսին, ինչպես Հիսուս Քրիստոսը, տես 7.19 վիդեոն «Ի՞նչ է նշանակում Աստծու մոտ գալ»): Եվ այսպես, ի՞նչ է պատահում մկրտված հավատացյալին հետագայում:

Իսկ հետագայում մկրտվածն իմանում է, օրինակ.
1) որ լոկ Ս.Գրքին, Աստծուն և Նրա Քրիստոսին լսելը՝ պարզվում է բավական չեն փրկության համար. հարկ է կազմակերպության գրականությունը, գումարած՝ բացարձակ հավատարմություն կազմակերպության ղեկավարությանը և նրա բոլոր հրահանգներին;

2) որ Աստվածաշնչի անձնական ուսումնասիրությունը՝ խստորեն սահմանափակված է կազմակերպության գրականության շրջանակներով:

3) որ որոշ հարցապնդումներ՝ կազմակերպության ուսմունքների, Աստվածաշնչի կամ նրա տրադիցիաների վերաբերյալ — ողջունելի չեն (օրինակ, ինչի՞ հիման վրա են ժողովը բաժանում չմկրտվածների և մկրտվածների, կամ ինչո՞ւ է պիոներների դպրոցը գաղտնի, կամ՝ ինչպե՞ս են ընկնում կառավարիչ մարմին);

4) որ աստվածաշնչյան թեմաների կամ կազմակերպչական հարցերի շուրջ ազատ խորհրդածությունը — դատապարտելի է:

5) որ եթե ինչ-որ ուսմունք այդպես էլ չկարողացար հասկանալ (ինչպես խոստացել էին ուսումնասիրման սկզբում), կամ եթե չես հասկանում կազմակերպության ինչ-որ ուսմունքի նոր բացատրությունը և կասկած ես հայտնում — միանգամից հայտնվում ես «հոգևոր վտանգավորների» ցուցակում;

6) որ բացի Աստծու պահանջները՝ պետք է սրբորեն հարգես կազմակերպության բոլոր տրադիցիաները;

7) որ ժողովի երեցի/հովվի ստատուսը՝ դա անձեռնմխելիության ստատուս է (ինչպես ասենք պատգամավորինը). եթե երեցը քո կարծիքով անարդար է՝ դու իրավունք չունես այդ մասին նրան հայտնել և արդարության կոչել (ինչպես աշխարհում. կետ ա) երեցը միշտ ճիշտ է, բ) եթե նա սխալ է՝ տես կետ ա)):
Եվ այլն, և այլն:

Հիշեցնենք, այսպիսի խնդիրները յուրահատուկ են բոլոր տեսակի ԿԿ (կրոն. կազմ.) համար, բայց մենք այստեղ ՉԵՆՔ խոսում նրանց մասին, ովքեր ոչինչ տարօրինակ ՉԵՆ նկատում իրենց ժողովում և անկեղծորեն վստահ են, որ ամեն բան իրենց ԿԿ-ում ճիշտ է Ս.Գրքով: Այսուհետ կխոսենք լոկ այն կատեգորիայի մարդկանց մասին, ով տարօրինակություններ է նկատում: Եվ այսպես, հավատացյալը իր ԿԿ-ում տարօրինակ բաներ է նկատում. ի՞նչ է լինում հետո:

Իսկ հետո հավատացյալը «կոտրվում» է, նա կանգնում է ընտրության առաջ. 1) հեռանալ, 2) դառնալ օրինապահ (ընդունել մեծամասնության տեսակետը, որն է՝ բացարձակ հնազանդություն և վստահություն կազմակերպությանը), 3) մնալ քո կարծիքին, բայց բերանը փակ պահել՝ հանուն Աստծու ժողովը չլքելու Եբր.10:24,25-ի պատվիրանի (կամ մեկ այլ պատճառով):

Հավատացյալների 1) և 3) խմբերի մասին չենք խոսի.
1) խումբը, ովքեր որոշում են հեռանալ (էական չէ՝ լուռ, թե նկատած տարօրինակությունը մերկացնելու փորձերով, իսկ գուցե և անգամ սկանդալով — կարևոր չէ)՝ կազմակերպությունը այլևս նրանց վնասել չի կարող. իրենց հետագա ուղին նրանք որոշում են ինքները (իրավասու են որոնել այլ ԿԿ, որտեղ իրենց կսովորեցնեն Աստվածաշունչը՝ ավելի հասկանալի):

3) խումբը՝ ովքեր ընտրում են լռելյայն մնալ իրենց կարծիքին, բայց շարունակել ծառայել Աստծուն Նրա ժողովրդի հետ — նրանց ևս կազմակերպությունը վնաս չի պատճառի. եթե նրանք տարօրինակություններ են տեսնում կազմակերպության մեջ, ուրեմն շնորհ ունեն բարին չարից զանազանելու, ինչը նշանակում է, որ կարող են իրենց ԿԿ-ի մեջ օգտակարը անօգտակարից առանձնացնել:

Իսկ ահա 2) խումբը, որ ԿԿ-ում տարօրինակ բաներ է տեսնում, բայց որոշում աչք փակել դրանց վրա և լոյալ մնալ (ընդունել մեծամասնության տեսակետը՝ ԿԿ-ին անառարկելիորեն հպատակվելով) — որպես «եկեղեցական սիստեմ»՝ կրոնական կազմակերպությունը կարող է նրան հոգևոր ահռելի վնաս պատճառել:
Տեսնենք, թե ինչպիսի վտանգներ են առկա նման տեսակետ որդեգրած հավատացյալների համար:

վտանգներ նրան, ով որոշել է աչք փակել իր կազմակ.ության տարօրինակություններին

Վտանգ 1) ԿԿ գլխավորում են անկատար մարդիկ, ովքեր փչացած են «մեր շուրթերով Աստված է խոսում» կոչով իրենց ետևից մարդկանց տանելու գայթակղությամբ: Նրանք կարող են շեղվել հոգևոր կուրսից և տանել ոչ այնտեղ, ուր հարկ է (2Թես.2:2-4): Հետևաբար, իրենց ԿԿ «կառքի» ետևից գնացող հավատացյալները կգան ոչ թե Աստծու մոտ, այլ այնտեղ, ուր նրանց կբերեն անկատար լիդերները (եթե նրանք շեղվեն հոգևոր կուրսից):

Մ.թ.1-ին դ. ԿԿ օրինակը ցույց է տալիս, որ Եհովայի ժողովրդից շատերը չեկան Աստծու մոտ, այլ մ.թ.70թ. կործանվեցին  հռոմեացիների ձեռքով՝ չնայած Քրիստոսի միջոցով նրանց փրկելու Եհովայի փորձերին (Մտ.15:24; 23:37,38): Ինչո՞ւ: 1-ին դ. ԿԿ լիդերները չափազանց տարվեցին իրենց փառքով և իրենց պատվիրաններով (Մրկ.7գլ.), փչացրին Եհովայի ժողովրդին, բոլորը համերաշխորեն մերժեցին Քրիստոսին և դառը վճարեցին դրա համար:

Ուստի այս տեսակետը. «եթե ես եկել եմ այս կազմակերպություն, ենթարկվում եմ ղեկավարությանը և հնազանդ կատարում կազմակերպության պահանջները, ապա դա բավարար է Աստծու մոտ գալու և փրկվելու համար» — աստվածաշնչային չէ: Սա պետք է հասկանալ:

Պողոս և Պետրոս առաքյալները շատ լավ էին դա բացահայտել. Պետրոսն ասում է, որ միայն Քրիստոսի հետքերն են Աստծու մոտ բերում, իսկ Պողոսը՝ որ միայն Աստծու խոսքը կարող է ուսուցանել փրկության. ցանկացած ԿԿ այս համակարգում մշտապես ենթակա է ռիսկի՝ ընկնելու անպիտան հովիվների ղեկավարության տակ (1Պետ.2:21; Գրծ.20:29-32):

Աստծու խոսքը և Քրիստոսի հետքը՝ դա այն հուսալի «կողմնացույցն» է, որն օգնում է, թեկուզ և հենց մեզ,, չշեղվել առ Աստված ճամփից, եթե «էքսպեդիցիան» Եհովայի մոտ առաջնորդողի «կողմնացույցը» փչանա, բայց նա մերժի դա ընդունել՝ արհամարհելով մնացածի «կողմնացույցների» տվյալները: (էքսպեդիցիայում, օրինակ, բոլորն ունեն հյուսիսը նշող «կողմնացույց» և խմբի բոլոր անդամները ստուգում են ընթացքի ուղղությունը: Եթե առաջնորդը անտեսի մնացյալի կարծիքը՝ ամբողջ էքսպեդիցիան կարող է մոլորվել):

Հենց սրան, այլ ոչ թե առաջնորդներին հաճոյանալուն և անառարկելիորեն հնազանդվելուն պիտի ուղղորդեն հավատացյալներին կազմակերպության լիդերները, ինչպես դա անում էր, օրինակ, Պողոս առաքյալը (Գրծ.17:11; Գաղ.1:6-10): Բայց դեպի ո՞ւր են ուղղորդում, որպես կանոն, բոլոր ԿԿ լիդերները:

Ահա թե ուր. «դե, քանի որ դու համոզված ես, որ Աստծու ճշմարիտ կազմակերպությունն ես ընկել, ուրեմն հիմա ամեն ինչում լսիր ԿԿ-ին կամ հեռացիր, բայց դրա համար կպատժվես Աստծուց» (ինչը, բնականաբար, ահով է պատում): Կազմակերպությունը ոչ մեկին ավելի լավատեսական ընտրության առջև չի դնում, և նպատակ էլ չունի որևէ մեկի կասկածները ցրել  բայց նպատակ ունի ամբողջապես ենթարկել իրեն:

Երբ հարց է ծագում (ասենք ինչ-ինչ ուսմունքային կասկածներ) — հովիվների պատասխանի էությունը այս է. «Ամենախելո՞քն ես ինչ է: Բոլորը համաձայն են, իսկ դու ո՞չ: Ոչ ոք քեզ այստեղ զոռով չի բերել, ինքդ ես եկել, էնպես որ նստիր ինչպես բոլորը և լռիր, այլապես…»: Եկեղեցական սիստեմի «թափանիվը» ուղղված է ՈՉ որպեսզի ամենայն փաստարկներով ամրացնի հավատը, այլ հարցեր տվողի մեջ սպանի մտածելու ցանկությունն անգամ՝ իբր թե իր իսկ «օգտի» համար (ինչպես հավաստում են հովիվները):

Արդյունքում հավատացյալը, ով ընտրում է իր ԿԿ-ին անխոհեմաբար ենթարկվելու և տարօրինակությունների հանդեպ աչք փակելու ուղին (պատճառը էական չէ) — ռիսկ է անում դառնալ կույր մոլեռանդ. այսինքն ամբողջովին ոչնչացնել հոգևոր արթնությունը և ընթանալ իր ԿԿ-ի անկատար ղեկավարների, այլ ոչ թե Հիսուս Քրիստոսի հետքերով (ինչպես որ դա եղավ մ.թ. 1-ին դարի Եհովայի ժողովրդի կրոն.կազմակերպության մեծամասնության հետ):

Վտանգ 2) Թաքնված կռապաշտություն. հոգևոր զգոնության կորուստը ծնում է անխոհեմ վարժվածություն քո ԿԿ-ի «աղուրին», իսկ «աղուրե» ուղին բթացնում է Քրիստոսի միտքը զարգացնելու և Եհովային մոտենալու ցանկությունը: Արդյունքում բոլորը մոտենում են ԿԿ-ին և այլևս չեն փնտրում այն հարցի պատասխանը, թե այս դեպքում ինչպե՞ս կվարվեր Քրիստոսը: Այլ փնտրում են, թե ինչպե՞ս է հանձնարարում վարվել ԿԿ (ԿԿ հավասարեցվում է Աստծու և Նրա Քրիստոսի հետ):

Ուժեղ կապվածությունը ԿԿ-ին՝ չի թողնում ճիշտ արձագանքել, եթե մի բան նրանում սխալ է գնում. կազմակերպությունը դառնում է ամեն ինչից վեր, սրբություն, կուռք: Ուստի նրանում այլևս այնքան էլ կարևոր չէ, թե ինչ է ասում Եհովան Իր խոսքի միջոցով և ինչ է գրված Ս.Գրքում: Միակը, ինչ կարևոր է՝ դա այն է, թե ինչ է ասում ԿԿ-ի ղեկավարը իր հրատարակություններում (Եհ.Վկ-ի համար՝ դա Կառավարիչ Մարմնի անդամներն են):

Արդյունքում հավատացյալը, ըստ էության, դադարում է շփվել անձամբ Աստծու և Նրա Քրիստոսի հետ, այլ իր հարաբերությունը կառուցում է կազմակերպության հետ՝ որպես Եհովայի և Քրիստոսի միջնորդի. թեպետ բոլորը աղոթում են Եհովային Նրա Քրիստոսի միջոցով, բայց լսում են բացառապես իրենց ԿԿ-ի լիդերներին, նույնիսկ  եթե նրանք խոսում են ոչ ըստ Աստծու խոսքի:  Հենց սա էլ թաքնված կռապաշտությունն է…

Վտանգ 3) Վերանում է Աստծու առջև անձնական պատասխանատվության զգացումը (ցանկացած հարց մշտապես կարելի է գտնել ԿԿ-ի գրականության մեջ և առաջնորդվել դրանով): Սա կանգնեցնում է հոգևոր աճը. ապրելով ԿԿ-ի լիդերների թելադրանքով՝ հավատացյալները հավերժական մանուկների են նմանվում՝ ցմահ իրենց ԿԿ-ի ձեռքը բռնած (Եբր.5:12-14, իսկ ԿԿ-ի լիդերներին դա ձեռնտու է. իրենց հոտի լիակատար կառավարումը ապահովված է):

Մանկամտություն է այն միտքը, թե սխալ ճանապարհի համար պատասխան կտան ուսուցիչները, այլ ոչ թե ես, քանզի եթե երկուսն էլ գնում են սխալ ճանապարհով, ապա երկուսն էլ կպատժվեն. և՛ կույր ուսուցիչը, և՛ ուսուցչի տարօրինակություններին աչք փակող աշակերտը (Մտ.15:14): Բայց, այդուհանդերձ, այս միտքը «ջերմացնում» է շատ հավատացյալների, այդ թվում և՝ Եհ.Վկաներին:

Արդյունքում հավատացյալները դադարեցնում են մարզել սեփական հոգևոր «ոտքերի» «մկանները» (մանկան պես միշտ կախված են իրենց ԿԿ-ի «ձեռքից») և ի վիճակի չեն ինքնուրույն քայլել Աստծու առաջ որպես չափահասներ՝ նույնիսկ եթե կազմակերպությունում նրանց ստաժը 20 տարի է, և նույնիսկ եթե կազմակերպության մեջ նրանք ծանրակշիռ պաշտոն են զբաղեցնում:

Վտանգ 4) ԿԿ եկեղեցական սիստեմը և մեծամասնության կարծիքի ստերեոտիպը կոտրում են անձի խղճմտանքը և անհատի հավատը: Հասարակական կարծիքի (մասսայական պսիխոզի) էֆեկտը շատ վտանգավոր է, եթե ԿԿ-ի լիդերները մոլորվեն: Շատերը կարող են տարօրինակություններ տեսնել՝ իրենք իրենցով առանձնացած: Բայց մեծամասնության կարծիքի ճնշումը ստիպում է սխալ առաջնորդությունը կամ ուսմունքը՝ ընդունել որպես ճիշտ, որպես Աստծուց:

Նշանաբանը, թե «8մլն. Եհ.Վկա չի կարող սխալվել»՝ շատ Եհ.վկաների վրա գործում է մոգականորեն. նրանք սկսում են ավելի վստահել մեծամասնության կարծիքին, քան Աստծու խոսքով կրթված իրենց խղճին (ասես թե հանուն բազմության կարծիքի՝ Քրիստոսին «խաչում» են իրենց մեջ): Արդյունքում, «Չարիք անելու համար բազմությանը չհետևես» Աստծու պատվիրանի փոխարեն՝ հավատացյալը ռիսկ է անում հակառակն անել (չարիքի համար բազմությանը հետևել, Ելք 23:2):

Այսպիսով. ինչպիսի՞ վնաս կարող է հասցնել կրոնական կազմակերպությունը որպես եկեղեցական սիստեմ, եթե հավատացյալը տարօրինակություններ է տեսնում, բայց որոշում է աչք փակել: նա ռիսկի է դիմում.
1) այդպես էլ Աստծու մոտ չգալ (չդառնալ Հիսուս Քրիստոսի նման) այն դեպքում, եթե ԿԿ-ի լիդերները սկսեն մոլորվել;
2) վերածվել կռապաշտի;
նա ռիսկի է դիմում
3) ցմահ հոգևոր մանուկ մնալ՝ նույնիսկ կազմակերպության մեջ 20 տարվա ստաժի և երեցի հեղինակավոր կոչման պարագայում, օրինակ;
4) «ճզմվել» մեծամասնության կարծիքից և այդ ճնշման տակ՝ խախտել Աստծու պատվիրանները:

Իսկ ի՞նչ անի այն հավատացյալը, ով ԿԿ-ի մեջ, որին ինքը ճշմարիտ է համարում՝ տարօրինակ բաներ է նկատում: Հեռանա՞ այդտեղից: Եթե կա լավը (ավելի ճշմարիտ ԿԿ), ապա լավ է հեռանալ: Իսկ եթե նա չգիտի մի ԿԿ, որտեղ վարվեին առավել արդար և սովորեցնեին ավելի ճիշտ, մեծավ համաձայն Աստվածաշնչի՞: Ի՞նչ անել հապա այդ դեպքում: Կիմանանք հաջորդիվ:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

19. ՀՆԱՐԱՎՈ՞Ր Է Աստծու մոտ գալ ԻՆՔՆՈՒՐՈՒՅՆ Մաս 1. Քրիստոնեական կազմակերպության ՕԳՈՒՏԸ

Текст на армянском языке к  видео 2.12 на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.19

Հոգևոր արժեքներ
Ի՞նչ է նշանակում Աստծու մոտ գալ:
Մաս 1. ՕԳՈՒՏ քրիստոնեական կազմակերպությունից
Խորհրդածում ենք միասին:
Պատասխանների արկղ — բոլորի համար

Շատերն ընդունում են, որ Աստված կա: Բայց երբ նրանք սկսում են կարդալ Ս.Գիրքը՝ հասկանում են, որ լոկ հավատը քիչ է. որ հավատը պետք է գործեր ունենա (Հակ.2:20,26): Նաև, որ Աստված պետք է ունենա քրիստոնեական Իր ճշմարիտ ժողովը (Մտ.16:18; Գրծ.20:28; Եբր.10:25; Հակ.2:2; 1Կոր.11:18 և այլն): Բայց ինչպե՞ս այն գտնել: Կրոնական կազմակերպությունները շատ-շատ են, և վտանգ կա ընկնել ոչ ճիշտ տեղ ու վնաս կրել (խոսքը միայն նրանց մասին է, ով գիտակցում է, որ հավատը լոկ սրտում՝ անբավարար է):

Ահա և հարց են տալիս. իսկ գուցե կարելի է ինքնուրո՞ւյն Աստծուն գալ: Չէ՞ որ նորեկի համար շատ դժվար է միանգամից հասկանալ. այնտեղ, ուր եկել է՝ առկա՞ է Աստծու ոգին, թե՞ ոչ (տես 7.2 վիդեոն ): Հատկապես որ ցանկացած քրիստոնեական կազմակերպությունում/ժողովում/եկեղեցում ձեզ կսկսեն համոզել, որ սա է ճիշտը: Իսկ դա պարզելու համար՝ տարիներ կանցնեն: Հապա ի՞նչ անել:

Այս հոլովակը կպատասխանի. «կարելի՞ է ինքնուրույն՝ Աստվածաշունչը կարդալով, աղոթելով և պատվիրանները կատարելով — Հիսուս Քրիստոսի միջոցով Աստծու մոտ գալ»: Նախ պարզենք.
1) Ի՞նչ է նշանակում «Աստծու մոտ գալ»:
2) Կարելի՞ է Աստծու մոտ գալ՝ առանց ժողովի:

Միանգամից ասենք. այս հարցերը պարզելու համար՝ էական չէ, թե դուք որ քրիստ.կազմակերպությունն եք համարում Քրիստոսի ճշմարիտ ժողով: Այստեղ շարադրված սկզբունքները հարմար են ցանկացած քրիստ. կազմակերպության համար, ուր որ հավատացյալը ընտրել է հաճախել՝ համոզված, որ այն ճշմարիտն է:

Եվ այսպես. 1) Ի՞նչ է նշանակում «գալ Աստծու մոտ»:
Նախ և առաջ պետք է գիտակցել, որ գալ ճշմարիտ Աստծու, Արարչի մոտ՝ չի նշանակում մտնել այն քրիստ. կազմակերպության շարքերը, որը ձեզ դուր է եկել կամ թվացել ճշմարիտ: Նաև, գալ Աստծու մոտ՝ չի նշանակում գալ ինչ-որ տաճարե մի շինություն կամ ինչ-որ հատուկ մի վայր, որ սուրբ է անվանված (Գրծ.17:24):

Աստծու մոտ գալը՝ նշանակում է վերադարձ դեպի Նա: Աստծու առաջին երեխաները՝ Ադամը և Եվան, կարելի է ասել, հեռացան Աստծուց և իրենց երկնային Հոր դրախտային տնից՝ իրենց հետ «տանելով» նաև իրենց բոլոր սերունդներին. նրանց երեխաները ծնվեցին դրախտի սահմաններից դուրս և առանց Աստծու: Այդ պատճառով էլ, նաև մենք ձեզ հետ՝ ծնվեցինք Աստծուց հեռու:

Բայց նախ Ադամն ու Եվան Աստծուն «լքեցին» հոգևոր իմաստով. նրանք հրաժարվեցին Նրա երեխաները լինել, ապրել կյանքում Նրա առաջնորդության ներքո և արմատավորել իրենց մեջ Աստծու երեխաների հրաշալի հատկությունները. սերը, բարությունը, համբերությունը, ինքնատիրապետումը, արդարությունը, գթասրտությունը և այլն (ԾՆնդ.3:22-24):
Այդ «հեռացումը» պատճառ դարձավ դրախտից նրանց արտաքսման:

Աստծուց հեռանալը մարդկանց հետզհետե փոխեց դեպի վատը, խեղաթյուրվեց բարու և չարի ըմբռնումը. մարդիկ սկսեցին չարն անել՝ կարծելով, թե դա օգուտ կբերի իրենց, թե՝ դա է բարին: Ուստի Ադամի բոլոր սերունդները շատ հեռու են Աստծուց՝ ինչպես հոգևոր, այնպես էլ բառացի իմաստով. մենք բացարձակապես նման չենք Նրա երեխաներին (չենք արտացոլում Նրա հատկությունները), այդ պատճառով էլ ապրում ենք դրախտի սահմաններից դուրս (Ծնն.6:5; 2Օր.32:5):

Աստված առաջարկում է վերադառնալ Իրեն (2Տրգ.15:2; Հակ.4:8): Գալ Նրա մոտ՝ նշանակում է «վերադառնալ տուն», Աստծու դրախտը, որտեղ Նա սպասում է այս աշխարհում մոլորված Իր երեխաներին (Ղկ.15:11-24): Բայց նախ հարկավոր է վերադառնալ Աստծու երեխաների ելման դրությանը, երբ մեղք չկար նրանց մեջ: Ճանապարհն առ Աստված՝ միայն Քրիստոսի միջոցով է (Հով.14:6): Դա նշանակում է, որ մենք պետք է դառնանք այնպիսին, ինչպիսին Հիսուս Քրիստոսն էր:

Հիսուս Քրիստոսը՝ Աստծու որդու չափանիշն է. նա երբեք մեղք չգործեց և եղավ իմաստուն, թեպետ տանջվեց չար մարդկանցից, բայց ոչ մեկին չարով չհատուցեց: Նա սիրեց մարդկանց և ամեն բանում նմանվեց Հորը; նա բարին արեց և ատեց չարը; նա զոհաբերեց իրեն, որպեսզի օգնի մարդկանց վերադառնալ Աստծու մոտ, և հիմա նա Հոր կողքին է (1Պետ.2:22; 1Հով.3:5; Եփ.1:20; Եբր.5:8,9):

Երբ ձեր կյանքը ձեզ անիմաստ կթվա և դուք կգիտակցեք Աստծու կարիքը, երբ դուք այն կանցկացնեք ձեր բանականության և սրտի միջով (իսկ Աստված ուզում է, որ մենք գտնենք Իրեն ոչ միայն մեր սրտով, այլ նաև գիտակցենք, թե ինչ է Ինքը նշանակում մեզ համար, Մրկ.12:30) — այդ ժամին միայն կարելի է ասել, որ դուք կանգնել եք «տունդարձի» ճամփին և կատարել առաջին քայլը Աստծուն մոտենալու համար, բայց դեռ չեք եկել Նրա մոտ:

Ուղին առ Աստված՝ դա ձեր ողջ հետագա մնացած կյանքն է՝ կազմված «Քրիստոսի հետքերից». Աստվածաշնչի ուսումնասիրությունից, մեղքի դեմ պայքարում՝ ամենօրյա անձնական ջանքերից, Աստծու Թագավորության բարի լուրի հռչակումից և մարդկանց օգնելուց, արդար որոշումներից և արարքներից, ճիշտ մղումներից, աղոթքներից առ Աստված և մարդկանց հանդեպ անսահման սիրուց (Ղկ.4:42,43; 1Պետ.2:21; 1Կոր.9:26,27):

Իսկ ե՞րբ դուք կգաք Աստծու մոտ: Միայն այն ժամանակ, երբ դուք կդառնաք այնպիսին, ինչպիսին Հիսուս Քրիստոսն է: Այդ ժամանակ միայն Աստված ձեր մասին կասի, որ դուք եկել եք Իր մոտ, որ դուք հիմա ձեր երկնային Հոր երեխան եք:

Ուղին առ Աստված՝ չափազանց դժվարին է, հարկ է ամբողջությամբ վերափոխես քեզ և ամեն սխալ բան ոչնչացնես քո մեջ: Ուստի այս համակարգում Աստծու մոտ եկածները սակավ կլինեն. ընդամենը 144000 Քրիստոսի իշխանակիցները: Նրանք կդառնան Աստծու երեխաների առաջին խումբը, առաջնեկների ժողովը. նրանք կհաղթեն մեղքին արդեն այս դարում (Եբր.12:23; Հյտ.7:3,4;14:1-5;20:6):

Աստծուն հասածների երկրորդ խումբը կդառնա դրախտային Երկրի բնակիչների մեծ բազմությունը. նրանք կազատվեն մեղքից միայն Քրիստոսի հազարմայայի վերջում: Սատանայի վերջին փորձությունը ի հայտ կբերի Աստծու երեխաների այդ խմբին, որից հետո Աստված ներս կընդունի նրանց Իր հավիտենության աշխարհը՝ երկրային կյանքի համար (Հայտ.21:3,4,7; 7:9-17):

Այսպիսով. 1) գալ Աստծու մոտ՝ նշանակում է.
ա) ամբողջությամբ փոխվել, ներքուստ նորոգվել և դառնալ Հիսուս Քրիստոսի նման (հասնել նրա հոգևոր հասակին, Եփ.4:13, 22-24):

բ) շնորհիվ դրա՝ տեղափոխվել դրախտ, երկնային Հոր մոտ — հարության միջոցով` ապագա համակարգում (Մրկ.10:29,30; Հով.5:28,29; Հյտ.21:3,4,7):

Բայց հնարավո՞ր է Հիսուս Քրիստոսի նման դառնալ ինքնուրույն և առանց հավատակիցների ժողովի (առանց կրոնական կազմակերպության): Կիմանանք 2) հարցի պատասխանից. Պե՞տք է, արդյոք, ժողովը հավատացյալին, որպեսզի նա կարողանա Աստծու մոտ գալ: Սկզբից տեսնենք, թե ինչու քրիստոնյաներին պետք եղավ մեկ ընկերության մեջ հավաքվել (որն էր նպատակը): Իսկ հետո՝ որն էր պատճառը:

Ուրեմն ինչո՞ւ քրիստոնեական կազմակերպության հարկը եղավ 1-ին դարում: Նրա կազմավորման նպատակը մարդկանց քմահաճույքը չէր, այլ մեղքից ու չարից փրկվել կամեցողների համար՝ Աստծու կարգադրությունը, որպեսզի սովորեցներ նրանց ճիշտ և բարեհաջող ընթանալ Քրիստոսի հետքերով (1Պետ.2:21;1Տիմ.2:3,4): Իր ծառաների միջոցով՝ Աստված հավաքագրում է բոլոր փրկվել կամեցողներին միասնական քրիստոնեական մեկ ընկերության մեջ (Գրծ.2:47;11:26):

Քրիստոնեությունը՝ դա (Աստվածաշնչից) Աստծու ճշմարտության տարածման ակտիվ մի  գործունեություն է ողջ Երկրով մեկ՝ մարդկանց դեպի լավը փոխվել օգնելու նպատակով (գիտելիքների շնորհիվ), որ նրանք գան Աստծու մոտ և փրկվեն մեղքից ու մահից (Գրծ.1:8; 1Տիմ.2:3-5): Նախատեսվում էր մարդկանց կազմակերպված ուսուցում, մկրտություն, օգնություն քրիստոնեական պրակտիկայում և այլն:

Հարկ էր կազմակերպել այդ գործը եվ դրան զուգահեռ՝ լուծել բոլոր ծագող խնդիրները ինչպես ամբողջ քրիստոնեական սփռված համայնքի համար, այնպես էլ տեղական, քաղաքային և ուրիշ այլ բնակավայրերի առումով (Մտ.16:18,19; Գրծ.6:1-7; գլ.15; Հակ.2:2-4; 1Կոր.11:18 և այլք):

Որպեսզի այդ գործունեությունը բարեհաջող լիներ՝ Աստված քրիստոնյաների համար սկզբունքներ էր մշակել — որպես միասնական կազմակերպված եկեղեցական սիստեմ. այն կազմված էր Երուսաղեմի կենտրոնական ղեկավարությունից, (հավատացյալների) «հոտից» և հովիվներից (երեցներից)՝ նշանակված, որպեսզի նորահավատներին օգնեն սովորել Քրիստոսի հետքերով քայլել (ծառայել Աստծուն այնպես, ինչպես ծառայում էր Նրան Հիսուսը, Ղկ.3:23; Գրծ.20:28; 1Պետ.5:5; Եբր.13:17):

Եհովան գիտեր, որ Իր նոր ժողովրդի կազմակերպությունը պիտի ընդլայնվի, իսկ փրկվողների քանակը ավելանա, ուստի Նա նախատեսել էր քրիստոնյաների աճող համայնքի բաժանումը ավելի փոքր տեղական քաղաքային և գյուղական ժողովների, որտեղ ևս կազմակերպված էր լինելու երեցների նշանակում (հովիվներ, Գրծ.2:47; 14:23; Տիտ.1:5):

Չնայած, որ քրիստոնեական այս ժողովները գտնվում էին տարբեր քաղաքներում՝ ուսմունքային և կազմակերպչական հարցերում նրանք հետևում էին մեկ առաջնորդության, որն իրագործվում էր Երուսաղեմում գտնվող կենտրոնական ղեկավարության կողմից ու տարածվում բոլոր ժողովներով (Գրծ.16:4; 2Տիմ.1:13):

Այդպես էր 1-ին դարում, այդպես պիտի լինի նաև այսօր:
Ուրեմն, ո՞րն էր նպատակը: Իր կազմակերպության որպես եկեղեցական սիստեմի  ստեղծման (որպես բոլոր ժողովների համագործակցության սիստեմ) Աստծու նպատակը՝ միասնական քրիստոնեական գործունեության կազմակերպումն էր ամբողջ երկրով մեկ:
Իսկ այժմ պարզենք քրիստոնեական կազմակերպության ստեղծման պատճառը:

Եվ ուրեմն, ինչո՞ւ Աստված քրիստոնյաներին հավաքեց միասնական մեկ ընկերության մեջ և պատվիրեց չլքել Իր ժողովրդի ժողովը (Եբր.10:25): Աստված շահագրգռված է բոլոր քրիստոնյաների հոգևոր աճով, որպեսզի նրանք լավ ճանաչեն Իրեն և ձերբազատվեն մեղքից՝ ընդօրինակելով Իր որդուն, Հիսուս Քրիստոսին: Սրա համար պայմաններ են պետք, ինչը Նա ստեղծել է քրիստոնեական ՄԻՋԱՎԱՅՐԻ տեսքով, որոնք հանդիսանում են քրիստոնեական ժողովները:

Բնույթով, ճաշակով և խառնվածքով տարբեր մարդկանց միջավայրում գտնվելն է լոկ, որ կարող է վարժեցնել ամեն ինչում Քրիստոսին ընդօրինակելու ունակության և ճիշտ ձևավորելու քրիստոնյայի քո ներքին էությունը: Առանց սերտ հաղորդակցման և քրիստոնյաների մեկը մյուսի հետ բախվելու՝ արդար հատկություններ չեն մշակվի և մեր զգայարանները չեն ընտելանա տարբերել բարին չարից:

Որպեսզի դանակը լավ սրվի՝ երկաթը երկաթով է սրվում: Այդպես էլ մարդիկ են իրարից սովորում՝ «սրվելով» միմյանց բախումից (Առ.27:17): Ամեն ինչից զերծ, մեկուսի պայմանները աճ չեն տալիս, քանզի չկա միջավայր՝ օգտակար քրիստոնեական հատկությունների մշակման համար (իսկ աշխարհիկ միջավայրը լոկ վնասում է քրիստոնյային, 1Կոր.15:33): Մեկուսի քրիստոնյաների մեջ չի զարգանում նաև ամուր իմունիտետ գայթակղությունների հանդեպ:

Ինչպես որ ջերմոցային բույսերն են մեռնում բնության խիստ պայմաններում, այնպես էլ մեկուսի քրիստոնյաների հավատը, որ կյանքում թրծված չէ հավատակիցների հետ բախումների նեղ միջավայրում ճիշտ վարվելակերպ դրսևորելով — կարող է մեռնել փոքրիկ դժվարություններից:

Այդ պատճառով էլ Հիսուսը խնդրեց Աստծուն չթաքցնել քրիստոնյաներին, չստեղծել նրանց համար ջերմոցային պայմաններ ինչ-որ մի խրոխտ մենության մեջ, այլ ամբողջ ժողովներով թողնել նրանց հենց այս աշխարհի հորձանուտում, օգնելով ընդամենը պահպանել նրանց չարից (սխալ մտքերից և արարքներից, Հով.17:15): Բացի այդ, հավատակիցները կքաջալերեին մեկ-մեկու. չէ՞ որ միասին հեշտ է մնալ հավատում՝ բոլոր դժվարություններին դեմ հանդիման (Եբր.10:24,25):

Հեշտ է արդար քրիստոնյա լինել վիրտուալ աշխարհում, ասենք՝ սոց.ցանցում: Բայց հեշտ չէ այդպիսին մնալ՝ «եփվելով» կենդանի մարդկանցով և նրանց նեգատիվներով լի «կաթսայում», ընթացքում նաև՝ պայքար մղելով քո նեգատիվների դեմ: Նաև դրանով հանդերձ՝ հարկավոր է ոչ միայն չխռովել և չբորբոքվել բոլորի դեմ, այլ սիրել նրանց՝ քո սրտի ողջ լայնքով և մաքրությամբ:

Ժողովը դա մի հզոր տրենաժոր է հասնելու համար Քրիստոսի հասունությանը՝ սիրելու, ներելու և մեղք չգործելով՝ համբերելու մեջ (Եփ.4:11-16), առանց որոնց նոր աշխարհում ապրելն անհնարին է. գիտելիքներն այնտեղ բոլորի համար նույնը կլինեն, իսկ ահա անբռնազբոս սրտի ջերմությամբ ընդունել մեր բազում և բազմազան մոտ ու հեռավորներին՝ ոչինչ չար չպատճառելով նրանց — դա հարկավոր է սովորել այստեղ և այժմ (Հռ.13:10):

Եվ այսպես՝ հարցը. «հնարավո՞ր է Աստծուն գալ ինքնուրույն»: Ոչ. առանց ժողովի և համատեղ քրիստոնեական գործունեության մենք չենք հասնի Քրիստոսի հոգևոր հասունությանը՝ Աստծուն և մարդկանց սիրելու խնդրում: Իսկ առանց դրա՝ հավիտենությունը մենք չենք տեսնի. հնարավոր չէ հավիտյան կրել ներկայությունը նրա, ով մեզ դուր չի գալիս: Այնպես որ՝ ՕԳՈՒՏԸ ճշմարիտ քրիստոնյաների ժողովից — անտարակույս ահռելի է:

Բայց կա մի «ԲԱՅՑ». նույնիսկ օգուտ բերող Աստծու ճշմարիտ կազմակերպությունը՝ երբեմն կարող է և վնաս պատճառել (էլ չխոսենք կեղծերի մասին): Գիտեի՞ք այդ մասին: Եթե ոչ՝ կիմանանք հաջորդ հոլովակից:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:

Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

 

18. ԲՈԼՈՐՍ ՉԵՆՔ ՄԵՌՆԻ, ԲԱՅՑ ԲՈԼՈՐՍ ԿՓՈԽՎԵՆՔ

Текст на армянском языке к   видео 1.20  на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.18

Աստվածաշնչի ուսումնասիրություն: Նոր Կտակարան:
Բոլորս չենք մեռնելու, բայց բոլորս կփոխվենք:
Ուսումնասիրում ենք միասին:
Պատասխանների արկղ — բոլորի համար:
7.17 հոլովակից պարզեցինք, թե ինչու, չնայած նրան, որ Հիսուս Քրիստոսը արդեն վճարել է փրկանքը մեղքից և մահից՝ այնուամենայնիվ, աշխարհում ամեն ինչ մնում է նույնը. բոլորը՝ հավատացյալ, թե ոչ՝ մեղք են գործում և մեռնում:

2 Ծագեց երկու հարց.
1) եթե բոլորը մեռնում են (ինչը և տեսնում ենք), հապա ինչո՞ւ չեն կատարվում Հով.11:26-ի խոսքերն այն մասին, թե ամեն ոք, ով ողջ է և հավատում է Հիսուսին՝ երբեք չի մահանա:

2) Ինչպե՞ս հասկանալ Պողոսի խոսքերը, թե՝ բոլորս չէ, որ մեռնելու ենք, բայց բոլորս պիտի փոխվենք 1Կոր.15:51-ից:

Պատասխանենք այս հարցերին 7.17  հոլովակի լույսի ներքո. մենք իմացանք, որ Ադամի բոլոր սերունդները, որ ապրում են այս համակարգում՝ մեկ անգամ իրենց սեփական մեղքերի համար պետք է վճարեն առաջին մահով, ինչը թույլ կտա բոլորին ազատվել մահկանացու մարմիններից և կենդանանալ Աստծու աշխարհում նոր մարմիններով (Եբր.9:27; Հռ.6:23; 1Կոր.15:22ա, 36-38; 42,43):

Պատասխանենք 1-ին հարցին.
1) եթե բոլորը մեռնում են (ինչը և տեսնում ենք), հապա ինչո՞ւ չեն կատարվում Հով.11:26-ի խոսքերն այն մասին, թե ամեն ոք, ով ողջ է և հավատում է Հիսուսին՝ երբեք չի մահանա:
Վերլուծենք Հով.11:23-26-ի ենթատեքստը:

Հով.11:23,24 Հիսուսն ասաց նրան. «Քո եղբայրը հարություն կառնի»։ Մարթան ասաց. «Գիտեմ, որ վերջին օրը՝ հարության ժամանակ, հարություն կառնի»:
Մեռելների հարության թեորիան ինչ որ մի վերջին օր՝ հրեաները, երևում է, ընդհանուր գծերով գիտեին, բայց մեռելների հարության մանրամասներին՝ անտեղյակ էին:
Հիսուսը բացատրեց նրանց որոշ բաներ ավելի մանրակրկիտ.

Հով.11:25 Հիսուսն էլ ասաց. «Ես եմ հարությունը և կյանքը։ Նա, ով հավատում է ինձ, նույնիսկ եթե մահանա, կկենդանանա»:

Հիսուսը բացում է Մարթային, որ հենց իրենից է կախված բոլորի ապագա հարությունը և հավիտենական կյանքի հնարավորությունը: Եթե Քրիստոսին ընդունեն որպես իրենց փրկչի, եթե ամեն ինչում վստահեն նրան, ապա մահն իսկ սարսափելի չէ. Հիսուսը կկարողանա հարություն տալ մեռնող հավատավորին:

Հով.11:26 Եվ ամեն ոք, ով ողջ է ու հավատում է ինձ, երբեք չի մահանա։ Հավատո՞ւմ ես դրան։

Այստեղ արդյո՞ք Հիսուսն ասում է, որ Քրիստոսի աշակերտները արդեն այս համակարգում իրեն ընդունելու պահից սկսած պիտի հավերժ ապրեն: Եթե դա այդպես լիներ, ուրեմն 1ին դարում Քրիստոսին ընդունած հրեաները այդ ժամանակից սկսած պիտի չմեռնեին:

Այդ դեպքում ինչո՞ւ մինչ օրս հավերժ ապրող մեկ հավատավոր իսկ չկա՝ ի կատարումն Քրիստոսի այս խոսքերի: Որովհետև այդպես արտահայտվելով՝ Հիսուսն ընդամենը ուզում էր ընդգծել կոնկրետ այդ  պարագային վերաբերող Աստծու ունեցած այն հնարավորության մասին, որին առնչվելու էին մեռած Ղազարոսը և ներկա գտնվող հրեաները.

մեռած  Ղազարոսը այդ պահին կարող էր կենդանանալ  Քրիստոսի շնորհիվ, իսկ ներկա կենդանի հրեաները, եթե հավատային Քրիստոսին՝ կարող էին հավիտենական կյանք ստանալ նորից Քրիստոսի՛ շնորհիվ (ով չհավատա Աստծու Քրիստոսին՝ նա չի կարող հավիտյան ապրել):
Սա է ողջը, ինչ ասաց Հիսուսը Հով.11:26-ում:

Այսինքն, Հով.11:26-ի խոսքերը. Եվ ամեն ոք, ով ողջ է ու հավատում է ինձ, երբեք չի մահանա — կարելի է և այսպես գրել. Եվ ամեն ոք, ով ողջ է ու հավատում է ինձ՝ հավիտյան կապրի: Ահա և բոլորը:
Բայց ե՞րբ նրանք հավիտյան կապրեն: Աստվածաշնչի այս տեղեկությունը պետք է դիտել Աստծու ամբողջական ծրագրի ենթատեքստում, որը և բացատրեց Քրիստոսը:

Հավերժ կյանքի մասին, ինչպես իմացանք 7.17 հոլովակից՝ Հիսուսը խոսեց միայն գալիք աշխարհի  (ապագայի) առումով,  մարդկության պատմությունը բաժանելով այս ժամանակի (ներկա համակարգի) և գալիք աշխարհի (Մրկ.10:29,30).
չկա մեկը, ով թողել է (ամենը) և չստանա հիմա, այս ժամանակում հարյուրապատիկ ավելին… իսկ գալիք աշխարհում՝ հավիտենական կյանքը:

Իսկ հավատավորի և անհավատի մահը այս անմաքուր համակարգում՝ Ադամի յուրաքանչյուր սերնդի արդարացի հատուցումն է մեղքերի համար, քանզի Երկրի վրա մեկ իսկ անմեղ չկա (1Հով.1:8,10; Հռ.6:23ա; Եբր.9:27):

Եվ միայն Քրիստոսի փրկանքը, տրված Աստծու կողմից՝ մահվան դատապարտված Ադամի սերունդների համար — կօգնի նրանց դուրս գալ գերեզմանից, նորից ապրել և նվաճել հավիտենական կյանքը՝ Աստծու աշխարհում (Հռ.6:23բ; Հով.5:28,29; Մրկ.10:29,30):

Ուստի 1-ին հարցի պատասխանն է. Հով.11:26-ի խոսքերը, թե ամեն ոք, ով ողջ է և հավատում է Հիսուսին՝ երբեք չի մահանա — վերաբերում է
1) հրեաներին, ովքեր, ի տարբերություն մահացած Ղազարոսի, կենդանի էին և առիթ ունեին հավատալու Քրիստոսին և նրա շնորհիվ հավիտենական կյանք ստանալ ապագա համակարգում, Աստծու նոր աշխարհում: Եվ
2) այս դարում բոլոր ապրողներին, ովքեր քրիստոնյա կդառնան:

Ոմանք Հով.11:26-ի Քրիստոսի խոսքերին հավելում են. Եվ ամենը, ով կենդանի է և հավատում է Ինձ՝ երբեք չի մեռնի — երկրորդ գալստին. իբր երկրորդ գալստի պահին ապրողները և Հիսուսին հավատացողները՝ երբեք չեն մեռնի: Դրանով նրանք պաշտպանում են մահը շրջանցելով Աստծու նոր աշխարհ մտնելու իրենց մի հույսը: Բայց արդյո՞ք դա ճիշտ է:

Մի դրվագ կա Ս.Գրքում, որտեղ ասվում է. «բոլորս չէ, որ մեռնելու ենք, բայց բոլորս պիտի փոխվենք» (1Կոր.15:51): Գուցե սա՞ բացատրի Հով.11:26-ը: Նայենք 2) հարցի պատասխանը.
2) ինչպե՞ս հասկանալ Պողոսի խոսքերն այն մասին, թե բոլորս չէ, որ մեռնելու ենք, բայց բոլորս պիտի փոխվենք 1Կոր.15:51-ից:

Հիշեցնենք Պողոսի խոսքերի ենթատեքստը 1Կոր.15:51,52-ից.
51 Մի ծածուկ խորհուրդ հայտնեմ ձեզ. մենք բոլորս չէ, որ պիտի մեռնենք, բայց բոլորս պիտի փոխվենք

52 հանկարծ մի ակնթարթում, երբ վերջին փողը հնչի, որովհետև փողը պիտի հնչի, և մեռելները հարություն պիտի առնեն անեղծ մարմիններով, իսկ մենք պիտի փոխվենք: (Ըստ ԱՆԹ-ի):

Ասելով «մենք»՝ այստեղ Պողոսը խոսում է հավատացյալների այն խմբի մասին, որին և ինքն էր պատկանում, և որոնց հարություն է սպասվում վերջին փողի ժամանակ. ըստ Հայտ.11:15-ի, վերջին փողը՝ դա 7-րդ փողն է, որն ազդարարում է Աստծու կառավարման դարաշրջանի սկիզբը և Քրիստոսի երկրորդ գալուստը:

Պողոսի բոլոր համագործակիցները — «մենք» — դրանք ապագա երկնային կառավարիչներն են և անդամները առաջին հարության, որը կսկսվի 7-րդ փողը հնչելու պահին (Հայտ.20:6; 1Թես.4:16,17; 1Կոր.15:51,52):

Պողոսը նույն բանն է հայտնում նաև 1Թես.4:15-17-ում. նա ասում է, որ նրանք, ում վերապահված է երկինք մտնել և հանդիպել այնտեղ Քրիստոսին փողի հնչման պահին (վերջին փողի՝ ըստ 1Կոր.15:52-ի) — բաժանված են երկու խմբի. մեռածներ՝ մինչ 7-րդ փողի հնչելը և ապրողներ՝ փողը հնչելու պահին, որոնց էլ վերապահված է հանկարծ մեկ ակնթարթում փոխվել՝ երկինք հառնելու համար:

Բոլոր այս վերոնշյալ տեքստերից երևում է առաջին հարության մասնակիցների մեկ պատկեր. 1Կոր.15:51,52 -ում Պողոսը հայտնում է, որ 7-րդ փողի պահին 144000-ից նրանք, ովքեր մինչ այդ մահացել են՝ կհառնեն հողից, իսկ թագավորակիցներից նրանք, ովքեր կենդանի կլինեն այդ պահին՝ հանկարծ մի ակնթարթում կփոխվեն: Այնուհետև բոլորը միասին՝ ամբողջ կազմով կբարձրացվեն երկինք Քրիստոսի հետ հանդիպելու համար (1Թես.4:15-17):

1Կոր.15:52-ում Պողոս առաքյալը խոսում է Սատանայի կառավարման դարաշրջանի (իրերի այս համակարգի) հավատացյալների այն միակ կատեգորիայի մասին, ովքեր 144000-ի կազմում, որպես առաջնեկների ժողով՝ առաջին հարությամբ երկինք կվերցվեն: Ուրիշ որևէ մեկի վրա նրա խոսքերը չեն տարածվում: Ուստի, ով չի մտնում երկնային գահերի այս ընտրյալների կատեգորիայի մեջ՝ «բոլորս չէ, որ կմեռնենք, բայց բոլորս կփոխվենք» խոսքերը նրան չեն վերաբերում:

Ի՞նչ են այս խոսքերը նշանակում 7-րդ փողի հնչման պահին 144000-ի կենդանի մնացորդի համար: Պարզենք, թե այդ մնացորդից ով կենդանի կլինի 6-րդ և 7-րդ փողերի հնչման միջնափուլում.
ինչպես ցույց է տալիս Հայտ.6:9-11; 11:3-12-ը՝ 144000-ի թվաքանակը լրացնող և երկինք վերցվող վերջին մնացորդին են պատկանում Եհովայի երկու վերջին մարգարեն:

Բառա՞ցի նրանք երկու կլինեն, թե այդպես կոչված է մնացորդի խումբը՝ Հայտ.11:7-12-ում տեսնում ենք, որ նրանք պիտի սպանվեն, հետո հարություն առնեն: Հետևաբար, 7-րդ փողի հնչման պահին (Հայտ.11:15)՝ նրանք կլինեն 1Կոր.15:51,52-ից և 1Թես.4:17-ից այն ապրողները, ում վերապահված է վերափոխվել և մնացյալի հետ երկինք համբառնել: Հասկանալի է, որ խոսքը մահկանացու (եղծանելի) մարմնի՝ նորի և անեղծի վերափոխման մասին է (1Կոր.15:50-52):

Քանի որ և՛ վերջին մնացորդը պետք է սպանվի, հետևաբար, «բոլորս չէ, որ կմեռնենք, բայց բոլորս կփոխվենք» խոսքերը ինչ-որ մի այլ բան են նշանակում, քան չմեռնելը բառացի իմաստով:
Ն.Ա. թարգմանությամբ տեքստը այսպիսին է. բոլորս չէ, որ պիտի ննջենք մահվան քնով, սակայն բոլորս պիտի փոխվենք:

Միտք են գալիս Հիսուսի խոսքերը մեռած Ղազարոսի մասին, որի մասին Հիսուսը ասաց, թե նա ննջում է և մեռած չէ (Հով.11:11,17): 4 օրվա ընթացքում Ղազարոսի մարմինը չէր հասցրել նեխել, ուստի բավ էր Հիսուսին, որ իր ձայնով «արթնացներ» Ղազարոսին՝ և Ղազարոսը կանգներ իր մարմնով իր ոտքերի վրա:

Ղազարոսի օրինակը կօգնի հասկանալ, թե ինչ է նշանակում «բոլորս չէ, որ կմեռնենք, բայց բոլորս կփոխվենք» խոսքերը Քրիստոսի իշխանակիցների վերջին մնացորդի համար, որոնք պետք է սպանվեն և 3,5 օր (մոտ 4, ինչպես Ղազարոսը) գտնվեն մահվան քնի վիճակում (Հայտ.11:2-7,11): Վերլուծենք 1Կոր.15:51,52-ի տեքստը, ուր խոսվում է մնացորդ իշխանակիցների վերափոխման մասին:

51 Մի ծածուկ խորհուրդ հայտնեմ ձեզ. բոլորս չէ, որ պիտի մեռնենք, բայց բոլորս պիտի փոխվենք
52 հանկարծ մի ակնթարթում, երբ վերջին փողը հնչի, որովհետև փողը պիտի հնչի, և մեռելները հարություն պիտի առնեն  անեղծ մարմիններով, իսկ մենք պիտի փոխվենք:

Տեսնում ենք, որ ԲՈԼՈՐ ապագա երկնաբնակների վերափոխումը հավիտենական կյանքի համար անեղծ դրության՝ տեղի պիտի ունենա շատ արագ:

Նախ վաղուց մեռածների փոշին՝ կնորոգվի (անեղծ մարմինների հարությամբ), իսկ հետո ապագա երկնաբնակների վերջին մնացորդի մարմինները կվերափոխվեն (իսկ մենք պիտի փոխվենք): Քանի որ մնացորդը պիտի սպանվի և հարություն առնի 3,5 օր հետո (Հայտ.11:3-7,9,11,12) — նրանց մասին կարելի է ինչպես Ղազարոսի մասին ասել. նրանք կննջեն  ընդամենը 3,5 օր, հետո նրանց կարթնացնեն և կփոխեն նրանց մարմինները, որոնք հասցրած չեն լինի նեխել:

Դա կկատարվի այնպես, ինչպես եղավ Ղազարոսի հետ. նրանք կկենդանանան և ոտքի կկանգնեն իրենց մարդկային մարմիններով: Հետո (ի տարբերություն Ղազարոսի մարմնի, որը չվերափոխվեց) նրանց մարմինները կվերափոխվեն ոգեղենի:
Նոր անեղծանելի մարմիններով, ինչպես Հիսուսը, նրանք տեսանելի կերպով կհամբարձվեն երկինք, ինչը կազդարարի Քրիստոսի երկրորդ գալուստը և ընտրյալների հավաքը երկինք (Գրծ.1:11; Հայտ.11:11-15; Մտ.24:29-31; 1Թես.4:16,17):

Կարելի է նաև ասել, որ ապագա երկնաբնակների վերջին մնացորդը մարմնի վերափոխումը կզգա, ինչպես Քրիստոսը. նրանք հողի մեջ չեն դրվի և քայքայվի փոշիանալով, այլ շատ արագ կկենդանանան (կվերափոխվեն). Քրիստոսի մարմինը քայքայում չտեսավ, քանզի Աստված արագ հարություն տվեց Հիսուսին, կարելի է ասել՝ վերափոխեց (փոխեց) նրա մարմինը մահից երկնային կյանքի (Գրծ.2:31,32):

Այս ձևով 144000-ից վերջինները կտարբերվեն իրենց խմբի մնացյալից, ովքեր մեռել են մինչ 7-րդ փողի հնչելը և որոնց մարմինները փտել ու հող են դարձել. նրանց մարմինները քայքայում չեն տեսնի, այլ արագ կվերափոխվեն 3,5 օրյա «նինջից» հետո (Հայտ.11:7,9,11,12):

Եվ այսպես, 2) հարցի առումով. ինչպես հասկանալ Պողոսի խոսքերը, թե՝ բոլորս չէ, որ պիտի մեռնենք, բայց բոլորս պիտի փոխվենք 1Կոր.15:51-ից:

Նախ և առաջ, եթե դրանք կապենք Հով.11:26-ի հետ (ամեն ոք, ով ողջ է և հավատում է` չի մեռնի երբեք), ապա դրանք կիրառելի են միայն առաջին հարության մասնակիցների համար, 144000-ի մնացորդի:

Նրանք «կննջեն» ընդամենը 3,5 օր (ինչպես Ղազարոսը կամ Հիսուսը), և նրանց մահկանացու մարմինները շատ արագ կփոխարինվեն անեղծելի՝ երկնքին պիտանի մարմիններով. նրանք ոգիներ կդառնան, ինչպես Հիսուս Քրիստոսը (Հռ.6:5; 1Պետ.3:18), և ինչպես նա՝ երկինք կհամբարձվեն տեսանելի կերպով, որպեսզի բոլորին հասկանալի լինի, որ Հիսուս Քրիստոսը վերադարձել է («նույն ձևով, ինչպես հեռանալիս» Գրծ.1:11; Հայտ.11:12,13):

Իսկ մնացած մարդկության համար, առաջնեկների ժողովի երկինք համբարձվելուց հետո (Հայտ.14:1) — արդիական է Հայտ.14:13-ը. «Երջանիկ են այն մահացողները, ովքեր այսուհետ Տիրոջ հետ միության մեջ են մահանում» (Ն.Ա.): Ինչպես նաև Մտ.24:40-ը. այն ժամանակ երկու հոգի կլինեն, մեկը կվերցվի, մյուսը կթողնվի:

Ի՞նչ է սա նշանակում: Կարող եք իմանալ՝ նայելով 7.3 տեսահոլովակը:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com

17. ՓՐԿԱԳԻՆԸ ՎՃԱՐՎԱԾ Է, ԲԱՅՑ ՄԱՀՆ Է ԹԱԳԱՎՈՐՈւՄ: ԻՆՉՈ՞ւ:

Текст на армянском языке к   видео 1.19  на русском яз.
Это видео на армянском — см.  видео 7.17

Աստվածաշնչի ուսումնասիրություն: Նոր Կտակարան:
Փրկագինը վճարված է, մինչդեռ մա՞հն է թագավորում:
Ուսումնասիրում ենք միասին:
Պատասխանների արկղ — բոլորի համար:

Աստվածաշունչ ուսումնասիրող շատ մարդիկ, ովքեր գիտեն Քրիստոսի փրկանքի մասին՝ չեն հասկանում, թե ինչո՞ւ թեպետ մարդկության մեղքի ու մահվան համար փրկագինն արդեն վճարված է՝ մեր արատավոր և մահկանացու լինելը առայժմ նույնն է մնում: (Մենք մինչ հիմա և՛ մեղք ենք գործում, և՛ մնում մահկանացու) (1Հով.1:8):

Այս հարցին պատասխանենք մարդկանց մահվան Ս.Գրքից հայտնի պատճառը հիշելով. անկատարության արատը (Ադամի մեղքը) «փչացրեց» Ադամի կատարյալ մարմինը՝ նրան դարձնելով մահկանացու և մեղսաբնույթ: Այս ամենը ժառանգաբար՝ ասես մի մահացու հիվանդություն՝ փոխանցվեց Ադամի բոլոր սերունդներին (Հռ.5:12; 7:24,25): Ուստի բոլոր մարդիկ մեղք են գործում և, որպես հետևանք՝ մահանում:

Որպեսզի հասկանանք, թե ինչու Քրիստոսի փրկանքից հետո ամեն ինչ մնաց նույնը (թե հավատացյալ, թե՝ ոչ — շարունակում են մեղանչել և մեռնել)՝ պարզենք երկու հարցի պատասխան.
1) Ինչի՞ համար էր նախատեսված փրկանքը:
2) Ինչո՞ւ փրկանքը հիմա՛ չի ազատում մեզ մեղքից և մահից՝ բառացի իմաստով: Սկսենք 1-ին հարցից:

1) Ինչի՞ համար էր նախատեսված փրկանքը:
Սաղմոս 49:7-9-ը ցույց է տալիս Ադամի մեղքով «փչացած» նրա սերունդների անլուծելի խնդիրը. նրանցից ոչ ոք չի կարող անմահ ապրել: Ադամի մեղքով՝ նրանք ժառանգություն են ստացել մահկանացու մարմիններ, ուստի ոչ ոք չի կարող՝ որքան էլ որ կամենա՝ երկարաձգել իր մերձավորի կյանքը (Հռ.7:24): Մահից ազատելու նրանց գինը այնքան ահռելի է, որ Ադամի սերունդները չունեն «այդ վճարը»:

Ուստի, հավատացյալ թե անհավատ, իմաստուն թե անմիտ՝ Ադամի բոլոր մահկանացու սերունդները մեղք են գործում և արդյունքում մի օր բախվում առաջին մահին ու ընկնում գերեզման, որից դուրս գալ իրենց ուժերով չեն կարող: Եվ մարդկության այս ցիկլը ծնվելուց մինչ առաջին մահ՝ կշարունակվեր հավիտյան, եթե չխառնվեր Աստված (Հռ.3:23; 5:12; 1Հով.1:8,10; Եբր.9:27):

Պատահական չէ, որ Աստծու ապագա աշխարհի համար խոսք է գնում երկրորդ մահվան մասին, այլ ոչ առաջին (Հյտ.20:6). առաջին մահից, որ բնորոշ է Ադամի ժառանգներին՝ այս համակարգի (Սատանայի համակարգի) բնակիչներից ոչ ոք չի կարող խուսափել, քանզի պարփակված է մահկանացու և մեղքի հակված մարմնում: Ուստի այս համակարգում Ադամի սերնդից մեկն իսկ չկա, որ մեղք չգործի (Հռ.5:12; 7:24; 1Հով.1:8,10; Եբր.9:27):

Ահա մեզ հետաքրքրող Սաղմոս 49:7-9-ի տեքստը.
7 Մեկը բնավ չի կարող փրկել իր եղբորը, ոչ էլ նրա փրկանքը Աստծուն հատուցանել, 8 քանզի սուղ է նրանց անձի փրկության գինը և երբեք կարելի չէ հայթայթել՝ 9 նրան անվախճան կյանք տալու, որ նա գերեզման չտեսնի (որ մարդ ինքը մահից փրկագնի իր եղբորը) (ըստ Արևմտհ. թրգմ.ության):

Քանի որ կյանքի աղբյուրը Եհովայի մոտ է (Սղ.36:9)՝ Սաղմոս 49:7-9ը ցույց է տալիս, որ եթե մահացած եղբոր հարազատները ճար ունենային թանկագին փրկագինը վճարել Աստծուն՝ ապա Նա կազատեր նրանց եղբորը մահվան կապանքից, դուրս կբերեր մեռածին գերեզմանից և կրկին կյանք կտար նրան. փոխել արատով «փչացած» մահկանացու մարմինը՝ կարող է միմիայն Եհովան (Հռ.7:24; 1Կոր.15:36-38; 42,43):

Ընդգծենք իմացածը.
ա) փրկանքը հարկ է վճարել Եհովային;
բ) նրա համար, որ մեռա՛ծը ազատվի մահից (գերեզմանից), կյանքի վերադառնա (ապրողների համար փրկագին պետք չէ):

Պատահական չէ, որ ՀԿ-ից 06299   բառը (նույն «փրկանք» բառը ՆԿ-ում 629 Կող.1:14, Հռ.3:24 և 3085 Եբր.9:12) թարգմանվում է որպես ազատում կամ փրկություն (մեր դեպքում, ըստ Սաղմ.49:7-9-ի՝ ազատում մահից, գերեզմանից, մահկանացու մարմնից):

Մահվան պրոբլեմը նկարագրված է նաև Ադամի սերունդների մեղքի գերության «ծախվածությամբ», ինչն, ըստ Աստծու արդարության՝ մահվան է դատապարտում նրա բոլոր սերունդներին, որոնք հանցագործ են համարվում Աստծու աչքին և անխուսափելիորեն մատնվում գերեզման ընկնելուն (մահվան պատճառը մեղքն է, ինչին «դրդում» է արատավոր ժառանգությունը նախահորից, Հռ.5:12; 7:14; 1Կոր.15:56):

Ադամի յուրաքանչյուր սերնդի գերեզման ընկնելու անխուսափելիությունը նման է յուրաքանչյուր կալանքի դատապարտված հանցագործի դատավճռին՝ իր արդար պատիժը բանտում կրելու անխուսափելիությանը: Եվ լոկ փրկագինը՝ վճարված նրան, ով բանտից ազատելու լիազորություն ունի՝ կարող է օգնել հանցագործին ազատվել և դուրս գալ բանտից:

Այս միտքը ցույց է տրված Հռոմ.6:23-ում.
Քանզի մեղքի հատուցումը մահն է. Ադամի ցանկացած սերունդ, որպես իր մեղքերի պատիժ (հանցանքներ Աստծու առաջ)՝ ընկնում է «բանտգերեզման»; իսկ Աստծու շնորհը՝ հավիտենական կյանքն է Հիսուս Քրիստոսի շնորհիվ. բայց Քրիստոսի փրկանքի շնորհիվ՝ Աստված կազատի մեռածներին «բանտգերեզմանից» և կնվիրի նրանց նոր կյանք՝ նոր մարմիններում (1Կոր.15:36-38; 42,43):

Հենց սա խոստացավ Հիսուս Քրիստոսը, խոսելով այս համակարգի բոլոր մեռյալների՝ իր ձայնի կանչով հարության օրը գերեզմանից դուրս գալու  հնարավորության մասին, երբ Երկնայինները որոշում կկայացնեն հանել գերեզմաններից արդարներին (Աստծուն ծառայածներին), և անարդարներին (Նրան չծառայածներին, Հով.5:28,29; Գրծ.24:15)՝ նվիրելով հավիտենական կյանք նրան, ով դրան արժանի կհամարվի (Հյտ.21:3,4):

Է՞լ ինչ տեքստեր են ցույց տալիս, որ, չնայած Քրիստոսի փրկանքին, մահն այս համակարգում անխուսափելի երևույթ է: Օրինակ. 7 քանզի ով մեռնում է, ազատվում է մեղքից(Հռ.6:7)։ Ադամը վճարեց մահով իր մեղքերի համար, իսկ մենք մահով ենք հատուցում մեր մեղքերի համար, քանզի մեղք չգործող՝ մեկն իսկ չկա (1Հվ.1:8,10; Հակ.1:15):

Մահն ազատում է մեղավորներին մեղքից այն իմաստով, որ Աստված այլևս հայցաբողոք չունի մեռածից իր մեղքերի համար. մեղքի դիմաց արդար հատուցումը իրագործված է, ոչ մարդն է որևէ բան պարտք Աստծուն, ոչ Աստված մարդուն: Բայց քանի որ Հիսուսը փրկագին է վճարել «մեղքով հիվանդ» Ադամի սերունդների (ոչ Ադամի) համար՝ Աստված կյանքի կվերադարձնի նրանց, ի դեպ՝ անարատ, չէ՞ որ նրանք բոլոր մեղքերի համար հատուցել են առաջին մահով:

Իսկ եթե մեղավորը չմեռնի, ուրեմն և Աստծու խոսքը՝ թե մեղք գործողը մահով կմեռնի — զուրկ կլինի ուժից, ինչն անհնարին է, քանզի Եհովայի խոսքը սնանկ չի լինում (Եզ.18:4; 33:8; Ես.55:11): Ուստիև ասված է, որ Ադամի բոլոր սերունդներին՝ թե հավատացյալ, թե՝ ոչ — այս համակարգում վերապահված է մեկ անգամ մեռնել, ինչն էլ ակնհայտ է աշխարհում՝ դրախտից Ադամի արտաքսումից ի վեր (Եբր.9:27; Ծն.3:24):

Պողոս առաքյալը գրեց այդ մասին 1Կոր.15:22ում. Ինչպես Ադամով բոլորը մահանում են, այնպես էլ Քրիստոսով բոլորը կկենդանանան: Այսինքն, ինչպես Ադամի պատճառով նրա բոլոր սերունդները առանց բացառության՝ մեռնում են, այնպես էլ Քրիստոսի փրկանքի շնորհիվ բոլորը մի օր կկենդանանան.  մեռելներից վեր կկենան, դուրս կելնեն գերեզմանից (այս համակարգում ծնվածներից ոչ ոք մահից չի խուսափի):

Ահա և առաջին հարցի պատասխանը ստացանք. 1) ինչի՞ համար էր նախատեսված փրկանքը: Նրա համար, որ Ադամի մահկանացու սերունդները (որպիսին համարվում են Սատանայի կառավարման համակարգում բոլոր ծնվածները), դատապարտված առաջին մահին՝ մի օր ազատվեն գերեզմանից, նրանց մահկանացու (քայքայվող, ծերացող) մարմինները փոխարինվեն չքայքայվող (հավերժ ապրելու ընդունակ) մարմիններով, և որ՝ ով արժանի կգտնվի — ստանա հավիտենական կյանքը (1Կոր.15:36-38; 42,43):

Այժմ պատասխանենք 2րդ հարցին. 2) Ինչո՞ւ փրկանքը հիմա՛ չի ազատում մեզ մեղքից և մահից՝ բառացի իմաստով:
Ըստ Սաղմ.49:7-9-ի՝ մահից ազատագրվելու հնարավորության գինը այնքան մեծ է, որ Ադամի ժառանգները «նման վճար» չունեն: Եհովան դա գիտեր, ուստիև Ինքը թեկնածու գտավ, ով ընդունակ էր մարդկությանը ազատագրել Ադամի ճակատագրական ժառանգությունից. մահկանացու մարմնից և գերեզմանից: Դա եղավ Եհովայի որդին. Հիսուս Քրիստոսը:

Հիսուսը՝ Եհովայի որդին, ուներ կատարյալ մարմին՝ ինչպես Ադամը մեղքից առաջ,  ուստի Հիսուսը անմեղք էր և հավիտյան ապրելու հնարավորությունն ուներ (1Պետ.2:22): Հիսուսի կյանքի արժեքը հավասար էր Ադամի հավիտենական կյանքի արժեքին, որը նա փոխանակեց մեղքով: Իր կյանքը վճարելով Ադամի մեղքի դիմաց՝ Հիսուսը կատարեց «հակառակ փոխանակություն». «փոխանակեց» Ադամի մեղքը հավիտենական կյանքով՝ նրա սերունդների համար:

Թեպետ Հիսուսի փրկանքը ըստ Աստծու արդարության՝ ազատեց Ադամի սերունդներին նախահոր մեղքի «պարտքից», այնուամենայնիվ, մահկանացու մարմինները մնացին նրանց մոտ: Ցույց տանք սա ատամ ընդ ատամ արդարության սկզբունքի օրինակով: Արամը փշրեց Վարդանի ատամը (Աստծուց տրված) և ըստ Աստծու արդարության օրենքի՝ փոխհատուցեց իր ատամով: Բայց ի՞նչ փոխեց դա Վարդանի կյանքում: Ոչինչ. Վարդանը առաջվա պես ապրում է առանց այդ ատամի և անհարմարություն զգում:

Նույնն է բանը (փոխաբերաբար) Քրիստոսի փրկանքի առումով. Ադամը «փշրեց» Վարդանի կատարյալ մարմինը (խլեց հավիտենական կյանքը): Հիսուսը՝ Ադամի փոխարեն՝ Աստծուն վճարեց իր մարմնով (հավ. կյանքով) (Եբր.10:5): Բայց Վարդանը, միևնույն է, մնաց ապրելու անկատար մարմնով, անհարմարությամբ (ծերություն և մահ): Ուրեմն ի՞նչ իմաստ ունի Վարդանի համար Հիսուսի փրկանքը, եթե իր կյանքում ամեն ինչ անփոփոխ մնաց:

Կարևոր է հասկանալ, որ Հիսուսի փրկանքի իմաստը սոսկ Ադամի պարտքի վճարումը չէ, ինչը չկարեցան անել նրա սերունդները մահից փրկվելու համար: Այլ որպեսզի, Քրիստոսի փրկանքի շնորհիվ՝ Աստված հնարավորություն ունենա մի օր մարդկանց վերադարձնել կատարյալ նոր մարմիններ և հավիտենական կյանք (տա «Վարդանին նոր ատամ՝ փշրվածի փոխարեն» և ապահովի նախկին լիահարմարությունը):

Ե՞րբ մեղքից ու մահից փրկագնվածների համար կգա այդ «մի օրը»՝ նոր մարմիններ և հավիտենական կյանք ստանալու հնարավորությամբ: Այդ մասին Հիսուսն այսպես ասաց.
չկա մեկը, որ թողած լինի տուն, եղբայրներ, քույրեր, մայր, հայր, զավակներ կամ արտեր իմ անվան և բարի լուրի համար, որ այժմ՝ այս ժամանակում, չստանա հարյուրապատիկը՝ տներ, եղբայրներ, քույրեր, մայրեր, զավակներ ու արտեր՝ հալածանքների հետ մեկտեղ, իսկ գալիք աշխարհում՝ հավիտենական կյանք (Մրկ.10:29,30; Ղկ.18:29,30):

Հիսուսը իր աշակերտների կյանքը բաժանեց երկու դարաշրջանի. Սատանայի կառավարման այս դարաշրջանը՝  բազում զրկանքներով և կյանքի կորստով (Մրկ.8:35; Եբր.9:27): Եվ՝ կյանք գալիք աշխարհում, որտեղ նրանց կտրվի հավիտենական կյանք: Դա տեղի կունենա Աստծու կառավարման դարաշրջանում, որը կսկսվի Արմագեդոնից հետո՝ Քրիստոսի հազարամյակից: Ոչ շուտ:

Սակայն ի՞նչ է տալիս բոլոր «Վարդաններին» Քրիստոսի փրկանքը այս դարաշրջանում: Շատ բան, ինչը և բացատրել են առաքյալները.
ա) Քրիստոսի փրկանքը զրկել է Սատանային ուժից և ազդեցությունից, ով «մահվան թագավորության» տիրակալն է. հենց նա՛ է մեղավոր հայտարարված Ադամի սերունդների մահկանացուության համար (Հով.8:44):

Փրկանքի վճարման պահից՝ Սատանան անզոր է հավատի մարդկանց վախեցնել մահով. նրանք գերեզմանի ազատագրման հույսը ունեն՝ Քրիստոսի հազարամյակում (Եբր.2:14; 6:18,19; Մրկ.10:29,30)

Գերեզմանից ազատագրվելու և Աստծու աշխարհում հավիտենական կյանքն ստանալու հզոր այս հույսը օգնում է հավատի մարդուն տոկալ Սատանայի բոլոր փորձություններին՝ մնալով հավատարիմ Եհովային — նույնիսկ մահի առաջ՝ չվախենալով մահից:

բ) Քրիստոսի փրկանքը թույլատրում է Ադամի բոլոր հավատավոր սերունդներին Աստծու աչքին արդար դիտվել. ով երբեք մեղք չգործեց, Աստված մեղքի ընծա դարձրեց մեզ համար, որպեսզի նրա միջոցով մենք արդար դառնանք Աստծու աչքում (2Կոր.5:21)։
9 «ահա գալիս եմ Քո կամքը կատարելու, ով Աստված»… 10 Այդ կամքով էլ մենք սրբացվեցինք Հիսուս Քրիստոսի մարմնի մեկընդմիշտ մատուցմամբ (Եբ.10:9,10):

Այսինքն, եթե Հիսուսը չվճարեր Ադամի պարտքը մեր մեղքերի համար՝ Աստված մինչ օրս մեզ անմաքուր ու մեղքոտ կհամարեր, ումից Ինքը հեռու է (Հոբ 14:4; Առ.15:29): Բայց Քրիստոսի զոհը (փրկանքը) «լվանում է» մեզ Ադամի մեղքից և ներկայացնում Աստծուն մաքուր, արդար՝ շնորհիվ փրկանքի «իստակող» զորության (Քրիստոսի արյամբ, 1Հով.1:7; Հռ.3:23-25):

Դա մեզ տալիս է
գ) Աստծուն մերձենալու շնորհ, ավելի ու ավելի ծանոթանալու Նրան; Նրան աղոթքներով դիմելու՝ հույսով, որ Եհովան ոչ միայն լսում է դրանք, այլև պատասխանում դրանց (Առ.15:29; Սաղ.145:19);

դ) տալիս է հույս՝ սուրբ ոգու օգնության — փորձություններին դիմակայելու և, դրա շնորհիվ՝ հոգևորապես բարձրանալու համար(1Կոր.10:13):

ե) տալիս է հույս՝ ներում ստանալու, եթե մենք մեղանչում ենք և զղջում (1Հով.2:1,2):

Այսպիսով. փրկանքը հավատի մարդուն այս դարում տալիս է ամենը, ինչ անհրաժեշտ է հավատում բարձրանալու և ամրանալու համար: Եվ միայն հավիտենակա՛ն կյանքը՝ նա կտա մեզ գալիք աշխարհում:

Բայց մեկը, ով հուսադրված է առանց մահի կյանքի արդեն հիմա՝ կարող է հարցնել. «Հապա ո՞նց հասկանալ Պողոսի խոսքերն այն մասին, թե բոլորս չէ, որ մեռնելու ենք, բայց բոլորս պիտի փոխվենք 1Կոր.15:51-ից»: Իսկ մեկն էլ գուցե հետաքրքրվի՝ եթե բոլորը մեռնելու են, հապա ինչպե՞ս են կատարվելու Հով.11:26-ի խոսքերը այն մասին, որ ամեն ոք, ով ողջ է և հավատում է Հիսուսին՝ երբեք չի մահանա:

Այս մասին կխոսենք հաջորդ անգամ:

«Պատասխանների արկղ» Եհովայի Վկաների կայք Ուկրաինայից:
Մեր հասցեն՝ givianswers@gmail.com